Moordenaars en hun motieven: Monsters of mensen?

by Jef Vermassen

In elke mens schuilt helaas een potentiële moordenaar. Levensdelicten worden als beestachtig ervaren, maar doorgaans doden dieren geen soortgenoten. Alleen mensen en sommige mensapen zijn ertoe in staat. In Moordenaars en hun motieven: Monsters of mensen? vertelt strafpleiter Jef Vermassen het onthutsende verhaal van de menselijke wreedheid in al haar facetten.

Moordenaars zijn en blijven mensen, hoe monsterachtig hun daden ook lijken. Ze komen uit alle rangen en standen. Jef Vermassen toont de vele gezichten van moord - van partnerdoding tot genocide. Hij ontleedt zo nauwkeurig mogelijk de motieven van moordenaars. Voortdurend stelt hij zich de vraag naar het waarom van hun soms zo onbegrijpelijke daden.

Jef Vermassen schrijft zoals hij pleit: met gedrevenheid. Die eigenschap vormt de kern van zijn engagement als strafpleiter-criminoloog en maakt van Moordenaars en hun motieven een even ontluisterend, moedig als belangrijk boek. Moordenaars en hun motieven zal niemand onbewogen laten.

Genres: Nonfiction, True Crime, Audiobook, Psychology, Crime

620 pages, Paperback

First published January 1, 2004

About the author

Jef Vermassen is een Belgisch advocaat, strafpleiter en auteur. Hij studeerde aan het Sint-Lievenscollege te Gent. Vermassen verwierf bekendheid in Vlaanderen door de verdediging van verdachten en slachtoffers in grote moordzaken. Een van zijn eerste zaken was de verdediging van Freddy Horion waar hij sterk pleitte tegen de doodstraf. Hij bekwam over heel zijn carrière zo'n 16 vrijspraken van beschuldigden bij het hof van assisen, wat eerder zeldzaam is. Naar eigen zeggen verdedigt hij enkel beklaagden van wier onschuld hij overtuigd is of die hun misdaad hebben bekend. Hij stopte een tijd met assisenzaken toen hij er niet in slaagde een cliënte vrij te pleiten in de Oostkampse beerputmoord. Hij trad nadien vooral op als raadsman van burgerlijke partijen.

In het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw verdedigde hij onder meer de rechten van de Belgische natuurlijke vader van Baby D., de belangen van de ouders van Luna Drowart bij de Moord op Oulematou Niangadou en Luna Drowart, de belangen van de familie Demoor bij de doodslag op Guido Demoor. Hij pleitte voor de familie van Els Van Doren, burgerlijke partij in de assisenzaak van de parachutemoord. Hij verdedigt de familie van Annick Van Uytsel in de Zaak-Janssen, alsook de ouders van twee vermoorde baby's bij de steekpartij in Sint-Gillis-bij-Dendermonde.

Hij staat bekend voor zijn kennisrijke stijl en vermogen om ingewikkelde juridische zaken eenvoudig uit te leggen. Om die reden is hij een vaak gevraagde commentator in de Vlaamse pers en op de Vlaamse en Nederlandse televisie.

Hij verrichtte onderzoek naar moord in Vlaanderen en Brussel en onderzocht hiervoor 1200 zaken. Op basis hiervan verzamelde hij heel wat statistisch studiemateriaal. In oktober 2004 bracht hij het boek Moordenaars en hun motieven uit, waarin hij onderzoek deed naar de hedendaagse motieven voor moord. Het boek werd een bestseller. In 2017 bracht hij het boek Meester, ik heb geen tranen meer uit.

In het proces tegen Els Clottemans vertegenwoordigde hij de burgerlijke partijen. Door zijn aanpak oogstte hij tegenkanting maar hielp hij ook de openbare aanklager met het overtuigen van de jury. Zijn tegenstrever was advocaat Vic Van Aelst.

Reviews

[Ann · Rating 1 out of 5]

Wat een banaal boek. Van zo'n ervaren strafpleiter verwachtte ik toch een interessante analyse van de verschillende types moordenaar gekruid met persoonlijke inzichten in hun psyche.
Dat dierenvriend Vermassen even wil aanstippen dat onze gewoonte om over beestige daden te spreken fout is omdat dieren zoiets niet doen tot daaraan toe. Maar om daar een heel hoofdstuk aan te wijten en er Gorilla's in de mist en wat nog al niet bij te sleuren. Daarna gaat het over taal en hoe gevaarlijk ruzie is.
Het hele boek is niet meer dan een opsomming van algemeen gekende weetjes die gepresenteerd worden met een allure alsof het een wereldschokkende ontdekkingen zijn. Blijkbaar denkt Vermassen dat zijn lezers geschokt gaan zijn over zijn bewering dat 'iedereen een moordenaar kan wrden". En dan het taalgebruik. "Met vlammende woorden gefabriceerd in de oververhitte smidse van ons woedende brein gaan we de ander te lijf. Zonder het goed en wel te beseffen veroorzaken we brandwonden in de ziel met soms blijvende merktekens." En dat 597 pg lang.

