What do you think?
Rate this book
روح الموسيقى
كم مرّة، إلى الآن، سمع هذا الموتيف الباسم المتألّق؟ في تلك العودة الملحّة، وتلك الرّغبة في تطريز الشّكل نفسه إلى ما لا نهاية، كانت تُستشعَرُ الرّابطةُ الرّاسخةُ بين المؤلّف ولحنه الصّغير المرح، مثل الارتباط الوجداني اللا مشروط الذي يجمعنا بأغنية تعلّمناها في طفولتنا، فظلّت تنبض في أعماقنا حيّةً، مثل نبع ماءٍ لا ينضبُ، نبعٍ يظلّ متأهّباً لينفجر في أيّ لحظة من لحظات عمرنا، من الطّفولة النّاعمة وحتّى الشّيخوخة المتقدّمة.
*****
هذه رواية كلاسيكية؛ لغة أنيقة، حكاية فخمة ومؤثرة. رواية موضوعها الموسيقى، وتوريث التقاليد، والحرب، والوفاء إلى الأصول، والصداقة، وجمال الصّمت الذي يعقب سونيتة لشوبرت.
رواية تُبرز الفنَّ في صراعه مع العنف، الفنّ كمشترك كونيٍّ. الفنُ كمصالحة، وفنُّ المصالحة. باختصار الفنّ ضد الكراهية. في هذه الرواية كثير من الطمأنينة والسلام، على الرغم من الوجع الهائل. وفيها يتحوّل الكتاب نفسه إلى مرهمٍ لطيف، مهدّئ ومؤثر في آن.
الطاهر بن جلّون
*****
هذه رواية كلاسيكية؛ لغة أنيقة، حكاية فخمة ومؤثرة. رواية موضوعها الموسيقى، وتوريث التقاليد، والحرب، والوفاء إلى الأصول، والصداقة، وجمال الصّمت الذي يعقب سونيتة لشوبرت.
رواية تُبرز الفنَّ في صراعه مع العنف، الفنّ كمشترك كونيٍّ. الفنُ كمصالحة، وفنُّ المصالحة. باختصار الفنّ ضد الكراهية. في هذه الرواية كثير من الطمأنينة والسلام، على الرغم من الوجع الهائل. وفيها يتحوّل الكتاب نفسه إلى مرهمٍ لطيف، مهدّئ ومؤثر في آن.
الطاهر بن جلّون
256 pages, Paperback
First published August 29, 2019
98 people are currently reading
6301 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 418 reviews
March 18, 2023
I can't think of a good way to write this review. But it was an emotional and beautiful story. Highly recommend it but I have more feelings than actual words.
July 8, 2020
The year is 1938 and the place is Shibuya, back then mostly a residential area in the center of Tokyo. Four amateur musicians (one is Japanese and the other three Chinese) are rehearsing in what seems to be an almost abandoned theater. There’s a table with biscuits and cups for tea. Some of the furniture of previous performances, perhaps a play where one of the scenes had been in a bedroom, is scattered across the stage, among them an old wooden armoire, lucid, massive and unperturbed, standing aloof like an august statue that silently observes all. Next to it there is a boy sitting comfortably on the floor, holding a book in his hands, totally absorbed in his reading.
The chairs, probably once part of the same scenery, are arranged in a semi-circle so that the musicians can see each other clearly. They look serious and concentrated as they begin with the first notes of Schubert’s Rosamunde Quartet. As the second violin, the viola and cello open with a wave-like accompaniment of delicate softness, crystalline sighs that move forward, the first violin plays the initial melodic motive with unsurpassed presence. There is a sense of dignity in their playing as they begin their intimate dialogue, interwinding lines that seem like threads knitted gently in within a frame of infinite bliss.
After a short break of tea and biscuits, the boy goes back to his reading, and the rehearsal continues. Now they are working on the second movement, marked simply Andante, where the first violin introduces the theme that will abide throughout engaging in an intricate conversation with his partners, at times playful and others reflective. Suddenly, the sound of hard steps interrupts the music. The intruder appears on the stage like a bad actor that not only has missed his cue but has stumbled noisily in the wrong play. Dressed in military clothes, he is standing in front of the musicians who have stopped playing.
Intimidated by the imposing figure, the boy hides in the armoire and silently closes the door. It is completely dark inside, and he nervously looks through the keyhole and is witness to what is happening. It takes him a moment to ascertain the situation. The man dressed as a soldier is shouting and reprimanding his father. He takes his violin and in a fit of anger slams it on the floor.
In a troubled world that seems to have lost its mind during the war, Akira Mizubayashi artfully erects an allegoric tale of dignity and compassion where music is the remedy and love the cure. With refinement and delicacy, his narrative, elegant and lyrical, approaches poetry at times, showing the hidden beauty in the simplicity of well-constructed prose. The story centers in Rei, the eleven year old boy inside the armoire and his miraculous journey over seven decades of a life whose only purpose is to repair and restore what was once broken.
The author elaborates on themes close to him: the fear of nationalism, the importance of human dignity, they joy of sharing, the immensity of freedom, the distinctiveness and singularity of language, the rich cornucopia that each culture represents and the boundless and profound love of music.
Âme brisée is a parable of immense beauty and ferocious courage, centered in a violin whose soul has been broken by the infuriated pride of a world in the verge of destruction. The violin represents the human soul, and the music that emanates from it the unsurpassed pinnacle of human creation, epitomized in the works of Bach, Schubert and Berg.
Akira Mizubayashi was born in Sakata, in the Tohoku region of Japan in 1951. When he was 18 he began to study French, and in his own words “at that moment everything changed for me”. In 1973 he travelled to France and studied at the Université Paul Valéry of Montpellier. He later lived in Paris, where he continued his studies at the École Normale Supérieure, receiving his doctorate with a thesis on Jean-Jacques Rousseau. The immersion in a different culture became a turning point in his life. He is now considered a scholar of French literature, focused primarily in the 18th Century. He lives in Tokyo where he teaches at Sophia University and writes almost exclusively in French. All his books have been published by Gallimard.
___
The chairs, probably once part of the same scenery, are arranged in a semi-circle so that the musicians can see each other clearly. They look serious and concentrated as they begin with the first notes of Schubert’s Rosamunde Quartet. As the second violin, the viola and cello open with a wave-like accompaniment of delicate softness, crystalline sighs that move forward, the first violin plays the initial melodic motive with unsurpassed presence. There is a sense of dignity in their playing as they begin their intimate dialogue, interwinding lines that seem like threads knitted gently in within a frame of infinite bliss.
After a short break of tea and biscuits, the boy goes back to his reading, and the rehearsal continues. Now they are working on the second movement, marked simply Andante, where the first violin introduces the theme that will abide throughout engaging in an intricate conversation with his partners, at times playful and others reflective. Suddenly, the sound of hard steps interrupts the music. The intruder appears on the stage like a bad actor that not only has missed his cue but has stumbled noisily in the wrong play. Dressed in military clothes, he is standing in front of the musicians who have stopped playing.
Intimidated by the imposing figure, the boy hides in the armoire and silently closes the door. It is completely dark inside, and he nervously looks through the keyhole and is witness to what is happening. It takes him a moment to ascertain the situation. The man dressed as a soldier is shouting and reprimanding his father. He takes his violin and in a fit of anger slams it on the floor.
In a troubled world that seems to have lost its mind during the war, Akira Mizubayashi artfully erects an allegoric tale of dignity and compassion where music is the remedy and love the cure. With refinement and delicacy, his narrative, elegant and lyrical, approaches poetry at times, showing the hidden beauty in the simplicity of well-constructed prose. The story centers in Rei, the eleven year old boy inside the armoire and his miraculous journey over seven decades of a life whose only purpose is to repair and restore what was once broken.
The author elaborates on themes close to him: the fear of nationalism, the importance of human dignity, they joy of sharing, the immensity of freedom, the distinctiveness and singularity of language, the rich cornucopia that each culture represents and the boundless and profound love of music.
Âme brisée is a parable of immense beauty and ferocious courage, centered in a violin whose soul has been broken by the infuriated pride of a world in the verge of destruction. The violin represents the human soul, and the music that emanates from it the unsurpassed pinnacle of human creation, epitomized in the works of Bach, Schubert and Berg.
