What do you think?
Rate this book
Malman asema
Viisi henkilöä matkustaa junassa: kriisissä oleva aviopari, yksinhuoltajaisä tyttärensä kanssa sekä nainen, joka yrittää ratkaista äitinsä jälkeensä jättämää arvoitusta.
Kaikkien määränpäänä on Malman asema. He eivät tiedä, kuinka heidän kohtalonsa tulevat kietoutumaan toisiinsa, eikä lukijakaan tiedä. Se, mitä tapahtuu perillä, tulee määrittelemään uudelleen kaikkien elämän.
Malman asema on koskettava tarina perhesalaisuuksista ja vääryyksistä, jotka periytyvät sukupolvelta toiselle. Siinä etsitään totuutta, joka voisi muuttaa kaiken.
Polta nämä kirjeet, Eloonjääneet ja Malman asema -romaanit ovat olleet sekä arvostelu- että myyntimenestyksiä. Alex Schulman ammentaa kirjoissaan taitavasti omista, kipeistä perhesuhteistaan.
Kaikkien määränpäänä on Malman asema. He eivät tiedä, kuinka heidän kohtalonsa tulevat kietoutumaan toisiinsa, eikä lukijakaan tiedä. Se, mitä tapahtuu perillä, tulee määrittelemään uudelleen kaikkien elämän.
Malman asema on koskettava tarina perhesalaisuuksista ja vääryyksistä, jotka periytyvät sukupolvelta toiselle. Siinä etsitään totuutta, joka voisi muuttaa kaiken.
Polta nämä kirjeet, Eloonjääneet ja Malman asema -romaanit ovat olleet sekä arvostelu- että myyntimenestyksiä. Alex Schulman ammentaa kirjoissaan taitavasti omista, kipeistä perhesuhteistaan.
295 pages, Hardcover
First published August 8, 2022
260 people are currently reading
4491 people want to read
About the author
Alex Schulman
13 books610 followersCarl Magnus Alexander Schulman (born 17 February 1976 in Hemmesdynge) is a Swedish author, journalist, blogger and television and radio personality.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 743 reviews
June 3, 2023
“‘Wat is de mooiste zin die je ooit in een boek hebt gelezen?’ vroeg hij.
‘Soms…’ Ze zweeg even en dacht na, om elk woord goed te krijgen. ‘Soms kan ik mijn botten horen protesteren tegen het gewicht van alle levens die ik niet leef.’
‘Oei’, zei hij. ‘Klinkt deprimerend’.
‘Ja’, zei ze en moest lachen. ‘Ik raak wel vaak neerslachtig als ik denk aan alles wat er niet gebeurt.’” (p. 30)
Na de memorabele leeservaring die De overlevenden toch wel was, bestond er geen twijfel over dat ook Malma station op de leeslijst moest, van zodra die in de boekhandel te verkrijgen was. Dat dit exemplaar net na publicatie meereisde vanuit de Dominicanen in Maastricht was een mooi meegenomen extraatje.
Net als in zijn eerste roman put Schulman vrijelijk uit zijn eigen jeugd om dit verhaal te vertellen, zo gaf hij mee tijdens een lang interview in De Morgen vorige week. Tolstoj schreef het al: “Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze.” Net als in “De Overlevenden” weet je van bij het begin dat deze roman niet het relaas vertelt van een gelukkige familie, integendeel. Schulman was duidelijk nog niet uitverteld over zijn eigen jeugd: meerdere trauma’s - over verschillende generaties heen - komen aan bod in deze sterk opgebouwde roman.
Bij aanvang van het verhaal luistert Harriet een gesprek af van haar ouders waarin ze beslissen om uit elkaar te gaan en elk één van de kinderen mee te nemen. Tijdens de discussie vangt ze op dat geen van beiden haar wenst, met een trauma van formaat als logisch gevolg. Wanneer ze zelf een amoureuze relatie begint met Oskar en een dochter krijgen, Yana, loopt dit trauma verder. Het is door de ogen - en vooral de herinneringen - van deze drie hoofdpersonages dat we mondjesmaat het verhaal in al zijn facetten te zien krijgen. Elk van de drie maakt een treinreis van of naar Malma, de aleph van het gebeuren waarin alles vervat lijkt te liggen: verleden en toekomst, maar met repercussies in het heden. De treinreis als spiegel van herinneringen, maar evengoed als metafoor voor sleutelmomenten in drie complexe levens.
Alle hoofdpersonages zijn boekenliefhebbers, geeft Schulman nog mee in zijn nawoord. Zo citeren ze vrijelijk uit o.a. werk van Neruda, maar ook uit de bekendste roman van Jonathan Safran Foer (cfr. het citaat bovenaan deze review, geïnspireerd op een gedachte uit Extremely Loud & Incredibly Close). Maar een aantal onder hen zijn eveneens hopeloos romantisch en staan soms op een schitterende verwoorde manier stil bij de gebeurtenissen des levens of een bepaalde symboliek.
“‘Is het nu jij en ik?’ vroeg Oskar.
‘Ja’, antwoordde Harriet. ‘Nu is het jij en ik.’
Hij herinnert zich geen euforie of geluksgevoel op dat moment op het balkon. Niet eens verliefdheid. Hij herinnert zich alleen een diffuse melancholie. Er bevond zich nu een droefheid in hem, het soort dat je voelt als je iets hebt gekregen wat te kostbaar is om te verliezen.” (p. 60)
In zijn roman weeft Schulman schijnbaar moeiteloos de verschillende verhaallijnen door elkaar, waarbij hij geleidelijk aan de geheimen van de personages en hun verleden onthult, maar soms lijkt het ietwat gekunsteld en geforceerd. Het tempo versnelt naargelang het verhaal vordert, waardoor je als lezer betrokken blijft en telkens uitkijkt naar de volgende onthulling, dat wel. Over elke wending is vakkundig nagedacht, waardoor er een bijna filmische spanning ontstaat en je de neiging voelt om steeds maar door te lezen en je de pagina’s almaar sneller lijkt om te slaan. Sommige van die onthullingen krijgen pas betekenis en gewicht naargelang het verhaal vordert. En wanneer je de laatste pagina’s omgedraaid hebt, voel je onmiddellijk de neiging om het verhaal opnieuw te lezen. Wat bij mij in de nabije toekomst sowieso het geval zal zijn.
‘Soms…’ Ze zweeg even en dacht na, om elk woord goed te krijgen. ‘Soms kan ik mijn botten horen protesteren tegen het gewicht van alle levens die ik niet leef.’
‘Oei’, zei hij. ‘Klinkt deprimerend’.
‘Ja’, zei ze en moest lachen. ‘Ik raak wel vaak neerslachtig als ik denk aan alles wat er niet gebeurt.’” (p. 30)
Na de memorabele leeservaring die De overlevenden toch wel was, bestond er geen twijfel over dat ook Malma station op de leeslijst moest, van zodra die in de boekhandel te verkrijgen was. Dat dit exemplaar net na publicatie meereisde vanuit de Dominicanen in Maastricht was een mooi meegenomen extraatje.
