What do you think?
Rate this book
De waterstandbeelden
Zelfs in het bepaald niet weelderige oeuvre van Fleur Jaeggy is De waterstandbeelden een bijzonder eigenaardig boek. Deze vroege roman, wrang van eenzaamheid en vol vervreemde emotionele armoede, is gedeeltelijk gestructureerd als een toneelstuk: de dramatis personae omvatten de verschillende familieleden, vrienden en bedienden van een man genaamd Beeklam, een rijke kluizenaar die standbeelden bewaart in de ondergelopen kelder van zijn Amsterdamse huis, waar herinneringen beven in traag licht en het omringende water ondergronds naar het IJ wordt gelokt.
De waterstandbeelden, opgedragen aan Ingeborg Bachmann en uitgewerkt in Jaeggy’s sobere maar diamantscherpe stijl, levert – met zijn verzameling getroebleerde maar verwante zielen – een onuitwisbaar beeld van de drassigheid van het leven.
De waterstandbeelden, opgedragen aan Ingeborg Bachmann en uitgewerkt in Jaeggy’s sobere maar diamantscherpe stijl, levert – met zijn verzameling getroebleerde maar verwante zielen – een onuitwisbaar beeld van de drassigheid van het leven.
112 pages, Paperback
First published April 21, 1980
52 people are currently reading
2665 people want to read
About the author
Fleur Jaeggy
20 books413 followersFleur Jaeggy is a Swiss author, who writes in Italian. The Times Literary Supplement named Proleterka as a Best Book of the Year upon its US publication, and her Sweet Days of Discipline won the Premio Bagutta and the Premio Speciale Rapallo. As of 2021, six of her books have been translated into English.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 193 reviews
October 25, 2021
(3.5) Beautiful but inscrutable. The blurb says that ‘Even among Fleur Jaeggy’s singular and intricate works, The Water Statues is a shiningly peculiar book’, which is the perfect way to describe it: if Jaeggy’s style always feels cool, The Water Statues is ice-cold, keeping the reader on the outside of the story, much as its protagonist Beeklam glimpses the lives of others through windows on a walk through Amsterdam. Yet it’s never smug, just uninterested in what you think of it. Occasionally, I couldn’t help but think (affectionately!) that it reads like what might be generated by an AI trained on Jaeggy’s work:
First published in 1980, it’s not hard to see why it hasn’t been translated until now – it’s almost indescribable, though there are some odd, coincidental parallels to recent books: like the title character in Susanna Clarke’s Piranesi, Beeklam lives in a large, flooded house filled with statues which he names; the story is ‘in part structured as a play’, but a lot of the dialogue comes in the form of detached monologues, which put me in mind of the statements in Olga Ravn’s The Employees.
Jaeggy talks a lot about the void, and this book is like the void as a novella. It gave me a dose of the distant, morbid clarity I expect from her writing, but I would not recommend it to anyone not already familiar with her style.
TinyLetter | Linktree
At times, toward evening, the monotony and tedium became almost unbearable, but I was pliant and yielded to what I supposed must be the order of the universe. It was as though smoke had curled his hair, and – thanks to the brutal simplicity that my mute companion was able to spread all around him – even someone who lived in dread of imminent catastrophe stopped thinking about it altogether.
First published in 1980, it’s not hard to see why it hasn’t been translated until now – it’s almost indescribable, though there are some odd, coincidental parallels to recent books: like the title character in Susanna Clarke’s Piranesi, Beeklam lives in a large, flooded house filled with statues which he names; the story is ‘in part structured as a play’, but a lot of the dialogue comes in the form of detached monologues, which put me in mind of the statements in Olga Ravn’s The Employees.
Jaeggy talks a lot about the void, and this book is like the void as a novella. It gave me a dose of the distant, morbid clarity I expect from her writing, but I would not recommend it to anyone not already familiar with her style.
TinyLetter | Linktree
September 19, 2021
3.5; Last Year at Marienbad reimagined as Bruges la Morte (or vice versa) by Thomas Bernhard with dashes of Krasznahorkai, Walser, and Jelinek - I think? Alternately mystifying and hypnotic, and on numerous occasions both.
July 8, 2022
I had no idea what any of it meant, but I kept reading anyway, and time passed as if in a dream, or maybe an hallucination, and then I came to this sentence:
Every night, large cabbage leaves covered with beer drops were scattered over the flower beds, and at dawn, each one, like a trap, was transformed into a green drawing room teeming with intoxicated snails.
Every night, large cabbage leaves covered with beer drops were scattered over the flower beds, and at dawn, each one, like a trap, was transformed into a green drawing room teeming with intoxicated snails.
