Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. Ο άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις.
Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται.
Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας.
Λέγεται πως: «Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη...»
Maro Vamvounaki (Greek: Μάρω Βαμβουνάκη) was born and raised as a child in Chania, Greece. When she was nine, her family moved to Athens where she later studied Law and Psychology. In 1972 she moved to Rhodos island and stayed there for eleven years working as a notary. Now she lives in Athens again.
Το πρώτο βιβλίο της Βαμβουνάκη που έπεσε στα χέρια μου. Και ελπίζω ειλικρινά τα άλλα της να είναι πολύ καλύτερα. Το πρώτο ένα τρίτο περίπου του βιβλίου είναι εξαιρετικό από κάθε άποψη, από περιεχόμενο, από στυλ γραφής, από ροή... Στη συνέχεια το βιβλίο φθίνει όλο και περισσότερο, καθώς μετατρέπεται σταδιακά σε έναν αχταρμά από φροϊδικές ιδέες, χριστιανικά ιδεώδη και προτροπές περί Θεού, περιττά αυτοβιογραφικά στοιχεία έλλειψη ροής και κάπου μέσα σε όλο αυτό πετάγονται και λίγες ωραίες ιδέες και γραφές. Κρίμα. Νομίζω ότι με μία καλή επιμέλεια περιεχομένου, που δεν έγινε, θα μπορούσε να είναι καλύτερο το βιβλίο. Ίσως πάλι και όχι. Δεν το συνιστώ.
Αν και αρχικά έδινε κάποια θετικά στοιχεία για την ψυχολογία του ατόμου και ίσως αποτελούσε ένα καλό βιβλίο για κάποιον που θέλει να αποκτήσει μια πρώτη επαφή με το χώρο αυτό, στη συνέχεια έχασε τον προσανατολισμό του. Τελικά, έγινε ένα συνονθύλευμα διασπαρτων απόψεων ψυχολογίας και θρησκευτικής κατήχησης. Η γενική εικόνα που δίνει είναι ότι μόνο η ορθόδοξη χριστιανική πίστη μπορεί να ανακουφίσει την ψυχή.
Αυτή είναι η δεύτερη φορά που διαβάζω αυτό το βιβλίο στα τρία χρόνια που πρωτοέπεσε στα χέρια μου. Όπως και την πρώτη φορά πήρα πολλά από την εμπειρία ανάγνωσής και είμαι σίγουρη πως η δεύτερη, δεν θα είναι και η τελευταία φορά που θα διαβάσω το βιβλίο αυτό.
Η γλώσσα γραφής της Βαμβουνάκη είναι μοναδική. Χρησιμοποιεί από ορισμούς ψυχολογίας μέχρι παραβολές, παρομοιώσεις, μεταφορές, ζωγραφίζει εικόνες για να περάσει μηνύματά και να μεταφέρει τον αναγνώστη στην εμπειρία την οποία περιγράφει, μέχρι που δανείζεται αποφθέγματα από άλλους συγγραφείς κατά καιρούς.
Στο βιβλίο αυτό διαβάζει κανείς για τον εαυτό του, αναγνωρίζει πρόσωπα του περιββάλοντος του, συμπεριφορές και αντιδράσεις οικείες, ταυτίζεται με περιστατικά που περιγράφει η συγγραφέας, προβληματίζεται με σκέψεις και απόψεις που εκφράζει και σίγουρα μέχρι το τέλος της ανάγνωσης φεύγει κανείς πολύ πιο πλούσιος απ'όταν ξεκίνησε. Και όταν ένα βιβλίο σου προσφέρει τόσες πολλές συγκινήσεις, δεν μπορεί παρά να αξίζει τον κόπο να το διαβάσεις.
