What do you think?
Rate this book
Μικρά Αγγλία
H ιστορία διαθέτει ναυτικό φυλλάδιο και ταξιδεύει επί μία εικοσαετία μεταφέροντας θαλασσοφαγωμένους άντρες και θαλασσοφαγωμένες γυναίκες στους μεγάλους ή ασήμαντους πλόες της ζωής, από τη Σουραμπάγια στα βυσσινοχώραφα της Άνδρου, από τα τζενεραλάδικα και τα υπερωκεάνια στη χρυσαφένια αμμουδιά του Nειμποριού και στις ασκήσεις μελαγχολίας μιας παρέας κοριτσιών, από ένα ντοματοπίλαφο στο Mπουένος Άιρες στις πιστές λαρδομούνες που κρέμονται από το στόμα της Mούραινας κι από τις συμμαχικές νηοπομπές κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου στη Pίβα και στο λευκό διώροφο των Σαλταφέρων με το τσιγκούνικο ταβάνι, που σαν απλωμένο τουλπάνι έσταζε τους ήχους τού απάνω σπιτιού και μαζί τους ήχους του έρωτα στο πανομοιότυπο κάτω σπίτι, είκοσι τέσσερις λεπτές κυπαρισσοσανίδες που ρήμαξαν ζωές.
368 pages, Paperback
First published January 1, 1997
41 people are currently reading
1784 people want to read
About the author
Ιωάννα Καρυστιάνη
13 books102 followersΗ Ιωάννα Καρυστιάνη (English: Ioanna Karystiani) γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης από γονείς Μικρασιάτες. Σπούδασε νομικά. Επαγγελματικά ασχολήθηκε με το σκίτσο και την εικονογράφηση (με το όνομα "Ιωάννα"). Δούλεψε στην εφημερίδα "Ριζοσπάστης", στα περιοδικά "Τέταρτο", "Ένα", "Εικόνες", και σε ξένες εφημερίδες.
Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη λογοτεχνία το 1994, με τη συλλογή διηγημάτων "Η κυρία Κατάκη". Ακολούθησε το μυθιστόρημα "Μικρά Αγγλία", το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το 1998, και ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας και για το λογοτεχνικό βραβείο Balkanika. Το επόμενο μυθιστόρημά της, "Κουστούμι στο χώμα", τιμήθηκε με το βραβείο μυθιστορήματος του περιοδικού "Διαβάζω" το 2001.
Είναι παντρεμένη με τον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη και μητέρα των σκηνοθετών Αλέξανδρου Βούλγαρη ("Κλαις;", "Ροζ") και Κωνσταντίνας Βούλγαρη ("Γιούπι", "Με τα φώτα νυσταγμένα", "Βαλς Σεντιμεντάλ").
Έχει επίσης γράψει το σενάριο της ταινίας "Νύφες"
Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη λογοτεχνία το 1994, με τη συλλογή διηγημάτων "Η κυρία Κατάκη". Ακολούθησε το μυθιστόρημα "Μικρά Αγγλία", το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το 1998, και ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας και για το λογοτεχνικό βραβείο Balkanika. Το επόμενο μυθιστόρημά της, "Κουστούμι στο χώμα", τιμήθηκε με το βραβείο μυθιστορήματος του περιοδικού "Διαβάζω" το 2001.
Είναι παντρεμένη με τον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη και μητέρα των σκηνοθετών Αλέξανδρου Βούλγαρη ("Κλαις;", "Ροζ") και Κωνσταντίνας Βούλγαρη ("Γιούπι", "Με τα φώτα νυσταγμένα", "Βαλς Σεντιμεντάλ").
Έχει επίσης γράψει το σενάριο της ταινίας "Νύφες"
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 142 reviews
January 13, 2022
NAUFRAGHE IN TERRA
Ma che bell’esordio!
(In Grecia è stato un successone, da noi passato piuttosto sottotraccia).
È la storia di un amore infelice raccontata con ironia e passione: si ride e ci si commuove, si assiste e si partecipa. Bel mix di emozioni.
Isola greca, e non avrebbe potuto essere diversamente, sia perché si tratta di Grecia, sia perché Karistiani con le isole della sua terra è recidiva (Il santo della solitudine, Il vestito in terra). Andros, isola delle Cicladi.
Nomi forti, pressoché mitologici: lei è Orsa Saltaferro, lui si chiama Spiros Maltabès. Si vogliono. Ma le leggi familiari sono patti di sangue: lui sposerà la sorella di lei, Moscha.
E quindi un piccolo cosmo basato sulla meschinità. Che non può non portare alla solitudine.
Mentre nel grande cosmo gli armatori muovono e decidono macro interessi economici, i micro uomini, i marinai, sono imbarcati per mesi, se non per anni, su navi che girano tutto il mondo – le donne restano sull’isola: ad aspettare, a tessere tele di vita, ad allevare. Novelle penelopi.
In mezzo, i brevi incontri tra uomini che ritornano e donne che accolgono.
Ma a spiccare sono loro, le donne: gli uomini risaltano per l’assenza.
Ma di questo passo si cresce uno sconosciuto all’altra.
Con Ioanna Karistiani tutto è inesorabile e assoluto: il mare, la thàlassa greca, madre matrigna dei marinai di Andros; l’aspro paesaggio cicladico, che fa da contrappunto ai sentimenti dei protagonisti; l’amore, forza primigenia che sconvolge i cuori e le menti degli uomini; il destino, crudele e indifferente; e infine lo stile della scrittrice, corrosivo come la salsedine dell’Egeo, che avvince nelle sue volute il lettore sino al drammatico epilogo, dove, come in una tragedia classica, il dolore cede a una lancinante presa di coscienza.
Al di là dell’esistenza di Orsa e Spiros, e di tutti gli altri di queste pagine, è la Grecia, la terra di Ioanna Karistiani, che viene fuori, emerge, cresce: con le sue isole, i suoi pezzi di terra in mezzo al mare. E le sue navi. Le sue catene col passato.
Ma che bell’esordio!
(In Grecia è stato un successone, da noi passato piuttosto sottotraccia).
È la storia di un amore infelice raccontata con ironia e passione: si ride e ci si commuove, si assiste e si partecipa. Bel mix di emozioni.
Isola greca, e non avrebbe potuto essere diversamente, sia perché si tratta di Grecia, sia perché Karistiani con le isole della sua terra è recidiva (Il santo della solitudine, Il vestito in terra). Andros, isola delle Cicladi.
Nomi forti, pressoché mitologici: lei è Orsa Saltaferro, lui si chiama Spiros Maltabès. Si vogliono. Ma le leggi familiari sono patti di sangue: lui sposerà la sorella di lei, Moscha.
E quindi un piccolo cosmo basato sulla meschinità. Che non può non portare alla solitudine.
Mentre nel grande cosmo gli armatori muovono e decidono macro interessi economici, i micro uomini, i marinai, sono imbarcati per mesi, se non per anni, su navi che girano tutto il mondo – le donne restano sull’isola: ad aspettare, a tessere tele di vita, ad allevare. Novelle penelopi.
