What do you think?
Rate this book
Devils and Saints
An elderly man gives virtuoso piano performances in airports and train stations. To the incredulity of the passers-by, he refuses their offers to play in concert halls, or at prestigious gatherings. He is waiting for someone, he tells them.
Joseph was just sixteen when he was sent to a religious boarding school in the Pyrenees: les Confins, a dumping ground for waifs, strays, and other abandoned souls. His days were filled with routine and drudgery, and he thought longingly of the solace he found through music in his former life.
Joe dreams constantly of escape, but it seems impossible. That is, until a chance encounter with the orphanage's benefactor leads him to Rose, and a plan begins to form...
Joseph was just sixteen when he was sent to a religious boarding school in the Pyrenees: les Confins, a dumping ground for waifs, strays, and other abandoned souls. His days were filled with routine and drudgery, and he thought longingly of the solace he found through music in his former life.
Joe dreams constantly of escape, but it seems impossible. That is, until a chance encounter with the orphanage's benefactor leads him to Rose, and a plan begins to form...
228 pages, Kindle Edition
First published January 14, 2021
94 people are currently reading
2530 people want to read
About the author
Jean-Baptiste Andrea
9 books256 followersJean-Baptiste Andrea, né le 4 avril 1971 à Saint-Germain-en-Laye, est un écrivain, scénariste et réalisateur français. Il reçoit le prix Femina des lycéens et le prix du premier roman pour son premier livre, Ma reine, sorti en 2017, le Grand Prix RTL-Lire en 2021, ainsi que le prix Goncourt 2023 et le Grand prix des lectrices de Elle pour son quatrième roman, Veiller sur elle.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 415 reviews
May 28, 2024
Eén, twee, drie, piano.
Een oude man speelt virtuoos Beethoven.
Niet op concertpodia, maar in stations en luchthavens.
Overal waar piano’s staan.
Hoe dat zo is kunnen komen?
Joseph vertelt zijn levensverhaal aan een toevallige passant, die de voor de hand liggende vraag stelt: “Pourquoi?”.
Het gaat over dove goden, koortsdromen, ruimtevaarders en meisjes met bloemennamen.
Het gaat over Kikker, Het Nest en de Vergetelheid.
Het gaat over nog veel meer.
"Dieu n’est pas cruel", beweert de eerwaarde in het lugubere weeshuis waar hij terechtkomt.
Waarom hij dan jongens met een pismantel rondjes laat lopen, is Joseph een raadsel.
Laat staan dat hij begrijpt waarom God zijn ouders en zijn onuitstaanbare zusje in dat vliegtuig liet plaatsnemen.
Maar hoe vreselijk zijn leefwereld ook tegen hem samenzweert, Joe gelooft rotsvast: de ergste eenzaamheid duurt maar zevenenveertig minuten.
Hij dwaalt.
Net als in zijn twee vorige romans schildert Andréa een kleurrijk, warm en wervelend portret van zomaar een kind/jongen/man.
Hij doet dat opnieuw in prachtige bewoordingen en schitterende beelden die het verhaal nooit in de weg lopen.
“Zijn hoofd deed denken aan een luipaard in lichterlaaie.”
Eén, twee, drie-de roman van Andréa.
Met zijn vierde - die in november in het Nederlands zal verschijnen - won hij de Prix Goncourt, de grootste literaire bekroning in Frankrijk.
Faut le faire (*).
(*) https://www.goodreads.com/review/show...
Een oude man speelt virtuoos Beethoven.
Niet op concertpodia, maar in stations en luchthavens.
Overal waar piano’s staan.
Hoe dat zo is kunnen komen?
Joseph vertelt zijn levensverhaal aan een toevallige passant, die de voor de hand liggende vraag stelt: “Pourquoi?”.
Het gaat over dove goden, koortsdromen, ruimtevaarders en meisjes met bloemennamen.
Het gaat over Kikker, Het Nest en de Vergetelheid.
Het gaat over nog veel meer.
"Dieu n’est pas cruel", beweert de eerwaarde in het lugubere weeshuis waar hij terechtkomt.
Waarom hij dan jongens met een pismantel rondjes laat lopen, is Joseph een raadsel.
Laat staan dat hij begrijpt waarom God zijn ouders en zijn onuitstaanbare zusje in dat vliegtuig liet plaatsnemen.
Maar hoe vreselijk zijn leefwereld ook tegen hem samenzweert, Joe gelooft rotsvast: de ergste eenzaamheid duurt maar zevenenveertig minuten.
Hij dwaalt.
Net als in zijn twee vorige romans schildert Andréa een kleurrijk, warm en wervelend portret van zomaar een kind/jongen/man.
Hij doet dat opnieuw in prachtige bewoordingen en schitterende beelden die het verhaal nooit in de weg lopen.
“Zijn hoofd deed denken aan een luipaard in lichterlaaie.”
Eén, twee, drie-de roman van Andréa.
Met zijn vierde - die in november in het Nederlands zal verschijnen - won hij de Prix Goncourt, de grootste literaire bekroning in Frankrijk.
Faut le faire (*).
(*) https://www.goodreads.com/review/show...
August 13, 2025
Wat denk je? Horen we het ritme, wij als voorbijgangers op station, vliegveld of een andere openbare plaats indien iemand briljante vertolkingen van muziek speelt, in dit geval op een piano? Veelal niet. Out of context. Maar in dit geval krijg je het een keer wel te horen. Je biedt een kop koffie aan en je vraagt naar het levensverhaal. Wat je in één grote flash back krijgt opgediend.
Een heerlijk verhaal dat de eerste bemande landing op de maan (Armstrong, Aldrin en wie was die derde ook al weer?), pianovirtuositeit, het vinden van ritme en een lugubere bergkostschool met elkaar combineert. Een geheime club doet mijn jongenshart sneller kloppen, evenals een ongemeen spannende ontsnapping. Maar vooral dat filosofische vinden van ritme, je ritme. “Om zo te kunnen spelen zul je van buiten moeten houden. Daar zul je het ritme vinden” zegt de legendarische pianoleraar Rothenberg tegen Joe op pg 230.
Humor, lichtjes absurdisme, een kostelijk verhaal, vloeiende taalbeheersing, dit boek heeft het. Je hoort het ritme in de lach, de wind, de legenden, je hoort het bij het lezen in je hoofd, ook al ben je zo doof als Beethoven. Je moet het alleen wel eerst even vinden. Ritme. Net zoals Michael Collins het vond. Held.
