What do you think?
Rate this book
Love and Will
The heart of the dilemma of modern man is our failure to understand the real meanings of love and will, their sources and their interrelations. In bringing fresh insight and interpretation to these concepts, May shows how we can attain a deeper consciousness.
352 pages, Paperback
First published January 1, 1969
286 people are currently reading
6787 people want to read
About the author
Rollo May
86 books840 followersRollo May (April 21, 1909 – October 22, 1994) was an American existential psychologist. He authored the influential book Love and Will during 1969.
Although he is often associated with humanistic psychology, his philosophy was influenced strongly by existentialist philosophy. May was a close friend of the theologian Paul Tillich. His works include Love and Will and The Courage to Create, the latter title honoring Tillich's The Courage to Be.
Biography
May was born in Ada, Ohio in 1909. He experienced a difficult childhood, with his parents divorcing and his sister becoming schizophrenic. His educational career took him to Michigan State College majoring in English and Oberlin College for a bachelor's degree, teaching for a time in Greece, to Union Theological Seminary for a BD during 1938, and finally to Teachers College, Columbia University for a PhD in clinical psychology during 1949. May was a founder and faculty member of Saybrook Graduate School and Research Center in San Francisco.[1]
He spent the final years of his life in Tiburon on San Francisco Bay, where he died in October 1994.
Accomplishments
May was influenced by American humanism, and interested in reconciling existential psychology with other philosophies, especially Freud's.
May considered Otto Rank (1884-1939) to be the most important precursor of existential therapy. Shortly before his death, May wrote the foreword to Robert Kramer's edited collection of Rank’s American lectures. “I have long considered Otto Rank to be the great unacknowledged genius in Freud’s circle,” wrote May (Rank, 1996, p. xi).
May used some traditional existential terms in a slightly different fashion than others, and he invented new words for traditional existentialist concepts. Destiny, for example, could be "thrownness" combined with "fallenness" — the part of our lives that is determined for us, for the purpose of creating our lives. He also used the word "courage" to signify resisting anxiety.
He defined certain "stages" of development:
Innocence – the pre-egoic, pre-self-conscious stage of the infant.
An innocent is only doing what he or she must do. However, an innocent does have a degree of will in the sense of a drive to fulfill needs.
Rebellion – the rebellious person wants freedom, but does not yet have a good understanding of the responsibility that goes with it.
Decision – The person is in a transition stage in their life such that they need to be more independent from their parents and settle into the "ordinary stage". In this stage they must decide what to do with their life, and fulfilling rebellious needs from the rebellious stage.
Ordinary – the normal adult ego learned responsibility, but finds it too demanding, and so seeks refuge in conformity and traditional values.
Creative – the authentic adult, the existential stage, self-actualizing and transcending simple egocentrism.
These are not "stages" in the traditional sense. A child may certainly be innocent, ordinary or creative at times; an adult may be rebellious. The only association with certain ages is in terms of importance: rebelliousness is more important for a two year old or a teenager.
May perceived the sexual mores of the 1960s and 1970s, as well as commercialization of sex and pornography, as having influenced society such that people believed that love and sex are no longer associated directly. According to May, emotion has become separated from reason, making it acceptable socially to seek sexual relationships and avoid the natural drive to relate to another person and create new life. May believed that sexual freedom can cause modern society to neglect more important psychological developments. May suggests that the only way to remedy the cynical ideas that characterize our times is to rediscover the importance of caring for another, which May describes as the opposite of apathy.
His first book, The Meaning of Anxiety, was based on his d
Although he is often associated with humanistic psychology, his philosophy was influenced strongly by existentialist philosophy. May was a close friend of the theologian Paul Tillich. His works include Love and Will and The Courage to Create, the latter title honoring Tillich's The Courage to Be.
Biography
May was born in Ada, Ohio in 1909. He experienced a difficult childhood, with his parents divorcing and his sister becoming schizophrenic. His educational career took him to Michigan State College majoring in English and Oberlin College for a bachelor's degree, teaching for a time in Greece, to Union Theological Seminary for a BD during 1938, and finally to Teachers College, Columbia University for a PhD in clinical psychology during 1949. May was a founder and faculty member of Saybrook Graduate School and Research Center in San Francisco.[1]
He spent the final years of his life in Tiburon on San Francisco Bay, where he died in October 1994.
