Ich glaubte, mein Vater sei Gott: Wahre Geschichten aus Amerika

by Paul Auster

Unusual book

Genres: Nonfiction, Short Stories, Essays, Memoir, Anthologies, The United States Of America, Biography

407 pages, Paperback

First published September 1, 2001

About the author

Paul Auster was the bestselling author of 4 3 2 1, Bloodbath Nation, Baumgartner, The Book of Illusions, and The New York Trilogy, among many other works. In 2006 he was awarded the Prince of Asturias Prize for Literature. Among his other honors are the Prix Médicis Étranger for Leviathan, the Independent Spirit Award for the screenplay of Smoke, and the Premio Napoli for Sunset Park. In 2012, he was the first recipient of the NYC Literary Honors in the category of fiction. He was also a finalist for the International IMPAC Dublin Literary Award (The Book of Illusions), the PEN/Faulkner Award (The Music of Chance), the Edgar Award (City of Glass), and the Man Booker Prize (4 3 2 1). Auster was a member of the American Academy of Arts and Letters and a Commandeur de l’Ordre des Arts et des Lettres. His work has been translated into more than forty languages. He died at age seventy-seven in 2024.

Reviews

[Paul Bryant · Rating 3 out of 5]

In 2003 I bought a copy of True Tales of American Life, edited and introduced by Paul Auster. The copy was second hand and was inscribed on the title page

To Fluffykins Bunny

Love from the Rabbit with Medium Sized ears

xxx

I wondered who these creeps were. I tried reading the book and got bogged down around page 50 because it turned out that the true tales were all two pages long and relating wildly improbably co-incidences to which the only possible reaction was "oh yeah? you don't say so" with one eyebrow raised extremely high. I stashed the book on the top shelf of my tall bookcase and forgot it.
In 2005 there was a minor domestic incident, the details of which I do not need to enter into, and I found myself staggering backwards into the said tall bookcase. It shuddered and some books looked like they would fall out but only one did. An edge of it caught my nose quite painfully on its way to the ground. It was True Tales of American Life.

In a rage I packed it and several others up in a box and took them to the Oxfam shop.

In 2008 I was holidaying in Devon (which is hundreds of miles from Nottingham, a very pleasant part of England). Naturally I was poking around the one bookshop in the pretty market town of Okehampton – it was one of those with stone floors and ridiculously narrow staircases to the various floors, and I turned awkwardly and sort of fell against one of the bookcases. Several books cascaded down around me and in great embarrassment I began replacing them. I noticed that one of these books was none other than True Tales of American Life. Whimsically, I opened it and looked at the title page, and there I saw

To Fluffykins Bunny

Love from the Rabbit with Medium Sized ears
xxx

Incoherent with the majestic profundity of this amazing occurrence, I explained to the woman serving in the shop that this very book was the one which had fallen on my nose in Nottingham three years previously. She raised one eyebrow, her left, and said

"Oh really? You don't say so."

[Alice · Rating 4 out of 5]

This is the perfect book to read before bed, because you can read it in tiny chunks, but it's also the worst book to read before bed, because you think, "just one more tiny chunk! Look how tiny!" and then you've read 30 more and it's 2 a.m.

I love this book. It's hard to believe that there are so many magical moments occurring in people's lives, but hell, I want to believe it.

[Shaghayegh · Rating 5 out of 5]