[Maaike · Rating 2 out of 5]

Dit boek zou het perfecte voorbeeld kunnen zijn van studenten (waaronder ikzelf) die een essay moeten schrijven en een minimum aantal woorden opgelegd krijgen en deze proberen te halen. Dit boek had echt 200 pagina's kunnen zijn i.p.v. 620..

[Kevin Dero · Rating 3 out of 5]

In zijn geheel beschouwd is het echt een interessant boek, ik heb het gevoel dat ik veel heb bijgeleerd en soms gruwelijke daden in een betere context kan begrijpen (niet goedkeuren natuurlijk). Vooral de voorbeelden van persoonlijke zaken van meester Vermassen waren uiterst interessant.

Maar het begint met minstens 100 pagina's over de dierenwereld, en hoe mensen uniek zijn op vlak van moorden. Het is niet dat dit niet interessant was, maar het aandeel van dit onderdeel staat niet in verhouding tot het onderwerp van het boek. Meer algemeen valt de auteur tot vervelens toe in herhaling, sommige conclusies heb ik zeker 3 keer opnieuw gelezen.

Persoonlijk kan ik me niet inbeelden dat ik dit boek opnieuw zou willen lezen, maar ondanks een aantal minder interessante onderdelen, kan ik dit boek toch aanraden dankzij een meerderheid aan boeiende onderwerpen.

[Pamela Simoens · Rating 1 out of 5]

Een ellenlang betoog. Vermassen wou zeer grondig zijn, maar schrijft een wel zeer lange inleiding waarin zeer breed uitgeweid wordt over zaken die iedereen al weet.

[Laura · Rating 5 out of 5]

Dit is zijn eerste boek geschreven door Jef Vermassen in 2004. Hij is één van Vlaanderen bekendste strafpleiter en auteur. Hij werd vooral gekend door de rechtszaken voor het Hof van Assisen door de verdediging van verdachten en slachtoffers in grote moordzaken. Hij doet dit al meer dan 30 jaar.

Het is een grote aanrader om het boek te lezen, non-fictie. Niet voor iedereen weggelegd, ondanks dat de verhalen die de auteur schrijft waargebeurd zijn. Hoe onmenselijk men kan zijn om deze feiten al dan nog te plegen. In de 'inleiding' is het meer zijn kennis en hoe men te werk gaat.

Als advocaat is het belangrijk dat men kan luisteren maar niet spreken tegen zijn/haar cliënt. Men moet eerst de context begrijpen vooraleer men verder kan. De advocaat wordt gezien als een tolk, die de nuances begrijpt.

-Als de ziele luistert ...
Men moet inzicht krijgen in en buiten de rechtzaal, door pleidooien, debatten, intervieuws en lezingen. "Mensen oordelen zeer gemakkelijk op basis van oordelen". Het is een rechtstreeks dialoog van daders en slachtoffers. Vermassen wil zijn ervaring doorgeven. De criminologie is één van het bekendste kenmerk in assisen zaken. De criminoloog moet een blikveld scheppen, elk levensverhaal is 'uniek'. Men moet de 'rode draad' ernstig nemen, het is een belangrijk onderdeel van een plot of verhaallijn. Een advocaat moet beide partijen verdedigen. Meestal is er een subjectieve vertaling van een objectief feit. Het merendeel van alle levensdelicten gebeurt met een vuurwapen. De meest gesteld vraag is: "Kan je dat bewijzen". De pers geeft niet noodzakelijk alle waarheid. Daders kunnen zowel vrouwen als mannen zijn, verschillende leeftijd, toestand relatie, wapen, dag-week-uur aan de hand van de dag: weekdag, weekend of verlengd weekend. Dit zijn allemaal natrachtbare gegevens. Het motief is altijd een speurtocht. Dit is het moeilijkst om te controleren, "het is een dader zijn geheim". De journalisten zoeken daarbij altijd naar de waarom van de feiten. De sensatie wint meestal van de informatie. De sleutel is naar wat je opzoek bent. Alles moet waarheidsgetrouw gaan.

-Op zoek naar motieven
De rechter verduidelijkt hun drijfveer was om de feiten te plegen, waarvoor zij maatschappelijk ter verantwoording worden gesteld. Ondanks een groot publiek, is er veel misvatting. Hoe mensen het leven van de medemens ontnemen, is moeilijk te begrijpen. Men verwacht dat de advocaat alles goed kan praten, dit kan uiteraard niet. Advocaat en de criminoloog hebben deels dezelfde taak. 'Taal' van de crimineel begrijpen, leren luisteren. Niet alleen de crimineel, maar ook zelfmoordenaars en geesteszieken leren ons nuttige levenslessen. Zij hebben vooral veel te zeggen over ons, deze zijn zeer objectief. De confrontatie met de waarheid is altijd hard, maar waarheid is pijnlijk. Men geeft een vertekende kijk op het gedrag van de medemens: uit eigen emotie, weinig luisterbereidheid en wanhopig gedrag. Hulp ogenblik dader en slachtoffer komt te laat.