Είναι το πρώτο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκης που έχω διαβάσει και οφέιλω αν ομολογήσω πως με συγκλόνισε. Αυτό το βιβλίο με βοήθησε να γνωρίσω τον εαυτό μου,να αναγνωρίσω τα λάθη που έκανα και να προσπαθήσω να βρω λύσεις!!!!Αποκρυπτογραφεί κάθε ιδέα, προβληματισμό και ενδόμυχη σκέψη με τέτοια δεξιοτεχνία και ποιητικό λόγο που σε συναρπάζει. Αυτό που μ'αρέσει ιδαίτερα, πέρα από το ήθος που προβάλλει, είναι το ότι προσπαθεί να συμφιλιώσει την Ψυχανάλυση με τη Θρησκεία και το αποτέλεσμα είναι η ηρεμία της ψυχής με νότες ελπίδας και αισιοδοξίας. Εξαιρετικό!!!!!
2,5 ενώ στο πρώτο μισό πιθανώς με κράτησε πολύ και μου άρεσε, από εκεί και έπειτα με απογοήτευσε. Έχει μερικά σημεία που αξίζουν πραγματικά αλλά θέλει υπομονή και κουράγιο για να τα εντοπίσεις.
Καταπληκτικό βιβλίο, αγαπημένη συγγραφέας. Κάθε σελίδα του έχει και κάτι να σου δώσει. Μέσα στις προσωπικές ιστορίες όλο και κάπου βρίσκεις τον εαυτό σου και νιώθεις να σε αγγίζει συθέμελα ο λιτός τρόπος που σου παρουσιάζονται οι αλήθειες. "Εκείνος που έχει δίκιο δεν ουρλιάζει. Η αδυναμία ξεφωνίζει. Η δύναμη του δίκαιου αρκεί από μόνη της να επιβληθεί. Ουρλιάζουν όσοι δεν έχουν τίποτε άλλο.(σελ.152)"
"Να γράφουμε ιστορίες για την ανθρώπινη δυστυχία, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε κάποιος που θα τις διάβαζε να γινόταν λιγάκι ευτυχισμένος." Αυτό ακριβώς κάνει το βιβλίο. Αναλύει διάφορα ψυχολογικά θέματα κι ερωτήματα με πολύ όμορφο τρόπο
Όμορφες σκέψεις από μια πανέμορφη συγγραφέα που πάντοτε έδινε δύναμη στους ερωτευμένους. Το μόνο που μου προκάλεσε μια πικρή γεύση στο στόμα ήταν το γεγονός ότι το συγκεκριμένο βιβλίο σε κάποια σημεία σού δίνει ψευδείς λόγους να... μην ερωτευτείς. Το δικαιολόγησα ως αποτέλεσμα ενός πόνου του παρελθόντος που έζησε η ίδια η συγγραφέας και δυσκολεύτηκε να το κρύψει αρκετά σε ένα τόσο "ανοιχτό" βιβλίο της. Πέρα από αυτά τα "μικρά τσιγκλίσματα" σε ελάχιστο αριθμό σελίδων, ήταν πολύ καλό. Το διάβασα πριν χρόνια και είναι στα σχέδιά μου να το διαβάσω σύντομα ξανά. Αναρωτιέμαι ποια άλλα συναισθήματα θα αναδεύσουν από μέσα μετά από τόσα χρόνια αλλαγής και ωρίμανσης.
[...]Κι αν λέγεται μια μουσική από τις παύσεις και τις σιωπές της ακούγεται, έτσι και μια ζωγραφιά, η ζωγραφιά του επίγειου ταξιδιού μας, από τις σκιές της φωτίζεται. [...] [...]Ο άνθρωπος, που έχει συναντηθεί και συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, αυθόρμητα νοιάζεται για τους άλλους και τους σέβεται.[...] [...]Κάθε ανώτερο άτομο μας φέρνει αντιμέτωπους με τις ελλείψεις και τα αδύνατα σημεία μας.[...]
Από τα βιβλία που έχω ξεχωρίσει. Με ταξίδεψε σε μέρη που μάλλον δεν ήθελα να ταξιδέψω, άξιζε όμως τον κόπο. Μου άρεσ�� το γράψιμό της, καθόλου περίπλοκο και οι ψυχολογικές αναλύσεις κατανοητές. Θα το ξαναδιαβάσω σύντομα.