Самый верный путь к творческому бессмертию, это писать sub specie mortis - с точки зрения смерти, или, что в данном случае одно и тоже, с точки зрения вечности. Именно с этой позиции пишет свою прозу Чингиз Айтматов, классик русской и киргизской литературы, лауреат самых престижных премий, хотя последнее обстоятельство в глазах читателя современного, сформировавшегося уже на руинах некогда великой империи, не является столь уж важным. Но, несомненно, важным оказалось другое: айтматовские притчи, в которых миф переплетен с реальностью, а национальные, исторические и культурные пласты перемешаны, - приобрели сегодня новое трагическое звучание, стали еще более пронзительными. Потому что пропасть, о которой предупреждал Айтматов несколько десятилетий назад, - теперь у нас под ногами.
В настоящее издание вошли повести-притчи "Прощай, Гульсары!", "Белый пароход", "Пегий пес, бегущий краем моря". Книгу открывает предисловие известного писателя и философа Г.Гачева.
Многие писатели вдохновлялись темой противостояния Человека и Природы, и в этом ряду яркой звездой сияет эта повесть. Здесь тоже мужественные люди, бросающие вызов суровой стихии и невозмутимому оцепенению тумана, голоду и неугасимому жару жажды. Они были смелы, но они понимали, когда час их смерти был близок, и перегнувшись через борт, принимали смерть. Мальчик Кириск выжил, и скорее всего стал великим охотником, продолжив в себе своего отца Эмрайина. Язык Айтматова богат, напевен, лиричен, повесть полна чудесных легенд и мифов об утке-Лувр и сотворении мира, о Рыбе-женщине, о звёздах, покровительствующих каждому охотнику, о злых духах и кинрах.
انطلقا بقوة واستمرارية ، مشدودين برغبة جامحة في أن يبلغا بسرعة ذلك المكان المخصص لهما في الدنيا ، حيث يتحدان أخيرا وقد استحوذتهما الشهوة ، وحيث يدركان في لحظة خاطفة واحدة كل الحلاوة والمرارة في ابتداء الحياة وانتهائها ...... وهكذا سبحا بانطلاق عاصف على أمل بلوغ الهدف المنشود ، وكلما ازدادت سرعتهما توقدت فيهما سعار الشهوة الجسدية المتلهفة . كان يسبح ولا يشعر بتعب ، وينطلق إلى الأمام بأقصى جهده ، كسمكة السلمون التي تنطلق إلى مكان وضع البيض مستنفذة قواها حتى آخر قطرة ، كان يسبح مستعدا للموت من أجل الحب ، أما حورية البحر الغامضة فمضت به تجذبه إلى أبعد فأبعد إلى أعماق المحيط ، محلقة فوق الأمواج في سحابة من الرذاذ وقوس الطيف الوهاج وآسرة فؤاده بدفئ جسدها اللؤلؤي ومرونته وانسيابيته ، وانبهرت أنفاسه من جمالها المكتمل ، المغتسل في زرقة وبياض تيارات الماء العاصفة .لم ينبسا ببنت شفة بل ظل كلا منهما يحدق في الآخر دون ان يحول عنه عينيه ، محاولا أن يكتشف ملامح وجهها الغامضة وسط الرذاذ المتطاير وتيارات المياه المتدفقة ، وواصلا انطلاقهما في المحيط بلا توقف ، يمضهماالإنتظار المتزايد للمكان واللحظة اللذين حددهما لهما القدر . لكنهما لم يبلغا قط ذلك المكان ، ولم تحل قط تلك اللحظة ..... ففي معظم الأحيان كانت أحلامه تنتهي بلا شئ - ينقطع كل شئ فجأة ، ويتلاشى كالدخان ، وعندئذ يفيق مذهولا ، ويحزن حزنا حقيقيا ، ويظل بعد ذلك يكابد اللوعة طويلا ، ويراوده إحساس بنوع من عدم الرضا ، وبالنقصان ، وأحيانا ، وبعد مضي فترة طويلة كان يتذكر كل شئ من البداية ، ويستغرق في التفكير عن معنى كل ذلك ، وعما يبشر به لأنه كان في أعماق روحه يؤمن بأن مارآه يفوق أي حلم ، فالحلم العادي حتى إذا تذكرته ستنساه سريعا إلى الأبد ، ولكن حلم حورية فإنه لن ينساه قط . كان يحلم بأنهما على وشك بلوغ المكان المنشود وها هو ثمة شاطئ يلوح ، كان ذاك شاطئ الحب .. الشاطئ الذي كانا يقصدانه ويحثان السير إليه بكل مأوتوا من قوة ، وقد استبدت بهما الرغبة المستعرة في بلوغ هذا الشاطئ بسرعة ، حيث يسلم كلا منهما نفسه للآخر ، وها قد بقيت مسافة قصيرة ويبلغانه ، وإذا بهما يصطدمان بالقاع الرملي للمياه الضحلة ، حيث لايبلغ الماء الركبة ، وحيث لا تمكن السباحة ، ثم يتنبه ويتلفت حوله فإذا حورية البحر تتخبط في المياه الضحلة بجنون ، وهي تحاول عبثا أن تفلت من أسر الرمال ،ويتصبب العرق البارد منها