Een heerlijk verhaal dat de eerste bemande landing op de maan (Armstrong, Aldrin en wie was die derde ook al weer?), pianovirtuositeit, het vinden van ritme en een lugubere bergkostschool met elkaar combineert. Een geheime club doet mijn jongenshart sneller kloppen, evenals een ongemeen spannende ontsnapping. Maar vooral dat filosofische vinden van ritme, je ritme. “Om zo te kunnen spelen zul je van buiten moeten houden. Daar zul je het ritme vinden” zegt de legendarische pianoleraar Rothenberg tegen Joe op pg 230.
Humor, lichtjes absurdisme, een kostelijk verhaal, vloeiende taalbeheersing, dit boek heeft het. Je hoort het ritme in de lach, de wind, de legenden, je hoort het bij het lezen in je hoofd, ook al ben je zo doof als Beethoven. Je moet het alleen wel eerst even vinden. Ritme. Net zoals Michael Collins het vond. Held.
April 12, 2022
Você já passou por aqueles pianos que ficam em lugares públicos e se perguntou: qual a história dessa pessoa que está tocando? Que, deixando o medo da opinião alheia de lado, se dispõe a emocionar os outros com a sua música?
No livro, conhecemos Joseph, um senhor de 69 anos que passa seus dias tocando em pianos espalhados por espaços públicos na Europa. Ao leitor, não é revelado o motivo desse hábito que aparenta ser tão solitário.
Mas sobre estar sozinho, o personagem conhece essa sensação há muitos anos. Quando ainda era criança, Joseph perde seus pais e sua única irmã em um acidente de avião.
E é a partir desse fato que Joseph convida o leitor a conhecer suas memórias. As memórias de um garoto órfão que, aos 16 anos, é abandonado em um orfanato em uma cidade remota da França. O local, regido por uma instituição religioso, é palco de sofrimento e solidão para o protagonista e muitos outros garotos que vivem no local. A rotina é triste, repetitiva e repleta de obrigações. Quem foge às regras, é punido de diversas formas, sendo o castigo físico algo comum naquele ambiente.
O primeiro jovem que Joseph conhece é Momo, um garoto portador de deficiência cognitiva, que logo vira vítima de chacota dos colegas. Aos poucos, o protagonista conhece outros jovens que sobrevivem com base em uma crença comum: a esperança de um dia sair daquele local. A situação foge de controle quando Joseph conhece um garota e, por conta disso, ganha um pequeno acesso ao mundo externo do orfanato.
A escrita é gostosa de ler e achei muito interessante a forma como o autor aborda a questão da orfandade. Confesso que dois pontos me incomodaram um pouco na leitura: a forma infantilizada que Joseph é apresentado, que se distancia de um garoto de 16 anos (talvez a época justifique isso); e o ritmo que fica mais lento no meio das 256 páginas. No entanto, o terço final do livro ganha muita força e o leitor não consegue largar as páginas até terminar. Essa parte final torna a experiência do livro muito emocionante e é capaz de arrancar lagrimas do leitor. Uma leitura emocionante!
Nota 8/10
Leia mais resenhas em https://instagram.com/book.ster
No livro, conhecemos Joseph, um senhor de 69 anos que passa seus dias tocando em pianos espalhados por espaços públicos na Europa. Ao leitor, não é revelado o motivo desse hábito que aparenta ser tão solitário.
Mas sobre estar sozinho, o personagem conhece essa sensação há muitos anos. Quando ainda era criança, Joseph perde seus pais e sua única irmã em um acidente de avião.
E é a partir desse fato que Joseph convida o leitor a conhecer suas memórias. As memórias de um garoto órfão que, aos 16 anos, é abandonado em um orfanato em uma cidade remota da França. O local, regido por uma instituição religioso, é palco de sofrimento e solidão para o protagonista e muitos outros garotos que vivem no local. A rotina é triste, repetitiva e repleta de obrigações. Quem foge às regras, é punido de diversas formas, sendo o castigo físico algo comum naquele ambiente.
O primeiro jovem que Joseph conhece é Momo, um garoto portador de deficiência cognitiva, que logo vira vítima de chacota dos colegas. Aos poucos, o protagonista conhece outros jovens que sobrevivem com base em uma crença comum: a esperança de um dia sair daquele local. A situação foge de controle quando Joseph conhece um garota e, por conta disso, ganha um pequeno acesso ao mundo externo do orfanato.
A escrita é gostosa de ler e achei muito interessante a forma como o autor aborda a questão da orfandade. Confesso que dois pontos me incomodaram um pouco na leitura: a forma infantilizada que Joseph é apresentado, que se distancia de um garoto de 16 anos (talvez a época justifique isso); e o ritmo que fica mais lento no meio das 256 páginas. No entanto, o terço final do livro ganha muita força e o leitor não consegue largar as páginas até terminar. Essa parte final torna a experiência do livro muito emocionante e é capaz de arrancar lagrimas do leitor. Uma leitura emocionante!
Nota 8/10
Leia mais resenhas em https://instagram.com/book.ster
August 30, 2021
Sublime ! Exceptionnel ! Ce genre de lecture dont on ne veut pas voir la fin. J'aurais pu encore en lire 300 pages de plus.
Joseph, alias Joe est adolescent lorsqu'il devient orphelin. N'ayant aucune autre famille, il est placé aux Confins, un orphelinat aux pratiques et à la pédagogie douteuses. Ce jeune garçon, passionné par la musique et surtout le piano, va se construire dans cet endroit lugubre, et le rythme va être son repère, sa voie de sortie.
Je suis consciente que ce roman peut ne pas plaire à tout le monde car il mêle la religion, l'abus de pouvoir, la violence physique et psychologique. Mais il a totalement raisonné en moi, je l'ai dévoré. J'ai trouvé les personnages attachants, et c'était pour moi le bon équilibre entre émotions positives et négatives : on y retrouvait tantôt des situations dramatiques, tantôt des situations humoristiques.
C'était la première fois que je lisais du Jean-Baptiste Andrea et j'ai totalement été emportée par sa plume poétique qui manie à la perfection les contraires : la lumière et la sombreur, l'espoir et les ténèbres, la délivrance et l'emprisonnement, la révolte et la soumission. À l'aide de flashbacks parfaitement maîtrisés, l'auteur nous fait vivre la vie pleine de souffrance, d'espoir et d'apprentissage de Joseph.
Cela reste dans l'ensemble un roman très sombre, mais j'ai définitivement pu apercevoir, entre ses lignes, la lumière nécessaire. Gros coup de 🖤 qui rejoint mes livres préférés.
