What do you think?
Rate this book
Héctor Belascoarán Shayne #4
No habrá final feliz
En esta nueva aventura el sagaz detective capitalino Belascoarán, se enfrentará a un crimen imposible y se quebrará la cabeza tratando de descifrar el misterioso asesinato de un hombre vestido a la manera de una película de Cecil B. como un romano de casco, armadura y sandalias con calcetines. Con una serie de toques muy mexicanos de humor y folclor, el inquietante y absurdo desarrollo de esta novela entremezcla la cotidiana violencia urbana con las intrigas del poder corrupto e impune que domina el escenario político nacional. No habrá final feliz, la cuarta novela de Héctor Belascoarán Shayne, reúne el suspenso y el humor en una trama irresistible que atrapa al lector desde las primeras páginas.
Paperback
First published January 1, 1981
19 people are currently reading
350 people want to read
About the author
Paco Ignacio Taibo II
188 books570 followersPaco Ignacio Taibo II, birth name Francisco Ignacio Taibo Mahojo, is a popular Mexican writer and novelist. He is the son of the late journalist Paco Ignacio Taibo I.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 74 reviews
December 28, 2021
Taibo really wasn't joking with that book title, my goodness. I always think I'm going to fly through these little 170-ish page novels and they're so dense and darkly funny and philosophical I end up taking a week so I can go slowly and savor.
June 6, 2021
Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Πάκο, τον Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν και την Πόλη του Μεξικού; Παρότι πρόκειται για το τέταρτο βιβλίο του Τάιμπο με αυτόν τον ήρωα, είναι το πρώτο που εξέδωσε η Άγρα στα ελληνικά, αλλά ο αναγνώστης δεν χρειάζεται παρά μερικές σελίδες για να ξεπεράσει το σοκ ενός νεκρού Ρωμαίου στο μπάνιο του μονόφθαλμου ντετέκτιβ και να νιώσει ότι τον γνωρίζει καλά ή -έστω- ότι θα ήθελε να τον γνωρίσει καλύτερα, πίνοντας μαζί του κάποιο από τα αγαπημένα του αναψυκτικά σε ένα από τα μπαρ της αγαπημένης του πόλης.
Ο ΠΙΤ ΙΙ φλερτάρει με το παράλογο, βουτάει στο κωμικό και το νουάρ, κινείται με διαβολεμένη άνεση από το ένα λογοτεχνικό στιλ στο άλλο (όπως και από το ένα γραμματικό/αφηγηματικό πρόσωπο στο άλλο) και μας δίνει ένα καταιγιστικό νουάρ μυθιστόρημα χωρίς αίσιο τέλος. Γιατί έτσι είναι το Μεξικό.
Από τα βιβλία που τα καταβροχθίζεις και ταυτόχρονα δεν θες να τελειώσουν.
Ο ΠΙΤ ΙΙ φλερτάρει με το παράλογο, βουτάει στο κωμικό και το νουάρ, κινείται με διαβολεμένη άνεση από το ένα λογοτεχνικό στιλ στο άλλο (όπως και από το ένα γραμματικό/αφηγηματικό πρόσωπο στο άλλο) και μας δίνει ένα καταιγιστικό νουάρ μυθιστόρημα χωρίς αίσιο τέλος. Γιατί έτσι είναι το Μεξικό.
Από τα βιβλία που τα καταβροχθίζεις και ταυτόχρονα δεν θες να τελειώσουν.
December 31, 2018
Ένα από τα καλύτερα βιβλία του αγαπημένου Μεξικανού Paco Ignacio Taibo II.
Ο μεγάλος ντετέκτιβ του, Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, αυτή την φορά βρίσκει στις τουαλέτες του γραφείου του ένα πτώμα με στολή Ρωμαίου στρατιώτη, ενώ έπειτα λαμβάνει ένα εισιτήριο για την Νέα Υόρκη και την φωτογραφία ενός ακόμη πτώματος, με την προειδοποίηση "μην ανακατευτείς". Ο Έκτορ, όμως, δεν μπορεί να μην ανακατευτεί, το κακό συνήθειο της μεξικάνικης περιέργιας δεν τον αφήνει. Και εκεί βρίσκει κι άλλους νεκρούς, σπέρνει ακόμη περισσότερο και, ακόμη, πολύ φοβάται μην καταλήξει κι αυτός νεκρός.
Σαν πλοκή η ιστορία είναι καταιγιστική, με την δράση συνεχώς να κλιμακώνεται. Όμως το θανατικό και το πιστολίδι δεν αφήνουν ανέπαφο την καλό μας Έκτορ. Ξέρει πως δεν είναι καλό να σπέρνεις πτώματα, και να που όμως ανακαλύπτει πως είναι καλός σε αυτό. Ποτέ δεν είναι ο υπερήρωας που θα βγει αλώβητος, φαίνεται να έχει πολλά να χάσει, από τους άλλους ένοικους του γραφείου του και την οικογένεια του μέχρι την κοπέλα με την αλογοουρά, την ερωμένη που δεν θέλει δεσμεύσεις αλλά είναι (σχεδόν) πάντα εκεί που την χρειάζεται. Το σημαντικότερο προτέρημα του ήρωα, βέβαια, είναι πως ποτέ δεν παύει να είναι προσιτός και συμπαθής, πράγμα που μόνο πιο αγαπητό μπορεί να τον κάνει σε όλους.
Το ίδιο ισχύει και για τον συγγραφέα, όμως. Γεμίζοντας κάθε σελίδα με τρομερές λεπτομέρειες, ο Taibo συνθέτει τον κόσμο των ιστοριών του με καλό και κλιμακωτό γράψιμο, γεμάτο με τις πολιτικές του ιδέες και το βάρος της ιστορίας του Μεξικό. Και όλα αυτά χωρίς να βάζει τους ήρωες να φλυαρούν, αλλά χρησιμοποιόντας τους ρόλους σαν ιδεολογικές ανακατευθύνσεις. Όμως ποτέ δεν παρασοβαρεύεται, αφήνοντας το χιούμορ να είναι πάντα παρόν, όσο μακάβριο και να είναι.
Δεν είναι υπερβολή να πω πως πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς της παγκόσμιας νουάρ λογοτεχνίας. Με εμπνεύσεις από Manchette, ο Taibo στήνει μια πλοκή που έχει διάχυτο το βάρος του θανάτου. Όμως ακόμη και ο φαταλισμός του δεν είναι καθόλου σαν αυτόν του Manchette: είναι γεμάτος ελπίδα. Και ας μας το προεξοφλεί από την αρχή:
Η ιστορία δεν έχει καλό τέλος.
Υ.Γ.: Για καλύτερη εμπειρία, ακούστε αυτό το κομμάτι όσο διαβάζεται το τελευταίο κεφάλαιο. Θα κάνει το τέλος πιο δυνατό.
https://www.youtube.com/watch?v=5p2k5...
Ο μεγάλος ντετέκτιβ του, Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, αυτή την φορά βρίσκει στις τουαλέτες του γραφείου του ένα πτώμα με στολή Ρωμαίου στρατιώτη, ενώ έπειτα λαμβάνει ένα εισιτήριο για την Νέα Υόρκη και την φωτογραφία ενός ακόμη πτώματος, με την προειδοποίηση "μην ανακατευτείς". Ο Έκτορ, όμως, δεν μπορεί να μην ανακατευτεί, το κακό συνήθειο της μεξικάνικης περιέργιας δεν τον αφήνει. Και εκεί βρίσκει κι άλλους νεκρούς, σπέρνει ακόμη περισσότερο και, ακόμη, πολύ φοβάται μην καταλήξει κι αυτός νεκρός.
Σαν πλοκή η ιστορία είναι καταιγιστική, με την δράση συνεχώς να κλιμακώνεται. Όμως το θανατικό και το πιστολίδι δεν αφήνουν ανέπαφο την καλό μας Έκτορ. Ξέρει πως δεν είναι καλό να σπέρνεις πτώματα, και να που όμως ανακαλύπτει πως είναι καλός σε αυτό. Ποτέ δεν είναι ο υπερήρωας που θα βγει αλώβητος, φαίνεται να έχει πολλά να χάσει, από τους άλλους ένοικους του γραφείου του και την οικογένεια του μέχρι την κοπέλα με την αλογοουρά, την ερωμένη που δεν θέλει δεσμεύσεις αλλά είναι (σχεδόν) πάντα εκεί που την χρειάζεται. Το σημαντικότερο προτέρημα του ήρωα, βέβαια, είναι πως ποτέ δεν παύει να είναι προσιτός και συμπαθής, πράγμα που μόνο πιο αγαπητό μπορεί να τον κάνει σε όλους.
