Lucie en haar moeder Hedwig woonden in bruisende grote steden, in piepkleine dorpjes en zo ongeveer alles daartussenin. En nu kan Lucie ook Cressville aan dat veel te lange rijtje toevoegen.
Wie haar vader is, weet Lucie niet en dat kan haar ook weinig schelen. Ze heeft haar moeder en dat is genoeg.
Maar deze keer is alles anders. In Cressville ontmoet ze Jo, Fraser en Takeo, bij wie ze zich al gauw thuis voelt. Tegelijkertijd lijkt haar moeder iets voor Lucie achter te houden – en dat is niets voor haar. Wat is er met Hedwig aan de hand? En wat probeert ze te verbergen?
Astrid Boonstoppel (1983) schrijft al verhalen zolang als zij zich kan herinneren. Ze groeide op in Reeuwijk, als oudste van drie zusjes.
Astrid studeerde Algemene Cultuurwetenschappen en Media en Journalistiek aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. (En rechten. Even.)
Na haar afstuderen schreef ze jarenlang persberichten, opinieartikelen, nieuwsberichten en speeches voor politici. Nu werkt zij als communicatieadviseur.
Haar debuut Dit is hoe het ging verscheen in februari 2019 bij Blossom Books.
Heb tijdens het lezen echt tegen mijn tranen gevochten. Het boek wordt letterlijk aan je vertelt wat al enige vragen en theorieën opwekt. Ironisch genoeg dacht ik “wat als d’r moeder dood gaat?” maar toen dacht ik “dat kan echt niet haar vader is ook al dood”. Well was I wrong.
Het verhaal is zo mooi geschreven. Het leest enorm vlot maar het voelt wel alsof ik een dik boek aan het lezen was. De woorden droegen veel betekenis if that makes sense. Als ik het nu opnieuw zou lezen met de kennis van nu dan zou alles al helemaal in zijn plaats vallen.
Prachtig geschreven Astrid❤️
Ik ga nu wel echt een romance boek lezen want 2 boeken over moeders die dood gaan ACHTER ELKAAR AAN lezen is echt HELL. En ik ga mama knuffel geven🥲
This entire review has been hidden because of spoilers.
Ik lees vaker boeken met deze thematiek en altijd heb ik er dingen op aan te merken. Het wordt me snel te pathetisch, te wollig, te afstandelijk, te theatraal, te té. Dit niet. This hits hard. Astrid schrijft onomwonden, schoon en to the point, ook als ze bewust dingen nog even achterwege laat. De ik-persoon die tegen een jij-persoon praat, maakt het allemaal nog intenser en ook kwetsbaarder. In één ruk uitgelezen en hier had ik veel tissues (en knuffels van de kat - die eigenlijk uit was op de boekenlegger) bij nodig.
Ik heb dit boek in een ruk uitgelezen. Ik hou van Astrids boeken, van haar schrijfstijl. Dit boek overtreft alles. Ik heb lang niet meer zo veel emotie gevoeld tijdens het lezen. Lang niet meer zo gehuild. Wat is dit een krachtig, pakkend en meeslepend verhaal. Astrid heeft echt die kracht om je met haar woorden en prachtig geformuleerde zinnen te raken, vast te houden en niet meer los te laten.
Talent van eigen bodem waar we trots op mogen zijn.
Had even behoefte aan een 'shortie' tussendoor. En dit was raak.
Als in, ik heb net even heel hard zitten huilen bij dit ongelooflijk mooie maar verschrikkelijk rauwe verhaal met een bijzondere vertelstem. Wat was dit goed, wat kwam dit binnen.
Poe, je zal toch maar zo goed kunnen schrijven als Astrid Boonstoppel.
Wees Lucie is een zogenaamde Shortie van uitgeverij Blossom Books en met nog geen 130 pagina’s met recht een kort boek te noemen. Maar wat weet de auteur veel betekenis in die pagina’s te leggen. Boonstoppel is altijd goed in met weinig woorden hele settings en personages neer te zetten en Wees Lucie voelt veel rijker en langer dan 130 pagina’s - op de best mogelijke manier.
Wees Lucie is een ‘klein’ verhaal: het speelt zich af in een klein stadje en tussen enkele personages. Maar het komt op volle kracht binnen. Het is een verdrietig verhaal en een hoopvol verhaal, een ‘echt’ verhaal, zo voelt het in elk geval wel.
Hoewel het een YA boek is, denk ik dat veel oudere lezers dit ook enorm kunnen waarderen en het met net een andere lading lezen. Indrukwekkend gedaan.
Wat is dit een prachtig boek. De manier van schrijven zorgde er voor dat ik er helemaal in zat en niet kon stoppen met lezen. Ik had niet verwacht dat het boek de kant op zou gaan waar het op ging, maar dat was juist het mooie. Zonder twijfel 5 sterren en een aanrader voor iedereen.
Pfoeeee wat een mooi boekje. Heel fijne schrijfstijl: geen woord te veel, mooie zinnetjes, gevatte opmerkingen hier en daar. Ik heb voor nu even genoeg boeken gelezen over kinderen en ouders die elkaar om wat voor reden dan ook kwijtraken, maar Lucie had ik niet willen missen.
Sorry, Anne. Het bleven zulke flat characters dat ik niet mee kon leven (vooral de geweldige moeder). 2 sterren, omdat ik het leerlingen wel aan zou raden, ook al is er veel betere YA.
Een ‘shortie’ is een nieuw genre voor mij, en young adult boeken lees ik eigenlijk nooit.. Maar als het baasje van mijn nieuwe oppaskat LuLu, de schrijfster Astrid Boonstoppel is, dan móet je natuurlijk wel iets van haar lezen! En dat deed ik, ik had het boek in één avond uit. Niet omdat het dus een short story is, maar omdat het zó lekker leest. Ik werd echt gegrepen door het verhaal, de schrijfstijl en het thema. Supermooi! Absolute aanrader.
In één ruk uitgelezen! Mooi, intiem, liefdevol en krachtig verhaal. In het begin even aftasten waar het naartoe gaat, maar het leest als een trein en ik vind het knap hoe de schrijfster in zo’n klein verhaal zoveel van het opgroeien en volwassen worden heeft weten te vangen en het ook nog eens heel authentiek en kleurrijk heeft weten te maken. Zeer geslaagd.
Dit boek voelde niet geforceerd snel, ook al is het zo'n dun boekje. Er was veel aandacht voor de karakters en de gevoelens van de hoofdpersoon en minder voor specifieke gebeurtenissen. Dat was een fijne keuze als je woordenaantal beperkt is.
Heel mooi boek en zo uitgelezen. Het is niet moeilijk geschreven, maar het gaat wel over een pittig onderwerp… Ik heb hier zelf ook een traantje bij weggepinkt. Die Blossom Books verhalen zijn heel aangrijpend, ieder op hun eigen manier. Ik vind dit de mooiste, want ik zie mezelf hier nog veel over napraten en ik heb al zoveel ideeën om dit te koppelen aan andere prachtige verhalen… Je kunt het maar beter zelf gaan lezen 😉
Ja tranen in de ogen hoor, wat een prachtig en indrukwekkend verhaal. Voornamelijk door de wijze waarop het verhaal is geschreven, komt het extra hard binnen.