What do you think?
Rate this book
The Barefoot Dutchman: Oorlogsveteraan met een missie: over fysieke uitdaging, kwetsbaarheid en mentale kracht
‘Anton, it is amazing what you are doing. Keep going champ!’ Hugh Jackman, acteur
Een inspirerend en waargebeurd verhaal over de Nederlandse oud-militair Anton Nootenboom, die openhartig vertelt over zijn drie missies naar Afghanistan en de daarbij opgelopen mentale problemen. Net als veel collega’s worstelde hij na zijn missies en zijn terugkeer naar de maatschappij met zijn psychische gezondheid. Hij merkte dat het voor veel militairen moeilijk was om over hun ervaringen te praten. Dat moest veranderen, vond hij. Hij wilde aandacht voor het probleem creëren door iets bijzonders te doen: een tocht van meer dan drieduizend kilometer door Australië op blote voeten. Met de weerbaarheid die Anton toen in zichzelf ontdekte, wil hij anderen inspireren en anders laten denken over mentale gezondheid.
Het is niet voor het eerst dat hij op blote voeten een buitengewone tocht onderneemt. Drie jaar daarvoor liep hij – ongetraind – op blote voeten naar het Mount Everest Base Camp. Anton is in Australië, als The Barefoot Dutchman, inmiddels een nationale held. Een succesvolle sponsorcampagne en een flinke dosis media-aandacht zorgden ervoor dat hij nu op straat herkend wordt. ‘Mensen mogen met mij meelopen en er zijn ongelooflijk veel mensen die dat aanspreekt.’
In dit boek vertelt Anton openhartig over zijn missies naar Afghanistan, zijn opgelopen mentale problemen én hoe hij die overwon. Tevens vertelt hij over zijn spannende en inspirerende tocht dwars door Australië en de levenslessen die hij jou wil meegeven. Met zichzelf als sprekend voorbeeld wil hij anderen motiveren en laten zien dat je kunt vertrouwen op jezelf en op anderen, als jij jezelf daarvoor openstelt.
Een inspirerend en waargebeurd verhaal over de Nederlandse oud-militair Anton Nootenboom, die openhartig vertelt over zijn drie missies naar Afghanistan en de daarbij opgelopen mentale problemen. Net als veel collega’s worstelde hij na zijn missies en zijn terugkeer naar de maatschappij met zijn psychische gezondheid. Hij merkte dat het voor veel militairen moeilijk was om over hun ervaringen te praten. Dat moest veranderen, vond hij. Hij wilde aandacht voor het probleem creëren door iets bijzonders te doen: een tocht van meer dan drieduizend kilometer door Australië op blote voeten. Met de weerbaarheid die Anton toen in zichzelf ontdekte, wil hij anderen inspireren en anders laten denken over mentale gezondheid.
Het is niet voor het eerst dat hij op blote voeten een buitengewone tocht onderneemt. Drie jaar daarvoor liep hij – ongetraind – op blote voeten naar het Mount Everest Base Camp. Anton is in Australië, als The Barefoot Dutchman, inmiddels een nationale held. Een succesvolle sponsorcampagne en een flinke dosis media-aandacht zorgden ervoor dat hij nu op straat herkend wordt. ‘Mensen mogen met mij meelopen en er zijn ongelooflijk veel mensen die dat aanspreekt.’
In dit boek vertelt Anton openhartig over zijn missies naar Afghanistan, zijn opgelopen mentale problemen én hoe hij die overwon. Tevens vertelt hij over zijn spannende en inspirerende tocht dwars door Australië en de levenslessen die hij jou wil meegeven. Met zichzelf als sprekend voorbeeld wil hij anderen motiveren en laten zien dat je kunt vertrouwen op jezelf en op anderen, als jij jezelf daarvoor openstelt.