Read
September 18, 2023Swiss/Italian writer Fleur Jaeggy (° 1940) has a idiosyncratic reputation, as the author of short novels in which the stories and the literary style are reduced to their naked essence. I appreciated her Sweet Days of Discipline and S. S. Proleterka. But this one, apparently a very early work (1980), I don't know, I really couldn't make much sense of it. At first this book presents itself as a play, but then becomes a prose text, in which relatives and servants of the main character Beeklam constantly have their say. Apparently Beeklam is a collector of statues, housed in the flooded basement of his house along the Amsterdam canals. It evokes the atmosphere of desolate loneliness, but for me it was so hermetic that it didn't resonate.
December 19, 2021
Jaeggy's strangest book, and one of the strangest I've read. Frequent and disorienting shifts of speaker, main characters, and time frames are contained by a narrative of insistent stasis. The cryptic story about families and their servants derives its meaning not from any plot developments but from the subtle rhyming motifs that reappear throughout its spare sections.
October 24, 2021
I see myself spectrally in trees. I understand the distaste you feel in my company. I am familiar with the impatience we feel when forced to suspend the enchantment of solitude...
December 31, 2021
Some of the best sentences around. I didn't know what was happening but it was still so good.
March 6, 2023
Ik maak er geen geheim van dat ik een zwak heb voor boeken die ongemak veroorzaken. Dit is er zo één. Jaeggy maakt het de lezer niet gemakkelijk. Je hebt voortdurend het gevoel alsof je door matglas kijkt. Zoals Jaeggy schrijft: 'Het is misschien zinloos te melden dat ze een droom leken binnen te stappen, of een ramp of gewoon een nieuw leven'. We lezen reflecties. Het eerste deel gaat over Beeklam, die terugetrokken leeft in de door hem zelf verzamelde wereld van standbeelden. De beelden hebben namen van oude bekenden van Beeklam en staan deels onder water in de kelder van een Amsterdams huis. In het tweede gedeelte ontmoeten we Katrin. Zij roept de personen op die eerder tot het gezelschap behoorde van de verzamelde standbeelden.
De vorm is die van een toneelstuk. Dit is opmerkelijk omdat er weinig dialogen zijn. Bij de dialogen die er wel zijn, is er nauwelijks sprake van interactie. Zoals de dialoog met een kraai. Of zoals Victor spreekt tegen Lampe: 'Vertelt u me eens, meneer, wat vindt u van het leven? Ik kan luisteren, ik zou graag nog één keer de zichtbare tekenen van de lichamelijke kracht van een vreemde willen waarnemen. (...) Het zal u vreemd lijken, maar ik ben nog vol nieuwsgierigheid naar het leven; ofschoon ik wel altijd terughoudend ben geweest in het benaderen van wat me aantrok.'
Waar het verhaal over gaat? Over verlies. Over de vraag wat er overblijft als je je niet langer verbonden voelt met de levende dingen. De beeldende taal en de desolate sfeer zorgen ervoor dat je als lezer meegetrokken wordt in de onderstroom, met een spiegel in de hand, zoals water je die kan voorhouden.
De vorm is die van een toneelstuk. Dit is opmerkelijk omdat er weinig dialogen zijn. Bij de dialogen die er wel zijn, is er nauwelijks sprake van interactie. Zoals de dialoog met een kraai. Of zoals Victor spreekt tegen Lampe: 'Vertelt u me eens, meneer, wat vindt u van het leven? Ik kan luisteren, ik zou graag nog één keer de zichtbare tekenen van de lichamelijke kracht van een vreemde willen waarnemen. (...) Het zal u vreemd lijken, maar ik ben nog vol nieuwsgierigheid naar het leven; ofschoon ik wel altijd terughoudend ben geweest in het benaderen van wat me aantrok.'
Waar het verhaal over gaat? Over verlies. Over de vraag wat er overblijft als je je niet langer verbonden voelt met de levende dingen. De beeldende taal en de desolate sfeer zorgen ervoor dat je als lezer meegetrokken wordt in de onderstroom, met een spiegel in de hand, zoals water je die kan voorhouden.
January 20, 2025
non ho capito un cazzo but make it prosaicamente sublime, L’ora di greco di Han Kang ma sotto steroidi
Read
January 4, 2022"It is perhaps needless to say that they felt they had entered a dream, or a catastrophe, or simply a new life."
I love Fleur Jaeggy; I do not think I understood The Water Statues at all. The Amsterdam of the story, filled with mysterious gardens, empty squares, and a house with a flooded basement populated by numerous statues, felt vague and dreamlike. The various characters were so introspective, their interactions with each other so unnatural, that I couldn't tell whether they were supposed to be alive or mere specters. If there is even the semblance of a plot in this book, rather than a series of murky vignettes that the pages ambled between, well then I missed it. One thing I can say with conviction is that Jaeggy's prose remains excellent:
"Maybe the land of her childhood was really down there, steeped in shadow where the cliffs end, where the water starts to move, shielded from the oppression of celestial night."
