What do you think?
Rate this book
The Loneliness in Lydia Erneman's Life
Winner of the Brage Prize, the most prestigious award in Norwegian Literature, The Loneliness in Lydia Erneman's Life is a quiet, beautiful exploration of solitude and how we relate to other beings. It has been lauded by European critics for doing something very rare: offering deep pleasure and joy in reading with little theatrics. Having grown up as an only child in Northern Sweden, Lydia is used to isolation and being on her own. She fills her days with her love of animals, nature, and hard work. She eventually settles into a career as a vet in rural Norway and embraces the rhythms of rural life. In a series of poetic sketches, Lydia tends to the animals in her community, spends time with her aging parents, and falls in love. Despite an increasing need for closer human contact that begins to encroach on her contented solitude, ultimately it is Lydia's satisfaction with her inner life that speaks of an elegance and hope often lost in these clamoring times. Written in concise prose, the gravity and tranquility of this novel make it a gift―a soothing, contemplative offering about the depths of our inner worlds.
262 pages, Paperback
First published January 1, 2014
14 people are currently reading
698 people want to read
About the author
Rune Christiansen
42 books33 followersRune Christiansen (f. 1963) ble en sentral og innflytelsesrik litterat allerede med debuten Hvor toget forlater havet i 1986. Han har utgitt tolv diktsamlinger samtidig som han har utviklet et stadig mer markant og bemerkelsesverdig prosaforfatterskap, med romaner som Krysantemum (2009), Ensomheten i Lydia Ernemans liv (2014), Fanny og mysteriet i den sørgende skogen (2017) og Saken med den tapte tidens innfall (2021).
Christiansen er blitt tildelt en rekke priser, bl.a. Dobloug-prisen, Brageprisen og Gyldendalprisen. Han har gjendiktet poeter som Frank Kuppner, Alain Bosquet og Edmond Jabés, og er redaktør for Forlaget Oktobers gjendiktningsserie for samtidspoesi.
I 2019 mottok Christiansen den prestisjefylte franske utmerkelsen Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres.
Christiansen er blitt tildelt en rekke priser, bl.a. Dobloug-prisen, Brageprisen og Gyldendalprisen. Han har gjendiktet poeter som Frank Kuppner, Alain Bosquet og Edmond Jabés, og er redaktør for Forlaget Oktobers gjendiktningsserie for samtidspoesi.
I 2019 mottok Christiansen den prestisjefylte franske utmerkelsen Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 116 reviews
June 8, 2023
"For the first time in her life, she felt very alone, left to herself, and to be affected in this way was not like her, she who could enjoy all manner of small detail: the gentle presence she felt in nature, almost imperceptible and yet urgent and alive, when she was with the animals, by the edge of the lake at dusk, in a clearing in the forest—it was all she wished for."
The Loneliness in Lydia Erneman’s Life by Rune Christiansen, (translated by Kari Dickson) is a beautifully- written, quiet, and meditative novel that inspires pause and reflection. We follow Lydia Erneman, the only child of a farming family from Sweden, as she navigates her life as a veterinarian in Norway.
"But “to be at peace with oneself ” was, to all intents and purposes, the same as denying that one was part of everything else—all the important and banal things you went through, the big and small disruptions that helped to strengthen you, perhaps even liberate you. Sometimes, caught as she was between these two ways of living, Lydia felt like a traitor without being able to say why."
There isn't much of a plot per se to this novel but we embark on a journey with the main character and share her experiences as she tends to the animals she loves and the connections she forges, some deeper than others, with the people she meets yet never losing her sense of self, learning from life, growing and evolving as a person, welcoming and exacting change in her life as she sees her priorities changing and much more. Lydia, as a character, might not strike you as particularly complex or even interesting, to be honest, but what enriches the narrative are the moments of solitude, soul searching and reflection and the wisdom and insight she gathers as she strives to understand how she is impacted by the people, places and the simple events in her life. Through flashbacks and Lydia’s memories, we are given a glimpse into Lydia’s childhood experiences, her modest upbringing and her hopes and dreams. The author writes in simple yet elegant prose with minimal embellishments or drama, often adopting a nostalgic (and a tad melancholic) tone, with vivid descriptions of the settings that transport you to rural Norway with Lydia.
Many thanks to Book*hug Press and NetGalley for the digital review copy of this novel. All opinions expressed in this review are my own.
“What was it her mother used to say? That openness deserved openness in return, and that what was closed also deserved to be met with openness.”
January 5, 2021
Misschien heb je geen bromtoon. Misschien begrijp je zelfs niet bij benadering wat ik met een bromtoon bedoel, ook niet als ik het je zwaaiend met een boek probeer uit te leggen. Jij bent iemand die ’s ochtends de gordijnen opentrekt om het licht binnen te laten, en je doet ze ’s avonds weer dicht, omdat het nu eenmaal tijd is om te gaan slapen en het op de wereld te donker is om nog veel te zien.
Ik vrees dat ik mijn hele leven al een bromtoon heb. Ik ben eraan gewend. De bromtoon betekent niet dat ik voortdurend mopperig of misnoegd ben. Ik heb geen hangende schouders omdat de dagen zwaar wegen. De bromtoon is een manier van in het leven staan.
Lydia Erneman uit ‘De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman’, bijvoorbeeld, kun je geen sombere vrouw noemen. Ze is halverwege de dertig en gerespecteerd dierenarts. Een partner is geen must, maar het mag. Als enig kind treurt ze wel in stilte om haar moeder die verleden jaar is overleden, en als ze moppert, dan is het op haar koppige vader die ze maar af en toe ziet, omdat hij ver weg woont.