-Zinloos geweld bij nader toezien soms erg zinvol
De vraag 'waarom' iemand een persoon dood. Wij als publiek zijn altijd benieuwd naar een reden. Conclusie is nooit zinloos, als je feiten door het oog van de betrokkene ziet. Zowel daders en slachtoffers. Aan elk menselijk handelen is een motief, het is niet "zomaar" gebeurt. De plaats, tijdstip, leeftijd betrokkenen, manier waarop het dode lichaam wordt achtergelaten. De criminoloog decoderen van crimineel taalgebruik: het verbaal en het niet-verbale. Voorbeeld: een slachtoffer messteken toebrengen als je weet dat er twee volstaan. Maar uiteindelijk als men overmatig veel (=overkill) toebrengt verraadt de gemoedstoestand. Een moord gebeurt door pure emotionaliteit. Boosheid en woede: er is geen enkele manier om zijn gedrag te beheersen. Woede + boosheid = ontploffing. Hoeveel letsel, waar (plaats), symbolische lichaamsdelen: ogen: kan op dat ogenblik kan blik van slachtoffer niet aan. Keel: dicht knijpen, persoon het zwijgen opleggen. Hart: centrum van het menselijk bestaan, fysiek zeer emotioneel. Schaamstreek: concentratie geweld, afreageren voor zichzelf op een seksueel kwellende zone. Doders nagenieten na wat ze hebben gedaan, zegt veel over hun gewetenfunctie. Sommige tonen 'wroeging': spijt, schuldbesef of verdriet.

- Het onbespreekbare bespreekbaar maken
Er zijn diverse menselijke doderstypes, delicate aangelegenheid. Discussie omtrent doodslag, "wie" is louter emotioneel opgesteld. Enkel morele verontwaardiging, weerbarstige afsluit voor verstandelijke argumenten, geen inzicht verwerven in de moeilijke materie. Doden van een medemens laat ons erg beroert, is niet meer dan normaal. Enkel een psychopaat, laat alles onberoerd en geeft meer inzicht in ons eigen handelen. Door rationele argumenten en hoe heilzaam we zijn.

-Het kan ons allemaal overkomen
Assisenprocessen, argumentatie: "in sommige omstandigheden zijn wij allen in staat te doden". Alleen één voorwaarde, er moet voldoende negatieve omstandigheden zijn. In samenloop met een fatale uitbarsting agressie. Een advocaat-generaal is een tegenspeler, hij is de vertegenwoordiger van de maatschappij bekend als symbool van het dragen van de rode toga. Voorbeeld: zelfs een advocaat-generaal heeft zijn vrouw vermoord, waarvan hij in het verleden zei dat hij dit 'nooit' zou aanrichten. De hoge positie van de man was weg, de houding en taal was anders. Achteraf had hij wel inzicht in de problematiek. Zijn inzicht was te laat, hij werd veroordeeld voor twintig jaar dwangarbeid. Ondraaglijk leven bewees hij zelf als je het leven van iemand ontneemt.***
Eerbiedig magistraat blijft erbij dat het hem niet kan overkomen, "het kan ons allen overkomen". Inzicht in onszelf.
*** Noot: op 8 augustus 1986 doodde Corneil Briquet zijn echtgenote Francine Dengis in de echtelijke woning te Marchienne-au-Pont.

-Het vermogen tot wreedheid schuilt in elk van ons
Een groot voorbeeld is de Holocaust, hoe mensen in staat zijn hun medemens massaal te vermoorden. De 'jodenjacht', uitroeiingskampen onvoorstelbare mensonterende daden. Jan Van Laender (auteur), wie in zijn eigen goedheid gelooft. Geluk nooit te zijn blootgesteld aan de omstandigheden die het 'kwaad' in ons wakker maken. De scheidingslijn tussen goed en kwaad loopt dwars door het hart van iedere mens, dit is een rationele verklaring van de menselijke agressie. Dit geeft een nieuw inzicht in de psychologie. Het doodden van de medemens is als een 'beest' omschreven. Terwijl uiteindelijk het gaat om typisch menselijk gedrag, hoe onmenselijk het oog mag lijken.

