What do you think?
Rate this book
Wereldgericht onderwijs. Een visie voor vandaag
Onderwijs is niet alleen bedoeld om leerlingen toe te rusten met de kennis en vaardigheden die ze nodig hebben om zich staande te kunnen houden in de wereld. De wereld is ook de plaats waar ons menselijk bestaan zich afspeelt en waar kinderen en jongeren voor de uitdaging staan om hun eigen leven te leiden. Daarom zou onderwijs niet kindgericht, leerstofgericht of toekomstgericht moeten zijn, maar dient het altijd te werken vanuit een wereldgerichte oriëntatie.
In de zeven hoofdstukken van dit boek laat Gert Biesta zien waarom onderwijs wereldgericht dient te zijn, wat dit betekent voor de onderwijspraktijk, en wat dit vraagt van de leraar. Hij laat zien dat lesgeven ertoe doet, met name om de aandacht van leerlingen te vestigen op de wereld en op wat de wereld van hen vraagt. De school komt daarmee in beeld als de ruimte en tijd die we aan de nieuwe generatie ter beschikking stellen om de wereld, en zichzelf in relatie tot die wereld, te ontmoeten.
De mate waarin de samenleving die ruimte en tijd nog beschikbaar wil stellen, is een belangrijke indicator van haar democratische kwaliteit.
Gert Biesta is als hoogleraar werkzaam bij de Moray House School of Education and Sport van de University of Edinburgh en verbonden aan het Centre for Public Education and Pedagogy van de National University of Ireland at Maynooth.
In de zeven hoofdstukken van dit boek laat Gert Biesta zien waarom onderwijs wereldgericht dient te zijn, wat dit betekent voor de onderwijspraktijk, en wat dit vraagt van de leraar. Hij laat zien dat lesgeven ertoe doet, met name om de aandacht van leerlingen te vestigen op de wereld en op wat de wereld van hen vraagt. De school komt daarmee in beeld als de ruimte en tijd die we aan de nieuwe generatie ter beschikking stellen om de wereld, en zichzelf in relatie tot die wereld, te ontmoeten.
De mate waarin de samenleving die ruimte en tijd nog beschikbaar wil stellen, is een belangrijke indicator van haar democratische kwaliteit.
Gert Biesta is als hoogleraar werkzaam bij de Moray House School of Education and Sport van de University of Edinburgh en verbonden aan het Centre for Public Education and Pedagogy van de National University of Ireland at Maynooth.
- GenresEducationNonfiction
Paperback
Published June 20, 2022
8 people are currently reading
65 people want to read
About the author
Gert J.J. Biesta
39 books33 followersGert Biesta is Professor of Educational Theory at the School of Education and Lifelong Learning, University of Exeter and Visiting Professor for Education and Democratic Citizenship at Örebro University and Mälardalen University, Sweden.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
September 10, 2022
Een boek dat je kijk op onderwijs blijvend verandert. Het is de taal van de leraar om de leerling gericht te houden op de wereld en dat heeft invloed op de persoon/ het zelf van de leerling. Onderwijs als een cadeau dat de leerling gegeven wordt. Niet alleen meegaan met de behoeftes van leerlingen maar hen tonen wat er in de wereld te koop is. Onderwijs werkt dus altijd ontregelend. Het toont dat waar de leerling op dat moment niet op zit te wachten. Veel stof tot nadenken en genoeg inspiratie om weer jaren in het onderwijs vooruit te kunnen…
March 21, 2025
Biesta is een baas, en met ‘Wereldgericht onderwijs’ schreef hij een diep-zinnig boek.
Tot mijn schande las ik niet eerder iets van zijn hand. Tegelijk bekent Biesta dat hij pas in dit boek de naar zijn eigen idee voldoende adequate taal vond om zijn boodschap over het voetlicht te brengen, dus dat scheelt weer iets in die schande.
De boodschap, van dit boek dus, is het grote maar (te zeer) onderschatte belang van subjectificatie als doel van het onderwijs, naast socialisatie en kwalificatie. En het is vooral de grondige onderbouwing van die boodschap waaraan het grootste gedeelte van het boek is gewijd.