In mezzo, i brevi incontri tra uomini che ritornano e donne che accolgono.
Ma a spiccare sono loro, le donne: gli uomini risaltano per l’assenza.
Ma di questo passo si cresce uno sconosciuto all’altra.
Con Ioanna Karistiani tutto è inesorabile e assoluto: il mare, la thàlassa greca, madre matrigna dei marinai di Andros; l’aspro paesaggio cicladico, che fa da contrappunto ai sentimenti dei protagonisti; l’amore, forza primigenia che sconvolge i cuori e le menti degli uomini; il destino, crudele e indifferente; e infine lo stile della scrittrice, corrosivo come la salsedine dell’Egeo, che avvince nelle sue volute il lettore sino al drammatico epilogo, dove, come in una tragedia classica, il dolore cede a una lancinante presa di coscienza.
Al di là dell’esistenza di Orsa e Spiros, e di tutti gli altri di queste pagine, è la Grecia, la terra di Ioanna Karistiani, che viene fuori, emerge, cresce: con le sue isole, i suoi pezzi di terra in mezzo al mare. E le sue navi. Le sue catene col passato.
February 29, 2020
Αριστούργημα από δω, ένα από τα ωραιότερα νεοελληνικά λογοτεχνικά πονήματα από κει, κριτικές πέντε αστέρων, καταταγείτε και ξανακαταταγείτε...
Αν πρέπει κανείς να διαβάσει δύο φορές ένα βιβλίο ή να δει την ταινία για να πάρει πρέφα τι γίνεται, τότε ναι, πρόκειται για καταπληκτικό έργο. Λεξιλόγιο Καββαδία (για να δικαιολογήσουμε το ναυτικό του πράγματος), σύνταξη και ροή Ζωής Κωνσταντοπούλου, διάλογοι σχεδόν ανύπαρκτοι και δομή που αγνοείται.
Note to author: Οι διάλογοι είναι φίλοι μας. Οι τελείες επίσης. Ο μακροπερίοδος λόγος από μόνος του δε σας κάνει Saramago, κυρία Καρυστιάνη μας.
Στo δεύτερο μέρος, έχουμε συνηθίσει το δυσκίνητο της γραφής και η ανάγνωση κυλάει κάπως πιο ομαλά αλλά αν και πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα και όμορφη ιστορία, η Καρυστιάνη μου τα χαλάει λίγο στην υλοποίηση. 2.5*
Αν πρέπει κανείς να διαβάσει δύο φορές ένα βιβλίο ή να δει την ταινία για να πάρει πρέφα τι γίνεται, τότε ναι, πρόκειται για καταπληκτικό έργο. Λεξιλόγιο Καββαδία (για να δικαιολογήσουμε το ναυτικό του πράγματος), σύνταξη και ροή Ζωής Κωνσταντοπούλου, διάλογοι σχεδόν ανύπαρκτοι και δομή που αγνοείται.
Note to author: Οι διάλογοι είναι φίλοι μας. Οι τελείες επίσης. Ο μακροπερίοδος λόγος από μόνος του δε σας κάνει Saramago, κυρία Καρυστιάνη μας.
Στo δεύτερο μέρος, έχουμε συνηθίσει το δυσκίνητο της γραφής και η ανάγνωση κυλάει κάπως πιο ομαλά αλλά αν και πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα και όμορφη ιστορία, η Καρυστιάνη μου τα χαλάει λίγο στην υλοποίηση. 2.5*
June 20, 2017
Είχα ακούσει πολλά για αυτό το βιβλίο,κυρίως οτι είναι καταθλιπτικό και ακαταλαβίστικο(!) και δεν είχα σκοπό να το διαβάσω αλλά ανοίγοντας απο περιέργεια τις πρώτες σελίδες κόλλησα και το τελείωσα σε δυο μέρες.
Αυτό που με τράβηξε στην αρχή ήταν η γραφή της Καρυστιάνη με την ιδιαίτερη χρήση της γλώσσας αλλά πολύ γρήγορα με συνεπήρε η ιστορία.
Δυο αδερφές,τόσο διαφορετικές μεταξύ τους και δυο άντρες γίνονται θύματα ενός μεγάλου έρωτα αλλά και θύτες καμιά φορά έστω και άθελα τους.Όλα θα ήταν διαφορετικά αν οι αδερφές ήταν πιο δεμένες,αν η μάνα τους δεν ήταν τόσο ψυχρή,αν πατέρας τους δεν ήταν τόσο αδιάφορος για τα του οίκου του,αν ...αν...αν...Mε τα αν όμως δεν χτίζονται ζωές κι ετσι η Όρσα και η Μόσχα μπλέχτηκαν σε μια τραγική ιστορία.
" Έτσι τα κανονίζει η ζωή. Να κρατάει ο έρωτας λίγο και ο καημός του πολυ."
Μαζί με την ιστορία των κοριτσιών παρακολουθούμε και τη ζωή στο νησί απο το '30 μέχρι το '50 περίπου.Μικρά Αγγλία έλεγαν κάποτε την Άνδρο λόγω της ναυτιλίας της και οι περισσότερες γυναίκες ζούσαν περιμένοντας να γυρίσουν οι άντρες τους απο τα καράβια κάθε 2-3 χρόνια για λίγους μήνες και να ξαναφύγουν.Κι αυτή ήταν η καλή περίπτωση γιατι μπορεί να μην γυριζαν και ποτέ.
Μου άρεσε πάρα πολύ το βιβλίο.Είναι ζωντανό,συγκινητικό και γεμάτο συναισθήματα.
September 20, 2019
Meinen Beitrag zur EU-Autorinnenchallenge für Griechenland fand ich ordentlich durchwachsen und eigentlich unterdurchschnittlich. Dies liegt auf jeden Fall hauptsächlich an der mühsamen Erzählweise der Autorin, die sich auch im Laufe des gesamten Romans nicht verbessert hat, aber auch an anderen Faktoren.
Gleich einem Wimmelbild wird durch vorhandene Namensgleichheiten in den Familien, episch breitem Auswalzen von allen Figurenbeziehungen auf dieser kleinen Insel und am Festland und bewusster Stiftung von Verwirrrung durch die unterschiedliche und nicht eindeutige einheitliche Benennung von denselben Protagonisten mit mehreren Namen, der Plot absichtlich total konfus gestaltet. Das gibt es ja nun auch bei anderen "anspruchsvollen" Romanen wie Hundert Jahre Einsamkeit von Gabriel Garcia Marques oder bei David Gutersons Schnee der auf Zedern fällt, aber in diesen sehr guten Werken hat man zwischen Seite 100- 150 dann alle Figuren identifiziert und kann sich auf die Handlung konzentrieren. Nicht so bei dieser Geschichte, bei der man meinen könnte, auf dieser kleinen griechischen Insel hat man bald alle kennengelernt. Nichts da, bis zum Schluss der Geschichte werden die wenigen Männer und Freundinnen abwechselnd mit Ihren Vornamen und Famliiennamen bezeichnet und da es in den Familien immer Dupletten (sowohl beim Familiennamen als auch beim Vornamen) gibt, die auch zusammen in Szenen spielen, weiß man wirklich oft nicht, wer gemeint ist. Zudem wird permanent in den Zeiten vor und zurückgesprungen, und unzählige für die Geschichte nicht relevante Figuren unterm Teppich hervorgeholt. Was soll der Blödsinn - Lerserquälung?
