Jump to ratings and reviews
Rate this book

Nevinson #2

Tomas Nevinson

Rate this book
THE FINAL NOVEL FROM THE GREATEST SPANISH WRITER OF HIS GENERATION, JAVIER MARÍAS'The most subtle and gifted writer in contemporary Spanish literature' Boston GlobeSpain in the 1990s is beset by a simmering campaign of terror from Basque separatists ETA, with periodic atrocities shattering an illusory calm. Against this backdrop, retired British Secret Service member Tomás Nevinson - now living a quiet life in his hometown Madrid - is approached by his sinister former handler, Bertram Tupra, with an offer to bring him back in from the cold, for one last a favour for Tupra, for old times' sake, which is also a favour for a powerful Spanish friend.His to go back undercover, in a small Spanish town, to find out which of three women who moved there a decade ago is in fact an ETA terrorist, on loan from the IRA, now on the run and living there incognito.Everything about the assignment is shadowy - from who exactly Nevinson will be working for to the question of what 'justice' he may need to mete out if he is somehow able to unmask one of the three women. But, still in his forties and lured by the appeal of once again being on the inside, he accepts the job.As he gets closer to the three women, his task becomes ever harder. How - or who - to choose between these three? Intimately involved with each of them, as lover, colleague or friend, he can find no firm clue to resolve the question. But under increasing pressure from his paymasters, choose - and act - he apparently must . . .Charting a world where right and wrong, and good and evil, are irreparably blurred, Javier Marías takes us on a journey of rare and unforgettable suspense in this, the final novel written before his untimely passing in 2022.PRAISE FOR JAVIER MARÍ the most significant Spanish writer of his generation' Observer'[Marías] uses language like an anatomist uses a scalpel to lay bare the innermost secrets of that strangest of species, the human being' W. G. Sebald'One of the greatest contemporary novelists' Le Monde'A great writer' Salman Rushdie

656 pages, Hardcover

First published March 11, 2021

565 people are currently reading
5165 people want to read

About the author

Javier Marías

140 books2,445 followers
Javier Marías was a Spanish novelist, translator, and columnist. His work has been translated into 42 languages. Born in Madrid, his father was the philosopher Julián Marías, who was briefly imprisoned and then banned from teaching for opposing Franco. Parts of his childhood were spent in the United States, where his father taught at various institutions, including Yale University and Wellesley College. His mother died when Javier was 26 years old. He was educated at the Colegio Estudio in Madrid.

Marías began writing in earnest at an early age. "The Life and Death of Marcelino Iturriaga", one of the short stories in While the Women are Sleeping (2010), was written when he was just 14. He wrote his first novel, "Los dominios del lobo" (The Dominions of the Wolf), at age 17, after running away to Paris.

Marías operated a small publishing house under the name of Reino de Redonda. He also wrote a weekly column in El País. An English version of his column "La Zona Fantasma" is published in the monthly magazine The Believer.

In 1997 Marías won the Nelly Sachs Prize.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
1,242 (34%)
4 stars
1,471 (41%)
3 stars
675 (18%)
2 stars
135 (3%)
1 star
40 (1%)
Displaying 1 - 30 of 421 reviews
Profile Image for Guille.
1,004 reviews3,273 followers
December 20, 2021

“La crueldad es contagiosa. El odio es contagioso. La fe es contagiosa. La locura es contagiosa. La estupidez es contagiosa.”
Es tal la confianza que tengo en Marías que empiezo siempre sus novelas con la casi total seguridad de que obtendrá sus cuatro o cinco estrellas pertinentes. Solo una vez tuve que bajar a tres, y no tanto por falta de cualidades sino por el resultado de compararla con el resto de sus obras. Pues bien, este pobre Nevinson ha salido incluso peor parado de esa comparación, pero, como dice uno de los muchos mantras que contiene la novela, nuevos y antiguos, todos tenemos nuestras lealtades, aunque sean inexplicables: no me veo capaz de otorgarle únicamente dos estrellas, ni sería justo tampoco.

En su trama, la novela es una dramatización del famoso dilema del ferrocarril, ya saben, un tren se dirige a toda velocidad por una vía en la que se encuentran cuatro víctimas inadvertidas del peligro inminente. Solo usted puede salvarlas efectuando un cambio de vía que lo dirija hacia otra dirección en la que, desgraciadamente, también hay una víctima, pero solo una, que, en tal caso, morirá con absoluta seguridad. Este dilema, ya de por sí irritante, viene aquí reforzado por la sospecha de que esa única víctima, de dejarla viva, puede ser además la causa de más muertes.
“Matar no es extraño si se tiene pleno conocimiento de a quién se mata y de a cuántos se salva, casi todos lo ignoran y se acobardan.”
Para escenificar tal dilema, Marías aborda un tema tan difícil como es el terrorismo…
“Los terroristas no son patriotas ni revolucionarios ni creyentes ni militantes. En primer lugar son asesinos.”
… y su complementario, ese mundo sucio de las cloacas del estado que tan hipócritamente condenamos a veces desde fuera, que tan duro y definitivo puede ser para los que están dentro y lo difícil, no obstante, que es salir de él…
“Resulta insoportable estar fuera una vez que se ha estado dentro y allí se ha creído poder despeinarle, de tarde en tarde, una pestaña al universo.”
… o que te saquen.
"… se emborrachan, se drogan, se deprimen, se arrepienten y buscan expiación o castigo, se dan al juego y contraen deudas insaldables, se refugian en las religiones tradicionales o en otras nuevas de pacotilla, todas absurdas; o bien se pavonean, necesitan hacer saber que han hecho algo valioso en la vida, no soportan que sus hazañas no consten en ningún registro, les acaba por pesar el secreto de su existencia.”
Al hilo de ello, y como no podía ser menos en Marías, se tratan una variedad importante de aspectos relacionados con el principal, como el poder del odio, de la venganza…
“Nada se va jamás del todo, y lo que parece haberse ido regresa antes o después… en todo caso regresa con el rencor acrecentado.”
… la fuerza de lo ya hecho, de lo ya sucedido, las dudas, el tormento, el sentirse solo pasado y ser ya incapaz de cambiar el rumbo…
“Y poco a poco uno se pregunta si todo fue necesario, cada acción, cada promesa, cada argucia y cada falacia, y el tormento lo va minando y venciendo…y es entonces cuando uno comprende que, una vez que uno empieza, una vez que da el primer paso y se tuerce, solo cabe avanzar por el camino torcido, y retorcerlo.”
… lo difícil del arrepentimiento…
“… no se pueden arrepentir sin demoler y destruir toda su existencia anterior.”
… lo trágico que es ese momento en el que uno vislumbra la inutilidad de todo el horror causado a tanta gente inocente, el de comprobar que toda esa mierda al final no ha servido para nada.
“Todo se ha gastado, nada se ha obtenido.”
Todo esto, y más, con la primorosa y precisa prosa de Marías. ¿Qué podía fallar?

Uno no se cansa nunca de leerle, pero tampoco es lo más deseable encontrarte cien veces el mismo comentario, a veces modificado o enfocado desde otro punto de vista, muchas veces literalmente el mismo, algo que es marca y señal del autor, pero de lo que aquí, pienso, se ha abusado en demasía.

