What do you think?
Rate this book
Ich bin Circe & Das Lied des Achill: Zwei Bestseller in einem E-Book
Ich bin Circe & Das Lied des Achill
Zwei Bestseller in einem Band
Die beiden Romane ICH BIN CIRCE und DAS LIED DES ACHILL von Bestseller-Autorin Madeline Miller in einem Bundle
Ich bin Circe
Unsterblich. Unvollkommen. Unbezähmbar.
Circe ist Tochter des mächtigen Sonnengotts Helios und der Nymphe Perse, doch sie ist ganz anders als ihre göttlichen Geschwister. Ihre Stimme klingt wie die einer Sterblichen, sie hat einen schwierigen Charakter und ein unabhängiges Temperament; sie ist empfänglich für das Leid der Menschen und fühlt sich in deren Gesellschaft wohler als bei den Göttern. Als sie wegen dieser Eigenschaften auf eine einsame Insel verbannt wird, kämpft sie alleine weiter. Sie studiert die Magie der Pflanzen, lernt wilde Tiere zu zähmen und wird zu einer mächtigen Zauberin. Vor allem aber ist Circe eine leidenschaftliche Liebe, Freundschaft, Rivalität, Angst, Zorn und Sehnsucht begleiten sie, als sie Daidalos, dem Minotauros, dem Ungeheuer Scylla, der tragischen Medea, dem klugen Odysseus und schließlich auch der geheimnisvollen Penelope begegnet. Am Ende muss sie sich als Magierin, liebende Frau und Mutter ein für alle Mal entscheiden, ob sie zu den Göttern gehören will, von denen sie abstammt, oder zu den Menschen – die sie lieben gelernt hat.
Das Lied des Achill
Der Mythos Achill – Modern und fesselnd neu erzählt
Achill, Sohn der Meeresgöttin Thetis und des König Peleus, ist stark, anmutig und schön – niemand, dem er begegnet, kann seinem Zauber widerstehen. Patroklos ist ein unbeholfener junger Prinz, der nach einem schockierenden Akt der Gewalt aus seinem Heimatland verbannt wurde. Ein Zufall führt die beiden schon als Kinder zusammen, und je mehr Zeit sie gemeinsam verbringen, desto enger wird das Band zwischen ihnen. Nach ihrer Ausbildung in der Kriegs- und Heilkunst durch den Zentauren Chiron erfahren sie vom Raub der Helena. Alle Helden Griechenlands sind aufgerufen, gegen Troja in den Kampf zu ziehen, um die griechische Königin zurückzuerobern. Mit dem einzigen Ziel, ein ruhmreicher Krieger zu werden, nimmt Achill am Feldzug gegen die befestigte Stadt teil. Getrieben aus Sorge um seinen Freund, weicht Patroklos ihm nicht von der Seite. Noch ahnen beide nicht, dass das Schicksal ihre Liebe herausfordern und ihnen ein schreckliches Opfer abverlangen wird.
Zwei Bestseller in einem Band
Die beiden Romane ICH BIN CIRCE und DAS LIED DES ACHILL von Bestseller-Autorin Madeline Miller in einem Bundle
Ich bin Circe
Unsterblich. Unvollkommen. Unbezähmbar.
Circe ist Tochter des mächtigen Sonnengotts Helios und der Nymphe Perse, doch sie ist ganz anders als ihre göttlichen Geschwister. Ihre Stimme klingt wie die einer Sterblichen, sie hat einen schwierigen Charakter und ein unabhängiges Temperament; sie ist empfänglich für das Leid der Menschen und fühlt sich in deren Gesellschaft wohler als bei den Göttern. Als sie wegen dieser Eigenschaften auf eine einsame Insel verbannt wird, kämpft sie alleine weiter. Sie studiert die Magie der Pflanzen, lernt wilde Tiere zu zähmen und wird zu einer mächtigen Zauberin. Vor allem aber ist Circe eine leidenschaftliche Liebe, Freundschaft, Rivalität, Angst, Zorn und Sehnsucht begleiten sie, als sie Daidalos, dem Minotauros, dem Ungeheuer Scylla, der tragischen Medea, dem klugen Odysseus und schließlich auch der geheimnisvollen Penelope begegnet. Am Ende muss sie sich als Magierin, liebende Frau und Mutter ein für alle Mal entscheiden, ob sie zu den Göttern gehören will, von denen sie abstammt, oder zu den Menschen – die sie lieben gelernt hat.
Das Lied des Achill
Der Mythos Achill – Modern und fesselnd neu erzählt
Achill, Sohn der Meeresgöttin Thetis und des König Peleus, ist stark, anmutig und schön – niemand, dem er begegnet, kann seinem Zauber widerstehen. Patroklos ist ein unbeholfener junger Prinz, der nach einem schockierenden Akt der Gewalt aus seinem Heimatland verbannt wurde. Ein Zufall führt die beiden schon als Kinder zusammen, und je mehr Zeit sie gemeinsam verbringen, desto enger wird das Band zwischen ihnen. Nach ihrer Ausbildung in der Kriegs- und Heilkunst durch den Zentauren Chiron erfahren sie vom Raub der Helena. Alle Helden Griechenlands sind aufgerufen, gegen Troja in den Kampf zu ziehen, um die griechische Königin zurückzuerobern. Mit dem einzigen Ziel, ein ruhmreicher Krieger zu werden, nimmt Achill am Feldzug gegen die befestigte Stadt teil. Getrieben aus Sorge um seinen Freund, weicht Patroklos ihm nicht von der Seite. Noch ahnen beide nicht, dass das Schicksal ihre Liebe herausfordern und ihnen ein schreckliches Opfer abverlangen wird.
900 pages, Kindle Edition
Published September 1, 2021
143 people are currently reading
6578 people want to read
About the author
Madeline Miller
14 books83.3k followersMadeline Miller was born in Boston and grew up in New York City and Philadelphia. She attended Brown University, where she earned her BA and MA in Classics. For the last ten years she has been teaching and tutoring Latin, Greek and Shakespeare to high school students. She has also studied at the University of Chicago’s Committee on Social Thought, and in the Dramaturgy department at Yale School of Drama, where she focused on the adaptation of classical texts to modern forms. She currently lives in Cambridge, MA, where she teaches and writes. The Song of Achilles is her first novel.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 29 of 106 reviews
May 25, 2021
such beautiful stories, I would recommend them both especially if you are into Greek mythology or if you want to learn more about it. the characters' development is so good and they're beautifully written.
