What do you think?
Rate this book
Stupore
Dopo la morte del padre, un famoso scienziato che fra le mura di casa esercitava una cupa tirannia, Atara, architetto cinquantenne dalla burrascosa vita sentimentale e madre di due figli, va in cerca del suo oscuro passato. Ritrovare la quasi centenaria prima moglie di lui e sentirla parlare della stagione eroica in cui entrambi facevano parte della resistenza clandestina contro gli inglesi prima della fondazione dello stato d’Israele non fa che infittire il mistero. E così le vite delle due donne, di Atara che non sa nulla di colei di cui porta il nome e che sembra essere la chiave per capire molte cose, e dell’anziana Rachel che aveva messo una pietra su quel passato, cambiano attraverso l’incontro, le loro parole ma forse soprattutto i rispettivi silenzi. Con la consueta maestria, Zeruya Shalev intesse una storia che è al tempo stesso profondamente singolare e collettiva, riuscendo a cucire insieme il dramma e l’ironia, la quotidianità più banale e i grandi eventi del passato recente.
368 pages, Kindle Edition
First published January 1, 2021
51 people are currently reading
938 people want to read
About the author
Zeruya Shalev
26 books276 followersZeruya Shalev is a bestselling Israeli author.
She has an MA in Bible studies and works as a literary editor at Keshet publishing house. On January 29, 2004, when she was returning to her home in Rehavia, Jerusalem, after taking her child to kindergarten, a Palestinian suicide bomber blew up a city bus as she was passing by. It took her four months to recover from her injuries. Shalev is married to Ayal Megged, son of Aharon Megged.
Shalev has published four novels, a book of poetry and a children's book. Her novels Love Life and Husband and Wife have received critical acclaim both in Israel and abroad. They have been translated into 21 languages and were bestsellers in several countries. Shalev has been awarded the Book Publishers' Association's Gold and Platinum Prizes, the German Corine Book Award (2001), the French Amphi Award, and the ACUM prize three times (1997, 2003, 2005). Husband and Wife was also nominated for the French Femina prize (2002), and is included in the French Fnac list of the 200 Best Books of the Decade.
She has an MA in Bible studies and works as a literary editor at Keshet publishing house. On January 29, 2004, when she was returning to her home in Rehavia, Jerusalem, after taking her child to kindergarten, a Palestinian suicide bomber blew up a city bus as she was passing by. It took her four months to recover from her injuries. Shalev is married to Ayal Megged, son of Aharon Megged.
Shalev has published four novels, a book of poetry and a children's book. Her novels Love Life and Husband and Wife have received critical acclaim both in Israel and abroad. They have been translated into 21 languages and were bestsellers in several countries. Shalev has been awarded the Book Publishers' Association's Gold and Platinum Prizes, the German Corine Book Award (2001), the French Amphi Award, and the ACUM prize three times (1997, 2003, 2005). Husband and Wife was also nominated for the French Femina prize (2002), and is included in the French Fnac list of the 200 Best Books of the Decade.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 139 reviews
May 16, 2023
Sporo tutaj religii i historii, czego w sumie się nie spodziewałem. Punkt wyjścia opowieści świetny i początkowe budowanie napięcia mocno mnie zaangażowało, jednak mam wrażenie, że w pewnym momencie trochę to siadło. Długie i często powtarzalne opisy i rozważania, które nie zawsze do czegoś prowadziły, a syn głównej bohaterki co chwila wychodził spod prysznica. Chętnie przeczytam jeszcze coś tej autorki, ale „Los” do moich ulubieńców nie będzie należał.
April 26, 2023
It is not quite easy to define this book . Perhaps the simple way is to plainly say that
Destiny
is a powerful, strange and tortuous novel. It is a tale or history of life, though in fact there are a mix of stories, that moves forwards and backwards.
So, if I would desire to think well and wisely I could begin somewhat by saying that this novel shows once more that the human being is the queerest thing among the still lively creatures that crawl on this planet. The human being is both comic and forlorn, and what was once his glory is now his shame. I refer chiefly to being a naked thing. Eden was a nice place to be, backwards . The man, in generic sense, is lacking the heat and the light, so he must look for light and warmth in this wild, cold universe in which he is cast. Sadly, this is equally true of his soul and body, as connection was lost with the senses, both in a spiritual and literal perspective.
The book Destiny talks about the providential meeting between two women and two eras, which fate brings together. It seems that the writing of this novel, which stretched over five years, was also something providential.
The book, in essential lines, is about a daughter, now almost 50 years old, who tries to know and understand her father, to even forgive him, because there are many things that need forgiveness, so she tries to reach his first wife, whose existence has remained (a) secret, a woman who fought alongside him in a clandestine organization, decades ago, an old woman (now 90 years old), tough but lucid, who is not necessarily interested in sharing her experience with her, nor to revisit that period of her life.
It is a book about the shattered efforts of youth marked by fearlessness, about devotion to great, noble ideas, about the ballast that rolls over from one generation to another, about providential coincidences and about trying to find meaning, and maybe even peace, when everything becomes unstable under our feet.
As in the other books that I have read by the same author, that were written before this novel, in here too there are more questions than answers, and the book continues and leads to an even deeper area that sort of intimate conversation that the author, as does the reader tooholds to her own mind and heart.
A book that I will excitedly revisit, some time in a coming era :)
So, if I would desire to think well and wisely I could begin somewhat by saying that this novel shows once more that the human being is the queerest thing among the still lively creatures that crawl on this planet. The human being is both comic and forlorn, and what was once his glory is now his shame. I refer chiefly to being a naked thing. Eden was a nice place to be, backwards . The man, in generic sense, is lacking the heat and the light, so he must look for light and warmth in this wild, cold universe in which he is cast. Sadly, this is equally true of his soul and body, as connection was lost with the senses, both in a spiritual and literal perspective.
The book Destiny talks about the providential meeting between two women and two eras, which fate brings together. It seems that the writing of this novel, which stretched over five years, was also something providential.
The book, in essential lines, is about a daughter, now almost 50 years old, who tries to know and understand her father, to even forgive him, because there are many things that need forgiveness, so she tries to reach his first wife, whose existence has remained (a) secret, a woman who fought alongside him in a clandestine organization, decades ago, an old woman (now 90 years old), tough but lucid, who is not necessarily interested in sharing her experience with her, nor to revisit that period of her life.
It is a book about the shattered efforts of youth marked by fearlessness, about devotion to great, noble ideas, about the ballast that rolls over from one generation to another, about providential coincidences and about trying to find meaning, and maybe even peace, when everything becomes unstable under our feet.
As in the other books that I have read by the same author, that were written before this novel, in here too there are more questions than answers, and the book continues and leads to an even deeper area that sort of intimate conversation that the author, as does the reader tooholds to her own mind and heart.
A book that I will excitedly revisit, some time in a coming era :)
February 20, 2025
Leiden am eigenen Vergeben
Ausführlicher, vielleicht begründeter auf kommunikativeslesen.com
Zeruya Shalevs Roman handelt im Wesentlichen von zwei Frauen mit jeweils zwei Familien, also einer gegenwärtigen und einer Familie mit einem Ex-Ehemann. Die Geschichte beginnt im britisch besetzten Israel und hört in der Gegenwart auf. Die eine Frau ist über 70, die andere über 50 Jahre alt. Ihre Namen lauten Atara und Rachel.
