What do you think?
Rate this book
Cánh cổng sát nhân
Tajima Kazuyuki muốn giết Kuramochi Osamu, gã bạn học từ thời tiểu học của anh. Thế nhưng, mặc cho ý nghĩ manh nha từ hồi cấp hai xa lắc xa lơ nào đầy ấy vẫn bám riết anh cho tới tận khi anh ngấp nghé ba mươi, chưa một lần suy nghĩ đó chuyển hóa được thành hành động. Cho dẫu, Kuramochi luôn cưỡi cơn gió bất hạnh tới, phá tan chốn yên bình khó khăn lắm anh mới có được và đầy anh xuống hố sâu của cùng cực, hết lần này tới lần khác.
Tại sao anh không thể giết người? Anh thiếu thứ gì mới có thể trở thành một tên sát nhân? Và liệu anh có thể vượt qua cánh cổng sát nhân, vượt qua ranh giới giữa thiên và ác như bản thân mong cầu?
Cánh công sát nhân , một câu chuyện mới lạ và hấp dẫn của Higashino Keigo, nhà văn trinh thám hàng đầu Nhật
Tại sao anh không thể giết người? Anh thiếu thứ gì mới có thể trở thành một tên sát nhân? Và liệu anh có thể vượt qua cánh cổng sát nhân, vượt qua ranh giới giữa thiên và ác như bản thân mong cầu?
Cánh công sát nhân , một câu chuyện mới lạ và hấp dẫn của Higashino Keigo, nhà văn trinh thám hàng đầu Nhật
526 pages, Paperback
First published August 1, 2003
30 people are currently reading
222 people want to read
About the author
Keigo Higashino
188 books8,083 followersAssociated Names:
* Keigo Higashino
* 東野 圭吾 (Japanese)
* 東野圭吾 (Traditional Chinese)
* ฮิงาชิโนะ เคโงะ (Thai)
Keigo Higashino (東野 圭吾) is one of the most popular and biggest selling fiction authors in Japan—as well known as James Patterson, Dean Koontz or Tom Clancy are in the USA.
Born in Osaka, he started writing novels while still working as an engineer at Nippon Denso Co. (presently DENSO). He won the Edogawa Rampo Prize, which is awarded annually to the finest mystery work, in 1985 for the novel Hōkago (After School) at age 27. Subsequently, he quit his job and started a career as a writer in Tokyo.
In 1999, he won the Mystery Writers of Japan Inc award for the novel Himitsu (The Secret), which was translated into English by Kerim Yasar and published by Vertical under the title of Naoko in 2004. In 2006, he won the 134th Naoki Prize for Yōgisha X no Kenshin. His novels had been nominated five times before winning with this novel.
The Devotion of Suspect X was the second highest selling book in all of Japan— fiction or nonfiction—the year it was published, with over 800,000 copies sold. It won the prestigious Naoki Prize for Best Novel— the Japanese equivalent of the National Book Award and the Man Booker Prize. Made into a motion picture in Japan, The Devotion of Suspect X spent 4 weeks at the top of the box office and was the third highest‐grossing film of the year.
Higashino’s novels have more movie and TV series adaptations than Tom Clancy or Robert Ludlum, and as many as Michael Crichton.
* Keigo Higashino
* 東野 圭吾 (Japanese)
* 東野圭吾 (Traditional Chinese)
* ฮิงาชิโนะ เคโงะ (Thai)
Keigo Higashino (東野 圭吾) is one of the most popular and biggest selling fiction authors in Japan—as well known as James Patterson, Dean Koontz or Tom Clancy are in the USA.
Born in Osaka, he started writing novels while still working as an engineer at Nippon Denso Co. (presently DENSO). He won the Edogawa Rampo Prize, which is awarded annually to the finest mystery work, in 1985 for the novel Hōkago (After School) at age 27. Subsequently, he quit his job and started a career as a writer in Tokyo.
In 1999, he won the Mystery Writers of Japan Inc award for the novel Himitsu (The Secret), which was translated into English by Kerim Yasar and published by Vertical under the title of Naoko in 2004. In 2006, he won the 134th Naoki Prize for Yōgisha X no Kenshin. His novels had been nominated five times before winning with this novel.
The Devotion of Suspect X was the second highest selling book in all of Japan— fiction or nonfiction—the year it was published, with over 800,000 copies sold. It won the prestigious Naoki Prize for Best Novel— the Japanese equivalent of the National Book Award and the Man Booker Prize. Made into a motion picture in Japan, The Devotion of Suspect X spent 4 weeks at the top of the box office and was the third highest‐grossing film of the year.
Higashino’s novels have more movie and TV series adaptations than Tom Clancy or Robert Ludlum, and as many as Michael Crichton.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 101 reviews
July 8, 2023
Tajima Kazuyuki, người từ nhỏ đã có một cuộc sống giàu có. Nhưng từ khi Tajima gặp Kuramochi Osamu - người đã khiến cuộc sống của Tajima trở nên thê thảm chưa từng thấy. Giờ đây Tajima nung nấu trong lòng một ý định giết người đối với Kuramochi.
Thế này nhé, rõ ràng quyển này thiên về phần tâm lý nên hơi chậm, nhưng mình thích nó. Diễn biến về phát triển tâm lý nhân vật từ lúc còn là trẻ con khi lớn lên. Cách mà cuộc sống của Tajima sụp đổ rất đáng thương, thậm chí những kẻ mang trong mình ác ý lại bắt nạt và bỏ rơi họ, cách con người đấu tranh giữa việc "Có nên bước qua cánh cửa giết người kia hay không?" được viết khá ổn. Có rất nhiều phân đoạn khiến mình phát tức.
Tuy nhiên là mình chỉ thích mấy phần đầu thôi. Những phần sau thì thôi rồi, câu chuyện dài dòng và đưa ra những thứ khiến mà mình không quan tâm, chán hẳn hơn với phần đầu. Nếu bạn muốn nhìn thấy tâm lý chần chừ, phân vân thực sự của con người thì có lẽ bạn nên đọc, có thể sẽ phát điên về sự chần chừ và phân vân đó :)))
Thế này nhé, rõ ràng quyển này thiên về phần tâm lý nên hơi chậm, nhưng mình thích nó. Diễn biến về phát triển tâm lý nhân vật từ lúc còn là trẻ con khi lớn lên. Cách mà cuộc sống của Tajima sụp đổ rất đáng thương, thậm chí những kẻ mang trong mình ác ý lại bắt nạt và bỏ rơi họ, cách con người đấu tranh giữa việc "Có nên bước qua cánh cửa giết người kia hay không?" được viết khá ổn. Có rất nhiều phân đoạn khiến mình phát tức.
Tuy nhiên là mình chỉ thích mấy phần đầu thôi. Những phần sau thì thôi rồi, câu chuyện dài dòng và đưa ra những thứ khiến mà mình không quan tâm, chán hẳn hơn với phần đầu. Nếu bạn muốn nhìn thấy tâm lý chần chừ, phân vân thực sự của con người thì có lẽ bạn nên đọc, có thể sẽ phát điên về sự chần chừ và phân vân đó :)))
April 26, 2021
อ่านเรื่องนี้แล้วมันหงุดหงิด งุ่นง่าน โมโห จนต้องรีบอ่านให้มันจบๆ คืออ่านไปรำคาญไป แต่อยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อนะ จนวางไม่ลง นี่มันยังไงกันนี่
แนะนำว่าควรหยิบมาอ่านตอนจิตใจสงบ ผ่อนคลาย ไม่มีเรื่องเครียดใดๆและไม่เร่งรีบเพราะอ่านแล้วหยุดไม่ได้จริงๆ
เล่มนี้เป็นผลงานคุณเคโงะอีกเล่มที่หดหู่มาก แนวๆพระอาทิตย์เที่ยงคืนเลย
ตัวเอก’ทาจิมะ’โดนชักใยโดยเพื่อนของตัวเอง’คุระโมจิ’ ตั้งแต่เด็กจนโต นำพาไปเจอกับเรื่องเลวร้ายมากมาย ครอบครัวล่มจม บ้านแตก แยกทาง บางเรื่องคิดว่าร้ายพอแล้ว มันยังร้ายกว่าไปได้อีก โอ๊ยยย อ่านแล้วความดันขึ้น แถมทาจิมะไม่รู้ตัว โลกสวยให้โดยหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ส่วนคุระโมจิก็อิจฉาเพื่อน อยากให้เพื่อนตกต่ำถึงที่สุด
อ่านไปลุ้นไปให้ทาจิมะฆ่าคุระโมจิซะที วังวนความแค้นจะได้จบๆ ก็ไม่ยอมฆ่าซักที ลังเล ลำไยอยู่นั่นแหละ รำคาญ กว่าทาจิมะจะเปิดประตูฆาตกรได้ เฮ้ออออ
แนะนำว่าควรหยิบมาอ่านตอนจิตใจสงบ ผ่อนคลาย ไม่มีเรื่องเครียดใดๆและไม่เร่งรีบเพราะอ่านแล้วหยุดไม่ได้จริงๆ
เล่มนี้เป็นผลงานคุณเคโงะอีกเล่มที่หดหู่มาก แนวๆพระอาทิตย์เที่ยงคืนเลย
ตัวเอก’ทาจิมะ’โดนชักใยโดยเพื่อนของตัวเอง’คุระโมจิ’ ตั้งแต่เด็กจนโต นำพาไปเจอกับเรื่องเลวร้ายมากมาย ครอบครัวล่มจม บ้านแตก แยกทาง บางเรื่องคิดว่าร้ายพอแล้ว มันยังร้ายกว่าไปได้อีก โอ๊ยยย อ่านแล้วความดันขึ้น แถมทาจิมะไม่รู้ตัว โลกสวยให้โดยหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ส่วนคุระโมจิก็อิจฉาเพื่อน อยากให้เพื่อนตกต่ำถึงที่สุด
อ่านไปลุ้นไปให้ทาจิมะฆ่าคุระโมจิซะที วังวนความแค้นจะได้จบๆ ก็ไม่ยอมฆ่าซักที ลังเล ลำไยอยู่นั่นแหละ รำคาญ กว่าทาจิมะจะเปิดประตูฆาตกรได้ เฮ้ออออ
May 10, 2021
“คุณจะฆ่าคนๆ นึง ได้จริงๆ หรือ?”
ที่สุดของที่สุดจริงๆ นี่คือหนังสือที่ตรึงเอาไว้ ก่อกวนจิตใจ ปั่นป่วนอารมณ์ และบีบคั้นเฆี่ยนตีมโนสำนึกเป็นที่สุด
เป็นหนังสือที่เมื่อคุณไปอ่านแล้ว ทุกๆ 50 หน้าจะบอกกับตัวเอกของเรื่องว่า “เฮ้ย ฆ่าซะทีสิ”
หนังสือพาไปถึงจุดนั้นจริงๆ จุดที่คุณจะเชียร์ให้ใช้ศาลเตี้ย เชียร์ให้ใช้การฆาตกรรมแก้ปัญหา เพราะมันช่างสมควรแก่เหตุ และทางออกที่ไม่เห็นว่าวิธีการไหนจะมาทดแทนได้อีกแล้ว
หนังสือนิยายสัญชาติญี่ปุ่น ขนาดห้าร้อยหน้า ฝีมือมหาเทพเคโงะเล่มนี้ มอบประสบการณ์สุดพิศวงให้กับคนอ่านจริงๆ
เรื่องราวของชายหนุ่มลูกชายทัตแพทย์ฐานะ ครอบครัวสุขสันต์คนหนึ่ง ที่เกิดเหตุพลิกผัน ครอบครัวแตกสลาย จนกลายเป็นคนหาเช้ากินค่ำ ความสัมพันธ์กับคนในอดีตถูกตัดขาดทั้งหมด เหลือไว้เพียงชายที่ชื่อ “คุระโมจิ” คนเดียวเท่านั้น ที่เป็นเพื่อนเก่าในวัยประถมที่ยังวนเวียนติดต่อปฏิสัมพันธ์กันอยู่
“คุระโมจิ” นี่แหละ เป็นแกนและเป็นตัวหลักของเรื่อง ที่นอกจาก character ที่สุด charm แล้วยังเป็นตัวละครที่เคโงะทุ่มทุนสร้าง ปั้นตัวตนและนิสัยจนคนอ่านรังเกียจและโกรธแค้นระดับที่อยากจะมอบปลายทางของชีวิตที่เจ็บปวดให้สาสมกับพฤติกรรมสุดชั่ว
“คุระโมจิ” นี่เลวแบบสุดขั้ว ถ้าอ่านแล้วไม่เกลียดนี่นับถือหัวจิตหัวใจเลย ไม่ได้เลวแบบกักขฬะ อันธพาล ใช้การย่ำยีทางกายภาพ แต่เป็นคนเลวแบบใช้มันสมอง ทั้งโกหก ต้มตุ้น กลอกลวง วางแผน สมรู้ร่วมคิด ทำลาย
เป็นคนเลวสุดฉลาดที่ใช้สมองสุดเฉียบไปในทางสุดเลว
ผมคิดว่าคนอ่านหลายคนเดินผ่าน “ประตูฆาตกร” ไปหลายครั้งหลายคราระหว่างที่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้
“ประตูฆาตกร” เป็นประตูที่กั้นสถานะระหว่าง “การไม่เป็นฆาตกร” กับ “การเป็นฆาตกร”
ประตูนี้เป็นประตูที่อยู่ในจินตภาพ
ประตูนี้เป็นประตูทางจิตวิทยา
มันต้องมีแรงจูงใจประกอบกับสิ่งแวดล้อมและตัวกระตุ้นที่พอเหมาะพอเจาะ คนธรรมดาๆ นี่แหละ จะเปิดและเดินผ่านประตูนี้เข้าไปสู่หนทางสู่การเป็นฆาตกรเต็มตัว
และเคโงะก็เล่าเรื่องได้ยั่วยวน จูงใจให้เผลอเชียร์ให้ตัวเอกเปิดประตูนี้เข้าไปซ้ำแล้วซ้ำอีก
เป็นอีกครั้งที่มหาเทพเคโงะร่ายเวทมนตร์ให้ปั่นป่วน โบยตีมโนสำนึกคนอ่าน จนอ่านจบแล้วก็ยังมานั่งตั้งคำถามกับประสบการณ์สุดสะพรึงว่า “นี่เราอยากให้คนนี้ถูกฆ่าตายเลยหรือนี่?”