August 18, 2021
Im already a sucker for good mythology books. If I had no encouragement before to read the Odyssey, here is something to push me there, if only to see if I can find this characterisation of Odysseus, and the potentially contrasting portrayal of Circe.
This is such a full and honest look at a woman’s inner world who owns to her emotions and actions, both gracious and petty. Circe here seems a mix of Katniss Everdeen and Granny Weatherwax. A survivor who makes the hard choices, but who can see grace in the world, and does her best to care for it.
The writing is beautiful, and even the more contemporary-sounding insertions don’t sound as jarring as I found them in other books. Honestly they just remind that people at any time, in any universe, are still people, and people can be ugly.
This is such a full and honest look at a woman’s inner world who owns to her emotions and actions, both gracious and petty. Circe here seems a mix of Katniss Everdeen and Granny Weatherwax. A survivor who makes the hard choices, but who can see grace in the world, and does her best to care for it.
The writing is beautiful, and even the more contemporary-sounding insertions don’t sound as jarring as I found them in other books. Honestly they just remind that people at any time, in any universe, are still people, and people can be ugly.
October 23, 2021
Can’t stop thinking about Circe. She’s inspiring me to be better. A wonderful novel easily spanning generations with all the cameos from your favourite Greek heroes and gods, cleverly reworked in some surprising and modern ways. I never thought of Hermes as a fuckboi, but here we are. Love this exploration of what it means to be human. Perhaps I’m not well read but most novels set in Ancient Greece or mythology have a reverence to the glory of the gods, and this was quite the opposite. Circe’s defiant and independent female spirit in the face of sex, bullying, single motherhood, living alone and facing her past inspires me to be a stronger person. Loved the ending too.
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 8, 2022
The teenagers in my life enthusiastically, and through tears, endorsed these novels. I am afraid I am too old and too dead inside to concur.
January 10, 2023
Achingly beautiful. Truly hard to put down.
October 6, 2024
oh how i adore greek myths
December 28, 2023
The ending of this book made me almost cry but for happiness for her that despite dying she could finally be free. The way miller writes is poetic that it can't help but capture the reader
This entire review has been hidden because of spoilers.
April 5, 2025
(ελληνικά στο τέλος)
"The Song of Achilles" ⭐
THE ABZOLUTE END OF DAYZ GODAMMIT
Madeline — or let us say Mandalayna, with all due theatrical flourish — takes the story of Achilles and the Trojan War, files down its teeth, chucks it into a literary blender, and serves up a nerveless adolescent romance between two gay boys in bronze breastplates, presumably designed to elicit sighs from a Tumblr demographic who mistake pouting for pathos.
To begin with, she takes extraordinary liberties with Greek mythology. But then again — one assumes — that’s what was on offer: “Greek myths, retωlδ.” And to that end, the result is… well, let us call it a reheated tragedy soufflé, missing the eggs, the heat, and any real sense of doom.
She “entrusts” the narrative to Patroclus, who is rendered with all the dynamism of a damp handkerchief. The reader is left genuinely bewildered as to how the paragon of Achaean excellence -Achilles himself- fell into a romantic frenzy over someone with the charisma of tepid dishwater. Worse still, their amour is kindled not in the furnace of war but in the nursery, with pre-teen fumbles and bashful glances in the house of Peleus. Chiron plays the role of absentee guardian or perhaps just pretends not to notice, while Thetis -painted here as a sort of Mediterranean Lady Bracknell with gills- falls into absolute hysterics at the notion of her son taking up with a social inferior (and, horror of horrors, a boy). One rather begins to sympathise with her; the Patroclus on offer is hardly Homeric — more homoeopathic.
Then come the embellishments: Achilles, forced by his mother to sleep with the daughter of Lycomedes, performs the deed with all the passion of a man folding socks. Said daughter, pregnant and bewildered, turns her affections to Patroclus, who accepts the advance in a state of resigned politeness. This is, of course, not a cause for quarrel, since — we are told — “with a woman, it doesn’t count.”
Brysa enters the stωry. She falls for Patroclus, who again has eyes only for Achilles and gently deposits her into the bottomless abyss of the Friend Zone. One wonders what Patroclus has done to merit such adoration; certainly, it isn’t heroic distinction or narrative charm.
Then we arrive at Troy, and what should be the grandeur of the Iliadic arc. But alas — no. Agamemnon’s seizure of Briseis occurs. Achilles sulks. Patroclus dons the hero’s armour, gets kebab’d by Hector, and Achilles returns to the field. All of this, Homer’s thunderous crescendo, is dispatched with the gravity of a footnote.
Meanwhile, pages upon pages are devoted to brooding, to harp-strumming, to soft glances over flickering firelight. One finds oneself yearning for a spear or a simile — anything sharp, swift, or unexpected. But no. When Hector and Achilles finally meet, it is over in five lines. The confrontation of titans becomes an editorial afterthought.
To add injury to literary insult, Miller then bolts on a rushed tour through the Aethiopis — Memnon shows up only to be flattened — and the Amazons are swiftly removed from the chessboard. Achilles dies. Neoptolemus, that feral, blood-drenched tween, emerges like a minor Greek Caligula, all but frothing at the mouth.
But still, the book does not end.
Why? Because Patroclus is “unburied.” And Thetis, as the eternal mother-in-law from Hades, refuses to etch his name beside Achilles’ on the tombstone — apparently concerned that the world might discover that her son’s affections extended beyond the respectable.
Eventually, it is resolved. The name is carved. The love is eternal. The reader — emotionally dehydrated, historically famished — is permitted to close the book.
Now — all this might be forgiven. But what cannot be excused is the utter flatness of the characters. Everyone is either a cardboard cut-out or a caricature. Agamemnon, for instance, is here written like a street vendor in Istanbul haggling over a stolen rug. In truth, this is a man who lured his daughter to her death with the promise of marriage — hardly shallow material. But instead of depth, we are given dramatic eye-rolls and villain moustaches.
It is not wrong to centre a story around a romance. It is not wrong to reimagine a myth. But when one has 2,800 years of rich material to draw from, it feels almost criminal to produce a tale whose only real tension lies in whether Achilles will kiss Patroclus before or after sunset.
Yes, myths may be retold. But they need not be rewarmed.
"Circe" ⭐
If Circe were a person, she’d be that insufferable guest at the party — the one who speaks exclusively about themselves, with theatrical flair, feigning depth, while everyone else exchanges glances and wonders, who on earth invited this wanker.
Mandalayna plucked a single thread from Greek mythology, doused it in bargain-bin lyricism, and presented it as literary haute cuisine: Greek Myths Retωlδ™. But instead of a feast, what you get is a plate of dirt seasoned with cayenne and balsamic drizzle. It's neither nourishing nor remotely worth the effort. And somehow, even your nose feels insulted.