Net als in zijn eerste roman put Schulman vrijelijk uit zijn eigen jeugd om dit verhaal te vertellen, zo gaf hij mee tijdens een lang interview in De Morgen vorige week. Tolstoj schreef het al: “Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze.” Net als in “De Overlevenden” weet je van bij het begin dat deze roman niet het relaas vertelt van een gelukkige familie, integendeel. Schulman was duidelijk nog niet uitverteld over zijn eigen jeugd: meerdere trauma’s - over verschillende generaties heen - komen aan bod in deze sterk opgebouwde roman.
Bij aanvang van het verhaal luistert Harriet een gesprek af van haar ouders waarin ze beslissen om uit elkaar te gaan en elk één van de kinderen mee te nemen. Tijdens de discussie vangt ze op dat geen van beiden haar wenst, met een trauma van formaat als logisch gevolg. Wanneer ze zelf een amoureuze relatie begint met Oskar en een dochter krijgen, Yana, loopt dit trauma verder. Het is door de ogen - en vooral de herinneringen - van deze drie hoofdpersonages dat we mondjesmaat het verhaal in al zijn facetten te zien krijgen. Elk van de drie maakt een treinreis van of naar Malma, de aleph van het gebeuren waarin alles vervat lijkt te liggen: verleden en toekomst, maar met repercussies in het heden. De treinreis als spiegel van herinneringen, maar evengoed als metafoor voor sleutelmomenten in drie complexe levens.
Alle hoofdpersonages zijn boekenliefhebbers, geeft Schulman nog mee in zijn nawoord. Zo citeren ze vrijelijk uit o.a. werk van Neruda, maar ook uit de bekendste roman van Jonathan Safran Foer (cfr. het citaat bovenaan deze review, geïnspireerd op een gedachte uit Extremely Loud & Incredibly Close). Maar een aantal onder hen zijn eveneens hopeloos romantisch en staan soms op een schitterende verwoorde manier stil bij de gebeurtenissen des levens of een bepaalde symboliek.
“‘Is het nu jij en ik?’ vroeg Oskar.
‘Ja’, antwoordde Harriet. ‘Nu is het jij en ik.’
Hij herinnert zich geen euforie of geluksgevoel op dat moment op het balkon. Niet eens verliefdheid. Hij herinnert zich alleen een diffuse melancholie. Er bevond zich nu een droefheid in hem, het soort dat je voelt als je iets hebt gekregen wat te kostbaar is om te verliezen.” (p. 60)
In zijn roman weeft Schulman schijnbaar moeiteloos de verschillende verhaallijnen door elkaar, waarbij hij geleidelijk aan de geheimen van de personages en hun verleden onthult, maar soms lijkt het ietwat gekunsteld en geforceerd. Het tempo versnelt naargelang het verhaal vordert, waardoor je als lezer betrokken blijft en telkens uitkijkt naar de volgende onthulling, dat wel. Over elke wending is vakkundig nagedacht, waardoor er een bijna filmische spanning ontstaat en je de neiging voelt om steeds maar door te lezen en je de pagina’s almaar sneller lijkt om te slaan. Sommige van die onthullingen krijgen pas betekenis en gewicht naargelang het verhaal vordert. En wanneer je de laatste pagina’s omgedraaid hebt, voel je onmiddellijk de neiging om het verhaal opnieuw te lezen. Wat bij mij in de nabije toekomst sowieso het geval zal zijn.
March 5, 2024
"Bir çocuğu kaybettiğinizi ne zaman anlarsınız? Tek bir anıdan müteşekkil olamaz, bu küçük aşamalarla gerçekleşen bir şey. Tuhaf, küçük değişiklikler, farkına bile varılmayan detaylar. Fakat mutlaka bir başlangıç noktası olmalı, aniden sıçrayan bir mesafe. Aile ve çocuk arasında bir uçurum. Bu uçurum bir kez oluştu mu kopuş sadece decam eder."
İsveçli yazar Alex Schulman bu dünyaya ciğerimizi sökmek için gönderilmiş biri, iyice emin oldum artık. Dilimize çevrilen ve çok sevdiğim ilk eseri Hayatta Kalanlar'ın ardından, son kitabı Malma İstasyonu'nu da okudum. Hayatta Kalanlar'ı birazcık daha fazla sevmiştim ama bu kitap da çok iyi - ve çok yaralayıcı, maalesef.
Trenlerde, istasyonlarda geçen bir kitap bu. Harriet, Oskar ve Yana adlı üç karakterimiz var, bunların arasındaki ilişkiyi okudukça keşfediyoruz. Üç ayrı zamanda akıyor kitap, Harriet'in çocukluğu, Oskar'ın da dahil olduğu yetişkinliği ve günümüze en yakın olan Yana'lı bölümler.
Tıpkı Hayatta Kalanlar'daki gibi, hikayeleri iç içe geçmiş bu üç karakteri okudukça, geçmişten getirdikleri travmalarını anlamaya başlıyoruz - ve sonra da onların başkalarını travmatize edişlerini okuyoruz aslında.
İnsan anne-babasını ne kadar tanıyabilir? Hücrelerinden müteşekkil olduğumuz, bizi bizzat "yapmış" kişileri, onlarla büyümüş olsak dahi, ne kadar tanırız gerçekten? Aile dediğimiz şeyin içine işlemiş bir tuhaflık, öfke, suç yok mudur? O aileden ne zaman / ne kadar çıkabiliriz?
"Gelecek çoktan belirlenmiştir, ona etki edebilmek mümkün değildir. Fakat geçmiş değişkendir, her zaman hareket halindedir" diye yazıyor Schulman. Öyle mi sahiden?
Hafıza, geçmiş, aileye içkin sırlar, travmalar... Mutsuz, yaralı bir sürü insan. Schulman bunları çok iyi anlatmayı beceren bir yazar, yine insanın içine işleyecek biçimde yazmış. Dili hem yalın hem şiirli, her kelimesi çok hüzünlü. Açıkçası Schulman'ın yazdıklarını okumak kimi zaman çok zor ve çok boğucu ama bir yandan da müthiş sürükleyici çünkü maalesef çok tanıdık o anlattığı yerini bulamama, sığamama hali.
Çok zor, çok güzel. Çok sevdim.
İsveçli yazar Alex Schulman bu dünyaya ciğerimizi sökmek için gönderilmiş biri, iyice emin oldum artık. Dilimize çevrilen ve çok sevdiğim ilk eseri Hayatta Kalanlar'ın ardından, son kitabı Malma İstasyonu'nu da okudum. Hayatta Kalanlar'ı birazcık daha fazla sevmiştim ama bu kitap da çok iyi - ve çok yaralayıcı, maalesef.
Trenlerde, istasyonlarda geçen bir kitap bu. Harriet, Oskar ve Yana adlı üç karakterimiz var, bunların arasındaki ilişkiyi okudukça keşfediyoruz. Üç ayrı zamanda akıyor kitap, Harriet'in çocukluğu, Oskar'ın da dahil olduğu yetişkinliği ve günümüze en yakın olan Yana'lı bölümler.
Tıpkı Hayatta Kalanlar'daki gibi, hikayeleri iç içe geçmiş bu üç karakteri okudukça, geçmişten getirdikleri travmalarını anlamaya başlıyoruz - ve sonra da onların başkalarını travmatize edişlerini okuyoruz aslında.
İnsan anne-babasını ne kadar tanıyabilir? Hücrelerinden müteşekkil olduğumuz, bizi bizzat "yapmış" kişileri, onlarla büyümüş olsak dahi, ne kadar tanırız gerçekten? Aile dediğimiz şeyin içine işlemiş bir tuhaflık, öfke, suç yok mudur? O aileden ne zaman / ne kadar çıkabiliriz?
