In haar vijfde bundel richt Ester Naomi Perquin haar blik op de waarheid die ons boven het hoofd hangt, de voorstellingen die we ons daarvan maken en de machten waartoe we ons moeten verhouden. Van de engerd in het park tot de dokter die ons slecht nieuws brengt, van het volk dat om een sterke leider vraagt, tot de dichter die iets zinvols probeert aan te vangen met een oorlog; Perquin zoekt naar wat ons nog in het zadel houdt als zowel het paard als de wankeling onder de eigen verantwoordelijkheid lijken weg te vallen.
She has performed on several foreign stages and her poems have been translated and published in English, French, German, Slovenian, and Spanish. In 2010 her poem 'State secret' was translated in all languages of the European Union.
She worked in a prison service to help fund her studies of creative writing in Amsterdam. Her début "Napkins at half mast" (2007) was awarded the Liegen konijn Prize, and followed by a second collection, "On behalf of the other" (2009), whoch was awarded the J.C Bloem Prize. For both collections she also received the prestigious Van der Hoogt Prize. 2012 saw the striking thrid collection "Cell inspections", which gained the VSB Poetry Prize in 2013.
Zoals ze in je praat en dingen vindt, / dwars door je eigen woorden klinkt, vaak ongevraagd, / doe je haar nou wat opzij, je hebt toch ogen, waarom / moet dat nou zo open, die mouwen staan / je raar en doe een das om als het waait. [...]"
Behoorlijk braaf en belerend. Veel holle gedichten ook, die de structuur hebben van: 'Onderwerp A is als B, is als C, is als D, is als E, is als F, misschien zelfs wel als G, als H, als I, als J, en ook K, L, M o jazeker M, en N, en O, en als P, als Q, R, als S, als T, U! als V, als W, als X, als Y. En als Z. Ja, A is als Z.' Dan kan je net zo goed één vergelijking gebruiken in plaats van een heel gedicht opvullen met willekeur.
Ook nog wel enkele mooie regels gevonden:
Van de hemel heeft ze geen idee, behalve / dat het er wel licht zal zijn. En leeg. ('Netjes', 16)
De helft van blijven is vergeten. ('Jubileum', 54)
'Alleen een dichter jaagt ze moeiteloos in een zwenkende school naar veiliger water en zegt desgevraagd dat het inderdaad maar een gedicht is' #DeZinVanHetBoek
Geluisterd (voorgelezen door Perquin zelf).
Deze zin komt uit mijn favoriete bijdrage uit deze bundel. Die is favoriet omdat die me raakte. Ik beschouw mezelf als nitwit als het op poëzie aankomt, durf het vaak niet om eraan te beginnen, omdat ik vrees belangrijke inzichten te missen (ongetwijfeld gebeurt dat vaak genoeg bij proza, maar daar houd ik mezelf voor dat ik dat wel begrijp). Perquin verlaagt de drempel, dat is een grote verdienste - dat en de gedichten zelf, want er zijn er zeker meer die de moeite waard zijn.
Jou doorlopend verliezen, professioneel verliezen, ook nu dat duurt en duurt, jou verliezen als een kampioen, dáár weer bescheiden over doen, het verliezen met twee armen om de grootste leegte heen –
Mooi. Heb maar beperkt 'verstand van poëzie', dus wat heb ik nou helemaal te zeggen en beoordelen? Maar voor wat het waard is: heel fijn om zo gedurende een week of wat steeds even te gaan zitten en een paar gedichten te (her)lezen. Een aantal gedichten waar ik minder mee kon, waarin ik persoonlijk niet datgene vond waarvan je hoopt dat het het beschrevene overstijgt - maar ook een aantal gedichten die ik juist erg mooi of grappig vond of me troffen, naar mate ik herlees ook steeds meer. Lijkt me een goede score.
"Jou doorlopend verliezen, professioneel verliezen, ook nu dat duurt en duurt, jou verliezen als een kampioen, dáár weer bescheiden over doen, het verliezen met twee armen om de grootste leegte heen -
Ja, oké, ik heb defintief een favoriete dichter. Wauw. Wat een gave bundel. Wat minder god aanroepen zou voor mij wel mogen (al werkt het wel) . En o, lang leve de klankrijm. Een buiging voor Ester Naomi Perquin.
