Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα

by Άρης Αλεξανδρής

Μόλις τελείωσε το σχολείο, ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής ήξερε ότι ήθελε να ξεφύγει: από την Κομοτηνή, από τη μητέρα του, από τον πατέρα του, από μία βαρετή ζωή. Γι' αυτό και όταν επιτέλους μετακόμισε στην Αθήνα, αποφάσισε να γίνει ένας άλλος άνθρωπος. Ως φοιτητής πια, είναι πρωτόγνωρα χαρούμενος. Όμως, όσο περισσότερο εξερευνά τον καινούριο του κόσμο, τόσο δυσκολότερος μοιάζει να γίνεται. Η νέα του φίλη, η Βιργινία, είναι πλασμένη από αλλόκοτα υλικά. Για να μη μιλήσουμε για του κυρίους Μαρκέζε και Γόπα: ακατανόητοι εργοδότες! Ο Ιγνάτιος δεν θέλει με τίποτα να αποτύχει η νέα του ζωή στην Αθήνα. Προσπαθώντας, όμως, να εξαντλήσει όλοες του τις δυνατότητες, εξαντλείται ο ίδιος. Και καθώς βλέπει τον εαυτό του να αλλάζει μέσα σε έναν αχανή ψηφιακό κόσμο που όλα είναι πιθανά, μαθαίνει από πρώτο χέρι τι θα πει να χάνεις τα πάντα.

Ένα σύγχρονο bildungsroman, η πορεία ενηλικίωσης ενός νεαρού που θέλει να ξεφύγει από τους περιορισμούς της μικρής πόλης και να δρέψει τους καρπούς της πρωτεύουσας. Όμως, όσο περισσότερο εξερευνά τη νέα του ζωή, τόσο δυσκολότερη μοιάζει να γίνεται.

Genres: Audiobook, Fiction

270 pages, Paperback

First published November 1, 2022

About the author

Γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στον Πειραιά και σπούδασε στη Νομική. Δουλεύει στη Διαφήμιση κι από το 2011 αρθρογραφεί στον ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο.

Reviews

[. . . _ _ _ . . . · Rating 2 out of 5]

Ο συγγραφέας Άρης Αλεξανδρής ειχε-εχει μια περσονα στο τουιτερ (και δικό του σαιτ) τον Curly Sue. Εκεί ανεβάζει tweets βιτριολικου ντεμεκ χιούμορ, στο δε σαιτ είχε μια στήλη cyber φωτοντελιριο or sth που σχολιαζε φωτογραφίες ανθυποσελεμπριτυ με ατάκες που παραπέμπουν στην ατάκα που είπαν στον Καπουτζιδη για τα σχόλια του για την Σουηδία στον ημιτελικό της Eurovision, you know (που truth be told ο Καπουτζιδης δεν έχει κάνει ΠΟΤΕ τόσο δευτεροτριτο χιούμορ). Βεβαια, αν τον ίδιο σχολιασμό εκανε μεσημεριαναδικο, θα το απορριπταμε ως trash, αλλα τι αστειος που είναι ο Curly Sue, χοχοχο. Μετά ο συγγραφέας ανέβαζε λίγο πιο"σοβαρα" θέματα, κανένα σχολιασμό σε σειρα/βιβλίο, ως εκεί. Και πιο μετά έγραφε (και γραφει) με το πραγματικό του όνομα στην Καθημερινή, το αστείο είναι ότι ο Curly Sue στο τουιτερ ανεβάζει τα άρθρα του Άρη Αλεξανδρή. Κατά τα άλλα έχει βγάλει Νομική (τα ΤΕΙ Νομικής στην Κομοτηνή για αυτο επιλέγει ως τόπο καταγωγής του ήρωα την Κομοτηνή που την μισει με παθος), γραφιας σε διαφημιστική, το χει με τον λόγο, μη φανταστείτε κάτι, bare minimum, γράφει το πρώτο του βιβλίο, και ΑΣ ΠΟΎΜΕ ότι έχει ενα ενδιαφέρον στορυ, τα πάντα ομως, από γραφή, χαρακτήρες και εξέλιξη τους ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ. Φυσικά και προωθείται από τα μεσα, και αναρωτιέμαι αν διαβάζω το ίδιο βιβλίο. Τι 4 και 5 αστεράκια (εδω), τι media darling κλπ. Δεν μπορώ πχ να διαβάζω για παρουσίαση του βιβλίου από φεμιναζι σαιτ της Α Μπα που έκανε δικό της μαγαζί αφού έφυγε από την Λαιφο, αυτή που έκανε τέχνη το "μου έκανε mansplaining ο υδραυλικός μου", δεν βλέπει πχ οι 3 γυναίκες που περνάνε από την ζωή του κεντρικού ήρωα (φίλη, γκόμενά ( ?) , ποια γκομενα, ας μη μιλήσω, και συνάδελφος) είναι ξεκάθαρα τοξικες,παρουσιάζονται ΟΛΕΣ ότι τον μισούν για τα ωραία του ματια, και ΟΛΕΣ είναι σκύλες, η δε μάνα του παρουσιαζεται ως υστερικη παρατημένη σύζυγος και υστερικη με την καθαριότητα? Οτι η γκομενα του πατέρα του ως απατεωνισσα ημιτρελη bimbo? Όλοι οι χαρακτήρες είναι προβληματικοι, πάει κάτι να πει για την ανθρωποφαγια του τουιτερ και των μέσων (το οποίο βέβαια ο Χωμενιδης το έκανε κλασεις καλύτερα στον Τζιμη στην Κυψέλη, αλλά τι συγκρίνω τωρα), πετάει και τα βέλη του σε εφημερίδες τύπου Lifo/Athens Voice (?) και Πρώτο Θέμα (?), εντάξει, διαβάζεται (με έβγαλε από reading slump), και όταν λεω διαβάζεται, όπως σκρολαρεις αρθρακια στο ίντερνετ on a lazy weekend, αλλά ξαναλέω ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ, το εξυπνακιστικο στιλ του Αλεξανδρή (κακή επιλογή να γράφει σε α πρόσωπο ενός ναρκισσου ηρωα) ίσως είναι καλό για τουιτς 140 χαρακτήρων ή για να σχολιάζει τις τρέσες της Μπεζεντακου, αντε να κάνει αρθρακια στην Καθημερινή (με τα πιο πολλά συμφωνώ,λιιιγο που τα διαβασα ορισμενα εξ αυτων,αλλά δεν έχει σημασία), αλλά αν θες να γράψεις μυθιστόρημα και να το εκδώσει το Μεταιχμιο ,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ, το πα ? Everyone is a fucking writer...

