تا ریشۀ بیاعتقادی به عذاب، در جوامع انسانی خشکانده نشود، سلامت موردنظر قرآن حاصل نخواهد شد. در مسیر تکامل قرآنی، پایۀ بسیاری از مسائل، همین اعتقاد و باور به عذاب است. در جامعه، گروههایی وجود دارند که با بهانههای مختلف، سعی دارند وعدۀ عذاب را انکار کنند؛ درحالیکه برای خداوند، باور مردم به این وعده بسیار مهم است. اگر میبینیم جامعه دچار ولنگاری میشود، به این خاطر است که مقولۀ عذاب برای بسیاری افراد یا اصلاً مطرح نیست یا اگر مطرح است، جدی نیست. مهمترین کاری که قرآن کریم برای تربیت جامعه کرده، این است که به جامعه باورانده که عذابی هست و جدی هم هست!
اینجانب علی صبوحی طسوجی متولد ۱۳۵۹ در شهر قم هستم. دانشآموختهی حوزه و طلبهی دروس خارج فقه و اصول. به علت شیفتگی به فراگیرى علوم دین، بعد از اتمام دورهی دبیرستان، وارد حوزه علمیهی بناب در استان آذربایجان شرقی شدم. در این حوزه، در کنار تحصیل علوم حوزوی، از محضر عالم عامل، عارف بهحق، حضرت حجةالاسلام و المسلمین استاد باقری بنابی کسب فیض کردم. دروس سطح یک حوزه را با جدیت تمام و در مدت چهار سال به اتمام رساندم و برای ادامهی تحصیل به حوزه علمیه قم مشرف شدم. انواع سؤالات اعتقادی، دینی و معرفتی، من را در جستجوی پاسخ به آن سؤالات، به مطالعهی انواع رشتهها و مراجعه به اساتید مربوط به هر علم راهنمایی میکرد؛ اما هیچکدام عقل تشنهی من را سیراب نکرد و روح من را به اطمینان نرساند؛ مگر پاسخهایی که از اندیشه و نگاه قرآنی استاد الهی زاده که ذهن و روح من را متقاعد میساخت و همین باعث توجه بیشتر من به عظمت و اعجاز قرآن شد و مسیر زندگی من را در خدمت به قرآن قرار داد.