What do you think?
Rate this book
La novela de don Sandalio, jugador de ajedrez. Un pobre hombre rico o el sentimiento cómico de la vida
¿Quién soy yo? ¿Hasta qué punto soy lo que los demás dicen o creen que soy? ¿Qué queda de mí mismo después de la muerte? Preguntas básicas, persistentes, que nos acompañan de forma constante. Son las que Miguel de Unamuno (1864-1936) vuelve a plantearnos al hilo de La novela de don Sandalio, jugador de ajedrez. Publicada al final de su vida, recoge las preocupaciones fundamentales del autor y, al mismo tiempo, nos muestra un ejemplo de su peculiar manera de entender la novela. La aparente cotidianidad insustancial de las situaciones –un casino y una partida de ajedrez– no está reñida con la urgencia trágica con la que se plantean esas preguntas en las que se nos va el sentido de la propia existencia. Igualmente cotidiana parece la vida de Emeterio Alfonso, protagonista de Un pobre hombre rico o el sentimiento cómico de la vida, alguien que no parece capaz de tomar las decisiones adecuadas para dar sentido a su vida. Encontrar un trabajo seguro, cumplirlo ritualmente aunque no le suscite especial interés, acumular los ahorros hasta completar una pequeña fortuna…, aspiraciones poco llamativas, pero que configuran la sustancia de la vida.
152 pages, Paperback
First published January 1, 1930
5 people are currently reading
221 people want to read
About the author
Miguel de Unamuno
928 books1,055 followersMiguel de Unamuno y Jugo was born in the medieval centre of Bilbao, Basque Country, the son of Félix de Unamuno and Salomé Jugo. As a young man, he was interested in the Basque language, and competed for a teaching position in the Instituto de Bilbao, against Sabino Arana. The contest was finally won by the Basque scholar Resurrección María de Azcue.
Unamuno worked in all major genres: the essay, the novel, poetry and theatre, and, as a modernist, contributed greatly to dissolving the boundaries between genres. There is some debate as to whether Unamuno was in fact a member of the Generation of '98 (an ex post facto literary group of Spanish intellectuals and philosophers that was the creation of José Martínez Ruiz — a group that includes Antonio Machado, Azorín, Pío Baroja, Ramón del Valle-Inclán, Ramiro de Maeztu and Ángel Ganivet, among others).
In addition to his writing, Unamuno played an important role in the intellectual life of Spain. He served as rector of the University of Salamanca for two periods: from 1900 to 1924 and 1930 to 1936, during a time of great social and political upheaval. Unamuno was removed from his post by the government in 1924, to the protest of other Spanish intellectuals. He lived in exile until 1930, first banned to Fuerteventura (Canary Islands), from where he escaped to France. Unamuno returned after the fall of General Primo de Rivera's dictatorship and took up his rectorship again. It is said in Salamanca that the day he returned to the University, Unamuno began his lecture by saying "As we were saying yesterday, ...", as Fray Luis de León had done in the same place four centuries before, as though he had not been absent at all. After the fall of Rivera's dictatorship, Spain embarked on its second Republic, a short-lived attempt by the people of Spain to take democratic control of their own country. He was a candidate for the small intellectual party Al Servicio de la República.
The burgeoning Republic was eventually squashed when a military coup headed by General Francisco Franco caused the outbreak of the Spanish Civil War. Having begun his literary career as an internationalist, Unamuno gradually became a convinced Spanish nationalist, feeling that Spain's essential qualities would be destroyed if influenced too much by outside forces. Thus for a brief period he actually welcomed Franco's revolt as necessary to rescue Spain from radical influence. However, the harsh tactics employed by the Francoists in the struggle against their republican opponents caused him to oppose both the Republic and Franco.
As a result of his opposition to Franco, Unamuno was effectively removed for a second time from his University post. Also, in 1936 Unamuno had a brief public quarrel with the Nationalist general Millán Astray at the University in which he denounced both Astray and elements of the Francoist movement. He called the battle cry of the rightist Falange movement—"Long live death!"—repellent and suggested Astray wanted to see Spain crippled. One historian notes that his address was a "remarkable act of moral courage" and that he risked being lynched on the spot. Shortly afterwards, he was placed under house arrest, where he remained, broken-hearted, until his death ten weeks later.[1]
Unamuno worked in all major genres: the essay, the novel, poetry and theatre, and, as a modernist, contributed greatly to dissolving the boundaries between genres. There is some debate as to whether Unamuno was in fact a member of the Generation of '98 (an ex post facto literary group of Spanish intellectuals and philosophers that was the creation of José Martínez Ruiz — a group that includes Antonio Machado, Azorín, Pío Baroja, Ramón del Valle-Inclán, Ramiro de Maeztu and Ángel Ganivet, among others).
In addition to his writing, Unamuno played an important role in the intellectual life of Spain. He served as rector of the University of Salamanca for two periods: from 1900 to 1924 and 1930 to 1936, during a time of great social and political upheaval. Unamuno was removed from his post by the government in 1924, to the protest of other Spanish intellectuals. He lived in exile until 1930, first banned to Fuerteventura (Canary Islands), from where he escaped to France. Unamuno returned after the fall of General Primo de Rivera's dictatorship and took up his rectorship again. It is said in Salamanca that the day he returned to the University, Unamuno began his lecture by saying "As we were saying yesterday, ...", as Fray Luis de León had done in the same place four centuries before, as though he had not been absent at all. After the fall of Rivera's dictatorship, Spain embarked on its second Republic, a short-lived attempt by the people of Spain to take democratic control of their own country. He was a candidate for the small intellectual party Al Servicio de la República.
The burgeoning Republic was eventually squashed when a military coup headed by General Francisco Franco caused the outbreak of the Spanish Civil War. Having begun his literary career as an internationalist, Unamuno gradually became a convinced Spanish nationalist, feeling that Spain's essential qualities would be destroyed if influenced too much by outside forces. Thus for a brief period he actually welcomed Franco's revolt as necessary to rescue Spain from radical influence. However, the harsh tactics employed by the Francoists in the struggle against their republican opponents caused him to oppose both the Republic and Franco.
As a result of his opposition to Franco, Unamuno was effectively removed for a second time from his University post. Also, in 1936 Unamuno had a brief public quarrel with the Nationalist general Millán Astray at the University in which he denounced both Astray and elements of the Francoist movement. He called the battle cry of the rightist Falange movement—"Long live death!"—repellent and suggested Astray wanted to see Spain crippled. One historian notes that his address was a "remarkable act of moral courage" and that he risked being lynched on the spot. Shortly afterwards, he was placed under house arrest, where he remained, broken-hearted, until his death ten weeks later.[1]
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 56 reviews
October 19, 2018
Ένας ιδιόρρυθμος και μονήρης άντρας στέλνει στο φίλο του Φελίπε 23 επιστολές σχετικά με την γνωριμία του με τον Δον Σανδάλιο σε ένα μικρό παραθαλάσσιο μέρος, στο οποίο είχε αποτραβηχτεί μην μπορώντας να αντέξει την βλακεία και την ματαιοδοξία της ανθρώπινη ύπαρξης...
Με την σειρά του ο Φελίπε στέλνει τις επιστολές στον συγγραφέα Οναμούνο για να φτιάξει ένα μυθιστόρημα βασισμένο στην γνωριμία του με τον σκακιστή Δον Σανδάλιο!