[Ant · Rating 1 out of 5]

Τι συμβαίνει με το Μεταίχμιο; Γενικα,τι συμβαινει με τους εκδοτικους οικους που θεωρουν οτι οι αναγνωστες αποζητουν αυτο το απλουστευμενο βλακωδες καθημερινο υφος απο ενα βιβλιο; Το γράψιμο του  Άρη Αλεξανδρή είναι εντελώς ανεπαρκές για να σταθεί ως λογοτεχνια. Οι παράγραφοι αλλάζουν άβολα με "τέλος πάντων, επανερχομαι" , "τέλος πάντων, που είχα μείνει;" τα οποία είναι εντελως γελοία, αμήχανα και φανερώνουν την ανεπαρκεια του συγγραφέα. 

Αν ήταν επιλογή του κ. Αλεξανδρή να δώσει πιο προφορικό χαρακτήρα στο βιβλίο του μάλλον έπρεπε να το ξανασκεφτει γιατί τα "τρελό!" που επαναλαμβανει μόνο λογοτεχνία δεν θυμίζουν (προτεινω και drinking game: ένα σφηνάκι τεκίλα κάθε φορά που γράφει "τρελό!". Ποιος μιλάει έτσι καταρχας; )

Και γιατί στο κάτω κατω;  Αφου υποτιθεται οτι ο αφηγητης ειναι δημοσιογράφος και στο τελος μας λεει οτι οντως γραπτως εκτελεσε την αφήγησή του,  απο πού και ως πού αφηγείται την ιστορια του "χυμα"; Αυτο θεωρουν μοντερνα γραφη αραγε στους εκδοτικούς; Μαλλον πρεπει να ανοιξουν ενα λογοτεχνικο λεξικο για να μαθουν τι σημαινει η λεξη "μοντερνος" οσον αφορα το λογοτεχνικο υφος.

Απο πλοκη το βιβλιο ειναι παιδαριωδες, μέχρι τη σελίδα 100 δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως και περιγραφεται μια καθολου πειστικη ιστορια για την πρωτη σχεση του  Ιγνάτιου μαζι με πληκτικες και αδιαφορες αναφορες στη φοιτητική του ζωη, που οσο κι αν προσπαθουν να σατυρισουν μια δεδομενη κατασταση στην Ελλαδα, δεν στεκονται με επαρκεια σε ενα βιβλιο. Οι αναγορες στη δημοσιογραφια και στ ΜΚΔ ειχαν ενδιαφερον αλλα αυτο απεχει απο το να καταστησει το βιβλιο καλο. Και όχι, δεν αναπληρώνεται η άφαντη πλοκή με κάποιο σπουδαίο και τερπνο υφος που κανει τους αναγνωστες να χαιρονται αυτo που διαβαζουν, αντιθετως, περιέχει, εκτός των άλλων, κλισε εκφράσεις όπως"ασπρισε σαν το πανι" κλπ.

Το γράψιμο γενικα είναι πολύ "βασικο", αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι. Εντελως ανεμπνευστο. Καλό ίσως για ανάρτηση στα ΜΚΔ αλλά όχι καλό για λογοτεχνία.  

Η επιμέλεια επίσης ήταν κακιστη.  Παραθέτω παράδειγμα πρότασης: "Θαύμαζα την Κορνηλία με έναν πολύ ειλικρινή τρόπο που ήξερε τι ήθελε να κάνει στη ζωή της". Θεώρησαν αυτή την κακογραμμένη και κακοηχη φράση ωραια για να παραμεινει στο βιβλίο;

Μόνο στο τελευταίο μέρος του βιβλίου υπάρχει ένα ενδιαφέρον αλλά όχι αρκετό.  Το ποιος "κατέδωσε" τον Ιγνάτιο ήταν εντελως προβλέψιμο, τα κίνητρα για τα οποία το έκανε, παιδαριωδη. 

Νομίζω φαίνεται πια ξεκάθαρα η πτώση της ποιότητας των εκδοσεων Μεταίχμιο και γενικά το φαιδρο επίπεδο των παραδοσιακών εκδοσεων στην Ελλάδα.

Συνοπτικά ένας απολογισμός των πολλών αρνητικών του βιβλίου:

1. Δεν έχει πλοκή. Είναι μια πληκτική διήγηση για να υπάρξει αφορμή για το, μεγάλο, υποτίθεται, περιστατικό της αφηγησης που είναι cancelling. Το μεγαλύτερο μέρος του μυθιστορηματος αποτελείται απο μια βαρετη διήγηση της σχέσης του αφηγητή με την συμφοιτητρια του που δεν έχει καμία ουσιαστική σχέση με την, υποτίθεται, κεντρική πλοκή.
2. Η γλώσσα δεν είναι "απλη" αλλά απλοϊκή, ενώ υπάρχουν και πάρα πολλές επαναλήψεις λεξεων, άβολα κλεισίματα και ανοίγματα παραγραφων με συνδετικες λέξεις που χρησιμοποιούν παιδάκια στο δημοτικό στις άγουρες εκθέσεις τους. Απουσία λογοτεχνικότητας, μεταφορές και παρομοιωσεις που ταιριάζουν σε ποστ σοσιαλ μίντια και όχι σε βιβλία, υπερβολική προσπάθεια να φανεί αστείο, μηδενική ευχέρεια του λόγου.
3. Η έκβαση της αφήγησης και η υποτιθέμενη ανατροπή έχουν προβλεφθεί από τον αναγνώστη περίπου στις 50 σελίδες.
4. Νοηματικά ο συγγραφέας δεν μας λέει και τίποτα, πέραν της καταγραφής του cancelling. Πάει να στήσει μια αφήγηση για σχολιασμό των μίντια χωρίς να καταλήγει και κάπου. Ο κεντρικός χαρακτήρας δεν ενσαρκώνει κάποιον συνηθισμενο ανθρωποτυπο αλλά ούτε και κάποιον ξεχωριστό. Είναι γενικά δυσδιάκριτες οι προθέσεις και μη αληθοφανη τα κίνητρα του ήρωα εντός της ιστορίας.



ΥΓ: επειδη εχω παρατηρήσει οτι διαφοροι συγγραφεις παρηγορουνται μεταξυ τους οτι οι ανεξαρτητες αρνητικες αιτιολογημενες κριτικες ειναι "πληρωμενες" -δεν μπορουν να διανοηθουν οτι ως λογοτεχνικες ιδιοφυιες που ταχα ειναι μπορουν να λαβουν αρνητικη κριτικη- να σημειωσω το αυτονοητο, δηλαδη πως ,εμενα τουλαχιστον, δεν με πληρώνει κάποιος για να γραφω τις κριτικες μου. Αν παρολα αυτα καποιος ξέρει εκδοτικούς που σε πληρώνουν για να λες αιτιολογημενα και αντικειμενικα την άποψή σου και οχι για αλλληλογαλιφιες και κολακειες μπας και πουλησουμε κανενα παραπανω αντιτυπο, ας μου στείλει πμ με λεπτομέρειες για να καταθεσω το βιογραφικό μου.