This was a weird start to my 2022 reading. If there is an analysis of The Water Statues that puts all of its pieces together and makes some understandable whole, such an analysis eluded me. I'm going to leave this strange phantasm of a book unrated, and just note that I much preferred Jaeggy's Sweet Days of Discipline and S. S. Proleterka, which are much more traditional and comprehensible works. Don't start with this one if you haven't read Jaeggy before.
I love Fleur Jaeggy; I do not think I understood The Water Statues at all. The Amsterdam of the story, filled with mysterious gardens, empty squares, and a house with a flooded basement populated by numerous statues, felt vague and dreamlike. The various characters were so introspective, their interactions with each other so unnatural, that I couldn't tell whether they were supposed to be alive or mere specters. If there is even the semblance of a plot in this book, rather than a series of murky vignettes that the pages ambled between, well then I missed it. One thing I can say with conviction is that Jaeggy's prose remains excellent:
"Maybe the land of her childhood was really down there, steeped in shadow where the cliffs end, where the water starts to move, shielded from the oppression of celestial night."
This was a weird start to my 2022 reading. If there is an analysis of The Water Statues that puts all of its pieces together and makes some understandable whole, such an analysis eluded me. I'm going to leave this strange phantasm of a book unrated, and just note that I much preferred Jaeggy's Sweet Days of Discipline and S. S. Proleterka, which are much more traditional and comprehensible works. Don't start with this one if you haven't read Jaeggy before.
September 25, 2021
'Doesn’t it bother you that we live so briefly? I think it does. It seems that time — though you aren’t much older than me — has gnawed at your cheeks a little, but has left your girlish features intact. And now I must leave you, I must invent a farewell I can place in my souvenirs.'
Unfortunately this didn't leave much of an impression on me. Slipped from my memory just as I finished reading it. I don't even remember what I've just read. Read it quickly without much trouble but I didn't really get the point of it all. The writing is not terrible, but I just wasn't moved by any of it. I know I've taken a big risk choosing this book as my first Jaeggy, and well - it is what it is - I probably won't dive into another Jaeggy anytime soon.
September 25, 2021
Meandering, indulgent and all over the place. Though short enough that you wouldn't leave it unfinished.
Read
October 13, 2024The Inconsistent Depiction of Mistrust and Reticence
Jaeggy has been increasingly popular in Anglophone countries, perhaps since Tim Parks’s translation of Sweet Days of Discipline (1989) in 1993. Jenny Turner, in a generous and impressionist review in the London Review of Books, wonders about that popularity:
"Jaeggy is a kind of anti-Ferrante. The sprawling mess of all those intertangled working-class families, the ‘dissolving margins’ and the ‘unknown entities that broke down the outline of the world’; the huge, sloppy ethical and political questions, the incontinent, unseemly splurge of all those enormous books. As early as The Water Statues, Jaeggy could be bothered with none of it..."
Perhaps Jaeggy has become fashionable, Turner says, because "readers are tired of big books and humanist fiction, all that inwardness that isn’t really inward, all those vulgar, boring families" (LRB, July 27, 2023).
This seems right, in the sense that readers have to appreciate Jaeggy's opacity and reticence in order to like her economy. She isn't like Lydia Davis in that regard. But I think there's more to be said about this. Jaeggy's books aren't only crystallized pain, as in Celan or Bachmann (Jaeggy's close friend even long after she died). Swaths of them are also simply opaque in the sense of private and unexplained, and many passages also choose a kind of late surrealism as a vehicle for unstated affect. The "unseemgly splurge" of inward lives, the unrestricted access to inner states, are consistently mistrusted, but that mistrust is inconsistently expressed.
Examples of inconsistency of expression
The prose is brittle in the sense that it is sometimes compressed like fossils in stone, and other times primped like lace. In this book, there's a dramatis personae, some pages that are written like theater, some prose poems, excerpts of autobiographies, glimpses of longer lives, set pieces, surrealist prose poems, and evocations that are private and unexplained. (Claire Crews, in the Kenyon Review, September 24, 2021.) Some passages are wilfully opaque, as if Jaeggy sensed they were becoming too revealing, too easy. (This happens in the first descriptions of Beeklam's basement full of statues.) Then it turns to biography ("I've spent a great deal of time in these basements, not that I was weary of the dun, of the open air..."). Later it's old-fashioned and élitist about servants ("Lampe felt at ease... Swift, spare, absentminded, the two men had hardly met but were in perfect agreement, two finisky little plants"). There are sudden drops into conventional trauma-narrative explanations ("BEEKLAM: A little boy used to live here, he said he wanted to live as someone who'd drowned, and he started collecting statues"). Jaeggy is prone to let surrealism do some of her expressive work:
"When Katrin entered the pavilion... dust and insects had elegantly coated all the rooms, a rocking chair upholstered in mold and brocade still swayed. The ants, eunuchs of order, proceeded along their teeming avenues on the floor, and a large fly droned lpudly on rotten wooden planks."