-Het staat op hun gezicht niet te lezen
Moordenaars worden gezien als dieren voor de gewone medemens. Moordenaars lijken hard op ons in plaats van dat ze verschillen. Voorbeeld: een vriend van Vermassen heeft zijn straf uitgezetten, kreeg penitentiair verlof: strafuitvoering die wordt toegekend door de Minister van Justitie meer bepaald door de Dienst Individuele Gevallen (DIG). Het is niet omdat iemand gedurende enkele ogenblikken in zijn leven de controle is verloren over zijn impulsen dat hij niet meer in tot maatschappij behoort. De veroordeelde mag tijdens de verloven in samenspraak met de Psychologische Dienst (PSD) ~ Gevangenis en VDAB of op eigen houtje de mogelijkheid inzake arbeidszorg kan verkennen en contacten te leggen. Het is niet omdat hij deze feiten heeft gepleegd, dat hij plots niet meer alle menselijke kenmerken heeft. Seriemoordenaars gaan zeer sympathiek overkomen, dikwijls aantrekkelijk en via het uiterlijk je weten te charmeren. Ze zijn vlot en onopvallend. Ze bewegen zich humaan (zachtaardig) door het leven.

Onze vooroordelen laten varen en de klassieke taboes doorbreken, de rationaliteit is vereist. Als het fatum (noodlot) toeslaat moet men instaat zijn om spreken.

"Een mens is inderdaad maar een mens, zelf al wordt hij een onmens!"

Om personen beestig te gaan noemen voor wat ze gedaan hebben is verkeerd, het is wel handig maar is niet fair. Het is een emotionele blunder. De wandaden die mensen plegen worden als iets 'dierlijks' voorgesteld. Daarbij past het 'gewone' volk de doorwijzingstechnieken toe. Hoe afschruwelijker de feiten zijn, hoe meer afstand we nemen. Wij willen ons distantiëren (afstand nemen) van deze personen. Maar zolang dieren zich volgens onze normen gedragen worden ze aanvaard en gekoesterd. Dieren hebben iets 'menselijk'. De schuldigen zijn geen soortgenoten meer, hun gedrag wordt als onherkenbaar voorgesteld. Omdat wij er ons niet in herkennen. Omdat dit geen mensen kunnen zijn, zijn het 'beesten'. Daarbij passen we doorsluistactiek toe, het is hypocriet en zeer onjuist. Slechtheid is nu éénmaal menselijk. Het misplaatste adjectief 'beestig' heeft één doel, wij willen niet geconfronteerd worden met de duistere kant in onszelf. Een ander woord voor 'beestig' is 'monster'achtig (variant). Het is prehistories, daden zijn agressief maar de reactie blijft hetzelfde. De reactie nadien voor wat men gedaan heeft bij het slachtoffer wordt niet aanvaard. Daarbij vaak de reactie "ze moesten hem...". Vul zelf maar aan, iedereen heeft een oordeel op zaken die ze niet of amper kennen. De gruwel heerst zeer sterk op emotioneel vlak, dit geeft natuurlijk een vertekend beeld weer en feiten zijn essentieel. *** De mens is zeer ijdel.
***NOOT: Lombroso - vermaard criminoloog - "geen volwaardig mens" (de moordenaar) ~ situering tussen mens en dier.

Ieder mens wil een gerust geweten. De sadistiche glimlach van een serie- en massamoordenaars daar kunnen wij niet mee leven. Geen emotie, onmenselijk. Sadisme is pijn doen met genot als doel. Het is 'typisch' menselijk. Dieren zitten niet zo in elkaar. Vertekend beeld, gebrek aan objectieve kennis.

In sprookjes wordt het kwaad altijd bestreden, ze krijgen een "welverdiende loon". Het kwaad wordt definitief vernietigd en zo krijgt het verhaal een 'happy end'. Zodat recht geschied, als de gevoelens van boosheid en wrok bevredigd zijn vormen er zich parallelle gevoelens. Als de misdadiger wordt geëxecuteerd is hij het leven niet meer waard, maar vinden de mensen het goed dat hij wordt opgeruimd. Als de bron van angst is vernietigd, verdwijnt ook de angst zelf. Goed versus kwaad is zeer simplistisch. Mensen zijn heel wat wreedaardiger dan dieren. Het dreiggedrag is om af te schrikken, imponeergedrag is om te waarschuwen. Elk individu en ook de hele samenleving leeft hierop. Zo voorkomen we de 'grote' agressie. Elk jaar vieren we de nationale feestdag en het kan niet plaatsvinden zonder een militair defilé (optocht). Het is een centraal thema, om te laten zien hoe 'sterk' en 'paraat' wij zijn. Dit is hun boodschap. We passen ook verzoeningsrituelen toe, is een kalmeringsritueel. Voorbeeld: "een jong dier bijt niet", het dier doet dit om te spelen. Zelfs 2000 jaar terug werd er in steen gegrift "ge zult niet doden", het was een morele toetssteen. Maar op heden hebben we ons niet aan die 'wet' gehouden. De geschiedenis is zeer 'rood' gekleurd, daarbij is veel bloed vergoten.

Het boek is er uiteindelijk omdat men het motief weet van de dader, zodat men de waarheid weet en niet simplistisch via de pers. Zoals in begin feiten worden verdraaid, dit is ook menselijk. Ieder handelen dat wij verkeerd toepassen willen we zelden toegeven.