In Lydia’s leven doen zich geen grootse, noemenswaardige gebeurtenissen voor, maar toch wil je haar als lezer bladzijde na bladzijde beter leren kennen. Of nee, correctie. Als je geen bromtoon hebt, lees je het boek waarschijnlijk niet uit. Maar als je het verdriet en het geluk begrijpt dat de eenzaamheid haar geeft, dan zul je af en toe ontroerd zijn en blijf je op bladzijde 210 verweesd achter.
Rune Christiansens roman heb ik als het ware ademloos gelezen. Het is niet zo dat hij de dingen tussen de regels laat verstaan, zoals graag wordt gezegd als een schrijver op tijd zwijgt. Hij schrijft schitterend gedoseerd, dat wel, en vanaf de openingsscène heb ik hem gehoord: de bromtoon. Nog nooit eerder heb ik meegemaakt dat een schrijver de bromtoon zo voelbaar laat meetrillen, zonder ook maar iets uit te leggen.
Misschien begreep je al wat ik bedoelde. Dan heb ik er niks meer aan toe te voegen. Of wel: dit boek nog.
‘De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman’ is uit het Noors vertaald door Sofie Maertens en Michiel Vanhee.
Ik vrees dat ik mijn hele leven al een bromtoon heb. Ik ben eraan gewend. De bromtoon betekent niet dat ik voortdurend mopperig of misnoegd ben. Ik heb geen hangende schouders omdat de dagen zwaar wegen. De bromtoon is een manier van in het leven staan.
Lydia Erneman uit ‘De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman’, bijvoorbeeld, kun je geen sombere vrouw noemen. Ze is halverwege de dertig en gerespecteerd dierenarts. Een partner is geen must, maar het mag. Als enig kind treurt ze wel in stilte om haar moeder die verleden jaar is overleden, en als ze moppert, dan is het op haar koppige vader die ze maar af en toe ziet, omdat hij ver weg woont.
In Lydia’s leven doen zich geen grootse, noemenswaardige gebeurtenissen voor, maar toch wil je haar als lezer bladzijde na bladzijde beter leren kennen. Of nee, correctie. Als je geen bromtoon hebt, lees je het boek waarschijnlijk niet uit. Maar als je het verdriet en het geluk begrijpt dat de eenzaamheid haar geeft, dan zul je af en toe ontroerd zijn en blijf je op bladzijde 210 verweesd achter.
Rune Christiansens roman heb ik als het ware ademloos gelezen. Het is niet zo dat hij de dingen tussen de regels laat verstaan, zoals graag wordt gezegd als een schrijver op tijd zwijgt. Hij schrijft schitterend gedoseerd, dat wel, en vanaf de openingsscène heb ik hem gehoord: de bromtoon. Nog nooit eerder heb ik meegemaakt dat een schrijver de bromtoon zo voelbaar laat meetrillen, zonder ook maar iets uit te leggen.
Misschien begreep je al wat ik bedoelde. Dan heb ik er niks meer aan toe te voegen. Of wel: dit boek nog.
‘De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman’ is uit het Noors vertaald door Sofie Maertens en Michiel Vanhee.
August 6, 2021
Het boek is als het hert dat je op het eind ziet opduiken in het bos. Je houdt je adem in, kijkt je ogen uit, je hartslag versnelt maar hervind al gauw een rustig en krachtig ritme. Je kijkt en kijkt, het hert doet beeldschoon zijn ding.
Het duurt niet lang, er gebeurt nauwelijks iets.
Toch, dat gevoel. Die verstilde dankbaarheid.
Zoiets. Ongeveer.
Schoon!
Het duurt niet lang, er gebeurt nauwelijks iets.
Toch, dat gevoel. Die verstilde dankbaarheid.
Zoiets. Ongeveer.
Schoon!
April 2, 2024
Lydia Erneman is een alledaagse vrouw. Een boerendochter uit Zweden, die zich in Noorwegen gevestigd heeft. Ze komt over als een vrij introverte persoon, die toch op haar manier connectie probeert te maken met de wereld om haar heen. Ze heeft een groot hart voor de natuur en dieren, en haar job als dierenarts vormt dan ook een zeer grote kern van haar identiteit. Toch lijkt het of niemand echt tot haar door kan dringen, en stelt ze zelf ook alles in twijfel.
“De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman” is een stil verhaal, dat langzaam voortkabbelt. In elk hoofdstukje wordt er een tijdsprong gemaakt, soms klein, soms groot, waardoor we als lezer het leven van Lydia enkele jaren kunnen meevolgen. En haar leven is heel gewoon, heel alledaags, zoals dat van jou en mij. Dit geeft op bepaalde manieren herkenning, maar toch kon ik me niet helemaal identificeren met Lydia. Hoewel ze haar best doet om de eenzaamheid te bestrijden, blijft ze toch, op haar manier door wie ze is, alleen.
“De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman” is een stil verhaal, dat langzaam voortkabbelt. In elk hoofdstukje wordt er een tijdsprong gemaakt, soms klein, soms groot, waardoor we als lezer het leven van Lydia enkele jaren kunnen meevolgen. En haar leven is heel gewoon, heel alledaags, zoals dat van jou en mij. Dit geeft op bepaalde manieren herkenning, maar toch kon ik me niet helemaal identificeren met Lydia. Hoewel ze haar best doet om de eenzaamheid te bestrijden, blijft ze toch, op haar manier door wie ze is, alleen.
