What do you think?
Rate this book
Không ai sống giống ai trong cuộc đời này
Trong một buồng giam ở nhà tù Bordeaux, nằm bên dòng Prairies, Paul Hansen lần hồi lại cuộc đời mình. Là kết quả của cuộc hôn phối kỳ lạ giữa một mục sư đạo Tin Lành người Đan Mạch và một nữ chủ rạp chiếu phim, dường như Paul đã tìm được bến đỗ cuộc đời mình với công việc bảo vệ kiêm quản gia ở tòa nhà L’Excelsior bên Winona cùng những chuyến bay giữa mênh mông tuyết trắng ở các vùng hồ Montréal. Nhưng khi tòa nhà có viên trưởng ban quản trị mới, mọi thứ đột ngột thay đổi và điều không thể tránh khỏi xảy đến…
Một nhà thờ chìm lấp giữa những đụn cát, các khu mỏ a-mi-ăng lộ thiên, những khúc uốn của một con sông lấp lánh ánh bạc, những làn sóng âm vang lên từ một cây đàn organ được đặt trong nhà thờ,… tất cả cùng diễu qua trong mạch kể của một cuốn tiểu thuyết hết sức đặc biệt.
Là câu chuyện về đời người, Không ai sống giống ai trong cuộc đời này là một trong những tác phẩm đẹp nhất của Jean-Paul Dubois.
Một nhà thờ chìm lấp giữa những đụn cát, các khu mỏ a-mi-ăng lộ thiên, những khúc uốn của một con sông lấp lánh ánh bạc, những làn sóng âm vang lên từ một cây đàn organ được đặt trong nhà thờ,… tất cả cùng diễu qua trong mạch kể của một cuốn tiểu thuyết hết sức đặc biệt.
Là câu chuyện về đời người, Không ai sống giống ai trong cuộc đời này là một trong những tác phẩm đẹp nhất của Jean-Paul Dubois.
316 pages, Paperback
First published August 14, 2019
337 people are currently reading
8971 people want to read
About the author
Jean-Paul Dubois
44 books161 followersJean-Paul Dubois (b. 1950) is a French journalist and author. He is the author of several novels and travel pieces, and reports for Le Nouvel Observateur. His novel, Une vie française, published in French in 2004 and in English in 2007, is a saga of the French baby boom generation, from the idealism of the 1960s to the consumerism of the 1990s. The French version of the novel won the Prix Femina. He won the Prix Goncourt in 2019 for Tous les hommes n'habitent pas le monde de la même façon ("All Men Do Not Inhabit This World in the Same Way"), a novel told from the perspective of a prisoner looking back on life.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 546 reviews
December 3, 2021
Winner of the Prix Goncourt 2019
Soon available in English: Not Everybody Lives the Same Way
This makes The Discomfort of Evening and Real Life look like cheerful reads - it's extremely sad and slightly Alice McDermott-y. Dubois needs no gore and shock value to create an oppressive, disturbing atmosphere: The explosive potential of this story is that its protagonist Paul Hansen lives a rather average life with mostly average tragedies, and it still pushes him over the edge - because our average lives can become too much. The book starts with Paul in jail in Montréal, where he sets out to tell the story of his parents, his own story and of course, at the very end, why he is locked up. The clue: His crime is hauntingly relatable; it's obviously very wrong and foolish in a sense that it solves none of his problems, no matter how you look at it, but it's oh-so-relatable. What does that say about the reader?
Paul Christian Frédéric Hansen is born in France, the son of a Danish pastor and the French owner of a movie theater. Dubois uses the destiny of the parents to illustrate French cultural history: The protestant father and the mother, a feminist involved in the political fights of 1969 and liberal showing "Deep Throat" in her establishment; the cars conveying location and standing (of course there is also a Citroën DS doing its Roland Barthes Mythologies semiotics kind of thing); the decisions made by aging, alienated people struggling to deal with the cards life has dealt them - it's dire stuff, without being unusual or overly dramatic.
Paul joins his father after he emigrates to Canada and first works in construction, then as a janitor in a huge apartment complex, a house that is described almost as a living organism with a peculiar haunted house character, a vampire of bricks and mortar sometimes reminiscent of Poe's "House of Usher" (The Fall of the House of Usher and Other Tales). When Paul falls in love with an indigenous woman, his luck seems to change...
Dubois employs a slow, meditative language without much ornament or dramatic tone. This narrative serenity, the air of the mundane contributes to the sad effect of the story. The family story is again and again interrupted with vignettes from Paul's present, his talks and little occurrences with his nerdy, overly emotional jailmate, a Hell's Angel who has apparently murdered a spy (from his perspective, that is). This murderer is, it has to be said, hilarious, and these episodes counterbalance the main narrative thread nicely.
A strong winner of the Goncourt that gains power as it progresses, and a book that shows that emotional impact and disturbing effects do not have to rely on violence and gore. Let's see how far this novel goes when it comes to international literary prizes.
If you want to learn more about the book, you can listen to our podcast episode (in German).
Soon available in English: Not Everybody Lives the Same Way
This makes The Discomfort of Evening and Real Life look like cheerful reads - it's extremely sad and slightly Alice McDermott-y. Dubois needs no gore and shock value to create an oppressive, disturbing atmosphere: The explosive potential of this story is that its protagonist Paul Hansen lives a rather average life with mostly average tragedies, and it still pushes him over the edge - because our average lives can become too much. The book starts with Paul in jail in Montréal, where he sets out to tell the story of his parents, his own story and of course, at the very end, why he is locked up. The clue: His crime is hauntingly relatable; it's obviously very wrong and foolish in a sense that it solves none of his problems, no matter how you look at it, but it's oh-so-relatable. What does that say about the reader?
Paul Christian Frédéric Hansen is born in France, the son of a Danish pastor and the French owner of a movie theater. Dubois uses the destiny of the parents to illustrate French cultural history: The protestant father and the mother, a feminist involved in the political fights of 1969 and liberal showing "Deep Throat" in her establishment; the cars conveying location and standing (of course there is also a Citroën DS doing its Roland Barthes Mythologies semiotics kind of thing); the decisions made by aging, alienated people struggling to deal with the cards life has dealt them - it's dire stuff, without being unusual or overly dramatic.
Paul joins his father after he emigrates to Canada and first works in construction, then as a janitor in a huge apartment complex, a house that is described almost as a living organism with a peculiar haunted house character, a vampire of bricks and mortar sometimes reminiscent of Poe's "House of Usher" (The Fall of the House of Usher and Other Tales). When Paul falls in love with an indigenous woman, his luck seems to change...
Dubois employs a slow, meditative language without much ornament or dramatic tone. This narrative serenity, the air of the mundane contributes to the sad effect of the story. The family story is again and again interrupted with vignettes from Paul's present, his talks and little occurrences with his nerdy, overly emotional jailmate, a Hell's Angel who has apparently murdered a spy (from his perspective, that is). This murderer is, it has to be said, hilarious, and these episodes counterbalance the main narrative thread nicely.
A strong winner of the Goncourt that gains power as it progresses, and a book that shows that emotional impact and disturbing effects do not have to rely on violence and gore. Let's see how far this novel goes when it comes to international literary prizes.
If you want to learn more about the book, you can listen to our podcast episode (in German).
May 2, 2021
3.5/5 Estrellas.
A ver cómo podemos resumir esto sin contar demasiado.
Una vida, una persona sencilla y buena. Una vida gestada por una rara e improbable confluencia de dos personas totalmente diferentes, dificultades, disputas, el que está en medio sufre, divorcio, separación y desarraigo.
Una nueva vida en un nuevo país, nuevos proyectos, el pequeño microcosmos de una comunidad de vecinos de clase acomodada. Un universo en el que nuestro protagonista trabaja, crece cómo persona, es importante y apreciado por los vecinos. Conoce la felicidad y se siente valorado. Pero como un organismo vivo, la comunidad evoluciona, los tiempos cambian, la muerte acecha y la comunidad acaba fagocitando a su creación.
Crimen, castigo y expiación.
Y finalmente vuelta a los orígenes.
Si, una vida, pero tan bien contada que no quieres que se acabe. Una vida con muchos matices, con muchas aristas, con muchas desgracias y pocas alegrías, con mucho trabajo y una gran dosis de sufrimiento, pero que constituye un ejercicio literario en el que merece la pena sumergirse......
Dosis de humor, de sarcasmo, de política, de historia, de amistad y amor, incluso de filosofía, detalles técnicos sobre coches y máquinas (esto a mí me ha sobrado, la verdad)....aquí hay un poco de todo y nada desentona.
Porque no todos vivimos en el mundo de las misma manera y toda vida merece ser contada. Gran libro.
Recomendable.
A ver cómo podemos resumir esto sin contar demasiado.
Una vida, una persona sencilla y buena. Una vida gestada por una rara e improbable confluencia de dos personas totalmente diferentes, dificultades, disputas, el que está en medio sufre, divorcio, separación y desarraigo.
Una nueva vida en un nuevo país, nuevos proyectos, el pequeño microcosmos de una comunidad de vecinos de clase acomodada. Un universo en el que nuestro protagonista trabaja, crece cómo persona, es importante y apreciado por los vecinos. Conoce la felicidad y se siente valorado. Pero como un organismo vivo, la comunidad evoluciona, los tiempos cambian, la muerte acecha y la comunidad acaba fagocitando a su creación.
Crimen, castigo y expiación.
Y finalmente vuelta a los orígenes.
Si, una vida, pero tan bien contada que no quieres que se acabe. Una vida con muchos matices, con muchas aristas, con muchas desgracias y pocas alegrías, con mucho trabajo y una gran dosis de sufrimiento, pero que constituye un ejercicio literario en el que merece la pena sumergirse......
Dosis de humor, de sarcasmo, de política, de historia, de amistad y amor, incluso de filosofía, detalles técnicos sobre coches y máquinas (esto a mí me ha sobrado, la verdad)....aquí hay un poco de todo y nada desentona.
Porque no todos vivimos en el mundo de las misma manera y toda vida merece ser contada. Gran libro.
Recomendable.
August 25, 2021
Συγκινητικό, μελαγχολικό, τρυφερό.
Ο Πωλ Χάνσεν, ήρωας του βιβλίου, βρίσκεται να μοιράζεται το ίδιος κελί στη φυλακή με τον καλοκάγαθο γίγαντα Πάτρικ εκτίοντας την πονή φυλάκισης του. Κατά τη διάρκεια λοιπόν της φυλάκισης του θα βρει τον χρόνο να κάνει μια βουτιά, ένα νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν.
Ο Πωλ ήταν μια ζωή ένας ήσυχος άνθρωπος, αυτό το είδος ανθρώπου που έρχεται πάνω στη γη για να ενδιαφέρεται μονίμως για τους άλλους, φροντίζει τις ανάγκες τους, να τους λύνει τα προβλήματα, να ακούει, να βάζει σε δεύτερη μοίρα τις δικές του ανάγκες και γενικά είναι από κείνους τους ανθρώπους που ήρθαν εδώ πάνω ως καταδικασμένοι να ζουν αθόρυβα. Μπορεί λοιπόν ένας τέτοιος άνθρωπος, μάλλον πως φτάνει να καταλήξει στη φυλακή.
Αναπνέω τον θαλασσινό αέρα αυτής της νέας χώρας. Τίποτε άλλο δεν έχω δικό μου.
Κι ύστερα, όταν το βάρος του εαυτού σου και το αργό περπάτημα του χρόνου γίνονται υπερβολικά ασήκωτα, μπορείς απλά να παραιτηθείς παραδιδόμενος στον βραδύ και πεισματάρικο ρυθμό του ρολογιού της φυλακής…
Ο Ντιμπουά λοιπόν χτίζει με έναν τρόπο ιδιαίτερο την δομή του βιβλίου, χωρίς ποτέ να δίνει σαφή απάντηση για τις πραγματικές αιτίες που ο ήρωας οδηγήθηκε στη φυλακή, αφήνοντας τον αναγνώστη να κάνει υποθέσεις. Στην πραγματικότητα βέβαια νομίζω ότι ο Ντιμπουά αυτό που προσπάθησε να πει ήταν πως ένας πράος άνθρωπος μπορεί να αντιδράσει, να εκραγεί. Μέσα από τις αναμνήσεις και την εξιστόρηση του ο Πωλ Χάνσεν προσπαθεί να κρατήσει την ακεραιότητα του χαρακτήρα του και να τακτοποιήσει τις σκέψεις του ώστε βγαίνοντας από τη φυλακή να επαναπροσδιορίσει τη θέση του στον κόσμο.