این کتاب با اختلاففففففففففففففف زیاد مورد علاقه ترین کتابمه. بالاتر از داستان های دیکنز و داستایفسکی.
داستان اینه که پل استر تو رادیو یه برنامه کوتاه داشته که قرار بوده هر هفته یه داستان کوتاه بخونه و همزمان یه سری کارای خودشم داشته جلو میبرده. بعد وقت نمیکرده این برنامه رادیویی رو درست هندل کنه و میخواسته ولش کنه که زنش میگه به شنونده ها بگو واست داستان کوتاه بنویسن و اونا رو بخون. خلاصه کلی براش نامه میاد و هرکی داستانای خودشو مینویسه. تو مقدمه نوشته شده که با این کتاب اشک میریزی و میخندی و فکر میکنی و الخ. واقن این اتفاق میوفته. داستانای واقعی زندگیشون رو مینویسن مردم عمومن دو یا سه صفحه ست داستانا. و تقریبن همشون از اون داستانای عجیبیه که یکی واسمون تعریف میکنه. من خودم کلی ازین داستانا دارم و وااااقن لذت زیادی میبرم از شنیدن خاطرات عجیب بقیه. اسم اصلی کتاب
عه که اسم یکی از داستاناستI thought my father was God
یه فصل کتاب در مورد مرگه. اکثر داستان ها اینطورین که قبل از اینکه یکی بمیره، اطرافیانش یه طوری متوجه شدن. یا خواب دیدن یا جلوی چشمشون اومده و اینطور چیزا. احتمالن ادمای زیادی شاید فک کنن این داستان ها واقعی نیس ولی ازونجایی که خودم دقیقن 3 نفر رو همینطوری از دست دادم و فهمیدم قبل از مرگشون که میمیرن واقن خیلی ارتباط برقرار کردم و گریه کردم با داستانای زیادیش. اینکه چقد همه ادمها شبیهن و تجربه های مشابهی دارن. بعد که کتاب تموم شد، اغراق نمیکنم، مثل مسلمونا که بعد از خوندن قران کتاب رو میبوسن و به پیشونیشون میزنن، داشتم همین کار رو با این کتاب میکردم. احتمالن اگه بخوام یه کتابی رو برای همیشه انتخاب کنم و با خودم ببرم همه جا این کتابه. ترجمه روونی هم داشت ولی احتمالن یه ذره تو دو سه تا داستان سانسور اتفاق افتاده باشه. کاش از بین همه داستان هایی که برای پل استر اومد، میشد همشون رو خوند و نه فقط این 180 تا رو. میگردم دنبالشون ببینم جایی پیداشون میکنم یا نه.
🤍🤍🤍🤍

[Mohammad Ali Shamekhi · Rating 4 out of 5]

با ارفاق چهار ستاره چون ترجمه اش مشکوک بود جاهایی

من که با بخش های عمده ای از کتاب حال کردم، هم از نظر دست گذاشتن آگاهانه و ناآگاهانه روی بعضی بصیرت های نافذ در مورد زندگی و ... هم از نظر نشان دادن زندگی درونی آمریکایی. یکی از چیزایی که آزارم داد دسترسی نداشتن به اصل کتاب بود و ترجمه یه جاهایی واقعا رجوع به اصلو می طلبید. جایگاه نظارت پل استر هم جایگاه جالبی بود همه ساز خودشون رو می زدن اما استر داستان ها رو طوری گزینش کرده بود که همه جا تصادف، درک نکردن، گره های باز نشدنی و ... دیده بشه

[Marco Tamborrino · Rating 5 out of 5]

"Non so cosa sia più straziante: il dolore manifestato apertamente o quello sopportato di nascosto per non affliggere coloro che amiamo. Ma so che quella sera nel seminterrato ci stringemmo l'uno all'altra e sfogammo tutta l'infelicità che ci aveva condotti ai nostri segreti e solitari muri del pianto. E da allora non abbiamo mai più sentito il bisogno di piangere da soli."

Quando Paul Auster lanciò questo progetto, chiese solo due cose agli americani: che le loro storie fossero vere e brevi. Ed è questo a essermi piaciuto così tanto. L'incredibile veridicità della maggior parte dei racconti. Incredibile perché è difficile immaginare che certi eventi siano realmente accaduti a persone comuni. Tra queste pagine troviamo le lacrime e i sorrisi, la morte e la vita. Ci parlano dell'America da un punto di vista qualsiasi. È l'America dei suoi abitanti, l'America restituita al suo popolo. Paul Auster è sceso dal gradino dello scrittore e ha chiesto a agli americani di scrivere per lui. Li ha presi per mano e li a guidati nei loro ricordi, nei loro dolori e nelle loro gioie, creando questo piccolo gioiello.

Una raccolta di 126 racconti che soprendono per la loro forza e per la verità che trasudano. Ci raccontano anche di come la scrittura possa aiutare a esorcizzare i propri demoni, di quante cose saremmo capaci di liberarci se scrivessimo tutti. Paul Auster ha restituito alla letteratura una certa poetica del vero, e per una volta l'America non ci appare Hollywodiana come nei film, ma così umana che non riusciamo nemmeno a riconoscerla.

