Wiersze wszystkie

by Wisława Szymborska, Wojciech Ligęza (Editor)

„Jest więc taki świat,
nad którym los sprawuję niezależny?
Czas, który wiążę łańcuchami znaków?
Istnienie na mój rozkaz nieustanne?”

Poetycki świat Szymborskiej – świat rzeczy drobnych, ułamków codzienności, ale i spraw uniwersalnych, wielkich pytań i wątpliwości – rozpisany na wiele precyzyjnych i sugestywnych utworów, utrwalonych jakby szeptem i przez to dobitnych. A w centrum – człowiek. Ja, ty, każdy i każda z nas. Cud, który nie tak dziwi, jak powinien.

Po raz pierwszy zebrane wszystkie wiersze Wisławy Szymborskiej

Z okazji stulecia urodzin noblistki powstał wyjątkowy zbiór zawierający całą jej twórczość poetycką. Teksty od debiutanckiego Szukam słowa, pomieszczone w czternastu tomach, po wiersze dotąd niepublikowane. Komentarzem opatrzył je wybitny znawca poezji Szymborskiej prof. Wojciech Ligęza; jego posłowie ułatwia poruszanie się po wielości możliwych kontekstów i odczytań tej poezji.

Wiersze wszystkie pozwalają prześledzić ewolucję poetki, odkryć na nowo jej wrażliwość, a także wrócić do ukochanych fraz. Skłaniają, by zatrzymać się i skupić na chwili. Zachwycają przenikliwością, zaskakują aktualnością, ciekawią bogactwem spostrzeżeń.

Genres: Poetry, Polish Literature, Classics

800 pages, Hardcover

First published February 20, 2023

About the author

Wisława Szymborska (Polish pronunciation: [vʲisˈwava ʂɨmˈbɔrska], born July 2, 1923 in Kórnik, Poland) is a Polish poet, essayist, and translator. She was awarded the 1996 Nobel Prize in Literature. In Poland, her books reach sales rivaling prominent prose authors—although she once remarked in a poem entitled "Some like poetry" [Niektórzy lubią poezję] that no more than two out of a thousand people care for the art.

Szymborska frequently employs literary devices such as irony, paradox, contradiction, and understatement, to illuminate philosophical themes and obsessions. Szymborska's compact poems often conjure large existential puzzles, touching on issues of ethical import, and reflecting on the condition of people both as individuals and as members of human society. Szymborska's style is succinct and marked by introspection and wit.

Szymborska's reputation rests on a relatively small body of work: she has not published more than 250 poems to date. She is often described as modest to the point of shyness[citation needed]. She has long been cherished by Polish literary contemporaries (including Czesław Miłosz) and her poetry has been set to music by Zbigniew Preisner. Szymborska became better known internationally after she was awarded the 1996 Nobel Prize. Szymborska's work has been translated into many European languages, as well as into Arabic, Hebrew, Japanese and Chinese.

In 1931, Szymborska's family moved to Kraków. She has been linked with this city, where she studied, worked.

When World War II broke out in 1939, she continued her education in underground lessons. From 1943, she worked as a railroad employee and managed to avoid being deported to Germany as a forced labourer. It was during this time that her career as an artist began with illustrations for an English-language textbook. She also began writing stories and occasional poems.

Beginning in 1945, Szymborska took up studies of Polish language and literature before switching to sociology at the Jagiellonian University in Kraków. There she soon became involved in the local writing scene, and met and was influenced by Czesław Miłosz. In March 1945, she published her first poem Szukam słowa ("I seek the word") in the daily paper Dziennik Polski; her poems continued to be published in various newspapers and periodicals for a number of years. In 1948 she quit her studies without a degree, due to her poor financial circumstances; the same year, she married poet Adam Włodek, whom she divorced in 1954. At that time, she was working as a secretary for an educational biweekly magazine as well as an illustrator.