Accomplishments
May was influenced by American humanism, and interested in reconciling existential psychology with other philosophies, especially Freud's.
May considered Otto Rank (1884-1939) to be the most important precursor of existential therapy. Shortly before his death, May wrote the foreword to Robert Kramer's edited collection of Rank’s American lectures. “I have long considered Otto Rank to be the great unacknowledged genius in Freud’s circle,” wrote May (Rank, 1996, p. xi).
May used some traditional existential terms in a slightly different fashion than others, and he invented new words for traditional existentialist concepts. Destiny, for example, could be "thrownness" combined with "fallenness" — the part of our lives that is determined for us, for the purpose of creating our lives. He also used the word "courage" to signify resisting anxiety.
He defined certain "stages" of development:
Innocence – the pre-egoic, pre-self-conscious stage of the infant.
An innocent is only doing what he or she must do. However, an innocent does have a degree of will in the sense of a drive to fulfill needs.
Rebellion – the rebellious person wants freedom, but does not yet have a good understanding of the responsibility that goes with it.
Decision – The person is in a transition stage in their life such that they need to be more independent from their parents and settle into the "ordinary stage". In this stage they must decide what to do with their life, and fulfilling rebellious needs from the rebellious stage.
Ordinary – the normal adult ego learned responsibility, but finds it too demanding, and so seeks refuge in conformity and traditional values.
Creative – the authentic adult, the existential stage, self-actualizing and transcending simple egocentrism.
These are not "stages" in the traditional sense. A child may certainly be innocent, ordinary or creative at times; an adult may be rebellious. The only association with certain ages is in terms of importance: rebelliousness is more important for a two year old or a teenager.
May perceived the sexual mores of the 1960s and 1970s, as well as commercialization of sex and pornography, as having influenced society such that people believed that love and sex are no longer associated directly. According to May, emotion has become separated from reason, making it acceptable socially to seek sexual relationships and avoid the natural drive to relate to another person and create new life. May believed that sexual freedom can cause modern society to neglect more important psychological developments. May suggests that the only way to remedy the cynical ideas that characterize our times is to rediscover the importance of caring for another, which May describes as the opposite of apathy.
His first book, The Meaning of Anxiety, was based on his d
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 120 reviews
July 6, 2011
My father used to tell a story about growing obsessed with an author as a young man. The name of the author escapes me, but imagine some early-70s Cormac McCarthy: a gifted craftsman of language whose oeuvre spoke so specifically to his admirers that he could do no wrong. My father, living in LA at the time, discovered that this author did not live so far away.
I can't be sure of the mechanics of stalking in the pre-Google era, but somehow the man's address was acquired. My father broke into his estate, hopping a wall into the man's garden, only to find him there at work pruning. The author looked at my father.
“I've come to talk to you about your work,” my father explained.
The author didn't even blink. He stood up.
“Well, what do you want to know?”
My father opened his mouth, and then closed it again. He realized he hadn't the faintest idea what to ask.
He had grown so intimate with the work divorced from its author, and then so obsessed with discovering that author's secrets, that he hadn't once considered what it would mean to actually speak with the man. So, without saying anything, he turned around, and left the man's garden. He swore he would return once he had formulated the right question. But he never did.
I don't have this problem. If I sneaked into Rollo May's garden (to all the Freudians out there, please, allow me the luxury of literalism here), I would ask him one question:
“What did you intend by this book?”
By which I mean, what did you hope to accomplish?
If he merely wished to clarify a few things regarding the dominant theories of psychotherapy in the wake of Sigmund Freud, then I would say, hooray. Mission accomplished. But I would accuse him of a lack of ambition.
If, instead, his intention was to present a comprehensive theory of the modern psyche, in the wake of Sigmund Freud, documenting and exploring the characteristics and idiosyncrasies of the modern neurosis, then I would say that he failed.