Akira Mizubayashi was born in Sakata, in the Tohoku region of Japan in 1951. When he was 18 he began to study French, and in his own words “at that moment everything changed for me”. In 1973 he travelled to France and studied at the Université Paul Valéry of Montpellier. He later lived in Paris, where he continued his studies at the École Normale Supérieure, receiving his doctorate with a thesis on Jean-Jacques Rousseau. The immersion in a different culture became a turning point in his life. He is now considered a scholar of French literature, focused primarily in the 18th Century. He lives in Tokyo where he teaches at Sophia University and writes almost exclusively in French. All his books have been published by Gallimard.
___
January 24, 2022
Rei 11 yaşındayken, babasının askerler tarafından götürüldüğüne tanık oldu. Rei o sırada bir dolabın içindeydi, birkaç dakika öncesine kadar başını kaldıramadığı bir kitap okuyordu halbuki. Babası ise 3 Çinli öğrenciyle prova yapıyordu, iki düşman ülkenin müzikten köprüler kuran bedenleriydi onlar.
Geriye Rei kaldı, bir de babasının kırık kemanı.
.
'Dünyanın bütün hayaletlerine' ithaf edilen bir kitap Can Kırığı. Savaşların arasına düşenlerin, bombaların altında solan hayatların, susturulan dillerin, düşünmesin diye bağlanan dimağların her biri hayalet değil mi artık? Mizubayashi de böyle düşünüyor olmalı. Müzikle, sadakatle, yasla, büyük kayıplarla selam ediyor hayaletlere.
Yeri geliyor Japonya'nın kendi halkına yaptıklarını dillendiriyor yeri geliyor Hiroşima'ya atılan bombaları anlatıyor. Çünkü acının birbirine bakan pek çok yüzü var. Farklı yönlerden gelmesine karşın, tek noktadan vuran.
.
Bolca tesadüf içermesine karşın; sayfalara kendimi kaptırdım ben. Her tesadüfte ağladım da, çekinmeden üstelik. Rei'nin babası, arkadaşları kaybettiğim dostlarımmış gibi.
Kobayaşi Takici'nin Yengeç Konserveleme Gemisi'ne bu eserde denk gelmek de sıcacık hissettirdi.. Tek solukta bitirdim Can Kırığı'nı.
.
Aysel Bora çevirisi, Nahide Dikel kapak tasarımıyla~
Geriye Rei kaldı, bir de babasının kırık kemanı.
.
'Dünyanın bütün hayaletlerine' ithaf edilen bir kitap Can Kırığı. Savaşların arasına düşenlerin, bombaların altında solan hayatların, susturulan dillerin, düşünmesin diye bağlanan dimağların her biri hayalet değil mi artık? Mizubayashi de böyle düşünüyor olmalı. Müzikle, sadakatle, yasla, büyük kayıplarla selam ediyor hayaletlere.
Yeri geliyor Japonya'nın kendi halkına yaptıklarını dillendiriyor yeri geliyor Hiroşima'ya atılan bombaları anlatıyor. Çünkü acının birbirine bakan pek çok yüzü var. Farklı yönlerden gelmesine karşın, tek noktadan vuran.
.
Bolca tesadüf içermesine karşın; sayfalara kendimi kaptırdım ben. Her tesadüfte ağladım da, çekinmeden üstelik. Rei'nin babası, arkadaşları kaybettiğim dostlarımmış gibi.
Kobayaşi Takici'nin Yengeç Konserveleme Gemisi'ne bu eserde denk gelmek de sıcacık hissettirdi.. Tek solukta bitirdim Can Kırığı'nı.
.
Aysel Bora çevirisi, Nahide Dikel kapak tasarımıyla~
April 5, 2022
Trebuie să recunosc, în deschiderea acestei cronici, că îmi vine cu adevărat greu să citesc ficțiune în această perioadă. Cutremurată de evenimentele din țara vecină, am decis să iau o pauză de la fluxul informativ și cu o mare ezitare în suflet, am ales o carte de pe raft pentru o lectură care promitea să îmi ofere o doză de emoții sănătoase. Nu m-am înșelat nici de această dată. Am ales, cumva providențial dacă mă întrebați, volumul „Inimă frântă” de Akira Mizubayashi, un roman superb despre rememorarea trecutului, frica de a pierde, dar și despre actul de creație ca potențial tratament spiritual.
Rei este un copil de doar 11 ani în 1938, an devenit sângeros pentru istoria sa personală, deoarece tatăl său Yu, un îndrăgostit de artă, este arestat de Poliția Militară a Japoniei, fiind suspectat de comunism, un păcat mortal pentru o țară în care bântuia extremismul fascist. Rei este martorul răpirii tatălui său și fiind ascuns într-un dulap e descoperit de locotenentul Kurokami, a cărei fibră umană sensibilă îl face să salveze micul copil prin propria-i tăcere.
Rămas singur, Rei este adoptat, dar viața sa se împarte între Japonia și Franța. Prima l-a rănit până în cele mai sensibile adâncuri ale sufletului, iar a doua a încercat să tămăduiască rănile sângerânde, transformându-l în unul dintre cei mai buni lutieri ai lumii. Încercând la vârsta onorabilă de peste 70 de ani să afle adevărul despre dispariția tatălui, Rei pornește într-o călătorie spre trecut, întâlnind oameni și amintiri care păreau adânc îngropate în uitare.
Trebuie să spun că „Inimă frântă” a venit în viața mea de cititor fix la țanc, deoarece împletește în sine toate amănuntele unei narațiuni de o sensibilitate deosebită. Akira Mizubayashi este un scriitor de origine niponă, care gândește însă într-un fel francez, transformând romanul său într-un adevărat mix: pe de o parte păstrează intactă acea formă inerentă narațiunilor din literatura japoneză, iar pe de altă parte renunță la tiparele stricte ale canonului și îmbrățișează căldura romanului francez.
Povestirea care e de un dramatism aparte, rostit în puține cuvinte, mi se pare potrivită pentru o ecranizare în stilul lui Hirokazu Koreeda. Deși autorul încearcă să păstreze nervura în liniștea unei drame de conexiune trecut – prezent, unele pasaje sunt desprinse din dramele poporului japonez înfrânt în cel de-al Doilea Război Mondial, pedepsit cu bombe nucleare și ras de pe fața pământului la nivel de patrimoniu material. Aducerea aminte a dramelor trăite, nevoia de recompunere și de reinventare a Sinelui național, iată câteva dintre elementele pe care le-am găsit de-a dreptul impresionante în acest roman.
Romanul „Inimă frântă” este o carte extrem de muzicală și sonoră, deoarece implică portretizarea lumii muzicale. De exemplu, mi-a plăcut paradoxul muzicii militare pe care unul dintre eroii cărții o consideră o modalitate sălbatică, viscerală de a distruge coloana vertebrală a unui neam.
Intuiesc că unii cititori ar putea să vadă cu alți ochi acest roman, poate puțin lacrimogen sau din cale afară de trist, eu însă mi-o asum și afirm că e un roman bun de pus la inimă, o povestire care te poartă înapoi spre ceea ce înseamnă Acasă prin act de creație.
Rei și-a pierdut parțial rădăcinile, dar pe de altă parte a recâștigat acele conexiuni spirituale fără de care un om se pierde. „Inimă frântă” este o frumoasă metaforă a iertării și a demnității proprii.
Rei este un copil de doar 11 ani în 1938, an devenit sângeros pentru istoria sa personală, deoarece tatăl său Yu, un îndrăgostit de artă, este arestat de Poliția Militară a Japoniei, fiind suspectat de comunism, un păcat mortal pentru o țară în care bântuia extremismul fascist. Rei este martorul răpirii tatălui său și fiind ascuns într-un dulap e descoperit de locotenentul Kurokami, a cărei fibră umană sensibilă îl face să salveze micul copil prin propria-i tăcere.
Rămas singur, Rei este adoptat, dar viața sa se împarte între Japonia și Franța. Prima l-a rănit până în cele mai sensibile adâncuri ale sufletului, iar a doua a încercat să tămăduiască rănile sângerânde, transformându-l în unul dintre cei mai buni lutieri ai lumii. Încercând la vârsta onorabilă de peste 70 de ani să afle adevărul despre dispariția tatălui, Rei pornește într-o călătorie spre trecut, întâlnind oameni și amintiri care păreau adânc îngropate în uitare.
