Een vrouw heeft een eigen kamer nodig, of beter nog: een café. Café Morgen bijvoorbeeld. Waar Loes achter de toog staat en zichzelf terugvond toen de wereld haar te krap was geworden. Waar de tachtigjarige Buurvrouw te veel wijn drinkt – ‘ik mag dat, ik ben oud’. Waar Tracey thuiskomt als ze is weggelopen bij een Women’s March, een protestbord nog in haar handen. Waar de hond van Roos haar naar binnen trekt als ze even niet meer weet wie ze is behalve een moeder. En waar Piloot zich niet door openingstijden laat weerhouden om nog een jenever te bestellen en een sterk verhaal te vertellen over haar tijd in Oost-Afrika, een half leven geleden. Dat zijn de gasten die elkaar treffen op 8 maart, Loes’ verjaardag. Op zoek naar een ruimte om met veel bravoure zichzelf te zijn, of juist voorzichtig een nieuwe identiteit uit te proberen. Op zoek naar een zwijgende luisteraar, of juist naar iemand die ze vertelt hoe het zit. Op zoek naar een eigen plek, of gewoon zin in een goed glas bier.
De hele tijd herhaling. Herhaling ja. Herhaling. En weet je hoe de zinnen lopen in dit boek? Zo dus. Met herhaling. Veel herhaling. Heel veel. Zo veel dat ik het niet meer wilde uitlezen halverwege. Wat zei je? Herhaling ja. Sorry maar ook geen sorry.
In korte hoofdstukken. Met nog kortere zinnen. Wat mij weer tegen stond. Zo schrijft Renée over vrouwen in Cafe Morgen. Want er is altijd nog morgen.
Ze zet een goed beeld neer van een kroeg en hoe we daar naar kijken (en naar bedienend personeel). Maar ook naar alle verschillende soorten en maten gasten. Met extra aandacht voor vrouwen in alle soorten en maten. Meest vermaakt met de feiten over vrouwen en bier.
Goed boek voor de online kroeg-boekbespreking van Liesbeth Rasker. Raakt veel thema's die daar voorbij komen. Wellicht nog aanvulling na die bespreking
Nadat ik het boek uit heb, bekruipt me het gevoel 'wat heb ik nu eigenlijk gelezen?'. Ja je krijgt inzicht in de levens van een aantal vrouwen die een cafe bezoeken. Maar de manier waarop het geschreven is (losse woorden, erg korte zinnen, herhalingen) maakt het voor mij niet aantrekkelijk leesbaar en warrig. Het gaat van de hak op de tak. Niet bijster diep in de levens van die vrouwen. Geen aanrader.
Goed concept, een boek over een cafe, de mensen die er werken en de mensen die er komen. Erg herkenbare scènes voor horecamensen en een leuke inkijk voor mensen die de horeca niet kennen. Een boek met een leuk verhaal, verschillende interessante perspectieven en luchtige hoofdstukken (met soms toch wel belangrijke onderwerpen) tussendoor met een lekker ritme:
“[…] Gasten die het beter weten. Gasten die zeggen de klant is koning. Gasten die geen fooi geven. Gasten die overdreven veel fooi geven. Gasten die nooit iets aan jou vragen. Gasten die je moet blijven vermaken. Gasten die tegen je praten alsof je hun vriend bent. Gasten die tegen je praten alsof je hun therapeut bent. Gasten die tegen je praten alsof je gek bent. Gasten die je na vier maanden nog steeds niet herkennen. Gasten die je bestaan niet erkennen. Gasten die te veel drinken. Gasten die te weinig drinken. Gasten die te langzaam drinken. […]”
Heb het boek in één dag uitgelezen. Het leest vlot door de vele dialogen en afwisseling van perspectief. Het verhaal voltrekt zich eigenlijk in één dag en op één plek. Ik vind het knap hoe de auteur in zo’n kleine wereld zoveel belangrijke thema’s en wereldse dilemma’s weet te verweven. Met name op het gebied van vrouwenrechten en gelijkheid. Ze zet de karakters goed neer, je kan je echt inleven in de verschillende levens. Heb ervan genoten!
‘Het is prachtig hoe overzichtelijk een patisserierecept is. Geen “snufjes”, geen “even”, geen “naar smaak”. Kijk, bakken is gewoon precies doen wat er staat. Dat kan ik. Maar er zijn dingen die ik niet kan. Er zijn instructies die ik niet kan volgen. “Doe een jurk aan, lak je nagels, stift je lippen. Laat je haar groeien en neem een vriendje. Noem me mevrouw, wees een vrouw, wees gewoon een vrouw. Wees gewoon gewoon, snap je?’
Vermakelijk en humoristisch en een originele opzet. Leuke inkijk in de wereld van een lokale buurtkroeg met al haar verschillende gasten. Grote dilemma's komen langs over leven, relaties en vooral vrouwenrechten maar het verhaal blijft luchtig. Leest vlot, naar mijn mening wel een irritante schrijfstijl met korte zinnen en weinig interpunctie. Daarom 3 sterren ipv 4. De schrijfster schept daarentegen wel een sfeer waarin je je op een bepaalde manier thuis voelt. Ik kreeg spontaan zin om de lokale buurtkroeg weer eens in te duiken!
Perfect vakantie boek om af en toe een stuk te lezen. Leuk en knus dat het boek zich afspeelt in een café. Er komen veel meningen aan bod die aanzetten tot nadenken. Bijzondere schrijfstijl, weer eens wat anders.
