What do you think?
Rate this book
De gebeurtenis
Een subtiel ingenieuze roman-in-verhalen van internationale allure.
Juliette is een alleenstaande vrouw van middelbare leeftijd en de trouwe assistent van Willem, een hoogbejaarde schrijver die door ziekte blind is geworden en zijn boeken aan haar dicteert. In de nadagen van zijn carrière beleeft hij zijn grootste successen. Als Willem komt te overlijden, vecht zijn jonge vrouw Femke zijn testament aan. Daarin heeft Willem bepaald dat Juliette niet alleen zijn beroemde verzameling eerste drukken krijgt, maar ook een memorystick met vermoedelijk zijn ultieme, onthullende dictaten.
De gebeurtenis is een speels en rijk boek waarin de verhalen subtiel in elkaar grijpen. Ze lezen als hoofdstukken uit de laatste roman die Juliette en haar beminde Willem samen schrijven, gescheiden door de dood, maar één in hun proza. Daarin treffen we, onder meer, een terminale patiënt die maar niet sterft, een hond die verloren loopt op kerstavond, een menselijk brein dat geüpload wordt naar de iHead, en een man die zwaait naar zijn vrouw in het gesloten woonzorgcentrum. Een roman-in-verhalen over de grillige liefde, waarin Peter Terrin eens te meer zijn personages bezwerend tot leven wekt.
Juliette is een alleenstaande vrouw van middelbare leeftijd en de trouwe assistent van Willem, een hoogbejaarde schrijver die door ziekte blind is geworden en zijn boeken aan haar dicteert. In de nadagen van zijn carrière beleeft hij zijn grootste successen. Als Willem komt te overlijden, vecht zijn jonge vrouw Femke zijn testament aan. Daarin heeft Willem bepaald dat Juliette niet alleen zijn beroemde verzameling eerste drukken krijgt, maar ook een memorystick met vermoedelijk zijn ultieme, onthullende dictaten.
De gebeurtenis is een speels en rijk boek waarin de verhalen subtiel in elkaar grijpen. Ze lezen als hoofdstukken uit de laatste roman die Juliette en haar beminde Willem samen schrijven, gescheiden door de dood, maar één in hun proza. Daarin treffen we, onder meer, een terminale patiënt die maar niet sterft, een hond die verloren loopt op kerstavond, een menselijk brein dat geüpload wordt naar de iHead, en een man die zwaait naar zijn vrouw in het gesloten woonzorgcentrum. Een roman-in-verhalen over de grillige liefde, waarin Peter Terrin eens te meer zijn personages bezwerend tot leven wekt.
224 pages, Hardcover
First published August 1, 2022
8 people are currently reading
678 people want to read
About the author
Peter Terrin
20 books101 followersPeter Terrin is een Vlaamse schrijver.
Peter Terrin in de Nederlandstalige Wikipedia
Peter Terrin bij "Schrijversgewijs"
Peter Terrin bij Uitgeverij De Arbeiderspers
Peter Terrin is a Flemish writer.
Peter Terrin in de Nederlandstalige Wikipedia
Peter Terrin bij "Schrijversgewijs"
Peter Terrin bij Uitgeverij De Arbeiderspers
Peter Terrin is a Flemish writer.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 99 reviews
November 8, 2022
Een bijzondere leeservaring, deze mozaïekroman waarvan de verhalen slechts ogenschijnlijk losjes aan elkaar hangen. De vraag is wie het boek van de hoofdpersoon-schrijver en tegelijkertijd het boek dat we in handen hebben nu eigenlijk heeft geschreven.
September 15, 2022
Dit is een boek om in één ruk uit te lezen. Deze mozaïekroman is amper meer dan 200 bladzijden lang, en laat zich gretig verslinden. Maar net daarin schuilt een van de twee grote zwaktes van dit boek: het is te kort. De plot is interessant, het verhaal is interessant, maar de ganse roman mist verdere uitwerking. Terrin lijkt inspiratie bij de vroege Paul Auster te hebben gehaald, maar is daarin niet ver genoeg gegaan. Hoeveel boeiender was het niet geweest als al de verhalen verder waren uitgewerkt, om vervolgens, veel subtieler tot een samenhang te komen.
De tweede zwakte is de beeldtaal: het boek barst van de platitudes. De grote clichés worden niet geschuwd, de beschrijvingen zijn zo voor de hand liggend, dat ik hoop dat het een onhandige vorm van ironie betreft. (Het verhaal van Sean en Frouke is daar een jammerlijk voorbeeld van.)
Maar goed, het leest gemakkelijk weg, ik heb er geen spijt van dat ik het gelezen heb, maar ik bleef wel op mijn honger zitten. Dat heb ik wel meer bij Peter Terrin, moet ik vaststellen als ik mijn besprekingen van zijn andere boeken op Goodreads bekijk.
De tweede zwakte is de beeldtaal: het boek barst van de platitudes. De grote clichés worden niet geschuwd, de beschrijvingen zijn zo voor de hand liggend, dat ik hoop dat het een onhandige vorm van ironie betreft. (Het verhaal van Sean en Frouke is daar een jammerlijk voorbeeld van.)
Maar goed, het leest gemakkelijk weg, ik heb er geen spijt van dat ik het gelezen heb, maar ik bleef wel op mijn honger zitten. Dat heb ik wel meer bij Peter Terrin, moet ik vaststellen als ik mijn besprekingen van zijn andere boeken op Goodreads bekijk.