Her details are exact but also sometimes mismatched and whimsical. In one place Lampe is searching for a house that will engage him as a servant; he wants a place with "a fountain pen, a kitchen, curtains and wholse sets of small things that creak inside cabinetry." And occasionally, suddenly, things become dramatic and move very quickly. Lampe tells Beeklam his father disappeared years ago, and after a poetic speech, Beeklam replies just "I know where he is"—which triggers an incongruous detective-story discovery scene in an old age home.
The depiction of petrified sadness
As counterpoints to Jaeggy's prose, I think of Celan, Bachmann, and Bernhard. Jaeggy has their sense of irritation and exhaustion with "the incontinent, unseemly splurge" of fictions, and their mistrust of the unlimited access to inner states. But she has not worked out a coherent response in prose. I think the pressure of those dislikes and skepticisms should be strong enough to compress all her approaches into something more like stone.
Jaeggy has been increasingly popular in Anglophone countries, perhaps since Tim Parks’s translation of Sweet Days of Discipline (1989) in 1993. Jenny Turner, in a generous and impressionist review in the London Review of Books, wonders about that popularity:
"Jaeggy is a kind of anti-Ferrante. The sprawling mess of all those intertangled working-class families, the ‘dissolving margins’ and the ‘unknown entities that broke down the outline of the world’; the huge, sloppy ethical and political questions, the incontinent, unseemly splurge of all those enormous books. As early as The Water Statues, Jaeggy could be bothered with none of it..."
Perhaps Jaeggy has become fashionable, Turner says, because "readers are tired of big books and humanist fiction, all that inwardness that isn’t really inward, all those vulgar, boring families" (LRB, July 27, 2023).
This seems right, in the sense that readers have to appreciate Jaeggy's opacity and reticence in order to like her economy. She isn't like Lydia Davis in that regard. But I think there's more to be said about this. Jaeggy's books aren't only crystallized pain, as in Celan or Bachmann (Jaeggy's close friend even long after she died). Swaths of them are also simply opaque in the sense of private and unexplained, and many passages also choose a kind of late surrealism as a vehicle for unstated affect. The "unseemgly splurge" of inward lives, the unrestricted access to inner states, are consistently mistrusted, but that mistrust is inconsistently expressed.
Examples of inconsistency of expression
The prose is brittle in the sense that it is sometimes compressed like fossils in stone, and other times primped like lace. In this book, there's a dramatis personae, some pages that are written like theater, some prose poems, excerpts of autobiographies, glimpses of longer lives, set pieces, surrealist prose poems, and evocations that are private and unexplained. (Claire Crews, in the Kenyon Review, September 24, 2021.) Some passages are wilfully opaque, as if Jaeggy sensed they were becoming too revealing, too easy. (This happens in the first descriptions of Beeklam's basement full of statues.) Then it turns to biography ("I've spent a great deal of time in these basements, not that I was weary of the dun, of the open air..."). Later it's old-fashioned and élitist about servants ("Lampe felt at ease... Swift, spare, absentminded, the two men had hardly met but were in perfect agreement, two finisky little plants"). There are sudden drops into conventional trauma-narrative explanations ("BEEKLAM: A little boy used to live here, he said he wanted to live as someone who'd drowned, and he started collecting statues"). Jaeggy is prone to let surrealism do some of her expressive work:
"When Katrin entered the pavilion... dust and insects had elegantly coated all the rooms, a rocking chair upholstered in mold and brocade still swayed. The ants, eunuchs of order, proceeded along their teeming avenues on the floor, and a large fly droned lpudly on rotten wooden planks."
Her details are exact but also sometimes mismatched and whimsical. In one place Lampe is searching for a house that will engage him as a servant; he wants a place with "a fountain pen, a kitchen, curtains and wholse sets of small things that creak inside cabinetry." And occasionally, suddenly, things become dramatic and move very quickly. Lampe tells Beeklam his father disappeared years ago, and after a poetic speech, Beeklam replies just "I know where he is"—which triggers an incongruous detective-story discovery scene in an old age home.
The depiction of petrified sadness
As counterpoints to Jaeggy's prose, I think of Celan, Bachmann, and Bernhard. Jaeggy has their sense of irritation and exhaustion with "the incontinent, unseemly splurge" of fictions, and their mistrust of the unlimited access to inner states. But she has not worked out a coherent response in prose. I think the pressure of those dislikes and skepticisms should be strong enough to compress all her approaches into something more like stone.