[Ana · Rating 5 out of 5]

Brilhante! Um desafio lançado ao comum mortal americano resultou num belo livro recheado de histórias simples, tristes ou hilariantes, geniais! Algumas fizeram-me rir muito, outras sorrir pela delicadeza e ingenuidade, outras deixaram-me pensativa ou em pranto.
Posso dizer que a ideia de não devolver o livro à Biblioteca passeou pelo meu pensamento, mas isso seria brutalmente criminoso. Mais ninguém iria ler este achado!😏
Decidi assim que hei de comprar o livro para o possuir em liberdade, podendo sublinhar e ler histórias a pessoas de que gosto, quando me apetecer! 😎

[María Greene F · Rating 5 out of 5]

AMO a este libro. No es realmente de Paul Auster, sino que es sobre anécdotas reales que él recopiló a través de un programa de radio. Yo no he leído cosas todavía suyas, así que no puedo decir mucho de su habilidad como autor, pero igual se nota que hubo una mano literata que arregló los relatos porque SON TODOS INCREÍBLES, así que bien por Auster que puede ser un escritor fantasma cuando se le pide. O su pluma es buena, o las historias son buenas. Probablemente las dos, y así el libro FUNCIONA.

El proyecto es buenísimo... el proyecto de dejar a la gente hablar, y de que cuenten sus propias cosas (a través de Auster). Me recuerda a ese fragmento de la típica Desiderata que siempre está en los carteles inspiracionales de las ferias, que dice: "Escucha al aburrido y al ignorante, ellos también tienen su historia". Con esto no digo que la gente no escritora sea aburrida e ignorante... pero sí creo que, aunque todo el mundo tiene algo interesante que contar, no siempre está el encanto para decirlo, ni el saber usar las palabras adecuadas, como probablemente sí tiene Auster. Como, de hecho, hizo.

Para mí es tan así, que este es de los pocos libros que encuentro que no tiene desperdicio, de los pocos que tengo en copia física, ahora que estamos en la era de la tecnología. Está separado según categorías: amor, animales, objetos, muerte, viajes, cosas así, y lo mejor de todo es que CADA RELATO ES VERDADERO. O eso se supone. Y es que yo soy fan absoluta de todos los relatos verdaderos, porque cuando los pienso, y los estudio, imagino que también logro averiguar más cosas de este misterioso universo.

Obvio que tampoco es perfecto, a veces se pone muy patriota, por ejemplo, en los relatos de guerra, y luego uno siempre se pregunta cuál fue el criterio de elección general... pero aún así lo recomiendo TOTAL Y COMPLETAMENTE. Se supone, o al menos en la carátula de mi edición, dice que refleja la cultura estadounidense, recopilando historias de su gente... pero yo creo que, más que eso, y sin ánimo de ponerme snob y grandilocuente, simplemente refleja la experiencia humana. Contextualizada, claro, pero la experiencia humana de todos modos. Lo que le pasa a cualquiera, le puede pasar a uno y viceversa. Como los cardúmenes.

A mí me gustó muchísimo. Todavía llevo en mi corazón alguno de los relatos, y a veces se los cuento a mis amigos.

En conclusión, vale la pena leerlo. Aunque sea de a pedacitos, porque además el libro se presta a eso.

[Dario · Rating 5 out of 5]

This is easily one of the best and most worthwhile short story collections I have ever read. My favourite categories were Slapstick, Strangers and Dreams. My least favourite was the concluding one, Reflections (some were a bit too free-form for my taste), but even so I can’t see myself giving this less than five stars.

This collection reinforces one thing: no matter who you are or where you come from, everyone has a story to tell, one that is worth sharing. The harsh reality that is portrayed in a lot of these stories is nevertheless countered by other stories that gave me a bit more faith in humanity. And all the better for it.

[Chris Dietzel · Rating 5 out of 5]

I'd never heard of this book before or of NPR's National Story Project. The book contains about a hundred recollections by people around the country of moments that impacted their lives or memories that they still think about years later. Each story ranges from a single paragraph or two to three pages. While some of the stories fall flat, most are interesting and some are incredibly insightful, painful, funny, etc. The extent of the fascinating stories that people from all around the country submitted is reason enough for the 5-star rating.

[Mohsenam]

پل استر در یک برنامه رادیویی پرطرفدار از مردم می خواهد تجربیات واقعی خودشان را که مرتبط با جهان واقعیشونه برای استر بفرستند
این 180 روایت از بین 4000نامه ای انتخاب شده است که به دست او رسیده.
روایت ها در چند دسته خانواده،مرگ،جنگ عشق و ... دسته بندی شدند و بینشون تک روایت های نابی پیدا میشه که وقتی فکر میکنید این روایت واقعیه حس خوبی به آدم دست میده.
ستاره دادن به این کتاب بیهودست;ستاره دادن به رنج و مرگ و شادی و مردن آدما در زمان صلح یا جنگ توهین به این آدم هاست.

[Alan · Rating 5 out of 5]

Collected stories from a show Auster ran on NPR. Real folks telling real stories with an extraordinary twist, these were the only qualifications. Lends narrative credence to the fact that people are endlessly varied and endlessly fascinating. Highly highly recommended.