Es gibt ja keinen Zusammenhang zwischen dieser Frau und dem, was ihr von ihrem eigenen Leben noch bleibt, und trotzdem steht sie weiter dort in der sengenden Sonne und gibt noch nicht auf. Vielleicht hat sie noch eine letzte Chance, vielleicht muss sie [ihrem Ehemann] folgen, so lange klingeln, bis die Tür geöffnet wird.
In einer verwickelt-verwobenen Schuld-und-Sühne-Erzählung befreunden diese beiden Frauen sich, geben sich Halt, suchen einen Weg aus dem Schlamassel, aus ideologischen, religiösen, nationalistischen und revolutionären Problemen. Der Roman „Schicksal“ ist jedoch nicht politisch. Er ist äußerst privat und handelt zumeist nur über den inneren Monolog, die Beziehung zu den Männern, zu den Söhnen und Töchtern, darüber, was es heißt, Kinder in einem besetzten Land zu bekommen. In quälend langen Passagen räsonieren sie über die Beziehung, über das Kindererziehen, über die Möglichkeit, wie alles hätte sein können, wie sie alles hätten besser machen und tun können, wären sie nur in der Lage gewesen, zum richtigen Zeitpunkt das Richtige zu tun. Ein schöner Satz der im Text seines Gleichen sucht:
Die Gazelle, ihr Leben, wurde gerissen. Raubtiere haben ihm das Fleisch abgenagt, Geier sich auf seinen Kadaver gestürzt. Die Überreste hat das Feuer verzehrt, und der Wind hat die Asche zerstreut, das ist alles, was übrig geblieben ist, diese schwarze Asche, durch die sie sich tastet.
Mit großem Bedauern stellt sich nach dem Lesen keinerlei bleibender Eindruck ein. Die Landschaftsbeschreibungen bleiben blass, die psychologischen Analysen platt, die Beziehungen klischiert, und die Probleme oberflächlich und selbstzerstörerisch. Nirgendwo in dem Buch traut sich die Autorin, ihre Figuren von Innen heraus zu beschreiben. Beide Frauen bleiben dezentriert, von außen bestimmt, definiert durch ihre Kinder und Ehemänner, Väter und Mütter, durch ihr Land und ihre Religion, durch Tradition und Erwartungshaltungen ihrer Mitmenschen. Sie fühlen sich wie Spielbälle und bleiben es bis ins letzte Detail. Von Aufbegehren, Widerstand und Selbstbehauptung keine Spur, aber auch nicht von einer wilden, sich zerfleischenden Entblößung und Selbstanklage.
Der Roman bleibt im Fahrwasser des Ungefähren, handelt aber von Tod, Krankheit, Vergewaltigung und Terrorismus. Nicht das Menschliche steht im Vordergrund, sondern das Oberflächenspiel, das Sprechen während einer Familienfeier, der Tratsch und Klatsch, den man ungefährlich zum Besten geben kann. Sehr schade. Ich stand dem Buch sehr positiv gegenüber. Ich habe es am Ende nur noch mit Mühe lesen können, so staccatohaft und parataktisch rasten die Selbstbeschuldigungen über die Figuren einher, ohne irgendwo Intensität zu erzeugen. Ich kann nicht einmal sagen, dass ich es bereue, dieses Buch gelesen zu haben. Es liegt im Unentschiedenen, farblos und aussagelos. Ich gebe einen Stern, weil das Buch sehr lang ist und sehr langweilt.
Eine ähnliche viel kürzere Geschichte, interessant und intensiv, bekommt man mit dem Theaterstück von Jean-Pau Sartre „Die Eingeschlossenen von Altona“ geboten, und die ehrlichere Variante dieses Buches lautet „Die Kinder der Toten“ und wurde von Elfriede Jelinek geschrieben.
Ausführlicher, vielleicht begründeter auf kommunikativeslesen.com
Zeruya Shalevs Roman handelt im Wesentlichen von zwei Frauen mit jeweils zwei Familien, also einer gegenwärtigen und einer Familie mit einem Ex-Ehemann. Die Geschichte beginnt im britisch besetzten Israel und hört in der Gegenwart auf. Die eine Frau ist über 70, die andere über 50 Jahre alt. Ihre Namen lauten Atara und Rachel.
Es gibt ja keinen Zusammenhang zwischen dieser Frau und dem, was ihr von ihrem eigenen Leben noch bleibt, und trotzdem steht sie weiter dort in der sengenden Sonne und gibt noch nicht auf. Vielleicht hat sie noch eine letzte Chance, vielleicht muss sie [ihrem Ehemann] folgen, so lange klingeln, bis die Tür geöffnet wird.
In einer verwickelt-verwobenen Schuld-und-Sühne-Erzählung befreunden diese beiden Frauen sich, geben sich Halt, suchen einen Weg aus dem Schlamassel, aus ideologischen, religiösen, nationalistischen und revolutionären Problemen. Der Roman „Schicksal“ ist jedoch nicht politisch. Er ist äußerst privat und handelt zumeist nur über den inneren Monolog, die Beziehung zu den Männern, zu den Söhnen und Töchtern, darüber, was es heißt, Kinder in einem besetzten Land zu bekommen. In quälend langen Passagen räsonieren sie über die Beziehung, über das Kindererziehen, über die Möglichkeit, wie alles hätte sein können, wie sie alles hätten besser machen und tun können, wären sie nur in der Lage gewesen, zum richtigen Zeitpunkt das Richtige zu tun. Ein schöner Satz der im Text seines Gleichen sucht:
Die Gazelle, ihr Leben, wurde gerissen. Raubtiere haben ihm das Fleisch abgenagt, Geier sich auf seinen Kadaver gestürzt. Die Überreste hat das Feuer verzehrt, und der Wind hat die Asche zerstreut, das ist alles, was übrig geblieben ist, diese schwarze Asche, durch die sie sich tastet.
Mit großem Bedauern stellt sich nach dem Lesen keinerlei bleibender Eindruck ein. Die Landschaftsbeschreibungen bleiben blass, die psychologischen Analysen platt, die Beziehungen klischiert, und die Probleme oberflächlich und selbstzerstörerisch. Nirgendwo in dem Buch traut sich die Autorin, ihre Figuren von Innen heraus zu beschreiben. Beide Frauen bleiben dezentriert, von außen bestimmt, definiert durch ihre Kinder und Ehemänner, Väter und Mütter, durch ihr Land und ihre Religion, durch Tradition und Erwartungshaltungen ihrer Mitmenschen. Sie fühlen sich wie Spielbälle und bleiben es bis ins letzte Detail. Von Aufbegehren, Widerstand und Selbstbehauptung keine Spur, aber auch nicht von einer wilden, sich zerfleischenden Entblößung und Selbstanklage.
