What do you think?
Rate this book
Nauczycielka z getta #2
Wciąż pod wiatr
Powieść o prawdziwej miłości i o życiu w świecie, w którym nic nie jest pewne i dane na zawsze. Zwłaszcza życie.
W październiku 1942 r. nikt z mieszkańców łódzkiego getta nie przypuszczał, że miasto za drutami będzie istniało jeszcze blisko dwa lata.
W rodzinie Lewiatanów kolejne dni przynoszą więcej trudnych chwil niż dobrych. Laura zajmuje się nastoletnimi braćmi męża, którzy z dnia na dzień muszą dorosnąć. Pomagają jej w codziennych obowiązkach - przede wszystkim w zdobywaniu pożywienia. Gdy trafiają do pracy na pewnej budowie, nie wiedzą, że przyczyniają się do powstania obozu prewencyjnego dla polskich dzieci. Rodzice tych dzieci zostali uznani przez nazistów za szpiegów lub kolaborantów, a one same za degeneratów zagrażających społeczeństwu. Choć Lewiatanowie ledwie wiążą koniec z końcem, pomagają polskim sierotom, a jedną z nich otaczają szczególną troską.
W sierpniu 1944 r. następuje likwidacja getta i wywózka Żydów do Auschwitz. Czy Laurze uda się wydostać z piekła i uniknąć kolejnego?
W październiku 1942 r. nikt z mieszkańców łódzkiego getta nie przypuszczał, że miasto za drutami będzie istniało jeszcze blisko dwa lata.
W rodzinie Lewiatanów kolejne dni przynoszą więcej trudnych chwil niż dobrych. Laura zajmuje się nastoletnimi braćmi męża, którzy z dnia na dzień muszą dorosnąć. Pomagają jej w codziennych obowiązkach - przede wszystkim w zdobywaniu pożywienia. Gdy trafiają do pracy na pewnej budowie, nie wiedzą, że przyczyniają się do powstania obozu prewencyjnego dla polskich dzieci. Rodzice tych dzieci zostali uznani przez nazistów za szpiegów lub kolaborantów, a one same za degeneratów zagrażających społeczeństwu. Choć Lewiatanowie ledwie wiążą koniec z końcem, pomagają polskim sierotom, a jedną z nich otaczają szczególną troską.
W sierpniu 1944 r. następuje likwidacja getta i wywózka Żydów do Auschwitz. Czy Laurze uda się wydostać z piekła i uniknąć kolejnego?
304 pages, Paperback
First published September 7, 2022
25 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 11 of 11 reviews
September 13, 2022
„Nauczycielka z getta. Wciąż pod wiatr” jest jeszcze bardziej przejmującym portretem życia w getcie łódzkim w okresie drugiej wojny światowej.
September 28, 2022
Przejmujący, dobitny i jakże wiarygodny portret ludzkiego okrucieństwa! Aneta Krasińska nie pozostawia złudzeń, z uchwytną wrażliwością odzwierciedla druzgocącą codzienność mieszkańców łódzkiego getta, świadomie nasączając wyobraźnię dramatyczną wojenną goryczą. Kontynuacja Nauczycielki z getta napawa przerażeniem i dotkliwą rozpaczą, w oczach czytelnika przybiera postać niezwykle wstrząsającej historii, która zatrważa i boleśnie rozdziera serce. Mimowolnie staje się wymownym pokazem brutalnej niesprawiedliwości, esencjonalnie połączonej z tak naturalną dla człowieka potrzebą przetrwania.
January 23, 2023
„Nauczycielka z getta. Wciąż pod wiatr” to książka autorstwa Anety Krasińskiej wydana przez Wydawnictwo Jaguar. Jest to drugi tom serii.
Książka opowiada losy Laury, która dobrowolnie przekroczyła bramy łódzkiego getta. Kobieta zdecydowała się na takie posunięcie z miłości do własnego męża – Dawida, który jest pochodzenia żydowskiego.
Laura aktualnie zajmuje się nastoletnimi braćmi męża – Józefem i Eliaszem, którzy ze względu na panującą wojnę otrzymują przyspieszony kurs dorastania. Chłopcy zmuszeni są podjęcia bardzo ciężkiej pracy w wyczerpujących warunkach. Nie są świadomi tego, że przyczyniają się do wybudowania ogrodzenia, oddzielającego obóz prewencyjny dla polskich dzieci. Wkrótce sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej – rodzina łamie prawo, ukrywając jednego z młodych uciekinierów. Jak Laura i jej najbliżsi poradzą sobie z dodatkową osobą do wyżywienia, kiedy ledwo wiążą koniec z końcem? Czy uda się zakamuflować obecność Mariana w ich mieszkaniu? Czy rodzinie uda się przetrwać piekło, w którego centrum właśnie się znaleźli? Może ktoś w końcu wyciągnie do nich pomocną dłoń?
