ちいさいモモちゃん [Chiisai Momo Chan]

by miyoko-matsutani

Japanese

Genres: Japanese Literature, Fiction

157 pages, Paperback

Published November 10, 1980

Reviews

[B · Rating 3 out of 5]

First book in Japanese that I read in full! Do I understand everything? Absolutely not. But it was fun for practice. Every time I understand a word or a sentence, I squealed in delight.

Can't wait to reread this when I master the language.

[Kamons · Rating 4 out of 5]

เป็นเรื่องที่อ่านเล่นๆ ก็นึกประหลาด อะไรจะแฟนตาซี เปิดมาก็มีทีมผักพูดได้ แมวพูดได้ อะไรแปลกๆ มากมาย เหมือนเป็นเรื่องเล่าสนุกๆ แฟนตาซีให้เด็กๆ อ่านแต่ว่า..

มาคิดอีกทีมันมีอะไรมากกว่านั้นมากๆ เป็นสารที่เด็กเล็กๆ ต้องการจะบอก และเป็นคู่มือที่ผู้ใหญ่ (โดยเฉพาะคุณแม่) ที่กำลังจะได้เลี้ยงเด็กเล็กๆ กำลังจะได้เจอ แต่ละบทสั้นๆ กำลังจะบอกถึงพัฒนาการที่เด็กคนนึงกำลังเติบโต จากทารกร้องแงๆ เป็นเด็กอ่อน เด็กโต แบบดีมากๆ เลย เป็นหนังสือที่แนะนำให้คนกำลังจะได้เลี้ยงเด็กอ่านเลย เพราะเนื้อเรื่องนั้นน่ารักมากๆ แฝงอะไรหลายๆ อย่างมาแบบอ่อนโยนไม่ประเคนความรู้ตู้มๆ ยัดใส่หัว เอาให้ผู้ใหญ่ได้คิด รึจะไม่คิดก็อ่านสนุกน่ารักๆ ดี

[M. · Rating 4 out of 5]

โมโมจัง เป็นเรื่องราวของเด็กหญิงตัวน้อยตั้งแรกเกิดจนถึงอายุ 3 ขวบ ได้เห็นพัฒนาการการเติบโตของโมโมจัง+ความแฟนตาซีตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย555 ทำให้อ่านสนุกไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่

เรื่องนี้ผู้เขียนแฝงสารบางอย่างให้แม่ๆ หรือผู้ปกครองเข้าใจถึงความคิด ความรู้สึก รวมไปถึงพฤติกรรมของเด็กในวัยนี้ ที่ในบางครั้งผู้ใหญ่อาจมองข้ามไป โดยเรียงร้อยมาให้อ่านง่าย

ส่วนตัวชอบตอนที่โมโมจังไปฉีดยา แล้วได้ทำข้อตกลงกับแม่ว่า หากโมโมจังไม่ร้องไห้แม่จะซื้อหมากฝรั่งให้ เพราะเด็กโตแล้วจะไม่ร้องไห้ และมีข้อความบรรยายว่า “โมโมจังรู้สึกเสียใจ ที่แม่บอกว่าเธอเป็นเด็กโตเฉพาะตอนที่ฉีดยาเท่านั้น—แต่พอตอนซื้อขนมกลับซื้อให้เท่าเด็กเล็ก” ซึ่งเป็นความรู้สึกที่เราสามารถเข้าใจโมโมจังได้เลยทันที เพราะเราก็เคยมีประโยคแบบนี้โผล่เข้ามาในหัวเมื่อยังเป็นเด็กเช่นกัน

[Asama Rodarin · Rating 4 out of 5]

เนื้อเรื่องน่ารัก เป็นแฟนตาซีที่อะไรๆ ที่โผล่เข้ามาในเรื่องก็มีชีวิตจิตใจ
ภาษาและการเล่าเรื่องเรียบง่าย อ่านกับกับเด็ก 4-6 ขวบ ก็ยังได้

ถ้าโตกว่านั้นเด็กบางคนอาจจะไม่ชอบเพราะเนื้อหาดูเด็กเกินไป
เช่น แครอทวิ่งร้องไห้ออกไปตอนโมโมจังบอกว่าไม่ชอบกินแครอท

ตอนที่ลูกเราชอบที่สุดคือตอนที่โกรธแม่แล้วหนีขึ้นรถไฟไปเล่นบนเมฆ

[Sakura · Rating 5 out of 5]

อ่านแล้วคิดถึงวัยเยาว์ที่สาบสูญ วัยที่ทุกอย่างพูดได้และมีชีวิต เนื้อหาเรียบง่าย แต่อ่านจบแล้วหัวใจจะฟูฟ่อง