Trebuie să spun că „Inimă frântă” a venit în viața mea de cititor fix la țanc, deoarece împletește în sine toate amănuntele unei narațiuni de o sensibilitate deosebită. Akira Mizubayashi este un scriitor de origine niponă, care gândește însă într-un fel francez, transformând romanul său într-un adevărat mix: pe de o parte păstrează intactă acea formă inerentă narațiunilor din literatura japoneză, iar pe de altă parte renunță la tiparele stricte ale canonului și îmbrățișează căldura romanului francez.
Povestirea care e de un dramatism aparte, rostit în puține cuvinte, mi se pare potrivită pentru o ecranizare în stilul lui Hirokazu Koreeda. Deși autorul încearcă să păstreze nervura în liniștea unei drame de conexiune trecut – prezent, unele pasaje sunt desprinse din dramele poporului japonez înfrânt în cel de-al Doilea Război Mondial, pedepsit cu bombe nucleare și ras de pe fața pământului la nivel de patrimoniu material. Aducerea aminte a dramelor trăite, nevoia de recompunere și de reinventare a Sinelui național, iată câteva dintre elementele pe care le-am găsit de-a dreptul impresionante în acest roman.
Romanul „Inimă frântă” este o carte extrem de muzicală și sonoră, deoarece implică portretizarea lumii muzicale. De exemplu, mi-a plăcut paradoxul muzicii militare pe care unul dintre eroii cărții o consideră o modalitate sălbatică, viscerală de a distruge coloana vertebrală a unui neam.
Intuiesc că unii cititori ar putea să vadă cu alți ochi acest roman, poate puțin lacrimogen sau din cale afară de trist, eu însă mi-o asum și afirm că e un roman bun de pus la inimă, o povestire care te poartă înapoi spre ceea ce înseamnă Acasă prin act de creație.
Rei și-a pierdut parțial rădăcinile, dar pe de altă parte a recâștigat acele conexiuni spirituale fără de care un om se pierde. „Inimă frântă” este o frumoasă metaforă a iertării și a demnității proprii.
February 12, 2020
J’aurais aimé m’enthousiasmer pour ce livre tant il ma été conseillé. Hélas, autant le tout début du livre m’a paru prometteur, autant je n’ai adhéré ni au récit ni au style de l’auteur.
Mes bémols:
Le récit est construit autour d’une succession d’événements qui permettent au héros de fermer une parenthèse douloureuse de 65 ans ouverte avant-guerre en 1938 au Japon quand il a 11 ans.
Après l’arrestation brutale de son père musicien et de ses amis chinois, épargné par un officier amateur de musique classique qui lui confie le violon brisé de son père , il est adopté par un ami français de son père et grandira en France où il apprendra le métier de luthier
Il finira par rassembler les morceaux éparpillés de son enfance sous la forme d’une jeune violoniste japonaise (petite fille de l’officier japonais!), d’une veille dame chinoise mourante à Shanghai ...
Je ferme la parenthèse ici pour ne pas gâcher la découverte d’autres lecteurs mais je n’ai su passer outre une trame trop artificielle et composée d’une succession de hasards et rencontres improbables.
Quant à l’écriture, si je lui reconnais son caractère minutieux, je l’ai souvent trouvée trop « appliquée ».
Au crédit de l’auteur, je lui accorde deux dièses: cet ouvrage est une formidable occasion de découvrir ou redécouvrir quelques grandes œuvres pour violon du répertoire classique, et aussi de faire connaissance avec l’art de la lutherie.
Mes bémols:
Le récit est construit autour d’une succession d’événements qui permettent au héros de fermer une parenthèse douloureuse de 65 ans ouverte avant-guerre en 1938 au Japon quand il a 11 ans.
Après l’arrestation brutale de son père musicien et de ses amis chinois, épargné par un officier amateur de musique classique qui lui confie le violon brisé de son père , il est adopté par un ami français de son père et grandira en France où il apprendra le métier de luthier
Il finira par rassembler les morceaux éparpillés de son enfance sous la forme d’une jeune violoniste japonaise (petite fille de l’officier japonais!), d’une veille dame chinoise mourante à Shanghai ...
Je ferme la parenthèse ici pour ne pas gâcher la découverte d’autres lecteurs mais je n’ai su passer outre une trame trop artificielle et composée d’une succession de hasards et rencontres improbables.
Quant à l’écriture, si je lui reconnais son caractère minutieux, je l’ai souvent trouvée trop « appliquée ».
Au crédit de l’auteur, je lui accorde deux dièses: cet ouvrage est une formidable occasion de découvrir ou redécouvrir quelques grandes œuvres pour violon du répertoire classique, et aussi de faire connaissance avec l’art de la lutherie.
April 11, 2025
"Korkunç suçlar işlendi... Bütün yapılanlar, hatta en barbarca, en insanlık dışı olanlar bile imparator adına haklı görünüyordu... Bir daha asla böyle şeyler olmasın, asla... Ben kara kuvvetlerinde teğmen olmaktan utanç duydum... Hayatta kalmış olmaktan utanç duydum."
Akira Mizubayashi'nin Can Kırığı romanını okumak hiç aklımda yoktu ancak bir arkadaşımın çok tatlı bir mektupla kitabı bana göndermesi üzerine başladım hemen. "Dünyanın bütün hayaletlerine" ithaf etmiş kitabı Mizubayashi, okuyunca o kadar anlamlı hale geliyor ki bu ithaf. 1938 yılında, babası askerler tarafından kaçırılan 11 yaşındaki Rei'nin öyküsünü izliyoruz kitap boyunca. Babasından geriye sadece askerlerce paramparça edilen bir keman kalıyor, işte tüm öyküyü bu keman üzerine inşa ediyor yazar.
2000'lerin başına dek geliyoruz bu kemanın izinde. Köksüzleştirilen, ailesinden, ülkesinden koparılan Rei'nin babasının hayaletini yaşatma çabasına şahit oluyoruz. Bir yanda Japon-Çin Savaşı ve tabii ardından kopan İkinci Dünya Savaşı, diğer yanda küçük bir çocuğun kendini var etme hikayesi. Gücün, iktidarın, hırsın sıradan insanlara neler yaşatabileceğini, iyiler ve kötülerin o kadar da net olmayabileceğini, iktidarın pekala kendi çocuklarının da ruhunu emebileceğini anlatıyor bu öyküyle yazar. Ve tabii kimlik meselesini ana eksen olarak belirliyor. Kim olduğumuzu dilimiz mi belirler, ırkımız mı, yaşadığımız yer mi? Kendimizi kim olarak, kimlerden olarak tanımlıyorsak oyuzdur aslında demeye çalışıyor bence Mizubayashi bu öyküyle. Sunî ve inşa edilmiş tanımların dışında düşünmeye, varoluşumuzu, aidiyetlerimizi kendi tercihlerimizle tanımlamaya çağırıyor bizi. Kökler ve kimlik arasındaki ilişkiyi dönüştürmeye bir davet aslında bu - tercih edilmiş aileler, tercih edilmiş bağlar kurmaya bir davet.
Hikaye yer yer fazlaca tesadüflere sırtını dayıyor, bu açıdan bir inandırıcılık sorunu olduğu şüphesiz ama insan kendini kaptırıveriyor yine de. Bir noktada gerçekçiliğini sorgulamayı bırakıp kendimi hikayeye teslim ettim, böyle bir hikayenin mümkün olabileceğine inanmak istedim, inandım, çokça duygulandım, birazcık ağladım.
Bana çok iyi geldi bu iyi kalpli masal.
Akira Mizubayashi'nin Can Kırığı romanını okumak hiç aklımda yoktu ancak bir arkadaşımın çok tatlı bir mektupla kitabı bana göndermesi üzerine başladım hemen. "Dünyanın bütün hayaletlerine" ithaf etmiş kitabı Mizubayashi, okuyunca o kadar anlamlı hale geliyor ki bu ithaf. 1938 yılında, babası askerler tarafından kaçırılan 11 yaşındaki Rei'nin öyküsünü izliyoruz kitap boyunca. Babasından geriye sadece askerlerce paramparça edilen bir keman kalıyor, işte tüm öyküyü bu keman üzerine inşa ediyor yazar.