ผมคิดว่าเคโงะยังคงเป็นนักเขียนที่เล่นกับประเด็นทางสังคมได้ดีมาก เช่นเดียวกับเล่นเรื่องจิตใจคน
คุณต้องมีมูลเหตุจูงใจมากขนาดไหนถึงจะฆ่าคนได้?
เคโงะให้คำตอบหนึ่งไว้ในหนังสือเล่มนี้ และคนที่จะได้รับประสบการณ์นั้นๆ ก็คือตัวคนอ่านเอง
นอกจากนี้ เคโงะยังกระทุ้งให้เราระลึกเสมอว่า อย่าไปต้มตุ๋น หลอกลวง เอาเปรียบ สร้างความเคียดแค้นให้กับใครเพื่อที่จะให้ตัวเองได้ประโยชน์ เพราะเราไม่มีทางรู้หรอกว่านั่นจะเป็นเชื้อไฟ หรือเป็นชนวน ผลักให้คนๆ นั้นข้ามผ่านประตูฆาตกร มาฆ่าเราในภายหลังได้
ผมชอบเรื่องยาวของเคโงะเสมอ
และเรื่อง “ประตูฆาตกร” นี้ก็ไม่ลังเลที่จะจัดอยู่ในหมวดหนังสือที่ชอบมาก
แต่ถ้าจะหยิบมาอ่านอีกครั้ง คงต้องพรรคเว้นช่วงสักหน่อย
เพราะกลัวใจตัวเองจะไปเปิดประตูฆาตกรเข้านั่นแหละ
ที่สุดของที่สุดจริงๆ นี่คือหนังสือที่ตรึงเอาไว้ ก่อกวนจิตใจ ปั่นป่วนอารมณ์ และบีบคั้นเฆี่ยนตีมโนสำนึกเป็นที่สุด
เป็นหนังสือที่เมื่อคุณไปอ่านแล้ว ทุกๆ 50 หน้าจะบอกกับตัวเอกของเรื่องว่า “เฮ้ย ฆ่าซะทีสิ”
หนังสือพาไปถึงจุดนั้นจริงๆ จุดที่คุณจะเชียร์ให้ใช้ศาลเตี้ย เชียร์ให้ใช้การฆาตกรรมแก้ปัญหา เพราะมันช่างสมควรแก่เหตุ และทางออกที่ไม่เห็นว่าวิธีการไหนจะมาทดแทนได้อีกแล้ว
หนังสือนิยายสัญชาติญี่ปุ่น ขนาดห้าร้อยหน้า ฝีมือมหาเทพเคโงะเล่มนี้ มอบประสบการณ์สุดพิศวงให้กับคนอ่านจริงๆ
เรื่องราวของชายหนุ่มลูกชายทัตแพทย์ฐานะ ครอบครัวสุขสันต์คนหนึ่ง ที่เกิดเหตุพลิกผัน ครอบครัวแตกสลาย จนกลายเป็นคนหาเช้ากินค่ำ ความสัมพันธ์กับคนในอดีตถูกตัดขาดทั้งหมด เหลือไว้เพียงชายที่ชื่อ “คุระโมจิ” คนเดียวเท่านั้น ที่เป็นเพื่อนเก่าในวัยประถมที่ยังวนเวียนติดต่อปฏิสัมพันธ์กันอยู่
“คุระโมจิ” นี่แหละ เป็นแกนและเป็นตัวหลักของเรื่อง ที่นอกจาก character ที่สุด charm แล้วยังเป็นตัวละครที่เคโงะทุ่มทุนสร้าง ปั้นตัวตนและนิสัยจนคนอ่านรังเกียจและโกรธแค้นระดับที่อยากจะมอบปลายทางของชีวิตที่เจ็บปวดให้สาสมกับพฤติกรรมสุดชั่ว
“คุระโมจิ” นี่เลวแบบสุดขั้ว ถ้าอ่านแล้วไม่เกลียดนี่นับถือหัวจิตหัวใจเลย ไม่ได้เลวแบบกักขฬะ อันธพาล ใช้การย่ำยีทางกายภาพ แต่เป็นคนเลวแบบใช้มันสมอง ทั้งโกหก ต้มตุ้น กลอกลวง วางแผน สมรู้ร่วมคิด ทำลาย
เป็นคนเลวสุดฉลาดที่ใช้สมองสุดเฉียบไปในทางสุดเลว
ผมคิดว่าคนอ่านหลายคนเดินผ่าน “ประตูฆาตกร” ไปหลายครั้งหลายคราระหว่างที่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้
“ประตูฆาตกร” เป็นประตูที่กั้นสถานะระหว่าง “การไม่เป็นฆาตกร” กับ “การเป็นฆาตกร”
ประตูนี้เป็นประตูที่อยู่ในจินตภาพ
ประตูนี้เป็นประตูทางจิตวิทยา
มันต้องมีแรงจูงใจประกอบกับสิ่งแวดล้อมและตัวกระตุ้นที่พอเหมาะพอเจาะ คนธรรมดาๆ นี่แหละ จะเปิดและเดินผ่านประตูนี้เข้าไปสู่หนทางสู่การเป็นฆาตกรเต็มตัว
และเคโงะก็เล่าเรื่องได้ยั่วยวน จูงใจให้เผลอเชียร์ให้ตัวเอกเปิดประตูนี้เข้าไปซ้ำแล้วซ้ำอีก
เป็นอีกครั้งที่มหาเทพเคโงะร่ายเวทมนตร์ให้ปั่นป่วน โบยตีมโนสำนึกคนอ่าน จนอ่านจบแล้วก็ยังมานั่งตั้งคำถามกับประสบการณ์สุดสะพรึงว่า “นี่เราอยากให้คนนี้ถูกฆ่าตายเลยหรือนี่?”
ผมคิดว่าเคโงะยังคงเป็นนักเขียนที่เล่นกับประเด็นทางสังคมได้ดีมาก เช่นเดียวกับเล่นเรื่องจิตใจคน
คุณต้องมีมูลเหตุจูงใจมากขนาดไหนถึงจะฆ่าคนได้?
เคโงะให้คำตอบหนึ่งไว้ในหนังสือเล่มนี้ และคนที่จะได้รับประสบการณ์นั้นๆ ก็คือตัวคนอ่านเอง
นอกจากนี้ เคโงะยังกระทุ้งให้เราระลึกเสมอว่า อย่าไปต้มตุ๋น หลอกลวง เอาเปรียบ สร้างความเคียดแค้นให้กับใครเพื่อที่จะให้ตัวเองได้ประโยชน์ เพราะเราไม่มีทางรู้หรอกว่านั่นจะเป็นเชื้อไฟ หรือเป็นชนวน ผลักให้คนๆ นั้นข้ามผ่านประตูฆาตกร มาฆ่าเราในภายหลังได้
ผมชอบเรื่องยาวของเคโงะเสมอ
และเรื่อง “ประตูฆาตกร” นี้ก็ไม่ลังเลที่จะจัดอยู่ในหมวดหนังสือที่ชอบมาก
แต่ถ้าจะหยิบมาอ่านอีกครั้ง คงต้องพรรคเว้นช่วงสักหน่อย
เพราะกลัวใจตัวเองจะไปเปิดประตูฆาตกรเข้านั่นแหละ
June 10, 2021
เป็นการเล่าเรื่องชีวิตของคนคนหนึ่ง
ที่พังลงไปด้วยน้ำมือของคุณนักเขียน
ทุกครั้งที่มีทางแยก นักเขียนจะผลักดันให้ตัวละครเลือกทางผิดเสมอๆ
ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเราไม่ลุ้นอีกแล้ว
ได้แต่ตามดูว่าสุดท้ายแล้ว ชีวิตแกจะไปจบลงตรงไหน
เป็นนิยายที่อ่านจบแล้วมีคำสองคำวนเวียนอยู่ในหัว
คำแรกคือ “เกลียด” ส่วนอีกคำคือ “น่าทึ่ง”
อ่านคำปิดท้ายจากผู้แปล ยิ่งคิดว่าใช่เลย
คือตลอดการอ่าน เราคิดว่าเมื่อไรจะผ่านมันไปเสียที
แต่ก็เลิกอ่านไม่ได้ เพราะอยากรู้ว่า
สุดท้ายแล้วมันจะจบลงอย่างไร
ส่วนความรู้สึกหลังอ่านจบแล้วนั้น ..
ก็อย่างที่บอกไปแล้วน่ะแหละ
สุดยอดเกินไปแล้ว ..
มันทั้งชวนให้เกลียด และน่าทึ่งจริงๆ
มีสิ่งหนึ่งที่ขัดใจเรา ..
เตือน!! ข้างล่างนี้สปอยล์แรงนะคะ
เชื่อเหอะ ว่าเกือบทุกคนที่อ่าน
ต้องลุ้นให้ตัวละครก้าวข้ามประตูฆาตกรไปให้ได้สักที
ผู้เขียนปูเรื่องมาว่าคาสึยูกิเป็นลูกทันตแพทย์
แถมตอนเด็กๆ ยังค้นคว้าเรื่องของยาพิษมาตั้งเยอะ
เราก็คาดหวังว่าจะฉลาดกว่านี้
ที่ไหนได้ โดนหลอกตลอด ทำอะไรไม่เคยคิดหน้าคิดหลัง
เวลาที่เหตุเกิดไปแล้วนี่ฉลาดนัก
แต่ก่อนเกิดเหตุ ไม่เคยเอะใจอะไรเลย
ดาหน้าเข้าหาปัญหาเองตลอด
จะโทษคนที่อยากจะหลอกฝ่ายเดียวก็ไม่ได้
เพราะตัวเองโง่เองด้วย
แถมจะฆ่าคนแต่ละที เอะอะบีบคอ
ความรู้ยาพิษที่ปูมา แทบไม่เคยได้ใช้เลย
เหมือนเป็นความตั้งใจของผู้เขียน
ที่จะทำให้คนอ่านขัดใจตั้งแต่ต้นจนจบ
เป็นเรื่องที่ตอนอ่านก็ไม่สนุก
เราเฝ้ารอให้คาสึยูกิ ฆ่าคุระโมจิได้สักที
แต่ก็ไม่เคยสำเร็จ
จวบจน���ระทั้งตอนจบ .. ก็ไม่สนุก
คาสึยุกิ ที่ชีวิตน่าจะไปได้ดีแล้ว
กลับมาตัดสินใจฆ่าเอาตอนนี้ ..
แล้วชีวิตต่อจากนั้นก็ถูกปล่อยให้ค้างเติ่ง ไม่เล่าต่อ
เรื่องนี้มีคนทำตามใจสำเร็จเพียงคนเดียว คือผู้เขียน!!
(ยังบ่นต่อไม่จบ)
คือถ้าปูเรื่องมาให้บิดเบี้ยวขนาดนี้
คาสึยูกิ ควรจะลงมือฆ่าไปตั้งนานแล้วหรือเปล่า
ไม่น่าปล่อยเวลามาเนิ่นนาน เรื่องมันควรจะจบกับไอ้เพื่อนคนนี้ไปตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว
แล้วเขาจะไปฆ่าใครต่อ อะไรยังไง .. ก็ค่อยเล่าเรื่องต่อ
มันก็จะไม่อึดอัดขนาดนี้ มันยังมีอะไรให้ลุ้นกว่านี้
เฮ้อ!!
ที่พังลงไปด้วยน้ำมือของคุณนักเขียน
ทุกครั้งที่มีทางแยก นักเขียนจะผลักดันให้ตัวละครเลือกทางผิดเสมอๆ
ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเราไม่ลุ้นอีกแล้ว
ได้แต่ตามดูว่าสุดท้ายแล้ว ชีวิตแกจะไปจบลงตรงไหน
เป็นนิยายที่อ่านจบแล้วมีคำสองคำวนเวียนอยู่ในหัว
คำแรกคือ “เกลียด” ส่วนอีกคำคือ “น่าทึ่ง”
อ่านคำปิดท้ายจากผู้แปล ยิ่งคิดว่าใช่เลย
คือตลอดการอ่าน เราคิดว่าเมื่อไรจะผ่านมันไปเสียที
แต่ก็เลิกอ่านไม่ได้ เพราะอยากรู้ว่า
สุดท้ายแล้วมันจะจบลงอย่างไร
ส่วนความรู้สึกหลังอ่านจบแล้วนั้น ..
ก็อย่างที่บอกไปแล้วน่ะแหละ
สุดยอดเกินไปแล้ว ..
มันทั้งชวนให้เกลียด และน่าทึ่งจริงๆ
มีสิ่งหนึ่งที่ขัดใจเรา ..
เตือน!! ข้างล่างนี้สปอยล์แรงนะคะ
เชื่อเหอะ ว่าเกือบทุกคนที่อ่าน
ต้องลุ้นให้ตัวละครก้าวข้ามประตูฆาตกรไปให้ได้สักที
ผู้เขียนปูเรื่องมาว่าคาสึยูกิเป็นลูกทันตแพทย์
แถมตอนเด็กๆ ยังค้นคว้าเรื่องของยาพิษมาตั้งเยอะ
เราก็คาดหวังว่าจะฉลาดกว่านี้
ที่ไหนได้ โดนหลอกตลอด ทำอะไรไม่เคยคิดหน้าคิดหลัง
เวลาที่เหตุเกิดไปแล้วนี่ฉลาดนัก
แต่ก่อนเกิดเหตุ ไม่เคยเอะใจอะไรเลย
ดาหน้าเข้าหาปัญหาเองตลอด
จะโทษคนที่อยากจะหลอกฝ่ายเดียวก็ไม่ได้
เพราะตัวเองโง่เองด้วย
แถมจะฆ่าคนแต่ละที เอะอะบีบคอ
ความรู้ยาพิษที่ปูมา แทบไม่เคยได้ใช้เลย
เหมือนเป็นความตั้งใจของผู้เขียน
ที่จะทำให้คนอ่านขัดใจตั้งแต่ต้นจนจบ
เป็นเรื่องที่ตอนอ่านก็ไม่สนุก
เราเฝ้ารอให้คาสึยูกิ ฆ่าคุระโมจิได้สักที
แต่ก็ไม่เคยสำเร็จ
จวบจน���ระทั้งตอนจบ .. ก็ไม่สนุก
คาสึยุกิ ที่ชีวิตน่าจะไปได้ดีแล้ว
กลับมาตัดสินใจฆ่าเอาตอนนี้ ..