November 13, 2022
Wanneer Willem, een blinde en hoogbejaarde schrijver overlijdt, geeft hij zijn trouwe assistente Juliette een belangrijke opdracht: zij moet - op basis van een overgeleverde memorystick met citaten - zijn magnus opus schrijven. En dat volgens een welbepaalde poëtica, die Willem ontleent aan Olga Tokarczuk:
Het is onmogelijk om een consistent, rechtlijnig verloop van oorzaak-gevolg in een verhaal op te bouwen. Op zijn best is dat een benadering van onze ervaring. In de plaats daarvan is het nodig om een geheel samen te stellen uit verschillende deeltjes, die allemaal wijzen op verbondenheid. Constellatie, niet opeenvolging, draagt de waarheid in zich.
Het kaleidoscopische De gebeurtenis is het resultaat van die benadering. Verschillende verhaallijnen haken zich in elkaar vast - de bovenbuurvrouw van Juliette krijgt een apart hoofdstuk, maar ook enkele fictieve personages uit Juliettes boek (gemodelleerd op het leven van Willem), of een toevallige passant.
De hoofdstukken zijn doordesemd van verlangen en illusie maar vooral van psychische eenzaamheid en gemis: Willem is blind, zijn vrouw Anna dement, een bewoonster van een woonzorgcentrum kan niet meer spreken na een beroerte. Willem zelf belichaamt die eenzaamheid ten top: na zijn dood worden zijn hersenen geüpload in een bio-dock; dit iHead doet er haast meteen het zwijgen toe. Deze sciencefictionachtige insteek zorgt meteen voor het unheimliche dat Terrins werk steevast kenmerkt.
Wat is dan 'de gebeurtenis' uit de titel? De constructie van het verhaal in het hoofd van de lezer. Het citaat van Tokarczuk lijkt wel een opdracht van Terrin aan de lezer, wat van De gebeurtenis in de eerste plaats een roman over het wezenlijke van literatuur maakt.
Het is onmogelijk om een consistent, rechtlijnig verloop van oorzaak-gevolg in een verhaal op te bouwen. Op zijn best is dat een benadering van onze ervaring. In de plaats daarvan is het nodig om een geheel samen te stellen uit verschillende deeltjes, die allemaal wijzen op verbondenheid. Constellatie, niet opeenvolging, draagt de waarheid in zich.
Het kaleidoscopische De gebeurtenis is het resultaat van die benadering. Verschillende verhaallijnen haken zich in elkaar vast - de bovenbuurvrouw van Juliette krijgt een apart hoofdstuk, maar ook enkele fictieve personages uit Juliettes boek (gemodelleerd op het leven van Willem), of een toevallige passant.
De hoofdstukken zijn doordesemd van verlangen en illusie maar vooral van psychische eenzaamheid en gemis: Willem is blind, zijn vrouw Anna dement, een bewoonster van een woonzorgcentrum kan niet meer spreken na een beroerte. Willem zelf belichaamt die eenzaamheid ten top: na zijn dood worden zijn hersenen geüpload in een bio-dock; dit iHead doet er haast meteen het zwijgen toe. Deze sciencefictionachtige insteek zorgt meteen voor het unheimliche dat Terrins werk steevast kenmerkt.
Wat is dan 'de gebeurtenis' uit de titel? De constructie van het verhaal in het hoofd van de lezer. Het citaat van Tokarczuk lijkt wel een opdracht van Terrin aan de lezer, wat van De gebeurtenis in de eerste plaats een roman over het wezenlijke van literatuur maakt.
August 31, 2022
Eerste recensie, wat een eer.
Uiterst sterke compositie, filosofisch en toch spannend tegelijk. I love Peter!
Uiterst sterke compositie, filosofisch en toch spannend tegelijk. I love Peter!
November 20, 2022
Ik blijf een beetje op mijn honger zitten. Er wordt een zekere suspense opgebouwd in het boek die niet helemaal wordt ingelost. Marja Pruis zei in boeken.fm dat ze dit een boek een prestatie vindt, eerder dan een kunstwerk, omdat ze te goed ‘ziet’ hoe het is opgebouwd. Ik had hetzelfde. Dat ik het stuk over Sylvia Plath waarop het toneelstuk in het boek gebaseerd is ook effectief gezien heb in 2019 sleurde me een beetje uit de ‘fictie’. (Ik herinner me de vrouwen en de gasoven, maar niet de vrijwilliger. Misschien is dat een dichterlijke vrijheid van Peter Terrin, wat mag in fictie, misschien ligt het aan mijn geheugen.) Ik ergerde me aan de man die zijn minnares voor de ogen van zijn dementerende vrouw in hun gemeenschappelijke huis haalt en vond het respectloos, terwijl andere mensen er net iets liefdevols in lezen. Dat is persoonlijk. Verder zit dit boek vol vrouwen zonder stem, vaak zelfs letterlijk. Jacqueline, Rita, Anna. Door hun ziekte kunnen ze niet spreken. Frouke kan wel spreken, maar is actrice dus heeft eerder de stem van haar personage. Juliette schrijft de woorden op van de oude, witte, mannelijke schrijver en verbergt haar eigen aandeel in zijn verhaal. De witte, oude mannen in het boek zijn succesvol en worden aanbeden door verschillende vrouwen. De vrouwen bestaan amper buiten hun relatie tot deze mannen om.