Στο διήγημα λοιπόν βρίσκουμε τις μικρές επιστολές του ανώνυμου αποστολέα, οι οποίες φανερώνουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του Ισπανού συγγραφέα. Ο Ουναμούνο δυσπιστεί απέναντι στο νόημα της ζωής που έχουμε δώσει σαν ανθρώπινο γένος. Βάζει δύσκολα ερωτήματα στον αναγνώστη για το ποιοί πραγματικά είμαστε και τι πρέπει να σημαίνει η ζωή για τον καθένα μας;
Ποιος εν τέλει όμως ήταν ο Δον Σανδάλιο;
Ήταν μήπως ο ίδιος ο Φελίπε ή μήπως ο ίδιος ο Ουναμούνο, που επάνω στους λογοτεχνικούς του πειραματισμούς έγραψε ένα μυθιστόρημα ενός μυθιστορήματος που μοιάζει με σκιά της σκιάς;
Όσο για το σκάκι, δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο συγγραφέας πατάει επάνω στο πασίγνωστο αφορισμό του Ο.Γουάιλντ "Αν θέλετε να χάσετε έναν άνθρωπο, μάθετε του να παίζει σκάκι"...
5/5
ΥΓ: Εξαιρετικός για ακόμη μια φορά ο Αχιλλέας Κυριακίδης στην μετάφραση αλλά και στο επίμετρο του.
ΥΓ2: Οι εκδόσεις "Άγρα" είναι πραγματική όαση στον χώρο του βιβλίου. Εξαιρετικές μεταφράσεις, άριστη ποιότητα χαρτιού, όμορφα εξώφυλλα. Αυτή η εμμονή τους με το πολυτονικό να έλλειπε...
Με την σειρά του ο Φελίπε στέλνει τις επιστολές στον συγγραφέα Οναμούνο για να φτιάξει ένα μυθιστόρημα βασισμένο στην γνωριμία του με τον σκακιστή Δον Σανδάλιο!
Στο διήγημα λοιπόν βρίσκουμε τις μικρές επιστολές του ανώνυμου αποστολέα, οι οποίες φανερώνουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του Ισπανού συγγραφέα. Ο Ουναμούνο δυσπιστεί απέναντι στο νόημα της ζωής που έχουμε δώσει σαν ανθρώπινο γένος. Βάζει δύσκολα ερωτήματα στον αναγνώστη για το ποιοί πραγματικά είμαστε και τι πρέπει να σημαίνει η ζωή για τον καθένα μας;
Ποιος εν τέλει όμως ήταν ο Δον Σανδάλιο;
Ήταν μήπως ο ίδιος ο Φελίπε ή μήπως ο ίδιος ο Ουναμούνο, που επάνω στους λογοτεχνικούς του πειραματισμούς έγραψε ένα μυθιστόρημα ενός μυθιστορήματος που μοιάζει με σκιά της σκιάς;
Όσο για το σκάκι, δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο συγγραφέας πατάει επάνω στο πασίγνωστο αφορισμό του Ο.Γουάιλντ "Αν θέλετε να χάσετε έναν άνθρωπο, μάθετε του να παίζει σκάκι"...
5/5
ΥΓ: Εξαιρετικός για ακόμη μια φορά ο Αχιλλέας Κυριακίδης στην μετάφραση αλλά και στο επίμετρο του.
ΥΓ2: Οι εκδόσεις "Άγρα" είναι πραγματική όαση στον χώρο του βιβλίου. Εξαιρετικές μεταφράσεις, άριστη ποιότητα χαρτιού, όμορφα εξώφυλλα. Αυτή η εμμονή τους με το πολυτονικό να έλλειπε...
February 3, 2022
Μέσα από είκοσι τρεις επιστολές που (υποτίθεται ότι) ο παραλήπτης τους εμπιστεύτηκε στον Miguel de Unamuno, μήπως κι ανακαλύψει σ’ αυτές ο συγγραφέας το θέμα του επόμενου μυθιστορήματός του, παραδίδεται στο αναγνωστικό κοινό (με την προσθήκη από τον ίδιο τον συγγραφέα ενός απολύτως επιγραμματικού προλόγου κι ενός εκτενέστερου επιλόγου) η ιδιότυπη ιστορία του αινιγματικού δον Σανδάλιο, ενός μοναχικού, σιωπηλού ανθρώπου που επιδιδόταν με πάθος στο παιχνίδι του σκακιού.
Γραμμένη πριν από εκείνη του Zweig, η «σκακιστική νουβέλα» του Miguel de Unamuno δεν είναι ένα βιβλίο που επικεντρώνεται στο παιχνίδι του σκακιού, έστω κι αν οι αναφορές του συγγραφέα σε αυτό και συχνές είναι και απόλυτα συνυφασμένες με την αφήγηση. Πρόκειται περισσότερο για ένα λογοτεχνικό ψυχογράφημα, στο οποίο η εκκεντρική προσωπικότητα του σκακιστή δον Σανδάλιο παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια και τις σκέψεις ενός όχι πολύ διαφορετικού ανθρώπου: του συμπαίκτη του και αφηγητή των επιστολών, ενός εξίσου μοναχικού ανθρώπου που, προκειμένου να ξεφύγει από την κοινωνία αυτών που αποκαλούνται οικείοι ή όμοιοί του, αναζητά τη συντροφιά των κυμάτων της θάλασσας και των φύλλων των δέντρων.
Ο δον Σανδάλιο κι ο αφηγητής, έχοντας πια αναμετρηθεί σε πολυάριθμες παρτίδες σκακιού και συνομιλήσει σχεδόν αποκλειστικά με τις σιωπές τους, γίνονται ο ένας κομμάτι του άλλου. Οι άνθρωποι γύρω τους δεν φαίνεται να έχουν σημασία γι’ αυτούς («οι στρατιώτες, οι αξιωματικοί, οι πύργοι, τ’ άλογα, οι βασίλισσες και οι βασιλιάδες του σκακιού έχουν πιο πολλή ψυχή από τα πρόσωπα που τα κινούν»), έστω κι αν κινούνται στον ίδιο απροσδιόριστο τόπο.
Σ’ ένα βιβλίο που δεν αριθμεί περισσότερες από εβδομήντα σελίδες, αλλά που δεν ξεμπερδεύεις μαζί του με λιγότερες από δύο αναγνώσεις, ανακαλύπτει κανείς (δανειζόμενος τα λόγια του Αχιλλέα Κυριακίδη από το δικό του εξαιρετικό επίμετρο) «την απαράμιλλη δεξιοτεχνία του Ουναμούνο στη ρυθμιστική αυξομείωση της αφηγηματικής θερμοκρασίας» και επιβεβαιώνει (υιοθετώντας τον σχετικό αφορισμό του συγγραφέα από τον επίλογο του βιβλίου) ότι «η υπόθεση δεν είναι παρά πρόσχημα για ένα μυθιστόρημα», αφού «αυτό, το μυθιστόρημα μένει ακέραιο, πιο καθαρό, πιο ενδιαφέρον και πιο μυθιστορηματικό αν του αφαιρέσεις την υπόθεση.»
Γραμμένη πριν από εκείνη του Zweig, η «σκακιστική νουβέλα» του Miguel de Unamuno δεν είναι ένα βιβλίο που επικεντρώνεται στο παιχνίδι του σκακιού, έστω κι αν οι αναφορές του συγγραφέα σε αυτό και συχνές είναι και απόλυτα συνυφασμένες με την αφήγηση. Πρόκειται περισσότερο για ένα λογοτεχνικό ψυχογράφημα, στο οποίο η εκκεντρική προσωπικότητα του σκακιστή δον Σανδάλιο παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια και τις σκέψεις ενός όχι πολύ διαφορετικού ανθρώπου: του συμπαίκτη του και αφηγητή των επιστολών, ενός εξίσου μοναχικού ανθρώπου που, προκειμένου να ξεφύγει από την κοινωνία αυτών που αποκαλούνται οικείοι ή όμοιοί του, αναζητά τη συντροφιά των κυμάτων της θάλασσας και των φύλλων των δέντρων.