- GenresNonfiction
224 pages, Paperback
Published June 7, 2022
2 people are currently reading
76 people want to read
About the author
Anton Nootenboom
2 booksAnton Nootenboom (1986) diende tien jaar in het Nederlandse leger en ging driemaal op missie naar Afghanistan. Na zijn tijd bij Defensie vertrok hij naar Australië en ging daar als bouwvakker aan de slag. Om zijn opgelopen depressie te lijf te gaan besloot hij in 2019 de Mount Everest in Nepal op blote voeten te beklimmen, gevolgd door een wandeling van 3000 kilometer dwars door Australië, ook op blote voeten. Hiermee vestigde hij twee wereldrecords én overwon hij zijn mentale problemen.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 11 of 11 reviews
Read
August 12, 2022Hij ging de wereld over als de man die blootsvoets drieduizend kilometer langs de Australische kust liep om aandacht te vragen voor mentale gezondheid. Oud-militair Anton Nootenboom kon na zijn Defensietijd niet helemaal aarden in Nederland en vertrok naar Australië om daar te werken en te leven. Hoe het hem verging en waarom hij de speciale loopactie opzette, lees je in The Barefoot Dutchman.
Het boek begint ongewoon: ‘Dank je wel. Van alle boeken die je had kunnen kiezen, kies je dit.’ Anton Nootenboom legt meteen uit dat hij je geen stappenplan voor een beter leven geeft, maar een verslag van zijn leven tot nu toe. Beter gezegd vertelt hij je over zijn pieken en dalen, avontuur en saaie momenten, liefde en gemis.
In het begin springt de auteur tussen momenten in Zeeland, Kabul en Australië die zijn manier van denken beïnvloedden. Hij maakt je daarbij zo invoelend deelgenoot van zijn leven dat het lijkt alsof je naast hem zit. Als je hem in het echt spreekt, blijkt hij net zo charismatisch te kunnen vertellen, zoals ik ervaarde op Veteranendag. Dat is ook de reden dat ik hier liever ‘Anton’ schrijf in plaats van het afstandelijkere ‘Nootenboom’ of ‘de auteur’.
Een ander leven is dichtbij
Het is niet zozeer dat Anton je probeert te overtuigen anders te leven als je bij jezelf bemerkt dat je vastzit in een patroon, maar hij geeft de lezer wel mee dat je leven er heel anders uit kan zien. Ten eerste door de plaats waar je geboren bent (de ervaringen van je eerste zeven levensjaren neem je in het heden mee), ten tweede door keuzes die je wel of niet maakt. Zo beschrijft hij een ervaring in Afghanistan. Toen zijn team gestationeerd was in de buurt van Kabul International Airport, moesten ze regelmatig personen veilig op het vliegveld brengen. Daar waren twee routes voor, de een net iets beter dan de ander. Ze namen de eerste en ontsnapten achteraf gezien aan een bomaanslag. Het had dus heel anders kunnen aflopen. Het deed hem beseffen dat het leven in één seconde over kan zijn en daarom werd zijn motto ‘live your life to the fullest’. Zonder dat het verhaal te moralistisch overkomt, begrijp je uit de context ook dat we in Nederland echt geen slecht leven leiden.
Het maximale uit het leven halen lukte Anton na zijn defensietijd niet, ook al dacht hij het voor elkaar te hebben met huisje, boompje, beestje. Verandering van omgeving was nodig om alles een nieuwe impuls te geven. Het werd Australië, waar hij fysiek zware arbeid verrichtte. Ondertussen ging het psychisch steeds slechter tot hij niet meer kon dan rondjes over het strand lopen. Hij raapte zichzelf bij elkaar, zocht hulp en bedacht een plan om weer fysieke grenzen op te zoeken, zoals hij bij de landmacht ook regelmatig had gedaan. Reizen en geld inzamelen voor een goed doel kwamen bij elkaar in een plan: blootsvoets naar de top van de Mount Everest. Dat werd een succes.
Mannelijkheid
Terug in Australië wilde Anton aan de slag met een soortgelijk plan, maar dan om aandacht te vragen voor mannelijke mental health. Zelfdoding is namelijk doodsoorzaak nummer één onder Australische mannen. Anton wil met een uitzonderlijke wandeltocht aandacht vragen voor het gegeven dat mannen hun emoties mogen tonen en mogen praten over hun problemen. Nationale media pakken het bericht op: een Nederlander die op blote voeten van Cairns naar Sydney loopt! Ondanks dat de tocht niet altijd soepel gaat – de snelwegen blijken een laag losse kiezelsteentjes te bevatten en zijn karretje Wheelson gaat regelmatig kapot – komt the barefoot Dutchman regelmatig mensen tegen die hulp en donaties aanbieden. Zijn doel is pas echt bereikt wanneer hij van mannen hoort dat ze door zijn verhaal toch niet van een brug zijn gesprongen.