Not, mind you, because he is insufficiently clever, or insufficiently details his theory. Far from it. The truth is that Mr. May is so damn clever, and has such a deep understanding of how the human mind operates, that I almost asked nothing more of him. On the basis of a reliable recommendation and Mr. May's cleverness, I was convinced for at least the first 150 pages that I would be giving out 5 stars – a rating which decayed linearly as the book progressed to its eventual heat death.
Mr. May's probing insight into the human condition also makes him eminently quotable. And I have not since literary analysis in college concluded a book with so many sticky-tags and annotations as now adorn the leaves of Love and Will. But I guess, ultimately, I have to complain: isn't psychotherapy still a clinical enterprise?
If embracing sexual promiscuity as an ersatz freedom leads to a neglect of the Eros element in human relationship and experience, and ultimately an existential emptiness (which I believe to be true!), then where and how have you seen this to be true clinically? More importantly, where and how has knowledge of the etiology led to regeneration of the patient? Or at least where and how were the etiologies indicated? These are critical details which suffuse Freud's work, but which are startlingly sparse in May's.
Because of this, it is very difficult to see Love and Will as an independent pyschoanalytic theory on its own merits. It begins to feel more like a seamster has strung together some elements of Freud, a dash of Aristotle and (most questionably) Plato's views on sex, and then patched them up with some admittedly powerful, and very relevant insights of his own. All fine and well – now where do we go from here?
I guess the truth, is, though, that I don't think either of the motivations I have suggested were actually May's intentions. He wasn't trying to make a Rollo May reader, and he wasn't trying to make a Rollo May textbook. I think he was trying to write a book that would help the reader to understand himself and, thus, evolve as a human being. He was trying to write a self-help book in the mold of Thoreau's Walden.
But if it is true for the introspective man that the neglected element in his personal psychoanalytic conception of his selfhood is the aspect of intentionality, which links his will to the external world (which I believe to be true!), then what am I to do with this knowledge? Where and how has May seen this to be true clinically? Where and how were its etiologies indicated?
Maybe I'm being unfair here. Maybe I'll be told that it's silly that I've asked for explicit application in a book of psychoanalytic theory – that I am criticizing the book based upon my own preconceptions about what it had to offer me. And I'll tell you, you're right. I'm only criticizing the book based upon my own preconceptions about what it had to offer me.
I keep thinking back to On Solitude, a mostly ignored book on personal psychotherapy and philosophy written by John Cowper Powys, a rare copy of which I had to hunt down on Abebooks on the recommendation of some Goodreaders. On Solitude has a very similar vision of intentionality. Powys, in much the same way as May, identifies the breakdown of the will in the moment in which the individual reaches out to interact with the external world.
Compared to Love and Will, On Solitude is extremely weak and critical theory, and even weaker on aha! moments that make you jump up out of your seat. But On Solitude teaches so extensively about how the man can behave to heal that rift (part of the answer being right there in the title), that I find my mind wandering to it again and again. Love and Will didn't give me that. Love and Will gave me a full journal page of insightful quotes about what is wrong with modern man, and little to do with those quotes except cite them on my facebook page.
I can't be sure of the mechanics of stalking in the pre-Google era, but somehow the man's address was acquired. My father broke into his estate, hopping a wall into the man's garden, only to find him there at work pruning. The author looked at my father.
“I've come to talk to you about your work,” my father explained.
The author didn't even blink. He stood up.
“Well, what do you want to know?”
My father opened his mouth, and then closed it again. He realized he hadn't the faintest idea what to ask.
He had grown so intimate with the work divorced from its author, and then so obsessed with discovering that author's secrets, that he hadn't once considered what it would mean to actually speak with the man. So, without saying anything, he turned around, and left the man's garden. He swore he would return once he had formulated the right question. But he never did.
I don't have this problem. If I sneaked into Rollo May's garden (to all the Freudians out there, please, allow me the luxury of literalism here), I would ask him one question:
“What did you intend by this book?”
By which I mean, what did you hope to accomplish?
