What do you think?
Rate this book
Το τηλεφώνημα που δεν έγινε
«...Ενώ περπατά με το κεφάλι σκυφτό, βλέπει ξαφνικά στο έδαφος ένα «ντάιμ», δηλαδή ένα νόμισμα των δέκα σεντς, που χρησίμευε τότε στην Αμερική ως τηλεφωνικό κέρμα. Βουτάει το νόμισμα και τρέχει πάλι στον τηλεφωνικό θάλαμο. Κλείνει την πόρτα, αρπάζει το ακουστικό και ρίχνει το νόμισμα μέσα στη συσκευή ενώ το χέρι του πάει στο καντράν του τηλεφώνου. Μα, εκεί που πάει να σχηματίσει το πρώτο ψηφίο ενός αριθμού, σταματά. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει, από τη χαρά στη λύπη. Αφήνει το ακουστικό να κρέμεται και ξαναβγαίνει. Γιατί όμως δεν τηλεφώνησε;»
Από αυτό το ερώτημα, στο οποίο οδηγεί μια μαθητική ασπρόμαυρη ταινία μικρού μήκους, ο Απόστολος Δοξιάδης ξεκινά μια έρευνα που σε αρκετά σημεία θυμίζει αστυνομική αναζήτηση, προσπαθώντας να βρει την αιτία ενός μεγάλου, ακόμη αθεράπευτου, καημού. Κινείται από το σήμερα στο 1968, από την Αθήνα στην Ουάσινγκτον και πάλι πίσω, με πρόσωπα αληθινά και μυθιστορηματικά να διαπλέκονται και στόχο μια απάντηση που θα ξεκλειδώσει το μυστήριο και θα θεραπεύσει. Μα η απάντηση παίρνει όψεις απατηλές.
Ανάμεσα στο μυθιστόρημα και την αυτοβιογραφία, στην εξομολόγηση και την ανάλυση, το «Τηλεφώνημα που δεν έγινε» είναι ταυτόχρονα αφήγηση αλλά και αναφορά σε ένα πρόσωπο που, ενώ παίζει τον κυριότερο ρόλο στην ιστορία, κρύβεται συστηματικά από τον συγγραφέα και τον αναγνώστη.
Από αυτό το ερώτημα, στο οποίο οδηγεί μια μαθητική ασπρόμαυρη ταινία μικρού μήκους, ο Απόστολος Δοξιάδης ξεκινά μια έρευνα που σε αρκετά σημεία θυμίζει αστυνομική αναζήτηση, προσπαθώντας να βρει την αιτία ενός μεγάλου, ακόμη αθεράπευτου, καημού. Κινείται από το σήμερα στο 1968, από την Αθήνα στην Ουάσινγκτον και πάλι πίσω, με πρόσωπα αληθινά και μυθιστορηματικά να διαπλέκονται και στόχο μια απάντηση που θα ξεκλειδώσει το μυστήριο και θα θεραπεύσει. Μα η απάντηση παίρνει όψεις απατηλές.
Ανάμεσα στο μυθιστόρημα και την αυτοβιογραφία, στην εξομολόγηση και την ανάλυση, το «Τηλεφώνημα που δεν έγινε» είναι ταυτόχρονα αφήγηση αλλά και αναφορά σε ένα πρόσωπο που, ενώ παίζει τον κυριότερο ρόλο στην ιστορία, κρύβεται συστηματικά από τον συγγραφέα και τον αναγνώστη.
192 pages, Paperback
First published June 14, 2022
54 people want to read
About the author
Απόστολος Δοξιάδης
11 books55 followersΟ Απόστολος Δοξιάδης (English: Apostolos Doxiadis) γεννήθηκε το 1953 στο Μπισμπέιν της Αυστραλίας, αλλά μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης για να σπουδάσει μαθηματικά, ενώ συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στα εφαρμοσμένα μαθηματικά στην Ecole Pratique des Hautes Etudes στο Παρίσι.
Ο Απόστολος Δοξιάδης έχει γράψει 4 μυθιστορήματα, "Βίος παράλληλος", "Τα τρία ανθρωπάκια", "", και πιό πρόσφατα το μυθιστόρημα Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ το οποίο κυκλοφόρησε στην Αγγλία και στην Αμερική, σε μετάφραση του συγγραφέα, και επίσης έχει μεταφραστεί σε 22 συνολικά γλώσσες.
Το 2008 μαζί με τον καθηγητή Χρίστο Παπαδημητρίου εξέδωσε το εικονογραφημένο μυθιστόρημα Logicomix που έχει λάβει αρκετές διεθνείς διακρίσεις.
'Εχει ασχοληθεί επίσης με τον κινηματογράφο και το θέατρο.
Ο Απόστολος Δοξιάδης έχει γράψει 4 μυθιστορήματα, "Βίος παράλληλος", "Τα τρία ανθρωπάκια", "", και πιό πρόσφατα το μυθιστόρημα Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ το οποίο κυκλοφόρησε στην Αγγλία και στην Αμερική, σε μετάφραση του συγγραφέα, και επίσης έχει μεταφραστεί σε 22 συνολικά γλώσσες.
Το 2008 μαζί με τον καθηγητή Χρίστο Παπαδημητρίου εξέδωσε το εικονογραφημένο μυθιστόρημα Logicomix που έχει λάβει αρκετές διεθνείς διακρίσεις.
'Εχει ασχοληθεί επίσης με τον κινηματογράφο και το θέατρο.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 20 of 20 reviews
August 15, 2022
Η καταληκτική σκηνή της πρώτης κινηματογραφικής ταινίας (μικρού μήκους) του δεκατετράχρονου Απόστολου Δοξιάδη, την οποία σκηνοθέτησε εν έτει 1968 ενόσω ήταν οικότροφος σε σχολείο της Ουάσιγκτον, και την ξαναθυμήθηκε πρόσφατα με αφορμή ένα φαινομενικά άσχετο περιστατικό, θα γίνει η θρυαλλίδα που θα πυροδοτήσει και απελευθερώσει τις μύχιες σκέψεις, τους στοχασμούς και τις εξομολογήσεις του συγγραφέα/αφηγητή, πότε αναφορικά με το «ανοικτό» τέλος της συγκεκριμένης ταινίας και πότε σε σχέση με τη ζωή και τη μετέπειτα σταδιοδρομία του στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία.
Αφήγημα που ισορροπεί επιδέξια μεταξύ της αυτοβιογραφίας και της μυθοπλασίας (ή, όπως καλύτερα είπε κάπου ο συγγραφέας του, «κατά κάποιον τρόπο βάζει την αυτοβιογραφία στη μυθοπλασία ή και το ανάποδο»), που ελκύει τον αναγνώστη και διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του (τα τρία πρώτα κεφάλαια του βιβλίου θα τα χαρακτήριζα συναρπαστικά) χάρις και στην αφηγηματική δεξιοτεχνία του δημιουργού του, που συνομιλεί τρόπον τινά με τα σπουδαία λογοτεχνικά και κινηματογραφικά έργα που σημάδεψαν τον Απόστολο Δοξιάδη (και αναρίθμητους άλλους) στα χρόνια της εφηβείας του, που αντιμετωπίζει με κριτικό πνεύμα και δυσπιστία το ελληνικό σινεμά και τους δημιουργούς του την εποχή που ο Απόστολος Δοξιάδης ήταν ένας από αυτούς, και που εμβαθύνει εν τέλει στη σχέση ταύτισης και αντίθεσης μεταξύ του συγγραφέα και του πατέρα του, Κωνσταντίνου Δοξιάδη, ενός πρωτοπόρου και διεθνώς καταξιωμένου πολεοδόμου και αρχιτέκτονα.