Por otro lado, no es que las historias que narra Marias en sus novelas sean su mayor atractivo, pero creo que sus reflexiones pierden fuerza cuando la historia que las sustenta no está bien justificada, no está bien cerrada, peca de inverosímil, y este creo que es el caso de esta novela, algo que también resalté en aquella otra malparada en la comparación, Los enamoramientos, y que, al igual que en ella, fuerza al autor a gastar una excesiva cantidad de páginas en reforzar, y no terminar por conseguir, el inestable andamiaje de la novela.
Profile Image for Marc Lamot.
3,462 reviews1,973 followers
August 4, 2023
Rating 3.5 stars.
How wonderful it always is to dwell in the universe that Javier Marias left us. Even this last work, published shortly before his unfortunate death (September 2022), completely exudes the spirit of the novels he had published in the previous decades. And the main character and narrator, Tomas Nevinson, is the same as in some of those stories. The British spy of Spanish origin is back in action after a long time. He has to track down a Northern Irish woman who was involved in an attack by the Basque terrorist organization ETA 10 years earlier, but who has gone into hiding. That seems to suggest a serious storyline, but – as usual with Marias – it is fairly thin; it takes until page 200 before there is any action. Until then, Marias presents Nevinson's observations and reflections in typical elongated sentences full of associations, nuances and byways, with classic musings on the inscrutability of people, on the irrevocable and moral ambiguity of our actions, on the false appearance that each of us puts up, the elusiveness of evil, and so on. And afterwards, as Nevinson deals with the suspected women, that highly stylized way of writing is maintained, right up to and including the denouement. It is sometimes said of the French Nobel Prize winner Patrick Modiano that he always wrote the same novel, each time a variation on the same theme, in the same style. Marias, who in my opinion definitely also deserved the Nobel, does more or less the same. But that does not prevent that - although his subjects are often cynical-morbid - all those books guarantee absolute reading pleasure. We're missing him already.
Profile Image for Eylül Görmüş.
756 reviews4,676 followers
August 3, 2025
2022'de Javier Marias'ı kaybettiğimizde çok sarsılmıştım ama okunacak bir romanı daha olduğundan tam anlamıyla vedalaşmışız gibi hissetmiyordum. Fakat işte vardık, buraya kadar. Tomas Nevinson, bence çağımızın en büyük kalemlerinden biri olan Marias'tan okuduğum, okuyacağım son roman. Bitti - bu bir veda. Hayatta bir şeyi son kez yaptığımızı bilerek yapışımız pek azdır - son görüşme, son sevişme, son sarılma olduğunu bilmeden bakar, sevişir, sarılırız genelde. Bu kez biliyordum ve bunu bilmek tüm okuma deneyimimi baştan aşağı değiştirdi.

Berta Isla'nın devamı değil de, Marias'ın kendi tabiriyle "çifti" Tomas Nevinson. Berta'nın eşi Tomas'ı daha iyi tanıyoruz bu kitapta. Aynı hikayeyi bir de onun gözünden okumuyoruz, Berta Isla'dan epey sonra, 90larda geçiyor anlatı. Gizli servisten ayrılmasından bir süre sonra yeni bir görevle geri dönüyor, vaktiyle ETA üyesi olan bir kadını bulması gerekiyor Tomas'ın. Bir kasabada yaşayan üç kadından bir tanesi o, çok sayıda insanın ölümüne sebebiyet vermiş bir kadın, onu tespit etmek üzere kasabaya yerleşiyor Tomas Nevinson.

Öncelikle - Marias okurken bana neler olduğunu unutmuşum, yine üç gün uykusuz gezdim. Asla ama asla bırakamadım kitabı, nasıl bu kadar kuşatıcı yazabiliyor, anlamak güç. Üstelik de en iyi romanlarından biri değil bu şüphesiz, hep yaptığı şeyi yine yapıyor, öyküsünü anlatırken insanın nüvesine dair akıl yürütüp duruyor ama diğer kitaplarındaki kadar iyi becerdiğini söyleyemem bu kez. Marias okurken bir anda durup yazdığı bir cümle üzerine uzun uzun düşündüğüm çok olurdu, bu kitapta çok az oldu. Suç ve adalet fikrine fazlaca odaklanıyor ve merceğini genişletmiyor. Tekrara düşüyor diyemem, Marias hep takıntılı şekilde tekrarcıdır ama odak genişlemediği için biraz kuru kalıyor bence.

Yine de, yine de... Marias'ın en iyi romanlarından olmasa da büyük bir roman bence Tomas Nevinson. Ve Saliha Nilüfer çevirisi elbette kusursuz. Böyle zor bir metin bundan daha iyi çevrilemezdi kanımca.

Ah, Marias. Kitabı bitirdiğin Yeats şiiriyle vedalaşalım o halde senle. Senin "değişen yüzündeki hüznü" çok sevdik. İyi ki bu dünyadan geçtin. Sana müteşekkiriz.
Profile Image for Mari Carmen.
490 reviews91 followers
May 3, 2021
Segunda parte de Berta Isla y si la primera me gustó, esta me ha encantado. Ahora vemos el punto de vista y el día a día de Tom, de su trabajo, sus pensamie tos. Lleno de crítica inteligente y una buena dosis de la historia fea de nuestro país.
Entretenido y muy recomendable.
Profile Image for Carlos.
170 reviews110 followers
May 17, 2021
Son pocos los escritores que nos acompañan durante años, moldeando nuestro subconsciente (creo firmemente que en el proceso de lectura está presente algo más que nuestra mente y corazón), creando una cierta idea o concepto de lo que es construir la buena narrativa y alimentando nuestro imaginario por medio de su muy personal idea de la ficción. Creemos identificarnos con su prosa, con la manera en que construyen la trama o tejen la intriga, al parecer conociendo nuestras debilidades y fortalezas, y jugando con las expectativas que todo buen lector crea en su interior a lo largo del complicado proceso de lectura. Muy a menudo nos señalan un camino a seguir, el cual recorremos placenteramente para darnos cuento a mitad de la ruta que es el equivocado; el nuevo camino resulta fantástico y nos sorprende desde el inicio: la mera construcción de todo un andamio narrativo, esa estructura sólida y portentosa que constituye toda buena novela, nos asombra por su vasta planeación e infinidad de detalles, que al principio parecen insignificantes y al final resultan cruciales, como peones en un tablero que cuando al término de la partida se encuentran frente a frente con el rey, claman heroicamente su contundente victoria y nos dejan pensativos por días, semanas, meses y hasta años. Así, sus libros perduran en nuestra memoria y se fijan cuál columnas prodigiosas que sostienen impávidas eso que llamamos nuestro gusto literario. Y son justamente esos escritores, colocados en sus muy merecidos pedestales, lugar prominente que varía muy poco a lo largo de una vida, quienes nos enseñan el maravilloso arte de la lectura.

Javier Marías ha sido precisamente eso para mí desde hace muchos años. Con ello tan solo quiero decir que somos viejos conocidos (en sentido figurado, claro está) y que cualquier cambio, modificación o ajuste en su arte narrativo, por más sutil que éste sea, habrá de encontrar tarde o temprano una explicación en este lector que, por así decirlo, ha crecido junto con él. Ya desde Berta Isla, su novela de 2017, pude vislumbrar una transformación de su prosa. Quizá sea debido a que Tomás Nevinson es una continuación o secuela de esta novela y por tanto mantiene un estilo similar. No es una novedad en el autor que, por ejemplo, publicó su monumental Tu rostro mañana, tríptico de más de 1600 páginas que apareció en tres entregas entre 2002 y 2007 y con el que tal vez y según mi muy personal radar literario, inició esta nueva etapa en el autor. Una etapa que podría describir como de extensa prosa, como si diera libre curso a su fantasía y la dejara tomar las riendas creativas desde el comienzo. Si bien la intriga continúa siendo primordial en la novela, ésta parece desfasarse en el libro (lo cual obedece seguramente a una revisión del por qué de la escritura -ciertos autores entran a la vejez mediante estos cuestionamientos), y al no localizarse en el centro justo, se puede decir que es delegada a un segundo plano, favoreciendo con ello la escritura amplia y extensa. Basta mencionar que el díptico Berta Isla y Tomás Nevinson rebasa las 1200 páginas.

Los temas también parecen repetirse o variar muy poco. Continúa su fascinación y admiración por la literatura inglesa, que por años se tradujo en su reverencia a la obra de Shakespeare y que se ha ido extendiendo a Blake, Milton, Yeats, Eliot, Thomas y varios más. Encuentro gran influencia de la obra de John Le Carré, en particular en todo lo referente al espionaje y la corona (esto ya sucedía desde Tu rostro mañana). La novela bien podría ser un homenaje al desaparecido escritor británico (el punto final está fechado en octubre de 2020 y Le Carré murió dos meses después). En la novela abundan las citas de estos autores, que ejercen una fuerza de atracción que a menudo cambia el rumbo de la trama, como si fueran llaves que abren puertas que ni siquiera imaginábamos en ese largo pasillo que es la narración. También dentro de las citas, hay varias cinematográficas: referencias que intentan en mayor o menor medida, resaltar el carácter visual de la prosa. Los diálogos continúan siendo largos y como es su costumbre, son casi siempre tripartitas: entre los dos interlocutores aparecen con mucha frecuencia los pensamientos del narrador, que en este caso es el mismo Tomás Nevinson, marido de Berta Isla, esa Penélope madrileña que lo esperó pacientemente y sin hacer tantas preguntas (o quizá sin esperar respuestas) y luego lo dio por muerto.

