From an internationally bestselling author comes the powerful and poignant final book in his Rome Novels trilogy, following two soulmates whose lives will be intertwined forever—perfect for fans of Reminders of Him and In Five Years.
Step Mancini has more than any man has a right to ask for. He has succeeded beyond his wildest dreams as a television producer and can afford to surround himself with beautiful things, including his lawyer wife. And now his life is even more perfect because they have a baby on the way.
But there’s nothing like the magic of first love. When Babi Gervasi suddenly reappears in Step’s life, she brings back tender memories along with a shocking request for his help. Step knows that his wife can never find out, and so he begins a double life, torn between the two women he cares about most in the world.
Federico Moccia is an Italian writer, screenwriter and film director. His father Giuseppe Moccia was also a screenwriter and director. Following his successful book and film I Want You many people put padlocks on Ponte Milvio in Rome.
Muchos Spoilers!! No puedo creer este libro simplemente no, no puedo creer como Federico destruyó una historia tan linda y sobre todo hacer un libro para sólo una parte de sus fans. Estoy indignada y enojada por lo que acabo de leer, simplemente Gin no se merecía eso, hay formas de hacer las cosas y está no era una de ellas, yo sabía desde el principio que se iba a quedar con Babi, pero de qué forma! si alguien me hubiera advertido de lo que me iba a encontrar ni si quiera me hubiera molestado en esperar su estreno. Al parecer Federico solo tomo el 1er libro y los primeros capítulos del segundo para escribir el tercero, porque todo lo bello del libro dos se fue a la basura, para mí fue como si lo hubiera quemado, de verdad que no me lo creo y lo peor fue Step, de ser uno de mis favoritos pasó a ser de lo peor que he leído, simplemente no puedo creer que después de lo que hizo no tuvo ni la más mínima culpabilidad, y lo peor de todo fue que a Gin la pusieron como la mala del cuento cuando ni al caso!!!! De verdad que estoy furiosa, este libro me arruino todo, tengo hasta dolor de estómago con esta decisión que tomo el autor, y no puede defender a Babi con que "maduro" al diablo, esto no concuerda con todo lo que leí en el segundo libro. Tres veces tu no es un libro escrito desde el corazón de un autor, se me hizo más un libro para satisfacer a las fans que solo vieron las películas, o simplemente no leyeron con atención todo lo que pasó en toda la historia. Sufro por Gin y por esta historia arruinada. Pero Federico, de verdad que, estoy furiosa e indignada. Si al menos no se iba a quedar con Gin (que era obvio) al menos se hubiera quedado con aquel que de verdad la quería. Que frustración!!!! xc
This entire review has been hidden because of spoilers.
Ay! mi Fede esa estrella es mucho para este libro y te la doy por la bella Gin.
Con este libro he comprendido que un autor debe ser fiel a su obra y no escribir por escribir y mucho menos hacerlo por complacer a una parte de sus fans.
Que decepción tan grande mi Fede :( Amo tu cliché, cursilería, romanticismo y esa dulzura empalagosa de tu narrativa pero con este libro me mostraste una faceta tuya que nunca podré aceptar.
Una auténtica basura. 800 páginas de puro relleno. Capítulos y capítulos que no cuentan absolutamente nada. Y encima se carga toda una preciosa historia. Hay que saber cuando dejar una saga aunque solo tenga dos libros, y no escribir por escribir.
Alle medie, spinta dalle coetanee, lessi Tre metri sopra il cielo e Ho voglia di te... E già all'epoca li trovai banalissimi e stracolmi di stereotipi, pentendomi amaramente di aver dedicato loro parte del mio preziosissimo tempo che avrei potuto impiegare in letture decisamente migliori. Quando ho scoperto dell'uscita di Tre volte te ha vinto, ahimè, la curiosità. Ho leggiucchiato qualche pagina di questo nuovo libro trascinandomelo per mesi... credendo di trovare una scrittura quantomeno più matura... Pensavo che Moccia con i primi due avesse dato il peggio di sé e che, col tempo, si fosse migliorato un minimo ma, invece, mi sbagliavo di grosso. Al peggio non c'è mai fine.
Que gran porquería de libro, un argumento innecesario con situaciones ridiculas para justificar el amor del primer libro. Más encima usar recursos fáciles como la muerte para que Step no quedará como el hijo de puta que es.
Spoiler alert! Ako ne želite da saznate u recenziji šta se dogodilo posle 6 godina sa Babi, Stepom i Đin, prestanite da čitate :)
Pošto nam je Čarobna kuća izdelila ovu knjigu na dva dela i recenzija će biti iz dva dela. Mada, još uvek ne znam kada ću pročitati drugi deo, jer sam od ovog poželela da počupam sebi kosu sa glave. A i nervira me kad izdavači ovako izdele knjigu - naplati više, ali daj nam celu knjigu odjednom, alergična sam na ova seckanja zbog cene i računice.
''Ljubavi, pokušaj da zaboraviš…” “A ti se zakuni da zbog tebe više nikad neću patiti…” “Kunem se.” “Molim te, ako misliš da nećeš moći da održiš tu zakletvu, odmah idi. Inače će biti kao da me lagano ubijaš. Još mogu da imam neki život, mogu ponovo da se zaljubim… možda…''
E sad, da krenem...
''Zar nije divno što možeš do kraja da se pouzdaš u drugu osobu? Da se staviš u njene ruke, da joj poveriš svako moguću nesigurnost, svaku sumnju, baš kao što ti sada radiš sa mnom? Mislim da je to nešto najlepše na svetu.''
Svi znamo kako se završila knjiga 'Želim te'?! Ona poslednja stranica je ostavila toliko pitanja iza sebe... Hoće li Đin oprostiti Stepu? Hoće li on konačno zaboraviti Babi? Hoće li Babi konačno odjebati u skokovima iz ovih knjiga i Stepovog života? i posle 6 dugih godina, odgovori su tu... I toliko su glupi da ne znam kako sam izdržala da ne pocepam knjigu.
''Ali postoji li oproštaj za ljubav?''
Đin je oprostila Stepu, žive zajedno, ljubav je tu, bar ako pitate nju. Što se Stepa tiče, on se smirio, sada je direktor firme i živi nekim normalnim životom. Zaprosio je Đin i dok se venčanje sprema, dok život teče nekim svojim uobičajnim tokom... pojavljuje se Sotona lično da sve pokvari... Dobrodošla nazad Babi.