แล้วชีวิตต่อจากนั้นก็ถูกปล่อยให้ค้างเติ่ง ไม่เล่าต่อ
เรื่องนี้มีคนทำตามใจสำเร็จเพียงคนเดียว คือผู้เขียน!!
(ยังบ่นต่อไม่จบ)
คือถ้าปูเรื่องมาให้บิดเบี้ยวขนาดนี้
คาสึยูกิ ควรจะลงมือฆ่าไปตั้งนานแล้วหรือเปล่า
ไม่น่าปล่อยเวลามาเนิ่นนาน เรื่องมันควรจะจบกับไอ้เพื่อนคนนี้ไปตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว
แล้วเขาจะไปฆ่าใครต่อ อะไรยังไง .. ก็ค่อยเล่าเรื่องต่อ
มันก็จะไม่อึดอัดขนาดนี้ มันยังมีอะไรให้ลุ้นกว่านี้
เฮ้อ!!
November 9, 2022
ไม่ได้เห็นงานเขียนในลักษณะนี้ของคุณเคโงะมานาน เป็นการเล่าจากมุมมองของ 'ผม' เราจึงมีโอกาสเห็นโลกแค่เท่าที่'ผม' จะคิด-เห็น-สัมผัส-ได้ยิน-สนใจออกไปทำ
แต่ก็โชคร้ายของคนอ่าน ที่พระเอกของเราเป็น loser แบบคงเส้นคงวามากกกกกก
คุณเค้าได้แต่สงสัย มีน้อยมากที่ฮีจะลุกขึ้นมาแสวงหาความจริง
มันอาจเป็นเพราะเขาเคยเป็นเด็กบ้านรวยมาก่อนก็ได้ เลยขาดความยืดหยุ่นที่จะลุกขึ้นสู้ ทำได้แค่ยอมรับชะตากรรมที่เกิดแล้วก็ปล่อยให้มันเกิดไป
ถ้าให้สรุปคำเดียว
เรื่องนี้ว่าด้วยการ 'ชักใย'
ส่วนคำว่า 'ประตูฆาตกร' เป็นเพียง concept เป็นความกังขาในจิตใจของตัวเอกเท่านั้น
อย่าไปยึดติดเป็นจริงเป็นจังมาก เพราะถ้ายึดติดคำนี้จะรำคาญตัวเอกอย่างถึงที่สุด
อีกจุดหนึ่งที่คนอ่านเล่มนี้ไปแล้วรับรู้ร่วมกันคือ "ความเนือย"
เพราะว่า voice ที่ใช้เล่าเป็น "ผม" ที่ผ่านเหตุการ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบเล่มมาแล้ว มาเล่าให้เราฟัง
มันแตกต่างจากเล่มอื่นที่เล่า ณ เหตุการณ์ปัจจุบัน แล้วเดินเรื่องไว
ถ้าเป็นแบบนั้น ความรู้สึกร่วมของเรากับสิ่งที่ตัวละครกำลังทำมันจะสดกว่า...
แต่เรื่องนี้คือ เกิดเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วตัวเอกของเรื่องเหมือนมาย้อนความหลังเล่าทั้งเล่มนี้ให้เราฟัง
มันก็เลย... ไม่รู้สึกร่วมเท่าไร ขาดความสดใหม่ของเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น
เราอ่านก็แค่รับรู้พยักหน้าตามหงึกๆ แต่ไม่อิน
มีคนบอกเราว่าเล่มนี้เหมือนจดหมายจากฆาตกร+พระอาทิตย์เที่ยงคืน...
ส่วนตัวอ่านแล้วคือเทียบกันไม่ได้เลยค่ะ
สองเล่มนั้นในแง่ความเข้มข้น การสะกดคนอ่าน ความ thriller หรือดราม่า เหนือกว่าเล่มนี้มากกกก
แต่ 'ประตูฆาตกร' ไม่ใช่ไม่ดีนะ เพราะมันมีตัวละครที่ชวนติดตามอยู่ว่าคนๆ นี้คิดอะไร ตั้งใจจะทำอะไร?
ส่วนคุณตัวเอกของเรานั้น อ่านๆ ไปเราจะสงสัยมากว่าทำไมผู้ชายคนนี้ซวยจัง?
ซวยซ้ำซวยซ้อนชนิดว่าคุณน้องชายจากจดหมายจากฆาตกรเทียบไม่ได้เลย
ยอมรับว่าตัวเอกอีกคนในเล่ม เป็นตัวละครที่มีสีสันจัดจ้านไม่ด้อยไปกว่ายูกิโฮะ ณ พระอาทิตย์เที่ยงคืนเลย
เดาได้ว่าถ้าเรื่องนี้มี live action หมอนี่ต้องหล่อสมาร์ทอย่างสุดๆ ในขณะที่พระเอกของเราไหล่ลู่ คอตก หน้าตอบ แน่ๆ
หนังสือค่อนข้างหนา และต้องก้าวผ่านช่วงต้นที่เดินเรื่องช้า
แต่ถ้าผ่าน 2/5 เล่มได้ จะเริ่มอยากรู้อยากเห็น อยากอ่านต่อแล้ว
คือก็สงสารพระเอก
แต่ทุกครั้งที่เห็นฮีตัดสินใจ ก็ต้องถอนหายใจฮึ่มๆ ว่า 'เอาอีกแล้ววววว ทำไมตัดสินใจแบบนี้!!! ไม่ได้เรียนรู้อะไรบ้างเลยใช่ไหมเนียะะะ'
บอกตรงๆ ว่านิสัยพระเอกน่าหงุดหงิดมาก
แต่ชีวิตเขาก็น่าเห็นใจมากเช่นกัน
อ่านจนจบเรื่อง นับตัวละครที่เป็นคนดีแบบน่ารักๆ นิสัยดีเลยจริงๆ ได้ 1 คนถ้วน
นอกนั้นคือหมาจิ้งจอกกับเหยื่อกองท่วมเป็นภูเขา
ป.ล. ความเห็นส่วนตัวคือ ถ้าเขียนเรื่องนี้เป็นแนววายดราม่า น่าจะมันส์กว่านี้ค่ะ
แต่ก็โชคร้ายของคนอ่าน ที่พระเอกของเราเป็น loser แบบคงเส้นคงวามากกกกกก
คุณเค้าได้แต่สงสัย มีน้อยมากที่ฮีจะลุกขึ้นมาแสวงหาความจริง
มันอาจเป็นเพราะเขาเคยเป็นเด็กบ้านรวยมาก่อนก็ได้ เลยขาดความยืดหยุ่นที่จะลุกขึ้นสู้ ทำได้แค่ยอมรับชะตากรรมที่เกิดแล้วก็ปล่อยให้มันเกิดไป
ถ้าให้สรุปคำเดียว
เรื่องนี้ว่าด้วยการ 'ชักใย'
ส่วนคำว่า 'ประตูฆาตกร' เป็นเพียง concept เป็นความกังขาในจิตใจของตัวเอกเท่านั้น
อย่าไปยึดติดเป็นจริงเป็นจังมาก เพราะถ้ายึดติดคำนี้จะรำคาญตัวเอกอย่างถึงที่สุด
อีกจุดหนึ่งที่คนอ่านเล่มนี้ไปแล้วรับรู้ร่วมกันคือ "ความเนือย"
เพราะว่า voice ที่ใช้เล่าเป็น "ผม" ที่ผ่านเหตุการ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบเล่มมาแล้ว มาเล่าให้เราฟัง
มันแตกต่างจากเล่มอื่นที่เล่า ณ เหตุการณ์ปัจจุบัน แล้วเดินเรื่องไว
ถ้าเป็นแบบนั้น ความรู้สึกร่วมของเรากับสิ่งที่ตัวละครกำลังทำมันจะสดกว่า...
แต่เรื่องนี้คือ เกิดเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วตัวเอกของเรื่องเหมือนมาย้อนความหลังเล่าทั้งเล่มนี้ให้เราฟัง
มันก็เลย... ไม่รู้สึกร่วมเท่าไร ขาดความสดใหม่ของเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น
เราอ่านก็แค่รับรู้พยักหน้าตามหงึกๆ แต่ไม่อิน
มีคนบอกเราว่าเล่มนี้เหมือนจดหมายจากฆาตกร+พระอาทิตย์เที่ยงคืน...
ส่วนตัวอ่านแล้วคือเทียบกันไม่ได้เลยค่ะ
สองเล่มนั้นในแง่ความเข้มข้น การสะกดคนอ่าน ความ thriller หรือดราม่า เหนือกว่าเล่มนี้มากกกก
แต่ 'ประตูฆาตกร' ไม่ใช่ไม่ดีนะ เพราะมันมีตัวละครที่ชวนติดตามอยู่ว่าคนๆ นี้คิดอะไร ตั้งใจจะทำอะไร?
ส่วนคุณตัวเอกของเรานั้น อ่านๆ ไปเราจะสงสัยมากว่าทำไมผู้ชายคนนี้ซวยจัง?
ซวยซ้ำซวยซ้อนชนิดว่าคุณน้องชายจากจดหมายจากฆาตกรเทียบไม่ได้เลย
ยอมรับว่าตัวเอกอีกคนในเล่ม เป็นตัวละครที่มีสีสันจัดจ้านไม่ด้อยไปกว่ายูกิโฮะ ณ พระอาทิตย์เที่ยงคืนเลย
เดาได้ว่าถ้าเรื่องนี้มี live action หมอนี่ต้องหล่อสมาร์ทอย่างสุดๆ ในขณะที่พระเอกของเราไหล่ลู่ คอตก หน้าตอบ แน่ๆ
หนังสือค่อนข้างหนา และต้องก้าวผ่านช่วงต้นที่เดินเรื่องช้า
แต่ถ้าผ่าน 2/5 เล่มได้ จะเริ่มอยากรู้อยากเห็น อยากอ่านต่อแล้ว
คือก็สงสารพระเอก
แต่ทุกครั้งที่เห็นฮีตัดสินใจ ก็ต้องถอนหายใจฮึ่มๆ ว่า 'เอาอีกแล้ววววว ทำไมตัดสินใจแบบนี้!!! ไม่ได้เรียนรู้อะไรบ้างเลยใช่ไหมเนียะะะ'
บอกตรงๆ ว่านิสัยพระเอกน่าหงุดหงิดมาก
แต่ชีวิตเขาก็น่าเห็นใจมากเช่นกัน
อ่านจนจบเรื่อง นับตัวละครที่เป็นคนดีแบบน่ารักๆ นิสัยดีเลยจริงๆ ได้ 1 คนถ้วน
นอกนั้นคือหมาจิ้งจอกกับเหยื่อกองท่วมเป็นภูเขา
ป.ล. ความเห็นส่วนตัวคือ ถ้าเขียนเรื่องนี้เป็นแนววายดราม่า น่าจะมันส์กว่านี้ค่ะ
August 3, 2023
อ่านรีวิวจากหลายๆ ที่ค่อนข้างเป็นไปทางเดียวกันว่าหงุดหงิดตัวละคร ตอนแรกก็คิดว่ามันจะขนาดไหนกันเชียวเนี่ย พออ่านได้ยังไม่ทันถึงครึ่งเล่มดีก็โอเค หงุดหงิดจนมือหงิกเลย 😭
แต่สำหรับเราไม่ใช่ความหงุดหงิดที่ตัวพระเอกอย่างทาจิมะ ไม่ยอมเปิดประตูฆาตกรลงมือฆ่าสักที แต่มันเป็นความหงุดหงิดที่ ไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาชีวิตเจอทางแยกถึงได้โง่เลือกทางที่ตัวเองพังพินาศเสมอ รู้มาแต่แรกว่าไอ้เพื่อน (?) คนนี้มันหลอกแต่ก็ยังยอมโดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งๆ ที่มีหลายช่วงหลายจังหวะที่สามารถเลือกจะเอาตัวเองออกมา ไม่ต้องไปข้องเกี่ยวกับเพื่อนคนนั้นได้ หงุดหงิดมากกกกกก มากจริงๆ โอเค เข้าใจว่าคนเขียนปูมาให้คุระโมจิมีความสามารถในการพูดหว่านล้อม พูดเงินเป็นเงิน พูดทองเป็นทอง ชักจูง บงการคนให้เป็นอย่างใจนึกได้เก่งมากกกกกกก แต่! ตลอดเวลาที่เราอ่านกลับรู้สึกว่า มันไม่ได้ขนาดนั้นเลยไอ้หนุ่ม อย่าไขว้เขว! มีสติหน่อย บางจังหวะ ไอ้คุระโมจิไม่ได้หลอกอะไรเลย แต่ถ้าแกตัดได้ก็ไม่เกิดเรื่องแบบนี้แล้ว นี่ถ้ายื่นมือไปตบหัวได้เราต้องตบไม่ยั้งแน่ ฮือ หงุดหงิดชะมัดเลย
ยังไงก็ตาม ถึงตัวละครจะน่าหงุดหงิด แต่เนื้อเรื่องโดยรวมแล้วสนุกมากนะ ไม่ดราม่าอะไรมากมายแต่ก็สะเทือนใจไม่น้อย เหมือนจะเล่าเอื่อยๆ บ้างแต่ดันอยากรู้ตอนต่อไปไวๆ ก็ถือว่าเป็นอีกเล่มที่อ่านแล้ววางไม่ลง
ส่วนตัวเรานั้นหลังอ่านจบแล้ว เราเปิดประตูฆาตกรนี้ไม่ได้ แต่เราเลือกจะไม่โง่ยอมให้ตัวเองโดนหลอกซ้ำซากได้ ขอบคุณค่าาาา
แต่สำหรับเราไม่ใช่ความหงุดหงิดที่ตัวพระเอกอย่างทาจิมะ ไม่ยอมเปิดประตูฆาตกรลงมือฆ่าสักที แต่มันเป็นความหงุดหงิดที่ ไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาชีวิตเจอทางแยกถึงได้โง่เลือกทางที่ตัวเองพังพินาศเสมอ รู้มาแต่แรกว่าไอ้เพื่อน (?) คนนี้มันหลอกแต่ก็ยังยอมโดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งๆ ที่มีหลายช่วงหลายจังหวะที่สามารถเลือกจะเอาตัวเองออกมา ไม่ต้องไปข้องเกี่ยวกับเพื่อนคนนั้นได้ หงุดหงิดมากกกกกก มากจริงๆ โอเค เข้าใจว่าคนเขียนปูมาให้คุระโมจิมีความสามารถในการพูดหว่านล้อม พูดเงินเป็นเงิน พูดทองเป็นทอง ชักจูง บงการคนให้เป็นอย่างใจนึกได้เก่งมากกกกกกก แต่! ตลอดเวลาที่เราอ่านกลับรู้สึกว่า มันไม่ได้ขนาดนั้นเลยไอ้หนุ่ม อย่าไขว้เขว! มีสติหน่อย บางจังหวะ ไอ้คุระโมจิไม่ได้หลอกอะไรเลย แต่ถ้าแกตัดได้ก็ไม่เกิดเรื่องแบบนี้แล้ว นี่ถ้ายื่นมือไปตบหัวได้เราต้องตบไม่ยั้งแน่ ฮือ หงุดหงิดชะมัดเลย