Το ίδιο ισχύει και για τον συγγραφέα, όμως. Γεμίζοντας κάθε σελίδα με τρομερές λεπτομέρειες, ο Taibo συνθέτει τον κόσμο των ιστοριών του με καλό και κλιμακωτό γράψιμο, γεμάτο με τις πολιτικές του ιδέες και το βάρος της ιστορίας του Μεξικό. Και όλα αυτά χωρίς να βάζει τους ήρωες να φλυαρούν, αλλά χρησιμοποιόντας τους ρόλους σαν ιδεολογικές ανακατευθύνσεις. Όμως ποτέ δεν παρασοβαρεύεται, αφήνοντας το χιούμορ να είναι πάντα παρόν, όσο μακάβριο και να είναι.
Δεν είναι υπερβολή να πω πως πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς της παγκόσμιας νουάρ λογοτεχνίας. Με εμπνεύσεις από Manchette, ο Taibo στήνει μια πλοκή που έχει διάχυτο το βάρος του θανάτου. Όμως ακόμη και ο φαταλισμός του δεν είναι καθόλου σαν αυτόν του Manchette: είναι γεμάτος ελπίδα. Και ας μας το προεξοφλεί από την αρχή:
Η ιστορία δεν έχει καλό τέλος.
Υ.Γ.: Για καλύτερη εμπειρία, ακούστε αυτό το κομμάτι όσο διαβάζεται το τελευταίο κεφάλαιο. Θα κάνει το τέλος πιο δυνατό.
https://www.youtube.com/watch?v=5p2k5...
May 14, 2016
Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο ο Paco Ignacio Taibo II να είναι το alter ego του Jean-Patrick Manchette.
October 13, 2019
Όπως συνήθως ο Taibo χρησιμοποιεί την πλοκή σαν αφορμή για να πλέξει το μαγικό πορτρέτο του μεγάλου του έρωτα, της πόλης του Μεξικού!
Εδώ η πλοκή μοιάζει πιο πολύ σε σκαρίφημα πάνω σε κουτί από τσιγάρα. Παραδόξως το βιβλίο λειτουργεί - πλούσια ατμόσφαιρα σε κάθε σελίδα, απολαυστικοί χαρακτήρες. Απλά κάποια στιγμή με κούρασε το πολύ πιστολίδι.
Εδώ η πλοκή μοιάζει πιο πολύ σε σκαρίφημα πάνω σε κουτί από τσιγάρα. Παραδόξως το βιβλίο λειτουργεί - πλούσια ατμόσφαιρα σε κάθε σελίδα, απολαυστικοί χαρακτήρες. Απλά κάποια στιγμή με κούρασε το πολύ πιστολίδι.
May 17, 2021
Belascorán se haya metido en un lío sin tener vela en el entierro, en el cual como el titulo lo anuncia: no habrá final feliz.
Llena de humor mexicano y acción.
Llena de humor mexicano y acción.
November 7, 2017
This is the best of the Hector Belascoaran Shayne series I've read yet; they just keep getting better. In this case, our one-eyed anarchist PI runs afoul of a brutal secret government paramilitary organization responsible for many deaths during a demonstration of university students in l970 and and whose members are now dispersed among bodyguards, subway cops, the army, and everywhere else where using guns is part of the job description. This entry is even more graphically violent than the previous ones, while still displaying that dark humor you've come to expect of Taibo. The title is no joke so be forewarned; no happy ending to be found here.
May 21, 2020
Very cool, smart, funny, political detective novel. Mexico city. Taibo is a brilliant writer.
November 26, 2022
O Ταϊμπο έγραψε αυτό το εξωφρενικό μεξικάνικο παλπ νουάρ μόνο και μόνο για να μας μάθει την σφαγή 120 Μεξικανών φοιτητών από τους παρακρατικούς Los Halcones
March 18, 2015
Τέταρτο βιβλίο του Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ που διαβάζω, ήταν στο ίδιο πολύ καλό επίπεδο με τα τρία προηγούμενα. Παράλληλα είναι η δεύτερη ιστορία με ήρωα τον Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν που διαβάζω (Στην ίδια πόλη υπό βροχή η προηγούμενη ιστορία).
Μια μέρα ο Έκτορ ανακαλύπτει έναν νεκρό Ρωμαίο στο μπάνιο του γραφείου του. Για την ακρίβεια έναν τύπο που φοράει μια ρωμαϊκή στολή, δεν ταξίδεψε στον χρόνο ο άνθρωπος. Και αμέσως μετά δέχεται έναν φάκελο, με την φωτογραφία ενός άλλου τύπου, με κομμένο λαιμό, καθώς και ένα αεροπορικό εισιτήριο για την Νέα Υόρκη. Τι στο διάολο, σκέφτεται. Και αρχίζει την έρευνα, χωρίς να το θέλει. Οι δυο αυτοί νεκροί συνδέονται με έναν τύπο που κάνει διάφορα επικίνδυνα μαγικά κόλπα, τον Ζόρακ, καθώς και με μια παραστρατιωτική ομάδα. Και εκεί αρχίζει το μπλέξιμο για τον Έκτορ, με τον αριθμό των πτωμάτων να μεγαλώνει κατά πολύ.
Σαν αστυνομική ιστορία είναι πολύ καλή, αλλά δεν είναι μόνο μια απλή αστυνομική ιστορία. Είναι και ένα σχόλιο, μια ματιά, στην πολιτική κατάσταση του σύγχρονου Μεξικού. Ο Έκτορ είναι ένας μονόφθαλμος αναρχικός ιδιωτικός ντετέκτιβ, που δεν πίνει αλκοόλ, αλλά πολλά αναψυκτικά, καπνίζει πολλά τσιγάρα την ημέρα, και σίγουρα δεν είναι ο ιδανικός χαρακτήρας για μια χολιγουντιανή ταινία, δεν έχει αυτό το χολιγουντιανό στερεότυπο. Οι περιγραφές των σκηνών δράσης πολύ δυνατές, οι περιγραφές των δρόμων, των κτιρίων, γενικά της Πόλης του Μεξικού, εξαιρετικές, δίνοντας μια πολύ ωραία νουάρ αίσθηση στην ατμόσφαιρα, οι διάλογοι πολύ καλοί και οι χαρακτήρες αληθινοί. Ο Τάιμπο για μένα αποτελεί μια εγγυημένη αναγνωστική απόλαυση.
Μια μέρα ο Έκτορ ανακαλύπτει έναν νεκρό Ρωμαίο στο μπάνιο του γραφείου του. Για την ακρίβεια έναν τύπο που φοράει μια ρωμαϊκή στολή, δεν ταξίδεψε στον χρόνο ο άνθρωπος. Και αμέσως μετά δέχεται έναν φάκελο, με την φωτογραφία ενός άλλου τύπου, με κομμένο λαιμό, καθώς και ένα αεροπορικό εισιτήριο για την Νέα Υόρκη. Τι στο διάολο, σκέφτεται. Και αρχίζει την έρευνα, χωρίς να το θέλει. Οι δυο αυτοί νεκροί συνδέονται με έναν τύπο που κάνει διάφορα επικίνδυνα μαγικά κόλπα, τον Ζόρακ, καθώς και με μια παραστρατιωτική ομάδα. Και εκεί αρχίζει το μπλέξιμο για τον Έκτορ, με τον αριθμό των πτωμάτων να μεγαλώνει κατά πολύ.
