Name: رنگ قایقها مال شما
Rating: 3.6 (5 reviews)

360 reviews124 followers

October 3, 2018

آیا یک تانک
در رویاهایش، آرزوی چیزی را دارد
و طیاره به چه فکر می کند
وقتی که تنها و بی‌کس می‌مانَد؟

آیا ماسک های گاز
در مهتاب
دوست ندارند هم دا با هم ترانه ای بخوانند؟

و تفنگ ها به اندازه‌ی ما انسان ها
رحم و مروت ندارند؟
___________________________________________________________
مال شماست، دوستان عزیز
همه چیز مال شماست؛
شب هم مال شماست، روز هم؛
نور خورشید در روز، نورِ ماه در شب؛
برگ های زیر نور ماه
شوق در برگ ها
عقل در برگ ها
هزار و یک سبز در نور خورشید
زردها هم مال شماست، ورتی ها هم؛
لمس کردن بدن با کف دست،
گرمایش
نرمی اش
آرامش موجود در خوابیدن؛
سلام ها مال شماست؛
مال شماست دیرک هایی که در بندر تکان می خورند؛
اسامی روزها
اسامی ماه ها
رنگ قایق ها مال شماست
____________________________________________________________
مجانی داریم زندگی می کنیم
هوا مجانی، ابر مجانی
دره و تچه مجانی
باران و گِل مجانی
بیرون اتومبیل ها
در سینماها
ویترین ها مجانی
نان و پنیر اما نه
آبِ خالی مجانی
آزادی به قیمت سر
اسارت مجانی
مجانی داریم زندگی می کنیم، مجانی
____________________________________________________________
عزیزترین دوست بچگی‌ام شد
مادربزرگم
از روزی که برای نجات دادن رابینشون بیچاره
از جزیره‌ی خالی از سکنه چه چاره‌جویی که نکردیم
و از روزی که با هم نشستیم و گریه کردیم
برای میبت هایی که گالیور
در سرزمین غول ها کشید
____________________________________________________________
مست هم که شدم
باز یاد تو بودم؛
دستِ چپم
دست غریبه ام
دست بیچاره ام!
____________________________________________________________
کاغذ و قلم هیچ یک
برای اینکه خود را خوشبخت بدانم کفایت نمی کند
این ها همه... همه چرت و پرت اند
نه قایقم، نه قایق بادبانی ام
باید در جای دیگری باشم که
نه مل پوست هندوانه
نه مثل نور، نه مثل مِه، نه مثثل بخار...
مثل انسان
____________________________________________________________
آی همنوع بی جان افتاده‌ی من
در میدان جنگ!
کفِ دست هایت پر از خون من
سرت زیر بدنم
پایت روی بازویم.
نه نامت را می دانم
نه گناهت را.
احتمال دارد از نفرات یک لشکر باشیم
احتمال دارد دشمن باشیم
شاید هم مرا بشناسی
من همانم که در استانبول آواز می خواند
با یاره بر هامبورگ فرو می ریزد
در ماجینو زخمی می شود
در آتن از گرسنگی می میرد
و در سنگاپور به اسارت درمی آید
سرنوشتم را خودم تعیین نکرده ام
اما کسانی را که آن را تعیین کرده اند
همانقدر می شناسم
که مزه ی بستنی توت فرنگی را
شادی موسیقی جز را
شکوه شهرت را
می دانم که تو هم جز چای و پیراشکی و
پالتویی خیم
لذات دیگری را می شناسی
کنگر آغشته به روغن زیتون، کبک آغشته به خامه
یک گیلاس ویسکی بلک اند وایت
جامه ای سرخ راه راه، فاخر و شاهانه