''Kosa joj je kraća nego u mom izbledelom sećanju, ali njene plave oči prodorne su kao uvek, njen osmeh lep je kao svaki put kada sam ga ja izazvao.''
I naravno, glupavi Step se opet istopio i pretvorio u nesigurnog dečaka pred udatom ženom koja ga je toliko puta sjebala i odbacila. No, Babi ne upada u njegov život iz čiste dosade. Ima veoma bitnu stvar koju treba da mu saopšti posle 6 godina. Samo jednu malu sitnicu koju je prećutala i koja ide nekako ovako: Ćao Step, ovo je moj sin. On ima šest godina, sećaš se kad smo se kresnuli na onoj žurci? Čestitam, ti si otac. *Bljuc*
''Ne uspevam da prihvatim da sam izgubio i sekund svakog tvog trenutka u životu, svakog tvog daha, svakog tvog osmeha ili bola, ja sam želeo da budem tamo, čak i u tišini, ali tamo, blizu tebe, uz tebe.''
Nakon susreta sa njom, u Stepu nastaje zbrka Babi ili Đin, Đin ili Babi i to se vrti do kraja prvog dela knjige.
''Ma hoće li ikad doći trenutak da se zasitim tvoje ljubavi? Šta god da se desi, čak i ako jednog dana budeš potpuno moja, da li će se utoliti ova glad koju osećam za tobom? Ali sam sebi odgovaram: ne, nikada te neću imati dovoljno.''
I dok razmišlja kako da prelomi, venčanje se približava, no, i Đin je trudna. Step pravi decu na sve strane.
''Moraš da puštaš da te muškarci čekaju sve dok stvarno ne mogu više, a ni ti. Eto, onaj koji istraje i ostane jeste onaj savršeni.''
Nešto mi ipak govori da srećnog kraja za njih dvoje neće biti.
''Ako slučajno tokom tvog oproštaja od celibata, duboko u noć, koja, kao što se kaže, nosi savet, neka posebna devojka koju su tvoji prijatelji izabrali da proslave ovaj poslednji dan, naime, ako se desi bilo šta što bi moglo da te navede da staviš pod sumnju sve ono što smo jedno drugom rekli do juče, odmah me obavesti, pošalji poruku, čak i goluba, šumskog čuvara... Ali nemoj da me pustiš da dođem u crkvu i da se ja nađem, umesto ti, da čekam onog drugog koji, povrh svega, neće doći. To ti nikada ne bih oprostila. Ni ono ostalo, ali mogla bih nekako da pređem preko toga. U svakom slučaju volim te, i ako sve bude dobro, udaću se za tebe.''
Venčanju naravno prethodi momačko veče, na koje opet upada Babi, sa perikom i stavom: Vidi, imam periku, ajde da se kresnemo, zamisli da to nisam ja. I Step koji zaskače, i sutradan ide da se oženi prećutkujući Đin da je video Babi, da ima dete sa njom i da je spavao sa njom... Bedno ubeđujući sebe da je to samo bio oproštaj od samačkog života.
''Postoje trenuci u životu koji su prijatni baš zato što su neočekivani.''
Osim ovog trougla, iznervirao me i kraj koji je dobio Polo, Stepov najbolji prijatelj koji je poginuo. Od simpatičnog momka, ludog i luckastog - došao je do toga da je njegov kraj bio samo običan kukavičluk. Naime, ostavio je pismo koje Palina tek sada predaje Stepu, u kome piše da je one noći, pre nego što je seo u kola, popio neke lekove... Ubio se, da skratim priču. Bio je bolestan i eto, da objasni Stepu preko pisma da nikako nije mogao da mu pomogne.
''Dakle, plašili smo se… Ponekad čovek nema hrabrosti da živi lepši život.''
Palina mi je za divno čudo ostala jednako draga, bez dlake na jeziku, osim eto, tog detalja o Polu o kome je tek 6 godina kasnije progovorila.
''Na možeš ponovo da se pojaviš u nečijem životu kako ti je volja! Kad sam izgubila Pola, bilo mi je strašno, a ona umesto da bude uz mene, samo je nestala, pa sam izgubila i svoju najbolju drugaricu. S jednom razlikom: da je to želela, mogla je da bude tu, budući da je još bila živa.''
Sve u svemu... Ovo se pretvorilo u špansku seriju. Još samo nismo saznali ko je sam sebi otac. Svaka rečenica ove knjige napisana je u pokušaju pravdanja Babi. Kao da je jedan Federiko pisao prve dve knjige, i onda drugi Federiko pročitao i pomislio ''O vidi, Babi je bila takva kučka, aj da izmislim zašto je to sve bilo tako i da joj dam srećan kraj, čisto da iznerviram ljude. Ko je ova Đin i zašto tu upada? Nju ću da sjebem.''
''Molim te, nemoj ponovo da patim zbog tebe. Umrla bih. Ako ne misliš da možeš to da ispuniš, ustani sad i idi, molim te.''
''Pitam se koliko puta čovek čuje “Ah, ništa naročito…”, a iza toga je čitav svet, gomila stvari tolika da veća ne može biti.''
3 zvezdice, i to samo zbog stila pisanja i zbog toga što mi je negde bilo drago što se opet srećem sa svim ovim likovima... Inače bi bila jedna zvezdica.
''Kada neko zbog tebe mnogo pati, taj bol nikada neće nestati, taj ožiljak ostaje ne srcu, položen kao nekakav lak list, koji će se, kad u okrobru padne s nekog velikog drveta, zaivek tu zaustaviti. I želeo ti to ili ne, nikakav vetar, nikakav vredan čistač neće uspeti da očiste to srce.''
No, kako mi zasmrdeo ovaj prvi deo, ako se ovako nastavi, biće dobro ako drugi deo dobije jedan krak zvezdice.
''Ali da li se prevara zaista prevazilazi? Zar ona nije kao rana koja svakako ostavlja trag, ta opekotina, taj pad koji smo možda doživeli kad smo bili mali, ali koji nam je u kožu urezao tu neizbrisivu belu mrlju?''
Odio decirlo pero NO me ha gustado. De las 800 páginas que tiene el libro (puñado de páginas arriba o abajo dependiendo de tu edición) le sobran 600.
