Hablar de tus monstruos no es fácil. Como cualquier adolescente, Elisabeth no tiene una vida sencilla: sus padres se han divorciado, ha cambiado de instituto, sus notas han bajado y las personas salen de su vida igual que entran... Pero a pesar de esta montaña de pólvora, hay algo que la diferencia del resto: Elisabeth tiene a Nore.
Nore la acompaña a todas horas, hace que se sienta segura y le dice lo guapa que está cuando pierde peso. Nore también le prohíbe comer, le controla las calorías y le echa bronca si no le hace caso. Y Elisabeth la escucha. Hasta que, un día, su cuerpo llega al límite y es ingresada en la Sala Blanca, donde los monstruos como Nore no pueden entrar.
Una novela gráfica que logra que veas la gravedad de los trastornos alimenticios. A lo largo de casi 200 páginas, acompañaremos a Elisabeth desde que comienza a enemistarse con su propio cuerpo hasta que llega al límite sin apenas darse cuenta.
Elisabeth es una adolescente como cualquier otra. Aparentemente, no hay ningún factor que la predisponga a sufrir un trastorno alimenticio, pero poco a poco se verá sumida en una obsesión que no será fácil de combatir. Irá disminuyendo progresivamente sus comidas, se irá debilitando, su aspecto físico se verá afectado, sufrirá problemas de salud importantes... pero Nore, su monstruo particular, el cual es la representación de sus pensamientos más dañinos, se fortalecerá cada vez más.
Uno de los principales puntos fuertes de esta obra es su cercanía. Elisabeth es alguien real y podría ser el reflejo de cualquier persona. No hay ningún suceso increíblemente extraordinario que la empuje a enfermarse, más bien es la suma de las circunstancias y la influencia que ejerce en ocasiones la propia sociedad. Si no tienes un cuerpo visualmente hermoso, es como si estuvieras condenado a fracasar. Aunque se hace de forma sutil, se consigue lanzar una crítica clara a varios temas. Y no solo eso, sino que también te hace ver la dureza del sistema sanitario a la hora de tratar los trastornos alimenticios. No voy a generalizar porque considero que eso sería un error. Seguramente, no toda la sanidad o no todos los hospitales o clínicas funcionan igual a la hora de tratar a pacientes como Elisabeth, pero impacta la forma en la que no se implican verdaderamente con ellos y el hecho de que únicamente se centren en solucionar las cuestiones físicas. La parte relativa a la salud mental, que realmente es la base del problema, está relegada, y la autora quiere que veamos que esto es un error.
La única razón por la que le resto puntuación es porque en la recta final no se incide lo suficiente en lo complejo que puede llegar a ser afrontar una terapia. No pude evitar sentir que ahí era todo muy apresurado.
En todo caso, no dudaría en recomendar esta novela gráfica. No maquilla lo delicado que es vivir lo que vive Elisabeth y sabe dar explicaciones que no resultan densas. Además, nunca se deja de lado el factor humano en favor del aspecto educativo. Ambas cosas están bien fusionadas y no da la impresiónde que el único objetivo sea aprender conceptos.
A nivel artístico, se usan tonalidades muy concretas (blanco, gris, azul...) y predomina un estilo sobrio y cuidado. Desde mi punto de vista, las viñetas están bien trabajadas y saben mostrar lo que es necesario sin necesidad de estar recargadas. Por tanto, no tengo ninguna queja en este sentido.
M'ha agradat molt! Explica molt bé tota la problemàtica del TCA i a més, al ser una novel•la gràfica, els dibuixos ajuden a entendre millor tot el procés i la lluita interior de la protagonista. És duríssim, però molt esperançador. Crec que hauria de ser una lectura obligada a les escoles i per a totes les famílies.
Czy przeczytałem go po tym jak moja narzeczona mi go poleciła? Owszem. Czy było warto? No pytasz dzika, OFKORS.