نصیب بیست سال جان کندن
تنها یک گلوله بود
که در سرزمین خارکوف
به زندگی شلیک شد
مهم نیسیت
ما پرچمی را تا به اینجا آوردیم
آن را جلوتر هم خواهند برد
در این دنیا ما فقط
دو میلیارد نفریم
و حسابی همدیگر را می شناسیم
____________________________________________________________
حق دارید احتمالا
مردن ده هزار نفر در ورشو
به اندازه‌ی صنعت مبالغه زیبا نیست
و یک واحدِ موتوریِ ارتش
شباهتی به یک قرنفُل (میخک) ندارد
چون از لبهای یار آمده
____________________________________________________________
دوباره به همین زیبایی برگرد
با بوی دریا بر لب هایت
و نمک بر مژه هایت
____________________________________________________________
راهم آسفالت
راهم خاکی
راهم میدان
راهم آسمان
و من به چه چیزهایی فکر می کنم!

به عشق، به باران
صدای تراموا
صصاحب هتل
و یک مصرع زمزمه می کنم
در لذت یک غذای گرم
____________________________________________________________
منو این آب و هواهای عالی نابود کرد
کارمند اداره ی اوقاف بودم
تو همچین هوایی استعفا دادم
تو همچین هوایی معتاد توتون شدم
تو همچین هوایی عاشق شدم
تو همچین هوایی فراموشم شد
که یه لقمه نون ببرم خونه
مرِ شعر گفتنم
کاملا تو همچین هوایی عود کرد
منو این هواهای عالی نابود کرد
____________________________________________________________
در برگ های الفبایم
کشتی هایم، کشتی های بادبانی ام
به دیار آدم خوارها می روند
کشتی هایم پهلو به پهلو
کشتی هایم با مداد نوشته شده اند؛
کشتی هایم با پرچم های سرخ
در برگ های الفبایم
قیز کوله سی*
کشتی هایم

*برج دختر: پادشاهی بوده که جادوگر به او می گوید دخترت را مار خواهد گزید و او خواهد مرد. پادشاه فقط همین یک دختر را داشت و دختر بسیار زیبا بود. پادشاه برجی میان آب های دریا درست می کند که هیچ ماری نتواند گزندی به دختر برساند. روزی در زیر سبد انگوری که برای دختر به برج می بردند، ماری پنهان می شود و سرانجام دختر را می گزد و می کشد
____________________________________________________________
دریاهایی داریم غرق در خورشید
درخت هایی داریم غرق در برگ
شب و روز در حال آمد و رفتیم
از میان دریاها و درخت هامان
غرق در نیستی
____________________________________________________________
زخم چاقوی روی پیشانی ام
به خاطر توست
قوطی سیگارم یادگاری توست
تلگراف زدی
«دستات اگه تو خونه بذار بیا»
چطور می تونم فراموشت کنم
روسپی خوشگلم
____________________________________________________________
اگر گریه کنم دایم را خواهید شنید
در مصراع هایم
می توانید لمس کنید
اشک چشم هایم را، با دست هایتان؟

این همه زیبا بودن ترانه ها را
و بی کفایت بودن کلمه ها را نمی توانستم بدانم
پیش از آنکه به این درد گرفتار شوم

جایی هست، می دانم
جایی که می توانم از همه چیز حرف بزنم
خیلی نزدیک شده ام احساسش می کنم
اما نمی توانم توضیح بدهم
____________________________________________________________
جانم به لبم رسید بس که او را یدک کشیدم
سال هاست، که در نوک پاهایم است
در این دنیا کمی هم اینگونه زندگی کنیم
او برای خودش
من برای خودم
____________________________________________________________
سنگ نوشته روی قبر:

برای او
To be or not to be
مساله و این جور چیزها نبود
یک شب خوابید
دیگر بیدار نشد
برداشتند بردندش
شسته شد، نمازش خوانده شد، دفن شد
اگر طلبکارها بشنوند مرده
حتما حلالش می کنند
نوبت به طلب هایش که برسد...
مرحوم اصلا طلبی نداشت
____________________________________________________________
سنگ نوشته روی قبر:

تفنگش را تحویل تسلیحات دادند
لباس هایش را به یکی دیگر دادند
دیگر نه در توبره اش خرده ریزهای نان
و نه رد لب هایش بر قمقمه اش
مثل باد
که آمد و گذشت
حتی نامی از خود به یادگار نگذاشت

فقطط این بیت ماند در قهوه خانه
با دست خط او:
«مرگ حکم خداست
اگر جدایی نبود»
____________________________________________________________
خودکشی

بی انکه کسی بداند خواهم مرد
کنار دهانم
لخته ای خون خواهد بود
آنها که نمی شناسندم خواهند گفت:
«صد درصد عاشق کسی بوده»
آنها که می شناسندم خواهند گفت:
«بیچاره.، چه فلاکتی کشید...»
اما دلیل واقعی آن
هیچ یک ازاین ها نخواهد بود
____________________________________________________________
وقتی داشتیم دم بادبادکی را می چسباندیم
که با هم درستش کرده بودیم
تپش قلب کوچکت را می دیدم
حتی از فکرم نمی گذشت
که احساساتم را به تو بگویم

آیا هنوز در قید حیاتی؟
____________________________________________________________
کسانی که تنها زندگی نکرده اند نمی دانند
که سکوت چور آدم را به وحشت می اندازد
چطور آدم با خودش حرف می زند
چطور می دود طرف آینه ها
در حسرت یک موجود زنده
نمی دانند
____________________________________________________________
چقدر زیباست:
زمانی که ساختمان سر راه را
خراب می کنند
دیدنِ افقی که دیده نمی شود
____________________________________________________________
انگار تازه از دریا آمده بود
موهایش، لب هایش
تا بح بوی دریا دادند
پستی و بلندی سینه اش مثل دریا بود

فقیر بود، می دانم
ـ اما در قایق پارویی که نمی توان صحبت از فقر کرد ـ
درِ گوشم، آرام آرام،
ترانه های عشق خواند

کسی چه می داند چه‌ها دیده بود، چه‌ها یاد گرفته بود،
در زندگی اش که گلو در گلوی دریا گذرانده بود !
تور ول کردن، تور انداختن، تور جمع کردن
قلاب درست کردن، طعمه در آوردن، قایق تمیز کردن...
دست هایش به دست هایم خورد
تا ماهی های خاردار را به یادم بیاورد

آن شب دیدم، در چشم های او دیدم
خورشید را که چه زیبا می توانست طلوع کند در دریای آزاد!
امواج را موهای او یادم داد
تکان تکان خوردم و زلال
بیدار شدم در میان رویاها
____________________________________________________________
در آن یکی دنیا
غروب ها که کارخانه مان تعطیل می شود
اگر مسیر برگشت به خانه اینقدر سربالایی نباشد
مرگ اصلا هم چیز بدی نیست
____________________________________________________________
یک بح که بیدار شدم ناگهان دیدم
خورشید تابیده به درونم؛
به پرنده ها، به برگ ها تبدیل شده بودم
تکان تکان می خوردند در باد بهاری
به پرنده ها، به برگ ها تبدیل شده بودم
همه جایم، همه اعضای بدنم در قیل و قال و غوغا بود
به پرنده ها به برگ ها تبدیل شده بودم
به پرنده ها
به برگ ها
____________________________________________________________
راه ها هرقدر هم که زیبا باشند
شب هرقدر هم که خنک باشد
بدن خسته می شود
سردرد خسته نمی شود
____________________________________________________________
آفتاب‌نزده
لحظاتی که دریا سفیدِ سفید است راه خواهی افتاد
شهوتِ گرفتن پاروها در کفِ دست هایت
و در درونت خوشبختیِ اینکه کاری خواهد کرد
پیش خواهی رفت؛
با موج برداشتنِ تورهای ماهیگیری پیش خواهی رفت
ماهی ها در راه به استقبالت خواهند آمد
خوشحال خواهی شد
تورها را خواهی تکاند
دریا فلس فلس به دست هایت خواهد آمد؛
زمانی که روح مرغان دریایی، در مزارهاشان،
در میان صخره ها، ساکت و خاموش است
ناگهان
قیامتی در افق به پا خواهد شد
حدس می زنی چه اتفاقی دارد می افتد
این پری های دریایی، این پرنده ها؟
این جشن و سرور و شادی و بزن بکوب؟
گروه هایی که عروس می برند، با تاج های درخشان بالای سرشان؟
تورهای روی ورت شان، این آتش بازی و چراغانی ها؟
هی ی ی ی
پس چرا وایستادی پسر! بنداز خودتو دریا
کسی چشم انتظارته، اهمیت نده
مگه نمی بینی، همه جا آزادیه
بادبان شو، پارو شو، سکان شو، ماهی شو، آب شو
برو تا هرجایی که می تونی
____________________________________________________________
میگی اگه جنگ تموم شه
میگی اگه گشنه م نشه
میگی اگه خسته نشم
میگی اگه جیشم نگیره
میگی اگه خوابم نگیره

