What do you think?
Rate this book
Γαλήνη
Librarian's Note: There is an Alternate Cover Edition for this ISBN - Γαλήνη
"Στη Γαλήνη ο Βενέζης αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας προσφύγων από την Μικρασία, που έρχονται να εγκατασταθούν, το 1923, στην έρημη τότε γη της Αναβύσσου. Από την ομαδική απόγνωση ξεχωρίζουν σιγά σιγά τα πρόσωπα, το πάθος για τη ζωή που πρέπει να συνεχιστεί, τα όνειρα που ριζώνουν για να χτυπηθούν και πάλι από τη μοίρα, η αναζήτηση της λύτρωσης και της γαλήνης."
«Η ιστορία αυτή αρχίζει τον Ιούλιο του 1923. Η Ανάβυσσος είναι ένα έρημο μέρος παραθαλάσσιο, στον κορφό του Σαρωνικού, πάνω κάτω δέκα μίλια πριν από το Σούνιο. Κανένας δημόσιος δρόμος δε βγάζει σ' εκείνο το μέρος. Όλοι οι δρόμοι τραβούνε πίσω από τους μικρούς λόφους που κλείνουν την άγονη γη του τόπου, όπου ο οδοιπόρος δε θα βρει δέντρο μήτε ένα. Σκοίνα μόνο βρίσκονται, αγκάθια, βούρλα και άμμος. Χέρια ανθρώπου από πολλούς αιώνες δεν οργώσανε το χώμα, και ο άμμος και η βροχή και ο ήλιος έκαμαν μονάχοι το έργο τους, χωρίς τον ίδρο του ανθρώπου. Οι λόφοι προχωρούν ως χαμηλά τη θάλασσα, την κυκλώνουν και κάνουν ένα φυσικό κόρφο που αφήνει ένα στενό πέρασμα προς το πέλαγο.»
"Στη Γαλήνη ο Βενέζης αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας προσφύγων από την Μικρασία, που έρχονται να εγκατασταθούν, το 1923, στην έρημη τότε γη της Αναβύσσου. Από την ομαδική απόγνωση ξεχωρίζουν σιγά σιγά τα πρόσωπα, το πάθος για τη ζωή που πρέπει να συνεχιστεί, τα όνειρα που ριζώνουν για να χτυπηθούν και πάλι από τη μοίρα, η αναζήτηση της λύτρωσης και της γαλήνης."
«Η ιστορία αυτή αρχίζει τον Ιούλιο του 1923. Η Ανάβυσσος είναι ένα έρημο μέρος παραθαλάσσιο, στον κορφό του Σαρωνικού, πάνω κάτω δέκα μίλια πριν από το Σούνιο. Κανένας δημόσιος δρόμος δε βγάζει σ' εκείνο το μέρος. Όλοι οι δρόμοι τραβούνε πίσω από τους μικρούς λόφους που κλείνουν την άγονη γη του τόπου, όπου ο οδοιπόρος δε θα βρει δέντρο μήτε ένα. Σκοίνα μόνο βρίσκονται, αγκάθια, βούρλα και άμμος. Χέρια ανθρώπου από πολλούς αιώνες δεν οργώσανε το χώμα, και ο άμμος και η βροχή και ο ήλιος έκαμαν μονάχοι το έργο τους, χωρίς τον ίδρο του ανθρώπου. Οι λόφοι προχωρούν ως χαμηλά τη θάλασσα, την κυκλώνουν και κάνουν ένα φυσικό κόρφο που αφήνει ένα στενό πέρασμα προς το πέλαγο.»
240 pages, Hardcover
First published January 1, 1939
37 people are currently reading
538 people want to read
About the author
Ilias Venezis
35 books96 followersIlias (or Elias) Venezis (Greek: Ηλίας Βενέζης) was a Greek writer.
He was born in 1904 in Ayvalık (Κυδωνίες) in Asia Minor and died in Athens in 1973. He wrote many books throughout his career as an author. His most famous book is Number 31328. Elias Venezis is not his real name, but his pen name. He is categorised among the writers of "the generation of the 30s" (=η γενιά του '30).
During the Asia Minor Catastrophe he was 18 years old and was conscripted to a labour battalion of the Turkish State. In his book The Number 31328 - The Book of Slavery he describes the 14 months of his life that he had spent in a concentration camp, forced to hard labour.
He was born in 1904 in Ayvalık (Κυδωνίες) in Asia Minor and died in Athens in 1973. He wrote many books throughout his career as an author. His most famous book is Number 31328. Elias Venezis is not his real name, but his pen name. He is categorised among the writers of "the generation of the 30s" (=η γενιά του '30).
During the Asia Minor Catastrophe he was 18 years old and was conscripted to a labour battalion of the Turkish State. In his book The Number 31328 - The Book of Slavery he describes the 14 months of his life that he had spent in a concentration camp, forced to hard labour.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 56 reviews
December 5, 2021
3,5/5*
Το τελευταίο μέρος μιας άτυπης τριλογίας που ξεκινά με την «Αιολική Γη» και συνεχίζει με το «Νούμερο 31328» είναι ένα λυρικό μυθιστόρημα για τους εκτοπισμένους Φωκαείς της Μικράς Ασίας και την Οδύσσειά που τους οδήγησε στη δική τους Ιθάκη, τον παραλιακό οικισμό της Αναβύσσου. Η δική τους Ιθάκη όμως είναι μια θετή, σκληρή και άγονη πατρίδα, με αυταρχικούς και τοπικιστές αυτόχθονες, με οπορτουνιστές αρχαιοκάπηλους, με δύστροπα, ακαλλιέργητα εδάφη, μια Ιθάκη που δεν αξίζει ως προορισμός αλλά ούτε και εξωραΐζει τον ξεριζωμό, οδυνηρό απότοκο της Μικρασιατικής Καταστροφής. Δεν είναι καβαφική Ιθάκη, είναι η αφιλόξενη Ανάβυσσος που πληγώνει ξανά και ξανά τους ήρωες τους μυθιστορήματος και δε διστάζει να ρίξει στις πληγές τους αλάτι, που τόσο γενναιόδωρα της χαρίζουν οι ντόπιες αλυκές.
Ο Βενέζης επιστέφει την προσπάθεια που ξεκίνησε με τα δυο προηγούμενα έργα, με ένα πικρό, πεσιμιστικό μυθιστόρημα, όπου η πρόσκαιρη χαρά είναι στυφή και οι αναποδιές ελλοχεύουν πίσω από κάθε σελίδα που καταπίνει ο αναγνώστης. Οι ήρωες είναι και αυτοί σκληραγωγημένοι, αγωνιστές, δεν ορρωδούν, παλεύουν να δαμάσουν τη νέα τους πατρίδα, η γραφίδα του Βενέζη όμως τους βάζει να στέκουν δίβουλοι και τρίβουλοι απέναντι στις σκοτεινές ατραπούς που έχει χαράξει για αυτούς η μοίρα. Άλλοι πρώην εύποροι οικογενειάρχες, άλλοι μεροκαματιάρηδες από γεννησιμιού τους, όλοι πλέον στέκουν ίσοι κάτω από τον ξάστερο αττικό ουρανό.