O εγκλεισμός έχει μια δυσάρεστη οσμή. Αποφορά από το μουυλιασμα άσχημων σκέψεων, μυρωδιές από βρώμικες ιδέες που σέρνονται σχεδόν παντού, έντονες αναθυμιάσεις από παλιές νοσταλγικές στιγμές. Ο αέρας, που εξ' ορισμού είναι ελεύθερος, δε μπαίνει ποτέ εδώ μέσα. Εισπνέουμε τις ανάσες μας μέσα σε κλειστο δοχείο, κοινές αναπνοές φορτωμένες με τρίμματα κοτόπουλου και σκοτεινά σχέδια. Ακόμη και τα ρούχα, τα σεντόνια, οι επιδερμίδες, καταλήγουν να εμποτίζονται μ' αυτές τις αναθυμιασεις που δε μπορείς ποτέ να τις συνηθίσεις. Επιστρέφοντας απ' τους περιπάτους, ο εξωτερικός χώρος σταματά στο κατώφλι των περιστρεφόμενων θυρών και η μετάβαση είναι πάντα απότομη. Μια αόρατη ναυτια έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι ζούμε κι αναπνέουμε μέσα σε μια κοιλιά που μας κουβαλά μέσα της και μας χωνεύει αργα, προτού τελικά μας αποβάλει, περισσότερο για να μας ξεφορτωθει παρά για να μας δωσει πίσω την ελευθερία μας.
Έχοντας ζήσει σχεδόν όλη μου τη ζωή σαν άλλος Πωλ Χάνσεν βρήκα μια κάποια σύνδεση. Πόνεσα, κατανόησα. Πόσο δύσκολη είναι διάολε η συνύπαρξη μεταξύ των ανθρώπων καμιά φορά. Ναι σίγουρα δεν κατοικούμε όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο. 3/5 Αν πρέπει να βρω το αρνητικό αυτού του βιβλίου είναι ότι στο τέλος της μέρας το βιβλίο μπορεί να ναι τρυφερό αλλά από κείνα που γρήγορα τα ξεχνάς και δεν τα ξαναθυμάσαι. Καταδικασμένα ίσως σαν τους ανθρώπους σαν τον Πωλ Χάνσεν γιατί δυστυχώς δε γεννήθηκε ακόμα ο κόσμος που η καλοσύνη θα κερδίσει την απανθρωπιά. Ήθελα κάτι ακόμα…..
Ο Πωλ Χάνσεν, ήρωας του βιβλίου, βρίσκεται να μοιράζεται το ίδιος κελί στη φυλακή με τον καλοκάγαθο γίγαντα Πάτρικ εκτίοντας την πονή φυλάκισης του. Κατά τη διάρκεια λοιπόν της φυλάκισης του θα βρει τον χρόνο να κάνει μια βουτιά, ένα νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν.
Ο Πωλ ήταν μια ζωή ένας ήσυχος άνθρωπος, αυτό το είδος ανθρώπου που έρχεται πάνω στη γη για να ενδιαφέρεται μονίμως για τους άλλους, φροντίζει τις ανάγκες τους, να τους λύνει τα προβλήματα, να ακούει, να βάζει σε δεύτερη μοίρα τις δικές του ανάγκες και γενικά είναι από κείνους τους ανθρώπους που ήρθαν εδώ πάνω ως καταδικασμένοι να ζουν αθόρυβα. Μπορεί λοιπόν ένας τέτοιος άνθρωπος, μάλλον πως φτάνει να καταλήξει στη φυλακή.
Αναπνέω τον θαλασσινό αέρα αυτής της νέας χώρας. Τίποτε άλλο δεν έχω δικό μου.
Κι ύστερα, όταν το βάρος του εαυτού σου και το αργό περπάτημα του χρόνου γίνονται υπερβολικά ασήκωτα, μπορείς απλά να παραιτηθείς παραδιδόμενος στον βραδύ και πεισματάρικο ρυθμό του ρολογιού της φυλακής…
Ο Ντιμπουά λοιπόν χτίζει με έναν τρόπο ιδιαίτερο την δομή του βιβλίου, χωρίς ποτέ να δίνει σαφή απάντηση για τις πραγματικές αιτίες που ο ήρωας οδηγήθηκε στη φυλακή, αφήνοντας τον αναγνώστη να κάνει υποθέσεις. Στην πραγματικότητα βέβαια νομίζω ότι ο Ντιμπουά αυτό που προσπάθησε να πει ήταν πως ένας πράος άνθρωπος μπορεί να αντιδράσει, να εκραγεί. Μέσα από τις αναμνήσεις και την εξιστόρηση του ο Πωλ Χάνσεν προσπαθεί να κρατήσει την ακεραιότητα του χαρακτήρα του και να τακτοποιήσει τις σκέψεις του ώστε βγαίνοντας από τη φυλακή να επαναπροσδιορίσει τη θέση του στον κόσμο.
O εγκλεισμός έχει μια δυσάρεστη οσμή. Αποφορά από το μουυλιασμα άσχημων σκέψεων, μυρωδιές από βρώμικες ιδέες που σέρνονται σχεδόν παντού, έντονες αναθυμιάσεις από παλιές νοσταλγικές στιγμές. Ο αέρας, που εξ' ορισμού είναι ελεύθερος, δε μπαίνει ποτέ εδώ μέσα. Εισπνέουμε τις ανάσες μας μέσα σε κλειστο δοχείο, κοινές αναπνοές φορτωμένες με τρίμματα κοτόπουλου και σκοτεινά σχέδια. Ακόμη και τα ρούχα, τα σεντόνια, οι επιδερμίδες, καταλήγουν να εμποτίζονται μ' αυτές τις αναθυμιασεις που δε μπορείς ποτέ να τις συνηθίσεις. Επιστρέφοντας απ' τους περιπάτους, ο εξωτερικός χώρος σταματά στο κατώφλι των περιστρεφόμενων θυρών και η μετάβαση είναι πάντα απότομη. Μια αόρατη ναυτια έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι ζούμε κι αναπνέουμε μέσα σε μια κοιλιά που μας κουβαλά μέσα της και μας χωνεύει αργα, προτού τελικά μας αποβάλει, περισσότερο για να μας ξεφορτωθει παρά για να μας δωσει πίσω την ελευθερία μας.
Έχοντας ζήσει σχεδόν όλη μου τη ζωή σαν άλλος Πωλ Χάνσεν βρήκα μια κάποια σύνδεση. Πόνεσα, κατανόησα. Πόσο δύσκολη είναι διάολε η συνύπαρξη μεταξύ των ανθρώπων καμιά φορά. Ναι σίγουρα δεν κατοικούμε όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο. 3/5 Αν πρέπει να βρω το αρνητικό αυτού του βιβλίου είναι ότι στο τέλος της μέρας το βιβλίο μπορεί να ναι τρυφερό αλλά από κείνα που γρήγορα τα ξεχνάς και δεν τα ξαναθυμάσαι. Καταδικασμένα ίσως σαν τους ανθρώπους σαν τον Πωλ Χάνσεν γιατί δυστυχώς δε γεννήθηκε ακόμα ο κόσμος που η καλοσύνη θα κερδίσει την απανθρωπιά. Ήθελα κάτι ακόμα…..
June 21, 2020
Ένα βιβλίο που ευτυχώς δεν διαβάστηκε στην καραντίνα. Ένα βιβλίο που μιλάει -μεταξύ άλλων- για τον εγκλεισμό/φυλακή, την αντοχή, τις ανθρώπινες σχέσεις και το πώς κάποιοι άνθρωποι κάνουν το άδικο να μοιάζει δίκαιο. Αλλά, ξέρεις, κάποτε το δίκαιο θα νικήσει την απανθρωπιά. Και οι ζωές των ανθρώπων θα έχουν πραγματικά το ίδιο βάρος, την ίδια αξία. Μέχρι τότε, πρέπει να δείξεις (να δείξουμε, δηλαδή) δύναμη.
Με απλή γλώσσα και συναίσθημα, ο Ντυμπουά μιλάει για τις σκοτεινές εμπειρίες των ανθρώπων. Βραβείο Goncourt 2019, αγαπήθηκε απ' το κοινό (δικαίως), ε δεν του ρίχνεις κι εσύ μια (βαθύτερη) ματιά; Α, στη μετάφραση θα συναντήσεις και ένα γνώριμο όνομα, αυτό της Μαρίας Γαβαλά. Εγγύηση λέμε.
Με απλή γλώσσα και συναίσθημα, ο Ντυμπουά μιλάει για τις σκοτεινές εμπειρίες των ανθρώπων. Βραβείο Goncourt 2019, αγαπήθηκε απ' το κοινό (δικαίως), ε δεν του ρίχνεις κι εσύ μια (βαθύτερη) ματιά; Α, στη μετάφραση θα συναντήσεις και ένα γνώριμο όνομα, αυτό της Μαρίας Γαβαλά. Εγγύηση λέμε.
October 21, 2020
Είναι ένα βιβλίο ήσυχο. Ένα βιβλίο καλοσυνάτο. Ο πρωταγωνιστής πονά, ερωτεύεται, ζει χωρίς θόρυβο. Ίσως γι’ αυτό και κάποια στιγμή ξεσπά κι ο θυμός του ορμά προς τα έξω αδυσώπητα. Το αποτέλεσμα; Καταλήγει στη φυλακή. Εκεί συγκατοικεί στο κελί με τον Πατρίκ, ένα θηρίο με ανασφάλειες μικρού παιδιού. Με μια καρδιά τρυφερή και αγνή.
Το βιβλίο είναι ποιητικό, μελαγχολικό και συγκινητικό. Όχι όμως γλυκερό. Και μόνο για τον τίτλο του θα του έβαζα αρκετά αστεράκια. Υπάρχει και ως φράση μέσα στο βιβλίο λίγο παραλλαγμένη: «Δεν βαραίνουν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο». Είναι η φράση που συνοψίζει όλα όσα είπα πριν. Υπάρχουν εκείνοι οι πληθωρικοί τύποι που ζουν τη ζωή τους με θόρυβο. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, οι ήσυχοι, οι πράοι, οι αδιάφοροι για κάποιους, που ζουν με διακριτικότητα και ευγένεια τη ζωή τους. Κάποιες φορές γίνονται κι αυτοί ήρωες μυθιστορήματος. Ευτυχώς!
Το βιβλίο είναι ποιητικό, μελαγχολικό και συγκινητικό. Όχι όμως γλυκερό. Και μόνο για τον τίτλο του θα του έβαζα αρκετά αστεράκια. Υπάρχει και ως φράση μέσα στο βιβλίο λίγο παραλλαγμένη: «Δεν βαραίνουν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο». Είναι η φράση που συνοψίζει όλα όσα είπα πριν. Υπάρχουν εκείνοι οι πληθωρικοί τύποι που ζουν τη ζωή τους με θόρυβο. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, οι ήσυχοι, οι πράοι, οι αδιάφοροι για κάποιους, που ζουν με διακριτικότητα και ευγένεια τη ζωή τους. Κάποιες φορές γίνονται κι αυτοί ήρωες μυθιστορήματος. Ευτυχώς!
October 3, 2021
Το βιβλίο το ξεκίνησα στη φάση που τελείωνε η πρώτη αείμνηστη καραντίνα. Όμως δεν είναι και το πιο κατάλληλο σκηνικό το κελί μιας φυλακής όταν έβλεπες για φυλακή την ίδια τη φωλιά σου. Το παράτησα μετά βαΐων και κλάδων. Το ξανάπιασα τώρα… άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου… το συναίσθημα ήτο τελείως διαφορετικόν… δεν αισθάνθηκα στο πρώτο κεφάλαιο εκείνο το «μπουκωτικό» συναίσθημα, εκείνη την έλλειψη οξυγόνου που αισθάνθηκα την πρώτη φορά… Συμπέρασμα; Ορισμένες φορές δεν φταίει το βιβλίο αλλά η όλη φάση… (καλά αυτό μην το κάνετε τώρα και θέσφατο… δεν είναι λίγες οι φορές που φταίει το βιβλίο).
Ο Πωλ Χάνσεν μοιράζεται το κελί της φυλακής του στον Καναδά με τον ισοβίτη Πατρίκ Ορτόν, σκληρό μηχανόβιο που καθάρισε κανα – δυο – τρεις. Ο Πωλ είναι μέσα μόνο για δυο χρονάκια, αλλά αγνοούμε το έγκλημα για το οποίο καταδικάστηκε. Ο συγγραφέας εξιστορεί την καθημερινότητα των δύο κρατουμένων, τις σχέσεις που δημιουργούνται μέσα στο κλειστοφοβικό περιβάλλον της φυλακής, το πως τα σκληρά καρύδια μπορούν να λιώσουν σαν παγωτό μια μέρα καύσωνα. Και μέσα από τις συζητήσεις των δύο, τις σκέψεις, τα όνειρά τους, άπειρα flash backs, μας παρουσιάζεται η προηγούμενη ζωή τους, ιδίως η ζωή του Πωλ Χάνσεν, ο οποίος είναι και ο πρωταγωνιστής και πως ένας φιλήσυχος βαρετός άνδρας, μπορεί να μετουσιωθεί σε άλλο Χάνιμπαλ Λέκτερ (ουδεμία σχέση έχει ο ήρωας μας με τον Χάνιμπαλ αλλά ήθελα να το πω…)
Χωρίς ιδιαίτερα κρεσέντα, με μια αφήγηση απλή αλλά καταιγιστική, ο Ζαν Πωλ Ντυμπουά αποδεικνύει πως η ζωή ακόμα και του πιο βαρετού ανθρώπου, μπορεί να γίνει μια χαρά μυθιστόρημα… (κάτι που θέλησε να κάνει και ο John Williams με τον Στόουνερ αλλά προσωπικώς η ζωή του Στόουνερ ούτε με άγγιξε ούτε με έπεισε…)
Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο, ούτε τα ερπετά ούτε τα πετεινά θα προσθέσω εγώ, επάξια το Goncourt του 2019…
Υ.Γ. Η μετάφραση εξαίσια! Ούτε για μια στιγμή δεν ένιωσα πως διάβαζα μετάφραση...
