Հեղինակը վեպում նկարագրում է Հայաստանը 10-րդ դարում` արքա Աշոտ Բ Երկաթին, իշխան Գևորգ Մարզպետունուն, հայ-արաբական պատերազմը, երկրի ներսում տիրող իրավիճակը, տարբեր իշխանների ու նախարարների քաղաքականությունը և այլն։ Վեպը հիմնված է իրական պատմական փաստերի վրա։
Muratsan (orig. Grigor Ter-Hovanissian, December 1, 1854 , Shushi - September 12, 1908 , Tbilisi) was an Armenian writer, the author of "Gevorg Marzpetuni", an historical novel (1896) set in Armenia in the 10th century.
Muratsan studied at Shushi diocese school, then moved to Tiflis (Tbilisi), where he worked as a teacher and accountant and remained for the rest of his life. He became famous after the production of his historical drama "Ruzan" at a Tiflis theatre in 1882. He was the author of many short-stories and novels, including "The Apostle" (1902). An intensely nationalistic writer, Muratsan was a nineteenth-century romantic in style and an advocate of traditional cultural and religious values.
Ten years after his death, Muratsan's properties in Tiflis were expropriated in the Russian revolution. A collection of stereopticon pictures of ancient Armenian ruins, in the possession of an American great-grandson, is thought to be the only remnant of his personal library.
<<Գևորգ Մարզպետունի>>գիրքը կոտրեց իմ մեջ էն կարծրատիպը, թե պատմական գրքերը անհետաքրքիր են ու դժվարությամբ են կարդացվում ...հա ու էս գրքից հետո ավելի սիրով կկարդամ Սամվելը...
Ազգերի զորությունը ընտանիքների մեջ է: Զորավոր է այն ազգը, որն ունի զորավոր ընտանիքներ, սիրով, միությամբ, առաքինի և հավատարիմ կենակցությամբ ապրող ընտանիքներ: Այն գեղջուկ խրճիթները, որոնց մեջ ապրում են ցնցոտիներով ծածկված մանկտիք, որոնց շատ անգամ արհամարհում են մեծամեծ իշխաններ, նույնիսկ դրանք են, որ ամփոփում են իրենց մեջ հայրենիքի ուժը: Սիրեցե՛ք միմյանց, այդ սերը կերջանկացնի ձեզ և ձեր զավակներին: Ով որ կամենում է զորավոր տեսնիլ յուր ազգը և հաղթող` հայրենիքը, նա ամենից առաջ ընտանիքները պիտի խնամե. ինչպես մի հոգատար պարտիզպան, որ ծառի ճյուղերը զորացնելու և նրանից պտուղ քաղելու համար խնամում է ծառի արմատները, որոնք թեպետ հողի մեջ են թաղված և չեն երևում մարդկանց , բայց իրանց մեջ ամփոփում են ծառի կենդանությունը։ Ինչպես որ չի կարող ապրել այն տունկը, որի արմատները չորացած են կամ որդնակեր , այնպես և կանգուն չի մնալ այն ազգը , որի ընտանիքում տիրում է ապականություն, որոնցից հալածական է սերը, միությունը, առաքինությունը և, նամանավանդ Աստծո երկյուղը։
Հիմա չեմ էլ հիշում, կարդացել էի, թե չէի կարդացել։ Բայց որ կարդացվում է մի շնչով, էդ հաստատ։ Առաջին մասը լրիվ հազար ու մի գիշեր է, ու հաջող էլ է։ Վերջում արագ։ Էլեկտրոնայինը, գիտեք։
Great book! The beginning seemed drawn out, but the rest of the story made up for it. The mixture of dramatization, historical narration, and religious tellings were educational. The individuality of each character was displayed in dialogue along with great Armenian vocabulary. A tale of patriotism, and love for ones family, a must-read for any literary enthusiast.