Er zitten enkele veelbelovende verhalen in die enkel terloops vermeld worden en wat uitwerking hadden kunnen gebruiken: wat moet ik nu met dat verhaal van die weggelopen hond, wat moet ik nu met de man die de kleren van zijn vrouw aantrekt, wat is de zin van het verhaaltje over het resort? Wel mooi vind ik de uitwerking van de iHead-verhaallijn. Het had een heel ander verhaal in majeur kunnen zijn, maar dat het dit verhaal in mineur werd, past goed bij het boek. Ergens in de roman-in-de-roman is de schrijver me verloren. Het voelde te veel als een trucje. Ik vond het ook moeilijker om me nog in te leven in de personages die hierna geïntroduceerd werden. Kom je op 20 blz. van het einde nog met een nieuw personage af, dan kan het personage maar beter een cruciale rol spelen. Dit was niet het geval naar mijn aanvoelen.
De personages boeien, ze zijn doorleefd, de sfeerschepping in het boek is kundig, het leest als een trein. Maar ik mis iets in het boek. Ik denk terug aan Girl Woman Other, waarin ook verschillende personages in korte hoofdstukken aan bod kwamen, om op het einde samen te komen in wat een briljant opgezette compositie blijkt. Dit boek is anders. De compositie blijft onaf. De personages blijven een beetje ongrijpbaarder. Er blijft een anticlimaxgevoel hangen, omdat de opgebouwde suspense niet echt wordt ingelost. Maar ik heb het boek wel op twee dagen uitgelezen, en heb al veel nagedacht over wat me precies aan dit boek stoorde en waarom ik het dan toch heb uitgelezen, terwijl ik normaal nooit boeken uitlees die me storen. Een waardevolle leeservaring.
Er zitten enkele veelbelovende verhalen in die enkel terloops vermeld worden en wat uitwerking hadden kunnen gebruiken: wat moet ik nu met dat verhaal van die weggelopen hond, wat moet ik nu met de man die de kleren van zijn vrouw aantrekt, wat is de zin van het verhaaltje over het resort? Wel mooi vind ik de uitwerking van de iHead-verhaallijn. Het had een heel ander verhaal in majeur kunnen zijn, maar dat het dit verhaal in mineur werd, past goed bij het boek. Ergens in de roman-in-de-roman is de schrijver me verloren. Het voelde te veel als een trucje. Ik vond het ook moeilijker om me nog in te leven in de personages die hierna geïntroduceerd werden. Kom je op 20 blz. van het einde nog met een nieuw personage af, dan kan het personage maar beter een cruciale rol spelen. Dit was niet het geval naar mijn aanvoelen.
De personages boeien, ze zijn doorleefd, de sfeerschepping in het boek is kundig, het leest als een trein. Maar ik mis iets in het boek. Ik denk terug aan Girl Woman Other, waarin ook verschillende personages in korte hoofdstukken aan bod kwamen, om op het einde samen te komen in wat een briljant opgezette compositie blijkt. Dit boek is anders. De compositie blijft onaf. De personages blijven een beetje ongrijpbaarder. Er blijft een anticlimaxgevoel hangen, omdat de opgebouwde suspense niet echt wordt ingelost. Maar ik heb het boek wel op twee dagen uitgelezen, en heb al veel nagedacht over wat me precies aan dit boek stoorde en waarom ik het dan toch heb uitgelezen, terwijl ik normaal nooit boeken uitlees die me storen. Een waardevolle leeservaring.
December 18, 2022
Zoals altijd bij een roman van Peter Terrin, blijf je achteraf zitten met een wat onbestemd gevoel dat je geen volledig vat gekregen hebt op het boek. Ook ‘De gebeurtenis’ bevat weer sterke, enigszins zoekende personages, intrigerende scènes en filmische beelden in de registrerende stijl die we van Terrin gewend zijn. Juist omdat het nu een mozaïekroman betreft waarin de verschillende verhalen van de verschillende personages in elkaar overlopen, lijkt de roman een eenduidig thema te ontberen. Het postmoderne gegeven van een schrijver die het boek schrijft dat je uiteindelijk zelf leest, geeft Terrin een modern tintje door die schrijver een postuum leven te geven via kunstmatige intelligentie. Gelukkig schrijft uiteindelijk een echt mens dat laatste boek.
October 31, 2022
Peter Terrin wil W.F. Hermans zijn, maar eindigt toch een beetje als een Netflixversie van deze auteur. Ik vind ‘De gebeurtenis’ niet onaardig, maar WAAROM moet ik deze verhalen eigenlijk lezen? Nu ja, ik HOEF ze niet te lezen. Omdat sommige vrienden me vertelden dat dit wél een sterke Terrin zou zijn, daarom las ik dit boek. Weer een paar uur van je leven weg :)
October 7, 2022
4,5 ⭐️
March 11, 2023
Twijfelde tussen 3 en 4. Uiteindelijk geeft het kraakheldere proza van Terrin de doorslag. Een bijzonder verhaal waarin het subtiele spel tussen werkelijk en fictie en werkelijkheid in fictie intrigeert. Tien aanlopen tot gebeurtenissen die samen ook weer een gebeurtenis worden zonder dat je als lezer het gevoel hebt de draad te verliezen. Eigenlijk is ieder hoofdstuk één klein feest van herkenning als een personage uit een vorig verhaal opduikt.