Ο Πωλ Χάνσεν μοιράζεται το κελί της φυλακής του στον Καναδά με τον ισοβίτη Πατρίκ Ορτόν, σκληρό μηχανόβιο που καθάρισε κανα – δυο – τρεις. Ο Πωλ είναι μέσα μόνο για δυο χρονάκια, αλλά αγνοούμε το έγκλημα για το οποίο καταδικάστηκε. Ο συγγραφέας εξιστορεί την καθημερινότητα των δύο κρατουμένων, τις σχέσεις που δημιουργούνται μέσα στο κλειστοφοβικό περιβάλλον της φυλακής, το πως τα σκληρά καρύδια μπορούν να λιώσουν σαν παγωτό μια μέρα καύσωνα. Και μέσα από τις συζητήσεις των δύο, τις σκέψεις, τα όνειρά τους, άπειρα flash backs, μας παρουσιάζεται η προηγούμενη ζωή τους, ιδίως η ζωή του Πωλ Χάνσεν, ο οποίος είναι και ο πρωταγωνιστής και πως ένας φιλήσυχος βαρετός άνδρας, μπορεί να μετουσιωθεί σε άλλο Χάνιμπαλ Λέκτερ (ουδεμία σχέση έχει ο ήρωας μας με τον Χάνιμπαλ αλλά ήθελα να το πω…)
Χωρίς ιδιαίτερα κρεσέντα, με μια αφήγηση απλή αλλά καταιγιστική, ο Ζαν Πωλ Ντυμπουά αποδεικνύει πως η ζωή ακόμα και του πιο βαρετού ανθρώπου, μπορεί να γίνει μια χαρά μυθιστόρημα… (κάτι που θέλησε να κάνει και ο John Williams με τον Στόουνερ αλλά προσωπικώς η ζωή του Στόουνερ ούτε με άγγιξε ούτε με έπεισε…)
Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο, ούτε τα ερπετά ούτε τα πετεινά θα προσθέσω εγώ, επάξια το Goncourt του 2019…
Υ.Γ. Η μετάφραση εξαίσια! Ούτε για μια στιγμή δεν ένιωσα πως διάβαζα μετάφραση...
August 1, 2020
Βαθύτατα ανθρώπινο και ανέλπιστα γλυκό.
October 2, 2024
چه بخشی از این کتاب لایق دریافت معتبر ترین جایزه ادبی فرانسه بود؟
وقتی که درحال گشت زنی بین کتاب های کمتر شناخته شده این کتاب رو از قفسه بیرون کشیدم و متن پشت جلدش رو خوندم فکر کردم احتمالا با یک داستان هیجان انگیز و پر از تعلیق و حداقل سرگرم کننده طرفم.
متن پشت جلد اینطوری شروع میشه:
اغلب موارد در همین متن کوتاه برای من جذب کننده است. فرد زندانی، قتل، درگیری و حادثهای پنهان که احتمالا باید برای اطلاع از کم و کیف اون تا انتهای مطالعه منتظر بمونیم.
اما در واقعیت از هر طرف که به این کتاب نگاه میکنم تصویری از زباله در ذهنم تداعی میشه و از خوندنش متاسفم.
ملغمهای بی سر و ته از روایت های بدون ارتباط به هم و کسالت آور. میزان تعلیق زیر خط فقر و خالی از حتی یک بخش جذاب و هیجان انگیز.
صفحات از جملاتی پر شده که بدون اندک ارتباطی به داستان خواننده رو تا حد مرگ کلافه خواهد کرد. پرکردن و تخلیه آب استخر، هرس کردن درختها، شرط بندی در مسابقات ورزشی، اسامی متعدد و عجیب ساکنین ساختمان(در صورتی که اغلب فقط یکبار ازشون میخونیم و هیچ تکراری در حضور نداریم.)، گروه های موتور سواری و موتورسیکلت های مشهور، تراکتور سواری، زبان دانمارکی، فیلم های سینمایی مستهجن، آزبست، دمای آب، مسابقات لیگ هاکی و...
از دوردست شاید داستانی که این حجم از تنوع در محتویاتش داره جذاب بنظر برسه ولی اینها همش سرابه! وقتی وارد بشیم سراب رو دوردستتر خواهیم دید و قطعا به امید سیراب شدن در چند قدم جلوتر از تشنگی هلاک خواهیم شد.
به کارگیری این موارد متعدد و بی ارتباط در یک متن کار سخت و طاقت فرسایی هست. کارکرد هر کدوم از این موارد برای خواننده حداقل تا حدودی نیاز به شفافیت داره. متن نوشته شده باید بدون دست انداز و چاله و حتی چاه باشه و بطور کلی میزان قابل قبولی از پیوستگی درش قابل رویت باشه. با مطالعه این کتاب انگار که سوار یک آسانسور شدیم که بطور رندوم هر بار در یک طبقه توقف میکنه یکبار همکف یکبار مثبت 23 و یکبار هم منفی 3. یا انگار در حال گوش دادن به موسیقی هستیم و لیست پخش مخزنی متشکل از شجریان، ادل، بتهون، محسن لرستانی، امینم و بوچلی...
حالا ممکنه مدافعین رمان مدرن بیان و بگن این مواردی که به عنوان ضعف مطرح کردم در رمان مدرن و امروزی جز نقاط قوت هست. حتی با این دید هم این رمان جایی برای دفاع نداره. حداقل برای من! پس اگر در سلیقه مطالعه به من شباهت هایی دارید از این تعفن سرسام آور دوری کنید و در آرامش باشید.
تنها دلیلی که این زباله رو تا انتها ادامه دادم این بود که حجم نسبتا کمی داشت. میدونستم با هر مدلی از پایان نظرم دربارهاش تغییر نمیکنه ولی خواستم ببینم نویسنده این روند رو تا کجا ادامه میده که در کمال تاسف دیدم تا انتها!
داستان از درون زندان آغاز میشه و ما با پل به کودکی میریم تا خاطراتش رو پله به پله مرور کنیم و به زمان حال برسیم. زندگی آروم و بدون چالش برای اون در گذر هست. پدر خانواده کشیش و مادر سینما دار و پل بین درگیری های متعدد اونها سردرگم. گذر ایام اونها رو از فرانسه به کانادا میرسونه و پل در بزرگسالی به عنوان پیشکار یک مجمع ساختمانی عظیم مشغول به کار میشه. مثل گذشته زندگی پل بدون هیچ ردی از هیجان دنباله داره تا با تغییر مدیر ساختمان روزهای سخت اون شروع میشن. اما آیا این روزهای سخت هم تاثیری در بالابردن کیفیت داستان داره؟
مطلقا خیر!
همینطور که از اسم کتاب مشخصه نویسنده قصد داشته این حقیقت رو نشون بده که زندگی برای ما یکسان نیست. من که به این مورد اعتقاد داشتم. شما هم اگر در شک بسر میبرید این کتاب در کمرنگ شدن این حس هیچ کمکی به شما نخواهد کرد.
پن: طبق ریویوهایی که افراد ساکن کانادا درباره این کتاب نوشتند توصیفات طبیعت و شهرهای کانادا کاملا غلط و بدون پشتوانه است.
یازده مهر صفر سه
وقتی که درحال گشت زنی بین کتاب های کمتر شناخته شده این کتاب رو از قفسه بیرون کشیدم و متن پشت جلدش رو خوندم فکر کردم احتمالا با یک داستان هیجان انگیز و پر از تعلیق و حداقل سرگرم کننده طرفم.
متن پشت جلد اینطوری شروع میشه:
دو سال است که پل هانسن دوران محکومیت خود را در زندان ایالتی مونترال میگذراند. او با هورتون که در قتلی مشارکت داشتهُ هم سلول است...
درگیری آغاز میشود و حادثهای غریب رخ میدهد...
اغلب موارد در همین متن کوتاه برای من جذب کننده است. فرد زندانی، قتل، درگیری و حادثهای پنهان که احتمالا باید برای اطلاع از کم و کیف اون تا انتهای مطالعه منتظر بمونیم.
اما در واقعیت از هر طرف که به این کتاب نگاه میکنم تصویری از زباله در ذهنم تداعی میشه و از خوندنش متاسفم.
ملغمهای بی سر و ته از روایت های بدون ارتباط به هم و کسالت آور. میزان تعلیق زیر خط فقر و خالی از حتی یک بخش جذاب و هیجان انگیز.
صفحات از جملاتی پر شده که بدون اندک ارتباطی به داستان خواننده رو تا حد مرگ کلافه خواهد کرد. پرکردن و تخلیه آب استخر، هرس کردن درختها، شرط بندی در مسابقات ورزشی، اسامی متعدد و عجیب ساکنین ساختمان(در صورتی که اغلب فقط یکبار ازشون میخونیم و هیچ تکراری در حضور نداریم.)، گروه های موتور سواری و موتورسیکلت های مشهور، تراکتور سواری، زبان دانمارکی، فیلم های سینمایی مستهجن، آزبست، دمای آب، مسابقات لیگ هاکی و...
از دوردست شاید داستانی که این حجم از تنوع در محتویاتش داره جذاب بنظر برسه ولی اینها همش سرابه! وقتی وارد بشیم سراب رو دوردستتر خواهیم دید و قطعا به امید سیراب شدن در چند قدم جلوتر از تشنگی هلاک خواهیم شد.
به کارگیری این موارد متعدد و بی ارتباط در یک متن کار سخت و طاقت فرسایی هست. کارکرد هر کدوم از این موارد برای خواننده حداقل تا حدودی نیاز به شفافیت داره. متن نوشته شده باید بدون دست انداز و چاله و حتی چاه باشه و بطور کلی میزان قابل قبولی از پیوستگی درش قابل رویت باشه. با مطالعه این کتاب انگار که سوار یک آسانسور شدیم که بطور رندوم هر بار در یک طبقه توقف میکنه یکبار همکف یکبار مثبت 23 و یکبار هم منفی 3. یا انگار در حال گوش دادن به موسیقی هستیم و لیست پخش مخزنی متشکل از شجریان، ادل، بتهون، محسن لرستانی، امینم و بوچلی...
حالا ممکنه مدافعین رمان مدرن بیان و بگن این مواردی که به عنوان ضعف مطرح کردم در رمان مدرن و امروزی جز نقاط قوت هست. حتی با این دید هم این رمان جایی برای دفاع نداره. حداقل برای من! پس اگر در سلیقه مطالعه به من شباهت هایی دارید از این تعفن سرسام آور دوری کنید و در آرامش باشید.
تنها دلیلی که این زباله رو تا انتها ادامه دادم این بود که حجم نسبتا کمی داشت. میدونستم با هر مدلی از پایان نظرم دربارهاش تغییر نمیکنه ولی خواستم ببینم نویسنده این روند رو تا کجا ادامه میده که در کمال تاسف دیدم تا انتها!
داستان از درون زندان آغاز میشه و ما با پل به کودکی میریم تا خاطراتش رو پله به پله مرور کنیم و به زمان حال برسیم. زندگی آروم و بدون چالش برای اون در گذر هست. پدر خانواده کشیش و مادر سینما دار و پل بین درگیری های متعدد اونها سردرگم. گذر ایام اونها رو از فرانسه به کانادا میرسونه و پل در بزرگسالی به عنوان پیشکار یک مجمع ساختمانی عظیم مشغول به کار میشه. مثل گذشته زندگی پل بدون هیچ ردی از هیجان دنباله داره تا با تغییر مدیر ساختمان روزهای سخت اون شروع میشن. اما آیا این روزهای سخت هم تاثیری در بالابردن کیفیت داستان داره؟
مطلقا خیر!
همینطور که از اسم کتاب مشخصه نویسنده قصد داشته این حقیقت رو نشون بده که زندگی برای ما یکسان نیست. من که به این مورد اعتقاد داشتم. شما هم اگر در شک بسر میبرید این کتاب در کمرنگ شدن این حس هیچ کمکی به شما نخواهد کرد.
پن: طبق ریویوهایی که افراد ساکن کانادا درباره این کتاب نوشتند توصیفات طبیعت و شهرهای کانادا کاملا غلط و بدون پشتوانه است.
