What do you think?
Rate this book
De Mitsukoshi Troostbaby Company
Shortlist Libris Literatuur Prijs 2022
Winnaar Beste Groninger Boek 2022
Shortlist Confituur Boekhandelprijs 2022
Shortlist Boekenbon Literatuurprijs 2022
In een nabije toekomst koopt een eenzame sciencefictionschrijver een robotdochter die het verlies van een ongeboren kind moet goedmaken. Ondertussen werkt hij aan een roman waarin zijn alter ego terugkeert in de tijd met het doel de loop van de geschiedenis zo te veranderen dat zijn ongeboren kind alsnog geboren kan worden – al was het maar in een verhaal. Laten werkelijkheid en fictie zich in handen van een schrijver wel dwingen?
De Mitsukoshi Troostbaby Company van Auke Hulst is een ambitieuze mengvorm van memoires, robotverhaal, tijdreisverhaal en alternate history, waarin verlies, schuld en ouderschap centraal staan. Hulst laat in deze aangrijpende roman zowel de kracht als de beperkingen van fictie zien.
Winnaar Beste Groninger Boek 2022
Shortlist Confituur Boekhandelprijs 2022
Shortlist Boekenbon Literatuurprijs 2022
In een nabije toekomst koopt een eenzame sciencefictionschrijver een robotdochter die het verlies van een ongeboren kind moet goedmaken. Ondertussen werkt hij aan een roman waarin zijn alter ego terugkeert in de tijd met het doel de loop van de geschiedenis zo te veranderen dat zijn ongeboren kind alsnog geboren kan worden – al was het maar in een verhaal. Laten werkelijkheid en fictie zich in handen van een schrijver wel dwingen?
De Mitsukoshi Troostbaby Company van Auke Hulst is een ambitieuze mengvorm van memoires, robotverhaal, tijdreisverhaal en alternate history, waarin verlies, schuld en ouderschap centraal staan. Hulst laat in deze aangrijpende roman zowel de kracht als de beperkingen van fictie zien.
608 pages, Paperback
First published November 23, 2021
122 people are currently reading
1831 people want to read
About the author
Auke Hulst
32 books98 followersAuke Anthony Hulst is een Nederlandse romanschrijver, journalist en muzikant.
Van zijn site:
Auke Hulst (Hoogezand-Sappemeer, 1975) groeide op in het buurtschap Denemarken, boven op de gasbel van Slochteren. Zijn jeugd daar – ‘in een Pippi Langkous-huis in een bos’ – stond model voor zijn succesvolle derde roman Kinderen van het Ruige Land (2012), die genomineerd werd voor de BNG Literatuurprijs, en werd bekroond met de Cutting Edge Award 2013, de prijs voor het Beste Groninger Boek, en de Langs de Leeuw Literatuurprijs van het gelijknamige tv-programma. Eerder publiceerde hij de romans Jij en ik en alles daartussenin (2006) en Wolfskleren (2009), en maakte hij met tekenaar Raoul Deleo het literaire reisboek De eenzame snelweg, in het spoor van Jack Kerouac (2007). Dat boek werd genomineerd voor zowel de Stripschappenning als de Prix Saint-Michel. Begin 2015 zal bij Ambo|Anthos zijn roman Slaap zacht, Johnny Idaho verschijnen.
Auke is ook literatuurcriticus, reisjournalist en essayist voor onder meer NRC Handelsblad, De Groene Amsterdammer, De Standaard en Columbus Magazine. Daarnaast is hij muzikant. Hij maakte onder andere bij Wolfskleren het soloalbum The Hidden Shape onder de naam Sponsored by Prozac. En hij is de voorman van de Nederlandstalige band De Meisjes, die in 2012 debuteerde met het album Beter Dan Niets. In 2014 verschijnt het tweede album Dokter Toestel.
Van zijn site:
Auke Hulst (Hoogezand-Sappemeer, 1975) groeide op in het buurtschap Denemarken, boven op de gasbel van Slochteren. Zijn jeugd daar – ‘in een Pippi Langkous-huis in een bos’ – stond model voor zijn succesvolle derde roman Kinderen van het Ruige Land (2012), die genomineerd werd voor de BNG Literatuurprijs, en werd bekroond met de Cutting Edge Award 2013, de prijs voor het Beste Groninger Boek, en de Langs de Leeuw Literatuurprijs van het gelijknamige tv-programma. Eerder publiceerde hij de romans Jij en ik en alles daartussenin (2006) en Wolfskleren (2009), en maakte hij met tekenaar Raoul Deleo het literaire reisboek De eenzame snelweg, in het spoor van Jack Kerouac (2007). Dat boek werd genomineerd voor zowel de Stripschappenning als de Prix Saint-Michel. Begin 2015 zal bij Ambo|Anthos zijn roman Slaap zacht, Johnny Idaho verschijnen.
Auke is ook literatuurcriticus, reisjournalist en essayist voor onder meer NRC Handelsblad, De Groene Amsterdammer, De Standaard en Columbus Magazine. Daarnaast is hij muzikant. Hij maakte onder andere bij Wolfskleren het soloalbum The Hidden Shape onder de naam Sponsored by Prozac. En hij is de voorman van de Nederlandstalige band De Meisjes, die in 2012 debuteerde met het album Beter Dan Niets. In 2014 verschijnt het tweede album Dokter Toestel.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 198 reviews
July 22, 2022
“Je hebt gelijk, hoor. En je kan meer dan één leven leven. Lezen is in andermans tijd stappen.”
Auke Hulst was voor mij een echo die vaag weerklonk vanuit Lezen voor de Lijst: de naam van de auteur die op de cover van Slaap zacht, Johnny Idaho prijkt, de roman die door nogal wat jongeren gelezen en besproken is in het kader van een curriculum Nederlands in de middelbare school. Tot ik deze lijvige roman een paar maand geleden cadeau kreeg. Ik had het boek al zien liggen in de boekhandel omwille van de intrigerende titel en dito cover, op basis van de flaptekst alleen zou ik het boek evenwel niet gekocht hebben. Maar wat een indringende lectuur was dit.
In het jaar 2032 reist Auke van der Hulst, een auteur van sciencefiction verhalen, naar Japan om er een robotdochter te kopen, vele jaren nadat hij een ongeboren kind verloren is. Met haar probeert hij de ouder te zijn die hij nooit is kunnen worden, door omstandigheden die in de roman uitvoerig belicht en onder de loep genomen worden. Scottie, zo heeft hij zijn in een menselijk omhulsel verpakte dochter genoemd, blijkt de ideale gesprekspartner om heel wat interessante ideeën, literaire citaten en andere gedachten op papier te zetten. Ze ontwikkelt zichzelf immers sneller dan leeftijdsgenoten, enerzijds door haar programmatie, anderzijds omdat ze zoveel leest.
In een tweede verhaallijn beschrijft diezelfde auteur de liefdesrelatie met zijn grote liefde Mila en de details die geleid hebben tot het afbreken van die zwangerschap. Hij doet dat twee keer: eenmaal in de roman waaraan hij werkt, met de profetische titel “De Lasso van de Tijd”, en eenmaal in een soort log- of dagboek waarin hij schrijft over zijn schrijven. In de roman in de roman reist hij terug in de tijd, in de hoop om een aantal van zijn fouten recht te kunnen zetten en dus actief in te grijpen in zijn eigen verleden.