March 12, 2021
”Een boek van zeldzame schoonheid. Een mooie, meeslepende en ontroerende roman die in ongestoorde stilte moet worden gelezen.” schreef het Stavanger Aftenblad over dit boek. Daar valt weinig aan toe te voegen.
June 18, 2017
My initial thought was, Oh no, another melancholy dark Scandinavian novel featuring a lot of trees with a main character who seems, in an autistic sort of way, cut off from both what is happening around her and from what the narrator insists is happening within her. That was the first ten pages or so, but just as Lydia grows increasingly cognizant of life as it is passing her by, Christensen manages to work the same magic on the reader. Halfway through the book I was totally engrossed in the prose and finished it in one sitting. It's not the character (it's never the character), rather it's the prose, the paragraphs, sentences and word choice that makes the art. It reads like a poem, and for once the little short chapter device, that seems so popular these days, served a purpose, enforcing a caesura between scenes like the pause between movements in a symphony. It was a joy to read, and while it kept its melancholy mood it did not follow the morose tragic trajectory that it seemed destined to from the start. It's a book that dares to tell a happy story, with very few smiles. I look forward to reading more of his work.
July 23, 2024
I actually read this book in it's original Norwegian – "Ensomheten i Lydia Ernemans liv". I chose the English edition on Goodreads and Storygraph partly to make people aware that it has been translated😁 and because the English edition cover is stunning (while the Norwegian one is sooo dull)
The book is about the small pleasures (and sorrows) in Lydia Erneman's everyday life. We follow her work as a veterinarian in the Norwegian countryside, and all her meaningless but at the same time meaningful encounters with strangers and family, animals, and her surroundings.
I see a lot of myself in Lydia, or maybe I just wish to be like her – probably both:) She is so content and happy in her own company.
I thought this book was delightful in it's simplicity. And inspiring.
The book is about the small pleasures (and sorrows) in Lydia Erneman's everyday life. We follow her work as a veterinarian in the Norwegian countryside, and all her meaningless but at the same time meaningful encounters with strangers and family, animals, and her surroundings.
I see a lot of myself in Lydia, or maybe I just wish to be like her – probably both:) She is so content and happy in her own company.
I thought this book was delightful in it's simplicity. And inspiring.
January 19, 2021
4 1/2 *
April 2, 2023
Het klikte niet onmiddellijk tussen Lydia en mij. Maar zulke mensen laten zich niet vlug kennen. Die eenzaamheid van haar, werd na een tijdje echter erg herkenbaar. Ik hou wel van deze vorm van eenzaamheid.
Na de laatste pagina ben ik terug vooraan in het boek begonnen. Ik wou nog wat langer in haar gezelschap blijven en in haar eenzaamheid.
'Een paar keer stak ze ook haar hand uit naar een libel, niet om hem te pakken, maar als erkenning van hun relatie daar in de schemering. Twee Schepsel deelden, hoe vluchtig ook, dezelfde tijdruimte, en dat was toch zeker niet zonder betekenis.' (p13)
'(...) zij die altijd blij werd van de kleine geneugten van het leven: de milde nabijheid van de natuur, het haast onmerkbare dat toch in beweging en levend was, onder de dieren, bij een meertje in de schemering, op een open plek in het bos - daarin lagen al haar wensen verborgen.' (p15)
'Het was een merkwaardige vorm van rouwen, vond ze, gewoon alles krampachtig willen vasthouden.' (p51)
'Eigenlijk ontbrak het hem niet aan gezond verstand, maar aan lichtheid, bedacht ze.' (p65)
'Aan tafel gaan zitten, zich vrolijk drinken en lekker eten was een van de belangrijkste geneugten die je met anderen kon delen, vond ze.' (p65)
'Ze was waar ze wilde zijn, in het landelijke, het provinciale. Plotseling bedacht ze dat dat paradoxale leven, die saaie en goedmoedige tevredenheid die de lente uitlokte, een persoonlijk geschenk voor haar was.' (p70)
'Het gebeurde zelden dat Lydia nog in bed bleef liggen nadat ze wakker was geworden. Meestal gooide ze meteen haar dekbed opzij als de wekker afging en liep ze blootvoets naar de badkamer om haar gezicht met koud water te wassen. Dat was al zo sinds haar kindertijd, besefte ze. Ze wilde opstaan en de nieuwe dag beginnen, het maakte niet uit of er verleidingen of verplichtingen op haar wachtten.' (p79)
'Lydia was niet gelovig, die tijd lag al lang achter haar, bovendien was het nooit uit diepe overtuiging geweest. Maar sommige verhalen uit de Bijbel konden haar nog altijd ontroeren, niet op een sentimentele manier, maar eerder als begrijpelijke, heldere principes. ''Het goede'', daarnaar moest je proberen op zoek te gaan, bij jezelf en bij anderen.' (p119)
'Soms dacht Lydia dat niet de tijd maar de ruimte haar veranderde: de bosbodem, de heuvelruggen, de tuin met het kruidenbed, de keukentafel met drogende cantharellen, het behand van de kinderkamer, de woonkamer waar haar moeder net in slaap was gevallen, de oever van een uitdrogende rivier, de rivierbodem, een zolderkamer waar ze dacht een uil te hebben gezien, de studentenkamer waar ze voor het eerst de liefde bedreef. De tijd is blind, genadeloos, de ruimte heeft een blik die nooit uitdooft, een geheugen dat de werkelijkheid wakker houdt.' (p126)
Na de laatste pagina ben ik terug vooraan in het boek begonnen. Ik wou nog wat langer in haar gezelschap blijven en in haar eenzaamheid.