September 11, 2022
De laatste paragraaf sneed mijn adem af. De puurheid, de rauwheid, de liefde en het verdriet kwamen samen in een harmonie.
Read
May 20, 2023Door een gebeurtenis werd deze mozaïekroman nog een keer gelezen. Met nog meer aandacht en plezier. Het is genieten van taal, mooi proza dat vanzelf leest als een knap gecomponeerd muziekstuk. In ieder verhaal lees je plots die ene zin welke als een schakel vasthaakt in het net van gebeurtenissen rondom dat ene verhaal met een memorystick. Of lees je ontdekkend terug hoe het personage zich zou kunnen verhouden tot de verteller.
Ieder verhaal heeft een open einde waardoor ruimte voor eigen gedachten, een mening, een gevoel mogelijk is. Want hoever ga je met betrekking tot beschikbaar stellen van hersenen aan de wetenschap? Is een brein uploaden naar een Ihead irreëel of reëel? Kunstmatige intelligentie? Wat is de ethische grens? En wat als het brein niet meer in functie is?
De hoofdpersonen uit het openings- en slotverhaal, Willem de schrijver, Juliette zijn assistente en Femke zijn tweede vrouw kun je tegenkomen in de tussenverhalen al dan niet met eenzelfde naam. In deze verhalen lees je over uiteenlopende onderwerpen die zich verhouden tot relaties in brede zin. Soms is er een herkenning in gebeurtenissen, niet vreemd als het over een zus, een broer, de komst van kinderen of een jongere vriendin gaat. Verhalen uit het leven. Of toekomstige realiteit waarin je voorleest aan een experiment.
In één verhaal zit je te wachten op een gebeurtenis waarmee de reden van de rechtszaak kan worden verklaard. De rechtszaak waarmee het boek begint waardoor Juliette niet meer de ingesproken tekst van de blinde schrijver kan overnemen. Wil de hoofdpersoon uit dit tussenverhaal koste wat kost de publicatie van Willems laatste boek tegenhouden? Kan Juliette een eigen draai geven aan de roman? Het bemachtigen van die ene memorystick betekent wel of geen publicatie van het boek dat postuum zou kunnen verschijnen.
‘Zonder zijn oogziekte zou ze hem nooit ontmoet hebben. Hij heeft haar tijdens die acht jaar dat ze zijn assistent is geweest nooit werkelijk gezien. (..) Zijn late succes was voor velen verklaarbaar. Zelf schreef hij het toe aan zijn blindheid, waardoor de afleiding verdween en hij beter kon kijken.’
‘De gebeurtenis’ laat de lezer aan de slag gaan met voorvallen, gedachtespinsels, ethische kwesties en meer zodat kan worden begrepen door gegeven haakjes en lezen tussen de regels wat de schrijver (welke?) de lezer duidelijk wil maken over die ene gebeurtenis. Eén of dé gebeurtenis die een leven plots, subtiel of stilaan een andere wending laat nemen. Als het leven zelf met alle emoties.
Een ingenieuze Terrin die weer verrast in eigenheid en zalig werkend en beeldend lezen. Wat is fictie, wat is non-fictie? Genietend dwalen in verhalen tot het laatste strak gecomponeerde slotakkoord van deze compositiegebeurtenis.
Ieder verhaal heeft een open einde waardoor ruimte voor eigen gedachten, een mening, een gevoel mogelijk is. Want hoever ga je met betrekking tot beschikbaar stellen van hersenen aan de wetenschap? Is een brein uploaden naar een Ihead irreëel of reëel? Kunstmatige intelligentie? Wat is de ethische grens? En wat als het brein niet meer in functie is?
De hoofdpersonen uit het openings- en slotverhaal, Willem de schrijver, Juliette zijn assistente en Femke zijn tweede vrouw kun je tegenkomen in de tussenverhalen al dan niet met eenzelfde naam. In deze verhalen lees je over uiteenlopende onderwerpen die zich verhouden tot relaties in brede zin. Soms is er een herkenning in gebeurtenissen, niet vreemd als het over een zus, een broer, de komst van kinderen of een jongere vriendin gaat. Verhalen uit het leven. Of toekomstige realiteit waarin je voorleest aan een experiment.
In één verhaal zit je te wachten op een gebeurtenis waarmee de reden van de rechtszaak kan worden verklaard. De rechtszaak waarmee het boek begint waardoor Juliette niet meer de ingesproken tekst van de blinde schrijver kan overnemen. Wil de hoofdpersoon uit dit tussenverhaal koste wat kost de publicatie van Willems laatste boek tegenhouden? Kan Juliette een eigen draai geven aan de roman? Het bemachtigen van die ene memorystick betekent wel of geen publicatie van het boek dat postuum zou kunnen verschijnen.
‘Zonder zijn oogziekte zou ze hem nooit ontmoet hebben. Hij heeft haar tijdens die acht jaar dat ze zijn assistent is geweest nooit werkelijk gezien. (..) Zijn late succes was voor velen verklaarbaar. Zelf schreef hij het toe aan zijn blindheid, waardoor de afleiding verdween en hij beter kon kijken.’
