What do you think?
Rate this book
Wees niet bang
'Er zijn woorden die zich niet laten terugnemen. Eenmaal uitgesproken zijn ze onverbiddelijk tot leven gewekt. Woorden kunnen levens verwoesten, mensen doen besluiten zonder elkaar verder te gaan. Ze kunnen de persoon die je bent in de ogen van je kinderen voorgoed doen veranderen. Ze kunnen zelfs je eigen moeder doen twijfelen of ze jou wel op de wereld had moeten zetten.'
Op de dag van Lara's vierde verjaardag pleegt haar moeder, Maria, zelfmoord. Jaren later, als Lara volwassen is en in verwachting van haar eerste kind, wil ze weten waarom haar moeder dit deed. Maar al snel wordt duidelijk dat niemand hierover wil praten.
Lara's oma, Chiara, is na de dood van haar dochter vertrokken naar het Italiaanse bergdorp Calceranica. Na jarenlang geen contact te hebben gehad met haar oma besluit Lara haar op te gaan zoeken. De antwoorden die Lara van haar oma krijgt, zetten haar leven op zijn kop.
Wees niet bang is het verhaal van drie generaties vrouwen en een levensverwoestend geheim. Het laat zien dat een verhaal altijd meerdere waarheden kent.
Op de dag van Lara's vierde verjaardag pleegt haar moeder, Maria, zelfmoord. Jaren later, als Lara volwassen is en in verwachting van haar eerste kind, wil ze weten waarom haar moeder dit deed. Maar al snel wordt duidelijk dat niemand hierover wil praten.
Lara's oma, Chiara, is na de dood van haar dochter vertrokken naar het Italiaanse bergdorp Calceranica. Na jarenlang geen contact te hebben gehad met haar oma besluit Lara haar op te gaan zoeken. De antwoorden die Lara van haar oma krijgt, zetten haar leven op zijn kop.
Wees niet bang is het verhaal van drie generaties vrouwen en een levensverwoestend geheim. Het laat zien dat een verhaal altijd meerdere waarheden kent.
224 pages, Hardcover
First published June 16, 2022
39 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 6 of 6 reviews
August 19, 2022
Laura is net vier jaar als haar moeder zelfmoord pleegt. Waarom, daar is Laura zelf nooit achter gekomen. Maar als ze jaren later zelf zwanger is, steken de onbeantwoorde vragen weer de kop op. Familie en vrienden in haar omgeving lijken haar vragen te omzeilen, uit de weg te gaan. Op zoek naar antwoorden reist Laura af naar Italië, waar haar oma Chiara, wie ze al jaren niet meer heeft gezien, naartoe is gegaan na de dood van haar dochter. Maar alles wat ze daar te horen krijgt, zet haar hele leven voor goed op zijn kop.
In de eerste hoofdstukken van Wees niet bang maak je als lezer kennis met drie personages, oma Chiara, moeder Maria en dochter Laura. De familiebanden tussen hen voelen beladen en zelfs iet wat afstandelijk. Hoewel bij alle drie gedachtes over familieleden centraal staan. Na het lezen van de flaptekst is hier uiteraard een reden voor en die reden wordt al snel door de auteur vrijgegeven. Het valt als het ware in als een bom: onvoorspelbaar en het alles veranderend. Zo blijkt dat Dutrieux opnieuw een uitdaging aangaat door een ernstig onderwerp aan te snijden waar voor velen een taboe op ligt. De onverschrokkenheid om hier een verhaal, personages, woorden en gevoelens aan te geven brengt een scherpe rand met zich mee.
‘Het is beter een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken.’
De schrijfstijl voelt vrij, onvoorspelbare perspectiefwisselingen, zeer korte hoofdstukken, snelle wisselingen tussen gedachtegangen en dialogen maar ook tussen heden en verleden. Het houdt de lezer scherp. Verder wordt er tijdens de gedachtegangen regelmatig een uitstapje gemaakt naar herinneringen die in eerste instantie weinig met het verhaal te maken hebben. Verderop blijken ze een bepaalde symboliek te bevatten die het verhaal ondersteunen of er een filosofisch randje aan geven.
De ontwikkelingen van de personages zijn zeker verschillend. Chiara heeft zich altijd afzijdig gehouden, maar of dat ten goede was van de anderen? Maria’s herinneringen zijn duister, op weg naar een nog duisterder lot. En Laura is op zoek naar antwoorden, maar hoe meer ze er vergaard hoe meer er zich opnieuw ontwikkelen. De hoofdstukken en perspectieven zijn zo nu en dan op een bijzondere maar mooie wijze op elkaar aangesloten. Een passage van Maria ontvouwt zich in het volgende hoofdstuk, een ander perspectief, tot een herinnering. Op deze manier zit er zowel een chronologische verhaallijn in als een discontinue.
