Jump to ratings and reviews
Rate this book

The Implacable Order of Things

Rate this book
Winner of the José Saramago Literary Award

In an unnamed Portuguese village, against a backdrop of severe rural poverty, two generations of men and women struggle with love, violence, death, and—perhaps worst of all—the inescapability of fate.
 
A pair of twins conjoined at the pinky, a 120-year-old wise man, a shepherd turned cuckold by a giant, and even the Devil himself make up the unforgettably oddball cast of The Implacable Order of Things . As these lost souls come together and drift apart, José Luís Peixoto masterfully reveals the absurd, heartbreaking, and ultimately bewitching aspects of human nature in a literary performance that heralds the arrival of an astoundingly gifted and poetic writer.

224 pages, Paperback

First published October 1, 2000

89 people are currently reading
2290 people want to read

About the author

José Luís Peixoto

96 books2,130 followers

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
577 (32%)
4 stars
644 (35%)
3 stars
394 (21%)
2 stars
123 (6%)
1 star
55 (3%)
Displaying 1 - 30 of 223 reviews
Profile Image for Guille.
973 reviews3,140 followers
February 21, 2022

“Nadie nos mira” es una primera novela, tan propicias a los excesos inútiles, a introducirse en campos literarios en los que es muy fácil traspasar la línea roja tras la cual todo se convierte en algo afectado, forzado, artificial, en definitiva, en algo falso, por lo que sorprende que consiga eso tan difícil que es mantener el preciso y difícil equilibrio que esta arriesgada literatura por la que apuesta requiere.

Una literatura que transita por el territorio Rulfo, que trasciende los límites de la realidad, que describe un mundo detenido en el tiempo, confinado en un espacio limitado pero completo y global, en el que las personas parecen deslizarse hacia su destino fatal de un modo exasperantemente resignado, animal; un mundo donde abundan esos seres que “sin saberlo, saben muchas cosas”, en los que los sentimientos y las emociones se nos aparecen como si no hubieran adquirido aun la forma definitiva que ahora conocemos y que se nos antoja más impura. El mundo de “Nadie nos mira” es de esos que damos en llamar del realismo mágico, en el que existen voces sin cuerpo, diablos, gigantes y matusalenes; un mundo donde la naturaleza se desborda inclemente sobre las personas, donde la corteza de la civilización todavía no ha sabido cubrir, ni para lo bueno ni para lo malo, la animalidad de nuestra esencia, pero un mundo en el que ya se ha cumplido y establecido la maldición de las diferencias -caín y abel, ricos y pobres-, diferencias inmutables que repetirán sus derrotas y sus victorias generación tras generación en un círculo sin fin.

El estilo de Peixoto, muy devoto de Faulkner o Lobo Antunes, es desgarrado, lírico, alegórico, abundante en imágenes y metáforas. Todo se encuentra revestido de una triste belleza en un tiempo no lineal en el que distintas voces se entremezclan en disparos sinuosos que acaban por dar en el blanco; una literatura exigente con el lector pero, de igual forma, agradecida, de las que obligan, como ninguna otra, a hacer del libro algo nuestro.
Profile Image for BlackOxford.
1,095 reviews70.2k followers
June 16, 2020
Suffering - An Insider’s Report

To live in utter, grinding poverty is certainly to suffer. "All my days will forever be the summer roasting me like a torturer with red hot irons," says one of Peixoto's female characters. But she knows that this, as any other, is an inadequate description of the existential pain involved: "There's no way to explain all that we're saying when we say suffering." The reader comes to understand that poverty is about more than simple economics or even relative wealth.

The suffering in The Implacable Order of Things is indescribable because it takes place in a world that is surreal, a different world from that in which those who are not so impoverished exist. Peixoto's genius is his ability to allow one inside this surreal reality, not as a description but as a lived experience through the voices of those who are trapped by it, looking out to us, the rest of the world.

From this perspective, the world of poverty is inhabited largely by grotesqueries. But no matter how handicapped, disabled or inadequate, these odd people are unremarkable by local standards within their world. The illiterate shepherd beaten almost to death by a giant, but with no recourse; the young woman raped and ostracised by the pious ladies of the town, whom the shepherd marries for no clear reason; these two, living in the place of maximum suffering, the Mount of Olives, married but unable to communicate through lack of any suitable vocabulary; the Siamese twins connected only by one finger, one of whom marries in his seventies; his bride and a new mother of seventy who communicates largely through the food she cooks; the blind prostitute, blind because she genetically lacks eyes entirely, accepted by the community because she has no other way of making a living; the writer in a room without windows who scribbles throughout the night; the carpenter with only a left side that functions; the centenarian who can testify that nothing has ever been any differen, all these are normal, or at least unexceptionable in the world Peixoto creates.

What these characters perceive as real is not what folk from the other, outer, purportedly more civilised world would notice much less accept as commonplace: The local church has statues of saints but no one knows their names; the gentry, owners of everything, are never present but exert their power invisibly; meat cooked for the masters but uneaten must never be consumed by servants but given to the dogs; the priest is also the devil who taunts and tempts; a voice in a trunk recites epic poetry; unborn babies cry out from the womb; whitewashed cottages speak; the living undergo death and yet remain alive; animals act en bloc in the interests of human beings. These perceptions are not to be questioned but simply accepted as...implacable, the results of rules and traditions whose origins are permanently mysterious.

This is a world in which chance, that is an essential randomness in life, not science or superstition or religious belief of any kind, is the only plausible explanation for circumstances. The running theme is explicit: “...perhaps suffering is tossed by handfuls over the multitudes, with most of it falling on some people and little or none of it on others.” There is no way out of this cosmic lottery; the middle-class myth of self-improvement has been crushed by the power of what is solidly there. In despair, the protagonist, Jose, knows the pointlessness of his life, its futility, “I believed”, he says, “…that just by wanting, by trying hard, by working, we'd have what we longed for.” But this belief is just another source of punishment without the possibility of redemption. He knows through experience "the sad despair of having lost all certainties.”