Dann stotzt der Roman auch noch vor dummen, eigentlich fremdenfeindlichen rassistischen Klischees. Der Haushaltsvorstand Mina ist der Achetyp einer Ponti (pontischen Griechin): geschäftstüchtig, geldgierig, eiskalt, berechnend, ohne Gefühl für ihre Kinder. Diese negativen Eigenschaften werden der pontischen Bevölkerung, die um 1917 aus der Türkei nach Griechenland flüchten musste, um dem Genozid an Nicht-Muslimen zu entgehen, angedichtet, da sie wie die meisten Flüchtlinge nicht willkommen waren.
Naa... gecheckt in welche Richtung das mit den volkstypischen Eigenschaften läuft? Da kann ich mir ja gleich einen Roman reinziehen, in dem allen Juden (insbesondere die geflüchteten Ostjuden, die ja den Antisemitismus vor allem in Österreich ausgelöst haben) genau dieselben Eigenschaften zugeschrieben werden, oder einen anderen, in dem die heutigen Syrer alle als Vergewatiger diffamiert werden.
Inhaltlich tut sich zwar ein singulärer dramatischer Konfikt auf, die böse pontische Mutter hat die jüngere Schwester mit dem Schwarm der Älteren verheiratet, und die Ältere an einen finanziell potenteren Gatten verschachert. Ansonsten passiert aber nicht viel, und die Handlung zieht sich wie ein blinder Regenwurm. Die Frauen warten auf ihre Seefahrer-Männer, die nur alle zwei Jahre aus der großen weiten Welt für drei Monate auftauchen und sie offensichtlich immer erfolgreich befruchten. Die Ehefrauen machen ihr Ding, was auf einer kleinen Insel nicht sehr viel ist: wie Musikabende geben, Freundschaften pflegen, rauchen und die Kinder relativ friktionsfrei erziehen. Erst als alle Männer infolge der Vorbereitung zum zweiten Weltkrieg mal gleichzeitig zu Hause sind, kommt es nach Jahren - die Schwestern sind nun fast vierzig Jahre alt - zum großen Drama um den einen Mann, in den beide Schwestern verliebt sind. Das war mir einfach zu wenig Geschichte, denn auch im gravierenden Konflikt agieren die Schwestern langweilig. Eine redet nicht mit der anderen und die andere versucht, sich zu Tode zu hungern, was ihr auch nur gähnend langsam gelingt. Was für dramatische Versager, nicht mal Streit und Suizid funktionieren spektakulär.
Was mir schon ein bisschen gefallen hat, war die Zeichnung der Inselgesellschaft und des Ambientes durch die Autorin. Man lernt alle Mitglieder der Gemeinsschaft kennen mit ihren leider sehr langweiligen Macken und bedauerlicherweise unspektakulär kleinen Problemchen. Spannend war auch die Rolle, die die Syphilis in den Seefahrerfamilien spielte, und die als klassisches Schicksal sowohl der Frauen als auch der Kinder dargestellt wurde, da die Herrn Kapitäne und Matrosen ja immer in den Häfen die Nutten frequentierten und wenige eine normale Frau anrührten.
Fazit: Wenn der Roman erzähltechnisch nicht so mühsam gewesen wäre, hätte ich sicher auf 3 Sterne aufgerundet, aber beim Zusammenzählen aller Plus- und Minuspunkte ergibt sich für mich bedauerlicherweise nur eine gute Zwei.
Gleich einem Wimmelbild wird durch vorhandene Namensgleichheiten in den Familien, episch breitem Auswalzen von allen Figurenbeziehungen auf dieser kleinen Insel und am Festland und bewusster Stiftung von Verwirrrung durch die unterschiedliche und nicht eindeutige einheitliche Benennung von denselben Protagonisten mit mehreren Namen, der Plot absichtlich total konfus gestaltet. Das gibt es ja nun auch bei anderen "anspruchsvollen" Romanen wie Hundert Jahre Einsamkeit von Gabriel Garcia Marques oder bei David Gutersons Schnee der auf Zedern fällt, aber in diesen sehr guten Werken hat man zwischen Seite 100- 150 dann alle Figuren identifiziert und kann sich auf die Handlung konzentrieren. Nicht so bei dieser Geschichte, bei der man meinen könnte, auf dieser kleinen griechischen Insel hat man bald alle kennengelernt. Nichts da, bis zum Schluss der Geschichte werden die wenigen Männer und Freundinnen abwechselnd mit Ihren Vornamen und Famliiennamen bezeichnet und da es in den Familien immer Dupletten (sowohl beim Familiennamen als auch beim Vornamen) gibt, die auch zusammen in Szenen spielen, weiß man wirklich oft nicht, wer gemeint ist. Zudem wird permanent in den Zeiten vor und zurückgesprungen, und unzählige für die Geschichte nicht relevante Figuren unterm Teppich hervorgeholt. Was soll der Blödsinn - Lerserquälung?
Dann stotzt der Roman auch noch vor dummen, eigentlich fremdenfeindlichen rassistischen Klischees. Der Haushaltsvorstand Mina ist der Achetyp einer Ponti (pontischen Griechin): geschäftstüchtig, geldgierig, eiskalt, berechnend, ohne Gefühl für ihre Kinder. Diese negativen Eigenschaften werden der pontischen Bevölkerung, die um 1917 aus der Türkei nach Griechenland flüchten musste, um dem Genozid an Nicht-Muslimen zu entgehen, angedichtet, da sie wie die meisten Flüchtlinge nicht willkommen waren.
Naa... gecheckt in welche Richtung das mit den volkstypischen Eigenschaften läuft? Da kann ich mir ja gleich einen Roman reinziehen, in dem allen Juden (insbesondere die geflüchteten Ostjuden, die ja den Antisemitismus vor allem in Österreich ausgelöst haben) genau dieselben Eigenschaften zugeschrieben werden, oder einen anderen, in dem die heutigen Syrer alle als Vergewatiger diffamiert werden.
Inhaltlich tut sich zwar ein singulärer dramatischer Konfikt auf, die böse pontische Mutter hat die jüngere Schwester mit dem Schwarm der Älteren verheiratet, und die Ältere an einen finanziell potenteren Gatten verschachert. Ansonsten passiert aber nicht viel, und die Handlung zieht sich wie ein blinder Regenwurm. Die Frauen warten auf ihre Seefahrer-Männer, die nur alle zwei Jahre aus der großen weiten Welt für drei Monate auftauchen und sie offensichtlich immer erfolgreich befruchten. Die Ehefrauen machen ihr Ding, was auf einer kleinen Insel nicht sehr viel ist: wie Musikabende geben, Freundschaften pflegen, rauchen und die Kinder relativ friktionsfrei erziehen. Erst als alle Männer infolge der Vorbereitung zum zweiten Weltkrieg mal gleichzeitig zu Hause sind, kommt es nach Jahren - die Schwestern sind nun fast vierzig Jahre alt - zum großen Drama um den einen Mann, in den beide Schwestern verliebt sind. Das war mir einfach zu wenig Geschichte, denn auch im gravierenden Konflikt agieren die Schwestern langweilig. Eine redet nicht mit der anderen und die andere versucht, sich zu Tode zu hungern, was ihr auch nur gähnend langsam gelingt. Was für dramatische Versager, nicht mal Streit und Suizid funktionieren spektakulär.