Joseph, alias Joe est adolescent lorsqu'il devient orphelin. N'ayant aucune autre famille, il est placé aux Confins, un orphelinat aux pratiques et à la pédagogie douteuses. Ce jeune garçon, passionné par la musique et surtout le piano, va se construire dans cet endroit lugubre, et le rythme va être son repère, sa voie de sortie.
Je suis consciente que ce roman peut ne pas plaire à tout le monde car il mêle la religion, l'abus de pouvoir, la violence physique et psychologique. Mais il a totalement raisonné en moi, je l'ai dévoré. J'ai trouvé les personnages attachants, et c'était pour moi le bon équilibre entre émotions positives et négatives : on y retrouvait tantôt des situations dramatiques, tantôt des situations humoristiques.
C'était la première fois que je lisais du Jean-Baptiste Andrea et j'ai totalement été emportée par sa plume poétique qui manie à la perfection les contraires : la lumière et la sombreur, l'espoir et les ténèbres, la délivrance et l'emprisonnement, la révolte et la soumission. À l'aide de flashbacks parfaitement maîtrisés, l'auteur nous fait vivre la vie pleine de souffrance, d'espoir et d'apprentissage de Joseph.
Cela reste dans l'ensemble un roman très sombre, mais j'ai définitivement pu apercevoir, entre ses lignes, la lumière nécessaire. Gros coup de 🖤 qui rejoint mes livres préférés.
Read
July 14, 2025Jak pewnie wiecie, jestem wielkim fanem prozy Kazuo Ishiguro – i choć "Diabły i święci” to zupełnie inna historia niż "Nie opuszczaj mnie", nie sposób nie dostrzec pewnego pokrewieństwa. Obie powieści opowiadają o samotności, o poszukiwaniu sensu i bliskości w świecie, który często odwraca wzrok. U Andrei jest jednak bardziej przyziemnie, bardziej emocjonalnie, i właśnie to uważam za ogromny atut.
Mam szczególną wrażliwość na tematy wykluczenia, gnębienia, na ten cichy, codzienny "gwałt na istnieniu" – kiedy czyjaś egzystencja zostaje zdeptana niczym niedopałek na bruku, a na podeszwie buta wymalowane są: "posłuszeństwo", "pokora", "grzeczność", "skrucha". Mam dość. Dość tłumienia siebie, dostosowywania się, układania pod cudze zasady. Dlatego tak bardzo empatyzowałem z Joe – głównym bohaterem – który próbuje się wyrwać z opresyjnego systemu i rozpocząć życie po swojemu, z dala od sierocińca, w którym go poniekąd uwięziono, kiedy stracił rodziców.
Poznajemy go, gdy gra na fortepianach w przestrzeniach publicznych – w różnych miastach, na różnych dworcach. Czeka. Czeka na tę jedną osobę, którą kiedyś zawiódł. Albo może to ona zawiodła jego? Kiedyś powiedziała, że rozpozna go wszędzie, więc Joe gra. Gra i modli się, by jego muzyka dotarła do jej uszu. Już od pierwszych stron czuć ogromną czułość tej historii – "Diabły i święci" to historia nasycona wrażliwością, pełna detali, gestów, chwil, które w innych książkach może przemknęłyby niezauważone.
To nie jest długa opowieść. Nie daje spektakularnego katharsis. Ale jest jak dobrze przyrządzony posiłek – prosty, ale intensywny w smaku. Mam wrażenie, jeszcze długo zostanie w moim sercu. Mam do niej osobistą słabość, bo gama emocji, jakie we mnie wywołała, była szeroka i żywa. A nad wszystkim unosił się gniew... i nadzieja. Nadzieja, że Joe i jego przyjaciele zaznają ukojenia. Że znajdą swoje miejsce.
Bo ja chyba też tego szukam.
Ach… Polecam. Serdecznie. Po prostu polecam.
Mam szczególną wrażliwość na tematy wykluczenia, gnębienia, na ten cichy, codzienny "gwałt na istnieniu" – kiedy czyjaś egzystencja zostaje zdeptana niczym niedopałek na bruku, a na podeszwie buta wymalowane są: "posłuszeństwo", "pokora", "grzeczność", "skrucha". Mam dość. Dość tłumienia siebie, dostosowywania się, układania pod cudze zasady. Dlatego tak bardzo empatyzowałem z Joe – głównym bohaterem – który próbuje się wyrwać z opresyjnego systemu i rozpocząć życie po swojemu, z dala od sierocińca, w którym go poniekąd uwięziono, kiedy stracił rodziców.
Poznajemy go, gdy gra na fortepianach w przestrzeniach publicznych – w różnych miastach, na różnych dworcach. Czeka. Czeka na tę jedną osobę, którą kiedyś zawiódł. Albo może to ona zawiodła jego? Kiedyś powiedziała, że rozpozna go wszędzie, więc Joe gra. Gra i modli się, by jego muzyka dotarła do jej uszu. Już od pierwszych stron czuć ogromną czułość tej historii – "Diabły i święci" to historia nasycona wrażliwością, pełna detali, gestów, chwil, które w innych książkach może przemknęłyby niezauważone.
To nie jest długa opowieść. Nie daje spektakularnego katharsis. Ale jest jak dobrze przyrządzony posiłek – prosty, ale intensywny w smaku. Mam wrażenie, jeszcze długo zostanie w moim sercu. Mam do niej osobistą słabość, bo gama emocji, jakie we mnie wywołała, była szeroka i żywa. A nad wszystkim unosił się gniew... i nadzieja. Nadzieja, że Joe i jego przyjaciele zaznają ukojenia. Że znajdą swoje miejsce.
Bo ja chyba też tego szukam.
Ach… Polecam. Serdecznie. Po prostu polecam.
December 17, 2024
Ik had bij deze roman een beetje dezelfde ervaring als met De acht bergen: er valt stilistisch, compositorisch en inhoudelijk weinig of niets op aan te merken, maar ik werd er op geen enkel moment door aangegrepen of meegesleept. Bovendien zorgt de relatief platgetreden setting van een door godsvruchtige tirannen geleid weeshuis niet meteen voor een originele invalshoek en blijken een aantal personages redelijk karikaturaal neergezet. Ook de rol van de piano en de muziek - de reden dat ik met deze roman van Andrea wilde beginnen - heb ik elders al beter zien integreren. Denk maar aan Lessons of De pianostemmer.