As in Kafka, if there is a logic to this world it is hidden to its inhabitants. This world functions but its purpose is completely opaque to those through whose efforts it functions. Its meaning is created elsewhere and imposed by means which no one can identify with certainty. The source of the most debilitating oppression in this world is not injustice, or consequent suffering, in itself, but the ultimate absence of reason. Absence of reason is a definition of insanity. This is an implacably insane, as well as hot, world.
Profile Image for Alma.
749 reviews
November 5, 2020
"Penso: talvez o sofrimento seja lançado às multidões em punhados e talvez o grosso caia em cima de uns e pouco ou nada em cima de outros."

"Sentava-se ao lado do pai e ficavam os dois em silêncio. José apercebeu-se então de que, apesar de costumarem passar os dias juntos atrás do gado e, à noite, parecer que tinham falado muito, nunca realmente tinham dito grande coisa um ao outro. E sentados, lado a lado, virados para a capoeira, ficavam, como se a tarde fosse o que quisessem dizer."

"Faltou-me saber que o que é num instante o mundo, não é o mundo sempre."

"Penso: sempre e nunca mais são o mesmo lugar."

"O corpo não me pediu para dormir esta noite. Deitei-me na cama, mas os olhos não se fecharam. Fiquei na luz que me encheu: desde o céu, desde o sol, uma luz a rasgar a noite e o telhado e o meu peito, uma luz a cegar-me de tudo o resto. Com as pernas estendidas, com os braços estendidos, sem os sentir, estive deitado. Penso: talvez a dor exista para nos avisar de um sofrimento ainda maior."

"Levanto a cabeça e olho a noite no céu, não as estrelas, mas o espaço negro que as separa."
Profile Image for Ipsis.
88 reviews34 followers
November 27, 2016
Uma obra sublime... triste, complexa, densa e intensa mas sublime...

Uma expressão escrita a fazer-me lembrar Saramago de quem tenho tantas saudades...

Uma história de lugares simples e de personagens complexas... uma história de solidão e de morte...

Ao que tudo indica acontece no triste e solitário Alentejo profundo... esse Alentejo onde infelizmente prevalece a maior taxa de suicídio do nosso país... Facto que está bem patente nesta obra..

Algo que gostei muito neste livro é que a justiça chega... e quando a justiça não é divina é, pelo menos, canina!

Recomendo.

"Os homens são ovelhas  (...) que são lobos por dentro."

"Talvez os homens sejam pedaços de caos sobre a desordem que encerram."

"Doi-me o corpo e é sem o sentir que sofro."

"Ainda que o peso do meu peito seja custoso, qual é o peso de um abismo?"

"Talvez as certezas sejam uma aragem dentro dos homens."

"Um homem sem certezas perde quase tudo de ser homem."

"Nada existe onde não estou e não estou em lado nenhum."

"Conheço o tamanho curto da memória dos homens"

"Talvez a dor exista para nos avisar de uma dor maior"

"O lugar dos homens é uma linha traçada entre o desespero e o silêncio."

"Só a minha morte é minha."
Profile Image for Carmo.
722 reviews562 followers
July 13, 2016
"Penso: talvez o céu seja um mar grande de água doce e talvez a gente não ande debaixo do céu mas em cima dele; talvez a gente veja as coisas ao contrário e a terra seja como um céu e quando a gente morre, quando a gente morre, talvez a gente caia e se afunde no céu."

Este foi o segundo livro que li de José Luís Peixoto. Ficou na memória sobretudo porque foi como um regresso a casa. Peixoto fala do Alentejo como ninguém, de um Alentejo que eu bem conheço, longe do Alentejo que se tornou popularucho, do Turismo Rural ou dos Hoteizinhos vocacionados para fins-de-semana de descanso. É antes um Alentejo profundo, rural, das aldeias pequenas e isoladas, das ruas estreitas e paredes brancas, das pessoas simples e afáveis que vestem a tristeza e a solidão como uma vestimenta vitalícia. Esse é o Alentejo que só os alentejanos conhecem. Esse é o Alentejo retratado neste livro.
Nesta paisagem mítica Peixoto cria as suas personagens, umas reais outras mais enigmáticas. Ao longo de duas gerações o autor dá vida às figuras típicas e ao dia a dia de qualquer aldeia; as idas ao café, as lides habituais no campo, sempre as ovelhas, sempre o sol, o calor, tanto calor que se sente na pele, e até a fidelidade canina até ao fim. São vivências comuns, momentos de alegria, tristeza e solidão entrelaçadas com algo de fantástico e sobrenatural representado nas figuras do diabo, do gigante e no próprio desfecho do livro.
Não é um a escrita alegre, é uma escrita para refletir, densa, diria até carregada de alguma angústia, mas muito envolvente, frases cheias de repetições melodiosas que fazem com que voltemos atrás para as ler novamente.
E a morte… sempre a morte e o tempo, nos livros do Peixoto.


Em parte alguma do livro o autor diz tratar-se efetivamente do Alentejo. Eu que conheço bem a região, é que a revi na história.
Mas isso sou eu...
Profile Image for Ana.
743 reviews114 followers
August 7, 2016
3,5
Gostei muito da forma como este livro está escrito. Da(s) história(s), nem tanto, embora reconheça que retrata muito bem o ambiente e uma certa melancolia que sempre associo ao Alentejo. Mas quando a escrita é boa, a história deixa de ser tão importante, e neste caso, a escrita é mesmo muito boa.
Profile Image for João Carlos.
670 reviews317 followers
December 15, 2015

Alentejo - Portugal (Fotografia - Ana Dores)