Alle verhaallijnen van slachtoffers in het boek zijn waargebeurd, voor meer details zeer expliciet de verhalen die men boven haalt. Kunnen zeer ernstig zijn tot wel gruwelijk. Maar achter elk daad schuilt een reden die de meesten niet weten, daarbij mag men niet te snel oordelen.

In het boek beschrijft hij zeden feiten met genoeg details, voor alle misdaden te willen weten is het absoluut een must om het boek te lezen, het boek is een doordenker. De spreekwoorden en metaforen die men gebruikt, zijn zeer nauwkeurig gekozen. Er zal wel iets of wat in het boek staan dat je aan jezelf herkent.

Het boek heeft voor mij geen negatieve punten, alleen de doordenkers daarvoor duurt het lezen wat langer. Het positieve is dat men meer kennis opdoet hoe het er aan toe gaat in de maatschappij.

Ik vond dit een heel mooi, 'aangenaam' boek. Het is echt het lezen waard voor personen die graag lezen over rechtszaken en dergelijke... Het zijn nog steeds waargebeurde verhalen. Ik wil zeker en alvast nog zijn tweede boek lezen. Ik raad het zeker aan. Ik heb nu vooral veel informatie gegeven over de inleiding, voor echt alle verhalen te gaan beschrijven zou ik woorden te kort komen. Als ik nu de verhalen zou moeten vertellen worden de daders herkend, het is niet dat we deze mensen zouden moeten herdenken maar de slachtoffers. Het is één van de gebeurtenissen die men niet zou moeten aanrichten maar met spijt gebeurt dit hedendaags. Zelfs worden er moorden ontdenkt en andere zullen nooit geweten zijn.

Michiels Laura - Koninklijk Atheneum Zottegem

[Nathan Laroy · Rating 2 out of 5]

Vermassens boek is geen goed boek. Ik stopte voor de 200ste pagina. Dit boek pretendeert een nauwkeurige analyse te zijn van de moordlustige psychologie van de mens. In feite is het een herkauwen van antropologische werken van de vorige eeuw--althans dat stuk dat ik kon uithouden te lezen--, een reflectie van ego dat de limieten van de eigen kennis niet inziet, en bovenal dus erg pretentieus. Jef Vermassen is een advocaat, en dus verwachtte ik een bespreking van moordenaars binnen de Belgisch-wettelijke context, liefst zelfs met een historische kadering gezien de leeftijd/ervaring van de auteur. In de plaats daarvan krijgt de lezer een hervertelling van oude antropologie voorgeschoteld--werken van Frans de Waal en Jane Goodall--, zonder toegevoegde waarde. Vermassens inzichten zijn van een ander, maar zijn proza is duur en dus lijkt het vernieuwender dan het is. Bovenal is Vermassen slecht ingelezen, daar hij meerdere grove wetenschappelijke fouten maakt. De ergste is veruit zijn stelling dat wetenschappers niet geïnteresseerd zijn in emoties om objectiviteit te kunnen bevorderen, en hij stelt zichzelf en de lezer boven de wetenschap met de oppervlakkige instelling dat zij beter weten mét hun emotionele touch; hij mist zo'n honderd jaar aan hersenwetenschappen, en ongeveer even veel in wetenschapsfilosofie.

Wat dit boek schreeuwt is dat het van de hand is van een oude man die van zichzelf denkt behoorlijk ingelezen te zijn, maar eigenlijk hoogst selectief in zijn bibliografie is en tot overmaat van ramp niet de mogendheid heeft de limieten ervan in te zien. Zijn bibliografie is beperkt en verouderd; alsof evolutieleer gestopt is bij Darwin en psychologie bij Wundt, alsof met Durkheim de sociologie was afgesloten en met Crick en Watson het onderzoek naar DNA. In de inhoudstafel valt te lezen dat pas pakweg halfweg het boek Belgische casussen besproken worden, om op het einde nog eens 200 te verspillen aan de nazi's. Ik ben prompt gestopt met lezen, want wat weet Jef dat een expert ter zake niet zou weten? Dit boek representeert in feite datgene wat opiniemakers zo afstotelijk maakt: ze herkauwen inzichten van andermans pen, onder de pretentie verse ideeën te brengen. Als ik wil lezen over de cultuur van apen, dan lees ik wel effectief Frans de Waal en liefst nog iemand anders, en niet Jef Vermassen. Als ik wil lezen over de psychologie van de nazi's, dan lees ik wel Bracher als startpunt en anderen voor een palette cleanser, en niet Jef Vermassen. En dus, ter extrapolatie, lees ik voor de psychologie van moordenaars nooit meer Jef Vermassen, en ik zou het ander ook afraden.

