Consumidos pelo fogo

by Jaume Cabré, Maria João Teixeira Moreno (Translator)

NOVO ROMANCE DE JAUME CABRÉ, DEZ ANOS DEPOIS DO CONSAGRADO EU CONFESSO

Ismael, ou o homem a quem na maior parte do tempo, não por acaso, devemos chamar Ismael, não teve uma infância fácil. Ainda assim, conseguiu superar obstáculos, estudar, tornar‑se professor de línguas e literatura, e instalar‑se, mesmo que sem grande estrondo, numa existência rotineira e pacata.

Isto até ao dia em que lhe cai um botão da camisa e reencontra uma antiga vizinha, aproximando‑se da felicidade. Isto até ao dia em que vai comprar pão e, pelo caminho, aceita boleia de um antigo aluno. Isto até ao dia em que acorda confuso e atordoado num hospital, recordando apenas com clareza os livros que leu. Depois desse dia, nada voltará a ser igual, com a destreza narrativa de Jaume Cabré a conduzir‑nos irresistivelmente por um labirinto de memórias difusas, dilemas, personagens complexas, amores impossíveis, destinos implacáveis, falenas e javalis.

Genres: Fiction, Audiobook, Spanish Literature, Crime, Animals

134 pages, Paperback

First published April 7, 2021

About the author

Jaume Cabré i Fabré (Barcelona, 1947) is a philologist and Catalan writer.

Graduated in Catalan Philology by the University of Barcelona, high-school professor in leave of absence and teacher to the University of Lleida, member of the Philological Section of the Institut d'Estudis Catalans.

During many years he has combined literary writing with teaching. He has also worked in the television and cinematographic scripting. With Joaquim Maria Puyal he was the creator and scriptwriter of the first Catalan television series: La Granja (1989-1992), after which followed other titles like Estació d'Enllaç (1994-1998), Crims (2000) and the tvmovies La dama blanca (1987), Nines russes (2003) and Sara (2003). He has also written, together with Jaume Fuster, Vicenç Villatoro and Antoni Verdaguer, the script of the Antoni Verdaguer's films La teranyina (1990), based on his novel, and Havanera (1993).

Reviews

[Tasos · Rating 4 out of 5]

Μετά τον λογοτεχνικό ογκόλιθο που ονομαζόταν Confiteor δε χρειαζόταν πολλή σκέψη για να αποφασίσω να διαβάσω οτιδήποτε κυκλοφορεί από τον Ζάουμε Καμπρέ και το «Μας Καταβροχθίζει η Φωτιά», το πιο πρόσφατο βιβλίο του Καταλανού συγγραφέα, το …καταβρόχθισα αμέσως μόλις βγήκε στα ελληνικά.

Αν και σαφώς μικρότερο σε μέγεθος από τα τρία προηγούμενα έργα του Καμπρέ που γνωρίζουμε (και αγαπάμε) στη χώρα μας, το βιβλίο είναι ακόμα μια συναρπαστική κατάδυση στην περιπέτεια των λέξεων και της γλώσσας, αυτή τη φορά με τη μορφή ενός νουάρ, όπου οι κώδικες του είδους αποδομούνται και ανασυντίθενται από τον συγγραφέα με το γνώριμο και μοναδικό του ύφος, με μια γραφή γεμάτη συνειρμούς, μεταβάσεις ανάμεσα σε ήρωες και οπτικές γωνίες ακόμα και μέσα στην ίδια πρόταση, με ενέσεις μαγικού ρεαλισμού και με διακειμενικές αναφορές και κλεισίματα του ματιού σε βιβλία και ταινίες, από λογοτεχνικά αριστουργήματα, όπως το Μόμπι Ντικ και το Μαγικό Βουνό, μέχρι εμβληματικά φιλμ νουάρ και κλασικές κινηματογραφικές μεταφορές βιβλίων.

Όπως οι νυχτοπεταλούδες μαγεύονται με μια ακατάληπτη σφοδρότητα από τη φλόγα και οδηγούνται νομοτελειακά στην καταστροφή τους, έτσι και ο Ισμαήλ, ο (αντι)ήρωας που ζει μια παθητική και ανιαρή ζωή, αφιερωμένη στη λογοτεχνία και στα απωθημένα του παρελθόντος του, θα οδηγηθεί στην εκπλήρωση του τραγικού του πεπρωμένου, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι πίσω από κάθε πράξη ή παράλειψη του υπάρχει ένας ολόκληρος μεταφυσικός μηχανισμός, με τους δικούς του άτεγκτους κανόνες, από τον οποίο δεν υπάρχει διαφυγή, όσο κι αν το προσπαθήσει.

Με μια απίστευτη αφηγηματική οικονομία και σε μόλις 176 σελίδες, ο Καμπρέ καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ολόκληρο σύμπαν, με ανεκπλήρωτους έρωτες, femmes fatales, αόρατους κακούς και καταιγιστικές ανατροπές, όπου όλοι παίζουν εν αγνοία τους σε ένα νουάρ και καλούνται να εκπληρώσουν ρόλους που δεν γνωρίζουν, ακόμα και το μικρό και μοναχικό αγριογούρουνο (!), η παρουσία του οποίου στο βιβλίο και η συμβολή του στην κορύφωση της ιστορίας μόνο στο τέλος θα αποκαλυφθούν.