ΥΓ2: Η κριτική αυτή ειχε γραφτει μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο. Κάνω ένα update για να σχολιασω την τραγελαφικη βραβευση του στα κρατικά βραβεία λογοτεχνίας. Επιλογές όπως αυτή, εντελώς αναιτιολογητες, φανερώνουν τη βαθιά κρίση κουλτουρας που υπάρχει στον χώρο του βιβλίου. Είναι αδιανόητο ότι ένα βιβλίο με εκφραστικά λάθη κατέληξε βραβευμενο, αν εξαιρέσουμε δηλαδή όλα τα υπόλοιπα προβλήματά του.

[Lina Alsagient · Rating 1 out of 5]

Όταν συνδυάζονται η κακια και η ηλιθιότητα σε μια προσωπικότητα, δημιουργείται ενας πολυ εκνευριστικος ήρωας βιβλίου. Και αν μέσα από αυτόν τον ηρωα ο συγγραφέας προσπαθεί να θίξει πολλά ζητήματα όπως η ενηλικίωση, τα ενδοοικογενειακα προβλήματα, η επικινδυνότητα των fake news και αλλά, ίσως να δημιουργηθεί και ένα, κάτω του μετρίου, βιβλίο!

Βαρέθηκα, ήθελα να τελειώσει επιτέλους κ θύμωσα με την μια μετά την άλλη μαλακία του Ιγνατιου.
Αυτό για το οποίο προσπαθεί να μιλήσει ο συγγραφέας δεν είναι σε καμία περίπτωση το πέρασμα στην ενηλικίωση αλλα ούτε και μια καλή ιστορία για το πως ένας άνθρωπος μπορεί να χάσει τα πάντα.

[Eleana M · Rating 2 out of 5]

Είχα αρκετά υψηλές προσδοκίες… Τρελό! Περίμενα κάτι καλύτερο… Τρελό! Ήλπιζα πως θα υπήρχε εξέλιξη των χαρακτήρων… Τρελό! Ήλπιζα πως θα υπήρχε μια actual πλοκή και όχι απλά η εξιστόρηση της μιας βλακείας πίσω από την άλλη… Τρελό! Περίμενα να διαβάσω κάτι όχι τόσο απλοϊκό και, ενδεχομένως, αναμενόμενο… Τρελό!
Γενικά… Τρελό! Αν ξαναδιαβάσω αυτήν τη λέξη άλλη μια φορά, θα αυτοπυρποληθω! Είμαι λίγο μπερδεμένη σε σχέση με το hype γύρω από αυτό το βιβλίο και εν τέλει, αυτού που διάβασα. Ασύνδετο ανά σημεία, απλουστευμένο, με χαρακτήρες που δεν εξελίσσονται παρά πλαισιώνουν κάπως αδιάφορα έναν νευρωτικό πρωταγωνιστή. Μακάρι το επόμενο του ΑΑ να είναι καλύτερο… ΤΡΕΛΟΟΟΟΟΟ!!!

[Book2chance · Rating 2 out of 5]

Είναι ένα βιβλίο από ένα νέο συγγραφέα κ το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί το συγγραφικό του ντεμπούτο. Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή , κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο Ιγνάτιος ο οποίος μας εξιστορεί το πως κατέληξαν οι δικοί του μαζί και πώς είχε ως αποτέλεσμα αυτό να εγκατασταθούν στην Κομοτηνή μία πόλη που μισούσε θανάσιμα και παρουσίαζε ως την πρωτεύουσα της μικροπρέπειας κ της ασχήμιας 🤔 ένας ήρωας χωρίς ισχυρό θέλω, ένας ήρωας χώρις στόχους ,ρευστός με μοναδικό σκοπό της ζωής του να φύγει από την μικροαστική κοινωνία της πόλης του και να πάει στη μεγάλη πόλη ,την Αθήνα, όπου φαντάζεται ότι θα ζήσει τη μεγάλη ζωη.
Βλέπουμε λοιπόν αυτή την πορεία που διαγράφει από μαθητής μέχρι να επιτύχει τη μετάβαση ως φοιτητής και την προσπάθειά του να πιαστεί από έναν κοινωνικό περίγυρο τον οποίο αποζητούσε. Μία προσπάθεια να επιτύχει ως δημοσιογράφος ,αφού αυτό σπούδαζε, και τα διάφορα τεχνάσματα που έκανε στην προσπάθειά του να βγάλει κάποιο λαβράκι ή κάποιον κιτρινισμό για να πουλήσει το έντυπο για το οποίο εργαζόταν. Στο βιβλίο υπάρχουν και διάφορες γυναικείες φιγούρες οι οποίες επηρεάζουν την ζωή και τις αποφάσεις του ήρωα μας αλλά με έφερνε σε αμηχανία το ότι όλες παρουσιάζονταν σαν υστερικές καρικατούρες...

Ο συγγραφέας προσπαθεί με χιούμορ σύγχρονη γραφή και πολύ απλοϊκό λόγο να μας εξιστορήσει λοιπόν την ιστορία του ιγνάτη , στιγμές ένιωθα ότι ακούω έναν stand-up comedian ,οχι και τόσο επιτυχημένο ή ότι διάβαζα κάποια σκόρπια tweet με απώτερο σκοπό τα like. Το θέμα που έπιασε προς το τέλος το βιβλίο μου άρεσε και θα ήθελα να το είχε αναπτύξει σε βάθος.
Παρόλα αυτά το βιβλίο κύλησε γρήγορα και ευχάριστα και ίσως είναι ιδανικό για κάποιον που θέλει να χαλαρώσει το μυαλό του να αποσυμφορηστει και να παρασυρθεί σε μία αστεία περιπέτεια που θα μπορούσε βέβαια να έχει άλλες διαστάσεις πολύ πιο ουσιαστικές και με μεγαλύτερο λογοτεχνικό υπόβαθρο.