If he merely wished to clarify a few things regarding the dominant theories of psychotherapy in the wake of Sigmund Freud, then I would say, hooray. Mission accomplished. But I would accuse him of a lack of ambition.
If, instead, his intention was to present a comprehensive theory of the modern psyche, in the wake of Sigmund Freud, documenting and exploring the characteristics and idiosyncrasies of the modern neurosis, then I would say that he failed.
Not, mind you, because he is insufficiently clever, or insufficiently details his theory. Far from it. The truth is that Mr. May is so damn clever, and has such a deep understanding of how the human mind operates, that I almost asked nothing more of him. On the basis of a reliable recommendation and Mr. May's cleverness, I was convinced for at least the first 150 pages that I would be giving out 5 stars – a rating which decayed linearly as the book progressed to its eventual heat death.
Mr. May's probing insight into the human condition also makes him eminently quotable. And I have not since literary analysis in college concluded a book with so many sticky-tags and annotations as now adorn the leaves of Love and Will. But I guess, ultimately, I have to complain: isn't psychotherapy still a clinical enterprise?
If embracing sexual promiscuity as an ersatz freedom leads to a neglect of the Eros element in human relationship and experience, and ultimately an existential emptiness (which I believe to be true!), then where and how have you seen this to be true clinically? More importantly, where and how has knowledge of the etiology led to regeneration of the patient? Or at least where and how were the etiologies indicated? These are critical details which suffuse Freud's work, but which are startlingly sparse in May's.
Because of this, it is very difficult to see Love and Will as an independent pyschoanalytic theory on its own merits. It begins to feel more like a seamster has strung together some elements of Freud, a dash of Aristotle and (most questionably) Plato's views on sex, and then patched them up with some admittedly powerful, and very relevant insights of his own. All fine and well – now where do we go from here?
I guess the truth, is, though, that I don't think either of the motivations I have suggested were actually May's intentions. He wasn't trying to make a Rollo May reader, and he wasn't trying to make a Rollo May textbook. I think he was trying to write a book that would help the reader to understand himself and, thus, evolve as a human being. He was trying to write a self-help book in the mold of Thoreau's Walden.
But if it is true for the introspective man that the neglected element in his personal psychoanalytic conception of his selfhood is the aspect of intentionality, which links his will to the external world (which I believe to be true!), then what am I to do with this knowledge? Where and how has May seen this to be true clinically? Where and how were its etiologies indicated?
Maybe I'm being unfair here. Maybe I'll be told that it's silly that I've asked for explicit application in a book of psychoanalytic theory – that I am criticizing the book based upon my own preconceptions about what it had to offer me. And I'll tell you, you're right. I'm only criticizing the book based upon my own preconceptions about what it had to offer me.
I keep thinking back to On Solitude, a mostly ignored book on personal psychotherapy and philosophy written by John Cowper Powys, a rare copy of which I had to hunt down on Abebooks on the recommendation of some Goodreaders. On Solitude has a very similar vision of intentionality. Powys, in much the same way as May, identifies the breakdown of the will in the moment in which the individual reaches out to interact with the external world.
Compared to Love and Will, On Solitude is extremely weak and critical theory, and even weaker on aha! moments that make you jump up out of your seat. But On Solitude teaches so extensively about how the man can behave to heal that rift (part of the answer being right there in the title), that I find my mind wandering to it again and again. Love and Will didn't give me that. Love and Will gave me a full journal page of insightful quotes about what is wrong with modern man, and little to do with those quotes except cite them on my facebook page.
July 10, 2015
Not my favorite existential psychologist, but Rollo May includes some stellar quotes in Love and Will about sex, ardor, and what it means to truly care about someone or something. I felt that the first two-thirds of the book drifted off into history (e.g. the Victorian era and its implications, Plato's philosophy) and the foundations of psychology (e.g. the Daimonic, lots and lots of Freud) without offering new or relevant ideas. While May does a great job of discussing the strengths and weaknesses of Freud's contributions to psychology, he did not give many applicable insights into contemporary culture or human behavior in general, which disappointed me because of the prevalence of concepts such as love and will.