[Osama · Rating 4 out of 5]

من خلال قراءة كتب المؤلف الأمريكي پول أوستر يمكنك الانتقال للمجتمع الأمريكي بشتى أطيافه وألوانه لأزمان وظروف متعددة. الكتاب الحالي يتألف من قصص قصيرة ليست من تأليف الكاتب، وإنما كتبها وأرسلها مستمعون لبرنامجه الإذاعي وقام بجمعها وتصنيفها بحسب فكرتها العامة. وفي كل قصة قصيرة تجربة انسانية جميلة. الكتاب الصوتي تم قراءته بصوت المؤلف مما أعطاه طابعا مميزا.

[Isaac Clemente ríos · Rating 1 out of 5]

Totalmente innecesario.

[York · Rating 5 out of 5]

Este libro es casi un poemario, y como tal exige que su lectura sea lenta y gradual, a su ritmo, por más que uno quiera atascarse y terminarlo en dos días, que bien podría hacerse por el ritmo de cada historia.

Después de leer este compendio, con sus altas y sus bajas, uno termina sintiendo que toda la historia y secretos de la literatura contemporánea bien podrían esconderse entre las páginas de esta recopilación. Organizados por temas, Creía que mi Padre era Dios reúne muchas anécdotas, con una simetría mágica, emocionante, intensa. Ríes, lloras, reflexionas, vives.

La gran belleza de este texto y que lo aleja completamente de los libros motivacionales y de autoayuda, es que en ningún momento intenta ni apuesta por ser algo inspirador. Son fragmentos de vidas que por algún motivo han tenido un eco, lo suficientemente grande y entrañable como para llegar aquí, en papel.

Sin embargo siempre se queda este dejo, de que no importa, al final está la muerte, y la casualidad, y las ganas rabiosas de querer creer en el destino, y lo único que sobrevive son los lazos, la mortalidad, las letras...

[Razieh mehdizadeh · Rating 3 out of 5]