[Ανδριάνα · Rating 3 out of 5]

Μέχρι και τώρα δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που 'χει φάει τόσο θάψιμο αυτό το βιβλίο. Το πιο σύνηθες επιχείρημα είναι ότι είναι πρόχειρα γραμμένο και "όχι λογοτεχνία" και είναι αυτό με το οποίο διαφωνώ περισσότερο. Λογοτεχνία είναι όταν η γλώσσα του συγγραφέα υπηρετεί το χαρακτήρα και όχι το αντίστροφο. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση διά στόματος ενός δεκαοχτάχρονου. Αλήθεια, πόσα σχόλια θα κατηγορούσαν τον συγγραφέα για βερμπαλισμό, επιδειξιομανία και μη αληθοφάνεια αν επιδιδόταν σε επίδειξη λεξιλογίου με όχημα τον συγκεκριμένο χαρακτήρα; Αντίθετα , μένει συνεπής στο λόγο που θα περίμενε κανείς να έχεις ένας δεκαοχτάχρονος που παραδέχεται ξανά και ξανά ότι δεν του αρέσει και τίποτα να κάνει, εκτός από το να μισεί την πόλη που μεγάλωσε. Ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής μου φάνηκε ένας χαρακτήρας έξυπνος, αστείος και συμπαθητικός ακριβώς γιατί δεν προσπάθησε τίποτα από τα παραπάνω. Το βιβλίο συνολικά έμεινε συνεπές σε αυτό που υπόσχεται, μια ιστορία ενηλικίωσης με τον κεντρικό ήρωα να εξελίσσεται όπως ακριβώς αυτή υπαγορεύει: άγχος βιοπορισμού, σταδιακή απώλεια ενθουσιασμού, αποδόμηση γονέων σε βαθμό συντριβής. Προσωπικά δεν με κράτησε η πλοκή όσα θα ήθελα, ή πιο συγκεκριμένα η έκταση που δόθηκε σε κάποια σημεία αυτής αφηγηματικά.

[Vaso · Rating 3 out of 5]

Ο Ιγνάτιος γεννημένος στην Κομοτηνή, ζει μια αρκετά συμβατική ζωή από την οποία θέλει να ξεφύγει. Με την είσοδο του στο πανεπιστήμιο κατεβαίνει στη Αθήνα και προσπαθεί να ζήσει τη φοιτητική ζωή που θεωρεί ότι του αναλογεί. Γνωρίζει ανθρώπους κι η Βιργινία μία εξ αυτών, του δείχνει έναν άλλο κόσμο. Συνεργάζεται με περιοδικά, αρχικά αμησθί και αργότερα, όταν αποκτά "ρεύμα" μεταπηδά σε μεγαλύτερου κύρους κι εμβέλειας, έντυπα αλλά και ηλεκτρονικά..κι εδώ ίσως είναι η αρχή του τέλους για εκείνον....

Το βιβλίο, μικρό σε έκταση, διαβάζεται αρκετά γρήγορα. Ολοκληρώνοντας την ανάγνωσή του, προσπαθούσα να καταλάβω σε ποιο είδος ανήκει. Αμιγώς μυθιστόρημα δεν είναι.

Είναι λοιπόν ένα βιβλίο που ο συγγραφέας του θέλει να καυτηριάσει αρκετά θέματα, όπως την ανάγκη των φοιτητών να απογαλακτιστούν από τους γονείς τους, το δημοσιογραφικό σύστημα και πώς αυτό λειτουργεί και τέλος τον ψηφιακό κόσμο, όπου κρυμμένοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο και μια οθόνη, σχολιάζουμε, ανυψώνουμε/κατακρίνουμε ανθρώπους, συμπεριφορές, καταστάσεις.

[Marianna · Rating 2 out of 5]

Διαβάζω συχνά τα κείμενα του Αλεξανδρή στην Καθημερινή αλλά και στο curly sue, οπότε περίμενα κάτι πολύ καλύτερο απο αυτο το κακογραμμένο (και ενίοτε αστείο) βιβλίο. Έχει μετρήσει κανείς πόσες φορές επαναλαμβάνεται η λέξη "τρελό";! Τρελό!

[Chris Koul · Rating 4 out of 5]

Το διάβασα μέσα σε μιάμιση μέρα, χρόνο ρεκόρ για τα δικά μου δεδομένα. Το περίμενα λίγο καλύτερο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το καταπόλαυσα. Η ιστορία δεν είναι κάτι εκτός του κόσμου τούτου αλλά η αφήγηση του Αλεξανδρή είναι το κάτι άλλο! Τον αγάπησα μέσα από τα σόσιαλ και συμφωνώ πάντα με ό,τι λέει ή γράφει οπότε περίμενα ότι και το βιβλίο θα κυμαίνονταν στα ίδια επίπεδα. Το βιβλίο αυτό είναι σαν να το έχουμε ζήσει όλοι λίγο πολύ. Λατρεύω όταν ο Ιγνάτιος θάβει την Κομοτηνή, μου θυμίζει εμένα όταν θάβω την Κύπρο. Το κεφάλαιο στο τέλος με την περιγραφή του ινστιτούτου της Σύνθιας και τα τελετουργικά της, απλά επικό! Ρίχνει γενικότερα απίστευτες ατάκες μέσα-μέσα. Και εις ανώτερα!

[Κonstantina · Rating 1 out of 5]

Όχι. Από εμένα είναι όχι. Αγόρασα το βιβλίο για συντροφιά σε ένα ταξίδι, χωρία καμία προσδοκία, αν και παρακολουθώ το συγγραφέα στην εφημερίδα και στα social. Κακώς.
Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και οι εκδοτικοί οίκοι περισσότερο τυχοδιωκτικοί, αν υπάρχει κάποιος που θα ήθελε παρά τα κριτικές να αγοράσει το βιβλίο, ευχαρίστως να του στείλω με δικά μου έξοδα το αντίτυπο (είναι σε άριστη κατάσταση) γιατί δε θέλω να το βλέπω και να θυμάμαι ότι πέταξα τα χρήματά μου.
κρίμα, Πολύ κρίμα.

[Στέφανος Αλεξιάδης · Rating 4 out of 5]

Ευχάριστο ανάγνωσμα με στιγμές που με έκαναν να συμπαθήσω τον ήρωα και να γελάσω με το χιούμορ του. Το βιβλίο είναι ό,τι υπόσχεται: μια ιστορία ενηλικίωσης.

[Nikolina Bitzeli · Rating 3 out of 5]

Αξιοπρεπές ανάγνωσμα παραλίας ή "τί να διαβάσω τώρα που κουράστηκα από τα βιβλία που απαιτούν πολλή σκέψη".

Ούτε κακό,ούτε αξιομνημόνευτο.

