What do you think?
Rate this book
Daddy Issues
Nach dem erfolglosen Versuch, sich in Berlin zu verwirklichen, kehrt ein junger Schriftsteller in seine kroatische Heimat zurück. Hier verdient er sich seinen Lebensunterhalt als Rezeptionist in einem Hotel, ist aber vor allem darum besorgt, nicht jedes Klischee eines erfolglosen Künstlers zu erfüllen. Strauchelnd zwischen verlorenen Illusionen, zunehmender Gleichgültigkeit und einem älteren Liebhaber, erreicht ihn überraschend eine Nachricht seines Vaters, zu dem er nie eine enge Beziehung aufbauen konnte: Er liegt im Krankenhaus und sieht sich einer lebensbedrohlichen Diagnose ausgesetzt. Doch wie ist eine Annäherung möglich, wenn der eigene Vater seinen Sohn weder verstehen noch akzeptieren kann?
Eindringlich und mit feinem Gespür für Ironie und Dialoge erzählt »Daddy Issues« von einem jungen Mann, der ebenso verloren ist wie die Zukunft, die ihm versprochen wurde. Dino Pešuts empathische Auseinandersetzung mit den Themen soziale Ungleichheit, Klassenscham und Sexualität war in Kroatien ein großer Erfolg bei Kritik und Publikum und wurde in eine Reihe mit den Werken von Édouard Louis gestellt.
Eindringlich und mit feinem Gespür für Ironie und Dialoge erzählt »Daddy Issues« von einem jungen Mann, der ebenso verloren ist wie die Zukunft, die ihm versprochen wurde. Dino Pešuts empathische Auseinandersetzung mit den Themen soziale Ungleichheit, Klassenscham und Sexualität war in Kroatien ein großer Erfolg bei Kritik und Publikum und wurde in eine Reihe mit den Werken von Édouard Louis gestellt.
224 pages, Paperback
First published October 1, 2020
19 people are currently reading
697 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 65 reviews
March 21, 2023
“Tatin sin” je žanrovski lad lit smešten u prostor savremene Hrvatske. Glavni junak je podmlađeni i milenijalizovani rođak književnih junaka Tonija Parsona i Nika Hornbija. U romanu se lako prepoznaju tropi lad lita vezani za neprilagođenog, nezrelog i ciničnog mladog muškarca u urbanoj sredni, koji nije siguran šta zapravo traži ni na emotivnoj ravni ni na polju životnog poziva. U takvim narativima kriza i nesigurnost muškog identiteta se vide kao rezultat društvenog pritiska i društvenih očekivanja kako „odrastao“ muškarac treba da se ponaša na poslu, u emotivnoj vezi i generalno u životu, što junak niti želi a i kada proba, obuzima ga anksioznost i svakojake fobije. U Pešutovoj varijaciji reć je o mladom ciničnom pesniku, filologu koji radi kao recepcionar i veći deo narativa svoje probleme, koji su produkt složenih odnosa sa ocem, prijateljima i ljubavnicima, pokušava da razreši tako što od njih uprorno beži ili duhovitim cinizmom. To što je protagonista homoseksualac ne menja u suštini narativni cilj žanra po kome, kao i u njegovoj rodnoj varijaciji tzv. chic lit, podrazumeva da junak emotivno sazri i bude spreman da ostvari zdrav emotivni odnos sa drugim bićem. Osim što je žanrovska paradigma sasvim solidno postavljena u temelju, Pešutov roman je duhovit, beskrajno topao i satirično zabavan u predstavljanju savremenosti, ali boluje od predvidljivosti, prvoloptaških rešenja i sporednih junaka koji nisu čak ni tipski nego neki obrisi i skice koje čekaju par inovativnijih obeležja da bi oživeli na stranicama.
Read
January 8, 2023Titel ist hier Thema. Ich hab's genossen, mich in flotten 200 Seiten durch die Lebens- und Gedankenwelt eines depressiven, einsamen und antriebslosen schwulen Mannes zu bewegen, der sich mit reichen Liebhabern irgendwie über Wasser hält, bis auch diese Nabelschnur gekappt wird und er sich wohl oder übel mit seinem eigenen krebskranken Vater auseinandersetzten muss. Manchmal ist mir der Schreibstil mit seiner fehlenden Zurückhaltung etwas auf den Keks gegangen - ich hab's ja verstanden, bitte nicht noch zehn weitere Beispiele - andererseits konnte ich mich oft auch schmerzhaft gut in der Hauptfigur wiederfinden. Am Ende sind mir die genannten Daddy Issues etwas zu perfekt gelöst, aber lesenswert ist das Buch allemal und ich hoffe, dass dies nicht die letzte deutsche Übersetzung des Autors war.