Książkę pochłonęłam w jeden dzień. Zaczęłam normalnie, później przerzuciłam się na audiobook, ponieważ nie mogłam się oprzeć, musiałam wiedzieć, co będzie dalej. Akurat trafił mi się taki dzień, kiedy to musiałam sporo chodzić po mieście, a gdy słyszałam nazwy ulic, nazwy ulic mi tak bliskich, fabuła książki ruszała mnie jeszcze bardziej. Ulica Franciszkańska, ulica Piotrkowska… Tereny tak bliskie, a jednak tak inne aktualnie. Moja Łódź…
Głównym plusem książki jest historia jednostkowa, pragnienia, marzenia, ale też cierpienie i tragedie personalne w obliczu II Wojny Światowej. Jak wspominałam wiele razy – nie jestem fanką książek historycznych. Z historią lekko się rozmijam, ponieważ jest mi ciężko zapamiętać wszystkie nazwiska, fakty, daty. Tutaj w „Nauczycielce z getta” mamy przedstawioną historię jednostkową, a tło stanowią wydarzenia wojenne. Ten typ powieści zawsze chwyta mnie za serce.
Ta brutalna, ale i niestety prawdziwa otoczka, która spowija życie Laury i jej bliskich, jest przerażająca. Wiemy przecież z opowiadań, książek historycznych, czy z filmów, jak wyglądały czasy II Wojny Światowej, ale nie byliśmy tam (na całe szczęście), nie znamy wszystkiego od wewnątrz. „Nauczycielka z getta” sprawia, że w chwilę zżywamy się z bohaterami, kibicujemy im i cierpimy wraz z nimi. Gdy dochodzi czynnik emocjonalny i przywiązanie do bohatera, to całokształt tak wybitnie ciężkich czasów jest w stanie oddziaływać na nas tym bardziej. Autorce udało się odtworzyć rzeczywistość i zaangażować czytelnika w losy wykreowanych postaci. Połączyła prawdę historyczną z fikcją literacką w sposób chwytający za serce.
Dzięki autorce możemy pogłębić wyobrażenie tego, jak żyli ludzie, jak funkcjonowali w tak ciężkich czasach, z jakimi problemami się zmagali, z jakimi barierami zmierzali się na co dzień. Podczas czytania uświadamiamy sobie, na jakie cierpienie i na jak ogromne próby byli wystawiani. Największą z nich było... przeżycie. Umieranie z wycieńczenia przez wielogodzinną, ciężką pracę, wyniszczający głód, przerabianie resztek materiałów na cokolwiek, co można byłoby na siebie zarzucić przy minusowych temperaturach, brak pożywienia, handel wymienny i każdy, nawet najmniejszy gest dobroci związany z koniecznością odwdzięczenia się, niekoniecznie w sposób moralny. W książce ukazane jest traktowanie ludzi „jak wszy, które trzeba wybić”. A po drugiej stronie smutek i ból w oczach, cierpienie na twarzy. Ludzie, mający coraz mniej nadziei na odzyskanie wolności. Strata. I obezwładniająca bezradność.
„Niemieckie dzieci zasługiwały na zabawki nawet w czasie wojny, a niemieckie domy potrzebowały nowych mebli. Tylko więźniowie getta nie powinni mieć żadnych potrzeb. Nawet tych najbardziej prozaicznych.”
Wiele sytuacji, które miały miejsce w książce, poruszyły mnie aż zbyt bardzo. Opis jednej próby samobójczej, wycieńczającej pracy Józefa i Eliasza przy powstawaniu ogrodzenia obozu prewencyjnego dla polskich dzieci, zagryzienia przez psa, końcowe rozdziały z sierpnia 1944 r., dotyczące wywozu z łódzkiego getta do Auschwitz… Czytało się ciężko. Strasznie było mi ze świadomością, że w niemieckich domach odbywały się huczne przyjęcia, a nieopodal ludzie umierali z głodu, byli katowani, dręczeni, musieli się ukrywać. Niefortunnie też szłam przez Piotrkowską i jadłam czekoladowego donuta, gdy w książce pojawił się wątek Izabeli i otrzymanej tabliczki czekolady... Donut stanął mi w gardle. Nie byłam w stanie go dokończyć.
Autorka podkreślała wielokrotnie to, co działo się w łódzkim getcie. Bardzo dobrze oddała rzeczywistość, nie wywlekając też zbyt wielu wydarzeń bardzo tragicznych. Było i spokojnie i wstrząsająco, kiedy trzeba. W punkt.
Bardzo ruszyły mnie też słowa, które nawet zacytuję: „Widać też było ogromne zmęczenie, które niekiedy przeradzało się we frustrację prowadzącą do samobójstw. Na początku wisielcy wzbudzali wiele emocji. Z czasem nikt już się nie zastanawiał, dlaczego kolejna osoba targnęła się na swoje życie. Przeciwnie, niektórzy zaczęli zazdrościć im odwagi.” Wydaje mi się, że nawet nie muszę tego komentować. Tak, jak kilka sytuacji w książce sprawiło, że było mi źle, tak ten fragment… Brak mi słów, zwyczajnie brak mi słów. Pani Aneto, bardzo mocne, ale i potrzebne podsumowanie zmian w podejściu człowieka, gdy brakuje mu już nadziei na cokolwiek.