”Nenhum Olhar” é um romance do escritor português José Luís Peixoto (n. 1974), publicado em 2000 e que recebeu o Prémio José Saramago em 2001. ”Nenhum Olhar” é o seu livro mais traduzido, com o título ”Blank Gaze” no mercado do Reino Unido e o título ”The Implacable Order of Things" no mercado dos Estados Unidos da América, ambas as edições com tradução de Richard Zenith.
O romance ”Nenhum Olhar” está dividido em duas partes: o Livro I e o Livro II, numa obra em que as personagens nos surgem como “silhuetas”, em cenários extremamente deslumbrantes, mas onde as condições climatéricas são impiedosas e inclementes.
”Nenhum Olhar” entrelaça duas “histórias” de vários habitantes de uma pequena aldeia alentejana (?), sem nome, no sul de Portugal, onde ”O ar queima, como se fosse bafo quente de lume, e não ar simples de respirar, como se a tarde não quisesse já morrer e começasse aqui a hora do calor.” (Pág. 7), dois relatos contados a partir das perspectivas próprias dos seus protagonistas e outras relacionadas com um observador não identificado e distante, duas gerações, endurecidas pela fome e pela miséria, num contexto político e social de extrema pobreza, numa ruralidade em que a labuta diária acaba por conduzir a um ciclo interminável e repetitivo de “dúvidas”, violência, vingança e morte.
No Livro I, José, o pai, é um pastor com cerca de trinta anos, solitário e taciturno, obcecado por uma rapariga com quem se acaba por casar. Uma história de “amor”, construída na dúvida e no boato, na tristeza e na traição.
No Livro II, José, o filho do José (do Livro I), também é pastor, não é casado mas tem um amor obsessivo pela mulher do seu primo Salomão. Relações e sentimentos que se repetem e se perpetuam, vidas vividas, ameaçadas pelas tentações e pelo “diabo”, avisos ignorados, num comovente relato, a morte como refúgio, com imagens memoráveis de paisagens, onde o silêncio e a “escuridão” imperam.
Em ”Nenhum Olhar” é quase total a ausência de diálogos, as personagens estão resignados à sua vida e ao seu destino, histórias de sofrimento e amargura, experiências de vida partilhada, num texto que engloba pensamentos profundos, alegorias e repetições, que se perpetuam pela quietude e pela descrição das paisagens, do montado de sobro e dos sobreiros grandes e majestosos, das oliveiras e do azeite, dos lagares e dos montes alentejanos, das ovelhas e da “cadela”, da venda do judas e dos caminhos rurais de terra batida, dos segredos e dos demónios que atormentam, o “gigante” e o “diabo”, o “demónio” e o padre, dos dois gémeos siameses, unidos pelo dedo mindinho, completamente idênticos, excepto que Moisés é dextro e Elias é canhoto, que se apaixonam pela cozinheira viúva, do homem que está sempre em casa a escrever, do velho Gabriel, um homem sem idade, que está sempre disponível para oferecer conselhos sábios, do carpinteiro Rafael e da prostituta cega, a casa dos ricos e a arca que fala, e muito, muito mais…
”Nenhum Olhar” é um excelente romance que evoca e que convoca as nossas emoções, numa escrita genuinamente portuguesa, uma prosa de assombrosa beleza, poética e subtil, com palavras e imagens que perduram muito para além do livro e que ecoam por uma “viagem” inesquecível, plena de realismo e simbolismo, por uma das regiões mais deslumbrantes de Portugal – o Alentejo – e por pessoas ou personagens que vivem e trabalham arduamente pela subsistência financeira e pela sobrevivência física e emocional.


José Luís Peixoto (n. 1974) é natural de Galveias, uma pequena aldeia, com cerca de 1.100 habitantes, situada no concelho de Ponte de Sor, distrito de Portalegre, no Alto Alentejo, “intitulada” a aldeia mais rica de Portugal, detentora de um vasto património fundiário (herdades e imóveis rústicos e urbanos) que ascende a mais de 50 milhões de euros, fruto do legado de vários beneméritos.


O pastor, o cajado, a cadela, as ovelhas, os sobreiros...


"PENSO: TALVEZ O SOFRIMENTO SEJA LANÇADO às multidões em punhados e talvez o grosso caia em cima de uns e pouco ou nada em cima de outros." (Pág. 25) (Pág. 29) (Pág. 32)

"Penso: talvez haja uma luz dentro dos homens, talvez uma claridade, talvez os homens não sejam feitos de escuridão, talvez as certezas sejam uma aragem dentro dos homens e talvez os homens sejam as certezas que possuem." (Pág. 44)


Alentejo - Portugal

“… talvez o céu seja um mar grande de água doce e talvez a gente não ande debaixo do céu mas em cima dele; talvez a gente veja as coisas ao contrário e a terra seja como um céu e quando a gente morre, quando agente morre, talvez a gente caia e se afunde no céu.” (Pág. 48 – 49)

"Um homem sem certezas perde quase tudo de ser homem. É como um corpo sem carne, é como as ideias sem o pensamento, um homem sem certezas." (Pág. 53)

"Penso: um castigo é a vida, um castigo sem falta ou pecado, um castigo sem salvação; a vida é um castigo que não se impede e que não se consente." (Pág. 55)

"OS HOMENS SÃO UMA PARTE PEQUENA DO MUNDO, e eu não compreendo os homens. Sei o que fazem e as razões imediatas do que fazem, mas saber isso é saber o que está à vista, é não saber nada. Penso: talvez os homens existam e sejam, e talvez para isso não haja qualquer explicação; talvez os homens sejam pedaços de caos sobre a desordem que encerram, e talvez seja isso que os explique." (Pág. 67)

“O teu olhar ficará no meu olhar quando morrer e, morto, contemplar as planícies que serão o teu olhar a anoitecer lento. O teu olhar ficará nas minhas mãos esquecidas e ninguém se lembra de o procurar aí. Penso: nunca ninguém se lembra de procurar as coisas onde elas estão , porque nunca ninguém sabe o que pensa o fumo, ou as nuvens, ou um olhar. E tu. Continuarás perdendo o silêncio por mãos esquecidas, irá a enterrar o teu silêncio dentro do meu peito." (Pág. 94)

“Penso: talvez haja uma luz dentro dos homens, talvez uma claridade, talvez os homens não sejam feitos de escuridão, talvez as certezas sejam uma aragem dentro dos homens e talvez os homens sejam as certezas que possuem." (Pág. 102)