November 5, 2022
Ovo je potreban roman. Živ, dinamičan, duhovit, sa odličnim osećajem za savremenost. Pešut je napisao generacijsku priču, u kojoj će se mnogi prepoznati i koju će mnogi prepoznati. Poneko će se, naravno, osetiti isprovociranim, pa i prozvanim, što uopšte ne mora da bude loše. Specifičnost prikazivanja homoseksualnog iskustva u romanu, čak i kada se tiče stereotipizacije, verodostojno prikazuje ovovremena društvena (ne)raspoloženja u odnosu na tu, ali i mnoge druge teme. Kroz jednu krajnje pristupačnu i dostupnu priču, dočaran je čitav spektar utisaka koje mlado biće mora danas da ima na grbači. Kapitalistička drobilica je neumoljiva i gotovo svaki pokušaj izbavljenja se razoružava i pre nego što je počeo. Genijalno i podmuklo lukavstvo liberalnog kapitalizma je obećanje slobode odabira i odlučivanja o sopstvenom životnom putu. Taman kada neko pomisli da može da istupi i deluje u skladu sa sveopštom mantrom „budi to što jesi”, postaje na ovaj ili onaj način iskorišćen. Umesto prave emancipacije i života u miru sa sobom i svojom prirodom, stvaramo nove etikete radi disciplinovanja potrošača, koji, prateći određeni lajfstajl, dolaze do iluzije svrhe. Na plećima nam je teret želja: od poplava medijske industrije, preko očekivanja porodice, do onih sasvim ličnih, intimnih prohteva i sve je teže uvideti granicu. Svako, makar malo misleće biće, doći će, pre ili kasnije do pitanja autentičnosti. I teško da možemo u odnosu na bilo šta da prosuđujemo o njoj, osim u odnosu na sopstveni, varljivi osećaj. Sasvim angažovana uloga književnosti ne bi, stoga, morala da bude samo vezana za sferu detekcije aktuelnih problema, koliko za pokušaj samoodređenja, odnosno, istraživanje autentičnosti. Tekst je prilika da stvari, nekad i upravo kroz složenost, postaju jasnije, uhvatljivije. Ukoliko bi se Pešutov roman zadržao samo na registovanju aktuelnih tema, moda i briga, on ne bi bio ni upola dobar bez samorefleksije, razvojnog puta. Srećom, ovo je dublja priča nego što bi je neko mogao predstaviti, odnosno, ne delo koje je važno pre svega kao kvir ostvarenje, već kao roman koji kroz ono što je nenormativno, izdvojeno, osobeno, dolazi do dalekosežnih komentara o ovom vremenu i društvu. Izuzeci i odstupanja su nam dragoceni jer tek kroz njih dolazimo do potvrde pravila. Mogao je Pešut da još poradi na tom planu, gde bi se neki odnosi između likova dodatno zaokružili, dok bi se drugi ostavili podsticajno zamagljenim, a sve u cilju pokazivanja da osećaj anksioznosti, nesnađenosti i neadekvatnosti nije isključivo individualna, već i kolektivna matrica. Kao i talentovan i zanatski potkovan pisac, Pešut ponekad postane sklon, u izvesnom smislu, predvidljivoj i očekivanoj motivaciji likova, koja se može doživeti kao želja za izazivanje navijanja za tekst. Tako je čak i krajnje složen odnos oca i sina mogao da bude dodatno problematizovan, bez obzira na to što mu je poklonjeno najviše pažnje. U „Tatinom sinu” lako je uperiti prstom na javašluk i prozreti folirante, oportuniste i posustale. Lako je i smejati se i saosećati sa svakidašnjim bizarnostima. Međutim, uprkos već složenom svetu, on može biti još dalekosežniji i još prodorniji. Ali ako je nešto sigurno, ne pamtim kada sam neko savremeno prozno delo uz ovakvu brzinu i uranjanje uz tekst pročitao. „Tatin sin” je knjiga koja će tek imati veliku publiku i treba da je ima, a ja jedva čekam da vidim kako utiske srpske javnosti, tako i šta će biti Pešutov sledeći književni korak. Ovaj je više nego obećavajući i uz, na primer, Filipa Grujića, Espija Tomičića, pa i Lazara Pavlovića, pokazuje kako imamo razloga da se nadamo da ovi prostori neće u budućnosti biti uskraćeni za sjajne romane i drame. Pratimo se i navijamo.
March 4, 2021
polažem velike nade u pešuta i nadam se njegovoj blistavoj literarnoj karijeri. voljela bih da se odmakne od homoseksualne tematike, koliko god mu bila bliska i autentična i koliko god u njoj plivao kao riba u vodi, i da svoj talent rasprši i šire, više i dublje. jedina mala zamjerka "tatinom sinu" je povremena melodramatika i tipično gay afektiranje, ali to ide uz gay populaciju i uz emotivni i kompleksni odnos distanciranog oca i sina pedera (namjerno koristim ovaj izraz, u skladu s tekstom). inače... sve pet.
July 13, 2025
Se è vero che si legge per tante ragioni - obbligo, noia, curiosità e molto altro -, si resta lettore spesso per un motivo soltanto. Negli anni, dopo essermene vergognato un po', ho fatto pace con il mio trattenermi per un bisogno quasi infantile di comprensione: è ciò che mi rende avverso alla critica, con le sue sovrascritture frigide, e, per contrappasso, così volubile e umorale.
Se un libro mi segna è perché, passato il frontespizio, la conversazione con le carte s'è spostata nella mia testa. In sostanza, come dico forse troppo spesso, cerco un riflesso, qualcosa che mi dia modo di guardare meglio a dove finisco.
Figlio di papà è stato uno specchio a figura intera, e lo sospettavo fin dalla trama e dalle poche informazioni biografiche del suo autore in quarta di copertina.
Con il protagonista di Pešut ho più cose in comunque di quanto mi piacerebbe ammettere ad alta voce, oltre all'età e alla queerness. Sarà perché sono friulano, e il Friuli, si sa, è l'angolo più balcanico d'Italia.
Fin dalle prime pagine l'ho avvertito come magnetico: non scrive nel modo che preferisco - Dino, dammi frasi più lunghe, dammi un inciso e un po' di poesia, dammi capitoli con un tempo di ricarica più lungo di quello di una mitraglia -, ma, cazzo, quello che dice, in modo così diretto, mi rimbomba. È l'eco esatta di ciò che grido nelle stanze buie della mia testa. [Eco e riflesso sono entrambe forme di restituzione, dopo un urto con una superficie solo apparentemente sterile.]
Di più. È la mia rabbia. Tutte le cose che mi restano indigeste, di cui non voglio e non riesco ad accettare la presenza opprimente, per cui mi sfascio, collerico.