Ich finde es wirklich erstaunlich, wie Aitmatov mich zu spielen weiß. 15 Seiten vor Schluss habe ich das Buch beiseite gelegt, unsicher, ob ich es wieder zur Hand nehmen würde. "Was macht er denn da, das kann doch nicht sein ernst sein!?" Was und wie Aitmatow schreibt, berührt mich so sehr, dass es für Außenstehende wahrscheinlich hysterisch wirken muss, wenn ich mich durch dieses Ende flenne und schluchze. Ehrlich wahr, dieses Buch hat mich erschüttert wie zuletzt The Road und der Weiße Dampfer (auch von Aitmatow). Vielleicht ist das auch der Knackpunkt und der Grund, weshalb ich "Der Junge und das Meer" vorerst "nur" 8 Punkte geben möchte, obwohl es kraftvoll ist: Ich vermute, dass ich zu voreingenommen bin und gerade auf Geschichten, in denen sich Väter für ihre Söhne opfern, viel zu heftig reagiere.
Genau das geschieht hier nämlich auch, Einzelheiten verrate ich nicht. Jedenfalls spielt die Geschichte im Osten Russlands am Ochotskischen Meer bei Mitgliedern eines indigenen Volks. Der junge Kirisk ist zum ersten Mal bei der Robbenjagd dabei und begibt sich dafür mit drei Jägern, darunter sein Vater, für eine mehrtägige Reise im Kajak aufs Meer. Aitmatow lässt sich Zeit, die Legenden und Mythen des Volks zu schildern und schildert dann so atmosphärisch von der Jagd und den Wetterkapriolen, wie ich das vom großen kirgisischen Meister inzwischen gewohnt bin. Aber was er dann mit seinen Figuren am Ende anstellt, welche Rolle drei schöne Erinnerungen für den Vater spielen werden, zu welcher Tat er sich entschließt... das ging für mich heute zu weit, das hätte ich fast nicht ertragen, so stark und schön und schrecklich ist das.
So langsam ist es Zeit für eine Biografie zu Aitmatow, was muss das für ein faszinierender Mensch gewesen sein.
[An English translation is available online - see below.]
Chingiz Aitmatov (1928-2008) was a Kyrgyz/Soviet writer who wrote novels, essays and plays for the theater in both Russian and his mother tongue. Although Aitmatov was apparently more than merely tolerated by the Soviet authorities (he was awarded the Lenin Prize), I can't help but think that he was a token ethnic author to them, for the books I've read up to this point have not been in the approved soviet realist style complete with Soviet Heroes of Labor and the like.(*) Perhaps because he usually worked folklore into his texts they thought he could be safely pigeonholed in that officially approved category. But Aitmatov did not employ the folklore of the eastern steppes and Siberia for the sake of exoticism, and certainly not in order to reconcile the Turkic peoples living in the eastern wilds of the Soviet Union with their Russian masters. No, the nature mysticism, the shamanism and the traditions of his Turkic, nomadic forebears actually resonated within him.