La rama de la historia sobre Step, Gin y Babi no tiene sentido alguno, las reacciones de los personajes a los eventos y noticias a las que se enfrentan me han resultado muy poco creíbles. Las conversaciones y el lenguaje que utilizan son de adolescentes de 14 años y no de adultos. La Gin que nos presentaron en "Tengo ganas de tí" nunca se habría comportado como lo hace en esta entrega.
Step ha perdido todo su encanto, su fuerza y su integridad y mejor no digo nada sobre Babi!
Quizás lo menos creíble de la serie de despropósitos que se van sucediendo es lo concerniente a Pollo. Uno, porque mancha su recuerdo, y dos, porque las autopsias están para algo... (no puedo comentar más si caer en spoilers).
Los únicos fragmentos del libro que he disfrutado han sido los dedicados a Pallina y Daniela.
Me quedo con el final, que era lo que yo estaba esperando que ocurriese y me olvido del resto de la historia.
Cuando supe que saldría este libro imagine lo que iba a encontrarme, no supe si este libro fue para esas personas que sienten aprecio por Babi y que continúan llamando "H" a Steph, pero bueno, lo que jamás imagine fue encontrarme con esta gran injusticia y estupidez; ok que quisiera darle tal vez un toque realista pero no hasta ese punto.
No puedo expresar mi decepción, tristeza y enojo con este libro. Me pregunto si el autor olvido lo que escribió en el libro anterior, por que digo ¿dónde están los sentimientos que encontré en la segunda parte? para mi fue el primer libro, una parte del segundo y este, pues no hay nada ahí del anterior, donde encontré muchas cosas que parecía que de la nada se esfumaron.
Realmente no sé si el autor escribió este libro porque el quería darle un final a sus personajes (triste o feliz) y que no influyera el grupo de fans que seguía insistiendo en ese final, si lo hizo por él, me alegro aunque no fue lo que yo esperaba.
A pesar de no ser un mal libro, no lo disfruté, aunque ese final puede ser muy bonito para todos, no lo es para mi y lo siento si muchos no están de acuerdo, es mi opinión y eso nadie lo cambia.
Voy a aprovechar este espacio para desahogarme porque, sinceramente, siento que la historia contada en "A tres metros sobre el cielo" y "Tengo ganas de ti" se ha perdido cuando fue continuada en "Tres veces tú". Y haré lo posible para que no se me vaya ningún spoiler, pero no prometo nada... Disculpen si me extiendo más de la cuenta, pero es necesario para cerrar este ciclo.
En primer lugar, me gustó que presentaran a un Step más organizado, maduro y con sus ideas claras (al principio) sobre lo que quería de la vida, lo agradecido que estaba por lo que tenía y cómo deseaba seguir trabajando para lograr la felicidad que tanto anhelaba. Nuevos personajes que lo acompañan y de verdad te emocionas por conocerlos un poco más porque son geniales y tienen ese toque único que puede atrapar a un lector... (al menos, al principio).
Todo esto parecía color de rosas de un modo que casi me lo creí hasta que... llegó Babi y volvió de cabeza el mundo perfecto de Step y Gin. Sobre todo el de Step, como se esperaba. Esa Babi descarada y egoísta que apareció en TGDT, también sale aquí y ¡de qué forma! Me parece que se volvió peor con el pasar de los años, aunque se ve un poco más madura, no lo pensó ni dos veces para aparecerse en la vida de Step después del daño que le hizo y sabiendo que estaba con alguien más. Hasta el mismo Step expresa esa inquietud en varias oportunidades... ¡¿Dónde estaba ella cuando él la necesitaba?!
Babi no estuvo, pero Gin sí. Aunque no soy muy fan de ella, no se merecía el final que tuvo, la tortura de saber lo que Step le hizo (no me extiendo en esta parte porque sería spoiler) y tener que lidiar con un momento de dolor enorme cuando algo maravilloso acababa de llegar a su vida. A ella sí que le tocó las siete plagas de Egipto y se las aguantó como una campeona, lo que no me parece porque se merecía algo mucho mejor que sufrir nuevamente por Step. Aunque su actitud también era un poco molesta de vez en cuando.
En este libro se muestra el lado más descarado/odiado de nuestros personajes conocidos, unos más que otros. La historia de Pollo ya nos había causado dolor, ¿por qué arruinarla manchando su memoria? ¿Era muy necesario hacer eso? Yo no lo creo.
Step se vuelve algo cínico al reencontrarse con Babi, lastimando a Gin y luego dándose golpes de pecho. Lo peor es cuando se dice a sí mismo que "es un simple error" y lo comete más veces de las que recuerdo, pero fingiendo que no existe nadie más dentro de su burbuja. ¿Es en serio? ¿No amaba a Gin y todo el rollo? ¿Por qué lo hacía? Babi no duda en demostrar que hará lo que sea para recuperar a su único amor (al que lastimó de mil formas) y ni siquiera considera los límites, ¡no los tiene! Lo único que me parece que hace bien es cuando reconoce que Gin es mucho mejor persona que ella, porque de verdad lo es.
En cambio, Daniela se presenta mucho más centrada en su vida y me parece que es la única cuerda de la familia. Actúa de forma madura y, si bien tiene algo del descaro que recuerdo, es más sensata que su madre y hermana.
Nuevos personajes que al principio te agradan y luego se transforman de una manera que te preguntas ¿qué mosca le ha picado a todo el mundo? Al final parece una pelea de "¿quién engaña a quién? y ¿cuán descarado puedes ser?". Si bien al principio fui team Babi, en el segundo libro la odié y en el tercero terminé de detestarla por su forma de actuar, pero Step cayó en lo mismo y prefiero olvidar cómo sucedieron las cosas porque, sinceramente, siento que esta historia podía ser mejor sin lastimar a tantos personajes ni convertidos en el lado descarado de sí mismos.
La trama entretiene, porque me mantuvo en suspenso para saber qué nueva idiotez haría uno que otro personaje, pero lo cierto es que también presentan situaciones que no iban ni al caso.
Por mi parte queda decir que, sinceramente, lo que inició como una bonita historia de amor se convirtió en algo que no quisiera recordar porque, de ese bonito amor solo quedaron los recuerdos. Los mismos personajes se encargaron de mancharlo con sus respectivas acciones... y aunque esto es ficción, cuando una historia te atrapa como "A3MSC" y "TGDT", lo menos que esperas es que termine de una forma que no te haga pensar "¿por qué me enamoré de esta historia antes?".