2000'lerin başına dek geliyoruz bu kemanın izinde. Köksüzleştirilen, ailesinden, ülkesinden koparılan Rei'nin babasının hayaletini yaşatma çabasına şahit oluyoruz. Bir yanda Japon-Çin Savaşı ve tabii ardından kopan İkinci Dünya Savaşı, diğer yanda küçük bir çocuğun kendini var etme hikayesi. Gücün, iktidarın, hırsın sıradan insanlara neler yaşatabileceğini, iyiler ve kötülerin o kadar da net olmayabileceğini, iktidarın pekala kendi çocuklarının da ruhunu emebileceğini anlatıyor bu öyküyle yazar. Ve tabii kimlik meselesini ana eksen olarak belirliyor. Kim olduğumuzu dilimiz mi belirler, ırkımız mı, yaşadığımız yer mi? Kendimizi kim olarak, kimlerden olarak tanımlıyorsak oyuzdur aslında demeye çalışıyor bence Mizubayashi bu öyküyle. Sunî ve inşa edilmiş tanımların dışında düşünmeye, varoluşumuzu, aidiyetlerimizi kendi tercihlerimizle tanımlamaya çağırıyor bizi. Kökler ve kimlik arasındaki ilişkiyi dönüştürmeye bir davet aslında bu - tercih edilmiş aileler, tercih edilmiş bağlar kurmaya bir davet.
Hikaye yer yer fazlaca tesadüflere sırtını dayıyor, bu açıdan bir inandırıcılık sorunu olduğu şüphesiz ama insan kendini kaptırıveriyor yine de. Bir noktada gerçekçiliğini sorgulamayı bırakıp kendimi hikayeye teslim ettim, böyle bir hikayenin mümkün olabileceğine inanmak istedim, inandım, çokça duygulandım, birazcık ağladım.
Bana çok iyi geldi bu iyi kalpli masal.
January 18, 2022
Aslında müzik, insanın duygularını, düşüncelerini seslerle anlatma olanağı veren bir “dil”dir.“
“Müzikal anlatım, birçok yönüyle insanın duygu ve düşüncelerini, izlenim, tasarım ve dileklerini seslerle anlatması, içini dökmesidir. Müzik bundan ötürü “ortak bir dil” özelliği kazanmıştır. Değişik kıtalardaki değişik toplumların insanları bu nedenle müzik dilinde buluşabilmiş, müzikle anlaşabilmiştir.”
“Müzik yoluyla anlatılan sevinci, hüznü, şakayı, acıyı, yalvarışı, aşkı, protestoyu, öfkeyi, insanoğlunun daha nice ruhsal durumunu hissederiz.” (Müzik nedir, nasıl bir sanattır?/ Ahmet Say - syf:15-16)
Kitabı çok beğendim. Evrensel bir dil olan müzik ile edebiyatı birleştirmiş. Romanı okurken yeri geldiğinde okumayı bırakıp, adı geçen klasik müzik eserlerini dinledim. Bence iyi de oldu, yaşanan duyguları daha iyi hissetmemi sağladı.
Tabi ki içinde sadece müzik yok, Çin - Japonya savaşı, savaşların anlamsızlığı, dünya insanı olma gibi birçok konuya da değinilmiş… Keyifli bir okumaydı, tavsiye ederim.
“Müzikal anlatım, birçok yönüyle insanın duygu ve düşüncelerini, izlenim, tasarım ve dileklerini seslerle anlatması, içini dökmesidir. Müzik bundan ötürü “ortak bir dil” özelliği kazanmıştır. Değişik kıtalardaki değişik toplumların insanları bu nedenle müzik dilinde buluşabilmiş, müzikle anlaşabilmiştir.”
“Müzik yoluyla anlatılan sevinci, hüznü, şakayı, acıyı, yalvarışı, aşkı, protestoyu, öfkeyi, insanoğlunun daha nice ruhsal durumunu hissederiz.” (Müzik nedir, nasıl bir sanattır?/ Ahmet Say - syf:15-16)
Kitabı çok beğendim. Evrensel bir dil olan müzik ile edebiyatı birleştirmiş. Romanı okurken yeri geldiğinde okumayı bırakıp, adı geçen klasik müzik eserlerini dinledim. Bence iyi de oldu, yaşanan duyguları daha iyi hissetmemi sağladı.
Tabi ki içinde sadece müzik yok, Çin - Japonya savaşı, savaşların anlamsızlığı, dünya insanı olma gibi birçok konuya da değinilmiş… Keyifli bir okumaydı, tavsiye ederim.
January 11, 2022
Kitap mı okudum, müzik mi dinledim bilemedim, öyle güzeldi...
November 18, 2024
لقد عشت يا ري عمرك كلّه في لحظة واحدة، وعاشت هيَ فيك، لحظة واحدة فاصلة بين ما قبلها وما بعدها من عُمرٍ طويل، لحظة اختبأت بها في عتمة الخزانة، تراقب من شقها، كأيّ طفلٍ فضولي، وجه أبيك يُلكم، وكمانه تحت الحذاءِ العسكري يُهشّم، تسمع الأصوات وتلمح شيئًا يسيرًا من الوجوه، وتنسل إلى الزواية وأنت تُنصتُ إلى مقطوعةٍ يعزفها أبوك لأحدِ الجنود، ستبحثُ عنّها كثيرًا لاحقًا، وستبحثُ عن ذلك الجندي الذي طلبها.
كعادة الأدب الياباني، راقي، رفيع، وبديع
كعادة الأدب الياباني، راقي، رفيع، وبديع
December 31, 2024
Aceasta a fost ultima carte citită în acest an. O încântare, o reîntoarcere către sinele poetic de care îmi era dor...
October 18, 2023
"قطعة هائلة من الجليد قوامها العواطف المتجمدة بدأت تسيح شيئاً فشيئا، بباعث من تلك الحرارة الجوانية الراقدة رقدة دب اسود امريكي، قضي الشتاء في سبات ثم اخذ في الاستيقاظ رويدا، وبدنه يستفيق تدريجيا بقدر ما يدنو منه الربيع المنتظر.....
هو ذا الزمن يغادر تحجره، يهتز من جديد."
ري موزوساوا، طفل الحادية عشر، الذي فقد أباه وكل ما تبقي له منه كمان محطم وكتاب عنوانه أخبرني كيف ستعيش.....
"فلما أعياه التخبط في اللايقين آيس. أدرك أن قلوب العالم أجمعين، في هدأة عزلتها وطمأنينتها، هي أشبه شيء بمونادات حصينة، منكوية علي ذاتها، وأنها في نهاية المطاف كالاجساد في هذا العالم مفصولة بعضها عن بعض وغريبة، غربة موجعة، عن بعضها البعض."
في دمج مميز بين ذكرياته عن والده والملازم الذي أنقذه والموسيقي من جهة أخرى يخبرنا كيف تبنته عائلة فرنسية وكيف اختار مهنته لترميم كمان والده ذكراه الوحيدة عنه.
October 1, 2025
Acest roman l-am devorat și savurat. Este o carte atât de frumoasă și de tandra, cum rar mi-a fost dat să citesc. Punctul inițial care pornește toată acțiunea cărții este data de 6 noiembrie 1938 in Japonia, motiv pentru care o recomand din toată puterea mea sa fie citită toamna. 5***
May 11, 2024
Tokyo, 1938. An amateur musician named Yu is brutally captured by the military police for mingling with a Chinese musician. His son Rei witnesses the assault and manages to salvage Yu’s violin. A lieutenant gives Rei off for adoption to a French family that knew Yu. In 2003, Rei (now named Jacques) struggles with the weight of what happened as he pursues his vocation as a luthier.
This was such a beautiful book. I find the cover a perfect representation of the book. Kintsugi is a practice that is used traditionally to repair pottery with gold. And in this book Rei felt very much like that. Rei is introduced to us as someone who is damaged and trying to find ways to rehabilitate from his traumatic memories, the journey he goes through is soft and beautiful.
I truly enjoyed many elements of this book. It features music (obviously); the complex relationship of identity for adoptees and struggles to not lose your language; dealing with the complicated, violent past of your native country and understanding how not everything is black or white; and healing from trauma. The music aspects are not about playing music but more of instrument making and repairing (which I guess connects with the idea of healing surrounding Rei’s character).
As I was reading the book there was a scene where Rei asks for an egg to mix with his rice and I hated it, but then it turned out to be so beautiful. I wonder if it had been something Mizbayashi had experienced in France?
Two other things that I like were: 1) that Rei’s partner is a bow maker. How cute is it? He is a luthier and she is a bow maker lol. 2) Rei tries to maintain his Japanese by reading How Do You Live? by Genzaburo Yoshino. I’ve read it and I didn’t love it, but it’s also Hayao Miyazaki’s favorite book!