Η «Γαλήνη» βγάζει μια πικρία στον αναγνώστη, ένα συνεχές λαχάνιασμα πίσω από την ανιμιστική και δυσοίωνη γραφή του Βενέζη, ο οποίος με μια στρωτή δημοτική και λυρικές περιγραφές προσπαθεί να ξορκίσει θαρρείς το σκοτεινό μέλλον των ηρώων. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους κύριους πρωταγωνιστές προσπαθεί με αξιέπαινη σπουδή μέχρι το τέλος να καλλιεργήσει τριαντάφυλλα στο αφιλόξενο έδαφος. Ο συμβολισμός αυτός είναι άρρητα συνδεδεμένος με τις τύχες των ηρώων: Ακόμη κι εκεί που ανθίζουν, δε διστάζουν να σε τρυπήσουν μόλις σκάσεις το πρώτο χαμόγελο αισιοδοξίας.
Το πολυβραβευμένο μυθιστόρημα του Βενέζη, πίσω από τη βιωματική πένα και τις αρετές της Γενιάς του 30’ κρύβει κάποιες από τις αδυναμίες του σε επίπεδο πλοκής. Αρκετοί έχουν επισημάνει ότι η λογοτεχνική αυτοβιογραφική μαρτυρία του ταιριάζει περισσότερο από την πρωτογενή μυθοπλασία. Σε κάποια σημεία οι λυρικές περιγραφές μοιάζουν κάπως παράταιρες, χωρίς ούτε να εκτονώνουν την ένταση αλλά ούτε και να επιτείνουν την ερχόμενη τραγωδία. Επίσης, ενώ η εύπεπτη και ρέουσα πένα του δεν αφήνει αμφιβολίες αναφορικά με τα ελατήρια πίσω από τις πράξεις των ηρώων, η σκιαγράφηση των χαρακτήρων στερείται το βάθος ενός Καραγάτση π.χ. και οι τραγωδίες που λαμβάνουν χώρα θα έστεκαν περισσότερο δυνατές και αρχετυπικές, εάν βρίσκονταν στο επίπεδο της «Μεγάλης Χίμαιρας».
Παρόλα αυτά, η «Γαλήνη» κρινόμενη στην ολότητά της ως μέρος μιας βιωματικής τριλογίας του Βενέζη, τηρεί εν πολλοίς το συμβόλαιο που έχει υπογράψει ο συγγραφέας με τους αναγνώστες του. Προσωπικά όμως, θεωρώ ότι η πραγματική προσωπική του γαλήνη, επήλθε με τη συγγραφή του «Νούμερου».
Το τελευταίο μέρος μιας άτυπης τριλογίας που ξεκινά με την «Αιολική Γη» και συνεχίζει με το «Νούμερο 31328» είναι ένα λυρικό μυθιστόρημα για τους εκτοπισμένους Φωκαείς της Μικράς Ασίας και την Οδύσσειά που τους οδήγησε στη δική τους Ιθάκη, τον παραλιακό οικισμό της Αναβύσσου. Η δική τους Ιθάκη όμως είναι μια θετή, σκληρή και άγονη πατρίδα, με αυταρχικούς και τοπικιστές αυτόχθονες, με οπορτουνιστές αρχαιοκάπηλους, με δύστροπα, ακαλλιέργητα εδάφη, μια Ιθάκη που δεν αξίζει ως προορισμός αλλά ούτε και εξωραΐζει τον ξεριζωμό, οδυνηρό απότοκο της Μικρασιατικής Καταστροφής. Δεν είναι καβαφική Ιθάκη, είναι η αφιλόξενη Ανάβυσσος που πληγώνει ξανά και ξανά τους ήρωες τους μυθιστορήματος και δε διστάζει να ρίξει στις πληγές τους αλάτι, που τόσο γενναιόδωρα της χαρίζουν οι ντόπιες αλυκές.
Ο Βενέζης επιστέφει την προσπάθεια που ξεκίνησε με τα δυο προηγούμενα έργα, με ένα πικρό, πεσιμιστικό μυθιστόρημα, όπου η πρόσκαιρη χαρά είναι στυφή και οι αναποδιές ελλοχεύουν πίσω από κάθε σελίδα που καταπίνει ο αναγνώστης. Οι ήρωες είναι και αυτοί σκληραγωγημένοι, αγωνιστές, δεν ορρωδούν, παλεύουν να δαμάσουν τη νέα τους πατρίδα, η γραφίδα του Βενέζη όμως τους βάζει να στέκουν δίβουλοι και τρίβουλοι απέναντι στις σκοτεινές ατραπούς που έχει χαράξει για αυτούς η μοίρα. Άλλοι πρώην εύποροι οικογενειάρχες, άλλοι μεροκαματιάρηδες από γεννησιμιού τους, όλοι πλέον στέκουν ίσοι κάτω από τον ξάστερο αττικό ουρανό.
Η «Γαλήνη» βγάζει μια πικρία στον αναγνώστη, ένα συνεχές λαχάνιασμα πίσω από την ανιμιστική και δυσοίωνη γραφή του Βενέζη, ο οποίος με μια στρωτή δημοτική και λυρικές περιγραφές προσπαθεί να ξορκίσει θαρρείς το σκοτεινό μέλλον των ηρώων. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους κύριους πρωταγωνιστές προσπαθεί με αξιέπαινη σπουδή μέχρι το τέλος να καλλιεργήσει τριαντάφυλλα στο αφιλόξενο έδαφος. Ο συμβολισμός αυτός είναι άρρητα συνδεδεμένος με τις τύχες των ηρώων: Ακόμη κι εκεί που ανθίζουν, δε διστάζουν να σε τρυπήσουν μόλις σκάσεις το πρώτο χαμόγελο αισιοδοξίας.
Το πολυβραβευμένο μυθιστόρημα του Βενέζη, πίσω από τη βιωματική πένα και τις αρετές της Γενιάς του 30’ κρύβει κάποιες από τις αδυναμίες του σε επίπεδο πλοκής. Αρκετοί έχουν επισημάνει ότι η λογοτεχνική αυτοβιογραφική μαρτυρία του ταιριάζει περισσότερο από την πρωτογενή μυθοπλασία. Σε κάποια σημεία οι λυρικές περιγραφές μοιάζουν κάπως παράταιρες, χωρίς ούτε να εκτονώνουν την ένταση αλλά ούτε και να επιτείνουν την ερχόμενη τραγωδία. Επίσης, ενώ η εύπεπτη και ρέουσα πένα του δεν αφήνει αμφιβολίες αναφορικά με τα ελατήρια πίσω από τις πράξεις των ηρώων, η σκιαγράφηση των χαρακτήρων στερείται το βάθος ενός Καραγάτση π.χ. και οι τραγωδίες που λαμβάνουν χώρα θα έστεκαν περισσότερο δυνατές και αρχετυπικές, εάν βρίσκονταν στο επίπεδο της «Μεγάλης Χίμαιρας».
Παρόλα αυτά, η «Γαλήνη» κρινόμενη στην ολότητά της ως μέρος μιας βιωματικής τριλογίας του Βενέζη, τηρεί εν πολλοίς το συμβόλαιο που έχει υπογράψει ο συγγραφέας με τους αναγνώστες του. Προσωπικά όμως, θεωρώ ότι η πραγματική προσωπική του γαλήνη, επήλθε με τη συγγραφή του «Νούμερου».