Der Roman bleibt im Fahrwasser des Ungefähren, handelt aber von Tod, Krankheit, Vergewaltigung und Terrorismus. Nicht das Menschliche steht im Vordergrund, sondern das Oberflächenspiel, das Sprechen während einer Familienfeier, der Tratsch und Klatsch, den man ungefährlich zum Besten geben kann. Sehr schade. Ich stand dem Buch sehr positiv gegenüber. Ich habe es am Ende nur noch mit Mühe lesen können, so staccatohaft und parataktisch rasten die Selbstbeschuldigungen über die Figuren einher, ohne irgendwo Intensität zu erzeugen. Ich kann nicht einmal sagen, dass ich es bereue, dieses Buch gelesen zu haben. Es liegt im Unentschiedenen, farblos und aussagelos. Ich gebe einen Stern, weil das Buch sehr lang ist und sehr langweilt.
Eine ähnliche viel kürzere Geschichte, interessant und intensiv, bekommt man mit dem Theaterstück von Jean-Pau Sartre „Die Eingeschlossenen von Altona“ geboten, und die ehrlichere Variante dieses Buches lautet „Die Kinder der Toten“ und wurde von Elfriede Jelinek geschrieben.
June 21, 2023
Un roman pe care l-am citit cu drag, in care am regasit momente cunoscute, un pic de istorie si in primul rand amprenta destinului asupra tuturor personajelor. Un balsam pentru suflet!
May 18, 2023
Czytając prozę Zerui Shalev od pierwszych stron czuć, że stykamy się z Literaturą przez duże L. Oczywiście na początku zachwycamy się przepięknym gęstym językiem (ukłony dla tłumaczki Magdaleny Sommer), ale im dalej tym zachwyt dotyczy również samej historii i znakomicie sportretowanych postaci.
Autorka po raz kolejny skupia się na kobietach i rodzinnych relacjach. Tym razem główne bohaterki są dwie. Rachel jest 90-letnią wdową i byłą izraelską syjonistyczną terrorystką. Dwukrotnie wychodziła za mąż, ale to pierwsze małżeństwo ukrywa w tajemnicy. Atara to 50-latka, której niedawno zmarł ojciec - ojciec, który jest owym tajemniczym pierwszym mężem Rachel. Córka mężczyzny chce poznać sekretną pierwszą żonę ojca. Kobiety próbują kilkukrotnie się spotkać, ale los ciągle staje im na przeszkodzie.
Shalev ponownie stworzyła złożoną wielopoziomową historię, której emocjonalność dotyka do żywego. Znakomicie potrafi oddać dynamikę relacji rodzinnnych oraz zobrazować naturę ludzkiej psychiki. Tłem książki jest również kultura żydowska, współczesny Izrael i motywy historii biblijnych. Shalev nie ucieka też od kwestii palestyńskiej i jest krytyczna w stosunku do swojej ojczyzny. Przedstawia sytuację nie tylko w obecnym kontekście, ale również historycznym, kiedy w latach 40-tych największym wrogiem Izraela był brytyjski okupant.
„Los” jest historią o utraconych miłościach, poczuciu winy, żałobie, i o tym jak przypadek czy niepozorne decyzje mogą wyznaczyć bieg losu. Nie tylko naszego losu czy naszych najbliższych, ale też osób całkiem nam obcych. Dla niektórych z nich możemy stać się nawet aniołami śmierci. Ogromnie polecam.
Autorka po raz kolejny skupia się na kobietach i rodzinnych relacjach. Tym razem główne bohaterki są dwie. Rachel jest 90-letnią wdową i byłą izraelską syjonistyczną terrorystką. Dwukrotnie wychodziła za mąż, ale to pierwsze małżeństwo ukrywa w tajemnicy. Atara to 50-latka, której niedawno zmarł ojciec - ojciec, który jest owym tajemniczym pierwszym mężem Rachel. Córka mężczyzny chce poznać sekretną pierwszą żonę ojca. Kobiety próbują kilkukrotnie się spotkać, ale los ciągle staje im na przeszkodzie.
Shalev ponownie stworzyła złożoną wielopoziomową historię, której emocjonalność dotyka do żywego. Znakomicie potrafi oddać dynamikę relacji rodzinnnych oraz zobrazować naturę ludzkiej psychiki. Tłem książki jest również kultura żydowska, współczesny Izrael i motywy historii biblijnych. Shalev nie ucieka też od kwestii palestyńskiej i jest krytyczna w stosunku do swojej ojczyzny. Przedstawia sytuację nie tylko w obecnym kontekście, ale również historycznym, kiedy w latach 40-tych największym wrogiem Izraela był brytyjski okupant.
„Los” jest historią o utraconych miłościach, poczuciu winy, żałobie, i o tym jak przypadek czy niepozorne decyzje mogą wyznaczyć bieg losu. Nie tylko naszego losu czy naszych najbliższych, ale też osób całkiem nam obcych. Dla niektórych z nich możemy stać się nawet aniołami śmierci. Ogromnie polecam.
July 31, 2025
Îmi place mult scriitura Zeruyei Shalev cu accent pe trăirile personajelor feminine. Face foarte ușor trecerea dinspre acțiune spre trăirile interioare și cred că aici e farmecul cărții. Gândurile Atarei vizavi de relația în care se află atât cu actualul soț cât și cu copiii săi ( unul al ei dintr-o relație anterioara. unul al soțului și unul comun) ne-o dezvăluie pe Zeruya drept fina cunoscătoare a psihologiei relațiilor și al modului în care funcționează acestea.Te obliga într-un fel la o reevaluare a propriilor relații.
October 4, 2022
לסקירה מפורטת בעברית קישור לבלוג שלי -
https://sivi-the-avid-reader.com/פליא...
https://sivi-the-avid-reader.com/פליא...
August 4, 2023
3,5/5
Chyba nie do końca spodziewałam się tego, co dostałam, być może opis z tyłu książki obiecuje coś innego, ale to była ciekawa perspektywa (a w zasadzie dwie!) osadzona w kulturze izraelskiej. Chętnie przeczytałabym więcej książek autorki
Chyba nie do końca spodziewałam się tego, co dostałam, być może opis z tyłu książki obiecuje coś innego, ale to była ciekawa perspektywa (a w zasadzie dwie!) osadzona w kulturze izraelskiej. Chętnie przeczytałabym więcej książek autorki
January 19, 2022
There are many books inside this book, too many there were for me. The story, the stories are powerfully told, as far as language is concerned. For Shalev’s ability to create moods and landscapes and emotions and feelings I admire the book. But my interest in the story faded after fifty pages, maybe after 80. Always hoping it would turn away from the not so particular remarkable relationship between Atara and Alex. It did not, it intensified. I was glad when the book was finished.
May 27, 2023
Shalev, jak zawsze, bezbłędnie o ludziach i niemożności dotarcia do jednoznacznych odpowiedzi na pytania: "dlaczego taki jesteś?", "dlaczego to zrobiłaś?", "dlaczego nie umiesz inaczej".
Z zewnątrz obserwujemy tylko skutki, a same przyczyny są trudne do zdefiniowania nawet dla najbardziej zainteresowanych.
Bardzo lubię Shalev, po tej powieści chyba jeszcze bardziej.
Z zewnątrz obserwujemy tylko skutki, a same przyczyny są trudne do zdefiniowania nawet dla najbardziej zainteresowanych.
Bardzo lubię Shalev, po tej powieści chyba jeszcze bardziej.