En cuanto al alcance de la novela, creo que ésta es un instrumento, como es costumbre en al autor, para expresar sus ideas, en este caso su total repudio al terrorismo, que durante aquel año de 1997 en el que sucede la trama, España se sabía todavía cubierta por el manto manchado de sangre inocente de los despiadados ataques de ETA que veían su contraparte, al otro lado del Canal de la Mancha, en los sangrientos atentados del IRA. Por tanto, hay una correspondencia entre ambas organizaciones delictivas; esto mismo está al centro del personaje de Tomás Nevinson, mitad español y mitad británico. Su misión como espía de la corona (y en este caso, un favor de ingleses a españoles), se centra en escoger entre tres mujeres cual es la verdadera culpable de financiar los atentados de ETA. Una trama un tanto simplista, si a eso agregamos que dos de ellas son casadas y se han instalado cámaras de vigilancia en sus domicilios. En un pequeño pueblo de provincia deambula con su nueva identidad Miguel Centurión (en la novela predominan los nombres floridos) en busca de la verdadera culpable, Magdalena Orúe O’Dea.

En unos meses Javier Marías cumple 70 años y entra a la vejez con una novela que en mi opinión (y a pesar de sus 680 páginas: es la más extensa que ha escrito en medio siglo de actividad) refleja un cierto cansancio, agotamiento o desgane. Nadie ha dicho que la profesión es fácil: la creatividad tiende a gastarse con el tiempo. Por ahí se rumora que ésta podría ser su última novela y que el escritor español planea con ella cerrar su fecunda y memorable carrera literaria. Espero que sean tan solo eso, habladurías que una ráfaga de viento se lleve lejos, muy lejos y que el monarca del tiempo, no deje nunca de escribir...
Profile Image for David.
1,682 reviews
September 11, 2022
Breaking news 11 Sept 2022: Javier Marías dead at 70

Muere el escritor Javier Marías - https://elpais.com/cultura/2022-09-11...


Throughout history our world has been marked by violence. A group of people feel left out, ignored, or betrayed. Some speak out but for others, the call is violence. Car bombs. Kidnapping. Killings in the street. Attention seeking. Make some headlines. Get yourself noticed.

The IRA in Northern Ireland; ETA in the Basque region of Spain. Both groups filled the people with terror for decades. Both groups took place during almost the same time.

The comparisons are spellbound. Marías puts it out there, does all this violence justify its ends? Obviously not. A handful of people work up the masses to justify their side of the conflict. But when you cross the line and kill people, where does it place you? A hero? A villain? Or somewhere in between? And when you hide, when is your number up?

Case in point. They’re was a man, Reck-Malleczewan, who had a chance to kill Adolf Hitler in a bar in Munich in 1936. He decided against it and would later die in a concentration camp. Why didn’t he do it? History would have changed.

This is at the heart of the novel. If you know someone was connected to a terrorist incident, and you have the chance, how hard is it to kill someone? As vengeance? A fellow person? The opposite sex. Someone you become familiar with. Like the man who did not kill Hitler, can you prevent more violence by the act of violence?

For some this is easy; for others, not so. We all have our reasons. We all want to stop future violence. But can we pull the trigger?

If you read Berta Isla, Marías’ previous novel, then you know that Berta is finally reunited with her husband Tomás. She thought he was dead. He claims his espionage days are over but the rekindling is not what he expected, he hardly knows his children. Once again, he is tempted into one more mission.

Tomás is sent to the imaginary town of Ruán somewhere in the northwest region of Spain. We are in the heart of El País Vasco (Basque region) in 1997, before the end of the violence by ETA (ETA - Euskadi Ta Askatasuna, Basque Homeland and Liberty). Tomás is involved thanks to his work with with the British Secret Service.

Tomás is looking for an Irish woman Magdalena Orúe O’Dea, possibly connected to two ETA bombings in Barcelona and Zaragoza, Spain in 1987 and 1997. There are three suspects and the chase is on.

Marías is masterful at leading us on, winding through the political machinations of the time. Tomás, himself, is weaving through his own personal issues. A complex and intense story.

Marías inserts some self deprecation and humour. Our main character, Tomás noticed that the woman was reading a novel with a very long name by one of those contemporary Spanish authors (Mañana en la batalla piensa en mi, 1994?). We need the humour to digest the violence.

Of course, there are numerous literary references, especially from Shakespeare. Our man Tomás did study at Oxford after all (our man Marías taught there - see his Oxford books). At one point we are told that there are five infectious things: cruelty, hatred, faith, madness, and stupidity. What a sad mixture that resonates throughout.

This was an excellent read, a companion to Berta Isla. 4.5 stars.

Final food for thought:

“We are not the victims nor the families of the dead, but we are the memory that must never be forgotten.”

Here is an interview by Juan Gabriel Vasquez with Javier Marías:
Javier Marías: “Casi todo el mundo gusta pensar bien de sí mismo y que sería incapaz de matar a sangre fría”
-
https://elpais.com/eps/2021-03-13/jav...
Profile Image for Grazia.
503 reviews220 followers
February 21, 2022
“Tutto è stato speso, nulla si è ottenuto. Avrei dovuto saperlo già prima di cominciare”

Marias non tradisce le aspettative: gli stereotipi o le ossessioni che ne caratterizzano la scrittura tutti presenti all'appello.
L'opera Sheakesperiana cui far riferimento durante tutta la narrazione, presente: Macbeth, per l'occasione. E per non far torto a nessuno entra in scena anche Dumas (anche lui con un pensiero ossessivo ovviamente).
Le verità nascoste, l'impossibilità di sapere, l'impossibilità di conoscere chi ti affianca, tutti temi presenti, e pure ossessivamente.
E chi meglio di una spia può essere e non essere in contemporanea e pure alla ricerca di smascherare chi parallelamente finge di essere chi non è per celare il vero sé.

«Siamo qualcuno e non siamo nessuno. Ci siamo ma non esistiamo, o esistiamo però non ci siamo. Facciamo però non facciamo, Nevinson. O non facciamo quello che facciamo, o quello che facciamo noi non lo fa nessuno. Accade, semplicemente».

E inoltre. Sopravvivere alle proprie scelte. Ma soprattutto alla propria coscienza che l'età e la vita macchia, senza possibilità di ritorno. E continuare ad arrovellarsi e a macerare la propria mente, flagellandosi su cosa si sarebbe potuto fare ma non si ha avuto il coraggio di fare.

Rallegrati di essere fresco e ignorante e che pochi possono usarti, e che gli ordini che ti vengono dati sono ordini semplici che non turbano la tua coscienza. Rallegrati di non sapere chi sei, né che tipo di uomo o di donna diventerai, rallegrati di non avere una coscienza o di averne solo un embrione, che si sta ancora sviluppando, anche se purtroppo nessuno potrà fermarne la crescita. Ma la coscienza si costruisce molto lentamente, quindi, anche se non lo sai, goditi questo lungo periodo in cui non devi rendere conto dei tuoi atti e non odi ancora lamenti

Diciamo che in questo caso nelle prime righe del romanzo è presente l'epilogo, ed alcuni concetti sono iterati talmente tante volte che anche il lettore più distratto non può non esserne infastidito.
Profile Image for Nood-Lesse.
426 reviews324 followers
May 1, 2022
Ulisse: «Tutto è stato speso» / Penelope: «Nulla si è ottenuto»