[Xen Kontargiris · Rating 4 out of 5]

Πρώτο μου βιβλίο το 2023 το παρθενικό μυθιστόρημα του Άρη Αλεξανδρή "Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα". Επέλεξα να διαβάσω το βιβλίο του Αλεξανδρή γιατί πιστεύω ότι ανήκει οριακά σε μια γενιά με την οποία οι άνθρωποι της ηλικίας μου μιλά��ε την ίδια γλώσσα (είμαι 39 ετών κι ο Άρης 31). Την ίδια στιγμή οι σημερινοί 30άρηδες έχουν μεγαλώσει σε τόσο διαφορετικές, ως επί το πλείστον πολύ πιο σκληρές, συνθήκες σε σχέση με αυτές της δικής μου γενιάς. Αυτό ακριβώς καταγράφει ο Άρης στο βιβλίο του πάντα σε άψογα ελληνικά που είναι σήμα κατατεθέν του και καθόλου αυτονόητο για ανθρώπους της ηλικίας του (δυστυχώς). Η αφήγηση χαρακτηρίζεται από μια διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ που με έκανε να χασκογελάσω ουκ ολίγες φορές όσο το διάβαζα. Είναι ένα πραγματικά αξιόλογο βιβλίο, από έναν νέο άνθρωπο με άποψη που αντικατοπτρίζεται στην πένα του και αξίζει το χρόνο σας μαζί με έναν ωραίο καφέ ή ένα ποτήρι κρασί! Θα περάσετε φίνα, όπως περνούσε κι ο Ιγνάτιος μέχρι να πάρει την κάτω βόλτα! ;)

[George Makridakis · Rating 3 out of 5]

Η κωμική ιστορία ενός φοιτητή από την Κομοτηνή που ξεκινάει τη φοιτητική του ζωή με σπουδαίους στόχους για να καταλήξει σταδιακά σε αυτό που αποστρεφόταν.

Το μεγάλο ατού του βιβλίου είναι το τέλος του: απρόσμενο και κάπως σκληρό, αν και όχι άδικο, για τον Ιγνάτιο Καραθοδωρή. Ο βασικός ήρωας και η γραφή ταιριάζουν στην πλοκή.
Όλοι οι άλλοι χαρακτήρες είναι καρικατούρες, λιγότεροι ή περισσότερο επιτυχημένοι, και κυρίως υπάρχουν για να γίνει μια κοινωνική κριτική μέσω αυτών, με το διδακτισμό να είναι αρκετά πιο προφανής απ’ όσο θα έπρεπε.

[Tasos Michailidis · Rating 4 out of 5]

Ένα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα, με αρκετές ανατρεπτικές εξελίξεις κατά τη διάρκεια που το διαβάζεις. Πολύ έξυπνη και ρεαλιστική γραφή. Αξίζει.

[Antonios · Rating 3 out of 5]

Ένα βιβλίο που θα διάβαζε κανείς στην αίθουσα αναμονής ενός οδοντιατρείου και θα το άφηνε στο χώρο πίσω του χωρις να την ανάγκη να το ολοκληρώσει

[Dep Tom · Rating 1 out of 5]

Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να τελειώσω αυτό το βιβλίο, και αυτό από ψυχαναγκασμό, διότι δεν μπορώ να μην τελειώνω τα βιβλία που διαβάζω. Ειλικρινά δεν μπόρεσα να καταλάβω αν αυτός ο απλοϊκός τρόπος γραφής και εξιστόρησης (μιας ιστορίας που δεν είχε αρχή, μέση τέλος….) ήταν ηθελημένος ή απλά αδυναμία συγγραφής. Όπως και να έχει, τελικά δεν μπορούν όλοι να γίνουν συγγραφείς…

[Dimitris · Rating 5 out of 5]

Καλέ εμένα μου άρεσε πάρα πολύ! Πάρα, πάρα πολύ. Η ιστορία, ο Ιγνάτιος, οι μουρλοί δευτεραγωνιστές, η πρωτότυπη γραφή του Αλεξανδρή, τα πάντα. Δεν θα έπρεπε να το γράφω με τόση έκπληξη αυτό μα δεν ήξερα πια τι να περιμένω μετά τις κριτικές σας. Ευτυχώς που ακολούθησα το ένστικτό μου και το πήρα. Τρελό!

[Georexad · Rating 3 out of 5]

Πρωτότυπο, καλογραμμένο και αστείο χωρίς να στερείται βάθους. Προσωπικά θεωρώ ότι χρειαζόταν καλύτερο χτίσιμο κεντρικού χαρακτήρα, η εξέλιξη του οποίου κλιμακώνεται κάπως απότομα. Σε γενικές γραμμές με κέρδισε απόλυτα το στυλ της διήγησης εξ ου και τα 5 αστεράκια. Καλή αρχή στον συγγραφέα!

[Alexandros Zographakis · Rating 3 out of 5]

Ένα βιβλίο δεν αξιολογείται ποτέ απόλυτα, σε κάποιο αξιακό κενό, γιατί ένα βιβλίο δεν επινοείται ποτέ στο κενό. Υπάρχει πάντα ένα γίγνεσθαι, ένα αισθητικό συγκείμενο μέσα στο οποίο, πολλές φορές και ερήμην του, ο συγγραφέας κατασκευάζει το έργο του. Το συγκείμενο αυτό όχι μόνο επηρεάζει το έργο αλλά καθορίζει και τα κριτήρια με τα οποία, πολλές φορές και ερήμην του, ο αναγνώστης προσλαμβάνει το σώμα του κειμένου. Συγγραφέας και αναγνώστης καλούνται να συναντηθούν. Και αυτό δεν αποδεικνύεται πάντοτε τόσο εύκολη υπόθεση. Το Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα τού Άρη Αλεξανδρή (Πειραιάς, 1991) είναι ένα μυθιστόρημα που πασχίζει να ενταχθεί στην εποχή του αν και φαίνεται να είναι κατασκευασμένο από υλικά του παρελθόντος. Ο ήρωας αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο καταστάσεις από τη ζωή του που πιστεύει ότι τον οδήγησαν στην καταστροφή.

«Ονομάζομαι Ιγνάτιος Καραθοδωρής και αισθάνομαι ότι πρέπει να μιλήσω. Όχι ότι θα έχουν σημασία για κάποιον άλλο εκτός από μένα αυτά που θα γράψω, αλλά εγώ θα τα πω κι ας μην τα διαβάσει κανείς» (σ. 7).