De tocht is uiteindelijk 3019 kilometer lang geweest, goed voor een wereldrecord. In totaal is er meer dan €52.000 opgehaald. Eén nuchtere tip van de wandelaar: een paar kilometer buiten lopen zorgt er al voor dat je lichaam aan het werk gaat.
Het is moeilijk om aan zo’n persoonlijk verhaal sterren te geven. Zoals voormalig oorlogsjournalist Joeri Boom in het voorwoord schrijft: Anton verdient bewondering om zijn eerlijkheid en volharding om mannen uit hun mentale gevangenis te bevrijden.
‘Regardless of how tough the challenge ahead might be, you have everything it takes to overcome it’: wat er ook op je af komt, je hebt alles in je om de uitdaging aan te gaan.
Het boek begint ongewoon: ‘Dank je wel. Van alle boeken die je had kunnen kiezen, kies je dit.’ Anton Nootenboom legt meteen uit dat hij je geen stappenplan voor een beter leven geeft, maar een verslag van zijn leven tot nu toe. Beter gezegd vertelt hij je over zijn pieken en dalen, avontuur en saaie momenten, liefde en gemis.
In het begin springt de auteur tussen momenten in Zeeland, Kabul en Australië die zijn manier van denken beïnvloedden. Hij maakt je daarbij zo invoelend deelgenoot van zijn leven dat het lijkt alsof je naast hem zit. Als je hem in het echt spreekt, blijkt hij net zo charismatisch te kunnen vertellen, zoals ik ervaarde op Veteranendag. Dat is ook de reden dat ik hier liever ‘Anton’ schrijf in plaats van het afstandelijkere ‘Nootenboom’ of ‘de auteur’.
Een ander leven is dichtbij
Het is niet zozeer dat Anton je probeert te overtuigen anders te leven als je bij jezelf bemerkt dat je vastzit in een patroon, maar hij geeft de lezer wel mee dat je leven er heel anders uit kan zien. Ten eerste door de plaats waar je geboren bent (de ervaringen van je eerste zeven levensjaren neem je in het heden mee), ten tweede door keuzes die je wel of niet maakt. Zo beschrijft hij een ervaring in Afghanistan. Toen zijn team gestationeerd was in de buurt van Kabul International Airport, moesten ze regelmatig personen veilig op het vliegveld brengen. Daar waren twee routes voor, de een net iets beter dan de ander. Ze namen de eerste en ontsnapten achteraf gezien aan een bomaanslag. Het had dus heel anders kunnen aflopen. Het deed hem beseffen dat het leven in één seconde over kan zijn en daarom werd zijn motto ‘live your life to the fullest’. Zonder dat het verhaal te moralistisch overkomt, begrijp je uit de context ook dat we in Nederland echt geen slecht leven leiden.
Het maximale uit het leven halen lukte Anton na zijn defensietijd niet, ook al dacht hij het voor elkaar te hebben met huisje, boompje, beestje. Verandering van omgeving was nodig om alles een nieuwe impuls te geven. Het werd Australië, waar hij fysiek zware arbeid verrichtte. Ondertussen ging het psychisch steeds slechter tot hij niet meer kon dan rondjes over het strand lopen. Hij raapte zichzelf bij elkaar, zocht hulp en bedacht een plan om weer fysieke grenzen op te zoeken, zoals hij bij de landmacht ook regelmatig had gedaan. Reizen en geld inzamelen voor een goed doel kwamen bij elkaar in een plan: blootsvoets naar de top van de Mount Everest. Dat werd een succes.
Mannelijkheid
Terug in Australië wilde Anton aan de slag met een soortgelijk plan, maar dan om aandacht te vragen voor mannelijke mental health. Zelfdoding is namelijk doodsoorzaak nummer één onder Australische mannen. Anton wil met een uitzonderlijke wandeltocht aandacht vragen voor het gegeven dat mannen hun emoties mogen tonen en mogen praten over hun problemen. Nationale media pakken het bericht op: een Nederlander die op blote voeten van Cairns naar Sydney loopt! Ondanks dat de tocht niet altijd soepel gaat – de snelwegen blijken een laag losse kiezelsteentjes te bevatten en zijn karretje Wheelson gaat regelmatig kapot – komt the barefoot Dutchman regelmatig mensen tegen die hulp en donaties aanbieden. Zijn doel is pas echt bereikt wanneer hij van mannen hoort dat ze door zijn verhaal toch niet van een brug zijn gesprongen.