پل استر برای من از کانادا شروع شد. توی هتل نشسته بودیم،سر میز صبحانه که یک خانوم و آقای استاد دانشگاه و یک خانوم گالری دار آرتیست گون هم به ما پیوستند. بعد حرف زدیم و من از ”موخوره“ برایشان تعرفی کردم. گفتم مجموعه داستان کوتاه است و دوباره نگاه کردن به چیزهای ساده و کوچک... اما اراستش بیشتر از آن چیزی نداشتم که بگویم. مثلا نمی توانستم داستان چوب کبریت ها و سیمرغ و داستان ماهی قرمز را برایشان تعریف کنم به عنوان نمونه...
.
اما ان ها دوست داشتند بیشتر بدانند و هی حالت های مختلف نوشتن و سبک های گوناگون را می پرسیدند می گفتند یعنی مثلا اینجوری ه؟؟
و متاسفانه شبیه هیچ کدام از مثال های آن ها نبود و من می گفتم نه.. اما در مقابلش نمی توانست دقیقا توضیح بدهم که چگونه است...
بعد یکی شان از من پرسید رول مادل انگلیسی زبان تو کیست؟ و من بدون فکر و مقدمه و ناخودآگاه از زبانم پرید؟ پل استر..
بعد زن و شوهر گفتند که آن ها اصالتا نیویورکر هستند و با نوشته های پل استر خیلی خوب آشنا هستند و.. ما هم گفتیم اطراف نیویورک زندگی می کنیم و...
.
.
این کتاب نوشته ی پل استر نبود. او در رادیو NPR قصه می خواند و از مردم امریکا خواسته بود که داستان های کوتاه و واقعی از زندگی شان را بنویسند و برای این شبکه بفرستند.
لذت اش برای من این بود که مکان های بسیاری از داستان ها را می شناختم و از نزدیک در آن ها قدم زده بودم و زندگی کرده بودم و این بی نهایت حس تعلق می هد... مثل زمان هایی که فیلم نگاه می کنید و لوکیشن همان نزدیکی های خانه ی شماست و هی با انگشت نشان می دهید به این و آن و می گویید : عه اینجا...
.
داستان ها کروی بودن جریان زندگی را نشان می داد. اینکه گریزی نیست از جهان دایره ای شکل ما.. اینکه داپلگنگرها ما را رها نمی کنند و جهان به طرز معجزه آسایی کوچک است. زندگی و اشیا و آدم ها دوباره به ما بازمی گردند. دیر یا زود دارد اما بازمی گردند. طوطی آبی که یک روز پر زده بود و رفته بود و بیست سال بعد او صاحب طوطی دوستی داشت و همسایه ای که فهمیده بود طوطی به دست او رسیده است. چشم های دلسوز همسر که در نگاه یک سگ بی خانمان نشسته بود و هزرا داستان بازگشت...
.
”رادیو وسیله ای قدرتمند است و رادیو نشنال پابلیک به گوشه گوشه ی کشور می رسد اما واقعیت ان است که نمی توان واژه ها را توی دست نگه داشت. کتاب عنصر ملموسی ست.“
” نیم ساعت وسط رودخانه و میانه کوه های بلند سرگردان و تنها مانده بودم و نمی دانستم با زندگی ام چه کنم. نزدیک بود از آرامش آنجا دیوانه شوم.“ داستان عروسک. کارولینای شمالی
شروع خوب و تکان دهنده ی داستان انزوا:
” پدر یک هفته بعد از سوزاندن جسد مادرم،یک کامیون خرید و..“ خانواده کولی شدند و در آروی زندگی کردند.
شروع خوب داستان کریس:
” آن سال،سالی بود که مادرم الکل را ترک کرد. یعنی دو سال بعد از تصادف خواهر با اتومبیل در پیاده رو و کشته شدنش،یک سال بعد از مرگ پدر در اثر حمله ی قلبی در پله های جلوی خانه،هشت ماه قبل از مرگ برادرم“رونی“در اثر ابتلا به ایذر و شش ماه قبل از آنکه وضعیتش برایش معلوم شود.“
داستان کیک دقیقا در محله ی کوچک ما اتفاق افتاده انگار.. نوشته مهمانی در گوتنبرگ نیوجرسی برگزار شد. من بعد از واندن این داستان های نزدیک کلی ذوق کردم.
.
داستان پدرت تب یونجه دارد.
” تمام مسیله ی ذهنی پدرم دماغش است. اصلا اسیرش است.معتقد است خدا دماغ را آفرید ولی چون عجله داشت تا هرچه سریع تر آفرینش جهان را قبل از روز یکشنبه تمام کند دیگر آن را یادش رفت و همانطوری رهایش کرد.“
یک چیز خنده دار هم ترجمه ی upper east side به خیابان ایست ساید علیاست. :0 خوب کل ش که انگلیسی بود ان علیا دیگر چه بود آن وسط؟؟
.
” من نزدیک به شصت و هفت سال سن دارم اما هر سال با فرارسیدن اکتبر یازده ساله می شوم.“
” زمانی که به ارتش پیوست حتی یکبار هم به او نگفتم:نرو. یا خودت را به کشتن می دهی یا مجبوری دیگران را بکشی. زندگی ات را نجات بده. برو به کانادا یا یک معترض باوجدان باش و بس.“
داستان ای کاش که احساس ادم ها در دوره ی پیری گفته می شود. در زمانی که یکی از طرفین اصلا یادش نمی آید ماجرا را.. و خیلی تلخ است.
میزی برای دو نفر،داستان خیلی بامزه ای از دیدار زن و مردی در نیویورک و بعد هم گم کردن شان.. همدیگر را گم می کنندو دوباره در اروپا خیلی اتفاقی همدیگر را می بینند.
” حالا قطار رفته است. همین طور مامور قطار هم. سال ها پیش ریل های راه آهن را رداشته و بازیافت شده اند. او هم یک روز دهکده را به مقصد نامعلومی در آیوا ترک کرده.“
.
.
” مادرم بیشتر از یک بار زندگی کرد. او در سوید به دنیا آمد اما خون کولی ها در رگ هایش جریان داشت.چهار بار ازدواج کرده بود و چهار بچه داشت. همسر اولش یک طراح شهری سویدی بود. همسر دوم یک هنرمند روس. سومی یک نجار اهل کیپ کد و آخری هم یک کمونیست ایرلندی. من حاصل ازدواج او با همسر سوم و کوتاه ترین ازدواجش هستم.“