Ο Ιγνάτιος, όπως διαβάσατε, έχει το θάρρος της γνώμης του αλλά και ενστικτωδώς μια επίγνωση της πραγματικότητας. Σε ένα άλλο επίπεδο βέβαια, ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας, που ανοίγει το βιβλίο του με αυτό το «κι ας μην τα διαβάσει κανείς», δεν ξεκινάει καλά. Αυτά που διαβάζουμε σε λίγα σημεία παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον. Το μυθιστόρημα, παρά τις όποιες συγγραφικές αρετές του ήρωα, γιατί ο ήρωας υποτίθεται ότι είναι ταλαντούχος γραφιάς, το σκαμπρόζικό ύφος του με το δήθεν αδυσώπητο χιούμορ, δεν καταφέρνει να πει κάτι όσο ο αναγνώστης φαντάζεται τον Άρη Αλεξανδρή να το γράφει. Το έχω αναφέρει ξανά: το πρώτο πρόσωπο είναι ύπουλη συνθήκη στο μυθιστόρημα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν χαρακτηριστικά ανεκδιήγητο τύπο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχει γεννηθεί και έχει μεγαλώσει στην Κομοτηνή. Πότε γεννιέται; Εικάζω κάπου στα τελευταία χρόνια του προηγούμενου αιώνα. Γιατί τα αναφέρω αυτά; Γιατί ο Ιγνάτιος, που προέρχεται από οικογένεια με οικονομική άνεση, παρουσιάζεται στις πρώτες σελίδες του βιβλίου να ζει σε έναν κόσμο που το διαδίκτυο (ή το «ίντερνετ» όπως επιμένει να το αποκαλεί) είναι χαρακτηριστικά απόν. Και το αναφέρω αυτό γιατί η δίνη των γεγονότων που θα τον κάνει «να χάσει τα πάντα» λαμβάνει χώρα στην Αθήνα, όπου ο δεκαοχτάχρονος Ιγνάτιος θα βρεθεί ως φοιτητής του τμήματος δημοσιογραφίας. Ο ήρωας, που όπως ανέφερα τον χαρακτηρίζει ένα ταλέντο στη γραφή, θα βρεθεί άμισθος και στη συνέχεια έμμισθος γραφιάς/δημοσιογράφος σε έντυπα/ηλεκτρονικές εκδόσεις που θα τον οδηγήσουν στην καρδιά της μεταπαράνοιας (sic) που χαρακτηρίζει τον σημερινό κόσμο, έτσι όπως τον βιώνει κάποιος μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ο Ιγνάτιος θα βρεθεί να ανακαλύπτει τη ζωή στην Αθήνα, τον εαυτό του, τον έρωτα, όχι όμως μόνο σαν να έχει έρθει από την επαρχία, αλλά κάπως σαν να έχει έρθει από το παρελθόν. Φαντάζει εξαιρετικά περίεργο στον αναγνώστη πώς ένα παιδί από την επαρχία, τη σήμερον, εμφανίζεται τόσο αδαές περί των πάντων. Είμαι της άποψης ότι ο Αλεξανδρής τονίζει εσκεμμένα αυτή την ασυνέχεια ανάμεσα στα χρόνια της Κομοτηνής και τα χρόνια της Αθήνας, για λόγους που θα εξηγήσω στην πορεία. Ο Ιγνάτιος μπορεί λοιπόν να εμφανίζεται ασυνήθιστα άβγαλτος, αλλά σε διάστημα ενός έτους θα βρεθεί κοινωνός και βαθύς γνώστης τού πώς λειτουργούν τα πράγματα σε αυτό το δημοσιογραφικό/εκδοτικό συνάφι που έχει να κάνει τόσο με τα χιπ έντυπα όσο και με τα σημερινά ισοδύναμα του κίτρινου τύπου. Το βιβλίο όμως δυναστεύεται από μια διαρκή αναληθοφάνεια σε αυτά που συμβαίνουν στον Ιγνάτιο, τουλάχιστον έτσι όπως μας τα αφηγείται, που όμως αιτιολογούνται πίσω από την ηλιθιότητά του. Γιατί το παιδί, ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής, είναι αυτό που χαρακτηριστικά λέμε «στην κοσμάρα του». Ναι, ο Αλεξανδρής διατηρεί το δικαίωμα να παίξει το χαρτί της ανεπάρκειας και της αναξιοπιστίας του ήρωά του, γιατί κάτι θέλει να υπαινιχθεί – εγώ τουλάχιστον μόνον έτσι κατάφερα να τον διαβάσω. Τι ακριβώς πιστεύω ότι υπαινίσσεται ο συγγραφέας θα το αφήσω για το τέλος.

— πλήρες κείμενο: https://www.istos.gr/literature/revie...

[Alexandra K · Rating 4 out of 5]

Πολύ εύκολο βιβλίο να διαβάσει κανείς, μπορείς να το τελειώσεις και σε 2 μέρες άνετα. Η αφήγηση είναι τέτοια που δεν σε αφήνει να το αφήσεις κάτω, νιώθεις σαν να σου διηγείται κάποιος αυτή την ιστορία τώρα, στο σήμερα, ενώ πίνετε ένα καφεδάκι, σαν να σου εξιστορεί πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην ζωη του.

Εμένα μου άρεσε. Είδα αρκετές αρνητικές αναφορές σχετικά με το συγκεκριμένο βιβλίο, ήδη όταν ξεκίνησα να το διαβάζω, οπότε είχα στην άκρη του μυαλού μου μια προκατάληψη, αλλά πλέον, διαφωνώ με τις περισσότερες. Γι’αυτό και ήθελα να αφήσω ένα review.

Πολλά αρνητικά σχόλια αφορούν τον πρωταγωνιστή, τον Ιγνάτιο. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να συγκρίνω τον Αλεξανδρή με τον Κάφκα, αλλά εμένα κατά κάποιον τρόπο ο Ιγνάτιος μου θύμισε τον πρωταγωνιστή του βιβλίου «Η Δίκη» του Κάφκα. Βλέπουν την ζωη κατά κάποιο τρόπο από το ένα παρόμοιο πρίσμα. Ένα πρίσμα που προβάλλει τον κόσμο ως «σάπια κοινωνία» και «μόνο λίγα πράγματα αξίζουν». Η διαφορά (για εμένα) έγκειται στον τρόπο που παρουσιάζεται και εξιστορείται η εκάστοτε ιστορία. Στα μάτια μου είναι «ο ίδιος χαρακτήρας σε διαφορετικό font”, με την διαφορά ότι ο τρόπος που προβάλλει ο Ιγνάτιος την αρνητικότητα του για τα πάντα, δεν σε κουράζει, λόγω του χιούμορ, του λεξιλογίου, και της έκφρασης του. Και ενώ και μου μοιάζουν ως ο ίδιος χαρακτήρας κατά βάθος, ο Ιγνάτιος (αν και όχι συμπαθής) είναι τουλάχιστον ανεκτός.
Ο Ιγνάτιος είναι όντως ένα παιδί, που δεν έχει κάποιον στόχο για την ζωη του, που δεν ξέρει που πάει με την ζωη του, και δεν ξέρει τον εαυτό του. Είναι ένα παιδί που μέσω των όσων συμβαίνουν μαθαίνει τον εαυτό του. Είναι ένα παιδί που θέλει την προσοχή και την αναγνώριση, αλλά δεν ξέρει πως να τα πάρει, επειδή δεν ξέρει που θέλει να ψάξει, ή δεν ξέρει πως να ψάξει. Ίσως γιατί δεν του έμαθε κανείς πως να το κάνει, ή ίσως γιατί βαριέται να ασχοληθεί με αυτό. Για οποιονδήποτε όμως λόγο, ξέρει ότι έχει περισσότερα να δώσει. Γι’αυτό και τον βλέπουμε να προσπαθεί κατά κάποιον τρόπο να βελτιώσει την ζωη του. Ειδικά στο τέλος. Ή ίσως απλά να θέλει την αποδοχή.

