Αιολική γη

by Ilias Venezis, Ηλίας Βενέζης, Σπύρος Βασιλείου (Illustrator)

"Η Αιολική γη γράφεται μέσα στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, σε μια περίοδο δηλαδή ανάπηρης ελευθερίας, ανυπέρβλητων δυσκολιών και ευτελισμού της ανθρώπινης ζωής. Η έως τότε δεκαπενταετής συγγραφική πορεία του Βενέζη είχε επιβεβαιώσει την εικόνα ενός δημιουργού με απολύτως προσωπικό ύφος και με βασική θεματογραφία την τραγικότερη εθνική περιπέτεια του εικοστού αιώνα, τη Μικρασιατική Καταστροφή, την οποία ο Βενέζης εβίωσε με οδυνηρό τρόπο ως αιχμάλωτος στα εργατικά τάγματα της Ανατολής, απ' όπου ελάχιστοι είχαν την τύχη να επιζήσουν. Αν "Το νούμερο 31328" αφηγείται τη φοβερή δοκιμασία στα εργατικά τάγματα και η Γαλήνη τις κάποτε ανυπέρβλητες δυσχέρειες των προσφύγων να ριζώσουν στη μητέρα πατρίδα, η "Αιολική γη" ανασυνθέτει την ευτυχισμένη ζωή των Ελλήνων στη Μικρασία πριν την Καταστροφή."

(από τον πρόλογο του Δημήτρη Δασκαλόπουλου στην τεσσαρακοστή όγδοη έκδοση)

Genres: Classics, Fiction, Greece, Historical Fiction, Literature, Novels, Historical

310 pages, Paperback

First published December 15, 1943

About the author

Ilias (or Elias) Venezis (Greek: Ηλίας Βενέζης) was a Greek writer.

He was born in 1904 in Ayvalık (Κυδωνίες) in Asia Minor and died in Athens in 1973. He wrote many books throughout his career as an author. His most famous book is Number 31328. Elias Venezis is not his real name, but his pen name. He is categorised among the writers of "the generation of the 30s" (=η γενιά του '30).

During the Asia Minor Catastrophe he was 18 years old and was conscripted to a labour battalion of the Turkish State. In his book The Number 31328 - The Book of Slavery he describes the 14 months of his life that he had spent in a concentration camp, forced to hard labour.

Reviews

[Eirini Proikaki · Rating 5 out of 5]

Τι υπέροχο βιβλίο!Πόσο με συγκίνησε στο τέλος,πόσο μου άρεσαν οι ιστορίες του που μπλέκουν την πραγματικότητα με την φαντασία,πόσο όμορφες είναι οι περιγραφές της φύσης που ζωντανεύει!
Έχω ενθουσιαστεί και απορώ με τον εαυτό μου που δεν το είχα διαβάσει νωρίτερα.Είναι γλυκό,προκαλεί μια νοσταλγία για την αθωότητα της παιδικής ηλικίας,μοιάζει με παραμύθι αλλά είναι πολύ αληθινό και κρύβει μια σκληρότητα.

"Τα άστρα όλα έχουν βγει. Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα παιδικά μας όνειρα. Το κύμα χτυπά τη μάσκα του καϊκιού μας και τα κοιμίζει. Κοιμηθείτε, όνειρά μας. Στην ξένη χώρα που πάμε, πρόσφυγες, τι άραγες να μας περιμένει, τι μέρες να είναι ν’ ανατείλουν;"

[Ιωάννα Μπαμπέτα · Rating 5 out of 5]

Ονειρική αφήγηση και παραμυθένια περιγραφή ενός κόσμου που υπήρχε. Τα παιδιά δεν ήξεραν τι σημαίνει η λέξη πόλεμος, οι ληστές ήταν δίκαιοι και καλοσυνάτοι, ο παππούς και οι γιαγιά βράχοι που άντεχαν τα πάντα.
Ανάγνωσμα και για μικρούς. Γλύκανε το μέσα μου!

[Κέλλυ Παντελίδη · Rating 4 out of 5]

Ένα από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασα όσο ήμουν μαθήτρια. Θυμάμαι, είχαμε κάνει στα κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας το διήγημα με το καμηλάκι που είχε άσπρο κεφάλι και ήταν απ' τις λίγες φορές που ο τρόπος συγγραφής ενός αφηγήματος μου άρεσε τόσο. Έπειτα, αγόρασα το βιβλίο. Έδωσα όσα είχα βγάλει από τα κάλαντα και δεν το μετάνιωσα.

[Stratos · Rating 4 out of 5]

Κλασικό πλέον βιβλίο του Ηλία Βενέζη το οποίο όπου με το δικό του μοναδικό τρόπο αναπλάθει την ταλαίπωρη Αιολική Γη.