Was mir schon ein bisschen gefallen hat, war die Zeichnung der Inselgesellschaft und des Ambientes durch die Autorin. Man lernt alle Mitglieder der Gemeinsschaft kennen mit ihren leider sehr langweiligen Macken und bedauerlicherweise unspektakulär kleinen Problemchen. Spannend war auch die Rolle, die die Syphilis in den Seefahrerfamilien spielte, und die als klassisches Schicksal sowohl der Frauen als auch der Kinder dargestellt wurde, da die Herrn Kapitäne und Matrosen ja immer in den Häfen die Nutten frequentierten und wenige eine normale Frau anrührten.
Fazit: Wenn der Roman erzähltechnisch nicht so mühsam gewesen wäre, hätte ich sicher auf 3 Sterne aufgerundet, aber beim Zusammenzählen aller Plus- und Minuspunkte ergibt sich für mich bedauerlicherweise nur eine gute Zwei.
December 3, 2017
Από τα ωραιότερα νεοελληνικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει!
August 23, 2021
Οι πρώτες 60 σελίδες δε με έπεισαν αλλά μόλις συνήθισα τη γραφή της Καρυστιάνη το διάβασα μονορούφι. Εξαιρετικό, του συγχωρώ ακόμα και το ότι τριγύριζε γύρω από ένα μεγάλο, χαμένο έρωτα...
July 22, 2019
Τώρα τι να πρωτοπώ για αυτό το βιβλίο. Σαρωτικό. Δραματικό. Ρομαντικό. Αγωνιώδες. Ύμνος στις οικογένειες που μένουν πίσω. Στα κύματα που σβήνουν ζωές ναυτικών και όσων τους καρτερούν. Λάτρεψα τον μακροπερίοδο λόγο της Καρυστιάνη αν και διάβασα πως αυτός ήταν που δυσκόλεψε πολλους.
Με τράβηξε μαζί του. Πίσω στο 30 ως το 50. Στην Άνδρο. Σε συνδυασμό με την ταινία, αριστούργημα !
Με τράβηξε μαζί του. Πίσω στο 30 ως το 50. Στην Άνδρο. Σε συνδυασμό με την ταινία, αριστούργημα !
August 23, 2015
Η “Μικρά Αγγλία” (έτσι αποκαλούνταν συχνά τότε το νησί λόγω των εφοπλιστικών συναλλαγών αλλά και της αντιπαλότητας με την πανίσχυρη Αγγλική ναυτιλία), κέρδισε την καρδιά του κοινού, απέσπασε το κρατικό βραβείο λογοτεχνίας (το 1998) και μεταφράστηκε σε 10 γλώσσες.
Η Ιωάννα Καρυστιάνη μας ταξιδεύει στη θάλασσα της ανθρώπινης καρδιάς με τη την εξαιρετική και συνάμα απαιτητική συγγραφική πένα της.
Σχεδόν 80 χρόνια πριν λοιπόν, το νησί της ΄Ανδρου κατοικούνταν σχεδόν αποκλειστικά από γυναίκες, αφού οι περισσότεροι άντρες βρίσκονταν στις θάλασσες για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για την οικογένεια τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο με φόντο τις δεκαετίες του 1930 και του 1940 γεννήθηκε ο μυστικός αλλά παράφορος έρωτας της Όρσας και του Σπύρου, όπως τον αποτύπωσε στο χαρτί η πένα της Ιωάννας Καρυστιάνη.
Ένα μοναδικό μυθιστόρημα που κινείται σε δυο επίπεδα. Αφενός στο νησί της ΄Ανδρου με το μικρόκοσμό του που έχει άμεση σχέση με τη θάλασσα και τη ναυτική ζωή και αφετέρου την ερωτική ιστορία ανάμεσα στην κεντρική ηρωίδα Όρσα και το Σπύρο, ένα φιλόδοξο και πανέμορφο ναυτικό.
Το βιβλίο αφηγείται έντεχνα την ιστορία τεσσάρων ανθρώπων που παραπαίουν ανάμεσα στον έρωτα, στη μοίρα, στις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες.
Η Ιωάννα Καρυστιάνη μας ταξιδεύει στη θάλασσα της ανθρώπινης καρδιάς με τη την εξαιρετική και συνάμα απαιτητική συγγραφική πένα της.
Σχεδόν 80 χρόνια πριν λοιπόν, το νησί της ΄Ανδρου κατοικούνταν σχεδόν αποκλειστικά από γυναίκες, αφού οι περισσότεροι άντρες βρίσκονταν στις θάλασσες για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για την οικογένεια τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο με φόντο τις δεκαετίες του 1930 και του 1940 γεννήθηκε ο μυστικός αλλά παράφορος έρωτας της Όρσας και του Σπύρου, όπως τον αποτύπωσε στο χαρτί η πένα της Ιωάννας Καρυστιάνη.
Ένα μοναδικό μυθιστόρημα που κινείται σε δυο επίπεδα. Αφενός στο νησί της ΄Ανδρου με το μικρόκοσμό του που έχει άμεση σχέση με τη θάλασσα και τη ναυτική ζωή και αφετέρου την ερωτική ιστορία ανάμεσα στην κεντρική ηρωίδα Όρσα και το Σπύρο, ένα φιλόδοξο και πανέμορφο ναυτικό.
Το βιβλίο αφηγείται έντεχνα την ιστορία τεσσάρων ανθρώπων που παραπαίουν ανάμεσα στον έρωτα, στη μοίρα, στις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες.
August 5, 2019
"Μυστήριον ο έρως φουντώνει κάθε θέρος "
Αριστούργημα
*****
Αριστούργημα
*****
June 7, 2020
Συγκλονιστικό! ☆
May 27, 2018
η αληθεια ειναι οτι στην αρχη με δυσκολεψε λιγο η γραφη του...δεν ειχα ξαναδιαβασει κατι σε αυτο το στιλ...μετρησα μια προταση που κρατησε 13 αραδες στο βιβλιο..την ξεκινας και μεχρι να τελειωσει ειχες ξεχασει τι ηθελε αξαρχης να πει.ομως οταν αρχισα να συνηθιζω τη γραφη το βιβλιο με αποζημιωσε...ηταν υπεροχο και χαιρομαι που δεν το αφησα...
January 25, 2016
Το 3 είναι λίγο χαριστικό... Δεν άξιζε η υπόθεση να υποστείς τέτοιο γράψιμο. Θα δω την ταινία και μάλλον θα την προτιμήσω για μια φορά απ΄το βιβλίο.