Σαν αστυνομική ιστορία είναι πολύ καλή, αλλά δεν είναι μόνο μια απλή αστυνομική ιστορία. Είναι και ένα σχόλιο, μια ματιά, στην πολιτική κατάσταση του σύγχρονου Μεξικού. Ο Έκτορ είναι ένας μονόφθαλμος αναρχικός ιδιωτικός ντετέκτιβ, που δεν πίνει αλκοόλ, αλλά πολλά αναψυκτικά, καπνίζει πολλά τσιγάρα την ημέρα, και σίγουρα δεν είναι ο ιδανικός χαρακτήρας για μια χολιγουντιανή ταινία, δεν έχει αυτό το χολιγουντιανό στερεότυπο. Οι περιγραφές των σκηνών δράσης πολύ δυνατές, οι περιγραφές των δρόμων, των κτιρίων, γενικά της Πόλης του Μεξικού, εξαιρετικές, δίνοντας μια πολύ ωραία νουάρ αίσθηση στην ατμόσφαιρα, οι διάλογοι πολύ καλοί και οι χαρακτήρες αληθινοί. Ο Τάιμπο για μένα αποτελεί μια εγγυημένη αναγνωστική απόλαυση.
December 18, 2015
Χωρίς αίσιο τέλος στην κυριολεξία. Πολύ πιστολίδι, αλλά δυστυχώς αν δεν ξέρεις τίποτα για το ιστορικό υπόβαθρο δεν σου δίνει να καταλάβεις τι γίνεται. Όχι απο τα καλύτερα του Taibo II που αφορούν τις περιπέτειες του Σάυν που έχω διαβάσει κ ευτυχώς γιατί αν ξεκινούσα με το συγκεκριμένο δεν νομίζω ότι θα συνέχισα να τον διαβάζω.
June 7, 2015
see individual reviews of the works
April 23, 2012
No Happy Ending by Paco Ignacio Taibo II
Héctor Belascoarán Shayne tells us that he decided to become a detective because he didn’t like the color his wife picked for the new carpet. He had been an engineer. He got his license by mail. He had never read a British mystery novel. He didn’t know a fingerprint from a finger sandwich. He could only shoot something if it didn’t move very much.
Héctor is a usually a taciturn, enigmatic man who is an unrepentant teetotaler with a penchant for Pepsis. He shares an office with three characters, a plumber, an upholsterer and a sewer engineer
One day a murdered man dressed as a roman soldier is found at his office and then he gets a mysterious message to ignore was he saw and along with the message there was a plane ticket to New York City. All Héctor really knew at this point was that he loved his home, Mexico City with a passion and if he waited the killer would show his face.
In this case the detective is correct and it appears that there is more than one killer and that they are from the police. Since this is Mexico, the question is whether they were from the secret police, the auxiliary police, the judicial police, the special, the bank, the preventative, the traffic, the federal?
Héctor uncovers links from these men to a very unsavory incident in Mexico City’s recent past. What it has to do with him appears to be serendipity but he is caught in a web he cannot escape. His life is on the line and he is very like a gunslinger of the old West shooting first and asking questions later.
This is a very intriguing character and the people in his life are also worth knowing. The prose is somewhat Hemingwayesque and I look forward to reading more of this writer.
Héctor Belascoarán Shayne tells us that he decided to become a detective because he didn’t like the color his wife picked for the new carpet. He had been an engineer. He got his license by mail. He had never read a British mystery novel. He didn’t know a fingerprint from a finger sandwich. He could only shoot something if it didn’t move very much.
Héctor is a usually a taciturn, enigmatic man who is an unrepentant teetotaler with a penchant for Pepsis. He shares an office with three characters, a plumber, an upholsterer and a sewer engineer
One day a murdered man dressed as a roman soldier is found at his office and then he gets a mysterious message to ignore was he saw and along with the message there was a plane ticket to New York City. All Héctor really knew at this point was that he loved his home, Mexico City with a passion and if he waited the killer would show his face.
In this case the detective is correct and it appears that there is more than one killer and that they are from the police. Since this is Mexico, the question is whether they were from the secret police, the auxiliary police, the judicial police, the special, the bank, the preventative, the traffic, the federal?
Héctor uncovers links from these men to a very unsavory incident in Mexico City’s recent past. What it has to do with him appears to be serendipity but he is caught in a web he cannot escape. His life is on the line and he is very like a gunslinger of the old West shooting first and asking questions later.
This is a very intriguing character and the people in his life are also worth knowing. The prose is somewhat Hemingwayesque and I look forward to reading more of this writer.
May 11, 2015
A masterpiece of its genre, in this 3rd (in my collection anyway) novel in the series featuring H Belascoarán Shayne, it is more than evident that the protagonist is México City. The city itself, the characters, the plot twists could hardly pop in the head of a non-Méxican writer. The plot starts off totally absurd, and the "solution" of the case is even more bizarre. But in its couple of hundred pages, you live and breathe el D.F. This Mexico D.F. of this novel is "my" D.F. of the mid-70's. I can feel myself walking down Maximino Avila Camacho to Insurgentes, then somewhere in Colonia Roma or Zona Rosa changing to the bus that would let me off at Marina Nacional and Mariano Escobedo. From its arch-Mexican Spanish (a compliment, in my eyes) to its arch-Mexican pantheon of characters, to the appreciation of the very streets of this unique city, this novel is truly something special. I will surely keep reading PIT II's work. Highly recommended. Also, I cannot really imagine this book translated into English, but I encourage anyone with a love of Spanish to read it. It's nostalgia to those who know Mexico City, and a unique "tourist" guide for those new to it.
December 7, 2017
La joya de la creación literaria de Paco Ignacio Taibo II, hasta donde la conozco. Una prosa que logra ser solemne y vulgar, describiendo a la perfección cómo asume el cerebro mexicano el concepto de guerra a muerte. Me pregunto si este autor hispano-mexicano, ahora ídolo máximo para mi faceta socialista-lector de fin de semana- hombre de acción- chauvinista- chilango, tuvo que retomar al entrañable detective por las amenazas cada vez más realistas de sus lectores; seguro los lectores mexicanos son menos sutiles que los británicos (a Conan Doyle sólo lo convencieron con súplicas misivas).
¡Héctor Belascoarán Shayne arremete con furia terrible cuando se ve acorralado!
Este libro NO tendrá un final feliz.
¡Héctor Belascoarán Shayne arremete con furia terrible cuando se ve acorralado!
Este libro NO tendrá un final feliz.
August 12, 2016
PROTAGONIST: Hector Belascoaran Shayne, independent detective
SETTING: Mexico City
SERIES: #2 of 5
RATING: 3.5
WHY: After finding a dead guy in his office bathroom and receiving a picture of another corpse in the mail, Hector Belascoaran Shayne, independent detective , finds a connection to a magician named Zoran. What he can't figure out is why he seems to have become a target for a murderous group of people. His search leads him through the underbelly of Mexico City. There's lots of death, and many people who can't shoot straight. The title of the book is totally apropos, with a really kicker conclusion.
SETTING: Mexico City
SERIES: #2 of 5
RATING: 3.5
WHY: After finding a dead guy in his office bathroom and receiving a picture of another corpse in the mail, Hector Belascoaran Shayne, independent detective , finds a connection to a magician named Zoran. What he can't figure out is why he seems to have become a target for a murderous group of people. His search leads him through the underbelly of Mexico City. There's lots of death, and many people who can't shoot straight. The title of the book is totally apropos, with a really kicker conclusion.
December 11, 2007
Very apt title for a bizarre and ultimately moving exercise in anti-capitalist crime fiction. Don't worry about the last page -- Hector gets resurrected (with an apology from Taibo) just one book later.
July 25, 2021
Corta novela, a mi parecer le faltó el desarrollo de las tres novelas anteriores... tiene geniales descripciones de balaceras, fugas y encuentros. Lo mejor es la descripción del "Halconazo", del 10 de junio del 1971, del que hace poco se cumplieron 50 años, por cierto.
April 28, 2015
No Happy Ending Exactly.
March 20, 2017
Probablemente la mejor novela de la serie...