'Een paar keer stak ze ook haar hand uit naar een libel, niet om hem te pakken, maar als erkenning van hun relatie daar in de schemering. Twee Schepsel deelden, hoe vluchtig ook, dezelfde tijdruimte, en dat was toch zeker niet zonder betekenis.' (p13)
'(...) zij die altijd blij werd van de kleine geneugten van het leven: de milde nabijheid van de natuur, het haast onmerkbare dat toch in beweging en levend was, onder de dieren, bij een meertje in de schemering, op een open plek in het bos - daarin lagen al haar wensen verborgen.' (p15)
'Het was een merkwaardige vorm van rouwen, vond ze, gewoon alles krampachtig willen vasthouden.' (p51)
'Eigenlijk ontbrak het hem niet aan gezond verstand, maar aan lichtheid, bedacht ze.' (p65)
'Aan tafel gaan zitten, zich vrolijk drinken en lekker eten was een van de belangrijkste geneugten die je met anderen kon delen, vond ze.' (p65)
'Ze was waar ze wilde zijn, in het landelijke, het provinciale. Plotseling bedacht ze dat dat paradoxale leven, die saaie en goedmoedige tevredenheid die de lente uitlokte, een persoonlijk geschenk voor haar was.' (p70)
'Het gebeurde zelden dat Lydia nog in bed bleef liggen nadat ze wakker was geworden. Meestal gooide ze meteen haar dekbed opzij als de wekker afging en liep ze blootvoets naar de badkamer om haar gezicht met koud water te wassen. Dat was al zo sinds haar kindertijd, besefte ze. Ze wilde opstaan en de nieuwe dag beginnen, het maakte niet uit of er verleidingen of verplichtingen op haar wachtten.' (p79)
'Lydia was niet gelovig, die tijd lag al lang achter haar, bovendien was het nooit uit diepe overtuiging geweest. Maar sommige verhalen uit de Bijbel konden haar nog altijd ontroeren, niet op een sentimentele manier, maar eerder als begrijpelijke, heldere principes. ''Het goede'', daarnaar moest je proberen op zoek te gaan, bij jezelf en bij anderen.' (p119)
'Soms dacht Lydia dat niet de tijd maar de ruimte haar veranderde: de bosbodem, de heuvelruggen, de tuin met het kruidenbed, de keukentafel met drogende cantharellen, het behand van de kinderkamer, de woonkamer waar haar moeder net in slaap was gevallen, de oever van een uitdrogende rivier, de rivierbodem, een zolderkamer waar ze dacht een uil te hebben gezien, de studentenkamer waar ze voor het eerst de liefde bedreef. De tijd is blind, genadeloos, de ruimte heeft een blik die nooit uitdooft, een geheugen dat de werkelijkheid wakker houdt.' (p126)
October 22, 2024
Ik houd enorm van de Noordse literatuur. Geen enorme kunstmatige buitenwereld die excessen veroorzaken in de binnenwereld van personages, maar gewoon het leven zelf.
Als het leven dat Lydia Erneman leidt 'eenzaam' is, dan zijn we dat allemaal, in mijn ogen.
Een dun maar o zo mooi boek dat terecht bekroond werd, je leest het in een uurtje uit.
Als het leven dat Lydia Erneman leidt 'eenzaam' is, dan zijn we dat allemaal, in mijn ogen.
Een dun maar o zo mooi boek dat terecht bekroond werd, je leest het in een uurtje uit.
July 5, 2021
A real pleasure to read. Prior to 'The Loneliness in the Life of Lydia Ernemann' I had just read 'A Lonely Man' by Chris Power which is about a writer who needs to experience spectacular things in order to have something to write about. This book shows that very good writers can make a beautiful and thoroughly engrossing story out of a completely ordinary life. Like some of Veronesi's or Murakami's best novels nothing much happens in this novel, but it doesn't matter at all
January 31, 2021
Een boek over jezelf en je interne dialogen, over de onvermijdelijke eenzaamheid die daaruit volgt, over de schoonheid daarvan. Om te lezen onder een dekentje met een tas thee, een glimlach op je gezicht en een notitieboekje om elke zachte zin die je nog eens opnieuw zou willen lezen op te schrijven. ❤️
August 12, 2023
Light on plot but heavy on the growth of an introverted soul.
January 26, 2024
Ik hou van dit soort verstilde boeken.
January 18, 2021
De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman is een mooie roman van de Noorse dichter en romanschrijver Rune Christiansen. In zijn thuisland werd het boek in 2014 bekroond met de Brage Literatuurprijs, zeer terecht. Uitgeverij Oevers bracht eerder al Fanny en het mysterie in het treurende bos van deze auteur uit. Dat boek staat nu hoog genoteerd op mijn verlanglijstje, want de schrijfstijl van Christiansen is me zeer goed bevallen. Poëtisch, rustige, heerlijk in zijn eenvoud.
Lydia groeit op in Zweden, op de boerderij van haar ouders. Later verhuist ze naar Noorwegen. Daar vindt ze werk in een dierenkliniek, in een dorpje net buiten de hoofdstad. Haar werk is niet altijd eenvoudig. Lydia handelt vaak in functie van hetgeen de bewoners van haar verwachten, terwijl ze liever haar hart en gevoelens zou volgen. Maar mettertijd wordt ze steeds meer aanvaard en gewaardeerd, gesteund door haar baas Brandt en zijn gezin.
