Diamant is een fascinerende en goed gedocumenteerde misdaadroman over de diamanthandel en -smokkel. Een clan van illegale opgravers vindt in de Zaïrese provincie West-Kasaï een kapitale ruwe diamant. Een specialist wordt ermee naar Antwerpen gestuurd om hem te verkopen. Wanneer de diamant in verkeerde handen valt, loopt de zaak echter volledig uit de hand.
Schandalig goed boek: een echte thriller! De inleiding is niet echt boeiend en even moeilijk om te volgen, maar is wel nodig om het verhaal te kunnen opbouwen. Daarna loopt het verhaal vlot. De auteur gaat zeer gedetailleerd en beschrijvend tewerk met een uniek indirecte humor. Een echte enquête!
We komen terecht in de wereld van diamant, zowel de wettelijke als de onwettelijke, en eens te meer gaat het over macht, politiek en geld.
Eigenlijk hebben we twee verhalen die zich opvolgen: eerst beginnen we in Afrika waar een nieuwe clandestiene diamantmijn word gevonden. De hoofdpersonage wenst de gevonden stenen illegaal te verkopen en daarom reist hij naar Europa. Natuurlijk heeft hij zijn eigen “vijanden” en komt de Zaïrese regering op de hoogte van de situatie. Dit verhaal eindigt nog wel gruwelijk met een dubbele moord.
Hier begint onze tweede verhaal met inspecteur “gadget”, Robert Parijns. Surprise surprise, hij kwam voor het onderzoek van onze Zaïrese mannen, vond de diamanten en besloot om ze te verstoppen. Een ironisch situatie. We belanden nu eindelijk in de onderwereld van de diamant. Met weinig ervaring en verschillende kennissen probeert hij de diamanten te verkopen. Maar zijn plannen om rijk te worden vallen in het water: hij wordt echter bedrogen. Dit wordt een bloederige afrekening van bijna alle personages. En Parijns? Die zit nu dood in Afrika op de plaats waar alles is begonnen.
Een boeiend verhaal met een goede schrijver voor dit type roman. De auteur beschrijft de personages en de scenes zo goed dat je ze zo voor jouw ziet. En tot het einde was het spannend.
This entire review has been hidden because of spoilers.
“Diamant” (1982) speelt zich gedeeltelijk af in Zaïre en op die manier krijgen we “the best of both worlds” van Geeraerts. Ik ben trouwens blij dat ik het boek alsnog heb gelezen, want Geeraerts gebruikt zoveel keren het n-woord dat het binnenkort wel uit roulatie zal worden genomen. Lange tijd heb ik dan ook vier sterren overwogen, ware er niet dat fameuze hoofdstuk 15, waarin Geeraerts “een beetje” doordraaft. Hierin wordt er immers een “diamantcursus” gegeven door een journalist aan de rijkswachter. Wie leest zoiets, vraagt een mens zich af. En soms zit Geeraerts zelf er ook wel eens naast. Zo schrijft hij op p.39 b.v.: “Hij had een smal, eivormig hoofd boven een rond gezicht-met-onderkin.” Daarbij moest ik toch wel onweerstaanbaar denken aan de Nero-strip “De Zwarte Voeten” uit 1951 waarin Marc Sleen bezoekers van de planeet Pompelanium laat optreden met twee hoofden boven elkaar!
Leest vlot. Soms iets te systematisch in zijn beschrijving. En vaak wat racistisch. Niet meer van deze tijd. Al bij al wel leesbaar maar ik had er meer van verwacht. Ook het einde viel tegen. Te abrupt alsof het boek in het midden van het verhaal eindigt. De meeste karakters waren tegen dan ook al dood.