W końcu… „segregacja rasowa to katechizm”.
Autorka w swojej książce opisuje piekło. Piekło, które miało swoje miejsce na ziemi. A wszystko to w imię chorej ideologii. Śmierć niewinnych ludzi, śmierć dzieci, głód, wycieńczenie, walka o każdy dzień… „Nauczycielka z getta” skłania do refleksji. Niby wiemy, jak było. Wiemy, jak jest. A jednak to się w głowie nie mieści. Człowiek człowiekowi nierówny. Pochodzenie pochodzeniu nierówne. Dlaczego? Książka jest prawdziwa, wzruszająca, poruszająca, ale i rozrywająca serce na milion kawałków. Do tego książka jest uświadamiająca, otwierająca oczy, refleksyjna.
Jeśli lubicie książki z tłem historycznym, opowiadające historie jednostkowe, poruszające, chwytające za serce, to jak najbardziej polecam Wam „Nauczycielkę z getta” - oba tomy. Znajdziecie w niej przykrą, brutalną rzeczywistość z działaniem ku chwale chorej ideologii, ale też i miłość, poświęcenie, siłę narodu żydowskiego, nadzieję na lepsze jutro, determinację.
Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Jaguar.
Książka opowiada losy Laury, która dobrowolnie przekroczyła bramy łódzkiego getta. Kobieta zdecydowała się na takie posunięcie z miłości do własnego męża – Dawida, który jest pochodzenia żydowskiego.
Laura aktualnie zajmuje się nastoletnimi braćmi męża – Józefem i Eliaszem, którzy ze względu na panującą wojnę otrzymują przyspieszony kurs dorastania. Chłopcy zmuszeni są podjęcia bardzo ciężkiej pracy w wyczerpujących warunkach. Nie są świadomi tego, że przyczyniają się do wybudowania ogrodzenia, oddzielającego obóz prewencyjny dla polskich dzieci. Wkrótce sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej – rodzina łamie prawo, ukrywając jednego z młodych uciekinierów. Jak Laura i jej najbliżsi poradzą sobie z dodatkową osobą do wyżywienia, kiedy ledwo wiążą koniec z końcem? Czy uda się zakamuflować obecność Mariana w ich mieszkaniu? Czy rodzinie uda się przetrwać piekło, w którego centrum właśnie się znaleźli? Może ktoś w końcu wyciągnie do nich pomocną dłoń?
Książkę pochłonęłam w jeden dzień. Zaczęłam normalnie, później przerzuciłam się na audiobook, ponieważ nie mogłam się oprzeć, musiałam wiedzieć, co będzie dalej. Akurat trafił mi się taki dzień, kiedy to musiałam sporo chodzić po mieście, a gdy słyszałam nazwy ulic, nazwy ulic mi tak bliskich, fabuła książki ruszała mnie jeszcze bardziej. Ulica Franciszkańska, ulica Piotrkowska… Tereny tak bliskie, a jednak tak inne aktualnie. Moja Łódź…
Głównym plusem książki jest historia jednostkowa, pragnienia, marzenia, ale też cierpienie i tragedie personalne w obliczu II Wojny Światowej. Jak wspominałam wiele razy – nie jestem fanką książek historycznych. Z historią lekko się rozmijam, ponieważ jest mi ciężko zapamiętać wszystkie nazwiska, fakty, daty. Tutaj w „Nauczycielce z getta” mamy przedstawioną historię jednostkową, a tło stanowią wydarzenia wojenne. Ten typ powieści zawsze chwyta mnie za serce.
Ta brutalna, ale i niestety prawdziwa otoczka, która spowija życie Laury i jej bliskich, jest przerażająca. Wiemy przecież z opowiadań, książek historycznych, czy z filmów, jak wyglądały czasy II Wojny Światowej, ale nie byliśmy tam (na całe szczęście), nie znamy wszystkiego od wewnątrz. „Nauczycielka z getta” sprawia, że w chwilę zżywamy się z bohaterami, kibicujemy im i cierpimy wraz z nimi. Gdy dochodzi czynnik emocjonalny i przywiązanie do bohatera, to całokształt tak wybitnie ciężkich czasów jest w stanie oddziaływać na nas tym bardziej. Autorce udało się odtworzyć rzeczywistość i zaangażować czytelnika w losy wykreowanych postaci. Połączyła prawdę historyczną z fikcją literacką w sposób chwytający za serce.