Αφήγημα που ισορροπεί επιδέξια μεταξύ της αυτοβιογραφίας και της μυθοπλασίας (ή, όπως καλύτερα είπε κάπου ο συγγραφέας του, «κατά κάποιον τρόπο βάζει την αυτοβιογραφία στη μυθοπλασία ή και το ανάποδο»), που ελκύει τον αναγνώστη και διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του (τα τρία πρώτα κεφάλαια του βιβλίου θα τα χαρακτήριζα συναρπαστικά) χάρις και στην αφηγηματική δεξιοτεχνία του δημιουργού του, που συνομιλεί τρόπον τινά με τα σπουδαία λογοτεχνικά και κινηματογραφικά έργα που σημάδεψαν τον Απόστολο Δοξιάδη (και αναρίθμητους άλλους) στα χρόνια της εφηβείας του, που αντιμετωπίζει με κριτικό πνεύμα και δυσπιστία το ελληνικό σινεμά και τους δημιουργούς του την εποχή που ο Απόστολος Δοξιάδης ήταν ένας από αυτούς, και που εμβαθύνει εν τέλει στη σχέση ταύτισης και αντίθεσης μεταξύ του συγγραφέα και του πατέρα του, Κωνσταντίνου Δοξιάδη, ενός πρωτοπόρου και διεθνώς καταξιωμένου πολεοδόμου και αρχιτέκτονα.
July 19, 2022
Γιατί ένας δεκατετράχρονος να πει ψέματα, μπροστά σε συμμαθητές και καθηγητές του σχολείου του στην Αμερική, για το τι σημαίνει το ανοιχτό τέλος της μικρού μήκους ταινίας του γύρω από ένα τηλεφώνημα;
Με αφορμή μια κηδεία, 30 κάτι χρόνια μετά, αυτό το ερώτημα έρχεται στο μυαλό του Αποστόλου Δοξιάδη (αυτού, με το Logicomix). Ο συγγραφέας γράφει ένα περίπου αυτοβιογραφικό βιβλίο για να μιλήσει για τη σχέση του με τον πατέρα του, Κωνσταντίνο Δοξιάδη, για τον οποίο η φράση "εθνικό κεφάλαιο" είναι, εκτός από κλισέ, αλήθεια. Και ο οποίος, όσο σπουδαίος ήταν ως πολεοδόμος, ως πατέρας ας πούμε ότι χμμμ...
Κινηματογραφικές και λογοτεχνικές αναφορές είναι τα εργαλεία του συγγραφέα για αυτό την ψυχαναλυτική ενδοσκόπηση, η οποία βγάζει και την ματαιοδοξία του. Και σε κάνουν να διαβάσεις το βιβλίο μια κι έξω.
Αν εξαιρέσουμε το εξώφυλλο, που, αν και ωραίο, δεν μου θυμίζει και πολύ Ίκαρο, μιλάμε για ένα βιβλίο αντάξιο του ονόματος του Δοξιάδη. Του γιου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο πατέρας του θα ήταν περήφανος (άλλο κλισέ), αλλά, δεδομένης της σχέσης τους, αυτό θα ήταν debatable.
Με αφορμή μια κηδεία, 30 κάτι χρόνια μετά, αυτό το ερώτημα έρχεται στο μυαλό του Αποστόλου Δοξιάδη (αυτού, με το Logicomix). Ο συγγραφέας γράφει ένα περίπου αυτοβιογραφικό βιβλίο για να μιλήσει για τη σχέση του με τον πατέρα του, Κωνσταντίνο Δοξιάδη, για τον οποίο η φράση "εθνικό κεφάλαιο" είναι, εκτός από κλισέ, αλήθεια. Και ο οποίος, όσο σπουδαίος ήταν ως πολεοδόμος, ως πατέρας ας πούμε ότι χμμμ...
Κινηματογραφικές και λογοτεχνικές αναφορές είναι τα εργαλεία του συγγραφέα για αυτό την ψυχαναλυτική ενδοσκόπηση, η οποία βγάζει και την ματαιοδοξία του. Και σε κάνουν να διαβάσεις το βιβλίο μια κι έξω.
Αν εξαιρέσουμε το εξώφυλλο, που, αν και ωραίο, δεν μου θυμίζει και πολύ Ίκαρο, μιλάμε για ένα βιβλίο αντάξιο του ονόματος του Δοξιάδη. Του γιου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο πατέρας του θα ήταν περήφανος (άλλο κλισέ), αλλά, δεδομένης της σχέσης τους, αυτό θα ήταν debatable.
Read
July 5, 2024«Όσο περισσότερο μεγαλώνω, αλλάζω, μένω ο ίδιος –όλα αυτά, ταυτόχρονα–, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι συνεχίζω να πάσχω ψυχικά με τους ίδιους τρόπους που έπασχα εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Κι έτσι, όσο περισσότερο ψάχνω την αιτία που με κάνει να συνεχίζω να πάσχω, και όσο περισσότερο πηγαίνω προς τα πίσω, τόσο πιο πολύ γυρνώ και ξαναγυρνώ σε εκείνη τη χρονιά, στα δεκατέσσερά μου χρόνια, που την πέρασα εσωτερικός σε ένα σχολείο αρρένων της Ουάσινγκτον. Ξεκινώ από μιαν απλή σκέψη: ότι, αφού τα μεγαλύτερα βάσανα, που με τυραννούν ακόμη, εκδηλώθηκαν για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά, σε εκείνη θα πρέπει να γυρίσω αν θέλω να βρω την αιτία τους».
August 29, 2022
Τα daddy (και όχι μόνο...) issues του Απόστολου Δοξιάδη. Τα πρώτα μέρη του βιβλίου είχαν ενδιαφέρον, στη συνέχεια όμως μου φάνηκε τόσο ανούσιο που χρειάστηκε προσπάθεια για να το ολοκληρώσω, παρά το μικρό μέγεθος.
September 9, 2023
The Phone Call that Never Happened
The book starts at a time when the narrator, Apostolis (who's also the writer), at the age of 14, stayed in a boarding school in Washington for a year. There, while feeling extremely lonely, he discovered cinema and he made his first short film, The Phone Call with his school's cinema club. In the film, the bum who's the protagonist, at the end, finds a coin in the floor and goes in a phone booth to make a call, but he doesn't do it. Years later, after a funeral incident, Apostolis gets reminded again of this movie and he tries to figure out what it meant to his 14 year old self and why the bum didn't make the phone call.