[Elina · Rating 5 out of 5]

Αν και εξαιρετικά λυρικό και περιγραφικό για τα γούστα μου, δεν μπορώ να μην αναγνωρίαω την τεράστια λογοτεχνική του αξία. Ο πλούτος των λέξεων και η ειλικρίνεια των προθέσεων των χαρακτήρων, είναι κάτι που δε συναντώ εύκολα στα μυθιστορήματα. Όλο το μυθιστόρημα είναι σαν με ένα χάδι ο συγγραφέας να κάνει ορατό το σχήμα που περιγράφει, τους ανθρώπους, τα χαρακτηριστικά και τον χαρακτήρα τους. Θα το χαρακτήριζα όλο το έργο ένα πεζογραφικό ποίημα. Αξίζει να διαβαστεί!

[Dora · Rating 5 out of 5]

Ευχάριστη έκπληξη αυτό το νοσταλγικό ποίημα. Ένα ποίημα για τα Κιμιντενια, μια εποχή που χάθηκε μαζί τους και δεν θα ξανάρθει πια

[Argos · Rating 5 out of 5]

Çağdaş Yunan Edebiyatı’ndan çok güzel bir roman, şiirsi, hüzünlü ve gerçekçi. Anlatıcı olan yazar, yaşadıklarından aklında kalanları, düşlerini, çevresinde anlatılanları, hafızasına bir şekilde kaydettiği çocukluk anılarını masalsı bir dille anlatıyor.

1900’lerin başlarında Ayvalık çevresindeki doğduğu ve büyüdüğü ana ocağını, Kimidenia dağlarını, Eolya toprağını, doğayı, insanları anlatıyor. Yaşar Kemal nasıl Torosları ve Çukurova’yı nakış gibi işleyerek anlatıyorsa Venezis de Batı Anadolu’yu, Ege kıyılarını oya gibi işleyerek anlatıyor. Antik Yunan mitolojisinden esinlenen Anadolu söylenceleriyle o dönemi resmediyor yazar. Dinsel inanışlarının gerçeküstü hikayelerini çocuk masalları gibi seriyor önümüze. Savaş öncesini, Anadolu’nun düşsel güzelliklerini paylaşıyor.

Bu romandan sonra “mübadele”nin nasıl gayri-insani olduğunu, insanları anavatanlarından nasıl acımasızca kopardığını daha iyi anlıyorsunuz. Savaşa bir kez daha lanet okuyorsunuz.

Kitabın başındaki 4 adet önsözü okumadan doğrudan öyküye başlayın. Çünkü bu önsözlerde hem spoiler var, hem de bazı karakterleri açıklayarak sizin onları keşfetmenizin önünü kesiyorlar. Romanı bitirdikten sonra cila niyetine okunması daha uygun bence.

Ayrıca Bağdaş Kuran Gölge isimli blogunda sevgili Bilalante çok güzel anlatıyor bu kitabı, hem bu kitabı hem de Gölge’nin yorumunu mutlaka okuyun.

https://bagdaskurangolge.wordpress.co...

[Lina P · Rating 5 out of 5]

Λίγα, πολύ λίγα τα πέντε φτωχά αστεράκια γι' αυτό το αριστούργημα.
Διάβαζα κάθε πρόταση δυο και τρεις φορές, για να ρουφήξω όση περισσότερη μαγεία μπορούσα και πάλι δεν αρκούσε.
Από τα ελάχιστα βιβλία που ξαναδιαβάζονται, γιατί δεν πρόκειται απλά για μια ιστορία με αρχή και τέλος, αλλά για ατόφια λογοτεχνία, που κάθε ανάγνωση σου προσφέρει και κάτι παραπάνω, σε πάει πιο ψηλά.

[Dionisis Karachalios · Rating 5 out of 5]

Η.Βενέζης στο βιβλίο Αιολική γη-συνδυάζει εξαιρετικά την (αυτοβιογραφία),τη μυθοπλασία και μερικώς τα ιστορικά γεγονότα,καταφέρνοντας να δημιουργήσει ένα συμπαγές χρονικό της οικογένειας Γιαννακό Μπιμπελά.

Εν γένη είναι ένα πολύ ζωντανό βιβλίο,που σε κάνει να το ακολουθείς βήμα-βήμα,με τα μερικώς ιστορικά στοιχεία,τα ονόματα,τις παλικαριές....συνεπώς δημιουργεί συναισθήματα και κυρίως αυτή η μελαγχολία των τελευταίων σελίδων,των τελευταίων ημερών,της πόλης,τα Κιμιντένια.Η πτώση της οποίας (κοιτώντας μέσα από τα μάτια της ιστορίας πια) σηματοδότησε όχι μόνο την οριστική διάλυση της Μικρασιατικής εποχής αλλά και εξελίξεις μεγάλης γεωγραφικής εμβέλειας.