During Stalinism in Poland in 1953 she participated in the defamation of Catholic priests from Kraków who were groundlessly condemned by the ruling Communists to death.[1] Her first book was to be published in 1949, but did not pass censorship as it "did not meet socialist requirements." Like many other intellectuals in post-war Poland, however, Szymborska remained loyal to the PRL official ideology early in her career, signing political petitions and praising Stalin, Lenin and the realities of socialism. This attitude is seen in her debut collection Dlatego żyjemy ("That is what we are living for"), containing the poems Lenin and Młodzieży budującej Nową Hutę ("For the Youth that Builds Nowa Huta"), about the construction of a Stalinist industrial town near Kraków. She also became a member of the ruling Polish United Workers' Party.

Like many Polish intellectuals initially close to the official party line, Szymborska gradually grew estranged from socialist ideology and renounced her earlier political work. Although she did not officially leave the party until 1966, she began to establish contacts with dissidents. As early as 1957, she befriended Jerzy Giedroyc, the editor of the influential Paris-based emigré journal Kultura, to which she also contributed. In 1964 s

Reviews

[Kasia, co z tymi książkami? · Rating 5 out of 5]

✨ ABSOLUTELY CINEMA ✨
kto by pomyślał, że się tak wkręcę w poezję

1. pierwszy tomik to Czarna piosenka - zbiór pierwszych wierszy (z lat 1944-1948), nie został wydany jako debiut, dopiero w 2014 roku wyszedł jako tomik; wiersze o tematyce: wojna, śmierć, żałoba - Szymborska próbowała sobie poradzić z emocjami i uczuciami po drugiej wojnie światowej, przerobić to; moje ulubione wiersze: Szczyt; Transport Żydów.

2. drugi tomik to Dlatego żyjemy, został wydany w 1952 roku jako tomik debiutancki; to etap wiary w komunizm; wiersze gloryfikujące klasę robotniczą, zgodne z ówczesnym duchem socrealizmu; po latach tego etapu i tej wiary się wstydziła; mój ulubiony wiersz: Tarcza

3. trzeci tomik to Pytania zadawane sobie, został wydany w 1954 rok; kontynuacja wiary Szymborskiej w komunizm; w wierszach widać jednak próbę wyjścia poza nowomowę, więcej swobody jest w wierszach o miłości; mój ulubiony wiersz: Pytania zadawane sobie

Wiem, jak ułożyć rysy twarzy,
by smutku nikt nie zauważył

4. czwarty tomik to Wołanie do Yeti, wydany w 1957 roku; jest to tomik rozliczeniowy, przez krytykę uważany na drugi debiut Szymborskiej; poetka poddaje się w nim samokrytyce za wspieranie komunizmu, jej wiara w ideały upadła; szuka też nadziei, chce wierzyć, że w coś jeszcze można uwierzyć; pojawia się w jej wierszach cierpki humor, sceptycyzm, refleksja nad kondycją człowieka, ale nie brakuje nadziei; moje ulubione wiersze: Nic dwa razy; Przyjaciołom; Czwarta nad ranem

Czemu ty się, zła godzino
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś - a więc musisz minąć,
Miniesz - a więc to jest piękne.

Nikomu nie jest dobrze o czwartej nad ranem.
Jeśli mrówkom jest dobrze o czwartej nad ranem
- pogratulujmy mrówkom. I niech przyjdzie piąta
o ile mamy dalej żyć.

5. piąty tomik to Sól, został wydany w 1962 roku; porusza w nim tematykę relacji międzyludzkich, miłości, trudności porozumienia i samego istnienia człowieka (pyta jak żyć?), który musi pogodzić się z brakiem spontaniczności i utratą autentyczności; utwory są bardzo różnorodne; moje ulubione wiersze: Elegia podróżnych; Muzeum

Wszystko moje, nic własnością,
nic własnością dla pamięci,
a moje dopóki patrzę.