W świetny i przystępny sposób przedstawione doświadczenia osoby cierpiącej na zaburzenie odżywiania - cały ten komiks mógłbym z prawie całkowitą pewnością polecić jako formę zgłębienia tematu ZO, zarówno dla tych którzy już coś o nim słyszeli/widzieli, jak i dla kompletnie zielonych.
Walorom edukacyjnym i ocenie odejmuje jedynie to, jak przedstawione zostało wsparcie psychiatryczne od strony lekarzy i personelu szpitala - oczywiście, mówimy tu o doświadczeniach osoby, nie faktach, jednak może to sprawiać mylne wrażenie lekarz=bad.
Todos tenemos miedos y monstruos. Pero cada uno los controlamos y gestionamos de una manera distinta. Es muy fácil caer un TCA. En intentar controlar la comida, en lugar de los verdaderos problemas. En este cómic autobiográfico, Elisabeth cuenta, a través de su experiencia, cómo surgen los TCAs, cómo se desarrollan, los métodos que hay para pararlos y cómo afecta en tu día a día.
Es una lectura dura, pero necesaria en un mundo donde la publicidad de las dietas y la presión social llenan nuestro día a día. El mensaje final está claro: pide ayuda si lo necesitas.
M'ha agradat molt. Basat en l'experiència personal de l'autora que va patir un TCA i va acabar ingressada en un hospital. Crec que pot anar molt bé per prevenir, ajudar i conscienciar sobre el tema entre el públic juvenil. Ideal complementar la lectura amb el còmic «¿Y a ti qué te ha pasado?»
L'he llegit gairebé d'una tirada! Molt recomanable i una bona recomanació per a joves.
És un còmic àgil, amb bon ritme i amb els continguts tractats de manera propera. I, tot i així, tracta el tema amb matisos i complexitats, sense edulcorar-lo ni pecar d'alarmisme. Hi ha algun detall al final que a mi em genera dubtes, però globalment m'ha semblat molt complet i ben plantejat.
Pel que fa a les il·lustracions, tot i que a l'inici l'estil em va costar una mica, juga amb recursos que ajuden a explicar la història i l'acompanyen amb l'expressivitat que requereix.
Una novela gráfica sobre los TCA, donde la protagonista cuenta en primera persona cómo sufrió anorexia nerviosa de adolescente y todo su trayecto hasta el momento presente.
Se representa al TCA como un monstruo, la sombra de la protagonista, y vemos cómo va haciéndose más grande con el tiempo, el choque con la realidad y la lucha para deshacerse o no de Nore.
Me parece un cómic muy bueno, directo, sencillo, bonito y duro sobre cómo puede ser un TCA. Lo recomiendo sobre todo si tenéis algún ser querido que lo sufra, o queréis entenderlo (bien porque podéis sufrir uno o porque os interesa el tema).
Drugi najbardziej dewastujący komiks, jaki czytałem...Ale potrzebowałem go, bo dał mi ukojenie i na pewno bardzo obszernie oddaje zjawisko czyhania rzeczy, które nie chcielibyśmy, by były nasze I nie czujemy by nimi były, ale są. I nie czujemy, żeby to, co jest w nas było wiążące z tym, co wynika z pewnych naszych ran. Jak to w istocie rzeczy jest i czy to, co w nas siedzi i się kotłuje I jest częścią nas, ma swoje odzwierciedlenie w naszych sferach, rzutach i tym, jak myślimy o danych rzeczach i czy one mają raz, że odzwierciedlenie w rzeczywistości. Dwa, czy jak ma, to czy sposób myślenia o tym, wymowności i autentyczności naszych spraw oraz tego, jak wygląda biegłość i to, co nabrzmiewa w naszej głowie I nie tylko - jest obliczalne.
A wszystko ograne to wokół tematu niełatwo dla mnie i jest to jedna z bliższych mi sfer, czyli zaburzenia odżywiania głównej bohaterki . Jako osoba, która je ma mogę powiedzieć, że jest to jedna z lepszych i dla mnie uderzających tam, gdzie trzeba powieści w tej otoczce. I nie tylko w tej, a w ogóle dochodzenia do konsensusów względem znamień i nie tylko..