Στα του βιβλίου και ως γραφή,πέτυχα διάφορα σημεία τα οποία,χρειάστηκαν να τα ξανακοιτάξω ξανά και ξανά.Τόσο σε εκφράσεις όσο και στο πως μας παρουσιάζεται το μετέπειτα ρου της ιστορίας.

Μου άρεσαν όλα τα κεφαλαία,οι λεπτομέρειες και η ορολογία,που δείχνουν μελέτη στην εποχή ενώ ο τρόπος που δίνονται δεν μπουκώνει καθόλου την ανάγνωση.Και οι λεπτομέρειες θεωρώ ότι ένα βιβλίο το μεστώνουν,είναι ο κορμός της ποιότητας του.Και για κάποιους που εμμένουν στη λεπτομέρεια είναι ένα φροντιστήριο,το πως δείχνει έντονα τη ψυχική κατάσταση των ηρώων,τα διάφορα αντικείμενα ή ζώα.

Μια κατάθεση ψυχής στο νησί του εξαίσιου συγγραφέα,σκαλισμένη με τρυφερότητα,πάθος,την αρμύρα,ομορφιά του Αιγαίου και την άξια πένα που ότι έγραψε μας άγγιξε.


(Να πω μόνο πως το ξεκίνημα του βιβλίου,είναι από τις πιο όμορφες και μαγικές σελίδες που έχω διάβασει).

[George · Rating 5 out of 5]

Περίεργα συναισθήματα με κυριευουν μετά το τέλος του βιβλίου. Από τη μια η νοσταλγία των παιδικων μου χρόνων στο χωριό και από την άλλη μια θλίψη για την ιστορία των Ελλήνων στην Μ. Ασια. Με όμορφες εικόνες, απλή και λιτή γραφή και με τον λυρισμο του, ο Ηλίας Βενεζης με ταξίδεψε στα Κιμιντενια και ήταν σαν έπαιρνα μέρος σε όλες αυτές τις υπέροχες ιστορίες του.

[Elena Sala · Rating 4 out of 5]

LAND OF AEOLIA (first published in Greek in 1943) is set in the rural village of Venezis' childhood of Aivali, in Anatolia before the upheavals of 1922.

Ilias Venezis (pen name of Elias Mellos) was an ethnic Greek born in 1904 in Aivali, in the former Ottoman empire. This book, partly memoir and partly fiction, is about Petros and his enchanted summers spent on his grandparents' family farm. It is a story about a lost world, a lost Eden. Ethnic Greeks were expelled from that region in 1914. Many returned in 1919 but were expelled definitely in 1922 in the most horrendous way. LAND OF AEOLIA ends in 1914, with the first expulsion.

Petros is the child-narrator, so the prose is playful, simple and charming. It is a celebration of childhood, nature, carefree life and a love of stories. There is magic in the writing too: waves talk to each other, animals, trees, mountains and rivers are like sentient creatures which feel, think and talk in a whimsical way, just like in fairy tales.

I mention the personification of nature because it is not a minor detail: this book has been translated into English before, but that translation deleted every part in which nature was personified. If this were not enough, two important chapters were also deleted. Some stylistic choices, for example, the switch to the present tense to heighten the drama of the story, was also "corrected" by the first translator. So, if you wish to read a proper translation make sure you find the one published by Denise Harvey (publisher), translated by Therese Sellers. The book itself is gorgeous, and includes endnotes, a glossary and other useful things.

LAND OF AEOLIA is part of a loose trilogy of novels. It is the first part of the trilogy, though it was written last of all, at the time when Greece was under Nazi occupation. NUMBER 31328 (published in serial form in 1924 in its earliest version) is the second part of the trilogy and SERENITY (1939), the third. LAND OF AEOLIA is a delightful novel, a universal story of a secure and sheltered childhood which ended in upheaval and terrible loss.

[Katerina · Rating 3 out of 5]

Ένα συγκινητικό μυθιστόρημα που συνδυάζει πραγματικότητα και μύθους! Η αλήθεια είναι ότι ίσως διαβάζοντας το σε μικρότερη ηλικία να μην έβλεπα κάποιες καταστάσεις και συμπεριφορές ανθρώπων με τον κυνισμό που το έκανα τώρα και ίσως να μου άρεσε πιο πολύ σαν ιστορία η Αιολική Γη!

A moving novel that combines reality and myths! The truth is that if I've read it at a younger age I would not see some of the situations and behaviors of people with the cynicism that I did now and maybe I would enjoyed the story more!