[Jenthe Meurs · Rating 5 out of 5]

Een zwaar boek waar ik maar moeilijk doorkwam omwille van de moeilijke schrijfwijze. Wel een zeer interessant boek dat veel interessante thema’s belicht.

[Herbert · Rating 4 out of 5]

Een indruk wekkend boek. Ik heb mij niet echt gestoord aan het uitstapje over de dieren en meer bepaald de apen waar wij dus inderdaad mee verwant zijn. En voor de rest ben ik echt onder de indruk van de kennis die Jef Vermassen bezit. Je merkt dat dit niet zomaar opzoek werk alleen is. De cases die hij zelf volgt of volgde komen aan bod met respect voor het klant/Meester principe. Ook merk je dat hij veel gereisd heeft en dit naar probleem gebieden en toch heb ik hem hier niet vaak mee in de media zien komen. Het boek brengt je zeker en vast een inzicht in hoe een mens in elkaar zit en voor het eerst brengt een boek een ware kijk hoe mensen in WOII de gruwelijke heden hebben kunnen doen. Ik heb een aantal referentie boeken en werken genoteerd om deze ook te lezen. Wat mij betreft een aanrader.

[Marie-Paule · Rating 5 out of 5]

Knappe psychologische weergave bij de achtergronden van de verschillende beschreven levensdelicten. De titel geeft weer wat dit boek doet, hun motieven worden ontleed.
Na het lezen van dit werk weet je wel zeker dat "in elke mens een potentiële moordenaar schuilt."
Bovendien is dit werk wetenschappelijk en statistisch onderbouwd met cijfers over levensdelicten van 1984 tot 2001.

[Emma Vertriest · Rating 2 out of 5]

Heb wel het gevoel dat ik dingen bijleerde en was ook zeer geïnteresseerd bij momenten, maar wat ging dit traag en uitgebreid … leerde vooral dingen bij over chimpansees terwijl ik de analyses over moorden teleurstellend en wat voor de hand liggend vond, veel woorden voor weinig inhoud?

[Aline · Rating 4 out of 5]

Ik heb een hele tijd (lees: één minuut) getwijfeld tussen 3 of 4 sterren, maar uiteindelijk geef ik dit boek het voordeel van de twijfel.

Hoewel het zeker een interessant boek is, vond ik de inleiding veel te lang. Vermassen erkende dit ook zelf, maar gaf aan dat het relevant was voor verder in het boek. Dat was het helaas niet, of amper. “Kill your darlings” is het eerste wat je leert bij een opleiding creatief schrijven. (Trouwens, als ik een boek wou lezen over mensapen, dan zou ik er eerder een kiezen van Jane Goodall.)

Daarnaast voelde de rest van het boek soms teveel als een opsomming van anekdotes. Ik kan ook niet zeggen dat ik iets nieuws heb bijgeleerd.

Dit terzijde, was het grootste deel van het boek wel boeiend geschreven, en hij beantwoordde uiteindelijk wel duidelijk zijn vooropgestelde vraag. Dus ja, toch maar 4/5, zeker? :-)

[Chalina Michiels · Rating 2 out of 5]

dnf

[Kelvin · Rating 3 out of 5]

3.5!

[Winona Heyvaert · Rating 4 out of 5]

Wat een interessant boek! Je leest de theorie en psychologische analyse achter verschillende soorten moordenaars en hun mogelijke motieven. Om dit beter te begrijpen, gebruikt Jef Vermassen voorbeelden van zalen waar hij mee in aanraking kwam. 700 pagina's die heel vlot lezen, 4 sterren omdat sommige onderwerpen iets te langdradig waren.

[Jill Deschuytter · Rating 5 out of 5]

Phew, finally got to the end of this one! It's been a very fascinating journey and I'll be able to use this book for my fanfics. The examples are very useful and they help you understand the explications better. The author is a lawyer so some of his sentences and words are 'big'.

[Annelies · Rating 3 out of 5]

EINDELIJK

[Leen Biesmans · Rating 5 out of 5]

Dit boek is zeker en vast een aanrader.

Jef Vermassen slaagt er in om de lezer de feiten te laten bekijken vanuit een "menselijk" perspectief.

Ik heb zoveel bijgeleerd van dit boek.
Hij is mijn voorbeeld 🧐 op naar boek 2 😁

[Joke Mortier · Rating 1 out of 5]

Meer van verwacht. Ellenlange stukken over het gedrag van bonobo’s en weinig vernieuwende zaken gelezen.

[Indira Leenaert · Rating 4 out of 5]

Een boeiend boek, het leest ook vlot!
Ik vond de schrijfstijl in dit boek heel goed.
Er zijn verhalen in het boek die mij enorm aangrepen.
Zeker een aanrader!