‘De gebeurtenis’ laat de lezer aan de slag gaan met voorvallen, gedachtespinsels, ethische kwesties en meer zodat kan worden begrepen door gegeven haakjes en lezen tussen de regels wat de schrijver (welke?) de lezer duidelijk wil maken over die ene gebeurtenis. Eén of dé gebeurtenis die een leven plots, subtiel of stilaan een andere wending laat nemen. Als het leven zelf met alle emoties.
Een ingenieuze Terrin die weer verrast in eigenheid en zalig werkend en beeldend lezen. Wat is fictie, wat is non-fictie? Genietend dwalen in verhalen tot het laatste strak gecomponeerde slotakkoord van deze compositiegebeurtenis.
June 16, 2023
Peter Terrin heeft een stijl van schrijven die erg kaal genoemd mag worden. Via op het eerste gezicht losstaande verhalen wordt een totaalverhaal gesmeed dat spannend zou moeten worden volgens de beschrijvingen op de achterflap. Helaas is deze suspense volledig aan mij voorbij gegaan en is het voor mij nooit meer geworden dan een verzameling verhalen die niet tot nauwelijks een verbinding vormen.
October 27, 2023
Interessante schrijver , waarvan ik dit boek als eerste lees . Het moet in één keer uitgelezen worden anders snap je de verhalen in het verhaal niet . Één stuk erin kon ik niet helemaal plaatsen ( Daniël en Rita ) en miste ook de zin hiervan in het verhaal. Waarschijnlijk omdat ik het boek in 4 dagen en niet in één dag heb gelezen.
December 5, 2022
Mooi boek. Bijzondere opbouw. Vertrouwen in de lezer is een kunst op zich.
June 19, 2023
Voor een boek met de naam De Gebeurtenis gebeurt er vrij weinig
October 30, 2022
Voor het eerst sinds lange tijd een boek gebingeread😜…. Het leest als een trein en het is interessant door de verschillende perspectieven. Terrin is een goede verteller. Je zit zo in elk verhaal en het is mooi om te ontdekken waar de haakjes zitten tussen de verschillende verhalen..
December 4, 2023
Ondanks de enigszins interessante (mozaïek)constructie, kon het boek me niet boeien. Ik vond de schrijfstijl bijna statig, ik voelde geen compassie voor de karakters (een klein beetje voor Anna) en het verhaal kon me ook niet echt interesseren. Had misschien te hoge verwachtingen.
June 21, 2024
Veel meta-er dan dit wordt het niet hoor! Eigenlijk 3.5, maar ik ben in een gulle bui ;)
October 15, 2023
Lichamelijkheid als grens van het trans-humanisme (Peter Terrin, De gebeurtenis)
De gebeurtenis gaat over Willem, een bejaarde blinde schrijver. Na zijn overlijden is zijn bewustzijn ge-upload in een bio-docking station. Het verhaal begint wanneer zijn vroegere assistente, die zijn gedicteerde verhalen en instructies feitelijk voor hem op papier zette, de animatie van Willem na zijn dood bezoekt. De animatie van Willem wil vooral verder werken aan het boek waaraan zij samen werkten, terwijl zij vooral het wetenschappelijk onderzoek naar de mogelijkheden van I-head, het uploaden van de herseninhoud van een mens na diens dood, wil dienen. Ze vraagt zich af of hij weet dat zijn lichaam dood is, of zijn geest zich eenzaam voelt, moederziel alleen in zijn bio-dock. Vervolgens ontspinnen zich allerlei verhalen in de roman die hij, zij of zij samen geschreven (kunnen) hebben, om uiteindelijk terug te keren bij de animatie van Willem, die inmiddels anderhalf jaar in zijn bio-dock opgesloten zit en er het zwijgen toe doet. Is hij depressief van eenzaamheid? Of vertoont hij een geheel nieuw ziektebeeld door de combinatie tussen een intact denkvermogen dat een eeuwig leven in zijn bio-dock voorziet en een besef van zijn lichamelijke beperking die hem alleen toestaat auditieve prikkels te verwerken?
In een roman kan natuurlijk alles, en valt de verbeelding toe te juichen als grensgeval van de realiteit, maar is zoiets menselijks als het lijden aan een depressie ooit te begrijpen zonder beroep op lichamelijkheid? Enerzijds moet je zeggen: zonder lichaam kun je een depressie inbeelden en verbeelden, maar kun je niet lijden aan de depressie, kun je niet depressief zijn. Anderzijds moet je zeggen: als de lichamelijke Willem en de animatie van Willem van elkaar losgezongen zijn, dan is niet meer te zeggen wie depressief is, is elk beroep op de reële depressie van Willem relatief aan een andere verbeelding van Willen die dat niet is. Die principële differentie tussen zou elke depressie in de kiem smoren en juist euforisch stemmen. Daarmee laat De gebeurtenis de grens van het trans-humanisme zien. (Meer blogs over filosofie en literatuur: https://vincentblok.wordpress.com/)
De gebeurtenis gaat over Willem, een bejaarde blinde schrijver. Na zijn overlijden is zijn bewustzijn ge-upload in een bio-docking station. Het verhaal begint wanneer zijn vroegere assistente, die zijn gedicteerde verhalen en instructies feitelijk voor hem op papier zette, de animatie van Willem na zijn dood bezoekt. De animatie van Willem wil vooral verder werken aan het boek waaraan zij samen werkten, terwijl zij vooral het wetenschappelijk onderzoek naar de mogelijkheden van I-head, het uploaden van de herseninhoud van een mens na diens dood, wil dienen. Ze vraagt zich af of hij weet dat zijn lichaam dood is, of zijn geest zich eenzaam voelt, moederziel alleen in zijn bio-dock. Vervolgens ontspinnen zich allerlei verhalen in de roman die hij, zij of zij samen geschreven (kunnen) hebben, om uiteindelijk terug te keren bij de animatie van Willem, die inmiddels anderhalf jaar in zijn bio-dock opgesloten zit en er het zwijgen toe doet. Is hij depressief van eenzaamheid? Of vertoont hij een geheel nieuw ziektebeeld door de combinatie tussen een intact denkvermogen dat een eeuwig leven in zijn bio-dock voorziet en een besef van zijn lichamelijke beperking die hem alleen toestaat auditieve prikkels te verwerken?