Dzięki autorce możemy pogłębić wyobrażenie tego, jak żyli ludzie, jak funkcjonowali w tak ciężkich czasach, z jakimi problemami się zmagali, z jakimi barierami zmierzali się na co dzień. Podczas czytania uświadamiamy sobie, na jakie cierpienie i na jak ogromne próby byli wystawiani. Największą z nich było... przeżycie. Umieranie z wycieńczenia przez wielogodzinną, ciężką pracę, wyniszczający głód, przerabianie resztek materiałów na cokolwiek, co można byłoby na siebie zarzucić przy minusowych temperaturach, brak pożywienia, handel wymienny i każdy, nawet najmniejszy gest dobroci związany z koniecznością odwdzięczenia się, niekoniecznie w sposób moralny. W książce ukazane jest traktowanie ludzi „jak wszy, które trzeba wybić”. A po drugiej stronie smutek i ból w oczach, cierpienie na twarzy. Ludzie, mający coraz mniej nadziei na odzyskanie wolności. Strata. I obezwładniająca bezradność.
„Niemieckie dzieci zasługiwały na zabawki nawet w czasie wojny, a niemieckie domy potrzebowały nowych mebli. Tylko więźniowie getta nie powinni mieć żadnych potrzeb. Nawet tych najbardziej prozaicznych.”
Wiele sytuacji, które miały miejsce w książce, poruszyły mnie aż zbyt bardzo. Opis jednej próby samobójczej, wycieńczającej pracy Józefa i Eliasza przy powstawaniu ogrodzenia obozu prewencyjnego dla polskich dzieci, zagryzienia przez psa, końcowe rozdziały z sierpnia 1944 r., dotyczące wywozu z łódzkiego getta do Auschwitz… Czytało się ciężko. Strasznie było mi ze świadomością, że w niemieckich domach odbywały się huczne przyjęcia, a nieopodal ludzie umierali z głodu, byli katowani, dręczeni, musieli się ukrywać. Niefortunnie też szłam przez Piotrkowską i jadłam czekoladowego donuta, gdy w książce pojawił się wątek Izabeli i otrzymanej tabliczki czekolady... Donut stanął mi w gardle. Nie byłam w stanie go dokończyć.
Autorka podkreślała wielokrotnie to, co działo się w łódzkim getcie. Bardzo dobrze oddała rzeczywistość, nie wywlekając też zbyt wielu wydarzeń bardzo tragicznych. Było i spokojnie i wstrząsająco, kiedy trzeba. W punkt.
Bardzo ruszyły mnie też słowa, które nawet zacytuję: „Widać też było ogromne zmęczenie, które niekiedy przeradzało się we frustrację prowadzącą do samobójstw. Na początku wisielcy wzbudzali wiele emocji. Z czasem nikt już się nie zastanawiał, dlaczego kolejna osoba targnęła się na swoje życie. Przeciwnie, niektórzy zaczęli zazdrościć im odwagi.” Wydaje mi się, że nawet nie muszę tego komentować. Tak, jak kilka sytuacji w książce sprawiło, że było mi źle, tak ten fragment… Brak mi słów, zwyczajnie brak mi słów. Pani Aneto, bardzo mocne, ale i potrzebne podsumowanie zmian w podejściu człowieka, gdy brakuje mu już nadziei na cokolwiek.
W końcu… „segregacja rasowa to katechizm”.
Autorka w swojej książce opisuje piekło. Piekło, które miało swoje miejsce na ziemi. A wszystko to w imię chorej ideologii. Śmierć niewinnych ludzi, śmierć dzieci, głód, wycieńczenie, walka o każdy dzień… „Nauczycielka z getta” skłania do refleksji. Niby wiemy, jak było. Wiemy, jak jest. A jednak to się w głowie nie mieści. Człowiek człowiekowi nierówny. Pochodzenie pochodzeniu nierówne. Dlaczego? Książka jest prawdziwa, wzruszająca, poruszająca, ale i rozrywająca serce na milion kawałków. Do tego książka jest uświadamiająca, otwierająca oczy, refleksyjna.
Jeśli lubicie książki z tłem historycznym, opowiadające historie jednostkowe, poruszające, chwytające za serce, to jak najbardziej polecam Wam „Nauczycielkę z getta” - oba tomy. Znajdziecie w niej przykrą, brutalną rzeczywistość z działaniem ku chwale chorej ideologii, ale też i miłość, poświęcenie, siłę narodu żydowskiego, nadzieję na lepsze jutro, determinację.
Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Jaguar.
October 9, 2022
"Nauczycielka z getta. Ciągle pod wiatr" to jedna z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie książek tego roku. Po raz kolejny Aneta Karasińska przenosi nas za mury łódzkiego getta, gdzie towarzyszymy Laurze i jej rodzinie w najtrudniejszych chwilach życia i wspólnie z nimi walczymy o przetrwanie.
Życie z dnia na dzień jest coraz trudniejsze, a wszechobecny głód i brak pożywienia tylko potęgują brak nadziei na lepsze czasy. W rodzinie Lewiatanów kolejne dni przynoszą coraz więcej trudnych chwil bez nadziei na lepsze jutro. Laura musi sprawować opiekę nad dwoma młodszymi braćmi swojego męża, którzy z dnia na dzień wkraczają w dorosłość. Robią wszystko, by pomóc Laurze, dlatego pewnego dnia zatrudniają się na budowie. Nie wiedzą jednak, że przyczyniają się do powstania obozu dla dzieci, których rodzice uznani zostali za szpiegów. Choć Lewiatanowie sami ledwo wiążą koniec z końcem, starają się pomagać sierotom, a jedną z nich otaczają szczególną opieką.
