Veils

by Hélène Cixous, Jacques Derrida

Something of a historical event, this book combines loosely "autobiographical" texts by two of the most influential French intellectuals of our time. "Savoir," by Hélène Cixous, is a brief but densely layered account of her experience of recovered sight after a lifetime of severe myopia, an experience that ends with the unexpected turn of grieving for what is lost. Her literary inventiveness mines the coincidence in French between the two verbs savoir (to know) and voir (to see). Jacques Derrida's "A Silkworm of One's Own" complexly muses on a host of autobiographical, philosophical, and religious motifs—including his varied responses to "Savoir." The two texts are accompanied by six beautiful and evocative drawings that play on the theme of drapery over portions of the body.

Veils suspends sexual difference between two la voile (sail) and le voile (veil). A whole history of sexual difference is enveloped, sometimes dissimulated here—in the folds of sails and veils and in the turns, journeys, and returns of their metaphors and metonymies.

However foreign to each other they may appear, however autonomous they may be, the two texts participate in a common autobiography, confession, memoirs. The future also enters by opening to each other, the two discourses confide what is about to happen, the imminence of an event lacking any common measure with them or with anything else, an operation that restores sight and plunges into mourning the knowledge of the previous night, a "verdict" whose threatening secret remains out of reach by our knowledge.

Genres: Philosophy, Poetry, Feminism, Theory, Nonfiction, Literature

120 pages, Hardcover

First published January 1, 1998

About the author

Hélène Cixous is a Jewish-French, Algerian-born feminist well-known as one of the founders of poststructuralist feminist theory along with Luce Irigaray and Julia Kristeva. She is now a professor of English Literature at University of Paris VIII and chairs the Centre de Recherches en Etudes Féminines which she founded in 1974.

She has published numerous essays, playwrights, novels, poems, and literary criticism. Her academic works concern subjects of feminism, the human body, history, death, and theatre.

Reviews

[Iman Rouhipour · Rating 3 out of 5]

از آن کتاب‌هایی بود که کنارش گذاشته بودم برای وقت مبادا؛ همان روزهایی که به هر دلیلی، از کار زیاد گرفته تا افسردگیِ گریبان‌گیر، نمی‌توانم درست و حسابی کتاب بخوانم و به یک کتابِ در-یک-نشست-تمام‌شو نیاز دارم - حتی در حد ۲۰ صفحه! - تا مانند یکی از پرهای سیمرغ آتشش بزنم (و صدالبته سیمرغی هم به یاری نیاید).
داستان یادآور آن آیه‌ی معروف با این مضمون است که چه‌بسا چیزی را دوست بدارید اما خیر شما در آن نباشد.
هوای سرد مطبوعِ بیرون از پنجره‌ی باز به فضای گرم نامطبوع اتاق می‌آید. چای بدطعمِ فوق‌عطری را کنار کتاب می‌گذارم و یک مشت کشمش برمی‌دارم. یاد جمله‌ی نوری بیلگه جیلان می‌افتم که امروز صبح حین تورق کتاب «همیشه همان ابرها» به چشمم خورد : آیا تارکوفسکی با مناسبات بازار آزاد می‌توانست آندر‌‌ی روبلف را بسازد؟ (که بعدش به خودم گفتم یادم باشد در اولین فرصت آن سکانس شاهکار آندری روبلف را دوباره ببینم که تاتارها دخترک را با خودشان می‌برند.) به یاد مناسبات بازار آزاد در دانشگاه خودمان می‌افتم؛ همان ساز و کاری که به خاطرش رزیدنت بیچاره جلوی چشممان خودش را کشت و جان داد. در نهایت یاد خودم می‌افتم که از شنبه به مدت دو ماه باید در بدترین بخشِ بدترین بیمارستانِ (بدترین؟) دانشگاه کار کنم.
همه را فراموش می‌کنم.. (نذر بناگوش می‌کنم؟) کشمش‌ها را می‌جوم و چای را که حالا خنک شده می‌نوشم و می‌گذارم معجزه‌ی نصفه‌و‌نیمه‌ی کلمات داستان خانم هلن سیکسو اثر کنند.
از متن کتاب : " چنین تجربه‌ای ممکن است تنها یک بار اتفاق بیفتد، و این سخت آزارش می‌داد. نزدیک‌بینی دیگر رشد نخواهد کرد، بیگانه دیگر هرگز به سمت او باز نمی‌گردد، نزدیک‌بینی‌اش، قَدَرقدرتی که همیشه آن را ضعف و ناتوانی خوانده. اما اکنون نیرویش، نیروی سهمگینش، بر او آشکار شده بود، با نگاهی به گذشته آن لحظه‌ای که آن را از او گرفته بودند.
حسرت دریغ‌آلودِ رازوارگی ندیدن در اهتزار بود.
و همچنان پافشاری می‌کنیم که ببینیم، مگر نه؟ دیدن! ما می‌خواهیم ببینیم!"