دِ بگو مرگ دیگه
____________________________________________________________
در این شهر زیر باران قدم می زنند
به کرجی های باری اسکله نگاه می کنند
زیر لب ترانه هایی در شهرهایش می خوانند
این شهر کوچه های زیادی دارد
هزاران آدم می آیند و می روند در کوچه هایش

زن پیشخدمتی که هرشب برایم چای می آوَرَد
و با اینکه اهل روسیه سفید است من دوستش دارم
در این شهر است

در این شهر
پیانیستِ پیری که وقتی در میان آهنگ های والس و فکستروت
قطعاتی از شومان و برامس می نوازد
برمی گردد و به من نگاه می کند

در این شهر است
شرکت های کشتی سازی ای که
مشتری ها را به دهکده ی زادگاهم می کشانند

خاطره هایم در این شهر است
کسانی که دوست داشته ام
قبر مرده هایم

در این شهر است کار و بارم
آب و نانم، دار و ندارم

اما با وجودِ همه ی اینها
این باز همان شهری ست که به خاطر یک زن
که در یک شهر دیگر است
ترکش می کنم
____________________________________________________________
توی کوچه که دارم میرم
وقتی متوجه میشم که با خودم می خندیده م
به این فک می کنم که فک خواهند کرد دیوونه ام
و لبخند می زنم
____________________________________________________________
به استانبول گوش می دهم، با چشمانی بسته
اول نرمه بادی شروع به وزیدن می کند
آرام تککان می خورند
برگ ها، روی درخت ها
از دورها، خیلی دورها
دای بی وقفه ی زنگوله های سوچوها به گوش می رسد
به استانبول گوش می دهم، با چشمانی بسته

به استانبول گوش می دهم، با چشمانی بسته
درست در همین لحظه پرنده ها می گذرند
از بالاها، دسته دسته، با جیغ و ویغ
تورهای ماهیگیری دالیان ها را جمع می کنند
زنی پاهایش با آب تماس پیدا می کند
به استانبول گوش می دهم، با چشمانی بسته

به استانبول گوش می دهم، با چشمانی بسته
بازار سرپوشیده ی خنک
همهمه های زنده در تیمچه ی محمود پاشا
حیاط ها پر از کبوتر
از بارانداز، از حوضچه های تعمیر کشتی دای چکش ها به گوش می رسد
باد دلچسب بهاری بوی عرق بدن ها را می آورد
به استانبول گوش می دهم، با چشمانی بسته

به استانبول گوش می دهم، با چشمانی بسته
ویلایی ساحلی با گاراژ (قایقِ) نیمه تاریکش
هنوز در سرش مستیِ دنیاهای قدیم را دارد
در این فاصله که زوزه ی باد جنوب آرام گرفته
به استانبول گوش می دهم، با چشمانی بسته

به استانبول گوش می دهم، با چشمانی بسته
زن خوشگلی از پیاده رو می گذرد
کلمات رکیک، سوت ها، ترانه ها، متلک پراندن ها
چیزی از دستش زمین می افتد
باید یک گل رز باشد
به استانبول گوش می دهم، با چشمانی بسته