Μέσα σε αυτό το σύμπαν, το καρκινικό In girum imus nocte et consumimur igni δεν δίνει απλώς στο βιβλίο τον τίτλο του και δεν αποτελεί μόνο ένα από τα κλειδιά του μυστηρίου, αλλά μοιάζει να εσωκλείει μια σκληρή αλήθεια για την ασημαντότητα της ύπαρξης και την τραγικότητα της ανθρώπινης συνθήκης.

[NerwSlowa · Rating 2 out of 5]

Gdybym miała "Spalonych w ogniu" zrecenzować czy podsumować onomatopeicznie, prawdopodobnie brzmiałoby to następująco: "YYYYYY".

Najmocniejszym moim odczuciem po lekturze jest wrażenie, że książka ta powstała dlatego, że Cabre usiadł kiedyś przy swoim nasłonecznionym biurku w wielkim gabinecie wypełnionym książkami i pomyślał coś w rodzaju "Hmmmm, wszyscy mówią mi, że jestem Wielkim Katalońskim Pisarzem, to napiszę sobie coś pulpowo-campowo-psychodelicznego, wrzucę trochę nawiązań do Wielkiej Literatury i potrolluję krytyków. Głupio będzie im napisać, że nie wiedzą, o co chodzi, mimo że to będzie prawda, i trochę pośmieję się z tego, jak się wiją w słowach, w końcu coś muszę robić podczas tego lockdownu".

Nie zrozumcie mnie źle: uważam, że Cabre wszystko, co tutaj pisze, robi świadomie. Motyw literatury jako motoru napędzającego życie i nadającego mu sens nawet w najgorszych okolicznościach, przejście z "nieświadomego" chłopca do kogoś wyjątkowego dzięki lekturze, nawet doświadczenie trudnego dzieciństwa, śmierć w rodzinie czy miłość z dawnych lat to wątki, które już się w twórczości Cabre pojawiały, i do których zupełnie świadomie on nawiązuje. Nie jest również przypadkiem, że od momentu wypadku głównego bohatera cała narracja staje się zamazana, chaotyczna, na pograniczu snu oraz jawy, płynnie przechodząca z jednej sceny w drugą; wszystko to Cabre robi świadomie i z rozmysłem, wykorzystując język tak, jak mu się podoba.

Towarzyszymy więc głównemu bohaterowi, Ismaelowi, w jego podróży (odysei?) przez kolejne płaszczyzny jego świadomości i pamięci, obserwując równolegle historię rezolutnego Warchlaczka (tak, Warchlaczek jest - dosłownie - leśną świnką), który podaje w wątpliwość sens istnienia. (Oczywiście obie historie pod koniec dość zaskakująco się połączą).

Nie jestem natomiast przekonana do tego, po co właściwie pisać taką książkę. Jasne, strumienie świadomości czy impresje, nawet surrealistyczne, mogą być czymś literacko wspaniałym, ale uważam, że muszą mieć jakiś sens, tak jak sens w bezsensie miało wybitne "Wczoraj" Juana Emara (z najwspanialszego wydawnictwa Art Rage). Tutaj natomiast możemy próbować na siłę przekonywać się, jak wiele "niesamowitych sensów" Cabre niby nam tutaj podsuwa (samo wydawnictwo w zapowiedziach i blurbach stara się nam wtłoczyć porównania do Hawkinga), i jestem pewna, że jest tutaj mnóstwo wspaniałych odwołań, ale właściwie nic z nich nie wynika, a sama historia okazuje się wręcz dykteryjką, a nie "filozoficzną opowieścią o sensie". Co więcej, po lekturze zastanawiam się, czy - skoro już chcemy opowiadać tę historię - nie byłaby bardziej odpowiednia forma filmu (tak zwariowanego i samoświadomego jak "Wszystko Wszędzie Naraz") czy wręcz dwuodcinkowego serialu - może w nieco bardziej psychodelicznym i wizualnym anturażu wizja Cabrego wybrzmiewałaby bardziej. Mamy tutaj nawiązania do "Moby Dicka", do Bergmana, do wszystkich filmów o utracie pamięci albo z pobudką w dziwacznym szpitalu, do "Pani Bovary", do "Doktora Żywago", do "Zbrodni i kary" (zabijanie staruszki), do motywu hipnozy u psychoterapeuty czy psychiatry, do różnego rodzaju filmów gangsterskich... I fajnie, tylko że po lekturze okazuje się to po prostu pewną zbitką motywów. Świadomą, niezwykle wartką w lekturze, z "oderwanym" klimatem, ale nadal pewną zbitką.

Wyobrażam sobie, że ową zbitkę można docenić, a wręcz pokochać, i że mądrzejsze ode mnie głowy pewnie zaraz będą się tą książkę zachwycać, ale mnie to nie porwało. I tak, dalej uważam, że Cabre trolluje krytyków - w udany i świadomy sposób, ale nadal będzie to głównie trolling. Literacko hiperzaawansowany trolling.