December 10, 2015
Naufragar m'è dolce in questo mare.
Ma che bella la scrittura della Karistiani, ostica, impervia, sferzante come l'aria in una giornata in cui soffia il meltemi, e poi di colpo carezzevole come il garbino, che ti stordisce e ti ammalia, dolce come il miele dei lukumi, con una consecutio che ti costringe a ballare il sirtaki a ogni frase, anche quando tu vorresti solo lasciarti cullare dalle onde, lasciarti stordire dal profumo dei gelsomini e sperdere lo sguardo nel blu del pelago, oltre il Cavodoro, e guardare quel mare che di quest'isola è cornice, quest'isola che è l'Occhio di Dio.
La «Piccola Inghilterra», l'hanno ribattezzata alcuni grossi armatori con uffici e interessi a Londra, e alcuni piccoli imprenditori navali con questa ambizione», una piccola isola delle Cicladi dalla quale in molti vorrebbero evadere, partire per solcare i mari verso nuovi porti, magari per stabilirsi in quella Grande, oppure stabilirsi dall'altra parte del mondo, in Sudamerica dove molti marinai hanno già un'altra famiglia che li aspetta.
Andros, a dispetto del nome, è invece un'isola popolata soprattutto di donne, perché gli uomini, «piccoli proprietari e grandi armatori, marinai, notabili del continente», sono sempre per mare o altrove, e la maggior parte di loro ha marito «solo per tre mesi ogni due o tre anni».
Vanno, vengono, quasi mai si fermano. E quando si fermano il più delle volte è in mezzo al mare. E le loro donne li piangono, li ricordano con messe in suffragio, oppure fanno come Caterina, che da quando ha perso il marito non può più vedere nemmeno uno spicchio di mare e cammina rasente i muri affinché l'occhio non veda mai l'orizzonte e le mille sfumature di blu, e ricama cuscini in ricordo di tutti quegli uomini mai più tornati a casa, o come fa Nanà, che li segue e conosce il mondo e le città solo attraverso le cartoline che colleziona.
Ma è soprattutto l'isola di Mina Saltaferro, che investe e capitalizza quello che il marito Savas, comandante di lungo corso, guadagna in giro per il mondo, acquistando capre e terreni, e delle sue figlie, Orsa e Moscha, introversa e flessuosa la prima, dai capelli color miele e innamorata, solare e determinata la seconda, che a dispetto della tradizione dell'isola già sa, perché lo ha deciso, che mai sposerà un uomo di mare, perché lei non resterà ad aspettare, a sognare la vita, o a piangerla.
E poi ci sono gli uomini, ai quali si intrecciano i loro destini, Spiros Maltabès, che sembra nato dal mare, perché la sua è una passione travolgente, come travolgente è l'amore che il 9 luglio del 1929, nasce tra lui e Orsa, e il silenzioso e ricco Nikos Vatokuzis, che Mina ha destinato a Orsa.
E poi c'è la vita, che non va mai dove credi, figuriamoci l'amore, fatum fugi non potest continua a ripeterci come una dolorosa cantilena Ioanna Karistiani, raccontandoci di una casa troppo piccola, di una famiglia che cresce, di bambini che nascono, e di un soffitto che non ripara nemmeno dai sospiri.
E poi arriva la guerra, all'inizio un evento che sembra lontano, ascoltato alla radio, letto sui giornali che arrivano dal PIrèo, poi sempre più vicino, che unisce e divide i destini del mondo, quelli di Orsa e Moscha, di Nikos e Spiros, di Mina e Savas, e di un amore che non avrà mai fine perché dal destino non si può fuggire, fatum fugi non potest, impossibile dimenticarlo.
Ogni giorno che passa il ricordo è sempre più bello, forse cinque stelle.
(Andros - http://media-cdn.tripadvisor.com/medi... )
Dimenticavo! Qui un bellissimo commento del traduttore Maurizio De Rosa. http://www.lanotadeltraduttore.it/lis...
Ma che bella la scrittura della Karistiani, ostica, impervia, sferzante come l'aria in una giornata in cui soffia il meltemi, e poi di colpo carezzevole come il garbino, che ti stordisce e ti ammalia, dolce come il miele dei lukumi, con una consecutio che ti costringe a ballare il sirtaki a ogni frase, anche quando tu vorresti solo lasciarti cullare dalle onde, lasciarti stordire dal profumo dei gelsomini e sperdere lo sguardo nel blu del pelago, oltre il Cavodoro, e guardare quel mare che di quest'isola è cornice, quest'isola che è l'Occhio di Dio.
La «Piccola Inghilterra», l'hanno ribattezzata alcuni grossi armatori con uffici e interessi a Londra, e alcuni piccoli imprenditori navali con questa ambizione», una piccola isola delle Cicladi dalla quale in molti vorrebbero evadere, partire per solcare i mari verso nuovi porti, magari per stabilirsi in quella Grande, oppure stabilirsi dall'altra parte del mondo, in Sudamerica dove molti marinai hanno già un'altra famiglia che li aspetta.
Andros, a dispetto del nome, è invece un'isola popolata soprattutto di donne, perché gli uomini, «piccoli proprietari e grandi armatori, marinai, notabili del continente», sono sempre per mare o altrove, e la maggior parte di loro ha marito «solo per tre mesi ogni due o tre anni».
Vanno, vengono, quasi mai si fermano. E quando si fermano il più delle volte è in mezzo al mare. E le loro donne li piangono, li ricordano con messe in suffragio, oppure fanno come Caterina, che da quando ha perso il marito non può più vedere nemmeno uno spicchio di mare e cammina rasente i muri affinché l'occhio non veda mai l'orizzonte e le mille sfumature di blu, e ricama cuscini in ricordo di tutti quegli uomini mai più tornati a casa, o come fa Nanà, che li segue e conosce il mondo e le città solo attraverso le cartoline che colleziona.
Ma è soprattutto l'isola di Mina Saltaferro, che investe e capitalizza quello che il marito Savas, comandante di lungo corso, guadagna in giro per il mondo, acquistando capre e terreni, e delle sue figlie, Orsa e Moscha, introversa e flessuosa la prima, dai capelli color miele e innamorata, solare e determinata la seconda, che a dispetto della tradizione dell'isola già sa, perché lo ha deciso, che mai sposerà un uomo di mare, perché lei non resterà ad aspettare, a sognare la vita, o a piangerla.
E poi ci sono gli uomini, ai quali si intrecciano i loro destini, Spiros Maltabès, che sembra nato dal mare, perché la sua è una passione travolgente, come travolgente è l'amore che il 9 luglio del 1929, nasce tra lui e Orsa, e il silenzioso e ricco Nikos Vatokuzis, che Mina ha destinato a Orsa.
E poi c'è la vita, che non va mai dove credi, figuriamoci l'amore, fatum fugi non potest continua a ripeterci come una dolorosa cantilena Ioanna Karistiani, raccontandoci di una casa troppo piccola, di una famiglia che cresce, di bambini che nascono, e di un soffitto che non ripara nemmeno dai sospiri.