Gelukkig is er de veelgeprezen taal van Jean-Baptiste Andrea. Dat zorgt bij momenten wél voor originaliteit en leesplezier. Maar ook hier raakte ik niet helemaal overtuigd. Het is mij met iets te veel bravoure neergepend, al doet Andrea dat dan wel consistent en af en toe verrassend. Maar de scenarist en de regisseur in hem leggen hem naar mijn gevoel iets te strakke teugels op, terwijl ik persoonlijk meer van een lossere literaire stijl houd.
Dus ja, het is een persoonlijke kwestie, want ik wil ridderlijk de kwaliteiten van deze Prix-Goncourt-winnaar erkennen. En vermits hij blijkbaar heel uiteenlopende romans schrijft, wil ik zeker - maar niet meteen - zijn Waak over haar en Honderd miljoen jaar en een dag nog weleens een kans geven.
Gelukkig is er de veelgeprezen taal van Jean-Baptiste Andrea. Dat zorgt bij momenten wél voor originaliteit en leesplezier. Maar ook hier raakte ik niet helemaal overtuigd. Het is mij met iets te veel bravoure neergepend, al doet Andrea dat dan wel consistent en af en toe verrassend. Maar de scenarist en de regisseur in hem leggen hem naar mijn gevoel iets te strakke teugels op, terwijl ik persoonlijk meer van een lossere literaire stijl houd.
Dus ja, het is een persoonlijke kwestie, want ik wil ridderlijk de kwaliteiten van deze Prix-Goncourt-winnaar erkennen. En vermits hij blijkbaar heel uiteenlopende romans schrijft, wil ik zeker - maar niet meteen - zijn Waak over haar en Honderd miljoen jaar en een dag nog weleens een kans geven.
January 28, 2024
A very touching story of an elderly, talented pianist who takes advantage of the many pianos now to be found in public places. He plays them because he’s looking for someone. Who? To tell us, he reflects on his mid teens which he spent in an orphanage in the Pyrenees. It was run by two viciously cruel men, one a priest, one an ex-soldier, and the boys endured deprived, miserable lives. During this time, he met someone who made a lasting impression on him but with whom he lost contact. He hopes that by playing the piano in public around the world, one day their paths will cross again.
July 19, 2025
Przepiękna. Zachwycająca wręcz. Miałam gulę w gardle czytając ją, będę miała gulę w gardle o niej myśląc.
Wszystko tu jest wspaniałe. Fabuła, która wkurza, ściska ze strachu, rozczula, wzrusza. Pióro autora. Te drobne zdania, które stylistycznie są zwyczajne, ale treściowo wywalają z kapci. Jestem zachwycona każdą najmniejszą komórką swojego ciała. Dla takich książek żyję.
Moja lista ulubionych autorów właśnie zostawała zaktualizowana.
Wszystko tu jest wspaniałe. Fabuła, która wkurza, ściska ze strachu, rozczula, wzrusza. Pióro autora. Te drobne zdania, które stylistycznie są zwyczajne, ale treściowo wywalają z kapci. Jestem zachwycona każdą najmniejszą komórką swojego ciała. Dla takich książek żyję.
Moja lista ulubionych autorów właśnie zostawała zaktualizowana.
December 27, 2024
Mooi en meeslepend verhaal. Knap hoe er rond de clichés van jongens in een weeshuis wordt gedanst. Of m.a.w. de schrijver creëert originele invalshoeken en echte personages waardoor de gebeurtenissen je boeien, schokken en/of verrassen. Ook de sonates van Beethoven spelen melodieus hun rol in dit verhaal, aangebracht in bijzondere passages door een intrigerende muziekleraar. En tot slot eindigt het, geheel onverwacht… (dat gaan we niet verraden) bij de lezer met een krop in de keel.
Ik las het te snel, het verhaal spoort spannend vooruit, waardoor ik na het schrijven van deze review, opnieuw er doorheen ga bladeren om te genieten van de taal.
Happy New Year!
PS: dit boek vraagt om een verfilming. Louis Malle kan niet meer, dus geef het maar aan Todd Haynes of Alexander Payne.
Ik las het te snel, het verhaal spoort spannend vooruit, waardoor ik na het schrijven van deze review, opnieuw er doorheen ga bladeren om te genieten van de taal.
Happy New Year!
PS: dit boek vraagt om een verfilming. Louis Malle kan niet meer, dus geef het maar aan Todd Haynes of Alexander Payne.
December 7, 2023
“Scusatemi se ogni tanto ho lo sguardo un po’ assente.
I miei occhi hanno fissato troppo a lungo regni dimenticati.”
È la storia di Joseph, un uomo che suona il pianoforte per strada, soprattutto alle stazioni e negli aeroporti, nell’attesa di vedere comparire come per magia il suo primo e mai dimenticato amore.
Leggendo scopriremo perché Joseph suona solo Beethoven e scopriremo che la storia di quel primo amore non è l’asse portante di tutta la vicenda, ma lo è la forza e il coraggio dei vincoli di amicizia nati dall’esperienza comune del dolore e della sopraffazione. Dalla resistenza e resilienza.
Vedremo un mondo di adulti che traducono in sadica crudeltà le profonde ferite della loro anima e un mondo di bambini e adolescenti che tentano di spezzare le catene che li costringerebbero a seguire la perversa strada intrapresa da quei falsi educatori.
Storia, personaggi e scrittura costituiscono un amalgama talmente equilibrato che difficilmente si riesce a staccarsi dallo scorrere delle pagine e quando è necessario farlo la nostalgia per Joseph e compagni nutre il desiderio di riprendere al più presto l’avventura.
Insomma: ecco un libro che non vorresti mai lasciare e che non vedi l’ora di ricominciare.
Perciò nessun cenno sulla situazione e tanto meno sulla trama…così ogni pagina sarà un’avvincente e sorprendente esperienza di lettura.
I miei occhi hanno fissato troppo a lungo regni dimenticati.”
È la storia di Joseph, un uomo che suona il pianoforte per strada, soprattutto alle stazioni e negli aeroporti, nell’attesa di vedere comparire come per magia il suo primo e mai dimenticato amore.
Leggendo scopriremo perché Joseph suona solo Beethoven e scopriremo che la storia di quel primo amore non è l’asse portante di tutta la vicenda, ma lo è la forza e il coraggio dei vincoli di amicizia nati dall’esperienza comune del dolore e della sopraffazione. Dalla resistenza e resilienza.
Vedremo un mondo di adulti che traducono in sadica crudeltà le profonde ferite della loro anima e un mondo di bambini e adolescenti che tentano di spezzare le catene che li costringerebbero a seguire la perversa strada intrapresa da quei falsi educatori.