‘Het verlies van een kind, ook al was Maria allang geen kind meer toen ze mij ontviel, was iets wat zich niet liet vergeten. Het verwerken volstond niet. Loslaten kon niet. Ik leefde ermee en dit zou zo zijn, iedere dag die mij nog restte. Troost vond ik in de eeuwigheid van de bergen en het meer. Zij waren er lang voordat wij er waren, zij konden zonder ons voortbestaan.’
Naarmate het eind van het verhaal in zicht komt, lijkt er nog een addertje onder het gras te schuilen. Met hier en daar een hint is dit voor menig lezer wellicht al te achterhalen. Maar de uiteindelijke openbaring is zowel tegenstrijdig als begrijpelijk te noemen. Zoals het hele onderwerp dat centraal staat in het verhaal. In hoeverre verandert je kijk, je mening, je liefde voor iemand na het ontdekken van zo een groot geheim.
Wees niet bang is een indringend familieverhaal dat drie generaties overstijgt en op wonderbaarlijk subtiele wijze extreme omstandigheden aanhaalt.
In de eerste hoofdstukken van Wees niet bang maak je als lezer kennis met drie personages, oma Chiara, moeder Maria en dochter Laura. De familiebanden tussen hen voelen beladen en zelfs iet wat afstandelijk. Hoewel bij alle drie gedachtes over familieleden centraal staan. Na het lezen van de flaptekst is hier uiteraard een reden voor en die reden wordt al snel door de auteur vrijgegeven. Het valt als het ware in als een bom: onvoorspelbaar en het alles veranderend. Zo blijkt dat Dutrieux opnieuw een uitdaging aangaat door een ernstig onderwerp aan te snijden waar voor velen een taboe op ligt. De onverschrokkenheid om hier een verhaal, personages, woorden en gevoelens aan te geven brengt een scherpe rand met zich mee.
‘Het is beter een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken.’
De schrijfstijl voelt vrij, onvoorspelbare perspectiefwisselingen, zeer korte hoofdstukken, snelle wisselingen tussen gedachtegangen en dialogen maar ook tussen heden en verleden. Het houdt de lezer scherp. Verder wordt er tijdens de gedachtegangen regelmatig een uitstapje gemaakt naar herinneringen die in eerste instantie weinig met het verhaal te maken hebben. Verderop blijken ze een bepaalde symboliek te bevatten die het verhaal ondersteunen of er een filosofisch randje aan geven.
De ontwikkelingen van de personages zijn zeker verschillend. Chiara heeft zich altijd afzijdig gehouden, maar of dat ten goede was van de anderen? Maria’s herinneringen zijn duister, op weg naar een nog duisterder lot. En Laura is op zoek naar antwoorden, maar hoe meer ze er vergaard hoe meer er zich opnieuw ontwikkelen. De hoofdstukken en perspectieven zijn zo nu en dan op een bijzondere maar mooie wijze op elkaar aangesloten. Een passage van Maria ontvouwt zich in het volgende hoofdstuk, een ander perspectief, tot een herinnering. Op deze manier zit er zowel een chronologische verhaallijn in als een discontinue.
‘Het verlies van een kind, ook al was Maria allang geen kind meer toen ze mij ontviel, was iets wat zich niet liet vergeten. Het verwerken volstond niet. Loslaten kon niet. Ik leefde ermee en dit zou zo zijn, iedere dag die mij nog restte. Troost vond ik in de eeuwigheid van de bergen en het meer. Zij waren er lang voordat wij er waren, zij konden zonder ons voortbestaan.’
Naarmate het eind van het verhaal in zicht komt, lijkt er nog een addertje onder het gras te schuilen. Met hier en daar een hint is dit voor menig lezer wellicht al te achterhalen. Maar de uiteindelijke openbaring is zowel tegenstrijdig als begrijpelijk te noemen. Zoals het hele onderwerp dat centraal staat in het verhaal. In hoeverre verandert je kijk, je mening, je liefde voor iemand na het ontdekken van zo een groot geheim.
Wees niet bang is een indringend familieverhaal dat drie generaties overstijgt en op wonderbaarlijk subtiele wijze extreme omstandigheden aanhaalt.
May 2, 2024
Prachtig, over een bijzonder maar wel erg heftig thema. Verdient daarvoor misschien een kleine trigger warning. Daarmee is de clou dan ook wel meteen prijsgegeven…
June 9, 2024
Mooi, goed geschreven boek met een ongebruikelijk (pijnlijk) thema wat door drie generaties wordt uitgewerkt.
November 29, 2022
Na haar debuutroman ”Het leven noemen” lezen we ”Wees niet bang” van Aisha Dutrieux in een fantastische leesclub, waarin we aan de auteur vragen kunnen stellen. Zo komen we te weten dat het nieuwe boek eigenlijk haar schrijversdebuut was.
Het motto van haar verhalen is: veroordeel de dader niet te snel, want achter die dader zit misschien zelfs een slachtoffer verborgen. Niets is wat het lijkt.