یازده مهر صفر سه
July 22, 2021
Įkalinimas turi nemalonų kvapą. Blogų minčių marinamų kūnų, plėkų tvaiko, pažemiais besisklaistančių bjaurių idėjų kvapą, gaižų seno sielvarto dvoką. Grynas oras apskritai niekad čia neužklysta. Mes kvėpuojame uždarame dumble, bendrais trūksniais, pilnais parudusios vištienos ir niaurių minčių švytėjimo. Net drabužiai, paklodės, oda galop persismelkia tais kvapais, prie kurių niekad nepriprasi. Grįžus po pasivaikščiojimo, kai lauko oras lieka ties turniketais, ūmus nenusakomas šleikštulys kaskart pasistengia čia pat mums priminti, kad gyvename ir kvėpuojame viduriuose, kurie nepaliauja iš mūsų tyčiojęsi, ilgai mus virškindami, ir atėjus metui išstums mus iš savo organizmo, veikiau siekdami išsivaduoti patys, nei grąžinti mums laisvę.
Labai patiks visiems, kas liūdėjo ir liūliavosi su “Stouneriu” ar “Visu gyvenimu”, ar “Tabakininku”.
Viena vertus liūdna, rami, tačiau vilties man liko daugiau - mes net slogiausią savo naktį galime sugauti švytinčio siūlo galą. Net iš kitapus.
Dar turiu pridurti, kad prancūzų literatūra turi savo ritmą ir koks jis kinematografiškas. Aš dažnai tekstą skaitau pašnibždomis ir bandau pajusti, ar jis tiktų filmui.
Taip pat, Laisvė Radzevičienė visai neseniai manęs klausė, ar premijų ženkliukai man daro įtaką įsileidžiant knygą namo. Tai daro!
Ant šios knygos Goncourt premijos ženklas tikrai ne už dyką - kaip švelnus šilkas Dubois mane susupo.
Gilaus sapno skaitysiantiems!
Labai patiks visiems, kas liūdėjo ir liūliavosi su “Stouneriu” ar “Visu gyvenimu”, ar “Tabakininku”.
Viena vertus liūdna, rami, tačiau vilties man liko daugiau - mes net slogiausią savo naktį galime sugauti švytinčio siūlo galą. Net iš kitapus.
Dar turiu pridurti, kad prancūzų literatūra turi savo ritmą ir koks jis kinematografiškas. Aš dažnai tekstą skaitau pašnibždomis ir bandau pajusti, ar jis tiktų filmui.
Taip pat, Laisvė Radzevičienė visai neseniai manęs klausė, ar premijų ženkliukai man daro įtaką įsileidžiant knygą namo. Tai daro!
Ant šios knygos Goncourt premijos ženklas tikrai ne už dyką - kaip švelnus šilkas Dubois mane susupo.
Gilaus sapno skaitysiantiems!
April 6, 2024
J'aime le foisonnement, j'aime l'abondance. Dur, dur l'austérité.
Mais je dois nuancer: l'abondance de clichés, le foisonnement d'idées préconçues, de poncifs...assez peu pour moi.
Un Hell's qui parle l'argot français, le O Canada (je n'y tiens pas mais quand même) composé par un nouvel auteur et un nouveau musicien, la crise du verglas, les grands espaces de notre pays, une Algonquine, l'amiante. Mélangez le tout et plus encore et voici l'oeuvre.
Je ne comprends pas que la digne académie Goncourt lui ait décerné le prix. Expliquez-moi quelqu'un.
Il faut croire que la neige de notre "beau pays" agit comme de la poudre aux yeux.
C'est le troisième livre que je lis de M. Dubois. J'avais apprécié les autres. Et je dois reconnaître qu'il y a des pages, des moments pleins de finesse, surtout en première partie qui m'ont étonnée agréablement ou fait sourire.
J'en conclus que l'Amérique est encore bien exotique pour nos lointains cousins. On n'en sort pas.
Mais je dois nuancer: l'abondance de clichés, le foisonnement d'idées préconçues, de poncifs...assez peu pour moi.
Un Hell's qui parle l'argot français, le O Canada (je n'y tiens pas mais quand même) composé par un nouvel auteur et un nouveau musicien, la crise du verglas, les grands espaces de notre pays, une Algonquine, l'amiante. Mélangez le tout et plus encore et voici l'oeuvre.
Je ne comprends pas que la digne académie Goncourt lui ait décerné le prix. Expliquez-moi quelqu'un.
Il faut croire que la neige de notre "beau pays" agit comme de la poudre aux yeux.
C'est le troisième livre que je lis de M. Dubois. J'avais apprécié les autres. Et je dois reconnaître qu'il y a des pages, des moments pleins de finesse, surtout en première partie qui m'ont étonnée agréablement ou fait sourire.
J'en conclus que l'Amérique est encore bien exotique pour nos lointains cousins. On n'en sort pas.
September 12, 2020
"Ο εγκλεισμός παρατείνει τις μέρες, διαστέλλει τις νύχτες, ξεχειλώνει τις ωρες, δίνει στο χρόνο μια υφή χυλώδη, αόριστα εμετική. Έχεις την αίσθηση ότι κινείσαι μέσα σε μία παχιά λάσπη, παλεύοντας, βήμα το βήμα, χιλιοστό το χιλιοστό, να μην βυθιστεις στην αυτοαπέχθεια."
Ο Πωλ Χάνσεν εκτίει εδώ και δύο χρόνια την ποινή του στις φυλακές του Μόντρεαλ οπου μοιράζεται το κελί του με τον Πάτρικ Ορτόν, μια φυσιογνωμία που μου θυμίζει ακακο γίγαντα. Στην φυλακή ο χρόνος κυλά αδυσώπητα και ο Πωλ χάνεται στις σκέψεις του. Από την παιδική του ηλικία, την επαναστάτρια μητέρα του και τον Δανό πάστορα πατέρα , μέχρι την ενήλικη ζωή του, τη δουλειά του ως επιστάτη και τον έρωτά του με την Ινδιάνα γυναίκα του.
Ο συγγραφέας ψυχογραφει τον ήρωά του με τρόπο βαθιά εσωστρεφή και μελαγχολικό, με γλώσσα απλή και κατανοητή, γεμάτη συναίσθημα. Έναν ήρωα που παρά την απανθρωπιά των ημερών, παρά τις προσωπικές του απώλειες, συνεχίζει να παραμένει ΑΝΘΡΩΠΟΣ, με έντονο το αίσθημα δικαιοσύνης που συνήθως αποβαίνει αυτοκαταστροφικό σε έναν τόσο άδικο κόσμο.
Ο Πωλ Χάνσεν εκτίει εδώ και δύο χρόνια την ποινή του στις φυλακές του Μόντρεαλ οπου μοιράζεται το κελί του με τον Πάτρικ Ορτόν, μια φυσιογνωμία που μου θυμίζει ακακο γίγαντα. Στην φυλακή ο χρόνος κυλά αδυσώπητα και ο Πωλ χάνεται στις σκέψεις του. Από την παιδική του ηλικία, την επαναστάτρια μητέρα του και τον Δανό πάστορα πατέρα , μέχρι την ενήλικη ζωή του, τη δουλειά του ως επιστάτη και τον έρωτά του με την Ινδιάνα γυναίκα του.
Ο συγγραφέας ψυχογραφει τον ήρωά του με τρόπο βαθιά εσωστρεφή και μελαγχολικό, με γλώσσα απλή και κατανοητή, γεμάτη συναίσθημα. Έναν ήρωα που παρά την απανθρωπιά των ημερών, παρά τις προσωπικές του απώλειες, συνεχίζει να παραμένει ΑΝΘΡΩΠΟΣ, με έντονο το αίσθημα δικαιοσύνης που συνήθως αποβαίνει αυτοκαταστροφικό σε έναν τόσο άδικο κόσμο.
November 26, 2019
Je suis frustrée par ce roman aux infinies lacunes!! L’auteur a définitivement bâclé son travail de recherche sur le Québec, ne donne pas la parole à la femme et mentionne de nombreux termes comme Indiens...?! Sérieusement? En quelle année sommes nous? Bref, je remets en doute le jugement du prix Goncourt pour avoir élu une oeuvre aussi médiocre... Évitez une perte de temps et ne lisez pas ce livre!
December 26, 2020
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Κάποιοι είναι αλαζόνες, εγωιστές, εξουσιαστές, μισαλλόδοξοι, και κάποιοι άλλοι απλά είναι γεννημένοι για να προσφέρουν αγάπη και φροντίδα ζώντας υπό την σκιά των ισχυρών. Ο Πωλ είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους που έδινε την αγάπη του απλόχερα σε όποιον την χρειαζόταν, όμως μια στιγμή απαγορευμένης χαλάρωσης του στοίχισε την ελευθερία του. Ο συγγραφέας Ζαν - Πωλ Ντυπουά ξεκινά την αφήγησή του με τον Πωλ στην φυλακή και με μια αντίθεση των δυο κόσμων -των ισχυρών και των αδύναμων- Ο Πωλ οδηγείται στην φυλακή την ημέρα εγκατάστασης του αμερικανού Προέδρου Obama στον Λευκό Οίκο. Παρουσιάζεται η ζωή και καθημερινότητα του στην φυλακή με τον συγκάτοικό του Πατρίκ που το ενδιαφέρων του για την ζωή περιορίζεται στις μοτοσικλέτες Harley Davidson. Ο αφηγητής μας ταξιδεύει κ στα χρόνια πριν την φυλάκισή του του ήρωα. Όλα τα σημαντικά πρόσωπα και στιγμές παρουσιάζονται σε κάθε κεφάλαιο χτίζοντας την προσωπικότητα του ήρωα και προσδιορίζοντας το περιβάλλον που έζησε. Γνωρίζουμε τον πατέρα του, πάστορα Γιοχάνες Χάνσεν που χάνει σταδιακά την πιστή του στον Θεό και υποκύπτο στον τζόγο και την επαναστάτρια μητέρα του Άννα. Ένα ζευγάρι με αντίθετους χαρακτήρες που δεν καταφέρνουν να διατηρήσουν τον γάμο τους. Ο Πωλ συναντά τον πατέρα του στο Θετφορντ Μάινς όπου μένει για κάποια χρόνια μέχρι την εγκατάστασή του στο κτήριο Excelsior. Στο κτήριο αυτό εργάζεται ως επιστάτης ικανοποιώντας τις ανάγκες ηλικιωμένων που θέλησαν να περάσουν τα υπολοιπα χρόνιαντης ζωής τους με κάποιες ανέσεις. Η παραμονή του στο κτήριο γίνεται ευκολότερη χάρη στην παρουσιά της Γουινόνα, της γυναίκας που αγάπησε περισσότερο.
Η γραφή του συγγραφέα είναι απλή, ενώ υπάρχουν στιγμές που χαρίζουν στον αναγνώστη τόσο χαρά όσο και λύπη ή οργή με το χιούμορ και την ειρωνεία στην περιγραφή σκηνών. Δεν είναι ένα στενάχωρο βιβλίο, είναι ένα βιβλίο που μας μαθαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που παρά τις δυσκολίες στη ζωή τους δείχνουν υπομονή και ανοχή. Κάποια στιγμή όμβςκαι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να ξεσηκωθούν ενάντια στην απανθρωπιά...
Εξαιρετική η μετάφραση της Μαρίας Γαβαλά.
Η γραφή του συγγραφέα είναι απλή, ενώ υπάρχουν στιγμές που χαρίζουν στον αναγνώστη τόσο χαρά όσο και λύπη ή οργή με το χιούμορ και την ειρωνεία στην περιγραφή σκηνών. Δεν είναι ένα στενάχωρο βιβλίο, είναι ένα βιβλίο που μας μαθαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που παρά τις δυσκολίες στη ζωή τους δείχνουν υπομονή και ανοχή. Κάποια στιγμή όμβςκαι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να ξεσηκωθούν ενάντια στην απανθρωπιά...
Εξαιρετική η μετάφραση της Μαρίας Γαβαλά.
August 14, 2023
Imprisonment lengthens the days, distorts the nights, stretches out the hours, it gives time a pasty, nauseating consistency. Every man feels like he is labouring through a thick layer of mud, and with every step he must pull his foot free to keep from bogging down in self-disgust. Prison buries us alive. Those with short sentences can maintain some hope. The rest lie in the common grave. If they ever get parole, they will breathe fresh air on the outside for a time, but will soon return to the house of the banished, where they are on first-name terms, and are treated like farm animals.
*
She was the person I always tried to stand straight for, in the snow of the forests, through the summers and the storms. Everywhere I followed her. She knew how to reveal the best in everyone.
*
She was the person I always tried to stand straight for, in the snow of the forests, through the summers and the storms. Everywhere I followed her. She knew how to reveal the best in everyone.