3.5 stars rounded down because I enjoyed it, but I wouldn’t say I loved it. It was a bit too quiet and I guess it felt like a hug, in a way, but I’m not into music-y books so those bits I didn’t care about.
This was such a beautiful book. I find the cover a perfect representation of the book. Kintsugi is a practice that is used traditionally to repair pottery with gold. And in this book Rei felt very much like that. Rei is introduced to us as someone who is damaged and trying to find ways to rehabilitate from his traumatic memories, the journey he goes through is soft and beautiful.
I truly enjoyed many elements of this book. It features music (obviously); the complex relationship of identity for adoptees and struggles to not lose your language; dealing with the complicated, violent past of your native country and understanding how not everything is black or white; and healing from trauma. The music aspects are not about playing music but more of instrument making and repairing (which I guess connects with the idea of healing surrounding Rei’s character).
As I was reading the book there was a scene where Rei asks for an egg to mix with his rice and I hated it, but then it turned out to be so beautiful. I wonder if it had been something Mizbayashi had experienced in France?
Two other things that I like were: 1) that Rei’s partner is a bow maker. How cute is it? He is a luthier and she is a bow maker lol. 2) Rei tries to maintain his Japanese by reading How Do You Live? by Genzaburo Yoshino. I’ve read it and I didn’t love it, but it’s also Hayao Miyazaki’s favorite book!
3.5 stars rounded down because I enjoyed it, but I wouldn’t say I loved it. It was a bit too quiet and I guess it felt like a hug, in a way, but I’m not into music-y books so those bits I didn’t care about.
September 11, 2022
Yayınevlerinin Japon edebiyatına ilgisinin arttığı son zamanlarda okurlar da sunulan eserlere yoğun ilgi gösteriyor olsalar gerek ki, bu kez çağdaş Japon edebiyatının çok güzel bir örneği Yapı Kredi Yayınları eliyle meraklılarıyla buluştu. Akira Mizubayashi çok özgün bir konu seçmiş ve onu masalsı tesadüflerin bağladığı bir uzun zamanlara yayılan bir kurmaca olarak işlemiş. Roman neredeyse bir "manga" kadar aksiyon içeriyor. Son derece hareketli. Bu yönüyle her yaştan okura hitap ediyor. Uzak doğu sanatı batıdan bakıldığında hep bir uzaklık söz konusudur. Sanırım bunun sebebi toplumların farklı manevi referanslara sahip olmasından kaynaklanıyor. "Can Kırığı" okunurken bu anlamda bir başkalık hissi vermeden okuru kendi dünyasına alıyor.
Mizubayasahi romanını Türkçe yazmış olsa tam da çevirmen Aysel Bora'nın kelimeleriyle yazacağına eminim. Uzun paragraf cümlelerde, yalınlık, içerikte kalma ve kelime zenginliğini bir arada kullanma gibi özellikler ancak tecrübeli ve ana dilini iyi kullanan tercümanlara has bir özellik. Çevirmen Aysel Bora da ayrıca kutlanmayı hak ediyor. Ellere gönüllere sağlık. Bu kitabın sinemaya uyarlanması an meselesi. Okurken film izler gibi okunuyor.
Mizubayasahi romanını Türkçe yazmış olsa tam da çevirmen Aysel Bora'nın kelimeleriyle yazacağına eminim. Uzun paragraf cümlelerde, yalınlık, içerikte kalma ve kelime zenginliğini bir arada kullanma gibi özellikler ancak tecrübeli ve ana dilini iyi kullanan tercümanlara has bir özellik. Çevirmen Aysel Bora da ayrıca kutlanmayı hak ediyor. Ellere gönüllere sağlık. Bu kitabın sinemaya uyarlanması an meselesi. Okurken film izler gibi okunuyor.
December 29, 2023
che due coglioni
August 6, 2025
This was such a beautiful and touching novel. The themes of loss, grief, and resilience are conveyed throughout the writing. The fact that the violin and music are symbols of the "soul" in the novel, that represent the resilience of those who were victims of the monstrosities of what war can bring, is what makes it impactful and memorable. These victims suffered life altering impacts, but yet persevered throughout the hurt and trauma, never forgetting the past but in a way honoring it by picking up the pieces and mending it to create something beautiful, captivating, stronger, and unforgettable. This is a novel that will stay with me, because it demonstrates how life is so ephemeral and delicate; and how everything can change in an instant for better or worse, but regardless to always choose to move forward with both the hurt, but most importantly with faith and hope for something better and wonderful.
September 4, 2022
Bir başyapıt değil!
Ancak son derece derli toplu kurgulanmış, güzel bir hüzünle anlatılmış, tertemiz ve ferah bir kitap. Dili ve anlatımı çok güzel, yazar şahane sözcükler ve benzetmeler bulmuş çıkarmış, çevirmen de hakkını vermiş.
Ömür boyu tutulan bir yas nasıl sağaltılır, hayatta bazen güzel tesadüfler de nasıl gerçekleşebilir Can Kırığı’nda anlatılıyor. İkinci Dünya Savaşı’nda atılan atom bombalarının verdiği tahribattan yeterince bahsetmediğimizi düşünüyorum. Herkes Almanların Yahudilere yaptıklarından binlerce defa bahsederken; Japonya’da neler olmuş bu o kadar konu edilmiyor. Can Kırığı da bir de sıradan Japon sivillerin gözünden bakıyor bir noktada.
Klasik müzik ve savaş, Japonya ve Fransa, kırık bir kemanının yıllar süren tamir yolculuğu…
Çok, çok beğendim. İçim açıldı.
Ancak son derece derli toplu kurgulanmış, güzel bir hüzünle anlatılmış, tertemiz ve ferah bir kitap. Dili ve anlatımı çok güzel, yazar şahane sözcükler ve benzetmeler bulmuş çıkarmış, çevirmen de hakkını vermiş.
Ömür boyu tutulan bir yas nasıl sağaltılır, hayatta bazen güzel tesadüfler de nasıl gerçekleşebilir Can Kırığı’nda anlatılıyor. İkinci Dünya Savaşı’nda atılan atom bombalarının verdiği tahribattan yeterince bahsetmediğimizi düşünüyorum. Herkes Almanların Yahudilere yaptıklarından binlerce defa bahsederken; Japonya’da neler olmuş bu o kadar konu edilmiyor. Can Kırığı da bir de sıradan Japon sivillerin gözünden bakıyor bir noktada.
Klasik müzik ve savaş, Japonya ve Fransa, kırık bir kemanının yıllar süren tamir yolculuğu…
Çok, çok beğendim. İçim açıldı.
January 19, 2022
Akıcı ve heyecanlı bir hikayesi ve merak uyandıran bir kurgusu olan, sıcacık, mutlu eden bir roman.
Birçok önemli konuyu da düşünmeye ve tartışmaya açan bir anlatım.
Çok beğendim.
“… herkes kendini öncelikle ve her şeyden önce her türlü aidiyetin üstünde bir birey olarak tanımlamalı…”, sf; 29.
Birçok önemli konuyu da düşünmeye ve tartışmaya açan bir anlatım.
Çok beğendim.
“… herkes kendini öncelikle ve her şeyden önce her türlü aidiyetin üstünde bir birey olarak tanımlamalı…”, sf; 29.
December 18, 2022
رواية عاطفية جمعت بين مأساة الحرب وقابلية الموسيقى على تبديد هذه المأساة او على الأقل مواساة ضحايا الحرب وما زاد من جماليتها هو الأستخدام المعتدل والمثالي برأيي للوصف والتشبيه فلم يكن بكثرة منفرة ولا بقلة تسبب الجمود في النص
March 27, 2024
Una historia sobre el pasado de Japón, sobre la pérdida y la belleza de la música. A mí ni fu ni fa, pero creo que es una lectura fácil y agradable para gente que quiere algo reconfortante, como una sopita caliente.
October 26, 2025
Mooi, ontroerend en een beetje traag: perfect boek voor wat herfstachtige dagen. Het boek beschrijft het leven van Rei die op jonge leeftijd wees wordt. Een aantal personen die aan Rei gelinkt is, zorgt ervoor dat zijn jeugd en verdere leven beschreven wordt waarbij de verschillende verhaallijnen aan het einde van het boek bijeen komen. Interessant om dit aan het thema klassieke muziek te verbinden. Mooi verhaal!