Daarin herhaalt de schrijver zichzelf regelmatig, maar die herhaling is effectief en naar mijn idee (of beter: wat mij betreft) ook nodig, om goed te laten zien dat hij niet zomaar wat beweert, maar put uit heldere bronnen. Dat wat Biesta naar boven haalt wordt via die herhalingen op een zorgvuldige manier met elkaar in verband gebracht, zodat ik als lezer ook in het laatste hoofdstuk nog de ervaring had een bijzonder waardevol boek in handen te hebben.
Die ervaring had ik eerder ook bij het lezen van ‘Pedagogiek – de plicht om weerstand te bieden’, en het hoeft dan ook geen verbazing te wekken dat de auteur van dat boekje, Philippe Meirieu, met grote instemming wordt aangehaald door Biesta. Maar ook werk en onderzoek van Hannah Arendt, Jean-Luc Marion, Käte Meyer-Drawe, Klaus Prange, Wolff-Michael Roth en anderen worden op overtuigende wijze door de auteur verwerkt om tot zijn conclusies te komen.
Voor een indruk van de inhoud van ‘Wereldgericht onderwijs’ volgen een opsomming van de hoofdstuktitels en twee citaten – een uit het tweede en een uit het laatste van die hoofdstukken:
Wat zullen we met de kinderen doen? (1); Wat voor samenleving heeft de school nodig? (2); De Parks-Eichmann-paradox en de twee paradigma’s in het onderwijs (3); Subjectificatie nader beschouwd (4); Ver-leren, gegevenheid en de gaven van het lesgeven (5); Het belang van de vorm: over de wijze van het onderwijzen (6); Wereldgericht onderwijs (7).
“[We] hebben (...) een school nodig die begrijpt dat ze in een dubbele geschiedenis staat, waarin er enerzijds een taak is om dienstbaar te zijn aan de samenleving maar waarin het anderzijds ook nodig is om koppig te zijn en weerstand te bieden, precies om zichtbaar te maken dat niet alles wat de samenleving van de school verlangt ook wenselijk is – niet voor de school, maar uiteindelijk ook niet voor de samenleving. Het is in zekere zin ironisch dat een school die op zo'n manier weerstand biedt, een school die op zo'n manier koppig is, eigenlijk een school is die de samenleving de grootste dienst bewijst, als die samenleving tenminste nog geïnteresseerd is in haar eigen democratische en volwassen toekomst.” (Blz. 50)
“De uitdaging om ons leven op een volwassen manier te leiden – dat wil zeggen niet zomaar achter alle verlangens aanlopen, maar steeds weer de vraag stellen of wat zich als verlangen aandient ook echt de moeite van het verlangen waard is – is een levenslange uitdaging voor ieder mens. En zoals ik heb laten zien, is dat een veel lastiger uitdaging in een impulssamenleving, dat wil zeggen in een samenleving waarin we voortdurend horen dat we meer moeten verlangen, dat we onze verlangens moeten vermenigvuldigen, in plaats van dat de samenleving ons helpt om onze verlangens tegen het licht te houden en een ‘realitycheck’ te geven.
Elk antwoord op de vraag wat we met de kinderen zullen doen, moet daarom gegeven worden in het licht van de manier waarop we onze huidige situatie ontmoeten en waarnemen. Wat dit punt betreft meen ik dat we nog steeds in de schaduw van ‘Auschwitz’ leven, dat wil zeggen dat we nog steeds – en misschien wel meer en meer – iets moeten met het feit dat de totale objectivering en daarmee de totale vernietiging van (andere) mensen een reële mogelijkheid is. Waar Primo Levi ons daarbij aan herinnert, is dat dit niet het kwaad is dat we op afstand moeten houden, maar een mogelijkheid is die we allemaal in zekere zin met ons meedragen.” (Blz. 161)
Tot mijn schande las ik niet eerder iets van zijn hand. Tegelijk bekent Biesta dat hij pas in dit boek de naar zijn eigen idee voldoende adequate taal vond om zijn boodschap over het voetlicht te brengen, dus dat scheelt weer iets in die schande.