This was very interesting, especially because, before reading it, I had no idea what it was gonna be about and I was pleasantly surprised to find out how similar large parts of the writer's story and personality were similar to mine. The love for cinema, making a film at a young age and winning some awards, fear of death and so on and so on... Of course, I can't really mention the fact that I've lived some similar things with the writer, as a positive, since it's something extremely subjective, but I think that he does a very good job at putting anyone at his point of view and making them feel the way he did in any given situation. In general, Apostolos Doxiadis' writing is great. It's at the same time serious and funny, with scenes that feel devastating and other scenes that make you laugh out loud. The "comedy" (if you can call it that) is achieved thanks to Doxiadis' very dark and ironic sense of humor. There are multiple scenes in this book that made me laugh, thanks to Doxiadis' irony, even if the scenes themselves weren't particularly comedic (quite the opposite actually). Of course, the greatest aspect of this book isn't its humor (even if it makes it easier to read), but the way that the writer self-analyses his younger self. The way he describes the fears and anxieties he had is incredible, as well as the process he goes through to find all the pieces of the puzzle of his younger self. Due to its subject, the book feels very personal, in the best ways possible. It feels like an internal journey that the writer is taking us with him in. Throughout the duration of the book, the writer makes many realisations, like the fact that the bum is actually himself and that the act of not making the phone call at the end, even when he has the ability to do it, secretly, without him realizing it, means that he didn't ask for help, even when he could, relating to a story of him not admitting to his father his extreme fear of death, even when he was in Washington. Another realisation that the writer makes after many years and internal "adventures", is that the Phone Call was the last of his creations that was free from any megalomania and vanity. This, for me, is the biggest message that someone should take from this book, that vanity ruins art. Also, that a problematic father/son relationship can ruin you just as bad. This undoubtedly goes in the pantheon of books about problematic fathers, alongside Kafka's devastating "Letter to His Father" and the majority of Ibsen's works.
9/10
The book starts at a time when the narrator, Apostolis (who's also the writer), at the age of 14, stayed in a boarding school in Washington for a year. There, while feeling extremely lonely, he discovered cinema and he made his first short film, The Phone Call with his school's cinema club. In the film, the bum who's the protagonist, at the end, finds a coin in the floor and goes in a phone booth to make a call, but he doesn't do it. Years later, after a funeral incident, Apostolis gets reminded again of this movie and he tries to figure out what it meant to his 14 year old self and why the bum didn't make the phone call.
This was very interesting, especially because, before reading it, I had no idea what it was gonna be about and I was pleasantly surprised to find out how similar large parts of the writer's story and personality were similar to mine. The love for cinema, making a film at a young age and winning some awards, fear of death and so on and so on... Of course, I can't really mention the fact that I've lived some similar things with the writer, as a positive, since it's something extremely subjective, but I think that he does a very good job at putting anyone at his point of view and making them feel the way he did in any given situation. In general, Apostolos Doxiadis' writing is great. It's at the same time serious and funny, with scenes that feel devastating and other scenes that make you laugh out loud. The "comedy" (if you can call it that) is achieved thanks to Doxiadis' very dark and ironic sense of humor. There are multiple scenes in this book that made me laugh, thanks to Doxiadis' irony, even if the scenes themselves weren't particularly comedic (quite the opposite actually). Of course, the greatest aspect of this book isn't its humor (even if it makes it easier to read), but the way that the writer self-analyses his younger self. The way he describes the fears and anxieties he had is incredible, as well as the process he goes through to find all the pieces of the puzzle of his younger self. Due to its subject, the book feels very personal, in the best ways possible. It feels like an internal journey that the writer is taking us with him in. Throughout the duration of the book, the writer makes many realisations, like the fact that the bum is actually himself and that the act of not making the phone call at the end, even when he has the ability to do it, secretly, without him realizing it, means that he didn't ask for help, even when he could, relating to a story of him not admitting to his father his extreme fear of death, even when he was in Washington. Another realisation that the writer makes after many years and internal "adventures", is that the Phone Call was the last of his creations that was free from any megalomania and vanity. This, for me, is the biggest message that someone should take from this book, that vanity ruins art. Also, that a problematic father/son relationship can ruin you just as bad. This undoubtedly goes in the pantheon of books about problematic fathers, alongside Kafka's devastating "Letter to His Father" and the majority of Ibsen's works.
9/10
September 19, 2023
Θαρραλέο και ειλικρινές !!! Σπανίζουν τέτοιες αφηγήσεις …
October 1, 2023
Χωρίς αμφισβήτηση του συγγραφικού ταλέντου και της ικανότητας του Δοξιάδη (που μας έχει δώσει άλλωστε το υπέροχο "Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ") - θεωρώ το συγκεκριμένο βιβλίο εντελώς παραληρηματικό και απίστευτα κουραστικό -όλο επαναλήψεις και κειμενικές "ακροβασίες" χωρίς ουσία.
Είναι μία αυτοψυχανάλυση - κάτι που θα μπορούσε να είναι αποδελτίωση συνεδριών με τον ψυχοθεραπευτή του, γιατί θεωρεί ότι έχει παράξει μικρό και χαμηλό (βάσει των προσδοκιών του) έργο στο σινεμά και στη λογοτεχνία και γιατί βασανίζεται και δεν ολοκληρώνει τα έργα του.
Εξηγεί γιατί τον στιγμάτισαν τα γεγονότα που του συνέβησαν ως 14χρονος οικότροφος σε σχολείο της Ουάσινγκτον, εκείνα που ακολούθησαν την πρώτη του κινηματογραφική δημιουργία.
Λίγα ενδιαφέροντα στοιχεία σε σχέση με τον Νέο ελληνικό Κινηματογράφο που βρίθει καλλιτεχνικών δημιουργιών από υπερφίαλους και ψευτοκουλτουριάρηδες σκηνοθέτες που περνιούνται για καλλιτεχνικές ιδιοφυΐες.
Πραγματικά δεν θεωρώ ότι δικαιολογεί τις έως τώρα διακρίσεις του:
-Στη μικρή λίστα των βραβείων του Περιοδικού «Αναγνώστης» 2023
-Το καλύτερο βιβλίο του 2022, σύμφωνα με τους συντάκτες της Athens Voice
Είναι μία αυτοψυχανάλυση - κάτι που θα μπορούσε να είναι αποδελτίωση συνεδριών με τον ψυχοθεραπευτή του, γιατί θεωρεί ότι έχει παράξει μικρό και χαμηλό (βάσει των προσδοκιών του) έργο στο σινεμά και στη λογοτεχνία και γιατί βασανίζεται και δεν ολοκληρώνει τα έργα του.
Εξηγεί γιατί τον στιγμάτισαν τα γεγονότα που του συνέβησαν ως 14χρονος οικότροφος σε σχολείο της Ουάσινγκτον, εκείνα που ακολούθησαν την πρώτη του κινηματογραφική δημιουργία.