ยังไงก็ตาม ถึงตัวละครจะน่าหงุดหงิด แต่เนื้อเรื่องโดยรวมแล้วสนุกมากนะ ไม่ดราม่าอะไรมากมายแต่ก็สะเทือนใจไม่น้อย เหมือนจะเล่าเอื่อยๆ บ้างแต่ดันอยากรู้ตอนต่อไปไวๆ ก็ถือว่าเป็นอีกเล่มที่อ่านแล้ววางไม่ลง
ส่วนตัวเรานั้นหลังอ่านจบแล้ว เราเปิดประตูฆาตกรนี้ไม่ได้ แต่เราเลือกจะไม่โง่ยอมให้ตัวเองโดนหลอกซ้ำซากได้ ขอบคุณค่าาาา
August 12, 2024
ผลงสนของ อ.เคโงะดึงดูดเราให้อยู่ในโลกของการอ่านได้เสมอ 500 กว่าหน้า เรื่องดำเนินไปเป็นการบอกเล่าชีวิตของคนๆหนึ่ง กับสิ่งที่ได้พบเจอมาระหว่างทางตั้งแต่เด็กจนถึงวันทำงานสร้างครอบครัว ชอบการเขียนบรรยายที่ทำให้อยากรู้ว่า เบื้องลึกในจิตใจของคนๆนึงที่จะกลายเป็นฆาตกรจะเริ่มจากจุดไหน
เรื่องทำให้ลุ้นว่าจุดตรงนั้นคือจุดไหนกันนะ ยังอ่านสนุกวางไม่ลงเหมือนเคย ไม่ได้ชอบขนาดขึ้นหิ้งเหมือน “ไม้กางเขน” แต่อยากติดตามอ่านจนจบว่าเรื่องจะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน และชอบการผูกเรื่องความสัมพันธ์ของตัวละครต่างๆ
ผลงานเรื่องยาวของ อ.เคโงะ ยังคงมีเสน่ห์เสมอ
เรื่องทำให้ลุ้นว่าจุดตรงนั้นคือจุดไหนกันนะ ยังอ่านสนุกวางไม่ลงเหมือนเคย ไม่ได้ชอบขนาดขึ้นหิ้งเหมือน “ไม้กางเขน” แต่อยากติดตามอ่านจนจบว่าเรื่องจะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน และชอบการผูกเรื่องความสัมพันธ์ของตัวละครต่างๆ
ผลงานเรื่องยาวของ อ.เคโงะ ยังคงมีเสน่ห์เสมอ
January 11, 2023
Well nếu bạn muốn biết 1 nhân vật nam quỷ quyệt là như thế nào và con người có thể nhu nhược đến đâu thì bạn nên đọc quyển này.
February 29, 2024
Yếu tố trinh thám gần như không có, chủ đạo sẽ là tâm lý xã hội. Yếu tố tâm lý xã hội và độ dày của cuốn sách làm mình liên tưởng đến "Bạch dạ hành" và "Ảo dạ" tuy nhiên có sự khác biệt rất lớn. Truyện được kể theo ngôi thứ nhất, như một cuốn nhật ký mà nhân vật chính kể về cuộc đời mình. Tuyến nhân vật ít hơn nhiều so với 2 quyển kia và sự đóng góp của nhân vật phụ không đáng k���, chỉ như là 1 bàn đạp nhẹ để đẩy cảm xúc của nhân vật chính lên cao hơn bình thường. Sẽ không có plot twist, cuộc đời nhân vật lúc trưởng thành mình tạm chia ra làm 3 giai đoạn thì trong cả 3 giai đoạn đó thì mô týp sẽ rất giống nhau (VD: yên bình-gặp lại người bạn cũ-sóng gió-đổ lỗi-có ý định giết người-ý chí giết người cạn dần). Tuy nhiên, ở phần đầu tác giả đã làm tốt trong việc giới thiệu hoàn cảnh xuất thân của nhân vật chính lúc nhỏ, kể về những bi kịch, góc khuất có trong gia đình, để người đọc tò mò, chạy theo sự dẫn dắt của tác giả, nhưng về sau thì sự lôi cuốn của mạch truyện bị cạn dần và bị lặp lại. Truyện không u ám như "Bạch dạ hành", nhưng phản ánh được nhiều vấn đề nhức nhối ở xã hội Nhật lúc bấy giờ như là lừa đảo liên quan đ��n cổ phiếu, đa cấp, mua bán vàng bạc. Chung quy lại thì câu chuyện vẫn là xoay quanh đến "tiền", tất cả những sự kiện trong sách đều phải chạy qua giao điểm là "tiền".
Read
April 29, 2021รำคาญและหงุดหงิดมาก มีช่วงที่วางหนังสือทิ้งไว้ รอให้อารมณ์ดีๆก่อนแล้วค่อยกลับมาอ่านด้วย ส่วนนึงคือเพื่อนมันก็เลวสุดๆจริงๆ เวลาอ่านพอคิดถึงใบหน้าของเพื่อนพระเอกแล้ว คือไม่มีอะไรเจือปนในความเลวเลย แต่ด้วยความซื่อจนโง่ของพระเอกคือก็ตกหลุมพลางอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าเธอตัดสินใจฆ่าเพื่อนเธอตั้งแต่ 50 หน้าแรก เราก็ไม่ต้องมานั่งหงุดหงิดว่าเมื่อไหร่จะอ่านจนถึงหน้าสุดท้ายสักที โกรธ!!! ส่วนชีวิตอื่นๆของพระเอกจะโทษแต่เพื่อนเธอเพียงอย่างเดียวก็ไม่ได้นะ เพราะบางอย่างก็คือทำตัวเองจริงๆ
This entire review has been hidden because of spoilers.
October 1, 2021
**ให้หนึ่งดาวไม่ใช่เพราะว่าไม่สนุกแต่ขัดใจจังเลยว้อย**
หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด
อ่านเล่มนี้แล้วหงุดหงิดมาก ทั้งที่หงุดหงิดขนาดนั้นแต่ยิ่งอ่านยิ่งถลำลึก ยิ่งอ่านยิ่งติดหนึบเหมือนอยู่ในหลุมทรายดูด รู้ตัวอีกทีก็อ่านจนจบแล้ว อ่านไปถอนหายใจไป
อ่านประตูฆาตกรเหมือนกำลังเล่นเกมจีบหนุ่ม (สาว)
เหตุการณ์1:…
ตัวเลือก : ฆ่า หรือ หนี
เลือกฆ่า เกมจบ เลือกหนีเกมส์เดินหน้าต่อ
คือมายเนี่ย เลือกฆ่าอยู่แล้ว ฆ่าตั้งแต่แรก จบตั้งแต่ 100 หน้าแรก ขอโทษด้วยจริงๆ ที่ไม่อาจเป็นคนดีได้ในนิยายเคโงะเพราะศีลธรรมมันผิดเพี้ยนไปทั้งหมด
แต่ด้วยความที่มันผิดเพี้ยนไปหมดเนี่ย คำถามสำคัญคือ ถึงขนาดต้องฆ่าแกงกันเลยหรือ (ใช่ ถึงขนาดนั้นแหละว้อย)
มายพยายามเข้าใจคัตสึยูกินะแบบว่า คนอะไรมันจะโง่ให้หลอกซ้ำหลอกซากได้ขนาดนั้นวะ แต่พอคิดไปคิดมา คือคัตสึยูกิก็ไม่ได้โง่หรอก มีหลายครั้งหลายคราที่รู้ว่ามันแปลก รู้ว่าไม่ใช่ แต่ใจอ่อนต่างหาก เป็นคนดีมากเกินไปต่างหาก ดีจนเรารู้สึกว่าอยากทำให้มันแปดเปื้อน กลายเป็นว่าเข้าใจคุโระโมจิมากกว่าอีก
หว้า นอกจากจะเปิดประตูฆาตกรแล้วก้าวข้ามไปดันอยู่ฝั่งตัวร้ายอีกต่างหาก ฮือ นิยายทดสอบศีลธรรมในใจชัดๆ
หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด
อ่านเล่มนี้แล้วหงุดหงิดมาก ทั้งที่หงุดหงิดขนาดนั้นแต่ยิ่งอ่านยิ่งถลำลึก ยิ่งอ่านยิ่งติดหนึบเหมือนอยู่ในหลุมทรายดูด รู้ตัวอีกทีก็อ่านจนจบแล้ว อ่านไปถอนหายใจไป
อ่านประตูฆาตกรเหมือนกำลังเล่นเกมจีบหนุ่ม (สาว)
เหตุการณ์1:…
ตัวเลือก : ฆ่า หรือ หนี
เลือกฆ่า เกมจบ เลือกหนีเกมส์เดินหน้าต่อ
คือมายเนี่ย เลือกฆ่าอยู่แล้ว ฆ่าตั้งแต่แรก จบตั้งแต่ 100 หน้าแรก ขอโทษด้วยจริงๆ ที่ไม่อาจเป็นคนดีได้ในนิยายเคโงะเพราะศีลธรรมมันผิดเพี้ยนไปทั้งหมด
แต่ด้วยความที่มันผิดเพี้ยนไปหมดเนี่ย คำถามสำคัญคือ ถึงขนาดต้องฆ่าแกงกันเลยหรือ (ใช่ ถึงขนาดนั้นแหละว้อย)
มายพยายามเข้าใจคัตสึยูกินะแบบว่า คนอะไรมันจะโง่ให้หลอกซ้ำหลอกซากได้ขนาดนั้นวะ แต่พอคิดไปคิดมา คือคัตสึยูกิก็ไม่ได้โง่หรอก มีหลายครั้งหลายคราที่รู้ว่ามันแปลก รู้ว่าไม่ใช่ แต่ใจอ่อนต่างหาก เป็นคนดีมากเกินไปต่างหาก ดีจนเรารู้สึกว่าอยากทำให้มันแปดเปื้อน กลายเป็นว่าเข้าใจคุโระโมจิมากกว่าอีก
หว้า นอกจากจะเปิดประตูฆาตกรแล้วก้าวข้ามไปดันอยู่ฝั่งตัวร้ายอีกต่างหาก ฮือ นิยายทดสอบศีลธรรมในใจชัดๆ
May 4, 2022
“มนุษย์น่ะเป็นสิ่งมีชีวิตที่อิจฉาหรือเกลียดชังคนอื่นได้แค่เพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
การผิดศีลธรรมอันซับซ้อนในครอบครัว และความสัมพันธ์อันบิดเบี้ยว
การเอาชีวิตรอดและความเห็นแก่ตัวของคนในสังคมสีเทาจนเกือบดำ
การเอาเปรียบเมื่อมีโอกาส
เรื่องราวของเด็กชายคนหนึ่งที่มาเล่าถึงบุคคลที่อยู่รอบ ๆ เขา และความสัมพันธ์ที่หลากหลาย เหตุการณ์ที่สอนและปลูกฝังความคิดบางอย่าง
เล่าให้ฟังและให้คิดตามว่าเด็กคนนี้พบเจอเรื่องราวอะไรมา พฤติกรรมของคนรอบข้างส่งผลอะไรกับความคิดเขาบ้าง
จนวันนึงที่เด็กชายคนนั้นเติบโตเป็นหนุ่ม แล้วก็อาจจะกำลังเดินตามรอยอะไรบางอย่างจนอาจจะกลายเป็นสิ่งที่เขาเกลียดโดยไม่รู้ตัว
ขอปรับมือให้กับการสร้างเรื่องราว รายละเอียดตัวละคร ของผู้เขียนจริง ๆ
ใส่ใจรายละเอียดมาก พูดมาทีละนิดทีละหน่อยเหมือนเป็นคำบรรยายฉากทั่วไป
หรือบางเหตุการณ์ที่ดูสร้างอิมแพคเยอะแต่ก็เล่าเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
เทคนิคพูดน้อยแต่ได้มาก เล่าโดยไม่ต้องเล่า
ตรงนี้เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้งานเขียนอ.เคโงะเป็นที่นิยมขนาดนี้ด้วยมั้ง
เพราะรู้สึกสมจริง ด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี่ละ
หรือแม้กระทั่งข้อมูลที่เราคิดว่าคงไม่ได้สำคัญอะไร แต่จริง ๆ คือคิดมาแล้ว จัดวางไว้หย่อนไว้เพื่อเอามาใช้ในเวลาที่เหมาะสม
เขียนเรื่องราวคนเหี้ยพร้อมเหตุผลหว่านล้อมได้เจ๋งจริง ๆ
ได้รู้เทคนิคหลอกลวงชาวบ้านด้วย
อ่านไปก็หงุดหงิดว่าโอ๊ยทำไมโง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า โมโหแล้วไม่เรียนรู้เสียหน่อยหรือ
แต่ก็มานึกดูว่าถ้าเป็นเรื่องจริง ๆ มองจากนอกหม้อก็เห็นกบที่ถูกต้มก็พูดได้ กบเองไม่รู้ตัวหรอก
ต้องระวังอย่าเอาตัวเองไปเป็นแบบทาจิมะ แล้วก็ต้องระวังว่าในชีวิตตัวเราเองมีคนแบบคุระโมจิไหม //อ่านไปก็กลัว กลัวว่าจะมี คนที่แบบเจอในชีวิตแล้วจะทำให้เรางง ๆ เอ้ะ ๆ ตลอด
แล้วก็อย่าไปทำตัวเป็นคุระโมจิของใคร อย่าไปทำให้ใครต้องเป็นทาจิมะ
ดังคำกล่าวของอาจารย์พาโถท่านหนึ่งที่ว่า
มะเร็งก็เหมือนการปลูกต้นไม้ มันต้องมีเมล็ด มีดิน และต้องมีการรดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ย
ไม่มีเมล็ด รดน้ำใส่ปุ๋ยให้ดินยังไงมันก็ไม่งอก
มีเมล็ดมีดิน แต่ไม่รดน้ำใส่ปุ๋ยหรือนาน ๆ ทีถึงทำ ต้นไม้มันก็รอดลำบาก
ขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปต้นไม้ก็คงจะเติบโตได้ยาก
เช่นเดียวกับการกลายร่างและเติบโตของมะเร็ง
เรื่องชิบหายในชีวิตก็เช่นกัน
อาจจะมีหลายเรื่องที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเรา แต่บางเรื่องที่เราควบคุมได้ก็อย่าพาตัวเองมุ่งสู่ความชิบหาย
ไม่คิดเลยว่าจะได้ข้อคิดมากมายจากหนังสือเล่มนี้นะ
ตอนแรกนึกว่าเป็นแนวการดิ้นรนหาทางก่อคดีและเอาตัวรอดของฆาตกรโรคจิต แต่คือคนละเรื่องเลย
แต่สารที่ได้คือเป็นเครื่องมือเตือนใจเวลาใช้ชีวิตและตัดสินใจต่าง ๆ ได้ดี
ล้ำลึก
ตอนจบยิ่งแบบ ตบเข่าฉาด! ไม่ได้เป็นเรื่องเกินคาดหวัง คิดไว้แล้วว่ามันต้องมีเรื่องนี้ แต่แบบ
ความสุดยอดของเล่มนี้คืออะไรอีกรู้ไหม
มันคือการที่ผู้เขียนทำให้ความสัมพันธ์ของคนเขียนและคนอ่านเป็นแบบความสัมพันธ์ของคุระโมจิกับทาจิมะ
และใช่ผู้เขียนเป็นคุระโมจิ ทำให้คนอ่านรู้สึกต้องยักแย่ยักยัน หงุดหงิดกับการตัดสินใจตัวละคร แต่ก็พยายามทำความเข้าใจและคงความสัมพันธ์นี้ต่อไปและหวังว่าจะได้รู้อะไรมากขึ้น
แล้วก็อดทนมาจนถึงตอนจบ
เขียนงานแบบนี้ออกมาได้ยังไงกันนะ
ยอดเยี่ยม
ห้าร้อยกว่าหน้า อ่านรวดเดียวแบบวางไม่ลง
การผิดศีลธรรมอันซับซ้อนในครอบครัว และความสัมพันธ์อันบิดเบี้ยว
การเอาชีวิตรอดและความเห็นแก่ตัวของคนในสังคมสีเทาจนเกือบดำ
การเอาเปรียบเมื่อมีโอกาส
เรื่องราวของเด็กชายคนหนึ่งที่มาเล่าถึงบุคคลที่อยู่รอบ ๆ เขา และความสัมพันธ์ที่หลากหลาย เหตุการณ์ที่สอนและปลูกฝังความคิดบางอย่าง
เล่าให้ฟังและให้คิดตามว่าเด็กคนนี้พบเจอเรื่องราวอะไรมา พฤติกรรมของคนรอบข้างส่งผลอะไรกับความคิดเขาบ้าง
จนวันนึงที่เด็กชายคนนั้นเติบโตเป็นหนุ่ม แล้วก็อาจจะกำลังเดินตามรอยอะไรบางอย่างจนอาจจะกลายเป็นสิ่งที่เขาเกลียดโดยไม่รู้ตัว
ขอปรับมือให้กับการสร้างเรื่องราว รายละเอียดตัวละคร ของผู้เขียนจริง ๆ
ใส่ใจรายละเอียดมาก พูดมาทีละนิดทีละหน่อยเหมือนเป็นคำบรรยายฉากทั่วไป
หรือบางเหตุการณ์ที่ดูสร้างอิมแพคเยอะแต่ก็เล่าเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
เทคนิคพูดน้อยแต่ได้มาก เล่าโดยไม่ต้องเล่า
ตรงนี้เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้งานเขียนอ.เคโงะเป็นที่นิยมขนาดนี้ด้วยมั้ง
เพราะรู้สึกสมจริง ด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี่ละ
หรือแม้กระทั่งข้อมูลที่เราคิดว่าคงไม่ได้สำคัญอะไร แต่จริง ๆ คือคิดมาแล้ว จัดวางไว้หย่อนไว้เพื่อเอามาใช้ในเวลาที่เหมาะสม
เขียนเรื่องราวคนเหี้ยพร้อมเหตุผลหว่านล้อมได้เจ๋งจริง ๆ
ได้รู้เทคนิคหลอกลวงชาวบ้านด้วย
อ่านไปก็หงุดหงิดว่าโอ๊ยทำไมโง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า โมโหแล้วไม่เรียนรู้เสียหน่อยหรือ
แต่ก็มานึกดูว่าถ้าเป็นเรื่องจริง ๆ มองจากนอกหม้อก็เห็นกบที่ถูกต้มก็พูดได้ กบเองไม่รู้ตัวหรอก
ต้องระวังอย่าเอาตัวเองไปเป็นแบบทาจิมะ แล้วก็ต้องระวังว่าในชีวิตตัวเราเองมีคนแบบคุระโมจิไหม //อ่านไปก็กลัว กลัวว่าจะมี คนที่แบบเจอในชีวิตแล้วจะทำให้เรางง ๆ เอ้ะ ๆ ตลอด
แล้วก็อย่าไปทำตัวเป็นคุระโมจิของใคร อย่าไปทำให้ใครต้องเป็นทาจิมะ
ดังคำกล่าวของอาจารย์พาโถท่านหนึ่งที่ว่า
มะเร็งก็เหมือนการปลูกต้นไม้ มันต้องมีเมล็ด มีดิน และต้องมีการรดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ย
ไม่มีเมล็ด รดน้ำใส่ปุ๋ยให้ดินยังไงมันก็ไม่งอก
มีเมล็ดมีดิน แต่ไม่รดน้ำใส่ปุ๋ยหรือนาน ๆ ทีถึงทำ ต้นไม้มันก็รอดลำบาก
ขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปต้นไม้ก็คงจะเติบโตได้ยาก
เช่นเดียวกับการกลายร่างและเติบโตของมะเร็ง
เรื่องชิบหายในชีวิตก็เช่นกัน
อาจจะมีหลายเรื่องที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเรา แต่บางเรื่องที่เราควบคุมได้ก็อย่าพาตัวเองมุ่งสู่ความชิบหาย
ไม่คิดเลยว่าจะได้ข้อคิดมากมายจากหนังสือเล่มนี้นะ
ตอนแรกนึกว่าเป็นแนวการดิ้นรนหาทางก่อคดีและเอาตัวรอดของฆาตกรโรคจิต แต่คือคนละเรื่องเลย
แต่สารที่ได้คือเป็นเครื่องมือเตือนใจเวลาใช้ชีวิตและตัดสินใจต่าง ๆ ได้ดี
ล้ำลึก
ตอนจบยิ่งแบบ ตบเข่าฉาด! ไม่ได้เป็นเรื่องเกินคาดหวัง คิดไว้แล้วว่ามันต้องมีเรื่องนี้ แต่แบบ
ความสุดยอดของเล่มนี้คืออะไรอีกรู้ไหม
มันคือการที่ผู้เขียนทำให้ความสัมพันธ์ของคนเขียนและคนอ่านเป็นแบบความสัมพันธ์ของคุระโมจิกับทาจิมะ
และใช่ผู้เขียนเป็นคุระโมจิ ทำให้คนอ่านรู้สึกต้องยักแย่ยักยัน หงุดหงิดกับการตัดสินใจตัวละคร แต่ก็พยายามทำความเข้าใจและคงความสัมพันธ์นี้ต่อไปและหวังว่าจะได้รู้อะไรมากขึ้น
แล้วก็อดทนมาจนถึงตอนจบ
เขียนงานแบบนี้ออกมาได้ยังไงกันนะ
ยอดเยี่ยม
ห้าร้อยกว่าหน้า อ่านรวดเดียวแบบวางไม่ลง
August 23, 2024
Phần đầu hấp dẫn với những tình huống xảy ra liên tiếp với nhân vật chính. Tuy nhiên càng đi về sau thì mạch truyện lại khiên người đọc khá chán nản vì sự "ngây thơ" và "vô tư" cũng của nhân vật chính. Khoảng 1/3 cuối truyện chỏ muốn lướt nhanh để xem kết cục (và cũng là một cú twist khá dễ đoán)
April 30, 2023
Đầu năm hoàn thành được một cuốn sách khá ưng ý trộm vía rất nhiều!!!
Mình nghĩ với tiêu đề “Cánh cổng sát nhân” là những màn truy lùng gay cấn giữa cảnh sát và tội phạm. Nhưng sự thật không phải.
“Cánh cổng” ở đây như là ranh giới của quyết định gi*t hay không của nhân vật “tôi” đối với người bạn từ thuở cấp 1. Có lẽ nhiều người sẽ thắc mắc bạn cấp 1 có gì phải hận thù lâu như thế? Nhưng suốt quá trình đọc hơn 500 trang sách, mình cũng không thể đưa ra chính xác câu trả lời cho sự việc này đúng hay là sai, ai là người đáng trách và đáng thương hơn. Bởi khi đứng trước mọi sự thách thức, cám dỗ thì nhân vật đều có sự lựa chọn.
Mình nghĩ mọi người đọc sẽ cảm thấy ý tưởng của cuốn này giống với “Ác Ý”. Những mưu mô toan tính đều xu���t phát từ tâm ý của đối phương. Tuy nhiên mình cảm thấy cuốn này có sự khác biệt ở chỗ tâm ý của thủ phạm không đơn thuần xuất phát từ mâu thuẫn cá nhân với nhân vật “tôi”, mà khắc sâu vào trọng điểm là chỉ cần một ý niệm le lói nhỏ nhoi thôi cũng tạo nên những chuyện không thể ngờ.
À cuốn này có một điểm mình thích là phần dịch thuật. Trong lúc đọc mình hình dung được ra cả giọng nói hợp với tính cách nhân vật luôn. Chính vì thế quá trình đọc cuốn sách dày to như thế mình chỉ hoàn thành 3 ngày. Quá là lôi cuốn.
Mình nghĩ mọi người đọc sẽ trải nghiệm tốt hơn nữa thay vì mình tóm tắt nội dung làm mất đi sự hào hứng. Và cuối cùng đây là cuốn đáng thử nhe ❤️
Mình nghĩ với tiêu đề “Cánh cổng sát nhân” là những màn truy lùng gay cấn giữa cảnh sát và tội phạm. Nhưng sự thật không phải.
“Cánh cổng” ở đây như là ranh giới của quyết định gi*t hay không của nhân vật “tôi” đối với người bạn từ thuở cấp 1. Có lẽ nhiều người sẽ thắc mắc bạn cấp 1 có gì phải hận thù lâu như thế? Nhưng suốt quá trình đọc hơn 500 trang sách, mình cũng không thể đưa ra chính xác câu trả lời cho sự việc này đúng hay là sai, ai là người đáng trách và đáng thương hơn. Bởi khi đứng trước mọi sự thách thức, cám dỗ thì nhân vật đều có sự lựa chọn.
Mình nghĩ mọi người đọc sẽ cảm thấy ý tưởng của cuốn này giống với “Ác Ý”. Những mưu mô toan tính đều xu���t phát từ tâm ý của đối phương. Tuy nhiên mình cảm thấy cuốn này có sự khác biệt ở chỗ tâm ý của thủ phạm không đơn thuần xuất phát từ mâu thuẫn cá nhân với nhân vật “tôi”, mà khắc sâu vào trọng điểm là chỉ cần một ý niệm le lói nhỏ nhoi thôi cũng tạo nên những chuyện không thể ngờ.
À cuốn này có một điểm mình thích là phần dịch thuật. Trong lúc đọc mình hình dung được ra cả giọng nói hợp với tính cách nhân vật luôn. Chính vì thế quá trình đọc cuốn sách dày to như thế mình chỉ hoàn thành 3 ngày. Quá là lôi cuốn.
Mình nghĩ mọi người đọc sẽ trải nghiệm tốt hơn nữa thay vì mình tóm tắt nội dung làm mất đi sự hào hứng. Và cuối cùng đây là cuốn đáng thử nhe ❤️
February 8, 2023
Không thể hiểu rõ một con người chỉ thông qua bề ngoài đâu. Trên đời này mọi người đều đang lừa lọc lẫn nhau.
Đọc cuốn này mệt ghê.
Kayuzuki đúng là một người xui xẻo tới cùng cực. Cái chết của bà nội cậu ta giống như quân domino đầu tiên bị đẩy ngã, kéo theo cuộc đời cậu liên tiếp sa lầy vào những hoàn cảnh ngặt nghèo.
