In Ooit bouwden wij luchtkastelen neemt Evangeline Agape je mee van keiharde droomwerelden naar zachte werkelijkheden. Langs afscheid en gemis, angst en verlangen, teleurstelling en zelfmedelijden. Langs leren wat geluk is en wat het niet is. Langs jezelf verliezen in een ander en opnieuw vinden in jezelf. Langs God en toekomst en heel veel bochten en hoeken en omwegen en langs een gebroken hart dat de tijd krijgt.
"Ik heb het donker voor jou verstopt zodat je nooit meer bang hoeft te zijn "
Kijk, als een boek je zo vaak doet huilen, ben je gewoon verplicht om het vijf sterren te geven.
"Dat er een liefde is, zo wijd dat je zou kunnen rennen en het einde niet zou bereiken."
Dit is de eerste keer dat ik Nederlandstalige poëzie lees en ik ben helemaal verkocht. Wat een prachtige woorden heeft Evangeline Agape. Ze nam mijn hand door Mary Oliver te quoten als voorwoord, en ze liet me niet meer los tot ver na de laatste pagina.
"Je wandelt door mijn gedachtegangen ik zeg: ga zitten maakt niet uit waar hier zijn alle stoelen voor jou."
Alles is helder in achteruitkijk Je was allang prachtig Zonder zwaard in je hand ✨ Ik vind bochten daar waar hoeken waren Ontdekte dat sommige meebuigen ✨ Er is iets aan de manier Waarop de eerste stralen lentezon Loom mijn heupen kussen ✨ (Everything is in the right place.) Het mooiste komt nog ✨ De liefde die je verdient Laat geen blauwe plekken na ✨ Liefde is de prijs van liefde
Een dikke 4,5. Zoals in elke dichtbundel spraken sommige gedichten mij meer aan dan andere, maar wat een prachtig werk. Een bundel waar ik nog vaak naar terug zal grijpen!
Liefde is leren kennen, actie en tijd en toewijding meest van al en niet omdat het moet omdat het mag Het is lopen, jezelf neerleggen en zeggen: hier blijf ik, hier groeien wij en hier wieden wij onkruid en hier zien wij de oogst.
De liefde die je verdient laat geen blauwe plekken na.
Ik heb het donker voor jou verstopt zodat je niet meer bang hoeft te zijn.
Je wandelt door mijn gedachtegangen Ik zeg: ga zitten Maakt niet uit waar Hier zijn alle stoelen voor jou.
Dit is een boek om in je kast te hebben. Weg te leggen, weer vast te nemen. Jezelf eraan te herinneren dat wij hier allemaal rondlopen en zo vaak dezelfde dingen ervaren. Dit is een boek om te lezen, vooral als je hart brak en je zit te staren naar de brokken en het eenzaam voelt. Dit is een boek dat me eraan herinnert dat poëzie soms fijner is dan het volgende zelfhulpboek. We zijn allemaal maar mensen.
Agape woont in Antwerpen, in een Pluk van de Petteflet flat; hoe cool is dat. Ze schrijft en illustreert, en in deze bundel krijgen we een mooi samenspel van beide.
Soms raken de woorden me meer, soms de illustraties. Er zijn tekeningen bij die zo mooi zijn dat ik ze zou willen uitscheuren en aan mijn muur hangen. Haar woorden zijn van wisselende kwaliteit. Het ene gedicht kan me al meer bekoren dan het andere en het inconsequente leestekengebruik stoorde me ook een beetje. Maar dat zijn kleine (beginners-)foutjes.
Al bij al is dit een bundel vol echte, herkenbare gevoelens. Via kleine korte zinnen, via grotere stukken tekst neemt Agape je mee langs een rollercoaster van gebeurtenissen, gevoelens en emoties. Herkenbaar en net daarom fijn om te lezen.
Ik vind het moeilijk deze te scoren, ik heb nog niet eerder een dichtbundel echt gelezen. Ik kreeg het van een vriendin en wist niet wat te verwachten. Je volgt de gevoelens en gedachten van iemand die het licht niet meer ziet van verdriet. Het boek vormt een mooi geheel, het leest niet als een verzameling van aparte aparte gedichten, maar meer als één verhaal, waardoor ik bleef doorlezen, het ene na het andere gedicht volgde elkaar mooi op. Het gedicht op pagina 94 vond ik zelf het mooiste, vanaf hier kwam de hoop en het licht heel duidelijk terug, de gedichten hierna spraken mij persoonlijk het meeste aan omdat ik blij werd te zien hoe de mooie dingen terug in zicht kwamen en dat zorgt dat er een glimlach kwam bij het lezen.
hoofden die ook huizen / harten met daarin kamers / ik weet dat je er nog bent want / je vingerafdrukken overal / en het is niet van: gewoon even met een nat doekje / het is eerder: het overspoelt me, in golven / maar minder / je wandelt door mijn gedachtegangen / ik zeg: ga zitten / maakt niet uit waar / hier zijn alle stoelen voor jou.
het is geen grootste poëzie (hoeft ook niet!) soms zijn het eerder mantra’s of kleine verhalen, maar het is zo zacht en lief en herkenbaar en troostrijk. ik pak em er standaard bij als ik me weer even hoopvol en begrepen wil voelen.
Ik heb dit boek gekregen tijdens een moeilijke periode, het vertelt over missen, rouwen, wat er niet meer is en wat er wel nog is. Pakkend, helend en doortastend. Dit is een boek dat je niet te ver buiten handbereik mag bewaren!
“Dat ik in je hoofd zou willen kruipen Alle lichten voor je aansteken Een paraplu maken voor de storm in je hoofd. Voor nu houd ik een lijstje bij met alle redenen waarom je zo bijzonder bent en nodig Geliefd. Want dat is zo. En als alles donker voelt, zonder uitzicht Weet dan dat mijn wereld nooit meer hetzelfde zou zijn Zonder iemand als jij erin.”
Ondersteunend als dikke wolkenbedden op moeilijke dagen. Ik maakte een selectie en las als traditie elke avond een luidop voor mijn vriend voor het slapengaan. Veel troostende woorden in gevonden, maar evenzeer hartverwarmende teksten die in positieve daglichten uit elkaar spatten van liefde voor de medemens. Mijn eerste poëziebundel sinds lang, smaakt naar meer.