[Georgia · Rating 5 out of 5]

«Τι έχει μ' εμάς ο άνθρωπος; Τι έχει με τη φυλή μας; »
«Του μοιάζουμε, είπε η μεγάλη αρκούδα. Μπορούμε να σταθούμε στα δυο ποδάρια όπως στέκεται αυτός. Μπορούμε να χορέψουμε ολόρθες σαν αυτόν. Μπορούμε όπως αυτός να σηκώσουμε αλυσίδες... Του μοιάζουμε...»
«Και τι μ' αυτό;»
«Ο άνθρωπος αγαπά να χτυπά όσους του μοιάζουν, είπε πάλι η μεγάλη αρκούδα. Αγαπά να σκοτώνει τους ομοίους του...»
«Αχ! στενάζει το αρκουδάκι, και είναι ο πρώτος στεναγμός που βγήκε απ' το στόμα του στον κόσμο. Τι καλά που θα 'ταν να μην ήταν ο άνθρωπος...»
«Τι καλά που θα 'ταν, μικρό μου...», είπε η μεγάλη αρκούδα.

[Christiana Hadji · Rating 4 out of 5]

H Αιολική Γη είναι το παραμύθι του χαμένου παραδείσου των παιδικών χρόνων του Πέτρου, της Άρτεμης και των άλλων παιδιών στα παράλια της Μικρασίας, στα ονειρεμένα Κιμιντένια. Ένα πλήθος από φανταστικά προσώπα, προσωποποιημένα φυσικά στοιχεία, κυνηγοί αρκούδων και άνθρωποι της γης, ταξιδιώτες που ψάχνουν να βρουν την καμήλα με το άσπρο κεφάλι, άγριοι ληστές και σκοτσέζες αμαζόνες, συνθέτουν την ζωή στα μαγικά βουνά της Μικράς Ασίας. Η ζωή των ανθρώπων μπερδεύεται με φανταστικές ιστορίες, σε αυτό το αριστούργημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

[Crazytourists_books · Rating 5 out of 5]

Ένα μυθιστόρημα σαν παραμύθι. Ένα "παραμύθι" που δε μπορεί παρά να αγγίξει τον αναγνώστη, γεμάτο μνήμες παιδικές, ξέγνοιαστες και μνήμες ξεριζωμού.
Για τον Ηλία Βενέζη τι να πει κανείς; Χαρισματικός αναμφίβολα συγγραφέας, ο πρώτος που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και έκανε γνωστή την ελληνική λογοτεχνία στο εξωτερικό.

Από τα λίγα βιβλία που κατάφεραν να με ταξιδέψουν στον τόπο αλλά και το χρόνο, με γραφή απλή αλλά τόσο γεμάτη εικόνες και συναισθήματα.
Χαίρομαι πολύ που το διάβασα, σχεδόν τυχαία είναι η αλήθεια, και είμαι σίγουρη ότι όποιος το διαβάσει δε θα απογοητευτεί.

[Spyridoula · Rating 4 out of 5]

“Γη, Αιολική Γη, Γη του τόπου μου"…

Η ζωή κυλά ήρεμα στο υποστατικό του παππού και της γιαγιάς στα Κιμιντένια. Η οικογένεια του μικρού Πέτρου που είναι και ο αφηγητής περνά τα καλοκαίρια κοντά στη φύση, στη σκιά του βουνού, “την αυστηρή θεότητα του τόπου”. Τα παιδιά ανακαλύπτουν τον κόσμο μέσα από τις εμπειρίες που αποκομίζουν με την επαφή τους με τη φύση, που γίνεται πρωταγωνιστής στις απανταχού δραστηριότητές τους, τα συντρέχει στις αταξίες τους, τα συμπονά, δίνει τροφή στις προσδοκίες και τα όνειρά τους, κρατά καλά κρυμμένα τα παιδικά μυστικά τους.

Τα αδέρφια τις νύχτες μοιράζονται τις ανησυχίες τους και τους προβληματισμούς τους και στην επιφάνεια βγαίνει η γλυκιά αθωότητα των παιδικών χρόνων. Μέσα στην αγωνία τους να βρουν απαντήσεις, να μοιραστούν όσα απασχολούν “τους μεγάλους”, βγαίνουν νυχοπατώντας τα βράδια από το δωμάτιό τους για να κρυφακούσουν τις κουβέντες τους. Γνωρίζουν τον κόσμο μέσα από τις ιστορίες που διηγούνται οι επισκέπτες που κάθε τόσο διανυκτερεύουν στο υποστατικό τους, αλλά και από τους ανθρώπους που δουλεύουν για τον παππού. Θρύλοι και παραδόσεις, ήθη και έθιμα της Αιολικής γης βουτηγμένα στην μαγεία που τους χαρίζει η απόσταση των χρόνων παρελαύνουν και αποκτούν διαστάσεις μυθικές μπρος στα αθώα παιδικά μάτια. Ωστόσο οι μυστικές φωνές που έρχονται από τα Κιμιντένια θα σωπάσουν όσο τα παιδιά απεκδύονται το πέπλο της αθωότητας που χαρίζει η παιδική ηλικία και τη θέση του παίρνει η αναπόφευκτη μύηση στην κακία, την αδικία, τον φόβο του θανάτου, τον πόλεμο- τον πόλεμο που ως έννοια φαντάζει τόσο μεγάλη στην παιδική τους ψυχή και αδυνατούν να ερμηνεύσουν και να κατανοήσουν..