Circe, as a character, comes across as an eternal adolescent trapped in an identity crisis — whining, overwrought, and existential in every. single. paragraph. You end up fantasising about someone stepping in to tell her:
“Please, for the love of all that is immortal, SHUT UP. You’ve turned our bollocks into zeppelins. And if you don’t know what a zeppelin is, since you are immortal wait for the Montgolfiers to light a match. You’ll get it.”
The rest of the cast? So paper-thin you forget them by the next chapter.
The pacing? Absolutely glacial — like narrative molasses dragged through ship-sealing tar.
And worst of all? The book has the smug conviction that it's doing something bold and radical, when in fact it’s repackaging tired tropes in a feminist varnish, written from the perspective of someone who skimmed “Greek Mythology for Dummies” and now believes she’s James Joyce in a tunic.
Final verdict: An overrated, self-important literary sleeping pill with a beautiful cover. Slightly less obnoxious than “The Song of Achilles” (just barely), but still mind-numbingly dull.
"Το τραγούδι του Αχιλλέα" ⭐
ΤΑ ΥΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΖΜΟΥ
Η Μανταλέινα παίρνει την ιστορία του Αχιλλέα και του Τρωικού πολέμου, την ξεδοντιάζει, την πετάει στο μίξερ και γράφει ένα άνευρο ρομάντζο για γκέι έφηβους με μπρούτζινες πανοπλίες.
Κατ’ αρχάς βιάζει τη μισή ελληνική μυθολογία, αλλά χάρισμά της, γκρηκ μυθς ρητώλντ θέλατε, πάρτε να ‘χετε.
Έπειτα δίνει τα ηνία της αφήγησης στον Πάτροκλο, τον οποίο παρουσιάζει ως κάτι «ελάχιστα πιο ενδιαφέρον από αυτό που βγαίνει όταν σπας σπυράκι». Κάτι που σε δυσκολεύει στο να δεχτείς γιατί ο άριστος των Αχαιών (Αχιλλέας) τον ερωτεύτηκε μετά μανίας. Και μάλιστα, τους κάνει στα δώδεκά τους να ερωτεύονται και να φασώνονται στις Φθίες και στα Πήλια, ενώ ο Χείρων κρατάει λίγο το φανάρι ή απλώς κάνει τα στραβά μάτια και η Θέτις σαν άλλη Τασώ Καββαδία χτικιάζει γιατί αφενός δεν θέλει υιό τικιτάνκα (μάλλον δεν έχει δει τι κάνει ο Γανυμήδης με το Δία), αφετέρου δεν τον μπορεί αυτόν τον παρακατιανό τον Πάτροκλα (ένα δίκιο της το δίνεις εδώ, η ίδια η συγγραφέας τον έχει κάνει μια περιφερόμενη νούλα).
Τα λοιπά είναι ψιλογνωστά, εκτός από τις σάλτσες που προσθέτει η Μαντλίν: Ο Αχιλλέας αναγκάζεται από τη μάνα του να κουτουπώσει και να γκαστρώσει την κόρη του Λυκομήδη, αλλά «δεν το νιώθει, δεν τη γουστάρει τη φάση». Η γκαστρωμένη κόρη που δεν μπορεί να καταλάβει τι παίζει και δεν τη θέλει ο ημίθεος, ανακαλύπτει το σκληρό «μαν του μαν» που παίζουνε στις προπονήσεις Αχιλλέας με τον Πάτροκλα και σαν τίμια πριγκιποπούλα, πάει και φακαμιέται (έγκυος ούσα με το βλαστάρι του υιού της Θέτιδος) με τον Πάτροκλα, όστις δεν ξετρελαίνεται ακριβώς με την εμπειρία, αλλά νταξ δεν βγάζει και τα σκώτια του. Μεταξύ τους, οι δύο φίλοι είναι μέλι-γάλα γιατί «με γυναίκα δε μετράει για κέρατο».
Στην Τροία έχουμε το περιστατικό της Βρισηίδας, η οποία για κακή της τύχη ερωτεύεται τον Πάτροκλα, αλλά αυτός έχει μάτια μόνο για τον Αχιλλέα και τη βάζει φρεντ ζόουν μέχρι να ξαρμυρίσει.
Ο Αχιλλέας αποσύρεται από τις πολεμικές επιχειρήσεις κατεβαίνοντας σε απεργία όταν του παίρνει τη Βρύσα ο Αγαμέμνων, ο Πάτροκλας παίρνει τη θέση του, τον κάνει ο Έκτορας κεμπάπ, ο Αχιλλέας κόβει την απεργία και κάνει διπλοβάρδιες για να πετύχει τον Έκτορα και τελικά σε μία μικρή παράγραφο, οι δύο μεγάλοι ήρωες συναντιούνται και ο ένας καταλήγει hashtag. Νενε, όπως τα διαβάζετε. Τα χαϊδοκωλίκια των μαντ��αχαλαίων μπορεί να πιάνουν σελίδες επί σελίδωνε και αχ τα μάτια του τα πράσινα και πώς έπιανε τη λύρα με τα χέρια του και τα λοιπά, αλλά η σύγκρουση Αχιλλέα και Έκτορα είναι πέντε γραμμές. Μανταλένα μου, το καταλάβαμε ότι έδωσες έμφαση στο «γκέι ρομάνς και απαξία γονέων», αλλά ολάκερη Ιλιάδα την έκανες 10 σελίδες (χρόνος και σελίδα υποθέτω) και μας τάραξες στο σορόπι.
Μετά, κερνάει και λίγο Μεμνονίδα ίσα να φάει και ο Μέμνονας μαύρο χώμα), τρώει και τις Αμαζόνες και σκοτώνει τον Αχιλλέα, παστρικά και γρήγορα, γιατί το βιβλίο πρέπει να τελειώσει.
Αλλά δεν τελειώνει. Γιατί ο Πάτροκλας έχει μείνει «άταφος» και το καθίκι ο γιος του Αχιλλέα που για 12χρονος είναι πολύ τσογλάνι (σκοτώνει, βιάζει, λευκαίνει απολυμαίνει) και η Τασώ Καββαδία / Θέτιδα δε θέλουν να μπει στο μνήμα το όνομα του γκέι εραστή του Αχιλλέα, ποποπο ντροπή και τι θα πει ο κόσμος.
Τελικά λύνεται και αυτό και πάμε σπίτια μας.