6. szósty tomik to Sto pociech, został wydany w 1967 roku; zbiór bardzo filozoficzny, główna tematyka to metafizyka świata, Szymborska wymyśla światy: nierzeczywiste, niemożliwe, potencjalne; poszukuje odpowiedzi na poczucie nicości; poezja intelektualna; moje ulubione wiersze: Dworzec; Album; Sto pociech

7. siódmy tomik to Wszelki wypadek został wydany w 1972 roku; wiersze z tego zbioru dotyczą tematyki zdumienia nad tym, że świat wydarza się w taki, a nie inny sposób, a mógłby się nie wydarzyć wcale lub mógłby być zupełnie inny; życiem może rządzi przypadek, a może przeznaczenie, Szymborska tego nie rozstrzyga, ale samo istnienie jest już cudem; a istnienie to doświadcza się przez miłość, przez relacje; mój ulubiony wiersz: Powroty

Miłość szczęśliwa. Czy to jest normalne,
czy to poważne, czy to pożyteczne -
co świat ma z dwojga ludzi,
którzy nie widzą świata?

8. ósmy tomik to Wielka liczba, został wydany w 1976 roku; zbiór podporządkowany poezji intelektualnej; Szymborska wraca do jednego ze swoich ulubionych tematów: wielości istnień i niepowtarzalności każdego z nich; demaskuje stereotypy, ograniczające schematy, prezentuje sceptyczne podejście do świata, którego bezmiaru nie da się ująć, opisać (choć próbuje); moje ulubione wiersze: Podziękowanie; Terrorysta, on patrzy; Cebula; Portret kobiecy

W nas - tłuszcze, nerwy, żyły,
śluzy i sekretności.
I jest nam odmówiony
idiotyzm doskonałości.

9. dziewiąty tomik to Ludzie na moście, został wydany w 1986; tematyka: przemijanie, historia (człowiek jako statysta wydarzeń), proza życia; o rzeczach zwykłych, ale niebanalnych; moje ulubione wiersze: O śmierci bez przesady; Pisanie życiorysu.

Nie ma takiego życia,
które by choć przez chwilę
nie było nieśmiertelne

10. dziesiąty tomik to Koniec i początek, wydany w 1993; tematyka: odbudowa w wymiarze osobistym i społecznym, banalność zła i przemocy; ironiczny dystans wobec historii; moje ulubione wiersze: Może być bez tytułu; Kot w pustym mieszkaniu

Tak wiele jest Wszystkiego,
że Nic jest całkiem nieźle zasłonięte.

11. jedenasty tomik to Chwila, wydany w 2002 roku; refleksja nad czasem, zachwyt nad chwilą obecną; powrót do tematów, które były dla Szymborskiej ważne w jej poezji; przemilczenia, zwięzłość, pauzy; moje ulubione wiersze: Trzy słowa najdziwniejsze; Fotografia z 11 września; Notatka

i żeby raz przynajmniej
potknąć się o kamień,
zmoknąć na którymś deszczu,
zgubić klucze w trawie;
i wodzić wzrokiem za iskrą na wietrze;

i bez ustanku czegoś ważnego
nie wiedzieć

12. dwunasty tomik to Dwukropek, wydany w 2005 roku; kontynuacja tematów i klimatu z poprzedniego tomiku, dialog pomiędzy tym co jest, a tym, co było; dostawała zarzuty o wtórność od krytyki; mój ulubiony wiersz: Nazajutrz - bez nas

13. trzynasty tomik to Tutaj, wydany w 2009 roku; „gdzie jest miejsce człowieka w świecie”, gdzie jest miejsce jej jako poetki i człowieka; nacisk na bycie w chwili obecnej; moje ulubione wiersze: Przykład; Identyfikacja; Vermeer

Żyjemy dłużej,
ale mniej dokładnie
i krótszymi zdaniami.