July 22, 2024
ΜΗΝΥΜΑ ΓΕΜΑΤΟ ΕΛΠΙΔΑ
Γράφει ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο II (1949) σε μια σημείωση για το βιβλίο: «Προφανώς η ιστορία και τα ονόματα που πραγματεύεται αυτό το μυθιστόρημα ανήκουν στο βασίλειο της φαντασίας. Η χώρα, εντούτοις, αν και θέλει πολύ κόπο για να το πιστέψει κανείς, είναι απολύτως πραγματική». Θα μπορούσε να ήταν και η Ελλάδα συμπληρώνω, χωρίς αυτό να αποτελεί κάποια πρωτότυπη θέση. Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι και άλλοι αναγνώστες θα έχουν προχωρήσει σε ανάλογο συλλογισμό. Όμως αυτό είναι και το κέρδος που μεταξύ άλλων αποκομίζει ο αναγνώστης. Μια ιστορία από το μακρινό Μεξικό που αφορά και εμάς τους ίδιους. «Είναι ο καπιταλισμός παντού ο ίδιος άρα αυτόματα όλα τα θέματα μάς αφορούν το ίδιο ανεξάρτητα από τη χώρα στην οποία διαδραματίζονται» ήταν το σχόλιο ενός παλιού γνωστού μου όταν συζητήσαμε για το βιβλίο. Προφανώς, και λόγω ιδεολογικής θέσης, δεν διαφωνώ με μια τέτοια σκέψη. Αλλά δεν αρκεί. Είναι και κάτι παραπάνω.
Τα κείμενα του Μεξικανού συγγραφέα αποτελούν μια καταγγελία για την κατάσταση στο σύγχρονο Μεξικό και για την απώλεια των οραμάτων του 1968. Στο «Χωρίς αίσιο τέλος» ο συγγραφέας κάνει γνωστό στους αναγνώστες ένα αληθινό περιστατικό. Πρόκειται για την σφαγή 120 Μεξικανών φοιτητών στις 10 Ιουνίου του 1971 και την σκληρή κρατική καταστολή ενός ολόκληρου κινήματος μετά την εξέγερση του ’68, στην οποία πρώτο ρόλο κατέχει η παραστρατιωτική οργάνωση «Γεράκια» (Los Halcones) που είχαν εκπαιδευτεί ειδικά για αυτό το σκοπό στις ΗΠΑ. Ήταν μια σκληρή και αδίστακτη οργάνωση που εκτελούσε τις εντολές της αστικής τάξης της χώρας ενώ δεν δίσταζε να χρησιμοποιήσει πυροβόλα όπλα ακόμη και στα νοσοκομεία. Ο συγγραφέας δεν μένει σε αυτό το σημείο. Μετά την σφαγή, που έμεινε στην ιστορία ως η Σφαγή του Corpus Christi ή El Halconazo, τα «Γεράκια» όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν με απόφαση του “δημοκρατικά” εκλεγμένου Προέδρου του Μεξικό Λουίς Ετσεβερία αλλά συνέχισαν τη δράση μέσα από άλλες κρατικές υπηρεσίες. Ο Ετσεβερία και ο κρατικός μηχανισμός προχώρησαν σε μια σειρά βίαιων επιθέσεων κατά του αριστερού κινήματος που κορυφώθηκαν την περίοδο από το 1970 έως το 1976. Συγκεκριμένα, η προεδρία του στιγματίστηκε από κατηγορίες ότι έδωσε εντολή στον στρατό να ανοίξει πυρ εναντίον χιλιάδων φοιτητών που διαδήλωναν ειρηνικά στην περιοχή Τλατελόλκο της Πόλης του Μεξικού στις 2 Οκτωβρίου 1968 ενώ διατελούσε υπουργός Εσωτερικών. Ο Ετσεβερία είχε υποσχεθεί ότι θα προχωρούσε σ’ ένα δημοκρατικό άνοιγμα αλλά στην πραγματικότητα προσπάθησε να εξαφανίσει κάθε αντιπολιτευτική και αγωνιστική φωνή. Η περιπέτεια του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο II εκτυλίσσεται δέκα χρόνια μετά και ο ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν έρχεται αντιμέτωπος με τα ίδια ακροδεξιά σταγονίδια που έδρασαν κατά των φοιτητών την προηγούμενη περίοδο. (Δείτε επίσης, την εξαιρετική ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν «Ρόμα» (2018) που τοποθετείται την περίοδο που έδρασαν τα «Γεράκια»).
Το «Χωρίς αίσιο τέλος» είναι μια πολύ δυνατή αστυνομική ιστορία, ένα πολιτικό μυθιστόρημα αιχμής αλλά και μια περιπέτεια δράσης με μπόλικους νεκρούς και πιστολίδι. Οι περιγραφές των χαρακτήρων του έργου, των καταστάσεων που αντιμετωπίζει ο μονόφθαλμος ντετέκτιβ και η συνολική παρουσίαση της ανθρωπογεωγραφίας και των τοπίων της Πόλης του Μεξικού είναι εξαιρετικές. Δεν κουράζουν τον αναγνώστη, αντίθετα τον βάζουν κατευθείαν στο κλίμα του έργου. Οι χαρακτήρες δεν είναι ψεύτικοι και χάρτινοι, αν και το μυθιστόρημα έλκει την καταγωγή του από τον χώρο της pulp λογοτεχνίας. Το χιούμορ συνυπάρχει αρμονικά με το δράμα, όπως και στη ζωή. Όσο για το χωρίς αίσιο τέλος που προοικονομεί ήδη από τον τίτλο ο συγγραφέας; Είναι ξεκάθαρο ότι δεν αναφέρεται στον βιολογικό θάνατο του συγγραφέα στο τέλος του βιβλίου, έτσι και αλλιώς ο ΕΚΤΟΡ ΜΠΕΛΑΣΚΟΑΡΑΝ ΣΑΫΝ θα επανέρθει στη ζωή από το χέρι του συγγραφέα σε επόμενο μυθιστόρημα όπως ο μυθολογικός φοίνικας αναγεννιέται από τις στάχτες του, αλλά στον θάνατο των ονείρων και των ελπίδων μιας ολόκληρης γενιάς, μιας χώρας που και αυτά όμως μπορούν ξανά να βρεθούν στο προσκήνιο για να δώσουν τον ωραίο αγώνα για την ελευθερία. Ίσως και για την επιβίωση... Το μήνυμα του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο II είναι γεμάτο ελπίδα, όσο και αν το ίδιο το μυθιστόρημα περιέχει το πένθος μέσα του ως συστατικό ��τοιχείο των συναισθημάτων και των θέσεων των χαρακτήρων του έργου αλλά και των εξελίξεων στο Μεξικό.
«Δεν είχαμε τίποτα δικό μας. Η πόλη είχε γίνει ξένη. Η γη κάτω από τα πόδια μας δεν ήταν δική μας. Δεν ήταν δικό μας το αεράκι που μας έκανε να σηκώνουμε το γιακά του μπουφάν στις οκτώ το βράδυ, όταν δεν υπήρχε τόπος να μας δεχτεί, άγιος να μας προστατέψει. Δεν ήταν δική μας η πόλη ούτε οι θόρυβοί της. […] Η χώρα, η πατρίδα έκλεινε· λάφυρο νικητών από την κακή πλευρά, κυνισμού που κρυβόταν πίσω από τη φράση που κανείς δεν την πίστευε και λεγόταν μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί η συνήθεια. Η χώρα έστελνε στον υπόνομο τους νικημένους, στη νύχτα δίχως τέλος».
Ειρηναίος Μαράκης
Γράφει ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο II (1949) σε μια σημείωση για το βιβλίο: «Προφανώς η ιστορία και τα ονόματα που πραγματεύεται αυτό το μυθιστόρημα ανήκουν στο βασίλειο της φαντασίας. Η χώρα, εντούτοις, αν και θέλει πολύ κόπο για να το πιστέψει κανείς, είναι απολύτως πραγματική». Θα μπορούσε να ήταν και η Ελλάδα συμπληρώνω, χωρίς αυτό να αποτελεί κάποια πρωτότυπη θέση. Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι και άλλοι αναγνώστες θα έχουν προχωρήσει σε ανάλογο συλλογισμό. Όμως αυτό είναι και το κέρδος που μεταξύ άλλων αποκομίζει ο αναγνώστης. Μια ιστορία από το μακρινό Μεξικό που αφορά και εμάς τους ίδιους. «Είναι ο καπιταλισμός παντού ο ίδιος άρα αυτόματα όλα τα θέματα μάς αφορούν το ίδιο ανεξάρτητα από τη χώρα στην οποία διαδραματίζονται» ήταν το σχόλιο ενός παλιού γνωστού μου όταν συζητήσαμε για το βιβλίο. Προφανώς, και λόγω ιδεολογικής θέσης, δεν διαφωνώ με μια τέτοια σκέψη. Αλλά δεν αρκεί. Είναι και κάτι παραπάνω.