Sarò franco, della lettura di Berta Isla non ricordavo quasi niente, è stato Javier Marías a rammentarmene alcuni passaggi. Tomás Nevinson e Berta Isla formano un dittico, oltre ad essere marito e moglie. Una parte del libro racconta cosa facesse Tomás Ulisse mentre Berta Penelope lo aveva prima atteso e poi creduto morto, l’altra è interamente dedicata a Miguel Centurión, la nuova identità del fu Tomás Nevinson. Se ciò che ho appena scritto vi pare fumoso, leggetelo da Javier, anziché in quattro righe ve lo spiegherà in cento pagine procedendo un passo avanti e due indietro, puntualizzando, ribadendo, divagando, citando, ovvero facendo tutto ciò che ha sempre fatto dalla fine degli anni novanta ad oggi. Non ci sono dubbi che anche questo romanzo lo abbia scritto lui, lo stile è lo stesso dei precedenti ma con qualcosa in più: nella parte centrale ci sono una serie di capitoli di cui si percepisce il divertimento con il quale sono stati composti, rivelato dall’uso di nomi ridicoli e soprannomi improbabili, nonché dalla scherzosa descrizione del provincialismo dei personaggi minori. Che siano minori o preminenti le descrizioni fisiche dei personaggi sono sempre accurate, impreziosite da similitudini efficaci. Le caratteristiche fisiche diventano tratti psicologici, lo sfoggio di alcuni particolari, all’apparenza trascurabili, rende quei personaggi verosimili. Non si entra a far parte di un libro di Marías in modo fortuito.
Egli ha abituato i propri lettori a citazioni colte e contorcimenti mentali, non mancano neppure in Tomás Nevinson, anche questa volta capita di alzare la testa ammirati per dare tempo al cervello di assorbire il concetto appena letto. Quel concetto poteva essere espresso in modo migliore? No.. non poteva. Marías esprime i concetti cardine nella migliore forma possibile, decine di pagine di contorcimenti riassunti in una formula perfetta. Qualcuno potrebbe obiettare: ma allora quei contorcimenti a cosa servono? La risposta è possibile solo leggendo i suoi libri e non è detto che sia una risposta soddisfacente, non mi stupisce assolutamente il fatto che molte persone lo trovino insopportabile.
Tomás Nevinson è una spia che lavora per il Regno Unito, la trama si basa sulla missione che gli è stata affidata, cioè quella di identificare una ex terrorista dell’ETA che ha cambiato nome e connotati. Non leggo Marías per le trame, lo leggo per le elucubrazioni che le sostengono, per le citazioni che le amalgamano e per le riflessioni che ispirano. Un fattore senz’altro rilevante è lo sfondo storico di tutti i suoi romanzi, il modo in cui viene ripercorsa la storia politica spagnola all’interno di quella del vecchio continente.
La quinta meritata stella è caduta quando Tomás Nevinson è dovuto tornare a Londra per dare conto delle proprie indagini, il libro da quel punto in poi si è afflosciato come un gonfiabile a cui abbiano staccato il motore dalla corrente, da lì in poi (salvo un sussulto programmato) ho assistito al bisogno dell’autore di chiuderlo in qualche modo.

Marías è uno che nei propri libri ha regalato più volte considerazioni interessanti sul proprio mestiere, ecco l’ultima in ordine di tempo
La letteratura permette di vedere le persone come sono veramente, anche se sono persone che non esistono o che con un po’ di fortuna esisteranno per sempre, per questo non perderà mai del tutto il suo prestigio.
Profile Image for Paul Fulcher.
Author 2 books1,953 followers
May 13, 2023
So mortified was Liudwino López López of Ruin by his two redundant surnames that, when already a grown man, he managed to have the second one officially changed to another very secondary name from his mother's side of the family, and became Liudwino López Xirau. Alas, this artificially imposed surname was so peculiar (the only other person I could remember with that name was a footballer from my childhood collection of cigarette cards, a forward who played for Oviedo) and people found it so difficult to pronounce the initial x that, fortunately, everyone ended up calling him ‘Ludvino', which was shortened to `Ludi' by those closest to him, and by his affectionate wife to 'Vino' or, worse still, ‘Vinito' when they had sex. Liudwino was quite unfazed by any of these corruptions.

description

Tomás Nevinson, in the original, was the last novel from Javier Marias, published in 2021, before his death in 2022, and the 20th of his works I've read in translation.

And it is I think the 41st translation overall I've read by the brilliant Margaret Jull Costa who provides a wonderful afterword on her relationship with Marias and commenting on the translation issues, in particular the way he quotes, and deliberately misquotes, other literary works including his own previous novels and stories.

And this intertextuality with Marias oeuvre is particularly key here as this was the last in a series of 7 connected novels, dating back to 1989, which are, in Margaret Jull Costa’s translations unless noted otherwise:

Todas las almas (1989) / All Souls (1992)

Negra espalda del tiempo (1998) / Dark Back of Time (2001, translated by Esther Allen)

Tu rostro mañana 1. Fiebre y lanza (2002) / Your Face Tomorrow: Fever and Spear (2005)

Tu rostro mañana 2. Baile y sueño (2004) / Your Face Tomorrow: Dance and Dream (2006)

Tu rostro mañana 3. Veneno y sombra y adiós (2007) / Your Face Tomorrow: Poison, Shadow and Farewell (2009)

Berta Isla (2017) / Berta Isla (2019)

Tomás Nevinson (2021) / Tomás Nevinson (2023)


More specifically, Tomás Nevinson is a sequel of sorts, a 'companion piece' is Marias's preferred term, to Berta Isla, and rather neatly towards the end of the novel we start to see the recruitment of a group of agents with certain special abilities - the group that is to define the Your Face Tomorrow trilogy.

Berta Isla introduced us to the Anglo-Spanish linguist Tomás Nevinson and his wife Berta, a Spanish professor of English literature, the story explaining how Nevinson was recruited to MI5 via his time at Oxford. The novel then focused on Berta's experience as Tomas spends increasingly extended periods, often months, ostensibly "training" but often uncontactable and actually, as Berta comes gradually to realise, on undercover missions.

He would never be able to tell her about his current exploits or his past assignments or missions, about the life he lived when he was away from her. Berta had to accept this and she did: there was a zone or a dimension of her husband that would remain forever in darkness, always just beyond her field of vision and her hearing, the untold tale, the half-closed or myopic or, rather, blind eye: a life she could only imagine or speculate about.


And then the months of absence becomes years and Nevison vanishes with Berta informed he is dead - until one day she receives a sinister visit from some IRA operatives and later Tomas himself returns. Nevinson, it transpired, had been living, for his own safety, in a provincial English town under an assumed identity, for a period of 8-9 years, even starting a new family there.

Tomás Nevinson is told from his first person perspective and his opening lines are: I was brought up the old-fashioned way, and could never have dreamed that I would one day be ordered to kill a woman.

The novel is set in 1997, although narrated from the present day (c. 2020), with the unreformed Nevinson lamenting that his, what he would see as chivalrous but most would see as male chauvinistic, views are:

An insuperable consequence of my old-fashioned upbringing, although perhaps in 1997 it didn’t feel quite so old-fashioned as it does in this idiotic, unscrupulous century that is blithely casting aside our beliefs, one by one, and, even worse, our ability to reason.

In January 1997, a Northern Irish peace deal is in sight, although ETA are still active (indeed in July, in the middle of the novel, they carry out the kidnapping and murder of Miguel Ángel Blanco, a crime that was to unite much of Spain in revulsion. With this backdrop, the secret services are keen on some extra-judicial tidying up of loose ends.

Nevison is now aged 45, but has 'retired' from service on his return in 1994-5 to Spain. But his handler, the memorable Bertram Tupra from several of the previous novels, persuades him to undertake one more mission for which is in uniquely qualified: he is sent to a Spanish provincial town, in search of a Irish-Spanish IRA-ETA operative who has done the same thing that Nevison did, and has been hiding for years under a false identity.

Specifically the woman concerned, having begun as an IRA operative was involved, although not directly, in two (real-life) car-bombings in 1987, of the Hipecor bombing of a Barcelona shopping centre and that Guardia Civil barracks in Zaragoza, both leading to the deaths of families including children.

The secret services, strictly a collaboration between MI6 and Spanish agents each acting outside of their official strictures, have narrowed their search down to one (fictional) Spanish town and to three possible women, who each moved there around the same time, and who all have somewhat unclear pasts. Nevinson is given the mission to find out which is the guilty woman and then to bring them ideally to legal justice but, more realistically unless he improbably finds cast-iron evidence of their guilt that will ensure a convinction, to terminate them himself.