De tocht is uiteindelijk 3019 kilometer lang geweest, goed voor een wereldrecord. In totaal is er meer dan €52.000 opgehaald. Eén nuchtere tip van de wandelaar: een paar kilometer buiten lopen zorgt er al voor dat je lichaam aan het werk gaat.
Het is moeilijk om aan zo’n persoonlijk verhaal sterren te geven. Zoals voormalig oorlogsjournalist Joeri Boom in het voorwoord schrijft: Anton verdient bewondering om zijn eerlijkheid en volharding om mannen uit hun mentale gevangenis te bevrijden.
‘Regardless of how tough the challenge ahead might be, you have everything it takes to overcome it’: wat er ook op je af komt, je hebt alles in je om de uitdaging aan te gaan.
October 13, 2022
Heel mooi boek! Antons eerlijke verhaal raakt me en is inspirerend. Zijn challenge is enorm indrukwekkend, maar de verhalen die hij onderweg te horen krijgt en doorvertelt zijn nog veel indrukwekkender. Hij is bruut eerlijk over zijn eigen mentale problemen en dat stimuleert anderen om ook hun verhaal te delen en hulp te zoeken. Ik hoop dat dit boek een eye opener is voor veel mensen, het stigma rondom mentale problemen (voor mannen) verdwijnt en vooral dat we allemaal gehoor geven aan de oproep van Anton om naast elkaar te gaan staan en er echt voor elkaar te zijn.
July 22, 2022
Anton Nootenboom, The Barefoot Dutchman, heeft een boodschap.
En deze boodschap? Die komt heel duidelijk over.
Als militair werd hij drie maal uitgezonden naar Afghanistan. Oorlogsgebied. Om te verdedigen, maar vooral ook om op te bouwen. Om het leven van de Afghanen te verbeteren, in de hoop de taliban te bestrijden.
Net als veel andere militairen, heeft Anton veel gezien, gehoord en meegemaakt. En op zijn manier vertelt hij openhartig over die periode uit zijn leven en wat dit met hem heeft gedaan als persoon, als man.
Als zus van een veteraan, herkende ik direct de struggles waarmee hij te maken krijgt bij thuiskomst en hoe lastig het uit te leggen is aan de buitenwereld. De mensen die er niet zijn geweest en die niet hebben meegemaakt wat onze militairen daar hebben meegemaakt.
Het is dan ook niet vreemd dat velen die terugkomen, veranderd zijn als persoon en op een andere manier kijken naar de wereld om ons heen. Dat de taliban Afghanistan weer in handen kreeg na het vertrek van alle militairen, is een klap in het gezicht van velen.
En hoewel hun werk daar ontzettend belangrijk en zinvol is geweest, moet het verschrikkelijk voelen om te zien dat de mensen die je beschermd hebt en geprobeerd hebt de tools in handen te geven om henzelf sterker te maken, wederom onderworpen te zien worden aan een regime dat hen terug lijkt te brengen naar waar het ooit begon. Om opnieuw onderdrukt te zien worden.
Anton is kraakhelder als het gaat om het beschrijven van wat dit met hem en anderen doet. Maar ook laat hij duidelijk weten dat er zoveel mannen en vrouwen zijn, die er met moeite over kunnen of willen praten. Sommigen praten helemaal niet.
Op zijn eigen reis wordt Anton meerdere malen geconfronteerd met zijn eigen worsteling. Hij is een man en mogen die wel emoties tonen?
We zien een man die van hot naar her vliegt, vanwege zijn reislust, maar ook de dingen die hem blijvend achtervolgen. We zien hem zoeken naar de zin van het leven, hoe hij zichzelf beter kan voelen, maar ook hoe hij van betekenis kan zijn voor anderen.
Als hij in Australië belandt, op zoek naar die ene plek die hem een gevoel van thuis geeft, ontdekt hij nog meer van zichzelf dan hij van tevoren had kunnen bedenken.