"Penso: talvez o céu seja um mar grande de água doce e talvez a gente não ande debaixo do céu mas em cima dele; talvez a gente veja as coisas ao contrário e a terra seja como um céu e quando a gente morre, quando agente morre, talvez a gente caia e se afunde no céu.” (Pág. 106)

"Penso: o lugar dos homens é uma linha traçada entre o desespero e o silêncio. Queria agora sentir-me nascer. Mas continuo... E morro devagar. Dissipo-me em cada gesto deste mundo que não me pode oferecer mais nada. Tornei-me uma sombra de mim. Tornei-me uma sombra de uma sombra de uma sombra de mim. Dissipo-me no tempo e no silêncio. Penso: o lugar dos homens é uma linha traçada entre o desespero e o silêncio." (Pág. 157)

"O mundo acabou. E não ficou nada. Nem as certezas. Nem as sombras. Nem o amor. Nem o lume. Nem o céu. Nem os caminhos. Nem o passado. Nem as ideias. Nem o fumo. O mundo acabou. E não ficou nada. Nenhum sorriso. Nenhum pensamento. Nenhuma esperança. Nenhum consolo. Nenhum olhar." (Pág. 191)


Oliveiras - Alentejo - Portugal



Profile Image for Joselito Honestly and Brilliantly.
755 reviews421 followers
May 17, 2012
Portugal's answer to Czechoslovakia's "The Unbearable Lightness of Being." The unbearable and the implacable, the lightness and the order, being and things. Marry these two books and literature is complete. The unbearable, implacable order and lightness of being and things. When a novel, right off the bat, in its very title, tries to describe something which makes your mind swirl and your head spin like the possessed in The Exorcist, then brace yourself for some major, tortuous, sweet self-flagellation that will excite you with its strangeness.

Here, you ingest poetry. Almost endlessly, a relentless reverberation of rhythmic echoes or incantatory phrases, mellifluous cadence of felt sentences dancing, not explaining, melody covering plot like a blanket, calling you, summoning you to the tall tree in your backyard to hang yourself and declare, like Jose here (the character, not the author), that your death is nothing in the implacable order of things!
Profile Image for David.
1,663 reviews
April 16, 2020
A man goes into a bar one night. He see the devil. The devil smiles....

No, this is not a prelude to a joke. The novel follows the lives of two generations of shepherds living in the Alentejo region of Portugal. Both father and son are named José. They lead very hard lives. Gritty, harsh and challenging. Their lives intertwine women with some pleasure, but again, much hardship.

Among the cast of characters, apart from the devil, includes a giant, an old man of 120-150 years old, and blind prostitute. They accept their fates. They never seem to learn from the past. Maybe they don’t want to? Life is hard, so accept it. Their lives change; and yet, they don’t.

The poetic language of Peixoto makes this book so worth reading. By using simple phrases that are often repeated to make a point, it has an almost philosophical tone, where the characters reflect on the meaning of their lives. For example:

“Perhaps there is a light inside people, perhaps a clarity, perhaps people are not made of darkness, perhaps certainties are a breeze inside people and perhaps they are as certain as that can be.”

One can’t get more profound in this statement.

Peixoto also paints a marvellous image of the landscape - cork trees, the rolling fields, the cicadas buzzing, the heat and the glaring August sun. This adds to the intensity of the characters. They eke out a bare living in a harsh climate.

Loss and death are words that surface throughout. “Death is a solitude where you can’t see me, where we aren’t together” says the daughter to her aging mother. In fact, his thoughts on aging are very profound. It can be very depressing and yet there are moments of laughter, even joy.

I was hooked from the opening pages and have to admit, I loved this book. What happens, I cannot reveal. This is powerful material.

Winner of the 2001 Saramago prize.
Profile Image for Héctor Genta.
397 reviews82 followers
May 17, 2020
Leggo molto. Ogni volta che inizio un libro fatico un po' ad avvicinarmi a un nuovo stile, al ritmo e alla struttura della trama. Non sempre è facile prendere rapidamente le misure allo scrittore che ho davanti e spesso devo tornare più volte su pagine già lette per riuscire ad entrare nella storia.
Peixoto, da questo punto di vista, è una lettura particolarmente impegnativa. E stimolante, perché spesso le due caratteristiche vanno a braccetto. Nessuno sguardo è un testo paradigmatico della scrittura dell'autore portoghese: una storia che sembra scolpita nella pietra, ambientata nelle campagne dell'Alentejo, in un mondo dove il ritmo delle giornate è scandito dal lavoro, dalla fatica e dalla violenza che fanno da sfondo alle vicende di due generazioni di pastori. Detta così sembrerebbe la classica saga familiare, con intrighi, amori e tradimenti, e in effetti queste componenti ci sono tutte, se non fosse che Peixoto sceglie di trascendere da subito lo scenario rurale nel quale ha disposto le sue pedine per spostare il racconto sul piano di un realismo magico di stampo saramaghiano.
I richiami biblici dei quali è costellata la trama sono così trasfigurati e ci troviamo ad assistere a scene di vita contadina alle quali partecipano ultracentenari, gemelli uniti per un dito, il diavolo, un gigante, una prostituta cieca, un'arca dalla quale fuoriesce una voce e un cane che sa in anticipo quello che succederà… Se a questo aggiungiamo che si tratta di un romanzo polifonico con sfasamento dei punti di vista e dei piani temporali, ricco di metafore, ripetizioni, pensieri che si accavallano e caratterizzato da un timbro che cambia da potente a soffuso, da apocalittico a malinconico, ce ne sarebbe a sufficienza per mandare fuori giri la macchina narrativa.
E invece il meccanismo funziona alla perfezione. Grazie alla prosa poetica con la quale Peixoto interpreta un romanzo che si regge su una comunicazione visiva più che sulla parola. Le immagini che l'autore disegna sulla pagina sono così caratterizzate da una potenza evocativa che le fa "crescere" in maniera da offrire al lettore la possibilità di interpretarle in maniera personale e costruire così il suo romanzo. Fondamentale da questo punto di vista diventa la figura dello scrittore che vive nella casa senza finestre e che rappresenta l'autore del libro, incaricato di raccontare quello che i protagonisti del libro vivono senza in realtà vedere davvero.
Nenhum olhar, nessuno sguardo, appunto. Perché i personaggi trascinano le loro vite senza comunicare davvero, senza condivisione. Tra loro c'è troppo spazio e così non trovano le parole per dirsi le cose, per dichiarare i loro sentimenti: guardano ma non vedono.
Nessuno sguardo è un'epica tragica e commovente dominata dalla solitudine, dal silenzio e dall'inevitabilità di un destino condannato a ripetersi nel tempo ed al quale è vano provare a sottrarsi. Speranza è una parola della quale si è perso il significato e l'uomo è condannato ad espiare la sua colpa vivendo, ritagliandosi come unico spazio la possibilità di sognare.
Profile Image for Evandro.
88 reviews22 followers
April 7, 2016
Maravilhoso, este livro. Por que não lhe dei cinco estrelas, então? Porque me aflige um ateísmo subjacente que, despido da beleza literária com que o autor o veste, revela-se de uma superficialidade atroz, exatamente como acontece em Vergílio Ferreira. Reduz-se ao simples desespero do nada, o nada que é mais nada que o nada. Acontece que, no mundo real, os conflitos morais e religiosos são muito mais complexos e interessantes que isso, e a meu ver muito melhor explorados por Agustina Bessa-Luís, em A Sibila, por exemplo, ainda que não com a mesma habilidade literária e mesmo poética.