He's sent to the town under another alias, the rather improbably named 'Miguel Centuriòn', a teacher of English, to attempt to infiltrate into their lives (ideally sexually is Tupra's salicious suggestion and one Centuriòn pursues) and discover their secrets. Nevinson's own 1st person narration rather strikingly refers to Centuriòn in the third person, recognising this assumed identity. He realises he is:

Happy to be someone else, with a borrowed or imaginary identity and personality, and for that other me to be the one who experienced all the worse parts and, from the point of view of the enemy, committed extraordinary vile deeds.

And the rather unusual alias he has been given is part of a running theme in the novel, with several characters with unusual names or nicknames as per my opening quote (the novel is almost Rushiesque in that regard).

Nevinson himself, as mentioned, is a traditionalist male chauvinist. And like almost all Marias's lead characters, fond of prolix and recursive speech, stuffed with literary references. Uniquely in his novels, Marias's afterword gives an extensive list of the authors cited and indirectly quoted, with Eliot's Little Gidding and Macbeth key references:

Naught’s had, all’s spent,
Where our desire is got without content.
‘Tis safer to be that which we destroy
Than by destruction dwell in doubtful joy.


It's hard not to see echoes of the author in the character, a resemblance the UK edition encourages by featuring on the front a picture of the 1950s actor Gérard Phillipe, who Nevinson claims to resemble, and on the back a picture of Javier Marias in a very similar pose.

Nevinson's archaic style of talking is also true of several others Nevinson encounters (who are usually described by reference to the thickness of their lips, a facial feature that seems to define a Marias character as much as ears do for Murakami). While others fall into Marias's second default character style: comically boorish. Indeed some manage both such as one who after quoting various authors makes a crude sexual gesture: Florentin may have been clever, well read and always scrupulously polite, but he wasn’t so very refined.

My review of Berta Isla included the following:

Overall this isn't a novel to change anyone's mind as to Marias's oeuvre. Even the blurbs refer to his previous work - one is from WG Sebald - who died in 2000.

Marias's many fans, of which I am certainly one, will warm to the return to familiar territory, the nods to previous novels, and his trade mark discursive style. But equally anyone who finds him long-winded and repetitive, and who might argue the Your Face Tomorrow trilogy is just Ian Fleming padded out by cod philosophy, is not going to have their mind changed by this novel.

Overall par for Marias - which means well above a typical average novel - but it would be nice to see him try something more genuinely new.


And the same suffices again (even the Sebald blurb), except that the genuinely new will never now arrive.

Perhaps the newer element here however is the more explicit politics - the novel revolves around real-life IRA and ETA attacks and Nevinson (one suspects chanelling Marias) is brutal in his condemnation of terrorism, if rather more sympathetic to the political aims of the IRA than ETA (rather implausibly so, given Nevinson is a British agent, and I suspect this does reflect Marias own personal bias).

Overall - I'm pleased I read this, but it's not a book I could really recommend other than to a die-hard Marias fan and certainly not the right starting point for his work. 3 stars,
Profile Image for Korcan Derinsu.
583 reviews405 followers
July 28, 2025
Tomás Nevinson, üslup itibarıyla “Berta Isla”dan geri adım atıp bildiğimiz Marías diline—uzayan cümleler, dalgalı monologlar, felsefi sapaklar—yeniden yaklaşıyor. Ama bu kez yazar okuru karakterin iç labirentine davet etme konusunda tuhaf biçimde çekimser. Normalde Marías’ta zihnin kuytu dehlizlerinde dolaşırken her olasılığın, her hakikat kırıntısının peşine düşülür; burada ise Tomás’ın tereddütleri, ahlaki tartıları defalarca dönüp aynı noktaya varıyormuş hissi yaratıyor. O tekrar hissi metne dair en büyük hayal kırıklığım. Yine de kabul etmek gerek: Marías başka kimsenin kuramayacağı bir evren kuruyor—90’lar İspanya’sının siyasi sisinde, gizli isimlerin ve yarım kalan cümlelerin içinde bambaşka bir akış yakalıyor. Bunu da her zamanki gibi kendine has şekilde yapıyor Kısacası bir yanım “dön dolaş aynı şeyi okuyorum” dedi; öteki yanım sayfaların ritmine kapılıp sık sık hayran kaldı. En iyi romanı olmadığı aşikar ama hâlâ etkileyici, hâlâ çok Marías.
Profile Image for Mihaela.
284 reviews78 followers
March 23, 2023
"Zece ani înseamnă mult timp și nu înseamnă nimic, înseamnă mult într-o viață individuală și nimic în șirul timpurilor consemnate și neconsemnate. Dar în funcție de acestea nu știm să ne călăuzim, nu știm să ne vedem ca a infinita parte din ceea ce a acumulat lumea: dacă am fi capabili de asta, nimeni nu s-ar mai scula niciodată din pat și nu ar începe o acțiune, în dimensiunea aceasta totul e neînsemnat, prostesc și trecător, iar orice strădanie devine vană, până și cele care par cruciale în derizoria noastră viață cotidiană: să salvezi viața cuiva, să eviți nenorociri, să împiedici măceluri, în cele din urmă nimic nu contează în mersul universului care trosnește, strivește și netezește când trosnește."

Tomas Nevinson nu e doar o carte, e o bucată de viață. Cât am citit-o, am "făcut parte" din ea, eram acolo și vedeam toate personajele, acțiunile și frământările lor.
O să-mi fie mereu dor de cărțile cu Berta, Tom și Tupra!
Profile Image for Pablo.
Author 6 books175 followers
December 15, 2021
Nunca había devorado así un libro, y supongo que la situación personal tiene mucho que ver en eso, pero qué pulso, qué precisión, qué ritmo. Está lejos de las cumbres de Marías y es de otro siglo, no aporta gran cosa y sus digresiones sobre el terrorismo son casi columnas de periódico, pero qué le voy a hacer. Para mí su prosa siempre será irresistible.
Profile Image for piperitapitta.
1,050 reviews464 followers
April 14, 2022
Noi due



Non ho amato Tomás tanto quanto ho amato Berta, non sono stata trascinata in questa storia (se non a tratti, con qualche acuto nel finale e nonostante il grande interesse nei confronti di quelle parti in cui si parla dell'ETA e dei suoi attentati) tanto quanto lo sono stata nell'altra (Tomás è più stanco e disilluso, non ha il fuoco dentro che aveva Berta, anche se in compenso qui Marías è più ironico di quanto non lo avessi mai trovato prima - anzi, non lo avevo mai trovato ironico, prima), ma è stato comunque un bel leggere, segno che io e Marías ormai abbiamo fatto pace, almeno noi.
Domani nella battaglia pensa a me però non lo rileggo, proprio no.



Terzo classificato, dopo Berta Isla e dopo Un cuore così bianco nella mia personalissima classifica.
Profile Image for Tony.
1,030 reviews1,911 followers
December 14, 2023
You enter the hotel room, walking straight to the clothes closet. Reaching up, you find the key. You take it to the chest of drawers, as instructed, and open the top drawer. Inside is a locked shallow box. The key opens it. Inside is an 11 x 8 manila envelope and a tape recorder. You open the envelope and see photographs of three women, fortyish. You press play:

Good afternoon. The women in the pictures all live in a town in northeast Spain. They each moved there nine years ago after a series of terrorist bombings in Northern Ireland and in Spain. One of the women is believed to have played a major role in these bombings, acting in liaison with the IRA and ETA. Her name at the time was Magdalena Orúe O'Dea. She's a sleeper, and we believe she will act again, waiting her time. Our information is that O'Dea is definitely one of these three women. We are acting outside official channels. You've been selected because of your work in the past with languages and discretion and decisiveness. Your facility with Shakespeare and the major poets will be helpful.

Your mission, should you decide to accept it, is to intrude yourself into that town, become acquainted with the three women, becoming intimate if need be, and to determine which of these women is O'Dea. If you accumulate enough evidence of her culpability, we will bring her to justice. If the evidence falls short, but you are nonetheless satisfied that one of them is O'Dea, then you will eliminate her.

This review will self-destruct in five seconds.



x x x x x x x x
Profile Image for José Alfredo.
422 reviews198 followers
May 10, 2021
Tomas Nevinson es el marido de Berta Isla. Berta Isla es la anterior novela de Javier Marías. En la primera novela el autor nos narraba la historia de Berta, esposa de un angloespañol que trabaja para los servicios secretos ingleses. Su marido está siempre ausente y ella vive creyendo que ha muerto hasta que, por sorpresa, regresa.