[Narjes Dorzade]

باور همه‌چیز در حد شاید بود
شاید هرگز چیزی جز بصر نخواسته‌ایم

[Jonfaith · Rating 4 out of 5]

her myopia was her own foreigner, her own accidental necessary weakness.

1.24 Reread. I likely enjoyed this more the second time. Found the brush of influence upon the errant lines of Paul Celan (and St. Paul as well)

Original review:

Veils is almost an idea that was more coveted than the actual book. How do I approach such? Is this a parsing of apprehension? The work is two-fold, with the first half (by Cixous) obscured by the second, obscured by Derrida. Cixous relates that until middle age she was secretly afflicted by a myopia, one which she finally decided to have corrected by surgery. Derrida finds the disclosure and the decision to be linked in etymology and perhaps metaphysics to the role of the veil, the sail, and the prayer scarf (the Tallith). This exploration is sewn--is supplemented--by a sidelong song, a long-view at the prevailing winds of thought, of ontology.

This is lyrical contemplation at a high form. The endnotes are crucial to exploring the links lost in translation.

Likely a 3.2 experience rounded up for two of my favorites.

[Mahdie Ghasemi · Rating 5 out of 5]

حالا که بود؟ تک و تنها. سوزنی خرد که در خلا گیر کرده باشد.

[Lily · Rating 5 out of 5]

Cixous: *****
Derrida: ..??

[Moien Nayebi · Rating 3 out of 5]

تا آن موقع هرگز درگیر جنگ صورت‌ها نشده بود، بی‌هیچ تصویری آن بالا زیسته بود، جایی که ابرهای محو و تیره به خود می‌پیچیدند.
در ندیدنِ خود آرامشی هم نهفته است. هرگز ناچار نبود چهره‌اش را تحمل بکند. برای خود سیمایی دوست‌داشتنی خلق کرده بود، نه اینکه چهره‌اش دوست‌داشتنی نباشد، چون آن را نمی‌دید. مگر از فاصله‌ای بسیار نزدیک. از آن فاصله قادر بود لبش را، چانه‌اش را ببیند اما صورتش را نه. آیا این دیدن به حساب می‌آید؟ آن سیمای مطلوبْ چهره‌ی او بود.

فوق‌العاده بود. توضیح خاصی هم نمی‌شود راجع بهش داد، یک ایده‌هایی درباره‌ی قرابت «مردن با گیاهان دارویی» عطارزاده و این داستان کوتاه (؟) دارم. متن سیسکو اما چندان توضیح دادنی نیست باید غرقش شد و درکش کرد.

[Zahra Khandel · Rating 5 out of 5]

آنچه دیده وران هرگز ندیده اند:هست در پیش گاه هستی..
اما این پیش گاه آیا همان است که زن دیده است؟
آیا زن آن را دیده است؟
آیا دیده وران واقف اند که می بینند؟
آیا غیر دیده وران می دانند که دیگرگونه می بینند؟
ما چه می بینیم؟
آیا چشم ها می بینند که می بینند؟
بعضی ها می بینند و نمی دانند که می بینند.

[Ham ‍J.Sohi · Rating 3 out of 5]

چند روز قبل از کوتاهی مو یا عمل چشم تا حالا تجربه کردید که حس به اون چیزی که از دست خواهید داد، پیدا می‌کنید؟
خب داستان ما از اینجا شروع می‌شه که خانومی که به شدت نزدیک‌بین هست تصمیم میگیره تا چشمش رو عمل کنه تا مشکلش حل بشه.
کتاب در ستایش دیدن و حتی ندیدن نوشته شده. اگر شما به کتاب‌های توصیفی بی دیالوگ علاقه ندارید، بهتون توصیه نمی کنمش.
ولی اگر کتاب کوتاهی می‌خواهید که درهای جدیدی به دنیای افراد عینکی باز کنه، قطعا این کتاب رو بخونید.