Do dzisiaj pamiętam, ile emocji wywołał we mnie pierwszy tom. Bałam się, a jednocześnie chciałam poznać dalsze losy Laury i jej rodziny. Dawno żadna lektura nie wywołała we mnie tylu emocji. Autorka po raz kolejny pozostawiła mnie z rozdartym sercem i oczami pełnymi łez. To, w jaki sposób Aneta Karasińska opisuje wydarzenia, które, choć są fikcją, to jednak równie mocno bolą, sprawia, że czytelnik nie jest w stanie powstrzymać napływających do oczu łez. Ta historia, choć przerażająca i bardzo bolesna, ukazuje nam, że w czasie, gdy każdy walczył o kromkę chleba, nie brakowało ludzi, którzy potrafili tym chlebem się dzielić. Historia Laury udowadnia nam, że pomimo strachu, bólu i łez, w czasie wojny ludzie nie tracili nadziei, a miłość dodawała im sił do walki o przetrwanie i pomagała wierzyć w lepsze jutro. Choć wiem, że powieść jest fikcją literacką, to czasy, w których zostały osadzone wydarzenia, w szczególny sposób działają na moją wyobraźnię i wywołują masę przeróżnych emocji. Kontynuacja „Nauczycielki z Getta” to bardzo poruszająca i jednocześnie przerażająca powieść, która wstrząsnęła mną do głębi, postawiając moje serce rozdarte na milion małych kawałków.
Życie z dnia na dzień jest coraz trudniejsze, a wszechobecny głód i brak pożywienia tylko potęgują brak nadziei na lepsze czasy. W rodzinie Lewiatanów kolejne dni przynoszą coraz więcej trudnych chwil bez nadziei na lepsze jutro. Laura musi sprawować opiekę nad dwoma młodszymi braćmi swojego męża, którzy z dnia na dzień wkraczają w dorosłość. Robią wszystko, by pomóc Laurze, dlatego pewnego dnia zatrudniają się na budowie. Nie wiedzą jednak, że przyczyniają się do powstania obozu dla dzieci, których rodzice uznani zostali za szpiegów. Choć Lewiatanowie sami ledwo wiążą koniec z końcem, starają się pomagać sierotom, a jedną z nich otaczają szczególną opieką.
Do dzisiaj pamiętam, ile emocji wywołał we mnie pierwszy tom. Bałam się, a jednocześnie chciałam poznać dalsze losy Laury i jej rodziny. Dawno żadna lektura nie wywołała we mnie tylu emocji. Autorka po raz kolejny pozostawiła mnie z rozdartym sercem i oczami pełnymi łez. To, w jaki sposób Aneta Karasińska opisuje wydarzenia, które, choć są fikcją, to jednak równie mocno bolą, sprawia, że czytelnik nie jest w stanie powstrzymać napływających do oczu łez. Ta historia, choć przerażająca i bardzo bolesna, ukazuje nam, że w czasie, gdy każdy walczył o kromkę chleba, nie brakowało ludzi, którzy potrafili tym chlebem się dzielić. Historia Laury udowadnia nam, że pomimo strachu, bólu i łez, w czasie wojny ludzie nie tracili nadziei, a miłość dodawała im sił do walki o przetrwanie i pomagała wierzyć w lepsze jutro. Choć wiem, że powieść jest fikcją literacką, to czasy, w których zostały osadzone wydarzenia, w szczególny sposób działają na moją wyobraźnię i wywołują masę przeróżnych emocji. Kontynuacja „Nauczycielki z Getta” to bardzo poruszająca i jednocześnie przerażająca powieść, która wstrząsnęła mną do głębi, postawiając moje serce rozdarte na milion małych kawałków.
October 1, 2022
Współpraca: Wydawnictwo Jaguar
Pani Aneta Krasińska zabiera nas już po raz drugi do łódzkiego getto. Laura to osoba, która nigdy nie powinna się znaleźć w tym miejscu. Weszła dobrowolnie podając się za Żydówkę. Kochała tak bardzo swojego męża, że była w stanie dla niego zrobić wszystko. Poświęciła więc wolność, byle tylko być z Dawidem. W getcie straciła wszystko: dziecko, męża, teściową, godność. Została w tym piekle sama z 12-letnimy braćmi męża. Chłopcy pracowali ciężko przy budowie muru, ona zajmowała się przyszywaniem guzików. Chociaż Lewiatanowie ledwo wiążą koniec z końcem, pomagają polskim sierotą, a jedna z nich otaczają szczególną troską. Laura żyła w rzeczywistości, której nie pojmowała. Była w miejscu, w którym nie powinna być, a każdy jej dzień to loteria, a na wygraną mogli liczyć tylko szaleńcy. Pewnego dnia poznaje bliżej Wagnera. Kim jest mężczyzna i jaką rolę odegra w życiu Laury? Czy kobiecie uda się uciec z tego piekła? Czy będzie miała szanse na zobaczenie jeszcze kiedykolwiek Dawida i inne osoby, które były ważne w jej życiu? Przekonajcie się sami.