Lydia heeft een eigen huisje midden in de natuur. Daar kan ze na haar werkuren genieten van de rust, maakt ze aantekeningen in haar dagboek en maakt ze natuurwandelingen. Knap hoe haar omgeving met zoveel mooie details wordt beschreven. Ze heeft een goed leven en mist schijnbaar niets. Toch hangt er steeds een soort van zwaarte rond haar, een constante weemoed die moeilijk te verklaren is. Dit uit zich zeer sterk in de relatie tot haar ouders, zeker na het overlijden van haar moeder. Vader is een afstandelijk type. “Eigenlijk ontbrak het hem niet aan gezond verstand, maar aan lichtheid.” De omgang tussen hen is soms kil, terwijl je voelt dat ze beiden meer warmte willen. Haar overleden moeder komt steeds terug in Lydia’s dromen, mooi en intens beschreven, maar soms ook een beetje verwarrend.
Als lezer volg je Lydia ook in haar dagdagelijks leven. Zo heeft ze bijvoorbeeld een fijne ontmoeting met Anna, een oude vrouw. Prachtig hoofdstukje! Ook haar band met de jonge Johan is bijzonder. Ze delen aanvankelijk samen de zorg voor een gekwetste hond, maar al gauw ontstaat er een bijzondere vriendschap tussen hen. En natuurlijk blijft haar liefdesleven ook niet onbesproken. Maar ook hier komen de zwaarmoedigheid en twijfels weer boven.
Rune Christiansen kan het allemaal in een eenvoudige en bijzonder aangename schrijfstijl verwoorden. Mooi, mooi! De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman bewijst dat een goed boek niet altijd spannend of romantisch hoeft te zijn. In dit verhaal gebeurt er ogenschijnlijk niet heel veel, maar ook de niet benoemde emoties zijn onderhuids zo goed voelbaar. Ik had wel een vermoeden, een gevoel, waar de zwaarte die Lydia met zich meedraagt vandaan kon komen. Niet alles in het leven hoeft benoemt te worden, niet alle gebeurtenissen verklaard. Eenvoud kan ook rust brengen.
Het verhaal is opgedeeld in korte hoofdstukken. Om de tijdsprongen weer te geven, wordt de overgang van de seizoenen gebruikt. De natuur loopt als een rode draad door het boek. Hoewel het verhaal grotendeels chronologisch verloopt, zijn er een paar bijzondere hoofdstukken. Zo vormen de spreuken van de Boerenalmanak een fijn intermezzo. “Als je een grote, ijverige zwerm muggen ziet dansen, wordt het daarentegen de volgende dag mooi weer.” Ook het hoofdstuk Het geschapene, over hooien bij mooi weer, valt buiten de verhaallijn. Van zo’n kleine kunstwerkjes kan ik wel genieten! Ook bijzonder mooi is de afbeelding op de kaft. Dit is het werk van Barbara Guldenaar, een creatieve duizendpoot. Kortom, een fraai geheel, zoals je van Uitgeverij Oevers kan verwachten.
Lydia groeit op in Zweden, op de boerderij van haar ouders. Later verhuist ze naar Noorwegen. Daar vindt ze werk in een dierenkliniek, in een dorpje net buiten de hoofdstad. Haar werk is niet altijd eenvoudig. Lydia handelt vaak in functie van hetgeen de bewoners van haar verwachten, terwijl ze liever haar hart en gevoelens zou volgen. Maar mettertijd wordt ze steeds meer aanvaard en gewaardeerd, gesteund door haar baas Brandt en zijn gezin.
Lydia heeft een eigen huisje midden in de natuur. Daar kan ze na haar werkuren genieten van de rust, maakt ze aantekeningen in haar dagboek en maakt ze natuurwandelingen. Knap hoe haar omgeving met zoveel mooie details wordt beschreven. Ze heeft een goed leven en mist schijnbaar niets. Toch hangt er steeds een soort van zwaarte rond haar, een constante weemoed die moeilijk te verklaren is. Dit uit zich zeer sterk in de relatie tot haar ouders, zeker na het overlijden van haar moeder. Vader is een afstandelijk type. “Eigenlijk ontbrak het hem niet aan gezond verstand, maar aan lichtheid.” De omgang tussen hen is soms kil, terwijl je voelt dat ze beiden meer warmte willen. Haar overleden moeder komt steeds terug in Lydia’s dromen, mooi en intens beschreven, maar soms ook een beetje verwarrend.
Als lezer volg je Lydia ook in haar dagdagelijks leven. Zo heeft ze bijvoorbeeld een fijne ontmoeting met Anna, een oude vrouw. Prachtig hoofdstukje! Ook haar band met de jonge Johan is bijzonder. Ze delen aanvankelijk samen de zorg voor een gekwetste hond, maar al gauw ontstaat er een bijzondere vriendschap tussen hen. En natuurlijk blijft haar liefdesleven ook niet onbesproken. Maar ook hier komen de zwaarmoedigheid en twijfels weer boven.
Rune Christiansen kan het allemaal in een eenvoudige en bijzonder aangename schrijfstijl verwoorden. Mooi, mooi! De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman bewijst dat een goed boek niet altijd spannend of romantisch hoeft te zijn. In dit verhaal gebeurt er ogenschijnlijk niet heel veel, maar ook de niet benoemde emoties zijn onderhuids zo goed voelbaar. Ik had wel een vermoeden, een gevoel, waar de zwaarte die Lydia met zich meedraagt vandaan kon komen. Niet alles in het leven hoeft benoemt te worden, niet alle gebeurtenissen verklaard. Eenvoud kan ook rust brengen.