Storia, personaggi e scrittura costituiscono un amalgama talmente equilibrato che difficilmente si riesce a staccarsi dallo scorrere delle pagine e quando è necessario farlo la nostalgia per Joseph e compagni nutre il desiderio di riprendere al più presto l’avventura.
Insomma: ecco un libro che non vorresti mai lasciare e che non vedi l’ora di ricominciare.
Perciò nessun cenno sulla situazione e tanto meno sulla trama…così ogni pagina sarà un’avvincente e sorprendente esperienza di lettura.
March 29, 2024
4-
Niet zo goed als Honderd miljoen en één dag.
In een verhaal dat zich grotendeels afspeelt in een weeshuis zijn er toch al snel wat platgetreden paden waar je blijkbaar moeilijk omheen kunt (déja-vu gevoel was te groot), maar Andrea is duidelijk een schrijver die gewoonweg geen slecht (of matig) boek in zich heeft.
Niet zo goed als Honderd miljoen en één dag.
In een verhaal dat zich grotendeels afspeelt in een weeshuis zijn er toch al snel wat platgetreden paden waar je blijkbaar moeilijk omheen kunt (déja-vu gevoel was te groot), maar Andrea is duidelijk een schrijver die gewoonweg geen slecht (of matig) boek in zich heeft.
December 31, 2022
I loved the author’s previous book A Hundred Million Years and a Day so I came to Devils and Saints with high expectations. I was not disappointed. It’s a quite wonderful story told with tenderness and insight.
Left alone in the world following a tragic accident, Joseph arrives at Les Confins believing his stay will be only temporary. Sadly that is not to be. The event that left him an orphan took place on the day of the Apollo 11 Moon landing and Joseph comes to think of his position as like that of astronaut Michael Collins – ‘the one whose name everyone forgot’ – who flew the Apollo 11 command module and ‘disappeared’ for forty-seven minutes during every orbit of the Moon. ‘Forty-seven minutes when all communication was impossible. Forty-seven minutes of silence.’
I loved the way the author depicted the changing dynamics between Joseph and other boys at the orphanage: from initial hostility, to grudging acceptance into the secret society known as ‘The Lookout’ and finally to firm friendship. The individual characters of the boys are brilliantly observed. There’s Sinatra who’s convinced the truth about his origins will one day be confirmed, Weasel who is responsible for a clandestine trade in small luxuries, Edison, the genius whose brains will play a vital role, and Souzix, who is obsessed with finding out the ending of the film Mary Poppins. And I defy anyone not to fall in love with Momo, silent for much of the book but whose eventual words may break your heart.
In contrast, there are two distinctly less likeable characters: the fanatical priest in charge of Les Confins, Father Sénac, whose eyes are like ‘a silver-grey blade’ and can ‘flush out sin’, and the orphanage supervisor, whom the boys have nicknamed ‘Toad’, whose speciality is devising particularly cruel punishments for minor misdemeanours. ‘Toad was a connoisseur of suffering: he liked it to be aged over many years, with a long finish, the kind of suffering he could sip from time to time, smacking his lips in delight.’
There’s a real air of Dickens’ Oliver Twist about the orphanage’s austere regime, with the daily routine of chores, lessons and prayers punctuated by whistle blasts. The place is permanently freezing and Joseph’s first dinner consists of a slice of toast covered with melted bone marrow and coarse salt. While he finds it as vile as it sounds, the other boys seem to regard it as haute cuisine.
Although heartbreaking at times – I was on the brink of tears as the boys of The Lookout take part in a ‘sadness contest’ – there’s always a generous helping of humour. Wait until you get to the part with the encyclopedia and you’ll see what I mean.
Sam Taylor’s translation expertly showcases the author’s wonderful turns of phrase such as the description of the orphanage as smelling of ‘lessons learned and prayers never granted’.
There’s so much more I could praise about this book – I haven’t even mentioned the way the relationship forms between Joseph and Rose – so I’ll just say Devils and Saints is a touching, beautifully told story of endurance, friendship and hope.
Left alone in the world following a tragic accident, Joseph arrives at Les Confins believing his stay will be only temporary. Sadly that is not to be. The event that left him an orphan took place on the day of the Apollo 11 Moon landing and Joseph comes to think of his position as like that of astronaut Michael Collins – ‘the one whose name everyone forgot’ – who flew the Apollo 11 command module and ‘disappeared’ for forty-seven minutes during every orbit of the Moon. ‘Forty-seven minutes when all communication was impossible. Forty-seven minutes of silence.’
I loved the way the author depicted the changing dynamics between Joseph and other boys at the orphanage: from initial hostility, to grudging acceptance into the secret society known as ‘The Lookout’ and finally to firm friendship. The individual characters of the boys are brilliantly observed. There’s Sinatra who’s convinced the truth about his origins will one day be confirmed, Weasel who is responsible for a clandestine trade in small luxuries, Edison, the genius whose brains will play a vital role, and Souzix, who is obsessed with finding out the ending of the film Mary Poppins. And I defy anyone not to fall in love with Momo, silent for much of the book but whose eventual words may break your heart.
In contrast, there are two distinctly less likeable characters: the fanatical priest in charge of Les Confins, Father Sénac, whose eyes are like ‘a silver-grey blade’ and can ‘flush out sin’, and the orphanage supervisor, whom the boys have nicknamed ‘Toad’, whose speciality is devising particularly cruel punishments for minor misdemeanours. ‘Toad was a connoisseur of suffering: he liked it to be aged over many years, with a long finish, the kind of suffering he could sip from time to time, smacking his lips in delight.’
There’s a real air of Dickens’ Oliver Twist about the orphanage’s austere regime, with the daily routine of chores, lessons and prayers punctuated by whistle blasts. The place is permanently freezing and Joseph’s first dinner consists of a slice of toast covered with melted bone marrow and coarse salt. While he finds it as vile as it sounds, the other boys seem to regard it as haute cuisine.
Although heartbreaking at times – I was on the brink of tears as the boys of The Lookout take part in a ‘sadness contest’ – there’s always a generous helping of humour. Wait until you get to the part with the encyclopedia and you’ll see what I mean.
Sam Taylor’s translation expertly showcases the author’s wonderful turns of phrase such as the description of the orphanage as smelling of ‘lessons learned and prayers never granted’.
There’s so much more I could praise about this book – I haven’t even mentioned the way the relationship forms between Joseph and Rose – so I’ll just say Devils and Saints is a touching, beautifully told story of endurance, friendship and hope.
June 30, 2024
Schitterend, wat kan die man schrijven...