Bị một người mình tin tưởng lừa gạt hết lần này tới lần khác, sự đau khổ của Kayuzuki chắc đã lên tới đỉnh điểm rồi. Ở những dòng cuối sách, mình thấy như cậu ta đã bước được một chân qua cánh cổng sát nhân rồi. Kết cục sau đó thì tác giả để cho chúng ta tự đoán định.
Mình nghĩ tác giả không cần thiết phải tô đậmmm những sự vụ xui xẻo trong đời Kayuzuki đến mức như thế, vì nó khiến người đọc vô cùng mệt mỏi :( Có lẽ đó là cách tác giả khiến chúng ta hiểu kĩ hơn về động cơ giết người của cậu ta, nhưng thật ra chỉ cần phân nửa sự xui xẻo đó cũng đã là đủ lắm rồi.
-----
Btw, bạn nào muốn mua sách đẹp với giá hợp lý thì ghé page mình xem nha :")
facebook.com/hieusachcuaGaby ❤
Đọc cuốn này mệt ghê.
Kayuzuki đúng là một người xui xẻo tới cùng cực. Cái chết của bà nội cậu ta giống như quân domino đầu tiên bị đẩy ngã, kéo theo cuộc đời cậu liên tiếp sa lầy vào những hoàn cảnh ngặt nghèo.
Bị một người mình tin tưởng lừa gạt hết lần này tới lần khác, sự đau khổ của Kayuzuki chắc đã lên tới đỉnh điểm rồi. Ở những dòng cuối sách, mình thấy như cậu ta đã bước được một chân qua cánh cổng sát nhân rồi. Kết cục sau đó thì tác giả để cho chúng ta tự đoán định.
Mình nghĩ tác giả không cần thiết phải tô đậmmm những sự vụ xui xẻo trong đời Kayuzuki đến mức như thế, vì nó khiến người đọc vô cùng mệt mỏi :( Có lẽ đó là cách tác giả khiến chúng ta hiểu kĩ hơn về động cơ giết người của cậu ta, nhưng thật ra chỉ cần phân nửa sự xui xẻo đó cũng đã là đủ lắm rồi.
-----
Btw, bạn nào muốn mua sách đẹp với giá hợp lý thì ghé page mình xem nha :")
facebook.com/hieusachcuaGaby ❤
January 5, 2023
Vẫn là lối dẫn dắt cực kì lôi cuốn theo phong cách của Higashino Keigo, khiến mình không muốn bỏ lỡ một dòng nào.
Cuốn tiểu thuyết viết dưới góc nhìn của nhân vật chính, một người luôn ấp ủ khát vọng giết người - ừm, với mình thì đây là motip rất mới lạ nha. Nv chính có động cơ giết người, có mục tiêu, thậm chí có cả cách thức, nhưng luôn thiếu một chút lực đẩy nào đó khiến anh không thể thực hiện hành vi của mình. Lối kể chuyện của bác Keigo khiến mình không thể ngừng đọc và nghĩ về những chuyện sẽ xảy ra tiếp theo.
Nhưng nói thật thì đến phần kết mình có hơi hụt hẫng một chút. Cảm giác có chút đầu voi đuôi chuột. Những chương cuối khiến mình cảm thấy mọi chuyện diễn ra hơi nhanh so với toàn bộ câu chuyện, chân tướng được bộc lộ cũng quá dễ dàng rồi :(((
Nhưng dù sao đây vẫn là cuốn tiểu thuyết đáng đọc của bác Keigo, motip mới lạ, nội dung lôi cuốn, lối kể chuyện khiến người ta không thể dứt ra được!
Cuốn tiểu thuyết viết dưới góc nhìn của nhân vật chính, một người luôn ấp ủ khát vọng giết người - ừm, với mình thì đây là motip rất mới lạ nha. Nv chính có động cơ giết người, có mục tiêu, thậm chí có cả cách thức, nhưng luôn thiếu một chút lực đẩy nào đó khiến anh không thể thực hiện hành vi của mình. Lối kể chuyện của bác Keigo khiến mình không thể ngừng đọc và nghĩ về những chuyện sẽ xảy ra tiếp theo.
Nhưng nói thật thì đến phần kết mình có hơi hụt hẫng một chút. Cảm giác có chút đầu voi đuôi chuột. Những chương cuối khiến mình cảm thấy mọi chuyện diễn ra hơi nhanh so với toàn bộ câu chuyện, chân tướng được bộc lộ cũng quá dễ dàng rồi :(((
Nhưng dù sao đây vẫn là cuốn tiểu thuyết đáng đọc của bác Keigo, motip mới lạ, nội dung lôi cuốn, lối kể chuyện khiến người ta không thể dứt ra được!
September 15, 2024
책을 읽는 내내 답답하고 불쾌한 느낌을 받았다. 책의 초반부에는 친구의 계략에 순진하게 당하는 주인공에게 동정심을 느꼈지만, 후반부로 갈수록 고구마 100개를 먹는 듯한 답답한 주인공의 모습에 측은함이 분노와 짜증으로 변했다. 이 책은 필력과 인물에 대한 묘사가 매우 훌륭해서 몰입감이 뛰어났다. 그럼에도 불구하고, 내가 후반부에 완독을 포기한 이유는 목구멍에 막힌 고구마가 도저히 해소될 것 같지 않아서였다. 결국 결말을 인터넷으로 찾아보았고, 책을 끝까지 읽지 않기로 한 나의 선택이 옳았다는 것을 알았다. 정말 훌륭한 소설이지만 쉽게 추천하기 어려운 책이다.
September 27, 2022
คือมันยาว จนอ่านจบเเล้วรู้สึกอิ่มและโล่งมาก5555
โดยรวมชอบครับ
มันแอบพลิกไปพลิกมาและซับซ้อน บวกกับลุ้นนิดๆ อยู่ตลอด
โดยรวมชอบครับ
มันแอบพลิกไปพลิกมาและซับซ้อน บวกกับลุ้นนิดๆ อยู่ตลอด
September 7, 2024
หนุกแต่คือสมคำร่ำลือตามรีวิวของคนอื่นๆ
อยากจะกระโดดเข้าไปเขย่าๆๆๆๆคอของไอ้ตัวเอกนี้มาก
มันเป็นอะไรร มันจะซื่อบื้ออะไรขนาดนั้น
อยากจะกระโดดเข้าไปเขย่าๆๆๆๆคอของไอ้ตัวเอกนี้มาก
มันเป็นอะไรร มันจะซื่อบื้ออะไรขนาดนั้น
August 8, 2023
Từ hồi chuyển về nhà, thú vui đọc sách mỗi tối lại trỗi dậy trong mình, tối qua định định đọc đến 11h thế nhưng lại đọc luôn một mạch đến 2h sáng. Điều đó chứng tỏ cuốn sách có một lực hút đối với mình đến nhường nào, nó làm mình xóa tan đi cơn buồn ngủ với 1 người vốn mê ăn mê ngủ như mình :))))
Không giống những cuốn sách khác của tác giả kể những tuyến truyện khác đan xen, cuốn này được kể liền mạch về những sự kiện xảy ra với nam chính từ thuở nhỏ. Một bạn reviewer kể lại chi tiết rất nhỏ trong cuốn sách này để lại cho bạn bài học lớn "Đó là hãy cẩn thận với những giấy tờ mà bạn đặt bút ký. Hãy đọc lại cho kỹ, suy nghĩ cho thật kỹ trước khi đặt bút ký vào một loại giấy tờ nào đó nếu bạn không muốn vướng vào rắc rối không đáng có như nam chính." ...
Không giống những cuốn sách khác của tác giả kể những tuyến truyện khác đan xen, cuốn này được kể liền mạch về những sự kiện xảy ra với nam chính từ thuở nhỏ. Một bạn reviewer kể lại chi tiết rất nhỏ trong cuốn sách này để lại cho bạn bài học lớn "Đó là hãy cẩn thận với những giấy tờ mà bạn đặt bút ký. Hãy đọc lại cho kỹ, suy nghĩ cho thật kỹ trước khi đặt bút ký vào một loại giấy tờ nào đó nếu bạn không muốn vướng vào rắc rối không đáng có như nam chính." ...
January 3, 2025
I imagine anyone going into a Keigo book would expect a thrilling plot and some puzzle-solving situations, and for that reason, this book might end as a disappointment. It does have a plot, but it is not about it. Or is it? Well, aside from all the dramas, what I got from the books are several thoughts to ponder on. One that lingered the most in my head was that, there are so many things that are worse than death, as more than just once I had hoped someone in the book would just die, for their own sake.
Overall, a 3.5 rounded down.
-------------------------
Vietnamese review: Ai cho tôi lương thiện phiên bản Keigo.
Overall, a 3.5 rounded down.
-------------------------
Vietnamese review: Ai cho tôi lương thiện phiên bản Keigo.
April 29, 2021
การฆาตกรรมน่ะไม่ได้เกิดเพียงเพราะมีเหตุจูงใจให้ฆ่าเท่านั้นหรอก เหตุจูงใจก็สำคัญ แต่การที่คนจะฆ่าคนได้เกิดจากสิ่งแวดล้อม เวลา และอารมณ์ในตอนเกิดเหตุผสมปนเปกันอย่างเหมาะเจาะและซับซ้อน บางคนก็ก่อเหตุเพราะมีอะไรบางอย่างมาจุดชนวน ตราบใดที่ยังไม่มีเงื่อนไขนี้คุณก็คงจะยังลอดผ่านประตูแห่งการฆาตกรรมเข้าไปไม่ได้
ถ้ามีคนนึงที่คุณทั้งรักทั้งชัง เอาเปรียบ หลอกลวงและใช้คุณเป็นเครื่องมือมาตลอดชีวิต คุณคิดว่าคุณจะมีความอดทน และให้อภัยคนๆ นั้น ได้นานแค่ไหนกว่าจะก้าวข้ามประตูบานนี้ไป
ประตูฆาตกร (น.๕๐๒-๕๐๓) โดย ฮิงาซิโนะ เคโงะ, ๒๕๖๔, กรุงเทพ: สำนักพิมพ์ไดฟุกุ.
ถ้ามีคนนึงที่คุณทั้งรักทั้งชัง เอาเปรียบ หลอกลวงและใช้คุณเป็นเครื่องมือมาตลอดชีวิต คุณคิดว่าคุณจะมีความอดทน และให้อภัยคนๆ นั้น ได้นานแค่ไหนกว่าจะก้าวข้ามประตูบานนี้ไป
ประตูฆาตกร (น.๕๐๒-๕๐๓) โดย ฮิงาซิโนะ เคโงะ, ๒๕๖๔, กรุงเทพ: สำนักพิมพ์ไดฟุกุ.
September 30, 2023
Phong cách kể chuyện gây nghiện của Keigo vẫn vậy, kì lạ là dù mạch truyện không có gì đặc biệt, 1 cuốn tâm lí xã hội không có chút trinh thám nào, mình vẫn bị cuốn vào câu chuyện và đọc liền từ hôm qua tới nay.
Kiểu cuộc đời của nhân vật chính từ bé đến lớn được kể chân thật quá, cả chuyện người với người lợi dụng nhau, rồi luôn có kẻ cao tay hơn, luôn có kẻ toan tính lợi dụng người khác, cái ác ý không thể che đậy. Đọc cuốn này xong bất chợt lại nghĩ đến ‘Ác ý’, nhưng ‘Ác ý’ hay hơn ạ.
Kiểu cuộc đời của nhân vật chính từ bé đến lớn được kể chân thật quá, cả chuyện người với người lợi dụng nhau, rồi luôn có kẻ cao tay hơn, luôn có kẻ toan tính lợi dụng người khác, cái ác ý không thể che đậy. Đọc cuốn này xong bất chợt lại nghĩ đến ‘Ác ý’, nhưng ‘Ác ý’ hay hơn ạ.
May 22, 2021
อ่านไปก็ได้แต่ขมวดคิ้วเป็นระยะๆ ก็น่าจะสมกับความตั้งใจของผู้เขียนละล่ะ อ่านได้ยาวๆทั้งๆที่หงุดหงิด ผสมปนเปกันไป
March 18, 2023
Lê thê thật... đoạn đầu rõ hay...
February 12, 2023
Có nhiều thể loại trinh thám. Trinh thám điều tra, mang đậm dấu ấn những cuộc đấu trí đầy thông minh và xảo quyệt; trinh thám xã hội, các vụ án xoáy vào những bất công, nhức nhối trong xã hội; và trinh thám tâm lý, khắc sâu những diễn biến tâm lý của nhân vật.
Cuốn sách này phảng phất giữa trinh thám tâm lý và xã hội. Được kể đa số bằng ngôi thứ nhất của nhân vật chính, cậu bé Tamaji, tâm lý cậu được tác giả phát triển từ nhỏ cùng với một người bạn thân Kuramochi mà cậu nói là "không hiểu sao nó thân thiết với mình". Rồi những điều tai hoạ cứ thế ập đến với Tamaji và sự căm phẫn lớn dần lên trong cậu đối với Kuramochi, đến mức muốn giết người bạn đó.
Cánh cổng sát nhân theo đúng nghĩa đen của nó, một ranh giới luôn đóng chặt mà khi bước qua là thành sát nhân, bước qua là không thể quay lại được nữa. Cánh cổng đóng chặt chỉ có thể mở trong 2 trường hợp: bất khả kháng để tự vệ hoặc là một sự bùng nổ cảm xúc đủ lớn để bật tung cánh cửa đó ra mà giết người. Xuyên suốt cuốn sách là những lần bùng nổ cảm xúc của các nhân vật, diễn biến tâm lý được tác giả miêu tả rất khéo léo và làm mình cũng bị ảnh hưởng chút. Cũng cảm thấy căm hận, cũng thấy sự ngu dốt của đến bực bội, nhưng đến tận một nửa cuốn sách vẫn còn chút lửng lơ trong đầu là "mọi chuyện có đáng phải giết người ko?" Tuy không hẳn xuất sắc khiến mình hoà vào nhân vật, nhưng tác giả cũng làm tốt việc khiến mình thấy được những khổ cực, đấu tranh tâm lý của nhân vật chính.