However, this story is set among the Nyvkh people on Sakhalin Island in the icy Sea of Okhotsk north of Japan. Life is extremely harsh in those frigid wastes and is maintained only by hunting seals, of which every single piece is put to use for food, clothing, shelter and bone utensils by these relatives of the North American Eskimos. Aitmatov dramatically sets the scene of an elemental war between land and sea: In the impenetrable maritime night, filled with flying spume and cold wind, all along the shore of the Sea of Okhotsk, all along the battlefront of land and sea, the everlasting, implacable opposition of two elements was being fought out: the land was obstructing the movement of the sea, and the sea never wearied of assailing the land.
The sea boomed and heaved in the dark, charging forward and dashing itself on the crags. The rock-hard earth groaned as it beat off these onslaughts by the sea.
They have been duelling like this ever since Creation--since the time when day first became day and night first became night, and so it shall be, all days and all nights, as long as earth and water abide in unending time.
And then he sends frail man out into it. From Spotted Dog Bay three men and a boy set off in a kayak, the two younger men working their double oars, the eldest, Organ, steering at the stern, and the excited boy, Kirisk, in the prow on his first hunting trip. The two propelling the boat are Emrayin, Kirisk's father, and his cousin Mylgun. Kirisk must learn the handiwork necessary for the clan's survival. But every time one rows out into the moody and treacherous waters of the Sea of Okhotsk, one is putting one's life on the line.
And so it was on this day. This is a concretely realistic and gripping parable of mortal danger, courage and self-sacrifice. And I enjoyed the glimpses of the folklore of these people, particularly the kinren, evil spirits who are so dangerous but who can be so easily led astray - even the creation myth was worked into the story without a strain.
(*) But neither were they the bitter, blackly humorous satires so ubiquitous in the samizdat crowd.
[Translated as Spotted Dog Running Along the Seashore in the UK and as Piebald Dog Running Along the Shore in a translation published in Moscow(!) and online here
I read this novella in a German translation entitled Der Junge und das Meer. The story was originally published in 1977. A film based on this book was made in Russia in 1991.]
Мое первое знакомство с творчеством Ч.Айтматова. Прочитал по рекомендации Евгения Жаринова. В одном интервью Евгений Викторович Жаринов сказал, что Ч.Айтматову должны были дать Нобелевскую премию за это произведение...
Повесть от которого я чуть не заплакал. Ч.Айтматов сразу берет за душу человека со своими взглядами про жизнь. Рекомендую книгу.
Bu nə idi belə?! Daha haralara səyahət edəcəyik? Daha kimlərlə tanış olacağıq? Ax, Orxan baba, ax... "Batsın bu dünya..." deyə hayqırmağım gəlir içimdən. Bir halal süd əmmiş su pərisi gəlib çıxmadı ki, vaxtında. Heyif...
Oldum olası tek bir olay örgüsünde tansiyonu ve ilgiyi ayakta tutan yazarlara gıpta ile bakmışımdır. Moby Dick gibi, İhtiyar Adam ve Deniz gibi, Satranç gibi... (Çoğu da deniz konulu hikayer :)) Aytmatov bu uzun öyküsü, insan hiç ilgisini yitirmeden bir solukta okumasını sağlıyor. Üstelik duygusal olarak oldukça ağır bir meseleyi anlatıyor. Okurken bir yanım lime lime olurken, bir yanım da yaşam sevinciyle doluydu sanki.
Bu öykü, üzerinde düşünmeden ilk elden hemen Moby Dick ya da İhtiyar Adam ve Deniz gibi hikayelere benzetilecektir. Keza kitabın önsözünde de benzer minvalde sözler ediliyor. Oysa bu öyküyü "insanın doğayla savaşımı" gibi klişe bir temaya hapsetmek büyük haksızlık olacaktır. Evet, böyle bir yanı da var belki, ama fedakarlık, karşılıksız sevgi, toplum yaşamı, çocukluk / yetişkinlik, vs gibi daha ağırlıklı temalar varken...
Söylemeden edemeyeceğim, av ve avcı öykülerine hiç ısınamıyorum. Aklım kabullense de gönlüm kabullenmiyor :(( O yüzden bir yanı eksik kalıyor bu güzel öykünün benim için.