"Gelecek çoktan belirlenmiştir, ona etki edebilmek mümkün değildir. Fakat geçmiş değişkendir, her zaman hareket halindedir" diye yazıyor Schulman. Öyle mi sahiden?
Hafıza, geçmiş, aileye içkin sırlar, travmalar... Mutsuz, yaralı bir sürü insan. Schulman bunları çok iyi anlatmayı beceren bir yazar, yine insanın içine işleyecek biçimde yazmış. Dili hem yalın hem şiirli, her kelimesi çok hüzünlü. Açıkçası Schulman'ın yazdıklarını okumak kimi zaman çok zor ve çok boğucu ama bir yandan da müthiş sürükleyici çünkü maalesef çok tanıdık o anlattığı yerini bulamama, sığamama hali.
Çok zor, çok güzel. Çok sevdim.
April 5, 2024
İskandinav yazarlar, siz bizi üzmekten zevk mi alıyorsunuz? :(
Karl ove knausgaard, Linda Boström, Vigdis hjorth ve daha nicesi... Dışardan ve günümüz şartlarından bakınca İsveç, Norveç, Danimarka gibi dünyanın en mutlu insanlarının yaşadığı ülkelerden yürek yaralayıcı aile hikayelerinin bu denli başarıyla çıkabilmesi beni her defasında hem çok şaşırtıyor hem çok etkiliyor. Alex Schulman'ın Malma İstasyonu da can acıtan, özellikle son 30 sayfasıyla yüreğinize öküz oturmasına neden olan, etkileyici ve zor bir roman. 3 farklı kuşakla birlikte 3 farklı zamanda bir tren yolculuğu yapıyoruz. Hepsinin kırık kalpleri, travmaları ve geçmeyen hüzünleri var. Onları kıran olayları yavaş yavaş öğrenirken sona doğru yükselen merak duygusuna okur olarak bizlerin de kederi ekleniyor. Şiirsel, Türk filmi dramasından uzak, edebi zevki ve kederi bol bir roman. Okur olarak geçmişten günümüze taşıdığımız travmalarımızı, sevilme arzumuzu, ebeveynlerimizle olan ilişkilerimizi ve çocukluğumuzu sorgulamaktan, hatırlamaktan kaçamıyoruz. Kitaba dair en sevdiğim şey her karakteri yanlış ve doğrularıyla göstererek hepsini çok sevmemi sağlaması oldu sanırım. Her karaktere ayrı ayrı sarılmak istedim. Ama özellikle de Harriet'a sanırım. Hiç var olmayan ve var olmayacak karakterlerle bağ kurmamızı, onlara sarılmak istememizi, şefkat duymamızı sağladığı için edebiyatı ve kitapları çok seviyorum. :')
Karl ove knausgaard, Linda Boström, Vigdis hjorth ve daha nicesi... Dışardan ve günümüz şartlarından bakınca İsveç, Norveç, Danimarka gibi dünyanın en mutlu insanlarının yaşadığı ülkelerden yürek yaralayıcı aile hikayelerinin bu denli başarıyla çıkabilmesi beni her defasında hem çok şaşırtıyor hem çok etkiliyor. Alex Schulman'ın Malma İstasyonu da can acıtan, özellikle son 30 sayfasıyla yüreğinize öküz oturmasına neden olan, etkileyici ve zor bir roman. 3 farklı kuşakla birlikte 3 farklı zamanda bir tren yolculuğu yapıyoruz. Hepsinin kırık kalpleri, travmaları ve geçmeyen hüzünleri var. Onları kıran olayları yavaş yavaş öğrenirken sona doğru yükselen merak duygusuna okur olarak bizlerin de kederi ekleniyor. Şiirsel, Türk filmi dramasından uzak, edebi zevki ve kederi bol bir roman. Okur olarak geçmişten günümüze taşıdığımız travmalarımızı, sevilme arzumuzu, ebeveynlerimizle olan ilişkilerimizi ve çocukluğumuzu sorgulamaktan, hatırlamaktan kaçamıyoruz. Kitaba dair en sevdiğim şey her karakteri yanlış ve doğrularıyla göstererek hepsini çok sevmemi sağlaması oldu sanırım. Her karaktere ayrı ayrı sarılmak istedim. Ama özellikle de Harriet'a sanırım. Hiç var olmayan ve var olmayacak karakterlerle bağ kurmamızı, onlara sarılmak istememizi, şefkat duymamızı sağladığı için edebiyatı ve kitapları çok seviyorum. :')
September 12, 2022
Alltså den här börjar så otroligt bra. På ett perrong 1970. Där står åttaåriga Harriet tillsammans med sin pappa och väntar på tåget. Hon är en känslig unge som är observant på sin pappas känslor och han pekar på något och säger ”titta på den där killen”. Jag tycker mycket om Alex Schulmans känsliga prosa som behandlar de tunga frågorna. Stämningen han skapar gör att jag genast vill hoppa på hans tåg.
I andra kapitlet är vi ombord och färdas mot Malma station. Nu är det 2001 och Harriet har blivit vuxen. Bredvid henne sitter sambon Oskar. Schulman gör en supersnygg övergång i en tillbakablick när Oskar insåg att han ville ha Harriet till att beskriva våta gator och fuktigt luft. Harriet är fortfarande en karaktär som eggar mig inte minst för att hon är bibliotekarie. Hon säger: ”Ibland kan jag känna hur mina ben ger vika under tyngden av alla liv jag inte lever.”
Nästa kapitel handlar om Yana – Harriets och Oskars överviktiga dotter.
När de tre första kapitlen är klara är inte bara de tre karaktärerna och generationerna satta, jag upplever att hela romanen är klappad och klar. Här hade boken faktiskt kunnat sluta, jag har fått svar på mina frågor och blir redan i fjärde kapitlet utkastad ut diegesen. Det spårar ur med bröstvårtan som bits av och apan som dör av en boll i huvudet. Barnet som tar utmärkt hand om den där jävla ”ninen” (istället för att tröttna efter några veckor som ungar brukar) som sen dessutom trampas ihjäl. Alldeles för överdrivna händelser för min smak som tillsammans med den överambitiösa konstruktionen sänker upplevelsen. Den kalejdoskopiska uppbyggnaden hjälper föga, inte heller att Schulman valt att fokalisera feminina karaktärer denna gång.
Jag förstår utan problem Schulmans lustar som drivit honom att skriva den här romanen. Alla vill väl veta hur det såg ut i de gamla tider som man bara får fragmentariska glimtar av genom obeständiga berättelser, hur våra föräldrar hade det som barn och deras trauman. Det är till viss del tillfredställande att få förklaringen till varför människor beter sig som de gör. Men det är för friserat och ansträngt. Malma station blir för mig en besvikelse efter Glöm mig och Bränn alla mina brev.