Impreco anche io, con questo protagonista che nasconde il suo nome: lo faccio perché mi fa stare meglio, perché fuori fa meno male che dentro. Perché qualcuno deve dirlo che il dove nasci ti condanna, che alcune cose semplicemente ti sono precluse, che non basterà nessuna dose di fatica, sudore o pertinacia a pareggiare i conti. Non basterà neanche l'acrimonia: dopo che la tiri fuori, dopo che la svuoti nel primo contenitore che trovi - come questa recensione su Goodreads -, la puoi guardare per quello che è, quasi fino a fartene intenerire, seppure t'avvelena. Ma resta lì.
Le amiche che partono, quelli che fanno carriera, quelle che figliano, quelli che si sposano per soldi: tu resti, perché tutti questi "andarsene" ti sembrano comunque una forma del perdersi. Ti rimane solo la tua solitaria incomunicabilità autodistruttiva, a cui cerchi di sopravvivere mendicando parole. Da cui cerchi di trovare un modo, uno qualsiasi, per lanciarti fuori, per trovare qualcun'altro con cui tenersi per mano. Pešut forse ha scritto questo romanzo per esorcizzare la paura.
Con me ha avuto questo effetto. Mi ha lasciato agitato e bisognoso d'un confronto: con la fatalità puntuale del destino, oggi, poco dopo pranzo, un'amica mi ha scritto su WhatsApp per organizzare una rimpatriata della vecchia compagnia, per la domenica che verrà, durante questa sua breve pausa dalla frenesia di Londra. Ci ritroveremo, al solito bar, a cercare di far combaciare i nuovi profili che abbiamo acquisito, dopo che tutti, da qualche parte, abbiamo sbattuto il viso contro la società.
Era da Ocean Voung che non mi sentivo così ben rappresentato in un libro.
Quindi, ora, devo giustificare il perché di una votazione così bassa.
I dialoghi sono l'aspetto più riuscito, e buona parte della caratterizzazione dei personaggi è fatta proprio tramite il modo in cui parlano; ciò funziona benissimo anche in italiano, cosa per cui mi sembra vada riconosciuto merito alla traduttrice, sebbene questo sia uno dei suoi primi tentativi pubblicati.
Il resto, purtroppo, è carente. La voce narrante è solo la sua rabbia e il suo disagio generazionale, e ciò non confluisce da nessuna parte: il finale, troppo preciso, quasi matematico, è da romanzetto sentimentale di bassa lega e smussa i momenti più taglienti che lo hanno preceduto. Alcuni elementi accessori, come la questione dell'inseminazione artificiale, sono buttati via; avrebbero meritato un maggiore approfondimento o una totale eliminazione.
Nonostante ciò, molte pagine, soprattutto nella parte iniziale, per me si meritano tutte le stelline che GR mette a disposizione.
Siccome questa è la prima recensione in italiano, qui, e la casa editrice [friulana pure quella, tiè!] che lo ha dato alla stampe è piccola e questo mi sembra un libro per cui si sono spinti un po' oltre i soliti parametri del loro catalogo, lo ribadisco: dai a Pešut una possibilità, mi sembra un autore che potrebbe restituire molte gioie in futuro (classe 1990, di tempo ne ha) - io, per certo, vorrei leggere altro di suo.
Se un libro mi segna è perché, passato il frontespizio, la conversazione con le carte s'è spostata nella mia testa. In sostanza, come dico forse troppo spesso, cerco un riflesso, qualcosa che mi dia modo di guardare meglio a dove finisco.
Figlio di papà è stato uno specchio a figura intera, e lo sospettavo fin dalla trama e dalle poche informazioni biografiche del suo autore in quarta di copertina.
Con il protagonista di Pešut ho più cose in comunque di quanto mi piacerebbe ammettere ad alta voce, oltre all'età e alla queerness. Sarà perché sono friulano, e il Friuli, si sa, è l'angolo più balcanico d'Italia.
Fin dalle prime pagine l'ho avvertito come magnetico: non scrive nel modo che preferisco - Dino, dammi frasi più lunghe, dammi un inciso e un po' di poesia, dammi capitoli con un tempo di ricarica più lungo di quello di una mitraglia -, ma, cazzo, quello che dice, in modo così diretto, mi rimbomba. È l'eco esatta di ciò che grido nelle stanze buie della mia testa. [Eco e riflesso sono entrambe forme di restituzione, dopo un urto con una superficie solo apparentemente sterile.]
Di più. È la mia rabbia. Tutte le cose che mi restano indigeste, di cui non voglio e non riesco ad accettare la presenza opprimente, per cui mi sfascio, collerico.
Impreco anche io, con questo protagonista che nasconde il suo nome: lo faccio perché mi fa stare meglio, perché fuori fa meno male che dentro. Perché qualcuno deve dirlo che il dove nasci ti condanna, che alcune cose semplicemente ti sono precluse, che non basterà nessuna dose di fatica, sudore o pertinacia a pareggiare i conti. Non basterà neanche l'acrimonia: dopo che la tiri fuori, dopo che la svuoti nel primo contenitore che trovi - come questa recensione su Goodreads -, la puoi guardare per quello che è, quasi fino a fartene intenerire, seppure t'avvelena. Ma resta lì.
Le amiche che partono, quelli che fanno carriera, quelle che figliano, quelli che si sposano per soldi: tu resti, perché tutti questi "andarsene" ti sembrano comunque una forma del perdersi. Ti rimane solo la tua solitaria incomunicabilità autodistruttiva, a cui cerchi di sopravvivere mendicando parole. Da cui cerchi di trovare un modo, uno qualsiasi, per lanciarti fuori, per trovare qualcun'altro con cui tenersi per mano. Pešut forse ha scritto questo romanzo per esorcizzare la paura.