[Mangrii · Rating 2 out of 5]

2.5 / 5

Caótico. Confuso. Superficial.

Esta es la historia de Ismael, un profesor de Lengua y Literatura que se ve enredado en una situación peligrosa. Lo malo, es que no la recuerda. Ha perdido la memoria y debe desentrañar la maraña de sucesos en los que está atrapado para intentar sobrevivir.

Con un pleno de referencias literarias, así como una buena dosis de latinismos y germanismos, Cabré elabora un thriller al puro estilo Memento que desencadena en toda una tragedia griega. Consumidos por el fuego es, en definitiva, una historia sobre la memoria, el paso del tiempo y los traumas personales.

Con un comienzo arrollador, repleto de chispa y cierto encanto en la narración de Ismael sobre sus orígenes, el relato se embarulla en acciones inverosímiles y una historia paralela, que transcurre a modo de fantasía, para contar una fábula de desarrollo personal. Sin embargo, todo se queda a medio gas y parece no llegar a ninguna parte.

[Georgina Koutrouditsou · Rating 2 out of 5]

Κάπως απογοητευτικός Καμπρέ...
Τι ήθελε να μας δείξει με αυτό το σύντομο έργο του παραμένει άγνωστο, τουλάχιστον σε εμένα!
Κρίμα!

[Gabrielė || book.duo · Rating 2 out of 5]

2.5/5
Nepavyko man su J. Cabré susidraugauti. Ir sunku tiksliai pasakyti, kodėl – ar aš knygai per kvaila, ar knyga man kiek per paini ir per pretenzinga, ar tiesiog netinkamas laikas ar ne mano autorius. Bet sužavėta nuostabaus viršelio griebiau šį plonytį kūrinį tikėdamasi kažko greito, bet efektingo, o gavau nemenką painiavą.

Saikingą bei laiku ir vietoje atsirandantį pretenzingumą dar kartais galiu pateisinti, bet „Sudegę ugnyje“ visa tai man pasirodė nereikalinga. Sunkiai galėčiau papasakoti, kas, kaip ir kodėl išvis vyko šiame kūrinyje, ir nors nemėgstu, kai knygos suteikia visus atsakymus, būtų smagu susigaudyti nors kažkuriame iš jų. Įpinta čia ir tam tikro detektyvinio elemento, yra ir meilės, ir nepatikimo pasakojoto gija pakankamai aiški, bet viskas suausta kiek negrabiai, mano akimis per painiai, tarsi bandant per tą maišalynę kurti rimtą literatūrą visiems apsukant galvas. Pagrindinis veikėjas, iš pradžių pasirodęs gana intriguojantis ir įdomus, galiausiai virto kiek plokščiu – jo pomėgiai perteikti banaliai, emocijose trūko gylio, o gal paprasčiausiai kūrinio stilius ir dialogai privertė būtent taip galvoti. Meilė literatūrai ir kalboms tarsi užliūliuoja pačioje kūrinio pradžioje, bet tada virsta į tam tikrą klišę, daug kur girdėtą ir matytą. Galima užčiuopti ir neblogą autoriaus humoro jausmą, tačiau labai greitai ir neaišku kokiomis kryptimis šokinėjantis kūrinio siužetas tokius pliusus sugebėjo užgožti.

Net ir būdama tokia plonytė, knyga sugebėjo man šiek tiek prailgti. Nemažai joje pasikartojimų, kurie, tikiu, yra stiliaus priemonė, bet mane ėmė erzinti. Pačiose svarbiausiose pasakojimo vietose viskas tarsi sukapota, atsakymų mažiau nei klausimų, ir užvertęs paskutinį puslapį lieki gerokai sutrikęs. Galbūt toks ir buvo autoriaus tikslas. Tačiau praėjus vos kelioms dienoms po to, kai pabaigiau romaną skaityti, jo įspūdžiai atmintyje jau gerokai išblukę, o tai, matyt, viską ir pasako.

[Marilena ⚓ · Rating 3 out of 5]

*3.5*

Ο Ισμαήλ από μικρός είχε ζήσει δύσκολες στιγμές της παιδικής του ηλικίας, καταφέρνει να σπουδάσει και να γίνει καθηγητής λογοτεχνίας. Η ζωή του ειναι θλιβερή και μοναχική χωρίς φίλους, συγγενείς ή έστω μια συντροφιά, ώσπου μια μέρα του συμβαίνει κάτι εντελώς απροσδόκητο που ανατρέπει τα πάντα στην άχρωμη ζωή του.
Είναι μια ιστορία για το πώς τα φαινομενικά αδύναμα άτομα μπορούν να πετύχουν περισσότερα απ’όσα περιμένουν, καθώς και πως μια λάθος απόφαση μπορεί να ισοπεδώσει μια πολύ καλά οργανωμένη ζωή.
Μου άρεσε, ήταν η πρώτη επαφή με την γραφή του Cambre και μπορώ να πω ότι ηταν μια καλή αρχή. Θα διαβάσω και το Confiteor όπως και το ‘’Οι φωνές του ποταμού Παμάνο’’ που εχω διαβάσει τα καλύτερα!!