‘Zo vaak val je tegen, zo vaak val je mee. Steeds ongevraagd gered. Bij hond, stoep, hek en noodlot weggegrist. Je kijkt naar haar. Je weet niet wie ze is.’
Een solide poëziebundel met enkele parels. Wat me denk ik niet zo aansprak is dat veel gedichten uit opsommingen bestonden - het werd soms wat monotoon daardoor voor m'n gevoel en veel gedichten deden me niets, de magie ontbrak daarin.
Uit: ‘Ongevraagd advies’ van Ester Naomi Perquin, de laatste 2 strofen uit ‘Getuigen’:
Ze kunnen, desgevraagd nooit veel verklaren; een doodgewone dag, een heel normale man hoor in het echt, niets gemerkt van die kinderen, die bom, dat massagraf.
Dan terloops, niet uit ongeloof, niet ter verdediging, maar precies daartussenin: dat hij tijdens de vakantie hun kat te eten, hun plantjes water gaf.
Deze keer niet 'read' maar 'listened'. Ester Naomi Perquin leest zelf de gedichten uit haar laatst verschenen (2022) bundel voor. Prachtige gedichten die heel fijn worden voorgelezen. Volgende stap : ze zelf gaan lezen.
29 mei 2023. Nu inderdaad de bundel gelezen. Ik ben nog steeds heel enthousiast. Veel geweldige gedichten met een diep(er)e laag die je stevig aan het nadenken zetten.
Deze gekocht vanwege het gedicht VERWIJT. Ik las dat gedicht in de boekenwinkel en het raakte mij zo erg dat ik de bundel wel móest hebben. De hele bundel prikkelt iets in mij: Ester zegt precies de dingen die ik denk en voel maar niet kan verwoorden. Ik heb hem snel uitgelezen en ga er zeker in de toekomst nog vaak naar grijpen om even te bladeren, gedichten opnieuw te lezen en verder te laten indalen.
Toegankelijk, actueel en met originele associaties en gedachten. Ik heb bewondering voor de manier waarop zij zich in taal uit. Prachtige zin op de achterflap: "Maar geef één stem weg. Nooit de macht". Tip voor Martin Bosman, voorzitter van de Tweede Kamer om het gedicht 'Tot de kiezer' voor te lezen aan zijn coalitiegenoten.
Een van de beste dichters van deze tijd - ook deze bundel haalt de hoge kwaliteit van haar vorige bundels. Gebeeldhouwde gedichten, altijd met iets schurends, maar nooit te voorspelbaar. ('en nog bewaar ik je niet in wat ik nu weet,/ maar in wat ik nog altijd wil vragen.')
wil niet dat iemand dan ineens iemand is, zo op de valreep / veel te laat, wil part noch deel, hou mijn adem in, / mijn hart, mijn tas vast, mijn eieren heel.
Kristalhelder en raadselachtig, aards en op zoek naar onbekende betekenissen en rituelen. Prachtige gedichten over de moeder, over gezinsleven, maar ook een groot aantal gebeden (om deernis) en vermomde (stem)adviezen. Overtuigend gedicht om ons met elkaar te blijven bemoeien. Bundel om veel te hernemen.
Natuurlijk heb ik dit niet uit. Dat kan ook niet. Dit blijf je steeds opnieuw lezen. Ik geniet van haar gedichten, de humor en steeds weer ontdek ik iets nieuws. Favoriet zijn een kamer, Weet nog wel en het bedoelde.
“Het lopen is doen alsof je voortbeweegt, ontlopen wie je eerder was.”
“Dat de waarheid zo beweeglijk is, dan weer onder tafel zit, dan weer in de kast, achter de betaalmuur, naast ons in de klas, onleesbaar is, niet af te kijken. Dat we stuk voor stuk feiten zijn maar nergens meer uit blijken.”
“En nog bewaar ik je niet in wat ik nu weet, maar in wat ik nog altijd wil vragen.”
“Weg zijn doet pijn zoals er zijn pijn doet: ter hoogte van het lot, een zacht, traag, volkomen onherhaalbaar zingen dat nooit stopt.”
Net een eerste keer gelezen, en ik wil nu al opnieuw lezen. 4 sterren en geen 5 want wil mijn joker nog sparen, ik ben er zeker van dat ik 'm nog ga willen inzetten bij toekomstig werk van haar. Dit zijn gedichten waar een mens wat aan heeft.