Λίγα ενδιαφέροντα στοιχεία σε σχέση με τον Νέο ελληνικό Κινηματογράφο που βρίθει καλλιτεχνικών δημιουργιών από υπερφίαλους και ψευτοκουλτουριάρηδες σκηνοθέτες που περνιούνται για καλλιτεχνικές ιδιοφυΐες.
Πραγματικά δεν θεωρώ ότι δικαιολογεί τις έως τώρα διακρίσεις του:
-Στη μικρή λίστα των βραβείων του Περιοδικού «Αναγνώστης» 2023
-Το καλύτερο βιβλίο του 2022, σύμφωνα με τους συντάκτες της Athens Voice
August 21, 2022
Είναι ένα μικρό βιβλίο που διαβάζεται γρήγορα κ γενικά σε κρατάει. Παρόλ´ αυτά είναι κατά περιόδους φλύαρο κ αρκετά ρηχό. Πρακτικά εμφανίζει όλες τις παθογένειες που περιγράφει σε αυτό ο συγγραφέας. Φαίνεται να είναι συρραφή 2 ή 3 ημιτελών έργων, μπορεί και περισσότερων. Μπορούσε άνετα να τελειώνει στο τρίτο κεφάλαιο και ίσως να ήταν καλύτερα έτσι.
Ο συγγραφέας προσπαθεί να χρησιμοποιήσει διάφορους τρόπους γραφής των συγγραφέων που θαυμάζει αλ��ά το κάνει με τρόπο αποσπασματικό και εν γενεί ρηχό. Συχνά φλυαρεί χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Για παράδειγμα, πράγματι η περιγραφή της κηδείας θα μπορούσε να λείπει καθώς δεν φαίνεται να εξυπηρετεί κά��οιο σκοπό περα ίσως από το να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του συγγραφέα να δώσει κ μια πιο κοινωνιολογική νότα στο έργο του. Ομοίως και το πρώτο μισό του τέταρτου κεφαλαίου δε φαίνεται να εξυπηρετεί κάτι πέρα απ το να πετάξει τις προς πάσα κατεύθυνση μπηχτές του ο συγγραφέας.
Έτσι ενώ συνήθως απολαμβάνω βιβλία στα οποία ο συγγραφέας βγάζει μια έπαρση, εδώ δεν γίνεται αυτό. Υπάρχει αυτό ακριβώς που περιγράφει ο συγγραφέας: νομίζει ότι γράφει κάτι σπουδαίο αλλά έχει παράλληλα μια μικρομανία. Εν τελεί αυτό ακριβώς είναι το βιβλίο: θα μπορούσε να είναι ένα πολύ καλό βιβλίο αλλά τελικά είναι μια πολύ μέτρια απόπειρα αυτό-ψυχανάλυσης που τελικά λίγο μας απασχολεί.
Ο συγγραφέας προσπαθεί να χρησιμοποιήσει διάφορους τρόπους γραφής των συγγραφέων που θαυμάζει αλ��ά το κάνει με τρόπο αποσπασματικό και εν γενεί ρηχό. Συχνά φλυαρεί χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Για παράδειγμα, πράγματι η περιγραφή της κηδείας θα μπορούσε να λείπει καθώς δεν φαίνεται να εξυπηρετεί κά��οιο σκοπό περα ίσως από το να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του συγγραφέα να δώσει κ μια πιο κοινωνιολογική νότα στο έργο του. Ομοίως και το πρώτο μισό του τέταρτου κεφαλαίου δε φαίνεται να εξυπηρετεί κάτι πέρα απ το να πετάξει τις προς πάσα κατεύθυνση μπηχτές του ο συγγραφέας.
Έτσι ενώ συνήθως απολαμβάνω βιβλία στα οποία ο συγγραφέας βγάζει μια έπαρση, εδώ δεν γίνεται αυτό. Υπάρχει αυτό ακριβώς που περιγράφει ο συγγραφέας: νομίζει ότι γράφει κάτι σπουδαίο αλλά έχει παράλληλα μια μικρομανία. Εν τελεί αυτό ακριβώς είναι το βιβλίο: θα μπορούσε να είναι ένα πολύ καλό βιβλίο αλλά τελικά είναι μια πολύ μέτρια απόπειρα αυτό-ψυχανάλυσης που τελικά λίγο μας απασχολεί.
November 21, 2022
«Είναι απόλαυση να κρύβεσαι. Aλλά είναι καταστροφή να μη σε βρουν». Με αυτό το απόφθεγμα του ψυχαναλυτή Ντόναλντ Ουίνικοτ ανοίγει το βιβλίο του Απόστολου Δοξιάδη Το τηλεφώνημα που δεν έγινε (Ίκαρος 2022). Η αλήθεια είναι ότι ασυναίσθητα, διαβάζοντας τη φράση, σκέφτηκα ότι αναφέρεται σε κάποιον που κρύβεται («να κρύβεσαι») και σε κάποιους άλλους («να μη σε βρουν») που προσπαθούν να τον ανακαλύψουν. Έσφαλα όμως· στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτός που κρύβεται και αυτός που ψάχνει είναι το ίδιο πρόσωπο: ο ενήλικος Απόστολος Δοξιάδης αναζητά τον δεκατετράχρονο εαυτό του.
Τι είναι όμως αυτό το βιβλίο αν δεν είναι κάποιου είδους αυτοβιογραφία; Δυσκολεύομαι να το κατατάξω στην περίφημη κατηγορία της αυτομυθοπλασίας για λόγους που θα γίνουν διακριτοί παρακάτω. Το βιβλίο είναι έντονα αυτοαναφορικό προς το πρόσωπο του Απόστολου Δοξιάδη, παρότι αναγνωρίζω και κατανοώ πλήρως ότι ο Δοξιάδης του βιβλίου, παρότι σύγχρονός του, δεν ταυτίζεται με τον Δοξιάδη που το έχει συγγράψει. Προτείνω να διαβαστεί το βιβλίο ως βιβλίο αυτοβοήθειας. Δεν χρειάζεται όμως να σας επηρεάζει αυτό αρνητικά. Εκτός της πεποίθησής μου ότι κανένας δεν δύναται να βοηθήσει κανένα, δεν μιλάμε εδώ για ένα κοινό βιβλίο αυτοβοήθειας. Ο Δοξιάδης κατασκευάζει ένα πολυσχιδές «mental note to self», και για λόγους που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε επιλέγει να το δημοσιεύσει. Θέλω να πιστεύω, και εδώ χρησιμοποιώ και στοιχεία από τις συνεντεύξεις που παραχώρησε ο συγγραφέας, ότι ο Απόστολος Δοξιάδης, εισέπραξε στη δημιουργική διαδικασία του βιβλίου αυτού κάποια βοήθεια για τον ίδιο. Το ερώτημα που καλούμαι να απαντήσω είναι τι μπορεί να προσφέρει το βιβλίο αυτό σε εμάς ως αναγνώστες. Η απάντηση, πολύ φοβάμαι, δεν είναι καθόλου εύκολη.