Wat begon als een mooie reis, mondt uit in een aantal zeer grote lessen zelfkennis. Hij wordt geconfronteerd met zijn verleden, met zichzelf en lijkt het leven soms niet meer te zien zitten.
----“Angst weerhoudt ons ervan een leven te leiden zoals we willen. Zo’n leven is niet altijd even makkelijk, maar het is altijd mogelijk.”----
Anton heeft de gave om alles rauw en eerlijk zoals het is op papier te zetten en heeft samen met Nathan Vos een prachtig geheel geschreven.
Dit maakt dat zijn verhaal binnenkomt en je aan het denken zet.
In eerste instantie was mijn verwachting dat ik herkenning vond in zijn verhaal wat betreft PTSS bij militairen. En alhoewel ik dat zeker vond, vond ik zijn reis op blote voeten naar het basecamp van Mount Everest en zijn tocht door Australië nog veel indrukwekkender.
Niet alleen staat hij bij beide tochten stil bij het doorbreken van het taboe wat het praten over mentale gezondheid betreft (vooral bij mannen), maar ook bij de mensen die suïcide plegen omdat hun leven uitzichtloos lijkt.
Met zijn reis vraagt hij niet alleen aandacht voor deze individuen, maar haalt hij met zijn tocht door Australië ook geld op om doelen te steunen die zich voor deze groepen inzetten.
Maar het belangrijkste nog, zien we de tocht die hij maakt voor zichzelf. De inzichten die hij opdoet en de lessen die hij zelf leert. Zijn ontwikkeling is voelbaar. Zijn karakter eveneens. Kippenvel.
En alhoewel Anton zich in zijn boek vooral richt op mannen die kampen met depressieve gevoelens en suïcidale gedachten, en die denken dat praten en emoties tonen voor watjes is, kan ik uit eigen ervaring vertellen dat zijn verhaal ook inspirerend is voor vrouwen.
Anton raakt je met zijn verhaal, zijn inspirerende tochten op blote voeten en zijn overwinningen op het gebied van zijn eigen mentale gezondheid.
-----“Boeddha gaf het ultieme voorbeeld van uit de comfort zone stappen, de gouden kooi die ons ervan weerhoudt om ons verder te ontwikkelen. En het perfecte voorbeeld dat uit pijn en leed grote levenslessen komen. Het zijn de momenten van extreem fysiek en mentaal ongemak waarop we onszelf het beste leren kennen. Onze eigen, zelf geleerde lessen, die ons op latere momenten kracht geven. Precies dit is waarvoor ik eerder de berg op ben geklommen, op mijn blote voeten.”-----
Wat fijn is aan dit boek, is dat Anton ons een compleet beeld van zijn leven geeft. We leren meer over hem uit zijn kindertijd, zijn tijd als militair en zijn leven als burger. Zijn wandeltochten op blote voeten zijn prachtige reisverslagen met ups en downs en hij laat ons ook zien welke prachtige en bijzondere mensen hij onderweg ontmoet.
Conclusie
Anton maakt met zijn boek het verschil.
Als mijn broer nog had geleefd, had ik dit boek meteen aan hem doorgegeven. Want niet alleen biedt het verhaal van Anton herkenning, maar daarnaast biedt het troost, doorbreekt het taboes en is het meer dan inspirerend.
Het is fijn, duidelijk en openhartig geschreven en zijn boodschap komt heel duidelijk over.
En als Anton aan het einde van zijn boek de lezers bedankt en vraagt hem te helpen om het ’ripple effect’ te vergroten, kan ik alleen maar zeggen: bij deze!!!
Lees dit boek, laat je inspireren en help de boodschap van Anton te verspreiden en taboes te doorbreken.
Deel dit verhaal, deel jouw verhaal. Help mee een golf van verandering en bewustzijn te creëren en zorgt daarnaast dat anderen in jouw omgeving weten dat je er voor ze bent.
Anton, bedankt voor jouw verhaal. Voor het delen ervan, maar vooral ook omdat je woorden geeft aan wat anderen ons niet altijd kunnen vertellen.
En deze boodschap? Die komt heel duidelijk over.