[Zoë · Rating 4 out of 5]

It's interesting to see the dialogue between Cixous and Derrida in this volume. Cixous gives an account of the restoration of her sight after an eye operation, but mourns this new clarity because 'her myopia was her own foreigner, her own accidental necessary weakness' (p. 10). Derrida uses Cixous' account as a jumping off place for a discussion of veils and folds, clarity and myopia when it comes to how we view or know the world. I found his engagement with Freud's essay on 'Femininity' especially interesting

[Bex · Rating 5 out of 5]

"Nostalgia for the secret non-seeing was rising.
And yet, we want so much to see, don't we?
To see! We want: to see! Perhaps we have never had any other will than to see?"

(I only read Veils for now; may return to A Silkworm of One's Own at a later date)

[Melinda · Rating 5 out of 5]

This Cixous at her best. The writing couldn't be better.

[Derek Brown · Rating 5 out of 5]

“The silkworm butterfly above the cocoon, that is, a poem.”

[Egor xS · Rating 5 out of 5]

De même que l'on s'émerveille, dans le Heidegger tardif, de die Kehre avant de se tourner vers la pensée poétique, on se réjouit de la voir reprise dans une autre langue. En plus de l'accent mis par le premier sur l'étymologie et les figures apparantées, et dans le prolongement de celui-ci, Cixous et Derrida multiplient, avec une verve joycienne (que Cixous soit une spécialiste de Joyce), les allitérations, les homonymes, l'homophonie, la polyglottalité et le dialogue interne. Parmi de nombreux motifs, on rencontre : la vérité dans sa figure du voile ; la métaphore textile du texte et du sens ; le genre dans la grammaire et en deçà ; la déconstruction de la nature par rapport à l'art, la technique, l'invention et le savoir ; la dimension du langage plus originaire ou suspendu dans la foi et le performatif, en particulier dans la prière ; la phénoménologie des sens, la vision, le toucher, et leur sacrifice ; l'autobiographie et la confession dans le deuil à l’avance. Chaque mot, sinon à même chaque lettre, se joue de toutes ambiguités possibles.

Lorsqu'il confesse ses idées suicidaires, sa fatigue de l'image en circulation dans ces régions, image démentie par ce qu'il écrit dans ce carnet de voyage, on se demande : comment ce dernier style et ses problématiques sont-ils compris et incorporés dans l'enseignement, la réception de son héritage ?

En renvoyant non seulement les textes littéraires avec la métaphore dans le logos de la philosophie comme son refoulé, mais depuis les années 1980 le canon religieux, afin d'explorer plus authentiquement ou « originairement » l'ontothéologie, qu'est-ce que la déconstruction fait advenir ? Si ce qui se produit est le dévoilement de sa vérité, et cela s’avait été produit, cet essai enregistre son « épuisement ». Et le tournant est donné comme un rêve de mémoire : le châle de prière, l'élevage de vers à soie dans une boîte à chaussures.

[berry · Rating 5 out of 5]

I've always had the pdf of The Laugh of Medusa stored in my phone to read, but haven't yet gotten the opportunity to do so. I picked this up randomly & suddenly, I couldn't believe the mastery of writing that Hélène Cixous possesses—she wrote such a small thing that is so natural for people with weak eyesights, something we've gotten used to after years and years, and yet there is so much we never thought about those weak eyesights. I am so grateful that I was able to read this little story/epiphany.

[indi · Rating 5 out of 5]

cixous is divine

[Kathleen Quaintance · Rating 4 out of 5]

Cixous' bit was lovely, but Derrida's was not as good at all

[tonio]

we want so much to see, don't we?

[Steven Felicelli · Rating 4 out of 5]

Cixous = 5 stars
Derrida = 2 1/2 stars


Cixous' contribution is pure poetry - really beautiful, evocative piece of writing - Derrida's is the usual jargon-laden merry-go-round - with a couple startling passages on the silkworm

I recommend the first half of the book - and last two pages of Derrida's

[Chakib Miraoui · Rating 5 out of 5]

This book's first and shortest of two stories is much clearer and profound than Derrida's meditative essay that followed it, yet falls behind in riguor and innovation. How Cixous and Derrida mastered writing in such amazing and beautiful style perplexes me.

[Farren · Rating 5 out of 5]

Will read again and again and again and again