Den svulstighet som Schulmans språk delar med Jonas Gardells kan falla väl ut och riktigt skaka om en, eller upplevas som alltför bombastiskt. Tyvärr tippar det här över åt det senare. Jag tycker dock mycket om ämnesvalen; dysfunktionella och kärlekslösa familjer med föräldrar som bråkar och chikanerar varandra och barnen, barn som lyssnar genom väggarna, halvt bortvända föräldrar som önskar frihet, lynniga pappor som styr familjen med sitt raseri, personligheter som går i arv, rädsla för ensamhet och att bli övergiven, att leva med dåligt samvete för något man gjort, att vara på flykt från sig själv. När förlorar man sitt barn? Den frågan ekar genom hela berättelsen. Varför vill man ha barn? Den frågan smyger fram mellan raderna. Det finns absolut berörande scener, de som är lågmälda och realistiska som exempelvis när barnet överhör sin mamma bryts ett löfte och när ingen av Harriets föräldrar vill ha henne.
I andra kapitlet är vi ombord och färdas mot Malma station. Nu är det 2001 och Harriet har blivit vuxen. Bredvid henne sitter sambon Oskar. Schulman gör en supersnygg övergång i en tillbakablick när Oskar insåg att han ville ha Harriet till att beskriva våta gator och fuktigt luft. Harriet är fortfarande en karaktär som eggar mig inte minst för att hon är bibliotekarie. Hon säger: ”Ibland kan jag känna hur mina ben ger vika under tyngden av alla liv jag inte lever.”
Nästa kapitel handlar om Yana – Harriets och Oskars överviktiga dotter.
När de tre första kapitlen är klara är inte bara de tre karaktärerna och generationerna satta, jag upplever att hela romanen är klappad och klar. Här hade boken faktiskt kunnat sluta, jag har fått svar på mina frågor och blir redan i fjärde kapitlet utkastad ut diegesen. Det spårar ur med bröstvårtan som bits av och apan som dör av en boll i huvudet. Barnet som tar utmärkt hand om den där jävla ”ninen” (istället för att tröttna efter några veckor som ungar brukar) som sen dessutom trampas ihjäl. Alldeles för överdrivna händelser för min smak som tillsammans med den överambitiösa konstruktionen sänker upplevelsen. Den kalejdoskopiska uppbyggnaden hjälper föga, inte heller att Schulman valt att fokalisera feminina karaktärer denna gång.
Jag förstår utan problem Schulmans lustar som drivit honom att skriva den här romanen. Alla vill väl veta hur det såg ut i de gamla tider som man bara får fragmentariska glimtar av genom obeständiga berättelser, hur våra föräldrar hade det som barn och deras trauman. Det är till viss del tillfredställande att få förklaringen till varför människor beter sig som de gör. Men det är för friserat och ansträngt. Malma station blir för mig en besvikelse efter Glöm mig och Bränn alla mina brev.
Den svulstighet som Schulmans språk delar med Jonas Gardells kan falla väl ut och riktigt skaka om en, eller upplevas som alltför bombastiskt. Tyvärr tippar det här över åt det senare. Jag tycker dock mycket om ämnesvalen; dysfunktionella och kärlekslösa familjer med föräldrar som bråkar och chikanerar varandra och barnen, barn som lyssnar genom väggarna, halvt bortvända föräldrar som önskar frihet, lynniga pappor som styr familjen med sitt raseri, personligheter som går i arv, rädsla för ensamhet och att bli övergiven, att leva med dåligt samvete för något man gjort, att vara på flykt från sig själv. När förlorar man sitt barn? Den frågan ekar genom hela berättelsen. Varför vill man ha barn? Den frågan smyger fram mellan raderna. Det finns absolut berörande scener, de som är lågmälda och realistiska som exempelvis när barnet överhör sin mamma bryts ett löfte och när ingen av Harriets föräldrar vill ha henne.
September 28, 2022
Fastän jag älskar Schulmans sätt att beskriva det stora i det lilla och de små detaljerna och nyckerna, så tycker jag att den här boken och hans senaste innan dess, Överlevarna, blir för mycket återupprepning av gamla böcker, krönikor och poddsekvenser. Känns som att jag har tagit del av mer än hälften av boken redan. Jag kommer att vänta vidare på nästa bok och hoppas att den håller samma nivå som Glöm mig och Bränn alla mina brev, som jag tyckte så mycker mer om.
March 27, 2024
3.5⭐️
A tragic, yet touching story about family secrets, mental health, dysfunctional families, confronting childhood trauma and choosing whether or not to cope with the aftermath. This book was written really well, I really liked the prose and it kept me engaged right until the last page. I wasn’t super connected to the characters, and the ending left me wanting more, however I still really enjoyed this read and would recommend it. It’s a great story to get lost into, most likely on a train. ;) I may read The Survivors next from Schulman, as that sounds like it’s a bit of me.
Thank you Little Brown/Fleet for sending me a copy for review.
A tragic, yet touching story about family secrets, mental health, dysfunctional families, confronting childhood trauma and choosing whether or not to cope with the aftermath. This book was written really well, I really liked the prose and it kept me engaged right until the last page. I wasn’t super connected to the characters, and the ending left me wanting more, however I still really enjoyed this read and would recommend it. It’s a great story to get lost into, most likely on a train. ;) I may read The Survivors next from Schulman, as that sounds like it’s a bit of me.
Thank you Little Brown/Fleet for sending me a copy for review.
February 13, 2025
Când începi să-ți pierzi copilul? Întrebarea aceasta îmi sună necontenit în urechi. Întrebarea unui tată care nu știe cum să spună "te iubesc" , un tată asemenea multor părinți din generațiile trecute...Poate începi să-l pierzi când nu știi când să-l strângi în brațe...poate când uiți cât de importante sunt doar două cuvinte...poate când urli ca un nebun la celălalt părinte...poate când viața te copleșește atât de tare și uiți că nu trebuie să vadă și el...
Un roman trist...în care părinții fac alegeri egoiste, crude, nefericite, cum deseori se întâmplă și în realitate, fără a vedea cum îi afectează pe cei din jur...mai ales pe copii.
Un roman bine construit, mi-a plăcut că Schulman nu dezvăluie de la început care este legătura între personajele lui care pleacă cu trenul...stau în gara Malma...traversează generații, rămân prizoniere în traumele copilăriei, se adâncesc în trecut, fără a privi prea mult în prezent și poate deloc în viitor...
Un roman care merită citit și despre care cred că degeaba scrii, e trebuie dezbătut, că pe vremuri, în dialoguri.🙂
Un roman trist...în care părinții fac alegeri egoiste, crude, nefericite, cum deseori se întâmplă și în realitate, fără a vedea cum îi afectează pe cei din jur...mai ales pe copii.
Un roman bine construit, mi-a plăcut că Schulman nu dezvăluie de la început care este legătura între personajele lui care pleacă cu trenul...stau în gara Malma...traversează generații, rămân prizoniere în traumele copilăriei, se adâncesc în trecut, fără a privi prea mult în prezent și poate deloc în viitor...
Un roman care merită citit și despre care cred că degeaba scrii, e trebuie dezbătut, că pe vremuri, în dialoguri.🙂
April 10, 2024
Hayatın bir yolculuk olduğunu söylediklerinde aklıma bu yolculuğun trenlerde geçtiği gelir. Gidilen yolun, rayların, çoğunlukla kıştan bahara geçen bir havanın görüntüsü.. Malma İstasyonu da böyle bir sahnede okunan kitap olabilirdi pekala, hem de bir annenin, kızının ve torunun ellerinde tuttuğu..
.