Als militair werd hij drie maal uitgezonden naar Afghanistan. Oorlogsgebied. Om te verdedigen, maar vooral ook om op te bouwen. Om het leven van de Afghanen te verbeteren, in de hoop de taliban te bestrijden.
Net als veel andere militairen, heeft Anton veel gezien, gehoord en meegemaakt. En op zijn manier vertelt hij openhartig over die periode uit zijn leven en wat dit met hem heeft gedaan als persoon, als man.
Als zus van een veteraan, herkende ik direct de struggles waarmee hij te maken krijgt bij thuiskomst en hoe lastig het uit te leggen is aan de buitenwereld. De mensen die er niet zijn geweest en die niet hebben meegemaakt wat onze militairen daar hebben meegemaakt.
Het is dan ook niet vreemd dat velen die terugkomen, veranderd zijn als persoon en op een andere manier kijken naar de wereld om ons heen. Dat de taliban Afghanistan weer in handen kreeg na het vertrek van alle militairen, is een klap in het gezicht van velen.
En hoewel hun werk daar ontzettend belangrijk en zinvol is geweest, moet het verschrikkelijk voelen om te zien dat de mensen die je beschermd hebt en geprobeerd hebt de tools in handen te geven om henzelf sterker te maken, wederom onderworpen te zien worden aan een regime dat hen terug lijkt te brengen naar waar het ooit begon. Om opnieuw onderdrukt te zien worden.
Anton is kraakhelder als het gaat om het beschrijven van wat dit met hem en anderen doet. Maar ook laat hij duidelijk weten dat er zoveel mannen en vrouwen zijn, die er met moeite over kunnen of willen praten. Sommigen praten helemaal niet.
Op zijn eigen reis wordt Anton meerdere malen geconfronteerd met zijn eigen worsteling. Hij is een man en mogen die wel emoties tonen?
We zien een man die van hot naar her vliegt, vanwege zijn reislust, maar ook de dingen die hem blijvend achtervolgen. We zien hem zoeken naar de zin van het leven, hoe hij zichzelf beter kan voelen, maar ook hoe hij van betekenis kan zijn voor anderen.
Als hij in Australië belandt, op zoek naar die ene plek die hem een gevoel van thuis geeft, ontdekt hij nog meer van zichzelf dan hij van tevoren had kunnen bedenken.
Wat begon als een mooie reis, mondt uit in een aantal zeer grote lessen zelfkennis. Hij wordt geconfronteerd met zijn verleden, met zichzelf en lijkt het leven soms niet meer te zien zitten.
----“Angst weerhoudt ons ervan een leven te leiden zoals we willen. Zo’n leven is niet altijd even makkelijk, maar het is altijd mogelijk.”----
Anton heeft de gave om alles rauw en eerlijk zoals het is op papier te zetten en heeft samen met Nathan Vos een prachtig geheel geschreven.
Dit maakt dat zijn verhaal binnenkomt en je aan het denken zet.
In eerste instantie was mijn verwachting dat ik herkenning vond in zijn verhaal wat betreft PTSS bij militairen. En alhoewel ik dat zeker vond, vond ik zijn reis op blote voeten naar het basecamp van Mount Everest en zijn tocht door Australië nog veel indrukwekkender.
Niet alleen staat hij bij beide tochten stil bij het doorbreken van het taboe wat het praten over mentale gezondheid betreft (vooral bij mannen), maar ook bij de mensen die suïcide plegen omdat hun leven uitzichtloos lijkt.
Met zijn reis vraagt hij niet alleen aandacht voor deze individuen, maar haalt hij met zijn tocht door Australië ook geld op om doelen te steunen die zich voor deze groepen inzetten.
Maar het belangrijkste nog, zien we de tocht die hij maakt voor zichzelf. De inzichten die hij opdoet en de lessen die hij zelf leert. Zijn ontwikkeling is voelbaar. Zijn karakter eveneens. Kippenvel.
En alhoewel Anton zich in zijn boek vooral richt op mannen die kampen met depressieve gevoelens en suïcidale gedachten, en die denken dat praten en emoties tonen voor watjes is, kan ik uit eigen ervaring vertellen dat zijn verhaal ook inspirerend is voor vrouwen.