However, the last third of this book provides many striking and memorable quotes about the intersectionalities of love and will. While I recommend reading more of Yalom's or Rogers' writing, May still provides valuable commentary within an existential lens. I will end this review with some of his most stellar passages:
"Love and will are both forms of communion of consciousness. Both are also affects - ways of affecting others and our world. This play on words is not accidental: for affect, meaning affection or emotion, is the same word as that for affecting change. An affect or affection is also the way of making, doing, forming something. Both love and will are ways of creating consciousness in others. To be sure, each may be abused: love may be used as a way of clinging, and will as a way of manipulating others in order to enforce a compliance. But the abuse of an affect should not be the basis for its definition. The lack of both love and will ends up in separation, putting a distance between us and the other person; and in the long run, this leads to apathy."
"But eros cannot live without philia, brotherly love and friendship. The tension of continuous attraction and continuous passion would be unbearable if it lasted forever. Philia is the relaxation in the presence of the beloved which accepts the other's being as being; it is simply liking to be with the other, liking to rest with the other, liking the rhythm of the walk, the voice, the whole being of the other. Philia does not require that we do anything for the beloved except accept him, be with him and enjoy him. It is friendship in the simplest, most direct terms.
This is why Paul Tillich makes so much of acceptance, and the ability - curious loss for modern man that this will sound strange - to accept acceptance. We are the independent men who, often taking our powers too seriously, continuously act and react, unaware that much of value in life comes only if we don't press, comes in quietly when it is not pushed or required, comes not from a drive from behind or an attraction from in front, but emerges silently from simply being together."
"We love and will the world as an immediate, spontaneous totality. We will the world, create it by our decision, our fiat, our choice; and we love it, give it affect, energy, power to love and change us as we mold and change it. This is what it meanas to be fully related to one's world. I do not imply that the world does not exist before we love or will it one can answer that question only on the basis of his assumptions, and, being a mid-westerner with inbred realism, I would assume that it does exist. But it has no reality, no relation to me, as I have no effect upon it; I move as in a dream, vaguely and without viable contact.
For in every act of love and will - and in the long run they are both present in every genuine act - we mold ourselves and our world simultaneously. This is what it means to embrace the future."
However, the last third of this book provides many striking and memorable quotes about the intersectionalities of love and will. While I recommend reading more of Yalom's or Rogers' writing, May still provides valuable commentary within an existential lens. I will end this review with some of his most stellar passages:
"Love and will are both forms of communion of consciousness. Both are also affects - ways of affecting others and our world. This play on words is not accidental: for affect, meaning affection or emotion, is the same word as that for affecting change. An affect or affection is also the way of making, doing, forming something. Both love and will are ways of creating consciousness in others. To be sure, each may be abused: love may be used as a way of clinging, and will as a way of manipulating others in order to enforce a compliance. But the abuse of an affect should not be the basis for its definition. The lack of both love and will ends up in separation, putting a distance between us and the other person; and in the long run, this leads to apathy."
"But eros cannot live without philia, brotherly love and friendship. The tension of continuous attraction and continuous passion would be unbearable if it lasted forever. Philia is the relaxation in the presence of the beloved which accepts the other's being as being; it is simply liking to be with the other, liking to rest with the other, liking the rhythm of the walk, the voice, the whole being of the other. Philia does not require that we do anything for the beloved except accept him, be with him and enjoy him. It is friendship in the simplest, most direct terms.
This is why Paul Tillich makes so much of acceptance, and the ability - curious loss for modern man that this will sound strange - to accept acceptance. We are the independent men who, often taking our powers too seriously, continuously act and react, unaware that much of value in life comes only if we don't press, comes in quietly when it is not pushed or required, comes not from a drive from behind or an attraction from in front, but emerges silently from simply being together."
"We love and will the world as an immediate, spontaneous totality. We will the world, create it by our decision, our fiat, our choice; and we love it, give it affect, energy, power to love and change us as we mold and change it. This is what it meanas to be fully related to one's world. I do not imply that the world does not exist before we love or will it one can answer that question only on the basis of his assumptions, and, being a mid-westerner with inbred realism, I would assume that it does exist. But it has no reality, no relation to me, as I have no effect upon it; I move as in a dream, vaguely and without viable contact.