E poi arriva la guerra, all'inizio un evento che sembra lontano, ascoltato alla radio, letto sui giornali che arrivano dal PIrèo, poi sempre più vicino, che unisce e divide i destini del mondo, quelli di Orsa e Moscha, di Nikos e Spiros, di Mina e Savas, e di un amore che non avrà mai fine perché dal destino non si può fuggire, fatum fugi non potest, impossibile dimenticarlo.
Ogni giorno che passa il ricordo è sempre più bello, forse cinque stelle.
(Andros - http://media-cdn.tripadvisor.com/medi... )
Dimenticavo! Qui un bellissimo commento del traduttore Maurizio De Rosa. http://www.lanotadeltraduttore.it/lis...
September 24, 2014
Ειχα δει την ταινια οποτε ηξερα πανω κατω τι θα διαβαζα, αλλα η χειμαρρωδης γραφη της Καρυστιανη δε με αφησε να ανασανω! Απο τα πιο ωραια βιβλια που διαβασα τελευταια που με εκανε να νιωσω πολλα συναισθηματα με την ιστορια της Ορσας και της Μοσχας. Σε καμια περιπτωση δεν ειναι μονο "αισθηματικο" βιβλιο επειδη μιλαει για ενα μεγαλο ερωτα, αλλα καταπιανεται με παμπολλα θεματα οπως πχ η επιρροη που εχουν οι γονεις στις ζωες των παιδιων τους, το κατα ποσο μπορεις ειλικρινα να συγχωρεσεις καποιον που σε πληγωσε και αρκετα αλλα. Ενα συγκλονιστικο βιβλιο που σε ρουφαει μεσα του απο την πρωτη σελιδα!!
January 6, 2025
Αχ βρε Καρυστιάνη, χωρεσες και έρωτας και αγάπη και πείνα και θάλασσες και νεκρούς και χήρες και πόλεμο και ξανά έρωτα και δυστυχία και αρρώστιες και σκληρότητα. Κι όλα αυτά τα πάντρεψες με την τέχνη της λογοτεχνίας. Όλη η Ελλάδα του χθες χώρεσε μέσα στις λέξεις σου.
November 1, 2023
Μία μεγάλη τραγωδία που εξελίσσεται στους κόλπους μίας ναυτικής οικογένειας με κοινό παρονομαστή την εξασφάλιση των θυγατέρων. Με θύμωσε, με συγκίνησε και με μετέφερε στην Άνδρο της τότε εποχής. Η γραφή της συγγραφέως με κούρασε σε πολλά σημεία.
June 3, 2014
Για όσους ενθουσιάζονται και συγκινούνται με τις παλιές ναυτικές ιστορίες πιστεύω αυτό το βιβλίο είναι ένα που πρέπει να διαβάσουν απαραιτήτως. "Όποιος δει το φεγγάρι στην άσπρη νύχτα της Θάλασσας των Κοραλλιών αποκλείεται να βγάλει από πάνω του το ναυτικό σακάκι, αιχμάλωτος του ωκαιανού, μαγεύεται δια βίου."
Αν και έχει αρκετά δύσκολη γραφή, στην πορεία συνηθίζεται και προσωπικά, δεν αντιμετώπισα πρόβλημα συγκέντρωσης. Ίσα-ίσα, ήταν σαν να μεταφέρομαι στη δεκαετία του '30 και του '40. Το ξαναδιάβαζα άνετα.
Αν και έχει αρκετά δύσκολη γραφή, στην πορεία συνηθίζεται και προσωπικά, δεν αντιμετώπισα πρόβλημα συγκέντρωσης. Ίσα-ίσα, ήταν σαν να μεταφέρομαι στη δεκαετία του '30 και του '40. Το ξαναδιάβαζα άνετα.
April 10, 2015
The most important things in life become those that we lose, not those that we find. Things we find are anyway doomed to disappear, while our losses stay with us forever.
March 19, 2019
Από τις σπάνιες φορές που είδα πρώτα την ταινία και μετά διάβασα το βιβλίο. Η μοναδική φορά που και βιβλίο και ταινία είναι για 5+++ αστέρια !
July 22, 2014
Μικρά Αγγλία λεγόταν έως και το Μεσοπόλεμο η Άνδρος λόγω αντιπαλότητας με τα εφοπλιστικά γραφεία της Αγγλίας. Εδώ παρακολουθούμε την ερωτική ιστορία μεταξύ δύο γυναικών (αδέλφια μεταξύ τους) για τον ίδιο άντρα. Η Καρυστιάνη σε ταξιδεύει ξανά σε μέρη απαγορευμένα, λαχταριστά και τόσο μα τόσο γλυκά. Εξοικειωνόμαστε με
τους αγωνιστες ναυτικούς που χαροπαλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, ζούμε την καθημερινότητα της συζύγου ναυτικού, την αγωνία και τη λύπη όλου του νησιου σε περίπτωση ναυαγίου (όταν παίρνει σύνταξη ο ναυτικός και γυρνά στη γυναίκα του είναι δύσκολο πια στα 50 σου να συγκατοικήσεις με έναν άγνωστο). Απίστευτη η
τοιχογραφία των ανθρώπων, απίστευτες οι καθημερινές λεπτομέρειες για τα ταξίδια και την καθημερινότητα στα καράβια. Ένα καταπληκτικό βιβλίο από μια συγγραφέα που μου αρέσει πολύ. Το μόνο αρνητικό ότι οι λεξεις σε ταξιδεύουν και δύσκολα καταφέρνεις να ξεχωρίσεις το στόρυ και την πλοκή. Θέλει όντως προσήλωση.
τους αγωνιστες ναυτικούς που χαροπαλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, ζούμε την καθημερινότητα της συζύγου ναυτικού, την αγωνία και τη λύπη όλου του νησιου σε περίπτωση ναυαγίου (όταν παίρνει σύνταξη ο ναυτικός και γυρνά στη γυναίκα του είναι δύσκολο πια στα 50 σου να συγκατοικήσεις με έναν άγνωστο). Απίστευτη η
τοιχογραφία των ανθρώπων, απίστευτες οι καθημερινές λεπτομέρειες για τα ταξίδια και την καθημερινότητα στα καράβια. Ένα καταπληκτικό βιβλίο από μια συγγραφέα που μου αρέσει πολύ. Το μόνο αρνητικό ότι οι λεξεις σε ταξιδεύουν και δύσκολα καταφέρνεις να ξεχωρίσεις το στόρυ και την πλοκή. Θέλει όντως προσήλωση.