Τα κείμενα του Μεξικανού συγγραφέα αποτελούν μια καταγγελία για την κατάσταση στο σύγχρονο Μεξικό και για την απώλεια των οραμάτων του 1968. Στο «Χωρίς αίσιο τέλος» ο συγγραφέας κάνει γνωστό στους αναγνώστες ένα αληθινό περιστατικό. Πρόκειται για την σφαγή 120 Μεξικανών φοιτητών στις 10 Ιουνίου του 1971 και την σκληρή κρατική καταστολή ενός ολόκληρου κινήματος μετά την εξέγερση του ’68, στην οποία πρώτο ρόλο κατέχει η παραστρατιωτική οργάνωση «Γεράκια» (Los Halcones) που είχαν εκπαιδευτεί ειδικά για αυτό το σκοπό στις ΗΠΑ. Ήταν μια σκληρή και αδίστακτη οργάνωση που εκτελούσε τις εντολές της αστικής τάξης της χώρας ενώ δεν δίσταζε να χρησιμοποιήσει πυροβόλα όπλα ακόμη και στα νοσοκομεία. Ο συγγραφέας δεν μένει σε αυτό το σημείο. Μετά την σφαγή, που έμεινε στην ιστορία ως η Σφαγή του Corpus Christi ή El Halconazo, τα «Γεράκια» όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν με απόφαση του “δημοκρατικά” εκλεγμένου Προέδρου του Μεξικό Λουίς Ετσεβερία αλλά συνέχισαν τη δράση μέσα από άλλες κρατικές υπηρεσίες. Ο Ετσεβερία και ο κρατικός μηχανισμός προχώρησαν σε μια σειρά βίαιων επιθέσεων κατά του αριστερού κινήματος που κορυφώθηκαν την περίοδο από το 1970 έως το 1976. Συγκεκριμένα, η προεδρία του στιγματίστηκε από κατηγορίες ότι έδωσε εντολή στον στρατό να ανοίξει πυρ εναντίον χιλιάδων φοιτητών που διαδήλωναν ειρηνικά στην περιοχή Τλατελόλκο της Πόλης του Μεξικού στις 2 Οκτωβρίου 1968 ενώ διατελούσε υπουργός Εσωτερικών. Ο Ετσεβερία είχε υποσχεθεί ότι θα προχωρούσε σ’ ένα δημοκρατικό άνοιγμα αλλά στην πραγματικότητα προσπάθησε να εξαφανίσει κάθε αντιπολιτευτική και αγωνιστική φωνή. Η περιπέτεια του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο II εκτυλίσσεται δέκα χρόνια μετά και ο ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν έρχεται αντιμέτωπος με τα ίδια ακροδεξιά σταγονίδια που έδρασαν κατά των φοιτητών την προηγούμενη περίοδο. (Δείτε επίσης, την εξαιρετική ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν «Ρόμα» (2018) που τοποθετείται την περίοδο που έδρασαν τα «Γεράκια»).
Το «Χωρίς αίσιο τέλος» είναι μια πολύ δυνατή αστυνομική ιστορία, ένα πολιτικό μυθιστόρημα αιχμής αλλά και μια περιπέτεια δράσης με μπόλικους νεκρούς και πιστολίδι. Οι περιγραφές των χαρακτήρων του έργου, των καταστάσεων που αντιμετωπίζει ο μονόφθαλμος ντετέκτιβ και η συνολική παρουσίαση της ανθρωπογεωγραφίας και των τοπίων της Πόλης του Μεξικού είναι εξαιρετικές. Δεν κουράζουν τον αναγνώστη, αντίθετα τον βάζουν κατευθείαν στο κλίμα του έργου. Οι χαρακτήρες δεν είναι ψεύτικοι και χάρτινοι, αν και το μυθιστόρημα έλκει την καταγωγή του από τον χώρο της pulp λογοτεχνίας. Το χιούμορ συνυπάρχει αρμονικά με το δράμα, όπως και στη ζωή. Όσο για το χωρίς αίσιο τέλος που προοικονομεί ήδη από τον τίτλο ο συγγραφέας; Είναι ξεκάθαρο ότι δεν αναφέρεται στον βιολογικό θάνατο του συγγραφέα στο τέλος του βιβλίου, έτσι και αλλιώς ο ΕΚΤΟΡ ΜΠΕΛΑΣΚΟΑΡΑΝ ΣΑΫΝ θα επανέρθει στη ζωή από το χέρι του συγγραφέα σε επόμενο μυθιστόρημα όπως ο μυθολογικός φοίνικας αναγεννιέται από τις στάχτες του, αλλά στον θάνατο των ονείρων και των ελπίδων μιας ολόκληρης γενιάς, μιας χώρας που και αυτά όμως μπορούν ξανά να βρεθούν στο προσκήνιο για να δώσουν τον ωραίο αγώνα για την ελευθερία. Ίσως και για την επιβίωση... Το μήνυμα του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο II είναι γεμάτο ελπίδα, όσο και αν το ίδιο το μυθιστόρημα περιέχει το πένθος μέσα του ως συστατικό ��τοιχείο των συναισθημάτων και των θέσεων των χαρακτήρων του έργου αλλά και των εξελίξεων στο Μεξικό.
«Δεν είχαμε τίποτα δικό μας. Η πόλη είχε γίνει ξένη. Η γη κάτω από τα πόδια μας δεν ήταν δική μας. Δεν ήταν δικό μας το αεράκι που μας έκανε να σηκώνουμε το γιακά του μπουφάν στις οκτώ το βράδυ, όταν δεν υπήρχε τόπος να μας δεχτεί, άγιος να μας προστατέψει. Δεν ήταν δική μας η πόλη ούτε οι θόρυβοί της. […] Η χώρα, η πατρίδα έκλεινε· λάφυρο νικητών από την κακή πλευρά, κυνισμού που κρυβόταν πίσω από τη φράση που κανείς δεν την πίστευε και λεγόταν μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί η συνήθεια. Η χώρα έστελνε στον υπόνομο τους νικημένους, στη νύχτα δίχως τέλος».
Ειρηναίος Μαράκης
November 16, 2018
review of
Paco Ignacio Taibo II's No Happy Ending
by tENTATIVELY, a cONVENIENCE - February 15, 2017
I'd already read Taibo's Return to the Same City in June of last year as my 1st bk by him. It picks up where this one ends, the detective hero has been murdered. SO, I knew to expect that this really wdn't have a happy ending. If I hadn't read that 1st I might've been hoping & expecting for the hero to somehow survive all the odds against him. Such foreknowledge put a weird spin on my reading experience. As I wrote in my review of Return:
"The detective hero had been killed off in the last bk featuring him. "A Note from the Author" 'explains':
"Don't ask me when and how Héctor Belascoarán Shayne came back to life. I don't have an answer. I remember that on the last page of No Happy Ending rain was falling over his perforated body.
"His appearance in these pages is therefore an act of magic. White magic perhaps, but magic that is irrational and disrespectful toward the occupation of writing a mystery series."
The character, apparently resurrected, is not exactly in a hurry to jump back into risking his life again" - https://www.goodreads.com/story/show/...
Anyway, this resurrection created a happy ending for the book w/o one. Good. I like happy endings. This one's happy for me for various reasons: it's short, it's easy to review. I've recently written 2 long reviews & need a break. See? Everything's happy. The beginning murder has a theatrical aspect to it:
"A Roman foot soldier sat on the toilet, staring at the tile floor, his throat slashed.
"Blood oozed slowly down the brass breastplate, over the short, pleated skirt, the hairy legs, and into one sandal. A helmet with a faded plume rested on his head. A long wooden spear leaned against the wall.
""They've gone too far this time," Héctor muttered, cautiously lifting the Roman's chin. A four-inch gash cut across his throat.