به استانبول گوش می دهم، با چشمانی بسته
پرنده ای بال بال می زند در دامنت
پیشانی ات داغ است، مگر نه، من می دانم
لب هایت مرطوب است، مگر نه من می دانم
ماهِ سفیدی از پشتِ درختان پسته بیرون می آید
از کوبش قلبت این را می فهمم
به استانبول گوش می دهم
____________________________________________________________
هیچ یک متعلق به او نیست
اما چه اسم های غمگینی دارند
این نقاشی ها:
«صبحِ آوریل»
«بعد از باران»
و «رقاصه»
از ته دل گریه ام می گیرد هرچه نگاه می کنم
____________________________________________________________
بید مجنون زیباست
اما قطارمان
وقتی به آخرین ایستگاه می رسد
ترجیح می دهم رودخانه ای کوچک باشم
تا بید مجنون
____________________________________________________________
منتظرت هستم
در چنان هوایی بیا
که دست برداشتن از تو غیرممکن باشد
____________________________________________________________
در رویاهایم کشتی ها می گذرند
کشتی های رنگارنگ، از روی پشت بام ها
بیچاره من
که سال هاست در حسرت دریا هستم
«خیره می مانم و اشک می ریزم»

به یاد می آورم اولین بار که دنیا را دیدم
از میان شکاف یک دف
سبزی آب ها، آبی آسمان ها
خوش خط و خال ترین لاپیناها
هنوز خونم جاری ست، با همان شوری اش
از جایی که صدف ها بریده اندش

چه دیوانه وار می رفتیم
با کف هایی سفید سفید، رو به عریانی افق ها
کف هایی که بلد نبودند بد کسی را بخواهند
کف هایی که شبیه لب ها بودند
کف هایی که زنا کردنشان با آدم ها
عیب نبود

در رویاهایم کشتی هایی می گذرند
کشتی هایی رنگارنگ، از روی پشت بام ها
بیچاره من
که سال هاست در حسرت دریا هستم
«خیره می مانم و اشک می ریزم»
____________________________________________________________
می دانی لباس های پوشیده نشده چه بویی می دهند
توی صندوق خانه ها
مغازه تو حالا همچون بویی می دهد
خواهر بزرگم را نمی شناختی
عروس آزادی می شد اگر زنده می ماند
این تاج عروس تاج او می بود
این تور روی ورت او می بود
آیا این زن های روی قدح ها
این زن هایی که دمن آبی و
سبز پوشیده ان...
شب ها هم همینطوری سرپا می مانند؟
این پیراهن ابریشمی دست باف چطور؟
داستانی برای خودش ندارد؟
به همین سادگی نمی توان گفت بازار سرپوشیده و گذشت
بازار سرپوشیده
مثل قوطی سرپوشیده پر رمز و راز است
____________________________________________________________
من که هرشب توی رخت خوابم
دارم به اون فکر می کنم
تا زمانی که عاشق اونم
عاشق رخت خوابم هم خواهم بود
____________________________________________________________
یک روزی همه چیز را ول می کنم و می روم
در بوی تورهای ماهیگیری تازه از دریا درآمده
این جزیره مال تو، آن جزیره مال من
به دنبال مرغان دریایی یئل کووان
____________________________________________________________
سفر چه چیزی در خود دارد
که هربارش به گریه ام می اندازد
مرا که در این دنیا تنها هستم؟
در سرخی شفق یک بح
از اوزون کورپو به راه می افتم
جرینگ جرینگ اسب های درشکه
درشکه چی ام چهارده ساله است
زانوی زنی جوان به زانویم می خورد
چادری ست، اما جلف است و می شنگد
دل من قرار نیست شاد شود؟
پس کجا!...
جواب بدهید، سفر چه چیزی در خود دارد؟
____________________________________________________________
دم غروب در یک روز زمستانی
مریی روبه روی پنجره ی اتاقش؛
حال و هوای تنهایی فقط در من نیست
دریا هم تاریک است، آسمان هم
پرنده ها هم حال و هوای عجیب و غریبی دارند