[Kuszma · Rating 3 out of 5]

Ismael, a könytáros lemegy kenyérért, aztán hopp, máris egy összeesküvés kellős közepébe csöppen, és pucér fenékkel menekül holmi ismeretlenek elől egy infúziós állványt vonszolva maga után. Szóval óvatosan menjetek le kenyérért. Cabré kisregényében van ezen felül amnézia, lepkék a lámpafény körül, valamit egy filozofikus hajlamú vadmalac- csak épp a hagyományos Cabré-i erényekből nem érzek sokat.

Pedig igazán cabrésan indul: finom, erős karakterépítéssel, ami azt ígéri, hogy az epikus prózák kedvelői otthont találnak majd a szövegben. Aztán amint elkezdődik a voltaképpeni cselekmény, máris hullanak szétfelé a dolgok. Nekem erősen ötletszerűnek tűnnek az irányok, amerre az író elindul - annyi mindent érzek, amiben el lehetne mélyedni, amire ki lehetne hegyezni a sztorit (a teljesség igénye nélkül: a gyász megélése, a magány szorítása, az emlékezet törékeny struktúrái, stb), de mindegyik téma csak álldogál a partvonalon túl, várva, hogy becseréljék, de nem jut neki elég játékidő. Ettől pedig az egész szöveg inkább tűnik elszalasztott lehetőségnek, mint jelentős vagy akár izgalmas alkotásnak.

Nem igazán értem, mi történt ezzel a könyvvel. Nagyjából biztos voltam benne, hogy én ezt élvezni fogom - ehelyett csak tanácstalanul bóklásztam benne. Nem kötöttek le költői elhajlásai, nem éreztem, hogy be tudnák tömni a szerkezeten tátongó réseket. Talán az van, hogy Cabrénak nem ez a műfaja, ő inkább hosszútávfutó, aki a lassan kanyargó, nagyvonalúan építkező epikában járatos - ha rövid pályára kényszerítik, szétesik a mozgása. Vagy mit tudom én. Nem is az, hogy rossz - csak sokkal jobbat vártam.

[Magdalen · Rating 3 out of 5]

Ο Ισμαήλ είναι ένας ταλαιπωρημένος καθηγητής, ο οποίος συναντά τυχαία τον επιστάτη του σχολείου όπου εργάζεται και από εκείνη τη στιγμή η ζωή του αλλάζει ολοκληρωτικά.

Βουτάμε στη ζωή του Ισμαήλ, στη μεθυστική πένα του Καμπρέ, στο παιχνίδι των συμπτώσεων, του απολαυστικού νουάρ, των δολοπλοκιών και του ανεκπλήρωτου έρωτα. Ο Καμπρέ όπως πάντα ο υπέροχος συγγραφέας που αγαπήσαμε στο Κονφιτεορ.

Υγ: 1. Οι ονομαστικές αναφορές σε χαρακτήρες άλλων μεγάλων έργων ήταν ένας λόγος παραπάνω να αγαπήσει κάνεις το βιβλίο. Σκίρτησε η καρδούλα μου όταν είδα το Δόκτωρ Ζιβάγκο

[Rafal · Rating 1 out of 5]

W pierwszej chwili tak mnie tak książka zdenerwowała, że chciałem dać tylko dwie gwiazdki.
Ale potem doszedłem do wniosku, że nawet na tyle nie bardzo zasługuje. Co piszę z przykrością, bo to dzieło bardzo ważnego dla mnie pisarza, którego "Wyznaję" to, według mnie, jedna z najlepszych powieści ostatnich lat i bardzo ważna dla mnie książka.

Nie będę streszczał historii, bo szkoda czasu. Każdy czytał lub oglądał dziesiątki takich historii, w których człowiek zostaje wbrew sobie wkręcony w tryby wydarzeń, w których nie chciał uczestniczyć i wynikają z tego liczne perturbacje.

Ale nie banalność fabuły jest tutaj problemem. Rzecz w tym, że wszystko jest w tej krótkiej powieści potwornie naciągane.
Sama historia jest naciągana, niewiarygodna i bez sensu - trzeba mieć dużo dobrej woli, żeby nie prychać co drugą stronę i wierzyć w zbiegi okoliczności z jakimi borykają się bohaterowie. I gdyby chociaż ta kompletnie absurdalna fabuła wyglądała na literacki zabieg, na licencia poetica... niestety nie wygląda. Autor postanowił przekonać czytelników, że jego bohaterowie naprawdę przeżyli te wszystkie idiotyzmy. Same postaci też są naciągane: intelektualnie tekturowe a jednocześnie nie ma w nich żadnej psychologicznej konsekwencji. Dodatkowo bohaterowie dużo ze sobą rozmawiają a dialogi są koszmarnie drętwe.

Bardzo się zawiodłem na tej książce i chyba muszę znowu przeczytać "Wyznaję", żeby odbudować w sobie wiarę w kunszt tego autora.