Alex Schulman tek bir istasyonun hem düğüm hem çözüm olduğu bir hikayeyi ustalıkla anlatıyor. Gen aktarımı gibi travmaların da aktarılabildiğine inanan biri olarak fazlasıyla etkilendiğim bir hikayeydi bu. Oskar’a, Harriet’a, Yana’ya ayrı ayrı üzüldüm, bir sırrın ağırlığı altında kaldıkları için daha çok.
Karakterlerin kendi bakış açılarının sunulması, zaman ve kişilerdeki yumuşak geçişler, bir şeylerin olacağının sezdirilmesi ancak bunu gerilim değil de saf bir merakla yapması Malma İstasyonu’nu daha ‘gerçek’ kılıyor.
‘Mekan bir kurguda nasıl konumlandırılmalı- mekan kurmacada nasıl bir etki doğurabilir?’ sorularına da sağlam bir yanıt aynı zamanda. Hayatta Kalanlar’dan sonra şaşırtmıyor yazar. Yine bir aileyi tüm çıplaklığıyla gösterirken parçalıyor okuru~
.
Zeynep Tamer çevirisi, Barış Şehri kapak tasarımıyla ~
.
Alex Schulman tek bir istasyonun hem düğüm hem çözüm olduğu bir hikayeyi ustalıkla anlatıyor. Gen aktarımı gibi travmaların da aktarılabildiğine inanan biri olarak fazlasıyla etkilendiğim bir hikayeydi bu. Oskar’a, Harriet’a, Yana’ya ayrı ayrı üzüldüm, bir sırrın ağırlığı altında kaldıkları için daha çok.
Karakterlerin kendi bakış açılarının sunulması, zaman ve kişilerdeki yumuşak geçişler, bir şeylerin olacağının sezdirilmesi ancak bunu gerilim değil de saf bir merakla yapması Malma İstasyonu’nu daha ‘gerçek’ kılıyor.
‘Mekan bir kurguda nasıl konumlandırılmalı- mekan kurmacada nasıl bir etki doğurabilir?’ sorularına da sağlam bir yanıt aynı zamanda. Hayatta Kalanlar’dan sonra şaşırtmıyor yazar. Yine bir aileyi tüm çıplaklığıyla gösterirken parçalıyor okuru~
.
Zeynep Tamer çevirisi, Barış Şehri kapak tasarımıyla ~
May 6, 2024
Sentimentul acela când abia aștepți să dai mai repede paginile ca să afli care e legătura dintre personaje și plăcerea de a te bucura de fiecare rând, de parcă vrei să citești în același timp mai repede și mai încet ca să afli și deznodământul, dar și să nu mai termini cartea vreodată. Așa aș descrie eu pe scurt "Gara Malma". E cartea perfectă pentru cei care ador să meargă cu trenul și mi-ar fi plăcut să o fi citit-o cap-coadă intr-o călătorie cu trenul.
May 4, 2024
Vay canına ne kitap…Yaşamın kıvrımlarını gösteren bir kuşak travması.
İsveç kırsalında bir tren yolculuğu.
Kız kardeşinden ve annesinden ayrılmak zorunda kalan ve babası tarafından büyütülen Harriet.Anlaşmazlıklar dolu,sınırlarına dayanmış bir evliliğin diğer tarafı olan Oskar.Babası yakın zamanda vefat etmiş olan ve şimdi bir sırrı çözmeye çalışan Yana.Hepsinin bu trende Malma’ya gitmek için bir sebepleri var.
Aynı anda gerçekleşmeyen tren yolculukları tüm hikayeyi yapılandırıyor ancak yolculuk sırasında geri dönüşler yoluyla karakterlerin geçmişine dalıyor ve bu yolculuktan çok şey öğreniyorsunuz.
Tüm karakterler kırılgan ve aile dinamiklerinde nasıl hapsoldukları trajik.Hikayeyle ilgili gerçekten trajik olan şey ise,karakterler kendi geçmişlerinden sıyrılabilseydi,bir çok şeyin farklı gidebileceğiydi bana kalırsa.
Yazar geçmişin günümüz üzerindeki travmatik etkisini nesiller boyunca tasvir etmeyi çok iyi başarmış.Bunları yaşamış olan için bile çoğu zaman kavranması ve dayanması zor olan travmatik olaylar,anne babadan gelen acılarıyla çocuklarına ve torunlarına nasıl geçer iyi vurgulanmış.
Kitap boyunca her bir karakterle acı çekiyorsunuz ve okurken her yere sinmiş olan ağırlığı,kederi ve yalnızlığı kelimenin tam anlamıyla kavrayabiliyorsunuz. Çocukluğumuzda olanların çoğu bizi şekillendirir.Genellikle bugün nasıl davrandığımızı ve düşündüğümüzü açıklar.Bu,bu hikayede de belirgindir.
Nesiller arası ilişki sorunları,travma,değişen anlatı perspektifleri,ebeveynlerin yetersizliği,psikolojik şiddet gibi son derece hassas konuların iyi işlendiği bir kitap Malma İstasyonu.
Kısacası,bana kişisel olarak dokunan bu kitaptan çok etkilendim.Ve kitap beraberinde bir çok soruyu gündeme getirdi.Ebeveynlerimizin hayatlarını ve hatalarını tekrar tekrar yaşamaya mahkum muyuz yoksa kendi kişisel özgürlüğümüz için bir umut kıvılcımı var mı?
P.S. Bence İskandinav ülkelerinin içme suyunda kitaplardaki bu melankoliyi açıklayan bir şey var.
İsveç kırsalında bir tren yolculuğu.
Kız kardeşinden ve annesinden ayrılmak zorunda kalan ve babası tarafından büyütülen Harriet.Anlaşmazlıklar dolu,sınırlarına dayanmış bir evliliğin diğer tarafı olan Oskar.Babası yakın zamanda vefat etmiş olan ve şimdi bir sırrı çözmeye çalışan Yana.Hepsinin bu trende Malma’ya gitmek için bir sebepleri var.
Aynı anda gerçekleşmeyen tren yolculukları tüm hikayeyi yapılandırıyor ancak yolculuk sırasında geri dönüşler yoluyla karakterlerin geçmişine dalıyor ve bu yolculuktan çok şey öğreniyorsunuz.
Tüm karakterler kırılgan ve aile dinamiklerinde nasıl hapsoldukları trajik.Hikayeyle ilgili gerçekten trajik olan şey ise,karakterler kendi geçmişlerinden sıyrılabilseydi,bir çok şeyin farklı gidebileceğiydi bana kalırsa.
Yazar geçmişin günümüz üzerindeki travmatik etkisini nesiller boyunca tasvir etmeyi çok iyi başarmış.Bunları yaşamış olan için bile çoğu zaman kavranması ve dayanması zor olan travmatik olaylar,anne babadan gelen acılarıyla çocuklarına ve torunlarına nasıl geçer iyi vurgulanmış.
Kitap boyunca her bir karakterle acı çekiyorsunuz ve okurken her yere sinmiş olan ağırlığı,kederi ve yalnızlığı kelimenin tam anlamıyla kavrayabiliyorsunuz. Çocukluğumuzda olanların çoğu bizi şekillendirir.Genellikle bugün nasıl davrandığımızı ve düşündüğümüzü açıklar.Bu,bu hikayede de belirgindir.
Nesiller arası ilişki sorunları,travma,değişen anlatı perspektifleri,ebeveynlerin yetersizliği,psikolojik şiddet gibi son derece hassas konuların iyi işlendiği bir kitap Malma İstasyonu.