August 6, 2023
3,5
"Los" opowiada o 50-letniej kobiecie, która chce poznać i zrozumieć swojego niedawno zmarłego ojca, z którym nie utrzymywała najlepszych relacji. Próbuje zatem dotrzeć do jego pierwszej żony, której istnienie pozostawało - do momentu śmierci ojca - tajemnicą. Spotykają się zatem dwie kobiece opowieści - jedna z przeszłości i druga z teraźniejszości. I jest w nich wiele podobieństw. Shalev zanurza się głęboko w umysłach swoich bohaterek, pozwala im buszować wśród swoich myśli, nie usuwa ich, nie cenzuruje, mimo że czasem wydają się być one zaskakujące nawet dla nich samych. No i ten nieszczęsny los - z całą swoją nieuchronnością i nieprzewidywalnością ciągle w gotowości, by spaść z impetem na pozornie uporządkowaną codzienność.
Lubię trójwymiarowość kobiecych postaci kreowanych przez Shalev, chociaż niekiedy ta drobiazgowość popada moim zdaniem w przegadanie. Jest w tej psychologicznej warstwie powieści jednak istotna spójność, autentyczność i bezkompromisowość. Ludzkość. Shalev z charakterystyczną dla siebie przenikliwością tworzy studium kobiety, która poszukuje, zadaje pytania, błądzi między pewnością a niepewnością i musi mierzyć się z ciągiem wydarzeń i uczuciami im towarzyszącymi.
"Los" Shalev jest jak powolny i dociekliwy film - pozbawiony wartkiego tempa i sensacji (choć zwrotu akcji nie brakuje), a skupiony na wewnętrznie tkanej perspektywie historii rodziny i miłości, bez romantyzmu, w kontekście trudnej i złożonej sytuacji Izraela. Pozostaję bez zachwytów nad 'Losem' który jednocześnie gubił i odzyskiwał moje zainteresowanie, jednak nadal darzę prozę Shalev sporą sympatią i zerkam w stronę nieczytanych jeszcze przeze mnie powieści, które czekają na moich półkach.
"Los" opowiada o 50-letniej kobiecie, która chce poznać i zrozumieć swojego niedawno zmarłego ojca, z którym nie utrzymywała najlepszych relacji. Próbuje zatem dotrzeć do jego pierwszej żony, której istnienie pozostawało - do momentu śmierci ojca - tajemnicą. Spotykają się zatem dwie kobiece opowieści - jedna z przeszłości i druga z teraźniejszości. I jest w nich wiele podobieństw. Shalev zanurza się głęboko w umysłach swoich bohaterek, pozwala im buszować wśród swoich myśli, nie usuwa ich, nie cenzuruje, mimo że czasem wydają się być one zaskakujące nawet dla nich samych. No i ten nieszczęsny los - z całą swoją nieuchronnością i nieprzewidywalnością ciągle w gotowości, by spaść z impetem na pozornie uporządkowaną codzienność.
Lubię trójwymiarowość kobiecych postaci kreowanych przez Shalev, chociaż niekiedy ta drobiazgowość popada moim zdaniem w przegadanie. Jest w tej psychologicznej warstwie powieści jednak istotna spójność, autentyczność i bezkompromisowość. Ludzkość. Shalev z charakterystyczną dla siebie przenikliwością tworzy studium kobiety, która poszukuje, zadaje pytania, błądzi między pewnością a niepewnością i musi mierzyć się z ciągiem wydarzeń i uczuciami im towarzyszącymi.
"Los" Shalev jest jak powolny i dociekliwy film - pozbawiony wartkiego tempa i sensacji (choć zwrotu akcji nie brakuje), a skupiony na wewnętrznie tkanej perspektywie historii rodziny i miłości, bez romantyzmu, w kontekście trudnej i złożonej sytuacji Izraela. Pozostaję bez zachwytów nad 'Losem' który jednocześnie gubił i odzyskiwał moje zainteresowanie, jednak nadal darzę prozę Shalev sporą sympatią i zerkam w stronę nieczytanych jeszcze przeze mnie powieści, które czekają na moich półkach.
May 27, 2023
„Człowiek to nie budynek. Nie da się go zrekonstruować. Nie da się dotrzeć do korzeni. Nawet gdyby opowiedziała ci wszystko, co pamięta, to wcale niekoniecznie byłoby to to, co wydarzyło się naprawdę, nie byłoby autentyczne.“
December 1, 2025
3.5
E prima dată când rezonez cu personajele Zeruyei Shalev, când îmi pasă de soarta lor și nu ma deranjează analiza psihologică foarte simplificată.
E prima dată când rezonez cu personajele Zeruyei Shalev, când îmi pasă de soarta lor și nu ma deranjează analiza psihologică foarte simplificată.
June 24, 2021
Zeruya Shalevs Roman zeichnet die Lebenswege und Schicksale zweier Frauen nach. Da ist zunächst die betagte Rachel, die auf ihr Leben zurückblickt. Als junge Frau war sie bei den Lechi aktiv, hatte Ideale für die sie gekämpft hat, die ein Leben lang ihre Weltanschauung geprägt haben und die letztlich auch Auswirkung auf ihr Familienleben hatten.
Atara ist die zweite Protagonistin des Romans. Sie will mehr über ihren Vater erfahren, Rachels ersten Ehemann und nimmt deshalb Kontakt zu ihr auf. Auch ihr Familienleben ist durch Konflikte geprägt, die sich im Laufe des Romans zuspitzen.
Im Folgenden entfaltet sich eine Geschichte, die sehr auf das Innenleben und auf die Gedanken seiner zwei Hauptcharaktere konzentriert ist. Zunächst gelingt es Shalev gut, den Erinnerungen und Empfindungen ihrer Figuren nachzuspüren. Doch bald schon wird deutlich, dass es zu häufig zu abrupten Wechseln zwischen einzelnen Themen und zu Ausschweifungen kommt. Die Gedanken der Charaktere drehen sich dann im Kreis und für den Leser wird es zunehmend schwerer, sich in dieser Geschichte an etwas festzuhalten.
Shalevs Geschichte findet nicht wirklich zu sich selbst. Es fehlt ihr an einem stabilen Gerüst und deshalb kann ich dem Buch trotz der teils sehr schönen und fast schon poetisch anmutenden Sprache nur drei Sterne geben. Schade!
Atara ist die zweite Protagonistin des Romans. Sie will mehr über ihren Vater erfahren, Rachels ersten Ehemann und nimmt deshalb Kontakt zu ihr auf. Auch ihr Familienleben ist durch Konflikte geprägt, die sich im Laufe des Romans zuspitzen.
Im Folgenden entfaltet sich eine Geschichte, die sehr auf das Innenleben und auf die Gedanken seiner zwei Hauptcharaktere konzentriert ist. Zunächst gelingt es Shalev gut, den Erinnerungen und Empfindungen ihrer Figuren nachzuspüren. Doch bald schon wird deutlich, dass es zu häufig zu abrupten Wechseln zwischen einzelnen Themen und zu Ausschweifungen kommt. Die Gedanken der Charaktere drehen sich dann im Kreis und für den Leser wird es zunehmend schwerer, sich in dieser Geschichte an etwas festzuhalten.