De boodschap, van dit boek dus, is het grote maar (te zeer) onderschatte belang van subjectificatie als doel van het onderwijs, naast socialisatie en kwalificatie. En het is vooral de grondige onderbouwing van die boodschap waaraan het grootste gedeelte van het boek is gewijd.
Daarin herhaalt de schrijver zichzelf regelmatig, maar die herhaling is effectief en naar mijn idee (of beter: wat mij betreft) ook nodig, om goed te laten zien dat hij niet zomaar wat beweert, maar put uit heldere bronnen. Dat wat Biesta naar boven haalt wordt via die herhalingen op een zorgvuldige manier met elkaar in verband gebracht, zodat ik als lezer ook in het laatste hoofdstuk nog de ervaring had een bijzonder waardevol boek in handen te hebben.
Die ervaring had ik eerder ook bij het lezen van ‘Pedagogiek – de plicht om weerstand te bieden’, en het hoeft dan ook geen verbazing te wekken dat de auteur van dat boekje, Philippe Meirieu, met grote instemming wordt aangehaald door Biesta. Maar ook werk en onderzoek van Hannah Arendt, Jean-Luc Marion, Käte Meyer-Drawe, Klaus Prange, Wolff-Michael Roth en anderen worden op overtuigende wijze door de auteur verwerkt om tot zijn conclusies te komen.
Voor een indruk van de inhoud van ‘Wereldgericht onderwijs’ volgen een opsomming van de hoofdstuktitels en twee citaten – een uit het tweede en een uit het laatste van die hoofdstukken:
Wat zullen we met de kinderen doen? (1); Wat voor samenleving heeft de school nodig? (2); De Parks-Eichmann-paradox en de twee paradigma’s in het onderwijs (3); Subjectificatie nader beschouwd (4); Ver-leren, gegevenheid en de gaven van het lesgeven (5); Het belang van de vorm: over de wijze van het onderwijzen (6); Wereldgericht onderwijs (7).
“[We] hebben (...) een school nodig die begrijpt dat ze in een dubbele geschiedenis staat, waarin er enerzijds een taak is om dienstbaar te zijn aan de samenleving maar waarin het anderzijds ook nodig is om koppig te zijn en weerstand te bieden, precies om zichtbaar te maken dat niet alles wat de samenleving van de school verlangt ook wenselijk is – niet voor de school, maar uiteindelijk ook niet voor de samenleving. Het is in zekere zin ironisch dat een school die op zo'n manier weerstand biedt, een school die op zo'n manier koppig is, eigenlijk een school is die de samenleving de grootste dienst bewijst, als die samenleving tenminste nog geïnteresseerd is in haar eigen democratische en volwassen toekomst.” (Blz. 50)
“De uitdaging om ons leven op een volwassen manier te leiden – dat wil zeggen niet zomaar achter alle verlangens aanlopen, maar steeds weer de vraag stellen of wat zich als verlangen aandient ook echt de moeite van het verlangen waard is – is een levenslange uitdaging voor ieder mens. En zoals ik heb laten zien, is dat een veel lastiger uitdaging in een impulssamenleving, dat wil zeggen in een samenleving waarin we voortdurend horen dat we meer moeten verlangen, dat we onze verlangens moeten vermenigvuldigen, in plaats van dat de samenleving ons helpt om onze verlangens tegen het licht te houden en een ‘realitycheck’ te geven.
Elk antwoord op de vraag wat we met de kinderen zullen doen, moet daarom gegeven worden in het licht van de manier waarop we onze huidige situatie ontmoeten en waarnemen. Wat dit punt betreft meen ik dat we nog steeds in de schaduw van ‘Auschwitz’ leven, dat wil zeggen dat we nog steeds – en misschien wel meer en meer – iets moeten met het feit dat de totale objectivering en daarmee de totale vernietiging van (andere) mensen een reële mogelijkheid is. Waar Primo Levi ons daarbij aan herinnert, is dat dit niet het kwaad is dat we op afstand moeten houden, maar een mogelijkheid is die we allemaal in zekere zin met ons meedragen.” (Blz. 161)
June 20, 2023
A copy of reflections and questions for the meeting with the author Prof. Biesta:
I really enjoyed reading this book! With its central concern of subjectification in education, Biesta eloquently elaborated and reminded educators of the real questions that should be the focus. I appreciate the educational view presented in this book because it echoes ideas that I am deeply involved in, such as the capabilities approach to (geography) education, the concept of Bildung, and the humanistic approach in geography. These ideas revolve around subjectivity, agency, and freedom of individuals.