Ahora sí, terminé de desahogarme y cerré mi ciclo con esta historia.
Cómo destrozar una historia, que dos libros había tenido suficiente, en 800 páginas por Federico Moccia. Si teneís curiosidad en leer este libro porque los dos anteriores os gustaron mucho, no lo hagáis. No perdáis el tiempo porque todo lo que va a pasar es fácil de aveirguar. De esas 800 páginas que tiene el libro si se hubieran quedado en 400, aún sí se siguen pareciendo muchas, hubiera sido mejor. Toda la historia tiene muchísimo relleno debido a que no hace nada más que contarnos los negociaciones y todo lo que tiene que ver con el trabajo de Stef una y otra vez e incluso el autor se atreve a cambiar lo que le sucede a Pollo después de tantos años. No puedes hacer que en "3MSEC" todo el mundo quiera a Pollo y sienta mucha pena por su muerte y ahora en esta tercera parte digas que tenía una enfermedad y que decidió ser un corbarde y atiborrarse a pastillas y que eso lo iba a matar sí o sí, y que el accidente de moto en las carreras fue una forma de encubrirlo... Muy mal, saber eso ha hecho que haya sentido una decepción hacia Pollo. Stef se ha vuelto un cursi de narices y lo que suele hacer con Babi cada bez que se encuentran es hacer el amor, se ve que tienen que recuperar el tiempo. Las conversaciones que tienen los personajes entre sí son absurdas. Hay una cosa que me ha hecho mucha "gracia" y viene de parte de la madre de Babi: su hija Babi y su marido Lorenzo tienen problemas en su relación y la madre le "aconseja" a Babi que ella y Lorenzo tienen que mantener más relaciones sexuales porque ÉL TRABAJA MUCHO Y SE LO MERECE. Señora vaya a tomar viento fresco. Una decepción, para escribir eso, podía haberse estado quietecito y haber dejado la historia tal y como estaba.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Stephen King scrisse il primo libro della Torre Nera, L'Ultimo Cavaliere, tra il 1978 e il 1981. Terminò l'ultimo romanzo della serie solo nel 2004. Per sua stessa ammissione, non sapeva precisamente dove stesse andando durante le fasi di scrittura. Procedeva passo per passo, romanzo dopo romanzo, e anche per questo motivo la stesura della serie gli richiese più di vent'anni. Nonostante questo, per chi la leggesse tutta di seguito, nella Torre Nera tutto torna, tutto si incastra, come se davvero la trama fosse già stata scritta e King l'abbia solo scoperta, libro dopo libro, anno dopo anno. Tutta questa premessa per dire che FedeMoccia non è Stephen King. Non dico che non sono paragonabili, dico che vengono proprio da universi diversi. E sì, il paragone è impietoso da parte mia, ma nasce da un motivo ben preciso: secondo me Moccia aveva tre diverse idee in testa quando ha scritto ognuno dei tre libri di questa serie, e SI VEDE. Con 3MSC (scritto originariamente nel 1992), ha voluto raccontarci una storia adolescenziale, la classica storia che ci frega tutte (specialmente se l'avete letto come me a 14 anni, sui banchi della prima liceo), in cui la brava ragazza si innamora di un teppista, classicone dei classiconi, funziona sempre come la panna montata sulle fragole. Il romanzo finisce con una nota agrodolce ma molto realistica; i due si lasciano perché non hanno in comune nemmeno la marca di dentifricio che usano, finito lo stordimento amoroso delle prime settimane litigano e basta, vogliono cose diverse, amano cose diverse, non hanno nulla di cui parlare e se parlano litigano. È così che va nella vita reale, c'è poco da fare; resta quella consapevolezza che un amore così bruciante, come quello che vivi in quella particolare fase dell'adolescenza, difficilmente lo incontrerai di nuovo. Ma va bene così. La vita va avanti. Sfortunatamente, va avanti anche la storia. Quando uscì "Ho Voglia di Te" nel 2006, lo lessi con alte aspettative (del resto in quel periodo lessi Twilight e me ne innamorai, santa pazienza questi adolescenti), eppure mi deluse. Deluse anche perché Moccia con quella storia forse un minimo coerente con l'intento iniziale rimase: voleva dare un lieto fine a Step, ma era chiaro che non avrebbe potuto esserlo assieme a Babi per tutti i motivi di cui sopra. Ergo, entra in scena un nuovo personaggio, aka Gin, una stalker che pianifica tutto per prendersi Step costi quel che costi, una per la quale dovresti chiedere un'ordinanza restrittiva - invece ça va sans dire, Step quando lo scopre è lusingato, che non fosse una cima l'avevamo sempre saputo. In sostanza, con questo romanzo FedeMoccia a modo suo vuole dare un riscatto a Step, chiude definitivamente la porta Babi e gli dà un palese lieto fine con Gin, che a conti fatti è quella davvero giusta per lui. Dopo dieci anni cambia idea. - Premessa: Tre Volte Te è un libro di settecento pagine che tolte le scene totalmente inutili ne avrebbe contate duecento scarse. Ci sono una marea di personaggi che servono solo a farci vedere l'idea che ha FedeMoccia del mondo televisivo italiano, che è composto da 1) uomini imbecilli che ragionano col membro, 2) femmine zoccole che la darebbero a tutti gli impiegati Fininvest per un posto da valletta. Un ritratto gratificante. Poi c'è Step. Sono passati anni, ora è un produttore di successo, ma per metà romanzo torna indietro con flashback agli anni dell'adolescenza quando andava in giro a fare a botte. Io manco mi ricordo le facce di quelli con cui andavo all'Università, questo rivanga tutto il giorno gli anni del liceo. Deve avere una vita pienissima. C'è Babi. Babi che fa la grafica, ha completamente cambiato personalità, si è pentita del matrimonio, e ha un figlio con Step (no spoiler, accade tipo al capitolo due). Boom! Been there, done that, un giro in macchina e nasce un figlio. Ovviamente Step non ci pensa nemmeno a chiedere il test del dna, le crede sulla parola, d'altronde il figlio gli somiglia e n e s s u n o finora se n'è accorto ma è così. Pace. Infine Gin. Praticamente il suo ruolo è quello del terzo incomodo per tutto il libro, tranne i momenti in cui Step finge di essere innamorato di lei. Gin che per la prima parte del libro nemmeno compare. Non potrebbe essere più evidente che tutto "Ho Voglia di Te" a questo punto non ha avuto nessunissimo senso, perché ci ritroviamo daccapo, cornuta e ignorata, perché Babi è il vero amore di Step e Step il vero amore di Babi, anche se sono stati insieme sei mesi a diciott'anni senza mai più