نصرت رحمانی (زاده ۱۳۰۸ در تهران – درگذشته ۱۳۷۹ در رشت) یکی از شاعران معاصر نوگرای ایران است. رحمانی شاعری آزادیخواه بود که در دهه چهل و پنجاه خورشیدی طرفداران زیادی میان مردم به ویژه جوانان داشت و بسیاری از جوانان امروز ایران نیز از او به بزرگی یاد میکنند و آرمانهایش را میستایند.
نصرت رحمانی چهرۀ آشنا و مانای شعر امروز ایران است؛ او از نسل شاعرانی است که راه خاصی را در شعر ادامه داد و به تقریب بیتأثیر از هرکس و متأثر از درون و موجودیت خویش راههای دیگری را گشود که رهروان بسیاری داشت. نصرت شاعر «حریق باد» از آن گروه شاعرانی است که شعر امروز بسیاری از بالندگیاش را مدیون اوست. شاعری که زیباترین و بهترین شعرش «زندگی» اوست. عنوان «عشق، کلید مفقود گنجهای خوشبختی» گفتگویی دربارۀ شعر «لیلی»اش است.
تأثیر نیما در من بیشتر از نظر فرم و دگرگونی در ساختمان شعر بود و نه در محتوا یا دیدگاه و از نظر شناخت زیبایی، ساخت اندیشه و احساس بین من و نیما فاصله بسیار بود؛ اما از نظر جهانبینی فاصلهای نداشتیم که هیچکس نداشت.