Ik merkte dat ik vooral steeds wat geïrriteerder werd door de manier van schrijven en het telkens aanhalen van onderwerpen of zijsporen wat (in mijn ogen) weinig toevoegde aan het verhaal. De invalshoek is origineel en de kroegtijgers soms herkenbaar, maar verder ben ik niet enthousiast geworden.
Lastig om in te komen door de specifieke schrijfstijl, maar als je er eenmaal in zit is het wel een mooi boek waar het leven van een barvrouw herkenbaar wordt beschreven & het leven van de vrouw in het algemeen.
Soms wel verwarrend door de verschillende terugblikken naar eenzelfde moment en ook de gedachten/gesprekken tussen verschillende personages wordt niet duidelijk aangegeven dus je moet wel echt goed op blijven letten!!
Iets te laat begonnen, maar ik las dit boek naar aanleiding van de Kroegpraat Boekenclub van Liesbeth Rasker.
Ik moest enorm wennen aan de korte zinnen, vloog werkelijk door de pagina’s heen. Soms wist ik niet vanuit wiens perspectief iets geschreven werd, dat maakte het lastig. Maar gaandeweg wende ik aan de schrijfstijl en worden hedendaagse thematieken, ontwikkelingen en dagelijkse beslommeringen juist prachtig verwoord. Steeds worden ze bezien vanuit het perspectief van één of meerdere vrouwelijke personages uit het boek, die allemaal totaal andere levens en achtergronden hebben. Zoals dat meestal is in een kroeg. De personages lijken herkenbaar, ik had best meer van ze willen weten. Het boek was bij vlagen ook leerzaam en verhelderend. Toch is ‘t niet mijn favoriete boek, door de eerstgenoemde punten.
Gelezen voor de Kroegpraat Boekenclub van Liesbeth Rasker. Heerlijk om te lezen en als je er even voor gaat zitten dan lees je het zo uit door de heerlijke vlotte en originele schrijfstijl. Je moet wel je aandacht erbij houden door de wisseling van gedachtes, terugblikken en gesprekken in het heden.
Ik vond het een mooi en herkenbaar boek, het is alsof je in het hoofd van de kroeggasten en barvrouw Loes zit. Vol mooie, persoonlijke verhalen van vijf heel verschillende vrouwen, en waarin iedereen zich misschien wel in zou kunnen herkennen. Ontroerend en tegelijkertijd ook grappig.
Ik voelde me helemaal thuis bij Loes en Café Morgen en wil nu ook een stamkroeg, maar misschien moet ik voor nu genoegen nemen met mijn coffeecompany.
Dit boek leest heel vlot en makkelijk, dus een heerlijk boek om in een weekendje weg te lezen. Ik moest wel even wennen aan de schrijfstijl: veel herhaling, korte zinnen en hele korte hoofdstukken (wat ik wel genieten vind) en soms vond ik het lastig om te onderscheiden wie er aan het woord was. Verder ben ik echt positief!! Het is een heel simpel concept: een simpele kroeg waar gasten langskomen en dialogen hebben met elkaar en met Loes, de barvrouw. Het is simpel maar sterk: heel echt/realistisch/alledaags en daardoor ook heel herkenbaar. Op een luchtige manier komen er hele relevante en serieuze thema’s aan bod en daarbij heeft het ook nog een lekkere feministische toon, wordt gewaardeerd!!
Heerlijk boek! Een verhaal dat zich op één dag afspeelt, geschreven vanuit dezelfde plek... café Morgen. De verschillende verhaallijnen en perspectieven maakt van dit boek een verhaal waarin veel vrouwen zichzelf zullen herkennen. Ontroerend en humoristisch. Ik moest even wennen aan de vele stijlelementen; opsommingen, koorteksten, dialogen, korte zinnen en flashbacks, maar deze zorgden er uiteindelijk juist voor dat ik het boek maar niet weg kon leggen. Je wilt gewoon blijven lezen over de levens van de vrouwen in dat ene café waarvan je aan het eind van het boek wenst dat het je stamkroeg zou kunnen zijn.
Ontzettend originele roman, ik kan niet iets verzinnen wat hierop lijkt. Voor mij met veel horeca ervaring vol herkenning, voor de niet horeca medewerkers misschien een inkijkje? Ik heb het gevoel dat ik Loes en café morgen goed ken en veel van de dillema' s die voorbij komen zijn herkenbaar. Logisch denk ik want we hebben we wat overeenkomsten. Ik krijg spontaan zin om de buurtkroeg in te duiken. Dag Loes leuk je te leren kennen! Misschien tot morgen ;)
Ik geloof niet dat ik de doelgroep ben voor dit boek.
‘T begon als een feel-good boek: een vrouw die na vallen en opstaan ontdekt waar haar werkelijke passie ligt etc etc… maar op het einde voelde ik me moedeloos en had haast geen hoop meer voor de toekomst. Want die bestaat toch alleen uit zorgen, vervelende familieleden en andere ellende.
Allerlei verschillende levens die het café passeren. In kort en krachtige zinnen geschreven; het is daardoor dat ik moeite heb door te lezen. Maar het past bij het boek, het verhaal. Iedereen is even in het café, soms een passant, soms een buurtgenoot. Daardoor krijg je flarden van iemands levensverhaal en af en toe wat uitgebreider. Je hebt echter nooit het idee iemand echt helemaal te kennen. Je kent ‘m alleen van het café.