Ο δον Σανδάλιο κι ο αφηγητής, έχοντας πια αναμετρηθεί σε πολυάριθμες παρτίδες σκακιού και συνομιλήσει σχεδόν αποκλειστικά με τις σιωπές τους, γίνονται ο ένας κομμάτι του άλλου. Οι άνθρωποι γύρω τους δεν φαίνεται να έχουν σημασία γι’ αυτούς («οι στρατιώτες, οι αξιωματικοί, οι πύργοι, τ’ άλογα, οι βασίλισσες και οι βασιλιάδες του σκακιού έχουν πιο πολλή ψυχή από τα πρόσωπα που τα κινούν»), έστω κι αν κινούνται στον ίδιο απροσδιόριστο τόπο.
Σ’ ένα βιβλίο που δεν αριθμεί περισσότερες από εβδομήντα σελίδες, αλλά που δεν ξεμπερδεύεις μαζί του με λιγότερες από δύο αναγνώσεις, ανακαλύπτει κανείς (δανειζόμενος τα λόγια του Αχιλλέα Κυριακίδη από το δικό του εξαιρετικό επίμετρο) «την απαράμιλλη δεξιοτεχνία του Ουναμούνο στη ρυθμιστική αυξομείωση της αφηγηματικής θερμοκρασίας» και επιβεβαιώνει (υιοθετώντας τον σχετικό αφορισμό του συγγραφέα από τον επίλογο του βιβλίου) ότι «η υπόθεση δεν είναι παρά πρόσχημα για ένα μυθιστόρημα», αφού «αυτό, το μυθιστόρημα μένει ακέραιο, πιο καθαρό, πιο ενδιαφέρον και πιο μυθιστορηματικό αν του αφαιρέσεις την υπόθεση.»
September 12, 2020
Αν σας έλκει το μεταμοντέρνο, αν σας ενδιαφέρουν τα ερωτήματα που θέτει, μην παραλείψετε να διαβάσετε αυτή τη μικρή nivola (νεολογισμός του Unamuno από το niebla=ομίχλη και novela=μυθιστόρημα), γραμμένη το 1930. Αυτό το "ομιχλώδες" επιστολικό αφήγημα, που αφορά ένα εν δυνάμει μυθιστόρημα - επί της ουσίας ποτέ δεν γράφτηκε, αλλά βρίσκεται σε αναμονή - για τον δον Σανδάλιο που παίζει σκάκι σαν να μην υπήρχε τίποτε άλλο στον κόσμο γύρω του, θέτει με πολύ γοητευτικό τρόπο το ζήτημα της σχέσης μεταξύ βιογραφίας και μυθιστορήματος, πραγματικότητας και μυθοπλασίας, ζωής και ονείρου. Θα μπορούσαμε και να το χαρακτηρίσουμε μικρό μανιφέστο του μεταμοντέρνου. Μεγάλο πλεονέκτημα της έκδοσης (για άλλη μια φορά και ας μην κουραστούμε να το λέμε) η μετάφραση και το επίμετρο του Αχιλλέα Κυριακίδη.
January 5, 2016
Αλλο ενα δωρο γιορτων απο ενα πολυ γλυκο προσωπο! Το πιο παραξενο ειναι οτι ανακαλυψα οτι ειχα αλλο ενα βιβλιο για το σκακι και αυτο των εκδοσεων Αγρα (Η γεννηση της βασιλισσας του σκακιου)...Το μικρο αυτο βιβλιο του Unamuno διαβαζεται με πολλους τροπους (γρηγορα, χαλαρα και στοχαστικα)...Η μετάφραση ειναι εξαιρετική και το παιχνιδι του Unamuno σε συνεπαίρνει..Το επίμετρο ειναι ακρως κατατοπιστικο...Ωστοσο σε μερικα σημεια σαν να διαβαζω φιλοσοφικη πραγματεια..Ισως να μην μου αρεσουν ολοι οι Ισπανοφωνοι, τολμω ομως να παραδεχτω οτι υπαρχει κατι που δεν σε αφηνει αδιαφορο σε αυτο το βιβλιο η επιστολή 19 και ο επίλογος..και βρήκα τις δικες μου προσωπικες απαντησεις για το σκάκι της δικης μου ζωη...
January 5, 2016
«Κάθε άνθρωπος μοναχικός, είναι φυλακισμένος και ας ζει ελεύθερος»
January 17, 2024
"Αν θέλετε να χάσετε έναν άνθρωπο,μάθετέ του να παίζει σκάκι", έχει γράψει ο Όσκαρ Ουάιλντ,ενώ ο Τσβάιχ συνέχιζε,ακόμα και λίγες ώρες πριν την αυτοκτονία του, να παίζει "αυτό το μοναδικό παιχνίδι για το οποίο κανείς δεν ξέρει ποιος Θεός το έφερε στη Γη για να σκοτώνει την πλήξη,για να οξύνει το πνεύμα και να ευφραίνει την ψυχή".
Η σύντομη αυτή νουβέλα ξεδιπλώνεται μέσα από 23 επιστολές, ο συντάκτης των οποίων μας συστήνεται ως άνθρωπος που δεν μπορεί να αντέξει την ανθρώπινη βλακεία, όχι επειδή μισεί τους ανθρώπους αλλά περισσότερο γιατί τους φοβάται.Άλλωστε η ανθρώπινη βλακεία είναι απροσμέτρητη. Όπως καταλαβαίνετε, δεν χρειαζόμουν κάτι παραπάνω για να ταυτιστώ και να αγαπήσω το συγκεκριμένο βιβλίο!
Στην αρχή της ιστορίας βλέπουμε τον ήρωα να έχει απομονωθεί σε ένα ξενοδοχείο και να περνά την ώρα του μοναχικά ,κοντά στη θάλασσα, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ως γνήσιος θιασώτης του Φλωμπέρ,πιστεύει πως ανήκει στην κατηγορία εκείνων που καταφέρνουν να εντοπίζουν την βλακεία και να μην μπορούν να την ανεχτούν ,ενώ παράλληλα ασκεί κριτική στην πεσιμιστική θεωρία του Σοπενάουερ.
"Δεν θέλω ανθρώπους! Μήτε άνδρες ,μήτε γυναίκες! Το πολύ πολύ κανένα παιδί που να μην ξέρει ακόμα να μιλάει, να μην ξέρει να επαναλαμβάνει τις ευχαριστίες που του'μαθαν στο σπίτι οι γονείς του,σαν σε παπαγαλάκι."
Ωστόσο, σύντομα θα υποκύψει στα ανθρώπινο πάθος του και θα δεθεί με έναν περίεργο τρόπο με τον Δον Σανδάλιο, με τον οποίο θα περάσουν ώρες παίζοντας σκάκι. Η σύνδεσή τους είναι απόλυτα εσωτερική μιας και ελάχιστες είναι οι κουβέντες που ανταλλάσσουν, και αυτό εκτιμά περισσότερο ο ένας στον άλλον.
"Για τον Δον Σανδάλιο , οι στρατιώτες,οι αξιωματικοί, οι πύργοι, τ'άλογα, οι βασίλισσες και οι βασιλιάδες του σκακιού έχουν πιο πολλή ψυχή απ'τα πρόσωπα που τα κινούν". Τις ώρες εκείνες που παίζουν την παρτίδα τους ,σχεδόν κατανυκτικά,δεν υπάρχουν προβλήματα πέρα από εκείνα που τους θέτει το ίδιο το παιχνίδι.
Λάτρεψα την μεστή και χωρίς υπερβολές γραφή του Ισπανού Miguel de Unamuno. Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που καταφέρνει να συμπυκνώσει ,σε λίγες μόνο σελίδες,ολόκληρη φιλοσοφία και στάση ζωής. Μιλά για την μοναχικότητα,για την ανθρώπινη φύση και θέτει τα υπαρξιακά του ερωτήματα τόσο εύληπτα που κάνει την ανάγνωση της συγκεκριμένης νουβέλας πολύ ευχάριστη.
"Μοναχικός ήταν ο Ροβινσώνας Κρούσος, μοναχικός ο Γκυστάβ Φλωμπέρ που δεν μπορούσε ν'ανεχθεί την ανθρώπινη βλακεία, μοναχικός ο δον Σανδάλιο,μοναχικός κι εγώ. Και κάθε άνθρωπος μοναχικός είναι φυλακισμένος κι ας βαδίζει ελεύθερος".