September 19, 2022
با احتیاط کتاب انتخاب کنید
علیه هیچ، نه چکمه نه دیکتاتوری!
خلاصهاش کنم، ناشران رگ خواب مخاطب کتاب را در بازار ایران پیدا کردهاند و از این طریق کتاب میفروشند. آنها با عبارتهایی مثل «موسیقی علیه صدای چکمهها»، «از نگاه سیاستهای توسعهطلبانه امپراتور، همه دشمناند» و… با مخاطب خود بازی میکنند و در نتیجه در بسیاری از موارد اعتمادش را لکهدار میکنند. کاری که در کوتاه مدت جواب میدهد ولی در دراز مدت اثرش دور شدن او از کتاب و مطالعه است. اتفاقی که در این وانفسای قیمت کتاب، منجر به ریزش مخاطبان اندک کتاب میشود.
«ساز شکسته» یکی از آثاری است که همین عباراتی که بالاتر گفته شد پشت جلدش نقش بسته و مخاطب هم که این روزها دنبال همانندسازی و یافتن نشانههایی در دل جامعه خود است، دست به انتخاب میزند. نشانههایی که شاید بتواند با ادبیات و همذاتپنداری با آن به روزهای پیش رو فکر کند و اینکه ببیند تاریخ چرخی است که میچرخد و روزهای بد را پشت سر میگذارد و روزهای خوش با خود میآورد و ادبیات میتواند نویدبخش روزهای در راه باشد.
آکیرا میزوباباشی نویسنده ژاپنی که در فرانسه اقامت داشته و بعد از بازگشت به وطنش به زبان فرانسه رمان نوشته و معتقد است که در زبان فرانسه سکنا گزیده، اثری نوشته از نظر زمانی از پیش از آغاز جنگ جهانی دوم آغاز میشود و تا ابتدای قرن بیستویک ادامه پیدا میکند. داستان پسری که انگیزهای جز احیای یاد پدرش، که همان ساز و صدای ساز او باشد ندارد و سالها برای رسیدن به این هدف صبر میکند.
«ساز شکسته» را نه میتوان صدایی علیه چکمهها دانست و نه علیه دیکتاتورها! در واقع این کتاب و داستانش تکلیف روشنی ندارد. نویسنده در یک برش طولانی قریب به ۶۰ ساله، تلاش کرده فضایی بسازد که تمام آن چیزهایی که میخواسته در آن قرار بگیرد. چیزهایی که به تنهایی هرکدام ظرفیت ساخت جهان داستانی داشتند ولی نویسنده در یک بافت نامنسجم و متراکم همه آنها را وارد کرده و در ازدحام سوژهها، آن چه که میخواسته ارائه کند را الکن و ناتوان عرضه کرده است.
ساخت ساز، پیروزی هنر بر خشونت سیاسی، عشق، وطن و… مضامینی است که در این داستان در کنار هم مطرح میشوند ولی هرکدام خیلی سطحی و پرداخت نشده باقی میماند و خواننده وارد جهان آنها نمیشود. برای مثال ساخت ساز و تعمیر آلات موسیقی به تنهایی یک جهان جذاب است که نویسنده بدون اینکه دربارهاش خیلی بنویسد گذرا از آن عبور کند تا زودتر به پایان کتاب برسد. عشقی که در این وسط شکل میگیرد نیز به تنهایی ظرفیت پرداخت و پیشبرد یک داستان را در خود داشت ولی همان هم در حد یک رابطه باقی میماند و خبری از شیدایی و دلدادگی نیست و نویسنده در سردترین حالت ممکن از ماجرای عاشقانه دو هنرآموز ساخت ساز عبور میکند. سایر مضامین نیز به همین نحوه دمدستی و ساده مطرح میشود و نویسنده تلاش زیادی برای باز کردن ماجرا نمیکند.
شخصیتهایی که در داستان حضور دارند نیز عمق زیادی ندارند. «رئی» که تجربه تلخ از دست دادن پدر و سپس مهاجرت را گذارنده و حالا پس از سالها تبدیل به یک استاد ساخت ویولن شده، نه پیچیدگی خاصی دارد و نه گزینههای متمایز کننده ویژهای. در عادیترین حالت ممکن شخصیتش تصویر شده و عشقی معمولی بین او و همسرش جریان دارد و آنقدر این عشق و رابطه سرد است که خواننده تصور میکند که اختلاف سنی فاحشی بین او همسرش در جریان است که اینطور سرد و بیاحساس در داستان حضور دارند. این در حالی است که میشد از ظرفیتهای داستانی موجود در متن برای میخکوب کردن خواننده استفاده کرد ولی نویسنده هیچ تلاشی در این زمینه نکرده و یک اثر دمدستی و سطحی را برای خواننده خود خلق کرده است. اتفاقی که اگر بهجای اسم نویسنده ژاپنی، نام یک نویسنده وطنی روی آن درج شده بود، با بدترین عبارات از آن یاد میشد ولی میبینیم که ناشری با عبارات رنگ و لعابدار خواننده خود را فریفته و اثری به غایت ضعیف را در دستان او قرار داده است.
ترجمه نیز حرف زیادی برای گفتن ندارد. مملو از ارجاعات درونمتنی (به خاطر فرهنگ ژاپنی) است که سبب میشود سکتههای آزارندهای در حین مطالعه ایجاد شود. هرچند که مترجم تلاش کرده با راهنمایی از افراد خبره متنی قابل فهم و روان عرضه کند ولی آنچه با آن روبهرو هستیم رضایتبخش نیست. هرچند این موضوع میتواند ریشه در متن اصلی داشته باشد و متوجه مترجم نباشد.
«ساز شکسته» ایده جذاب و درخشانی داشته که با یک پرداخت سردستی و سطحی تبدیل به اثری ضعیف شده و حرفهایی که میخواسته بزند را در گلو خفه کرده است. از توصیفات ناشر هم نباید به سادگی گذر کرد…
منتشر شده در مجله الکترونیک واو:
https://evav.ir/%d8%b9%d9%84%db%8c%d9...
علیه هیچ، نه چکمه نه دیکتاتوری!
خلاصهاش کنم، ناشران رگ خواب مخاطب کتاب را در بازار ایران پیدا کردهاند و از این طریق کتاب میفروشند. آنها با عبارتهایی مثل «موسیقی علیه صدای چکمهها»، «از نگاه سیاستهای توسعهطلبانه امپراتور، همه دشمناند» و… با مخاطب خود بازی میکنند و در نتیجه در بسیاری از موارد اعتمادش را لکهدار میکنند. کاری که در کوتاه مدت جواب میدهد ولی در دراز مدت اثرش دور شدن او از کتاب و مطالعه است. اتفاقی که در این وانفسای قیمت کتاب، منجر به ریزش مخاطبان اندک کتاب میشود.
«ساز شکسته» یکی از آثاری است که همین عباراتی که بالاتر گفته شد پشت جلدش نقش بسته و مخاطب هم که این روزها دنبال همانندسازی و یافتن نشانههایی در دل جامعه خود است، دست به انتخاب میزند. نشانههایی که شاید بتواند با ادبیات و همذاتپنداری با آن به روزهای پیش رو فکر کند و اینکه ببیند تاریخ چرخی است که میچرخد و روزهای بد را پشت سر میگذارد و روزهای خوش با خود میآورد و ادبیات میتواند نویدبخش روزهای در راه باشد.
آکیرا میزوباباشی نویسنده ژاپنی که در فرانسه اقامت داشته و بعد از بازگشت به وطنش به زبان فرانسه رمان نوشته و معتقد است که در زبان فرانسه سکنا گزیده، اثری نوشته از نظر زمانی از پیش از آغاز جنگ جهانی دوم آغاز میشود و تا ابتدای قرن بیستویک ادامه پیدا میکند. داستان پسری که انگیزهای جز احیای یاد پدرش، که همان ساز و صدای ساز او باشد ندارد و سالها برای رسیدن به این هدف صبر میکند.
«ساز شکسته» را نه میتوان صدایی علیه چکمهها دانست و نه علیه دیکتاتورها! در واقع این کتاب و داستانش تکلیف روشنی ندارد. نویسنده در یک برش طولانی قریب به ۶۰ ساله، تلاش کرده فضایی بسازد که تمام آن چیزهایی که میخواسته در آن قرار بگیرد. چیزهایی که به تنهایی هرکدام ظرفیت ساخت جهان داستانی داشتند ولی نویسنده در یک بافت نامنسجم و متراکم همه آنها را وارد کرده و در ازدحام سوژهها، آن چه که میخواسته ارائه کند را الکن و ناتوان عرضه کرده است.