14. czternasty tomik to Wystarczy, wydany w 2012 pośmiertnie; tomik nieskończony; znane motywy, ironia wobec świata i siebie, zgoda ze światem; moje ulubione wiersze: Łańcuchy, Dłoń

oprócz tego w zbiorze są wiersze, które były poza tomikami publikowane

Groza pomyśleć,
co by mi powiedział twój urwany guzik,
a tobie - klucz do moich drzwi,
stary mitoman

[Mateusz Buczek · Rating 5 out of 5]

Ciężko cokolwiek napisać - to zbiór wszystkich wierszy stworzonych przez Szymborską. Cudo.

[flovdra · Rating 5 out of 5]

,,Szymborska” - tylko tyle, zwykłe nazwisko rzucone mimochodem w rozmowie, wystarczy, by wywołać uśmiech na mojej twarzy.

Nie pamiętam, kiedy pierwszy raz zetknąłem się z twórczością Wisławy Szymborskiej. Pamiętam jednak, że jako dziecko, gdy rodzice pozwolili mi użyć komputera, siadałem przed ekranem i z zapartym tchem oraz łzami w oczach słuchałem, jak kobieta ta recytuje swoje wiersze. Nie wszystkie rozumiałom w pełni i z pewnością dalej wielu nie rozumiem, bo wiersze Szymborskiej są skomplikowane, wielowymiarowe i pełne intertekstualnych odniesień, ale CZUŁEM tę poezję. Już jako dziecko, nieznające literackich monumentów, nie wiedzące, czym jest wojna, socrealizm, czy chociażby złamanane serce, czułem poezję Wisławy Szymborskiej.

Sprawić, że człowiek CZUJE - to od zawsze jeden z głównych celów poezji, a jednocześnie nie lada wyczyn. Ta artystka - moim skromnym zdaniem - potrafiła zrobić to każdym wierszem, nawet krótkim, nawet takim, którego sens jest na pierwszy rzut oka niejasny. Tworzyła tak, że nie trzeba (choć można) rozkładać jej wierszy na czynniki pierwsze, dogłębnie analizować, by w jakiś sposób, bardzo ludzki i bardzo poruszający, zrozumieć je.

Szymborska to dla mnie od zawsze uosobienie geniuszu, mój największy literacki autorytet. Imponuje mi w swojej twórczości humorem, ironią, mieszanką prostoty z patosem, a także tym, jak bardzo się nie ograniczała. Podejmowała tematy przeróżne, od najbardziej złożonych, wymagających precyzji przekazu, do trywialnych, ujętych delikatnie, lecz niecodziennie.

Popłakałem się, gdy otworzyłem ten zbiór wierszy i zobaczyłem odręczne pismo autorki. Zaskoczyło mnie to. Owszem, zawsze kochałem Szymborską, ale nie wiedziałem, że jest dla mnie aż tak ważna. Teraz… wiem. I po ponad dekadzie czasu patrzę na małego siebie, który z gęsią skórką wgapia się w cyfrowy obraz i mam ochotę powiedzieć mu ,,ja też, młody, ja też”.

[bookmistry · Rating 4 out of 5]

sprawiła, że skończyły mi się znaczniki 🙊

[Ania · Rating 5 out of 5]