December 10, 2024
Duivels en Heiligen van Jean-Baptiste Andrea is een schitterende, poëtische roman die je meesleept naar een wereld van rauwe schoonheid en pijn. Het verhaal speelt zich af in een streng en desolaat klooster, waar de jonge Joseph naartoe wordt gestuurd nadat hij zijn ouders verliest. Zijn lot verweven met dat van zijn medeleerlingen, gevangen in een harde werkelijkheid die soms even oplicht door vriendschap en dromen. De ruimte, als een stille getuige van lijden en hoop, wordt haast tastbaar. Het "nest" waar Joseph zich schuilhoudt, vormt een magische tegenhanger van de koude kloostergangen.
Andrea's stijl is betoverend, met zinnen die als muziek door de bladzijden lopen. De personages zijn even breekbaar als meeslepend; je voelt hun eenzaamheid, maar ook hun kracht om te ontsnappen aan het noodlot. De schrijver weet met groot vakmanschap de verbeelding te prikkelen, en roept emoties op.
De perfecte luistertip: speel Beethoven’s sonates af tijdens het lezen. De melancholie en grootsheid van de muziek sluiten naadloos aan bij de sfeer van het boek en tillen de ervaring naar een nog hoger niveau.
Duivels en Heiligen is absoluut een vijfsterrenroman.
Andrea's stijl is betoverend, met zinnen die als muziek door de bladzijden lopen. De personages zijn even breekbaar als meeslepend; je voelt hun eenzaamheid, maar ook hun kracht om te ontsnappen aan het noodlot. De schrijver weet met groot vakmanschap de verbeelding te prikkelen, en roept emoties op.
De perfecte luistertip: speel Beethoven’s sonates af tijdens het lezen. De melancholie en grootsheid van de muziek sluiten naadloos aan bij de sfeer van het boek en tillen de ervaring naar een nog hoger niveau.
Duivels en Heiligen is absoluut een vijfsterrenroman.
July 29, 2023
"Si mon regard est un peu lointain, parfois, pardonnez-moi. C'est que mes yeux ont trop longtemps fixé des royaumes oubliés."
January 14, 2025
Een prachtig boek. Ontzettend prettig geschreven en daardoor heel leesbaar. Om het anders te zeggen: literatuur, maar dan op een toegankelijke manier.
Het boek speelt zich grotendeels af in een Katholiek weeshuis en volgt het verhaal van Joseph en zijn vriendengroep in dat weeshuis. Om geen spoilers te vermelden zal ik verder niets over de verhaallijn zeggen.
Wat ik het allermooist vond aan het boek is dat de auteur een soort onderkoelde vorm van humor heeft, die erg goed bij het niet altijd even vrolijke timbre van het verhaal past. Het maakt het boek net wat lichtvoetiger en onderstreept het grote schrijverstalent van de auteur zonder dat het pocherig wordt. Een paar voorbeelden uit het boek, toevallig beide over de omgang van Joseph met Rose:
"De oude vrouw zat het hele uur dat de les duurde als chaperonne bij ons, een nogal nutteloze voorzorgsmaatregel, zo'n innige hekel hadden Rose en ik aan elkaar. Maar bij Tristan en Isolde waren de dingen ook zo begonnen, en de familie wilde niet het risico lopen dat er opoit een opera over ons zou worden geschreven."
en:
"Ze leek kwaad, toch had ik niets gedaan. Ik had nog niet de wijsheid van volwassen mannen, die weten dat het op het gebied van prikkelbaarheid met vrouwen net zo is als met de Kerk. Dat je per definitie hebt gezondigd, in-gedachten-in-woorden-in-gebaren-en-uit-nalatigheid, en dat je zelfs als je niets hebt gedaan om vergeving moet weten te vragen, omdat het nergens toe dient je tegen een goddelijk decreet te verzetten."
Zeker vier sterren!
Het boek speelt zich grotendeels af in een Katholiek weeshuis en volgt het verhaal van Joseph en zijn vriendengroep in dat weeshuis. Om geen spoilers te vermelden zal ik verder niets over de verhaallijn zeggen.
Wat ik het allermooist vond aan het boek is dat de auteur een soort onderkoelde vorm van humor heeft, die erg goed bij het niet altijd even vrolijke timbre van het verhaal past. Het maakt het boek net wat lichtvoetiger en onderstreept het grote schrijverstalent van de auteur zonder dat het pocherig wordt. Een paar voorbeelden uit het boek, toevallig beide over de omgang van Joseph met Rose:
"De oude vrouw zat het hele uur dat de les duurde als chaperonne bij ons, een nogal nutteloze voorzorgsmaatregel, zo'n innige hekel hadden Rose en ik aan elkaar. Maar bij Tristan en Isolde waren de dingen ook zo begonnen, en de familie wilde niet het risico lopen dat er opoit een opera over ons zou worden geschreven."
en:
"Ze leek kwaad, toch had ik niets gedaan. Ik had nog niet de wijsheid van volwassen mannen, die weten dat het op het gebied van prikkelbaarheid met vrouwen net zo is als met de Kerk. Dat je per definitie hebt gezondigd, in-gedachten-in-woorden-in-gebaren-en-uit-nalatigheid, en dat je zelfs als je niets hebt gedaan om vergeving moet weten te vragen, omdat het nergens toe dient je tegen een goddelijk decreet te verzetten."
Zeker vier sterren!
July 26, 2025
Książka rozpoczyna się dość enigmatycznie od mężczyzny (staruszka, jak sam siebie nazywa), który gra na publicznych fortepianach w różnych miejscach na świecie. A gra zachwycająco, na miarę artystów wielkiego formatu, ale wykonuje tylko muzykę Beethovena. Przechodzień dopytuje go dlaczego tak utalentowany pianista gra na ulicy, a nie w filharmonii. Joe odpowiada, że od lat na kogoś czeka, szuka w tłumie twarzy tej jednej niezapomnianej osoby, która kiedyś mu obiecała, że rozpozna go zawsze i wszędzie po jego muzyce. Ale to było w innym życiu, kiedy Joe był jeszcze Josephem, który jako dziecko nagle „zachorował na nieuleczalną chorobę” - na bycie sierotą.
Narrator cofa się w fabule do przeszłości, by opowiedzieć swoją historię. Od wspomnień jeszcze szczęśliwego życia z rodziną, które zostało brutalnie przerwane śmiercią rodziców i siostry, przechodzi do obszerniejszej części historii, czyli pobytu w sierocińcu kierowanym przez bezwzględnego opata.