For in every act of love and will - and in the long run they are both present in every genuine act - we mold ourselves and our world simultaneously. This is what it means to embrace the future."
December 1, 2019
رولو می، در این کتاب در مورد دلیل یخ زدگی و بی شوقی و بی ارادگی انسان امروزی نوشته. این که چه شد که انسان امروزی، نسبت به هر چیزی، خالی از شور انسانی شد و رفتاری ماشین وار و تکراری گرفت. چه شد که فردیت خودش رو از دست داد و تبدیل به یک قالب تکراری از مجموعه رفتارها و برخوردهای بی خطر، پذیرفته شده و تصنعی شد. چی شد که بشری که قرن ها بدون نیاز به انواع کلاس های موفقیت، آموزش روابط با جنس مخالف، انواع دوره های سکسوتراپی و ... موفق، عاشق و پر شور و سازنده زندگی می کرد، در این زمانه که عصر اطلاعات و ارتباطات هست و حتی هیچ نوع حیا و مخفی کاری در خصوصی ترین وجوه زندگی انسانی نیست، اینقدر بی اشتیاقه و به قول می، جمله مکرری که در روابط زناشویی شنیده می شه اینه که «رابطه داشتیم ولی چیزی حس نکردم». مسخره است، اجداد ما، قرن ها بدون مشکل داشتند زندگی و ازدواج و تولید مثل و جنگ و اختراع و ... می کردند. بی هیچ مشکل و کلاس و کتاب و دوره آموزشی! اونم وقتی که صحبت کردن در مورد خیلی از مسائل در زمان قدیم تابو بوده!
چی شد که عشق برای بشر امروزی تنها جنبه جنسی گرفت و به این شکل خالی از تعهد و زیبایی و ارضاکنندگی روح شد. عشق سطحی شد و دیگر راهی برای درد ابدی تنهایی بشری نبود، دیگه نقطه ای برای یکی شدن انسانی با انسان دیگر نبود.
کتاب شاید راه حل شسته رفته و اتوکشیده ای ارائه نده (در واقع اگر چنین کنه، خودش و حرف خودش رو نقض کرده!) اما مشکل رو تشریح می کنه و راه و مسیر حرکت رو تا حدودی مشخص کرده و به نظر من، حداقل در این مشکل (بی شوقی، بی ارادگی و ...) دانستن مشکل و چرایی اش، خود به نوعی راه حلش هم هست.
کتاب در مورد آمریکای پنجاه شصت سال پیش نوشته شده (هرچند در این مورد به نظرم هنوز هم وضع آمریکا هم درست نشده) ولی برای ایران امروز و فردا مفیده، چون ما ایرانی ها، عادت داریم چشم و گوش بسته، هر کاری غربی ها کردن رو کورکورانه، بدون بررسی کردن اینکه واقعا درسته یا غلط دنبال کنیم و معمولا وقتی اونها می فهمند چیزی اشتباهه ما داریم با ذوق از اشتباه سابق اونها، به عنوان زندگی مدرن و علمی و چه و چه استقبال می کنیم! در این مورد هم جامعه امروز ما، به خاطر پیروی بی مطالعه و منطق از سبک زندگی غربی، داره دچار بحرانی در عشق، اراده و شوق زیستن می شه که ۵۰ - ۶۰ سال پیش دامن آمریکا رو گرفته.
در نهایت اگر دچار بی آرزویی، بی انگیزگی و سردی و بی تفاوتی شدین، اگر توان اراده کردن دارین ولی دلیلی براش ندارین، اگر شوقی برای زیستن ندارید، این کتاب رو بخونید، در بدترین حالت، حتی اگر مشکلتون حل نشد، حداقل می فهمید چی شد که اینطوری شدید!
چی شد که عشق برای بشر امروزی تنها جنبه جنسی گرفت و به این شکل خالی از تعهد و زیبایی و ارضاکنندگی روح شد. عشق سطحی شد و دیگر راهی برای درد ابدی تنهایی بشری نبود، دیگه نقطه ای برای یکی شدن انسانی با انسان دیگر نبود.