Ο Πέτρος και η Άρτεμη είναι το αχώριστο δίδυμο που παντού μαζί απολαμβάνουν στο έπακρο όλα εκείνα που ξεδιπλώνονται μπροστά τους, διψούν να ανακαλύψουν, να μάθουν. Δεμένα ως αδέρφια θα τους “χωρίσουν” για λίγο μόνο τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, θα βιώσουν τον πόνο της “απόρριψης”, μα θα μείνουν ενωμένα ως το τέλος λαμβάνοντας εκείνα πρώτα τους ανεπαίσθητους ψιθύρους της θύελλας που έρχεται, “της Συμφωνίας της Αυγής” που τελειώνει..

Το τελευταίο κεφάλαιο δημιουργεί απρόσμενη ταραχή στην ψυχή σου. Κλείνει και βιώνεις μαζί με τους ήρωες τον πόνο του αποχαιρετισμού των ανθρώπων που έζησαν όμορφα χρόνια κάτω από την ίδια στέγη, τον σπαραχτικό αποχαιρετισμό της πατρικής γης, της βελανιδιάς που κάτω από τα κλαδιά της με συντροφιά τις αναμνήσεις, ο παππούς και η γιαγιά έκαναν τα βράδια τον απολογισμό της ημέρας που πέρασε. Τα όνειρα και οι προσδοκίες στον επίγειο παράδεισο διαψεύστηκαν... Όλα τα συναισθήματα κορυφώνονται, σου αφήνει μια πίκρα που δύσκολα μπορείς να βαστάξεις, να διαχειριστείς, έναν κόμπο στο μέρος της καρδιάς για όσα έφυγαν και δεν θα γυρίσουν πια, για όσα έζησαν όλοι εκείνοι που έχασαν πατρίδα, που άφησαν πίσω για πάντα το μεγαλύτερο κομμάτι της ψυχής και της καρδιάς τους- τον χαμένο τους παράδεισο..

Με λίγο χώμα από τη γη τους για να φυτέψουν έναν βασιλικό στη νέα γη και με την αγωνία να μην ξεχάσουν, ξεκινούν το ταξίδι προς το άγνωστο που τους επιφύλαξε η μοίρα..

...“Τα άστρα όλα έχουν βγει. Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα παιδικά όνειρά μας. Το κύμα χτυπά τη μάσκα του καϊκιού μας και τα κοιμίζει. Κοιμηθείτε όνειρά μας. Στην ξένη χώρα που πάμε πρόσφυγες, τί άραγες να μας περιμένει, τί μέρες να είναι ν’ ανατείλουν”;...

[Marianna Vasile · Rating 5 out of 5]

Το πρώτο βιβλίο κλασικής λογοτεχνίας που διάβασα ως έφηβη. Κι όμως μετά από τόσο χρόνια έχω ακομά στο κεφάλι μου τις εικόνες που έπλαθα τότε, όταν τον διάβαζα. Όποιος διαβάζει ελληνική κλασσική λογοτεχνία, πρέπει να διαβάσει Βενέζη, πρέπει να διαβάσει Αιολική Γη.

[Kyriakos Sorokkou]

Διαβάστε και την κριτκή μου στα ελληνικά στις βιβλιοαλχημείες.

Æolian Earth, a book that enlivens the peaceful Asia Minor times prior the catastrophe through the eyes of young Peter who acts as an alibi for young Venezis.

One of the few required books I loved at school, because the pen was stronger and was not overshadowed by the unimaginativeness of outdated teaching.

Ilias Venezis was born in Asia Minor in 1904 when there was a sizeable Greek community with the epicentre in Smyrna, now Izmir.

In his books he narrates his experiences before and after this tragic period.
In this book his alibi (young Peter) lives the days of his childhood in carefreeness and childhood bliss.

The tragic consequences of WW1 (Greco-Turkish war, genocides, Great Fire of Smyrna, Amele Tamburu (concentration camps) Asia Minor Catastrophe) are still in the distant future but they are fast approaching like a storm.