En esta segunda novela, no sé si se puede considerar segunda parte, el protagonista es el marido ausente; la trama se desarrolla cronológicamente justo después de finalizar la primera, a finales de los años 90. En esta ocasión, un Nevinson ya retirado, es reclamado de nuevo por los servicios secretos para una misión dentro de España. El autor da un repaso a la historia de ETA y el IRA en sus años más convulsos, desde el atentado de HIPERCOR hasta el asesinato de Miguel Angel Blanco por parte de ETA, y los últimos coletazos del IRA que culminan con el salvaje atentado de Omagh en 1998.

Javier Marías ha sonado varias veces para el Nobel de Literatura; puede que hoy por hoy sea uno de nuestros mejores autores. El libro es más complejo y ha de leerse con más calma que las historias más comerciales a las que os tengo acostumbrados. Recomendable.
Profile Image for Jaime Homar.
14 reviews4 followers
June 22, 2021
Novela interesante y muy bien redactada, con la prosa inconfundible de Marías, si bien algo más trabada esta vez (me refiero a la poética de la narración). Diría que la cadencia más melódica y envolvente la alcanzó en Tu rostro mañana, aquí la música pierde el compás en algún momento, por excesos en la partitura. Un par de apuntes, dichos con el respeto infinito hacia un autor cuyo dominio del idioma es un verdadero regalo para el lector, y a quien agradezco de corazón el desvelo que supone escribir así. Aquí detrás hay un trabajo ingente, ante el cual me quito el sombrero. Muchísimas gracias, señor Marías.
Resulta evidente que una de las particularidades de las novelas de JM es que todos los personajes hablan igual. A excepción de uno o dos individuos por obra (suele ser un tipo zafio y soez que lanza palabrotas y vulgaridades), el 99 por ciento de los que intervienen se expresa exactamente de la misma manera. Hablan con la misma cadencia casi todos, el mismo vocabulario, la misma estructura verbal, los mismos matices, las mismas búsquedas léxicas de precisión (o era, tal vez, acaso, quizá... y un par de sinónimos), el mismo mecanismo psicológico de pensamiento en espiral, tomando y retomando la idea, corrigiéndola, matizándola, desarrollándola, afirmándola y negándola en el mismo movimiento: el narrador (o narradora en Los enamoramientos), Tupra, las tres mujeres, el camello Comendador, los maridos, Patricia Pérez Nuix, Blakeston, los protagonistas, los personajes secundarios, los invitados ocasionales a la trama... Francisco Rico se expresa más o menos igual que Díaz-Varela, que habla exactamente igual que Berta Isla, Luisa, Jacobo o Jacques o Jaime Deza, quien transmite lo que piensa igual que si fuese Southworth o Peter Wheeler (la procedencia anglosajona no varía la expresión, tan solo incluye alguna cita literaria), que habla como cualquier otro personaje, en definitiva.
Este rasgo hay que admitirlo, y punto. Igual que la jota de Juan Ramón Jiménez, o las frases interminables de Proust. O lo tomas o lo dejas, pero si lo tomas sabes lo que te espera. JM jamás te lleva a engaño. Aun así, creo que, a largo plazo, este rasgo lastrará muchísimo la narrativa de JM, por una razón concreta: es artificial. Nadie habla igual. En una misma familia, dos hermanos tienen dos maneras distintas de expresarse. Dos compañeros de cátedra poseen cada uno un modo distinto de utilizar el idioma. En una pareja casi nunca se da que los dos sean puras fotocopias verbales. No digamos ya un portero de discoteca, un jugador de fútbol, una magistrada del Tribunal Supremo o un periodista de veinte años. En la vida real no ocurre así casi nunca. Y yo creo que este aspecto será un lastre, a largo plazo. Qué divertido es en Dickens o Shakespeare (o el mismo Proust cuando menciona a las gentes del campo normando) descubrir el inglés de los suburbios de Londres en el XIX o el lenguaje de reyes, villanos... cada uno distinto y reconocible para el lector o público. En suma, creo que es artificial igualar a tantas personas diferentes con el mismo modo exacto de hablar, expresarse, conversar, discutir... Cómo no pensar en la novela indiscutible, la novela más genial de la lengua española, ¿alguien imagina lo que sería Don Quijote de la Mancha sin el contraste maravilloso entre las dos voces protagonistas? ¿Y qué sería de la novela si escudero e hidalgo se expresaran de forma idéntica, clavada, duplicada? ¿No perdería la creación de Cervantes el noventa y nueve por ciento de su atractivo artístico? ¿No se convertiría en una novela sin encanto alguno? Todo el mundo recuerda la sarta de lugares comunes, refranes, palabras divertidas, ocurrentes, a menudo coloquiales y hasta burdas, que va soltando Sancho Panza, y cómo le contesta su caballero: "Calla, Sancho, que no sabes de libros de caballerías..." Y sigue un lenguaje culto, anticuado, desusado, libresco... Y ese contraste se queda en la memoria del lector, es tan hermoso, y tantas veces hilarante, arranca carcajadas escuchar los diálogos entre ellos dos, por esos eriales de Castilla... ¿qué sería si hablaran exactamente igual uno y otro? Perdería sin duda toda la gracia. Nadie recordaría la novela.
Y el segundo apunte podría ser un error (del autor o tal vez mío) o errata (en este caso del editor). En la página 411 de la edición de Alfaguara figura este paréntesis, a propósito de un municipio del norte de Francia, famoso por su castillo, Morbecque: "(como el pueblo francés vecino a la frontera holandesa)". No soy historiador y por ello es posible que en algún pasado remoto Bélgica fuera difuminada o anexionada por Francia, me disculpo por mi gran ignorancia. Lo que sí puedo afirmar es que hace tiempo que no tenemos frontera con Holanda (unos doscientos años), los franceses somos como muy quisquillosos con esas cuestiones, y muchísimo más los belgas. Ignoro quién se encarga de la traducción al francés para Gallimard de las obras de JM, pero si un lector francófono leyera: "(comme le village français proche de la frontière néerlandaise)", yo creo que volvería diez veces a releerlo frotándose los ojos, entre incrédulo y extrañado, como lo haría un lector español actual que leyera: "como el pueblo español vecino a la frontera italiana".
En todo caso, una lectura muy entretenida. Y de nuevo, gracias infinitas.
Profile Image for merixien.
671 reviews665 followers
December 27, 2024
Bu kitabın türkçe çevirisini okumak için uzun süre bekledim aslında. Ancak zamanla Berta Isla’daki bazı detayları unutmaya başladım ve beklemekten de yoruldum.