Εγώ βρήκα το συγκεκριμένο μυθιστόρημα πολύ ρεαλιστικό, μου έμοιαζε βασισμένο σε πραγματικούς ανθρώπους, δεν ξέρω αν είναι, ένιωθα όμως σαν να διαβάζω αληθινή ιστορία. Πολλοί νέοι δεν ξέρουν τι κάνουν με την ζωη τους, δεν ξέρουν που πάνε και πως να κινηθούν για τον βίο τους. Ίσως ότι είμαι 25 χρονών καθώς το διαβάζω ή ίσως ότι σπούδασα ψυχολογία, να με κάνουν να το βλέπω από διαφορετική οπτική από κάποιον που είναι, ας πουμε, 35 και τελείωσε αρχιτεκτονική. Καμία οπτική δεν είναι λάθος, απλά είναι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Μου φαίνεται οτι όντως έχω γνωρίσει άτομα στην ζωη μου που μιλάνε και εξιστορούν γεγονότα, σκέψεις και στιγμές όπως ο Ιγνατιος.
Θα ήθελα να δω περισσότερα από τον συγγραφέα, θεωρώ οτι εχει χώρο βελτίωσης, ενω ταυτόχρονα, ο τρόπος γραφής, η εκφραση, και το λεξιλόγιο σε κρατάνε συγκεντρωμένο στο υλικό που αφηγείται.

[bookellenic · Rating 5 out of 5]

Από τη στιγμή που είδα ότι το βιβλίο έχει κάποια σύνδεση με την Κομοτηνή, ένιωσα μια αδιόρατη έλξη για το ανάγνωσμα με σημείο αναφοράς την "ιδιαίτερη πατρίδα" μου, από την οποία ούτε κατάγομαι ούτε μεγάλωσα εκεί (όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο θα καταλάβουν την αναφορά, στους υπόλοιπους προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο να γίνουμε πολλοί).

Το λάτρεψα! Γραφή σύγχρονη, ειλικρινής, με μια - ίσως γενναία - δόση ενός κράματος ειρωνίας, σαρκασμού και πικρίας, που προσωπικά μου άρεσε πολύ γιατί μού φάνηκε αληθινή. Πιστεύω πως η εσωτερική φωνή πολλών ανθρώπων έχει μία μίξη αυτών των στοιχείων που εκφέρονται έτσι ή αλλιώς από τον καθένα και πάντως με το ίδιο αποτέλεσμα - την τάση να κρίνουμε οτιδήποτε ξένο, μη οικείο, μη δικό μας. Ίσως για να εξισορροπήσουμε την κριτική που (υποθέτω) ασκούμε ακατάπαυστα στον εαυτό μας.

Εντάξει, ο χαρακτήρας του Ιγνατίου δεν μένει στο απειροβλητο. Έχει δείγματα αχαριστίας, ανεδαφικής υπεροψίας (άραγε, πότε είναι δικαιολογημένη;), έναν αέρα "όλα τα δεινά του κόσμου εμένα βρήκαν, τι αδικημένος που είμαι!", με συμπεριφορά συχνά χαοτική και άγουρη, λόγω και του νεαρού της ηλικίας του φυσικά. Αλλά ο λόγος που μου άρεσε είναι επειδή δεν αναζητώ έναν εξιδανικευμένο πρωταγωνιστή. Θέλω να μάθω από τα λάθη του, να ταυτιστώ, να αισθανθώ ότι μία προσωπική αποτυχία τελικά είναι τόσο οικουμενική που τη βλέπω αποτυπωμένη με παραλλαγές στο βιβλίο που επέλεξα κάπως τυχαία να διαβασω. Μάλλον ο Ιγνάτιος με προέτρεψε να σκεφτώ για τον ίδιο με τον τρόπο που εκείνος σκέφτεται τους άλλους. Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό δεν ξέρω. Κάθε σκέψη μας, άλλωστε, είναι το απόσταγμα μιας προσλαμβάνουσας με τη δική μας ερμηνεία υπό το κόσκινο της κριτικής μας σκέψης, έτσι δεν είναι; Καλή η (αμπελοφιλο)σοφία μου;

Το ηχοβιβλίο ήταν φανταστικό (ήταν η πρώτη μου εμπειρία με ελληνικά audiobooks) και ενώ ξεκίνησα με την πεποίθηση ότι δεν θα πάρω το εγχαρτο αντίτυπο (ένα βιβλίο λιγότερο για την έρμη τη βιβλιοθήκη μου), πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι τελικά το θέλω στην κατοχή μου, θέλω να το ξανανοίξω, να το ξαναδιαβάσω (κάτι που τελευταία δεν κάνω γενικά), μέχρι και να το υπογραμμίσω -ιεροσυλία για κάποιους βιβλιόφιλους, στους οποίους συγκαταλέγομαι κι εγώ. Βέβαια μετά σκέφτηκα ότι θα καταλήξω να υπογραμμίσω όλο το βιβλίο, οπότε κρίμα η βεβήλωση.

Μετά την ανάγνωση είδα τις αρκετές επιεικώς μετριες κριτικές για το βιβλίο, με τις οποίες δεν ταυτίζομαι, όμως κάποια στοιχεία τους τα καταλαβαίνω. Η απλουστευμένη γραφή, η προφορικότητα του λόγου, ή οχι-και-τόσο φαντεζί πλοκή, ο καθόλου ιδανικός κεντρικός πρωταγωνιστής δεν αποτέλεσαν για μετά πρόβλημα, αλλά σημείο ταύτισης. Επίσης ο γρήγορος ρυθμός του ήταν ο,τι πρέπει και ως ηχοβιβλίο και για την περίοδο που το έπιασα. Για την περσόνα που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας δεν ξέρω τίποτα(αν και μια περιέργεια την απέκτησα), πάντως καταλήγω στο εκλαϊκευμένο αλλά ακριβέστατο "γούστα είναι αυτά..."