Kısacası,bana kişisel olarak dokunan bu kitaptan çok etkilendim.Ve kitap beraberinde bir çok soruyu gündeme getirdi.Ebeveynlerimizin hayatlarını ve hatalarını tekrar tekrar yaşamaya mahkum muyuz yoksa kendi kişisel özgürlüğümüz için bir umut kıvılcımı var mı?
P.S. Bence İskandinav ülkelerinin içme suyunda kitaplardaki bu melankoliyi açıklayan bir şey var.
December 28, 2022
Jävlar 💔
April 24, 2023
**1/2
Waarom slaagt een schrijver er de ene keer wel in om de lezer in te palmen en de andere keer niet? ‘De overlevenden’, de eerste in het Nederlands vertaalde roman van Alex Schulman, werd twee jaar geleden alom geprezen. De Zweedse auteur deed je de lotgevallen van zijn personages beleven alsof het over je eigen vrienden ging. Nu is er de opvolger: ‘Station Malma’. Die heeft lang niet hetzelfde effect.
Toch hanteert Schulman grotendeels hetzelfde arsenaal. Opnieuw staat een afwijkend gezin centraal met familieleden die tot bloedens toe met elkaar kunnen vechten. Wederom krijgen we een heftige episode met een huisdier voorgeschoteld, en ook de kille afstandelijkheid van ouders en de mentale schade die daar het gevolg van is. Aan het begin van ‘Station Malma’ vangt Harriet een heimelijk gesprek op tussen haar ouders. Ze gaan scheiden en hun dochtertjes onder elkaar verdelen. Zowel de vader als de moeder kiest overtuigd Harriets zusje Amelia. Maar hij delft het onderspit en zal zich moeten ontfermen over Harriet. Het spreekt voor zich dat dat basistrauma een donkere schaduw werpt over haar verdere leven.
Om de causale verbanden bloot te leggen springt Schulman tussen verschillende tijdlijnen en perspectieven. De treinritten van en naar station Malma fungeren als scharniermomenten. De trein is de plek waar hoofdpersonages elkaar voor het eerst ontmoeten, waar ze terugblikken, vooruitkijken en in beweging zijn – ook om af te rekenen met het verleden. We leren er Yana kennen, het dochtertje van de volwassen Harriet en haar al even getormenteerde man Oskar. Ook Yana worstelt voortdurend met de gekmakend wisselvallige houding van haar ouders.
Schulman werpt in ‘Station Malma’ boeiende vragen op: wat is het effect van een als afwijzing ervaren afwezigheid van een ouder? Hoe onomkeerbaar ontspoor je door fouten en tekortkomingen van anderen? Waar eindigt slachtofferschap en begint eigen schuld? Maar de uitwerking schiet jammerlijk tekort. Vooral in de eerste helft is de springerige vertelstructuur te verwarrend. De kwalen en dilemma’s ogen onderling inwisselbaar. De wet van Murphy overheerst: elke herinnering en elke anekdote mondt uit in een kleine tragedie. Het lijkt wel alsof je een hoop voedsel op je bord gegooid krijgt waar je zelf een gerecht uit moet samenstellen. Is dat een bewuste zet van Schulman, een gewilde analogie met de chaos van opgroeien in een afwijkend gezin? Nou nee: ook in dat geval zou het geen geslaagde zet zijn.
Schulman excelleert wel nog altijd als scèneschrijver. Een circusbezoek dat eindigt met een dood aapje, een gearresteerde zwartrijder op de trein die de steun van de andere passagiers aanwakkert, een per ongeluk vertrappeld konijn: hij is op zijn sterkst als hij de omstandigheden op de spits drijft, de betrokkenen met elkaar confronteert en met een onvoorspelbare gebeurtenis het vuur aan de lont steekt. Voorts blijft de Zweedse tv-persoonlijkheid een meester in gebalde beeldspraak, waarmee hij secuur een karakter kan schetsen: elke conversatie met Oskar voelt ‘als praten met iemand onder water’, en Harriet is ‘het meisje van wie de remblokken zijn verwijderd’.
Wie ‘De overlevenden’ las, herinnert zich dat Schulman met scherp schoot. Er hing een gloed overheen, de seizoenen waren tastbaar, de opbouw leek onverbiddelijk. In zijn nieuwe roman tracht hij de lezer halsstarrig te raken met een salvo aan losse flodders. Een emotionele achtbaan is het zeker, maar terwijl de lezer van ‘De overlevenden’ in het karretje zat en alles zelf leek mee te maken, staat hij in ‘Station Malma’ van een veilige afstand naar de buitelingen te kijken.
https://www.humo.be/achter-het-nieuws...
Waarom slaagt een schrijver er de ene keer wel in om de lezer in te palmen en de andere keer niet? ‘De overlevenden’, de eerste in het Nederlands vertaalde roman van Alex Schulman, werd twee jaar geleden alom geprezen. De Zweedse auteur deed je de lotgevallen van zijn personages beleven alsof het over je eigen vrienden ging. Nu is er de opvolger: ‘Station Malma’. Die heeft lang niet hetzelfde effect.
Toch hanteert Schulman grotendeels hetzelfde arsenaal. Opnieuw staat een afwijkend gezin centraal met familieleden die tot bloedens toe met elkaar kunnen vechten. Wederom krijgen we een heftige episode met een huisdier voorgeschoteld, en ook de kille afstandelijkheid van ouders en de mentale schade die daar het gevolg van is. Aan het begin van ‘Station Malma’ vangt Harriet een heimelijk gesprek op tussen haar ouders. Ze gaan scheiden en hun dochtertjes onder elkaar verdelen. Zowel de vader als de moeder kiest overtuigd Harriets zusje Amelia. Maar hij delft het onderspit en zal zich moeten ontfermen over Harriet. Het spreekt voor zich dat dat basistrauma een donkere schaduw werpt over haar verdere leven.
Om de causale verbanden bloot te leggen springt Schulman tussen verschillende tijdlijnen en perspectieven. De treinritten van en naar station Malma fungeren als scharniermomenten. De trein is de plek waar hoofdpersonages elkaar voor het eerst ontmoeten, waar ze terugblikken, vooruitkijken en in beweging zijn – ook om af te rekenen met het verleden. We leren er Yana kennen, het dochtertje van de volwassen Harriet en haar al even getormenteerde man Oskar. Ook Yana worstelt voortdurend met de gekmakend wisselvallige houding van haar ouders.
Schulman werpt in ‘Station Malma’ boeiende vragen op: wat is het effect van een als afwijzing ervaren afwezigheid van een ouder? Hoe onomkeerbaar ontspoor je door fouten en tekortkomingen van anderen? Waar eindigt slachtofferschap en begint eigen schuld? Maar de uitwerking schiet jammerlijk tekort. Vooral in de eerste helft is de springerige vertelstructuur te verwarrend. De kwalen en dilemma’s ogen onderling inwisselbaar. De wet van Murphy overheerst: elke herinnering en elke anekdote mondt uit in een kleine tragedie. Het lijkt wel alsof je een hoop voedsel op je bord gegooid krijgt waar je zelf een gerecht uit moet samenstellen. Is dat een bewuste zet van Schulman, een gewilde analogie met de chaos van opgroeien in een afwijkend gezin? Nou nee: ook in dat geval zou het geen geslaagde zet zijn.
