Η Λέιρε Μπιλμπάο γράφει, όπως η ίδια διευκρινίζει, όχι για τη μητρότητα, αλλά πολύ περισσότερο, μέσα από τη μητρότητα. Πρόκειται για μια ποιοτική διαφορά και μια δήλωση βάθους: Οι στίχοι βγαίνουν στην επιφάνεια. Αρθρώνονται, αναβλύζουν, πηγάζουν μέσα από την ίδια την εμπειρία. Γιατί, πρόκειται για επιτακτική ανάγκη. Το να μιλήσει κανείς γι' αυτό που ζει, αποκαλύπτοντας την πιο βαθιά του αλήθεια. Κόντρα στο ρεύμα πάνε όσες γυναίκες μιλούν ανοιχτά γι' αυτό που πραγματικά συμβαίνει μέσα τους όταν γίνονται μάνες. Γιατί δεν ήταν παρά μονάχα κόρες. Γιατί ποτέ δεν έφτασα/ να είμαι εντελώς κόρη/ μέχρι που έγινα μάνα, γιατί τις πνίγει η τόση εκπλήρωση, γιατί πώς κάνει κάποιος προσωπικό, δικό του, κάτι τόσο ταυτόχρονα κοινό; Ένα τόσο επιβαλλόμενο πεπρωμένο; Κάθε φορά που γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται και μια μάνα, λέει χαρακτηριστικά η Μπιλμπάο και γράφει για τη νέα της ταυτότητα δίχως ταμπού και αναστολές. «Είμαι μια μηχανή αναπαραγωγής που επιπλέει στο οξείδιο, μπράτσα, πόδια και νους βαρίδια». Για να επισφραγίσει με την αιρετική θέση: «Παύω να σκέφτομαι μέσα από μένα, με ηρεμεί η αποδοχή πως αυτή η προέκταση η δική μου δεν είμαι εγώ. Και μόνο τότε κολυμπώ ελαφρώς πιο ελεύθερη.»
“Me concedí permiso para tener hijos y ahora tengo un campo de batalla sobre mis huesos”.
Siempre me han fascinado los poemarios que funcionan como conjunto y no como una amalgama de textos individuales. La estructura de “Aguas madres” es sublime, con ese mundo entretejido de peces, salitre y mar 🧘🏻♀️ que se precede siempre de un pequeño diálogo.
Qué bonita forma de escribir tiene Leire Bilbao y qué visual.
Un poemario íntimo que explora la vivencia de la maternidad y reflexiona sobre la identidad propia al convertirse en madre. Los textos son desgarradores, realistas y muy emotivos. No la romantiza en lo absoluto y narra sus vivencias personales de una forma preciosa. Menciona a autoras feministas como sus referentas pero cae un poco en el falso masculino genérico y confunde sexo con género. ¨Las madres somos lugares de paso¨ ¨Un hijo crea una pradera nueva dentro de su madre¨ ¨El cuerpo de una madre es el territorio donde habitan los latidos previos al lenguaje¨ ¨Para nacer es preciso que se rompa todo un mundo¨ ¨Quisiera aprender a caminar con las palabras¨ ¨Madre nuestra que estás en la tierra, no me libres de la tentación: hágase nuestro reino, sea mencionado nuestro nombre bajo las zarzas y sobre las nubes¨ ¨Nadar dentro de una misma no es tan fácil ¨
Sentín que o libro tiña moitísimos altibaxios. Hai poemas fermosos, ben construídos, nos que che apetece quedar e recuncar. Porén, os da primeira parte especialmente só conseguían que quixese avanzae no poemario.
“Un hijo crea un territorio virgen dentro de su madre, una península bajo sus senos, convertida ahora en isla rodeada por un mar de leche”
La vorágine de la maternidad tiene aristas, curvas, recodos, luces, sombras. Una búsqueda de identidad. Sentirse hija también. Lo salvaje y la fiereza de gestar y parir. Alumbrar.
“Nos miramos uno al otro, piel de mi piel, vena de mis venas, heredero de mis escamas”
Tú cambias, tu cuerpo, tras abrir paso a la vida, también se transforma. Toda tú en transformación. Otra versión a la que hacerse. Aprender un idioma desde cero.
Aprenderse. Aprehenderse.
“… jamás llegué a ser hija del todo hasta que fui madre”
Me naces. Me floreces.
“He retenido mi sangre durante cuarenta semanas, nada más. Volveré a derramar, volveré a fluir, a manar… Volveré”.