Better than "The Old Man and the Sea". From my point of view, one of the best work of world literature but unfortunately didn't get enough attention as much as deserves.
Bepillantást nyerhetünk a nyivh nép mese- és mondavilágába; többek közt olvashatjuk a föld teremtéséért felelős vadkacsa, Luvr történetét, vagy a Halasszony törzsének legendáját… (A kisebb népek sajátos „történelme” és hiedelemvilága mindig nagyon érdekes, annyira eltér a mienktől… Nekem legalábbis meghozta a kedvem, hogy jobban utánaolvassak.)
Ezen kívül (ami a cselekmény alapját adja): megismerjük a nyivhek életének egy fontos szakaszát… Amikor a kisfiút a felnőttek először viszik el fókavadászatra, amikor átesik a beavatáson, s gyerekből férfivá válik. Csak épp nem minden úgy alakul, ahogy kellene. Ember tervez – a tenger végez.
Kedves és szomorú történet egyben szeretetről, reményről és önfeláldozásról. Jól esett olvasni.
استطيع ان اقولها وبكل اريحية انها اجمل قصة قصيره قراتها في حياتي. الزخم والعمق والحبكة لولا انها بانامل جنكيز لكانت ابعد ما تكون لقصة قصيره او لخرج بندبة كبيرة على وجهه
ملاحظة: المراجعة تظهر الكثير من أحداث الرواية .. المعذرة
رائعة أسطورية يعيد جنكيز آيتماتوف فيها الحياة ويشاركها في الحياة حيث يعتمد على الموروث الشعبي في قزغيزيا ويدمجها في رواياته إما أن تكون خرافة أسطورة أو حكاية شعبية بصورة سرديه متقنه.
هذه المره حيث يكون العجوز "أورجان" مؤمنا بإن أمهم في في الزمان السحيق "حورية البحر" من جدهم الصياد ليحلم دائما بحقيقة الأسطورة ويؤمن بها إيمانا متجذرا في النفس.
حيث يغامر ثلاثة أبطال من بينهم صبي صغير لا يتعدا العشرة من العمر في أو رحلة صيد له لصيد الفقمات. كان في الرحلة العجوز "أورجان" والصبي "كيريسك" والأب والعم وهو كذلك صديق الوالد لتبدأ الرحلة بسلسة ومن ثم يظهر لهم فجأة ضباب كثيف يصعب فيه الرؤية حتى لا يستطيعون فيه رؤية بعضهم البعض ولو ركزوا.
كان رأس "الكلب الأبلق" مثل المنارة التي ترشدهم إلى الطريق تساعدهم كذلك في طريق العودة في رحلة هي الأولى للصبي والأخيرة لكل من العجوز والأب والعم . يصور جنكيز آيتماتوفي رائعته هذه صراع بين الليل والنهار والرياح والبحر والإنسان وأحلامه وكل المشاعر الإنسانية الراقية والنبيلة التي تكون بارزة وواضحة في خلجاتهم فالضباب الذي ظهر فجأة محدثا أثرا عظيما في نفوس الكل في وسط البحر بعد أن أستطاعوا صيد فقمة وكانوا في طريقهم لصيد الأخريات لتجعل الرحلة تسير في خط مغاير تماما عما خططوا له حيث ينفذ ماء الشرب ويرمون الطعام والفقمة التي اصطادوها والمؤونة خوفا من إنقلاب القارب الصغير. وتنتهك الأجساد من الجوع والعطش ويكون العجوز أول من يفكر في تحقيق حلمه وخياله في السباحة لرؤية حورية البحر لينصدم الصبي في اليوم التالي مما حدث ويلحقه فيما بعد كلا من العم ومن ثم الأب. وفيما بعد ينجو الصبي ملبيا كلام وأمنية كل من العجوز والأب والعم في الوصول إلى موطنه بسلام.
بالطبع لن تكون القراءة اللأخيرة لـ جنكيز آيتماتوف حيث دمج الأساطير والحكايات الشعبية مع بطريقة درامية بعيدا عن الجمود ومتشبثا بالطبيعة والحياة الريفية بعيدا عن التراكيب والمفردات المعقدة بصورة فلسفية مدهشة وبصورة متواضعة واضعا في نصب عينيه الإنسانية.