Zo ook in deze roman, waar we in een lift stappen, waarvan we de knoppen niet zelf kunnen bedienen. De eerste keer dat de deuren open gaan, zijn we getuige van een zelfmoord. We stoppen bij eenzelfde thema zoals zwangerschap zowel op de verdieping waar je euforische momenten beleeft als op de etage van de diepste twijfels. De lift stopt zowel bij het onderwerp pedofilie als op het dakterras met een schitterend uitzicht op het meer en de bergen rond Calceranica.
De hoofdpersonen zijn drie vrouwen: Chiara, Maria en Laura. De relaties tussen (groot)moeder, dochter/moeder en (klein)dochter zijn getroebleerd. Het boek is netjes onderverdeeld in hoofdstukken met telkens een naam van één van de drie erboven. De schrijfstijl is net zoals in het eerste boek rustig met eenvoudige zinnen.
Toch probeer ik ook een opbouwende kritiek onder woorden te brengen. Wat voor mij in het boek ontbreekt, is een psychologisch fundament waarop bepaalde uitspraken of wendingen gebaseerd zijn. Zo is er plots een uitspraak “ik ben pedofiel”. Voor mij komt dat nogal plots uit de lucht vallen. Er is onverwerkte rouw, er zijn onderdrukte gevoelens en dan plots een reuzensprong. Er is ook het nevenpersonage Felicia dat volhardt in haar zwijgen. Waarom geen uitbarsting waarin ze er alles uitgooit? Nu blijf ik als lezer met zoveel vragen achter. Neen, ik ga niet op het internet op zoek naar de antwoorden, want ik voel de hete adem van mijn huisdokter in mijn nek ”Pas op met Dr. Google!”
Het op 1, 2, 3 vinden van een verdwenen oma, het happy end en het onderwerp dat zo’n 25 jaar in de doofpot bleef, deden me even de wenkbrauwen fronsen, maar over het niet uitdiepen van bepaalde personages ben ik echt wel gestruikeld. Ik ben er zeker van dat ik ooit nog eens een boek van Aisha Dutrieux zal lezen, waarin dit wel het geval is, want het ligt binnen haar mogelijkheden en waarschijnlijk ook binnen haar interesses.
Het motto van haar verhalen is: veroordeel de dader niet te snel, want achter die dader zit misschien zelfs een slachtoffer verborgen. Niets is wat het lijkt.
Zo ook in deze roman, waar we in een lift stappen, waarvan we de knoppen niet zelf kunnen bedienen. De eerste keer dat de deuren open gaan, zijn we getuige van een zelfmoord. We stoppen bij eenzelfde thema zoals zwangerschap zowel op de verdieping waar je euforische momenten beleeft als op de etage van de diepste twijfels. De lift stopt zowel bij het onderwerp pedofilie als op het dakterras met een schitterend uitzicht op het meer en de bergen rond Calceranica.
De hoofdpersonen zijn drie vrouwen: Chiara, Maria en Laura. De relaties tussen (groot)moeder, dochter/moeder en (klein)dochter zijn getroebleerd. Het boek is netjes onderverdeeld in hoofdstukken met telkens een naam van één van de drie erboven. De schrijfstijl is net zoals in het eerste boek rustig met eenvoudige zinnen.
Toch probeer ik ook een opbouwende kritiek onder woorden te brengen. Wat voor mij in het boek ontbreekt, is een psychologisch fundament waarop bepaalde uitspraken of wendingen gebaseerd zijn. Zo is er plots een uitspraak “ik ben pedofiel”. Voor mij komt dat nogal plots uit de lucht vallen. Er is onverwerkte rouw, er zijn onderdrukte gevoelens en dan plots een reuzensprong. Er is ook het nevenpersonage Felicia dat volhardt in haar zwijgen. Waarom geen uitbarsting waarin ze er alles uitgooit? Nu blijf ik als lezer met zoveel vragen achter. Neen, ik ga niet op het internet op zoek naar de antwoorden, want ik voel de hete adem van mijn huisdokter in mijn nek ”Pas op met Dr. Google!”
Het op 1, 2, 3 vinden van een verdwenen oma, het happy end en het onderwerp dat zo’n 25 jaar in de doofpot bleef, deden me even de wenkbrauwen fronsen, maar over het niet uitdiepen van bepaalde personages ben ik echt wel gestruikeld. Ik ben er zeker van dat ik ooit nog eens een boek van Aisha Dutrieux zal lezen, waarin dit wel het geval is, want het ligt binnen haar mogelijkheden en waarschijnlijk ook binnen haar interesses.
February 25, 2024
Sterk geschreven, krachtig verhaal, over vraagstukken, zonder antwoorden.
De dynamiek van het boek maakt een zwaar zwart-wit thema invoelbaar, meer grijs, zachter zonder scherpte te verliezen.
De dynamiek van het boek maakt een zwaar zwart-wit thema invoelbaar, meer grijs, zachter zonder scherpte te verliezen.
Displaying 1 - 6 of 6 reviews