Dat dit voor miserie zal zorgen staat van bij het begin al vast, maar hoe Auke Hulst het verhaal brengt, is meesterlijk, zowel met zijn verhaalstructuur als qua schrijfstijl. In de beschrijvingen en conversaties ervaar je als lezer bijna fysiek de spijt van het hoofdpersonage over zaken die fout gelopen zijn. Momenten en vlagen van de meest kleinmenselijke kantjes die je in elke relatie terugvindt, zoals bijvoorbeeld jaloezie, zijn zo raak beschreven dat je je moeiteloos kunt verplaatsen in de situatie waarin hij zich bevindt. Ook het liefdesverdriet en de pijn van de verlatenheid na de breuk zijn haast tastbaar.
Tijdens de lectuur word je als lezer doordrenkt van het idee dat literatuur een therapeutisch effect heeft bij de verwerking van gelijk welk verdriet of verlies, of bij hetgeen het leven je voorschotelt tout court. Maar Auke Hulst slaagt er bovendien in om het existentiële aspect en het onontkoombare karakter van wat schrijven voor het schrijver-hoofdpersonage betekent in woorden en in gevoel tussen de regels te vatten. Schrijven is leven, zonder meer: zonder schrijven wordt het leven van Auke (van der) Hulst kleur- en zinloos.
De vele citaten en literaire verwijzingen, vaak met bronvermelding onderaan de pagina stemmen tot nadenken en nodigen uit om passages aan te duiden om later opnieuw te bekijken. Iets wat ikzelf gretig gedaan heb. Sommige van deze bronnen liggen - net als de verhaallijn met Scottie - in de toekomst, een spel dat Auke Hulst speelt met de lezer. Het werkt ietwat vervreemdend, maar is zeker een toegevoegde waarde aan de lectuur. Aan het einde van de roman neemt Hulst bovendien de tijd om in zijn verantwoording een aantal van zijn invloeden prijs te geven. Rilke en Wittgenstein zijn vrij herkenbaar geparafraseerd en bij lectuur van een stukje songtekst ergens halverwege het verhaal zal elke rechtgeaarde Radiohead-fan het zinnetje uit “Paranoid Android” herkennen en horen afspelen in gedachten.
Hulst is eveneens schatplichtig aan Jorge Luis Borges, waar hij vrijelijk geput heeft uit de premisse van diens kortverhaal, “De Tuin met zich splitsende Paden”. Hier vind je één van de kernideeën uit de roman: elke keuze die je in het leven maakt sluit per definitie andere keuzes uit. Maar door alle verhalen met alle keuzes tegelijkertijd te laten plaatsvinden - niet in de ruimte, maar in de tijd - krijg je een opeenstapeling van allemaal verhalen die zich in theorie op hetzelfde moment kunnen afspelen. Door meermaals terug te keren in de tijd en in te grijpen in de loop der gebeurtenissen, met de beste bedoelingen, veranderen die gebeurtenissen, maar onherroepelijk loopt het elders fout. Hetgeen de zoektocht van ons hoofdpersonage niet alleen eindeloos maakt, maar zijn leven nog chaotischer maakt dan het al was. Voeg daar dan nog aan toe wat Hulst perfect verwoordt meer naar het einde van het boek, en je hebt bijna het volledige plaatje van deze roman:
“Het probleem van herinneringen is dit: elke keer als je ze bezoekt worden ze herschreven, steeds wat pregnanter en coherenter, steeds wat verder verwijderd van de ervaring. Hoe kun je jaren later over een moment schrijven als de eerste zintuiglijke ervaring en emotionele respons allang verwaterd zijn? Hoeveel is vergeten? Hoeveel achteraf verzonnen? Hoeveel geboetseerd om in een verhaallijn en de eigen bedoelingen te worden ingepast?”
Auke Hulst was voor mij een echo die vaag weerklonk vanuit Lezen voor de Lijst: de naam van de auteur die op de cover van Slaap zacht, Johnny Idaho prijkt, de roman die door nogal wat jongeren gelezen en besproken is in het kader van een curriculum Nederlands in de middelbare school. Tot ik deze lijvige roman een paar maand geleden cadeau kreeg. Ik had het boek al zien liggen in de boekhandel omwille van de intrigerende titel en dito cover, op basis van de flaptekst alleen zou ik het boek evenwel niet gekocht hebben. Maar wat een indringende lectuur was dit.
In het jaar 2032 reist Auke van der Hulst, een auteur van sciencefiction verhalen, naar Japan om er een robotdochter te kopen, vele jaren nadat hij een ongeboren kind verloren is. Met haar probeert hij de ouder te zijn die hij nooit is kunnen worden, door omstandigheden die in de roman uitvoerig belicht en onder de loep genomen worden. Scottie, zo heeft hij zijn in een menselijk omhulsel verpakte dochter genoemd, blijkt de ideale gesprekspartner om heel wat interessante ideeën, literaire citaten en andere gedachten op papier te zetten. Ze ontwikkelt zichzelf immers sneller dan leeftijdsgenoten, enerzijds door haar programmatie, anderzijds omdat ze zoveel leest.
In een tweede verhaallijn beschrijft diezelfde auteur de liefdesrelatie met zijn grote liefde Mila en de details die geleid hebben tot het afbreken van die zwangerschap. Hij doet dat twee keer: eenmaal in de roman waaraan hij werkt, met de profetische titel “De Lasso van de Tijd”, en eenmaal in een soort log- of dagboek waarin hij schrijft over zijn schrijven. In de roman in de roman reist hij terug in de tijd, in de hoop om een aantal van zijn fouten recht te kunnen zetten en dus actief in te grijpen in zijn eigen verleden.
Dat dit voor miserie zal zorgen staat van bij het begin al vast, maar hoe Auke Hulst het verhaal brengt, is meesterlijk, zowel met zijn verhaalstructuur als qua schrijfstijl. In de beschrijvingen en conversaties ervaar je als lezer bijna fysiek de spijt van het hoofdpersonage over zaken die fout gelopen zijn. Momenten en vlagen van de meest kleinmenselijke kantjes die je in elke relatie terugvindt, zoals bijvoorbeeld jaloezie, zijn zo raak beschreven dat je je moeiteloos kunt verplaatsen in de situatie waarin hij zich bevindt. Ook het liefdesverdriet en de pijn van de verlatenheid na de breuk zijn haast tastbaar.
Tijdens de lectuur word je als lezer doordrenkt van het idee dat literatuur een therapeutisch effect heeft bij de verwerking van gelijk welk verdriet of verlies, of bij hetgeen het leven je voorschotelt tout court. Maar Auke Hulst slaagt er bovendien in om het existentiële aspect en het onontkoombare karakter van wat schrijven voor het schrijver-hoofdpersonage betekent in woorden en in gevoel tussen de regels te vatten. Schrijven is leven, zonder meer: zonder schrijven wordt het leven van Auke (van der) Hulst kleur- en zinloos.
De vele citaten en literaire verwijzingen, vaak met bronvermelding onderaan de pagina stemmen tot nadenken en nodigen uit om passages aan te duiden om later opnieuw te bekijken. Iets wat ikzelf gretig gedaan heb. Sommige van deze bronnen liggen - net als de verhaallijn met Scottie - in de toekomst, een spel dat Auke Hulst speelt met de lezer. Het werkt ietwat vervreemdend, maar is zeker een toegevoegde waarde aan de lectuur. Aan het einde van de roman neemt Hulst bovendien de tijd om in zijn verantwoording een aantal van zijn invloeden prijs te geven. Rilke en Wittgenstein zijn vrij herkenbaar geparafraseerd en bij lectuur van een stukje songtekst ergens halverwege het verhaal zal elke rechtgeaarde Radiohead-fan het zinnetje uit “Paranoid Android” herkennen en horen afspelen in gedachten.