Mimo że to rok 2023 został okrzyknięty imieniem Wisławy Szymborskiej, to tomik jej wszystkich wierszy (w zasadzie powinnam powiedzieć "tomiszcze") trafił do moich rąk dopiero w styczniu 2024. Twórczość Poetki towarzyszyła mi na przestrzeni prawie całego tego roku, a delikatna i ciepła ironia, którą posługiwała się Poetka, pokazując swój dystans do życia, urzekała mnie z tomiku na tomik. Początkowo twórczość Noblistki jest ciężka i przytłoczona świeżymi jeszcze wspomnieniami z okresu II wojny światowej. Następnie Szymborska uległa wpływ0m PZPRu i tworzyła w zgodzie z głoszonymi w tamtym okresie hasłami socjalistycznymi. Z tego okresu twórczości najbardziej w pamięć zapadł mi wiersz "Młodzieży budującej Nową Hutę".
Po przebiciu się przez wiersze nasączone socjalistyczną propagandą, dotarłam do tego, na co najbardziej czekałam - twórczości Poetki, jaką znam i kojarzę ze szkolnych podręczników oraz z szeroko rozumianej popkultury. Szymborska poświęciła wiele wierszy tematom codziennych wydarzeń, lecz opowiedzianych z nieoczywistej i nietuzinkowej perspektywy. W swoich utworach Noblistka zatrzymuje czas i zderza w jednym utworze punkty widzenia kilku osób na jedną sytuację, w ten sposób podkreślając, jak spojrzenia na tę samą sprawę mogą się od siebie różnić. Za tę oczywistość ujętą w nieoczywisty sposób cenię Wisławę Szymborską najbardziej.

Dla mnie osobiście rokiem Noblistki był 2024, dlatego nie mogąc się zdecydować na wybranie kilku najlepszych wierszy Szymborskiej, postanowiłam zrobić mini-kalendarz poetycki z utworami Poetki, które były mi najbliższe w konkretnych miesiącach na przestrzeni tego roku.

Styczeń - "Życie na poczekaniu"
Luty - "Prospekt"
Marzec - "Wszelki wypadek"
Kwiecień - "Nieuwaga"
Maj - "Do serca w niedzielę"
Czerwiec - "Może być bez tytułu"
Lipiec - "Chwila"
Sierpień - "Pytania zadawane sobie"
Wrzesień - "Kałuża"
Październik - aktualizacja w styczniu
Listopad - aktualizacja w styczniu
Grudzień - aktualizacja w styczniu

[oscar wilde to nawet nie jest on · Rating 4 out of 5]

Już rozumiem dlaczego i za co dostała Nobla

[Moniek · Rating 5 out of 5]

Napisz to. Napisz. Zwykłym atramentem / na zwykłym papierze: nie dano im jeść, / wszyscy pomarli z głodu. Wszyscy. Ilu?

Podobały mi się te nasze spotkania przez ostatnie miesiące.

Zbiór zawiera wszystkie tomiki poezji Szymborskiej, zaczynając od Czarnej piosenki, a kończąc na Wystarczy. W publikacji znajdują się też wiersze pochodzące z rękopisów autorki oraz utwory publikowane w czasopismach.

Pewnie podejrzewacie już, że recenzja czyjegoś prawie całkowitego dorobku literackiego jest okropnie trudnym zadaniem. Tu nawet nie chodzi o mój brak kompetencji do podjęcia się tego zadania, lecz raczej o odczucia, które należą tylko do zamkniętego układu pomiędzy mną a autorką. W zamian zaoferuję wam kilka swoich spostrzeżeń, cech poezji Szymborskiej, o których możecie nie wiedzieć, a dla mnie dużo znaczą.