[Tomasz · Rating 2 out of 5]

Przedziwna książka z interesującym założeniem, ale gorszym wykonaniem. Ciekawe było mylenie tropów i zmiany perspektywy, ale ostatecznie wyszedł z tego ciężkostrawny misz-masz bez wyraźnej puenty.

[Ioulia Ilvanidou · Rating 3 out of 5]

3,5

[Şafak Akyazıcı · Rating 2 out of 5]

İlk otuz sayfada makul, hoş bir hikaye okuyorum diye düşünürken sonrasında kah rüya kah gerçek arasında garip bir metne dönüştü kitap.
***
Kitaplar, filmler ve efsaneler ilham olmuş belli ki Jaume Cabre’ye. Hikayeyi ve kahramanları da bunlarla ilişkinlendirmiş.
Bir yazar okuduğu romanları, yazarları, cümleleri- özellikle kült eserlerse bunlar- arka planda kullandığında etkileyici buluyorum. Ana temaya o kült olmuş roman ve karakterleri yerleştirmek bazen riskli olabiliyor. Moby Dick’in Ishmael’ini alıp bir hikayeye ana karakter yap, etrafını bambaşka efsanevi olaylarla çevrele ve ortaya böyle yaratıcı bir şaka çıkar.
Özetle, özgün bir şeyler yaratmak isteyip yanlış şeylerle oynamış Jaume Cabre.
Son sayfasına kadar “saçmalık” dedim durdum. Neyse ki kitap 134 sayfaydı.

[Mewa]

Czytam, postanawiam, że nie chcę iść w to dalej, więc wyrzucam z biblioteczki na Legimi, a potem dodaję ją jeszcze raz i wracam do lektury... Uznajmy, że na ten moment robię DNF, ale nie zdziwię się, jeśli jednak do niej kolejny raz wrócę. Jest dziwna i robi mi tylko bałagan w głowie. Ma w sobie coś, co mnie woła, ale zbyt wiele w niej chaosu. Wiem, że nie ma sensu czytać dalej, ale jednocześnie... Ugh.

[Burkem Cevher · Rating 4 out of 5]

Bu kitaba Goodreads’te niçin bu kadar kötü yorumlar yapıldığını hiç anlamadım. Neredeyse okumaktan vazgeçecektim. Oysa yazım stili, temalar ve öykünün akışı ile tam Cabré kitabıydı. En sevdiğim romanlardan biri olan İtiraf Ediyorum’un yazarının yeni bir kitabını okumak için günlerdir kendimi hazırlıyordum. Gün bugün, diyerek dün bir başladım, okurken kendimi kaybettim, kayıtlı olduğum online bir etkinlik başlayıp bitmişti ben kitabı bitirdiğimde. Hafıza, aşk, rüyalar ve polisiye bir öykü… Daha ne isterim?

Ismael babasının ona yüklemeye çalıştığı vicdan azaplarından kendini kurtarmış bir adam. Hayatının iki büyük dönüm noktası hep tesadüflerle belirleniyor. Tesadüfen karşılaştığı çocukluk aşkı, tesadüfen karşılaştığı Tomeu’nun neden olduğu trafik kazası. Gözlerini bir hastane odasında açıyor ve bir türlü adını, adresini, kazayı hatırlayamıyor. Ve görünen o ki bir takım insanlar Ismael’in peşinde, oysa o bunun nedenini de bir türlü kestiremiyor. Kesişen ve iç içe giren kaderler, başta bize anlamsız gelen rüyalar sonda hep bir anlam kazanıyor.

Novella, İtiraf Ediyorum’dan da alışkın olduğumuz gibi zaman, mekan ve öznenin sabit olmadığı ama akışın anlamını da kaybetmediği bir tempoda ilerliyor. Bu değişimler Cabré’nin diline alışık olmayan okurlar için zorlayıcıdır, anlıyorum. Ne var ki ben de yazarı bu yüzden seviyorum. Pek çok okur kitabın Cabré için bir divertimento olduğunu yazmış. Açıkçası bizim için de öyle. Yazar kitabı yazarken çok eğlenmiş, ben de okurken çok eğlendim. Bir İtiraf Ediyorum değil ama kötü bir kitap hiç değil. Suna Kılıç’ın çevirileri de hep çok iyi. Hem İtiraf Ediyorum hem Ateşin Tükettikleri’nde dili çok iyi yakalamış ve aktarmış. Şapka çıkarıyorum.