Η σύντομη αυτή νουβέλα ξεδιπλώνεται μέσα από 23 επιστολές, ο συντάκτης των οποίων μας συστήνεται ως άνθρωπος που δεν μπορεί να αντέξει την ανθρώπινη βλακεία, όχι επειδή μισεί τους ανθρώπους αλλά περισσότερο γιατί τους φοβάται.Άλλωστε η ανθρώπινη βλακεία είναι απροσμέτρητη. Όπως καταλαβαίνετε, δεν χρειαζόμουν κάτι παραπάνω για να ταυτιστώ και να αγαπήσω το συγκεκριμένο βιβλίο!
Στην αρχή της ιστορίας βλέπουμε τον ήρωα να έχει απομονωθεί σε ένα ξενοδοχείο και να περνά την ώρα του μοναχικά ,κοντά στη θάλασσα, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ως γνήσιος θιασώτης του Φλωμπέρ,πιστεύει πως ανήκει στην κατηγορία εκείνων που καταφέρνουν να εντοπίζουν την βλακεία και να μην μπορούν να την ανεχτούν ,ενώ παράλληλα ασκεί κριτική στην πεσιμιστική θεωρία του Σοπενάουερ.
"Δεν θέλω ανθρώπους! Μήτε άνδρες ,μήτε γυναίκες! Το πολύ πολύ κανένα παιδί που να μην ξέρει ακόμα να μιλάει, να μην ξέρει να επαναλαμβάνει τις ευχαριστίες που του'μαθαν στο σπίτι οι γονείς του,σαν σε παπαγαλάκι."
Ωστόσο, σύντομα θα υποκύψει στα ανθρώπινο πάθος του και θα δεθεί με έναν περίεργο τρόπο με τον Δον Σανδάλιο, με τον οποίο θα περάσουν ώρες παίζοντας σκάκι. Η σύνδεσή τους είναι απόλυτα εσωτερική μιας και ελάχιστες είναι οι κουβέντες που ανταλλάσσουν, και αυτό εκτιμά περισσότερο ο ένας στον άλλον.
"Για τον Δον Σανδάλιο , οι στρατιώτες,οι αξιωματικοί, οι πύργοι, τ'άλογα, οι βασίλισσες και οι βασιλιάδες του σκακιού έχουν πιο πολλή ψυχή απ'τα πρόσωπα που τα κινούν". Τις ώρες εκείνες που παίζουν την παρτίδα τους ,σχεδόν κατανυκτικά,δεν υπάρχουν προβλήματα πέρα από εκείνα που τους θέτει το ίδιο το παιχνίδι.
Λάτρεψα την μεστή και χωρίς υπερβολές γραφή του Ισπανού Miguel de Unamuno. Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που καταφέρνει να συμπυκνώσει ,σε λίγες μόνο σελίδες,ολόκληρη φιλοσοφία και στάση ζωής. Μιλά για την μοναχικότητα,για την ανθρώπινη φύση και θέτει τα υπαρξιακά του ερωτήματα τόσο εύληπτα που κάνει την ανάγνωση της συγκεκριμένης νουβέλας πολύ ευχάριστη.
"Μοναχικός ήταν ο Ροβινσώνας Κρούσος, μοναχικός ο Γκυστάβ Φλωμπέρ που δεν μπορούσε ν'ανεχθεί την ανθρώπινη βλακεία, μοναχικός ο δον Σανδάλιο,μοναχικός κι εγώ. Και κάθε άνθρωπος μοναχικός είναι φυλακισμένος κι ας βαδίζει ελεύθερος".
September 21, 2022
YouTube kanalımda Miguel de Unamuno'nun kitaplarını hangi sırayla okumamız gerektiğinden bahsettim:
https://youtu.be/_xHgWiYVI4o
Gerçek yakasının Miguel, kurgu yakasının Unamuno olduğu sağlam olmayan bir "de" köprüsünde yazar Unamuno'nun okuruna "de"mek istedikleri rüzgarının etkisiyle köprünün üstündeki kafası karışmış okuru aşağı düşürdüğünde gördüğü saniyelik görüntüler arasında ağaçların yapraklarıyla birlikte satranç oynamasını, doğanın yaptığı taktiksel ve pastoral hamlelerin insanların tininde de halihazırda var olduğunu, problemin zeka oyunlarında değil siyaset oyunlarında cereyan ettiğini, şah olan okur algısını kurmacayla mat etmeye çalışarak anlatır.
https://youtu.be/_xHgWiYVI4o
Gerçek yakasının Miguel, kurgu yakasının Unamuno olduğu sağlam olmayan bir "de" köprüsünde yazar Unamuno'nun okuruna "de"mek istedikleri rüzgarının etkisiyle köprünün üstündeki kafası karışmış okuru aşağı düşürdüğünde gördüğü saniyelik görüntüler arasında ağaçların yapraklarıyla birlikte satranç oynamasını, doğanın yaptığı taktiksel ve pastoral hamlelerin insanların tininde de halihazırda var olduğunu, problemin zeka oyunlarında değil siyaset oyunlarında cereyan ettiğini, şah olan okur algısını kurmacayla mat etmeye çalışarak anlatır.
June 25, 2018
Bu uzun öykü Unamuno’nun dili ve düş gücü hakkında bilgi veriyor, konu ilginç, anlatım iyi. Hepi topu 75 sayfa ...
Read
June 19, 2016τελευταία πέφτω πάνω σε σελίδες συγγραφέων στις οποίες τα πρόσωπα θέλουν να χαθούν. να υπάρχουν αλλά την ίδια στιγμή μην υπάρχουν για τους άλλους. να το κοιτάξω.
June 30, 2024
Παράξενο φρούτο το μυθιστόρημα του Δον Σανδάλιο. βρίσκεσαι μέσα σε όνειρο, αίσθηση που γεννιέται από ένα συμπυκνωμένο νοηματικά αλλά ταυτόχρονα αιθέριο, υπαινικτικό κείμενο. Σαν να κάνεις βόλτα μέσα σ΄ ένα πίνακα του Εγγονόπουλου, η καλύτερη αντιστοιχία που μπορώ να βρω..
https://www.nationalgallery.gr/artist...
Ποιος ήταν ο Σανδάλιο; Ήταν μια περσόνα που ανέβηκε ως το χείλος του κρατήρα της συνείδησης του αφηγητή κι έπειτα εξαφανίστηκε μέσ’ στην καλντέρα; ποιο το μήνυμα που έφερε; Της παραίτησης; Του τέλους παιχνιδιού; Της απειλής του Άλλου;
Δεν ήταν για το σκάκι η ιστορία του Δον Σανδάλιο, ούτε είχε ιδιαίτερη πλοκή. Μια γραμμική αφήγηση χωρίς κάποια κορύφωση.. Γιατί παραμένει στο μυαλό μου και δεν λέει να εξαφανιστεί από κει που ήλθε;
Ίσως γι’ αυτόν τον πίνακα: «Πήγα στο γιαλό, που ήταν έρημος και τον έκανε ακόμα πιο έρημο η παρουσία μιας νέας, που περπατούσε εκεί όπου σκάει το κύμα. Η θάλασσα της έβρεχε τα πόδια. Την παρακολουθούσα χωρίς εκείνη να με βλέπει. Έβγαλε ένα γράμμα, το διάβασε, το κατέβασε κρατώντας το και με τα δυο της χέρια, το ξανασήκωσε, το ‘κανε κομματάκια, διπλώνοντας το ξανά και ξανά, κι ύστερα έπιασε να τα σκορπάει ένα ένα, κομματάκι κομματάκι, στον αέρα, που τα πήρε και – πεταλούδες της λήθης; - τα πήγε ως την ξέρα. Έβγαλε το μαντήλι της, έβαλε τα κλάματα, σκούπισε τα μάτια της. Ο θαλασσινός αέρας της τα αποστέγνωσε. Αυτά». Επιστολή νο 14.