Θα μπορούσαν να συγχωρεθούν πολλά, αλλά όχι το ότι οι χαρακτήρες ήταν είτε πιο επίπεδοι κι από προφυλακτήρα που βρήκε σε τοίχο με 200 την ώρα, είτε καρικατούρες. Ο Αγαμέμνονας, π.χ., αντιπαθής, ναι, αλλά δώσε του ένα βάθος. Μιλάμε για ένα τύπο που έταξε στην κόρη του ότι «θα πάρει τον καλύτερο», για να έρθει από μόνη της να τη σφάξει ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει για πόλεμο. Μην τον παρουσιάζεις σαν έμπορο στην πλατεία Ταξίμ που προσπαθεί να κλείσει συμφωνία για κλεμμένο κιλίμι. Θέλω να πω, χτίσε τον κόσμο γύρω από το αγαπημένο ζευγαράκι σου, δε θα πάθεις κάτι. Υπάρχει μια πολύ όμορφη ιστορία 2.800 χρόνων για να πατήσεις πάνω και το μόνο που κάνεις είναι να συνεισφέρεις αντρικά χαϊδοκωλίκια και πεθερικά χτικιά της Θέτιδας. Δεν είπα να μην τα βάλεις κι αυτά, γούστο σου και πίλος σου, αλλά άσε να φανεί λίγο βάθος, η ιστορία έχει μπόλικο από δαύτο. Ναι, είναι μυθς ρητόλντ, αλλά το ρητόλντ να μην είναι «ξαντέριαντ». Δεν ξέρω, μπορεί τα αμερικανάκια να γουστάρουν χυλό τέτοιου τύπου και να μην τους νοιάζει το βάθος των χαρακτήρων και το να «στέκει» η ιστορία, αρκεί να χαμουρεύονται σφιχτά κορμιά.
"Κίρκη" ⭐
Αν το Σίρσε (LOL) ήταν άνθρωπος, θα ήταν εκείνος ο τύπος στο πάρτι που μιλάει μόνο για τον εαυτό του, με στόμφο, παριστάνοντας τον βαθυστόχαστο, ενώ όλοι γύρω του κοιτάζονται μεταξύ τους και αναρωτιούνται ποιος κάλεσε αυτό το μαλάκα.
Η Μανδαλέινα πήρε μια αχτίδα από ελληνική μυθολογία, την τύλιξε σε λυρισμό του κιλού και τη σέρβιρε σαν λογοτεχνικό gourmet «γρηκ μυθς ρητωλδ». Αλλά αντί για γεύμα, είναι σαν να σου σερβίρουν χώμα με καγιέν και μπαλσάμικο. Ούτε χορταίνεις, ούτε καταλαβαίνεις γιατί κάνεις τον κόπο. Και έχει κι ένα περίεργο σχήμα η μύτη σου…
Η Κίρκη, ως χαρακτήρας, παρουσιάζεται σαν μια αιώνια έφηβη σε κρίση ταυτότητας, με γκρίνια, μελό, υπαρξιακά που επαναλαμβάνονται σε ΚΑΘΕ σελίδα, μέχρι που εύχεσαι να εμφανιστεί κανείς να της πει «ΣΚΑΣΕ, ΜΑΣ ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ ΖΕΠΕΛΙΝ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΖΕΠΕΛΙΝ, ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΙΣΑΙ, ΜΟΛΙΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΣΑΦ ΟΙ ΜΟΝΚΟΛΦΙΕΡΟΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ». Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι τόσο ρηχοί που τους ξεχνάς πριν φτάσεις στο επόμενο κεφάλαιο.
Το pacing είναι βασανιστικά αργό, σαν να σέρνεται το κείμενο μέσα σε πίσσα από αυτή που καλαφατίζανε τα πλοία. Και το χειρότερο; Έχει την αλαζονεία να πιστεύει ότι σου προσφέρει κάτι ριζοσπαστικό, ενώ στην ουσία ανακυκλώνει κάθε γνωστό στερεότυπο με ένα επίχρισμα «φεμινιστικής ενδυνάμωσης», γραμμένο από τη σκοπιά κάποιας που διαβάζει Greek Mythology for Dummies και μετά πάει να στο παίξει Τσέιμς Τσόις.
Τελικός βαθμός / χαρακτηρισμός: Ένα υπερτιμημένο, αυτάρεσκο, λογοτεχνικό χάπι ύπνου με ωραίο εξώφυλλο. Εκλάχιστα λιγότερο ενοχλητικό από το «Δε σονκ οβ Ακίλες» που προηγήθηκε, αλλά πάρα, ΠΑΡΑ πολύ βαρετό.
"The Song of Achilles" ⭐
THE ABZOLUTE END OF DAYZ GODAMMIT
Madeline — or let us say Mandalayna, with all due theatrical flourish — takes the story of Achilles and the Trojan War, files down its teeth, chucks it into a literary blender, and serves up a nerveless adolescent romance between two gay boys in bronze breastplates, presumably designed to elicit sighs from a Tumblr demographic who mistake pouting for pathos.
To begin with, she takes extraordinary liberties with Greek mythology. But then again — one assumes — that’s what was on offer: “Greek myths, retωlδ.” And to that end, the result is… well, let us call it a reheated tragedy soufflé, missing the eggs, the heat, and any real sense of doom.
She “entrusts” the narrative to Patroclus, who is rendered with all the dynamism of a damp handkerchief. The reader is left genuinely bewildered as to how the paragon of Achaean excellence -Achilles himself- fell into a romantic frenzy over someone with the charisma of tepid dishwater. Worse still, their amour is kindled not in the furnace of war but in the nursery, with pre-teen fumbles and bashful glances in the house of Peleus. Chiron plays the role of absentee guardian or perhaps just pretends not to notice, while Thetis -painted here as a sort of Mediterranean Lady Bracknell with gills- falls into absolute hysterics at the notion of her son taking up with a social inferior (and, horror of horrors, a boy). One rather begins to sympathise with her; the Patroclus on offer is hardly Homeric — more homoeopathic.
Then come the embellishments: Achilles, forced by his mother to sleep with the daughter of Lycomedes, performs the deed with all the passion of a man folding socks. Said daughter, pregnant and bewildered, turns her affections to Patroclus, who accepts the advance in a state of resigned politeness. This is, of course, not a cause for quarrel, since — we are told — “with a woman, it doesn’t count.”
Brysa enters the stωry. She falls for Patroclus, who again has eyes only for Achilles and gently deposits her into the bottomless abyss of the Friend Zone. One wonders what Patroclus has done to merit such adoration; certainly, it isn’t heroic distinction or narrative charm.