Zaskoczyła mnie ta powieść, obawiałam się się przesadnej ckliwości i sztucznego wymuszania emocji, ale uspokajam, to nie ten typ. Co nie oznacza, że emocji przy lekturze nie ma, bo jest ich masa. Do tego świetnie wykreowane wyraziste postaci, piękny i plastyczny język oraz sposób narracji, który powoduje, że z łatwością tworzą się w głowie obrazy i ma się odczucie bycia w samym środku opisywanych wydarzeń.
Będziecie się przy niej na przemian uśmiechać, płakać, bać, niepokoić i czuć ciepełko na sercu. Raz wpadniecie w mroczne i pełne grozy sceny, by za chwilę poczuć się jakbyście czytali historię przygodową, w której kibicujecie nastoletnim bohaterom. Pełne spektrum emocji, będziecie ją czytać z pasją!
Narrator cofa się w fabule do przeszłości, by opowiedzieć swoją historię. Od wspomnień jeszcze szczęśliwego życia z rodziną, które zostało brutalnie przerwane śmiercią rodziców i siostry, przechodzi do obszerniejszej części historii, czyli pobytu w sierocińcu kierowanym przez bezwzględnego opata.
Zaskoczyła mnie ta powieść, obawiałam się się przesadnej ckliwości i sztucznego wymuszania emocji, ale uspokajam, to nie ten typ. Co nie oznacza, że emocji przy lekturze nie ma, bo jest ich masa. Do tego świetnie wykreowane wyraziste postaci, piękny i plastyczny język oraz sposób narracji, który powoduje, że z łatwością tworzą się w głowie obrazy i ma się odczucie bycia w samym środku opisywanych wydarzeń.
Będziecie się przy niej na przemian uśmiechać, płakać, bać, niepokoić i czuć ciepełko na sercu. Raz wpadniecie w mroczne i pełne grozy sceny, by za chwilę poczuć się jakbyście czytali historię przygodową, w której kibicujecie nastoletnim bohaterom. Pełne spektrum emocji, będziecie ją czytać z pasją!
May 28, 2022
Um livro com uma narrativa deliciosa e com uma história que me emocionou muito. Super recomendo mas é triste.
January 12, 2023
Engaging
Tough
Sad
Empowering
Tough
Sad
Empowering
January 27, 2023
Wow j’ai pas les mots! Un des plus beaux livres que j’ai lu!
August 6, 2024
6,5/10
“Haat wordt, net als het gebed, met stilte gevoed.”
“Haat wordt, net als het gebed, met stilte gevoed.”
July 18, 2025
Trudno mi uwierzyć w to co właśnie przeczytałam. Te emocje, język, klimat... ahh długo będę wspominać tę historię 🖤
September 13, 2022
A surprisingly high quality read. While the marketing text promises something terrible - a sob story of longing for a love long lost, the actual full story mitigates this sentimental premise. It really isn't teary-eyed and romance bound, but rather quietly devastating in its more prominent themes of orphanhood and vulnerability and how the world can and will abuse people in such situations under the appearance of help and charity.
What surprised me the most is the stylistic mastery of description for imagery and sound. And the prose itself is, well... very *rhythmic*. Finding a rhythm in everything a person does is one of the main metaphorical themes of the novel and it is already an achievement for the author to actually prove his point and convey it through the style. The writing is akin to a percussive jazz solo, a concise and satisfying choice. The text is built on a tight balance of aesthetic and tragic, beauty being the main component of the form, while tragedy reigns in the semantics. This produces a curious effect, literature usually tries to highlight the misery of characters by drawing from comparable deplorable environments. Here, while not a glittering fairy tale, of course, the author's pull towards the beautiful produces a pensive, hopeful sort of tragedy, where even in the most obviously dirty and deplorable conditions, there is something sadly beautiful to see.
The novel avoids the abuse galore cliche expected of the viliful orphanage setting. The cruelty is there, of course, but the book tries to substantiate the reasons for the villainy of the abbott and the warden, and it ultimately comes down to them being equally broken and abandoned, trying to find consolation for their own trauma in the suffering of those they are supposed to rear.
While I still find the plot about the old piano virtuoso playing in public places in hopes of attracting his lost lover a bit silly, this novel is more than a sum of its parts and is a time well spent.
What surprised me the most is the stylistic mastery of description for imagery and sound. And the prose itself is, well... very *rhythmic*. Finding a rhythm in everything a person does is one of the main metaphorical themes of the novel and it is already an achievement for the author to actually prove his point and convey it through the style. The writing is akin to a percussive jazz solo, a concise and satisfying choice. The text is built on a tight balance of aesthetic and tragic, beauty being the main component of the form, while tragedy reigns in the semantics. This produces a curious effect, literature usually tries to highlight the misery of characters by drawing from comparable deplorable environments. Here, while not a glittering fairy tale, of course, the author's pull towards the beautiful produces a pensive, hopeful sort of tragedy, where even in the most obviously dirty and deplorable conditions, there is something sadly beautiful to see.
The novel avoids the abuse galore cliche expected of the viliful orphanage setting. The cruelty is there, of course, but the book tries to substantiate the reasons for the villainy of the abbott and the warden, and it ultimately comes down to them being equally broken and abandoned, trying to find consolation for their own trauma in the suffering of those they are supposed to rear.
While I still find the plot about the old piano virtuoso playing in public places in hopes of attracting his lost lover a bit silly, this novel is more than a sum of its parts and is a time well spent.
August 24, 2024
Adembenemend geschreven. Ontroerend. Ik ben er even uit balans van. Zowel de inhoud als de poëtische stijl grijpen aan. De auteur gebruikt fijnbesnaarde beeldspraak. Het is o. a. smullen van de muziekinterpretatie van de pianoleraar. Er lopen ook een paar mooie rode draden door het verhaal. Prachtige vertaling.
September 20, 2024
« Je veux croire qu’un jour quelqu’un sentira, dans la chair molle d’un soir d’été, dans la matière du monde, que tu fus là un court instant. Que quelqu’un sentira, s’il cherche bien, un petit creux en forme de toi. »
September 8, 2024
3,5 : malgré une histoire un peu convenue, c'est un roman nostalgique plutôt touchant, bien écrit et agréable à lire, même si ce n'est pas un coup de cœur pour moi.
August 5, 2025
Wdym he still hasn’t found Rose??
Ce livre est tellement bien écrit. Ça faisait longtemps que je n’avais pas lu un livre aussi beau.
Ce livre est tellement bien écrit. Ça faisait longtemps que je n’avais pas lu un livre aussi beau.