"Το παν στα μυθιστορήματα είναι να τα ονειρευτείς" .
Brian Eno - By This River - YouTube https://m.youtube.com/watch?v=SrZYP8S...
https://www.nationalgallery.gr/artist...
Ποιος ήταν ο Σανδάλιο; Ήταν μια περσόνα που ανέβηκε ως το χείλος του κρατήρα της συνείδησης του αφηγητή κι έπειτα εξαφανίστηκε μέσ’ στην καλντέρα; ποιο το μήνυμα που έφερε; Της παραίτησης; Του τέλους παιχνιδιού; Της απειλής του Άλλου;
Δεν ήταν για το σκάκι η ιστορία του Δον Σανδάλιο, ούτε είχε ιδιαίτερη πλοκή. Μια γραμμική αφήγηση χωρίς κάποια κορύφωση.. Γιατί παραμένει στο μυαλό μου και δεν λέει να εξαφανιστεί από κει που ήλθε;
Ίσως γι’ αυτόν τον πίνακα: «Πήγα στο γιαλό, που ήταν έρημος και τον έκανε ακόμα πιο έρημο η παρουσία μιας νέας, που περπατούσε εκεί όπου σκάει το κύμα. Η θάλασσα της έβρεχε τα πόδια. Την παρακολουθούσα χωρίς εκείνη να με βλέπει. Έβγαλε ένα γράμμα, το διάβασε, το κατέβασε κρατώντας το και με τα δυο της χέρια, το ξανασήκωσε, το ‘κανε κομματάκια, διπλώνοντας το ξανά και ξανά, κι ύστερα έπιασε να τα σκορπάει ένα ένα, κομματάκι κομματάκι, στον αέρα, που τα πήρε και – πεταλούδες της λήθης; - τα πήγε ως την ξέρα. Έβγαλε το μαντήλι της, έβαλε τα κλάματα, σκούπισε τα μάτια της. Ο θαλασσινός αέρας της τα αποστέγνωσε. Αυτά». Επιστολή νο 14.
"Το παν στα μυθιστορήματα είναι να τα ονειρευτείς" .
Brian Eno - By This River - YouTube https://m.youtube.com/watch?v=SrZYP8S...
October 15, 2022
Miguel de Unamuno’dan daha öncesinde Sis kitabını okumuştum. Yapı olarak çok hoşuma gitmese de fikirleriyle beni fazlasıyla etkileyen bir kitap olmuştu. Satranç Ustası Don Sandalio’nun Romanı’nı da bu sebeple okumak istedim. Yine aynı düşüncelerle kitabı bitirdim. Roman tarzı olarak bakıldığında sıkıcı, aralarda tıkanan ve roman olmak için kendisini adeta zorlayan bir kitap. Araya serpiştirilen betimlemelerde, bir kurgunun var olduğunu hatırlatmak için eklenen eylemlerde bu görülebiliyor. Bir de mektuplar şeklinde yazılması kitabı roman olarak görmeyi zorlaştırıyor. Aslında sırf boyuttan bakılırsa romandan ziyade uzun hikaye havasına sahip. Ama etkileyici olan yazarın kimlik, yalnızlaşma, gerçeklik hakkında sorgulamalar yapıyor olması. Don Sandalio hakkında okur, karakter hatta yazar açısından çok bir bilgiye sahip değiliz. Ama yine de kafamızda belli bir çerçevede Don Sandalio’nun görüntüsünü oluşturabiliyoruz. Daha fazlasını bilmeye gerek var mı peki? Bence gereği yok, önemli olan satranç oyununa gösterdiği ciddiyet ve onu gözlemleyerek elde edebildiğimiz bilgiler. Ana karakter ise insandan kaçmak için çabalayan ama bir şekilde bunu başaramayan, kendisini yine sosyal çevrede bulan yalnız bir kimse. Bunun üzerine hikayeye, anlatıcıya güven duyamamanın getirdiği bir gizem de var. Unamuno’nun hayat hikayesi ayrı etkileyici 18 dil bilmesi, faşizme sürgün pahasına direnmesi ve düşüncelerini sonuna dek savunmasıyla 20. yy’da ilk varoluşçu düşünürler arasında yerini almış. Dediğim gibi sadece roman olarak bakıldığında bu kısacık kitap yetersiz kalacaktır ama yazarın felsefi birikimi, entelektüel kişiliği göz önüne alındığında çok daha fazlasının bulunabileceği bir metin.
April 9, 2023
Şu kısacık novella öyle iyi geldi ki. #migueldeunamuno dan ilk kez okuyorum. Zati alileri varoluşculuğun ispanyol babası olarak biliniyormuş. Ben öğrenmekte geç kalmışım. 1900'lerin başından itibaren fikirleriyle çok etkili olmuş bir akademisyen, dilbilimci ve entellektüel. Yazma derslerinde hep anlatılan bir konu var. Anlatmamak. Bence bu kitap bu konuda çok iyi bir referans olabilir. Yetmiş beş sayfalık bir küçük hazine.
Adsız yazar, arkadaşı Felipe'ye yalnızlığını aşma yolu olarak kafayı taktığı stranç arkadaşının nasıl hayatına sindiğini anlatıyor. Hiç cok yalnızım demiyor. İnsanları gözlemliyor. Mektuplar yazıyor. Hayata dair fikirlerini aralara serpiştiriyor. Hem sade hem etkili bir anlatı ortaya çıkarıyor. Bazı eleştirilerde bu kitabı çok basit bulunlar olduğunu okudum. Basit olan bazen daha çok şey anlatıyor...
"Onu izlemeye başladım, o beni görmüyordu. Bir mektup çıkardı, okudu, mektubu iki eliyle tutarak kollarını indirdi; tekrar kollarını kaldırdı ve mektubu tekrar okudu; ardından mektubu tekrar ve tekrar katladı, küçük parçalara ayırdı, sonra bu parçaları tekrar havaya attı; rüzgar, bir nevi unutulmuş kelebekler, onları dev dalgalara doğru taşıdı, ardından gözlerini sildi. Deniz havası gözlerini kurutmaya yetmişti. Hepsi bu kadar"
#satrancustasidonsandalionunromani
#ispanyoledebiyati
#latinedebiyatı
#okumaklazım
#kitapönerisi
@timasyayingrubu
Adsız yazar, arkadaşı Felipe'ye yalnızlığını aşma yolu olarak kafayı taktığı stranç arkadaşının nasıl hayatına sindiğini anlatıyor. Hiç cok yalnızım demiyor. İnsanları gözlemliyor. Mektuplar yazıyor. Hayata dair fikirlerini aralara serpiştiriyor. Hem sade hem etkili bir anlatı ortaya çıkarıyor. Bazı eleştirilerde bu kitabı çok basit bulunlar olduğunu okudum. Basit olan bazen daha çok şey anlatıyor...
"Onu izlemeye başladım, o beni görmüyordu. Bir mektup çıkardı, okudu, mektubu iki eliyle tutarak kollarını indirdi; tekrar kollarını kaldırdı ve mektubu tekrar okudu; ardından mektubu tekrar ve tekrar katladı, küçük parçalara ayırdı, sonra bu parçaları tekrar havaya attı; rüzgar, bir nevi unutulmuş kelebekler, onları dev dalgalara doğru taşıdı, ardından gözlerini sildi. Deniz havası gözlerini kurutmaya yetmişti. Hepsi bu kadar"
#satrancustasidonsandalionunromani
#ispanyoledebiyati
#latinedebiyatı
#okumaklazım
#kitapönerisi
@timasyayingrubu
September 2, 2018
İnsanın aptallığını görmek ve buna tahammül edememek rahatsızlığına karşın kurtuluşu kendi tanımladığı satranç ustasında arayan anlatıcının etkileyici romanı...