Hulst is eveneens schatplichtig aan Jorge Luis Borges, waar hij vrijelijk geput heeft uit de premisse van diens kortverhaal, “De Tuin met zich splitsende Paden”. Hier vind je één van de kernideeën uit de roman: elke keuze die je in het leven maakt sluit per definitie andere keuzes uit. Maar door alle verhalen met alle keuzes tegelijkertijd te laten plaatsvinden - niet in de ruimte, maar in de tijd - krijg je een opeenstapeling van allemaal verhalen die zich in theorie op hetzelfde moment kunnen afspelen. Door meermaals terug te keren in de tijd en in te grijpen in de loop der gebeurtenissen, met de beste bedoelingen, veranderen die gebeurtenissen, maar onherroepelijk loopt het elders fout. Hetgeen de zoektocht van ons hoofdpersonage niet alleen eindeloos maakt, maar zijn leven nog chaotischer maakt dan het al was. Voeg daar dan nog aan toe wat Hulst perfect verwoordt meer naar het einde van het boek, en je hebt bijna het volledige plaatje van deze roman:
“Het probleem van herinneringen is dit: elke keer als je ze bezoekt worden ze herschreven, steeds wat pregnanter en coherenter, steeds wat verder verwijderd van de ervaring. Hoe kun je jaren later over een moment schrijven als de eerste zintuiglijke ervaring en emotionele respons allang verwaterd zijn? Hoeveel is vergeten? Hoeveel achteraf verzonnen? Hoeveel geboetseerd om in een verhaallijn en de eigen bedoelingen te worden ingepast?”
March 4, 2022
Zeer verrassend en uniek boek. Hoewel het een sciencefiction boek is vind ik dat daar eigenlijk niet de focus op ligt. Het biedt de fantasie alleen iets meer mogelijkheden. Voor de liefhebbers van Asimov zou ik zeggen.
Het verhaal draait om een mannelijke hoofdrolspeler, Auke, die sciencefiction-schrijver is en in de nabije toekomst een robot kind neemt en daar memoires over schrijft, maar ondertussen ook een boek schrijft waarin hij zijn eigen verhaal gebruikt. Dus deze twee boeken lopen door elkaar heen maar die ook een zeer duidelijke link hebben met Auke Hulst zelf. Dit klinkt erg verwarrend en vraagt soms wel veel helderheid van de lezer. Toch klopte het allemaal wel en maakt het ook een wonderlijk en bijzonder boek waarin de schrijver een duidelijke visie had van waar hij met dit boek naartoe wilde. Ook kon je merken dat er veel persoonlijke gedachtes en ervaringen in dit boek zijn gestopt. En eigenlijk is dit wat mij het meeste bij zal blijven van dit boek, omdat Auke Hulst zichzelf enorm kwetsbaar daardoor heeft opgesteld naar mijn mening. Hij durft zichzelf een spiegel voor te houden van zijn gedrag, of als het toch fictief is laat hij ons nadenken over bepaalde consequenties van ons gedrag. Erg goed gedaan vind ik zelf.
“Een schrijver beschikt over gereedschap om de overledene weer tot leven te wekken, een scheiding ongedaan te maken, een geliefde te heroveren.”
Het verhaal draait om een mannelijke hoofdrolspeler, Auke, die sciencefiction-schrijver is en in de nabije toekomst een robot kind neemt en daar memoires over schrijft, maar ondertussen ook een boek schrijft waarin hij zijn eigen verhaal gebruikt. Dus deze twee boeken lopen door elkaar heen maar die ook een zeer duidelijke link hebben met Auke Hulst zelf. Dit klinkt erg verwarrend en vraagt soms wel veel helderheid van de lezer. Toch klopte het allemaal wel en maakt het ook een wonderlijk en bijzonder boek waarin de schrijver een duidelijke visie had van waar hij met dit boek naartoe wilde. Ook kon je merken dat er veel persoonlijke gedachtes en ervaringen in dit boek zijn gestopt. En eigenlijk is dit wat mij het meeste bij zal blijven van dit boek, omdat Auke Hulst zichzelf enorm kwetsbaar daardoor heeft opgesteld naar mijn mening. Hij durft zichzelf een spiegel voor te houden van zijn gedrag, of als het toch fictief is laat hij ons nadenken over bepaalde consequenties van ons gedrag. Erg goed gedaan vind ik zelf.
“Een schrijver beschikt over gereedschap om de overledene weer tot leven te wekken, een scheiding ongedaan te maken, een geliefde te heroveren.”
March 5, 2024
Dystopian science fiction that is actually more like a psychological novel, about a writer so desperately longing to have a child that he 'buys' a robot-girl. Auke Hulst can write, sure, but he pushes his storyline a little too far and his psychological story gets drowned in too much whining and cheap sci-fi tricks. Not yet translated, therefore Dutch review below.
Auke Hulst is zonder twijfel een kundig schrijver, dat toont hij absoluut in deze lijvige roman. Oppervlakkig gezien zou je dit verhaal kunnen bestempelen als dystopische science-fiction: het speelt zich af in 2032 binnen de ‘Stad’, waarmee duidelijk de huidige Randstad wordt bedoeld, met een streng controlerende overheid en restricties op verplaatsingen naar het buitengebied, dat ontvolkt is als gevolg van aardbevingen. Maar dit is in de eerste plaats toch een psychologische roman. Hulst voert zichzelf op als een schrijver die getraumatiseerd is door de afgesprongen relatie met zijn vriendin Mila, en vooral door de abortus die Mila heeft laten uitvoeren toen ze zwanger was van hem.
Enkele jaren later koopt hij via een Japanse firma een robot-meisje, Scottie, dat ‘gekweekt’ is met dna van de geaborteerde baby, en dat nu effectief functioneert als de dochter die hij nooit had. De interactie tussen vader Auke en surrogaatdochter Scottie is best interessant en soms zelfs vermakelijk. Ook filosofische bespiegelingen over Artificial Intelligence en over de act van het schrijven openen regelmatig interessante vergezichten. Maar Hulst verliest zich echt in oneindig gelamenteer en geneuzel van het personage Hulst over de verbroken relatie en het gemis van de geaborteerde baby. Uiteraard is zo’n trauma best begrijpelijk en niet te onderschatten, maar na tientallen pagina’s neurotisch gezeur, begon het wel op mijn zenuwen te werken.
Ongeveer een derde in het boek verrast Hulst dan wel even door een roman in een roman aan te bieden, het verhaal dat personage Hulst aan het schrijven is over een afgesprongen, intense relatie tussen een koppel, inclusief geaborteerd kind. Je raadt het al, dit is een vorm van therapeutisch schrijven die in het begin wel aardig is, - je merkt voortdurend overeenkomsten op met het wedervaren van het personage Hulst -, maar opnieuw verzandt dit in zwelgend zelfmedelijden. Op het moment dat schrijver Hulst dan het personage Hulst een tijdssprong laat maken, met de bedoeling wat verkeerd gegaan is recht te zetten, hield ik het voor bekeken. Ik ben dus maar halfweg geraakt, al waren we toen al 300 bladzijden ver. Zoals gezegd, Auke Hulst kan zeker schrijven, en heeft ook wel wat te vertellen, zowel psychologisch als filosofisch, maar dit geval heeft hij verdronken in teveel gezeur en goedkope scifi-wendingen.
Auke Hulst is zonder twijfel een kundig schrijver, dat toont hij absoluut in deze lijvige roman. Oppervlakkig gezien zou je dit verhaal kunnen bestempelen als dystopische science-fiction: het speelt zich af in 2032 binnen de ‘Stad’, waarmee duidelijk de huidige Randstad wordt bedoeld, met een streng controlerende overheid en restricties op verplaatsingen naar het buitengebied, dat ontvolkt is als gevolg van aardbevingen. Maar dit is in de eerste plaats toch een psychologische roman. Hulst voert zichzelf op als een schrijver die getraumatiseerd is door de afgesprongen relatie met zijn vriendin Mila, en vooral door de abortus die Mila heeft laten uitvoeren toen ze zwanger was van hem.