Con me ha avuto questo effetto. Mi ha lasciato agitato e bisognoso d'un confronto: con la fatalità puntuale del destino, oggi, poco dopo pranzo, un'amica mi ha scritto su WhatsApp per organizzare una rimpatriata della vecchia compagnia, per la domenica che verrà, durante questa sua breve pausa dalla frenesia di Londra. Ci ritroveremo, al solito bar, a cercare di far combaciare i nuovi profili che abbiamo acquisito, dopo che tutti, da qualche parte, abbiamo sbattuto il viso contro la società.
Era da Ocean Voung che non mi sentivo così ben rappresentato in un libro.
Quindi, ora, devo giustificare il perché di una votazione così bassa.
I dialoghi sono l'aspetto più riuscito, e buona parte della caratterizzazione dei personaggi è fatta proprio tramite il modo in cui parlano; ciò funziona benissimo anche in italiano, cosa per cui mi sembra vada riconosciuto merito alla traduttrice, sebbene questo sia uno dei suoi primi tentativi pubblicati.
Il resto, purtroppo, è carente. La voce narrante è solo la sua rabbia e il suo disagio generazionale, e ciò non confluisce da nessuna parte: il finale, troppo preciso, quasi matematico, è da romanzetto sentimentale di bassa lega e smussa i momenti più taglienti che lo hanno preceduto. Alcuni elementi accessori, come la questione dell'inseminazione artificiale, sono buttati via; avrebbero meritato un maggiore approfondimento o una totale eliminazione.
Nonostante ciò, molte pagine, soprattutto nella parte iniziale, per me si meritano tutte le stelline che GR mette a disposizione.
Siccome questa è la prima recensione in italiano, qui, e la casa editrice [friulana pure quella, tiè!] che lo ha dato alla stampe è piccola e questo mi sembra un libro per cui si sono spinti un po' oltre i soliti parametri del loro catalogo, lo ribadisco: dai a Pešut una possibilità, mi sembra un autore che potrebbe restituire molte gioie in futuro (classe 1990, di tempo ne ha) - io, per certo, vorrei leggere altro di suo.
February 25, 2023
Richtig richtig gut
September 13, 2022
Ovo je jedan od onih romana, za koje nisam bio siguran što očekivati. Kratke i pitke rečenice, kratka poglavlja, a na kraju mi nije ostavio nikakav dojam osim frustracije. Glavni lik je Luka, pisac u nastajanju i recepcionar u hotelu koji nije zadovoljan svojim životom u Zagrebu, nakon što se doselio iz Siska. I da, homoseksualac je. To će biti jasno jer je to cijela osobnost glavnog lika - činjenica da je homoseksualac. Iznenađujuće jeftin i banalan prikaz života jednog homoseksualca, da čovjek može pomisliti kako je ovaj roman nastao iz pera jednog homofoba, a ne mladog autora koji je upoznat sa homoseksualnošću.
Osim toga, cinizam i kritika “zagrebačke zlatne mladeži” prerasta sve granice i u jednom trenu postaje jasno da je zapravo to frustracija što sam lik nije dio te scene jer je očito da teži ka tome, ali mu ne uspjeva pa je upravo to izvor te frustracije koja se provlači pod “cinizam i humor”, ali je daleko od toga.
Sve u svemu, roman koji ostavlja ravnodušnim. 2/5
Osim toga, cinizam i kritika “zagrebačke zlatne mladeži” prerasta sve granice i u jednom trenu postaje jasno da je zapravo to frustracija što sam lik nije dio te scene jer je očito da teži ka tome, ali mu ne uspjeva pa je upravo to izvor te frustracije koja se provlači pod “cinizam i humor”, ali je daleko od toga.
Sve u svemu, roman koji ostavlja ravnodušnim. 2/5
March 30, 2022
5/5. Pešutov roman sledi dogodivščinam mladega hrvaškega pesnika, ki se je zaradi očetove bolezni iz Berlina vrnil v Zagreb, v mesto, ki se mu je odreklo in on njemu, podobno je z očetom, saj v zmrzlini odnosov ne opazi sinove "prekarne kariere", niti demonov njegove preteklosti z očmi nikoli preživetih homofobnih opazk, pred katerimi so se starejši zakrivali očesi oz. situacije in pripetljaje zanamcev ogledovali selektivno, zabeljeno z ustaljenimi predsodki. Je tudi kritika medsebojnih odnosov, kakor jih začrtuje kapitalizem, ki posamezniku narekuje, da za vsako naše "bluzenje" ali "blebetanje" izstavimo račun in sogovornika, zasebnega ali poslovnega, v dobri veri opetnajstimo.
September 22, 2024
Posebna zahvala random geju iz lokala, ki mi je priporočil to knjigo, ker to je bila ena najlepših in najboljših stvari, kar sem jih prebrala zadnje čase.
February 9, 2022
Knjiga "Tatin Sin" se radi o mladom gej pjesniku na rubu provale. Umjesto da radi "u struci," što god to bilo, radi u hotelu, svi prijatelji su vani ili buržoazijski blesani, a tata, s kim ima težak odnos, je iznenada teško bolestan.
Knjiga opisuje međuljudske odnose bolje nego bilo koja druga koju sam nedavno čitala. Kako možeš imati posljedicu od zlostavljanja bez da možeš pokazati na masnicu. Kako možeš imati ljubav, strah, mržnju, i gađenje prema istoj osobi. Kako se pretvorimo u ono čega se najviše bojimo.