vedersi, anche se non hanno in comune nemmeno la marca del dentifricio, anche se- E niente, evidentemente a Moccia gli era rimasto questo tarlo e doveva farli finire insieme alla fine del giro, C'è il lieto fine ovviamente, per Step e Babi ma non per la valanga di personaggi secondari che ci siamo portati sul groppone per settecento pagine e di cui in fondo in fondo non ce ne fregava assolutamente niente. Una menzione speciale, prima di concludere, vorrei dedicarla ai dialoghi. Ora, mi pare che Moccia abbia scritto a lungo per il cinema e per la TV. E ora una cosa voglio sapere UNA, com'è possibile che un autore di sceneggiature riesca a scrivere dialoghi così inverosimili che nemmeno in The Lady. Roba tipo che uno chiede "che ora è" e l'altro parte in tre ore di monologo in cui gli racconta metà della sua vita, del tizio che si scopa e anche cosa si vorrebbe mangiare per cena. Non c'è una naturalezza nella conversazione, solo un'ansia di inserirci tutte le info possibili (la maggior parte delle volte totalmente inutili) e spesso assolutamente non richieste. Plus, parlano pure tutti allo stesso modo, ma che ve lo dico a fare? Perlomeno ora che l'ho letto la me quattordicenne che voleva assolutamente sapere come andava a finire si metterà la stramaledetta anima in pace.
Moccia, pero qué haces con tu vida. Muchas cosas que decir de este sinsentido de 800 páginas. Aquí va la reseña sin spoilers, la que tiene spoilers en el enlace del blog.
Tres veces tú es un libro totalmente innecesario que solo sirve para alargar una historia que ya se explotó demasiado en su día. Busca contentar a un sector de las y los fans que se "enamocciaron" en su día, sin prestar demasiada atención al resto. En mi opinión, es un libro previsible, ya que desde las primeras páginas te puedes hacer una idea de con quién terminará Step.
En un principio, parece que los personajes han evolucionado, pero al final resultan ser bastante similares a como fueron en los primeros libros. El libro tardó diez capítulos en convertirse en una basura, literalmente. Y una vez se reveló algo ahí, ya supe cómo iba a terminar todo, aunque no me esperaba que lo hiciera de la manera en la que lo hizo. Parece que vuelven a tener 14 años. Por medio de la novela, también se descubre un secreto que ocultó durante mucho tiempo uno de los personajes de A3MSEC, que en mi opinión, manchó muchísimo la historia del personaje, y no venía a cuento. En ningún momento me habría imaginado eso. Solo me ha gustado leer a Pallina, porque Gin me encantaba pero en este libro ha dejado de ser ella.
El libro es muuuuy largo para lo que quiere contar. Son 800 páginas que se hacen bastante repetitivas y que cuentan algo que se podría haber resumido al menos en la mitad de páginas. Hay muchos pasajes que son totalmente innecesarios; se habla muchísimo del trabajo de Step, y en mi opinión, se le dedican demasiadas páginas a algo que podría contarse en muchas menos. Alargar por alargar.
El final... El final me dio muchísima rabia, y me pareció una forma fácil de terminarlo para contentar, como decía, a un sector, y al otro dejarle ahí. Independientemente de si eres de Babi o de Gin, creo que el desenlace de la historia es malísimo, facilón, y para justificar todas las acciones de Step. Para esto no hacía falta un libro de 800 páginas.
Parece que solo existe el primer libro y que el segundo nunca ha sucedido. Bueno, sí las primeras páginas de Tengo ganas de ti, pero no el resto, porque no se entiende todo lo sucedido en Tres veces tú en caso de haber leído Tengo ganas de ti. Y bueno, no sé cómo expresarme mejor sin entrar en detalles, así que paso a una opinión más detallada para todos aquellos a quienes no les importe saber qué pasa en el libro.
No me ha gustado nada, tenía la impresión de que no pasaba nada en el libro. De las 811 páginas que tiene, sobran más de 500.
La historia no me ha convencido y tampoco la forma en la que está escrita. Es cierto que han pasado muchos años desde que leí los dos libros anteriores de la saga, pero me costó reconocer a los personajes y no llegué a empatizar con ellos. De los tres principales fue Gin la que más me gustó, esto fue todo una sorpresa puesto que la odié muchísimo en Tengo ganas de ti, que precisamente fuera ella el mejor personaje del libro dice mucho sobre cómo transcurre la historia.
Para empezar, si Federico quería hacernos recordar lo intensa que había sido la relación de Step y Babi y si, sobre todo, quería hacernos ver que su amor va más allá del tiempo y que están destinados a estar juntos, comenzó mal, muy mal. El reencuentro entre ellos dos fue más frío que la noche en la que se hundió el Titanic, por no hablar de la falta de credibilidad. Y es que Step recibe una invitación anónima para ir a una exposición y allí se encuentra a Babi la cual le lleva un regalo, pero él no sospecha nada hasta horas más tarde (se ve que Step se ha olvidado de sumar 1+1). Por otra parte, Babi le dice que es madre de un niño de 6 años el cual es también su hijo y Step se lo toma con toda la tranquilidad del mundo, incluso tuve que releer el párrafo porque no sabía si le había dicho que era padre o le había dado la hora. Odié a Step en este libro. Insensible, machista, mentiroso, infiel, cobarde... ¿Cómo puede tener la poca sensibilidad de ponerle los cuernos a su mujer embarazada? Tío, si no querías a Gin tendrías que haberla dejado, pero hacerla sufrir de ese modo... Es lo más ruin que he leído en mucho tiempo. Está claro que se conformó con ella mientras que la asquerosa de Babi intentaba tener la vida perfecta para la que había sido educada, cuando la niñata se hartó de esa vida y quiso un poco de amor, corrió como la perra que es en busca de Step. Step solo quería a Gin para que le hiciese el desayuno, la comida y la cena. En este libro advertí bastante machismo, en todas las parejas eran las mujeres las que hacían la comida e incluso cuando sus maridos llegaban del trabajo los recibían con una cerveza. El machismo se hace muy patente. Por ejemplo, la novia de Simone hace un cumplido sobre otra mujer y él, como si ella no estuviera delante, le dice a otro personaje: "¿lo ves? Y ni siquiera la he aleccionado. Y es raro que una mujer hable así de otra mujer..." ni tan siquiera comprendo como pude terminar este libro con las ganas de vomitar que me estaban entrando.