In een roman kan natuurlijk alles, en valt de verbeelding toe te juichen als grensgeval van de realiteit, maar is zoiets menselijks als het lijden aan een depressie ooit te begrijpen zonder beroep op lichamelijkheid? Enerzijds moet je zeggen: zonder lichaam kun je een depressie inbeelden en verbeelden, maar kun je niet lijden aan de depressie, kun je niet depressief zijn. Anderzijds moet je zeggen: als de lichamelijke Willem en de animatie van Willem van elkaar losgezongen zijn, dan is niet meer te zeggen wie depressief is, is elk beroep op de reële depressie van Willem relatief aan een andere verbeelding van Willen die dat niet is. Die principële differentie tussen zou elke depressie in de kiem smoren en juist euforisch stemmen. Daarmee laat De gebeurtenis de grens van het trans-humanisme zien. (Meer blogs over filosofie en literatuur: https://vincentblok.wordpress.com/)
January 6, 2023
Lekker man. Denk Magnolia, Amores Perros, 21 Grams, Babel. Maar ook: Cloud Atlas. Dus: veel verhalen die ongerelateerd lijken maar op een goed moment bij elkaar komen.
Het boek begint niet al te best, geschreven alsof chat-gpt er eens goed voor ging zitten. Maar het groeit en het groeit. Mogelijk is het gewenning aan de auteur, mogelijk wordt het boek gewoon beter naarmate het verder komt. Een ander probleem is dat het boek te kort is om écht met mentale weerhaken bij te blijven. Het voelt soms als poëzie, mooi maar voorbijgaand.
Ongeacht wat: er zitten een paar prachtige verhalen in, zoals over de verdwenen hond (aandoenlijk), de man die zijn vrouw werd (lief) en de talkpoedersnuivende ouders (zeer beangstigend). Er zitten sowieso prachtige personages in, met Frouke en Kurt bovenaan. En er zit veel manie in, soms impliciet, soms expliciet. Alles lijkt onder spanning te staan, alles kan elk moment kapotgaan. God verhoede, denk je meer dan eens, laat dit hoofdstuk snel eindigen.
Veel verhaallijnen worden ook niet, nauwelijks of volledig afgeknoopt. En dat is prima. Als ik een hermetisch kloppend en waterdicht boek wil lezen, pak ik mijn inleiding in de taalkundige logica er wel weer bij (nee, die is er echt, kijk maar: Plato's Probleem). Ik vind het juist wel lekker dat Terrin me met veel vragen achterlaat en geen poging doet alles aan elkaar te koppelen. 'Het is pas fijn als er scherven zijn', hoorde ik ooit een docent zeggen tijdens een introductie op het postmodernisme. Scherven te over hierzo. Heerlijk.
Het boek begint niet al te best, geschreven alsof chat-gpt er eens goed voor ging zitten. Maar het groeit en het groeit. Mogelijk is het gewenning aan de auteur, mogelijk wordt het boek gewoon beter naarmate het verder komt. Een ander probleem is dat het boek te kort is om écht met mentale weerhaken bij te blijven. Het voelt soms als poëzie, mooi maar voorbijgaand.
Ongeacht wat: er zitten een paar prachtige verhalen in, zoals over de verdwenen hond (aandoenlijk), de man die zijn vrouw werd (lief) en de talkpoedersnuivende ouders (zeer beangstigend). Er zitten sowieso prachtige personages in, met Frouke en Kurt bovenaan. En er zit veel manie in, soms impliciet, soms expliciet. Alles lijkt onder spanning te staan, alles kan elk moment kapotgaan. God verhoede, denk je meer dan eens, laat dit hoofdstuk snel eindigen.
Veel verhaallijnen worden ook niet, nauwelijks of volledig afgeknoopt. En dat is prima. Als ik een hermetisch kloppend en waterdicht boek wil lezen, pak ik mijn inleiding in de taalkundige logica er wel weer bij (nee, die is er echt, kijk maar: Plato's Probleem). Ik vind het juist wel lekker dat Terrin me met veel vragen achterlaat en geen poging doet alles aan elkaar te koppelen. 'Het is pas fijn als er scherven zijn', hoorde ik ooit een docent zeggen tijdens een introductie op het postmodernisme. Scherven te over hierzo. Heerlijk.