Do drugog dijela prve rečenice sam se nasmijala, do drugog poglavlja zaplakala, a kod petog se ozbiljno prepala. Svi strahovi glavnog lika (koji je bezimen do zadnje stranice) su i moji strahovi. Strah da trošim život na posao kog mrzim i strah da pokušam raditi ono što volim i propadnem. Strah da moji roditelji su se trošili na mene uzalud. Strah da ne postanem kao oni.
Strah da sam kao bi dijasporka koja se vratila, napravila preveliki kompromis, i da ga nastavim praviti svaki put kada gurnem svoje muške košulje u ladicu i skrivam slike za Pride-a od rodbine na Fejsu i stavljam dejting aplikacije samo na muškarce i lažem sebi da mi je svejedno.
Knjiga se ne suzdržava od tih strahova i realna je oko toga kako je lako sjebati vlastiti život, pogotovo ako si mlada osoba bez bogate obitelji u ovoj zemlji. Ali isto ima nade da se čovjek u kasnim godinama promjeni, da se prijateljstva mogu vratiti, i sretan život stvoriti u surov svijet.
Svaka budala može pisati o strahu (vidi: ovaj opis). Ali samo majstorski pisac može pisati o nadi a da je još uvijek realan, ne ciničan ili sentimentalan.
Gurnula bi tu knjigu svima u rukama do te mjere da sam opet počela razmišjati da idem na magistar prevađanja da je sama prevodim ako treba, iako realno Dino Pešut zaslužuje puno bolju prevoditeljicu od mene.
Slučajno sam završila knjigu na tatin rođendan. Nisam se sjetila dok mi mama nije rekla, kao što se on nije sjetio mog rođendana prošle godine. Čestitala sam mu. Možda ovog ljeta idemo na ribolov. Možda nije ni za nas prekasno.
Knjiga opisuje međuljudske odnose bolje nego bilo koja druga koju sam nedavno čitala. Kako možeš imati posljedicu od zlostavljanja bez da možeš pokazati na masnicu. Kako možeš imati ljubav, strah, mržnju, i gađenje prema istoj osobi. Kako se pretvorimo u ono čega se najviše bojimo.
Do drugog dijela prve rečenice sam se nasmijala, do drugog poglavlja zaplakala, a kod petog se ozbiljno prepala. Svi strahovi glavnog lika (koji je bezimen do zadnje stranice) su i moji strahovi. Strah da trošim život na posao kog mrzim i strah da pokušam raditi ono što volim i propadnem. Strah da moji roditelji su se trošili na mene uzalud. Strah da ne postanem kao oni.
Strah da sam kao bi dijasporka koja se vratila, napravila preveliki kompromis, i da ga nastavim praviti svaki put kada gurnem svoje muške košulje u ladicu i skrivam slike za Pride-a od rodbine na Fejsu i stavljam dejting aplikacije samo na muškarce i lažem sebi da mi je svejedno.
Knjiga se ne suzdržava od tih strahova i realna je oko toga kako je lako sjebati vlastiti život, pogotovo ako si mlada osoba bez bogate obitelji u ovoj zemlji. Ali isto ima nade da se čovjek u kasnim godinama promjeni, da se prijateljstva mogu vratiti, i sretan život stvoriti u surov svijet.
Svaka budala može pisati o strahu (vidi: ovaj opis). Ali samo majstorski pisac može pisati o nadi a da je još uvijek realan, ne ciničan ili sentimentalan.
Gurnula bi tu knjigu svima u rukama do te mjere da sam opet počela razmišjati da idem na magistar prevađanja da je sama prevodim ako treba, iako realno Dino Pešut zaslužuje puno bolju prevoditeljicu od mene.
Slučajno sam završila knjigu na tatin rođendan. Nisam se sjetila dok mi mama nije rekla, kao što se on nije sjetio mog rođendana prošle godine. Čestitala sam mu. Možda ovog ljeta idemo na ribolov. Možda nije ni za nas prekasno.
November 4, 2021
"Ova knjiga.. Ti ne znaš koliko to znači. S tobom staje sve ovo. Ti si prvi od nas koji je stao iza svog imena i prezimena i rekao ovo sam ja, majku vam j****, ovo sam ja. Ovo mislim. Ovako se osjećam. Ovako volim i ovako se zaljubljujem. To je velika stvar. Jer ti onda ne mogu ništa, ne mogu odlučiti za tebe što si i koliko mržnje trebaš progutati. To oni ne mogu. (...) To sam ti htio reći. Jer imaš pravo znati. Volim te."
December 6, 2023
Fenomenalno
May 23, 2021
This was an excellent read. The book depicts perfectly what being a queer millennial feels/is like. Relatable on all levels, interesting, funny, poignant and just great!
July 27, 2022
Ovo je jedna od onih knjiga u koju se zaljubite od prve rečenice. Nekako odmah vidite da je to to i da će tako biti do kraja. I zaista je bilo tako. Uživao sam
u čitanju do samog kraja.
Glavni junak romana je mladi Luka, na pragu tridesetih, koji je detinjstvo proveo sa previše emotivnom majkom i previše stegnutim ocem i, sada, ne može da nađe balans između toga. Majka mu je davno preminula, a Luka je, napustio porodičnu kuću i odselio se u veliki grad (Zagreb), porastao u, kako sam kaže, „ciničnog pedera“, nihilistu, koji kao piše neke pesme, ali ne želi da ih objavi, koji je kao u nekim vezama, ali ne želi da se zaljubi, živi sam i slabo komunicira sa bilo kim… Lepo je njemu u toj čauri nepostojanja, ali vest da mu otac ima kancer i da stvar može da bude fatalna, ruši tu njegovu tvrđavu samoće i suočava ga sa drugima. Pre svega bi trebalo da pokuša da uspostavi neki odnos sa ocem, zatim dolaze na red pesme, pa ljubav, prijatelji…
Iako je u fokusu priče odnos oca i sina i pronalaženje zajedničkog jezika ovo dvoje, emotivno mutavih, ljudi, autor progovara i o savremenom društvu. Društvu slobodnom i otvorenom za sve, svačije ideje i prepunom mogućnosti. Pomalo cinično, ali nadahnuto satirično Pešut slika današnji kapitalistički san (koji su Hrvati u povijesti sanjali tisuću leta) koji, naročito za gubitnike tranzicije, zna da bude velika laž.