March 2, 2015
Maalesef... Sis'ten sonra beklentim büyüktü Unamuno'dan. Yıldız her şeyi söylüyor. Fazla söze gerek yok. Yine de 'Üç Örnek Öykü ve Bir Önsöz'den ümitliyim.
August 19, 2019
Δεν ξέρω τι από όλα μου άρεσε λιγότερο στο "Μυθιστόρημα του Δον Σανδάλιο, σκακιστή". Το ότι είναι γραμμένο με τη μορφή επιστολών που κάποιος υποτιθέμενος αναγνώστης έστειλε στον συγγραφέα; Ο ελιτισμός που δείχνει τόσο ο ήρωας (;) του μυθιστορήματος - ο επιστολογράφος - όσο και ο ίδιος ο Ουναμούνο; Τα απλοϊκά φιλοσοφήματα που παρουσιάζει ο Ουναμούνο μέσω του επιστολογράφου; Η εμμονή του με τη βλακεία των ανθρώπων; Ή τέλος το επίμετρο που κατάντησε κατά τη γνώμη μου κουραστικό προσπαθώντας να κάνει μια ανάλυση του κειμένου, διυλίζοντας τον κόνωπα;
Για τον συγγραφέα θα χρησιμοποιήσω από το επίμετρο τον παρακάτω χαρακτηρισμό του Χόρχε Λουίς Μπόρχες από την νεκρολογία του για τον συγγραφέα:
"Από τη λατρεία του γράμματος έχει περάσει [ο Ουναμούνο] στη λατρεία του πνεύματος, από τη λατρεία του Μιγκέλ ντε Θερβάντες σε αυτήν του Αλόνσο Κιχάνο, τον οποίο αναγορεύει ημίθεο, ενώ τον εμπνευστή του, τον άνθρωπο που έγραψε: "Για μένα μόνο γεννήθηκε ο Δον Κιχώτης, κι εγώ για εκείνον. Εκείνος ήξερε να δρα, κι εγώ να γράφω" τον υποβιβάζει σε άσχετο ιστορικό ή ακατανόητο και σφαλερό ευαγγελιστή."
Σε γενικές γραμμές διαβάζεται ευχάριστα και γρήγορα (είναι κάτω από 100 σελίδες μικρού μεγέθους), άσχετα αν μπορεί κανείς να διαφωνήσει με τον συγγραφέα για διάφορα.
Για τον συγγραφέα θα χρησιμοποιήσω από το επίμετρο τον παρακάτω χαρακτηρισμό του Χόρχε Λουίς Μπόρχες από την νεκρολογία του για τον συγγραφέα:
"Από τη λατρεία του γράμματος έχει περάσει [ο Ουναμούνο] στη λατρεία του πνεύματος, από τη λατρεία του Μιγκέλ ντε Θερβάντες σε αυτήν του Αλόνσο Κιχάνο, τον οποίο αναγορεύει ημίθεο, ενώ τον εμπνευστή του, τον άνθρωπο που έγραψε: "Για μένα μόνο γεννήθηκε ο Δον Κιχώτης, κι εγώ για εκείνον. Εκείνος ήξερε να δρα, κι εγώ να γράφω" τον υποβιβάζει σε άσχετο ιστορικό ή ακατανόητο και σφαλερό ευαγγελιστή."
Σε γενικές γραμμές διαβάζεται ευχάριστα και γρήγορα (είναι κάτω από 100 σελίδες μικρού μεγέθους), άσχετα αν μπορεί κανείς να διαφωνήσει με τον συγγραφέα για διάφορα.
December 25, 2022
Novela corta, escrito de manera que solo Unamuno puede hacer interesante pero para mí gusto un poco aburrida, de menos a más pero no deja de ser una historia interesante sin más, para mí no es de lo mejor del autor
December 31, 2021
Sadece önsöz ve sonsözün anlatabileceği bir fikirden ibaret bir metin. Durduk yere 60 sayfa uzamış. Kendisinin durduğu yer değil de bende çağrıştırdığı başka fikirlerin hatrına 3 yıldız verdim.
October 13, 2023
q guai q guaaaai💔💔💔
December 9, 2023
Μικρό αριστούργημα! Αξίζει κ πρέπει να ξαναδιαβαστεί. Σαν ένας μικρός τζοϋσικός«Οδυσσέας» τσέπης…
Μεταμοντέρνο κ και κρυπτικό. Το σκάκι είναι η αφορμή. Η αυτογνωσία είναι το μέσο. Η πληρότητα της ύπαρξης ο σκοπός.
Εξαιρετικό το Επίμετρο και οι Σημειώσεις του μεταφραστή Αχ. Κυριακίδη. Μπράβο στις Εκδόσει�� ΑΓΡΑ!
Μεταμοντέρνο κ και κρυπτικό. Το σκάκι είναι η αφορμή. Η αυτογνωσία είναι το μέσο. Η πληρότητα της ύπαρξης ο σκοπός.
Εξαιρετικό το Επίμετρο και οι Σημειώσεις του μεταφραστή Αχ. Κυριακίδη. Μπράβο στις Εκδόσει�� ΑΓΡΑ!
October 28, 2024
Romanda insanlardan ve aptallıklarından uzaklaşmak isteyen bir adam anlatılmaktadır. Tenha bir sahil kasabasına yerleşen bu adam uzun süre inzivada kalamaz ve bir şekilde yine insanların arasına karışır. Don Sandalio adında usta bir satranç oyuncusuyla tanışır ve onun hikayesini anlatmaya başlar.
“İnsanlardan nefret etmek değil korkmak, aptallığı görmek ve ona tahammül edememek…”
Adamın insanlardan ve aptallıklarından kaçıp kurtuluşu yine bir insanda bulması ironik. Ancak yalnızlık ve inziva temaları romanda sıklıkla tekrar etse de eserin ana fikri bir adamın tenhada kendini bulmaya çalışması değil sadece. Bana göre bu romanla ilgili konuşulması gereken iki şey var.
Birincisi romanın yazılma amacı: Bana göre amaç ne anlattığı değil, kimi anlattığı önemli olan bir roman yazmak. Çünkü bu romanın bir kurgusu yok. Bu roman “bu romanın nasıl kendini yazdırdığını” anlatıyor. Don Sandalio önce bir karakter oluyor, sonra romanı yazdıran kişi, daha sonra da yazarın kendisi. Karakterlerin 3 farklı kişi ya da 3 kişinin de aynı insan olduğu bir roman, insanın kendini arayışını anlatmak için mükemmel bir araç. Unamuno varoluşçuluk akımının temsilcilerinden biri olarak biliniyor, yani bu eserde de insanın evrene ve kendine dair anlam arayışıyla ilgili birçok örnek görüyoruz ancak Unamuno ana fikri bir kurguya yedirmek yerine okuyucunun kafasını karıştırarak iletiyor düşüncelerini.
“… Tüm tarihi ya da kurgusal biyografilerin – ki bu durumda ikisi de – her zaman otobiyografi oldukları bilinmektedir, bir başkasından bahsetmeyi düşünen her yazar aslında kendisinden bahseder ve bu kurgusal benliğin, kendisinden farklı olduğunu düşünse de durum değişmez. Roman yazarları en büyük tarihçilerdir; hikayelerinde, uydurdukları hikayelerde kendilerini en çok ortaya koyanlar onlardır.”
İkincisi ise yazarın kendini roman ile bizim aramıza sokup romandan yaptığımız her türlü çıkarımı kontrol etmesi. 46. sayfada “Burada şunu düşündüm…” diyerek anlatıcının sözünü kesip bizimle konuşuyor bile Unamuno. Okuyucunun gücünü elinden alan bir eser bu. Mektupları yazan kişinin sakladıkları, Don Sandalio’nun başına gelenler ve daha birçok şey gizemini koruyor ve doğal olarak biz okuyucular bunları merak ediyoruz. Ancak Unamuno bunlar üzerine düşünüp çıkarım yapmamızı engelliyor. Satranç ve doğa üzerinden sembolik kavramlar veriyor elimize. Bizi bu sembollerle farklı bir yöne doğru itiyor, yani merak edeceğimiz şeyleri de kendisi belirliyor. Kurguyu merak etmemize mâni olup romanın romanını merak etmeye zorluyor bizi.