[Banu Yıldıran Genç · Rating 3 out of 5]

şu hayatta anlaşamadığım yegane konulardan biri böyle kafkaesk bir ortamda kim olduğunu aramaya çalışan, her şeyin bir oyun olduğu, herkesin bir oyun oynadığı, açtığı kapıların kapandığı, umutsuzca çözüm peşinde koşan zavallı karakterin olduğu kurmacalar…
noir polisiyeleri de bunu abartırsa sevemiyorum. net olun kardeşim bana :)) o nedenle herkeslerin pek övdüğü benimse içine giremediğim o kadar çok roman var ki. kafka’nın dava’sından şato’sundan başlayayım anna kavan’ın buz’una kadar… ve maalesef bu kez itiraf ediyorum’la herkeslerden önce tanıyıp sevdiğim, üzerine yazı yazdığım jaume cabré’nin “ateşin tükettikleri” adlı novellasıyla anlaşamadık. halbuki bürkem ne çok beğendi diye gaza da geldim. olmayınca olmuyor.
sağlık olsun. yine de burada en azından niye olduğu filan belli. ama aslında babasıyla, yetiştirme yurduyla, katalan şair paylaştığı için atıldığı işiyle nasıl güzel başlamıştı.
sonrası o hastane olmayan hastane, şarkıcı olmayan şarkıcı ve yerine bir türlü gelmeyen hafıza beni bitiriyor. yaban domuzlarının hikayeye katılmasını çok sevdim, en azından o kısımlar jaume cabré dokunuşu taşıyordu.
suna kılıç yine çok güzel çevirmiş. kapak fotosu ise ebru ceylan’ın ve pek havalı.

[Erasmia Kritikou · Rating 2 out of 5]

μερικες φορες ειναι συνετό να σταματας όσο εισαι μπροστά, να καθισεις πισω αναπαυτικά και και να δρεπεις τις δαφνες σου. να μην υποκυπτεις στην προσωπική σου ματαιοδοξια ή στις πιεσεις των εκδοτικών.

αυτο το βιβλιο ειναι άνισο. Μπορει να ειναι μεν αρτια γραμμενο, φυσικά, αφου ειναι Καμπρέ, αλλά δεν ειναι Κονφιτεορ, και ποτέ ξανα δεν θα μπορεσει να ειναι.

[Fantastiškų KŽL · Rating 3 out of 5]

Trys ir be jokių ten pliusų.

https://knyguziurkes.com/2021/10/10/s...

[Karolina | kemsynai · Rating 2 out of 5]

„Sudegę ugnyje“ ar įstrigę painiavoje?

Veiksmas: ant knygos nugarėlės aptinki didesniu šriftu išskirtą sakinį „Jaume Cabré nusipelno būti vadinamas tuo, kas yra, – vienu geriausių rašytojų pasaulyje“.

Dargi akcentuojamas subtilus sąmojis, išmoninga vaizduotė ir meistriškai kuriama istorija.

Žinoma, nevertėtų pamiršt viršelio. Patys matot, kiek darbo įdėta. Viršelis – meno kūrinys.

Atoveiksmis: patrigubėję lūkesčiai.

Rezultatas: nusivylimas.

Kodėl? Netrukus bandysiu paaiškinti.

Jei kūrinį reikėtų nusakyti vienu žodžiu, sakyčiau taip: nesupratau.

Gal skaitant ir būta kokio smegenų užtemimo, bet nemanau. Autorius lyg ir bandė keletą siužeto linijų (pagrindinio veikėjo Izmaelio, šernų šeimynėlės, Leonos išgyvenimus) suvyti į vieną dailų siūlų kamuolį, bet jam nelabai sekėsi. Pasakojimas – raizgalynė. Aš jį pavargau narplioti, tad greit aplankė nuobodulys.

Iš pradžių įdomiai skambėjusios temos vėliau ėmė ir nublanko. Pavyzdžiui, būtų buvę įdomu pasigilinti į Izmaelio tėvo ir paties Izmaelio psichinę sveikatą, sutrikimus, Izmaelio ir mirusios motinos santykius ir net jo profesija čia galėjo daug įdomiau suskambėti.

Visos kitos kūrinio dalys – tvarkingai sudėliotos. Tekstas – lengvai kramtomas. Pavadinimo reikšmė taip pat aiški. Bet ką skaičiau, nelabai prisimenu. Ir nebesistengiu prisiminti.

Aišku viena, jei knyga būtų buvusi ilgesnė, būčiau numetusi. Laimei, knygos apimtis – vos 140 puslapių, tad kūrinį galima imti ir „pasimatuoti“.

Dar reiktų paminėti, kad tai yra pirmasis mano skaitytas autoriaus Jaume Cabré kūrinys. Gali būti, kad rašytojo fenomeno paprasčiausiai neperpratau.

Išvada?

Arba šio kūrinio skaitytojas turi būti išmoningesnis, arba kūrinys tikrų tikriausia painiava.

Visa apžvalga: https://kemsynai.lt/jaume-cabre-sudeg...

[Mihal · Rating 2 out of 5]

Aż trudno uwierzyć, że to historia pisana tą samą ręką co "Wyznaję" i "Głosy Pamano". Już sama jej objętość jest zastanawiająca, to bardziej opowiadanie niż powieść, do przeczytania na raz. Przeciętna historyjka okraszona szczyptą humoru i filozoficznych spostrzeżeń. Niewykluczone, że jej nie zrozumiałem.

[Vassiliki Fragkopoulou · Rating 2 out of 5]

Είχα λατρέψει το Confiteor και το Οι φωνές του ποταμού Παμανο. Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό το βιβλίο το έχει γράψει ο ίδιος συγγραφέας. Ειλικρινά απογοητευτηκα. Κρίμα.