بعد از خوندن این اولین پاراگراف شروع داستان خاکسترها کلی به زندگی مادرش،به این همه رهایی به اینکه درخت نیست که بخواد تو یه جایی حتما ریشه کنه... به همش حسودیم شد.
.
” از آن عصرهای خوب تابستان بود که بچه ها خواهش می کردند کمی بیشتر بیرون بمانند و پدر و مادرهایی که یاد بچگی خودشان می افتادند اجازه می دادند.“
” من در یک خانواده ی مرده شور به دنیا آمده ام. پدربزرگ،عمو و پدرم همه این کاره بودند. در خانه ای بزرگ شده ام که موضوع عادی بحث افراد در آن چیزهایی بود مثل مرده سوزی،افزایش قیمت تابوت و تکان های ناگهانی دست مرده ای که می خواست از منفذی بیرون بیاید.“
” تفاوت عمده ی میان دو معلم من،فلسفه ی کارشان بود. مادرم سوت می زد. دست می زد. با هم ترانه می خواندیم. اما به نظر خانوم کلسو خیاطی علم بود. چیزی که برای یاد گرفتن ش باید به کالج بروی . اجازه ی آواز خواندن به کسی نمی داد. حتی نمی گذاشت رادیو روشن کنیم. به ندرت لبخندی چهره ی عبوسش را از هم باز می کرد.“
سه مثل ”ریچی سونسون“ است که سبدهای کاغذ باطله را آتش می زند و در می رود. ریچی سونسون مثل بوفالو آزاد در خیابان می گردد و هیچ وقت مثل چهار نیست. چاق و راحت و آزاد. پنج اتومبیل کروکی قرمز است و شش ستمدیده این که مجبور است اضافه کاری کند. هفت،اندوه بی پایان است. مطمینم غم دنیا روی دوشش سنگینی می کند. اورکت قدیمی،غم عدد هقت است. هشت،کسل کننده و قابل اعتماد است. از قدرت هفت بویی نبرده است.نه هیچ وقت نمی تواند خوشحال باشد و ده ساکن بهترین جای شهر است.
حالا بگویید من چطور می توانم همه ی ان ها را با هم جمع و تفریق کنم. اگر جانی ده سیب داشته باشد و دو تا سیب دیگر به ان ها اضافه شود. اوه جانی از اول چرا ده سیب برداشتی؟ در حالیکه جیمی نداره و بیچاره است و در خانه ی آن ها هیچ سیبی نیست. عطر سیب چطور؟
روی لبه ی پنجره ی اتاق زیرشیروانی که عمه ام در آن می خوابد ردیف شده اند. خوابیدن در اتاقی که بوی سیب بدهد شگفت انگیز است.“ اسم داستان بود محاسبه ی زودرس نوشته ی ساندرا والر نیویورک نیویورک
.
یکی از بهترین و دوست داشتنی ترین داستان های مجموعه“ بی خانمان در آریزونا“ که داستان یک هوم لس است با جزییات.. این داستان را بیش از اندازه دوست داشتم و من را یاد بی خانمان های کتابخائه ی هوبوکن می انداخت که با کوله هایشان می آمدند و رو به روی سیستم های کامپیوتری می نشستند و تایپ می کردند و شعر می خواندند و روزنامه ها را ورق می زدند و...
یا بی خانمانی که همیشه به وقت سرما و زمستان دم ساختمان ما می نشست و حمید کلاهی که مامان برایش بافته بود را به وقت سرما داد به او.. همیشه یک پاره پیتزا دشات و یک آبجو.. همه ی زندگی اش همان بود. با همان شاد و خرم بود.
. یا بی خانمان دیگری که آن اول ها در ایستگاه اتوبوس نیویورک دیدم که خوابیده بود اما تکان نمی خورد و هوا سرد بود و.. بعد هم پلیس ها امدند. انگار مرده بود.
.
یک بی خانمان دیگر هم در مترو نیویورک دیدم که یک زن خیلی خوشگل بود. حامله بود و روی زمین کثیف مترو خوابیده بود.
.
” چون نمی توانستم هشت سال دیگر هم منشی دادگستری بمانم،کارم را رها کردم. خانه،اثاثیه و ماشینم را فروختم و گربه ام را به همسایه ام دادم و رفتم سمت کوه های برناردشاو که سی هزار نفر جمعیت دارد و یک کتابخانه ی حسابی و یک کالج محلی و یک میدان زیبا.“
” از رفتن به کالج خوشم می آید. همین پاییز امسال واحد سرامیک سازی،کورال و مردم شناسی فرهنگی را برداشته ام.دلم می خواهد همه ی کتاب هایی را که دوست دارم بخوانم. ”
” امیدورام بتوانم زمستان،جان سالم به در ببرم. با این نگرانم اگر مریض شوم چه کنمو...“
داستان عالی ای بود با بیان جزییات زندگی کردن به شیوه ی یک بی خانمان.با همه ی هزینه ها.. با عشق به کتاب خواندن و کورس گرفتن و خواندن و تیپ زدن به ساده ترین شکل... چقدر این داستان و این شجاعت ترک کردن کارش را دوست داشتم.
.
.
آخرین داستان به اسم اندوه عادی که زیباست و از تنهایی و از لحظه ای حرف می زند که پل استر در رادیو آدم ها را به نوشتن داستان و فرستادن فرا می خواند.
” وقتی اولین بار زندگی تنهایم را شروع کردم مثل خیلی های دیگر هر روز رادیو گوش می کردم. صبح ها از خواب بیدار می شدم و شب ها به خانه برمی گشتم. بالاخره رادیو برای تنهایی ساخته شده. تنهایی آدم آواره و منزوی.
رادیو همه جا هست. ادم های تنها رادیو می خواهند،صرفا به این دلیل که رایدو می تواند فضای خالی عظیمی را که حتی در کوچکترین آپارتمان ها لنگر انداخته را پر کند.رادیو ما را به خاطر حواس پرتی مان اذیت نمی کند.“
” اما در زندگی من هیچ سفر یا مرگی که شایسته ی بازگو کردن باشد نیست. هیچ ضربه یا بدبختی یا تراژدی باورنکردنی برایم اتفاق نیفتاده است. فقط یک اندوه عادی دارم.“
یاد صبح های مدرسه می افتم و آشپرخانه مان که همیشه پر بود از صدای رادیو.. که مامان عاشق رادیو است و همه را در خانه دیوانه می کرد.
دلم برای با هم بودنمان تنگ شده...
.
.