Siedemdziesiąt lat historii kraju i świata pozostawiło jakby ślad dłoni na poezji tej autorki, a Wisława odnalazła dobry sposób, by go wyeksponować. Konflikty zbrojne, przemiany społeczne i polityczne jej czasów przedstawiała nie z perspektywy ogółu, ale obrazowała je na przykładach pojedynczych jednostek, a czasami też widoków codziennych i miejsc. Wyróżniała się wyjątkowo spostrzegawczym okiem i dużą dozą empatii, podejrzewam, że wykształconej na przestrzeni lat. Potrafiła w szczególny sposób zaobserwować otaczające ją zdarzenia oraz gesty wykonywane przez drugą osobę, poddać je działaniu swego szkiełka badawczego, rozłożyć na czynniki pierwsze oraz w oszałamiającej i ciążącej na sercu decyzji zamknąć w jednostkach czas. Ludzie stawali się w jej poezji drogocenni. Oczywiście, istnieje też druga strona historycznej perspektywy w utworach Szymborskiej; na jej podstawie odkrywamy, jak kształtowała się sytuacja literatów polskich w czasach powojennych (szczególnie interesujący jest tu wątek nowomowy i tendencji ideologicznych socrealizmu) oraz mentalność obywateli po zakończeniu II wojny światowej, kiedy kraj był odbudowywany na ziemi kiedyś zaścielonej ciałami bliskich, a sygnały ze wszystkich ocalałych stron mówiły, że trzeba ruszyć dalej. Być może poezja autorki pełniła tu ważną rolę; chociaż sama trafiała na nowo w otchłań żałoby, niepewności i nieodżałowanej straty, spełniała w twórczości przesłanie lepszego jutra. Nie musiało to oznaczać zapomnienia o tych, którzy nie zdążyli zobaczyć następnego roku.

O Wisławie powinniście wiedzieć również to, że była osobą pełną pytań i ciekawości oraz skłonną do refleksji. Przez lata zadurzona była w idei komunizmu, przeżyła więc przytłaczający zawód, dostrzegając prawdziwe oblicze tego systemu. Od tego czasu nie zdarzyło się jej kłaść beztrosko swej wiary w nowych tendencjach i wyznaniach; zamiast tego postanowiła przygarnąć do siebie wątpliwość. Poświęcała swe życie odkrywaniu otaczającej ją rzeczywistości, zadawaniu pytań o istotę świata, zastanawianiu się nad pochodzeniem, losem i znaczeniem życia ludzkiego. Po śmierci wieloletniego partnera i w odczuciu zbliżającej się starości spędziła ogrom czasu i poświęciła wiele słów dla oswojenia się ze śmiercią i ideą końca. Szukała kontaktu z innymi istotami, budowała fundamenty pod samodzielne myślenie, kwestionowała słowa puszczane w eter, w odpowiedzi na pytania puszczała wodze fantazji i nie zatrzymywała się, kiedy bolało. Pochłaniała ogrom sztuki i literatury, zaglądała do tekstów filozofów i dawała im kontynuację, rozwijała własny światopogląd. Szymborska to wzór człowieka pozostawionego sobie samemu w tym dziwnym, wiecznym, nagłym świecie, który próbuje rozgryźć, mimo świadomości nieuchronnej porażki i braku kompetencji. Człowieka, jedynej części rzeczywistości, która nie będzie zapamiętana na wieki. Poetka chwyta dzień i wgryza się w niego z czułością, ubiera świat w słowa poezji, oddając jego piękno, zagładę i nieuchwytność. Tegoroczni maturzyści, możecie to sobie zapisać w notatkach.

Na końcu tego zbioru znajduje się posłowie Wojciecha Ligęzy dotyczące głównych tendencji i tematów pojawiających się w poezji Szymborskiej. Jest ono szczególnie wartościowe, jeśli chce się odczytywać te utwory w coraz to nowych kontekstach, wiernych inspiracjom autorki; pokazało mi też, w jaki sposób można analizować literaturę, staje się to moją nową pasją. Autor wspomina o tym, jak poetka pisząc utwory o treści osobistej, dążyła ku temu, by miały one wydźwięk uniwersalny, otwarty dla jej czytelników. Jest to w pewnym stopniu prawdziwe, lecz kiedy ja docierałam do wierszy o tematyce romantycznej, autorka stawała przed moimi oczami wyraźniej niż kiedykolwiek. Zrzucała swoją szatę starszej pani, którą pamiętałam z gazetek szkolnych czy telewizji, i stawała się kobietą kochającą, niekiedy ciężko, świadomą miłości, która ją otacza, wymijającą się z nią i żegnając osoby jeszcze przed chwilą ciepłe, żywe, kochane, drogo zapłacone. Szczególnie poruszyły mnie utwory po śmierci, jak zgaduję, jej pierwszej miłości straconej w czasie wojny, oraz Kornela Filipowicza (jeśli jednak gdzieś istnieją w przestrzeni dla mnie nietykalnej, to może ucieszą się na myśl, że skieruję się jeszcze do jego prozy). Odnalazłam siebie w utworach o niepewności miłości i jej wygasaniu, o tym, co po uczuciu pozostaje dla następnych. Jednak najbardziej poruszył moje serce wiersz ku pamięci Haliny Poświatowskiej.