Niech ktoś to wyda, bo obecnie jestem rozdarty i przez to, że mnie to zniszczyło i przez to, że w Polsce tego nie ma
TW:'zaburzenia odżywiania, zaburzenia lękowe, trauma, samotność, bodyshaming, choroby i zaburzenia psychiczne, presja społeczna, anoreksja (bardziej w kontekście osób, niż wątków, gdyby sięgały po te książkę, radzę uważać).
Elisabeth es una adolescente con problemas como cualquier otrx adolescente. Pero tiene una "amiga" que la hace distinta: Nore. Nore se encarga de que no coma demasiado, de que queme todo lo que su cuerpo haya ingerido y de que no se salga en ningún momento de "El plan", el plan que la hará volver a sentirse segura y a recuperar su amor propio. Pero no todo es amor y brillitos, y Elisabeth acaba en la Sala Blanca, separada de la única amiga que le queda y sintiéndose abandonada por todos. Me gusta mucho cómo trata la autora el tema de los TCA, representándolo como monstruos independientes de ti mismx, ya que son eso: enfermedades que no puedes elegir y en muchos casos tampoco controlar. Además también menciona, aunque sea por encima, el hecho de que existen más TCA que no son solo la anorexia, y aunque creo que la bulimia está mal representada, al menos trata de darles visibilidad a esos trastornos tan invalidados. En cuanto a los dibujos, son bastante sencillos, pero no por ello peores. Al ser el tema de los TCA lo más importante de la historia, tampoco necesito que esté dibujado cada mínimo detalle, ya que solo serviría de distracción y no nos enteraríamos de lo que la autora realmente quiere contarnos. También me gusta que explique qué es lo que hay detrás de un TCA, ya que dejar de comer (en el caso de la anorexia restrictiva), es solo la punta del iceberg, pero lo que hay debajo es mucho más. Muy recomendado si tienes algún familiar que esté pasando por esto para lograr empatizar más con ellx y saber lo que siente. Reseña completa en mi blog: https://librosdeclaudia.wordpress.com...
Bardzo ważny temat, ale wg mnie poruszony w nieco niefortunny sposób. Sporo terminów medycznych, wiele zachowań pokazanych w sposób, zniechęcających do profesjonalnej opieki medycznej, co może zniechęcić młodych ludzi do szukania pomocy.
Okej uważam, że ten komiks jest wspaniały i bardzo potrzebny. I jestem sfrustrowane, że w ogóle się o nim nie mówi na bookmediach, ponieważ autorka stworzyła coś niesamowicie intymnego i budującego. Zachęcam każdego kto czuje się na siłach, aby zapoznać się z nim 🤎
Jest to powieść graficzna z dużym przesłaniem. Pokazuje nam czym są zaburzenia psychiczne ( szczególnie anoreksja), do czego doprowadza lekceważenie takich problemów, ale również mówi o tym jak je zwalczać. Anoreksja ( przedstawiana w komiksie jako demon Nora) dopadła Elisabeth w młodym wieku. Nore zmuszała ją do nie jedzenia, do robienia sobie krzywdy i liczenia kalorii. Lekarze, rodzice ,przyjaciele próbowali pomóc Elisabeth, lecz ona w chorobie nie widziała nic złego w tym co się z nią działo. Gdy dziewczyna była już przy kości to jeszcze mocniej ograniczała sobie jedzenie co doprowadziło ją niemalże do śmierci.
Mimo, że grafika może wydawać się zabawna to problemy w niej zawarte są naprawdę poważne i cieszę się, że jest książka, która pokazuje to jak zaburzenia odżywiania są niebezpieczne i jak się przed nimi bronić.