Het verhaal is opgedeeld in korte hoofdstukken. Om de tijdsprongen weer te geven, wordt de overgang van de seizoenen gebruikt. De natuur loopt als een rode draad door het boek. Hoewel het verhaal grotendeels chronologisch verloopt, zijn er een paar bijzondere hoofdstukken. Zo vormen de spreuken van de Boerenalmanak een fijn intermezzo. “Als je een grote, ijverige zwerm muggen ziet dansen, wordt het daarentegen de volgende dag mooi weer.” Ook het hoofdstuk Het geschapene, over hooien bij mooi weer, valt buiten de verhaallijn. Van zo’n kleine kunstwerkjes kan ik wel genieten! Ook bijzonder mooi is de afbeelding op de kaft. Dit is het werk van Barbara Guldenaar, een creatieve duizendpoot. Kortom, een fraai geheel, zoals je van Uitgeverij Oevers kan verwachten.
January 20, 2018
Denne boken er kort sagt et nokså underfunderlig lite, men utrolig flott stykke skrivekunst!
Jeg merker at nå ettersom jeg har blitt litt eldre og dessuten har lagt et visst antall bøker bak meg, setter jeg mer og mer pris på bøker der det ikke nødvendigvis skjer all verdens rent konkret handlingsmessig. Da snakker jeg om store dramatiske hendelser, storslåtte drama, krim og forviklinger, der den ene katastrofen/tragedien/storslåtte hendelsen innslår etter den andre.
Derimot setter jeg pris på bøker der handlingen, plottet og meningene gjerne er mer subtile, der det er mer å hente mellom linjene, noe som samtidig gir et større rom for åpen tolkning. Jeg merker jeg knytter meg mer (og på en helt annen måte) til bøker som gir meg en opplevelse av at jeg må ta en mer aktiv del i dem selv, og at det gir meg langt mer enn å få en historie servert fra A-B i standard kronologisk rekkefølge, og med den samme spenningskurven vi alle fikk innprentet fra barne og ungdomsskolen.
Noe annet jeg virkelig har fått øynene opp for det siste året er hvordan språk kan fungere som kunstform i seg selv, og gjerne hvordan det foran selve handlingen, faktisk kan spille hovedrollen også i lengre bøker, på samme måte som i dikt.
"Ensomheten i Lydia Ernemanns liv" er et svært godt eksempel på en slik bok. Rent handlings og plotmessig er det langt fra den mest storartede/dramatiske/voldsomme fortellingen, men det er mye å hente mellom linjene. Det som likevel traff meg aller mest med denne boka, var selve språket til Christiansen. Språket hans går grasiøst, glidene, og fjærlett, og behersker det å gjenspeile såkalte "fleeting moments" på en både poetisk og gjennomført måte, uten at det virker tvunget og anstrengt. Da snakker jeg om "fleeting moments" innad boka og handlingen generelt, men det rører også ved noe mer grunnleggende, basalt og delvis sårbart i meg.
Boka treffer en ikke med en hard og voldsom kraft, den er langt fra opprivende i sin natur, men den treffer mer som en kjølig nordavind. Den river i fra tid til stunder, men som helhet er det en forfriskende og vakker opplevelse.
Hos meg går denne boka direkte til topplista, og jeg vil anbefale den til alle som har sansen for god skrivekunst, spesielt der språket står i fokus. Om du derimot er typen som foretrekker bøker med en tydelig konkret handling/historie/plott/formål, er nok ikke dette boken for deg.
Jeg merker at nå ettersom jeg har blitt litt eldre og dessuten har lagt et visst antall bøker bak meg, setter jeg mer og mer pris på bøker der det ikke nødvendigvis skjer all verdens rent konkret handlingsmessig. Da snakker jeg om store dramatiske hendelser, storslåtte drama, krim og forviklinger, der den ene katastrofen/tragedien/storslåtte hendelsen innslår etter den andre.
Derimot setter jeg pris på bøker der handlingen, plottet og meningene gjerne er mer subtile, der det er mer å hente mellom linjene, noe som samtidig gir et større rom for åpen tolkning. Jeg merker jeg knytter meg mer (og på en helt annen måte) til bøker som gir meg en opplevelse av at jeg må ta en mer aktiv del i dem selv, og at det gir meg langt mer enn å få en historie servert fra A-B i standard kronologisk rekkefølge, og med den samme spenningskurven vi alle fikk innprentet fra barne og ungdomsskolen.
Noe annet jeg virkelig har fått øynene opp for det siste året er hvordan språk kan fungere som kunstform i seg selv, og gjerne hvordan det foran selve handlingen, faktisk kan spille hovedrollen også i lengre bøker, på samme måte som i dikt.
"Ensomheten i Lydia Ernemanns liv" er et svært godt eksempel på en slik bok. Rent handlings og plotmessig er det langt fra den mest storartede/dramatiske/voldsomme fortellingen, men det er mye å hente mellom linjene. Det som likevel traff meg aller mest med denne boka, var selve språket til Christiansen. Språket hans går grasiøst, glidene, og fjærlett, og behersker det å gjenspeile såkalte "fleeting moments" på en både poetisk og gjennomført måte, uten at det virker tvunget og anstrengt. Da snakker jeg om "fleeting moments" innad boka og handlingen generelt, men det rører også ved noe mer grunnleggende, basalt og delvis sårbart i meg.
Boka treffer en ikke med en hard og voldsom kraft, den er langt fra opprivende i sin natur, men den treffer mer som en kjølig nordavind. Den river i fra tid til stunder, men som helhet er det en forfriskende og vakker opplevelse.