Then we arrive at Troy, and what should be the grandeur of the Iliadic arc. But alas — no. Agamemnon’s seizure of Briseis occurs. Achilles sulks. Patroclus dons the hero’s armour, gets kebab’d by Hector, and Achilles returns to the field. All of this, Homer’s thunderous crescendo, is dispatched with the gravity of a footnote.
Meanwhile, pages upon pages are devoted to brooding, to harp-strumming, to soft glances over flickering firelight. One finds oneself yearning for a spear or a simile — anything sharp, swift, or unexpected. But no. When Hector and Achilles finally meet, it is over in five lines. The confrontation of titans becomes an editorial afterthought.
To add injury to literary insult, Miller then bolts on a rushed tour through the Aethiopis — Memnon shows up only to be flattened — and the Amazons are swiftly removed from the chessboard. Achilles dies. Neoptolemus, that feral, blood-drenched tween, emerges like a minor Greek Caligula, all but frothing at the mouth.
But still, the book does not end.
Why? Because Patroclus is “unburied.” And Thetis, as the eternal mother-in-law from Hades, refuses to etch his name beside Achilles’ on the tombstone — apparently concerned that the world might discover that her son’s affections extended beyond the respectable.
Eventually, it is resolved. The name is carved. The love is eternal. The reader — emotionally dehydrated, historically famished — is permitted to close the book.
Now — all this might be forgiven. But what cannot be excused is the utter flatness of the characters. Everyone is either a cardboard cut-out or a caricature. Agamemnon, for instance, is here written like a street vendor in Istanbul haggling over a stolen rug. In truth, this is a man who lured his daughter to her death with the promise of marriage — hardly shallow material. But instead of depth, we are given dramatic eye-rolls and villain moustaches.
It is not wrong to centre a story around a romance. It is not wrong to reimagine a myth. But when one has 2,800 years of rich material to draw from, it feels almost criminal to produce a tale whose only real tension lies in whether Achilles will kiss Patroclus before or after sunset.
Yes, myths may be retold. But they need not be rewarmed.
"Circe" ⭐
If Circe were a person, she’d be that insufferable guest at the party — the one who speaks exclusively about themselves, with theatrical flair, feigning depth, while everyone else exchanges glances and wonders, who on earth invited this wanker.
Mandalayna plucked a single thread from Greek mythology, doused it in bargain-bin lyricism, and presented it as literary haute cuisine: Greek Myths Retωlδ™. But instead of a feast, what you get is a plate of dirt seasoned with cayenne and balsamic drizzle. It's neither nourishing nor remotely worth the effort. And somehow, even your nose feels insulted.
Circe, as a character, comes across as an eternal adolescent trapped in an identity crisis — whining, overwrought, and existential in every. single. paragraph. You end up fantasising about someone stepping in to tell her:
“Please, for the love of all that is immortal, SHUT UP. You’ve turned our bollocks into zeppelins. And if you don’t know what a zeppelin is, since you are immortal wait for the Montgolfiers to light a match. You’ll get it.”
The rest of the cast? So paper-thin you forget them by the next chapter.
The pacing? Absolutely glacial — like narrative molasses dragged through ship-sealing tar.
And worst of all? The book has the smug conviction that it's doing something bold and radical, when in fact it’s repackaging tired tropes in a feminist varnish, written from the perspective of someone who skimmed “Greek Mythology for Dummies” and now believes she’s James Joyce in a tunic.
Final verdict: An overrated, self-important literary sleeping pill with a beautiful cover. Slightly less obnoxious than “The Song of Achilles” (just barely), but still mind-numbingly dull.
"Το τραγούδι του Αχιλλέα" ⭐
ΤΑ ΥΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΖΜΟΥ
Η Μανταλέινα παίρνει την ιστορία του Αχιλλέα και του Τρωικού πολέμου, την ξεδοντιάζει, την πετάει στο μίξερ και γράφει ένα άνευρο ρομάντζο για γκέι έφηβους με μπρούτζινες πανοπλίες.
Κατ’ αρχάς βιάζει τη μισή ελληνική μυθολογία, αλλά χάρισμά της, γκρηκ μυθς ρητώλντ θέλατε, πάρτε να ‘χετε.
Έπειτα δίνει τα ηνία της αφήγησης στον Πάτροκλο, τον οποίο παρουσιάζει ως κάτι «ελάχιστα πιο ενδιαφέρον από αυτό που βγαίνει όταν σπας σπυράκι». Κάτι που σε δυσκολεύει στο να δεχτείς γιατί ο άριστος των Αχαιών (Αχιλλέας) τον ερωτεύτηκε μετά μανίας. Και μάλιστα, τους κάνει στα δώδεκά τους να ερωτεύονται και να φασώνονται στις Φθίες και στα Πήλια, ενώ ο Χείρων κρατάει λίγο το φανάρι ή απλώς κάνει τα στραβά μάτια και η Θέτις σαν άλλη Τασώ Καββαδία χτικιάζει γιατί αφενός δεν θέλει υιό τικιτάνκα (μάλλον δεν έχει δει τι κάνει ο Γανυμήδης με το Δία), αφετέρου δεν τον μπορεί αυτόν τον παρακατιανό τον Πάτροκλα (ένα δίκιο της το δίνεις εδώ, η ίδια η συγγραφέας τον έχει κάνει μια περιφερόμενη νούλα).
Τα λοιπά είναι ψιλογνωστά, εκτός από τις σάλτσες που προσθέτει η Μαντλίν: Ο Αχιλλέας αναγκάζεται από τη μάνα του να κουτουπώσει και να γκαστρώσει την κόρη του Λυκομήδη, αλλά «δεν το νιώθει, δεν τη γουστάρει τη φάση». Η γκαστρωμένη κόρη που δεν μπορεί να καταλάβει τι παίζει και δεν τη θέλει ο ημίθεος, ανακαλύπτει το σκληρό «μαν του μαν» που παίζουνε στις προπονήσεις Αχιλλέας με τον Πάτροκλα και σαν τίμια πριγκιποπούλα, πάει και φακαμιέται (έγκυος ούσα με το βλαστάρι του υιού της Θέτιδος) με τον Πάτροκλα, όστις δεν ξετρελαίνεται ακριβώς με την εμπειρία, αλλά νταξ δεν βγάζει και τα σκώτια του. Μεταξύ τους, οι δύο φίλοι είναι μέλι-γάλα γιατί «με γυναίκα δε μετράει για κέρατο».
Στην Τροία έχουμε το περιστατικό της Βρισηίδας, η οποία για κακή της τύχη ερωτεύεται τον Πάτροκλα, αλλά αυτός έχει μάτια μόνο για τον Αχιλλέα και τη βάζει φρεντ ζόουν μέχρι να ξαρμυρίσει.