May 30, 2022
Tellingly, my professor put down this 80-page book at page 20. Neither of us could explain the plot to each other (or to anyone else sitting at the table who we were trying to explain the book to). Beautiful sentences? Yes. Can I explain what’s going on at all? Like, not really.
April 28, 2018
Un libro che mi ha sconvolto per la potenza delle parole e la sua austerità.
Read
August 30, 2025Ik heb geen idee wat ik heb gelezen, maar het was wel heel mooi geschreven
Read
September 22, 2021I would not recommend that anyone curious about the magnificent Fleur Jaeggy start with this book. I had the same feeling reading this as I did with WG Sebald’s poetry. I recognized the writer I loved, but I didn’t like her very much.
September 15, 2023
READING VLOG
How Jaeggy manages to drop you in what feels like a ghost's dream astounds me.
Vague. Slow. Seeping. Faint. Dewy. Cold. Distant. Jaeggy has immense, impenetrable prose. Who is speaking? I haven't a clue. Are they real? Are the statues talking? Who is protecting who? Who is lonely? Jaeggy?
How I imagine Jaeggy to write is the same way Kawakubo creates clothes, to be out of touch with the internet, to be locked up in a furniture-less room with only a window view out into her wet blue garden. Grabbing at every image that spares her fascination and imagination.
Though I'm not sure exactly what happens in the book, the ending monologue offers a tremendous scope of time and age, being and un-being, that it drained me of something. I felt empty yet hopeful. I felt as if I was reaching for something that wasn't there. An itch formed from nowhere. From an invisible spider, but where that invisibility comes from, is exactly where Jaeggy's language derives from.
How Jaeggy manages to drop you in what feels like a ghost's dream astounds me.
Vague. Slow. Seeping. Faint. Dewy. Cold. Distant. Jaeggy has immense, impenetrable prose. Who is speaking? I haven't a clue. Are they real? Are the statues talking? Who is protecting who? Who is lonely? Jaeggy?
How I imagine Jaeggy to write is the same way Kawakubo creates clothes, to be out of touch with the internet, to be locked up in a furniture-less room with only a window view out into her wet blue garden. Grabbing at every image that spares her fascination and imagination.
Though I'm not sure exactly what happens in the book, the ending monologue offers a tremendous scope of time and age, being and un-being, that it drained me of something. I felt empty yet hopeful. I felt as if I was reaching for something that wasn't there. An itch formed from nowhere. From an invisible spider, but where that invisibility comes from, is exactly where Jaeggy's language derives from.
May 9, 2022
Žinau, kad tai - iš esmės nieko apie knygą nepasakantis kriterijus, bet labai man patikusi šios autorės knyga Sweet Days of Discipline įtikino, o šita – neįtikino.
Irgi poetiška, bet trukdė skaityti (tyčinis?) dirbtinumas, "meniškumas", nuotolis nuo personažų. Kaip kai kurie kiti pastebėjo, knyga labai fragmentuota, nepasiduodanti vienam siužetui, "sapniška" - bet iš tų sapniškų Can Xue knygos man labai patiko, o šita - hm.
Bet yra ir labai gražių vietų, pvz:
Irgi poetiška, bet trukdė skaityti (tyčinis?) dirbtinumas, "meniškumas", nuotolis nuo personažų. Kaip kai kurie kiti pastebėjo, knyga labai fragmentuota, nepasiduodanti vienam siužetui, "sapniška" - bet iš tų sapniškų Can Xue knygos man labai patiko, o šita - hm.
Bet yra ir labai gražių vietų, pvz:
In the evening, Katrin returned to the pavilion. She saw Kaspar sitting in the veranda. That night the moonlight was as solid as marble and took a seat at a table, ahdering to the curve of the high backrest. Kaspar caressed that beloved frozen shadow and began to eat. He slowly helped himself to some vegetables. Every single thing the nocturnal light touched seemed endowed with a fierce blissful light. The zucchini darkened on porcelain plates. Kaspar sat on until that lunar effusion headed elsewhere.
December 23, 2022
'On a warm and rank summer night, Beeklam and Victor, accompanied by the echo of their names, without either rushing or hesitating, approached the light of a large house. The streetlamp gave it an appearance of slumbering gold. They found their feet resting on the tiles of a square barren drawing room. It is perhaps needless to say that they felt they had entered a dream, or a catastrophe, or simply a new life.'
(p61)
(p61)
January 14, 2023
In A Rebours, de uit 1884 daterende cultroman van Joris-Karl Huysmans, gaat hertog Jean Floressas des Esseintes op zoek naar het ultieme door de esthetiek gedreven leven. Hij trekt zich terug in een van alle luxe en verfijning voorziene kluizenaarswoning waar hij zich omringt met boeken, schilderijen en de meest exquise wijnen, en zich overgeeft aan contemplatie. Mensen leiden alleen tot teleurstelling, meent hij, en daarom gaat hij hen liever uit de weg. Het is moeilijk om Fleur Jaeggy’s uit 1980 daterende, maar nu pas vertaalde De waterstandbeelden te lezen zonder aan Tegen de keer te denken, zoals Huysmans roman in het Nederlands heet.