Spełnieniem marzeń byłby stan, w którym nikt nie wahałby się sięgnąć po fragment literatury, myśląc, że wykracza jego pojmowanie. Czytajcie poezję Szymborskiej, moi drodzy; niesie w sobie piękne dziedzictwo naszego społeczeństwa, wyjdzie na spotkanie z ludzkimi wątpliwościami i przemówi do was zrozumiałym, naturalnym językiem.

Będę do niej wracać, przywiązałam się do tej twórczości. Podobało mi się to, jakie obrazy stawiała przed moimi oczami.

Istota ludzka ludzka smutna jest z natury. / Na taką czekam i cieszę się z góry.

[aksjo · Rating 5 out of 5]

Tak czuję, że to było dla mnie ważne.
Miło jest coś czuć.

[Anna · Rating 5 out of 5]

Jedna z moich ulubionych książek w życiu ❤️

Moje top:
1. W banalnych rymach
2. Pytania zadawane sobie
3. Do zakochanej nieszczęśliwie
4. Nic dwa razy
5. Jawność
6. Buffo
7. Upamiętnienie
8. Obmyślam świat
10. *** (jestem za blisko, żeby mu się śnić)
11. Na wieży Babel
12. Album
13. Śmiech
14. Wrażenia z teatru
15. Miłość szczęśliwa
16. Pod jedną gwiazdką
17. Wielka liczba
18. Podziękowanie
19. Portret kobiecy
20. Życie na poczekaniu
21. Jarmark cudów
22. Niektórzy lubią poezję
23. Pożegnanie widoku
24. Miłość od pierwszego wejrzenia
25. Nic darowane
26. Milczenie roślin
27. Pierwsza miłość
28. Nieobecność
29. Perspektywa
30. Myśli nawiedzające mnie na ruchliwych ulicach
31. Trudne życie z pamięcią
32. Na lotnisku
33. Jaka będzie?

[Nat · Rating 5 out of 5]

Królowa

[Aleksander Gawlica · Rating 5 out of 5]

W centrum poezji Szymborskiej zawsze stoi człowiek, choć często oglądany z dystansu – czasem z perspektywy kosmicznej, czasem z ironicznym uśmiechem czy zdziwieniem wobec codzienności. Lektura tych wierszy to refleksja nad losem jednostki, ale także nad złożonością świata i przypadkowością istnienia. Motyw przypadku, tak często powracający w jej twórczości, staje się kluczowym narzędziem do rozważań o roli człowieka w historii i naturze.Po latach jej teksty pozostają aktualne, ponieważ zamiast zamykać się w perspektywie epoki, poetka bada uniwersalne prawdy o człowieku i świecie. Świetna babka, świetne wiersze <3

[_ksiazkowy_zakatek_ · Rating 5 out of 5]

coś pięknego i niesamowitego, „perspektywa” trafiła do mnie całkowicie i kooocham ten wiersz, ale każdy jest inny i niepowtarzalny, co pięknego, zbór wierszy pełen wrażliwości i magii, jakiej mało kto może, dzięki poezji wytworzyć

nie mogłabym dać żadnej innej oceny niż 5/5

Szymborska była, jest i będzie moją największą inspiracją

[Patryk · Rating 5 out of 5]

That book was... something more. Szymborska shows how much power the single words carry. She is a master of a wordplay.
Very pleasurable lecture to read from the first to the last page. Exploring the process of writing throughout her writing is mazing.