Ο Αχιλλέας αποσύρεται από τις πολεμικές επιχειρήσεις κατεβαίνοντας σε απεργία όταν του παίρνει τη Βρύσα ο Αγαμέμνων, ο Πάτροκλας παίρνει τη θέση του, τον κάνει ο Έκτορας κεμπάπ, ο Αχιλλέας κόβει την απεργία και κάνει διπλοβάρδιες για να πετύχει τον Έκτορα και τελικά σε μία μικρή παράγραφο, οι δύο μεγάλοι ήρωες συναντιούνται και ο ένας καταλήγει hashtag. Νενε, όπως τα διαβάζετε. Τα χαϊδοκωλίκια των μαντ��αχαλαίων μπορεί να πιάνουν σελίδες επί σελίδωνε και αχ τα μάτια του τα πράσινα και πώς έπιανε τη λύρα με τα χέρια του και τα λοιπά, αλλά η σύγκρουση Αχιλλέα και Έκτορα είναι πέντε γραμμές. Μανταλένα μου, το καταλάβαμε ότι έδωσες έμφαση στο «γκέι ρομάνς και απαξία γονέων», αλλά ολάκερη Ιλιάδα την έκανες 10 σελίδες (χρόνος και σελίδα υποθέτω) και μας τάραξες στο σορόπι.
Μετά, κερνάει και λίγο Μεμνονίδα ίσα να φάει και ο Μέμνονας μαύρο χώμα), τρώει και τις Αμαζόνες και σκοτώνει τον Αχιλλέα, παστρικά και γρήγορα, γιατί το βιβλίο πρέπει να τελειώσει.
Αλλά δεν τελειώνει. Γιατί ο Πάτροκλας έχει μείνει «άταφος» και το καθίκι ο γιος του Αχιλλέα που για 12χρονος είναι πολύ τσογλάνι (σκοτώνει, βιάζει, λευκαίνει απολυμαίνει) και η Τασώ Καββαδία / Θέτιδα δε θέλουν να μπει στο μνήμα το όνομα του γκέι εραστή του Αχιλλέα, ποποπο ντροπή και τι θα πει ο κόσμος.
Τελικά λύνεται και αυτό και πάμε σπίτια μας.
Θα μπορούσαν να συγχωρεθούν πολλά, αλλά όχι το ότι οι χαρακτήρες ήταν είτε πιο επίπεδοι κι από προφυλακτήρα που βρήκε σε τοίχο με 200 την ώρα, είτε καρικατούρες. Ο Αγαμέμνονας, π.χ., αντιπαθής, ναι, αλλά δώσε του ένα βάθος. Μιλάμε για ένα τύπο που έταξε στην κόρη του ότι «θα πάρει τον καλύτερο», για να έρθει από μόνη της να τη σφάξει ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει για πόλεμο. Μην τον παρουσιάζεις σαν έμπορο στην πλατεία Ταξίμ που προσπαθεί να κλείσει συμφωνία για κλεμμένο κιλίμι. Θέλω να πω, χτίσε τον κόσμο γύρω από το αγαπημένο ζευγαράκι σου, δε θα πάθεις κάτι. Υπάρχει μια πολύ όμορφη ιστορία 2.800 χρόνων για να πατήσεις πάνω και το μόνο που κάνεις είναι να συνεισφέρεις αντρικά χαϊδοκωλίκια και πεθερικά χτικιά της Θέτιδας. Δεν είπα να μην τα βάλεις κι αυτά, γούστο σου και πίλος σου, αλλά άσε να φανεί λίγο βάθος, η ιστορία έχει μπόλικο από δαύτο. Ναι, είναι μυθς ρητόλντ, αλλά το ρητόλντ να μην είναι «ξαντέριαντ». Δεν ξέρω, μπορεί τα αμερικανάκια να γουστάρουν χυλό τέτοιου τύπου και να μην τους νοιάζει το βάθος των χαρακτήρων και το να «στέκει» η ιστορία, αρκεί να χαμουρεύονται σφιχτά κορμιά.
"Κίρκη" ⭐
Αν το Σίρσε (LOL) ήταν άνθρωπος, θα ήταν εκείνος ο τύπος στο πάρτι που μιλάει μόνο για τον εαυτό του, με στόμφο, παριστάνοντας τον βαθυστόχαστο, ενώ όλοι γύρω του κοιτάζονται μεταξύ τους και αναρωτιούνται ποιος κάλεσε αυτό το μαλάκα.
Η Μανδαλέινα πήρε μια αχτίδα από ελληνική μυθολογία, την τύλιξε σε λυρισμό του κιλού και τη σέρβιρε σαν λογοτεχνικό gourmet «γρηκ μυθς ρητωλδ». Αλλά αντί για γεύμα, είναι σαν να σου σερβίρουν χώμα με καγιέν και μπαλσάμικο. Ούτε χορταίνεις, ούτε καταλαβαίνεις γιατί κάνεις τον κόπο. Και έχει κι ένα περίεργο σχήμα η μύτη σου…
Η Κίρκη, ως χαρακτήρας, παρουσιάζεται σαν μια αιώνια έφηβη σε κρίση ταυτότητας, με γκρίνια, μελό, υπαρξιακά που επαναλαμβάνονται σε ΚΑΘΕ σελίδα, μέχρι που εύχεσαι να εμφανιστεί κανείς να της πει «ΣΚΑΣΕ, ΜΑΣ ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ ΖΕΠΕΛΙΝ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΖΕΠΕΛΙΝ, ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΙΣΑΙ, ΜΟΛΙΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΣΑΦ ΟΙ ΜΟΝΚΟΛΦΙΕΡΟΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ». Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι τόσο ρηχοί που τους ξεχνάς πριν φτάσεις στο επόμενο κεφάλαιο.
Το pacing είναι βασανιστικά αργό, σαν να σέρνεται το κείμενο μέσα σε πίσσα από αυτή που καλαφατίζανε τα πλοία. Και το χειρότερο; Έχει την αλαζονεία να πιστεύει ότι σου προσφέρει κάτι ριζοσπαστικό, ενώ στην ουσία ανακυκλώνει κάθε γνωστό στερεότυπο με ένα επίχρισμα «φεμινιστικής ενδυνάμωσης», γραμμένο από τη σκοπιά κάποιας που διαβάζει Greek Mythology for Dummies και μετά πάει να στο παίξει Τσέιμς Τσόις.