Otra cosa que no me gustó fueron los comentarios hacia los homosexuales y cito textualmente: "He conseguido meter en razón a una loca histérica" refiriéndose al presentador de un programa de televisión el cual es homosexual o "pues sí, es verdad, los gais son idénticos a nosotros" y muchos más comentarios del estilo que me dieron mucho asco.
Tampoco me gustó el estilo, hay muchos cambios de narrador. Al principio estos saltos eran entre Step (narrador en primera persona) combinado con el narrador en tercera persona para conocer la vida de Babi y Gin (cosa que entendía perfectamente puesto que son los tres protagonistas) pero a medida que avanzaba la obra, Moccia le dedicó capítulos a otros personajes como Daniela (la hermana de Babi), el compañero de trabajo de Step, Pallina... para introducirnos así historias que no tenían nada que ver con la trama principal. En algunos casos me costó reconocer el cambio de voz, también me fue difícil asignarle en mi cabeza una personalidad diferenciada a cada personaje porque a pesar de que le dedicaba capítulos enteros eran capítulos llenos de paja, en los que podías conocer muchas cosas sobre programas de tv o sobre comida, pero muy poco sobre la personalidad de los personajes, los cuales me parecieron poco profundos e insufribles. Las partes en las que Step era narrador, más que un narrador en primera persona parecía un narrador omnisciente, parecía que tenía superpoderes que le permitían conocer los pensamientos y sentimientos de los demás personajes. Por ejemplo, en un capítulo dice que Karim finge estar preocupado por Fulvio y realmente Karim es un trabajador al que prácticamente no conoce. Pienso que al libro le sobraban más de 500 páginas, trata historias irrelevantes sobre personajes secundarios que se podrían resolver en 10 líneas, pero a los que le dedica capítulos enteros. También se pasa páginas y páginas describiendo cenas y fiestas y programas de televisión que aportan muy poco (por no decir nada) a la trama. ¡Insufrible!
No me esperaba una tercera parte de esta saga, pero para escribir un libro como este hubiera sido mejor quedarnos con el final que nos dio en Tengo ganas de ti. En mi opinión, el libro no está a la altura. La calidad literaria deja mucho que desear y el trato a los personajes me pareció de risa, simplemente no los reconocí e incluso los llegué a odiar.
El final del libro no me emocionó para nada, me pareció ridículamente barato. Cuando se descubre el problema médico de Gin yo ya sabía como iba a terminar. El tumor que padece es el deus ex machina de este libro. Es decir, Federico en Tengo ganas de ti no le dio a los lectores el final que ellos esperaban; Step se quedó con Gin y no con Babi, ¿cómo resolver este lío en el que se había metido? pues decide matar a Gin para contentar a ese sector de lectores enfadados. Moccia se cargó a Gin para conmover al lector y que el libro pareciese menos malo de lo que es, sacar unas lágrimas baratas y contentar a los proBabi.
Pues conmigo no consiguió nada de esto. El libro no es que sea malo, es que es muy malo. Y lo peor es que me he gastado 18.90€... que alguien me mate.
Nunca pensé que un libro pudiera desilusionarme tanto! Vaya manera del autor de echar a perder la historia de amor de Babi, Step y Gin. Muy aburrido, capítulos de relleno que pudieron no estar, me salté páginas y páginas intentando encontrar la historia de amor que con dos libros me engancho y nunca la encontré. Los personajes perdieron su esencia, un final injusto para Gin y una historia falta de sentimiento. Lo terminé porque ya lo había comprado pero no es un libro que recomiende, nos quedamos con los dos primeros libros y hasta ahí!!!
Ho letto Tre metri sopra il cielo stordita dai consigli di una mia amica di allora. A 13 anni mi aveva dato l'idea di un romanzetto scialbo, stereotipato, molesto nel suo non avere pretese. L'unica cosa che mi era piaciuta era Roma vista da romani, quei posti che non avrei potuto vedere andandoci solo da turista un paio di giorni. L'avevo letto e avevo chiesto alla mia amica di non darmi mai più consigli di lettura. Quando uscì Ho vogila di te non lo volli leggere finché non mi si presentò sotto forma di pdf. Ancora una volta, un totale spreco di carta, con una componente malata di possesso, esibizionismo, stronzaggine allo stato puro. Questo terzo malloppo l'ho letto perché leggere trash mi piace, mi piace pensare che esiste il male nella scrittura, e che va evitato come la peste. Qui dentro c'è tutto quello che qualsiasi persona che abbia voglia di scrivere deve evitare. La trama è scontata, i colpi di scena sono telefonati, sappiamo già tutti che Babi e Step torneranno insieme, perché la merda sta con altra merda, e ci incuriosiamo dei tentativi goffi e senza respiro di un autorucolo che con questo libello ha perso la seppur minima traccia di dignità che gli restava. I personaggi sono piatti, anche quelli secondari servono tutti per l'avvicinamento di questi due imbecilli, il ragazzo che da bullo diventa un ricco borghese, la ragazza che da borghesotta ricca e viziata, rimane sempre la solita borghese ricca e viziata. Step non ha libero arbitrio, Babi è una sgualdrina consumata. La retorica pesante della ricchezza e del tradimento imbastisce una storia scontata dal finale troppo sicuro, l'adorazione della prima volta e del primo amore fa perdere il senso della realtà a favore di una mistificazione. La malattia è solo il tentativo di sollevare i protagonisti dalla scelta che li farebbe davvero maturare, bloccandoli allo stadio dell'immaturità perenne, prendendoli per mano e evitando il bivio pericoloso. L'ossessione malata viene interpretata come pazienza, i sentimenti sono poveri, votati solo alla sentimentalizzazione della vicenda, non c'è amore, solo ricordi e incertezza e incapacità di prendere decisioni importanti. Federico Moccia copia da sé stesso, amalgama tutto in un bestione che, al di là delle dimensioni, non funziona: non si approfondisce la vita dei due, non si da lo spazio giusto all'evoluzione di due persone a metà della loro vita. Tenta stupidamente di tirare le fila ma fallisce perché non da la giusta importanza alla narrativa della crescita. Tre volte te è un fallimento di scrittura, perché non ha stile, è un fallimento narrativo perché non c'è una storia coesa e coerente, è un fallimento della poetica generazionale perché è troppo legato al fenomeno adolescenziale, troppo impantanato nella retorica stupida del primo amore, e non riesce a evolvere in maniera razionale e logica. In un mondo ideale, questo libro non andrebbe pubblicato. Si tratta di un'orrenda fandonia emotiva costruita sul nulla che non aggiunge niente, semmai rovina quel poco di senso che avrebbe avuto in un momento storico, qualora il primo romanzo fosse stato trattato per quello che è, ossia una banalizzazione del rapporto di coppia tra due adolescenti, una lettura adolescenziale da dimenticare passati i diciotto anni. Moccia dovrebbe giusto darsi all'ippica, la scrittura non è cosa sua.