به این نگاه نکن که فقیر بوده ام، بی کس بوده ام
ـ دم غروب، در یک روز زمستانی ـ
من هم عشق هایی از سر گذرانده ام
شهرت بوده، زن بوده، حرص پول بوده
آدم به مرور دنیا را می فهمد

از این که خواهیم مرد تاسف می خورید؟
مگر در این دنیای فانی چه دیدیم چه کردیم
جز بدی و بدجنسی؟
وقتی بمیریم از چرک هایمان تمیز می شویم
وقتی بمیریم ما هم آدم های خوبی می شویم
شهرت بوده، زن بوده، حرص پول بوده
همه را فراموش خواهیم کرد
____________________________________________________________
1
می دانم زندگی کردن آسان نیست
دل دادن و ترانه خواندن برای کسی که دوست می داری
شب ها زیر نور ستارگان قدم زدن
روزها با نور خورشید گرم شدن
فرصتی پیدا کردن، به تپه ی چاملی جا رفتن
و نصف روز دراز کشیدن و کیف کردن...
ـ هزار نوع آبی از بواز جاری ست ـ
همه چیز را در میان آبی ها فراموش کردن

2
می دانم زندگی کردن آسان نیست
اما
رختخواب یک مرده هنوز گرم است
سااعت مرده ای دیگر روی مچش کار می کند