„Nauczycielka z getta. Wciąż pod wiatr” to druga część losów rodziny Lewiatan. I podobnie jak pierwszy tom, dostarcza wiele emocji. Wraz z bohaterami czułam ich ból i głód, który potrafił doprowadzić nawet do samobójstwa. Wraz z Laurą żyłam nadzieją, że kiedyś ta wojna skończy się i zobaczy swoich bliskich. „Nauczycielka z getta” to powieść o przetrwaniu i o zachowaniu człowieczeństwa, ale również o wzajemnej pomocy i trosce. Czyta się ją bardzo szybko i nie tylko dlatego, że nie jest gruba, ale dlatego, że autorka posiada lekko pióro. Oba tomy należą do gatunku książek, które czytają się właściwie same i dają się odłożyć nawet na chwilkę. Zakończenie książki zaskoczyło i wbiło mnie fotel. Długo nie mogłam ruszyć się. Siedziałam i myślałam o całej teraz historii. Chociaż wiem, że to fikcja literacka, to uważam, że gdzieś może ktoś przeżył właśnie to co Laura.
Książkę bardzo polecam. Jeśli czytaliście pierwszy tom, to drugi nie zawiedzie Was.
Pani Aneta Krasińska zabiera nas już po raz drugi do łódzkiego getto. Laura to osoba, która nigdy nie powinna się znaleźć w tym miejscu. Weszła dobrowolnie podając się za Żydówkę. Kochała tak bardzo swojego męża, że była w stanie dla niego zrobić wszystko. Poświęciła więc wolność, byle tylko być z Dawidem. W getcie straciła wszystko: dziecko, męża, teściową, godność. Została w tym piekle sama z 12-letnimy braćmi męża. Chłopcy pracowali ciężko przy budowie muru, ona zajmowała się przyszywaniem guzików. Chociaż Lewiatanowie ledwo wiążą koniec z końcem, pomagają polskim sierotą, a jedna z nich otaczają szczególną troską. Laura żyła w rzeczywistości, której nie pojmowała. Była w miejscu, w którym nie powinna być, a każdy jej dzień to loteria, a na wygraną mogli liczyć tylko szaleńcy. Pewnego dnia poznaje bliżej Wagnera. Kim jest mężczyzna i jaką rolę odegra w życiu Laury? Czy kobiecie uda się uciec z tego piekła? Czy będzie miała szanse na zobaczenie jeszcze kiedykolwiek Dawida i inne osoby, które były ważne w jej życiu? Przekonajcie się sami.
„Nauczycielka z getta. Wciąż pod wiatr” to druga część losów rodziny Lewiatan. I podobnie jak pierwszy tom, dostarcza wiele emocji. Wraz z bohaterami czułam ich ból i głód, który potrafił doprowadzić nawet do samobójstwa. Wraz z Laurą żyłam nadzieją, że kiedyś ta wojna skończy się i zobaczy swoich bliskich. „Nauczycielka z getta” to powieść o przetrwaniu i o zachowaniu człowieczeństwa, ale również o wzajemnej pomocy i trosce. Czyta się ją bardzo szybko i nie tylko dlatego, że nie jest gruba, ale dlatego, że autorka posiada lekko pióro. Oba tomy należą do gatunku książek, które czytają się właściwie same i dają się odłożyć nawet na chwilkę. Zakończenie książki zaskoczyło i wbiło mnie fotel. Długo nie mogłam ruszyć się. Siedziałam i myślałam o całej teraz historii. Chociaż wiem, że to fikcja literacka, to uważam, że gdzieś może ktoś przeżył właśnie to co Laura.
Książkę bardzo polecam. Jeśli czytaliście pierwszy tom, to drugi nie zawiedzie Was.
September 23, 2022
Jestem wielką fanką powieści historycznych, w których możemy poczytać o życiu (nie)zwykłych ludzi np. podczas wojny, o tym, jak sobie radzili w tych trudnych czasach i co robili, by nie tracić nadziei. Z wielką ciekawością przyjęłam wiadomość, że wyszła kontynuacja „Nauczycielki z getta” Anety Krasińskiej. Nie powiem, trochę się jej obawiałam, ale byłam ciekawa, jak potoczą się losy Laury i jej rodziny. „Wciąż pod wiatr”, bo o niej mowa, ukazuje dalsze życie kobiety w getcie, a przypomnę, to Polka, która zdecydowała się wejść do łódzkiego getta tuż po tym, jak jej ukochany mąż wraz z rodziną zostali tam zamknięci.