بعض اللوحات عن الرواية التي رسمها الفنان "يورى كوبيكا" الصبي وحيدا
Klar: Der alte Mann und das Meer... Hier nun die andere Perspektive. Der Beginn von etwas. Soviel Poesie ist in Prosa selten. Wer außer Aitmatow kann das noch?
"Yıldırım Sesli Manasçı" ve Yüz yüze" öykülerini pek başarılı bulmamış, "Kassandra Damgası"nın yazarına yakıştıramamıştım. "Deniz Kıyısında Koşan Ala Köpek" öyküsüne başlamadan önce ne iyi etmişimde Ursula Le Guin'in "Kadınlar, Rüyalar, Ejderhalar"başlıklı kitabındaki "Metin, Sessizlik, Gösteri" adlı denemesini okumuşum. Bu yazıda Le Guin bazı metinlerin hatta modern edebi eserlerin çoğunun sadece gözle, yani sessizce okunup zihne aktarılmak üzere yazıldığını belirtiyor. Ve aynı bir müzik eseri gibi duyumsanarak okunacak, ya da dinlenecek sözlü edebiyatın öneminden bahsediyor.
Bu deneme zihnimdeyken okuduğum "Deniz Kıyısında Koşan Ala Köpek" öyküsü ve hatta beğenmediğim ilk iki öykü de bence sesli okunacak, dinlenecek öyküler. Güzel sesli birinden belki arkada etnik bir müzik eşliğinde bu öyküleri dinlemek kimbilir ne şahane olurdu.
Gün var əsrə bərabər romanını oxumazdan əvvəl Aytmatovun daha yığcam bir əsərini oxumaq istəyirdim ki, xoşuma gəlməsə daha vaxt itirməyim. Nəticə olaraq indiyə qədər oxuduğum bəlkə də ən möhtəşəm bəddi ədəbiyyat nümunəsi ilə qarşılaşdım.
In einer finsteren, dunstgeschwängerten Nacht tobte entlang der ganzen Ochotskischen Seeküste, an der ganzen Front von Land und Meer, der uralte, unbändige Kampf der zwei Elemente - das Festland trotzte dem Druck des Meeres, das Meer berannte unermüdlich das Land. (S. 5)
Diese stürmische Nacht verbringt Kirisk schlaflos, denn am darauffolgenden Tag soll er zum ersten Mal zur Robbenjagd mitkommen: Ein wichtiger Tag für ihn und die gesamte “Sippe der Fischfrau”, soll deren Fortbestehen doch auch in Zukunft durch die erbeutete Nahrung ihrer geübten Jäger gesichert sein. Doch die Robbenjagd ist kein leichtes Unterfangen. Kirisk wird am nächsten Morgen von Organ, dem Dorfältesten, dem Vater Emraijin und dessen Vetter Mylgun in diese Kunst eingeweiht werden. Als sie mit ihrem Kajak bereits weit auf dem Meer sind und die heimatliche Bucht lange außer Sichtweite, bekommen sie allerdings die Macht des Meeres zu spüren und ein Überlebenskampf beginnt.
Der kirgisische Autor Tschingis Aitmatow wirft uns in dieser 160 Seiten kurzen Erzählung direkt in die Urgewalten an der Ostküste Russlands und die Lebenswelt der indigenen Niwchen. Er zeichnet ein Bild der Koexistenz von Mensch und Natur, die sich mal friedvoll und segensreich, mal gewalttätig und grausam gestaltet. Aitmatow gelingt es, die tiefe Verbundenheit der drei Männer und des Jungen zum Meer richtiggehend fühlbar zu machen, aber auch deren Ausgeliefertheit ob der Übermächtigkeit der Natur. Die Protagonisten haben ein tragisches Los und stehen vor Konflikten, die sie innerlich zerreißen. Ich war absolut gefesselt vom spannenden Plot, aber auch von den zutiefst menschlichen Konflikten, die Aitmatow meisterhaft beschreibt, und der immer wieder durchscheinenden Liebe. Der Liebe zur eigenen Sippe, zur Familie und zum Meer.