Ainda assim, trata-se de uma obra de primeira, um retrato da tristeza por excelência (à beira do inverossímil, de tão triste), de vidas que poderiam ter sido e que não foram, ou foram, porém à revelia de seus participantes - o que no caso de uma vida é o mesmo que não ter sido.

Só falta a este livro o que costuma faltar a tantos nos dias de hoje: o conhecimento verdadeiro do sagrado, para além de um jogo de mitos, de uma psicologia mística incapaz de compreender ou sequer de conceber a existência de um Criador e, portanto, de um sentido para o sacrifício e a tristeza. Mas vale como testemunho de um desespero, e lindo, magnânimo testemunho. Em seu favor, além disso, pode-se mencionar a superficialidade oposta, também comum nos dias de hoje, do homem católico neotradicionalista que subestima o desespero ao ponto de desconsiderá-lo ou de opor-lhe, crendo anulá-lo sem necessidade de maiores filosofias, a simples leitura devocional edificante.
Profile Image for jeremy.
1,199 reviews304 followers
July 28, 2009
with prose as gorgeous as the story is doleful, the implacable order of things (nenhum olhar "blank gaze") is an extraordinary novel. awarded the 2001 josé saramago literary award, jose luis peixoto's work suggests a world not too far removed from those the aforementioned nobel laureate would likely himself conjure. the fantastic contrast between peixoto's sorrowful tale and his striking, lyrical language is remarkable. the implacable order of things is an unforgettable and engrossing read, as rich in tragedy and pathos as it is in surrealistic imaginings and quiet wisdom. the characters, however forlorn, are fabulously composed, and enliven an already pulsing story. peixoto is quite the young literary sensation in his native portugal (he was born in 1974), where he is also a poet, playwright, and columnist. the implacable order of things is both a shrewd and mature work, either belying peixoto's age or foretelling what is yet to be.

i think: perhaps there's a light inside people, perhaps a clarity; perhaps people aren't made of darkness, perhaps certainties are a breeze inside people, and perhaps people are the certainties they possess.


the book was translated into english by richard zenith, who has also rendered works from fernando pessoa & antónio lobo antunes.
Profile Image for Plano Nacional de Leitura 2027.
345 reviews542 followers
Read
May 27, 2020
cativado pela profundidade de sentimentos que o contexto propicia, mas cuja universalidade o ultrapassa. O amor e os ciúmes, os anseios e desencantos, o sofrimento, a miséria, a esperança e o destino, são-nos retratados através da vida do pastor José a quem o diabo informa da traição mulher, da relação dos gémeos siameses, Elias e Moisés, de Salomão e de outras personagens que marcam o enredo que culmina numa tragédia final.

ISBN:
978-989-722-327-3

CDU:
821.134.3-31

Livro recomendado PNL2027 - 2019 2.º Sem. - Literatura - dos 15-18 anos - maiores 18 anos
Profile Image for Angie .
350 reviews67 followers
April 3, 2021
Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο
«Κανένα βλέμμα»
📚 "Σήμερα θα σ' αφήσω ξέροντας πως σου είχα αγάπη γιατί πάντα σταθηκες μαζί μου.
Και δεν ντρέπομαι πια τη λέξη αυτή που ποτέ δεν ειπαμε: αγάπη, αυτή τη λέξη: αγάπη : που ποτέ δεν προλάβαμε να πούμε και σήμερα έχω ανάγκη να την πω. (...)
Κι όσο μαύρη κι αν είναι η πεδιάδα όπου θα περιπλανηθώ στην αιωνιότητα, θα υπάρχει πάντα η οδυνηρή ανάμνηση ενός ηλιοβασιλέματος , θα υπάρχει πάντα ο καημός που μόνο να σε θυμάμαι μπορώ".