[Andrew]

I felt like Paul Auster's stamp of approval would be a good sign, and you can tell -- most of these are Auster-type stories, the kind with questions of coincidence and fate. And some of them are wonderful, and they would be great stories of the sort you would hear at a dinner party. But the thing is, it doesn't work as a volume. Too many coincidences crammed into one book exhausts the mind. Furthermore, the format of it would be better suited to radio rather than literature -- but I should insert the caveat that this tells you that I see literature as something sacred, and I have little to no tolerance for fluff, which I don't mind at all in the audiovisual media. You might enjoy it, but I'd probably leave it for bathroom reading.

[Suko · Rating 4 out of 5]

Collection of true stories submitted by NPR listeners. Many of them are stranger-than-fiction episodes (which Paul Auster obviously has a penchant for) and make for a good bedtime read.

There were a handful of stories that left an impression deep enough to make me want to jot down the story synopsis, but apparently not deep enough for me to remember when I failed to actually write them down :p Except for one. There was this story, towards the very end of the book, about a woman in her 60s who who purposely downshifted her lifestyle and became a homeless.

She sold her house and all her possessions, invested the money in some fund from which she receives a few hundred dollars a month (she makes it clear that she's not on welfare), moved to another state where it's warmer, rented a spot in someone's backyard where she pitched a tent, and she spends her days reading at the library, watching dress rehearsals at the local theater for free, goes to gallery openings where she can both enjoy art and free appetizers. She doesn't explain what led her decision and what kind of life she's led before (except she does have a daughter who she talks to occasionally on the phone), but she comes across as an intelligent, decent and responsible American citizen.

She ends her piece by noting she does have anxiety and fear about what'd happen if she got sick, about the imminent winter season, about the future. Her closing sentence is "Wish me luck."

Ever since I heard this story, she's stuck in the back of my mind, and every so often, I send her my best wishes and hope that she is doing well.

On a side note, purchasing this audiobook on iTunes made me realize how iPod app is very audiobook-unfriendly. Lack of chapter divisions and bookmark functionality make it difficult to re-listen to stories that you liked or even to find the spot where you left after re-launching the app. It annoyed me enough to swear I'd never buy an audiobook on iTunes and to go sign up on Audible.com. Their app is soooo much better.

[fpk · Rating 5 out of 5]

I picked this book up at a library sale- thinking from the title that it would be a novel or true story about a child who thought his/her father was God. I hadn't noticed that the rest of the title, written in smaller print on the cover, And Other True Tales From NPR's National Story Project was really what this book was- a collection of short, true stories from listeners of Paul Auster's interview on the radio. He had asked listeners to send in their stories; of strange coincidences, animals, memories, reflections on the war, all kinds of topics. And so this book was the result- a wonderful compilation of anecdotes. Some were far better than others. Perhaps my least favorite was a 2 page meditation on the joys of a martini 😥 But others was more engaging and endearing. There were several stories about childhood friends and enemies and older people. And many about animals, travels, jobs. As another reviewer noted, this is a great book to bring with you if you're going to be waiting for something, like at a bus station or waiting room, or to pick up before bed-then you won't mind being interrupted too much b/c the stories are short. Wonderful little find here.