کتاب شاید راه حل شسته رفته و اتوکشیده ای ارائه نده (در واقع اگر چنین کنه، خودش و حرف خودش رو نقض کرده!) اما مشکل رو تشریح می کنه و راه و مسیر حرکت رو تا حدودی مشخص کرده و به نظر من، حداقل در این مشکل (بی شوقی، بی ارادگی و ...) دانستن مشکل و چرایی اش، خود به نوعی راه حلش هم هست.
کتاب در مورد آمریکای پنجاه شصت سال پیش نوشته شده (هرچند در این مورد به نظرم هنوز هم وضع آمریکا هم درست نشده) ولی برای ایران امروز و فردا مفیده، چون ما ایرانی ها، عادت داریم چشم و گوش بسته، هر کاری غربی ها کردن رو کورکورانه، بدون بررسی کردن اینکه واقعا درسته یا غلط دنبال کنیم و معمولا وقتی اونها می فهمند چیزی اشتباهه ما داریم با ذوق از اشتباه سابق اونها، به عنوان زندگی مدرن و علمی و چه و چه استقبال می کنیم! در این مورد هم جامعه امروز ما، به خاطر پیروی بی مطالعه و منطق از سبک زندگی غربی، داره دچار بحرانی در عشق، اراده و شوق زیستن می شه که ۵۰ - ۶۰ سال پیش دامن آمریکا رو گرفته.
در نهایت اگر دچار بی آرزویی، بی انگیزگی و سردی و بی تفاوتی شدین، اگر توان اراده کردن دارین ولی دلیلی براش ندارین، اگر شوقی برای زیستن ندارید، این کتاب رو بخونید، در بدترین حالت، حتی اگر مشکلتون حل نشد، حداقل می فهمید چی شد که اینطوری شدید!
December 24, 2013
In 1971 I dropped out of college and returned home to await prosecution for draft resistance. The return was not all bad. I had felt uncomfortable at Grinnell, initially insecure because of my presumably exceptional virginity and general immaturity (I really was a late bloomer, physically--hadn't yet even shaved), torn between study and political work and social desires. Going home was comfortable, a chance to spend time with old friends.
One of them, the oldest friend going back to Junior High, Hank, held a party at the apartment he shared with Brian in DesPlaines. I went, but felt bored, or just boring, so sought a book and came upon Love and Will. I'd heard of, but not read, May. I had long been interested in existentialism, thinking the existentialists to at least be honest, and he was one of them, so that was a plus. Also, thinking myself pretty messed up, the idea of studying psychology was attractive. I had just gotten a job as a research associate and test administrator at a local psychiatric hospital, a job beyond my competence, so studying it seemed an objectively practical thing to do.
At the time of reading the book was somewhat disappointing. May wasn't declarative enough, I thought, but then I was so ignorant that perhaps he was addressing issues in the field that I didn't yet recognize. My concern was with values. I liked all the stuff about love of course, but being pretty loveless myself, I was very concerned that I just wanted what I couldn't have and kept on getting love confused with sexual attraction, a pretty unfair and often unloving game I'd observed. I wanted principles, moral principles, something that would stand up to critical analysis as more than matters of prudence, convenience or personal taste. May helped clarify some important distinctions, distinctions between sex and love and caring, but he didn't offer a grounding from which to build a considered life.
I now believe Love and Will had more of an effect than I had appreciated at the time. Later, back in college, a very committed scholar now, much more knowledgeable about psychology and a lot of other things, I read his co-edited Existence with great appreciation. Then, graduating with a religion degree, but wanting to study depth psychology, I went on to his seminary, UTS in New York, where, sedulously studying philosophy for the thesis, I finally found such ground as an existentialist can in the technique of the transcendental deduction.