A ver como cuento esto. De entrada, no lo leáis. Ahorraros eso, por favor, por mi. Pero si vais a cruzar ese umbral, llevad bolsa, porque vais a sufrir una mezcla de llanto y vómito interesante.
Esta última parte muestra la parte más cuñada de Moccia, con grandes dosis de sexismo, misoginia y sobre todo, y esto es nuevo, mucha y mucha homofobia. Tiene fragmentos maravillosos que dan todo el asco, véase:
"Dicho esto, se va y cierra la puerta de mi despacho. Giorgio me mira.
—¿Y bien? ¿Qué me dices? ¿Te gusta? —¿Desde qué punto de vista? —Profesional. —Me da un poco de miedo. —¿Te da miedo alguien que dice la verdad? No es propio de ti. —Tienes razón, era una broma. Me parece que se puede confiar en ella. Es directa, sincera, transparente. Tal vez sea lesbiana. —Yo también lo he pensado. Y eso ha hecho que me dé cuenta de una cosa. —¿De qué? —De que somos dos tremendos machistas. —Exacto."
jajajajjshhjakjcdxddddddd q grasioso sjjajahhaj seguramente me han llamao maxista i mira, m rio jjqajajjkjkjkjkk
Muchos de los diálogos no parece que sean los personajes hablando, si no la voz de Moccia resonando en las páginas. Básicamente todo son opiniones suyas que hace pasar por las de Step, Gin y el rosario de personajes que nos muestra.
Otra cosa que me molesta soberanamente es como trata y describe a las mujeres. Tiene como varias partes, el pelo, los pechos y la figura. Siempre sigue un esquema así, mostrando una especie de lado voyeur al entrar en detalles como si los pechos de una o de otra son implantes o no.
En fin, podría entrar mucho en este libro, como el (spoilers) mujer en la nevera que le hace a Gin, o como que la unica parte que interesaba en un principio era Daniela y que luego se carga porque UNA MUGER SOLA QUE BERWENSA NESESITA UN OMBRE FWERTE Q LA DEFIENFDA. Y el maniqueismo con el que trata a Raffaela, y como la castiga por el placer de castigarla.
Este libro se resume en un T_D_S P_T_S brutal, y Moccia encima nos lo quiere vender a nosotras, en plan "Mirad lo que hacéis, que malas son las mujeres".
Tengo todo el sentimiento fresco... tal vez ni siquiera lo estoy analizando correctamente pero de verdad que la conclusión de esta historia significa mucho para mí... qué feliz soy! Claro que tuvo muchos detalles que no me gustaron del todo y uno en especial muy triste... pero no entiendo a la gente que tanto critica el que el autor haya "querido darles gusto a solo una parte de sus seguidores" me hacen pensar que no han tenido un Amor que los tuviera a 3msc :) creo que muy en el fondo todos queremos experimentar algo así en nuestra vida aunque no sea eterno. En verdad que contenta estoy! Final perfecto <3
Četiri sata života, koje nikada neću vratiti. Inače, na pitanja na poleđini je odgovoreno na prvih deset stranica ostalo je samo prazna priča, hrana i spisak popularnih pesama. Ajde što je sama ova knjiga nepotrebna, nego je još i podeljena na dva dela. Recenzija je na blogu. http://thestuffdreamsaremadeof21.blog...
Pero... por qué?? Largo para aburrir. Innecesario. Un final que no debió tener solo por la presión del público. Una Gin demasiado buena para todo lo demás, que resultó pobre. Una decepción
900+ pages better than the last 1000+ from the books before this one. So... let me tell you something. I thought there would be nothing that would make me change my mind towards the story between Step, Baby and Gin. Tres metros sobre el cielo was one of the most beautiful movies I’ve ever watched. But the second one... was awful. And I really didn’t expect this series to continue. I mean, years ago, when the first 2 books were published, I thought that the story should end, because there was no point in continuing. But I was wrong. I really liked this third book. Way more than the first 2.
Aunque me ha sobrado medio libro, al final me ha gustado. Se ha centrado en lo que nos interesa, en los protas y los personajes que ya conocíamos.
Me alegro de que Daniela haya acabado así de bien, se lo merece.
SPOILER. Yo soy #TeamBabi, asique el final me ha gustado, aunque me ha dado pena, pero era lo que tenía que pasar. Tenían que acabar juntos, de otra manera no habría tenido sentido seguir esta historia.
Se me ha escapado alguna lagrimilla cada vez que se acordaban de Pollo, es una de las muertes literarias que más me han dolido, aunque no me ha gustado mucho la explicación...
En resumen, podría haber sobrevivido sin este libro, pero el final ha sido el que yo deseaba.
A pesar de que no me gustó la manera en la que se llevaron las cosas, se lleva 4 estrellas porque consiguió hacerme sentir mucho, llorar como una magdalena y dejarme boquiabierta en más de una ocasión.