Jaeggy’s hoofdpersonage Beeklam heeft immers heel wat gemeen met des Esseintes. Ook hij hoeft bijvoorbeeld niet te werken voor zijn geld en kon zich van kleins af aan ontpoppen tot een verzamelaar, ook hij heeft zich uit het dagelijks leven teruggetrokken in een eigen wereld vol artefacten en ook hij houdt sinds de dood van zijn moeder Thelma niet langer van zijn medemensen. Haar dood was voor hem de aanleiding om zijn vader Reginald te verlaten en zich in de kelder van een groot Amsterdams huis terug te trekken, omgeven door standbeelden die tot aan de knieën in het water staan, met het geluid van de golfslag van de nabije zee op de achtergrond. Rosalind, Magdalena en Thelma noemt hij de beelden, naar de vrouwen waar zijn vader ooit van hield. Wanneer hij op een dag in een park iemand ontmoet waarvan hij meteen voelt dat hij ook geen gezelschap wil omdat gezelschap vermoeit, weet hij dat hij een geestesgenoot gevonden heeft, of een compagnon in de slavernij, zoals hij zijn relatie met parkwachter Victor beschrijft, waarbij zij allebei meester en slaaf zijn. En dus vraagt hij de man om zijn bediende te worden.
Jaeggy, de in 1940 geboren Zwitsers-Italiaanse schrijfster die we vooral kennen van het magistrale De gelukzalige jaren van tucht, beschrijft Beeklams zwelgen in esthetische decadentie met haar notoir koele afstandelijkheid. Net zoals haar hoofdpersonage afscheid heeft genomen van de wereld, heeft zij afscheid genomen van hem. Hij treurt, weten we, maar hij is niet op zoek naar verlichting. Hij wil zich wentelen in het verdriet en ziet in de natuur alleen parallellen met de menselijke kwetsbaarheid. Bij het zien van een kikker denkt hij bijvoorbeeld: “Zulke mooie schepsels, wezens die het hoofd achterover buigen zoals wij en zo de onderkant van hun kin en keel tonen, zo breekbaar, bijna een eerste teken van de ontbinding.”
In een tweede deel van De waterstandbeelden verschuift de focus naar Katrin en Kaspar, wellicht haar vader, maar zeker is dat niet. Ook zij wonen in een decadente wereld, al is die in tegenstelling tot die van Beeklam niet van kille steen gemaakt, maar wel van zachtjesaan wegterende organische materie. Ze verblijven in een 18e-eeuws paviljoen dat stilistisch het midden houdt tussen de Zwitserse Alpen en het Verre Oosten en omgeven wordt door bleke ruïnes van groen, klei en aangevreten bloemen. En ook hier is de zee niet ver weg, zeker in de herfst en de winter niet, wanneer de aanstormende golven over schipbreuken en dode zeelieden verhalen. Toen Katrin voor het eerst het paviljoen binnenstapte, waren de kamers sierlijk met stof en insecten bekleed. Een met schimmel en brokaat overtrokken stoel schommelde nog. “Ze kende weinig vreugde,” schrijft Jaeggy, “en na de inspanning van blijdschap was, bij gebrek aan beter, ook het genot jezelf te haten geen al te vreemd vermaak.”
Net zoals in de wereld van Beeklam gebeurt er in die van Katrin weinig. De personages van de twee delen van De waterstandbeelden glijden als zijden gewaden ruisend langs elkaar heen, maar van echt contact is geen sprake. Ze zoeken elkaar niet om samen gelukkig te zijn, maar wel om kortstondig, in het mooiste uur van de nacht, wanneer koelte in treurnis verandert, in eenzelfde eenzaam ongeluk op te gaan.
Maar waar gaat deze bijna plotloze, maar ook mateloos boeiende roman die van de lezer evenveel aandacht vraagt als eender welke dikke pil dan over? Over verlies natuurlijk, waarbij Jaeggy geen verhaal wil vertellen maar je het verdriet veroorzaakt door de dood van een geliefd iemand aan den lijve wil laten voelen. “Water is een verbrand lichaam,” laat Jaeggy Beeklam zeggen. Voeg daaraan toe dat De waterstandbeelden opgedragen is aan de Oostenrijkse schrijfster Ingeborg Bachmann die Jaeggy goed kende en die veel te jong stierf in een brand, en de puzzelstukjes beginnen op hun plaats te vallen. Jaeggy schreef in haar boek haar verdriet van zich af, zou je kunnen besluiten, en rekende daarbij net zoals Bachmann dat deed in een beroemde lezing uit 1959 af met het decadente estheticisme zoals dit bijvoorbeeld door de dichter en kortstondige nazi-sympathisant Gottfried Benn werd uitgedragen in zijn gedicht ‘Kleine aster’. Daarin wordt een lijk tijdens een autopsie opengesneden, waarna er een lila aster in de buikholte valt en deze bij het weer dicht rijgen achterblijft in de dode. Waar brengt al dat gewentel in duisternis en decadentie ons? Op een plek waar persoonlijk genot en kille onverschilligheid hand in hand gaan. Of zoals Jaeggy schrijft: “Er moet een esthetiek van het slachthuis bestaan.”