[zuzia czyta · Rating 5 out of 5]

wyciskacz łez

[emilia emdza markowska · Rating 5 out of 5]

milion/10

[Martyna Fila · Rating 4 out of 5]

?/5
Nad oceną się jeszcze zastanowię, ale oscyluję między 4/5 a 5/5

[Alice · Rating 3 out of 5]

The world became better and worse at the same time

[Ewelina · Rating 5 out of 5]

Przepiękne i dające do myślenia wiersze. Wydanie wzbogacone o utwory komunistyczne, teksty publikowane jedynie w czasopismach i te niepublikowane, ze świetnym posłowiem prof. Wojciecha Ligęzy. Idealny tom do powolnego czytania i delektowania się poezją.
Recenzja: https://spacerwsrodslow.blogspot.com/...

[florunia · Rating 3 out of 5]

Zwykle nie czytam poezji, ale skoro książka była dostępna za darmo to przeczytałam. Niektóre wiersze mi sie podobały, ale nie mam za specjalnie przemyśleń.
Pominęłam posłowie/analizę Wojciecha Ligęzy na końcu - raczej niewiele z niej rozumiałam, ale pewnie przydałaby się przy omawianiu wierszy w szkole 😅

[s. ostrowski · Rating 4 out of 5]

Bardzo lubię poezję W. Szymborskiej. Nie będę pisał złożonej recenzji jej dorobku, bo nie czuję się wystarczająco kompetentny, ale doceniam jej nieszablonowe spojrzenie na niektóre aspekty funkcjonowania w społeczeństwie, podejścia do tradycji, dziedzictwa historycznego Polski. Jej wiersze nie są moimi ulubionymi, ale jestem dumny, że mieliśmy w kraju taki literacki skarb.

[Karolina W. · Rating 5 out of 5]

„Wiersze wszystkie” towarzyszyły mi przez cały rok 2023. Jest to o tyle szczególny moment, że autorka jest patronką tego roku, ponadto jest to setna rocznica jej urodzin. Tym sposobem chciałam oddać jej hołd. Nie mniej to nie pierwszy i na pewno nie ostatni raz kiedy jej wiersze są mi bliskie.

[weronika chruślicka · Rating 5 out of 5]

Dłoń
Dwadzieścia siedem kości,
trzydzieści pięć mięśni,
około dwóch tysięcy komórek nerwowych
w każdej opuszce naszych pięciu palców.
To zupełnie wystarczy,
żeby napisać „Mein Kampf”
albo „Chatkę Puchatka”.

prowadź mnie mentorko,
to zaszczyt mieć w dłoniach potęgę twej twórczości.

[Bachabacha_07 · Rating 5 out of 5]

Wiersze pani Wisławy nie dość, że są niektóre z nich ponad czasowe, to opowiadają o życiu. Nad niektórymi trzeba się też zastanowić, na przykład nad Rozmową Z Kamieniem. Jednakże dużo wnoszą do życia.

[Marta Sylwia · Rating 5 out of 5]

One of the best Polish poets. This full collection is extremely valuable to the understanding of her life, starting during WWII, all the way to the fall of communism in Poland.

[wróbelek · Rating 5 out of 5]

Kocham poezje 🫶🏼

[phaedronafide · Rating 5 out of 5]

Przechodniu, wyjmij z teczki mózg elektronowy i nad losem Szymborskiej podumaj przez chwilę.

[Kornelia · Rating 4 out of 5]

4.5

[JD · Rating 5 out of 5]

Jej wiersze są jak kilka kropel wody,
gdy jest się spragnionym.

Niby zwyczajne, ale może uratować życie.

[rudaa · Rating 5 out of 5]

Cudo.

[Agata · Rating 5 out of 5]

Fanką poezji nie jestem, ale nawet ja umiem docenić kunszt tej niezwykłej poetki.