""Who?"
""The sons of bitches who killed this guy."" - p 4
That got me to thinking: Are there no other types of "Roman soldiers" other than this ancient stereotype? EG: Is there a contemporary Roman solider wearing body armor against bullets & a helmet with a face-plate & that sort of thing? Or wd that be an Italian soldier? Having the 1st victim be an atavistic one created an unexpected spin that had to be resolved. the corpses increase w/ no obvious explanation:
"And now this: two dead men and a plane ticket to New York to keep him from sticking his nose in where somebody thought it didn't belong. But if they didn't want him to get involved, then why the hell had they gone and dumped a dead Roman in his bathroom, and then sent him a photograph of this other guy?" - p 8
Detectives are like obsessive-compulsives seeking closure. They must know. That's the way they work - or, at least that's the way they work in novels. In real life they probably fake evidence just to get pd or are perfectly happy to stop investigating something if they get pd to stop, etc.. It's hard for me to believe that (m)any of these novelistic heros have ever existed. I have a friend who worked for a detective agency. His boss wd send him out to test people's phones to see if they were tapped. My friend didn't know the slightest thing about that. He'd pretend & the detective wd give the client a report that their phone wasn't tapped. Maybe that's more common. These days what do detectives do? Background checks thru some online service that they pay for?
This is one of those 'exotic character' novels where the people are unusual & that helps keep the story interesting:
"The Filipino enjoyed passing on his art, and you were a good disciple. After the course in gymnastics, you went on to karate, and from there (once again the hand of fate) to the esoteric secrets of the escape artist, magician, and daredevil. The Filipino had once worked as an assistant to an Indian contortionist, touring bars and clubs in California, and he knew some unusual and wonderful tricks. So unusual and so wonderful, in fact, that you would spend entire sleepless nights contemplating the subtleties of escape from a sealed coffin, from a straightjacket, of the dangerous motorcycle jump through a ring of fire.
"A year and a half passed in strenuous training, and then one day the Filipino disappeared." - pp 38-39
I reckon that Taibo knew he had a winner when he thought of having the novel revolve around his hero avoiding getting killed & then finally failing to do so. There're plenty of plot twists in this but that No-Happy-Ending business must've been enuf of an Ace-Up-The-Sleeve to keep this novel short & breezy. I love it when I read something that I know was inspired:
"The first shot hit the stack of papers. Thousands of words flew in all directions, leaving the smell of fresh ink in the air." - p 88
Beautiful. Instead of immediate blood & guts the reader gets "thousands of words" flying in all directions. SO, our hero investigates more & more:
"This shadowy, violent organization had shown evidence of its existence before. The first time was during the Ayotla Textile strike, when a paramilitary group appeared out of nowhere, shooting and beating the picketers before the laughing gaze of the police." - p 103
"The official explanation wrote the whole thing off as an unfortunate clash between antagonistic student groups. But then there were the photographs of the army-issue M1 rifles, and the riot police allowing the armed men to pass unopposed, and the tape recordings from the police radio frequency, over which police officers directed the Halcones' attack." - p 107
Taibo is always on the side of the strikers & protesters & against the side of the death squads & paramilitary groups. I'm w/ him there. Even tho this is fiction it does get those juices flowing in the direction of imagining the real-life counterparts.
But, WAIT!, maybe this isn't so fictional after all:
"The Corpus Christi Massacre, Corpus Christi Thursday Massacre, or El Halconazo (The hawk strike, so called because of the participation of a group of elite Mexican army soldiers known as Los Halcones) was a massacre of student demonstrators in Mexico City on June 10, 1971, the day of the Corpus Christi festival."
[..]
"Los Halcones (The hawks) was a black operations army group that was trained in the United States. The group was created in the late 1960s to repress demonstrations and prevent other large popular movements such as the student movement of 1968 from rising again. Their first attack against the students took place on October 2, 1969, a year after the Tlatelolco Massacre. Their initial duty, as told by the government to the public, which was not aware of their name nor their real purpose, was that there was going to be a police group that ensured the security of the recently inaugurated Metro. The members of Los Halcones were identified with nicknames and its members were of various backgrounds, including sports clubs, the police, and thugs for hire "porros" who were provocateurs created to counter and watch universities. After the Halconazo, the number of Los Halcones members increased exponentially in the UNAM and IPN); militaries, which were referred to with the nicknames "maestros" (teachers) or "paisanos" (countrymen). These militaries had at their command dozens of halcones, the vast majority of whom had participated in the Tlatelolco massacre, as well as gang members and criminals. The latter were released from jail under the condition that they form part of the new shock group with payment." - https://en.wikipedia.org/wiki/Corpus_...
Waddya know.
Yep, that's the way Taibo & his Spanish counterpart, Montalban, rolls. For me, then, these novels become political education about Mexican politics. Note that "Los Halcones (The hawks) was a black operations army group that was trained in the United States" - cd that be at Fort Benning? Our hero speaks to a friend:
""I might not be back for a few days . . . If I don't come back, I want you to have my books on the Spanish Civil War. They're on the bookshelf in the hallway. I inherited them from my father."" - p 117
That's the sort of detail I like. The author knows that these bks are important. W/o making such provisions they might just get thrown away. Knowledge lost. Other people might just cut the pages up for collages. Knowledge lost.
"Héctor, who had never exactly thought of himself as a man on a collision course with authority, saw the State as something akin to the witch's castle in Snow White, from which emerged not only the Halcones, but other things too, like his own engineering degree, or the crap you saw on television. There were no gray areas there. It was all one big infernal machine that it was best to keep as far away from as possible." - p 139
Ah, yes, the state. Trump & his billionaire cronies wd like to do away w/ aspects of it, the aspects that provide checks & balances for their greed & White Supremacism. Then again, they'd like to keep the state b/c it enables them unprecedented access to power. Funny how that works.
Usually, I try to avoid spoilers. No Happy Ending gives me an excuse to not do that for a change:
"He'd almost reached the cover of a newspaper kiosk on the corner when a shotgun blast caught him in mid-torso and lifted his torn, broken body into the air." - p 175
No Happy Ending was published in 1981. Return to the Same City was published in 1989. It only took Taibo 8 yrs to reverse the No Happy Ending. if only real life were like that.
Paco Ignacio Taibo II's No Happy Ending
by tENTATIVELY, a cONVENIENCE - February 15, 2017
I'd already read Taibo's Return to the Same City in June of last year as my 1st bk by him. It picks up where this one ends, the detective hero has been murdered. SO, I knew to expect that this really wdn't have a happy ending. If I hadn't read that 1st I might've been hoping & expecting for the hero to somehow survive all the odds against him. Such foreknowledge put a weird spin on my reading experience. As I wrote in my review of Return:
"The detective hero had been killed off in the last bk featuring him. "A Note from the Author" 'explains':
"Don't ask me when and how Héctor Belascoarán Shayne came back to life. I don't have an answer. I remember that on the last page of No Happy Ending rain was falling over his perforated body.
"His appearance in these pages is therefore an act of magic. White magic perhaps, but magic that is irrational and disrespectful toward the occupation of writing a mystery series."
The character, apparently resurrected, is not exactly in a hurry to jump back into risking his life again" - https://www.goodreads.com/story/show/...
Anyway, this resurrection created a happy ending for the book w/o one. Good. I like happy endings. This one's happy for me for various reasons: it's short, it's easy to review. I've recently written 2 long reviews & need a break. See? Everything's happy. The beginning murder has a theatrical aspect to it:
"A Roman foot soldier sat on the toilet, staring at the tile floor, his throat slashed.
"Blood oozed slowly down the brass breastplate, over the short, pleated skirt, the hairy legs, and into one sandal. A helmet with a faded plume rested on his head. A long wooden spear leaned against the wall.
""They've gone too far this time," Héctor muttered, cautiously lifting the Roman's chin. A four-inch gash cut across his throat.
""Who?"
