Το Κόκκινο Δεξί Χέρι

Εδώ Μαυρούπολη #1

by Λευτέρης Αναγνωστόπουλος

Ακολούθησε τον ήχο των σειρήνων· υπάρχει μια πόλη που είναι κοντύτερα απ’ όσο φαντάζεσαι. Εδώ θηρία ζουν σαν βασιλιάδες, τρέφονται με τα όνειρα και τις επιθυμίες σου. Εδώ η ελπίδα πεθαίνει και εδώ θα χάσεις τη δική σου.

Πλησίασε· βλέπεις τα φώτα στα κτίρια; Η αίθουσα αναμονής για την κόλαση έχει φτιαχτεί από νέον. Ακούς τη μουσική; Οι πιο μελαγχολικές νότες πιάνου, λίγο σαξόφωνο για συνοδεία, λίγο βιολί. Μπορείς να αφήσεις την ψυχή σου μαζί με το παλτό στην είσοδο.

Κοίτα τα αποτυπώματα στους τοίχους· το Κόκκινο Δεξί Χέρι! Η μπογιά που στάζει φαίνεται πως κάνει τον τοίχο να ματώνει. Έλα πιο κοντά, κάποιος θέλει να σου μιλήσει. Του αρέσει να μιλάει κυρίως για τον εαυτό του, θα σου πει και τι πρέπει να κάνεις. Μη φοβάσαι, είναι αργά για να γυρίσεις πίσω. Υπάρχουν πολλοί που θέλουν να σε γνωρίσουν εδώ... Στη Μαυρούπολη.

402 pages, Paperback

First published November 29, 2022

About the author

*Name in English: Lefteris Anagnostopoulos

Συγγραφέας/Σκηνοθέτης
Builder with words, destroyer of worlds, veteran of the Psychic Wars

insta: @the_telis

Letterboxd
https://boxd.it/8s7gp

Τα άρθρα μου στο ελculture.gr
https://elculture.gr/author/lanagnost...

Συνεντεύξεις-κριτικές
koukidaki
https://www.koukidaki.gr/2023/06/to-k...
Ενημέρωση Μεγάρων & Δυτικής Αττικής
https://enimerosi-news.gr/meso-tis-te...
Culturepoint.gr
http://culturepoint.gr/o-lefteris-ana...
Your e-articles
https://yourearticles.com/vivlio/leut...

Reviews

[Βαγγέλης Ιωσηφίδης]

Πολύ ιδιαίτερο βιβλίο. Μου αρέσει που το πρώτο που θα πω είναι πως δεν κατατάσσεται εύκολα (καθόλου εύκολα!) σε ένα είδος.

Η (τόσο λυρικά δοσμένη) απώλεια της ζωής ενός μικρού παιδιού φέρνει στο προσκήνιο πολλά: κατάθλιψη, ανάγκη για εκδίκηση, διεκδίκηση της ζωής, της εξουσίας και εκπλήρωση της φιλοδοξίας. Όλη η Μαυρούπολη έρχεται πάνω κάτω, μαφιόζοι στριμώχνονται, αστυνομικοί πιέζονται, οι απλοί άνθρωποι βασανίζονται και αναρωτιούνται σαν οι ίδιοι διαμορφώνουν την πόλη ή η πόλη εκείνους, ενώ ο έρωτας τρεμοσβήνει στη θύελλα των γεγονότων.

Υπάρχει κάποιο μυστήριο, αλλά δεν είναι κυρίως βιβλίο μυστηρίου. Υπάρχει περιπέτεια, αλλά δεν είναι στο προσκήνιο. Υπάρχουν στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ αλλά ακόμα κι αυτό δεν περιγράφει επαρκώς το βιβλίο και την πλοκή του.

Πάνω από όλα είναι η διαμάχη του ανθρώπου με τον εαυτό του και τους γύρω του κατά τη διεκδίκηση όσων του άρπαξαν κι όσων ποθεί.
Αυτό φαίνεται από τη χρήση πολλών κι εκτεταμένων διαλόγων, που φέρνουν σκέψεις και προβληματισμό.

Τα φιλοσοφικά διαλείμματα από την πλοκή μεγάλα και ενδιαφέροντα. Θέλει υπομονή και προσοχή σε πολλά σημεία το βιβλίο.

Βρίσκει κανείς κι αυτοσαρκασμό εντός. Έχει τον ίδιο του τον εαυτό ως χαρακτήρα και κοροϊδεύει τη συγγραφική του ιδιότητα. Θαρραλέο εγχείρημα για πρώτο βιβλίο!