Shalevs Geschichte findet nicht wirklich zu sich selbst. Es fehlt ihr an einem stabilen Gerüst und deshalb kann ich dem Buch trotz der teils sehr schönen und fast schon poetisch anmutenden Sprache nur drei Sterne geben. Schade!
June 23, 2022
לא סגורה על הספר הזה. מתד אחד הוא כתוב יפה, ההתחלה מעניינת אבל הקצב לא נשמר, הסוף היה בכלל בעייתי.
May 18, 2023
Słowa kluczowe: los, błąd, wybór, decyzja. Gdzie przebiega granica? Czy istnieją odpowiedzi na takie pytania? Trzeba być uważnym, mogą bowiem kryć się w bogactwie wszechobecnych symboli.
July 17, 2021
Eine komplexe und sehr intensiv erzählte Familiengeschichte von der Verstaatlichung Israels bis in die heutige Zeit.
Eine Geschichte, die Ihresgleichen sucht...
Inhalt:
In “Schicksal“ geht es um die 90-jährige Rachel, die mit 15 Jahren ihr Elternhaus verließ, um sich dem radikal-zionistischen Widerstand Lechi anzuschließen, sowie um die ca. 50-jährige Atara, eine zum zweiten Mal verheiratete Architektin, die die Geschichte ihres verstorbenen Vaters, der erste Mann Rachels, rekonstruieren möchte. Aus diesem Grund sucht Atara Rachel auf.
Hörbuch:
Das Hörbuch wurde von Maria Schrader und Eva Meckbach eingesprochen. Ich kannte die beiden Sprecherinnen bislang nicht, fand beide Stimmen aber angenehm.
Meinung:
Ich werde mir auch das Buch (Piper Verlag) kaufen, weil ich es sicherlich zusätzlich lesen werde. Ich fand den Roman wirklich sehr gut, obwohl die Geschichte manchmal sehr qualvoll erzählt wurde. Denn:
Wer an der Entstehungsgeschichte Israels interessiert ist, weiß, wie komplex sie ist. Es ist natürlich kein Sachbuch, aber man kommt dennoch auf seine Kosten! Es wird zum Beispiel über den Lechi geschrieben, der damals Anschläge auf die Briten verübte- während des britischen Mandats auf palästinänsischem Gebiet. Und insbesondere durch Ataras Sohn Eden (Elitesoldat) wird die aktuelle politisch militärische Situation samt möglicher Auswirkungen auf die Psyche thematisiert. Auch der Glaube der Unorthodoxen wird benannt, da einer der beiden Söhne Ataras unorthodox (geworden) ist. Israels Geschichte ist vielschichtig, so auch die Familiengeschichte. In seiner vollen Komplexität kann es natürlich nicht wiedergegeben werden, aber Shalev hat es geschafft, alles geschickt miteinander zu verknüpfen. Hat mir ausgesprochen gut gefallen.
Shalev schreibt staatskritisch, reflektiert und sehr intensiv. Und allem vorangestellt ist die Familiengeschichte: Eine, die durch eine sadistische und gewalttätige Vergangenheit geprägt ist. Glücklicherweise gibt es neben allen Konflikten auch schön beschriebene Kulissen.
Fazit:
Ich kann sowohl das Buch als auch das Hörbuch wärmstens empfehlen, insbesondere denjenigen, die an der Geschichte Israels interessiert sind.
——————
Mein besonderer Dank gilt dem Verlag für die Bereitstellung des Hörbuchs als Rezensionsexemplar.
Das Buch wurde von Anne Birkenhauer übersetzt und am 31.05.21 vom OSTERWOLDaudio Verlag (Hörbuch Hamburg) unter der ISBN 9783869524801 als Audio CD veröffentlicht.
Eine Geschichte, die Ihresgleichen sucht...
Inhalt:
In “Schicksal“ geht es um die 90-jährige Rachel, die mit 15 Jahren ihr Elternhaus verließ, um sich dem radikal-zionistischen Widerstand Lechi anzuschließen, sowie um die ca. 50-jährige Atara, eine zum zweiten Mal verheiratete Architektin, die die Geschichte ihres verstorbenen Vaters, der erste Mann Rachels, rekonstruieren möchte. Aus diesem Grund sucht Atara Rachel auf.
Hörbuch:
Das Hörbuch wurde von Maria Schrader und Eva Meckbach eingesprochen. Ich kannte die beiden Sprecherinnen bislang nicht, fand beide Stimmen aber angenehm.
Meinung:
Ich werde mir auch das Buch (Piper Verlag) kaufen, weil ich es sicherlich zusätzlich lesen werde. Ich fand den Roman wirklich sehr gut, obwohl die Geschichte manchmal sehr qualvoll erzählt wurde. Denn:
Wer an der Entstehungsgeschichte Israels interessiert ist, weiß, wie komplex sie ist. Es ist natürlich kein Sachbuch, aber man kommt dennoch auf seine Kosten! Es wird zum Beispiel über den Lechi geschrieben, der damals Anschläge auf die Briten verübte- während des britischen Mandats auf palästinänsischem Gebiet. Und insbesondere durch Ataras Sohn Eden (Elitesoldat) wird die aktuelle politisch militärische Situation samt möglicher Auswirkungen auf die Psyche thematisiert. Auch der Glaube der Unorthodoxen wird benannt, da einer der beiden Söhne Ataras unorthodox (geworden) ist. Israels Geschichte ist vielschichtig, so auch die Familiengeschichte. In seiner vollen Komplexität kann es natürlich nicht wiedergegeben werden, aber Shalev hat es geschafft, alles geschickt miteinander zu verknüpfen. Hat mir ausgesprochen gut gefallen.
Shalev schreibt staatskritisch, reflektiert und sehr intensiv. Und allem vorangestellt ist die Familiengeschichte: Eine, die durch eine sadistische und gewalttätige Vergangenheit geprägt ist. Glücklicherweise gibt es neben allen Konflikten auch schön beschriebene Kulissen.
Fazit:
Ich kann sowohl das Buch als auch das Hörbuch wärmstens empfehlen, insbesondere denjenigen, die an der Geschichte Israels interessiert sind.
——————
Mein besonderer Dank gilt dem Verlag für die Bereitstellung des Hörbuchs als Rezensionsexemplar.
Das Buch wurde von Anne Birkenhauer übersetzt und am 31.05.21 vom OSTERWOLDaudio Verlag (Hörbuch Hamburg) unter der ISBN 9783869524801 als Audio CD veröffentlicht.
July 22, 2024
questo libro ha un gran ritmo, parla di storia e di famiglie, trasmette angoscia e precarietà ma anche un senso di spiritualità profonda.
è a tratti crudo e nessun personaggio è minimamente idealizzato.
mi è piaciuto davvero tanto.
è a tratti crudo e nessun personaggio è minimamente idealizzato.
mi è piaciuto davvero tanto.
April 21, 2023
„Prędko przekonała się ze zdumieniem, że jego wielka wrażliwość wobec siebie samego niekoniecznie idzie w parze z wrażliwością wobec innych, a szczerość, która tak ją początkowo oczarowała, bywa bardzo nieprzyjemna.”