ساخت ساز، پیروزی هنر بر خشونت سیاسی، عشق، وطن و… مضامینی است که در این داستان در کنار هم مطرح میشوند ولی هرکدام خیلی سطحی و پرداخت نشده باقی میماند و خواننده وارد جهان آنها نمیشود. برای مثال ساخت ساز و تعمیر آلات موسیقی به تنهایی یک جهان جذاب است که نویسنده بدون اینکه دربارهاش خیلی بنویسد گذرا از آن عبور کند تا زودتر به پایان کتاب برسد. عشقی که در این وسط شکل میگیرد نیز به تنهایی ظرفیت پرداخت و پیشبرد یک داستان را در خود داشت ولی همان هم در حد یک رابطه باقی میماند و خبری از شیدایی و دلدادگی نیست و نویسنده در سردترین حالت ممکن از ماجرای عاشقانه دو هنرآموز ساخت ساز عبور میکند. سایر مضامین نیز به همین نحوه دمدستی و ساده مطرح میشود و نویسنده تلاش زیادی برای باز کردن ماجرا نمیکند.
شخصیتهایی که در داستان حضور دارند نیز عمق زیادی ندارند. «رئی» که تجربه تلخ از دست دادن پدر و سپس مهاجرت را گذارنده و حالا پس از سالها تبدیل به یک استاد ساخت ویولن شده، نه پیچیدگی خاصی دارد و نه گزینههای متمایز کننده ویژهای. در عادیترین حالت ممکن شخصیتش تصویر شده و عشقی معمولی بین او و همسرش جریان دارد و آنقدر این عشق و رابطه سرد است که خواننده تصور میکند که اختلاف سنی فاحشی بین او همسرش در جریان است که اینطور سرد و بیاحساس در داستان حضور دارند. این در حالی است که میشد از ظرفیتهای داستانی موجود در متن برای میخکوب کردن خواننده استفاده کرد ولی نویسنده هیچ تلاشی در این زمینه نکرده و یک اثر دمدستی و سطحی را برای خواننده خود خلق کرده است. اتفاقی که اگر بهجای اسم نویسنده ژاپنی، نام یک نویسنده وطنی روی آن درج شده بود، با بدترین عبارات از آن یاد میشد ولی میبینیم که ناشری با عبارات رنگ و لعابدار خواننده خود را فریفته و اثری به غایت ضعیف را در دستان او قرار داده است.
ترجمه نیز حرف زیادی برای گفتن ندارد. مملو از ارجاعات درونمتنی (به خاطر فرهنگ ژاپنی) است که سبب میشود سکتههای آزارندهای در حین مطالعه ایجاد شود. هرچند که مترجم تلاش کرده با راهنمایی از افراد خبره متنی قابل فهم و روان عرضه کند ولی آنچه با آن روبهرو هستیم رضایتبخش نیست. هرچند این موضوع میتواند ریشه در متن اصلی داشته باشد و متوجه مترجم نباشد.
«ساز شکسته» ایده جذاب و درخشانی داشته که با یک پرداخت سردستی و سطحی تبدیل به اثری ضعیف شده و حرفهایی که میخواسته بزند را در گلو خفه کرده است. از توصیفات ناشر هم نباید به سادگی گذر کرد…
منتشر شده در مجله الکترونیک واو:
https://evav.ir/%d8%b9%d9%84%db%8c%d9...
October 15, 2021
Magnifique, tellement délicat malgré la violence des émotions ! J'avais entendu beaucoup de bien de ce roman, mais je ne m'attendais pas à ce qu'il me plaise autant. Le rythme est loin d'être palpitant, mais que l'écriture est belle !
Comme cette histoire est touchante, un hymne à la musique, aux musiciens, aux fabricants d'instruments, à travers le temps, les distances. D'ailleurs, je vous conseille de lire en ayant de quoi écouter de la musique à portée de main, les références étant dignes d'être savourées (dont ci-dessous La gavotte en rondeau de Bach jouée par Yehudi Menuhin - lien sur mon blog).
C'est également un hymne à l'humanité, à ce qui nous lie plus que ce qui nous sépare, avec en arrière-plan un livre de Yoshino Genzaburo que j'ai lu récemment (Et vous, comment vivrez-vous ?).
Comme cette histoire est touchante, un hymne à la musique, aux musiciens, aux fabricants d'instruments, à travers le temps, les distances. D'ailleurs, je vous conseille de lire en ayant de quoi écouter de la musique à portée de main, les références étant dignes d'être savourées (dont ci-dessous La gavotte en rondeau de Bach jouée par Yehudi Menuhin - lien sur mon blog).
C'est également un hymne à l'humanité, à ce qui nous lie plus que ce qui nous sépare, avec en arrière-plan un livre de Yoshino Genzaburo que j'ai lu récemment (Et vous, comment vivrez-vous ?).
January 26, 2022
Mi-a plăcut enorm acest roman emoționant despre puterea muzicii și vindecarea mai multor inimi frânte.
O poveste plină de duioșie relatată cu blândețe enormă despre oamenii care aveau o relație extrem de intensă cu muzica.
Romanul redă viața unui băiat care rămâne orfan, când tatăl său este arestat de Poliția Militară în anul 1938 în Tokyo, în timpul uneia dintre repetițiile unui cvartet de coarde format pe principiul plăcerii muzicale. Iar vioara paternă devine coloana vertebrală a vieții sale.
M-a impresionat descrierea meseriei de lutier, pasiunea pentru arta de a reda sunetele inimii, informații despre orașele Cremona și Mirecourt ( marele centre ale luteriei).
Recomand 💓
"Melancolia este o formă de rezistență."
"Hikokumin (trădător de țară) este un cuvânt urât, care îl dezonorează pe cel care îl pronunță, și nu pe cel căruia i se adresează."
"Vioara este o ființă sensibilă."
O poveste plină de duioșie relatată cu blândețe enormă despre oamenii care aveau o relație extrem de intensă cu muzica.
Romanul redă viața unui băiat care rămâne orfan, când tatăl său este arestat de Poliția Militară în anul 1938 în Tokyo, în timpul uneia dintre repetițiile unui cvartet de coarde format pe principiul plăcerii muzicale. Iar vioara paternă devine coloana vertebrală a vieții sale.
M-a impresionat descrierea meseriei de lutier, pasiunea pentru arta de a reda sunetele inimii, informații despre orașele Cremona și Mirecourt ( marele centre ale luteriei).
Recomand 💓
"Melancolia este o formă de rezistență."
"Hikokumin (trădător de țară) este un cuvânt urât, care îl dezonorează pe cel care îl pronunță, și nu pe cel căruia i se adresează."
"Vioara este o ființă sensibilă."
October 26, 2022
Una novela con una sensibilidad y melancolía que emociona desde la primera hasta la última página.
Pese a que se sitúa durante el gobierno dictatorial en Japón, tranquilamente podría situarse en la dictadura argentina, y eso es lo que duele y emociona. Que estas ficciones podrían tranquilamente no serlo.
El arte como instrumento y alimento para la memoria excelentemente empleado por el autor.
La verdad, no entre con muchas expectativas a esta lectura, la música clásica o los violines no me conmueven particularmente. Pero resultaron ser el ingrediente principal en esta obra.
Pese a que se sitúa durante el gobierno dictatorial en Japón, tranquilamente podría situarse en la dictadura argentina, y eso es lo que duele y emociona. Que estas ficciones podrían tranquilamente no serlo.
El arte como instrumento y alimento para la memoria excelentemente empleado por el autor.
La verdad, no entre con muchas expectativas a esta lectura, la música clásica o los violines no me conmueven particularmente. Pero resultaron ser el ingrediente principal en esta obra.
June 18, 2024
Muziek vebindt
Allereerst heeft dit boek mijn interesse in klassieke muziek aangewakkerd. Voorheen ik aan dit boek begon, kende ik weinig tot niets van dit genre muziek. Dit boek heeft mijn ogen geopend en bevatte zeker ook een aantal voorbeelden die ik tijdens het lezen heb opgezet.