September 10, 2017
3, 5 αστεράκια
Ένα μυθιστόρημα που μοιράζεται τα στοιχεία των άλλων ιστοριών της τριλογίας ( Το Νούμερο 31328 και την Αιολική Γη). Θα έλεγα πως είναι το πιο αδύναμο της τριλογίας, ίσως επειδή όπως έχουν παρατηρήσει μελετητές του έργου του ( Στεργιόπουλος, Σαχίνης, Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος κ.α), ο Βενέζης δεν ήταν δυνατός στη μυθοπλασία, αλλά στην βιογραφική ανάπλαση!
Το μυθιστόρημα περιγράφει την προσπάθεια των προσφύγων με το πέρας της Μικρασιατικής Καταστροφής να βρουν την γαλήνη και να ανακτήσουν τη ζωή τους, στην άγονη γη της Αναβύσσου...
Το μυθοστόρημα αυτό, όπως και άλλα τις τριλογίας, κρατάει τον λυρισμό, τον ανιμισμό, αλλά έχει μια απαισιόξη νότα!
Ένα μυθιστόρημα που μοιράζεται τα στοιχεία των άλλων ιστοριών της τριλογίας ( Το Νούμερο 31328 και την Αιολική Γη). Θα έλεγα πως είναι το πιο αδύναμο της τριλογίας, ίσως επειδή όπως έχουν παρατηρήσει μελετητές του έργου του ( Στεργιόπουλος, Σαχίνης, Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος κ.α), ο Βενέζης δεν ήταν δυνατός στη μυθοπλασία, αλλά στην βιογραφική ανάπλαση!
Το μυθιστόρημα περιγράφει την προσπάθεια των προσφύγων με το πέρας της Μικρασιατικής Καταστροφής να βρουν την γαλήνη και να ανακτήσουν τη ζωή τους, στην άγονη γη της Αναβύσσου...
Το μυθοστόρημα αυτό, όπως και άλλα τις τριλογίας, κρατάει τον λυρισμό, τον ανιμισμό, αλλά έχει μια απαισιόξη νότα!
November 18, 2020
Πραγματικά εξαιρετικό έργο! Λυρικό και μαγευτικό, σου δημιουργεί όλον τον πόνο και τη δυστυχία, το άγχος για επιτυχία, την αγάπη και το μίσος της προσφυγιάς. Ανάγνωσμα που πρέπει να διαβαστεί από όλους, όπως και τα περισσότερα του Βενέζη, για να μπορέσουμε πραγματικά να καταλάβουμε την ιστορία των συμπατριωτών μας που έφτασαν από την Μικρά Ασία.
August 20, 2023
Στο δεύτερο βιβλίο της άτυπης τριλογίας του, που ξεκίνησε με το Νούμερο 31328 [1931] και ολοκληρώθηκε με την Αιολική Γη [1945], ο Ηλίας Βενέζης αφηγείται το φθάσιμο και την εγκατάσταση των Μικρασιατών προσφύγων, εν έτει 1924, στην παράκτια περιοχή της Αναβύσσου, η εικόνα της οποίας σε τίποτα δεν θύμιζε τη σημερινή οικιστική της ανάπλαση.
Η ερημιά αυτή της Αναβύσσου, σε αντιδιαστολή με τον παράδεισο με τα πλούσια χώματα και τα άφθονα νερά που υποχρεώθηκαν οι Φωκιανοί να αφήσουν πίσω τους, έμελλε να γίνει η νέα τους πατρίδα. Αλλά, πρώτα, έπρεπε από την άγονη τούτη γη να βγει καρπός και νερό, και η αρωγή του κράτους προς τον σκοπό αυτό υπήρξε μηδαμινή: «Έδωσαν σκηνές, εργαλεία και λίγα μέσα για να σηκώσουν από ένα καλύβι και να ζήσουν ίσαμε που θα τους δώσει καρπό η γη που θα ξεχέρσωναν.»
Το δράμα των προσφύγων στην ερημιά που τους κληρώθηκε να ζήσουν αντανακλά στην καθημερινότητα των μελών δύο οικογενειών, στις οποίες επιλέγει να εστιάσει ο συγγραφέας: του γιατρού Δημήτρη Βένη, που είχε νυμφευτεί μιαν αρχοντοπούλα και πολύ νεότερή του γυναίκα, με την οποία είχαν αποκτήσει μια θυγατέρα, και του αγρότη Φώτη Γλάρου. Οι επικεφαλής των οικογενειών αυτών, με τον τρόπο του ο καθένας, ξεχωρίζουν στη μικρή κοινότητα των προσφύγων, ο πρώτος γιατί, ενώ οι λοιποί Φωκιανοί αποφασίζουν να σπείρουν σιτάρι και να φυτέψουν αμπέλια, αυτός είναι αποφασισμένος να καλλιεργήσει τριαντάφυλλα, κι ο δεύτερος γιατί, συν τω χρόνω, θα γίνει ο πρώτος καραβοκύρης της Αναβύσσου.
Η Γαλήνη είναι ένα βιβλίο πικρό, αλλά σε καμία περίπτωση απαισιόδοξο: κατά τον συγγραφέα του αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι «οι πικραμένοι άνθρωποι είναι στο βάθος οι πιο αισιόδοξοι· επειδή σ’ αυτούς έμεινε ακόμα το προνόμιο ν’ αγαπούν, να πιστεύουν στον άνθρωπο και στη ζωή, το προνόμιο να κυνηγούνε χίμαιρες». Αλλά, ας μου επιτραπεί να προσθέσω και κάτι ακόμη, που ανάμεσα στα συνταρακτικά γεγονότα των τελευταίων σελίδων της Γαλήνης, δικαιολογεί το (τελικά) μάλλον αισιόδοξο συναίσθημα του αναγνώστη της: ακόμη κι ένας άξενος τόπος, όπως αυτός της Αναβύσσου για τους Φωκιανούς του ’24, ή όπως η Ελλάδα εν γένει για τους “ξενομερίτες” Μικρασιάτες πρόσφυγες, δεν θα μπορούσε παρά να μερέψει τελικά έναντι του πόνου (σάμπως δεν είναι τα δάκρυά τους που ποτίζουν το χώμα του;), του αγώνα (σάμπως δεν είναι ο ιδρώτας που τα κορμιά τους απιθώνουν στη γη;) και της ατσάλινης θέλησης των ξεριζωμένων (απανταχού της γης) για να τα καταφέρουν να ριζώσουν στη νέα τους πατρίδα, και εν τέλει να συναντήσουν ξανά τη γαλήνη που τους έκλεψαν αφήνοντάς τους ανέστιους.
«Κανένας δημόσιος δρόμος δε βγάζει σ’ εκείνο το μέρος. Όλοι οι δρόμοι τραβούν πίσω από τους μικρούς λόφους που κλείνουν την άγονη γη του τόπου, όπου ο οδοιπόρος δε θα βρει δέντρο μήτε ένα. Σκίνα μονάχα βρίσκουνται, αγκάθια, βούρλα και άμμος. Χέρια ανθρώπου από πολλούς αιώνες δεν οργώσαν το χώμα, κι ο άμμος κι η βροχή και ο ήλιος έκαμαν το έργο τους χωρίς τον ίδρο του ανθρώπου
Η ερημιά αυτή της Αναβύσσου, σε αντιδιαστολή με τον παράδεισο με τα πλούσια χώματα και τα άφθονα νερά που υποχρεώθηκαν οι Φωκιανοί να αφήσουν πίσω τους, έμελλε να γίνει η νέα τους πατρίδα. Αλλά, πρώτα, έπρεπε από την άγονη τούτη γη να βγει καρπός και νερό, και η αρωγή του κράτους προς τον σκοπό αυτό υπήρξε μηδαμινή: «Έδωσαν σκηνές, εργαλεία και λίγα μέσα για να σηκώσουν από ένα καλύβι και να ζήσουν ίσαμε που θα τους δώσει καρπό η γη που θα ξεχέρσωναν.»