Enkele jaren later koopt hij via een Japanse firma een robot-meisje, Scottie, dat ‘gekweekt’ is met dna van de geaborteerde baby, en dat nu effectief functioneert als de dochter die hij nooit had. De interactie tussen vader Auke en surrogaatdochter Scottie is best interessant en soms zelfs vermakelijk. Ook filosofische bespiegelingen over Artificial Intelligence en over de act van het schrijven openen regelmatig interessante vergezichten. Maar Hulst verliest zich echt in oneindig gelamenteer en geneuzel van het personage Hulst over de verbroken relatie en het gemis van de geaborteerde baby. Uiteraard is zo’n trauma best begrijpelijk en niet te onderschatten, maar na tientallen pagina’s neurotisch gezeur, begon het wel op mijn zenuwen te werken.
Ongeveer een derde in het boek verrast Hulst dan wel even door een roman in een roman aan te bieden, het verhaal dat personage Hulst aan het schrijven is over een afgesprongen, intense relatie tussen een koppel, inclusief geaborteerd kind. Je raadt het al, dit is een vorm van therapeutisch schrijven die in het begin wel aardig is, - je merkt voortdurend overeenkomsten op met het wedervaren van het personage Hulst -, maar opnieuw verzandt dit in zwelgend zelfmedelijden. Op het moment dat schrijver Hulst dan het personage Hulst een tijdssprong laat maken, met de bedoeling wat verkeerd gegaan is recht te zetten, hield ik het voor bekeken. Ik ben dus maar halfweg geraakt, al waren we toen al 300 bladzijden ver. Zoals gezegd, Auke Hulst kan zeker schrijven, en heeft ook wel wat te vertellen, zowel psychologisch als filosofisch, maar dit geval heeft hij verdronken in teveel gezeur en goedkope scifi-wendingen.
May 3, 2022
Enorm genoten van dit boek (de taal, de humor, de verontwaardiging, de verrassende dialogen). Als ik er één woord op moest plakken, dan zou het 'ontwapenend' zijn. Zelden las ik een boek waarin de relatie tussen een papa en een zevenjarig meisje zo'n centrale rol krijgt.
May 22, 2022
Ach, de tol van het schrijverschap. Er zijn reeds zoveel boeken aan gewijd door evenveel auteurs, maar weinigen schrijven er zo alomvattend over als Auke Hulst.
Enter A.K. Anthony, een pseudoniem van Auke Van der Hulst. Hij werkt aan een nieuwe roman, 'De lasso van de tijd', en aan een 'Privé-domeinachtige uitgave'. Centraal staat het verlies van zijn ongeboren kind, met een naam die we nooit te weten komen. Geconfronteerd met het onverbeterlijk egoïsme van 's mans schrijfwoede aborteerde zijn vriendin het kind. Wat volgt, is een zoektocht naar oplossingen: in het echte leven schaft de auteur zich een vroegoude, depressieve kindrobot aan, in zijn boeken reist hij terug in de tijd om het euvel - de abortus - te corrigeren. Beide oplossingen lopen faliekant af: na een poging tot automutilatie neemt de kindrobot definitief afscheid, en in de cyclus van de tijd komt de auteur steeds weer andere versies van zichzelf tegen, die zijn correcties op hun beurt een halt willen toeroepen.
Hulst tapt uit verschillende vaatjes: De Mitsukoshi Troostbaby Company is én sciencefiction (met een onbetwistbare Black mirror-vibe), én horror (om de robot samen te stellen graaft de schrijver zijn ongeboren kind op, voor DNA), en een roman over trauma, en een poëtica: ja, schrijven is gevangenschap, maar het schrijverschap is onvermijdelijk en kan niet ontkend worden.
Boeiende roman die pas in de tweede helft stevig op gang komt met de verschillende tijdreizen en de deterministische logica.
Enter A.K. Anthony, een pseudoniem van Auke Van der Hulst. Hij werkt aan een nieuwe roman, 'De lasso van de tijd', en aan een 'Privé-domeinachtige uitgave'. Centraal staat het verlies van zijn ongeboren kind, met een naam die we nooit te weten komen. Geconfronteerd met het onverbeterlijk egoïsme van 's mans schrijfwoede aborteerde zijn vriendin het kind. Wat volgt, is een zoektocht naar oplossingen: in het echte leven schaft de auteur zich een vroegoude, depressieve kindrobot aan, in zijn boeken reist hij terug in de tijd om het euvel - de abortus - te corrigeren. Beide oplossingen lopen faliekant af: na een poging tot automutilatie neemt de kindrobot definitief afscheid, en in de cyclus van de tijd komt de auteur steeds weer andere versies van zichzelf tegen, die zijn correcties op hun beurt een halt willen toeroepen.
Hulst tapt uit verschillende vaatjes: De Mitsukoshi Troostbaby Company is én sciencefiction (met een onbetwistbare Black mirror-vibe), én horror (om de robot samen te stellen graaft de schrijver zijn ongeboren kind op, voor DNA), en een roman over trauma, en een poëtica: ja, schrijven is gevangenschap, maar het schrijverschap is onvermijdelijk en kan niet ontkend worden.
Boeiende roman die pas in de tweede helft stevig op gang komt met de verschillende tijdreizen en de deterministische logica.
July 24, 2023
Het boek klapt dicht. Laatste pagina gelezen. Gevoel van overdonderd zijn. Auke Verhulst vat zoveel inzichten. Over vaderschap, over verdriet, gemis, schrijverschap, gehechtheid of niet, ontworteld zijn en vastheid zoeken in literatuur, opgroeien als persoon, relaties aangaan en volhouden, toxisch of niet, …
Ooit herlees ik dit, traag … elke zin luidop!
Ooit herlees ik dit, traag … elke zin luidop!
October 25, 2022
Zo goed, meesterlijk goed…
De schrijfstijl, de zinsbouw en de immense woordenschat heb ik erg bewonderd.
Geboeid en genoten door en van dit verhaal , ook al hou ik niet van sciencefiction
De schrijfstijl, de zinsbouw en de immense woordenschat heb ik erg bewonderd.
Geboeid en genoten door en van dit verhaal , ook al hou ik niet van sciencefiction
August 15, 2022
Troost is het centrale woord in dit boek. Niet de science fiction die sommige recensies ons willen laten geloven. Goed, het verhaal speelt zich in de (nabije) toekomst af, evenzo goed, een van de hoofdpersonages is een robot, maar dat is allemaal omkadering voor de kern van de zaak: een vader die rouwt om een kind. Het boek is overigens deels autobiografisch, zo vertelde Hulst in Brommer op zee.
Zelden heb ik zo lang aan een boek gelezen (bijna acht maanden nam ik het af en toe ter hand), omdat het uiteindelijk toch wel geen eenvoudige hap is om te lezen. Eigenlijk zou men het boek moeten herlezen, maar gezien de cycliciteit van het verhaal, zie ik dat niet meteen zitten.
Hulst schrijft in een zeer mooie stijl, zeer toegankelijk. Het verhaal zelf valt goed te volgen, maar de vele lagen die in het boek zitten vervat, moedigen de lezer aan om dieper te graven. Hulst strooit kwistig met intertekstualiteit en referenties, maar die zitten het verhaal nooit in de weg.
Aanrader, maar je neemt er best ruim de tijd voor.