January 17, 2023
Wat viel dit tegen! Niet per se slecht geschreven, maar zo... klinisch, kunstmatig, overgestileerd. Alsof Peter Terrin aan ChatGPT gevraagd heeft een roman te schrijven die van Peter Terrin geweest had kunnen zijn. Kwam weer helemaal terug in mijn vroege tienertijd waarin lezen bovenal saai was. Ik miste emoties, tempoversnellingen, schrijfdrang:
Ze bedacht dat ze niet bij elke beslissing in haar leven kon leunen op Marieke. Waar had dat haar overigens gebracht? Ze had haar eigen leven te leiden, en ze hoefde zich aan niemand te verantwoorden, jezus.
Ze bedacht dat ze niet bij elke beslissing in haar leven kon leunen op Marieke. Waar had dat haar overigens gebracht? Ze had haar eigen leven te leiden, en ze hoefde zich aan niemand te verantwoorden, jezus.
June 1, 2023
Een sterretje te weinig, of toch eentje te veel. Ik weet het niet goed met deze gebeurtenis. Ik las te zeer in brokjes, en daardoor ontglipte me wellicht te veel. Zou het nog eens in één ruk moeten uitlezen om mee te kunnen glijden tussen de laagjes die hier over elkaar heen schuiven. Toch heb ik niet meteen het gevoel dat dit boek het herlezen waard is... misschien op een lange zomeravond (of een donkere herfstdag)...
August 12, 2023
Tja 4 sterren? 3 sterren? Uiteindelijk toch voor drie gekozen, want de 3,5 redt ‘de gebeurtenis’ voor mij net niet. Terrin heeft een goede roman geconstrueerd, maar het geconstrueerde viel voor mij wel heel erg op, dat nam wat charme weg. Daarnaast vond ik het plot enigszins tegenvallend. De eerdere, korte verhalen waren prachtig en smeekten om een daverend plot, dat bleef mijns inziens uit. Maar… verder wel gewoon heel erg genoten. Krachtige, levende personages en leuke verhaallijnen. Het lezen waard!
March 7, 2023
Interessant boek, wat heb ik nou gelezen? In het boek volg je steeds een ander personage per hoofdstuk, wat ervoor zorgt dat het steeds een nieuw verhaal lijkt met een link naar het vorige verhaal. Ieder stuk slokt je op in een ander leven, waar iets onderhuids dreigt.
November 11, 2023
Intrigerende roman, graag gelezen, het verhaal leek te vroeg te stoppen
December 17, 2022
3.5 ⭐️
Fan van Terrin. Hij maakt van elk boek een kunstwerk.
Fan van Terrin. Hij maakt van elk boek een kunstwerk.
April 7, 2023
Aan het begin van het boek waren mijn verwachtingen misschien te hoog, maar intrigerend is het boek zeker. Knap hoe Terrin personages tot leven brengt in deze ketting-kort-verhaal-achtige vertelling.
December 23, 2022
´In de slaapkamer van mijn oma, fluisterde ik, hingen twee spiegels tegenover elkaar. Toen ik als kleine jongen ertussen ging staan, op haar bed, werd ik eindeloos vermenigvuldigd in twee lange slierten.´
March 18, 2023
Eerder al las ik Al het Blauw van Peter Terrin en aangezien De Gebeurtenis, zijn nieuwste, op de shortlist voor de Libris Literatuur Prijs 2023 staat, leek dit me het uitgelezen moment om weer wat van Terrin ter hand te nemen. De Gebeurtenis is een verfijnde roman waarin verschillende verhalen slim in elkaar grijpen, maar die niet direct een verpletterende indruk achter weet te laten.
Willem is een blinde schrijver die zijn boeken dicteert aan zijn trouwe assistent Juliette. Willem overlijdt en laat zijn manuscripten na aan Juliette. Één van de verhaallijnen in deze roman gaat over Willems vrouw die het testament aanvecht, maar we volgen ook een verzorgende die verliefd wordt, een jonge vrouw die bij haar minnaar intrekt, terwijl zijn zieke echtgenote nog in hetzelfde huis woont, een kwijtgeraakte hond en nog veel meer kleine of grotere verhaallijnen die lezen als het laatste boek van Willem en die onderling allemaal met elkaar verbonden zijn.
Huzarenstukje
Qua stijl en compositie is De Gebeurtenis een waar huzarenstukje. Deze roman staat vol prachtige zinnen die getuigen van een grote aandacht voor de kleine, maar betekenisvolle dingen die je in een leven overkomen. Het geeft deze roman iets intiems, zeker ook omdat Terrin focust op personages die in hun eentje liefhebben, stiekem, in stilte, zonder dat deze liefde beantwoord wordt. Soms gaat er eenzaamheid en tristesse uit van de verhalen, maar veel vaker weet Terrin met overtuiging de schoonheid van het eenzijdig beminnen over te brengen.
Daarnaast geeft de manier waarop al deze verhalen in elkaar grijpen een enorme voldoening tijdens het lezen. De kleinste, meest onbeduidende dingen kunnen de verbindende schakel tussen twee verhalen zijn en worden zo toch op hun eigen manier groots. Maar ergens bekruipt toch het gevoel dat het allemaal toch iets té bedacht is, dat de losse elementen zo keurig aan elkaar gelijmd zijn dat het afbreuk doet aan de geloofwaardigheid en daarmee ook het effect dat het boek heeft.