Daha önce böyle bir eser okumamıştım, tavsiye ederim.
“İnsanlardan nefret etmek değil korkmak, aptallığı görmek ve ona tahammül edememek…”
Adamın insanlardan ve aptallıklarından kaçıp kurtuluşu yine bir insanda bulması ironik. Ancak yalnızlık ve inziva temaları romanda sıklıkla tekrar etse de eserin ana fikri bir adamın tenhada kendini bulmaya çalışması değil sadece. Bana göre bu romanla ilgili konuşulması gereken iki şey var.
Birincisi romanın yazılma amacı: Bana göre amaç ne anlattığı değil, kimi anlattığı önemli olan bir roman yazmak. Çünkü bu romanın bir kurgusu yok. Bu roman “bu romanın nasıl kendini yazdırdığını” anlatıyor. Don Sandalio önce bir karakter oluyor, sonra romanı yazdıran kişi, daha sonra da yazarın kendisi. Karakterlerin 3 farklı kişi ya da 3 kişinin de aynı insan olduğu bir roman, insanın kendini arayışını anlatmak için mükemmel bir araç. Unamuno varoluşçuluk akımının temsilcilerinden biri olarak biliniyor, yani bu eserde de insanın evrene ve kendine dair anlam arayışıyla ilgili birçok örnek görüyoruz ancak Unamuno ana fikri bir kurguya yedirmek yerine okuyucunun kafasını karıştırarak iletiyor düşüncelerini.
“… Tüm tarihi ya da kurgusal biyografilerin – ki bu durumda ikisi de – her zaman otobiyografi oldukları bilinmektedir, bir başkasından bahsetmeyi düşünen her yazar aslında kendisinden bahseder ve bu kurgusal benliğin, kendisinden farklı olduğunu düşünse de durum değişmez. Roman yazarları en büyük tarihçilerdir; hikayelerinde, uydurdukları hikayelerde kendilerini en çok ortaya koyanlar onlardır.”
İkincisi ise yazarın kendini roman ile bizim aramıza sokup romandan yaptığımız her türlü çıkarımı kontrol etmesi. 46. sayfada “Burada şunu düşündüm…” diyerek anlatıcının sözünü kesip bizimle konuşuyor bile Unamuno. Okuyucunun gücünü elinden alan bir eser bu. Mektupları yazan kişinin sakladıkları, Don Sandalio’nun başına gelenler ve daha birçok şey gizemini koruyor ve doğal olarak biz okuyucular bunları merak ediyoruz. Ancak Unamuno bunlar üzerine düşünüp çıkarım yapmamızı engelliyor. Satranç ve doğa üzerinden sembolik kavramlar veriyor elimize. Bizi bu sembollerle farklı bir yöne doğru itiyor, yani merak edeceğimiz şeyleri de kendisi belirliyor. Kurguyu merak etmemize mâni olup romanın romanını merak etmeye zorluyor bizi.
Daha önce böyle bir eser okumamıştım, tavsiye ederim.
March 25, 2015
Her roman bir isyan.. O isyan da bazen bir kaçış.. "Ne kadar da Robinson'a benzetiyorum kendimi! Çıplak insan ayağı izleri görmekten değil çılgın ruhlarının sözlerini duymaktan kaçıyorum ve aptallıklarının bulaşmasından korunmak için yalnız olmak istiyorum. Ve kırılan dalgaların sesini ya da dağdaki ağaçların yaprakları arasındaki rüzgarın uğultusunu duymak için sahile kaçıyorum. Bir erkeklik sorunu değil! Kadınlık da değil tabii ki! Olsa olsa henüz konuşmayı bilmeyen, evde ana-babasının kendisine bir papağana öğretir gibi öğrettikleri teşekkürleri tekrarlayamayan bir çocuktur söz konusu olan." Kim yargılayabilir ki bizi iç konuşmalarımızdan dolayı? Ya da kim karışabilir bize nasıl düşüneceğimizle ilgili? İşte hepsi bu ve bu ufacık romanın bize tekrar hatırlattığı..
December 20, 2021
Una breve, y claro, enorme (vaya paradoja), obra maestra de don Unamuno.
"Todo poeta, todo creador, todo novelador -novelar es crear-, al crear personajes se está creando a sí mismo, y si le nacen muertos, es que él vive muerto".
Ajedrez, soledad, el yo, mi otro yo, el jugar una partida que conecta brevemente con vidas que no nos interesa conocer pero sí idealizar. El oponente es "mi" oponente y solo mío, de nadie más. ¿Me reconocerá? ¿Solo ve las piezas, solo las mueve en el tablero?
Vaya librazo y vaya historia. Se lee en menos de una hora, pero es un tiempo de viaje intenso, profundo. Esta y "La novela de ajedrez" de Stefan Sweig, hasta el momento las mejores historias referentes al juego ciencia para mí.
"Todo poeta, todo creador, todo novelador -novelar es crear-, al crear personajes se está creando a sí mismo, y si le nacen muertos, es que él vive muerto".
Ajedrez, soledad, el yo, mi otro yo, el jugar una partida que conecta brevemente con vidas que no nos interesa conocer pero sí idealizar. El oponente es "mi" oponente y solo mío, de nadie más. ¿Me reconocerá? ¿Solo ve las piezas, solo las mueve en el tablero?
Vaya librazo y vaya historia. Se lee en menos de una hora, pero es un tiempo de viaje intenso, profundo. Esta y "La novela de ajedrez" de Stefan Sweig, hasta el momento las mejores historias referentes al juego ciencia para mí.
September 17, 2023
Επιστολική νουβέλα, στην οποία εν τέλει μπερδεύονται οι χαρακτήρες και οι προσωπικότητες με εξαιρετικό τρόπο. Το απήλαυσα
October 17, 2023
"Don Sandalio, jugador de ajedrez" es una novela escrita por el célebre autor español Miguel de Unamuno y publicada en 1930. Esta obra se destaca por su profunda exploración de temas filosóficos y existenciales, así como por su enfoque en cuestiones de identidad y realidad.
La novela narra la historia de Don Sandalio, un hombre atormentado y apasionado jugador de ajedrez, que se sumerge en una búsqueda interna de significado y verdad. A través de su prosa reflexiva y su caracterización penetrante, Unamuno ofrece una visión íntima de la lucha de Don Sandalio con cuestiones de fe, razón y la naturaleza de la existencia humana.
La obra destaca por su exploración profunda de la psicología humana y su enfoque en los dilemas filosóficos que confrontan a los personajes. Unamuno teje una narrativa rica en matices que invita al lector a reflexionar sobre cuestiones fundamentales de la vida y la identidad, presentando un retrato conmovedor de la lucha del individuo por encontrar su lugar en el mundo.
Es la tercera novela que leo del autor Español Miguel de Unamuno. Y siento decir que no me ha gustado tanto como yo esperaba, quizá porque es muy filosófica. Pero bueno es disfrutable.
La novela narra la historia de Don Sandalio, un hombre atormentado y apasionado jugador de ajedrez, que se sumerge en una búsqueda interna de significado y verdad. A través de su prosa reflexiva y su caracterización penetrante, Unamuno ofrece una visión íntima de la lucha de Don Sandalio con cuestiones de fe, razón y la naturaleza de la existencia humana.
La obra destaca por su exploración profunda de la psicología humana y su enfoque en los dilemas filosóficos que confrontan a los personajes. Unamuno teje una narrativa rica en matices que invita al lector a reflexionar sobre cuestiones fundamentales de la vida y la identidad, presentando un retrato conmovedor de la lucha del individuo por encontrar su lugar en el mundo.