Tomas Nevinson hakkında bir şeyler söylemek benim için çok zor. Çünkü kendisinin yazdığı son kitap aynı şekilde benim de kendisinden okuduğum - en azından kurgu eserleri açısında- son kitap olduğu için bir veda kitabı. Bu veda hissinin tek sebebi de bu iki neden değil aslında. Kitabı okurken sık sık sanki Javier Marias artık bir şeyler anlatmaktan ve yazmaktan sıkılmış gibi hissettim. Tomas Nevinson’un öncülü olan Berta Isla’dan muazzam bir keyif almıştım. Alt metne gömülü ilerleyen modern bir Odysseus ve Penelope şemasını takip eden; ilişkiler, anlatma, sırlar ve manipülasyon üzerine her bir satırında hayranlığım artarak, soluksuz okuduğum ve etkisini hala hissettiğim kitaplarından birisi. Ancak Tomas Nevinson’da Marias’ın alıştığımız konulardan biraz uzaklaşıp; intikam, ahlak, etik ve vicdan konularına odaklanıyor. Bir nevi Sophie’nin seçimi gibi bir karar vermesi gereken noktada; suçun zaman aşımına uğrayıp uğramayacağı ya da bir suçluyu henüz bir caniye dönüşmemişken ortadan kaldırmanın ahlaki ve vicdani yükünü değerlendirmesini o aradaki açmazların hepsini sizi vicdanınızla mantığınız arasına sıkıştırmasından keyif alarak okudum. Ancak bir noktadan sonra çok sık tekrara düşmeye başladı. Normalde aklınızı karıştırıp ortada bırakmasına alıştığınız bir yazarın size tekrar tekrar bir noktayı işaret etmesi ufak çaplı bir hayal kırıklığına neden olabiliyor elbette. Zira ilk defa, Marias açıkça göstermeden bir karakterin büyüsünü - kim olduğunu- çözebildim ki bu açıdan da yine Marias’ın insanlara dair tespitleriyle heyecanınızı canlı tutsa da espiyonaj yönü çok daha ön plana çıkmış gibi hissettim. Yarınki Yüzün serisinin karakterleriyle yeniden karşılaşmaktan çok keyif alsam da bahsettiğim diğer noktalardan dolayı diğer kitaplarındaki heyecanla vedalaşmadık Marias’la. Bütün bu burukluğa rağmen, bir açıdan da Marias’ı bu kitapta biraz daha açık bir şekilde okumak çok hoşuma gitti.Çünkü genelde Franco dönemi ve Ispanya İç Savaşı çevresinde dönerken bu sefer İspanya’nın - ve ikinci vatanı İngiltere’nın- görece çok daha yakın bir dönemine; ETA ve IRA’nın 90’lar dönemi faliyetlerine, bu iki örgütün faliyetlerine, iki ülkenin “derin devlet”ine, karanlık ilişkilere, protestolara ve militanlara karşı olan duygularını oldukça açık dile getiriyor. Bütün bunların arasında neden Atletico Madrid değil de Real Madrid taraftarı olduğunu da siyasi ve tarihi açıdan sebepleriniyle açıklıyor. Vahşiler ve Duygusallar kitabını okuduktan sonra açıkcası bu detayla tekrar karşılaşmak gülümsetti. 

Özetle, evet Berta Isla’nın ardından beklediğim kitabı okumadım, vefatından bir yıl öncesinde yazdığı bir kitabın Tomas Nevinson’ın geçmiş hayatıyla vedalaşması üzerinden, Javier Marias’ın da söylemek istediklerini söyleyip yazmak ve anlatmakla vedalaşması tadında ilerlemesi oldukça sarstı. Ancak yine de onun gözünden ve cümlelerinden bir vedayı izlemek özeldi. Berta Isla’yı okuduysanız ya da Javier Marias’ı okuduğunuz diğer yazarlardan biraz olsun daha ayrı sevdiyseniz mutlaka okuyun, çünkü bu ilişkinin bir noktası olacaksa o vedayı da Marias kendi sözleriyle yapmalı.
Profile Image for Esther Brum.
59 reviews35 followers
January 15, 2022
O melhor livro de Javier Marias. Para todos os que o apreciam incondicionalmente e para aqueles que, como eu, pela repetição de temas e ideias, só gostaram muito de alguns dos seus livros
Profile Image for Leif Quinlan.
334 reviews19 followers
June 11, 2023
Masterpiece
Only my third Marias (I've got three on the shelves that'll be getting read much faster after finishing Tomás Nevinson) but with each successive book that I read, he crystalizes further into one of the most significant writers of his generation to my eyes. His insight into the reasons behind the actions of human beings is as good as any author I can think of and his ability to integrate that insight into a compelling narrative that never lags is better than
I was knocked out by the rightness of the final 100 pages of TN and only could have been so after the perfect setup of the previous 530
70 was far too young for this master to die and I'll certainly be reading through his entire catalogue wishing for the 3-5 books his 20+ lost years robbed us of
Profile Image for Fernando.
253 reviews26 followers
September 29, 2021
Javier Marias lo ha vuelto a hacer. Nos ha entregado otra novela gigantesca, intensa, extensa, reflexiva, difícil, inquietante. Creo que aquí Marias alcanza la cúspide de su forma y de su estilo. Va a ser difícil superar esta. Muy superior Tu rostro mañana, en mi humilde opinión, me ha gustado más aún que Mañana en la batalla, casi tanto como Corazón tan blanco. Tomas Nevinson constituye un respiro y un gran alivio para los que vivimos con un pie en la realidad y el otro en la ficción. Para los que vemos con agónica inquietud como se banaliza y vulgariza de una forma que parece irreversible el arte y la vida.
Profile Image for Alma.
751 reviews
October 22, 2022
"(...) torna-se insuportável estar fora depois de se ter estado dentro e de se ter acreditado poder aí, de tempos a tempos, despentear uma pestana ao universo."

"Sabia que tudo existe sempre para todos, que nada fica inteiramente para trás. O passado é um intruso impossível de manter à distância."

"«Quando estiveres velha e grisalha e cheia de sono, e a cabecear junto ao lume, vai buscar este livro, e lê devagar, e sonha com o olhar brando que outrora foi o teu, e com as suas sombras fundas.»"
Profile Image for Vítor Leal.
121 reviews25 followers
January 4, 2022
“Quando estiveres velha e grisalha e cheia de sono, e a cabecear junto ao lume, vai buscar este livro, e lê devagar, e sonha com o olhar brando que outrora foi o teu, e com as suas sombras fundas.”
Profile Image for SCARABOOKS.
292 reviews264 followers
March 22, 2022
Un marchingegno narrativo alla Marias, sulle soglie e forse al di là della credibilità. Ha la capacità di farcelo funzionare davanti agli occhi come fosse una storia vera. Con quella attitudine di ragioniere dei sentimenti e dei rovelli mentali, che smonta e ricostruisce come in contabilità si fa con la partita doppia.

Tre figure di donna che sembrano scolpite, tanto sono nette, definite. Epperò nello stesso tempo tre figure misteriose, forse portatrici di un segreto o forse no, ma comunque oggetti sfuggenti tutte e tre della eterna e vana ricerca maschile di capire, di svelare, di scovare il senso della loro personalità e della loro storia.
Temi da grande romanzo del nostro tempo, come sempre in Marias. Le grandi ubriacature della grande Storia (religione e terrorismo, contro cui lancia anatemi, quelli si senza margini dubbi); il balletto delle identità inventate; l’indecifrabilità del confine mobile tra bene e male, tra giusto e sbagliato sul quale diventa impossibile collocare le scelte; e poi il fondale scenico della partita antica e complicata che si gioca tra uomini e donne. Una partita fatta di assenze e segreti, di rapporti di forza e debolezze, di rituali e tradimenti, di ipotesi tutte plausibili e forse tutte sbagliate.

Poi a raccontare questo gioco complicato, ci sono le acrobazie narrative di Marias. Prima fra tutte l’alternanza della voce narrante tra la prima e la terza persona più volte nello stesso capitolo o nella stessa pagina o addirittura nello stesso rigo, con la stessa naturalezza con cui il trapezista lascia e riprende a volo i suoi attrezzi. In certi passaggi viene voglia di applaudire.
Altra cosa che affascina è il modo in cui arreda la scena della rappresentazione. Le città, il fiume, l’esterno dei bar, le case, ma anche i personaggi di contorno: quelli giganteschi dello sfondo (Berta, Trumpa, la sua diretta superiore e amante Patricia) e le piccole comparse che affiancano i personaggi principali, tutti dipinti con caratterizzazioni precise, con dettagli a tinte pastose. Gran narratore.
Profile Image for Ian "Marvin" Graye.
948 reviews2,782 followers
May 12, 2025
CRITIQUE:

"The Cultivated Murderer"

The protagonist of this novel and its predecessor/ companion, "Berta Isla", is called back from retirement by the British Secret Service to locate, identify and help dispose of one of three women who is believed to have been an accessory to a number of terrorist acts by the ETA and the IRA.

From the first sentence of the novel, we know that Nevinson's mission might include a non-judicial killing:

"I was brought up the old-fashioned way, and could never have dreamed that I would one day be ordered to kill a woman."

Nevinson finds this a difficult task:

"...my finger was definitely not ready to squeeze the trigger, still less take aim at a woman, it made no difference what she had done in the past."


description
The aftermath of an ETA attack

"The Deed is Done, the Doers Undone"

Still, Nevinson views his assignment as "carrying out orders", "doing the deed", and not thinking critically or ethically:

"When you feel forced to do something, the solution is to convince yourself not only that you have to do it, but that it's the best possible option. You can always find a reason for everything, or two or three or more, there's nothing easier than coming up with reasons and thus feeling, quite impartially of course, that you have right on your side.