At the end of the book we are able to glimpse the dark clouds of war in the distance but our protagonists escaped in time, in a boat with only a small handkerchief fall of soil from their homeland. Soil from their Æolian Earth.

[Nick S. · Rating 5 out of 5]

Αριστούργημα!!

[Ferda Nihat Koksoy · Rating 5 out of 5]

Homeros'un torunu Ayvalıklı Venezis, köklerinin kesildiği Anadolu Egesi'ni, ancak Egelilerin anlatabileceği, samimiyet, coşku ve sevgi dolu bir üslûpla anlatıyor.
Sava��ın mecburiyetiyle sükunla ışığın birleştiği yurtlarını terkederek Yunanistan'a giderlerken, mülteci gittiğimiz yabancı memlekette bizi neler bekliyor acaba diyen bir Rumun sevdasının türküsü.

Ayrıca benzersiz karakterleriyle de unutulmaz bir edebiyat hatırası oldu benim için; abidevi nine ile dedenin, efsanevi yiğit kaçakçı Pagidas'ın, dünyadaki her şeyi öğrenme müptelası Artemis'in, sevdasına ölen sarı yıldızlı avcının, kaybettiği beyaz başlı deveyi arayan inatçı deveci ile sevgilisine devridaim makinasını arayan semercinin, yüreğini sevdalısının adasına gömüp kendini fidanlara karıştıran İosif'in, "Ege'ye git" diyen yılan Arapın, hayatsuyunu yanlışlıkla içip ölümsüzlüğünü engellediği kardeşi Büyük İskender'i hâlâ denizcilere soran Gorgona'nın (denizkızı), bulutların üstüne çıkıp güneşten ayılmayan Büyük Kartal'ın hatıraları.



***

"Anadolu ezgileri yalnızca yabancılara hüzün verir. Kendi insanlarına huzur verir, çünkü doğal ortamından çıkmış ve tıpkı ışıkla alev gibi onunla bir bütündür.

Ege yalnız ışık ve deniz değildir. İnsanların yüreğine girer, önce ilk atışı olur, sonra diğeri, sonunda yüreğin tüm atışları. Damarlara girer, kan olur. Belleğe girer ve o andan itibaren ölene kadar artık hiçbir şey silemez onu. Ege her zaman sana seslenir ve seni çağırır.

Dağ insanlarında olduğu gibi Artemis'in gözlerinde dallar, yapraklar yok; yunuslar ve dalgalar var, çünkü o bir Egeli.

Ne kadar güzel böyle, çünkü gördü, çünkü yaşadı, çünkü acı çekti... çünkü onu çağıran sesin olduğu sahilin olağanüstü öyküsünden geliyor, başında yıldızlardan, gecenin korkusundan ve bülbülün sesinden bir taçla.

Ağaçlar dirilip isimsiz olduklarında, daha derinden yaşamayı öğrendi onları, karşılanmayan arzular gibi değil. Gerçek dostları olmuştu artık, hepsini tek tek biliyordu, her birini aşıladığı yılları, olayları hatırlıyordu. Onları böyle incelemekle, yeryüzünde dirilişlerini izlemekle, onları böyle yaşamakla, hayatında yavaş yavaş bir amacı olmaya başladı. İnsanlardan uzaklaştı İosif, ağaçlarla bir oldu. Onlardan biri gibi oldu, küçük dostlarını koruyan ve kutsayan büyük yaşlı bir ağaç gibi. Dünyada olup biten hiçbir şey umurunda değildi artık. Ne Kimidenia'nın ardında neler olduğunu biliyordu ne de öğrenmek is tiyordu.

Martin tüfeğinin içinde bir kurşun var . Afrika topraklarının yüreğinden zenci bir köle çıkardı onu. Galler topraklarının derinliklerinden çıkan kömürle işlenmiş ateş, berrak maden haline getirdiü. Kurşun sonra Eolya toprağına doğru yol aldı ve kafasında sarı yıldızlı mendili olan bir avcının eline düştü. Bir yaz sabahı, avcının yüreği gülümserken dişleri kurşunu ısırır. Ve kurşun gider, İskoçya'da doğmuş , Ege'li kızlar gibi kahverengi gözleri olan ve yabandomuzu mağarasında bir saat yaşamış bir kız için, büyük bir Lübnan ayısının öyküsüne son verir.