Nie będę Wam zdradzała fabuły, bo być może jesteście jeszcze przed lekturą pierwszej części, ale przyznam się bez bicia, że ta książka mnie sponiewierała. Dawno nic nie wywołało we mnie tylu łez i tylu emocji. Moje serce jest nadal rozdarte i, chociaż to „tylko” lektura, jest mi niesamowicie smutno, bo uświadomiłam sobie po raz kolejny, że opisywane przez Panią Anetę zdarzenia rzeczywiście mogły mieć miejsce. Głód, brud, ubóstwo, skrajnie wyczerpujący strach o każdy dzień, o najbliższych, znajdowanie siły do walki, by przetrwać, by się nie poddać i nadzieja, która nie rzadko okazywała się złudna.
Zakończenie? Nawet nie wiem, co napisać, nie dowierzam w to, co przeczytałam. Przez dłuższą chwilę nie docierało do mnie to, co czytam, a łzy długo płynęły z moich oczu. Minęła chwila, nim się uspokoiłam. Chwila, w której poukładałam sobie całą treść, bo wiecie- ona dopiero wtedy wybrzmiała z niezwykłą mocą, wręcz krzyczała i w piękny sposób zamknęła, jakby klamrą, oba tomy.
Nie umiem inaczej myśleć o tej książce, niż to, że jest piękna, okrutnie bolesna, ukazuje ogrom cierpienia, a jednocześnie nie odbiera nadziei, że nawet w najgorszym momencie życia miłość jest tym, co dodaje odwagi, pozwala marzyć i wierzyć, że będzie lepiej.
Oczywiście polecam, a próbując coś Wam sensownego napisać, ocieram kolejną łzę…
Nie będę Wam zdradzała fabuły, bo być może jesteście jeszcze przed lekturą pierwszej części, ale przyznam się bez bicia, że ta książka mnie sponiewierała. Dawno nic nie wywołało we mnie tylu łez i tylu emocji. Moje serce jest nadal rozdarte i, chociaż to „tylko” lektura, jest mi niesamowicie smutno, bo uświadomiłam sobie po raz kolejny, że opisywane przez Panią Anetę zdarzenia rzeczywiście mogły mieć miejsce. Głód, brud, ubóstwo, skrajnie wyczerpujący strach o każdy dzień, o najbliższych, znajdowanie siły do walki, by przetrwać, by się nie poddać i nadzieja, która nie rzadko okazywała się złudna.
Zakończenie? Nawet nie wiem, co napisać, nie dowierzam w to, co przeczytałam. Przez dłuższą chwilę nie docierało do mnie to, co czytam, a łzy długo płynęły z moich oczu. Minęła chwila, nim się uspokoiłam. Chwila, w której poukładałam sobie całą treść, bo wiecie- ona dopiero wtedy wybrzmiała z niezwykłą mocą, wręcz krzyczała i w piękny sposób zamknęła, jakby klamrą, oba tomy.
Nie umiem inaczej myśleć o tej książce, niż to, że jest piękna, okrutnie bolesna, ukazuje ogrom cierpienia, a jednocześnie nie odbiera nadziei, że nawet w najgorszym momencie życia miłość jest tym, co dodaje odwagi, pozwala marzyć i wierzyć, że będzie lepiej.
Oczywiście polecam, a próbując coś Wam sensownego napisać, ocieram kolejną łzę…
December 26, 2025
2,75⭐
Drugi tom „Nauczycielki z getta" jest lepszy od pierwszego, ale mimo to jest kilka rzeczy, do których mogę śmiało się przyczepić.
Po pierwsze, niesamowicie bolało mnie mylenie imion postaci przez autorkę. W pierwszym tomie, współlokatorami Lewiatanów była rodzina Baskinów - w kontynuacji magicznym sposobem jest to rodzina Jordanów. Natomiast mąż Estery nazywał się Jakub, a w którymś zdaniu napisane było, że ma na imię Józef (przy czym Józef to brat Dawida, który był mężem głównej bohaterki).
Po drugie, ilość nierealnych sytuacji była zdecydowanie mniejsza niż w pierwszej części. Jednak dalej chcę wiedzieć, jak to możliwe, że głodujący dwunastolatkowie znaleźli siłę, aby podnieść łóżko, znieść je po schodach na dół i jeszcze przenieść do innego mieszkania? No błagam...
Po trzecie, zakończenie po prostu mnie rozczarowało. Było niezwykle chaotyczne, czytając je miałam wrażenie, jakby autorce zależało na tym, aby jak najszybciej skończyć pisać ten tom. No i postać Wagnera, który choć brzydził się Laurą i uznał ją za niewiele lepszą od Żydów gdy nie zgodziła się przeprowadzić do jego mieszkania, a gdy zobaczył ją wśród osób które miały jechać do Auschwitz, postanowił uratować ją z transportu, a później ją zabił. Jeśli autorka chciała zrobić tutaj coś w stylu dawnej miłości która nie rdzewieje, to w ogóle jej nie wyszło.
Nie jest to tragiczna książka, dobra też nie. Powiedziałabym, że jest po prostu średnia.
Drugi tom „Nauczycielki z getta" jest lepszy od pierwszego, ale mimo to jest kilka rzeczy, do których mogę śmiało się przyczepić.