June 2, 2021
Difficile de croire qu’un livre si ennuyant et montrant un flagrant manque de recherche puisse remporter le prix Goncourt. C’est à croire que les lieux sont décrit à partir de Google streetviews et que l’auteur n’a jamais pris la peine de lire un roman dans lequel on rapporte un dialogue entre Queb. Je pourrais aussi m’étendre sur les personnages féminins privés du droit de parole, les Québécois qui parlent comme s’ils avaient grandi en France, la vision fantasmée de la femme autochtone qu’on compare à un immeuble à logement pour montrer à quel point ce livre n’en vaut pas la peine, mais je pense que c’est assez clair que j’ai trouvé ça décevant.
July 7, 2021
3/5
Ant knygos viršelio išvydus prancūzišką pavardę įprastai jaučiuosi pasiruošusi melancholijai, lėtam tempui ir kiek pretenzingam stiliui. Mėgstu panirti ir į tokias knygas, kai norisi balanso po kažko greitesnio ar modernesnio, bet šis kūrinys buvo vienas tų, kur liūdesyje nardinama buvo kiek per dažnai, o net ir trumpa apimtis sugebėjo prailgti.
Knygos sumanymas lyg ir nenešė nieko naujo, bet atrodė intriguojantis – vyras, sėdintis kalėjime, prisimena savo gyvenimą ir viską, kas privedė jį iki šios akimirkos bei priimtų sprendimų. Tame gyvenime netrūksta nesėkmių, netekties ir liūdesio, tačiau viso to atsvara yra keli be galo tyri ir nuoširdūs meilės ir džiaugsmo blyksniai. Ir visgi visas tas nukėlimas į praeitį, visos kino, literatūros ir istorijos nuorodos dažnai buvo svetimos ir nepadėjo pajusti personažui artumo, neleido su juo užmegzti kažkokio stipresnio ryšio. Aprašomi miestai ir vietos atrodė nepasiekiami, o ir personažai nutolę, net jei tekstas buvo širdį spaudžiančiai liūdnas arba kone iki ašarų gražus.
Labiausiai patikusi knygos dalis – kalėjimo kasdienybės nuotrupos. Jose autorius sugebėjo pademonstruoti ir savo humoro jausmą, ir labai subtiliai atskleisti įkalintų žmonių padėties tragizmą, tuo pat metu to nesumelodramatindamas. Visgi kitur pasakojime to liūdno dramatizmo buvo neišvengta, o ir prancūziškas pretenzingumas man kai kur jau kišo koją. Lyg ir pasakojama visa veikėjo gyvenimo istorija, bet kai kur dėl stiliaus, keistų intarpų su labai daug neaiškių kultūrinių nuorodų ir besikartojančių apmąstymų, laikas prailgo, nors knyga yra vos virš 200psl. Vis bandžiau spėlioti, už ką gi čia ta Goncourt’ų premija, nes kūrinys nesugebėjo išsiskirti iš minios ir nujaučiu, kad ilgam atmintyje neišliks. Tačiau buvo jame ir gero – itin jautriai aprašyti pagrindinio veikėjo ir jo žmonos santykiai, daug įdomių įžvalgų apie tikėjimą ir jo paieškas, o ir nemažai tragedijos, jei tokius dalykus mėgstat. Tik visgi man pritrūko kažko, kas sujudintų iš pačių gelmių ir priverstų apie knygą galvoti prieš užmiegant.
Ant knygos viršelio išvydus prancūzišką pavardę įprastai jaučiuosi pasiruošusi melancholijai, lėtam tempui ir kiek pretenzingam stiliui. Mėgstu panirti ir į tokias knygas, kai norisi balanso po kažko greitesnio ar modernesnio, bet šis kūrinys buvo vienas tų, kur liūdesyje nardinama buvo kiek per dažnai, o net ir trumpa apimtis sugebėjo prailgti.
Knygos sumanymas lyg ir nenešė nieko naujo, bet atrodė intriguojantis – vyras, sėdintis kalėjime, prisimena savo gyvenimą ir viską, kas privedė jį iki šios akimirkos bei priimtų sprendimų. Tame gyvenime netrūksta nesėkmių, netekties ir liūdesio, tačiau viso to atsvara yra keli be galo tyri ir nuoširdūs meilės ir džiaugsmo blyksniai. Ir visgi visas tas nukėlimas į praeitį, visos kino, literatūros ir istorijos nuorodos dažnai buvo svetimos ir nepadėjo pajusti personažui artumo, neleido su juo užmegzti kažkokio stipresnio ryšio. Aprašomi miestai ir vietos atrodė nepasiekiami, o ir personažai nutolę, net jei tekstas buvo širdį spaudžiančiai liūdnas arba kone iki ašarų gražus.
Labiausiai patikusi knygos dalis – kalėjimo kasdienybės nuotrupos. Jose autorius sugebėjo pademonstruoti ir savo humoro jausmą, ir labai subtiliai atskleisti įkalintų žmonių padėties tragizmą, tuo pat metu to nesumelodramatindamas. Visgi kitur pasakojime to liūdno dramatizmo buvo neišvengta, o ir prancūziškas pretenzingumas man kai kur jau kišo koją. Lyg ir pasakojama visa veikėjo gyvenimo istorija, bet kai kur dėl stiliaus, keistų intarpų su labai daug neaiškių kultūrinių nuorodų ir besikartojančių apmąstymų, laikas prailgo, nors knyga yra vos virš 200psl. Vis bandžiau spėlioti, už ką gi čia ta Goncourt’ų premija, nes kūrinys nesugebėjo išsiskirti iš minios ir nujaučiu, kad ilgam atmintyje neišliks. Tačiau buvo jame ir gero – itin jautriai aprašyti pagrindinio veikėjo ir jo žmonos santykiai, daug įdomių įžvalgų apie tikėjimą ir jo paieškas, o ir nemažai tragedijos, jei tokius dalykus mėgstat. Tik visgi man pritrūko kažko, kas sujudintų iš pačių gelmių ir priverstų apie knygą galvoti prieš užmiegant.
November 9, 2021
«Δεν κατοικούν όλοι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο»
Τι όμορφο ανάγνωσμα ήταν αυτό! Πόση μελαγχολία χωράει σε 261 σελίδες ; Πόση συμπόνια νιώθεις για τον κεντρικό ήρωα. Τι γλυκόπικρο αναγνωστικό ταξίδι ήταν αυτό!
Όμορφη γραφή, κυλάει σα χείμαρρος… μια ζωή γεμάτη εμπειρίες, με χαρές και λύπες, απώλειες, συνευρέσεις.
Η καταγραφή ανθρώπινων συμπεριφορών που συναντούμε στην καθημερινότητά μας. Η καλοσύνη αντικαθιστά την κακία, την παραξενιά, τη ζήλια, το φθόνο…
Ειλικρινά όταν κλείνεις το βιβλίο πονάς, νιώθεις μια πίεση στο στέρνο, μια στενοχώρια. Είναι από τις φορές, που αν είχα τη μαγική ικανότητα, θα έμπαινα στις σελίδες του βιβλίου για να πάρω αυτόν/η που κάθεται στη γωνία κ περιμένει μια αγνή αγκαλιά… όχι, δεν τη ζητιανεύει… όμως τη χρειάζεται.
December 2, 2020
Μια αόριστη ναυτία έρχεται αμέσως να μας υπενθυμίσει ότι ζούμε και αναπνέουμε μέσα σε μια κοιλιά που μας κουβαλάει μέσα της και μας χωνεύει αργά-αργά, προτού τελικά μας αποβάλει, περισσότερο για να μας ξεφορτωθεί παρά για να μας δώσει πίσω την ελευθερία μας.
https://www.vintagestories.gr/den-kat...
https://www.vintagestories.gr/den-kat...
October 11, 2023
مفارقة غريبة تحدث معي لأول مرة ،
أن يصلني إحساس البطل بقوة، أن أشعر بتعبه وألمه وسجنه، أن أسافر معه بين الذكريات والأماكن والساعات، ورغم ذلك، يصيبني فتور عجيب من الرواية ولا أرغب في أن أكملها ... أفهم أن يحدث ذلك حين أحسني بعيدة عن البطل، لا اشعر به، ولا يصلني إحساسه .. ولكن رغم جودة التصوير وبراعة الأديب، إلا أنني لم أطق أن اكملها .. لا أدري لماذا!!
ورغم كل شئ، منحتها ثلات نجوم ...
نجمة لإحساس البطل ،
ونجمة لجودة التصوير ..
ونجمة لحيرتي انا !!!
Read
August 27, 2020πανέμορφη αφήγηση μιας μικρής, φαινομενικά ασήμαντης ζωής. Τρυφερότητα, χιούμορ κι ένας λεπτός σαρκασμός (όπως μόνο οι Γάλλοι μπορούν να αποδώσουν) για το τί είναι πραγματικά ουσιαστικό.
October 31, 2021
„Ne visi šiam pasauly gyvena vienodai“, bet visi verti istorijos
Nuo paauglystės tikėjau, kad kiekvieno žmogaus gyvenimo istorija talentingo autoriaus rankose gali tapti įdomiu ir įtraukiančiu romanu. Jean-Paul Dubois knyga „Ne visi šiam pasauly gyvena vienodai“ tai tik patvirtina.
Prancūzų žurnalisto ir rašytojo knyga 2019 metais pelnė svarbiausią Prancūzijos literatūros apdovanojimą – Goncourtų premiją. Jau vien tai turėtų grožinės literatūros gurmanus suvilioti ir įtraukti į knygą.
„Ne visi šiam pasauly gyvena vienodai“ pasakoja apie jau dvejus metus Monrealio kalėjime dienas stumiantį Polį Hanseną. Polis kameroje sėdi su baikerių gaujos nariu, kuris galvą pametęs dėl motociklų ir turi pačių įvairiausių keistenybių – pavyzdžiui, paniškai bijo kirptis plaukus, nes jam tai sukelia įsivaizduojamą skausmą. Polį kalėjimas gniuždo. Jis niekaip neįpranta, kad turi paaukoti savo privatumą ir dalintis unitazu bendroje kameroje, žiemą šalta, be to, sienose girdėti žiurkės.
Taigi, pagrindinį knygos herojų aplanko jo ankstesnio gyvenimo prisiminimai. Polis mintimis vis grįžta į savo vaikystę ir paauglystę, kur analizuoja savo tėvų santykius. Danas pastorius ir prancūzė kino teatro savininkė – keista pora. Vienas religingas, kita – ateistė ir rodanti nepadorius filmus.
Polis skaitytojams pasakoja apie savo tokią neįprastą vaikystę ir vis grįžtą į kalėjimo kamerą, kur jo laukia baikeris kameros draugas. Tačiau po kurio laiko skaitytojai jau nukeliami į brandesnį gyvenimo etapą, kai pagrindinis veikėjas pradeda karjerą viename Kanados daugiabutyje, kur dirba prižiūrėtoju. Jis prisimena savo santuoką, įvairiausius paprastus rūpesčius ir darbus ir, be abejo, didelę ant jo užgriuvusią neteisybę, atvedusią jį į kalėjimo kamerą.
Knygos siužetas yra toks kaip gyvenimas. Su pakilimais, nuopuoliais, įdomiais ir neįprastais epizodais bei visiškai rutininiais laikotarpiais. Kitaip tariant, knyga pasakoja apie paprastų paprasčiausią žmogų, kuris tiesiog gyvena savo gyvenimą, susiduria su mums visiems įprastais rūpesčiais ir jaučia nepasitenkinimą, baimę, meilę.
Tai kas čia tokio ypatingo ir kodėl turėčiau gaišti laiką skaityti apie eilinio žmogelio gyvenimą, paklausite jūs. O būtent todėl, nes tai istorija apie eilinį žmogų. Jo potyriai nėra kažkuo išskirtiniai ir būtent todėl ypatingi. Jean-Paul Dubois meistriškai mums visiems parodo, kad kiekvieno žmogaus gyvenimas yra įdomus ir kupinas pačių įvairiausių spalvų. Net paprasčiausia baseino priežiūra ar tėvo nuvežimas į hipodromą vieną dieną gali tapti gyvenimo lūžiu.
Rašytojas šiame blizgių instagramo filtrų ir įspūdingų socialinių tinklų kadrų pasaulyje leidžia mums sulėtinti tempą ir atsigręžti į save. Ar tikrai jūsų gyvenimas yra neįdomus ir jį būtina pripumpuoti šiuolaikinės influencerių plastmasės? O kaip bus jūsų dienų pabaigoje, ar tikrai neturėsite ką papasakoti, o jūsų patirtys nebus vertos romano?
Neabejoju, kad po šios knygos dauguma galėsite ramiau atsikvėpti ir pripažinti – kiekvieno mūsų gyvenimas vertas istorijos. Svarbu, kad pavyktų rasti talentingą autorių.
Nuo paauglystės tikėjau, kad kiekvieno žmogaus gyvenimo istorija talentingo autoriaus rankose gali tapti įdomiu ir įtraukiančiu romanu. Jean-Paul Dubois knyga „Ne visi šiam pasauly gyvena vienodai“ tai tik patvirtina.