Τελικός βαθμός / χαρακτηρισμός: Ένα υπερτιμημένο, αυτάρεσκο, λογοτεχνικό χάπι ύπνου με ωραίο εξώφυλλο. Εκλάχιστα λιγότερο ενοχλητικό από το «Δε σονκ οβ Ακίλες» που προηγήθηκε, αλλά πάρα, ΠΑΡΑ πολύ βαρετό.
October 5, 2025
Incredible interpretation and story telling. I will read everything Miller writes.
February 22, 2023
Grazie Jessica
May 8, 2021
Both of Madeline Miller's books were incredible. I've always loved Greek Mythology, but admittedly I didn't know much about Circe. Miller gave this character a full story, with emotion and depth - something which women in mythology are often robbed of. And I don't go a day without thinking about The Song of Achilles... I think it will stay with me forever.
January 4, 2022
Just finished reading Circe, and it was AMAZING. I loved Song of Achilles, but Circe was far more enjoyable from a content standpoint. I liked how it was less about her and more about the people she met and influenced, and how because of them she changed over time. And the ending made me sob because it was so beautiful!
Not only that, but the entire book was written like a poem and there were breathtaking quotes and unforeseeable twists on every page.
Definitely a must-read for anyone into Greek Mythology or a good female badass adventure!
Though side note, whilst it's a pretty easy read, there is still a good amount of exposition at the start to give you some background info, but once you get into it, I promise that it is a masterpiece!
Not only that, but the entire book was written like a poem and there were breathtaking quotes and unforeseeable twists on every page.
Definitely a must-read for anyone into Greek Mythology or a good female badass adventure!
Though side note, whilst it's a pretty easy read, there is still a good amount of exposition at the start to give you some background info, but once you get into it, I promise that it is a masterpiece!
July 7, 2021
I actually listened to Circe on Audible. The narrator with her beautiful British accent was lovely, and brought Circe alive. Beautiful retelling of a strong, survivor woman in Greek mythology, with universal themes of love, survival and loyalty.
August 10, 2021
This book makes you fall in love with the relationship between Achilles & Patroclus. You can’t help but get attached to these characters
June 23, 2025
Circe: This is book of the goddess Circe or say Nymphs Of magician witch. She after changes the shape of scylla and find her love for companion as a mere mortal which was not consumed well be Zeus, so he banishes her to a deserted island, where she hones her occult craft, tames wild beasts and crosses paths with many of the most famous figures in all of mythology, including the Minotaur, Daedalus and his doomed son Icarus, the murderous Medea, and, of course, wily Odysseus.
But there is danger, too, for a woman who stands alone, and Circe unwittingly draws the wrath of both men and gods, specially god of war Athena, ultimately finding herself pitted against one of the most terrifying and vengeful of the Olympians. To protect what she loves most her son Telemachus from Odysseus, Circe must summon all her strength and choose, once and for all, whether she belongs with the gods she is born from, or the mortals she has come to love. When her life came to crossroads , she decided to lie down and handover her reign to Penelope and her sons. She is goddess with mortal qualities and her tragedy befall on her because of Catharsis.
The song of Achilles
Achilles, "the best of all the Greeks," son of the sea nyphm goddess Thetis and the legendary king Peleus, is strong, swift, and beautiful, irresistible to all who meet him. Patroclus is an awkward young prince, exiled from his homeland after an act of shocking violence for killing a boy at young very young age . Brought together by chance, they forge an inseparable bond, despite risking the gods' wrath.
They are trained by the centaur Chiron in the arts of war and medicine, but when word comes that Helen of Sparta has been kidnapped , where the oath that everyone would save the husband of Helen at any cost ,all the heroes of Greece are called upon to lay siege to Troy in her name. Seduced by the promise of a glorious destiny, Achilles joins their cause, and torn between love and fear for his friend, Patroclus follows as a wound dresser and kind-hearted person , he save the most beautiful bed slave from Argammenon wrath and respect women. Prophecy of his death was already done and he can't run away from his fate. After Hector killed Patroclus , and in vengeance Achilles killed him and his death approaches next by Trojan prince Paris with the help of God Apollo. That was end of Troy kingdom as Achilles son was the reason behind the fall of Troy.
But there is danger, too, for a woman who stands alone, and Circe unwittingly draws the wrath of both men and gods, specially god of war Athena, ultimately finding herself pitted against one of the most terrifying and vengeful of the Olympians. To protect what she loves most her son Telemachus from Odysseus, Circe must summon all her strength and choose, once and for all, whether she belongs with the gods she is born from, or the mortals she has come to love. When her life came to crossroads , she decided to lie down and handover her reign to Penelope and her sons. She is goddess with mortal qualities and her tragedy befall on her because of Catharsis.
The song of Achilles
Achilles, "the best of all the Greeks," son of the sea nyphm goddess Thetis and the legendary king Peleus, is strong, swift, and beautiful, irresistible to all who meet him. Patroclus is an awkward young prince, exiled from his homeland after an act of shocking violence for killing a boy at young very young age . Brought together by chance, they forge an inseparable bond, despite risking the gods' wrath.
They are trained by the centaur Chiron in the arts of war and medicine, but when word comes that Helen of Sparta has been kidnapped , where the oath that everyone would save the husband of Helen at any cost ,all the heroes of Greece are called upon to lay siege to Troy in her name. Seduced by the promise of a glorious destiny, Achilles joins their cause, and torn between love and fear for his friend, Patroclus follows as a wound dresser and kind-hearted person , he save the most beautiful bed slave from Argammenon wrath and respect women. Prophecy of his death was already done and he can't run away from his fate. After Hector killed Patroclus , and in vengeance Achilles killed him and his death approaches next by Trojan prince Paris with the help of God Apollo. That was end of Troy kingdom as Achilles son was the reason behind the fall of Troy.
September 18, 2022
What a masterpiece.
When will a stop reading it? Maybe never because I litteraly love this book.
I decided to read it because, you know, "everybody told me i had to read it"...so did I.
I will never regret it.
We all know the story. Who would say "I don't know anything about Achilles". However, I was surprised.
I was expecting the story of Achilles' adventures, as we know it, but I had no idea what I was about to discover.
First of all, the choice of Patroclus as narrator is more than judicious.
Patroclus is the reader. He is secondary, the one who counts is Achilles.
Madeline Miller offers a new version of this myth. Perhaps more human? I can't really describe it. In any case, this new version offers a magical approach, thanks to the presence of the gods, but also human.
Thank you for not describing Patroclus as a person who is erased, who does not leave any trace. Thank you also for not having described Achilles as a perfect hero who is not afraid of anything.