Po pierwsze, niesamowicie bolało mnie mylenie imion postaci przez autorkę. W pierwszym tomie, współlokatorami Lewiatanów była rodzina Baskinów - w kontynuacji magicznym sposobem jest to rodzina Jordanów. Natomiast mąż Estery nazywał się Jakub, a w którymś zdaniu napisane było, że ma na imię Józef (przy czym Józef to brat Dawida, który był mężem głównej bohaterki).
Po drugie, ilość nierealnych sytuacji była zdecydowanie mniejsza niż w pierwszej części. Jednak dalej chcę wiedzieć, jak to możliwe, że głodujący dwunastolatkowie znaleźli siłę, aby podnieść łóżko, znieść je po schodach na dół i jeszcze przenieść do innego mieszkania? No błagam...
Po trzecie, zakończenie po prostu mnie rozczarowało. Było niezwykle chaotyczne, czytając je miałam wrażenie, jakby autorce zależało na tym, aby jak najszybciej skończyć pisać ten tom. No i postać Wagnera, który choć brzydził się Laurą i uznał ją za niewiele lepszą od Żydów gdy nie zgodziła się przeprowadzić do jego mieszkania, a gdy zobaczył ją wśród osób które miały jechać do Auschwitz, postanowił uratować ją z transportu, a później ją zabił. Jeśli autorka chciała zrobić tutaj coś w stylu dawnej miłości która nie rdzewieje, to w ogóle jej nie wyszło.
Nie jest to tragiczna książka, dobra też nie. Powiedziałabym, że jest po prostu średnia.
This entire review has been hidden because of spoilers.
September 19, 2022
Ta książka złamała moje serducho. To nie była cudowna podróż ku nieznanemu. Była to droga wyłożona kamieniami, których ostre końce wbijały się coraz mocniej i bardziej dotkliwie w każdy zakamarek ciała. Na szczęście nie była tylko okraszona ogromnym bólem i cierpieniem. Znajdziemy w niej kilka ciepłych promieni słońca, które ogrzały zmarznięte ciała i serca. Jednak im bliżej końcowej stacji tym coraz większy mrok, smutek i zrezygnowanie będzie nam towarzyszyć. Ileż można wylać łez, posiadać strapień o troski życia codziennego? O to jak godnie żyć? Jak wiele można poświęcić aby żyć z czystym sumieniem?
Pomimo, że jest to fikcja literacka to książka, którą powinno poznać jak najwięcej osób. Każdy czytał, bądź i nie, nie jedną książkę o literaturze wojennej, dlatego ta tym bardziej powinna trafić w Wasze ręce. Ja będę gorąco zachęcać do poznania się z tą serią, bo jest ona na prawdę wzruszająca i co najważniejsze oddająca realia tamtych momentów.
Pomimo, że jest to fikcja literacka to książka, którą powinno poznać jak najwięcej osób. Każdy czytał, bądź i nie, nie jedną książkę o literaturze wojennej, dlatego ta tym bardziej powinna trafić w Wasze ręce. Ja będę gorąco zachęcać do poznania się z tą serią, bo jest ona na prawdę wzruszająca i co najważniejsze oddająca realia tamtych momentów.
September 17, 2024
3,5/5
Pierwszą część czytałam już jakiś czas temu i trochę zapomniałam jakie były losy bohaterów, aczkolwiek wiem, że zakończenie zostało otwarte. Można powiedzieć, że tutaj też takie uzyskujemy, bo choć historia się kończy, to jednak część losów pozostaje owiana tajemnicą.
Jeśli chodzi o ten tom, to był w porządku. Na duży plus zasługuje wspomnienie przez autorkę obozu dla dzieci na Przemysłowej, o którym bardzo mało się mówi. Dzięki temu ta historia bardzo zyskała na autentyczności.
Pierwszą część czytałam już jakiś czas temu i trochę zapomniałam jakie były losy bohaterów, aczkolwiek wiem, że zakończenie zostało otwarte. Można powiedzieć, że tutaj też takie uzyskujemy, bo choć historia się kończy, to jednak część losów pozostaje owiana tajemnicą.
Jeśli chodzi o ten tom, to był w porządku. Na duży plus zasługuje wspomnienie przez autorkę obozu dla dzieci na Przemysłowej, o którym bardzo mało się mówi. Dzięki temu ta historia bardzo zyskała na autentyczności.
December 23, 2023
Książka opowiada przepiękną historię, oprócz samej makabrycznej historii o getcie są również poruszane tematy jak miłość, przyjaźń i inne ważne wartości dla człowieka. Pokazywane są ogromne wartościowe relacje międzyludzkie jak i relacje pełne zamieszenia. Uważam, że książka jest jak najbardziej warta przeczytania, jest piękna i autorka zawarła wszystko co
można było zawrzeć.
można było zawrzeć.
May 26, 2024
Myślałam, że ta historia będzie mieć jednak dobre zakończenie...
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 11 of 11 reviews