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 8, 2025
Na een literair salon ontmoette Jean-Baptiste Andrea een man die zijn jeugd in een weeshuis had doorgebracht. Het hallucinante verhaal dat Jean-Baptiste Andrea te horen kreeg greep hem aan en hij voelde een noodzaak dit te vertellen. Nadat hij een jongeman op een openbare piano briljant hoorde spelen begon hij te fantaseren en koppelde de twee verhalen aan elkaar. De aanzet voor Duivels en heiligen was gegeven.
Duivels en heiligen is een bijzonder meeslepend en spannend verhaal. Het zou evengoed een plaatsje tussen avonturenromans als tussen boeken over maatschappijproblematiek kunnen krijgen.
Het verhaal speelt zich eind de jaren ‘60 af in een katholiek weeshuis in de Pyreneeën. De protagonist Joseph wordt daar op 20 juli 1969 -de dag van de eerste bemande maanlanding- als wees binnen gebracht. De weeskinderen krijgen meer slaag dan eten en grensoverschrijdend gedrag is aan de orde van de dag. Bovendien krijgen ze te horen dat zij voor hun gedrag of dat van hun ouders de straf van God ondergaan. Naast deze hel is er in Duivels en heiligen ook plaats voor een onbereikbare liefde.
Op het eerste zicht zijn dit weinig originele onderwerpen. En toch heb ik volop genoten van het boek! De spanning die Jean-Baptiste Andrea opbouwt draagt daartoe bij. Twee vluchtpogingen zijn meesterlijk beschreven. Na het beëindigen van het boek heb ik ze nog een aantal keer herlezen. Maar ook de zeer vlotte pen van Jean-Baptiste Andrea en zijn inventieve stijl maken van een klassiek avonturenverhaal schitterende literatuur over vriendschap en over hoop die een motor is om verder te gaan.
Inventief zijn de gesprekken die Joseph voert met Michael Collins, de derde astronaut van Apollo 11, die nooit een voet op de maan zette. Joseph kijkt naar hem op en vindt steun bij hem. De gesprekken spreken tot de verbeelding en voor al wie ouder is dan 55 is de fascinatie voor de astronauten herkenbaar.
Enkele citaten getuigen van de vlotte pen van de auteur.
Zo beschrijft hij een illustratie van een vulva als ‘een kwart pagina gewijd aan de cartografie van dat onbekende land met zijn verbijsterende reliëfs, gespecificeerd in exotische cursieven: Venusheuvel, Clitoris, Kleine en Grote Schaamlippen’.
Verder laat Jean-Baptiste Andrea de meest technisch aangelegde jongen uit het vriendengroepje die vulva omschrijven als ‘futuristische mechaniek met onzichtbare schroefbouten’.
Maar ook Josephs verzuchtingen dat hij, net als zijn oude muziekleraar en diens vrouw Mina, verkreukeld wilde worden met zijn geliefde, laten de lezer glimlachen.
Sommige zinnen zijn niet alleen diepgravender maar ook uitdagender. Nadat Danny, een van Josephs vrienden, net voor een vluchtpoging fluistert dat ‘ieder voor zich’ rent maakt Joseph de bedenking: ‘Danny had gelijk. Gelijk op die precieze plek, op dat precieze moment, en juist daarom moesten we weg, om naar een land te gaan waar hij ongelijk zou hebben’. Weinigen kunnen dit uit hun pen wringen.
De taal en inventiviteit van Jean-Baptiste Andrea maken van een jongensachtige avonturenroman prachtige, waardevolle literatuur. Mis het niet!
Duivels en heiligen is een bijzonder meeslepend en spannend verhaal. Het zou evengoed een plaatsje tussen avonturenromans als tussen boeken over maatschappijproblematiek kunnen krijgen.
Het verhaal speelt zich eind de jaren ‘60 af in een katholiek weeshuis in de Pyreneeën. De protagonist Joseph wordt daar op 20 juli 1969 -de dag van de eerste bemande maanlanding- als wees binnen gebracht. De weeskinderen krijgen meer slaag dan eten en grensoverschrijdend gedrag is aan de orde van de dag. Bovendien krijgen ze te horen dat zij voor hun gedrag of dat van hun ouders de straf van God ondergaan. Naast deze hel is er in Duivels en heiligen ook plaats voor een onbereikbare liefde.
Op het eerste zicht zijn dit weinig originele onderwerpen. En toch heb ik volop genoten van het boek! De spanning die Jean-Baptiste Andrea opbouwt draagt daartoe bij. Twee vluchtpogingen zijn meesterlijk beschreven. Na het beëindigen van het boek heb ik ze nog een aantal keer herlezen. Maar ook de zeer vlotte pen van Jean-Baptiste Andrea en zijn inventieve stijl maken van een klassiek avonturenverhaal schitterende literatuur over vriendschap en over hoop die een motor is om verder te gaan.
Inventief zijn de gesprekken die Joseph voert met Michael Collins, de derde astronaut van Apollo 11, die nooit een voet op de maan zette. Joseph kijkt naar hem op en vindt steun bij hem. De gesprekken spreken tot de verbeelding en voor al wie ouder is dan 55 is de fascinatie voor de astronauten herkenbaar.
Enkele citaten getuigen van de vlotte pen van de auteur.
Zo beschrijft hij een illustratie van een vulva als ‘een kwart pagina gewijd aan de cartografie van dat onbekende land met zijn verbijsterende reliëfs, gespecificeerd in exotische cursieven: Venusheuvel, Clitoris, Kleine en Grote Schaamlippen’.
Verder laat Jean-Baptiste Andrea de meest technisch aangelegde jongen uit het vriendengroepje die vulva omschrijven als ‘futuristische mechaniek met onzichtbare schroefbouten’.
Maar ook Josephs verzuchtingen dat hij, net als zijn oude muziekleraar en diens vrouw Mina, verkreukeld wilde worden met zijn geliefde, laten de lezer glimlachen.
Sommige zinnen zijn niet alleen diepgravender maar ook uitdagender. Nadat Danny, een van Josephs vrienden, net voor een vluchtpoging fluistert dat ‘ieder voor zich’ rent maakt Joseph de bedenking: ‘Danny had gelijk. Gelijk op die precieze plek, op dat precieze moment, en juist daarom moesten we weg, om naar een land te gaan waar hij ongelijk zou hebben’. Weinigen kunnen dit uit hun pen wringen.
De taal en inventiviteit van Jean-Baptiste Andrea maken van een jongensachtige avonturenroman prachtige, waardevolle literatuur. Mis het niet!
Displaying 1 - 30 of 415 reviews