Το δράμα των προσφύγων στην ερημιά που τους κληρώθηκε να ζήσουν αντανακλά στην καθημερινότητα των μελών δύο οικογενειών, στις οποίες επιλέγει να εστιάσει ο συγγραφέας: του γιατρού Δημήτρη Βένη, που είχε νυμφευτεί μιαν αρχοντοπούλα και πολύ νεότερή του γυναίκα, με την οποία είχαν αποκτήσει μια θυγατέρα, και του αγρότη Φώτη Γλάρου. Οι επικεφαλής των οικογενειών αυτών, με τον τρόπο του ο καθένας, ξεχωρίζουν στη μικρή κοινότητα των προσφύγων, ο πρώτος γιατί, ενώ οι λοιποί Φωκιανοί αποφασίζουν να σπείρουν σιτάρι και να φυτέψουν αμπέλια, αυτός είναι αποφασισμένος να καλλιεργήσει τριαντάφυλλα, κι ο δεύτερος γιατί, συν τω χρόνω, θα γίνει ο πρώτος καραβοκύρης της Αναβύσσου.
Η Γαλήνη είναι ένα βιβλίο πικρό, αλλά σε καμία περίπτωση απαισιόδοξο: κατά τον συγγραφέα του αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι «οι πικραμένοι άνθρωποι είναι στο βάθος οι πιο αισιόδοξοι· επειδή σ’ αυτούς έμεινε ακόμα το προνόμιο ν’ αγαπούν, να πιστεύουν στον άνθρωπο και στη ζωή, το προνόμιο να κυνηγούνε χίμαιρες». Αλλά, ας μου επιτραπεί να προσθέσω και κάτι ακόμη, που ανάμεσα στα συνταρακτικά γεγονότα των τελευταίων σελίδων της Γαλήνης, δικαιολογεί το (τελικά) μάλλον αισιόδοξο συναίσθημα του αναγνώστη της: ακόμη κι ένας άξενος τόπος, όπως αυτός της Αναβύσσου για τους Φωκιανούς του ’24, ή όπως η Ελλάδα εν γένει για τους “ξενομερίτες” Μικρασιάτες πρόσφυγες, δεν θα μπορούσε παρά να μερέψει τελικά έναντι του πόνου (σάμπως δεν είναι τα δάκρυά τους που ποτίζουν το χώμα του;), του αγώνα (σάμπως δεν είναι ο ιδρώτας που τα κορμιά τους απιθώνουν στη γη;) και της ατσάλινης θέλησης των ξεριζωμένων (απανταχού της γης) για να τα καταφέρουν να ριζώσουν στη νέα τους πατρίδα, και εν τέλει να συναντήσουν ξανά τη γαλήνη που τους έκλεψαν αφήνοντάς τους ανέστιους.
September 9, 2021
Ilias Venezis was a Greek writer who was part of the so-called "Aeolian school" of novelists. These novelists had all been directly involved in the 1922 violent uprooting of the Greek population of Anatolia. According to Roderick Beaton, they "saw fiction as a way of communicating and preserving experiences of historical significance." Fiction was, for them, a form of testimony.
Venezis was a refugee from Ayvali (modern Aivalik) on the west coast of Turkey. He was 18 at the time of the 1922 Catastrophe. The young men of his town were forced marched into Anatolia to work in labour camps. Thousands died, either murdered or as a result of the conditions they had to endure.
SERENITY (1939), which has also been translated as TRANQUILITY, is the third part of a loose trilogy of novels. It tells the story of a group of refugees who settle in Anavyssos, a barren and rugged, untilled coastal land, close to the salt pans in the Saronic Gulf. The native population is hostile and determined to create trouble for the newcomers. Despite the difficulties, the refugees finally settle with the allotted lands and build their shacks with the government help.
SERENITY is, of course, an ironic title. This is a novel about an uprooting, an exodus, of vulnerable individuals at the mercy of chance. There is death, hardship and suffering everywhere, as well as crippling memories.
SERENITY has many voices. We learn about some of the individual refugees, their past, their hopes, their struggles, the unbearable sadness of loss but, most surpsingly, even inanimate objects have a voice: the salt pyramids observe and comment as they watch the refugees, the trees "scatter groans" and even the sea reflects on events. In this way the prose conveys the strong connection between the refugees and their new land.
This is a timely novel which explores the plight of refugees in a sensitive and compassionate manner, and which gives us a glimpse of the suffering of war and displacement and the resilience required to start a new life. The recent Aiora edition, beautifully translated by Joshua Barley, is something to be grateful for.
Venezis was a refugee from Ayvali (modern Aivalik) on the west coast of Turkey. He was 18 at the time of the 1922 Catastrophe. The young men of his town were forced marched into Anatolia to work in labour camps. Thousands died, either murdered or as a result of the conditions they had to endure.
SERENITY (1939), which has also been translated as TRANQUILITY, is the third part of a loose trilogy of novels. It tells the story of a group of refugees who settle in Anavyssos, a barren and rugged, untilled coastal land, close to the salt pans in the Saronic Gulf. The native population is hostile and determined to create trouble for the newcomers. Despite the difficulties, the refugees finally settle with the allotted lands and build their shacks with the government help.
SERENITY is, of course, an ironic title. This is a novel about an uprooting, an exodus, of vulnerable individuals at the mercy of chance. There is death, hardship and suffering everywhere, as well as crippling memories.
SERENITY has many voices. We learn about some of the individual refugees, their past, their hopes, their struggles, the unbearable sadness of loss but, most surpsingly, even inanimate objects have a voice: the salt pyramids observe and comment as they watch the refugees, the trees "scatter groans" and even the sea reflects on events. In this way the prose conveys the strong connection between the refugees and their new land.
This is a timely novel which explores the plight of refugees in a sensitive and compassionate manner, and which gives us a glimpse of the suffering of war and displacement and the resilience required to start a new life. The recent Aiora edition, beautifully translated by Joshua Barley, is something to be grateful for.
August 12, 2012
Κλασικό μυθιστόρημα με διαχρονικές αξίες και μηνύματα με κεντρικό θέμα τον ξεριζωμό και την προσφυγιά. Η "Γαλήνη"είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη, στο οποίου αποτυπώνεται ο πόνος του ξεριζωμού των προσφύγων του 1922 από την περιοχή της Μικράς Ασίας. Το ρεαλιστικό αυτό μυθιστόρημα είναι πολυπρόσωπο και θίγει θέματα διαχρονικά και επώδυνα που ταλανίζουν τις ανθρώπινες ψυχές.
Το μυθιστόρημα του ΓΑΛΗΝΗ εκδόθηκε τον Σεπτέμβρη του 1939 βραβεύτηκε το ίδιο έτος από την Ακαδημία Αθηνών.
Το μυθιστόρημα του ΓΑΛΗΝΗ εκδόθηκε τον Σεπτέμβρη του 1939 βραβεύτηκε το ίδιο έτος από την Ακαδημία Αθηνών.