[Jef · Rating 2 out of 5]

'Moordenaars en hun motieven' is geschreven door België’s meest bekende assisenpleiter Jef Vermassen. Hoewel de succesvolle advocaat soms met weinig eerbied 'Showbizz Jef' genoemd wordt omdat hij media en camera’s niet schuwt, is hij met zijn meer dan dertig jaar ervaring in het Belgische strafrecht de ideale man om ons - onder meer aan de hand van uitgebreide voorbeelden en uit het leven gegrepen moordzaken - wegwijs te maken in de psyche van een moordenaar. Hij wil ons doen begrijpen waarom een mens tot de meest verachtelijke en schokkende daad (nl. moord) kan overgaan. Vermassen, tevens criminoloog, wil ons in dit boek namelijk aantonen dat in elke mens een potentiële moordenaar schuilt. Om dit te staven, neemt hij de lezer mee langs het dierenrijk, de prehistorie, de middeleeuwen,… om uiteindelijk bij de hedendaagse maatschappij te belanden. Moord komt niet enkel bij mensen, maar ook bij bepaalde diersoorten voor. Moord is zo oud als de wereld en komt voor in alle lagen van de bevolking. Niet enkel de marginale man kan zijn vrouw vermoorden, een strafrechter is, zoals het verleden reeds bewezen heeft, tot hetzelfde in staat, aldus Vermassen. De wijze waarop de beste man zijn verhaal aan de lezer tracht over te brengen, doet een beetje denken aan de manier waarop hij pleit: meesterlijk doordacht, maar vooral doorspekt met emotie. Vermassen ademt recht. Hij blinkt uit - en is gekend - omdat hij een moeilijke materie op een eenvoudige, toegankelijke manier over kan brengen. En net dat is ook meteen de grote kracht van dit emotievol boek: de laagdrempeligheid.

Niettegenstaande het feit dat dit naslagwerk zeer uitgebreid, gemakkelijk te lezen, en meer dan de moeite waard kan zijn voor een leek in het recht, zijn er toch enkele kleine kritiekpuntjes te bemerken. Een zeer goed advocaat maakt nog geen goed schrijver. Vermassen valt nogal vaak in herhaling en an sich vind ik dit niet eens heel erg storend, mocht het niet zo zijn dat hij op de koop toe meermaals dezelfde woordenschat gebruikt. Ook de zinsbouw is weinig inspirerend. Sommige hoofdstukken zijn haast in jip-en-janneketaal geschreven. Let wel, dit hoeft niet altijd als een nadeel gezien te worden, maar in dit geval vind ik het, althans soms, tja, bijna van taalarmoede getuigen. Of is enkel vluchtig knip- en plakwerk de boosdoener? Edoch, eigenlijk mag men van een (voornamelijk) wetenschappelijk gefundeerd werk helemaal geen prachtig literair vlieg- en zweefwerk verwachten. Dit maakt echter wel dat 'Moordenaars en hun motieven' af en toe niet erg prettig leest. De schwung ontbreekt. Een ander aandachtspunt is dat Vermassen dit boek vooral geschreven heeft met de juridisch (en psychologisch) ongeschoolde lezer in zijn achterhoofd. Voor lezers die een rechtenopleiding genoten of genieten, biedt dit boek helaas te weinig diepgang. De toegevoegde bibliografie biedt hen enig soelaas.

[Joeri Ryckaseys · Rating 5 out of 5]

Een landradige inleiding maar voor de rest een zeer geslaagd boek. Veel inzichten in 'moordenaars'. Iedereen is in staat om te moorden als hij lang genoeg wordt getreiterd. Naast de gezinsdrama's en partnerdodingen komen ook de seriemoordenaars en massamoordenaars aan bod. Het boek eindigt met industriële moord en genocide (de Holocaust, Rwanda, ...). Na de moordzaken geeft Jeff Vermassen nog tips voor een veiligere samenleving.

[Rene · Rating 5 out of 5]

Een boek dat goed inzicht geeft in de emoties van de mensen die hem/haar tot geweld of moord leiden.

[Hanne Lenaerts · Rating 4 out of 5]

Prachtig hoe Jef dit allemaal neerpent in dit boek! Heel interessant om te lezen!

[Jonas · Rating 5 out of 5]

Tegenstanders van Jef Vermassen gaan het niet graag toegeven, maar Moordenaars en hun motieven is gewoon een uitstekend boek. Een must read voor iedere strafrechtstudent.

[Arne · Rating 2 out of 5]

Vermassen: hier een boek over moordenaars en hun motieven.
Ook Vermassen: schrijft eerst driehonderd onnodige pagina's over dieren, de evolutieleer, etymologie en geeft ook nog wat relatietips.

[Spinoza · Rating 3 out of 5]

Pfoe... 727 bladzijden... Blij dat ik het einde uit-einde-lijk gehaald heb.

Je hebt natuurlijk fans en je hebt tegenstanders van "de Jef".

In elk boek, en zeker in zo een omvangrijk boek, zitten wel betere en mindere delen.
Zo ook hier dus. Het inleidende gedeelte waar de Jef het 'criminologische gezwets' bovenhaalt, was dan ook niet aan mij besteed.