[Eleni Petridou · Rating 3 out of 5]

3 1/2 για την ακρίβεια. Το βιβλίο το άκουσα στο jukebooks με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συγκέντρωσή μου και για τον τρόπο που επηρεάζει η εκφώνηση του κειμένου την κατανόηση και την αισθητική εμπειρία.
Το βρήκα από αρκετές απόψεις ενδιαφέρον: για το σύγχρονο θέμα, για την κριτική που ασκεί στον χώρο των μίντια, για την ευφάνταστη πλοκή και τους καρικατουρίστικους χαρακτήρες. Ο κεντρικός ήρωας και αφηγητής της ιστορίας Ιγνάτιος είναι ένας αντιπαθητικός νεαρός που βιώνει διαρκείς και απανωτές ήττες - ηθικές, κοινωνικές και οικονομικές - για τις οποίες ευθύνεται κατά κύριο λόγο ο ίδιος. Αδυνατεί να κατανοήσει το νόημα της ζωής και να βρει έναν δικό του δρόμο σε αυτή, αλλά διαρκώς του φταίνε οι άλλοι.
Το ύφος του βιβλίου είναι σε κάποια σημεία εκνευριστικό, όπως και το χιούμορ του, αλλά αυτό κάπως ταιριάζει με τον πρωτοπρόσωπο αφηγητή. Δεν μου άρεσε, αλλά σκεφτόμουν: ναι, λογικά ένας τέτοιος τύπος κάπως έτσι θα μιλούσε.
Γενικά διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα και η καταιγιστική πλοκή σε παρασύρει.
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι το βιβλίο θα κέρδιζε πολλά από μια καλή επιμέλεια που θα βάθαινε τους χαρακτήρες, χωρίς να πειράξει την επιφανειακή τους αντιμετώπιση από τον αφηγητή, και θα λείαινε κάποιες ατέλειες στο ύφος. Σε κάθε περίπτωση το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί.

[Billykal · Rating 2 out of 5]

Φέτος λόγω υποχρεώσεων δεν είχα καταφέρει μα διαβάσω κάποιο βιβλίο, μέχρι το συγκεκριμένο. Και που το διάβασα, νιώθω σα να μη διάβασα κάτι... Τα θέματα που θίγονται μένουν τελείως στην επιφάνεια ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται λόγω της αφέλειας του πρωταγωνιστή. Παρόλο που γίνονται επαναλαμβανόμενες αναφορές στα "πάθη" του Ιγνατίου γύρω από τα ίδια ζητήματα, η αφήγηση δεν εμβαθύνει, κουράζει και τελικά δεν οδηγεί πουθενά.

Το 2ο αστεράκι για την ενδιαφέρουσα γραφή, η οποία ίσως φαντάζει νεανική γιατί θυμίζει κάπως σχόλια κοινωνικών δικτύων (λόγω και του background του συγγραφέα) αλλά, αν εξελιχθεί, θα μπορούσε να είναι αρκετά διασκεδαστική και ευχάριστη.

[Tassos Bog · Rating 3 out of 5]

Η ιστορία ξεκινά με τον Ιγνάτιο έναν νεαρό που ζει στην Κομοτηνή και δεν ξέρει τι θέλει να σπουδάσει, αλλά το μόνο που ξέρει είναι πως θέλει να φύγει από το χωριό του και να ζήσει στην Αθήνα. Καταφέρνει και περνά σε σχολή της Αθήνας, όχι από συνειδητή επιλογή και ξεκινά η φοιτητική ζωή. Νέοι φίλοι, οι παλιοί χάθηκαν, έρωτες, πάρτι, ποτά, ξενύχτια και γενικά μια ζωή στα άκρα.
Η γραφή του είναι πολύ απλή και αγγίζει τα όρια της προφορικότητας. Έχει εκφράσεις που ναι μεν τις χρησιμοποιούν οι νέοι, αλλά θεωρώ για βιβλίο δεν θα μπορούσαν να έχουν απήχηση καθώς κουράζουν. Η πλοκή μέχρι σχεδόν το τέλος δεν υπάρχει.

[Naya Alexiou · Rating 4 out of 5]

Spoilers*

Είναι απλό, αλλά και σύνθετο μέσα στην απλότητα του.
Το διάβασα γρήγορα, αλλά δεν ήθελα να τελειώσει.
Με χαλάρωσε, αλλά ένιωσα και σφίξιμο στο στομάχι.
Μου είπε πράγματα γνωστά, αλλά συνειδητοποί��σα και αυτονόητα.
Ένιωσα τυχερή, αλλά τρόμαξα με τη σκέψη πως αυτό μπορεί να είναι εφήμερο.

Πόσοι τελικά Ιγνάτιοι υπάρχουν εκεί έξω;

Αλλά… πόσοι περισσότεροι που δε βλέπουμε ποτέ (επειδή δε θελουμε, επειδή κρύβονται καλά ή απλά λόγω τύχης) συμβάλλουν στην πτώση και στη σαπίλα της κοινωνίας;

[Elpida · Rating 4 out of 5]

Δεν καταλαβαίνω γιατί το συγκεκριμένο βιβλίο έχει λάβει τόσο κακές κριτικές εδώ. Έχει απλή και καθημερινή γλώσσα και αυτό σε κάνει να νομίζεις ότι συνομιλείς με φίλο σου. Το διαβασα μέσα σε 2 μέρες. Η πλοκή ήταν αρκετά καλή , με μια απρόσμενη έκπληξη. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να διαβάσει κάτι χαλαρο που να τον συνεπάρει ταυτόχρονα!

[Valantis Karagiannis · Rating 2 out of 5]

Ελληνικό Page-turner με βάση μια ιστορία ενηλικίωσης. Σύγχρονη ντεμέκ γλώσσα, χωρίς ιδιαίτερη αισθητική, επιτηδεύμενοι και μη ρεαλιστικοί διάλογοι, χαρακτήρες χωρίς βάθος, πλοκή χωρίς ρυθμό επιπέδου κακής ελληνικής τηλεοπτικής σειρας (mega, Ant1), νοηματικά κενά, προχειρότητα.. αλλά συνεχίζεις το διάβασμα και το τελειωνεις....Μεγάλο σκάνδαλο κατά τη γνώμη μου η βράβευση του βιβλίου.

[Niki Varsamou · Rating 2 out of 5]

Ήταν από τα λίγα βιβλία που ενώ ξεκίνησε με ενθουσιασμό και είπα ωραία θα περάσει η ώρα από τη μέση και μετά ένιωσα πως κάτι δεν πάει καλά. Συνήθως μου συμβαίνει το αντίθετο. Στα καλά είναι ότι μπορείς να το διαβάσεις πάρα πολύ εύκολα και γρήγορα.

[Noctua · Rating 3 out of 5]

Το διαβασα σε μιση μερα. Φρεσκος λογος νεανικος, millenial. Ο συγγραφέας ξέρει να γράφει καλα με ζυγισμενες δοσεις χιουμορ...μεχρι τη μεση του βιβλίου με ιντριγκαρε αρκετα, προς το τελος εγινε καπως προβλεψιμο.