October 9, 2018
2ο βιβλίο του Βενέζη το οποίο διαβάζω και παρόλο που δεν με ενθουσίασε τόσο όσο "Το Νούμερο 31328" κατάφερε η γραφή του να μου δώσει όλα αυτά τα συναισθήματα και την γαλήνη, η οποία κάποιες φορές σου δίνει την αίσθηση της ασφάλειας και της ηρεμίας και κάποιες άλλες το διάλειμμα πριν την καταστροφή.
Η ιστορία δοσμένη με ταπεινότητα και εκτίμηση για τους ανθρώπους της Ανατολής (τους Φωκιανούς στην προκειμένη περίπτωση) καθώς ξένοι σε ξένο τόπο. Ένας τόπος παρθένος και ανέγγιχτος μέχρι την στιγμή που θα πατήσουν στα χώματα του. Η Ανάβυσσος και η ιστορία της μέσα από την ματιά του Βενέζη η οποία παρουσιάζεται τόσο πρωτόγνωρη και εξωτική αλλά και τόσο άγρια και απότομη.
Ο Βενέζης καταπιάνεται με 3 οικογένειες. Την οικογένεια του Γιατρού Βένη η οποία αποτελείται από τον γιατρό, την γυναίκα του Ειρήνη, την κόρη τους Άννα και την μεγάλη αδελφή της Ειρήνης, Μαρία, η οποία περιμένει τον γιο της Άγγελο να γυρίσει από την Ανατολή. Την οικογένεια του Γλάρου και την Κα Σοφία η οποία έχει απομείνει μόνη να περιμένει τον γιο της να γυρίσει από την αιχμαλωσία.
Η κάθε οικογένεια έχει την δικιά της ιστορία και το δικό της πόνο... αλλά στο τέλος όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου αυτό που αποζητούν είναι η γαλήνη.
3,5 Γαλήνια αστέρια...
Η ιστορία δοσμένη με ταπεινότητα και εκτίμηση για τους ανθρώπους της Ανατολής (τους Φωκιανούς στην προκειμένη περίπτωση) καθώς ξένοι σε ξένο τόπο. Ένας τόπος παρθένος και ανέγγιχτος μέχρι την στιγμή που θα πατήσουν στα χώματα του. Η Ανάβυσσος και η ιστορία της μέσα από την ματιά του Βενέζη η οποία παρουσιάζεται τόσο πρωτόγνωρη και εξωτική αλλά και τόσο άγρια και απότομη.
Ο Βενέζης καταπιάνεται με 3 οικογένειες. Την οικογένεια του Γιατρού Βένη η οποία αποτελείται από τον γιατρό, την γυναίκα του Ειρήνη, την κόρη τους Άννα και την μεγάλη αδελφή της Ειρήνης, Μαρία, η οποία περιμένει τον γιο της Άγγελο να γυρίσει από την Ανατολή. Την οικογένεια του Γλάρου και την Κα Σοφία η οποία έχει απομείνει μόνη να περιμένει τον γιο της να γυρίσει από την αιχμαλωσία.
Η κάθε οικογένεια έχει την δικιά της ιστορία και το δικό της πόνο... αλλά στο τέλος όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου αυτό που αποζητούν είναι η γαλήνη.
3,5 Γαλήνια αστέρια...
Read
June 6, 2017Με βάλανε να το διαβάσω δέκα χρονών κι έχω ψυχολογικά από αυτό το βιβλίο.
November 9, 2018
Πάντα τρέφω μια ξεχωριστή αδυναμία για την ελληνική «κλασική» λογοτεχνία.Όσο περισσότερο διαβάζω τους μεγάλους Έλληνες συγγραφείς τόσα περισσότερα διαμάντια ανακαλύπτω.
Το λογοτεχνικό έργο "Γαλήνη" του Βενέζη συνδέεται άμεσα με την εποχή που γράφτηκε και τα βιώματα του δημιουργού του αφενός,αλλά αφετέρου έχει διαχρονικά μηνύματα,καθώς η επίδραση στην ανθρώπινη ψυχή και συμπεριφορά ανάλογων καταστάσεων είναι η ίδια σε όλες τις εποχές και σε όλους τους ανθρώπους.
Όσο αφορά το τίτλο "Γαλήνη" είναι το πιο ποθητό αγαθό που επιδιώκουν οι ταλαιπωρημένοι πρόσφυγες της Μικρασιας του βιβλίου,οι οποίοι ποθούν να βρουν την ηρεμία,τη σταθερότητα,την ασφάλεια στο μέρος που τελικά τους φέρνει με απόφαση της ελ.κυβέρνησης και να ξαναστήσουν τις ρημαγμένες-πονεμένες ζωές τους από την αρχή.
Απλοί άνθρωποι,δεμένοι με τη γη,ξαναρχίζουν τη ζωή τους στην Ανάβυσσο.Ο Βενέζης μέσα από αυτούς και τη φύση που τους περιβάλει μιλάει για τα πάθη και τα συναισθήματα.Την εκμετάλλευση από τους ντόπιους,ο σκληρός αγώνας για την επιβίωση μέχρι να έρθει η γαλήνη,ο μόχθος και η σκληρή δουλειά με το καιρό όχι μόνο εγκαταστάθηκαν μα ρίζωσαν στους αφιλόξενους για αυτούς τόπους της Ελλάδας,κουβαλώντας και διατηρώντας από γενιά σε γενιά μέχρι σήμερα αξίες του ελληνισμού της Ανατολής.
Το λογοτεχνικό έργο "Γαλήνη" του Βενέζη συνδέεται άμεσα με την εποχή που γράφτηκε και τα βιώματα του δημιουργού του αφενός,αλλά αφετέρου έχει διαχρονικά μηνύματα,καθώς η επίδραση στην ανθρώπινη ψυχή και συμπεριφορά ανάλογων καταστάσεων είναι η ίδια σε όλες τις εποχές και σε όλους τους ανθρώπους.
Όσο αφορά το τίτλο "Γαλήνη" είναι το πιο ποθητό αγαθό που επιδιώκουν οι ταλαιπωρημένοι πρόσφυγες της Μικρασιας του βιβλίου,οι οποίοι ποθούν να βρουν την ηρεμία,τη σταθερότητα,την ασφάλεια στο μέρος που τελικά τους φέρνει με απόφαση της ελ.κυβέρνησης και να ξαναστήσουν τις ρημαγμένες-πονεμένες ζωές τους από την αρχή.
Απλοί άνθρωποι,δεμένοι με τη γη,ξαναρχίζουν τη ζωή τους στην Ανάβυσσο.Ο Βενέζης μέσα από αυτούς και τη φύση που τους περιβάλει μιλάει για τα πάθη και τα συναισθήματα.Την εκμετάλλευση από τους ντόπιους,ο σκληρός αγώνας για την επιβίωση μέχρι να έρθει η γαλήνη,ο μόχθος και η σκληρή δουλειά με το καιρό όχι μόνο εγκαταστάθηκαν μα ρίζωσαν στους αφιλόξενους για αυτούς τόπους της Ελλάδας,κουβαλώντας και διατηρώντας από γενιά σε γενιά μέχρι σήμερα αξίες του ελληνισμού της Ανατολής.