Η αλήθεια είναι ότι διάβασα το βιβλίο δυο φορές, και αυτό, θαρρώ, είχε πάνω μου μια περίεργη επίδραση. Αναλογίστηκα ότι αν ήμουν στη θέση του Δοξιάδη, το πιθανότερο θα ήταν ότι, μετά από μια αυτοβιογραφία 1000 σελίδων (Ερασιτέχνης Επαναστάτης, Ίκαρος 2018) θα έγραφα πάλι για μένα. Γιατί; Γιατί θα μπορούσα. Γιατί θα είχα όρεξη να με αναλύσω κι άλλο. Έτσι, διαβάζοντας το βιβλίο ένιωσα ότι ήθελα κι εγώ να αναστοχαστώ τις δικές μου πράξεις. Δεν έχει σημασία που εμένα με διαβάζουν πενήντα νοματαίοι και τον Δοξιάδη χιλιάδες· σημασία έχει ότι με διαβάζω εγώ –ξανά και ξανά– στη δική μου προσπάθεια να κρατάω κι εγώ εν υπνώσει το τέρας της δικής μου ματαιοδοξίας. Ομολογώ λοιπόν ότι συμπεριφέρθηκα με μικροπρέπεια. Όταν διάβασα την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου στην Καθημερινή, έγραψα, κάπως μοχθηρά ότι «[...] τίποτα δεν τονώνει περισσότερο τη μεγαλομανία του μεγαλομανούς από τις παραδοχές της ήττας του· «[...] το βιβλίο είναι ομολογία της πτώσης μου» δηλώνει ο συγγραφέας. Το παιχνίδι αυτό μοιάζει με αίθουσα κατόπτρων που εθίζει το υποκείμενο να αποζητά διαρκώς πιο ευφάνταστους τρόπους να καθρεφτίζεται και να υπογραμμίζει το μεγαλείο της μεγαθυμίας του. τίποτα δεν τρέφει τον μεγαλομανή περισσότερο από τις παραδοχές της μεγαλομανίας του» (Ιστός, λινκ). Έγραψα λοιπόν αυτή τη σοφιστεία, που κατά κάποιο τρόπο είναι αδύνατον να διαψευστεί. Εξηγούμαι. Δεν δύναται να ξέρουμε, καθώς ο Δοξιάδης εξομολογείται στο βιβλίο την πτώση του, πού αποσκοπεί. Γιατί μπορεί, όπως μοχθηρά είπα να τονώνει αυτή η παραδοχή της πτώσης τη μεγαλομανία του, αλλά κάλλιστα μπορεί και να συνιστά ευκαιρία για αναστοχασμό και βελτίωση. Το πρόβλημα εντοπίζεται αλλού: ότι ο Δοξιάδης καταλήγει σε μια διάγνωση για τον εαυτό του και τον καλεί «να γκρεμίσει τη ματαιοδοξία του», αλλά αυτό, τελικά, για έναν συγγραφέα της ηλικίας και του βεληνεκούς του Δοξιάδη –«[...] πωλήσεις και βραβεία και επαίνους [...]» (σελ. 176)– είναι κάτι κοινότοπο που τον αδικεί. Θα ήθελα κάτι περισσότερο και μάλιστα θα αποπειραθώ να το προτείνω.
Το βιβλίο μπορεί να μην με ικανοποιεί ως αναγνώστη –και θα εξηγήσω γιατί– αλλά έχει αρετές. Τι εννοώ; Ο Δοξιάδης εκμεταλλεύεται τη φήμη του –το συγγραφικό κεφάλαιο που του αντιστοιχεί αλλά και το γεγονός ότι κάποιοι στο άκουσμα και μόνο του ονόματός του διαολίζονται–, φήμη εξάλλου που εκμεταλλεύτηκα κι εγώ για να γράψω το μοχθηρό μου σχόλιο, και κατασκευάζει ένα βιβλίο που στέκεται κάπως σαν γρίφος καθώς ακολουθεί τα ίχνη μιας βραβευμένης ταινίας μικρού μήκους «Το Τηλεφώνημα» που σκηνοθετεί ο δεκατετράχρονος Απόστολος Δοξιάδης ως εσώκλειστος σε ένα σχολείο στην Ουάσινγκτον. Η ταινία όμως έχει χαθεί. Το έργο δηλαδή, το νόημα του οποίου διερευνά ο ήρωας, δεν υπάρχει. Ο δημιουργός του δεν μπορεί να το ξαναδεί. Ο ήρωας Δοξιάδης την ξαναγράφει, ως ενήλικας, στα χνάρια του πρότερου δεκατετράχρονου εαυτού του. Προσέξτε τι κάνει ο Δοξιάδης εδώ – και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι το συνειδητοποιεί, γιατί δεν το εκμεταλλεύεται αρκούντως: για να προσεγγίσει τον πρότερο εαυτό του μπαίνει στη δημιουργική διαδικασία, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η δημιουργική διαδικασία δρα ως άλλο ελιξίριο που θα μπορούσε να συνενώσει τον μεγαλομανή και ματαιόδοξο, δημιουργικά στείρο σημερινό εαυτό του με τον χαμένο εαυτό του που διέθετε το καθαρό βλέμμα του καλλιτέχνη. Το εύρημα αυτό αρχικά με ερέθισε, αλλά τελικά δεν αξιοποιήθηκε σωστά.
— Πλήρες κείμενο: https://www.istos.gr/literature/revie...
Τι είναι όμως αυτό το βιβλίο αν δεν είναι κάποιου είδους αυτοβιογραφία; Δυσκολεύομαι να το κατατάξω στην περίφημη κατηγορία της αυτομυθοπλασίας για λόγους που θα γίνουν διακριτοί παρακάτω. Το βιβλίο είναι έντονα αυτοαναφορικό προς το πρόσωπο του Απόστολου Δοξιάδη, παρότι αναγνωρίζω και κατανοώ πλήρως ότι ο Δοξιάδης του βιβλίου, παρότι σύγχρονός του, δεν ταυτίζεται με τον Δοξιάδη που το έχει συγγράψει. Προτείνω να διαβαστεί το βιβλίο ως βιβλίο αυτοβοήθειας. Δεν χρειάζεται όμως να σας επηρεάζει αυτό αρνητικά. Εκτός της πεποίθησής μου ότι κανένας δεν δύναται να βοηθήσει κανένα, δεν μιλάμε εδώ για ένα κοινό βιβλίο αυτοβοήθειας. Ο Δοξιάδης κατασκευάζει ένα πολυσχιδές «mental note to self», και για λόγους που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε επιλέγει να το δημοσιεύσει. Θέλω να πιστεύω, και εδώ χρησιμοποιώ και στοιχεία από τις συνεντεύξεις που παραχώρησε ο συγγραφέας, ότι ο Απόστολος Δοξιάδης, εισέπραξε στη δημιουργική διαδικασία του βιβλίου αυτού κάποια βοήθεια για τον ίδιο. Το ερώτημα που καλούμαι να απαντήσω είναι τι μπορεί να προσφέρει το βιβλίο αυτό σε εμάς ως αναγνώστες. Η απάντηση, πολύ φοβάμαι, δεν είναι καθόλου εύκολη.