Toch zaten er ook verassend goede stukken in. Dat 95% van hetgeen geschreven wordt parate kennis is voor iedereen mag er niet aan in de weg staan dat het nog eens gezegd wordt.
Als elk boek enkel maar vernieuwende kennis mocht bevatten zou er weinig geschreven worden... (Mensen leren immers verassend weinig bij, enkel de technische vooruitgang gaat razendsnel.)

Zo vond ik de stukken over hoe koppels met elkaar communiceren wel vermakelijk en de stukken over de Holocaust bij momenten zelfs verhelderend (Hitler had waarschijnlijk deels Joodse roots!..).

Er zijn zelfs passage's bij waarvan niet iedereen kan zeggen dat hij/zij het wist: Zo blijkt uit onderzoek dat in de gebieden waar veel lood en mangaan in de grond zit de mensen misdadiger zijn... De schrijver geeft terloops en fijntjes mee dat we dus zeker milieubewuster moeten gaan leven en wijst tezelfdertijd met een beschuldigende vinger naar de politiek. (In het jaar 2004!!)

Het deel over seriemoordenaars zelf is niet meer dan een samenraapsel van samenvattingen van andere boeken, al weet hij toch altijd enkele details toe te voegen die de lezer nog niet wist, bv. door lezing van de biografie van de vader van de seriemoordenaar zelf.

Toch enkele punten van kritiek:

Dat de dieren, in tegenstelling tot mensen, niet tot moorden in staat zijn is juist als men de dieren mooi gaat scheiden in soorten. Zo moorden tijgers geen tijgers uit enz..
Indien men naar de dieren als geheel kijkt ('dierenrijk' in tegenstelling tot de mens) gaat deze bewering natuurlijk niet meer op.
Als men ziet hoe -ronduit sadistisch- een kat met een muis omgaat en dit vervolgens gaat koppelen aan het aanscherpen van het 'jachtinstinct' van de kat komt dit natuurlijk als een zeer zwakke uitleg over. Het is het gevolg dat relevant is, niet het motief zelf, hetgeen hij zowat 500 pagina's later toch zelf verdedigt. (Alles kan een mogelijk motief zijn...)

Ook de bewering dat Adolf Hitler voor zijn volwassen leeftijd 'nog nooit een Jood gezien had' is volkomen fout. Sterker nog, de jonge Hitler heeft zelfs met joden in de lagere school gezeten en niet met de minste. Zo was de jonge Hitler jaargenoot van de jonge Wittgenstein in dezelfde Realschule in Oostenrijk. Daar waar Hitler een jaar moest overdoen mocht laatstgenoemde door zijn genialiteit zelfs een jaar overslaan.
De blijvende (vruchteloze) pogingen van Hitler om het te maken op gebied van kunst, architectuur, muziek komen rechtstreeks voort van zijn afgunst op de familie Wittgenstein. (Lees : "Een Joodse jongen" van Kimberly Cornish eens meneer Vermassen.)

Toch is het geheel onderhoudend en vlot geschreven. (Je hoort de auteur zo zichzelf voorlezen)

Misschien waag ik me zelfs nog eens aan het tweede boek.

[Febe Palet · Rating 2 out of 5]

Pfff na een jaar geef ik dan op. Ik heb dit boek heel vaak vast gehad maar het kon me echt niet vasthouden. Een zeer saaie schrijfstijl over dingen die me echt niet boeien. Er wordt veel te breed uitgeweid over het natuurlijk instinct dat afstamt van de apen maar WOW meer dan een derde van een boek hierover schrijven is echt een ander niveau. Dit boek liet me echt te veel denken aan cursussen van mijn eerste bachelor in de criminologie. Nope heel zware kost voor een boek dat voor breed publiek is bedoeld.

[Nova Brummelman · Rating 4 out of 5]

Ik vond het een heel leerzaam boek. Het laatste hoofdstuk was een beetje onnodig in mijn ogen, maar voor de rest was het een interessant boek. Er worden verhalen verteld van moordenaars en de psychologie erachter. Dit vond ik zeer interessant aangezien ik mij soms afvraag wat er in de hoofden van moordenaars omgaat.

[Lindsay Cornette · Rating 5 out of 5]

Moordenaars en hun motieven is een heel boeiend boek. Het leest heel vlot. Jef Vermassen neemt je mee doorheen de natuur om vervolgens de link met de mens te leggen wat hun motieven zijn om tot moord van een medemens over te gaan.

[Jothi · Rating 4 out of 5]

Het boek had een lange aanloop die ik niet had verwacht, maar dat maakte het niet minder boeiend.
Daarna wordt het boek zeer interessant en worden verschillende soorten moordenaars beschreven.
Goed geschreven boek. Bob Selderslaghs heeft ook een zeer goede vertelstem.