Η γλώσσα του τολμηρή, υβριστική και παρεξηγήσιμη, κάνει το έργο love it or hate it, τόσο στους χαρακτήρες όσο και στον αφηγητή. Αλλά αυτό τον κάνει και τόσο ειλικρινή.

Και είναι αυτό που κράτησα πάνω από όλα: ο τρόπος του δηλαδή να δίνει μέσα από δύο αφηγητές, με διακριτές μεταξύ τους φωνές, τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, κάνοντάς με να δίνω δίκιο και στις δύο αντικρουόμενες απόψεις.

[Λευτέρης Αναγνωστόπουλος]

Και να ο υπεύθυνος που ο Λευτέρης το 2022 δεν διάβασε όσο βιβλία διάβαζε τις προηγούμενες χρονιές. Όλη μου η προσοχή όλο το έτος ήταν πάνω στο Κόκκινο Δεξί χέρι, κατά την διάρκεια της επιμέλειας παίζει να το διάβασα τουλάχιστον 7-8 φορές αρχή-τέλος. Οπότε αν έχετε ρίξει ποτέ μια ματιά στις κριτικές που αφήνω στο Goodreads, αυτό τα λέει όλα, δεν χρειάζεται να μου βάλω 5/5.
Αφού δεν βαρέθηκα να με διαβάζω εγώ...(ﾉ◕ヮ◕)ﾉ*:･ﾟ✧

Το Κόκκινο Δεξί Χέρι το ξεκίνησα το 2012 και ήμουν 16 (τώρα είναι 2022 και είμαι 26) και το πρώτο προσχέδιο μου πήρε τρία χρόνια και 150.00 λέξεις για να το ολοκληρώσω και περιττό να πω πως όταν το πρωτοδιάβασα ολοκληρωμένο η αντίδραση μου ήταν κάτι του τύπου...(＃￣ω￣)... Και ήξερα πως ήμουν πάρα πολύ μακριά από την γραμμή του τερματισμού. Η ιστορία υπήρχε, οι χαρακτήρες ήταν εκεί, αλλά δεν υπήρχε το ύφος και η δομή που υπάρχει στο τελικό κείμενο. Εδώ εγώ που το έγραψα και το διάβαζα πάθαινα ασφυξία, πόσο μάλλον κάποιος που θα το διάβαζε για πρώτη φορά. Φυσικά η απάντηση ήταν απλή αλλά χρονοβόρα "κάτσε διάβασε!" και αυτό έκανα. Πήρα τρία-τέσσερα χρόνια και έκατσα να διαβάσω περισσότερα βιβλία, να δω περισσότερες ταινίες (πολλά βιντεοπαιχνίδια) και γενικά να ωριμάσω και να μαζέψω περισσότερα "πνευματικά εργαλεία" πριν κάνω την δεύτερη απόπειρα το 2018. Ευτυχώς η δεύτερη απόπειρα μου πήρε λιγότερο (μόνο κάνα χρόνο) και τα υπόλοιπα χρόνια ήταν για να βρω εκδοτικό οίκο (άλλη Οδύσσεια κι αυτή, αλλά τι να κάνεις;).

(Απλά ήθελα να γράψω τελευταίο ριβιού του χρόνου στο βιβλίο μου για να το βλέπω μόνος μου και να χαίρομαι.)

Οπότε αν θέλετε να πάτε διακοπές και αναζητάτε έναν προορισμό που δεν είναι τόσο ζεστός, γεμάτο ανθρώπους που δεν είναι απαραίτητα καλοί, και διψάτε για μια ιστορία που δεν είναι ασπρόμαυρη. Τότε μπορείτε να έρθετε διακοπές εδώ... Στη Μαυρούπολη.

Τα λέμε στα βιβλιοπωλεία!

You're one microscopic cog
in his catastrophic plan
Designed and directed by
his red right hand
-Red Right Hand, Nick Cave & The Bad Seeds


Ακολουθεί λίστα με διάφορους τίτλους (όχι όλους), από διάφορα μίντια, που μου έδωσαν έμπνευση για να γράψω το βιβλίο. Ίσως στο μέλλον (αν το θυμηθώ και αν έχω όρεξη) να επιστρέψω για να γράψω σοβαρά και συγκεκριμένα σε τι με επηρέασε το καθένα, αλλά είναι νωρίς ακόμα και δε θα σποϊλάρω εγώ το βιβλίο μου σε άλλους. (⁄ ⁄•⁄ω⁄•⁄ ⁄)
Αν με κριντζάρει στο μέλλον ίσως και την διαγράψω, θα δείξει.