December 19, 2018
Ενα από τα όμορφα κι αγαπημένα βιβλία του μεγάλου Ελληνα λογοτέχνη. Το βιβλίο αποτυπώνει με τον πλέον εκφραστικό τρόπο του, τις αγωνίες, τις λαχτάρες, τις χαρές αλλά και τις πίκρες που βιώνουν οι νησιώτες.
June 18, 2016
Το μικρό, σχετικά, αυτό βιβλίο του Βενέζη μου άφησε μια αίσθηση ανεκπλήρωτου. Ωραία ιδέα και καταπληκτική γραφή, όμως ήθελα περισσότερα. Νομίζω πως του ταίριαζε μια μεγαλύτερη ανάλυση και ίσως μια βαθύτερη προσέγγιση στο θέμα. Πάντως έχω μια αδυναμία στον τρόπο γραφής των Ελλήνων συγγραφέων της εποχής και μόνο ο λόγος, αν όχι τίποτα άλλο, είναι ικανός να με συνεπάρει.
3 και κάτι.
3 και κάτι.
May 29, 2021
Μου κάνει εντύπωση που οι απανταχού βιβλιόφιλοι αναζητούν διαρκώς το ανθρωπιστικό δράμα στην μορφή λογοτεχνίας και για αγνοούν τον συγκεκριμένο βιβλίο. Το δράμα των προσφύγων στην μετεγκατάσταση τους στην νέα πατρίδα σε όλο του το μεγαλείο διαποτισμένο με εξαιρετική ποιητική/λυρική λογοτεχνική πρόζα. Ίσως κάπου ο Βενέζης το παρακάνει με το δράμα (πόσα στραβά θα συμβούν πια...) αλλά δεν έχει καμία σημασία. Το βιβλίο είναι ένα μικρό διαμαντάκι που αξίζει να διαβαστεί.
Read
June 27, 2020Διαβάστε την ελληνική κριτική στις βιβλιοαλχημείες.
Don't expect to find Serenity in this book by Venezis. You will find Serenity in the next one that he wrote Æolian Earth. Carefree life, peace, nostalgia.
Serenity is the second book written by Venezis, but chronologically the last.
First we have the Æolian Earth, a book that enlivens the peaceful Asia Minor times prior the catastrophe through the eyes of young Peter who acts as an alibi for young Venezis.
One of the few required books I loved at school, because the pen was stronger and was not overshadowed by the unimaginativeness of outdated teaching.
In chronological order second comes Number 31328. A book that narrates the hardships that Venezis went through for fourteen months in the Labour Camps during the Asia Minor Catastrophe, were millions of Greeks were exterminated.
Third in order is Serenity, where refugees from Asia Minor after escaping the tide of hate and death, arrive at the barren dry-lands of Anavyssos (near Athens). Are they accepted by the natives? No, even if they are Greeks from Asia Minor, the mainland Greeks are suspicious.
A (constantly) current issue.
This work is like an ancient tragedy. There is no happy ending. People are trying to build a new life, a new home, a new future, but their journey is a Golgotha; stony, dry, inhospitable.
Everything they try, every dream every hope is a chimera, an illusion, a mirage, a fallacy.
In other words, we begin from the peaceful mountains of the Æolian Earth (Paradise), we reach the Purgatory (Serenity) and end up in Hell (Labour Camps No. 31328). Something like that.
The next two novels Venezis wrote are Exodus the Chronicle of the Occupation by the Nazi Germans in the 1940's, and Ocean; the Final Exit where Greeks leave the bitter(sweet) homeland behind and arrive in Livorno, Italy; and from there to the distant Baltimore the home of Ε. Α. Poe.
Ghastly grim and ancient Raven wandering from the Nightly shore—
Tell me what thy lordly name is on the Night’s Plutonian shore!”
Quoth the Raven “Nevermore.”
September 28, 2022
4.00 🌟🌟🌟🌟 και άλλο μισό για τον αρχαιοελληνικού τύπου Χορό των Φωκαέων και για τις Στήλες Άλατος που παρακολουθούν από απόσταση, σαν θεατές κινηματογραφικής προβολής, την αδυσώπητη μοίρα των πρωταγωνιστών την ώρα που αγωνίζονται για τη Γαλήνη τους...
August 19, 2016
Τι είναι κόλαση και τι παράδεισος; Είναι μια κατάσταση που επιλέγουμε σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, άλλωστε «το καθετί πληρώνεται δω κάτου» όπως λέει και ο Βενέζης, δανείζοντας τα λόγια στον Φώτη Γλ��ρο. Όποιος δεν αναζητά την γαλήνη ζει στην κόλαση συμπαρασύροντας σ' αυτήν και τους γύρω του. Εκείνος, όμως, που κυνηγά την χίμαιρα, που αφήνει τα όνειρά του να ανθίσουν, ζει στον παράδεισο, έστω και για όσο ζει μια τριανταφυλλιά.
Συγκλονιστική ιστορία.
Συγκλονιστική ιστορία.
December 28, 2021
it's more like a 3.5/5 ⭐
This novel explores the plight of refugees in a sensitive and compassionate manner and gives us a glimpse of the suffering of war and displacement and the resilience required to start a new life.
I read this book for school, so I obviously expected it to be boring since it is not the kind I usually read. Well it kinda was. However, I found it interesting and I believe I learned something from it. I also have to do an assignment on it with a friend.
This novel explores the plight of refugees in a sensitive and compassionate manner and gives us a glimpse of the suffering of war and displacement and the resilience required to start a new life.
I read this book for school, so I obviously expected it to be boring since it is not the kind I usually read. Well it kinda was. However, I found it interesting and I believe I learned something from it. I also have to do an assignment on it with a friend.
January 11, 2023
Η γλώσσα λυρική, ποιητική αλλά και ανελέητη. Η γαλήνη μια προσδοκία μέσα από τη θλίψη.
July 2, 2023
Don’t promise me a rose garden!
« Serenity! In the calm, the tumult, in the water that relaxes as it forms a cloud, in the clouds that clash during the storm and try to cast out their water and find peace, in the passions of people who struggle and fight, in the people who suffer because they were not destined to do anything, in the bodies that struggle for love, in the stars that tumble down at night, in the earth that turns, in dreams and deeds, in everything the search for a lost balance, a ceaseless recomposition. »
« Serenity! In the calm, the tumult, in the water that relaxes as it forms a cloud, in the clouds that clash during the storm and try to cast out their water and find peace, in the passions of people who struggle and fight, in the people who suffer because they were not destined to do anything, in the bodies that struggle for love, in the stars that tumble down at night, in the earth that turns, in dreams and deeds, in everything the search for a lost balance, a ceaseless recomposition. »
March 14, 2020
Ο τίτλος αυτού του βιβλίου δεν είναι απλά ένας τίτλος, αλλά ένας στόχος. Ο συγγραφέας, όπως και οι χαρακτήρες του, αναζητά την γαλήνη. Όλοι έχουν υποφέρει, κάποιοι έχασαν τις περιουσίες τους, κάποιοι έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα, άλλοι έχασαν τον πνεύμα τους στα βάθη της Μικράς Ασίας. Όλοι όμως έχουν ελπίδα. Μόνο που κυνηγάνε έναν στόχο που θα μένει πάντα απόμακρος, γιατί, όπως συνηδειτοποιούν όλοι μαζί στο πραγματικά δυσβάσταχτο τέλος, δεν υπάρχει γαλήνη, η ζωή είναι μία κίνηση δίχως τέλος, με μόνη ανάπαυση τον θάνατο.