Hos meg går denne boka direkte til topplista, og jeg vil anbefale den til alle som har sansen for god skrivekunst, spesielt der språket står i fokus. Om du derimot er typen som foretrekker bøker med en tydelig konkret handling/historie/plott/formål, er nok ikke dette boken for deg.
June 11, 2021
"Gewoon het feit dat ze vervuld was van dat ene, dat troostende besef dat zo nadrukkelijk aanwezig is: te mogen zijn in het licht van de zomer"
January 30, 2022
Wat een bijzonder boek over een niet zo heel bijzondere vrouw. Het is vooral de stijl die deze roman voor mij speciaal maakt. Er gebeuren geen opzienbare dingen in het leven van Lydia Erneman. Eenzaam, zoals in de titel staat, is ze niet echt, eerder vrij introvert, beschouwend, evenwichtig en op haar manier tevreden met haar leven, gelukkig zonder hoge toppen maar evenmin diepe dalen.
Mooi!
Mooi!
September 11, 2023
Absolutely beautiful ❤️
September 26, 2023
This is a little gem of a book!
December 29, 2021
En de tijd stond heerlijk stil. Zit neer, lees en geniet…
“Tussen de inboedel vond ze de oude spiegel. Het zonlicht verblindde haar toen ze hem op de versleten bank zette. Haar gezicht was haarscherp in het glas. Ze was inderdaad mooi. Het was alsof alles wat haar omgaf een gedempte echo liet horen, een nauwelijks hoorbare toon. Ze dacht aan haar dochter. Er schuilde een merkwaardige reinheid en heelheid in wat ze voor haar voelde. En dat reine, dat hele, was anders dan wat ze voor een man of een vrouw voelde. Wat ze voelde, was volkomen onbaatzuchtig.”
“Tussen de inboedel vond ze de oude spiegel. Het zonlicht verblindde haar toen ze hem op de versleten bank zette. Haar gezicht was haarscherp in het glas. Ze was inderdaad mooi. Het was alsof alles wat haar omgaf een gedempte echo liet horen, een nauwelijks hoorbare toon. Ze dacht aan haar dochter. Er schuilde een merkwaardige reinheid en heelheid in wat ze voor haar voelde. En dat reine, dat hele, was anders dan wat ze voor een man of een vrouw voelde. Wat ze voelde, was volkomen onbaatzuchtig.”
July 2, 2018
This is not a type of book I would normally even consider reading, but Grandma recommended it to me and let me borrow it. I didn’t expect to like it too much, but it surprised me.
It wasn’t exciting and didn’t even have a plot, but I still liked it. It was calm and peaceful to read, and the writing just kinda flowed (that makes sense to me at least). This is coming from someone who usually has to stop at every page to make sure I’m not accidentally skipping anything. Sometimes it felt like looking at a deep pond, knowing it’s deep but not being able to see much of what’s down there (I’m comparing the book to a pond, and I‘m fully blaming the book for making me think this way #deep). I feel really deep now. This book made me feel deep.
I have (deep) feelings about this book and I’m struggling.
The main character was an ordinary woman with an ordinary life, but the way she viewed that life and the simple and complicated things in it was... deep? Deep shit just appeared out of nowhere and yet nothing felt out if place.
Simple and deep, that’s how I would describe this story I think. Like a pond. I’ve decided to own the pond thing.
I’m having a mild crisis writing this review. Someone please give me a better word than ‘deep’.
I don’t think the book had any dialogue, and usually the lack of paragraphs would annoy me, but somehow it didn’t in this book. This book is none of the things I usually like in books (other than #deep) and I still liked it. I’m even considering reading more books by this author, to flow over some more deep ponds.
(Deep count: 12)
It wasn’t exciting and didn’t even have a plot, but I still liked it. It was calm and peaceful to read, and the writing just kinda flowed (that makes sense to me at least). This is coming from someone who usually has to stop at every page to make sure I’m not accidentally skipping anything. Sometimes it felt like looking at a deep pond, knowing it’s deep but not being able to see much of what’s down there (I’m comparing the book to a pond, and I‘m fully blaming the book for making me think this way #deep). I feel really deep now. This book made me feel deep.
I have (deep) feelings about this book and I’m struggling.
The main character was an ordinary woman with an ordinary life, but the way she viewed that life and the simple and complicated things in it was... deep? Deep shit just appeared out of nowhere and yet nothing felt out if place.
Simple and deep, that’s how I would describe this story I think. Like a pond. I’ve decided to own the pond thing.
I’m having a mild crisis writing this review. Someone please give me a better word than ‘deep’.
I don’t think the book had any dialogue, and usually the lack of paragraphs would annoy me, but somehow it didn’t in this book. This book is none of the things I usually like in books (other than #deep) and I still liked it. I’m even considering reading more books by this author, to flow over some more deep ponds.
(Deep count: 12)
September 12, 2021
Wat een ontzettend mooi boek alweer. Nochtans gebeurt er weinig bijzonders in deze roman. Dit boek is allesbehalve plot gedreven. Het verhaal kabbelt gewoon voort, zoals het leven meestal voortkabbelt. Waar het om gaat, is de manier waarop dit weinig bijzondere in woorden wordt gevangen en zo toch bijzonder wordt.
In de muziek spreekt men van 'tone poems', werken waarin niet een melodie voorop staat, maar de schoonheid van de klank op zich. Vaak komt dit de houdbaarheid van de muziek ten goede. Een melodie kan heel erg aangrijpen, maar na een tijd kan zelfs het sprankelendste liedje gaan tegenstaan en vervelen. Wanneer die grotendeels ontbreekt, heeft de geest minder om zich aan vast te klampen, blijft hij op scherp en kan de beleving zich verdiepen. Op een zelfde manier lijkt me dit een boek dat je kan lezen en herlezen en waarin je telkens nieuwe dingen kan ontdekken.