July 5, 2022
Ο τρόπος που επέλεξε να γράψει η συγγραφέας δυστυχώς δεν αποζημιώνει ούτε τους αναγνώστες ούτε την ίδια την υπόθεση. Όταν λέμε ότι χρησιμοποιεί μακροπερίοδο λόγο εννοούμε ότι τελείες υπάρχουν μόνο στο τέλος της κάθε παραγράφου. Διόλου δυσνόητο το κείμενο κατά τη γνώμη μου, αλλά εξαντλητικό. Θα προτιμούσα αυτό το είδος γραφής σε ένα ανάλαφρο κωμικό βιβλίο, όπου η γλώσσα θα έρρεε και θα σε παρέσερνε με γρήγορες εναλλαγές πληροφοριών και εικόνων. Το συγκεκριμένο βιβλίο καταπιάνεται με μια δραματική ιστορία όπου η "απνευστί" γραφή είναι τεράστιο λάθος, δεν μπορεί να εμβαθύνει, δεν καταφέρνει να αποδώσει καν τα συναισθήματα. Στην ταινία υπάρχει μια συγκλονιστική σκηνή, από αυτές που σου ξεριζώνουν για μια στιγμή τα σωθικά. Αν ανατρέξει κανείς στη συγκεκριμενή σκηνή στο βιβλίο, θα βρει (και θα νιώσει) το απόλυτο τίποτα. Είναι τρελό.
Όσο για την υπόθεση, μου αρέσουν γενικά οι υπερβολές και οι ευφάνταστες ακρότητες στα βιβλία αλλά κάπου να πατάνε, έστω και απειροελάχιστα αλά μπαλαρίνα.
Όσο για την υπόθεση, μου αρέσουν γενικά οι υπερβολές και οι ευφάνταστες ακρότητες στα βιβλία αλλά κάπου να πατάνε, έστω και απειροελάχιστα αλά μπαλαρίνα.
March 18, 2016
3,5/5
Η Ιωάννα Καρυστιάνη για μια ακόμη φορά δεν με απογοήτευσε, με τη στρωτή γραφή, τις ουσιώδεις αλλά χωρίς πλατειασμούς περιγραφές και τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ένα βιβλίο που ασχολείται με τη ναυτοσύνη αλλά επικεντρώνεται σε αυτούς που μένουν πίσω, στις οικογένειες δηλαδή των ναυτικών. Αρκετά ηθογραφικά στοιχεία αλλά το κύριο θέμα δεν είναι άλλο από τον έρωτα και τις επιπλοκές του. Δεν θέλω να δώσω άλλα στοιχεία για να μη προϊδεάσω τους επόμενους αναγνώστες. Οι πεζοί τύποι δεν πιστεύω ότι θα το εκτιμήσουν πάντως.
Βέβαια, είναι ένα βιβλίο που «μιλάει» πολύ περισσότερο στη γυναικεία ψυχή και είμαι σίγουρος ότι οι φίλες μου θα το βαθμολογήσουν και υψηλότερα. Το τέλος, πάντως, ήταν εξόχως όμορφο και συγκινητικό και για μένα.
Η Ιωάννα Καρυστιάνη για μια ακόμη φορά δεν με απογοήτευσε, με τη στρωτή γραφή, τις ουσιώδεις αλλά χωρίς πλατειασμούς περιγραφές και τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ένα βιβλίο που ασχολείται με τη ναυτοσύνη αλλά επικεντρώνεται σε αυτούς που μένουν πίσω, στις οικογένειες δηλαδή των ναυτικών. Αρκετά ηθογραφικά στοιχεία αλλά το κύριο θέμα δεν είναι άλλο από τον έρωτα και τις επιπλοκές του. Δεν θέλω να δώσω άλλα στοιχεία για να μη προϊδεάσω τους επόμενους αναγνώστες. Οι πεζοί τύποι δεν πιστεύω ότι θα το εκτιμήσουν πάντως.
Βέβαια, είναι ένα βιβλίο που «μιλάει» πολύ περισσότερο στη γυναικεία ψυχή και είμαι σίγουρος ότι οι φίλες μου θα το βαθμολογήσουν και υψηλότερα. Το τέλος, πάντως, ήταν εξόχως όμορφο και συγκινητικό και για μένα.
August 15, 2015
Η ιστορία μας ξετυλίγεται στην Άνδρο και έχει να κάνει με νησιώτες και ναυτικούς (συνεπώς θα μπορούσε άνετα να διαβαστεί και καλοκαίρι). Οι Σαλταφέροι έχουν δυο κόρες, την Όρσα και τη Μόσχα. Η πρώτη σοβαρή, ήσυχη και κλειστή, η δεύτερη ζωντανή, ενθουσιώδης και κοινωνική. Οι δύο όμορφες κόρες μεγαλώνουν και φτάνουν σε ηλικία γάμου. Κι αν η μια χάνει τον μοναδικό έρωτα που της τον πήραν από τα χέρια γιατί δεν της ταίριαζε τότε οικονομικά, η άλλη θα ζήσει όλα αυτά που στερήθηκε η αδερφή της. Για είκοσι χρόνια θα ζει η μια κάτω από την άλλη, σε ένα διώροφο που το χωρίζουν 24 λεπτές κυπαρισσοσανίδες αφήνοντας όλους τους ήχους να περάσουν από το πάνω σπίτι στο κάτω, ήχους αγάπης και έρωτα, ήχους που θα ρημάξουν ζωές.
Διαβάστε περισσότερα εδώ.
January 6, 2014
Page 86 would be last page for me. I give up on this book.
The complexity of expression is too challenging and tiresome. The novel is crowded with compound long sentences each creating its own paragraph. I find it tedious to start reading such a sentence where by the end of it I have already forgotten how it started...
"Mosca still angry and out of sight round at one friend's or another's, but her mother patient, waiting, anyhow Mina would soon be busy with the pig-sticking, Aposperitis had raised her piglets up in Vourkoti along with his own, those that had escaped the summer blaze that had slid down in a rush and scorched the whole hillside, mostly thyme and oregano, but some olive saplings, pear groves and onion patches, too."
The complexity of expression is too challenging and tiresome. The novel is crowded with compound long sentences each creating its own paragraph. I find it tedious to start reading such a sentence where by the end of it I have already forgotten how it started...
"Mosca still angry and out of sight round at one friend's or another's, but her mother patient, waiting, anyhow Mina would soon be busy with the pig-sticking, Aposperitis had raised her piglets up in Vourkoti along with his own, those that had escaped the summer blaze that had slid down in a rush and scorched the whole hillside, mostly thyme and oregano, but some olive saplings, pear groves and onion patches, too."
December 2, 2022
Κοινωνιογράφημα εποχής, γλώσσα που με κούρασε, αλλά την συνήθισα.
Μια συγκίνηση στην φέρνει, αλλά μου πήρε πολύ καιρό να το ολοκληρώσω.
Αναγνωρίζω την αξία του κειμένου, αλλά δεν ενθουσιάστηκα.
Μια συγκίνηση στην φέρνει, αλλά μου πήρε πολύ καιρό να το ολοκληρώσω.
Αναγνωρίζω την αξία του κειμένου, αλλά δεν ενθουσιάστηκα.