„Los” to historia Atary, która po śmierci ojca, postanawia dokładnie poznać historię jego pierwszego małżeństwa. I tak, krok po kroku, odkrywamy sekrety dwóch kobiet - sekrety, które zaburzają pozorny spokój. Wydawać się może, że Atarę i Rachel łączy tylko wspomnienie o tym samym mężczyźnie, jednak czym dalej wchodzimy w ich historię, widzimy, że to kobiety, które po prostu chcą być widziane. Kobiety, które mają siłę i chęć do walki o siebie, o swoje rodziny, o bliskich. Wiedzą czym jest strach, rozczarowanie, niepewność, a mimo to dumnie kroczą przez życie i robią wszystko, by pozostać sobą. Nie można zapomnieć, że u Shalev bardzo ważną rolę odgrywa zawsze społeczeństwo i państwo. Trudne i burzliwe losy Izraela widać tu doskonale i właśnie w tym świecie, zdominowanym przez mężczyzn, bohaterki próbują znaleźć swoją drogę. Ich historia naznaczona jest bólem, spowodowanym również przez politykę.
Shalev ma niesamowity dar do tworzenia kobiecych postaci. Jest bohaterki są pełne pasji, dumne i odważne. Nie boi się pisać o smutkach i niepewności, daje kobietom swobodę i pozwala im po prostu żyć.
Shalev jak zwykle dostarcza mnóstwo emocji, mimo trudnych tematów, pozwala sobie na delikatność, powoli odkrywa kolejne sekrety, tworzy i rozwiązuje rodzinne konflikty i szuka odpowiedzi, a wszystko to robi subtelnym i zgrabnym językiem.
Tytułowy los, nie ma litości - miesza, dzieli, łączy i wywołuje masę uczuć.
„Los” to historia Atary, która po śmierci ojca, postanawia dokładnie poznać historię jego pierwszego małżeństwa. I tak, krok po kroku, odkrywamy sekrety dwóch kobiet - sekrety, które zaburzają pozorny spokój. Wydawać się może, że Atarę i Rachel łączy tylko wspomnienie o tym samym mężczyźnie, jednak czym dalej wchodzimy w ich historię, widzimy, że to kobiety, które po prostu chcą być widziane. Kobiety, które mają siłę i chęć do walki o siebie, o swoje rodziny, o bliskich. Wiedzą czym jest strach, rozczarowanie, niepewność, a mimo to dumnie kroczą przez życie i robią wszystko, by pozostać sobą. Nie można zapomnieć, że u Shalev bardzo ważną rolę odgrywa zawsze społeczeństwo i państwo. Trudne i burzliwe losy Izraela widać tu doskonale i właśnie w tym świecie, zdominowanym przez mężczyzn, bohaterki próbują znaleźć swoją drogę. Ich historia naznaczona jest bólem, spowodowanym również przez politykę.
Shalev ma niesamowity dar do tworzenia kobiecych postaci. Jest bohaterki są pełne pasji, dumne i odważne. Nie boi się pisać o smutkach i niepewności, daje kobietom swobodę i pozwala im po prostu żyć.
Shalev jak zwykle dostarcza mnóstwo emocji, mimo trudnych tematów, pozwala sobie na delikatność, powoli odkrywa kolejne sekrety, tworzy i rozwiązuje rodzinne konflikty i szuka odpowiedzi, a wszystko to robi subtelnym i zgrabnym językiem.
Tytułowy los, nie ma litości - miesza, dzieli, łączy i wywołuje masę uczuć.
October 13, 2024
"A sosit timpul, iar el nu va aștepta după ea, are o datorie de plătit, o promisiune de ținut."
Cartea urmărește meandrele destinului personajelor principale feminine, tînăra Atara și bătrîna Rahel, prinse într-un fel sau altul de destinul complicat al țării lor, care le marchează evident sau insidios destinele personale.
Cartea începe cu promisiunea unei explicații, fiecare dintre cele două femei speră cumva că vă afla de la cealaltă care a fost izvorul acțiunilor "patriarhului" Menahem/ Manu - soțul și tatăl care le-a marcat viețile. Dar explicația e doar viața, care te trăiește atunci cînd tu crezi că ești în controlul tuturor aspectelor ei. Urmărim niște zile intense, în care viața Atarei este dată peste cap, toate reperele familiare se mută și o obligă să își re-evalueze alegerile, iubirea, acțiunile și motivațiile din spatele lor, scoate la lumină regretele și fricile, pentru a putea porni mai departe la drum în viața cea nouă.
Pe altă parte Rahel își retrăiește trecutul și își dă seama că, in ciuda celor anilor care au trecut șii-au conținut viața, ea a rămas și fata revoluționară și îndrăgostită de la 20, și tânăra mama a celor doi bărbați cu care nu se simte conectată, dar și bătrână care înțelege altfel viața și e dispusă sa ierte.
Foarte faină carte, personajele sînt construite realist, cu nuanțe și detalii care le dezvaluie umanitatea în toate aspectele ei, fără perfecțiune și idealism, vedem niște oameni așa cum sînt, relații și mariaje care rezistă peste ani din detaliile mărunte si meschine ale vietii cotiene, mame care nu își înțeleg copiii dar învață să îi accepte așa cum sînt ei.
Cartea urmărește meandrele destinului personajelor principale feminine, tînăra Atara și bătrîna Rahel, prinse într-un fel sau altul de destinul complicat al țării lor, care le marchează evident sau insidios destinele personale.
Cartea începe cu promisiunea unei explicații, fiecare dintre cele două femei speră cumva că vă afla de la cealaltă care a fost izvorul acțiunilor "patriarhului" Menahem/ Manu - soțul și tatăl care le-a marcat viețile. Dar explicația e doar viața, care te trăiește atunci cînd tu crezi că ești în controlul tuturor aspectelor ei. Urmărim niște zile intense, în care viața Atarei este dată peste cap, toate reperele familiare se mută și o obligă să își re-evalueze alegerile, iubirea, acțiunile și motivațiile din spatele lor, scoate la lumină regretele și fricile, pentru a putea porni mai departe la drum în viața cea nouă.
Pe altă parte Rahel își retrăiește trecutul și își dă seama că, in ciuda celor anilor care au trecut șii-au conținut viața, ea a rămas și fata revoluționară și îndrăgostită de la 20, și tânăra mama a celor doi bărbați cu care nu se simte conectată, dar și bătrână care înțelege altfel viața și e dispusă sa ierte.
Foarte faină carte, personajele sînt construite realist, cu nuanțe și detalii care le dezvaluie umanitatea în toate aspectele ei, fără perfecțiune și idealism, vedem niște oameni așa cum sînt, relații și mariaje care rezistă peste ani din detaliile mărunte si meschine ale vietii cotiene, mame care nu își înțeleg copiii dar învață să îi accepte așa cum sînt ei.