Prancūzų žurnalisto ir rašytojo knyga 2019 metais pelnė svarbiausią Prancūzijos literatūros apdovanojimą – Goncourtų premiją. Jau vien tai turėtų grožinės literatūros gurmanus suvilioti ir įtraukti į knygą.
„Ne visi šiam pasauly gyvena vienodai“ pasakoja apie jau dvejus metus Monrealio kalėjime dienas stumiantį Polį Hanseną. Polis kameroje sėdi su baikerių gaujos nariu, kuris galvą pametęs dėl motociklų ir turi pačių įvairiausių keistenybių – pavyzdžiui, paniškai bijo kirptis plaukus, nes jam tai sukelia įsivaizduojamą skausmą. Polį kalėjimas gniuždo. Jis niekaip neįpranta, kad turi paaukoti savo privatumą ir dalintis unitazu bendroje kameroje, žiemą šalta, be to, sienose girdėti žiurkės.
Taigi, pagrindinį knygos herojų aplanko jo ankstesnio gyvenimo prisiminimai. Polis mintimis vis grįžta į savo vaikystę ir paauglystę, kur analizuoja savo tėvų santykius. Danas pastorius ir prancūzė kino teatro savininkė – keista pora. Vienas religingas, kita – ateistė ir rodanti nepadorius filmus.
Polis skaitytojams pasakoja apie savo tokią neįprastą vaikystę ir vis grįžtą į kalėjimo kamerą, kur jo laukia baikeris kameros draugas. Tačiau po kurio laiko skaitytojai jau nukeliami į brandesnį gyvenimo etapą, kai pagrindinis veikėjas pradeda karjerą viename Kanados daugiabutyje, kur dirba prižiūrėtoju. Jis prisimena savo santuoką, įvairiausius paprastus rūpesčius ir darbus ir, be abejo, didelę ant jo užgriuvusią neteisybę, atvedusią jį į kalėjimo kamerą.
Knygos siužetas yra toks kaip gyvenimas. Su pakilimais, nuopuoliais, įdomiais ir neįprastais epizodais bei visiškai rutininiais laikotarpiais. Kitaip tariant, knyga pasakoja apie paprastų paprasčiausią žmogų, kuris tiesiog gyvena savo gyvenimą, susiduria su mums visiems įprastais rūpesčiais ir jaučia nepasitenkinimą, baimę, meilę.
Tai kas čia tokio ypatingo ir kodėl turėčiau gaišti laiką skaityti apie eilinio žmogelio gyvenimą, paklausite jūs. O būtent todėl, nes tai istorija apie eilinį žmogų. Jo potyriai nėra kažkuo išskirtiniai ir būtent todėl ypatingi. Jean-Paul Dubois meistriškai mums visiems parodo, kad kiekvieno žmogaus gyvenimas yra įdomus ir kupinas pačių įvairiausių spalvų. Net paprasčiausia baseino priežiūra ar tėvo nuvežimas į hipodromą vieną dieną gali tapti gyvenimo lūžiu.
Rašytojas šiame blizgių instagramo filtrų ir įspūdingų socialinių tinklų kadrų pasaulyje leidžia mums sulėtinti tempą ir atsigręžti į save. Ar tikrai jūsų gyvenimas yra neįdomus ir jį būtina pripumpuoti šiuolaikinės influencerių plastmasės? O kaip bus jūsų dienų pabaigoje, ar tikrai neturėsite ką papasakoti, o jūsų patirtys nebus vertos romano?
Neabejoju, kad po šios knygos dauguma galėsite ramiau atsikvėpti ir pripažinti – kiekvieno mūsų gyvenimas vertas istorijos. Svarbu, kad pavyktų rasti talentingą autorių.
February 17, 2020
Τό 'χω τελειώσει τόσες μέρες και δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι.
Δεν βαραίνουν όλοι οι άνθρωποι τη γη με τον ίδιο τρόπο.
Ένα πολύ σημαντικό βιβλίο. Σπουδαίο, επιπέδου Στόουνερ (John Williams, εκδ. Gutenberg) και Μια Ολόκληρη ζωή (Robert Seethaler, εκδ. Utopia), με το καταραμένο χιλάριους μπλακ χιούμορ του John Irving - μισό, τηλέφωνο, τα λέμε άλλη ώρα, έλα γεια
Δεν βαραίνουν όλοι οι άνθρωποι τη γη με τον ίδιο τρόπο.
Ένα πολύ σημαντικό βιβλίο. Σπουδαίο, επιπέδου Στόουνερ (John Williams, εκδ. Gutenberg) και Μια Ολόκληρη ζωή (Robert Seethaler, εκδ. Utopia), με το καταραμένο χιλάριους μπλακ χιούμορ του John Irving - μισό, τηλέφωνο, τα λέμε άλλη ώρα, έλα γεια
December 14, 2019
(5/5, It was amazing, even though!)
La lecture d’un livre comporte parfois son lot d’investissements pour un lecteur. Certes, il y a les heures consacrées à la lecture, mais des activités parallèles, comme des recherches biographiques complémentaires ou portant sur des données géographiques ou historiques, enrichissent l’expérience. Occasionnellement, une charge émotive peut accompagner le lecteur ou éveiller chez lui des sentiments, recherchés ou non.
Pour moi, la lecture de TOUS LES HOMMES N’HABITENT PAS LE MONDE DE LA MÊME FAÇON, remarquable roman au titre fabuleux, m’a forcé à pratiquer quelque chose que je fais rarement en lisant : l’évitement. Eh oui, l’évitement.
Au fil des premières dizaines de pages, je suis tombé sous le charme de l’écriture et du sens du récit déployés par l’auteur Jean-Paul Dubois. Sa façon de raconter, les allers-retours entre le présent et le passé, ce passé qui explique et justifie parfois le présent, l’humour, les longues parenthèses où sont expliqués des faits sociaux, historiques ou économiques pouvant (ou non) jouer un rôle majeur dans le contexte et dans le destin des personnages, tout cela a contribué à rendre cette lecture fort agréable ainsi que divertissante, dynamique, animée, satisfaisante et … agaçante! Ce qui me ramène à l’évitement.
Pour un lecteur québécois, l’ouvrage comporte un irritant majeur, un irritant qui frappe en plein visage dès la troisième page, soit le langage franchouillard utilisé dans le dialogue par un personnage québécois, un motard Hells Angel : « fils de pute » « Putain », « emmerde », « bordel ». Cela fait mal aux yeux. Cela fait mal aux oreilles. Devant le plaisir que me procurait le reste de l’offre, j’ai choisi d’apporter moi-même des changements à la biographie de ce personnage et d’en faire un Hells Angel français; Eh voilà disparu cet irritant.
Il y a également de petites irrégularités de recherches sur des points descriptifs de certaines régions du Québec (Thetford Mines, Québec, Montréal), des points qui passent sous le radar d’un lecteur européen, mais qui ne peuvent être transparents pour un lecteur du Québec. Cela amène ce même lecteur à se questionner sur la véracité d’autres lieux et faits relatés par l’auteur concernant des régions européennes avec lesquelles il est moins familier. L’évitement persiste et demeure.
Au final, comment un livre comportant autant de bavures peut-il plaire autant? Je crois que la réponse réside dans le talent d’écrivain et de raconteur de Jean-Paul Dubois. Et pourquoi le Goncourt? Simplement parce que le lecteur français ne voit pas ce qui peut indisposer le lecteur québécois. Ce lecteur français n’a pas à pratiquer l’évitement, seulement le contentement. Il n’a qu’à se rendre disponible à être charmé page après page…comme je le fus.
« L’idée de vivre dans une ville ouatée d’amiante, poudrée par le poison, guettée par l’asbestose, ne me préoccupait pas plus que les autres résidents de Thetford Mines qui naissaient, grandissaient, apprenaient, flirtaient, baisaient, se mariaient, s’assuraient, travaillaient, divorçaient, socialisaient, rebaisaient, vieillissaient, toussaient et mouraient entre les monts et cratères, les terrils et fosses. »
« Il était infiniment facile d’aimer une femme pareille, de partager ses réveils, de se coucher près d’elle et de ressentir que ce seul moment magique signait la fin de l’Âge sombre. »
La lecture d’un livre comporte parfois son lot d’investissements pour un lecteur. Certes, il y a les heures consacrées à la lecture, mais des activités parallèles, comme des recherches biographiques complémentaires ou portant sur des données géographiques ou historiques, enrichissent l’expérience. Occasionnellement, une charge émotive peut accompagner le lecteur ou éveiller chez lui des sentiments, recherchés ou non.
Pour moi, la lecture de TOUS LES HOMMES N’HABITENT PAS LE MONDE DE LA MÊME FAÇON, remarquable roman au titre fabuleux, m’a forcé à pratiquer quelque chose que je fais rarement en lisant : l’évitement. Eh oui, l’évitement.
Au fil des premières dizaines de pages, je suis tombé sous le charme de l’écriture et du sens du récit déployés par l’auteur Jean-Paul Dubois. Sa façon de raconter, les allers-retours entre le présent et le passé, ce passé qui explique et justifie parfois le présent, l’humour, les longues parenthèses où sont expliqués des faits sociaux, historiques ou économiques pouvant (ou non) jouer un rôle majeur dans le contexte et dans le destin des personnages, tout cela a contribué à rendre cette lecture fort agréable ainsi que divertissante, dynamique, animée, satisfaisante et … agaçante! Ce qui me ramène à l’évitement.
Pour un lecteur québécois, l’ouvrage comporte un irritant majeur, un irritant qui frappe en plein visage dès la troisième page, soit le langage franchouillard utilisé dans le dialogue par un personnage québécois, un motard Hells Angel : « fils de pute » « Putain », « emmerde », « bordel ». Cela fait mal aux yeux. Cela fait mal aux oreilles. Devant le plaisir que me procurait le reste de l’offre, j’ai choisi d’apporter moi-même des changements à la biographie de ce personnage et d’en faire un Hells Angel français; Eh voilà disparu cet irritant.
Il y a également de petites irrégularités de recherches sur des points descriptifs de certaines régions du Québec (Thetford Mines, Québec, Montréal), des points qui passent sous le radar d’un lecteur européen, mais qui ne peuvent être transparents pour un lecteur du Québec. Cela amène ce même lecteur à se questionner sur la véracité d’autres lieux et faits relatés par l’auteur concernant des régions européennes avec lesquelles il est moins familier. L’évitement persiste et demeure.
Au final, comment un livre comportant autant de bavures peut-il plaire autant? Je crois que la réponse réside dans le talent d’écrivain et de raconteur de Jean-Paul Dubois. Et pourquoi le Goncourt? Simplement parce que le lecteur français ne voit pas ce qui peut indisposer le lecteur québécois. Ce lecteur français n’a pas à pratiquer l’évitement, seulement le contentement. Il n’a qu’à se rendre disponible à être charmé page après page…comme je le fus.
« L’idée de vivre dans une ville ouatée d’amiante, poudrée par le poison, guettée par l’asbestose, ne me préoccupait pas plus que les autres résidents de Thetford Mines qui naissaient, grandissaient, apprenaient, flirtaient, baisaient, se mariaient, s’assuraient, travaillaient, divorçaient, socialisaient, rebaisaient, vieillissaient, toussaient et mouraient entre les monts et cratères, les terrils et fosses. »
« Il était infiniment facile d’aimer une femme pareille, de partager ses réveils, de se coucher près d’elle et de ressentir que ce seul moment magique signait la fin de l’Âge sombre. »
July 3, 2021
4,5/5
Ne kartą jau teko įsitikinti, kad kuo plonesnė knyga, tuo daugiau dalykų joje randu. Paklausite kokių? Kartais gilių, prasmingų, metaforiškų, o kartais labai paprastų, gyvenimiškų ir tiesiog kasdieniškų. Bet žavumas ir slypi paprastume, tiesa?
Jean-Paul Dubois romanas toks ir yra. Atrodo, paprastas, apie gyvenimą, jo pakilimus ir nuosmūkius. Vieno žmogaus istoriją, kuri savita, bet ir labai sava, nes pasirinkimai, vedantys gyvenimo keliu, čia labai pažįstami. Tik atmosfera čia tokia.. kiek snobiška, kiek melancholiška ir liūdna, bet vėl gi, atrodo, kad nieko netrūksta, kad viskas taip, kaip turi būti.
Gyvenimas juk irgi persmelktas tokių emocijų. "Ne visi šiam pasauly gyvena vienodai" iš vienos pusės, puikiai atspindi ir Polio istoriją, prasidedančią dabartimi kalėjime ir jo prisiminimais apie šeimą bei jų tarpusavio santykius dėliojant vieno gyvenimo dėlionę. Kur kelias detales gali pritaikyti ir sau, bet likusi dauguma liktų nepritaikyta.