Natürlich sticht der Verweis auf Hemingways “Der alte Mann und das Meer” sofort ins Auge und im direkten Vergleich gibt es sicher zahlreiche Aspekte, die mir bisher nicht auffielen. Nur so viel: Das Motiv der Bewährung und des Ausharrens ist in beiden Erzählungen vordergründig. Während bei Hemingway religiöse Anspielungen ausgemacht werden können, ist es nur folgerichtig, dass es beim indigenen Volk der Niwchen die Natur ist, die sich gottgleich erhebt und den Menschen auf die Probe stellt. Mit leichtem Augenzwinkern verdeutlicht Aitmatow, dass der christliche Gott für dieses abgelegen lebende Volk keine Bedeutung hat: So ein Langer, Rothaariger von [den Kaufleuten] sagte damals, in einem fernen Land habe einmal ein großer Mann gelebt, der sei zu Fuß übers Meer gegangen. Die Niwchen haben ihre eigenen Geschichten und Traditionen, ihren eigenen Entstehungsmythos, ihre eigene Schöpferin.
Mich hat Aitmatow mit diesem Buch restlos überzeugt, mehr von ihm lesen zu wollen. Ein grandioser Text mit so viel Tiefe, dass ich sicher gedanklich noch einige Zeit daran zu knabbern habe.
إنها المرة الأولى التي أعرف فيها أن أبلق تعني أنّ في لونه أبيض وأسود وأنّ الأبلق نوع من أنواع الهندسة المعمارية التي تميزت فيها بلاد الشام ولعل الصورة قد تبادرت لأذهانكم حين قلت بلاد الشام فتظهر تلك الصورة المتكررة لما شاهدناه كثيرًا في المسلسلات القديمة لمنازل أهالي الشام التي تمتاز أعمدتها بكونها مخططة باللونين الأبيض والأسود. وليكن، فهذه المقدمة فقط أما المتن وهو عن الرواية، أصدقكم القول لطالما تجنبت أن اقرأ عن أدب البحار ومايشابهه، ففي داخلي حبّ أعمى للبحر، أحبه أعمى ولا أوده أن يبصر بالحقائق، أحب انبساطه وانقباضه ومده وجزره ووسعه وعمقه ومداه وسرمديته أحب هديره وعبابه ونجوخه، أحبه بكليّة مشاعري وكليّة مافيه! أما وإن أبصر هذا الحب فإني أرى فيه من البشاعة بقدر مافيه من جمال، فيه من البشاعة المرعبة التي جسدت تمامًا في الرواية، بانعدام الرؤيا والوجود والمكان انعدام الشعور بكل شيء، الانقطاع عن كل شيء فلا يبقى للانسان التائه فيه سوى أن يتصل بالموت كي ينجو! كم ضربت عميقًا هذه الرواية مشاهدات من الحياة واسقاطات كثيرة هي حدثت في البحر، لكنها حياتنا تبدو وكأنها البحر أحيانًا أو دائمًا! حياتنا التي بقدر مافيها من جمال وذكريات ودهشة وأشخاص نحبهم بقدر مانعيش فيها تيهًا وتخبطًا وتحيرًا وضيقًا يجعلنا نعتقد أننا لن نجد الوسع والنجاة إلا في الموت، تلك الحياة التي نعيش فيها آلامًا فظيعة يصبح بعضها مع الوقت " ألمًا مكتومًا غاص في البطن، وبعضه يستعر نارًا مضت تتأجج أقوى فأقوى بمرور الوقت ولاتجد مايخففها " حينها يقول لك الجميع اصبر، فتقول: " ولكن ما أسهل القول بالصبر، ومايقبله عقل الانسان كثيرًا مايرفضه الجسد "، حياتنا تلك التي نذوق فيها طعم التضحية وطعم الحب والكره، حياتنا التي نشهد فيها مواقفًا كثيرة ونعيش فيها أحلامًا عظيمة " أحلامنا التي لا نستطيع أن نسلمها لغيرنا فالأحلام لاتنقل"..تلك الحياة التي رغم كل شيء ومع كل شيء نعيش فيها على أمل أن تدلنا النجوم وتسيّرنا الرياح ويلوح لنا من بين الضباب الكلب الأبلق حين يتسامى فوق كل الروابي، راكضًا لملاقاتنا. بعد جهد وخسارة. هذه الحياة. .