Jaeggy’s hoofdpersonage Beeklam heeft immers heel wat gemeen met des Esseintes. Ook hij hoeft bijvoorbeeld niet te werken voor zijn geld en kon zich van kleins af aan ontpoppen tot een verzamelaar, ook hij heeft zich uit het dagelijks leven teruggetrokken in een eigen wereld vol artefacten en ook hij houdt sinds de dood van zijn moeder Thelma niet langer van zijn medemensen. Haar dood was voor hem de aanleiding om zijn vader Reginald te verlaten en zich in de kelder van een groot Amsterdams huis terug te trekken, omgeven door standbeelden die tot aan de knieën in het water staan, met het geluid van de golfslag van de nabije zee op de achtergrond. Rosalind, Magdalena en Thelma noemt hij de beelden, naar de vrouwen waar zijn vader ooit van hield. Wanneer hij op een dag in een park iemand ontmoet waarvan hij meteen voelt dat hij ook geen gezelschap wil omdat gezelschap vermoeit, weet hij dat hij een geestesgenoot gevonden heeft, of een compagnon in de slavernij, zoals hij zijn relatie met parkwachter Victor beschrijft, waarbij zij allebei meester en slaaf zijn. En dus vraagt hij de man om zijn bediende te worden.
Jaeggy, de in 1940 geboren Zwitsers-Italiaanse schrijfster die we vooral kennen van het magistrale De gelukzalige jaren van tucht, beschrijft Beeklams zwelgen in esthetische decadentie met haar notoir koele afstandelijkheid. Net zoals haar hoofdpersonage afscheid heeft genomen van de wereld, heeft zij afscheid genomen van hem. Hij treurt, weten we, maar hij is niet op zoek naar verlichting. Hij wil zich wentelen in het verdriet en ziet in de natuur alleen parallellen met de menselijke kwetsbaarheid. Bij het zien van een kikker denkt hij bijvoorbeeld: “Zulke mooie schepsels, wezens die het hoofd achterover buigen zoals wij en zo de onderkant van hun kin en keel tonen, zo breekbaar, bijna een eerste teken van de ontbinding.”
In een tweede deel van De waterstandbeelden verschuift de focus naar Katrin en Kaspar, wellicht haar vader, maar zeker is dat niet. Ook zij wonen in een decadente wereld, al is die in tegenstelling tot die van Beeklam niet van kille steen gemaakt, maar wel van zachtjesaan wegterende organische materie. Ze verblijven in een 18e-eeuws paviljoen dat stilistisch het midden houdt tussen de Zwitserse Alpen en het Verre Oosten en omgeven wordt door bleke ruïnes van groen, klei en aangevreten bloemen. En ook hier is de zee niet ver weg, zeker in de herfst en de winter niet, wanneer de aanstormende golven over schipbreuken en dode zeelieden verhalen. Toen Katrin voor het eerst het paviljoen binnenstapte, waren de kamers sierlijk met stof en insecten bekleed. Een met schimmel en brokaat overtrokken stoel schommelde nog. “Ze kende weinig vreugde,” schrijft Jaeggy, “en na de inspanning van blijdschap was, bij gebrek aan beter, ook het genot jezelf te haten geen al te vreemd vermaak.”
Net zoals in de wereld van Beeklam gebeurt er in die van Katrin weinig. De personages van de twee delen van De waterstandbeelden glijden als zijden gewaden ruisend langs elkaar heen, maar van echt contact is geen sprake. Ze zoeken elkaar niet om samen gelukkig te zijn, maar wel om kortstondig, in het mooiste uur van de nacht, wanneer koelte in treurnis verandert, in eenzelfde eenzaam ongeluk op te gaan.