Η αλήθεια είναι ότι διάβασα το βιβλίο δυο φορές, και αυτό, θαρρώ, είχε πάνω μου μια περίεργη επίδραση. Αναλογίστηκα ότι αν ήμουν στη θέση του Δοξιάδη, το πιθανότερο θα ήταν ότι, μετά από μια αυτοβιογραφία 1000 σελίδων (Ερασιτέχνης Επαναστάτης, Ίκαρος 2018) θα έγραφα πάλι για μένα. Γιατί; Γιατί θα μπορούσα. Γιατί θα είχα όρεξη να με αναλύσω κι άλλο. Έτσι, διαβάζοντας το βιβλίο ένιωσα ότι ήθελα κι εγώ να αναστοχαστώ τις δικές μου πράξεις. Δεν έχει σημασία που εμένα με διαβάζουν πενήντα νοματαίοι και τον Δοξιάδη χιλιάδες· σημασία έχει ότι με διαβάζω εγώ –ξανά και ξανά– στη δική μου προσπάθεια να κρατάω κι εγώ εν υπνώσει το τέρας της δικής μου ματαιοδοξίας. Ομολογώ λοιπόν ότι συμπεριφέρθηκα με μικροπρέπεια. Όταν διάβασα την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου στην Καθημερινή, έγραψα, κάπως μοχθηρά ότι «[...] τίποτα δεν τονώνει περισσότερο τη μεγαλομανία του μεγαλομανούς από τις παραδοχές της ήττας του· «[...] το βιβλίο είναι ομολογία της πτώσης μου» δηλώνει ο συγγραφέας. Το παιχνίδι αυτό μοιάζει με αίθουσα κατόπτρων που εθίζει το υποκείμενο να αποζητά διαρκώς πιο ευφάνταστους τρόπους να καθρεφτίζεται και να υπογραμμίζει το μεγαλείο της μεγαθυμίας του. τίποτα δεν τρέφει τον μεγαλομανή περισσότερο από τις παραδοχές της μεγαλομανίας του» (Ιστός, λινκ). Έγραψα λοιπόν αυτή τη σοφιστεία, που κατά κάποιο τρόπο είναι αδύνατον να διαψευστεί. Εξηγούμαι. Δεν δύναται να ξέρουμε, καθώς ο Δοξιάδης εξομολογείται στο βιβλίο την πτώση του, πού αποσκοπεί. Γιατί μπορεί, όπως μοχθηρά είπα να τονώνει αυτή η παραδοχή της πτώσης τη μεγαλομανία του, αλλά κάλλιστα μπορεί και να συνιστά ευκαιρία για αναστοχασμό και βελτίωση. Το πρόβλημα εντοπίζεται αλλού: ότι ο Δοξιάδης καταλήγει σε μια διάγνωση για τον εαυτό του και τον καλεί «να γκρεμίσει τη ματαιοδοξία του», αλλά αυτό, τελικά, για έναν συγγραφέα της ηλικίας και του βεληνεκούς του Δοξιάδη –«[...] πωλήσεις και βραβεία και επαίνους [...]» (σελ. 176)– είναι κάτι κοινότοπο που τον αδικεί. Θα ήθελα κάτι περισσότερο και μάλιστα θα αποπειραθώ να το προτείνω.
Το βιβλίο μπορεί να μην με ικανοποιεί ως αναγνώστη –και θα εξηγήσω γιατί– αλλά έχει αρετές. Τι εννοώ; Ο Δοξιάδης εκμεταλλεύεται τη φήμη του –το συγγραφικό κεφάλαιο που του αντιστοιχεί αλλά και το γεγονός ότι κάποιοι στο άκουσμα και μόνο του ονόματός του διαολίζονται–, φήμη εξάλλου που εκμεταλλεύτηκα κι εγώ για να γράψω το μοχθηρό μου σχόλιο, και κατασκευάζει ένα βιβλίο που στέκεται κάπως σαν γρίφος καθώς ακολουθεί τα ίχνη μιας βραβευμένης ταινίας μικρού μήκους «Το Τηλεφώνημα» που σκηνοθετεί ο δεκατετράχρονος Απόστολος Δοξιάδης ως εσώκλειστος σε ένα σχολείο στην Ουάσινγκτον. Η ταινία όμως έχει χαθεί. Το έργο δηλαδή, το νόημα του οποίου διερευνά ο ήρωας, δεν υπάρχει. Ο δημιουργός του δεν μπορεί να το ξαναδεί. Ο ήρωας Δοξιάδης την ξαναγράφει, ως ενήλικας, στα χνάρια του πρότερου δεκατετράχρονου εαυτού του. Προσέξτε τι κάνει ο Δοξιάδης εδώ – και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι το συνειδητοποιεί, γιατί δεν το εκμεταλλεύεται αρκούντως: για να προσεγγίσει τον πρότερο εαυτό του μπαίνει στη δημιουργική διαδικασία, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η δημιουργική διαδικασία δρα ως άλλο ελιξίριο που θα μπορούσε να συνενώσει τον μεγαλομανή και ματαιόδοξο, δημιουργικά στείρο σημερινό εαυτό του με τον χαμένο εαυτό του που διέθετε το καθαρό βλέμμα του καλλιτέχνη. Το εύρημα αυτό αρχικά με ερέθισε, αλλά τελικά δεν αξιοποιήθηκε σωστά.
— Πλήρες κείμενο: https://www.istos.gr/literature/revie...
March 5, 2024
Σε ένα δημιούργημα άκρως αυτοαναφορικό και ταυτολογικό, με ημιαυτοβιογραφική απόδοση, ο Απόστολος Δοξιάδης γίνεται αυστηρός κριτής του ίδιου του εαυτού του ως καλλιτέχνη. Ανατρέχει στην εποχή που, ως έφηβο παιδί ακόμα, έφτανε στη συνειδητοποίηση της καλλιτεχνικής του οντότητας ή ακόμα καλύτερα της καλλιτεχνικής του πεποίθησης περί του εαυτού του. Τότε, έγκλειστος για μια χρονιά σε κάποιο οικοτροφείο της Ουάσινγκτον, επιχείρησε μια μίνι κινηματογραφική απόπειρα (το ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ) με αναπάντεχη επιτυχία. Το συγκεκριμένο έργο, το τέλος του οποίου αποκαλύπτεται ήδη από τον τίτλο του βιβλίου αυτού, το κρίνει ως την τελευταία αγνή έκφανση εκείνης του της πτυχής - μια πτυχή την οποία ταλαιπώρησε για χρόνια μετέπειτα, περιπλανώμενος στο δάσος των ημιτελών έργων του, οδεύοντας προς τα γεράματα.
