"Δεκαπέντε κι απάνω χρόνια χρειάστηκε ο Τάσος Αθανασιάδης για να φέρει σε άξιο πέρας αυτό το συγγραφικό άθλημα που θα πρέπει να του εξασφαλίσει μια θέση ολότελα ξεχωριστή και ειδική μέσα σε ολόκληρη τη νεοελληνική πεζογραφία... δεν υπάρχει παρόμοια περίπτωση μυθιστορήματος μακράς πνοής στη λογοτεχνία μας. Μα ούτε και παρόμοια πρόθεση να δοθεί ένα μυθιστόρημα-ποταμός μέσα από την ιστορία μιάς χαρακτηριστικής οικογένειας, των Πανθέων, η κοινωνική, ψυχολογική και ιστορική Ελλάδα των πρώτων σαράντα χρόνων του αιώνα μας". (Αντρέας Καραντώνης)
"Ο Τάσος Αθανασιάδης είναι προπάντων ένας στυλίστας που παλεύει με τα πράματα τα ίδια, που αγγίζει τη ζωή στους αρμούς της. Η λέξη του είναι διαλεγμένη, η φράση σμιλεμένη, ο τόνος υπολογισμένος σταθερά, με την άγρυπνη φροντίδα του καλλιτέχνη που φοβάται ότι και μία ελάχιστη παραφωνία μπορεί να διασαλέψει την ισορροπία του συνόλου..." (Γιάννης Χατζίνης)
Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, αλλά δοσμένη με ένα φλύαρο, βαρυφορτωμένο, κουραστικό και μάλλον βαρετό συγγραφικό ύφος. Κρίμα, θα ήθελα πολύ να διαβάσω τη συνέχεια της ιστορίας (το βιβλίο είναι ο πρώτος τόμος, δεν "στέκεται" μόνο του), αλλά δε νομίζω ότι θα άντεχα άλλους τρεις τόμους με άνοστες περιγραφές και περιττούς στοχασμούς.
Επίσης, η εικόνα του εξωφύλλου είναι παντελώς άσχετη με το βιβλίο, απορώ με την επιλογή.
Στέκεται περισσότερο στο μελόδραμα Μάρμως - Κίτσου - Ανδρέα, το οποίο είναι το κύριο θέμα του δευτέρου βιβλίου γιαυτό ένα αστεράκι λιγότερο. Εκλεπτυσμένος, λογοτεχνικός λόγος, ίσως λίγο βαρύ σε σημεία αλλά καμία σχέση με μυθιστορήματα - αναρτήσεις facebook της σημερινή εποχής.
💚♥️💚♥️ Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα το βιβλίο, γιατί έχω λατρέψει την ομώνυμη σειρά που προβάλλεται φέτος στον ΣΚΑΙ και μόλις τελείωσα τον πρώτο τόμο που ήταν χειμαρρωδης. Ο Αθανασιάδης, δεν είναι ευκολοδιαβαστος συγγραφέας. Το βιβλίο θέλει προσήλωση και προσοχή. Σε καμία περίπτωση δεν θα το χαρακτήριζα ανάλαφρο. Έφτιαξε ένα family saga αξιοθαύμαστο και αξιόλογο, αναπτύσσοντας τον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, μόνο που ώρες ώρες αισθανόμουν πως μεταπηδουσε πολύ γρήγορα από το ένα πρόσωπο στο άλλο, ενώ οι εναλλαγές των σκέψεων των ηρώων, πολλές φορές με μπέρδεψαν. Σε πολλά σημεία αναρωτήθηκα "τι θέλει να πει ο ποιητής;". Ο λόγος του δεν είναι απλός και ενίοτε είναι γαρνιρισμενος από φιοριτουρες και λόγια δυσνόητα. Ωστόσο, όταν ο αναγνώστης συνηθίσει το λογοτεχνικό του ύφος, μπαίνει βαθιά μέσα στον φανταστικό κόσμο που δημιούργησε. Μία μικρή παρατήρηση που έκανα, εκτός των άλλων, είναι πως ο τηλεοπτικός Κίτσος είναι πολύ πιο "καψούρης" με τη Μάρμω απ'οτι ο λογοτεχνικός ήρωας του Αθανασιάδη. Ούτε μια φορά δεν της έχει πει πως την αγαπά, ενώ η Μάρμω τον ικετεύει να της το πει, εκφράζοντας του διαρκώς τη λατρεία της, σε αντίθεση με την τηλεοπτική Μάρμω, που είναι πιο μαζεμένη στην έκφραση του έρωτα της απέναντι στον εραστή της. Φυσικά υπάρχουν πολλές ακόμα διάφορες, αλλά και πολλές ομοιότητες του βιβλίου και της σειρας, στα οποία δεν θα ήθελα να επεκταθώ. Εν γένει, ο πρώτος τόμος, παρά τις δυσκολίες του, μου άφησε άριστες εντυπώσεις και να φανταστεί κανείς πως ήμουν έτοιμη να το αφήσω από την αρχή κιόλας. Ευτυχώς που δεν το έκανα! 4 πανέμορφα, υπέροχα, αστεράκια και on to the next τώρα!