[Darius Motiejūnas · Rating 3 out of 5]

Šimtas trisdešimt keli puslapiai. Pasiėmiau ją tam, kad perskaityčiau per vieną dieną ir „nuplaučiau skaitymo receptorius“ po vieno didesnio veikalo prieš kito ne ką mažesnio (ir dar visiems gerai žinomo klasikinio) veikalo skaitymą.

Pataikiau. Susikaitė per porą prisėdimų. Istorija lengva ir paprasta, lyg būčiau apsižiūrėjęs paprastą ir niekuo neišsiskiriantį veiksmo filmą.

Pradžia buvo įdomi – ir keistas (gerąja prasme) herojus, ir kažkokia netikėta situacija, ir galų gale – autoriaus kalba man patiko.

Ties viduriu šiek tiek „sumėtė“ kažkodėl įterptas pasakojimas apie paršiukų šeimyną. Bet tiek to – toks autoriaus sprendimas ir man jis patiko.

Tačiau nuvylė pabaiga. Tiesiog per paprasta ir per banali. Būtent dėl to man šita knyga asocijuojasi su vidutiniu veiksmo filmu, kurį pasižiūrėję ir išėję iš kino salės pagalvojam „Kažin ar vertėjo tam leisti pinigus?“

2,6

[Malgorzata (szczodrość ryb)]

Część mnie chce dać 4 gwiazdki, a część 2. Oczywistym kompromisem byłyby 3 gwiazdki, ale czuję, że taka ocena nie oddaje zupełnie niczego, więc zostawiam bez gwiazdek ;)

[Pep Bonet · Rating 4 out of 5]

Llibre menor del meu adorat Cabré. Menor per la durada i per la complexitat de la trama. Però en Cabré no sap pas fer una història senzilla, fins i tot quan es tracta d'una trama sense majors complicacions. Possiblement és més un compte llarg o una novel·la curta, el que els anglòfons diuen una novella, com les que escrivia en Jim Harrison.
L'escriptura és molt fina, detallada, subtil, amb la seva dosi habitual de germanismes i llatinismes, bé que adobada amb expressions del registre familiar que sonen estranyes en la seva prosa. Sens dubte generen una impressió general que em plau.
La història és plena de referències literàries i l'autor juga en ocasions a barrejar històries paral·leles. Tot plegat, el que podria llegir-se com una història policíaca, acaba sent una mena de tragèdia grega dels nostres dies.
Com sempre, val la pena.

[Crazytourists_books · Rating 3 out of 5]

Η ιστορία του βιβλίου είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, η επιλογή του Καμπρέ όμως να ακολουθήσει παρόμοιες αφηγηματικές τεχνικές με αυτές του Confiteor, το έβαλε αυτόματα στη σκιά του μεγάλου αυτού βιβλίου.
Θεωρώ πως αν είχε μεγαλύτερη έκταση, θα ήταν καλύτερα δουλεμένοι και η πλοκή και οι χαρακτήρες.
Δε με ξετρέλανε αλλά δεν ήταν και χάσιμο χρόνου...

[Magdalena (Lolek The Pug) · Rating 4 out of 5]

Intrygująco. Czasami dziwnie. Pięknym językiem.

[Vygandas Ostrauskis · Rating 3 out of 5]

Kadangi šio autoriaus romanas „Prisipažįstu“ neišblėsta iš atminties (ilgas, bet įdomus, nors ir keistokas intelektualusis romanas), tad ryžausi perskaityti ir kur kas trumpesnį katalonų rašytojo J. Cabre kūrinį. Nei nusivyliau, nei susižavėjau. Šio autoriaus stilius man priimtinas, skaitymas ilgai neužtruko, bet... Painu, chaotiška ir tai ne visad pateisinama, nes verčia abejoti, ar būtina. Vietomis net paviršutiniška, kas visiškai nebūdinga romanui „Prisipažįstu“. Gal tas paviršutiniškumas ir apgaulingas, verčiantis ieškoti paslėptų prasmių, juk veiksmas vyksta trijose plotmėse: drugelių, sukančių ratus apie šviesą, keistuolio Izmaelio ir šernų šeimynos? Šmėkšteli knygoje ir ponia Bovari, ir daktaras Živaga, ir net Einšteinas. Tad nieko nuostabaus, kad pagrindinio herojaus gelbėtoja pasivadina Marlena Ditrich.
Net nežinau, kokiai krypčiai galima priskirti šį romaną – gal siurrealizmui?