Ο τρόπος που ξετυλίγεται η ιστορία στον αναγνώστη είναι ψευδο-ντετεκτιβικός και ως εκ τούτου κρατάει το ενδιαφέρον, δια μέσου αποκαλύψεων επιπλέον στοιχείων προς την άκρη του νήματος. Μέσω αυτού του ξετυλίγματος, δεν γίνεται να κρυφτεί η ακόμα πιο μεγάλη πικρία του ίδιου του συγγραφέα προς τα πλαστά κύματα καλλιτεχνικών κύκλων που κατακλύσσουν τον κόσμο όπου έζησε. Υπό μία έννοια, κατηγορεί πρώτα απ' όλους τον εαυτό του, για να σιγάσει κάποιο διδακτικό ύφος που ενδεχομένως να του έβγαινε αυθόρμητα. Ανάμεσα στις προτάσεις, διαφαίνεται ότι έχει τόσα να πει για το τι θεωρεί αξιόλογο και τι όχι, όμως συγκρατείται με σύνεση και γρήγορα στρέφει τη ματιά του στα δικά του ατοπήματα.
Στην πορεία του βιβλίου γίνεται εμφανές πως το κύριο θέμα της όλης ιστορίας δεν είναι άλλο από την ανασφάλεια του ανθρώπου (μεταφραζόμενη στο βιβλίο ως οι βίοι παράλληλοι μικρομανίας-μεγαλομανίας). Ταυτόχρονα, χάρη στην οξυδερκή ματιά του συγγραφέα εξετάζονται σκέψεις γύρω από τη δημιουργική διαδικασία και τον καλλιτέχνη ως δημιουργό αλλά και ως επαγγελματία, σε μια ιστορία άκρως λιτή, πασπαλισμένη ολίγον τι από παιδικά τραύματα και βιώματα που εντείνουν τον παράγοντα «συγγραφέας που εκτίθεται».
Ο τρόπος που ξετυλίγεται η ιστορία στον αναγνώστη είναι ψευδο-ντετεκτιβικός και ως εκ τούτου κρατάει το ενδιαφέρον, δια μέσου αποκαλύψεων επιπλέον στοιχείων προς την άκρη του νήματος. Μέσω αυτού του ξετυλίγματος, δεν γίνεται να κρυφτεί η ακόμα πιο μεγάλη πικρία του ίδιου του συγγραφέα προς τα πλαστά κύματα καλλιτεχνικών κύκλων που κατακλύσσουν τον κόσμο όπου έζησε. Υπό μία έννοια, κατηγορεί πρώτα απ' όλους τον εαυτό του, για να σιγάσει κάποιο διδακτικό ύφος που ενδεχομένως να του έβγαινε αυθόρμητα. Ανάμεσα στις προτάσεις, διαφαίνεται ότι έχει τόσα να πει για το τι θεωρεί αξιόλογο και τι όχι, όμως συγκρατείται με σύνεση και γρήγορα στρέφει τη ματιά του στα δικά του ατοπήματα.
Στην πορεία του βιβλίου γίνεται εμφανές πως το κύριο θέμα της όλης ιστορίας δεν είναι άλλο από την ανασφάλεια του ανθρώπου (μεταφραζόμενη στο βιβλίο ως οι βίοι παράλληλοι μικρομανίας-μεγαλομανίας). Ταυτόχρονα, χάρη στην οξυδερκή ματιά του συγγραφέα εξετάζονται σκέψεις γύρω από τη δημιουργική διαδικασία και τον καλλιτέχνη ως δημιουργό αλλά και ως επαγγελματία, σε μια ιστορία άκρως λιτή, πασπαλισμένη ολίγον τι από παιδικά τραύματα και βιώματα που εντείνουν τον παράγοντα «συγγραφέας που εκτίθεται».
Αυτό είναι γενικότερα γνωστό, άλλωστε: τα σύμβολα που το νόημά τους είναι ξεκάθαρο σε όσους τα χρησιμοποιούν («θα δείξω το τάδε, που θα συμβολίζει το δείνα») είναι για τους ατζαμήδες και τους φιγουρατζήδες, αυτούς που εκφράζονται καλλιτεχνικά είτε χωρίς ικανότητα είτε μόνο για τη μόστρα. Τα καλά σύμβολα είναι εκείνα που το νόημά τους φαίνεται μονάχα θαμπά στον δημιουργό . Και αυτή ακριβώς η μερική άγνοια του νοήματος του συμβόλου είναι που δίνει στο έργο την ψυχική του δύναμη.
May 11, 2024
Ίσως κάπου εκεί έξω να βρίσκεται ο μαθηματικός τύπος για τη
μεγαλύτερη απόφαση της ζωής σου… Μερικές φορές όμως αρκεί
απλώς να εμπιστευτείς την καρδιά σου.
H Μίμη και ο Αρτ, 2 αδέρφια που έχουν χάσει τους γονείς τους με τραγικό τρόπο, προσπαθούν να επιβιώσουν συναισθηματικά και στηρίζει ο ένας τον άλλο. Μέχρι που η Μίμη αποφασίζει ότι δεν της φτάνει αυτό που ζει. Θέλει μια φυσιολογική ζωή, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ο Αρτ, μια μαθηματική ιδιοφ��ΐα, θεωρεί πως όλα στη ζωή είναι αλγόριθμοι. Πως οι άνθρωποι, δεν μπορούν να πάρουν σωστές αποφάσεις ακόμα και όταν πρόκειται για την αγάπη. Αποφασισμένος να της το αποδείξει πραγματικά φτιάχνει ένα μαθηματικό μοντέλο βασισμένο στις πιθανότητες και στη θεωρία παιγνίων και προσπαθεί να τη βοηθήσει με τον τρόπο του. Σιγά σιγά, τα πράγματα σοβαρεύουν, μυστικά καλά κρυμμένα αποκαλύπτονται , σιγά σιγά τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους και κενά καλύπτονται.
Ένα βιβλίο που κυλάει γρήγορα και εύκολα και δεν κουράζει. Παρά το βαρύγδουπο τίτλο του, τα μαθηματικά και οι αναφορές σε αυτά μοιάζουν λίγο τραβηγμένες από τα μαλλιά για να ταιριάξουν στην ιστορία και να δώσουν μια άλλη διάσταση, λίγο πιο επιστημονική (??). Δεν ξέρω αν ήταν αυτός ο σκοπός της συγγραφέως, αλλά προσωπικά δεν με έπεισε ότι γνωρίζει και πολλά για να μπορέσει να τα δέσει σωστά και να έρθει ο συσχετισμός αβίαστα.
Παρόλα αυτά είναι μια ιστορία ενδιαφέρουσα που θα ευχαριστήσει όποιον διαβάζει τέτοιου είδους μυθιστορήματα.
μεγαλύτερη απόφαση της ζωής σου… Μερικές φορές όμως αρκεί
απλώς να εμπιστευτείς την καρδιά σου.