August 20, 2024
De ce o stea? Simplu. Avem aici o carte al cărei personaj principal e o tipă de care nu m-aș apropia la mai puțin de 100 de metri, numai cu gânduri autodistructive de copil abuzat atât emoțional cât și fizic, apoi de adolescentă forțată în relații sexuale, iar apoi de femeie adulteră și egocentrică care are în continuu nevoie de validare. Apreciez ce a vrut să facă autoarea, în amestecul de politică expansionistă a Israelului, istoricul de terorism al celulelor de rezistență anti britanice, cu viețile interioare ale personajelor, mai ales femei, date la o parte și uitate de istorie. Cartea are multe subiecte pe care le abordează în cel mai nefericit mod cu putință. Iar traducerea este greoaie, plină de construcții neinspirate și cu niște greșeli colosale. (familia ebraică urmează ritualuri străvechi de creștinare)
September 2, 2024
Gran bella storia. Tuttavia la lettura è a tratti pesante per l'eccessiva psicologizzazione dei personaggi. Dialoghi terribili.
August 25, 2021
Manchmal etwas langatmig. Habe mir eine Schwerpunktsetzung auf die politischen Aktivitäten der Protagonistinnen erwartet und weniger die Verarbeitung von Todesfällen.
July 24, 2023
4.75
Ten rok obfituje u mnie w zaskoczenia literackie i odkrywanie nowych autorów. Na początku miałam niezwykle udane spotkanie z prozą Milana Kundery, które powoli przeradza się w miłość i zachwyt do tego czeskiego autora, a teraz walczę ze swoim uwielbieniem do drugiej autorki – Zeruyą Shalev. Jej „Ból” całkowicie rozłożył mnie na łopatki i już po przewróceniu ostatniej strony wiedziałam, że prędzej czy później wrócę do jej powieści. No to było zdecydowanie prędko jak na mnie.
„Los” to historia dość podobna do „Bólu”. Shalev ponownie porusza w niej wątki polityczne, tworząc z nich jednak delikatnie utkane tło dla dramatów swoich postaci, a tych naszykowała dla nas co niemiara. Bo kto chce sięgnąć po prozę Shalev, musi sobie uświadomić jedno – serce na pewno będzie miał złamane, jeszcze zanim dotrze do ostatniej strony.
Gdy ojciec Atary umiera, ta postanawia zbadać rodzinną tajemnicę, która została pogrzebana głęboko pod kurzem wspomnień. A dokładniej pierwszego małżeństwa swojego ojca, które miało pozostać tajemnicą. Ale co jeśli to spotkanie, które miało podziałać jak terapeutyczne zabliźnienie wszelkich ran, zadziała jak katalizator do tragedii? Gdy los ruszy kostki domina, żadna z kobiet nie będzie mogła ich zatrzymać. Będą mogły jedynie stać i przysłuchiwać się odgłosom upadających kolejno kostek.
„Tylu ludzi w tych czasach umarło i żyło dalej, żyło i umierało dalej na całym wielkim i strasznym świecie. Najokrutniejsze ze wszystkich stuleci, przepełnione niegodziwością, bólem i cierpieniem”.
Shalev to mistrzyni pisania o rzeczach i uczuciach prostych i oczywistych w sposób, który odrywa skórę od kości. Każde słowo, każdy przecinek i każda kropka zostały postawione w dokładnie zaplanowanym miejscu. W jej prozie nie ma miejsca na żaden przypadek, po prostu od początku do końca subtelnie łamie serca. Nie wiem, czy jestem w stanie wskazać drugą taką autorkę, która potrafi złamać mnie na zaledwie kilku stronach.
„Los” to opowieść o dwóch rodzinach, których losy splotły się lata temu, i historii Izraela, a zwłaszcza jej mroczniejszych zakątków. Nie jest to jednak proza historyczna, to podobnie jak w „Naszych winach” jedynie tło, które ewoluuje za plecami bohaterów. Jest interesujące, ale w żaden sposób nie przykrywa doskonale wykreowanych przez pisarkę postaci. To one błyszczą najjaśniej w prozie Shalev i to dzięki nim ta historia jest tak wyjątkowa.
Czy Shalev jest moją nową ulubioną autorką? Mogę już chyba powiedzieć, że tak. Po przeczytaniu dwóch jej książek na spokojnie i bez wyrzutów sumienia czy obaw mogę ją dołączyć do tej małej grupy pisarzy i pisarek. I zdecydowanie mogę zbierać kolejne jej dzieła, wiedząc, że ta autorka raczej mnie nie zawiedzie.
[oficjalna recenzja dla serwisu Lubimyczytać]
Ten rok obfituje u mnie w zaskoczenia literackie i odkrywanie nowych autorów. Na początku miałam niezwykle udane spotkanie z prozą Milana Kundery, które powoli przeradza się w miłość i zachwyt do tego czeskiego autora, a teraz walczę ze swoim uwielbieniem do drugiej autorki – Zeruyą Shalev. Jej „Ból” całkowicie rozłożył mnie na łopatki i już po przewróceniu ostatniej strony wiedziałam, że prędzej czy później wrócę do jej powieści. No to było zdecydowanie prędko jak na mnie.
„Los” to historia dość podobna do „Bólu”. Shalev ponownie porusza w niej wątki polityczne, tworząc z nich jednak delikatnie utkane tło dla dramatów swoich postaci, a tych naszykowała dla nas co niemiara. Bo kto chce sięgnąć po prozę Shalev, musi sobie uświadomić jedno – serce na pewno będzie miał złamane, jeszcze zanim dotrze do ostatniej strony.
Gdy ojciec Atary umiera, ta postanawia zbadać rodzinną tajemnicę, która została pogrzebana głęboko pod kurzem wspomnień. A dokładniej pierwszego małżeństwa swojego ojca, które miało pozostać tajemnicą. Ale co jeśli to spotkanie, które miało podziałać jak terapeutyczne zabliźnienie wszelkich ran, zadziała jak katalizator do tragedii? Gdy los ruszy kostki domina, żadna z kobiet nie będzie mogła ich zatrzymać. Będą mogły jedynie stać i przysłuchiwać się odgłosom upadających kolejno kostek.
„Tylu ludzi w tych czasach umarło i żyło dalej, żyło i umierało dalej na całym wielkim i strasznym świecie. Najokrutniejsze ze wszystkich stuleci, przepełnione niegodziwością, bólem i cierpieniem”.
Shalev to mistrzyni pisania o rzeczach i uczuciach prostych i oczywistych w sposób, który odrywa skórę od kości. Każde słowo, każdy przecinek i każda kropka zostały postawione w dokładnie zaplanowanym miejscu. W jej prozie nie ma miejsca na żaden przypadek, po prostu od początku do końca subtelnie łamie serca. Nie wiem, czy jestem w stanie wskazać drugą taką autorkę, która potrafi złamać mnie na zaledwie kilku stronach.
„Los” to opowieść o dwóch rodzinach, których losy splotły się lata temu, i historii Izraela, a zwłaszcza jej mroczniejszych zakątków. Nie jest to jednak proza historyczna, to podobnie jak w „Naszych winach” jedynie tło, które ewoluuje za plecami bohaterów. Jest interesujące, ale w żaden sposób nie przykrywa doskonale wykreowanych przez pisarkę postaci. To one błyszczą najjaśniej w prozie Shalev i to dzięki nim ta historia jest tak wyjątkowa.