Šiek tiek pagyvina veiksmą ir suteikia intrigos detektyvinė gija, bet tokioje literatūrinėje mišrainėje didesnės įtakos kūriniui nepadaro. Kiek gelbsti knygą puikus autoriaus humoro jausmas, bet neišgelbsti. Liks atmintyje kaip vidutinė gero autoriaus knyga. Dėl išmoningos autoriaus vaizduotės (kaip anonsuojama) nesiginčysiu, bet juk ne visad vaizduotės kūlversčiai skaitytojui yra svarbesni už psichologines gelmes, filosofines įžvalgas ar emocinį sukrėtimą. O gal visa tai knygoje yra, tik aš nepastebėjau? Gal labiau derėjo susimąstyti apie pagrindinio herojaus vardą – Izmaelis (kaip ir H. Melvilio romano „Mobi Dikas“ pagrindinio veikėjo – ką pabrėžia autorius), nes yra paslėpta vardo tikroji prasmė (Biblijoje – Abraomo sūnus: atstumtasis, klajūnas, tremtinys, atskalūnas)? Kai perskaičius knygą, skaitytojui kyla tiek daug tų „gal?“, jis pasijunta kaltas – kažko nesuvokęs, menkas... Tad gal imti ir iš naujo skaityti šį romaną? Oi, ne...

Ar būčiau skaitęs „Prisipažįstu“, jei pirmiau būčiau perskaitęs šį romaną? Turbūt irgi ne...

[Hulyacln · Rating 3 out of 5]

‘Ah, bana Ismail deyim. Öyle, öyle, doğru okudunuz. Moby Dick’teki gibi, evet. Ne sıkıcı… Herkes aynı şeyi söylüyor tabii. Ama hiç ilgisi yok; yemin ederim. Aslında yemin etmem de gerekmiyor bence.’
.
İtiraf Ediyorum’u okurken büyülenmem sebebiyle yazar Jaume Cabre’nin dilimize çevrilen diğer eserini de edinip okumak istedim: Ateşin Tükettikleri.
Hızlı, parçalı, takibi zor bir novella bu.
İyiler de var kötüler de, yabandomuzları da! Pek çok şeye de atıf var, arka kapak yazısında belirtildiği gibi ‘metinlerarası bir yolculuk’ Ateşin Tükettikleri.
Yer yer metinden kopmalar yaşasam da merakla okudum ve yazarın kalemindeki farklılığı çok sevdim..
.
Suna Kılıç çevirisi (övgülerimi İtiraf Ediyorum’a saklıyorum), Ebru Ceylan’ın enfes kapak fotoğrafıyla ~

[Czytadełko · Rating 1 out of 5]

Książka tak krótka, a zarazem tak dziwna pogmatwana. Nie mam pojęcia jaki był motyw główny, a warchlaczek to już dla mnie za dużo ...

[Nil Vinyals · Rating 2 out of 5]

M'encanta Jaume Cabré, he llegit totes les seves novel·les i contes, quan vaig saber de l'existència d'aquesta nova obra, em vaig emocionar. Però siguem realistes, Consumits pel foc és un conte llarg que podria ser inclòs perfectament a quan arriba la penombra; siguem realistes, Consumits Pel Foc no s'acosta ni de bon grat a l'excel·lència de l'Ombra de L'eunuc, Les Veus del Pamano i Jo Confesso. Aquestes últimes són més que un thriller o una història curta, són pura literatura, embarquen el que un lector experimentat pot desitjar trobar en una novel·la. Consumits Pel Foc és una història simple, molt ben escrita, amb uns diàlegs engrescadors, però que no va més enllà. És cert que trobem traces d'en Cabré més original lligant la història dels senglars amb la de l'Ismael -el protagonista-, però sent objectius, Consumits Pel Foc es queda molt lluny de les seves últimes tres novel·les. També es veu reflectit en el nombre de pàgines que té aquesta novel·la, si us hi fixeu, les tres últimes novel·les d'en Cabré, han crescut en nombre de pàgines, mentre que Consumits Pel Foc, és un esforç més simple, que busca coses diferents, amb temàtiques diferents. No dic que sigui una mala novel·la, però quan l'os prova la mel més dolça, no en vol deixar de prendre, i l'anhela tenir, de diferent forma i de diferent color. Per descomptat que tothom pot escriure el que vulgui quan vulgui i de la forma que vulgui, però em temo que en Jaume Cabré ja no té la força per tornar a escriure una novel·la com les últimes que ha escrit.

[Javier Casado · Rating 2 out of 5]

2,5 estrellitas solamente. Porque estar bien escrito no lo justifica todo.

Porque sí, Cabré derrocha talento en su estilo, pero este relato surrealista y sin sentido más bien parece que ha sido un simple entretenimiento para el autor, como parecen denotar las notas irónicas y humorísticas que deja caer de vez en cuando a lo largo del texto sin venir muy a cuento. Y el caso es que este cuentecillo largo se lee bien, pero cuando uno lee algo, al menos yo, espera que vaya a alguna parte, que tenga algún sentido, no sé, alguna idea de fondo, algún argumento, por raro que sea...

Pues esto no lo tiene. Empieza bien pero pronto empieza a desbarrar, a ponerse surrealista y absurdo, y aun así uno espera que, bueno, que se trate de un texto original pero que tenga algún cierre, alguna idea central... hasta que, pasando página tras página, el lector se encuentra con la última y se le queda cara de tonto.

En fin, para mí, una pérdida de tiempo. Afortunadamente, poco (3 horitas de lectura, más o menos).