روزی برای تو خواهم گفت

by احمدرضا احمدی (Poet)

دستانش از من بود
اما بر تنش آویخته بود
می­‌گفتم: بازگردیم، شب را ستایش کنیم
که به ما در تاریکی
پناه داد

Genres: Poetry

154 pages, Paperback

First published January 1, 2008

About the author

احمدرضا احمدی در ساعت ۱۲ ظهر روز دوشنبه ۳۰ اردیبشهت ماه ۱۳۱۹ در کرمان متولد شد. پدر وی کارمند وزارت دارایی بود و ۵ فرزند داشت که احمدرضا کوچکترین آنها بود. جد پدری وی ثقةالاسلام کرمانی، و جد مادری‌اش آقا شیخ محمود کرمانی است. سال اول دبستان را در مدرسه کاویانی کرمان گذراند و در سال ۱۳۲۶ با خانواده به تهران کوچ کرد. در دبستان ادب و صفوی تهران دوران ابتدایی را به پایان برد و دورهٔ دبیرستان را در دارالفنون تهران به پایان رساند. در سال ۱۳۴۵ دورهٔ خدمت سربازی را به عنوان سپاهی دانش در روستای ماهونک کرمان آموزگاری کرد.

Reviews

[ZaRi]

محو شو
که دیگر نمی‌خواهم کنار من
بمانی
نمی‌دانم اگر بمانی چه خواهد شد
صاعقه بر عکس‌های جوان ما
می‌زند
نمی‌دانم چه خواهد شد
چه خواهد شد
این سقوط انگور بر خیابان‌ها
و این گمان دور
که می‌خواهد انگور شود
دشنه‌ای در دست داشت
و مرا دشنام می‌داد
من فقط سکوت کردم
تا غوره‌ها انگور شود
و صبح صادق پنجره را
بشکافد
به اتاق بیاید
و من ملافه‌های
سفید را نشان دهم
دستانش را بر چراغ سقفی
آویخته بود
مرا صدا کرد
گفتم:
به من مهلت بده
تا من یکبار دیگر ترا صدا کنم
و ترا بپوشم
راستی چرا به گیسوان گل سرخ
آویخته بود
اگر چشمانم دیگر نمی‌دید
دیگر باور نمی‌کردم
نه جاده‌ها را
نه خیابان‌های انبوه
از ماشین را
و نه عشق‌هایی را که در بعدازظهر
پنج‌شنبه رخ می‌داد
پرنده می‌خواست بشکفد
چراغ را خاموش کردم
سقف را دیدم
بر سقف دو لکه ابر بود
که قادر نبود باران شود
پس نیستی بود
و چراغ‌هایی که در شهر خاموش
می‌شد
یک جرعه آب نوشیدم
باور کنید
فقط یک جرعه
غروب بود
دیگر غروب بود.

***

هر وقت ما را می­‌دید می­‌گفت: سرانجام باد خواهد وزید، قایق به ساحل می­‌رسد
و ما در آینه­‌های بار قایق صورت‌هایمان را خواهیم دید، به گذشته فکر می­‌کرد و زمان
حال را در یک فنجان چای خلاصه می‌کرد. گاهی از نردبان بالا می‌­رفت دو سه میوه
از شاخه جدا می‌کرد به ما می‌­داد نامش را نمی‌­دانستیم فقط می­‌دانستیم همه­‌ی
عمر در این آرزو بود که روز جمعه را در یک قوطی کنسرو خالی خواب کند
یک روز خود را در آب باران از شب گذشته شست غروب یک کت و شلوار تابستانی
سفید پوشید بر سر کلاه حصیری نهاد ظرف­‌های مفرغی را از اندوه و اشک پر کرد به
دریا ریخت. از جای اندوه و اشک­‌ها گُل نیلوفر رویید خیال نمی‌کرد دست­‌های معجزه­‌گر
دارد، گل­‌های نیلوفر را از دریاچه به ما هدیه کرد روزی دفترهای سوخته‌­ای را به ما سپرد
خیال می‌کرد شعرهای چاپ نشده­‌ی او از جوانی است دفترها در باد ورق خوردند آن روز
پس از سالیان باران بارید در سیلاب باران دفترهای سوخته دوباره آتش گرفتند ما تا
شب شاهد سوختن دفترها بودیم فردا جمعه بود کنار خانه­‌ی ما انبوه از قوطی­‌های
خالی کنسرو بود کسی او را دیگر نیافت، فردا جمعه بود
باد بود - باد بود – باز هم باد بود.

[Saman]

همه‌ی ما چتر را
در باران دیده بودیم
اما چه کسی به ما چتر را
تعارف کرده بود - باشد
روزی برای تـــو خواهم گفت

[Ava · Rating 3 out of 5]

"...نشسته ایم در کنار برگ ها که در زیر درختان در حریق به پایان بودند،گذشته ی خویش را مرور کردیم که ما در همه ی عمر چند پاییز دیده ایم،در غروب که حریق رو به پایان بود دانستیم این چه مشغله ی بیهوده ایست ما که سر انجام از پاییز جدا شدیم قدم به زمستان گذاشتیم،پس تصمیم گرفتیم در پاییز فقط خواب ببینیم،پس به خواب رفتیم."

[Meraj Sharifi · Rating 4 out of 5]

کتاب دارای 2 بخش هست، بخش اول شامل شعرهای آقای احمدی و بخش دوم نثرهای کوتاه می باشد که البته با همان شاعرانگی و خیالات و تصویرسازی های ذهنی ایشون نوشته شده است

آقای احمدی از بهترین هاست

نه در دست گندم داشتم ..."
نه در چشم اشک داشتم
فقط انتظار - صبر و شکیبایی
که گاهی در بوی عطر گل های یاس
"...تکرار می شد

".بیشتر از حقیقت چهره ی تورا در باران ستایش میکنم"

[Dina · Rating 4 out of 5]

این کتاب، یک درخت پیر زیباست.
ممنونم مامان.

[madie · Rating 4 out of 5]

من نتوانستم براي دردهاي ادمي /
منطقي بياورم/
پس ساكت شدم/
و در سكوت به راه افتادم/
يكي با شور مرا صدا زد....

[Sobhan · Rating 3 out of 5]

عجیب بود

[Arman Alizadeh · Rating 4 out of 5]

از کسی تا کنون نپرسیده‌ام که عمر چگونه گذشت
تا توانستم ثانیه ها را مبدل به دقیقه کردم
انگورهای کال را مبدل به شراب کردم
و سپس از حافظه‌ام تو را مدام بیرون آوردم
و بر گیسوانت گل شمعدانی آویختم
و سپس به خواب رفتم.

[Navvab Pourabed · Rating 1 out of 5]

مأیوس‌کننده; نام‌اش هر چه باشد, چه نثر چه شعر, هر چه که بود خواندنی نبود.