Με άκρως ποιητικό τρόπο ο συγγραφέας αποδίδει το αίσθημα της απώλειας, του πένθους, της ζήλιας και της βίας μέσα από μια ιστορία που χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο διαβάζουμε για τον Ιωσήφ τον πατέρα , ενώ στο δεύτερο παρατηρούμε τον γιο ,επίσης Ιωσήφ, να προσπαθεί τόσο να αποφύγει τα λάθη του πατέρα του που τελικά καταλήγει να τα επαναλάβει. Εκτός από τους δύο αυτούς πρωταγωνιστές ,παράλληλα μπλέκονται οι ιστορίες των σιαμαίων διδυμων αδερφών Μωυσή και Ηλία, μιας ευφάνταστης μαγείρισσας, μιας τυφλής ιερόδουλης και ενός δαίμονα που σπέρνει τη διχόνοια. Μέσα σε αυτόν τον ιδιότυπο καμβά ο αναγνώστης παρατηρεί τους ήρωες να ακολουθούν τη βιβλική τους μοίρα μέσα σε έναν κόσμο ο οποίος βαδίζει προς το τέλος του. Η πραγματικότητα μπλεκεται με τον μύθο και το αποτέλεσμα είναι γοητευτικά παραδοξο! Η ανάγνωσή του ομως προϋποθέτει συγκέντρωση και πειθαρχία καθώς πολλές ήταν οι φορές που ένιωσα να χάνομαι μέσα σε αυτό το μαύρο και πένθιμο κλίμα. Η αναμενόμενη αχτίδα φωτός και αισιοδοξίας δεν βρέθηκε πουθενά, τουλάχιστον εγώ δεν την αντιλήφθηκα. Βέβαια σε καμία περίπτωση αυτό δεν υποβιβάζει την λογοτεχνική του αξία.

📚"Ο κόσμος τελειωσε.Και δεν έμεινε τιποτα. Κανένα χαμόγελο. Καμία σκέψη. Καμία ελπίδα. Καμία παρηγοριά. Κανένα βλεμμα".

📌Το βιβλίο «Κανένα βλέμμα» έχει τιμηθεί με το βραβείο Ζοζέ Σαραμάγκου
Profile Image for Natacha Martins.
308 reviews34 followers
October 16, 2015
"Nenhum Olhar" é um livro imensamente triste, cheio de silêncios e olhares que dizem tudo. Conversa-se pouco na aldeia alentejana que o autor retrata.
As personagens vivem uma vida desencantada, algumas presas a convenções e ao que se espera deles. Vivem com a consciência de que abdicaram de lutar pela felicidade para cuidarem dos outros, para não romperem com as regras instituídas e estabelecidas. Não perseguiram a felicidade por cobardia ou porque, simplesmente, não saberiam como fazê-lo.
Outros nunca encontraram a felicidade e quando esta aparece não hesitam em agarrá-la com todas as forças que possuem. Outros ainda, tendo nas mãos aquilo que desejaram, estragam tudo por causa de mal-entendidos, da má língua do povo e da maldade de algumas pessoas.

Surpreendeu-me a capacidade de amar em gente que tem tão pouco. A profundidade dos sentimentos em pessoas que quase nunca tiveram razões para sorrir. Surpreendeu-me, ao mesmo tempo, a dormência dos que abdicaram de ser felizes e a dor atroz de quem vê a felicidade escapulir-se por entre os dedos sem que nada possa fazer para mudar o destino. Surpreendeu-me a falta de esperança e a capacidade de amar e de sofrer. Surpreende-me a imutabilidade do tempo, como se a aldeia vivesse presa a um paradoxo temporal, onde geração atrás de geração a história está condenada a repetir-se ad eternum.
Acima de tudo, surpreendeu-me a capacidade de José Luís Peixoto nos fazer sentir toda esta panóplia de sentimentos através de palavras tão simples e com a criação de momentos tão tristes e ao mesmo tempo tão enternecedores.

"Nenhum Olhar" retrata uma realidade triste com que todos nós nos conseguimos identificar, de certa forma. A vida nas aldeias isoladas, onde o tempo parece seguir outras regras, onde todos se conhecem, ou pensam conhecer e onde o destino parace ser mais certo do que a morte.

E sem nada ter dito sobre a história em si, acho que não preciso dizer mais nada, a não ser que recomendo sem qualquer hesitação. :)

Boas leituras
Profile Image for Álvaro Curia.
Author 2 books517 followers
September 4, 2020
Nenhum Olhar é o Alentejo, ou o que esse espaço algo mágico representa. Ao lê-lo, pareceu-me estar debruçado numa planície, com aquele calor que estala a alma e o vento abafado, as longas caminhadas que afinal são curtas distâncias, a sensação de solidão e introspecção que nos dá aquele amarelo palha do restolho.

Mas que desolação, que tristeza, que vazio enorme que me deixou este livro. O avesso do sofrimento é o próprio sofrimento, ao qual, portanto, ninguém escapa. Personagens tristes, presas no seu imenso mundo, repetindo erros, deixando-se arrastar numa depressão doentia.

A escrita de Peixoto é poesia, isso já sabemos. Cada frase poderia funcionar como um poema onde as referências mágicas se encaixam na perfeição: de repente achamos evidente que uma cadela viva trinta anos e que uma voz dite lemas de dentro de uma arca.

Talvez pela sua dimensão trágica e fatalista, cada personagem pareceu-me uma planície imensa. E fiquei feliz com isso. Ao contrário de “Uma Casa na Escuridão”, aqui a história não é o centro.

Uma escrita agarrada às sensações, parágrafos que pulsam e nos trazem imagens que são exatamente aquilo e, como sempre com o autor, nos fazem pensar: “é mesmo isto.”
Profile Image for citesc_cu_sufletul.
301 reviews141 followers
October 18, 2025
Când am închis ultima pagină din "Nici o privire", am avut senzația că lumea din jurul meu s-a stins pentru o clipă. Ca și cum am pășit afară dintr-un vis vechi, un vis cu praf, sudoare și tăcere, și am rămas cu gustul amar al luminii în gură. Peixoto are darul acela rar de a face din viețile mizerabile ale personajelor sale o adevărată poezie. Am citit :Câinii din Galveias" și "Cimitirul de piane", dar "Nici o privire" e altceva: mai brutal, mai mitic, mai adânc în carne și mai mușcător în suflet. Dacă în celelalte romane simți o nostalgie caldă, aici e o arșiță care nu te iartă. Satul lui Peixoto e o lume blestemată de viață însăși, în care până și Diavolul pare obosit.