Tekstu slenkama lėtai, bet taip jau su tomis plonomis knygomis ir būna. Tačiau man patiko, skaitėsi pakankamai lengvai ir įdomiai, kalba taip pat labai graži! Ieškantiems skaitinio apie santykius, šeimą, gyvenimo stiprybes ir silpnybes, pasirengusiems po truputį palengva narplioti šio autoriaus pateiktą istoriją!
Ne kartą jau teko įsitikinti, kad kuo plonesnė knyga, tuo daugiau dalykų joje randu. Paklausite kokių? Kartais gilių, prasmingų, metaforiškų, o kartais labai paprastų, gyvenimiškų ir tiesiog kasdieniškų. Bet žavumas ir slypi paprastume, tiesa?
Jean-Paul Dubois romanas toks ir yra. Atrodo, paprastas, apie gyvenimą, jo pakilimus ir nuosmūkius. Vieno žmogaus istoriją, kuri savita, bet ir labai sava, nes pasirinkimai, vedantys gyvenimo keliu, čia labai pažįstami. Tik atmosfera čia tokia.. kiek snobiška, kiek melancholiška ir liūdna, bet vėl gi, atrodo, kad nieko netrūksta, kad viskas taip, kaip turi būti.
Gyvenimas juk irgi persmelktas tokių emocijų. "Ne visi šiam pasauly gyvena vienodai" iš vienos pusės, puikiai atspindi ir Polio istoriją, prasidedančią dabartimi kalėjime ir jo prisiminimais apie šeimą bei jų tarpusavio santykius dėliojant vieno gyvenimo dėlionę. Kur kelias detales gali pritaikyti ir sau, bet likusi dauguma liktų nepritaikyta.
Tekstu slenkama lėtai, bet taip jau su tomis plonomis knygomis ir būna. Tačiau man patiko, skaitėsi pakankamai lengvai ir įdomiai, kalba taip pat labai graži! Ieškantiems skaitinio apie santykius, šeimą, gyvenimo stiprybes ir silpnybes, pasirengusiems po truputį palengva narplioti šio autoriaus pateiktą istoriją!
February 20, 2021
A simple story, yet beautifully told.
April 3, 2022
"Even if faith has long since deserted me. Even if praying has become impossible. Soon you will have the time and leisure to judge and condemn me. I ask you to keep in mind these few words I learned from my father, and that he would use to minimise a person’s sins: ‘Not everyone lives in the world the same way.’ If he sees you, may God bless you.”
Not Everybody Lives the Same Way is the 2022 translation by David Homel of Tous les hommes n’habitent pas le monde de la même façon (2019) by Jean-Paul Dubois.
The French original won the prestigious Prix Goncourt in 2019. The comment from the chair of the judges, Bernard Pivot, essentially said that if this novel had been translated from English into French it would have been hailed as a masterpiece:
He said that the author «est quelqu'un de très moderne dans sa vision du monde et son écritur ... Si les romans de Jean-Paul Dubois étaient traduits de l’anglais, il aurait en France un statut comparable à ceux de John Irving ou de William Boyd»
And in the NY Times, interviewed by Annalisa Quinn, another juror Philippe Claudel commented on the appeal of the North American (specifically Canadian) setting of the novel: “We are fascinated by you, and at the same time we are very critical.”
There is a lot packed in to the c250 pages of the novel (and I commend the author for not making it 500 pages, which he easily could) and it has an unusual and distinctive tone, veering from melancholic to ironic, humane to scatalogical, sentimental to mechanical.
The novel opens in January 2010. Our narrator Paul Christian Frederic Hansen, aged 55, is in Bordeaux Prison in Montreal, just over halfway through a two-year sentence for a crime whose exact details are only revealed at the novel's end but which early on we can infer was a violent act of revenge or retaliation: When I first laid eyes on you, I wouldn’t have thought you had it in you. You did the right thing. No two ways about it. I would have killed him dead, comments his cell-mate, a Hell's Angel with a phobia about having his hair cut and no sense of shame about his bodily function, and who provides the comic relief in the novel.
His companions are the spirits of the three people most dear to him: Winona, his wife, Nouk, their dog and Johanes, his father:
They would enter, and I could see them as clearly as all the squalor this cell contained. They would speak, they were here, close by. Ever since I lost them, years ago, they have come and gone in my thoughts, at home there. They say what is on their minds, go about their business, try and repair the disorder of my life and sometimes find the words that can ease me into sleep and the peace of the evening. Each in their own way, with their particular roles and attributes, they support me and never judge. Especially when I ended up in prison. They did not know any more than I did how it happened, nor why everything turned upside down so fast, in a matter of days. They were not there to unearth the origin of my misfortune. They were simply striving to recreate our family.
Hansen's narration has sudden shifts between the present and his thoughts on the past, demarcated only by paragraph breaks, which effectively capture the long hours spent thinking in his cell on those he has lost and how he ended up here, interrupted by his cell mate’s own random musings on Harley Davidson bikes or his unconcealed bodily functions.
But we soon piece together his story. He was born in Toulouse, in the Clinique des Teinturiers, on February 20, 1955, at ten in the evening, his mother Anna Madeleine Margerit a native of the French city, and his father Johanes Hansen a Protestant pastor originally from a long line of fishermen in Skagen in Jutland, Denmark and something of a fish-out-of-water in the French Catholic town. is mother and father divorce, in part as his mother's business running a cinema that, post Deep Throat, specialises in artistic porn, is rather in conflict with his father's profession.
Johanes moves to Canada, to the strip-mining town of Thetford Mines (named after the Norfolk town close to my birthplace), founded after the discovery of asbestos deposits and Paul follows him there.
He ends up in a role that he holds for 26 years up to his imprisonment, superintendent of an apartment complex largely inhabited by elderly residents.
For twenty-six years, in the Ahuntsic district, less than a kilometre from the prison – at the beginning it was terribly troubling to be locked up so close to home – I practised the very demanding trade of superintendent, a combination of magician and jack-of-all-trades, a top-drawer factotum who could restore and repair a whole little world of specialised operations, a complex universe made of cables, tubes, pipes, junctions, derivations, columns, traps and dating devices, a playful little world always eager to go haywire, create problems and induce breakdowns that had to be solved immediately with a reservoir of memory, knowledge, technique, observation and sometimes plain dumb luck. In the apartment building called the Excelsior, I was a sort of deus ex machina.
There he becomes more that just a caretaker of the building but increasingly a key part of many of the residents' lives, such as one who is an insurance loss adjustor (but somewhat opposed to his own profession), and who uses that analogy (and the infamous Ford Pinto affair) to explain their mutual opposition to a new arrival, Sedgwick, who takes over the residents' association and instigates cost-cutting which threatens Paul's way of running the building:
“The Pinto affair is only the tip of the iceberg, the part of the world you can see where the worth of human beings is negotiated, above an infraworld where the lives of human beings, real as they once were, are calculated on the basis of ratios that are no more than the work of accountants. I remember a few years ago, a bill concerning these issues was introduced in the US Senate. Among other things, it stated that using dollars to determine the value of a life, when a decision had to be made, was profoundly offensive to the religions, ethnic beliefs, and shared morals of the people of the nation. The bill also mentioned that the use of racial criteria and factors that took into account income, state of health, age and disability should also be banned. After the insurance company lobby got its claws into it, the bill was rejected, then thrown into the shredder. Now, Paul, you might say there’s no comparison, and that I’m exaggerating, but a guy like Sedgwick, and I know of what I speak, could very well have written the Pinto Memo.”
Halfway through his tenure, in 2006, he meets and marries Winona, a sea-plane pilot from a mixed Irish-Algonquin backgroun, and the two eventually acquire a stray, who they name Nouk, as their dog:
I recalled what Serge Bouchard, the anthropologist and specialist in Indigenous Canadian cultures, once said: “Man is a bear that turned out badly.”
My wife Winona was Algonquin, and I read a lot of Bouchard to learn about her culture. Back then I was a slowfooted Frenchman who knew almost nothing about the charms of the trembling tent, the mystical rules of the sweat lodge, the foundational legend of the raccoon, the pre-Darwinian reasoning according to which “man is descended from the bear”, and the story that tells why “the caribou has white spots only under his mouth”.
Paul's narration is at times highly sentimental but the engineer/builder/handyman in him retains a fascination with the mechanics of engines (the Wankel rotary engine a particular favourite of his father), church organs and the architecture of church buildings:
A rounded vault, multiple caissons, a triple nave transept, solid wood and stone everywhere, pews as thick as tree trunks, all identical, the decoration baroque to the extreme. And artwork in every corner, in every form, paintings and embroidered fabric, altars with Swiss gold leaf, painted woodwork in a pale green shade, and the smell, that essence of well-maintained houses. Not to mention the eight decontamination stations, eight parlours of sin, eight intimidating confessionals whose dimensions and number suggested that Satan came to sup in the town every evening.
The cherry on the sundae, perched in the top balcony, its pipes looking down on the sea of faithful, was a Casavant organ, opus 150, built in 1902, with twenty-one ranks, twenty-seven stops, plus another set of ranks using the pedals, and more pipes than anyone could need.
Worthwhile if somewhat quirky and in a way it's odd to read a novel translated into English hailed as one as good as those translated from English into French. 3.5 stars
Thanks to the publisher, MacLehose Press, for the ARC via Netgalley.
Not Everybody Lives the Same Way is the 2022 translation by David Homel of Tous les hommes n’habitent pas le monde de la même façon (2019) by Jean-Paul Dubois.
The French original won the prestigious Prix Goncourt in 2019. The comment from the chair of the judges, Bernard Pivot, essentially said that if this novel had been translated from English into French it would have been hailed as a masterpiece:
He said that the author «est quelqu'un de très moderne dans sa vision du monde et son écritur ... Si les romans de Jean-Paul Dubois étaient traduits de l’anglais, il aurait en France un statut comparable à ceux de John Irving ou de William Boyd»
And in the NY Times, interviewed by Annalisa Quinn, another juror Philippe Claudel commented on the appeal of the North American (specifically Canadian) setting of the novel: “We are fascinated by you, and at the same time we are very critical.”
There is a lot packed in to the c250 pages of the novel (and I commend the author for not making it 500 pages, which he easily could) and it has an unusual and distinctive tone, veering from melancholic to ironic, humane to scatalogical, sentimental to mechanical.
The novel opens in January 2010. Our narrator Paul Christian Frederic Hansen, aged 55, is in Bordeaux Prison in Montreal, just over halfway through a two-year sentence for a crime whose exact details are only revealed at the novel's end but which early on we can infer was a violent act of revenge or retaliation: When I first laid eyes on you, I wouldn’t have thought you had it in you. You did the right thing. No two ways about it. I would have killed him dead, comments his cell-mate, a Hell's Angel with a phobia about having his hair cut and no sense of shame about his bodily function, and who provides the comic relief in the novel.
His companions are the spirits of the three people most dear to him: Winona, his wife, Nouk, their dog and Johanes, his father:
They would enter, and I could see them as clearly as all the squalor this cell contained. They would speak, they were here, close by. Ever since I lost them, years ago, they have come and gone in my thoughts, at home there. They say what is on their minds, go about their business, try and repair the disorder of my life and sometimes find the words that can ease me into sleep and the peace of the evening. Each in their own way, with their particular roles and attributes, they support me and never judge. Especially when I ended up in prison. They did not know any more than I did how it happened, nor why everything turned upside down so fast, in a matter of days. They were not there to unearth the origin of my misfortune. They were simply striving to recreate our family.
Hansen's narration has sudden shifts between the present and his thoughts on the past, demarcated only by paragraph breaks, which effectively capture the long hours spent thinking in his cell on those he has lost and how he ended up here, interrupted by his cell mate’s own random musings on Harley Davidson bikes or his unconcealed bodily functions.
But we soon piece together his story. He was born in Toulouse, in the Clinique des Teinturiers, on February 20, 1955, at ten in the evening, his mother Anna Madeleine Margerit a native of the French city, and his father Johanes Hansen a Protestant pastor originally from a long line of fishermen in Skagen in Jutland, Denmark and something of a fish-out-of-water in the French Catholic town. is mother and father divorce, in part as his mother's business running a cinema that, post Deep Throat, specialises in artistic porn, is rather in conflict with his father's profession.
Johanes moves to Canada, to the strip-mining town of Thetford Mines (named after the Norfolk town close to my birthplace), founded after the discovery of asbestos deposits and Paul follows him there.
He ends up in a role that he holds for 26 years up to his imprisonment, superintendent of an apartment complex largely inhabited by elderly residents.
For twenty-six years, in the Ahuntsic district, less than a kilometre from the prison – at the beginning it was terribly troubling to be locked up so close to home – I practised the very demanding trade of superintendent, a combination of magician and jack-of-all-trades, a top-drawer factotum who could restore and repair a whole little world of specialised operations, a complex universe made of cables, tubes, pipes, junctions, derivations, columns, traps and dating devices, a playful little world always eager to go haywire, create problems and induce breakdowns that had to be solved immediately with a reservoir of memory, knowledge, technique, observation and sometimes plain dumb luck. In the apartment building called the Excelsior, I was a sort of deus ex machina.