Zelden heb ik zo lang aan een boek gelezen (bijna acht maanden nam ik het af en toe ter hand), omdat het uiteindelijk toch wel geen eenvoudige hap is om te lezen. Eigenlijk zou men het boek moeten herlezen, maar gezien de cycliciteit van het verhaal, zie ik dat niet meteen zitten.
Hulst schrijft in een zeer mooie stijl, zeer toegankelijk. Het verhaal zelf valt goed te volgen, maar de vele lagen die in het boek zitten vervat, moedigen de lezer aan om dieper te graven. Hulst strooit kwistig met intertekstualiteit en referenties, maar die zitten het verhaal nooit in de weg.
Aanrader, maar je neemt er best ruim de tijd voor.
December 11, 2022
Mijn favoriete aflevering van Black Mirror is "Be right back", omdat het temidden van futuristische science fiction uit de robot-mens-relatie zo een emotioneel diepgaand verhaal puurt. En meer heb ik over dit boek niet te zeggen.
(Of toch wel: wat is dit een erudiet boek, waarin Auke Hulst naar hartelust citeert, zelfs uit toekomstige literatuur. Maar bovenal is het knap hoe hij het eigen leven van het hoofdpersonage en het boek dat het personage schrijft in eerste instantie gelijk laat verlopen, vervolgens op twee mogelijke science fiction-manieren laat uiteenlopen, en uiteindelijk eindigt op dezelfde -onaffe- noot, hetzelfde besef. Magnifiek. Maar lees vooral dit boek om te begrijpen wat ik bedoel)
(Of toch wel: wat is dit een erudiet boek, waarin Auke Hulst naar hartelust citeert, zelfs uit toekomstige literatuur. Maar bovenal is het knap hoe hij het eigen leven van het hoofdpersonage en het boek dat het personage schrijft in eerste instantie gelijk laat verlopen, vervolgens op twee mogelijke science fiction-manieren laat uiteenlopen, en uiteindelijk eindigt op dezelfde -onaffe- noot, hetzelfde besef. Magnifiek. Maar lees vooral dit boek om te begrijpen wat ik bedoel)
April 24, 2022
Wat een goed boek ! Een klepper maar de vele leesuren waard !
Mijn interesse voor dit boek werd gewekt nadat ik het interview met de auteur gezien had op Brommer op zee. Dat boekenprogramma dat de VRT heeft afgevoerd maar wel nog loopt op VPRO. Ik begrijp niet waarom de VRT dat deed, in het begin was het wat wennen aan het programma maar ik vind het waardevol en aangenaam, mijn kijktijd waard.
Terug naar het boek want daarover moet deze recensie tenslotte gaan. De auteur haalt een onderwerp aan en het is meteen het hele uitgangspunt van dit boek, waarbij ikzelf nog nooit stilstond of over nadacht. Een onderwerp waarvan je deze belichting nooit tegenkomt in discussies over het onderwerp abortus, nl. het rouwproces dat de verwekker doormaakt wanneer een vrouw kiest voor abortus. Het verdriet, de pijn, het niets te zeggen hebben over, bij de beslissing van de vrouw, door de man.
Het is allemaal heel inleefbaar wanneer een vrouw die beslissing neemt en haar goed recht maar bij de rechten van de verwekker laat staan zijn gevoelens wordt nauwelijks stil gestaan.
Het ouderschap, of het bijna (niet) ouderschap is enerzijds een onderwerp in dit boek anderzijds is het schrijverschap er ook één.
Het hoofdpersonage heet Auke Vanderhulst en is schrijver. We volgen in het boek ook zijn schrijversproces. De roman waaraan hij bezig is : De lasso van de tijd. Daarnaast houdt hij een logboek bij op vraag van zijn redacteur om een simultaan te verschijnen 'privé-domein-achtige' uitgave te kunnen doen. We kunnen dus ook alle worstelingen die de "auteur" heeft mee volgen.
Jaren nadat zijn ongeboren kind door abortus is gestorven koopt de sciencefictionschrijver een robotdochter om het verlies te compenseren. Verder citeer ik hier letterlijk de achterflap om toch een weergave te doen over wat je kan verwachten van dit boek omdat ik geen spoilers wil weggeven.
Ondertussen werkt hij aan een roman waarin zijn alter ego terugkeert in de tijd met het doel de loop van de geschiedenis te veranderen - al was het maar in een verhaal. Laten werkelijkheid en fictie zich in handen van een schrijver wel dwingen ?
Aanvankelijk zou ik hier nu een aantal citaten uit het boek vermelden om u te overtuigen deze klepper te lezen maar dan wordt deze recensie te lang en haakt u af. Niet overtuigd ? Kijk dan ook het fragment van Brommer op zee via NPO start.
Van mij mag Auke Hulst de Libris literatuurprijs winnen !
Mijn interesse voor dit boek werd gewekt nadat ik het interview met de auteur gezien had op Brommer op zee. Dat boekenprogramma dat de VRT heeft afgevoerd maar wel nog loopt op VPRO. Ik begrijp niet waarom de VRT dat deed, in het begin was het wat wennen aan het programma maar ik vind het waardevol en aangenaam, mijn kijktijd waard.
Terug naar het boek want daarover moet deze recensie tenslotte gaan. De auteur haalt een onderwerp aan en het is meteen het hele uitgangspunt van dit boek, waarbij ikzelf nog nooit stilstond of over nadacht. Een onderwerp waarvan je deze belichting nooit tegenkomt in discussies over het onderwerp abortus, nl. het rouwproces dat de verwekker doormaakt wanneer een vrouw kiest voor abortus. Het verdriet, de pijn, het niets te zeggen hebben over, bij de beslissing van de vrouw, door de man.
Het is allemaal heel inleefbaar wanneer een vrouw die beslissing neemt en haar goed recht maar bij de rechten van de verwekker laat staan zijn gevoelens wordt nauwelijks stil gestaan.
Het ouderschap, of het bijna (niet) ouderschap is enerzijds een onderwerp in dit boek anderzijds is het schrijverschap er ook één.
Het hoofdpersonage heet Auke Vanderhulst en is schrijver. We volgen in het boek ook zijn schrijversproces. De roman waaraan hij bezig is : De lasso van de tijd. Daarnaast houdt hij een logboek bij op vraag van zijn redacteur om een simultaan te verschijnen 'privé-domein-achtige' uitgave te kunnen doen. We kunnen dus ook alle worstelingen die de "auteur" heeft mee volgen.
Jaren nadat zijn ongeboren kind door abortus is gestorven koopt de sciencefictionschrijver een robotdochter om het verlies te compenseren. Verder citeer ik hier letterlijk de achterflap om toch een weergave te doen over wat je kan verwachten van dit boek omdat ik geen spoilers wil weggeven.
Ondertussen werkt hij aan een roman waarin zijn alter ego terugkeert in de tijd met het doel de loop van de geschiedenis te veranderen - al was het maar in een verhaal. Laten werkelijkheid en fictie zich in handen van een schrijver wel dwingen ?
Aanvankelijk zou ik hier nu een aantal citaten uit het boek vermelden om u te overtuigen deze klepper te lezen maar dan wordt deze recensie te lang en haakt u af. Niet overtuigd ? Kijk dan ook het fragment van Brommer op zee via NPO start.
Van mij mag Auke Hulst de Libris literatuurprijs winnen !
December 25, 2021
Heel veel wordt prachtig verwoord: het verdiet om een ongeboren kind, de liefde voor Scottie, de jeugdherinneringen, het mislukken van een relatie. Maar Hulst wijdt veel uit.Dingen die zijdelings met het verhaal te maken hebben worden soms wel erg uitvoerig beschreven en ik werd er helaas nogal ongeduldig van. Wat mij betreft had het boek wel wat compacter mogen zijn.