Anton raakt je met zijn verhaal, zijn inspirerende tochten op blote voeten en zijn overwinningen op het gebied van zijn eigen mentale gezondheid.
-----“Boeddha gaf het ultieme voorbeeld van uit de comfort zone stappen, de gouden kooi die ons ervan weerhoudt om ons verder te ontwikkelen. En het perfecte voorbeeld dat uit pijn en leed grote levenslessen komen. Het zijn de momenten van extreem fysiek en mentaal ongemak waarop we onszelf het beste leren kennen. Onze eigen, zelf geleerde lessen, die ons op latere momenten kracht geven. Precies dit is waarvoor ik eerder de berg op ben geklommen, op mijn blote voeten.”-----
Wat fijn is aan dit boek, is dat Anton ons een compleet beeld van zijn leven geeft. We leren meer over hem uit zijn kindertijd, zijn tijd als militair en zijn leven als burger. Zijn wandeltochten op blote voeten zijn prachtige reisverslagen met ups en downs en hij laat ons ook zien welke prachtige en bijzondere mensen hij onderweg ontmoet.
Conclusie
Anton maakt met zijn boek het verschil.
Als mijn broer nog had geleefd, had ik dit boek meteen aan hem doorgegeven. Want niet alleen biedt het verhaal van Anton herkenning, maar daarnaast biedt het troost, doorbreekt het taboes en is het meer dan inspirerend.
Het is fijn, duidelijk en openhartig geschreven en zijn boodschap komt heel duidelijk over.
En als Anton aan het einde van zijn boek de lezers bedankt en vraagt hem te helpen om het ’ripple effect’ te vergroten, kan ik alleen maar zeggen: bij deze!!!
Lees dit boek, laat je inspireren en help de boodschap van Anton te verspreiden en taboes te doorbreken.
Deel dit verhaal, deel jouw verhaal. Help mee een golf van verandering en bewustzijn te creëren en zorgt daarnaast dat anderen in jouw omgeving weten dat je er voor ze bent.
Anton, bedankt voor jouw verhaal. Voor het delen ervan, maar vooral ook omdat je woorden geeft aan wat anderen ons niet altijd kunnen vertellen.
January 7, 2024
Het boek in 1 dag uitgelezen, hele prestatie voor een dyslect, maar deze man loopt bizarre afstanden op zijn blote voeten om aandacht te brengen over mentale gezondheid bij mannen. Het verhaal bestaat uit zijn eigen ervaringen en tips om om tegegaan met mentale gezondheid bij jezelf maar ook wat je kunt doen met mensen in je omgeving.
De tips waren dingen zoals door je neus ademen vragen hoe het met iemand gaat en eigenlijk altijd doen waar je gelukkig van word, op tijd naar bed, geen schermpjes nou ja de basics. Dat was niet waar voor je dit boek moet lezen, maar voor de spannende en interessante dingen die deze man mee maakt wel!!
De tips waren dingen zoals door je neus ademen vragen hoe het met iemand gaat en eigenlijk altijd doen waar je gelukkig van word, op tijd naar bed, geen schermpjes nou ja de basics. Dat was niet waar voor je dit boek moet lezen, maar voor de spannende en interessante dingen die deze man mee maakt wel!!
June 12, 2025
Dit is echt een belangrijk boek. En schrijnend, hoeveel mensen (mannen) Anton is tegengekomen die zo in de knoop zitten met zichzelf. Ga dit zeker aanhalen op werk.
February 6, 2023
RESPECT // 👣
Ik volg the Barefoot Dutchman al op Instagram. Toen ik het boek voorbij zag komen bij de bieb heb ik het gelijk geleend.
Anton is als militair in Afghanistan geweest en jaren erna gaat het hem nog niet goed.. verre van.
Hij stond op het punt zijn leven te beëindigen, gelukkig deed hij dit niet. En (mede) door te wandelen ontstonden er 2 wereldrecords, een mooie opbrengst voor een goed doel • aandacht voor de mentale gezondheid van mannen • en genezing 👣
“ Wanneer je moeite hebt om uit bed te komen, sta er dan bij stil dat je de moed bij elkaar hebt geraapt om dit te doen. En als je de dag bent doorgekomen, geef jezelf dan ook weer een high five voor wat je die dag hebt gedaan om weer een stap dichterbij te komen. Wat je doel ook mag zijn.”