Zanimljivo je povezivanje klasnog i seksualnog položaja pojedinca u savremenom društvu i njihova međusobna uslovljenost i međuzavisnost.
Treći nivo priče posvećen je istopolnoj ljubavi i svim, starim i novim, problemima sa kojima se suočavaju pripadnici LGBT populacije. Ljubav, brakovi, deca, (ne)sigurnost, strah, nasilje… Trebalo bi se snaći u vrlom, novom svetu.
Knjiga se čita sa lakoćom, dijalozi su izbrušeni do perfekcije (autor je po struci dramaturg i dobio je gomilu nagrada za svoje drame), odnosi između junaka su sjajno naslikani, priča je zanimljiva i dinamična…
Sjajna knjiga. Velika preporuka!
u čitanju do samog kraja.
Glavni junak romana je mladi Luka, na pragu tridesetih, koji je detinjstvo proveo sa previše emotivnom majkom i previše stegnutim ocem i, sada, ne može da nađe balans između toga. Majka mu je davno preminula, a Luka je, napustio porodičnu kuću i odselio se u veliki grad (Zagreb), porastao u, kako sam kaže, „ciničnog pedera“, nihilistu, koji kao piše neke pesme, ali ne želi da ih objavi, koji je kao u nekim vezama, ali ne želi da se zaljubi, živi sam i slabo komunicira sa bilo kim… Lepo je njemu u toj čauri nepostojanja, ali vest da mu otac ima kancer i da stvar može da bude fatalna, ruši tu njegovu tvrđavu samoće i suočava ga sa drugima. Pre svega bi trebalo da pokuša da uspostavi neki odnos sa ocem, zatim dolaze na red pesme, pa ljubav, prijatelji…
Iako je u fokusu priče odnos oca i sina i pronalaženje zajedničkog jezika ovo dvoje, emotivno mutavih, ljudi, autor progovara i o savremenom društvu. Društvu slobodnom i otvorenom za sve, svačije ideje i prepunom mogućnosti. Pomalo cinično, ali nadahnuto satirično Pešut slika današnji kapitalistički san (koji su Hrvati u povijesti sanjali tisuću leta) koji, naročito za gubitnike tranzicije, zna da bude velika laž.
Zanimljivo je povezivanje klasnog i seksualnog položaja pojedinca u savremenom društvu i njihova međusobna uslovljenost i međuzavisnost.
Treći nivo priče posvećen je istopolnoj ljubavi i svim, starim i novim, problemima sa kojima se suočavaju pripadnici LGBT populacije. Ljubav, brakovi, deca, (ne)sigurnost, strah, nasilje… Trebalo bi se snaći u vrlom, novom svetu.
Knjiga se čita sa lakoćom, dijalozi su izbrušeni do perfekcije (autor je po struci dramaturg i dobio je gomilu nagrada za svoje drame), odnosi između junaka su sjajno naslikani, priča je zanimljiva i dinamična…
Sjajna knjiga. Velika preporuka!
June 29, 2022
Nisam očekivala da će mi se roman ovoliko svidjeti, ali meni je briljatntan. Savršeno pogađa duh vremena, a lik oca je toliko dobro napisan, da, unatoč njegovoj hladnoj vanjštini, na trentuke možemo osjetiti šarm i toplinu s kojom je dobio tolike "posvojene sinove".
April 29, 2021
Incredibly relatable and moving, emotionally saturated exploration of a relationship between a son and a father, of all the shame, regret, the unspoken, but also of love, devotion and sacrifice.
Read
April 8, 2025Melenso e contemporaneo, melenso perché contemporaneo. Bello.
May 5, 2023
Another debut novel, a great one again. Thanks to J for the recommendation.
"Daddy Issues" (English translation title: Daddy's Boy) by Croatian (partially Berlin based?) playwright Dino Pešut (2022).
Great for a number of reasons. Content wise: the way the story deals with sexual orientation and class. Representative of a whole new generation of writers who manage to address the issues of class and identity in a way many of the older folks didn't/ couldn't:
- writers born in the 60s to 80s: very white and very heteronormative stuff in very bourgeois settings, colour and class blind
- Millennials: focus on identity, the crappy ones exclusively, the greater ones within the context of class and political economy and contradictions of late capitalism (exploitation, alienation, discrimination etc.), including the fake ones like Sally Rooney. Ocean Vuong was also a great read on this. My suspicion is that the literary establishment (at least in Germany), which is still dominated by the boomers, prefers the extraordinary shitty ones, bourgeois with a shallow identity twist such as the horrendous 2021 multiple awards winning German novel 'Identitti'. The ideological reason for this are obvious. The fact that German book stores like to put these books in a 'queer shelf' with a rainbow flag says it all, as if to say 'make no mistake, this book deals with homosexuality which we fully embrace' 🫣
Great also in terms of style - poetic without trying too hard, although the subject is often pretty heavy, there's still a lightness to it without having to create a distancing through cynicism.
"Daddy Issues" (English translation title: Daddy's Boy) by Croatian (partially Berlin based?) playwright Dino Pešut (2022).