Czy Shalev jest moją nową ulubioną autorką? Mogę już chyba powiedzieć, że tak. Po przeczytaniu dwóch jej książek na spokojnie i bez wyrzutów sumienia czy obaw mogę ją dołączyć do tej małej grupy pisarzy i pisarek. I zdecydowanie mogę zbierać kolejne jej dzieła, wiedząc, że ta autorka raczej mnie nie zawiedzie.
[oficjalna recenzja dla serwisu Lubimyczytać]
December 21, 2022
Erg mooi en ontroerend verhaal over twee Israëlische vrouwen. De ene vrouw, Rachel, heeft as tiener meegevochten in Israël te bevrijden van de Engelsen (eind jaren ‘40 van de vorige eeuw). De andere vrouw , Atara, is de dochter van de eerste echtgenoot van Rachel. Op het sterfbed van haar tirannieke vader komt de vijftiger Atara erachter dat Rachel bestaat en gaat naar haar op zoek. Die blijkt in een van de Joodse nederzettingen te wonen (zoals ze het zelf noemt, of, zoals een van de zoons van Rachel zegt, in de bezette gebieden). Hun eerste ontmoeting brengt beide vrouwen ernstig van hun stuk. En de tweede ontmoeting zet een reeks gebeurtenissen in gang die verstrekkende gevolgen zal hebben voor allebei.
May 28, 2023
Shalev creates landscapes, moods and emotions in an unique way.
Love this author, love this book.
Love this author, love this book.
July 12, 2024
Ho trovato pesante lo stile, l'autrice segue i pensieri delle due protagoniste, Atara e Rachel, in un modo che mi è parso tortuoso e in cui spesso mi è costato entrare. Ci sono momenti in cui acquisisce ritmo, in particolare con la morte di Alex, che mi ha strappato qualche lacrima ed è stata forse la parte del romanzo in cui ho provato maggiore empatia ma il resto mi è sembrato costruito in modo artificioso e forzato.
Il percorso di Rachel che la porta a far la pace con se stessa, la sua vita ed i figli non è, a mio parere, reso chiaro al lettore. Perché mai Atara dovrebbe poi sentirsi così legata a Rachel, dopo una vita di fraintendimenti affettivi con il padre che la rifiuta, perché? Per una somiglianza con Rachel che non regge come motivazione, visto che nulla c'entra? Non mi ha convinto. E nemmeno la direzione che prende Eden, interpretando la parola teshuvah (risposta ma anche "pentimento") come un'indicazione del padre a diventare ortodosso. Un padre del tutto antireligioso, come gli dice Atara...ma a nulla vale e non ha senso nello svolgimento della vicenda.
Infine torno sul percorso di Rachel che in qualche maniera, secondo l'autrice, fa catarsi del suo passato e dei suoi errori, soprattutto con i figli, ma è debole il motivo che innesca questo percorso, se è solo la visita di Atara, in cui le parole sono state poche e non così significative, e, se lo sono state, non ci sono state consegnate così, lasciandoci al margine di una storia che avrebbe potuto essere interessante e coinvolgente.
Il percorso di Rachel che la porta a far la pace con se stessa, la sua vita ed i figli non è, a mio parere, reso chiaro al lettore. Perché mai Atara dovrebbe poi sentirsi così legata a Rachel, dopo una vita di fraintendimenti affettivi con il padre che la rifiuta, perché? Per una somiglianza con Rachel che non regge come motivazione, visto che nulla c'entra? Non mi ha convinto. E nemmeno la direzione che prende Eden, interpretando la parola teshuvah (risposta ma anche "pentimento") come un'indicazione del padre a diventare ortodosso. Un padre del tutto antireligioso, come gli dice Atara...ma a nulla vale e non ha senso nello svolgimento della vicenda.
Infine torno sul percorso di Rachel che in qualche maniera, secondo l'autrice, fa catarsi del suo passato e dei suoi errori, soprattutto con i figli, ma è debole il motivo che innesca questo percorso, se è solo la visita di Atara, in cui le parole sono state poche e non così significative, e, se lo sono state, non ci sono state consegnate così, lasciandoci al margine di una storia che avrebbe potuto essere interessante e coinvolgente.
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 26, 2021
Inhaltlich anders als erwartet, aber dennoch gelungen
Mit großen Erwartungen bin ich in das neue Buch „Schicksal“ von Zeruya Shalev gestartet. So erhoffte ich mir vor allem einen neuen Blick auf den anhaltenden Nah-Ost-Konflikt, durch die Perspektive von Rachel, welche sich in jungen Jahren als Freiheitskämpferin für die Untergrundmiliz Lechi engagierte. Der Fokus des Buchs liegt aber ganz klar auf den Gefühlswelten der Protagonist*innen und deren inneren Kämpfen. Vor allem Ataras Entwicklung wird sehr ausführlich beschrieben, was zu einigen Längen führte. Die Handlungsorte Jerusalem und Haifa spielen dagegen kaum eine Rolle. Mit ihrer Sprache gelingt es der Autorin Situationen bildgewaltig zu beschreiben. Wie auch schon in ihren anderen Romanen, schweift sie allerdings auch immer wieder ab und lässt ihre Protagonist*innen sich in Gedanken verlieren. Ich brauche zuerst immer ein wenig um mich an diesen Stil zu gewöhnen, mag diesen mittlerweile aber recht gerne. So habe ich auch „Schicksal“ mit Vergnügen gelesen und mich so in völlig andere Gedanken- und Gefühlswelten mitnehmen lassen. Der Titel passt übrigens wirklich perfekt zur Handlung und könnte gar nicht treffender sein. Mein Fazit: Nicht nur für Fans spannend. Einen klassischen (Liebes-)Roman sollte man allerdings nicht erwarten.
Mit großen Erwartungen bin ich in das neue Buch „Schicksal“ von Zeruya Shalev gestartet. So erhoffte ich mir vor allem einen neuen Blick auf den anhaltenden Nah-Ost-Konflikt, durch die Perspektive von Rachel, welche sich in jungen Jahren als Freiheitskämpferin für die Untergrundmiliz Lechi engagierte. Der Fokus des Buchs liegt aber ganz klar auf den Gefühlswelten der Protagonist*innen und deren inneren Kämpfen. Vor allem Ataras Entwicklung wird sehr ausführlich beschrieben, was zu einigen Längen führte. Die Handlungsorte Jerusalem und Haifa spielen dagegen kaum eine Rolle. Mit ihrer Sprache gelingt es der Autorin Situationen bildgewaltig zu beschreiben. Wie auch schon in ihren anderen Romanen, schweift sie allerdings auch immer wieder ab und lässt ihre Protagonist*innen sich in Gedanken verlieren. Ich brauche zuerst immer ein wenig um mich an diesen Stil zu gewöhnen, mag diesen mittlerweile aber recht gerne. So habe ich auch „Schicksal“ mit Vergnügen gelesen und mich so in völlig andere Gedanken- und Gefühlswelten mitnehmen lassen. Der Titel passt übrigens wirklich perfekt zur Handlung und könnte gar nicht treffender sein. Mein Fazit: Nicht nur für Fans spannend. Einen klassischen (Liebes-)Roman sollte man allerdings nicht erwarten.
Displaying 1 - 30 of 139 reviews