- The Barefoot Dutchman - Anton Nootenboom - Hardcover - waargebeurd - Boekerij - 224 blz -
⭐️⭐️⭐️⭐️
@thebarefoot_dutchman
Ik volg the Barefoot Dutchman al op Instagram. Toen ik het boek voorbij zag komen bij de bieb heb ik het gelijk geleend.
Anton is als militair in Afghanistan geweest en jaren erna gaat het hem nog niet goed.. verre van.
Hij stond op het punt zijn leven te beëindigen, gelukkig deed hij dit niet. En (mede) door te wandelen ontstonden er 2 wereldrecords, een mooie opbrengst voor een goed doel • aandacht voor de mentale gezondheid van mannen • en genezing 👣
“ Wanneer je moeite hebt om uit bed te komen, sta er dan bij stil dat je de moed bij elkaar hebt geraapt om dit te doen. En als je de dag bent doorgekomen, geef jezelf dan ook weer een high five voor wat je die dag hebt gedaan om weer een stap dichterbij te komen. Wat je doel ook mag zijn.”
- The Barefoot Dutchman - Anton Nootenboom - Hardcover - waargebeurd - Boekerij - 224 blz -
⭐️⭐️⭐️⭐️
@thebarefoot_dutchman
June 28, 2024
4 sterren voor het boek, maar zeker 5 sterren voor de prestaties van de auteur.
Hij ging als beroepsmilitair drie keer op missie naar Afghanistan en hield daar, zoals iedereen die daar geweest is, mentale problemen aan over.
Hij vernam dat het aantal zelfmoorden onder mannen schrikbarend hoog is, omdat ze niet geleerd hebben hun gevoelens te uiten.
Hij vond dat daar absoluut iets aan gedaan moest worden en bracht dit probleem onder de aandacht door in 2019 in Nepal op blote voeten naar het basiskamp van de Mount Everest te wandelen (op 5364 meter hoogte!) en in 2021 meer dan 3000 km dwars door Australië te wandelen, eveneens op blote voeten.
Op zijn tochten probeert hij zoveel mogelijk bewustwording rond de mentale problemen van mannen te creëren, en dit ook verder te laten verspreiden om zo het aantal zelfmoorden drastisch te doen dalen.
Hij krijgt de bijnaam ‘The Barefoot Dutchman’.
Hij ging als beroepsmilitair drie keer op missie naar Afghanistan en hield daar, zoals iedereen die daar geweest is, mentale problemen aan over.
Hij vernam dat het aantal zelfmoorden onder mannen schrikbarend hoog is, omdat ze niet geleerd hebben hun gevoelens te uiten.
Hij vond dat daar absoluut iets aan gedaan moest worden en bracht dit probleem onder de aandacht door in 2019 in Nepal op blote voeten naar het basiskamp van de Mount Everest te wandelen (op 5364 meter hoogte!) en in 2021 meer dan 3000 km dwars door Australië te wandelen, eveneens op blote voeten.
Op zijn tochten probeert hij zoveel mogelijk bewustwording rond de mentale problemen van mannen te creëren, en dit ook verder te laten verspreiden om zo het aantal zelfmoorden drastisch te doen dalen.
Hij krijgt de bijnaam ‘The Barefoot Dutchman’.
July 27, 2023
Wat een tof en indrukwekkend (luister)boek! Anton Nootenboom is een man die uitdagingen niet alleen niet uit de weg gaat, maar zijn bereik en invloed ook echt gebruikt om belangrijke boodschappen te delen met de rest van de wereld. Ik hoop dat dit boek ervoor zorgt dat meer mannen durven te praten over hun mentale gezondheid.
August 10, 2022
Wat een verhaal en wat een mooi doel, heel veel respect voor deze man!
September 27, 2022
Respect voor deze man!
Zijn verhaal boeide mij zeer maar op het einde vond ik het toch wel saai worden.
Zijn verhaal boeide mij zeer maar op het einde vond ik het toch wel saai worden.
September 10, 2023
Ja, sterk. Achterflap zegt, voor de verandering, precies waar het op staat dus als dat je wat lijkt, ga lezen.
Displaying 1 - 11 of 11 reviews