Ik heb 'De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman' als een bijzonder rijk boek ervaren. Eentje om te koesteren.
In de muziek spreekt men van 'tone poems', werken waarin niet een melodie voorop staat, maar de schoonheid van de klank op zich. Vaak komt dit de houdbaarheid van de muziek ten goede. Een melodie kan heel erg aangrijpen, maar na een tijd kan zelfs het sprankelendste liedje gaan tegenstaan en vervelen. Wanneer die grotendeels ontbreekt, heeft de geest minder om zich aan vast te klampen, blijft hij op scherp en kan de beleving zich verdiepen. Op een zelfde manier lijkt me dit een boek dat je kan lezen en herlezen en waarin je telkens nieuwe dingen kan ontdekken.
Ik heb 'De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman' als een bijzonder rijk boek ervaren. Eentje om te koesteren.
April 20, 2021
"Soms dacht Lydia dat niet de tijd maar de ruimte haar veranderde: de bosbodem, de heuvelruggen, de tuin met het kruidenbed, de keukentafel met drogende cantharellen, het behang van haar kinderkamer, de woonkamer waar haar moeder net in slaap was gevallen, de oever van een uitgedroogde rivier, de rivierbodem, een zolderkamer waar ze dacht een uil te hebben gezien, de studentenkamer waar ze voor het eerst de liefde bedreef. De tijd is blind, genadeloos, de ruimte heeft een blik die nooit uitdooft, een geheugen dat de werkelijkheid wakker houdt."
April 20, 2017
"Stoner" på skandinavisk. En lille perle med litterære referencer som er ligeså enkle og bundsolide som hovedpersonene. Der findes noter i enden af bogen til disse.
Der er en del svenske passager som ikke er oversat o den danske udgave.
Der er en del svenske passager som ikke er oversat o den danske udgave.
September 1, 2021
Ik hou van dit boek. Van de warme afstandelijkheid. Van de korte zinnen die toch zo stromen. Van de oprechtheid in de omhullende eenzaamheid, van de troost in de eerlijkheid. Van de rijkelijke eenvoud.
August 23, 2023
Voor de tweede keer gelezen, en opnieuw zo van genoten. Prachtig, rustgevend boek met fragmenten uit het doodgewone leven van een reflectieve vrouw met oog voor alle moois om haar heen. Eentje om om de zoveel tijd te herlezen.
January 30, 2019
En lavmælt og stillferdig roman, detaljert oppmerksom mot både naturens og de hverdagslige detaljer.
November 30, 2023
My first thought when reading The Loneliness In Lydia Erneman's Life by Rune Christiansen was, "What an odd little book." My second thought was, "This story is so very hygge."
This one is a slow, contemplative book about aspects of loneliness, but also peace and how there can be such underrated contentment in seemingly mundane moments.
I read this book quickly, but at the same time, there were times I had to put it down as it felt like too much. There's a quiet and understated beauty in the prose, as well as in the seemingly pointless and meandering plot.
There's an almost hidden arc of happiness underneath the layers of hardship life has handed to Lydia Erneman.
If you love quirky characters with beautiful idiosyncrasies, like Eleanor Oliphant, Beverly Bonnefinche and Sally Diamond, Lydia Erneman is another to read about.
This book really snuck up on me as it skillfully wrapped its way around my heart. Bravo Christiansen, bravo!
Thank you ZG Stories for the complimentary copy to read and review.
This one is a slow, contemplative book about aspects of loneliness, but also peace and how there can be such underrated contentment in seemingly mundane moments.
I read this book quickly, but at the same time, there were times I had to put it down as it felt like too much. There's a quiet and understated beauty in the prose, as well as in the seemingly pointless and meandering plot.
There's an almost hidden arc of happiness underneath the layers of hardship life has handed to Lydia Erneman.
If you love quirky characters with beautiful idiosyncrasies, like Eleanor Oliphant, Beverly Bonnefinche and Sally Diamond, Lydia Erneman is another to read about.
This book really snuck up on me as it skillfully wrapped its way around my heart. Bravo Christiansen, bravo!
Thank you ZG Stories for the complimentary copy to read and review.
October 19, 2024
Een andere lezer heeft het perfect verwoord. Karin Baele schreef ongeveer het volgende:
Dit boek is als een hert dat je plots tegen komt in het bos.
Je houdt je adem in, kijkt je ogen uit, je hartslag versnelt maar vindt al snel terug een rustig en krachtig ritme.
Je kijkt en kijkt naar het hert dat rustig zijn ding doet.
Het duurt niet lang, er gebeurt nauwelijks iets en toch is het beeldschoon.
Dat gevoel, verstilde dankbaarheid, kreeg ik bij het lezen van dit boek. Zo schoon.
Dit boek is als een hert dat je plots tegen komt in het bos.
Je houdt je adem in, kijkt je ogen uit, je hartslag versnelt maar vindt al snel terug een rustig en krachtig ritme.
Je kijkt en kijkt naar het hert dat rustig zijn ding doet.
Het duurt niet lang, er gebeurt nauwelijks iets en toch is het beeldschoon.
Dat gevoel, verstilde dankbaarheid, kreeg ik bij het lezen van dit boek. Zo schoon.
Displaying 1 - 30 of 116 reviews