Voordeel van de twijfel
Ik hink daarom op twee gedachten als het gaat om de beoordeling van De Gebeurtenis. Enerzijds heb ik grote bewondering voor wat Terrin hier neerzet, want er kan geen twijfel over bestaan dat dit stilistisch en qua opbouw een bijzonder elegant werk is. Anderzijds merk ik bij mezelf dat het plezier waarmee ik dit boek heb gelezen niet verder gaat dan de daadwerkelijke leeservaring. Het lezen zelf bracht me groot genoegen, maar wanneer ik het boek sloot, zinderde het op geen enkele manier na en sloeg het al snel dood.
Ik koers daarom af op een oersaaie ‘ruime voldoende’ als ik de gemiddelden van die twee gedachten samen neem. En ergens voelt dat toch niet helemaal juist, omdat dat niet voldoende recht lijkt te doen aan hoe goed deze verhalen geschreven zijn. Bovendien voelt de wijze waarop constructie, stijl en thematiek samen een gevoel van intimiteit tot uitdrukking weten te brengen toch wel vrij uniek aan. Misschien moet ik De Gebeurtenis dan maar het voordeel van de twijfel geven en belonen met vier klinkende sterren. Ik zou er in ieder geval totaal geen problemen mee hebben als Terrin naar huis gaat met de Libris Literatuur Prijs 2023.
Blogpost
Willem is een blinde schrijver die zijn boeken dicteert aan zijn trouwe assistent Juliette. Willem overlijdt en laat zijn manuscripten na aan Juliette. Één van de verhaallijnen in deze roman gaat over Willems vrouw die het testament aanvecht, maar we volgen ook een verzorgende die verliefd wordt, een jonge vrouw die bij haar minnaar intrekt, terwijl zijn zieke echtgenote nog in hetzelfde huis woont, een kwijtgeraakte hond en nog veel meer kleine of grotere verhaallijnen die lezen als het laatste boek van Willem en die onderling allemaal met elkaar verbonden zijn.
Huzarenstukje
Qua stijl en compositie is De Gebeurtenis een waar huzarenstukje. Deze roman staat vol prachtige zinnen die getuigen van een grote aandacht voor de kleine, maar betekenisvolle dingen die je in een leven overkomen. Het geeft deze roman iets intiems, zeker ook omdat Terrin focust op personages die in hun eentje liefhebben, stiekem, in stilte, zonder dat deze liefde beantwoord wordt. Soms gaat er eenzaamheid en tristesse uit van de verhalen, maar veel vaker weet Terrin met overtuiging de schoonheid van het eenzijdig beminnen over te brengen.
Daarnaast geeft de manier waarop al deze verhalen in elkaar grijpen een enorme voldoening tijdens het lezen. De kleinste, meest onbeduidende dingen kunnen de verbindende schakel tussen twee verhalen zijn en worden zo toch op hun eigen manier groots. Maar ergens bekruipt toch het gevoel dat het allemaal toch iets té bedacht is, dat de losse elementen zo keurig aan elkaar gelijmd zijn dat het afbreuk doet aan de geloofwaardigheid en daarmee ook het effect dat het boek heeft.
Voordeel van de twijfel
Ik hink daarom op twee gedachten als het gaat om de beoordeling van De Gebeurtenis. Enerzijds heb ik grote bewondering voor wat Terrin hier neerzet, want er kan geen twijfel over bestaan dat dit stilistisch en qua opbouw een bijzonder elegant werk is. Anderzijds merk ik bij mezelf dat het plezier waarmee ik dit boek heb gelezen niet verder gaat dan de daadwerkelijke leeservaring. Het lezen zelf bracht me groot genoegen, maar wanneer ik het boek sloot, zinderde het op geen enkele manier na en sloeg het al snel dood.
Ik koers daarom af op een oersaaie ‘ruime voldoende’ als ik de gemiddelden van die twee gedachten samen neem. En ergens voelt dat toch niet helemaal juist, omdat dat niet voldoende recht lijkt te doen aan hoe goed deze verhalen geschreven zijn. Bovendien voelt de wijze waarop constructie, stijl en thematiek samen een gevoel van intimiteit tot uitdrukking weten te brengen toch wel vrij uniek aan. Misschien moet ik De Gebeurtenis dan maar het voordeel van de twijfel geven en belonen met vier klinkende sterren. Ik zou er in ieder geval totaal geen problemen mee hebben als Terrin naar huis gaat met de Libris Literatuur Prijs 2023.
Blogpost
October 16, 2023
Ondanks dat
Patricia
me eerder dit jaar weinig deed, was ik mede vanwege de nominatie voor de Libris Literatuurprijs toch nieuwsgierig naar De gebeurtenis van Peter Terrin (1968). Helaas viel het opnieuw tegen: bij vlagen was het samenraapsel van verhaaltjes – een raamvertelling, maar toch – zelfs zo saai, dat ik een deel diagonaal gelezen heb. Terrin hanteert een strakke pen, maar inspireert nergens. Met uitzondering van een hint van sciencefiction – die hij niet uitwerkt – schrijft hij uitsluitend over banale situaties. Dat leidt ertoe dat ook zijn personages nergens schuren of tot de verbeelding spreken. Zonde!
Voordat hij op de voorlaatste pagina het kruiswoordraadsel invulde ruimde hij het ontbijt af en trok het rolluik op en liet het licht in de keuken. Hij was al jaren op pensioen, maar hij had het niet kunnen afleren om op zes uur op te staan. Zijn lichaam was het gewoon, en de krant stak om die tijd al een uur in de brievenbus.
Displaying 1 - 30 of 99 reviews