Op het eerste gezicht gaat het boek over een zoon en de viool van zijn verdwenen vader. Het verhaal volgt hoe hij door zijn leven heen een trauma probeert te verwerken, met muziek als leidraad. Het boek gaat echter veel dieper. Het behandelt de rol van muziek in het leven, hoe een bepaald nummer een herinnering, geur of kleur weer naar boven kan halen. Het gaat over hoe muziek verbindt.
In het boek volg je Rei, wiens verhaal begint als jongetje en eindigt op oude leeftijd. Samen met hem leg je door het boek heen de puzzel over wie zijn vader was en welke invloed hij en de muziek hadden op andere mensen in zijn leven.
Ik ben blij dat ik dit boek in de krant vond. Het werd aangeraden door De Boekuil, een lokale boekhandel hier in de buurt. Ik ben hen dankbaar voor deze tip, want zelf had ik het nooit gekocht of geleend.
Nu ga ik me alvast verdiepen in de klassieke stukken uit dit boek.
Allereerst heeft dit boek mijn interesse in klassieke muziek aangewakkerd. Voorheen ik aan dit boek begon, kende ik weinig tot niets van dit genre muziek. Dit boek heeft mijn ogen geopend en bevatte zeker ook een aantal voorbeelden die ik tijdens het lezen heb opgezet.
Op het eerste gezicht gaat het boek over een zoon en de viool van zijn verdwenen vader. Het verhaal volgt hoe hij door zijn leven heen een trauma probeert te verwerken, met muziek als leidraad. Het boek gaat echter veel dieper. Het behandelt de rol van muziek in het leven, hoe een bepaald nummer een herinnering, geur of kleur weer naar boven kan halen. Het gaat over hoe muziek verbindt.
In het boek volg je Rei, wiens verhaal begint als jongetje en eindigt op oude leeftijd. Samen met hem leg je door het boek heen de puzzel over wie zijn vader was en welke invloed hij en de muziek hadden op andere mensen in zijn leven.
Ik ben blij dat ik dit boek in de krant vond. Het werd aangeraden door De Boekuil, een lokale boekhandel hier in de buurt. Ik ben hen dankbaar voor deze tip, want zelf had ik het nooit gekocht of geleend.
Nu ga ik me alvast verdiepen in de klassieke stukken uit dit boek.
August 19, 2024
در خلال سالهای جنگ ژاپن و چین،
پدرِ پسری ۱۱ ساله به همراه سه دوست چینیش یک کوارتت(گروه موسیقی چهار نفره) زهی تشکیل دادن و در مرکز فرهنگی شهرداری توکیو مشغول به تمرین هستن که ناگهان سربازان ارتش به ساختمان میریزن و ویولون پدر رئی رو میشکنن و چهارنفر نوازنده رو هم به جرم خیانت دستیگر میکنن!
رئی که از توی کمد شاهد تمام این ماجراست نجات پیدا میکنه و ستوانی که بعد از ماجرای شکسته شدن ویولون به باقی سربازها پیوسته، متوجه حضور رئی میشه ولی حرفی نمیزنه و فقط با یک لبخند، ویولون شکسته ی پدر رو به پسر تحویل میده و میره…
سالها میگذره و حالا رئی که پیرمردی ۷۰ و اندی ساله ست و تو حرفه ی سازسازی مشغول به کاره، ویولون پدرش رو احیا کرده و کمی بعد با نوه ی همون ستوانی که در نوجوانی نجاتش داده، ملاقات میکنه…
من متوجه شدم شاید به خاطر خلاصه ی کتاب یا تعریف های غلط، خیلی ها فکر کردن این کتاب به مسائل سیاسی و اتفاقاتی که معمولا طی جنگ برای هنرمندان و روشنفکران در کشورها و حکومتهای مختلف میوفته پرداخته ولی خب اصلا اینطور نیست و به هیچ وجه با این دید سراغ کتاب نرید که حتما نا امید خواهید شید!
داستان کتاب هم چیز خاصی نداشت، روون و ساده بود و پر از اصطلاحات موسیقی!
من به همین خاطر ازش بدم نیومد ولی کاملا متوسط بود و شاید مورد پسند بعضیا نباشه..
پدرِ پسری ۱۱ ساله به همراه سه دوست چینیش یک کوارتت(گروه موسیقی چهار نفره) زهی تشکیل دادن و در مرکز فرهنگی شهرداری توکیو مشغول به تمرین هستن که ناگهان سربازان ارتش به ساختمان میریزن و ویولون پدر رئی رو میشکنن و چهارنفر نوازنده رو هم به جرم خیانت دستیگر میکنن!
رئی که از توی کمد شاهد تمام این ماجراست نجات پیدا میکنه و ستوانی که بعد از ماجرای شکسته شدن ویولون به باقی سربازها پیوسته، متوجه حضور رئی میشه ولی حرفی نمیزنه و فقط با یک لبخند، ویولون شکسته ی پدر رو به پسر تحویل میده و میره…
سالها میگذره و حالا رئی که پیرمردی ۷۰ و اندی ساله ست و تو حرفه ی سازسازی مشغول به کاره، ویولون پدرش رو احیا کرده و کمی بعد با نوه ی همون ستوانی که در نوجوانی نجاتش داده، ملاقات میکنه…
من متوجه شدم شاید به خاطر خلاصه ی کتاب یا تعریف های غلط، خیلی ها فکر کردن این کتاب به مسائل سیاسی و اتفاقاتی که معمولا طی جنگ برای هنرمندان و روشنفکران در کشورها و حکومتهای مختلف میوفته پرداخته ولی خب اصلا اینطور نیست و به هیچ وجه با این دید سراغ کتاب نرید که حتما نا امید خواهید شید!
داستان کتاب هم چیز خاصی نداشت، روون و ساده بود و پر از اصطلاحات موسیقی!
من به همین خاطر ازش بدم نیومد ولی کاملا متوسط بود و شاید مورد پسند بعضیا نباشه..
February 9, 2023
رواية رقيقه، عاطفيه، وهادئة.
كأن مِنْ كتب احرف هذه الرواية كان يعيش في سكينة وهدوء.
رواية تدور وتطور مِنْ موقف مؤثر حدث للطفل ري ميزوساوا.
كأن مِنْ كتب احرف هذه الرواية كان يعيش في سكينة وهدوء.
رواية تدور وتطور مِنْ موقف مؤثر حدث للطفل ري ميزوساوا.
May 18, 2024
يحدث ان يسرقك كتاب انيق من نفسك وما حولك فيجعل منك مثل ناسك منعزلا العالم في صومعته
فكيف إذا كان كتاب مكتوب بلغة أنيقة آسرة مثل نوتة موسيقية تبعث في خلاياك الروح بإيقاعها ؟!
بالتأكيد ستكون قراءة مميزة مختلفة باعثة الشجن والحب وكل مشاعرها فيك!!
يا إلهي نقرأ قصة حزينة جميلة بكل التفاصيل
نقرأ عن الموسيقى وشوبارت
كيف هي الموسيقى كأداة في وجه العنف في هذا العالم
وعندما تتحول الموسيقى كرسالة عابرة هذا العالم المجنون والوحشي لتلقي سلامًا وأمانًا في وجه كل من يطلبهم
كم بكيت وانا اقرا هذه الرواية
فالدموع هي الأخرى كونشيرتو حب وشجن
فكيف إذا كان كتاب مكتوب بلغة أنيقة آسرة مثل نوتة موسيقية تبعث في خلاياك الروح بإيقاعها ؟!
بالتأكيد ستكون قراءة مميزة مختلفة باعثة الشجن والحب وكل مشاعرها فيك!!
يا إلهي نقرأ قصة حزينة جميلة بكل التفاصيل
نقرأ عن الموسيقى وشوبارت
كيف هي الموسيقى كأداة في وجه العنف في هذا العالم
وعندما تتحول الموسيقى كرسالة عابرة هذا العالم المجنون والوحشي لتلقي سلامًا وأمانًا في وجه كل من يطلبهم
كم بكيت وانا اقرا هذه الرواية
فالدموع هي الأخرى كونشيرتو حب وشجن
August 21, 2023
A very moving and beautiful story that never becomes overly sentimental. The translation isn’t bad per se but did feel a bit wooden/clunky at times. But this may have been due to the source text. As my French is terrible this is hard to say. Still, I enjoyed this book very much!
Displaying 1 - 30 of 418 reviews