Uzaklardan, Asya'nın derinliklerinden, yüksek, çıplak dağlardan bir kurt sürüsü iniyor. Aşağılara, ovaya doğru, deniz tarafına doğru gidiyorlar, karınlarını doyurmak için. Diyar diyar dolaşıyor, geçtikleri yerlerde taş üstünde taş bırakmıyor ama bir türlü doymak bilmiyorlar. Ağaçlar ve yabani hayvanlar sürekli: «Basın gidin, alçaklara! Alçaklara, denize doğru gidin!» diyorlar. Ve kurtlar sürekli gidiyorlar. Sakarya Nehri'ni geçiyorlar, tek bir canlıya bile rastlamıyorlar orada. Yalnızca yolunu kaybetmiş bir kuş buluyor ve sorup öğrenmek istiyorlar: «Deniz nerede?», «Alçaklara gidin! Alçaklara gidin!” diyor kuş korkarak ve gözden kayboluyor. Deniz! Ne ola ki acep, çıplak dağlarda acıkan canlıların, kuşların, insanların, herkesin varmaya çalıştığı şu su diyarı? Kurtlar Sakarya Nehri'ni geçip büyük bir ormana giriyorlar. Orda, bir ağacın kovuğunda ölmeyi bekleyen yaşlı bir geyik buluyorlar. Ve ona: «Söyle bize, sen ki, ömrün boyunca onca yol kat ettin. Söyle bize deniz nerde? Daha var mı görünmesine?» diye soruyorlar. Ormanlarda, yalnızca ormanlarda uzunca yaşayan, soyundan tüm geyiklerin büyük ağacın altında doğup öldüğünü gören geyik şöyle yanıtlıyor onları: Hiçbir zaman varamayacaksınız denize! Hiçbir zaman varamayacaksınız!» İşte o zaman kurtlar vahşice iç çekip eğiliyor ve kaderlerine ağlamaya başlıyor, ıssızlıklarına ağlamaya başlıyorlar. Çünkü artık biliyorlar ki, hiçbir zaman varamayacaklardır denize, deniz kurtlara göre değildir."

[Pep.Kosteyetos · Rating 5 out of 5]

Το μόνο που έχω να πω είναι πως πήρα τον χρόνο μου για να ολοκληρώσω την Αιολική Γη, σε μια προσπάθεια να το κάνω να διαρκέσει περισσότερο. Ήθελα να το διαβάσω αργά, να απολαύσω την απλότητα του και την μαγεία που έκρυβε μέσα της. Βαθιά ατμοσφαιρικό έργο που όμως δεν βαραίνει αλλά κυλάει σαν ελαφρύ αεράκι.

Λάτρεψα την παρουσία της φύσης και την μυθική της διάσταση. Η Αιολική γη είναι ένας τόπος ζωντανός στις αναμνήσεις του συγγραφέα και η αγάπη του για αυτήν φανερώνεται σε κάθε του σελίδα.

ΚΑΤΑΠΛΙΚΤΙΚΟ.

[Marina Maidou · Rating 5 out of 5]

Η ποίηση και η εξιστόρηση της ζωής των Μικρασιατών πριν την καταστροφή, με τον απαράμιλλα λυρικό τρόπο του Βενέζη για να μείνει και στο μυαλό μας πώς ήταν οι Μικρασιάτες στην κανονική τους ζωή μια που κακώς βέβαια αλλά όλοι τους έχουμε συνδέσει με τον ξεριζωμό και τον όλεθρο, όπως και όλους τους άλλους Έλληνες (Πόντιοι, Ανατολικορωμυλιώτες, Κύπριοι κλπ) με τον πόνο σαν να μην υπήρξαν ποτέ ένα ευτυχισμένο και ανεπτυγμένο κομμάτι του Ελληνισμού. Ψήγματα του Βενέζη βρίσκω μεταγενέστερα στην πιο μεταφυσικού και μακάβριου ύφους, Ζυράνα Ζατέλη.

[Αθηνά Δ. Κάππα · Rating 5 out of 5]

- Τι είναι;
- Δεν είναι τίποτα, λέει δειλά ο παππούς, σαν παιδί που έφταιξε. Δεν είναι τίποτα. Λίγο χώμα είναι.
- Χώμα!
Ναι, λίγο χώμα απ’ τη γη τους. Για να φυτέψουν ένα βασιλικό, της λέει, στον ξένο τόπο που πάνε. Για να θυμούνται.

Αργά, τα δάχτυλα του γέροντα ανοίγουν το μαντήλι όπου είναι φυλαγμένο το χώμα. Ψάχνουν κει μέσα, ψάχνουν και τα δάχτυλα της γιαγιάς, σαν να το χαϊδεύουν. Τα μάτια τους, δακρυσμένα, στέκουν εκεί.
- Δεν είναι τίποτα λέω. Λίγο χώμα. Γη, Αιολική Γη! Γη του τόπου μου...