June 30, 2022
wát een boek!
ik hoop dat ik er ooit een bespreking van schrijf
LEERZAAM II (uit de Heldenreis Nieuwsbrief )
Ik las een briljant en leerzaam boek: De Mitsukoshi Troostbaby Company van Auke Hulst. Meestal heb ik een hekel aan "meta"boeken. Van die intellectuele kunstjes die vooral mannelijke auteurs uithalen om te laten zien hoe knap ze zijn, met alle personages in dienst van die truc.
Maar Auke Hulst doet het goed. Hoewel zijn boek deels over schrijverschap gaat – de hoofdpersoon heet niet voor niets Auke van der Hulst – gaat het over zóveel meer dat je je hoofd er bijna niet omheen gevouwen krijgt. Ik sla het e-book even op en lees nu pas de citaten aan het begin, vooral dat van de Amerikaanse dichter Mark Strand van wie ik nooit gehoord had:
Het had een ander verhaal kunnen zijn, het bedoelde
en niet het gebeurde. Zo leven in de hoop
te herzien wat onjuist was of onleesbaar gemaakt
Is niet wat we wilden...
– Mark Strand, Hierna
It could have been another story, the one that was meant
Instead of the one that happened. Living like this,
Hoping to revise what has been false or rendered unreadable
Is not what we wanted.
– Mark Strand, The Next Time
Dat is deels waar de roman over gaat, over hoe het leven totaal anders had kunnen verlopen als je andere keuzes had gemaakt. Auke Hulst maakt dat reëel – het is een SF-verhaal - door tijdreizen mogelijk te maken. De troostbaby uit de titel is in feite een zeer geavanceerde robot, een allerliefst meisje dat Scottie heet en voor eeuwig zeven zal blijven. Zoals Auke Hulst deels voor eeuwig zeven zal blijven als kind van het Ruige Land.
Ik onderstreepte diverse zinvolle zinnen:
Het probleem van herinneringen is dit: elke keer als je ze bezoekt worden ze herschreven, steeds wat pregnanter en coherenter, steeds wat verder verwijderd van de ervaring.
Zodra sciencefiction werkelijkheid wordt, nemen we die werkelijkheid voor lief, er door de fantasie al op voorbereid.
Ik zat maar naar dat lege scherm te staren, volledig geblokkeerd – ik legde mijn vingers op het toetsenbord en hoopte dat de tekst zonder mij zou beginnen.
In zekere zin is ze menselijker dan wij zijn, omdat ze autonoom is en niet een verlengstuk van de zwermgeest.
Een literaire testopstelling test in de eerste plaats het wezen van de mens. Wat drijft hem, hoe reageert hij? Dat kan ook door iemand in een situatie te plaatsen die alleen volgens de regels van de verhaalwereld mogelijk is. Zolang de personages maar natuurlijke reacties vertonen binnen de onnatuurlijke context.
Hoe zou het zijn om te leven zonder de schaduwgedachte: hoe hier literatuur van te maken? Om gedachten te laten vervlieten zonder ernaar te willen reiken, ze te willen boetseren, verfraaien, verminken?
Schrijven is nauw verwant aan herinneren, dat het omgekeerde van vergeten lijkt maar een pijnlijkere vorm van vergeten is: herschrijven.
Naast dat het een prachtig geschreven, ontroerend en wonderlijk spannend verhaal is, staan er zóveel behartenswaardige dingen in over schrijven! Superleerzaam.
ik hoop dat ik er ooit een bespreking van schrijf
LEERZAAM II (uit de Heldenreis Nieuwsbrief )
Ik las een briljant en leerzaam boek: De Mitsukoshi Troostbaby Company van Auke Hulst. Meestal heb ik een hekel aan "meta"boeken. Van die intellectuele kunstjes die vooral mannelijke auteurs uithalen om te laten zien hoe knap ze zijn, met alle personages in dienst van die truc.
Maar Auke Hulst doet het goed. Hoewel zijn boek deels over schrijverschap gaat – de hoofdpersoon heet niet voor niets Auke van der Hulst – gaat het over zóveel meer dat je je hoofd er bijna niet omheen gevouwen krijgt. Ik sla het e-book even op en lees nu pas de citaten aan het begin, vooral dat van de Amerikaanse dichter Mark Strand van wie ik nooit gehoord had:
Het had een ander verhaal kunnen zijn, het bedoelde
en niet het gebeurde. Zo leven in de hoop
te herzien wat onjuist was of onleesbaar gemaakt
Is niet wat we wilden...
– Mark Strand, Hierna
It could have been another story, the one that was meant
Instead of the one that happened. Living like this,
Hoping to revise what has been false or rendered unreadable
Is not what we wanted.
– Mark Strand, The Next Time
Dat is deels waar de roman over gaat, over hoe het leven totaal anders had kunnen verlopen als je andere keuzes had gemaakt. Auke Hulst maakt dat reëel – het is een SF-verhaal - door tijdreizen mogelijk te maken. De troostbaby uit de titel is in feite een zeer geavanceerde robot, een allerliefst meisje dat Scottie heet en voor eeuwig zeven zal blijven. Zoals Auke Hulst deels voor eeuwig zeven zal blijven als kind van het Ruige Land.
Ik onderstreepte diverse zinvolle zinnen:
Het probleem van herinneringen is dit: elke keer als je ze bezoekt worden ze herschreven, steeds wat pregnanter en coherenter, steeds wat verder verwijderd van de ervaring.
Zodra sciencefiction werkelijkheid wordt, nemen we die werkelijkheid voor lief, er door de fantasie al op voorbereid.
Ik zat maar naar dat lege scherm te staren, volledig geblokkeerd – ik legde mijn vingers op het toetsenbord en hoopte dat de tekst zonder mij zou beginnen.
In zekere zin is ze menselijker dan wij zijn, omdat ze autonoom is en niet een verlengstuk van de zwermgeest.
Een literaire testopstelling test in de eerste plaats het wezen van de mens. Wat drijft hem, hoe reageert hij? Dat kan ook door iemand in een situatie te plaatsen die alleen volgens de regels van de verhaalwereld mogelijk is. Zolang de personages maar natuurlijke reacties vertonen binnen de onnatuurlijke context.
Hoe zou het zijn om te leven zonder de schaduwgedachte: hoe hier literatuur van te maken? Om gedachten te laten vervlieten zonder ernaar te willen reiken, ze te willen boetseren, verfraaien, verminken?
Schrijven is nauw verwant aan herinneren, dat het omgekeerde van vergeten lijkt maar een pijnlijkere vorm van vergeten is: herschrijven.
Naast dat het een prachtig geschreven, ontroerend en wonderlijk spannend verhaal is, staan er zóveel behartenswaardige dingen in over schrijven! Superleerzaam.
April 9, 2023
Fantastisch book of the writer who tries to have a kid with his lover. He tells about his Groninger background and time travel and creating a robotic child in Japan. I love this futuristic surrealistic setting.
May 15, 2022
Onvoorstelbare roman. Auke Hulst keert de roman en het schrijverschap op een schitterende manier binnenstebuiten.
'Laat ik er dit over zeggen, met excuses voor de abstracties: ik denk dat ik al schrijvende aan het toewerken ben naar de definitieve versie van het enige levensverhaal dat ik echt ken: het mijne. Steeds weer zoek ik nieuwe aanvliegroutes om de essentie te naderen, iets waarin ik nooit helemaal zal slagen - elke roman is het manke broertje van een betere die zich uit de voeten heeft gemaakt. Een schrijver wil het universum kooien, maar het glipt steeds weer door de spijlen van het talige bouwwerk - taal omvat niet; taal aait, botst, grijpt mis. Maar dat aaien, de lichtste aanraking, is mij al veel waard. En dus blijf ik schrijven.'