There he becomes more that just a caretaker of the building but increasingly a key part of many of the residents' lives, such as one who is an insurance loss adjustor (but somewhat opposed to his own profession), and who uses that analogy (and the infamous Ford Pinto affair) to explain their mutual opposition to a new arrival, Sedgwick, who takes over the residents' association and instigates cost-cutting which threatens Paul's way of running the building:
“The Pinto affair is only the tip of the iceberg, the part of the world you can see where the worth of human beings is negotiated, above an infraworld where the lives of human beings, real as they once were, are calculated on the basis of ratios that are no more than the work of accountants. I remember a few years ago, a bill concerning these issues was introduced in the US Senate. Among other things, it stated that using dollars to determine the value of a life, when a decision had to be made, was profoundly offensive to the religions, ethnic beliefs, and shared morals of the people of the nation. The bill also mentioned that the use of racial criteria and factors that took into account income, state of health, age and disability should also be banned. After the insurance company lobby got its claws into it, the bill was rejected, then thrown into the shredder. Now, Paul, you might say there’s no comparison, and that I’m exaggerating, but a guy like Sedgwick, and I know of what I speak, could very well have written the Pinto Memo.”
Halfway through his tenure, in 2006, he meets and marries Winona, a sea-plane pilot from a mixed Irish-Algonquin backgroun, and the two eventually acquire a stray, who they name Nouk, as their dog:
I recalled what Serge Bouchard, the anthropologist and specialist in Indigenous Canadian cultures, once said: “Man is a bear that turned out badly.”
My wife Winona was Algonquin, and I read a lot of Bouchard to learn about her culture. Back then I was a slowfooted Frenchman who knew almost nothing about the charms of the trembling tent, the mystical rules of the sweat lodge, the foundational legend of the raccoon, the pre-Darwinian reasoning according to which “man is descended from the bear”, and the story that tells why “the caribou has white spots only under his mouth”.
Paul's narration is at times highly sentimental but the engineer/builder/handyman in him retains a fascination with the mechanics of engines (the Wankel rotary engine a particular favourite of his father), church organs and the architecture of church buildings:
A rounded vault, multiple caissons, a triple nave transept, solid wood and stone everywhere, pews as thick as tree trunks, all identical, the decoration baroque to the extreme. And artwork in every corner, in every form, paintings and embroidered fabric, altars with Swiss gold leaf, painted woodwork in a pale green shade, and the smell, that essence of well-maintained houses. Not to mention the eight decontamination stations, eight parlours of sin, eight intimidating confessionals whose dimensions and number suggested that Satan came to sup in the town every evening.
The cherry on the sundae, perched in the top balcony, its pipes looking down on the sea of faithful, was a Casavant organ, opus 150, built in 1902, with twenty-one ranks, twenty-seven stops, plus another set of ranks using the pedals, and more pipes than anyone could need.
Worthwhile if somewhat quirky and in a way it's odd to read a novel translated into English hailed as one as good as those translated from English into French. 3.5 stars
Thanks to the publisher, MacLehose Press, for the ARC via Netgalley.
January 15, 2022
لايسكن الناس جميعهم العالم بالطريقة ذاتها..ولا ينبغي لهم أن يفعلوا..الاختلاف هو سر جمال هذه الحياة إنْ نحن آمنا به واعترفنا باختلافاتنا التي هي سر فرادتنا وتميزنا والتي تشكل جوهر أيٍّ منا.
حول هذه الفكرة تدور الرواية التي تبدأ من سجن مونتريال، حيث يستحضر بول ذكرياته محاطاً بأطياف موتاه الثلاثة ( والده وزوجته وكلبته ) ،وحده الحنين إليهم وذكرياته معهم ما يخفف عنه قسوة السجن الذي لم يكن ليخطر له أنه قد يتواجد فيه سوى في لعبة المونوبولي . ولكنها تقلبات الحياة التي لاندري متى قد نتهاوى أمامها فتفتك بنا على حين غرة.
تُروى لنا الحكاية من ذاكرة بول بداية من طفولته من ما قد تبدو أولى محطات الإضطراب في حياته ، طفل يعيش بين أب قادم من الدنمارك ..قسيس ملتزم يلوذ بالإيمان ولايفهم الحياة إلا من خلاله، وأم فرنسية ليبرالية متحررة تدير دار سينما وهنا يبدو واضحاً أن الاختلاف في الايدولوجيا بدأ مبكراً في زعزعة استقرار هذه العائلة ، فالأب المحافظ والمتوجس من أي جديد والذي يستصعب حتى الانسجام مع عادات المجتمع الفرنسي الذي يعيش فيه بذلك يرفض فكرة الاختلاف عنه ويرى في بيئته التي غادرها وسطاً مثالياً. وكذلك تفعل زوجته التي ترى هي أيضاً أن لا بديل عن الحرية والتجديد والحداثة فيبدأ كل منهما فعلياً في زعزعة يقين الآخر ورفضه وإقصائه روحياً وجسدياً ،الأمر الذي لم يصمد أمامه الكيان العائلي بكل تأكيد فيهاجر الأب مع ابنه إلى كندا.
إن فتىً يعيش مراقباً لوضع كهذا لا يملك إلا أن يتشرب سموم هذه الصراعات التي يوماً ما ستطفو على سطح حياته .وهو بالفعل ما حدث.
تتناوب فصول الرواية بإيقاع هادئ بين واقع بول في السجن وبين مخيلته التي تشكل له عزاءً وملاذاً من وحشة السجن ، نرى فيها مشاهد من حياته وزواجه ومآسيه الشخصية الصغيرة وخساراته لمن أحب واحداً تلو الآخر وعمله في خدمة مبنى سكني ،وعلى مدى الرواية لا نرى سوى شخصيه هادئة مستعدة دوماً للعطاء والمساعدة فيبرز السؤال ويلح : أين ياترى حدث الخلل؟ وفي أي انعطافة من انعطافات حياته تعثر بول؟ فشخصية كهذه تبدو أبعد ما يكون عن الإجرام..ولكن الرواسب كانت تتراكم والغضب لم يكن بحاجة إلى أكثر من شرارة لتشعله ..و في موقف تؤججه الطبقية يخرج بول أسوأ ما فيه ويكشف عن وجه مختلف تماماً تحت وطأة القهر ومن جديد تطل برأسها فكرة عزفنا عن فهم الخلفيات الثقافية التي يأتي منها الآخرين واحترامها و عدم الأخذ في الاعتبار بإنسانية الإنسان أولاً وقبل كل شيء.
كل منا لديه ما يؤمن به وما يضحي من أجله ..لكلٍ جوهره الخاص والتعامل مع البشر كنسخ لايمكن أن يكون صحيحاً أوتحميلهم ما لا تحتمل قناعاتهم ومطالبتهم بالتعامل معنا وفق قناعاتنا نحن ، بلاشك هو تشويه لجمال نعمة الاختلاف التي نجهلها.
حول هذه الفكرة تدور الرواية التي تبدأ من سجن مونتريال، حيث يستحضر بول ذكرياته محاطاً بأطياف موتاه الثلاثة ( والده وزوجته وكلبته ) ،وحده الحنين إليهم وذكرياته معهم ما يخفف عنه قسوة السجن الذي لم يكن ليخطر له أنه قد يتواجد فيه سوى في لعبة المونوبولي . ولكنها تقلبات الحياة التي لاندري متى قد نتهاوى أمامها فتفتك بنا على حين غرة.
تُروى لنا الحكاية من ذاكرة بول بداية من طفولته من ما قد تبدو أولى محطات الإضطراب في حياته ، طفل يعيش بين أب قادم من الدنمارك ..قسيس ملتزم يلوذ بالإيمان ولايفهم الحياة إلا من خلاله، وأم فرنسية ليبرالية متحررة تدير دار سينما وهنا يبدو واضحاً أن الاختلاف في الايدولوجيا بدأ مبكراً في زعزعة استقرار هذه العائلة ، فالأب المحافظ والمتوجس من أي جديد والذي يستصعب حتى الانسجام مع عادات المجتمع الفرنسي الذي يعيش فيه بذلك يرفض فكرة الاختلاف عنه ويرى في بيئته التي غادرها وسطاً مثالياً. وكذلك تفعل زوجته التي ترى هي أيضاً أن لا بديل عن الحرية والتجديد والحداثة فيبدأ كل منهما فعلياً في زعزعة يقين الآخر ورفضه وإقصائه روحياً وجسدياً ،الأمر الذي لم يصمد أمامه الكيان العائلي بكل تأكيد فيهاجر الأب مع ابنه إلى كندا.
إن فتىً يعيش مراقباً لوضع كهذا لا يملك إلا أن يتشرب سموم هذه الصراعات التي يوماً ما ستطفو على سطح حياته .وهو بالفعل ما حدث.
تتناوب فصول الرواية بإيقاع هادئ بين واقع بول في السجن وبين مخيلته التي تشكل له عزاءً وملاذاً من وحشة السجن ، نرى فيها مشاهد من حياته وزواجه ومآسيه الشخصية الصغيرة وخساراته لمن أحب واحداً تلو الآخر وعمله في خدمة مبنى سكني ،وعلى مدى الرواية لا نرى سوى شخصيه هادئة مستعدة دوماً للعطاء والمساعدة فيبرز السؤال ويلح : أين ياترى حدث الخلل؟ وفي أي انعطافة من انعطافات حياته تعثر بول؟ فشخصية كهذه تبدو أبعد ما يكون عن الإجرام..ولكن الرواسب كانت تتراكم والغضب لم يكن بحاجة إلى أكثر من شرارة لتشعله ..و في موقف تؤججه الطبقية يخرج بول أسوأ ما فيه ويكشف عن وجه مختلف تماماً تحت وطأة القهر ومن جديد تطل برأسها فكرة عزفنا عن فهم الخلفيات الثقافية التي يأتي منها الآخرين واحترامها و عدم الأخذ في الاعتبار بإنسانية الإنسان أولاً وقبل كل شيء.
كل منا لديه ما يؤمن به وما يضحي من أجله ..لكلٍ جوهره الخاص والتعامل مع البشر كنسخ لايمكن أن يكون صحيحاً أوتحميلهم ما لا تحتمل قناعاتهم ومطالبتهم بالتعامل معنا وفق قناعاتنا نحن ، بلاشك هو تشويه لجمال نعمة الاختلاف التي نجهلها.
December 29, 2022
Knyga, pelniusi Gonkūrų premiją 2019m.
Tai jau daug ką pasako, nes premija teikiama geriausios ir vaizdingiausios prancūzų prozos autoriui.
Pagrindinis veikėjas Polis atlieka bausmę kalėjime, ir apmąsto savo gyvenimą, kuris pasakojamas nuo pat jo gimimo iki šių dienų, po gabalėlį įvykiai sudėlioti iš dabarties ir praeities, pakaitom.
Mažai dialogo, daug ištisinio teksto, kuris įtraukia, prikausto, nors ir be įtempto siužeto, bet įsiurbia, norisi juo skonėtis, gėrėtis, skaitosi lėtai, bet anaiptol ne nuobodžiai, viskas dėl to, kad toks tekstas, kuris neleis nukrypti mintims. Turbūt galima pasakyti, kad tai lėtojo skaitymo kūrinys, kurį skaitant reikia ne kažkur skubėti, o mėgautis.
Tai jau daug ką pasako, nes premija teikiama geriausios ir vaizdingiausios prancūzų prozos autoriui.
Pagrindinis veikėjas Polis atlieka bausmę kalėjime, ir apmąsto savo gyvenimą, kuris pasakojamas nuo pat jo gimimo iki šių dienų, po gabalėlį įvykiai sudėlioti iš dabarties ir praeities, pakaitom.
Mažai dialogo, daug ištisinio teksto, kuris įtraukia, prikausto, nors ir be įtempto siužeto, bet įsiurbia, norisi juo skonėtis, gėrėtis, skaitosi lėtai, bet anaiptol ne nuobodžiai, viskas dėl to, kad toks tekstas, kuris neleis nukrypti mintims. Turbūt galima pasakyti, kad tai lėtojo skaitymo kūrinys, kurį skaitant reikia ne kažkur skubėti, o mėgautis.
January 18, 2020
4.5.
Un roman tout en douceur, simple et émouvant à la fois. Tout concentré sur un personnage qui n'est ni héros ni anti-héros. Juste le récit d'une vie, sortie un peu des sentiers battus mais sans jamais perdre sa dignité.
Un roman tout en douceur, simple et émouvant à la fois. Tout concentré sur un personnage qui n'est ni héros ni anti-héros. Juste le récit d'une vie, sortie un peu des sentiers battus mais sans jamais perdre sa dignité.
October 14, 2021
Στα χνάρια του τρυφερού αφηγητή της Τουκαρτσούκ κινείται η αφήγηση του Ντυμπουά. Ωραίο βιβλίο.
3.5
3.5
Displaying 1 - 30 of 546 reviews