Great for a number of reasons. Content wise: the way the story deals with sexual orientation and class. Representative of a whole new generation of writers who manage to address the issues of class and identity in a way many of the older folks didn't/ couldn't:
- writers born in the 60s to 80s: very white and very heteronormative stuff in very bourgeois settings, colour and class blind
- Millennials: focus on identity, the crappy ones exclusively, the greater ones within the context of class and political economy and contradictions of late capitalism (exploitation, alienation, discrimination etc.), including the fake ones like Sally Rooney. Ocean Vuong was also a great read on this. My suspicion is that the literary establishment (at least in Germany), which is still dominated by the boomers, prefers the extraordinary shitty ones, bourgeois with a shallow identity twist such as the horrendous 2021 multiple awards winning German novel 'Identitti'. The ideological reason for this are obvious. The fact that German book stores like to put these books in a 'queer shelf' with a rainbow flag says it all, as if to say 'make no mistake, this book deals with homosexuality which we fully embrace' 🫣
Great also in terms of style - poetic without trying too hard, although the subject is often pretty heavy, there's still a lightness to it without having to create a distancing through cynicism.
March 23, 2024
Jedno od vječnih pitanja je što napraviti kada vas prva pročitana knjiga nekog autora razočara. Je li najbolje odustati ili dati autoru drugu priliku? Tako je meni bilo sa autorom Dinom Pešutom i njegovom knjigom “Poderana koljena” (izdavač: Fraktura).
Prva knjiga mi je iskreno bila totalni kaos i na svakoj razini mi se jednostavno nije svidjela (ideja, stil pisanja, sama priča). Tu sam knjigu odabrao jer je njegov prvi roman koji nije toliko poznat. Autor je poznat po svom drugom romanu “Tatin sin” (isto je izdavač Fraktura) koji je preveden na više stranih jezika (engleski, njemački, talijanski, slovenski). Dao sam mu drugu priliku i jako mi je drago da sam to napravio.
Tatin sin je intiman, iskren i sirov prikaz odnosa sina homoseksualca sa njegovim ocem. Takva tema se ne piše na ovim prostorima i zbog toga mu svaka čast.
U određenim dijelovima knjige sam se pronašao. On je napisao jako bitnu priču o ocu i sinu koji se pokušavaju snaći u ovom ludom svijetu. Oboje su izgubljeni, ali se trude biti što bolji koliko god ne uspijevaju.
Pešut je uspio sve glavne probleme prve knjige popraviti tijekom pisanja druge knjige. Neupitno je puno napredovao i jedva čekam njegov sljedeći roman. Uspio je napisati knjigu u kojoj će se u nekom dijelu veliki dio ljudi pronaći. Njegova priča je iznimno bitna jer prikazuje život koji prečesto ostane neispričan
Prva knjiga mi je iskreno bila totalni kaos i na svakoj razini mi se jednostavno nije svidjela (ideja, stil pisanja, sama priča). Tu sam knjigu odabrao jer je njegov prvi roman koji nije toliko poznat. Autor je poznat po svom drugom romanu “Tatin sin” (isto je izdavač Fraktura) koji je preveden na više stranih jezika (engleski, njemački, talijanski, slovenski). Dao sam mu drugu priliku i jako mi je drago da sam to napravio.
Tatin sin je intiman, iskren i sirov prikaz odnosa sina homoseksualca sa njegovim ocem. Takva tema se ne piše na ovim prostorima i zbog toga mu svaka čast.
U određenim dijelovima knjige sam se pronašao. On je napisao jako bitnu priču o ocu i sinu koji se pokušavaju snaći u ovom ludom svijetu. Oboje su izgubljeni, ali se trude biti što bolji koliko god ne uspijevaju.
Pešut je uspio sve glavne probleme prve knjige popraviti tijekom pisanja druge knjige. Neupitno je puno napredovao i jedva čekam njegov sljedeći roman. Uspio je napisati knjigu u kojoj će se u nekom dijelu veliki dio ljudi pronaći. Njegova priča je iznimno bitna jer prikazuje život koji prečesto ostane neispričan
September 30, 2024
Wow. Wow. Wow.
Ova knjiga je baš što mi je trebalo u hrvatskoj književnosti. Nakon Brnjica za vještice, opet čitam knjigu s kojom se slažem da je Hrvatska u komi i koja ima ubijajuće citate. Nekako, kad čitam knjige gdje autori kažu da je Hrvatska u komi, imam osjećaj da možda više nije tako jako u komi?
“I kad bih mogao, rekao bih mu da nisu svi ljudi stvoreni da budu roditelji. No ne stignu se to pitati, ne stignu promisliti. To je priroda tako napravila jer kad bi svatko sebe propitao je li za roditelja, na svijetu bi bilo jako malo ljudi.”
“Neki etnolog budućnosti će jednog dana izložiti madrac, plastičnu, plavu Ikea-vrećicu i laptop kao simbole moje generacije u ovom trenutku. Te tri stvari su naš posjed, pokretno sklonište. Sve drugo moramo naučiti ostaviti iza sebe.”
“Svaka manjina hoda ulicom i zna da postoji mogućnost da će umrijeti. U određenim vremenima, više ili manje. U određenim mjestima, više ili manje.”
Ova knjiga je baš što mi je trebalo u hrvatskoj književnosti. Nakon Brnjica za vještice, opet čitam knjigu s kojom se slažem da je Hrvatska u komi i koja ima ubijajuće citate. Nekako, kad čitam knjige gdje autori kažu da je Hrvatska u komi, imam osjećaj da možda više nije tako jako u komi?
“I kad bih mogao, rekao bih mu da nisu svi ljudi stvoreni da budu roditelji. No ne stignu se to pitati, ne stignu promisliti. To je priroda tako napravila jer kad bi svatko sebe propitao je li za roditelja, na svijetu bi bilo jako malo ljudi.”