The concept of world-centred education brings a significant shift from the prevailing discourses of learnification, measurable learning outcomes, and debates on student-centred versus curriculum-centred education. However, the tension between the ideas in this book and the current educational systems in most places around the world raises questions for me about how to practically achieve the great educational aim of subjectification:
1. In a society where may not ideally meet the needs of schools as discussed in Chapter 2, for example caring too much of qualification and socialization of individuals, what can an informed teacher or educator do to strive for students' subjectification?
2. The purpose of subjectification in education is worth pursuing. However, since it is abstract, immeasurable, and even invisible, is it possible for researchers to conduct empirical studies on subjectification? If so, what types of empirical studies would Biesta expect to see?
3. Encountering the world is a key idea that connects subjectification with the world. Teaching plays a role in pointing students towards the world. Should this world be specifically defined in subject-specific education or educational topics? For example, in chemistry education, the world could refer to the microcosmic material world, while in geography education, it could encompass the natural and social environment from global to local scales. Is there someone who defines which parts or aspects of the world should be pointed for students? If so, who would be responsible for that?
I really enjoyed reading this book! With its central concern of subjectification in education, Biesta eloquently elaborated and reminded educators of the real questions that should be the focus. I appreciate the educational view presented in this book because it echoes ideas that I am deeply involved in, such as the capabilities approach to (geography) education, the concept of Bildung, and the humanistic approach in geography. These ideas revolve around subjectivity, agency, and freedom of individuals.
The concept of world-centred education brings a significant shift from the prevailing discourses of learnification, measurable learning outcomes, and debates on student-centred versus curriculum-centred education. However, the tension between the ideas in this book and the current educational systems in most places around the world raises questions for me about how to practically achieve the great educational aim of subjectification:
1. In a society where may not ideally meet the needs of schools as discussed in Chapter 2, for example caring too much of qualification and socialization of individuals, what can an informed teacher or educator do to strive for students' subjectification?
2. The purpose of subjectification in education is worth pursuing. However, since it is abstract, immeasurable, and even invisible, is it possible for researchers to conduct empirical studies on subjectification? If so, what types of empirical studies would Biesta expect to see?
3. Encountering the world is a key idea that connects subjectification with the world. Teaching plays a role in pointing students towards the world. Should this world be specifically defined in subject-specific education or educational topics? For example, in chemistry education, the world could refer to the microcosmic material world, while in geography education, it could encompass the natural and social environment from global to local scales. Is there someone who defines which parts or aspects of the world should be pointed for students? If so, who would be responsible for that?
January 19, 2023
Lees mijn review hier: https://pietvervaecke.blog/2023/01/19...
Een citaat:
“Op veel plekken in de wereld staat het onderwijs onder een niet-aflatende druk om te presteren, en de criteria voor welke prestaties tellen, worden meer en meer gedicteerd vanuit de wereldwijde onderwijsmeetindustrie (oa PISA). Dit legt niet alleen een enorme druk op scholen, leraren en leerlingen, maar ook op beleidsmakers en politici, die allemaal gevangen lijken in een wereldwijde onderwijs-ratrace. Er is een voortdurende paniek over de kwaliteit van het onderwijs, en die paniek genereert een onverzadigbare behoefte aan onderwijsverbetering, die lijkt af te stevenen op steeds beperktere definities van wat telt als onderwijs en wat telt in het onderwijs. Een verrassende uitkomst van deze dynamiek is dat onderwijs meer en meer als deel van het probleem wordt gezien, en steeds minder als deel van de oplossing, met een hoge mate van ontevredenheid onder leerlingen, leraren, politici, de media en het publiek.”