"This is what I had to do in those last days of July, clear away any doubts, banish all excuses and steel myself to act. To forget my strange fondness for [XXX] and see that it was vital that she should no longer tread this earth, to make her an objective, a target, an enemy bereft of present and future, someone who must pay for her appalling past, since her past had been judged to be appalling..."


A Shakespearean Cog in the Wheel

Whatever his reservations, Nevinson understands the reality of his predicament:

"Yes, I was still a cog, a pawn..."

As in his earlier novels, Marias frequently quotes and paraphrases Shakespeare (e.g., the following quotes are from "Macbeth"):

"Better be with the dead...than on the torture of the mind to lie in restless ecstasy."

"Nought's had, all's spent,
Where our desire is got without content.
'Tis safer to be that which we destroy,
Than by destruction dwell in doubtful joy."


"What's Done is Done; What's Done Cannot Be Undone"

Elsewhere, Marias writes:

"Nothing is done until it is done completely and cannot be undone, until there is no turning back."

A first step is not enough to accomplish the deed, even if it might lay the foundation of a lengthy novel.

"Married Not to the Person, But to Their Voice"

Whatever the protagonist's mission, whatever the novel's plot, we readers can't help but luxuriate in Marias' voice, the ceaseless, reassuringly caressing quality of his prose, the length of his novel (all 634 pages of it!), and his persistently long sentences. To quote his translator, Margaret Jull Costa (who at the time of his death was wedded to his voice):

"A long sentence can take an idea or a feeling and investigate its many crannies and contradictions, ...holding them up to the light and testing them out."

With Marias, we always feel that we have embarked on a comprehensive voyage of exploration, whether of country, people, institutions, relationships, actions or language.


SOUNDTRACK:
Profile Image for Asunta Lopez.
25 reviews28 followers
March 21, 2021
Otra joya de Javier Marias, mi escritor favorito. Y es una joya no solo por el interesante argumento, que te cautiva y mantiene en vilo, sino también por esa prosa única, intimista y magistral que para mí es una delicia leer. En esta ocasión el agente británico Tomás Nevinson deberá mudarse a una ciudad de provincias para tratar de adivinar cuál de tres mujeres es el cerebro de los dos atentados más sanguinarios de la banda ETA. Será capaz de averiguar cuál de las tres se oculta bajo una falsa identidad y es una implacable terrorista? Y si es así, cómo gestionará la información? Magistral, como todo lo que escribe este escritor que, sin duda, se merece el Premio Nobel. Marías, siempre Marías...
Profile Image for Milly Cohen.
1,438 reviews504 followers
June 10, 2021
Se me antoja releer a Berta Isla. Aunque no creo que lo haga.
Este tipo es un genio.
Me encantó!
Profile Image for Humberto Vela.
249 reviews48 followers
May 18, 2021
Existen novelas que por sus asombrosas y maravillosas propiedades me hacen sentir incapacitado para trasmitirte las sensaciones y sentimientos que su lectura me provocan. “Tomás Nevinson”, y en general, la Literatura de Javier Marías, su peculiar estilo literario, su prosa, la estructura de sus novelas, sus personajes narradores, me dejan exhausto, pero satisfecho, contento, y afortunado por haberme permitido el gozo de su lectura.

Javier Marías es autor de quince novelas, de semblanzas, de relatos cortos, de antologías y de ensayo. Editorialista de El País, fue Profesor de la Universidad de Oxford y de la Complutense de Madrid y es miembro de la Real Academia Española. Multi galardonado por su obra, los últimos años ha sido integrante asiduo en las quinielas y listas de los autores con merecimientos para recibir el Nobel de Literatura.

Las novelas de Marías se leen despacio. Por más que intente acelerar el ritmo de lectura, con las historias de Javier termino por reconocer que no vale la pena: difícilmente me estará esperando una novela mejor de la que tengo en las manos. “Tomás Nevinson” fluye lenta pero plácidamente. Además, es extensa: 680 páginas, así que si pretendes romper un récord de lectura rápida, te recomiendo buscar otros autores.

Reflexión sobre los límites entre lo qué se puede hacer y lo qué no; sobre la elección del mal menor argumentando evitar mayor daño; “Tomás Nevinson” nos confronta con el dilema moral al que se enfrenta nuestro atractivo personaje, inmerso en una situación extrema tal, que no logra elegir un curso de acción que sea conforme con su educación “a la antigua”, con sus valores, ya que nunca creyó ni imaginó que algún día le fueran ordenar matar a una mujer.

Tomás Nevinson es un agente del servicio secreto británico, el M16, supuestamente en retiro. Un 6 de enero lo contacta Bertran Trupa, su antiguo jefe para proponerle que se infiltre en una pequeña ciudad española para identificar entre tres mujeres, a una militante del IRA que colaboró con el ETA en algunos de los más sangrientos y letales atentados que ocurrieron en España. La orden es sencilla: identificar a la mujer sin ninguna duda y reunir pruebas eficaces, irrefutables e inequívocas para llevarla frente a la justicia con la certeza de que recibirá condena por sus actos; si no es posible obtener dichas pruebas indefectibles, ejecutarla.

A Tomás lo conocimos en “Berta Isla”, novela titulada con el nombre de su ex mujer. Estudiante superdotado para los idiomas y para las imitaciones de acentos, fue reclutado por el M16 británico, y en esta novela lo encontramos años después, trabajando en Madrid para la Embajada Inglesa, separado de Berta y sus hijos, ya adolescentes, pero residiendo en la misma calle donde viven. Aburrido y deseoso de volver a la acción, acepta la propuesta de Trupa.

No te esperes una novela de espías pletórica de acción, a lo James Bond, aunque a Levinson le hayan concedido extra oficialmente licencia para matar. Marías es un maestro es eso de poner pausa a la acción, pero incrementando el misterio, lo que te mantiene en alerta permanente.

En “Tomás Levinson” lo que encuentras son largas digresiones, profundas reflexiones, preguntas bien jodidas sobre la decisión de asesinar a una mujer en nombre de la justicia, obviando con su muerte, que vuelva a cometer actos de terrorismo, evitar nuevos crímenes, horrendos crímenes.

Ambientada en los 90´s, narrada en primera persona, con el estilo peculiar de Marias, donde la voz narradora duda, opina, reflexiona buscando certidumbre, una luz que ilumine el laberinto en que se encuentra, que tranquilice ese estado de zozobra que sufre, imposibilitado para conocer la verdad a ciencia cierta, de determinar tras de quién, entre Inés, Celia o María, se esconde una implacable terrorista, que ha asesinado y puede volver a hacerlo.

Prosa sutil, suave y llena de matices; estructura sin complicaciones; personajes bien dibujados, mostrando su esencia, su conciencia, con un Tomás como ejemplo, símbolo de un hombre desterrado de su universo, sin futuro, envuelto en tareas incompatibles con sus recuerdos, “Tomás Nevinson”, con numerosas referencias a “Berta Isla”, la anterior novela de Marías, sin llegar a ser continuación, es una maravillosa novela que no puedo dejar de recomendártela. ¡Te leo!
Profile Image for Germán Moya.
684 reviews145 followers
April 22, 2021
Sublime el autor y magnífica la novela.

Parece sencillo cuando lo hace Marías pero lo cierto es que nadie más lo hace. Es el mejor mago de la palabra en prosa. Desacredita al premio Nobel el hecho de que no se yo hayan dado, porque no hay otro como él en el panorama literario universal.

Su amplísimo vocabulario y cómo construye la narración son la causa de que sus novelas haya que leerlas a fuego lento pues, siendo interesante lo que cuenta, es magistral cómo lo hace.

En esta novela introduce además un tema que para muchas generaciones es clave a la hora de ahondar en los límites de la ética de los sentimientos, del deber y de lo que es humano.

Por último, está escrita con la garantía y el cuajo que da la experiencia y la inteligencia, sin la menor concesión a lo políticamente correcto, que es tema para activismos empiédralos y demás. Es una obra magnífica.
Profile Image for Eduardo Losada.
54 reviews42 followers
July 27, 2022
Dice mucho que un autor consagrado siga dispuesto a dejarlo todo en la escritura. Javier Marías continúa dando forma a una obra colosal.
Displaying 1 - 30 of 421 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.