Schulman excelleert wel nog altijd als scèneschrijver. Een circusbezoek dat eindigt met een dood aapje, een gearresteerde zwartrijder op de trein die de steun van de andere passagiers aanwakkert, een per ongeluk vertrappeld konijn: hij is op zijn sterkst als hij de omstandigheden op de spits drijft, de betrokkenen met elkaar confronteert en met een onvoorspelbare gebeurtenis het vuur aan de lont steekt. Voorts blijft de Zweedse tv-persoonlijkheid een meester in gebalde beeldspraak, waarmee hij secuur een karakter kan schetsen: elke conversatie met Oskar voelt ‘als praten met iemand onder water’, en Harriet is ‘het meisje van wie de remblokken zijn verwijderd’.
Wie ‘De overlevenden’ las, herinnert zich dat Schulman met scherp schoot. Er hing een gloed overheen, de seizoenen waren tastbaar, de opbouw leek onverbiddelijk. In zijn nieuwe roman tracht hij de lezer halsstarrig te raken met een salvo aan losse flodders. Een emotionele achtbaan is het zeker, maar terwijl de lezer van ‘De overlevenden’ in het karretje zat en alles zelf leek mee te maken, staat hij in ‘Station Malma’ van een veilige afstand naar de buitelingen te kijken.
https://www.humo.be/achter-het-nieuws...
March 11, 2024
Harriet, Oscar ve Yana. Bu üç insanın bir ortak noktası var. Üçü de farklı zaman dilimlerinde Malma İstasyonu’na giden trende buluyor kendilerini. Stockholm’den Malma’ya giderken aslında birbiriyle bağlantılı olan hayatlarını sorgulamaya ve anlamlar bulmaya çalışıyorlar. Üç nesli bir travmada ve tamiri zor ilişkilerde birleştiriyor Schulman. Şöyle diyor kitapta bir yerde: “Bir çocuğu kaybettiğinizi ne zaman anlarsınız? Tek bir anıdan müteşekkil olamaz, bu küçük aşamalarla gerçekleşen bir şey. Tuhaf, küçük değişiklikler, farkına bile varılmayan detaylar...”
Davranışlarıyla ve aldıkları kararlarla çocuklarını kaybeden ebeveynleri, ebeveylerinde aradığı yakınlığı bulamayan ve gözden çıkarılmış çocukları, “özgürlüğüne düşkünlüğün” arkasına saklanarak yaşanan vazgeçişlerin çocuklarda açtığı yaraları yazıyor Schulman Malma İstasyonu’nda. Her sayfada sırlar var, her bölümde acılar ve yaşananlara duyulan pişmanlıklar... Birbirini yeterince sevememiş ve daha da önemlisi anlayamamış çiftlerin kırgınlıkları, bu kavganın ortasında büyüyen çocukların travmaları, kaybedişlerle sonlanan bağlar var Schulman’ın romanında.
Ebeveynlerinin hatalarının yükünü taşıyan çocukların aslında nasıl da onların gözüne girmek adına çırpındıklarını okumak içimi parçaladı. Çok yaralayıcı bu hikayede nesilleri birleştiren Schulman; insan psikolojisinin en derinlerine dokunarak karakterler arasında bir ağ örmüş. Terk edilmenin ağırlığıyla, geride bırakılmanın zorluğuyla ve suçluluk duygusuyla dolu bir anlatım ortaya koymuş nihayetinde. Öyle severek okudum ki tahmin edemezsiniz. Mutlaka tavsiye ediyorum…
Davranışlarıyla ve aldıkları kararlarla çocuklarını kaybeden ebeveynleri, ebeveylerinde aradığı yakınlığı bulamayan ve gözden çıkarılmış çocukları, “özgürlüğüne düşkünlüğün” arkasına saklanarak yaşanan vazgeçişlerin çocuklarda açtığı yaraları yazıyor Schulman Malma İstasyonu’nda. Her sayfada sırlar var, her bölümde acılar ve yaşananlara duyulan pişmanlıklar... Birbirini yeterince sevememiş ve daha da önemlisi anlayamamış çiftlerin kırgınlıkları, bu kavganın ortasında büyüyen çocukların travmaları, kaybedişlerle sonlanan bağlar var Schulman’ın romanında.
Ebeveynlerinin hatalarının yükünü taşıyan çocukların aslında nasıl da onların gözüne girmek adına çırpındıklarını okumak içimi parçaladı. Çok yaralayıcı bu hikayede nesilleri birleştiren Schulman; insan psikolojisinin en derinlerine dokunarak karakterler arasında bir ağ örmüş. Terk edilmenin ağırlığıyla, geride bırakılmanın zorluğuyla ve suçluluk duygusuyla dolu bir anlatım ortaya koymuş nihayetinde. Öyle severek okudum ki tahmin edemezsiniz. Mutlaka tavsiye ediyorum…
January 25, 2025
baştan sona kadar kendini eksik etmeyen o melankolik hissiyatıyla tam bir yağmurlu pazar okuması
üç nesle yayılan bir aile dramını konu alan Alex Schulman paralel anlatımlarıyla bizi hikayenin içine çekmekte hiç zorluk yaşamasa da iki paralel öyküde de annelerin kötü polis, babaların iyi polis olduğu da gözümden kaçmadı...
yüreğinizde bir burukluk bırakacak, zaten okumaya başladığınız an hissediyorsunuz fakat her halükarda kulağa mazoşistçe gelse de okumaya değer bir hayalkırıklığı olduğunu düşünüyorum
üç nesle yayılan bir aile dramını konu alan Alex Schulman paralel anlatımlarıyla bizi hikayenin içine çekmekte hiç zorluk yaşamasa da iki paralel öyküde de annelerin kötü polis, babaların iyi polis olduğu da gözümden kaçmadı...
yüreğinizde bir burukluk bırakacak, zaten okumaya başladığınız an hissediyorsunuz fakat her halükarda kulağa mazoşistçe gelse de okumaya değer bir hayalkırıklığı olduğunu düşünüyorum
July 16, 2023
‘Je bent nooit alleen’
Prachtig geschreven.
Aangrijpend.
Indringend.
Intens
Prachtig geschreven.
Aangrijpend.
Indringend.
Intens
March 21, 2024
isveçli yazar alex schulman yine yapmış yapacağını… ‘hayatta kalanlar’la epey sürpriz bir gol atmıştı yazar ve romancılık kabiliyetinin yalnızca bu romanla sınırlı olmadığını göstermesi gerekiyordu. ‘malma istasyonu’ tam da ondan ‘lütfen böyle devam etsin’lik beklentide olanları hayal kırıklığına uğratmayacak, dramatik kısmı sulandırmadan, minimal çizgiler eşliğinde ‘kompartıman’lı yani oyuncaklı kurgusuyla her şeyi hizaya getiriyor, finalde yine her zamanki gibi bu düğümü bir anda çözüyor ve okuyucuyu duvara karşı baş başa bırakıyor. yine çok sevdim, yine ‘bu adam iyi romanlar yazıyor yahu’ dedim.
May 6, 2023
Mijn favoriet van 2023 tot nu toe!