قصة جميلة جدا..قصة عن الرجل عندما يواجه اقصى تحديات الحياةوالموت قصة ذات طابع ذكوري بحت لكنها لاتغفل المراة ذلك الحلم الذي رآه الرجال في القصة وكانت باهمية الماء والطعام على سواء عرفت الرجل بصوره اوضح وادق ورايته بصوره لم اعهدها في كتب علم النفس عامة ركز الكاتب على الوصف كثيرا وهذا ماوضعني في خضم الموقف فعشته معهم كانت رحلة سعيدة هذا رابط عن حياة الكاتب جنكيز ايتماتوف> http://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D... وسأرفق روابط اخرى لنقد القصة عما قريب
Beyaz Gemi gibi bir deniz, kayık hikayesini anlatan Aytmatov, Nivih kabilesinin Kirisk adlı çocuğun büyümesiyle dedesi, babası ve amcasıyla beraber denizde ava çıkışını anlatır. Kirisk'in annesi onları ava uğurlarken cinleri kandırmak konusunda yaptığı şeyler dikkatimi çekti. Cinler başlarına felaket getirmesin diye denize değil de ormana gidiyormuş gibi oğluyla konuşup tavsiyelerini ormana göre verdi. Çok güzel bir kültürel motifti bence bu. Aileleri tarafından uğurlanan Kirisk'e; dedesi Orhan, babası Emrayin, amcası Mılgun çeşitli nasihatler vererek yolculuklarına başlarlar. "Deniz Kıyısında Koşan Ala Köpek" bir dağın ismi ve hikayenin en tatlı anları burada gerçekleşiyor. Sonrası fedakarlıklarla dolu olan olay örgüsüyle kitabın yarısından sonra tanışıyorsunuz. Büyümenin sancı verici anlarının anlatıldığı bu uzun öyküde Nivih kabilesinin Lura ördeğinden türeyişini anlattığı için mitolojik bir nitelik de kazanmıştır. Lura ördeği efsanesini kitabının başında anlatır. Bu, Türk Mitolojisinde Yaratılış destanına da çok benzediği için kültürel benzerlikler de beni cezbetmişti. Oysa bu hikaye tamamen gerçek hayattan kendi arkadaşı Vladimir Sangi'nin yaşamından yola çıkılarak yazılmış. O küçük Kirisk'in hala bir nehir kenarında Vladimir olarak yaşadığı biliniyor. Geçimini avcılıkla sağlamak zorunda kalan çocuklar için yazılması izlenimi beni çok mutlu etti...
Aitmatov sometimes uses fables to portray loneliness and attachment to origin. As it went in The White Steamship, that a specific tribe flourished as Godmother Deer as their guardian. Same goes here as these characters are kin of Great Fish Woman. Certainly not among his best novels.
Здесь ещё значится "Прощай, Гульсары!", но к ней я хочу вернуться позже. А вот "Белый параход" и "Пегий пёс, бегущий краем моря" я уже давно прочитала, и они, конечно же, бесподобны и напоминают, что ты – не один, вокруг тебя – вечность.
A simple story done very much right. Three generations face the sea. Through narrative repetition Aitmatov heightens the feeling of dread a reader should feel, floating along on this idle ocean, with the men in their little boat.
"Deniz kıyısında koşan Ala Köpek, Sana geliyorum,yapayalnızım." • Deniz hikayeleri beni her zaman korkutur. Karayı göremediğimde ve özellikle gece vakti kapkara suların arasında geçen bir hikayeyse nefes alıp verişim bile değişiyor. Açık denizden korktuğum için değil, karanlık ve sonsuzluk bir araya geldiği için. Denizin ortasında günlerce sürme ihtimali olan kapkara bir sisin içinde kaybolmak, susuzluktan kavrulmak, ölümü beklemek, hırçın denize tükenmiş bir halde bağırmak, kendi infazını gerçekleştirmek, boğulan bir adamın son çığlığını duymak, yalnız kalmak gerçekten çok ağırdı. Cengiz Aytmatov’un beni mahveden bir yazar olduğunu biliyordum Gün Olur Asra Bedel sayesinde ama bu denli mahvedeceğini düşünmüyordum. İnsanların son anlarında nasıl bir çöküşe sürüklendiklerini, tükenmişliklerini, hayallerinin paramparça olmasıyla karşı karşıya kaldıklarında onları yanında götürme isteklerini, bir çocuğun travmasını bu denli yansıtan kısa ama karanlık bir hikaye yaratmak, Ala Köpek Dağı’nın ruhsal bağlantısını çizebilmek gerçekten hafife alınacak bir şey değil. Bu yüzden seni daha önceden tanıdığım için çok şanslıyım Aytmatov! Bozkır dışında denizin tam ortasında beni yine vurduğun için.