Hablar de tus monstruos no es fácil. Como cualquier adolescente, Elisabeth no tiene una vida sencilla, pero hay algo que la diferencia del resto: Elisabeth tiene a Nore. Nore la acompaña a todas horas, hace que se sienta segura y le dice lo guapa que está cuando pierde peso. Nore tambien le prohíbe comer, le controla las calorías y le echa bronca si no le hace caso. Y Elisabeth la escucha. Hasta que, un día, su cuerpo llega al límite y es ingresada en la Sala Blanca, donde los monstruos como Nore no pueden entrar.
No voy a mentir, esta novela puede ser muy dura en algunos momentos, a pesar de que la autora agregue algo de humor. El tema a tratar, los TCA, es complejo y doloroso, y una pequeña novela gráfica no puede abarcar toda su complejidad (como bien indica la autora), pero puede servir para que muchas personas abran los ojos y se den cuenta de su realidad o la de algún ser querido, o simplemente para comprender y no estigmatizar tanto a personas con estos trastornos.
La figura de Nore es una representación de un trastorno que ayuda a que les lectores podamos entrar en la psique de la protagonista y comprender un poco sus entresijos. Una decisión muy acertada y que da más viveza a la historia.
En definitiva, esta novela gráfica es dura, pero necesaria. La autora abre su corazón y se atreve a contar una dura experiencia que puede servir a mucha gente para comprender una problemática que afecta a muchísimas personas en el mundo, además de mostrar una vez más lo enferma que está nuestra sociedad con el elevado valor que le da a la estética, por encima de la salud.
Creo que es una oportunidad para cualquier persona para tomar consciencia de lo que puede llegar sufrir la gente que tiene alrededor. Seas una persona que pasa por esta situación o puedas tener contacto con alguien que está pasándola, creo que este comic es un buen punto de partida para entender qué puede llevar a una persona a sentirse y actuar así. Seamos conscientes de nuestro alrededor y actuemos en consecuencia.
I wish I could have this book a few years ago when I was 15 and food was my fear. Both ilustrations and chosen words had shown the problem in a really drastic and honest way. Some of them were really heavy for me. I loved the little part at the end with all the important information and ways of helping your loved ones who may have ED. I'm definitely gonna recommend it to my younger family members.
kurwa szkoda zw nie da sie zrobic tak by recenzje byly widoczne tylko dla ciebie... to jest tak wazna ksiazka dla mnie i dla wielu osob tu nie chce zbytnio nic juz mowic XD powiem tak zostanie ze mna na bardzo dlugo a z tylu glowy moze i na zawsze dawno na zadnej ksiazce tak nie plakalam ale kur po paru pierwszych stronach juz ryczalam a ten poradnik na koncu pls bardzo potrzebny
No recuerdo haber llorado tanto al leer un libro, quizás tenga que ver lo representada que me ví.
Ese monstruo parece un amigo, pero no lo es.
Si sufres un TCA o conoces a alguien que lo vive y te gustaría ayudar, es un libro totalmente recetado que sirve para sanar y puede que a dar un paso para la recuperación.
Quina història més dura i simultàniament tant real.
Crec que aquesta narració tothom l'hauria de llegir, no et deixa igual i a més les imatges són tant gràfiques que et fan entendre clarament la intenció de l'autora, visibilitzar el TCA i donar eines a tothom per reconèixer-ho.
Ta książka składa się z cytatów z mojej głowy. Ślicznie narysowana, kojąca i edukacyjna. Dzięki niej, wiele osób borykających się z ED poczuje się zrozumiane, a dla ich otoczenia to pozycja obowiązkowa, by mieć obraz życia z zaburzeniem z perspektywy chorego. Pociekła mi łezka :')
Llegué a este comic al pedir recomendaciones de lecturas para una adolescente diagnosticada con un TCA, y después de leerlo creo que puede ser un buen comienzo tanto para ella como para su cuidadora porque, spoiler, habla de la necesidad de pedir ayuda y de acudir a una terapeuta que busque el origen del problema.
Lectura molt necessaria per entendre i empatitzar amb el mon dels TCA. Es llegeix rapid i te un punt pedagogic, tot i ser a la vegada dura i realista, exposant temes poc parlats i sabuts