January 12, 2020
Λατρεύω τη σειρά αυτή βιβλίων της Εστίας, που από μόνη της ξεκινά να σε μεταφέρει σε χρόνο και χώρο. Πιο λυρικό από την Αιολική Γη και ίσως όχι τόσο αριστοτεχνικό από το Νούμερο 31328, όμως ένα κείμενο δυνατό, μεστό, που σ'αφήνει με μιαν επίγευση ματαιότητας.
July 18, 2022
Qetësi - Ilia Venezi
Një turmë refugjatësh të përndjekur nga Anatolia, në verë të 1923-shit, kërkojnë një atdhe të ri në tokat e shkreta të Anavisos.
.
.
Kështu nis romani “Qetësia”. Ky roman ku në zemër të tij ka familjet fokiane të cilat largohen nga atdheu i tyre drejt Anavisos, një vend ku vetëm deti edhe kripa e tij mbijetojnë. Të gjendur në këtë shkretëtirë ata fillojnë të mendojnë sesi duhet të veprojnë që të rilindë sërish jeta për ta.
Toka është shkëmb, nuk punohet dot. Thatësira aty ka zënë vend: Qielli me re për ta do ishte ngjarje e shenjtë. Dhe kur ka re, ato si qëllimisht largohen dhe nuk e zbrazin aty inatin e tyre.
Por këta burra, gra, fëmijë nuk dorëzohen, nuk largohen as kur i kercënojnë.
Avash-avash ata po gërmojnë në këtë tokë, me gjithë forcat e tyre, të cilat ju shterojnë jo vetëm nga puna, por dhe nga e kaluara e trishtë.
Humbje në luftë në të shkuarën, kanë lënë gjurmë të rënda, kanë shkaktuar hidhërim tek ta, humbjet e së tashmes e thellojnë akoma më shumë këtë hidhërim.
Këta janë njerëzit fokianë, njerëz me zemër të madhe, vuajtjet e njërit janë rrjedhimisht dhe të tjetrit. Jetojnë me motivin për të takuar dhe njëherë ata që kanë ikur në luftë, të gjejne paqen në vendin e tyre të ri, qetësinë e shpirtit.
Nje kombinim i së kalurës , luftës, pritjes, dashurisë, shpresës e Qetësisë.
I veshur me melankolizëm, ky libër është një lexim i shpejtë e po kaq shpejt u bë shumë i dashur për mua.
Pendohem qe e kam lënë “Të qetë” në biblotekën time. Epo uroj që në gjithë këto vite, ata personazhe aty , të kenë gjetur QETËSINË.
Një turmë refugjatësh të përndjekur nga Anatolia, në verë të 1923-shit, kërkojnë një atdhe të ri në tokat e shkreta të Anavisos.
.
.
Kështu nis romani “Qetësia”. Ky roman ku në zemër të tij ka familjet fokiane të cilat largohen nga atdheu i tyre drejt Anavisos, një vend ku vetëm deti edhe kripa e tij mbijetojnë. Të gjendur në këtë shkretëtirë ata fillojnë të mendojnë sesi duhet të veprojnë që të rilindë sërish jeta për ta.
Toka është shkëmb, nuk punohet dot. Thatësira aty ka zënë vend: Qielli me re për ta do ishte ngjarje e shenjtë. Dhe kur ka re, ato si qëllimisht largohen dhe nuk e zbrazin aty inatin e tyre.
Por këta burra, gra, fëmijë nuk dorëzohen, nuk largohen as kur i kercënojnë.
Avash-avash ata po gërmojnë në këtë tokë, me gjithë forcat e tyre, të cilat ju shterojnë jo vetëm nga puna, por dhe nga e kaluara e trishtë.
Humbje në luftë në të shkuarën, kanë lënë gjurmë të rënda, kanë shkaktuar hidhërim tek ta, humbjet e së tashmes e thellojnë akoma më shumë këtë hidhërim.
Këta janë njerëzit fokianë, njerëz me zemër të madhe, vuajtjet e njërit janë rrjedhimisht dhe të tjetrit. Jetojnë me motivin për të takuar dhe njëherë ata që kanë ikur në luftë, të gjejne paqen në vendin e tyre të ri, qetësinë e shpirtit.
Nje kombinim i së kalurës , luftës, pritjes, dashurisë, shpresës e Qetësisë.
I veshur me melankolizëm, ky libër është një lexim i shpejtë e po kaq shpejt u bë shumë i dashur për mua.
Pendohem qe e kam lënë “Të qetë” në biblotekën time. Epo uroj që në gjithë këto vite, ata personazhe aty , të kenë gjetur QETËSINË.
February 2, 2017
Πολύ συγκινητικό βιβλίο με πολύ ρεαλιστικούς χαρακτήρες. Φοβερές περιγραφές της Αναβύσσου και του πόνου των προσφύγων. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα εκείνης της εποχής, πλάθει μια ιστορία για μικρή ομάδα προσφύγων απο τα παράλια που φαίνεται πέερα για πέρα αληθινή.
August 17, 2023
**σποιλερ**
Αν δεν ήταν για το ψυχοπλάκωμα θα το ξαναξεκινουσα τώρα.
Αν δεν ήταν για το ψυχοπλάκωμα θα το ξαναξεκινουσα τώρα.
April 6, 2024
I really liked it until the last 15% tbh
February 17, 2025
Ηθογραφία της νεοελληνικής μιζέριας που ακολούθησε το φιάσκο του μεγαλοϊδεατισμού στην μικρασια και της μετανάστευσης πληθυσμών.
January 7, 2019
Τελειώνοντας το βιβλίο αυτό έχεις την αίσθηση ότι διάβασες κάτι ιερό, ένα κείμενο γραμμένο με τον ιδρώτα, τα δάκρυα, αλλά και τα όνειρα των προσφύγων. Δεν υπάρχει "κάθαρση" εδώ, ούτε χαρούμενο τέλος. Υπάρχει ο ρεαλισμός των βασάνων που πέρασαν οι πρόσφυγες ερχόμενοι από την Μικρασιατική καταστροφή. Υπάρχει ο αγώνας κι ο κόπος τους να ριζώσουν στη νέα γη που δεν τους καλοδέχτηκε και η προσπάθεια τους να συμφιλιωθούν με την οριστική απώλεια της πραγματικής τους πατρίδας. Κι όλα αυτά δίνονται με έναν τρόπο ποιητικό που δίνει μια λυρικότητα στο δράμα των προσφύγων.
Αυτή η δε ποιητική αφήγηση του μόχθου των καθημερινών ανθρώπων κάνει τον Βενέζη να ξεχωρίζει και τον κατατάσσει ανάμεσα στους κορυφαίους συγγραφείς παγκοσμίως. Μια ποιητικότητα που προσωπικά συνάντησα σε έναν άλλον "γίγαντα" της παγκόσμιας λογοτεχνίας τον Αμερικανό Τζον Σταϊμπεκ.
Εξαιρετικό βιβλίο και πολύ επίκαιρο, μιας και το προσφυγικό είναι από τα θέματα που πάλι απασχολεί την χώρα μας και όλο τον κόσμο. Ένα βιβλίο που λέει την αλήθεια για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν οι εδώ Ελλαδίτες στους τότε πρόσφυγες και διαλύει τις όποιες αυταπάτες έχουμε ή μας καλλιεργούν τεχνηέντως άνθρωποι που με τη λογική τους θα οδηγήσουν τη φυλή μας σε νέα δράματα.... Διαβάστε το...