Một cuốn sách hay nhưng không đẫm màu trinh thám đấu trí, mà là một chuyến phiêu lưu qua cuộc đời của một người.
"Ai cũng là nạn nhân trong câu chuyện của chính mình thôi".
!!!SPOILER BELOW!!!
Từ đầu đến cuối là những câu chuyện éo le mà dường như đều do những người trong nhà của Tamaji tự gây ra cho họ. Người bà bỗng yếu đi rồi chết, người bố ngoại tình và người mẹ thì bị nghi ngờ đã đầu độc người bà. Tưởng chừng mọi thứ chỉ là đồn đoán, nhưng lời đồn lan ra và làm cả nhà Tamaji tán gia bại sản. Cha mẹ ly dị, bố mất việc và chìm đắm vào tửu sắc, cuộc đời Tamaji đúng là từ một đứa trẻ nhà giàu thành ra không thể tệ hơn. Nhưng dù lời đồn đoán tệ hại về nhà cậu thế nào thì người bạn Kuramochi vẫn chơi với cậu.
Có một câu chuyện bị bỏ ngỏ mà ko có câu trả lời rõ ràng, đó là việc xảy ra với cô bé Yoko, crush đầu đời của Tamaji. Cô bé đã tự tử vì mang thai khi mới lớp 10. Cô bé đã bị nẫng tay trên bởi Kuramochi, và không ai biết thực hư ai là người gây ra cái thai đó khiến cô bé phải tự tử. Nhưng đọc những diễn biến và hành động của Kuramochi thì tôi nghĩ đến 99% là của Kuramochi.
Các biến cố lớn khác trong cuộc đời Tamaji đều kinh khủng.
Người bố sau khi tiêu hết tiền cho một người đàn bà tên Shimako, đã bỏ Tamaji đi biệt tăm. Cái này thì không phải do Kuramochi, đều do ông bố hết.
Rồi đến những lần làm việc lừa đảo đều do Kuramochi dụ dỗ Tamaji. Thật sự thao túng tâm lý cũng khá tốt, mềm nắn rắn buông. Dù Tamaji vẫn cảm thấy mình bị lừa bởi Kuramochi nhưng không thể thoát ra được.
Đỉnh điểm chính là vụ hôn nhân đổ vỡ của Tamaji, phải nói là quá kinh khủng. Cứ mỗi khi yên ổn chút là lại có biến cố ko thể nào tệ hơn. Hết sạch tiền tiết kiệm và thất nghiệp, nợ nần...Nhưng lúc nào cũng có Kuramochi ở bên
Và khi mọi chuyện được móc nối lại với nhau, Kuramochi bị ám thị từ bé cũng như suy nghĩ lệch lạc, khiến Kuramochi là mastermind điều khiển cuộc đời Tamaji. Cuối cùng là ý chí giết người của Tamaji cứ dồn nén dần dần. Thứ thuốc độc đã ngấm dần vào Tamaji, giờ phát huy tác dụng.
Cuốn sách này phảng phất giữa trinh thám tâm lý và xã hội. Được kể đa số bằng ngôi thứ nhất của nhân vật chính, cậu bé Tamaji, tâm lý cậu được tác giả phát triển từ nhỏ cùng với một người bạn thân Kuramochi mà cậu nói là "không hiểu sao nó thân thiết với mình". Rồi những điều tai hoạ cứ thế ập đến với Tamaji và sự căm phẫn lớn dần lên trong cậu đối với Kuramochi, đến mức muốn giết người bạn đó.
Cánh cổng sát nhân theo đúng nghĩa đen của nó, một ranh giới luôn đóng chặt mà khi bước qua là thành sát nhân, bước qua là không thể quay lại được nữa. Cánh cổng đóng chặt chỉ có thể mở trong 2 trường hợp: bất khả kháng để tự vệ hoặc là một sự bùng nổ cảm xúc đủ lớn để bật tung cánh cửa đó ra mà giết người. Xuyên suốt cuốn sách là những lần bùng nổ cảm xúc của các nhân vật, diễn biến tâm lý được tác giả miêu tả rất khéo léo và làm mình cũng bị ảnh hưởng chút. Cũng cảm thấy căm hận, cũng thấy sự ngu dốt của đến bực bội, nhưng đến tận một nửa cuốn sách vẫn còn chút lửng lơ trong đầu là "mọi chuyện có đáng phải giết người ko?" Tuy không hẳn xuất sắc khiến mình hoà vào nhân vật, nhưng tác giả cũng làm tốt việc khiến mình thấy được những khổ cực, đấu tranh tâm lý của nhân vật chính.
Một cuốn sách hay nhưng không đẫm màu trinh thám đấu trí, mà là một chuyến phiêu lưu qua cuộc đời của một người.
"Ai cũng là nạn nhân trong câu chuyện của chính mình thôi".
!!!SPOILER BELOW!!!
Từ đầu đến cuối là những câu chuyện éo le mà dường như đều do những người trong nhà của Tamaji tự gây ra cho họ. Người bà bỗng yếu đi rồi chết, người bố ngoại tình và người mẹ thì bị nghi ngờ đã đầu độc người bà. Tưởng chừng mọi thứ chỉ là đồn đoán, nhưng lời đồn lan ra và làm cả nhà Tamaji tán gia bại sản. Cha mẹ ly dị, bố mất việc và chìm đắm vào tửu sắc, cuộc đời Tamaji đúng là từ một đứa trẻ nhà giàu thành ra không thể tệ hơn. Nhưng dù lời đồn đoán tệ hại về nhà cậu thế nào thì người bạn Kuramochi vẫn chơi với cậu.
Có một câu chuyện bị bỏ ngỏ mà ko có câu trả lời rõ ràng, đó là việc xảy ra với cô bé Yoko, crush đầu đời của Tamaji. Cô bé đã tự tử vì mang thai khi mới lớp 10. Cô bé đã bị nẫng tay trên bởi Kuramochi, và không ai biết thực hư ai là người gây ra cái thai đó khiến cô bé phải tự tử. Nhưng đọc những diễn biến và hành động của Kuramochi thì tôi nghĩ đến 99% là của Kuramochi.
Các biến cố lớn khác trong cuộc đời Tamaji đều kinh khủng.
Người bố sau khi tiêu hết tiền cho một người đàn bà tên Shimako, đã bỏ Tamaji đi biệt tăm. Cái này thì không phải do Kuramochi, đều do ông bố hết.
Rồi đến những lần làm việc lừa đảo đều do Kuramochi dụ dỗ Tamaji. Thật sự thao túng tâm lý cũng khá tốt, mềm nắn rắn buông. Dù Tamaji vẫn cảm thấy mình bị lừa bởi Kuramochi nhưng không thể thoát ra được.
Đỉnh điểm chính là vụ hôn nhân đổ vỡ của Tamaji, phải nói là quá kinh khủng. Cứ mỗi khi yên ổn chút là lại có biến cố ko thể nào tệ hơn. Hết sạch tiền tiết kiệm và thất nghiệp, nợ nần...Nhưng lúc nào cũng có Kuramochi ở bên
Và khi mọi chuyện được móc nối lại với nhau, Kuramochi bị ám thị từ bé cũng như suy nghĩ lệch lạc, khiến Kuramochi là mastermind điều khiển cuộc đời Tamaji. Cuối cùng là ý chí giết người của Tamaji cứ dồn nén dần dần. Thứ thuốc độc đã ngấm dần vào Tamaji, giờ phát huy tác dụng.
January 18, 2023
#review_ko_spoil
#Cánh_cổng_sát_nhân
#HigashinoKeigo
Con người ta vì sao lại biến thành 1 kẻ sát nhân?
Có lẽ ai trong chúng ta cũng từng manh nha ý nghĩ muốn giết một ai đó – có thể là thằng bạn đầu gấu hay bắt nạt mình, 1 gã đồng nghiệp xu nịnh, 1 tay sếp hay dí deadline vào các dịp nghỉ lễ, 1 tên yêu râu xanh hay sàm sỡ phụ nữ trên xe bus, 1 ông cầu thủ bóng đá của đội đối thủ chơi tiểu xảo gây chấn thương cho cầu thủ đội nhà mà không bị trọng tài rút thẻ đỏ (hoặc chính tay trọng tài không chịu rút thẻ đó), thậm chí là 1 gã xa lạ giời ơi đất hỡi nào, chỉ vì gã vừa đẹp trai phong độ, siêu giàu lại còn nhiều fan hâm mộ và có bộ sưu tập người yêu hoa hậu, diễn viên đẹp như thiên thần mà mỗi khi chường cái mặt vênh váo lên báo mạng lại khiến mình thấy ghét!..v..v.. Cái cách thức giết người trong suy nghĩ cũng vô cùng đa dạng, từ việc đơn giản mong cho kẻ mình ghét tự nhiên lăn quay ra chết mà mình không phải động tay, cho đến việc tưởng tượng bản thân siêu giỏi võ nghệ và thông minh tuyệt đỉnh đủ để đấm cho kẻ kia 1 trận đến chết trong hả dạ mà lại xóa được dấu vết để cảnh sát không phát hiện ra, hay đỉnh hơn nữa là sở hữu siêu năng lực như Yagami Raito trong Deathnote, ghét ai là ghi vào sổ - nhàn thân mà lại thượng đẳng
Thế nhưng mà thực tế thì rất ít người trong chúng ta dám biến mong ước đó thành hiện thực, vì nếu ai cũng có thể giết người bằng suy nghĩ thì loài người tuyệt chủng lâu rồi! Rõ ràng là Keigo muốn nói rằng: từ suy nghĩ đến hành động là 1 khoảng cách rất xa vì nhiều yếu tố, trong đó rào cản tâm lý của người mang suy nghĩ muốn giết người là 1 điều rất rất khó vượt qua (tất nhiên tôi không nói đến những tên sát nhân hàng loạt giết người như ngóe, lấy giết người làm niềm vui). Tôi hoàn toàn đồng ý với Keigo, ko thì tôi cũng xuống tay với nhiều người rồi
Thôi tóm lại là tôi viết dài dòng lan man và chả liên quan mấy như trên là vì 2 lý do:
- Thứ nhất là vì tôi cho rằng Keigo thực sự muốn nói: nghĩ đến việc giết người thì dễ, chứ làm thì khó thấy bà! Và rõ ràng là không phải ai cũng có thể trở thành kẻ giết người – có những người vĩnh viễn ko làm được điều đó – dù cho có những kẻ thật sự ko đáng được sống trên đời này!
- Thứ hai là vì để các bạn làm quen với sự dài dòng, vì cuốn này nó dài dòng khủng khiếp! Những tình huống gây ức chế, mệt mỏi cứ lặp đi lặp lại hết lần này đến lần khác khiến độc giả như tôi nhiều lúc chỉ muốn hét lên: Má, giết thằng này đi! Giết nó điiii!!! Nó xứng đáng được chết!!!!
Còn mà để review nhanh cuốn này thì chỉ là: thanh niên lương thiện yếu đuối đánh bạn với 1 chuyên gia đa cấp - thánh “khéo ăn nói có được cả thiên hạ” - thần đồng trong nghệ thuật “đắc nhân tâm”...v..v.. và cái kết
Nhìn chung là dù có dài dòng nhưng cuốn này ko phải là dở - cho đến đoạn kết . Suốt từ đầu tới cuối, Keigo đã tỉ mỉ liệt kê vô vàn tình huống khốn khổ khốn nạn để nhấn mạnh chủ đề truyện. Và chủ đề mà Keigo gợi ra cũng thật gần gũi nhưng lại rất độc đáo và được khai thác mới lạ! Nhưng cái kết đã phá hỏng hết bánh kẹo. Càng về gần kết truyện thì càng vội vàng, cẩu thả, lỏng lẻo và khó hiểu. Như kiểu tác giả bí quá nên làm bừa, dẫn đến thiếu chi tiết nọ, thừa sự việc kia, gây nên cảm giác hụt hẫng cho tôi khi đọc đến hết truyện (kết truyện Keigo vẫn thi thoảng gây hụt hẫng nhưng nó là sự hụt hẫng có tính toán để độc giả bị ám ảnh, day dứt, còn cái kết của Cánh cổng sát nhân mang lại cảm giác hụt hẫng lãng nhách ), hơi bị thất vọng!
Chấm điểm: 3/5
P/s: ảnh Bình bán book!
#Cánh_cổng_sát_nhân
#HigashinoKeigo
Con người ta vì sao lại biến thành 1 kẻ sát nhân?
Có lẽ ai trong chúng ta cũng từng manh nha ý nghĩ muốn giết một ai đó – có thể là thằng bạn đầu gấu hay bắt nạt mình, 1 gã đồng nghiệp xu nịnh, 1 tay sếp hay dí deadline vào các dịp nghỉ lễ, 1 tên yêu râu xanh hay sàm sỡ phụ nữ trên xe bus, 1 ông cầu thủ bóng đá của đội đối thủ chơi tiểu xảo gây chấn thương cho cầu thủ đội nhà mà không bị trọng tài rút thẻ đỏ (hoặc chính tay trọng tài không chịu rút thẻ đó), thậm chí là 1 gã xa lạ giời ơi đất hỡi nào, chỉ vì gã vừa đẹp trai phong độ, siêu giàu lại còn nhiều fan hâm mộ và có bộ sưu tập người yêu hoa hậu, diễn viên đẹp như thiên thần mà mỗi khi chường cái mặt vênh váo lên báo mạng lại khiến mình thấy ghét!..v..v.. Cái cách thức giết người trong suy nghĩ cũng vô cùng đa dạng, từ việc đơn giản mong cho kẻ mình ghét tự nhiên lăn quay ra chết mà mình không phải động tay, cho đến việc tưởng tượng bản thân siêu giỏi võ nghệ và thông minh tuyệt đỉnh đủ để đấm cho kẻ kia 1 trận đến chết trong hả dạ mà lại xóa được dấu vết để cảnh sát không phát hiện ra, hay đỉnh hơn nữa là sở hữu siêu năng lực như Yagami Raito trong Deathnote, ghét ai là ghi vào sổ - nhàn thân mà lại thượng đẳng
Thế nhưng mà thực tế thì rất ít người trong chúng ta dám biến mong ước đó thành hiện thực, vì nếu ai cũng có thể giết người bằng suy nghĩ thì loài người tuyệt chủng lâu rồi! Rõ ràng là Keigo muốn nói rằng: từ suy nghĩ đến hành động là 1 khoảng cách rất xa vì nhiều yếu tố, trong đó rào cản tâm lý của người mang suy nghĩ muốn giết người là 1 điều rất rất khó vượt qua (tất nhiên tôi không nói đến những tên sát nhân hàng loạt giết người như ngóe, lấy giết người làm niềm vui). Tôi hoàn toàn đồng ý với Keigo, ko thì tôi cũng xuống tay với nhiều người rồi
Thôi tóm lại là tôi viết dài dòng lan man và chả liên quan mấy như trên là vì 2 lý do:
- Thứ nhất là vì tôi cho rằng Keigo thực sự muốn nói: nghĩ đến việc giết người thì dễ, chứ làm thì khó thấy bà! Và rõ ràng là không phải ai cũng có thể trở thành kẻ giết người – có những người vĩnh viễn ko làm được điều đó – dù cho có những kẻ thật sự ko đáng được sống trên đời này!
