یکی از مسائلی که ما در متن جامعۀ اسلامی گرفتار آن میشویم، این است که افرادی بنا بر دلایلی که برای خودشان موجه است، احساس کنند که در حکومت اسلامی، اموال مسلمین، منابع عمومی و مناصب، بیش از بقیه حق دارند و بهتدریج به ویژهخواری عادت کنند. یک احسـاس غلط هم این صفت بد را پشتیبانی میکند؛ و آن اینکه «اگر ما نباشیم، حکومت اسلامی پابرجا نمیماند. پس حکومت ناچار است حقی را که ما میخواهیم، تأمین کند؛ وگرنه با دشمنانش متحد میشویم». این امر در جامعه وضعیتی نامطلوب درست میکند. خدا میخواهد بگوید که ما زیر بار زور کسی نمیرویم!
اینجانب علی صبوحی طسوجی متولد ۱۳۵۹ در شهر قم هستم. دانشآموختهی حوزه و طلبهی دروس خارج فقه و اصول. به علت شیفتگی به فراگیرى علوم دین، بعد از اتمام دورهی دبیرستان، وارد حوزه علمیهی بناب در استان آذربایجان شرقی شدم. در این حوزه، در کنار تحصیل علوم حوزوی، از محضر عالم عامل، عارف بهحق، حضرت حجةالاسلام و المسلمین استاد باقری بنابی کسب فیض کردم. دروس سطح یک حوزه را با جدیت تمام و در مدت چهار سال به اتمام رساندم و برای ادامهی تحصیل به حوزه علمیه قم مشرف شدم. انواع سؤالات اعتقادی، دینی و معرفتی، من را در جستجوی پاسخ به آن سؤالات، به مطالعهی انواع رشتهها و مراجعه به اساتید مربوط به هر علم راهنمایی میکرد؛ اما هیچکدام عقل تشنهی من را سیراب نکرد و روح من را به اطمینان نرساند؛ مگر پاسخهایی که از اندیشه و نگاه قرآنی استاد الهی زاده که ذهن و روح من را متقاعد میساخت و همین باعث توجه بیشتر من به عظمت و اعجاز قرآن شد و مسیر زندگی من را در خدمت به قرآن قرار داد.