Iosif, bătrânul Gabriel, prostituata oarbă, gemenii siamezi, nu mai sunt simple personaje, ci ecouri ale unei umanități care nu moare niciodată, doar se transformă și se regenerează în suferință. Peixoto scrie despre oameni care nu au nicio putere asupra destinului, dar care continuă să iubească, să dorească, să urască, să moară. Asta mi s-a părut cutremurător: cum scriitorul găsește frumusețea în neputință, cum dă sens răului, fără să-l îmblânzească sau să-l înfrumusețeze în vreun fel.

Proza lui e densă, aproape sufocantă, dar în același timp lirică. Uneori pare că citești o rugăciune scrisă de un om care a pierdut credința, sau poate halucinația unui muribund. Există momente în care simți că Dumnezeu și Diavolul stau la aceeași masă, iar satul, ars de soare și de timp, e doar scena lor comună. Am simțit romanul ca pe o incantație. Fiecare frază e o rană frumoasă, iar Peixoto nu spune povești, ci le descântă.

Mai am "Autobiografia" de citit și tare-mi mai doresc ca Peixoto să-mi mai bucure sufletul și cu alte scrieri. Tot mai sper la niște reeditări pentru "Cimitirul de piane" și "Nici o privire".
Profile Image for Tadzio Koelb.
Author 3 books32 followers
July 27, 2012
A piece that got bumped from the Literary Review for lack of space:

From the Mount of Olives farm, absentee landlords dominate local finances. In their abandoned mansion a voice rambles from within a trunk, speaking aphorisms that recur in the minds of locals. In town, meanwhile, the devil trades hurtful gossip with villagers who drink at Judas’ general store. Donning a chasuble, he performs weddings at the local church, dooming the unions at which he presides.

José is a shepherd on the Mount of Olives estate, regularly beaten by a nameless giant who sleeps with José’s wife. The devil urges José to catch her in this infidelity and then commit suicide. Siamese twins Moisés and Elias, joined at the last knuckle of one finger but refusing separation, marry a cook who expresses herself through sculpted food. A contracting collard-green vagina for dinner hints at barrenness, but they nevertheless conceive. When the twins eat a fatally poisonous valentine, the cook goes mad. One-eyed, one-armed, one-legged carpenter Rafael marries a blind prostitute; when she dies delivering a stillborn child, Rafael saws off his remaining leg and sets himself on fire.

Life is strange and shocking in this little Portuguese town, and yet as a chronicle of that life, Blank Gaze is strangely devoid of tension, momentum, or evolution: in their place are detachment, and the arbitrariness of coincidence.

This is not unintentional: here is a static place, where “for thirty years the same men would come on the same days to buy the same quantities of cork, the same amounts of wheat and olives, paying the same price as in previous years”. Style echoes the theme of changelessness, for although it often veers from third person to first and from character to character, the narrative nevertheless remains deeply impersonal. The voices are barely differentiated, and as a result seem intractably that of the author.

Formerly a poet, José Luís Peixoto has a great capacity for making phrases, but will regularly over-indulge, with awkward results. What does it mean, for example, to say that “men are sheep that don’t sleep”? The voice in the trunk bears an unfortunate resemblance to Kahlil Gibran, and Blank Gaze quickly accumulates vacant platitudes and flimsy truisms – so quickly that we cannot help but wonder if they are purposefully empty.

Peixoto offers many clues to his intentions – in fact, Blank Gaze seems sometimes to consist of little else, delivered with hammer-like subtlety – and yet they prove impossible to follow. The carpenters and shepherds of Mount of Olives have biblical names, but all the women are nameless; children inherit acquired traits (such as bruises) from their parents, implying an emblematic rather than genetic legacy. We meet a disembodied voice and a devil. Temporal things are called eternal.

It remains difficult to know what all this means. Symbolism normally highlights the themes arising from a novel’s characters and situations, but in Blank Gaze, every character and each situation is treated as symbolic, and the purpose of the exercise becomes impossible to judge. Is this an allegory – and if so, of what? Is it a meta-fiction intended to disclose the mechanical God of literary symbolism? Storytelling as exegesis?

Perhaps it is none of these. The instinct to plumb for depth even where none is apparent is a commendable one when dealing with the atypical in art, but when Blank Gaze ends without resolution, readers will be forgiven if they turn the question on its head, to ask: has the author demanded more of me than I am accustomed to give, or required too little of himself?
Profile Image for Ron.
Author 13 books79 followers
September 17, 2008
Very poetic style, with the perspective shifting frequently among the various characters and sometimes to a third-person omniscient narrator (who I think may be a writer-character who is never seen, but referred to several times as writing in a windowless room). A bit frustratingly elliptic at times, but hypnotic in its dream-like imagery and the precise beauty of individual sentences and paragraphs.

LATER: So I moderated a panel discussion with Peixoto, and we were talking about the novel's roots, and he mentioned the religious undercurrents, and that's when I had an insight: I had so wanted to avoid using the words "magic realism" to describe the story, because that phrase has been rendered meaningless by over use, but it's very much like the stories in the Old Testament, where the most miraculous things happen to people, and they just accept them as the way things are sometimes.
Profile Image for Hyperliteratura.
153 reviews160 followers
August 13, 2017
Scriu în cap la articolul ăsta despre Nici o privire a lui José Luís Peixoto încă dinainte de a termina cartea. Asta pentru că-mi făcea rău fiecare rând de pe fiecare pagină și pentru că aveam nişte frisoane atât de tăioase și de acute, încât aveam impresia c-o să mă sufoc dacă nu-mi orânduiesc undeva gândurile despre asta. Nici o privirecuprinde toate cărțile bune pe care le-am citit vreodată în realitatea asta imediată și incertă în care îmi strunesc zilele.