Net als in zijn vorige roman weet Schulman een sfeer te creëren waarbij je meteen aanvoelt dat er iets niet klopt. Hoe verander je als kind als je wordt afgewezen door je ouders, en hoe heeft dit invloed op jouw eigen kinderen later? Jammer genoeg in één avond uitgelezen, maar het was weer genieten!
Net als in zijn vorige roman weet Schulman een sfeer te creëren waarbij je meteen aanvoelt dat er iets niet klopt. Hoe verander je als kind als je wordt afgewezen door je ouders, en hoe heeft dit invloed op jouw eigen kinderen later? Jammer genoeg in één avond uitgelezen, maar het was weer genieten!
January 18, 2024
Door de tijdsprongen en perspectiefwisselingen was het lastig om greep op het verhaal te krijgen, hoewel de scenes als zodanig heel sterk waren. Het einde was sterk, aangrijpend zonder over de rio te gaan. Sterk aan dit boek is dat Schulman ruimte laat aan de lezer om zelf van alles in te vullen in plaats van alle gaatjes dicht te stoppen.
April 30, 2023
Kan een boek té aangrijpend zijn?
Ik ben vrij zeker van wel.
Alex Schulman did it again.
4,75*
Geen 5 omdat ik niet altijd hou van tijdsprongen, maar dat is volledig persoonlijk natuurlijk.
Wie hield van De Overlevenden, zal zeker houden van Station Malma.
Ik ben vrij zeker van wel.
Alex Schulman did it again.
4,75*
Geen 5 omdat ik niet altijd hou van tijdsprongen, maar dat is volledig persoonlijk natuurlijk.
Wie hield van De Overlevenden, zal zeker houden van Station Malma.
February 5, 2024
Ontroerend, aangrijpend en onheilspellend. Over familiebanden, over trauma's die in meerdere generaties doorwerken, verdriet, eenzaamheid. Het duurde eventjes voor ik echt in het boek zat maar uiteindelijk komt alles op een mooie en pijnlijke manier bij elkaar, ⭐️⭐️⭐️⭐️½.
September 5, 2022
Han har ett sätt att sätta en stämning och att skriva om dysfunktionella familjer och relationer. En lote enkel bok men ack ändå en trevlig känsloladdad läsning.
May 8, 2024
2,5 ⭐
August 8, 2024
Heel graag gelezen…
Intens en erg gevoelig voor mij persoonlijk
Intens en erg gevoelig voor mij persoonlijk
May 8, 2023
Ik heb Station Malma in twee dagen uitgelezen omdat ik zo graag wilde weten hoe het verhaal verder zou gaan. Daardoor viel voor mij de climax wat tegen. Toch wil ik heel graag met anderen over dit boek praten!
August 13, 2024
O kadar sıkıcı bir anlatım ki çok merak ettım neden yazar olmak istedi!!! Çok iyi İsveçli yazarlar var gerçekten içerik olarak olsun anlatım olarak olsun çok başarılılar. Schulman Schulman!!! Senide severek okuyanlar var demek ki!
May 30, 2024
O carte care mi-a amintit ca stil de Clara citește Proust de Stephane Carlier, dar care altfel nu seamănă pentru că se preocupă cu teme mai puțin lejere, relații toxice și istoria mică a unei familii întinsă pe trei generații, din perspectiva a trei personaje. Harriet (fetiță, îl descoperim prin ochii ei și pe tatăl ei, Bo), Oskar (soțul lui Harriet adultă, descoperind-o pe Harriet și astfel) și Yana (fiica lui Harriet & Oskar). Romanul are ceva dulce în frază, sensibil, ceea ce te păcălește pentru că narațiunea nu e mereu finuță sau lipsită de cruzime. Inițial ai impresia că vei citi un roman lejer, dar temele se adâncesc și, cu cât sapi mai adânc în viața acestor personaje, cu atât ai ocazia să te depărtezi de impresia o inițială. Oamenii nu sunt perfecți, nici măcar părinții. Când știi că ți-ai pierdut copilul? Se întreabă Oskar la un moment dat. Și te gândești și tu la asta, uitându-ne la aceste personaje. Când se destramă o familie, o relație, când se erodează legăturile strânse care altfel ar fi trebuit să fie indestructibile? Când o stare de nervi obișnuită se transformă în cruzime fără margini, de altfel umană, și distruge totul? Te gândești la toate astea citind Gara Malma, iar Alex Schulman te păcălește constant cu fraza lui aproape blândă.
Mi-a plăcut destul de mult.
3.5
Mi-a plăcut destul de mult.
3.5
December 19, 2023
Ich bin ja riesen Alex Schulman Fan - seine beiden Vorgänger-Romane habe ich beide verschlungen und geliebt. Dementsprechend gefreut habe ich mich auf “Endtstation Malma” uuuuuund dementsprechend hoch waren auch die Erwartungen…😬
Eine Zugfahrt von Stockholm nach Malma, auf zwei Zeitebenen. Es geht (wieder) um die Dämonen der Vergangenheit, Eltern-Kind-Beziehungen, Familiengeheimnisse und weitergegebene Traumata.
Um ehrlich zu sein: Dieses Buch kam für mich nicht ganz an die Vorgänger ran. Irgendwie hat mich der Anfang verwirrt, weil ich über die Zeitebenen gestolpert bin und die Figuren nicht auseinander halten konnte. Aber die zweite Hälfte hat es für mich dann doch wieder rausgerissen, denn wie gewohnt bei Alex Schulman haben sich alle Teile dann doch noch nahtlos zusammengefügt und mich so gefesselt, dass ich es am Ende wiedermal nicht weglegen konnte. Wer Bücher sucht, die komplexe Familiengeschichten erzählen und die einen wiederholt emotional so richtig in die Magengrube schlagen: Alex Schulman is your guy! ⭐️⭐️⭐️⭐️
Eine Zugfahrt von Stockholm nach Malma, auf zwei Zeitebenen. Es geht (wieder) um die Dämonen der Vergangenheit, Eltern-Kind-Beziehungen, Familiengeheimnisse und weitergegebene Traumata.
Um ehrlich zu sein: Dieses Buch kam für mich nicht ganz an die Vorgänger ran. Irgendwie hat mich der Anfang verwirrt, weil ich über die Zeitebenen gestolpert bin und die Figuren nicht auseinander halten konnte. Aber die zweite Hälfte hat es für mich dann doch wieder rausgerissen, denn wie gewohnt bei Alex Schulman haben sich alle Teile dann doch noch nahtlos zusammengefügt und mich so gefesselt, dass ich es am Ende wiedermal nicht weglegen konnte. Wer Bücher sucht, die komplexe Familiengeschichten erzählen und die einen wiederholt emotional so richtig in die Magengrube schlagen: Alex Schulman is your guy! ⭐️⭐️⭐️⭐️
September 9, 2022
Det finns en stark berättelse här! Bitvis jävligt spännande. Och kompositionen, där Schulman konstant kastar oss mellan olika perspektiv och tidslinjer, är tajt, om än lite... forcerad? Tyvärr är det hela ofta för konstruerat, för noga uträknat, för att det ska bli riktigt intressant. Det är liksom lite ansträngt och långsökt på något vis, jag köper det inte. Men för all del god läsning, om än inte så mycket mer.
December 27, 2022
I really enjoyed this book. It deals with family secrets, in my opinion the most important place not to have secrets, and with what the search for truth can lead to …
Displaying 1 - 30 of 743 reviews