Uit hoofdstuk 2 “Wat voor samenleving heeft de school nodig?”
Een citaat:
“Op veel plekken in de wereld staat het onderwijs onder een niet-aflatende druk om te presteren, en de criteria voor welke prestaties tellen, worden meer en meer gedicteerd vanuit de wereldwijde onderwijsmeetindustrie (oa PISA). Dit legt niet alleen een enorme druk op scholen, leraren en leerlingen, maar ook op beleidsmakers en politici, die allemaal gevangen lijken in een wereldwijde onderwijs-ratrace. Er is een voortdurende paniek over de kwaliteit van het onderwijs, en die paniek genereert een onverzadigbare behoefte aan onderwijsverbetering, die lijkt af te stevenen op steeds beperktere definities van wat telt als onderwijs en wat telt in het onderwijs. Een verrassende uitkomst van deze dynamiek is dat onderwijs meer en meer als deel van het probleem wordt gezien, en steeds minder als deel van de oplossing, met een hoge mate van ontevredenheid onder leerlingen, leraren, politici, de media en het publiek.”
Uit hoofdstuk 2 “Wat voor samenleving heeft de school nodig?”
April 30, 2025
Det her er ikke den bedste Biesta-bog, men den er stadig en læsning værd.
Bogen er mest en gennemgang af pointer fra Biestas tidligere bøger og artikler. Dette fylder for mit vedkommende desværre for meget. Det er småirriterende at skulle genlæse alle Biestas pointer i hver af hans bøger og kun få nogle få nye argumenter på så mange sider. På trods af denne mere redaktionelle kritik af bogen, er Biesta i denne bog vanligt tankevækkende i sine analyser og filosofiske overvejelser over uddannelse og pædagogik.
I denne bog er det især pointen om, at underviseren bør forsøge at "pege" på noget for på den måde at "håbe" på, at eleven vil tilgå dette noget på en måde, der fremmer elevens subjektivitet og dermed også fremme en verdensvendt pædagogik, hvor det hverken elevcentreret eller curriculumcentreret, men altid rettet mod den verden vi befinder os i sammen med andre.
Bogen er mest en gennemgang af pointer fra Biestas tidligere bøger og artikler. Dette fylder for mit vedkommende desværre for meget. Det er småirriterende at skulle genlæse alle Biestas pointer i hver af hans bøger og kun få nogle få nye argumenter på så mange sider. På trods af denne mere redaktionelle kritik af bogen, er Biesta i denne bog vanligt tankevækkende i sine analyser og filosofiske overvejelser over uddannelse og pædagogik.
I denne bog er det især pointen om, at underviseren bør forsøge at "pege" på noget for på den måde at "håbe" på, at eleven vil tilgå dette noget på en måde, der fremmer elevens subjektivitet og dermed også fremme en verdensvendt pædagogik, hvor det hverken elevcentreret eller curriculumcentreret, men altid rettet mod den verden vi befinder os i sammen med andre.
August 5, 2022
Een belangrijk boek i.k.v. de opdracht tot burgerschapsvorming in het onderwijs. Een nogal filosofische uiteenzetting met een krachtige boodschap: onderwijs zou fundamenteel gericht moeten zijn op de vraag hoe mensen als subject van hun eigen leven kunnen bestaan, en niet als object van de machten en krachten die dat maar al te graag van hen over willen nemen.
June 23, 2024
Prachtig boek waarin Biesta uiteenzet wat het gevaar is van een onderwijswereld die gericht is op kwalificatie en socialisatie en het domein van subjectificatie uit het oog verliest. Hij gebruikt onder andere het denken van Jean-Luc Marion om duidelijk te maken dat het om 'les-geven' gaat (zonder dat we dat volledig kunnen controleren) of om 'onder-wijzen'.
February 28, 2023
4,5 ster, dus afgerond een 5. Prachtige visie weer op onderwijs. Nu kijken hoe dit toepasbaar is.
Displaying 1 - 8 of 8 reviews