Es la tercera novela que leo del autor Español Miguel de Unamuno. Y siento decir que no me ha gustado tanto como yo esperaba, quizá porque es muy filosófica. Pero bueno es disfrutable.
April 23, 2025
Ένα σύντομο αλλά ιδιαίτερα φιλοσοφικό έργο του Ουναμούνο, που εντασσεται στο ρεύμα του υπαρξισμού και της μοντερνιστικης λογοτεχνίας (αν και δεν ακολουθεί αυστηρά τις δομες του υπαρξισμού, έχει αρκετά στοιχεία που παραπέμπουν σε αυτόν). Μέσα από έναν αινιγματικό χαρακτήρα, ο συγγραφέας εξερευνά την έννοια της μοναξιάς, της απομόνωσης, της λογικής και της αναζήτησης νοήματος. Προφανώς, δεν είναι ένα βιβλίο για το σκάκι, αλλά μια βαθιά υπαρξιακή αλληγορία, όπου το παιχνίδι γίνεται σύμβολο της ανθρώπινης εμπειρίας και της αδυναμίας να κατανοήσουμε πληρως τον κόσμο. Δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη πλοκή, αλλά δεν έχει και τόσο σημασία σε αυτή την περίπτωση. Είναι μια πολύ καλή επιλογή για όσους αγαπούν τα φιλοσοφικά κειμενα που προκαλούν σκέψη, αμφισβήτηση και ίσως αφήνουν περισσότερα ερωτήματα παρά απαντησεις. Αν και ολοκληρωμένο, ένιωσα πως κάτι λείπει και αυτός είναι ο μόνος λόγος που του βαζω 4 αντι 5 αστέρια.
December 10, 2018
Bu güzel kitabı alıntılar ile paylaşayım: "... çünkü yaprak veren ağaçlar gibi satranç oynuyor "
" Ben de Robinson gibi yalnızlığımın kumsalındaki kumlarda bir insan ruhunun çıplak ayağını buldum..."
"..ve oynamaya başladı. Başına hiç bir şey gelmemişti sanki. Öteki yaşamında hiç bir şey olmamıştı..Ama başka bir yaşamı var mıydı acaba?"
"Bir mektup çıkardı, okudu, mektubu iki eliyle tutarak kollarını indirdi; ellerini tekrar kaldırdı ve mektubu tekrar okudu; katlayıp, açarak mektubu yırttı, küçük parçalara ayırdı, sonra bu parçaları tek tek havaya attı, bu parçalar havada rüzgârla kayalara kadar gitti- unutuşun kelebekleri?.."
"Satranç tahtasına egemen bir kraliçe bu ama onun bu muhteşem soyluluğuna cinsiyet değiştiren sefil bir piyon ulaşabilir"
Ve ilk sayfadan: " O zaman acınası bir yetenek gelişti zihinlerinde, aptallığı görmek ve artık tahammül edememek ona" (Gustave Flaubert)
" Ben de Robinson gibi yalnızlığımın kumsalındaki kumlarda bir insan ruhunun çıplak ayağını buldum..."
"..ve oynamaya başladı. Başına hiç bir şey gelmemişti sanki. Öteki yaşamında hiç bir şey olmamıştı..Ama başka bir yaşamı var mıydı acaba?"
"Bir mektup çıkardı, okudu, mektubu iki eliyle tutarak kollarını indirdi; ellerini tekrar kaldırdı ve mektubu tekrar okudu; katlayıp, açarak mektubu yırttı, küçük parçalara ayırdı, sonra bu parçaları tek tek havaya attı, bu parçalar havada rüzgârla kayalara kadar gitti- unutuşun kelebekleri?.."
"Satranç tahtasına egemen bir kraliçe bu ama onun bu muhteşem soyluluğuna cinsiyet değiştiren sefil bir piyon ulaşabilir"
Ve ilk sayfadan: " O zaman acınası bir yetenek gelişti zihinlerinde, aptallığı görmek ve artık tahammül edememek ona" (Gustave Flaubert)
April 27, 2022
Ένα τόσο δα βιβλιαράκι που απαρτίζεται από:
• προλογικό σημείωμα του Rolland Jaccard πάνω στην υπόσταση του σκακιστή,
• πρόλογο του συγγραφέα για το «έναυσμα» της ιστορίας,
• 23 επιστολές,
• επίλογο του συγγραφέα για τη σχέση επιστολογράφου-μυθιστοριογράφου-αυτοβιογράφου με τον αναγνώστη και το “μυθιστόρημα του μυθιστρήματος”,
• επίμετρο του μεταφραστή όπου μέσα από παραπομπές αναλύει τους συμβολισμούς και τα νοήματα του κειμένου.
Ίσως καλύτερα να σταθεί ο αναγνώστης μόνος του ανάμεσα στους θαμπούς κι αντικριστούς καθρέπτες της ζωής και να αφήσει ο ίδιος τον νου του να ταξιδέψει και να ανακαλύψει τον δικό του δον Σανδάλιο, αυτόν που βρίσκεται μέσα του, πλάι του, μπροστά του.
• προλογικό σημείωμα του Rolland Jaccard πάνω στην υπόσταση του σκακιστή,
• πρόλογο του συγγραφέα για το «έναυσμα» της ιστορίας,
• 23 επιστολές,
• επίλογο του συγγραφέα για τη σχέση επιστολογράφου-μυθιστοριογράφου-αυτοβιογράφου με τον αναγνώστη και το “μυθιστόρημα του μυθιστρήματος”,
• επίμετρο του μεταφραστή όπου μέσα από παραπομπές αναλύει τους συμβολισμούς και τα νοήματα του κειμένου.
Ίσως καλύτερα να σταθεί ο αναγνώστης μόνος του ανάμεσα στους θαμπούς κι αντικριστούς καθρέπτες της ζωής και να αφήσει ο ίδιος τον νου του να ταξιδέψει και να ανακαλύψει τον δικό του δον Σανδάλιο, αυτόν που βρίσκεται μέσα του, πλάι του, μπροστά του.
July 31, 2023
Lo mejor de esta novela es la manera en que, al inicio, Unamuno nos muestra la importancia del ajedrez y la religiosidad que puede haber detrás de una partida para un verdadero apasionado como don Sandalio. El problema es que, en la segunda mitad de la novela, la historia se desvía rápidamente hacia un rumbo que uno no esperaría encontrar en una novela corta sobre ajedrez. De todos modos, es un libro que recomiendo para quien quiera empezar a leer a Miguel de Unamuno, por su escritura florida y envolvente y sus interesantes reflexiones.
September 14, 2023
Una novela donde encuentro a Unamuno desencantado de la vida, donde se encuentra con alguien que es su propio reflejo, poco a poco va descubriendo su vida, pero a él le importará... Si quieren descubrirlo, leanla. Está muy bien, aunque corta está muy bien..
Y el ajedrez que pinta, pues Don Sandalio y el autor se encuentran en menudas partidas de ajedrez... No entendí mucho de esto xq no soy muy versada en este juego, pero no importa, aún así te interesa.
Y el ajedrez que pinta, pues Don Sandalio y el autor se encuentran en menudas partidas de ajedrez... No entendí mucho de esto xq no soy muy versada en este juego, pero no importa, aún así te interesa.
April 24, 2024
Hepimizin günlük hayatta merak ettiğimiz tiplerden biri Don Sandalio. Yaptığı işi tutkuyla yapıyor ve bize onun haricinde herhangi bir ipucu vermiyor. Dolayısıyla kafamızın içinde bir Don Sandalio oluşturup ona bir pay biçiyoruz. İşte ana karakterimiz nolursa olsun bu etiketleme işini kendine bırakılmasını istiyor. Keyifli bir okumaydı ama bana kalırsa aceleye gelmiş bir son izlenimi de veriyordu.
Displaying 1 - 30 of 56 reviews