ثلاثة رجال وصبي يذهبون للإبحار والصيد.الرحلة الأولى للصبي. يتوهون في البحر وتبدأ الحبكة المذهلة والبسيطة والمليئة بالتذكر والأساطير القرغيستانية. ** العطش يفتك بهم. تظهر البطولات ببساطة كأنها طبيعة الحياة البشرية. الكاتب يحيي أجداده وطريقة حياتهم المذهلة. الرجال أوقات المحن. يقفزون تباعاً في البحر كيلا يفقدوا مروءتهم أمام الطفل وينازعونه الحياة للبقاء. تركوا الماء القليل المتبقي للصبي وغادروا بسهولة الحلم.
|4,0*| Ein sehr tragisches aber auch schönes Buch über das Leben am Meer. In nur wenigen Seiten wird einem die Welt der "Fischfraumenschen" nahegebracht und man fühlt sich mit den Charakteren verbunden, was den Verlauf der Erzählung umso trauriger macht.
Mir persönlich war das Buch etwas zu poetisch, zu metaphorisch geschrieben, das ist allerdings eine Geschmacksfrage. Insgesamt ist die Geschichte aber auf jeden Fall gelungen.
Excellent. I was expecting a book about hunters in a kayak lost at sea to be slightly boring. It was the exact opposite. The writing is beautiful almost poetic. This is nature writing ahead of its time but also insight into human nature.
Kitap bir yaratılış miti ile açılıyor ve yer yer masalsı/mitik/şamanik ögeler hikayede karşımıza çıkıyor. Bu bize yaşanacak olan mücadelenin sadece fiziksel olmayacağının bir habercisi gibi aslında. Deniz Kıyısında Koşan Ala Köpek'in ana odağı Kirisk. Aytmatov, Küçük Kirisk'in biri babası olmak üzere 3 yetişkinle çıktığı fok avı üzerinden bir tür erginlik/inisiyasyon töreni niteliğindeki bir büyüme hikayesi anlatırken öte yandan da av sırasında denizde hayatta kalma mücadelesi içerisinde dayanışma, fedakarlık gibi insani değerlerle birlikte baba-oğul ilişkisini olanca yalınlığıyla anlatıyor. 3 yetişkinin Kirisk'in hayatta kalması için verdiği mücadele çok etkileyici. Kirisk insanlığın umudunun, geleceğinin sembolü gibi adeta. 4 denizcinin denizdeki zorlu koşullar esnasında gösterdikleri metanet ile doğanın değişken ve aşkın gücü karşısında insanın fiziksel yetersizliğinden kaynaklanan kabullenmişliğini görüyoruz. Yaşamın amacının sadece kendi hayatlarımızı yaşamanın ötesinde bir erdemlilikle anlamlı olduğu duygusunu derinden hissettirdi bana kitap.
Все три повести вошедшие в этот сборник по-своему сильны, но самое законченное произведение, пожалуй, «Прощай, Гульсары». Судьба человека, судьба коня - в обеих присутствует расцвет сил, страсть, борьба, конец борьбы, старость. Можно конечно придраться к тому, что у Айтматова присутствует что-то вроде коммунистического хэппи-енда, слегка надуманного и мало чем обоснованного, но вера на то и есть вера. Пусть хоть искренняя. «Белому параходу» подходит детский максимализм, доступный и убедительный. За одно, узнаем легенду о происхождении кыргызов. «Пегий пёс» вещь лирическая; интересно при-чём тут нивхи?