The story in this book reads in the details and detours. The lovely prose immerses you in Madeline Miller's world and it's a real heartbreaker to leave it.
The characters are made so human with their foibles, strengths and flaws that you feel like you are living alongside them.
Can we also talk about the ending? (Without spoiling anything...if we can spoil the ending of the Achilles myth). We know the ending before we even start the book. Yet, and this is one of Madeline Miller's many talents, we are still surprised when it happens. It's as if the reading has infused us with a breath of hope.
This edition is a pure masterpiece, detailed and with good quality.
When will a stop reading it? Maybe never because I litteraly love this book.
I decided to read it because, you know, "everybody told me i had to read it"...so did I.
I will never regret it.
We all know the story. Who would say "I don't know anything about Achilles". However, I was surprised.
I was expecting the story of Achilles' adventures, as we know it, but I had no idea what I was about to discover.
First of all, the choice of Patroclus as narrator is more than judicious.
Patroclus is the reader. He is secondary, the one who counts is Achilles.
Madeline Miller offers a new version of this myth. Perhaps more human? I can't really describe it. In any case, this new version offers a magical approach, thanks to the presence of the gods, but also human.
Thank you for not describing Patroclus as a person who is erased, who does not leave any trace. Thank you also for not having described Achilles as a perfect hero who is not afraid of anything.
The story in this book reads in the details and detours. The lovely prose immerses you in Madeline Miller's world and it's a real heartbreaker to leave it.
The characters are made so human with their foibles, strengths and flaws that you feel like you are living alongside them.
Can we also talk about the ending? (Without spoiling anything...if we can spoil the ending of the Achilles myth). We know the ending before we even start the book. Yet, and this is one of Madeline Miller's many talents, we are still surprised when it happens. It's as if the reading has infused us with a breath of hope.
This edition is a pure masterpiece, detailed and with good quality.
July 24, 2025
(Using this as my TSOA reread) so. I am broken and shattered and traumatized. Um on a real note this is 6 ☆ category and my favorite book of all time. Re reading this book is such a joy and pain. It is so so so amazingly painful to read. It is everything—beautiful, wonderful, heartbreaking. I genuinely love this book with my whole heart and feel deeply attached to Patroclus and Achilles, especially Patroclus. It is just so painful to read because it is that amazing. It hurts to feel this much, however immediately after finishing it I feel empty. I accept no criticism and could write pages and pages of everything about this book. I annotated this time—first ever annotation (by choice). I did order the hardback so now I have 2 copies. Anyway this book and characters destroy me…I am scared to be alone with my thoughts.
January 16, 2022
Nie jest to książka która bardzo przypadła mi do gustu, kilka razy musiałam się zmuszać do czytania dalej, jest ona dobrze napisana, ale ani fabuła ani bohaterowie nie są bardzo wciągający. Nie mam wrażenia że chcę się z nimi znaleźć w trakcie tej historii, a na tym powinny polegać książki fantasy i nie tylko. Wiem że jest to jedna z popularniejszych książek i właśnie tego nie rozumiem, po za treningami i motywem już bardzo oklepanym, zakazaną miłością nic ciekawego nie można znaleźć w tej książce, może tylko jeszcze dość mocno przerobioną historię Achillesa.
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 8, 2022
I waited a long time to read this book as I have always been confused & put off by mythology. I listened to an Audible recording of Circe and found myself immediately drawn in to the story. The person reading, Perdita Weeks had a marvelous style of unfolding the story. I was captivated. There are many characters, but I did not get lost among them.
It’s a rich story of familiar names and stories woven in one persons viewpoint (Circe). I really enjoyed the experience of seeing her world.
It’s a rich story of familiar names and stories woven in one persons viewpoint (Circe). I really enjoyed the experience of seeing her world.
March 10, 2023
Per quanto riguarda Circe la storia è comunque avvincente e lo stile della Miller è sempre incalzante, ma non mi ha lasciato quel vuoto cosmico che mi ha lasciato "The song of Achilles". La narrazzione si plasma attorno ai miti omerici e ne rimane piuttosto fedele anche se modifica leggermente i personaggi.
September 19, 2023
I am just waiting for Miller to write more! So far, I have re-read these novels every summer since they were released. Magical without being twee, angry, knowing, poetic and deft of expression, Miller's writing is a delight. Immersion into the classical world with a corresponding effortless suspension of disbelief is achieved with panache. Read them both.
May 17, 2024
I read The Song of Achilles first and then Circe. While Circe can certainly be enjoyed on its own, I found that reading it after The Song of Achilles adds a deeper layer of appreciation. Madeline Miller has created amazing and addicting versions of The Iliad and The Odyssey. Her captivating works bring these classics into the modern era with beautiful, detailed writing. Highly recommended.
August 28, 2025
A beautifully written book. Tragic and devastating but I just don't think I'm in the right state of mind to have really enjoyed it. So many characters it was confusing to keep up with esp if you have attention span issues. There are definitely some bits and pieces I'll hold close to my heart forever.
June 10, 2021
Have so far only read The Song of Achilles and I could not have loved it more. Moved fast and fluidly, I could not put it down. Was more than just a rewrite of an ancient classic, was a story of love and kinship. Was a story of being.
July 25, 2021
4 gwiazdki! Książka mi się bardzo podobała. Chodź momentami była nudnawa i opisy bardzo często się powtarzały. Co mi nie do końca pasowało. Ale była serio bardzo fajna i ciekawa zakończenie złamało moje serce.
March 16, 2022
I just finished Circe (Song of Achilles is a separate book. No idea why they're listed together). Circe was wonderful. I definitely like the mythology and seeing things from Circe's point of view. Great read.
March 30, 2022
I read this in a single sitting, unable to put it down for long, delighted and enchanted by Miller's deft reweaving of Circe and Odysseus and Telemachus into people that I never imagined they were yet believed as complete truth.
This entire review has been hidden because of spoilers.
April 5, 2024
TW sa
My favourite book so far, a little bit slow paced no real over arching plot but a beautiful journey that had me feeling like I was living her life. Very descriptive and great immersion if u like books like that. The writing was so gorgeous, read like poetry.
My favourite book so far, a little bit slow paced no real over arching plot but a beautiful journey that had me feeling like I was living her life. Very descriptive and great immersion if u like books like that. The writing was so gorgeous, read like poetry.
April 18, 2025
Loved both of them thus Circe was my favorite. Story about a girl and woman who longed for love but never really defeated loneliness. I was attached to the character in this book. The author was has a skilled way to make a quite blunt story so colorful and emotional.
Displaying 1 - 29 of 106 reviews