[Eleni · Rating 4 out of 5]

"όμως τώρα που τα κοιτάζει φεύγοντας από τη γενέθλια γη για δύσκολους δρόμους τώρα μόνο το ανακαλύπτει ,βλέπει πως αυτό ήταν το λάθος της° τα άστρα της ξέφυγαν .Οταν εμείς ζούσαμε τις χίμαιρες μας στα φαράγγια της αιολικής γης ,όταν δημιουργούσαμε παντοτινους συντρόφους που έμελλε πια να μας ακολουθούν σε όλες τις πίκρες μέρες του μέλλοντος εκείνη ήθελα να κατεβάσει ,τόσο μικρή ,τον ουρανό στη γη ...
Καημένη Αγάπη ...Καημένη Αγάπη"
Φανταστικό βιβλίο ,με μια γραφή εξαιρετικά λυρική που παραπέμπει σε άλλες αγνές εποχές που οι άνθρωποι και τα παιδιά ήταν κοντά στη φύση (ή μάλλον όταν υπήρχε φύση ). Ειδικά το τέλος είναι συγκλονιστικό τονίζοντας με θλίψη την πίκρα του αποχωρισμού από τη γενέτειρα γη ( στην οποία εζησαν τόσες πολλές και διαφορετικές εμπειρίες)για νέους και διολου ανθοσπαρτους δρόμους.

[Irini Gergianaki · Rating 5 out of 5]

Η Αιολική Γη είναι από κείνα τα βιβλία που σε σημαδεύουν και από τη στιγμή που τα διαβάσεις ο κόσμος είναι πλέον διαφορετικός. Έχω πιάσει τον εαυτό μου όταν μιλούσα στη μικρή μου κόρη για την μικρασιατική καταστροφή να βγάζω από μέσα μου τόσα συναισθήματα που νομίζω ότι προέρχονταν από τα αναγνώσματα αυτά. Ο Βενέζης και η Σωτηρίου έγιναν η ιστορία μέσα μας όταν η σχολική ιστορία ξεθώριασε από τη μνήμη. Έγιναν η πνευματική γέφυρα με όσα είδαν, έζησαν, έχασαν οι άνθρωποι της προσφυγιάς.
Το έργο αυτό στην δική μου συνείδηση είναι από τα κορυφαία. Λόγος που ρέει, εικόνες που πλάθονται με λέξεις, το Αιβαλί και εικόνες αιθέριες, μέσα από τα μάτια του μικρού Πέτρου. Φύση, ζωντανά και άνθρωποι γίνονται ένα. Κι όλα αυτά κάποια στιγμή πρέπει να διαλυθούν...

[Barbara · Rating 5 out of 5]

«Γη, Αιολική Γη, Γη του τόπου μου».
Με αυτή την σπαραχτική φράση τελειώνει η <<Αιολική Γη>> του Ηλία Βενέζη. Μια φράση που κλείνει μέσα της όλο τον πόνο των ανθρώπων που χάνουν τον τόπο που μεγάλωσαν, που αναγκάζονται να γίνουν πρόσφυγες σε ξένη γη. Ένα πόνο που ένιωσα κι εγώ ως απλή αναγνώστρια γνωρίζοντας μέσα από τα μάτια των πρωταγωνιστών τη γη που τόσο αγαπούσαν. Οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι παιδιά. Όλη η αφήγηση γίνεται από τη δική τους σκοπιά για αυτό έχει την αίσθηση του παραμυθιού, όπου όλα φαίνονται θεόρατα,μαγικά, εξιδανικευμένα.Ενός παραμυθιού όμως με πικρό τέλος....

[Δήμητρα Πασπαλά · Rating 5 out of 5]

Τι να γράψεις για τόσο σπουδαία βιβλία! Είναι η δεύτερη φορά που το διαβάζω. Η πρώτη σε μικρή ηλικία. Κάθε του αράδα, κάθε του σελίδα μάθημα και σπουδή στον λογοτεχνία της Ελλάδας και όχι μόνο. Θεριά και ανθρώποι, φύση και ζωή παραμύθι και ιστορία. Είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου βιβλία. Πάντα ήταν!

[Helen · Rating 5 out of 5]

Δεν υπάρχει ελληνικο βιβλίο που να με έχει συγκινήσει πιο πολύ από την Αιολική Γη. Ο Βενέζης είναι ο θεός μου της ελληνικής λογοτεχνίας. Και αυτό το καλύτερο βιβλίο που έχει γράψει. Είναι μέσα βαθιά στην καρδιά μου.

[Nia · Rating 5 out of 5]

Αν υπήρχαν δέκα αστέρια θα τα έδινα. Ποσό τυχεροί ήμαστε όσοι δεν έχουμε αναγκαστεί να πάρουμε το δρόμο της προσφυγιάς.

[Nikko · Rating 5 out of 5]

Loved this. A great new translation.