Maar waar gaat deze bijna plotloze, maar ook mateloos boeiende roman die van de lezer evenveel aandacht vraagt als eender welke dikke pil dan over? Over verlies natuurlijk, waarbij Jaeggy geen verhaal wil vertellen maar je het verdriet veroorzaakt door de dood van een geliefd iemand aan den lijve wil laten voelen. “Water is een verbrand lichaam,” laat Jaeggy Beeklam zeggen. Voeg daaraan toe dat De waterstandbeelden opgedragen is aan de Oostenrijkse schrijfster Ingeborg Bachmann die Jaeggy goed kende en die veel te jong stierf in een brand, en de puzzelstukjes beginnen op hun plaats te vallen. Jaeggy schreef in haar boek haar verdriet van zich af, zou je kunnen besluiten, en rekende daarbij net zoals Bachmann dat deed in een beroemde lezing uit 1959 af met het decadente estheticisme zoals dit bijvoorbeeld door de dichter en kortstondige nazi-sympathisant Gottfried Benn werd uitgedragen in zijn gedicht ‘Kleine aster’. Daarin wordt een lijk tijdens een autopsie opengesneden, waarna er een lila aster in de buikholte valt en deze bij het weer dicht rijgen achterblijft in de dode. Waar brengt al dat gewentel in duisternis en decadentie ons? Op een plek waar persoonlijk genot en kille onverschilligheid hand in hand gaan. Of zoals Jaeggy schrijft: “Er moet een esthetiek van het slachthuis bestaan.”
March 2, 2025
Those glistening water drops on a smooth background, the blue reflecting on my hands as i held it, the waterproof texture, and as night fell, i could almost see the water reflecting between the shadows on the wall. And they say, don't judge a book by its cover.
October 20, 2015
Yo pensaba que mi cupo de 'libros más raros que un perro verde' estaba cubierto de aquí a varias vidas más. Pero se ve que no. De hecho, empiezo a estar tan acostumbrado a toparme con este tipo de lecturas tan... singulares que hasta he sido capaz de clasificar los distintos grados de psicodelia narrativa que pululan por ahí. Y creedme: Las estatuas de agua es de los que se encuentran en la parte alta de la tabla. Podría releer una y mil veces las ciento doce páginas de la novela que yo seguiría enterándome de lo mismo: o sea, de nada. ¿Supone esto un problema? Al contrario. Desprovisto de argumento o tensión narrativa alguna, el libro de Jaeggy resplandece como un arbolito de Navidad gracias al exuberante estilo de su autora, capaz de componer imágenes de insondable devastación emocional sin ninguna de las herramientas habituales. Tan solo la contundencia estética de un huérfano encerrado en un sótano con sus estatuas, a las que llama por nombre y les cuenta sus miserias. Por supuesto, no es un libro accesible en absoluto. Las estatuas de agua es más bien un libro diseñado al milímetro para todos aquellos que puedan prescindir de una historia convencional, de unos personajes entrañables y de toda esa estridente parafernalia que consume el público mayoritario. Para todos aquellos que prefieran paladear cada frase, cada palabra, cada sensación y deleitarse con el rocambolesco ensamblaje que estos forman.
June 11, 2022
Am I allowed to call bullshit? Anyone? Yes, very pretty bullshit that feels good rolling around the tongue, but, ultimately, of that pedigree of bullshit reserved exclusively for the Swiss writing in Italian about the Dutch? Objections? Is that a hand?
Bullshit.
Bullshit.
September 18, 2022
strange. and haunting
February 2, 2023
I don't know what I just read. The prose was beautiful and precise. As for plot or characters...uh...there's a guy who collects statues in a basement that is flooded. He likes to take walks. There are a bunch of other people he knows who...uh...notice things...and have memories. There's a crow. And...? Fleur Jaeggy is not from this planet. Read "Sweet Days of Discipline" instead. Which only sort of has a plot or characters but at least doesn't seem like it was written by twelve ghosts or one human overdosing on absinthe.
May 23, 2023
I really wanted to like this book, and there were parts of it which are really weird and interesting, but I honestly think it was a bit over my head. I think it probably deserves a reread at some point, but I enjoyed Sweet Days of Discipline more.
When I bought this book at De Stiil the owner gave me a very knowing look and nodded her head like she was impressed. She LOVES Jaeggy, I’ve heard her talk about her many times in that store. But now I’m nervous to go back in case she wants to pick my brain about it!!!
When I bought this book at De Stiil the owner gave me a very knowing look and nodded her head like she was impressed. She LOVES Jaeggy, I’ve heard her talk about her many times in that store. But now I’m nervous to go back in case she wants to pick my brain about it!!!
June 2, 2017
La scrittura di questa donna mi commuove. Mi fa venire i brividi.
Grande scoperta di questo 2017, una scoperta del tutto casuale.
Selvaggia poesia. Da leggere e rileggere e rileggere...
Grande scoperta di questo 2017, una scoperta del tutto casuale.
Selvaggia poesia. Da leggere e rileggere e rileggere...
October 5, 2021
has the desolate atmosphere i came for. nothing more.
2 & 1/2 stars
2 & 1/2 stars
November 27, 2021
Some of the sentences are gorgeous. Very fragmented.
Displaying 1 - 30 of 193 reviews