Είχα καιρό να διαβάσω ένα βιβλίο ποταμό σαν τους Πανθέους και δεν απογοητεύτηκα, στην αρχή ο όγκος των σελίδων σε αποθαρρύνει να το αρχίσεις αλλά αν το ξεπεράσεις αυτό τότε έχεις κερδίσει αφενός μια απολαυστική λογοτεχνική εμπειρία και αφετέρου μαθαίνεις πολλά πράγματα για την κατάσταση λίγο πριν και λίγο μετά τα γεγονότα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, επίσης γνωρίζεις και μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια παρά μόνο στα βιβλία. Το προτείνω σε όλους τους βιβλιόφιλους ανεπιφύλαχτα!!!!!!!!!!
Μου αρέσει πάντα να επιστρέφω στην γενιά του '30. Οι Πανθέοι του Τάσου Αθανασιάδη είναι μια φιλόδοξη τετραλογία που κυκλοφόρησε από το 1948 μέχρι το 1961. Το πρώτο του μέρος, Η χαρισάμενη ζωή, ξεκινά το φθινόπωρο του 1939 και παρακολουθεί την πορεία μιας οικογένειας και της Ελλάδας καθώς οδεύει προς τον Β παγκόσμιο πόλεμο. Όλα τα χαρακτηριστικά της γενιάς του '30 είναι εδώ, γλαφυρή αφήγηση, πολλοί χαρακτήρες, υπέροχες περιγραφές της Αθήνας.
Η ιστορία της οικογένειας των Πανθέων, αρχίζοντας από το 1939. Παρά την τηλεοπτική μεταφορά, δεν είναι από τα καλύτερα του Αθανασιάδη επειδή πελαγοδρομεί χωρίς ουσιαστικό λόγο. Το πιο αδύναμο στοιχείο, είναι η σχέση της Μάρμως με τον Κίτσο, που είναι από τους κεντρικούς ήρωες, αλλά που αν η περιγραφή της ήταν λιγότερο εκτενής θα ήταν πολύ καλύτερα. "Αποφάσισε πια να δοθεί σ' έναν αγώνα πνευματικό, συντροφεμένος από κείμενα αρχαία κι από τη δίψα να δημιουργήσει με το στοχασμό του το 'τέλειο' μέσα στην ψυχή του, αφού δεν είχε πετύχει το καλύτερο στην κοινωνία με την πράξη του." "Αγωνιζόμαστε με μοναδικό όπλο τη σκέψη, που ξεγυμνώνει τα πάντα για να τα κάνει ακίνδυνα. Μα τους στερεί έτσι τη γοητεία του μυστήριου..." "Για το κορμί κάπου μια μέρα θα βρεθεί ένα ταίρι, για την ψυχή όμως πουθενά..." "Η υπερβολική εμπιστοσύνη μας στον άλλο δεν είναι κάτι σαν απιστία προς τον εαυτό μας;" "Αυτό που νόμιζε ατέρμονη αλλαγή, δεν ήταν άλλο από μία μονότονη επανάληψη του κειμένου της ζωής της σε διαφορετικές εκδόσεις - μία επανάληψη στερεότυπη, δίχως κανένα απρόοπτο, χωρίς την παραμικρή μεταβολή." "Μήπως η ομορφιά ήταν μία αρμονική σάρκωση της τραγικότητας, αφού πίσω απ' την αλαζονική της επιφάνεια εκείνη έδινε, εμπνέοντας τους άλλους με την προσφορά της, χωρίς, στο βάθος να απολαμβάνει τίποτα." "Στο βάθος κάθε προσφοράς, και όταν ακόμα φθάνει στη θυσία, κρύβεται μεταμορφωμένος ο εγωισμός."
Ο τρόπος γραφής είναι αριστουργηματικός. Ένα ταξίδι από εικόνες και εμπλουτισμένο λεξιλόγιο που σε μεταφέρει σε αυτήν την όμορφη εποχή. Κάποιες περιγραφές είναι τρομερά παραστατικές. Ένα υπέροχο βιβλίο για να διαβάσει κανείς και να ταξιδέψει σε μια άλλη εποχή.