“Neki etnolog budućnosti će jednog dana izložiti madrac, plastičnu, plavu Ikea-vrećicu i laptop kao simbole moje generacije u ovom trenutku. Te tri stvari su naš posjed, pokretno sklonište. Sve drugo moramo naučiti ostaviti iza sebe.”
“Svaka manjina hoda ulicom i zna da postoji mogućnost da će umrijeti. U određenim vremenima, više ili manje. U određenim mjestima, više ili manje.”
October 1, 2023
"Tatin sin", iako na momente ubrzava razvoj odnosa i generalizira, komičan je i realan prikaz života hrvatske generacije tog razdoblja. Knjiga se jako brzo i lako čita, a opet sadrži isprepletenost radnje koja tjera na skoncentrirano čitanje. Sve u svemu, mislim da bi i ovo djelo vrijedilo postaviti na kazališne daske, a do tad slijedi prosudba ostatka opusa. Naposljetku, neka ovaj roman bude dokaz Ministarstvu kulture, koje je Pešutu dalo financijsku potporu, da itekako treba i vrijedi više ulagati u kreatore umjetnosti RH.
May 11, 2022
Ponekad se izgubi momentum, ali roman je u glavnom izgrađen na brilijantnoj ekspresivnosti. Mental breakdown u supermarketu kad traže skyr, rakija koja se lijepi na pod... slatko.
January 11, 2023
Emotional rollercoaster od 180 i neš stranica
January 23, 2023
Dieses Buch ist einfach meisterhaft.
October 14, 2024
drago mi je da imamo ovakvih spisatelja i ovakvih prica
March 18, 2022
Kar je tej, drugače iskreno zastavljeni zgodbi, odbilo eno zvezdico, mogoče niti ni toliko krivda avtorja. Morda pogovorni zapis, v katerem potekajo dialogi, v hrvaščini zveni bolj naravno in samoumevno.
Meni osebno se zdi uporaba pogovornega jezika popolnoma nepotrebna. Ne da mi večjega občutka avtentičnosti. Vsakič, ko v knjigi zasledim pogovore, kjer so predvsem vsi glagoli dosledno spremenjeni iz nedoločnikov v namenilnike in je zraven zaradi lepšega nametanih še nekaj osrednjeslovenskih okrajšav (men, tud,..), se prebijam skoznje s precej odpora.
Meni osebno se zdi uporaba pogovornega jezika popolnoma nepotrebna. Ne da mi večjega občutka avtentičnosti. Vsakič, ko v knjigi zasledim pogovore, kjer so predvsem vsi glagoli dosledno spremenjeni iz nedoločnikov v namenilnike in je zraven zaradi lepšega nametanih še nekaj osrednjeslovenskih okrajšav (men, tud,..), se prebijam skoznje s precej odpora.
August 21, 2025
este livro merece uma edição portuguesa!
January 5, 2025
Smatram da je knjiga imala previse optimistican kraj i da se pisac nije usudio prodreti dublje u teme knjige. Izuzev toga, solidna knjiga koja otvara razgovor o temama koje se cesto guraju pod tepih na Balkanu.
March 30, 2022
Šarmantno vulgarno, cinizam na svakoj stranici ostavlja nadu u nešto bolje. "Sjebali smo, ali tko kaže da ne možemo probati ispočetka?"
Ovaj roman je kao iščekivana trica iz matematike, nikako kao tužna trica iz hrvatskog. Znaš da može bolje, da ti se inače ne sviđa vulgarizmi u romanu, ali ovom romanu tako fino paše, crni humor, sve granice rubnog postanu nebitne i postanu zanimljiv dijalog između oca i sina koji i jest za ocjenu dobar jer može bolje, ali za sada je dobar "za sve naše pokušaje."
U iščekivanju još romana odličnog pisca📖👏🏻
Ovaj roman je kao iščekivana trica iz matematike, nikako kao tužna trica iz hrvatskog. Znaš da može bolje, da ti se inače ne sviđa vulgarizmi u romanu, ali ovom romanu tako fino paše, crni humor, sve granice rubnog postanu nebitne i postanu zanimljiv dijalog između oca i sina koji i jest za ocjenu dobar jer može bolje, ali za sada je dobar "za sve naše pokušaje."
U iščekivanju još romana odličnog pisca📖👏🏻
September 6, 2025
"Mi smo dva odrasla muškarca koji dijele značajan dio DNK-a, koji se nikada nisu imali prilike upoznati i koji su jedan drugoga plašili."
"Na mom mobitelu bi se sve češće otisnuo jedan sramežljiv propušten poziv. Prvo sam se pravio da to ne primjećujem, a onda opravdao njegovim starenjem. Svaki bi taj poziv ostavio mali osjećaj grižnje savjesti. Isto grizodušje koje osjećam sada jer ga ne mogu nazvati i pitati kako je. Loš sam sin lošeg oca."
"Imam opravdanje za svaki dan. Imam dovoljno opravdanja za čitav život."
"- To je jebena zbirka poezije. To nitko neće pročitati. Smiri se."
"Na mom mobitelu bi se sve češće otisnuo jedan sramežljiv propušten poziv. Prvo sam se pravio da to ne primjećujem, a onda opravdao njegovim starenjem. Svaki bi taj poziv ostavio mali osjećaj grižnje savjesti. Isto grizodušje koje osjećam sada jer ga ne mogu nazvati i pitati kako je. Loš sam sin lošeg oca."
"Imam opravdanje za svaki dan. Imam dovoljno opravdanja za čitav život."
"- To je jebena zbirka poezije. To nitko neće pročitati. Smiri se."
Displaying 1 - 30 of 65 reviews