Ho amato “Tre metri sopra il cielo” da ragazzina,avevo circa 12 anni quando ho visto il film e qualche annetto in più quando ho letto il libro. Ho vissuto la storia d'amore di Babi e Step,in contemporanea alle mie prime cottarelle e me ne sono innamorata. Nel primo capitolo della storia ho amato il rapporto dei due protagonisti e sognato di trovare un amore così,un amore irrazionale,che ti spinge ad essere te stesso ad ogni costo,a scoprire la tua vera natura,non quello che gli altri vorrebbero che tu fossi. Ho pianto con Babi quando ha lasciato Step e sulle note di “Sere nere” del mio amato Tiziano Ferro,ho passato serate intere a vedere il film a nastro,come se non ci fosse un domani.
Quando è uscito il seguito era già più grandicella e leggendo il libro,le mie sensazioni,le mie emozioni e anche le mie opinioni riguardo alla storia sono ovviamente mutate. “Ho voglia di te” mi è piaciuto,non posso negarlo; ma non posso dire di aver amato l'avvento di Gin nella vita di Step allo stesso modo in cui ho amato lui con Babi. Ho sperato fino all'ultimo che Babi cambiasse idea,che ci ripensasse e che convolassero loro a nozze,non lei con un altro!!! di conseguenza l'ho odiata quando non l'ha fatto,sbagliando tutto,rendendo la sua vita ancora più complicata.
Ci troviamo dunque nel prologo del libro che devo recensire,il terzo libro della serie.Il romanzo è ambientato ben 6 anni dopo quello che è successo fra Babi e Step. Ormai il nostro protagonista maschile è un affermato produttore televisivo,in procinto di sposarsi con Gin,la sua vita si snoda fra lavoro,amici e fidanzata. Tutto sembra andar bene,fin quando non arriva un invito in redazione,ad una mostra a cui Step non può proprio rinunciare.
Ed è lì che incontra proprio la sua ex,quella a cui tanto ha pensato,quella che le è mancata,per cui ha sofferto tanto,troppo. Ovviamente Babi non è lì per caso ed ha escogitato quello stratagemma affinchè Step conoscesse una persona: suo figlio. Infatti quella sera,sulla spiaggia di sei anni prima,quando hanno fatto l'amore,babi è rimasta incinta e ha tenuto il bambino,Massimo,figlio di Step e non di suo marito come gli ha fatto credere. Per il ragazzo è un colpo al cuore,non aver potuto crescere il suo bambino,non essergli potuto stare accanto quando è nato,quando la notte piangeva,quando aveva bisogno del suo papà. Ed è un colpo ancora più forte scoprire che c'è qualcun altro al posto suo. Torna a casa da Gin e viene a conoscenza di un altra notizia che lo sconvolge: la ragazza è incinta!Sarà padre per la seconda volta in un giorno!
Il ragazzo entra in crisi perchè Babi vorrebbe che Step entrasse a far parte della vita del loro bambino ed entrerà in un gioco molto pericoloso che lo spingerà a fare i conti con il proprio passato(che forse proprio passato non è) e con il presente che non può ormai accantonare.
Sto scrivendo questa recensione di pancia,d'impulso,perchè per me non è affatto facile essere obiettiva riguardo questo romanzo. Step ,Babi e Gin sono i protagonisti dei primi libri adolescenziali da me letti e ad oggi,essendo adulta,sono stata comunque trascinata dalla storia e nella storia.
Ho vissuto sulla mia pelle le paure e le incertezze di Step,ho odiato Babi per la sue indecisione e Gin per la sua debolezza. Mi sbagliavo su Gin e mi sbagliavo su Babi,ma si sa,le emozioni e le sensazioni non si possono calcolare o programmare.
Ho trovato le prime pagine un po' lente,ho fatto un po' fatica a leggerle e ad entrare nella storia completamente,ma mi rendo conto che ambientare un libro sei anni dopo la fine del precedente e con così tanti anni di distanza non è semplice. Continuando a leggere il testo mi ha preso sempre di più ed ero curiosa e bramosa di andare avanti per scoprire dove saremmo arrivati con la storia.
Ho riso,ho pianto e mi sono arrabbiata alla fine. Ci sono rimasta male,avrei voluto che ci fosse una soluzione diversa,ma non c'è stata.
Sicuramente emotivamente parlando e per la mia ship,il libro non è finito male,ma ho pianto,avevo i lacrimoni che scendevano senza arrestarsi e ho scritto alle mia colleghe per trovare supporto perchè ci sono rimasta male per un protagonista della storia. Non vi dirò quale,non vi dirò la fine,non farò spoiler perchè mi aspetto che i fan di questa serie leggano anche l'epilogo.
Un difettuccio c'è però.... Ho sempre sognato la fine,da romaticona quale sono,in un certo modo,e forse a mio parere è stata un po' troppo sbrigativa; avrei voluto che si dilungasse un po' di più senza lasciare troppo all'immaginazione e volevo che quel capitolo non finisse mai! Per il resto non posso dire niente. Mi sono ritrovata catapultata indietro di dieci anni, risentendo i suoni,i sapori e gli odori di quegli anni quindi non posso che essere contenta di aver letto questo libro! Non potete non leggerlo se avete letto gli altri due perchè vi mancherebbero dei tasselli a mio parere fondamentali.
Mislila sam da ne može gore od prvog dela Tri puta ti, ali može. Federiko je ubio Đin, a Babi i Step će živeti srećno do kraja života u kući kraj mora.
Ne znam zašto sam čitala ovo.
Federiko:
This entire review has been hidden because of spoilers.
800 paginas, donde 600 sobran. Capítulos con muchas palabras y que al final no dicen nada. Leyendo y leyendo y no lograba reconocer a los personajes, solo hice empatía con Gin y al final solo la hacen sufrir y sufrir. Una gran historia terminada de la peor forma posible, punto. Una estrella pq no me dejan marcar "nada" q es lo q realmente merece este libro.
Me ha gustado saber de los personajes años después, pero la forma en la que Step elige a Babi, bajo mi punto de vista, no es la mejor. Siempre he querido que eligiera a Babi antes que a Gin, pero la forma en la que acaba esta última no me ha gustado. Me siento un poco decepcionada, porque los libros de Moccia siempre me han gustado.
So disappointed. Way too long, see Step's working was not the reason I bought this book, the ending was predictable and let me confuse. He ends up with the one girl I always wanted for him, yet, i didn't want it this way.