آسان نیست زندگی کردن اما دوستان
مردن هم آسان نیست

آسان نیست جدا شدن از این دنیا
____________________________________________________________
کسی که در برابر سختی ها مقاومت می کند، آن هم به تنهایی، باید آدم قوی ای باشد. من این را زمان هایی که تنها بودم و حس می کردم در میان ناامیدی هستم، خیلی بهتر فهمیده ام. سال های سال هم آنقدر تنها ماندم که به این وعیت طبیعتا عادت کردم حتی ـ برای آنکه بتوانم غرور قوی بودن را بهتر حس کنم ـ گاهی به دنبال تنهایی بودم. حسی که حالا نام غرور بر آن گذاشتم اوایل راهی برای تسلی بود. کسانی که چون من زندگی شان را پر از اضطراب می پندارند، انواع چاره های مختلفی از این دست را برای تسلی یافتن، پیدا کرده اند. این چاره ها، برای آن آدم هایی که تنها مانده اند، دوست لحظات تنهایی ست
____________________________________________________________
تاریخ تفکر جز تاریخ حیله گری چیزی نیست
____________________________________________________________
وقتی می گوییم مساله ای نیست که نتوان عکسش را ثابت کرد، در واقع داریم می گوییم که مساله ای نیست که بتوان اثباتش کرد. حالا که مساله ای برای اثبات کردن وجود ندارد؛ پس چرا فکر می کنیم، چرا حرف می زنیم، چرا می نویسیم؟ یا اسنکه نکند بحث درباره هنر، مثل خود پرداختن به کار هنری، بیماری ای گریزناپذیر و علاج ناپذیر است؟
____________________________________________________________
خواستم اسم این زن دوست داشتنی را بدانم
ـ اسمم حتی به درد خودم نمی خوره، به چه درد تو می خوره؟
____________________________________________________________
وارد طبقه ی خرده بورژا شده ایم و گذاشته ایم همین جوری همه چیز پیش برود، با وجود اینکه می دانیم به اجتماعی دیگر و طبقاتی دیگر تعلق داریم. دردهای ما شبیه دردهای افرادی که بین آن ها زندگی می کنیم نیست
____________________________________________________________
بدنی پرخواهش داشت که در آن پیراهن نمی گنجید
____________________________________________________________
بعضی ها می گویند عشق می تواند آدم را زیبا کند
____________________________________________________________
بهترینش این است که حیوانتیتمان درون انسانیتمان باشد؛ با انسانیتمان یکی باشد
____________________________________________________________
ما خرده برژواها چقدر انسان های تقلبی و پر زرق و برقی هستیم. همه چیزمان دروغ است. کوچک ترین دروغ را درست زمانی که داریم رک و پوست کنده دروغ می گوییم، بر زبان می آوریم. آن هایی را که بر زبان نمی آوریم چه؟ وحشتناک است. کسی چه می داند
____________________________________________________________
آدم می تواند تمامی عمرش را در پی یک خیال به هدر بدهد
____________________________________________________________
خیال را... می نوشم...
خنکی روی لب هایم، آتش در رگ هایم... اعصابم می سوزد... خیس بودن لب هایم را و نرمیِ آن ها را با تمام اعضای بدنم... سیر... خیال را... مینوشم
____________________________________________________________
مثل خواب توی چشمم زنده می شود
____________________________________________________________
آدم هایی که به رنج و درد عادت می کنند، گاهی بلدند که اهمیتی به هیچ چیز ندهند
____________________________________________________________
تا قوزک پا توی باتلاق فرو رفتم. با هر قدمی که برمی داشتتم بیشتر و بیشتر فرو می رفتم. ایستادم. بالای سرم مرغغان دریایی عظیم الجثه ای نمایان شد. بال های سفیدشان را باز کرده بودند و غیه می کشیدند و می چرخیدند. چه منظره ی وحشی و ترسناکی بود، به جز صدای غیه آنها، سکوتی مرگبار بر فضا حاکم بود که مو بر اندام آدم سیخ می کرد. به مرگ فکر کردم. به نظرم آمد که بدترین مرگ است دست و پا زدن در باتلاق و مردن وقتی لحظه لحظه داری امیدهایت را از دست می دهی. به فکرم رسید مردن در راه دریا، مردن در راه لمس دریا! من مرگ نمی خواهم. در صورتی که پیش از این چندبار به مرگ رای شده بودم. راضی شدن هم نمی توان گفت. حتی به فکر خودکشی افتاده بودم.
بعضی ها می گویند خودکشی کاری ارادی ست. من نمی توانم بپذیرم. خودکشی بی ارادگی ست. کسی که می تواند بر سختی های دنیا غلبه پیدا کند و چنین اراده ای از خود نشان می دهد، به همین راحتی تن به مرگ نمی دهد. کسی که رضایت نمی دهد به مرگ، شخصی ست که دیگر توان مجادله با هیچ چیز را ندارد، کسی ست که در این جنگ تمام امیدهایش را از دست داده است. برای از دست دادن آن امیدها هم، باید هیچ چیز نمانده باشد که آدم را به این دنیا ربط بدهد. نه پول، نه ثروت، نه عشق، نه محبت، نه شرف، نه ناموس. اما الان مگر من در چنین وعیتی ام! هیچ چیز هم که نداشته باشم، روزی پنج لیره خواهم گرفت. پنج لیره کم پولی نیست
____________________________________________________________
امروز، یگانه شاعر ترکی که در اروپا شناخته شده ناظم حکمت است. ما چه بخواهیم و چه نخواهیم، او چهره ای شناخته شده است. ما با خود می گوییم: مواظب باشید کسی نشنود! اما فایده ای ندارد؛ آن ها شنیده اند. ناظم حکمت را آن ها به ما می قبولانند. نام وی را نه له ما، که علیه ما به کار می برند. ما را نه به عنوان ملتی که شاعران بزرگی در بستر خود پرورش داده، بلکه به عنوان ملتی که شاعران بزرگ را در زندان به تنگ آورده می شناسند

رنگ قایق‌ها مال شما

Orhan Veli Kanık, شهرام شیدایی (مترجم)

About the author

Orhan Veli Kanık

Ratings & Reviews

Friends & Following

Community Reviews

Join the discussion

Can't find what you're looking for?