December 6, 2013
Το "Μικρά Αγγλία" είναι μια εκπληκτική ηθογραφία της μεσοπολεμικής (και κατοχικής) Άνδρου. Το νησί το κατοικούν κατά κύριο λόγο γυναίκες και παιδιά αφού οι περισσότεροι άντρες είναι ναυτικοί. Ο έρωτας του Σπύρου και της Όρσας και η σχέση της Όρσας με την αδερφή της, Μόσχα, πού παντρεύτηκε τελικά τον Σπύρο, αγνοώντας το ειδύλλιο βρίσκεται στο επίκεντρο του μυθιστορήματος. Ωστόσο το "Μικρά Αγγλία" βρίθει χαρακτήρων. Οι γυναίκες της 'Ανδρου είναι δυναμικές και αποφασιστικές, η Σαλταφαίρενα και την κόρη της Μόσχα κουμαντάρουν το σπίτι και την οικογένεια τους. Σε αντίθεση η Όρσα είναι αδύναμη και παθητική, σαν απλή παρατηρήτρια της ίδιας της της ζωής.
Η γραφή της Καρυστιάνη είναι ιδιαίτερη, μετατρέπει την αναγνώστρια σε παρατηρήτρια. Νίωθεις σα να βρίσκεσαι στο νησί χωρίς όμως να γίνεσαι κομμάτι της "Μικράς Αγγλίας".
Το "Μικρά Αγγλία" είναι ένα εκπληκτικό ηθογραφικό μυθιστόρημα που θυμίζει Παπαδιαμάντη.
Η γραφή της Καρυστιάνη είναι ιδιαίτερη, μετατρέπει την αναγνώστρια σε παρατηρήτρια. Νίωθεις σα να βρίσκεσαι στο νησί χωρίς όμως να γίνεσαι κομμάτι της "Μικράς Αγγλίας".
Το "Μικρά Αγγλία" είναι ένα εκπληκτικό ηθογραφικό μυθιστόρημα που θυμίζει Παπαδιαμάντη.
July 3, 2011
Translated from the author's native language, Greek, this tragedy can be seen as a modern take on the ancient Greek tragedies. It's the dawn of WWII and two sisters are bound to live the life their dominating, seemingly loveless mother has carved out for them. Their affluent family, and those in their island village, are all linked by the sea -- the husbands living out their dreams/destinies of the seafaring life, the wives left home for months, years on end.
Her writing is lovely, lyrical, and Faulknerian in style. The latter made it difficult for me to follow the story at first (brain dead by end of semester!). I adore Faulkner, though, so it was only a matter of time before my brain accepted the unique cadence and rhythm. Glad I stuck with it. Recommended.
Her writing is lovely, lyrical, and Faulknerian in style. The latter made it difficult for me to follow the story at first (brain dead by end of semester!). I adore Faulkner, though, so it was only a matter of time before my brain accepted the unique cadence and rhythm. Glad I stuck with it. Recommended.
July 16, 2015
..δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο μυθιστόρημα της Καρυστιανη αναφέρεται στην εποχή του μεσοπόλεμου κ τις ιδιαιτερότητες μιας Ναυτικής αλλά κ συναμα γυκαικοκρατουμενης Ανδρου ..η ταλαντούχος συγγραφέας, αντλεί την αφηγηματική της δεινότητα από τους κλασσικούς της χρυσής γενιάς της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του '30, αφήνοντας ξεκάθαρα το προσωπικό της στίγμα ..αμέτρητοι χαρακτήρες, αναρίθμητες λεπτομέρειες κ καταστάσεις, χιλιάδες λέξεις κ απειράριθμες πληροφορίες ενίοτε γλαφυρές, ολοζώντανες κ σημαντικές και άλλοτε ανούσιες, φλύαρες και άνευ σκοπού ..επακόλουθα, η ανάγνωση απαιτεί συγκέντρωση, εγρήγορση, αταλάντευτη υπομονή, ειδάλλως οι λεπτομέρειες κ το μαγικό περιγραφικό ταλέντο της Καρυστιανη, κινδυνεύουν να βυθιστούν στα μοιραία σκοτάδια του πνευματικού μας ωκεανού
March 21, 2015
Είναι απο τα βιβλία που σε ταξιδεύουν σε άλλη εποχή..Είναι δύσκολο βιβλίο και σε πολλα σημεία "χανόμουν" αλλα η υπόθεση του ηταν καταπληκτική!Το βιβλίο μεταφέρει πιστά την εποχή,τις αντιλήψεις,τις σκέψεις,το μέρος και την ζωή των ανθρώπων(επι το πλείστον γυναίκες).Προτείνω να δει κάποιος και την ταινία(όπως μου πρότεινε και η φίλη μου η Ιωάννα).Θα πρότεινα ομως να διαβάσει πρώτα το βιβλιο και μετα να προβεί στην προβολή της ταινίας.Κατά τα αλλα έχει πολυ ενδιαφέρουσα πλοκή και δείχνει οτι ο έρωτας και η αγάπη αντέχει στον χρόνο ενάντια στις αντιξοότητες συνεχίζει να ανθίζει στην καρδιά του ανθρώπου..Ο πόλεμος στο πέρασμα του καταστρέφει τα πάντα αλλα ΠΟΤΕ τον έρωτα.
November 4, 2019
THE JASMINE ISLE (1997) set on the island of Andros, in Greece, is a family saga that spans the course of fifty odd years, mostly set just prior to and during World War II.
The story focuses on the scheming wife of a ship’s captain - Mina Saltaferou - and their two daughters: Orsa and Mosca. Mina is a domineering mother who contrives the most meddlesome and cruel plot: to deny Orsa a future with the man she truly loves. She forces her to marry someone she has chosen, a most convenient match, and then enjoys the girl’s heartache when her banished lover weds Mosca, her own sister. Meanwhile, Mina’s husband and his seafaring friends - as well as their sons - spend most of their time at sea, going from port to port, living their lives, taking on mistresses, and dealing with the effects of the war which eventually touches all their lives.
It is not only a moving love story: it is also a gorgeous evocation of domestic life in the Aegean islands.
Karystiani’s writing is both lyrical and brutal, experimental and grounded in ancient myth and tragedy. Stylistically, it is a somewhat challenging book (the writing is similar to Virginia Woolf's most experimental prose); also Greek names can add some confusion for readers who are unfamiliar with the way they are constructed. But the effort is well worth it.
The story focuses on the scheming wife of a ship’s captain - Mina Saltaferou - and their two daughters: Orsa and Mosca. Mina is a domineering mother who contrives the most meddlesome and cruel plot: to deny Orsa a future with the man she truly loves. She forces her to marry someone she has chosen, a most convenient match, and then enjoys the girl’s heartache when her banished lover weds Mosca, her own sister. Meanwhile, Mina’s husband and his seafaring friends - as well as their sons - spend most of their time at sea, going from port to port, living their lives, taking on mistresses, and dealing with the effects of the war which eventually touches all their lives.
It is not only a moving love story: it is also a gorgeous evocation of domestic life in the Aegean islands.
Karystiani’s writing is both lyrical and brutal, experimental and grounded in ancient myth and tragedy. Stylistically, it is a somewhat challenging book (the writing is similar to Virginia Woolf's most experimental prose); also Greek names can add some confusion for readers who are unfamiliar with the way they are constructed. But the effort is well worth it.
Displaying 1 - 30 of 142 reviews