Max Payne (videogame): Καλά δεν γινόταν να μην βάλω τον Max πρώτο. Ο τύπος με σύστησε στο νουάρ και απλούστατα δεν θα υπήρχε βιβλίο αν δεν έπαιζα αυτό το παιχνίδι στο γυμνάσιο.
Alan Wake (videogame): Ωπ, πάλι Sam Lake έχουμε 'δω.
Dark Tower: Ε, Στίβεν Κινγκ είναι αυτός, δεν θα επηρεάσει;
Watchmen: Ο Άλαν Μουρ μπορεί να φαίνεται τρελός (ίσως και να είναι δεν τον ξέρω προσωπικά), μπορεί να γράφει σαν τρελός (επιβεβαιωμένο), αλλά σίγουρα είναι ιδιοφυΐα με αυτό το κόμικ.
A Song of Ice and Fire: Απλά φανταστείτε τον Μάρτιν να γελάει.
Witcher: Αχ, δεν έχω λόγια.
Half-Life (videogame): Έβγαλα εγώ βιβλίο και ακόμα δεν έχει βγει Half-Life 3! Εκεί μας κατάντησαν!
Dishonored (videogame): What will we do with the drunken whaler?
Twin Peaks (σειρά στη τιβί): Ντέιβιντ (ελπίζω να μου επιτρέπεις τον ενικό), I'll see you again in 25 years.
Twilight Zone (σειρά στη τιβί): Έλα, το οπισθόφυλλο μπορείς να διαβάσεις και να καταλάβεις πως επηρεάστηκα από 'δω.
Batman: Γενικά όλη η μυθολογία γύρω από τον χαρακτήρα. Τι πώς; Αφού είναι ο Batman.
House MD (σειρά): Γιατί ποτέ δεν είναι λούπους!!
Red Right Hand (το τραγούδι): Χρειάζεται να γράψω κάτι; Αν συνεχίσω έτσι με βλέπω τουρνέ με τα σπόρια. Λογικά θα με φυτέψουν κάπου.

[Matina · Rating 5 out of 5]

Είναι η τρίτη φορά που διαβάζω Το Κόκκινο Δεξί Χέρι και κάθε φορά μου αρέσει όλο και περισσότερο. Για μένα μπαίνει στη λίστα με τα αγαπημένα, δίπλα στον Τζορτζ Όργουελ, Στίβεν Κίνγκ, Το τραγούδι του Αχιλλέα κτλ. Ο Λευτέρης χρησιμοποιεί υπέροχες μεταφορές όπως "Θα μπορούσαμε να είχαμε ένα κάστρο αλλά εσύ επέλεξες να μείνεις σε σκηνή". Η Μαυρούπολη με ταξίδεψε μέσα σε ανησυχίες και διλήμματα και ανυπομονώ να βγει και η συνέχεια.

[KALLIOPI · Rating 5 out of 5]

Πολύ καλό βιβλίο για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα!
Δεμένη πλοκή, γρήγοροι ρυθμοί και αγωνία, καθηλωτικό!

[Άννα Λύκου · Rating 5 out of 5]

Το Κόκκινο Δεξί Χέρι του Λευτέρη Αναγνωστόπουλου, ο οποίος κάνει ένα ιδιαίτερα δυναμικό ντεμπούτο στον συγγραφικό χώρο, είναι ένας ολόκληρος κόσμος, άρτια δομημένος, που έρχεται να ταρακουνήσει τον δικό μας, κλονίζοντας τα θεμέλιά του με απίστευτη ορμή και μαεστρία.

"Θα μπορούσαμε να έχουμε ένα κάστρο, μα εσύ ήθελες να μείνεις σε σκηνή" είναι μια από τις φράσεις των ηρώων που ξεχώρισα τη στιγμή που το κάστρο του Λευτέρη Αναγνωστόπουλου ορθώνεται απειλητικό μα και μαγευτικό μπροστά μας, προκαλώντας μας να διαβούμε την πύλη του.

Μη χάσετε αυτή την εγγυημένα εκπληκτική περιπλάνηση!

[Μαρία Κοτσαρίνη · Rating 5 out of 5]

Το "Κόκκινο Δεξί Χέρι" είναι στην πραγματικότητα μία ταινία δράσης που εκτυλίσσεται σε περίπου 400 σελίδες. Μεγάλο ατού το να μπορείς να χωρέσεις το σινεμά στις λέξεις σου.