[Marta · Rating 4 out of 5]

El típico libro que lees antes de ir a dormir y que te deja con buen sabor de boca.

Son más de 100 anécdotas reales de ciudadanos estadounidenses clasificadas por temas: el amor, la amistad, la familia, la guerra, los animales, los sueños, reflexiones, entre otros. Algunas te hacen sonreír, otras te hacen reflexionar, otras suspirar, con otras empatizas porque estás en una situación parecida a la del autor y algunas otras te provocan lástima.

En conclusión, un libro que en muy poquitas páginas consigue suscitar muchas emociones, muy buen libro.

Nivel B2 alto si lo queréis leer en inglés.

[Amy · Rating 4 out of 5]

This anthology isn't a well-culled sampling of the finest writing in America, but it never makes itself out to be -- and therein lies its charm. This collection of personal narratives sent in to NPR's National Story Project offers a cross-section of contemporary life experiences -- ranging from war stories and childhood memories to lovesick missives and tales of woe. But what all of the stories have in common is a sincerity that even professional writers often miss, and for that alone I enjoyed this book.

[Kimberly · Rating 3 out of 5]

This is a very intriguing volume containing 180 true stories submitted by radio listeners for NPR's National Story Project. I love the idea of the book, which is organized by grouping stories according to the following themes: animals, objects, families, slapstick, strangers, war, love, death, dreams, and meditations. Some of the stories are masterfully written, some less so. The stories are so short that if one doesn't hold appeal, the next is just a page or two away.

[Debbie · Rating 5 out of 5]

I am generally not a huge fan of short stories, particularly collections by different authors. However, I loved this book. It is all very short stories, supposedly true, told by real people. They cover a wide range of emotions and there were only a couple that I didn't enjoy. I'd highly recommend this book.

[pierlapo quimby · Rating 4 out of 5]

Qua dentro ci sono almeno una dozzina, non voglio esagerare perciò dico solo una dozzina, di raccontini, fattarelli, cronachette, memorialucci, che da soli basterebbero a far arrossire di vergogna, causa manifesta inadeguatezza artistica, buona parte dei cosiddetti scrittori minimalisti degli ultimi decenni.

[Regina Limo · Rating 5 out of 5]

Si pudiera, le daría un abrazo a cada uno de los autores y autoras de los relatos que Paul Auster compiló en este libro. Gente común y corriente que sólo quiere contarnos una historia. Hay demasiada magia y maravilla en este libro.

[Summer · Rating 3 out of 5]

This is a good book to take to the doctor's office and read while you're waiting. Lots of very short bits from NPR's National Story Project. Pleasant light read, but didn't change my life.

[Clara · Rating 5 out of 5]

Increíble.

[Danilo Weiner · Rating 1 out of 5]

O livro tem a promessa de ser uma curadoria feito pelo próprio Paul Auster das melhores histórias recebidas por americanos comuns sobre algum fato surpreendente em suas vidas (antes era um programa de rádio). Dito isso, esperava algo como um livro de contos com vários estilos, jeitos de contar diferentes, mas principalmente boas histórias. Me decepcionei no momento em que comecei a perceber que muitas das histórias estão ali por motivos mais estéticos, prejudicando provavelmente a inserção das melhores histórias. Um bom exemplo é uma espécie de Ode ao Martini, onde o autor gasta 4 páginas pra descrever de forma quase poética o que faz um bom martini. Enfim, acho que há histórias mais legais que a glorificação de um Martini...

[Molly · Rating 5 out of 5]

One of my favourite books to dip in and out of! Interesting/heartfelt/funny short stories to make you wonder. Different categories (animals, objects, families, slapstick, strangers, war, love, death, dreams, meditations). Developed from the National Story Project in which Americans sent in their true stories for radio broadcast. First introduced to me by a teacher at school, and I hope to never lose my copy!

[Kaloyana · Rating 5 out of 5]

Sometimes it is good fortune to be abandoned. While we are looking after our losses, our selves may slip back inside.

WOW! What a great collection of stories this is! Paul Auster collected them from people from all over the USA and reads them himself! What a real pleasure to listen to his deep voice and to those so interesting and sad, beautiful, magic and strange and lovely stories! I am so glad I found this book on Storytel. I have never heard of it before.

[Irene Noceti · Rating 4 out of 5]

Hermoso libro con una recopilación de historias a donde aparecen las coincidencias, el amor, la amistad, las historias increíbles, la familia. Algunas muy lindas, otras no me gustaron tanto sobre todo las de guerra. Lo recomiendo igualmente!