Numai când mă gândesc la ce-am citit, mă încearcă o senzație acută de greață, ca și cum toate viscerele și organele mele caută să se contracte și să se facă ghem. Pe măsură ce dădeam paginile mi-era frică și simţeam că-mi cedează orice rămășiță de umanitate şi de încredere. Pentru că astă carte era și pentru că urma s-o termin și n-avea cum să mai fie. Deplângeam o pierdere înainte ca ea să se-ntâmple efectiv. Sau o moarte.

Citește continuarea aici https://hyperliteratura.ro/nici-o-pri...
Profile Image for teresa.
13 reviews
March 14, 2012
Este livro é um "poema" muitíssimo bem escrito. O ambiente é de tragédia iminente no interior de cada personagem. Passa-se no alentejo e o ambiente é quente, nostálgico, de solidão devastadora tal como a paisagem alentejana. Carregado de grande riqueza interior dos personagens, duma tristeza imensa de quem perde o pouco que conseguiu... Com algumas notas de fantasia que nos transportam para uma outra dimensão como quem quer chegar mais longe, para além do que a realidade tem para nos dar.
Foi dos primeiros livros do autor mas denota já a sua imensa sensibilidade e talento grande na Escrita. Aconselho a leitura. Boas leituras!
Profile Image for Margarida Galante.
452 reviews40 followers
February 8, 2021
Um livro muito duro e triste. A tristeza, a traição, a depressão, a morte, estão presentes nas inúmeras personagens e ao longo das duas gerações que a história percorre. Confesso que me custou um pouco "entrar" na história e apenas na segunda parte senti que a leitura fluía. A presença de elementos mágicos não ajudou. Apesar disso, adorei algumas das personagens fantásticas como os gémeos siameses Moisés e Elias, o velho Gabriel com mais de 150 anos ou o mestre Rafael e a sua história tão trágica. E gosto sempre muito da forma como o José Luís Peixoto descreve o universo rural. Foi com este livro que JLP ganhou o Prémio Saramago.
Profile Image for Alessandra.
153 reviews26 followers
November 2, 2022
Una sorpresa.
Ci ho messo un po' a connettermi con la scrittura di Peixoto. è prosa poetica ed è personalissima, ripetitiva, ciclica, primitiva.
Ci ho trovato bellezza e poesia. Ed è stato bellissimo.
Profile Image for Vicente.
74 reviews39 followers
February 8, 2020
Uma história da ruralidade (que nos passa despercebida neste mundo fervilhante) e da inexorabilidade triste da vida, que nem a beleza das palavras de José Luís Peixoto consegue iluminar.

Não sendo um page-turner, é um livro pequeno e de leitura relativamente rápida, embora as palavras exijam alguma contemplação. A prosa é indizivelmente bela e coerente, não nos permitindo evitar a realidade nefasta que o livro trata.


Qualidade literária: 5/5
Enredo: 4/5
Profile Image for Vivian Matsui.
Author 3 books20 followers
May 8, 2019
Uau. Penei na leitura deste livro. Leitura sofrível, muita tristeza, tudo poeticamente arrastado. (Isto é um elogio.) Os autores contemporâneos portugueses estão fazendo magia com as palavras. Quando terminei a parte I do livro já senti que o precisava reler. Mas sem urgência, porque, céus, que embaralhamento das entranhas... é preciso me recuperar um pouco, antes.
Profile Image for Grecia.
11 reviews1 follower
May 12, 2010
This is one of my favorite books ever! The prose was so poetic and transcendent. Every sentence evoked a different feeling which I felt deeply every step of the way. The tragic love stories moved me to tears, and the different points of view make for a wonderful story.
Profile Image for Sara.
607 reviews67 followers
April 5, 2021
Gostei imenso, não fosse o José Luís Peixoto um dos meus autores favoritos.
Um livro que se lermos em voz alta, facilmente reconhecemos um ritmo só dele, poético, nostálgico e melancólico. É tão triste que chega a corroer-nos por dentro. É vermos o tempo a passar e o destino a traçar-se e ficarmos apenas e só a observar, sem poder fazer nada. A sofrer juntamente com as personagens.
É um livro curto mas com o dimensão certa. Acho que será um excelente opção para quem quer começar a ler o autor, tem tudo aquilo que o representa.
Profile Image for iiris helin.
58 reviews5 followers
October 6, 2025
karm. autor sai hakkama, portugali keev soonjs jõudis üle kogu euroopa kultuuride kohale, sombusesse tartusse. tunnen end nagu küünla taht, mis raamatu lõpu poole ära puhuti ja siis veel puhuti ja veel puhuti ja veel puhuti.
ja siis veel saatesõna otsa ja pisarad võivad alata.
Profile Image for Emma Lotta.
33 reviews4 followers
February 15, 2022
Kuigi ühe poole raamatust lugesin läbi eelmise aasta aprillis ja teise poole ühel selle aasta veebruariõhtul, annan ikka 5 tärni. Lein, mis teoses vaikse Portugali küla ja selle elanike näol laiali laotub, on pime, tühi ja igavene. Tegelased räägivad ja elavad vaid sümboolselt, tegelikult ei oma nad oma elu üle mingit kontrolli, saatuseid juhitakse kusagilt kaugelt ja päevast päeva irvitab näkku baarileti taga istuv kurat, punase veini pokaal ees. Ometi ei vaju teos sügavale pessimismi, vaid laseb tänu oma erakordsele poeetilisusele kõlada sellel suurel ja ajatul inimlikul aspektil, mis millegipärast ikka lootusrikkana mõjub. Olles hiljuti näinud filmi ”Drive My Car”, mis samuti leina käsitleb, jääb filmi ja raamatu koosmõjul kõlama suur ja helge kurbus, mida ma kuskile liigitada ei oska, niivõrd eluülene on too.

”Ma mõtlen: võib-olla on inimeste sees valgus, võib-olla selgus, võib-olla ei olegi inimesed pimedusest tehtud, võib-olla puhub kindlustunne inimese sees nagu värske tuuleõhk ja võib-olla on inimene see, milles ta kindel on.”
Displaying 1 - 30 of 223 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.