""The sons of bitches who killed this guy."" - p 4
That got me to thinking: Are there no other types of "Roman soldiers" other than this ancient stereotype? EG: Is there a contemporary Roman solider wearing body armor against bullets & a helmet with a face-plate & that sort of thing? Or wd that be an Italian soldier? Having the 1st victim be an atavistic one created an unexpected spin that had to be resolved. the corpses increase w/ no obvious explanation:
"And now this: two dead men and a plane ticket to New York to keep him from sticking his nose in where somebody thought it didn't belong. But if they didn't want him to get involved, then why the hell had they gone and dumped a dead Roman in his bathroom, and then sent him a photograph of this other guy?" - p 8
Detectives are like obsessive-compulsives seeking closure. They must know. That's the way they work - or, at least that's the way they work in novels. In real life they probably fake evidence just to get pd or are perfectly happy to stop investigating something if they get pd to stop, etc.. It's hard for me to believe that (m)any of these novelistic heros have ever existed. I have a friend who worked for a detective agency. His boss wd send him out to test people's phones to see if they were tapped. My friend didn't know the slightest thing about that. He'd pretend & the detective wd give the client a report that their phone wasn't tapped. Maybe that's more common. These days what do detectives do? Background checks thru some online service that they pay for?
This is one of those 'exotic character' novels where the people are unusual & that helps keep the story interesting:
"The Filipino enjoyed passing on his art, and you were a good disciple. After the course in gymnastics, you went on to karate, and from there (once again the hand of fate) to the esoteric secrets of the escape artist, magician, and daredevil. The Filipino had once worked as an assistant to an Indian contortionist, touring bars and clubs in California, and he knew some unusual and wonderful tricks. So unusual and so wonderful, in fact, that you would spend entire sleepless nights contemplating the subtleties of escape from a sealed coffin, from a straightjacket, of the dangerous motorcycle jump through a ring of fire.
"A year and a half passed in strenuous training, and then one day the Filipino disappeared." - pp 38-39
I reckon that Taibo knew he had a winner when he thought of having the novel revolve around his hero avoiding getting killed & then finally failing to do so. There're plenty of plot twists in this but that No-Happy-Ending business must've been enuf of an Ace-Up-The-Sleeve to keep this novel short & breezy. I love it when I read something that I know was inspired:
"The first shot hit the stack of papers. Thousands of words flew in all directions, leaving the smell of fresh ink in the air." - p 88
Beautiful. Instead of immediate blood & guts the reader gets "thousands of words" flying in all directions. SO, our hero investigates more & more:
"This shadowy, violent organization had shown evidence of its existence before. The first time was during the Ayotla Textile strike, when a paramilitary group appeared out of nowhere, shooting and beating the picketers before the laughing gaze of the police." - p 103
"The official explanation wrote the whole thing off as an unfortunate clash between antagonistic student groups. But then there were the photographs of the army-issue M1 rifles, and the riot police allowing the armed men to pass unopposed, and the tape recordings from the police radio frequency, over which police officers directed the Halcones' attack." - p 107
Taibo is always on the side of the strikers & protesters & against the side of the death squads & paramilitary groups. I'm w/ him there. Even tho this is fiction it does get those juices flowing in the direction of imagining the real-life counterparts.
But, WAIT!, maybe this isn't so fictional after all:
"The Corpus Christi Massacre, Corpus Christi Thursday Massacre, or El Halconazo (The hawk strike, so called because of the participation of a group of elite Mexican army soldiers known as Los Halcones) was a massacre of student demonstrators in Mexico City on June 10, 1971, the day of the Corpus Christi festival."
[..]
"Los Halcones (The hawks) was a black operations army group that was trained in the United States. The group was created in the late 1960s to repress demonstrations and prevent other large popular movements such as the student movement of 1968 from rising again. Their first attack against the students took place on October 2, 1969, a year after the Tlatelolco Massacre. Their initial duty, as told by the government to the public, which was not aware of their name nor their real purpose, was that there was going to be a police group that ensured the security of the recently inaugurated Metro. The members of Los Halcones were identified with nicknames and its members were of various backgrounds, including sports clubs, the police, and thugs for hire "porros" who were provocateurs created to counter and watch universities. After the Halconazo, the number of Los Halcones members increased exponentially in the UNAM and IPN); militaries, which were referred to with the nicknames "maestros" (teachers) or "paisanos" (countrymen). These militaries had at their command dozens of halcones, the vast majority of whom had participated in the Tlatelolco massacre, as well as gang members and criminals. The latter were released from jail under the condition that they form part of the new shock group with payment." - https://en.wikipedia.org/wiki/Corpus_...
Waddya know.
Yep, that's the way Taibo & his Spanish counterpart, Montalban, rolls. For me, then, these novels become political education about Mexican politics. Note that "Los Halcones (The hawks) was a black operations army group that was trained in the United States" - cd that be at Fort Benning? Our hero speaks to a friend:
""I might not be back for a few days . . . If I don't come back, I want you to have my books on the Spanish Civil War. They're on the bookshelf in the hallway. I inherited them from my father."" - p 117
That's the sort of detail I like. The author knows that these bks are important. W/o making such provisions they might just get thrown away. Knowledge lost. Other people might just cut the pages up for collages. Knowledge lost.
"Héctor, who had never exactly thought of himself as a man on a collision course with authority, saw the State as something akin to the witch's castle in Snow White, from which emerged not only the Halcones, but other things too, like his own engineering degree, or the crap you saw on television. There were no gray areas there. It was all one big infernal machine that it was best to keep as far away from as possible." - p 139
Ah, yes, the state. Trump & his billionaire cronies wd like to do away w/ aspects of it, the aspects that provide checks & balances for their greed & White Supremacism. Then again, they'd like to keep the state b/c it enables them unprecedented access to power. Funny how that works.
Usually, I try to avoid spoilers. No Happy Ending gives me an excuse to not do that for a change:
"He'd almost reached the cover of a newspaper kiosk on the corner when a shotgun blast caught him in mid-torso and lifted his torn, broken body into the air." - p 175
No Happy Ending was published in 1981. Return to the Same City was published in 1989. It only took Taibo 8 yrs to reverse the No Happy Ending. if only real life were like that.
May 17, 2021
There is no happy ending indeed. But that's hardly a spoiler.
And Taibo's hero (Hector), well...he is hardly a hero. He is a risky, gutsy, impulsive, self-destructive detective who smokes at every chance, drinks numerous cans of pop soda per day and eats junk. In the latter matters, the exact opposite of detectives Pepe Carvalho and Salvo Montalbano, that is. The Irish-blooded Belascoaran only manages to stay alive because his creator needs him (sure, there must be some love too in there), in order to convey his view and experience of Mexico and especially the City of Mexico.
This is only the third Taibo's novel I've read but I reckon I'm not hasting when I write that in his crime novels the crime itself and its solution seems of secondary importance. It serves as a vehicle leased by the author who wants to criticize the moral decadence of his beloved city, the corruption of the Government(s), of the Police, of the politicians, the apathy of the people among other socio-philosophical matters that come about as the story unfolds (or even regardless of the story sometimes).
Taibo's critical eye on society, the sadness, melancholy and humour of Hector Belascoaran are all materialized within an exceptional piece of art. If one, though, cares only for action and successive plot twists, this is not the book to choose, let alone the writer to read.
And Taibo's hero (Hector), well...he is hardly a hero. He is a risky, gutsy, impulsive, self-destructive detective who smokes at every chance, drinks numerous cans of pop soda per day and eats junk. In the latter matters, the exact opposite of detectives Pepe Carvalho and Salvo Montalbano, that is. The Irish-blooded Belascoaran only manages to stay alive because his creator needs him (sure, there must be some love too in there), in order to convey his view and experience of Mexico and especially the City of Mexico.
This is only the third Taibo's novel I've read but I reckon I'm not hasting when I write that in his crime novels the crime itself and its solution seems of secondary importance. It serves as a vehicle leased by the author who wants to criticize the moral decadence of his beloved city, the corruption of the Government(s), of the Police, of the politicians, the apathy of the people among other socio-philosophical matters that come about as the story unfolds (or even regardless of the story sometimes).
Taibo's critical eye on society, the sadness, melancholy and humour of Hector Belascoaran are all materialized within an exceptional piece of art. If one, though, cares only for action and successive plot twists, this is not the book to choose, let alone the writer to read.
November 23, 2022
"-Jefe, hay un pinche romano muerto en el baño.