'Laat ik er dit over zeggen, met excuses voor de abstracties: ik denk dat ik al schrijvende aan het toewerken ben naar de definitieve versie van het enige levensverhaal dat ik echt ken: het mijne. Steeds weer zoek ik nieuwe aanvliegroutes om de essentie te naderen, iets waarin ik nooit helemaal zal slagen - elke roman is het manke broertje van een betere die zich uit de voeten heeft gemaakt. Een schrijver wil het universum kooien, maar het glipt steeds weer door de spijlen van het talige bouwwerk - taal omvat niet; taal aait, botst, grijpt mis. Maar dat aaien, de lichtste aanraking, is mij al veel waard. En dus blijf ik schrijven.'
September 3, 2025
Hieronder de review van mijn eerste lezing in 2023. Die van mijn tweede lezing (zomer 2025) volgt later.
——
Science fiction, maar zo nabij in de toekomst en zoveel meer dan dat, dat niet-liefhebbers zich door dat label niet moeten laten afschrikken. Een boek bovendien waarin de schrijver zich in een mate geeft, die je maar weinig ziet.
Het deed mij qua diepgang, intelligentie, psychologisch inzicht en zelf-ontleding denken aan Doktor Faustus van Thomas Mann. Maar dan met een super-hedendaags ritme qua stijl en setting. Elke man met kinderwens of juist niet, ja elke volwassene met een relatie of juist niet, mag dit boek lezen en zich gunnen om diep diep in de spiegel te kijken. Fenomenaal.
——
Science fiction, maar zo nabij in de toekomst en zoveel meer dan dat, dat niet-liefhebbers zich door dat label niet moeten laten afschrikken. Een boek bovendien waarin de schrijver zich in een mate geeft, die je maar weinig ziet.
Het deed mij qua diepgang, intelligentie, psychologisch inzicht en zelf-ontleding denken aan Doktor Faustus van Thomas Mann. Maar dan met een super-hedendaags ritme qua stijl en setting. Elke man met kinderwens of juist niet, ja elke volwassene met een relatie of juist niet, mag dit boek lezen en zich gunnen om diep diep in de spiegel te kijken. Fenomenaal.
October 8, 2022
Een verpletterend mooi boek.
October 18, 2022
Ik heb met veel plezier “Kinderen van het ruige land” gelezen en ik besloot, ondanks dat het onderwerp me niet echt aansprak, De Mitsukoshi Troostbaby Company te lezen. Het is goed om af en toe uit je comfortzone te stappen en dat bleek in dit geval een goede zet te zijn. Het boek gaat namelijk niet alleen over het verlies van een ongeboren kind, de rouw rond het verlies en de kinderwens van de hoofdpersoon, maar over keuzes, leven en dood, controle over je leven, relaties tussen mensen, de verschillende manieren waarop je naar situaties kunt kijken, de ethiek rond kunstmatige intelligentie, in hoeverre kunstmatige intelligentie verschilt van menselijk denken, enz. Daarnaast geeft het boek een beeld van een dystopisch Nederland in de jaren 30 van deze eeuw waarin een groot deel van Groningen verboden gebied is geworden vanwege de aardbevingen, als een soort vingerwijzing naar de huidige politiek. Troost is dat de natuur meteen weer de weg vindt in het verlaten gebied, alhoewel het met bestuivende insecten nog steeds slecht gesteld blijkt te zijn.
Het is een veelomvattende roman waarin ik in ieder geval genoeg van mijn gading kon vinden.
Ik moet wel zeggen dat ik de hoofdpersoon Auke en zijn (ex) vriendin Mila niet echt sympathiek vind en ook de hoofdpersoon Kaj in de roman “De lasso van de tijd” die de fictionele Auke aan het schrijven is spreekt me niet echt aan. Toch begrijp ik hun drijfveren wel. Ik begreep ook zeer goed waarom Mila tot abortus besloot. Ze wilde best een kind maar zag Auke als vader niet zitten omdat hij er volgens haar niet rijp voor was. Dat had ze echter ook eerder kunnen bedenken en het risico kunnen voorkomen door aan te dringen op voorbehoedsmiddelen tijdens de seks. De obsessies van Auke gaven mij kriebels en af en toe wilde ik hem wel een schop geven. Maar goed, de roman maakte dus veel bij mij los en zette me ook aan het denken.
Een sterke aanrader.
Het is een veelomvattende roman waarin ik in ieder geval genoeg van mijn gading kon vinden.
Ik moet wel zeggen dat ik de hoofdpersoon Auke en zijn (ex) vriendin Mila niet echt sympathiek vind en ook de hoofdpersoon Kaj in de roman “De lasso van de tijd” die de fictionele Auke aan het schrijven is spreekt me niet echt aan. Toch begrijp ik hun drijfveren wel. Ik begreep ook zeer goed waarom Mila tot abortus besloot. Ze wilde best een kind maar zag Auke als vader niet zitten omdat hij er volgens haar niet rijp voor was. Dat had ze echter ook eerder kunnen bedenken en het risico kunnen voorkomen door aan te dringen op voorbehoedsmiddelen tijdens de seks. De obsessies van Auke gaven mij kriebels en af en toe wilde ik hem wel een schop geven. Maar goed, de roman maakte dus veel bij mij los en zette me ook aan het denken.
Een sterke aanrader.
May 15, 2022
Kan dit boek even een paar literatuurprijzen winnen!?
Een sciencefiction verhaal in een sciencefiction verhaal.
Spannende, knappe onverwachte verhaallijnen die maken dat je door wil. Maar daarbinnen gaat het over alles, zoals een goed boek betaamt. Personages die je een ongemakkelijk gevoel geven maar wel om van te houden. Ik las steeds tot diep in de nacht.
Leven, liefde en dood, eenzaamheid, Tijd, onmacht, macht, wat is een mens. Vol met filosofische vragen en zoeken naar antwoorden. Prachtige beeldspraak. Zinnen die je herleest omdat ze zo mooi zijn. De verteller citeert uit en onderbouwt met bestaande literatuur, poëzie en wetenschappelijke werk uit onze verleden tijd Jaag je ploeg over de botten van de doden, om maar een van mijn favorieten te noemen, én uit fictieve literatuur en songteksten geschreven in pakweg 2035 of later...
Een sciencefiction verhaal in een sciencefiction verhaal.
Spannende, knappe onverwachte verhaallijnen die maken dat je door wil. Maar daarbinnen gaat het over alles, zoals een goed boek betaamt. Personages die je een ongemakkelijk gevoel geven maar wel om van te houden. Ik las steeds tot diep in de nacht.
Leven, liefde en dood, eenzaamheid, Tijd, onmacht, macht, wat is een mens. Vol met filosofische vragen en zoeken naar antwoorden. Prachtige beeldspraak. Zinnen die je herleest omdat ze zo mooi zijn. De verteller citeert uit en onderbouwt met bestaande literatuur, poëzie en wetenschappelijke werk uit onze verleden tijd Jaag je ploeg over de botten van de doden, om maar een van mijn favorieten te noemen, én uit fictieve literatuur en songteksten geschreven in pakweg 2035 of later...
January 19, 2023
4.7
Ik sluit me aan bij het auke hulst fandom
Ik sluit me aan bij het auke hulst fandom
February 26, 2022
Zal morgen ff een recensietje schrijven, maar het wordt dus geen mitsukoshi roast baby!