H Μίμη και ο Αρτ, 2 αδέρφια που έχουν χάσει τους γονείς τους με τραγικό τρόπο, προσπαθούν να επιβιώσουν συναισθηματικά και στηρίζει ο ένας τον άλλο. Μέχρι που η Μίμη αποφασίζει ότι δεν της φτάνει αυτό που ζει. Θέλει μια φυσιολογική ζωή, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ο Αρτ, μια μαθηματική ιδιοφ��ΐα, θεωρεί πως όλα στη ζωή είναι αλγόριθμοι. Πως οι άνθρωποι, δεν μπορούν να πάρουν σωστές αποφάσεις ακόμα και όταν πρόκειται για την αγάπη. Αποφασισμένος να της το αποδείξει πραγματικά φτιάχνει ένα μαθηματικό μοντέλο βασισμένο στις πιθανότητες και στη θεωρία παιγνίων και προσπαθεί να τη βοηθήσει με τον τρόπο του. Σιγά σιγά, τα πράγματα σοβαρεύουν, μυστικά καλά κρυμμένα αποκαλύπτονται , σιγά σιγά τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους και κενά καλύπτονται.
Ένα βιβλίο που κυλάει γρήγορα και εύκολα και δεν κουράζει. Παρά το βαρύγδουπο τίτλο του, τα μαθηματικά και οι αναφορές σε αυτά μοιάζουν λίγο τραβηγμένες από τα μαλλιά για να ταιριάξουν στην ιστορία και να δώσουν μια άλλη διάσταση, λίγο πιο επιστημονική (??). Δεν ξέρω αν ήταν αυτός ο σκοπός της συγγραφέως, αλλά προσωπικά δεν με έπεισε ότι γνωρίζει και πολλά για να μπορέσει να τα δέσει σωστά και να έρθει ο συσχετισμός αβίαστα.
Παρόλα αυτά είναι μια ιστορία ενδιαφέρουσα που θα ευχαριστήσει όποιον διαβάζει τέτοιου είδους μυθιστορήματα.
December 26, 2023
Εξαιρετικό βιβλίο! Μια αναδρομή στα γεγονότα του συγγραφέα στην νεανική και μετέπειτα ζωή του, με κεντρικό άξονα την σχέση με τον πατέρα του και πως αυτά επηρέασαν την συναισθηματική και ψυχολογική συγκρότηση του χαρακτήρα του, καθώς και την καλλιτεχνική του πορεία. Κι όλα αυτά δοσμένα μέσα από μια καταπληκτική αφήγηση που θυμίζει αστυνομικό μυθιστόρημα και σε κρατά καθηλωμένο μέχρι το τέλος. Για όσους έχουν διαβάσει το «Ερασιτέχνης επαναστάτης» είναι μια ακόμα ευκαιρία να βρεθούν στο οικείο περιβάλλον που ο συγγραφέας δημιουργεί & να προβληματιστούν για τα δικά τους γεγονότα και πως εκείνα έχουν επηρεάσει αυτό που είναι σήμερα.
December 28, 2022
Φλύαρη γραφή για μια ιδιοτελή ιστορία που δεν έχει σκοπό και, ακόμη σημαντικότερα, λόγο ύπαρξης. Ένας χείμαρρος απωθημένων και ψυχολογικών προβλημάτων που πηγάζουν στην έλλειψη πατρικής προσοχής, αποδοχής, κι επιβράβευσης, σερβίρονται με δόση μυθοπλασίας και αποτυγχάνουν να εδραιώσουν την παραμικρή ταύτιση με τον πρωταγωνιστή και τον ψυχισμό του. Πού να το φανταζόμουν όταν ξεκίνησα τις πρώτες σελίδες, ότι οι αμερικανισμοί του θα κατέληγαν να είναι το μικρότερο από τα αρνητικά του.
January 29, 2023
Θα με κάνει να διαβάσω και τα υπόλοιπα του Δοξιάδη. Αυτοβιογραφική "αυτο-ψυχανάλυση" με μαθηματική λογική, που λειτουργεί όμως εξαιρετικά ως αφήγημα, με την κατάλληλη δόση μυστηρίου, χιούμορ και συγκρατημένης συγκίνησης και, κυρίως, εξαιρετικά πυκνή γραφή (εκτός από το τελευταίο κεφάλαιο).
Ως κερασάκι ενδιαφέροντα στοιχεία για τους μελετητές του ελληνικού κινηματογράφου και της ιστορίας της πολεοδομίας (ο Απόστολος όπως δεν γνώριζα είναι ο γιος του διάσημου πολεοδόμου Κωνσταντίνου Δοξιάδη).
Ως κερασάκι ενδιαφέροντα στοιχεία για τους μελετητές του ελληνικού κινηματογράφου και της ιστορίας της πολεοδομίας (ο Απόστολος όπως δεν γνώριζα είναι ο γιος του διάσημου πολεοδόμου Κωνσταντίνου Δοξιάδη).
September 11, 2022
Ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, με επίκεντρο μία ολοκληρωμένη ταινία μικρού μήκους ( Το τηλεφώνημα ), μία ανολοκλήρωτη ( Τζων και Μαίρη) και την σχέση του συγγραφέα με τον πατέρα του.
Περισσότερο σαν εξομολόγηση με λυτρωτικό χαρακτήρα μου έδωσε την εντύπωση πως είναι αυτό το βιβλίο.
Περισσότερο σαν εξομολόγηση με λυτρωτικό χαρακτήρα μου έδωσε την εντύπωση πως είναι αυτό το βιβλίο.
September 11, 2022
Ο Δοξιάδης σίγουρα ξέρει να διηγείται καλά ,αλλά αυτό δεν φτάνει για να λέμε ότι είναι καλό βιβλίο.Τα προσωπικά του αδιέξοδα στην σχέση με τον πατέρα του δεν μας αφορούν .Το πρόβλημα επιλογής επαγγελματικού δρόμου επίσης
July 10, 2024
3,5⭐
Μια βαθιά εσωτερική ματιά στη ζωή του Αποστόλη Δοξιάδη, χωρίς τα μαθηματικά που τον είχαμε συνηθίσει. Περνάμε από όλα τα συναισθήματα, νιώθουμε περήφανοι για το μικρό Αποστόλη, τσαντιζομαστε με τους ανθρώπους που τον σχημάτισαν, στενοχωριόμαστε για τις μοναξιες του.
Μια βαθιά εσωτερική ματιά στη ζωή του Αποστόλη Δοξιάδη, χωρίς τα μαθηματικά που τον είχαμε συνηθίσει. Περνάμε από όλα τα συναισθήματα, νιώθουμε περήφανοι για το μικρό Αποστόλη, τσαντιζομαστε με τους ανθρώπους που τον σχημάτισαν, στενοχωριόμαστε για τις μοναξιες του.
December 10, 2025
Μια βουτιά θαρραλέα στο παρελθόν και στην εφηβική ψυχή του, μια αφήγηση για τα μικρά που γίνονται μεγάλα αναχώματα για τη γαλήνη και την αυτοπραγμάτωσή μας. Εκείνα που η ανάμνηση τους θολώνει αλλά η επίδραση τους εδραιώνεται συνεχώς.
August 8, 2022
must be read!
Displaying 1 - 20 of 20 reviews