- Thứ hai là vì để các bạn làm quen với sự dài dòng, vì cuốn này nó dài dòng khủng khiếp! Những tình huống gây ức chế, mệt mỏi cứ lặp đi lặp lại hết lần này đến lần khác khiến độc giả như tôi nhiều lúc chỉ muốn hét lên: Má, giết thằng này đi! Giết nó điiii!!! Nó xứng đáng được chết!!!!
Còn mà để review nhanh cuốn này thì chỉ là: thanh niên lương thiện yếu đuối đánh bạn với 1 chuyên gia đa cấp - thánh “khéo ăn nói có được cả thiên hạ” - thần đồng trong nghệ thuật “đắc nhân tâm”...v..v.. và cái kết
Nhìn chung là dù có dài dòng nhưng cuốn này ko phải là dở - cho đến đoạn kết . Suốt từ đầu tới cuối, Keigo đã tỉ mỉ liệt kê vô vàn tình huống khốn khổ khốn nạn để nhấn mạnh chủ đề truyện. Và chủ đề mà Keigo gợi ra cũng thật gần gũi nhưng lại rất độc đáo và được khai thác mới lạ! Nhưng cái kết đã phá hỏng hết bánh kẹo. Càng về gần kết truyện thì càng vội vàng, cẩu thả, lỏng lẻo và khó hiểu. Như kiểu tác giả bí quá nên làm bừa, dẫn đến thiếu chi tiết nọ, thừa sự việc kia, gây nên cảm giác hụt hẫng cho tôi khi đọc đến hết truyện (kết truyện Keigo vẫn thi thoảng gây hụt hẫng nhưng nó là sự hụt hẫng có tính toán để độc giả bị ám ảnh, day dứt, còn cái kết của Cánh cổng sát nhân mang lại cảm giác hụt hẫng lãng nhách ), hơi bị thất vọng!
Chấm điểm: 3/5
P/s: ảnh Bình bán book!
May 6, 2022
ยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิด
่อ่านแล้วแหกปากตะโกนอยู่ในหัวตัวเองตลอดเวลาว่า
'โอ้ย ฆ่าสักทีสิ (โว้ย) !!!'
'โอ้ย หยุดโง่!!!'
เป็นต้น
บทจะฆ่าก็ไม่ฆ่า
ทำเป็นหึกเหิม ทำเป็นใจกล้าใจแกร่งไปอย่างนั้น
เอาเข้าจริงคือโง่ไม่หยุด (ขอโทษที่หยาบคาย)
คนเราบทจะมันไม่เรียนรู้จากเรื่องเดิมๆเลยมันก็ไม่เรียนรู้เลยจริงๆ
แต่ก็โอเคนะ
รู้สึกว่ามันหนืดมันยืดมันเวิ่นเว้อไปบ้าง
แต่นี่อาจจะเป็นสิ่งที่คุระโมจิต้องการก็ได้
ชีวิตของคนที่ถูกชักใย อาจไม่ใช่แค่ตัวละครในหนังสือเล่มนี้
แต่อาจจะเป็นชีวิตผู้อ่านที่กำลังอ่านหนังสือเล่มนี้อยู่ด้วยก็ได้
พอหยิบหนังสือเล่มนี้มาอ่าน ก็เหมือนมีคนอย่างคุระโมจิเข้ามาในชีวิต
อ่านไปเรื่อยๆ ก็เหมือนได้จดหมายลูกโซ่ที่ต้องส่งให้คนอื่นไปเป็นทอดๆ
ตัวเราเองก็ต้องอ่านไปเรื่อยๆ (เพราะอยากรู้เนื้อเรื่องมันจะดำเนินไปในทางไหน)
ยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิด
พออ่านถึงจุดที่ตัวละครหลักจะไปฆ่าคุระโมจิ
แต่สุดท้ายก็ฆ่าไม่ได้เพราะใจอ่อนต่างๆนานา
กลายเป็นตัวเราเองที่เกิดความหงุดหงิดขึ้น
นั่นก็อาจเป็นสิ่งที่คุระโมจิต้องการก็ได้
บทที่ตัวละครหลักในเรื่องจะมีความสุข
คุระโมจิก็จะกลับเข้ามาในชีวิตเพื่อสร้างเรื่องแย่ๆให้อีก
ดีก็ดีไม่สุด เลวก็เลวไม่สุด
สุดท้ายแล้ว ชะตาชีวิตของคนที่ถูกคุระโมจิควบคุม
ก็อาจไม่ใช่แค่ตัวละครในหนังสือเล่มนี้
แต่ตัวเราเองที่อ่านหนังสือเล่มนี้
ก็อาจถูกคุระโมจิควบคุมอยู่เช่นกัน
-------------------------------
แปลกนะที่นี่คืองานเขียนของเคโงะ
เหมือนจะไม่เคยเจองานเขียนแนวนี้จากเคโงะเลย
(หรือเพราะยังไม่มีโอกาสได้อ่านงานเขียนของคุณเขาทุกเล่มก็ได้)
แต่ก็น่ามหัศจรรย์ดี
ชื่นชม
(แต่ก็ยังหงุดหงิดอยู่)
่อ่านแล้วแหกปากตะโกนอยู่ในหัวตัวเองตลอดเวลาว่า
'โอ้ย ฆ่าสักทีสิ (โว้ย) !!!'
'โอ้ย หยุดโง่!!!'
เป็นต้น
บทจะฆ่าก็ไม่ฆ่า
ทำเป็นหึกเหิม ทำเป็นใจกล้าใจแกร่งไปอย่างนั้น
เอาเข้าจริงคือโง่ไม่หยุด (ขอโทษที่หยาบคาย)
คนเราบทจะมันไม่เรียนรู้จากเรื่องเดิมๆเลยมันก็ไม่เรียนรู้เลยจริงๆ
แต่ก็โอเคนะ
รู้สึกว่ามันหนืดมันยืดมันเวิ่นเว้อไปบ้าง
แต่นี่อาจจะเป็นสิ่งที่คุระโมจิต้องการก็ได้
ชีวิตของคนที่ถูกชักใย อาจไม่ใช่แค่ตัวละครในหนังสือเล่มนี้
แต่อาจจะเป็นชีวิตผู้อ่านที่กำลังอ่านหนังสือเล่มนี้อยู่ด้วยก็ได้
พอหยิบหนังสือเล่มนี้มาอ่าน ก็เหมือนมีคนอย่างคุระโมจิเข้ามาในชีวิต
อ่านไปเรื่อยๆ ก็เหมือนได้จดหมายลูกโซ่ที่ต้องส่งให้คนอื่นไปเป็นทอดๆ
ตัวเราเองก็ต้องอ่านไปเรื่อยๆ (เพราะอยากรู้เนื้อเรื่องมันจะดำเนินไปในทางไหน)
ยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิด
พออ่านถึงจุดที่ตัวละครหลักจะไปฆ่าคุระโมจิ
แต่สุดท้ายก็ฆ่าไม่ได้เพราะใจอ่อนต่างๆนานา
กลายเป็นตัวเราเองที่เกิดความหงุดหงิดขึ้น
นั่นก็อาจเป็นสิ่งที่คุระโมจิต้องการก็ได้
บทที่ตัวละครหลักในเรื่องจะมีความสุข
คุระโมจิก็จะกลับเข้ามาในชีวิตเพื่อสร้างเรื่องแย่ๆให้อีก
ดีก็ดีไม่สุด เลวก็เลวไม่สุด
สุดท้ายแล้ว ชะตาชีวิตของคนที่ถูกคุระโมจิควบคุม
ก็อาจไม่ใช่แค่ตัวละครในหนังสือเล่มนี้
แต่ตัวเราเองที่อ่านหนังสือเล่มนี้
ก็อาจถูกคุระโมจิควบคุมอยู่เช่นกัน
-------------------------------
แปลกนะที่นี่คืองานเขียนของเคโงะ
เหมือนจะไม่เคยเจองานเขียนแนวนี้จากเคโงะเลย
(หรือเพราะยังไม่มีโอกาสได้อ่านงานเขียนของคุณเขาทุกเล่มก็ได้)
แต่ก็น่ามหัศจรรย์ดี
ชื่นชม
(แต่ก็ยังหงุดหงิดอยู่)
March 30, 2024
Hơi bất ngờ vì phần review ở goodreads vì mình cảm thấy đây là một tác phẩm hơi bị underrated của Keigo Higashino. Bản thân mình cảm thấy hai nhân vật chính trong truyện không hề ảo hay xa thực tế mà trái lại được xây dựng rất logic và gần thực tế đến mức mình có thể hình dung ra hình ảnh một số người trong cuộc sống mình đã từng bắt gặp. Về main chính, vốn sinh ra đã không có cơ hội được cảm nhận tình yêu thương từ bất kỳ ai, bố mẹ không yêu nhau, chứng kiến bố mình đi ngoại tình, lớn lên trong tin đồn mẹ đầu độc bà ngoại. Từ việc bài học của bố dạy cậu bé về nghề nha sĩ không vì tâm đức của người làm y mà vì tiền, đến việc chứng kiến người bố mình kính trọng ngày một lụi bại, mẹ thì từ chối nhận con, cũng dễ hiểu khi main chính lớn lên trở thành một người hèn mọn, dễ dãi với phụ nữ, và dễ dàng bị “người bạn thân” của mình khiêu khích. Anh main còn lại thì ngược hoàn toàn. Khi kết thúc tiết lộ một số góc nhìn của anh này từ việc sinh ra trong gia đình khốn khó nhưng không thích lao động, mà chỉ những đồng tiền dễ dàng nên sinh ra đố kỵ với “cậu bạn thân” và muốn thấy main chính phải khổ sở vì “cuộc đời không công bằng”. Kết mở nhưng hợp lý vì có lẽ đây cũng là một cách tác giả cho nhân vật chính thực sự được giải thoát. Mạch truyện hơi lê thê nhưng bánh cuốn. Gấp sách lại, tui phải thở một hơi và nghỉ một hồi lâu để tiêu tán hết mớ năng lượng tiêu cực từ hai anh main chính bất hủ này.
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 27, 2023
Quyển này làm mình đọc liền tù tì và hoàn thành nó trong đúng 1 ngày vì mình muốn biết nv9 còn có thể nhu nhược và ngu đần tới độ nào. Từ một cậu ấm con nhà giàu trở thành kẻ nghèo khổ vô gia cư, k bố mẹ họ hàng quan tâm, k một nơi chốn để về. Tưởng rằng lao đao từ nhỏ như vậy thì cậu chàng sẽ khôn lên một chút nhưng không, thừa hưởng "chút này chút nọ" từ cả bố và mẹ, nv9 là 1 tổ hợp của sự dám nghĩ k dám làm, sống hèn sống hạ sống một cách nhu nhược đần độn, tính cách vừa dại gái lại còn sĩ.
Từ khi còn nhỏ cho tới khi lấy vợ, cuộc đời nv9 cứ khởi sắc một chút thì lại chìm xuống hố sâu tuyệt vọng. Và thật sự là cả bố con nv9 đều đúng dạng ng đàn ông k có tự trọng k có bản lĩnh, luôn tự cho là đúng mà k nhận ra ai là sói ai là cừu. Nói thẳng ra cái bẫy của kẻ phản diện đặt ra thực chất nv9 có thể tránh được nếu anh ta là một ng lương thiện thật sự. Nếu k có ác tâm với ng khác thì chưa chắc cuộc đời anh ta đã khốn khổ khốn nạn như vậy. Một quyển tâm lý nên đọc, dù cho nv9 có khá nhiều mâu thuẫn trong tính cách, nhưng mình thích thông điệp đc gửi gắm ở đây: khoảng cách từ suy nghĩ tới hành động. Giết người, nói dễ hơn làm. Hay đúng hơn thì nghĩ dễ hơn làm.
Từ khi còn nhỏ cho tới khi lấy vợ, cuộc đời nv9 cứ khởi sắc một chút thì lại chìm xuống hố sâu tuyệt vọng. Và thật sự là cả bố con nv9 đều đúng dạng ng đàn ông k có tự trọng k có bản lĩnh, luôn tự cho là đúng mà k nhận ra ai là sói ai là cừu. Nói thẳng ra cái bẫy của kẻ phản diện đặt ra thực chất nv9 có thể tránh được nếu anh ta là một ng lương thiện thật sự. Nếu k có ác tâm với ng khác thì chưa chắc cuộc đời anh ta đã khốn khổ khốn nạn như vậy. Một quyển tâm lý nên đọc, dù cho nv9 có khá nhiều mâu thuẫn trong tính cách, nhưng mình thích thông điệp đc gửi gắm ở đây: khoảng cách từ suy nghĩ tới hành động. Giết người, nói dễ hơn làm. Hay đúng hơn thì nghĩ dễ hơn làm.
Displaying 1 - 30 of 101 reviews