-Cuando acabe de mear, dígale que pase -contestó Héctor Belascoarán." Así comienza "No habrá final feliz", la cuarta entrega de las aventuras del detective creado por Paco Ignacio Taibó II. Es esta una novela cargada de mucho humor y de cierto fatalismo sobre la sociedad mexicana, o mejor dicho del sistema político en México, del abuso de poder, de la corrupción en definitiva. Y es ahí donde Héctor Belascoarán Shayne se rebela y se enfrenta a la injusticia reinante. Es esta la novela más trepidante de las cuatro que he leído de la serie, es una historia que engancha desde el principio desde la aparición de ese romano muerto en el baño, desde que la foto de otro muerto y un billete de avión a Nueva York es enviada a nuestro héroe. Es este caso un puzle en el que Héctor Belascoarán tendrá que ir encajando las piezas poco a poco hasta obtener una imagen que le permita saber a quien se enfrenta, y se enfrenta a su enemigo o enemigos mejor dicho, más peligrosos hasta la fecha. Sus compañeros de oficina, sus hermanos y la chica de la cola de caballo acompañarán a nuestro detective en esta novela que nadie debería dejar de leer. Todo estos condimentos se mezclarán en una DF de la que nuestro héroe no puede desligarse aunque a veces quiera, y no puede porque es una ciudad que ama porque ama a sus gentes.
-Cuando acabe de mear, dígale que pase -contestó Héctor Belascoarán." Así comienza "No habrá final feliz", la cuarta entrega de las aventuras del detective creado por Paco Ignacio Taibó II. Es esta una novela cargada de mucho humor y de cierto fatalismo sobre la sociedad mexicana, o mejor dicho del sistema político en México, del abuso de poder, de la corrupción en definitiva. Y es ahí donde Héctor Belascoarán Shayne se rebela y se enfrenta a la injusticia reinante. Es esta la novela más trepidante de las cuatro que he leído de la serie, es una historia que engancha desde el principio desde la aparición de ese romano muerto en el baño, desde que la foto de otro muerto y un billete de avión a Nueva York es enviada a nuestro héroe. Es este caso un puzle en el que Héctor Belascoarán tendrá que ir encajando las piezas poco a poco hasta obtener una imagen que le permita saber a quien se enfrenta, y se enfrenta a su enemigo o enemigos mejor dicho, más peligrosos hasta la fecha. Sus compañeros de oficina, sus hermanos y la chica de la cola de caballo acompañarán a nuestro detective en esta novela que nadie debería dejar de leer. Todo estos condimentos se mezclarán en una DF de la que nuestro héroe no puede desligarse aunque a veces quiera, y no puede porque es una ciudad que ama porque ama a sus gentes.
June 25, 2018
The book lived up to its title. There were no happy endings in this book.
The protagonist is Hector Belascoaran Shayne, an independent detective. He finds a dead man dressed as a Roman, he has a picture of another dead man sent to him along with a plane ticket to New York. All of this piques his curiosity and he tries to determine exactly why anyone would want to kill him.
He delves, investigates, and survives.... for a while. But the rabbit didn't. And it's unknown what happened with the woman who was never named.
The protagonist is Hector Belascoaran Shayne, an independent detective. He finds a dead man dressed as a Roman, he has a picture of another dead man sent to him along with a plane ticket to New York. All of this piques his curiosity and he tries to determine exactly why anyone would want to kill him.
He delves, investigates, and survives.... for a while. But the rabbit didn't. And it's unknown what happened with the woman who was never named.
June 17, 2021
Un altro caso nebuloso per Héctor Belascoarán Shayne, un caso il cui finale è stato ampiamente spoilerato dalla lettura di Qualche nuvola, che risulta essere il precedente della serie, mentre qui su Goodreads viene portato come successivo (si può dedurre anche dagli anni di pubblicazione, in effetti, ma ).
Il detective privato di Mexico DF si trova a indagare su due morti in cui viene coinvolto all'improvviso, collegate alla morte - avvenuta anni prima - di Zorak, un personaggio televisivo che si lanciava in sfide sempre più pericolose, tanto da morire nel corso di un numero su un elicottero, con una caduta da sessanta metri d'altezza.
Gli fanno vedere questi due uomini sgozzati e poi gli dicono di non indagare, dandogli un biglietto aereo per gli Stati Uniti... be', non si fa così con Héctor, perché è chiaro che lui farà esattamente il contrario, anche solo per puntiglio.
Il detective privato di Mexico DF si trova a indagare su due morti in cui viene coinvolto all'improvviso, collegate alla morte - avvenuta anni prima - di Zorak, un personaggio televisivo che si lanciava in sfide sempre più pericolose, tanto da morire nel corso di un numero su un elicottero, con una caduta da sessanta metri d'altezza.
Gli fanno vedere questi due uomini sgozzati e poi gli dicono di non indagare, dandogli un biglietto aereo per gli Stati Uniti... be', non si fa così con Héctor, perché è chiaro che lui farà esattamente il contrario, anche solo per puntiglio.
May 9, 2024
One of the most engrossing bits of fiction I have read in a long time. Incredibly bleak, but with a dark humor as well. The author's note at the beginning sets the tone
"Obviously, the plot and the characters in the novel belong to the realm of fiction. The country, however, although it may be hard to believe, is absolutely real."
In Taibo's vision, 1970s Mexico City is a surreal place, beset by official corruption, and in which ordinary people try their best to live their lives. And the thing is, they do. It's just that sometimes some random act of official or semi-official violence overtakes them. No happy ending to this story, and this is obviously the last of the Hector Belascoaran Shayne novels (Taibo prevents himself from stretching out the franchise--no jumping the shark for this guy). But now I want to read the previous books.
"Obviously, the plot and the characters in the novel belong to the realm of fiction. The country, however, although it may be hard to believe, is absolutely real."
In Taibo's vision, 1970s Mexico City is a surreal place, beset by official corruption, and in which ordinary people try their best to live their lives. And the thing is, they do. It's just that sometimes some random act of official or semi-official violence overtakes them. No happy ending to this story, and this is obviously the last of the Hector Belascoaran Shayne novels (Taibo prevents himself from stretching out the franchise--no jumping the shark for this guy). But now I want to read the previous books.
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 31, 2020
No habrá final feliz
A Belascoaran le siembran un muerto, y sin deberla ni temerla se involucra en un caso, donde una vez que empieza a investigar van con intención de matarlo. Poco a poco aparecen pistas sobre los muertos y los asesinos, pero nada que lo relacione a él.
Muy bueno el capítulo donde nos da a conocer más de sus compañeros de despacho. También lo del mago.
4 stars
A Belascoaran le siembran un muerto, y sin deberla ni temerla se involucra en un caso, donde una vez que empieza a investigar van con intención de matarlo. Poco a poco aparecen pistas sobre los muertos y los asesinos, pero nada que lo relacione a él.
Muy bueno el capítulo donde nos da a conocer más de sus compañeros de despacho. También lo del mago.
4 stars
April 5, 2024
Cuarto libro de la serie y solo siguen subiendo de calidad.
Una novela negra mexicana en toda regla: la ciudad un personaje más, los enemigos quizá sean el país mismo, los personajes que lo rodean son tan pintorescos como Mexico mismo, y Belascoaran más triste que nunca.
Taibo explora y se vuelve más experimental en este libro. Tiene un capítulo en donde describe a los tres vecinos de oficina del detective que es una maravilla, y un capítulo final que desgarra el alma y que está bellamente escrito.
La historia en total me parece bastante absurda lo que le da un plus al final.
El mejor de la saga hasta ahora, disfruté mucho esta lectura.
Una novela negra mexicana en toda regla: la ciudad un personaje más, los enemigos quizá sean el país mismo, los personajes que lo rodean son tan pintorescos como Mexico mismo, y Belascoaran más triste que nunca.
Taibo explora y se vuelve más experimental en este libro. Tiene un capítulo en donde describe a los tres vecinos de oficina del detective que es una maravilla, y un capítulo final que desgarra el alma y que está bellamente escrito.
La historia en total me parece bastante absurda lo que le da un plus al final.
El mejor de la saga hasta ahora, disfruté mucho esta lectura.
Displaying 1 - 30 of 74 reviews