Αυτή η δε ποιητική αφήγηση του μόχθου των καθημερινών ανθρώπων κάνει τον Βενέζη να ξεχωρίζει και τον κατατάσσει ανάμεσα στους κορυφαίους συγγραφείς παγκοσμίως. Μια ποιητικότητα που προσωπικά συνάντησα σε έναν άλλον "γίγαντα" της παγκόσμιας λογοτεχνίας τον Αμερικανό Τζον Σταϊμπεκ.
Εξαιρετικό βιβλίο και πολύ επίκαιρο, μιας και το προσφυγικό είναι από τα θέματα που πάλι απασχολεί την χώρα μας και όλο τον κόσμο. Ένα βιβλίο που λέει την αλήθεια για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν οι εδώ Ελλαδίτες στους τότε πρόσφυγες και διαλύει τις όποιες αυταπάτες έχουμε ή μας καλλιεργούν τεχνηέντως άνθρωποι που με τη λογική τους θα οδηγήσουν τη φυλή μας σε νέα δράματα.... Διαβάστε το...
May 17, 2024
Μα κείνη, τώρα, έτρεχε, έτρεχε. Η νύχτα ήταν ψυχρή, κι όμως το κορμί της ήταν μούσκεμα στον ίδρο. Πηδούσε τα σκαμμένα χαντάκια, τους βόλους, το χώμα, σαν υπνωτισμένη, κι ολοένα έτρεχε. Μια στιγμή παραπάτησε κι έπεσε. Σηκώθηκε μονομιάς, χωρίς να βγάλει μιλιά και συνέχισε το δρόμο του πανικού.
Είχαν φτάσει στον τριανταφυλλώνα. Για λίγο η Ειρήνη Βενή στάθηκε εκεί δισταχτικά, ανάμεσα στις ρίζες που αναπαυόταν στη γη κι ετοίμαζαν μέσα της, ειρηνικά, τις δυνάμεις της ζωής. Ύστερα έσκυψε απότομα, χαμήλωσε, τύλιξε τα χέρια της στην πρώτη ρίζα που ξεχώρισε και τράβηξε με δύναμη. Χίμηξε παρακάτω, τράβηξε κι άλλη ρίζα. Κι ύστερα, σπρωγμένη απ' τη λύσσα, έξαλλη, άρχισε να ξεριζώνει στα σκοτεινά, τη μια πάνω στην άλλη, τις ρίζες.
"Βγάζε!" φώναξε απελπισμένα στο φουίστρο, που ήταν πίσω της. "Βγάζε!"
Απ' τα χέρια της έτρεχε το αίμα, μα δεν ένιωθε τίποτα.
"Βγάζε!" βογκούσε. "Βγάζε!"
Είχαν φτάσει στον τριανταφυλλώνα. Για λίγο η Ειρήνη Βενή στάθηκε εκεί δισταχτικά, ανάμεσα στις ρίζες που αναπαυόταν στη γη κι ετοίμαζαν μέσα της, ειρηνικά, τις δυνάμεις της ζωής. Ύστερα έσκυψε απότομα, χαμήλωσε, τύλιξε τα χέρια της στην πρώτη ρίζα που ξεχώρισε και τράβηξε με δύναμη. Χίμηξε παρακάτω, τράβηξε κι άλλη ρίζα. Κι ύστερα, σπρωγμένη απ' τη λύσσα, έξαλλη, άρχισε να ξεριζώνει στα σκοτεινά, τη μια πάνω στην άλλη, τις ρίζες.
"Βγάζε!" φώναξε απελπισμένα στο φουίστρο, που ήταν πίσω της. "Βγάζε!"
Απ' τα χέρια της έτρεχε το αίμα, μα δεν ένιωθε τίποτα.
"Βγάζε!" βογκούσε. "Βγάζε!"
October 20, 2019
Όταν πέτυχα αυτό το βιβλίο στα ψώνια μου δίστασα πολύ να το αγοράσω. Ήθελα και θέλω να διαβάσω περισσότερη ελληνική λογοτεχνία, γραμμένη από Έλληνες για Έλληνες, αλλά δεν ήθελα να διαβάσω πάλι για πόλεμο, κατοχή ή προσφυγιά. Δεν ήθελα να διαβάσω πάλι για μια εποχή πριν το '80, αλλά για κάτι πιο πρόσφατο, που να αντιπροσωπεύει τη γενιά μου.
Μα παρά την απλή πλοκή της (που δεν ήταν παρά μια περιγραφή των μικρών χαρών και μεγάλων απογοητεύσεων της ζωής) η Γαλήνη με συνεπήρε. Δεν με συγκλόνισαν τα θέματα της, ούτε και οι χαρακτήρες της (αν και ήταν πολύ πειστικοί) αλλά η γραφή του συγγραφέα, που έκανε κάθε καθημερινή περιγραφή μοναδική.
Μα παρά την απλή πλοκή της (που δεν ήταν παρά μια περιγραφή των μικρών χαρών και μεγάλων απογοητεύσεων της ζωής) η Γαλήνη με συνεπήρε. Δεν με συγκλόνισαν τα θέματα της, ούτε και οι χαρακτήρες της (αν και ήταν πολύ πειστικοί) αλλά η γραφή του συγγραφέα, που έκανε κάθε καθημερινή περιγραφή μοναδική.
October 15, 2024
Όλα τα συνηθίζει κανείς. Συνηθίζει να ψάχνει μες στον εαυτό του και να βλέπει άξαφνα πως είναι τόσο γυμνός και τόσο έρημος, σαν αρχίζει μόλις, πρώτος απάνω στη γη, την ιστορία του ανθρώπου, – μόλις και μόνος. Συνηθίζει να μην πιστεύει σε τίποτα, και να μην ονειρεύεται, δηλαδή να απογυμνώνεται από καθετί που μας συμφιλιώνει με τους ανθρώπους και με τη ζωή. Συνηθίζει και να σκοτώνει, τον εαυτό του, τους άλλους, – και όλα μέσα του να σωπαίνουν, ο φόβος και η φαντασία και ο έλεος. Όλα, λοιπόν, είναι υπόθεση βαθμού : ως που θα πέσεις. Έτσι συνηθίζεις κι αυτό: να κάθεσαι να λες κάθε μέρα ιστορίες σε μια μητέρα για ένα παιδί που δεν είναι πια να γυρίσει.
October 29, 2020
Το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω και δηλώνω μαγεμένος.Γενικά διαβάζω ελάχιστη Ελληνική λογοτεχνία σε σχέση με την ξένη αλλά όταν πέφτω σε τέτοια διαμαντάκια αναρωτιέμαι μήπως απλά δεν κάνω τις σωστές επιλογές...Με γλώσσα απλή, είναι από τα βιβλία που δημιουργεί πολύ έντονα συναισθήματα. Πάντα αυτό που θα αναζητάμε βαθύτερα ως όντα είναι η ηρεμία και η γαλήνη ωστόσο πόσοι από μας θα τα καταφέρουν είναι το μεγάλο ερωτηματικό...
Displaying 1 - 30 of 56 reviews