January 19, 2024
“De protagonist die terugreist om het beter te doen, treft diegene die het allemaal heeft laten gebeuren, een oervorm waarop hij zijn zelfhaat kan botvieren. De oordelende, de veroordelende.” - pagina 353
Dit boek zet je aan het denken. Kun je iemand missen die je nooit hebt gekend? In hoeverre kun je iemand vervangen? Moet je altijd eerlijk zijn? Zijn keuzes terug te draaien?
Prachtig boek. Het negeert het recht van de vrouw en de beslissingen over haar lichaam absoluut niet, maar negeert ook niet de gevoelens van de man bij die keuzes.
Dit boek zet je aan het denken. Kun je iemand missen die je nooit hebt gekend? In hoeverre kun je iemand vervangen? Moet je altijd eerlijk zijn? Zijn keuzes terug te draaien?
Prachtig boek. Het negeert het recht van de vrouw en de beslissingen over haar lichaam absoluut niet, maar negeert ook niet de gevoelens van de man bij die keuzes.
May 17, 2023
Soms klikt het niet. Dit is zo'n geval. Auke Hulst kan goed schrijven en dit boek staat vol met mooie zinnen, van het soort dat je wil overschrijven en inkaderen, maar ik geraak er maar niet in. Het verhaal, noch de sciencefiction, noch de psychologie, weten me écht te boeien. Na een paar honderd bladzijden geef ik er de brui aan. Het leven is te kort om boeken tegen je zin te lezen en er liggen nog zo veel (hopelijk betere) boeken ongelezen te wachten.
November 17, 2024
Een hele zaterdag verdwaald in dit boek.
May 8, 2022
'Als werd wanneer en toen een voldongen feit.' #DeZinVanHetBoek
Lastig, lastig. Tijdens het lezen van het eerste deel leek dit een van mijn favoriete boeken van dit jaar te worden. De thematiek en schrijfstijl lagen dicht tegen Slaap zacht, Johnny Idaho aan en dat vond ik een gaaf verhaal.
Maar deel 2 van De Mitsukoshi Troostbaby Company stond me enorm tegen. Het was een soort hervertelling van deel 1, maar dan veel gedetailleerder en zonder datgene wat deel 1 interessant maakte (personage Scottie). Deel 3 gaat wel weer verder met Scottie, maar maakt deel 2 niet goed: het staat ook weer vol uitgebreide beschrijvingen van omgevingen, maar er gebeurt heel weinig. Of in ieder geval niet genoeg, niet op tijd, om te boeien.
Daar komt bij dat in dit boek de schrijver als schrijver centraal staat, die het dan ook de hele tijd over het schrijven en zijn schrijfproces heeft. Een beetje zoals Paul Auster, van wie ik lang fan was, het op zeker moment ook vooral over het schrijverschap ging hebben. Prachtig beschreven navelstaarderij, maar nog steeds navelstaarderij.
Dat zat voor mij het verhaal in de weg. Heb dit boek dan ook weggelegd zonder het uit te lezen, en dat verklaart de lage waardering. Misschien krijg ik daar spijt van en laat ik me door jullie overtuigen de tweede helft een kans te geven, maar voor nu is dit het.
Lastig, lastig. Tijdens het lezen van het eerste deel leek dit een van mijn favoriete boeken van dit jaar te worden. De thematiek en schrijfstijl lagen dicht tegen Slaap zacht, Johnny Idaho aan en dat vond ik een gaaf verhaal.
Maar deel 2 van De Mitsukoshi Troostbaby Company stond me enorm tegen. Het was een soort hervertelling van deel 1, maar dan veel gedetailleerder en zonder datgene wat deel 1 interessant maakte (personage Scottie). Deel 3 gaat wel weer verder met Scottie, maar maakt deel 2 niet goed: het staat ook weer vol uitgebreide beschrijvingen van omgevingen, maar er gebeurt heel weinig. Of in ieder geval niet genoeg, niet op tijd, om te boeien.
Daar komt bij dat in dit boek de schrijver als schrijver centraal staat, die het dan ook de hele tijd over het schrijven en zijn schrijfproces heeft. Een beetje zoals Paul Auster, van wie ik lang fan was, het op zeker moment ook vooral over het schrijverschap ging hebben. Prachtig beschreven navelstaarderij, maar nog steeds navelstaarderij.
Dat zat voor mij het verhaal in de weg. Heb dit boek dan ook weggelegd zonder het uit te lezen, en dat verklaart de lage waardering. Misschien krijg ik daar spijt van en laat ik me door jullie overtuigen de tweede helft een kans te geven, maar voor nu is dit het.
December 30, 2023
Helaas waren mijn verwachtingen iets te hoog voor dit boek. Het concept leek mij erg interessant, maar ik ben niet erg enthousiast over deze uitwerking. Het hoofdpersonage, een redelijk selfcentered type, zie je telkens nieuwe fouten maken uit angst. Met niet erg vernieuwende blikken op science fiction, een redelijk voorspelbaar plot en een hoofdpersonage met een grote “doe het niet!”-factor, vond ik met name het eerste deel ploeteren. Toen er in het tweede deel meer openheid voor de emotie van het hoofdpersonage kwam, werd ik ook meer geraakt en ontroerd door deze Van der Hulst. Het eind met vooral de hopeloosheid van een vader die naar zijn kind kijkt, maakte veel goed.
August 17, 2022
Wat een schitterende roman over iemand die ondanks al zijn moeite om het tegengestelde te bereiken, zijn geliefden verliest. Ondanks of dankzij?
March 26, 2022
Gaat wel even duren voor ik hier heldere gedachten over kan opschrijven.
August 21, 2024
Mooi boek met veel diepe lagen.
Ik had best wel een leesdip na de eerste switch van tijd. Ik zat heel erg ín deel 1 en toen de tijd switchte, moest ik ook nogal switchen en.. :) het werd gewoon nog een keer verteld. Zelfs even heel stiekem gedacht aan opgeven (terwijl ik deel 1 zo goed vond).
Na een tijdje er toch weer ingekomen (duurde wel even) Mooi boek met veel verschillende lagen en erg veel diepgang. Ik ben zelf niet zo goed met literatuur (ligt aan mij) en door de leesdip/leeservaring neig ik naar drie sterren, maar qua kwaliteit zeker wel vier of zelfs meer sterren. Maar ik rate eigenlijk altijd op leeservaring, dus toch 3,5 ster, want het was ook echt wel doorzetten soms (Misschien moet ik mijn systeem eens veranderen ':D maar ik doe dit al zoveel jaar: blijft lastig die sterren).
Ik had best wel een leesdip na de eerste switch van tijd. Ik zat heel erg ín deel 1 en toen de tijd switchte, moest ik ook nogal switchen en.. :) het werd gewoon nog een keer verteld. Zelfs even heel stiekem gedacht aan opgeven (terwijl ik deel 1 zo goed vond).
Na een tijdje er toch weer ingekomen (duurde wel even) Mooi boek met veel verschillende lagen en erg veel diepgang. Ik ben zelf niet zo goed met literatuur (ligt aan mij) en door de leesdip/leeservaring neig ik naar drie sterren, maar qua kwaliteit zeker wel vier of zelfs meer sterren. Maar ik rate eigenlijk altijd op leeservaring, dus toch 3,5 ster, want het was ook echt wel doorzetten soms (Misschien moet ik mijn systeem eens veranderen ':D maar ik doe dit al zoveel jaar: blijft lastig die sterren).
August 18, 2022
Groningen, aardbevingen science-fiction, vaderschap, Japan en het verlies van een kind. Dat alles op een prachtige manier gecombineerd en over 600 pagina's verspreid waarbij hij verwijst naar bronnen uit de toekomst (!!!) Geweldig origineel
Displaying 1 - 30 of 198 reviews