One of them, the oldest friend going back to Junior High, Hank, held a party at the apartment he shared with Brian in DesPlaines. I went, but felt bored, or just boring, so sought a book and came upon Love and Will. I'd heard of, but not read, May. I had long been interested in existentialism, thinking the existentialists to at least be honest, and he was one of them, so that was a plus. Also, thinking myself pretty messed up, the idea of studying psychology was attractive. I had just gotten a job as a research associate and test administrator at a local psychiatric hospital, a job beyond my competence, so studying it seemed an objectively practical thing to do.
At the time of reading the book was somewhat disappointing. May wasn't declarative enough, I thought, but then I was so ignorant that perhaps he was addressing issues in the field that I didn't yet recognize. My concern was with values. I liked all the stuff about love of course, but being pretty loveless myself, I was very concerned that I just wanted what I couldn't have and kept on getting love confused with sexual attraction, a pretty unfair and often unloving game I'd observed. I wanted principles, moral principles, something that would stand up to critical analysis as more than matters of prudence, convenience or personal taste. May helped clarify some important distinctions, distinctions between sex and love and caring, but he didn't offer a grounding from which to build a considered life.
I now believe Love and Will had more of an effect than I had appreciated at the time. Later, back in college, a very committed scholar now, much more knowledgeable about psychology and a lot of other things, I read his co-edited Existence with great appreciation. Then, graduating with a religion degree, but wanting to study depth psychology, I went on to his seminary, UTS in New York, where, sedulously studying philosophy for the thesis, I finally found such ground as an existentialist can in the technique of the transcendental deduction.
August 20, 2025
در پس هر تجربه عاشقانهای، همیشه یک پرسش پنهان و بنیادین نهفته است: چه چیزی ما را به سوی عشق میکشاند و چرا اغلب شکست میخوریم؟ رولو می در کتاب «عشق و اراده» به این پرسشهای پیچیده پاسخ میدهد و نشان میدهد که عشق و اراده نه فقط مفاهیم عاطفی یا روانشناسانه، بلکه ستونهای بنیادین تجربه انسانی هستند. او با دقتی بینظیر و نگاهی فلسفی و روانشناسانه، قلب معمای بشر را بررسی میکند و در هم تنیدگی عشق و اراده را آشکار میسازد. از دید می، شکست انسان در درک و تجربه درست عشق، ریشه در عدم آگاهی از این دو نیروی حیاتی دارد و فهم آنها میتواند مسیر رسیدن به یک زندگی معنادار را هموار سازد.
می با ایجاد بینشی نو، عشق را تنها به معنای احساس و هیجان رمانتیک محدود نمیکند، بلکه آن را به یک فرایند فعال، آگاهانه و مسئولانه تبدیل میکند. او نشان میدهد که عشق واقعی مستلزم ارادهای هوشمندانه است؛ ارادهای که توانایی انتخاب، تعهد و مسئولیتپذیری را به همراه دارد. عشق بدون اراده، بنا بر تحلیل می، به سرعت به یک تجربه گذرا و سطحی بدل میشود، همانطور که در روابط امروزی که با سرعت و سطحینگری عجین شدهاند، بهوفور دیده میشود. او بر این نکته تأکید میکند که عشق، تجربهای عمیق و پیچیده است و درک آن نیازمند تمرکز، خودآگاهی و رشد شخصی است.
یکی از جذابترین بخشهای کتاب بررسی جنبههای حس جنسی و تمایلات انسانی است. می با شجاعت به مسائلی میپردازد که اغلب در روانشناسی و ادبیات مورد اجتناب قرار میگیرند: تنش میان میل جنسی و عشق، چالشهای صمیمیت واقعی و خطرات وابستگی عاطفی نابجا. او نشان میدهد که انسانهای معاصر، در جهانی که همه نیازهای مادی و جسمانیشان به راحتی برآورده میشود، بیش از پیش در معرض سطحینگری و فقدان معنا قرار دارند و در نتیجه تجربههای عاطفی و جنسیشان اغلب ناپایدار و ناکافی است. می بر این باور است که تنها با پذیرش مسئولیت فردی، توانایی اراده و انتخاب صحیح در عشق ممکن میشود و این امر مسیر رسیدن به یک حیات با معنی را هموار میکند.
رویکرد می به روانشناسی اگزیستانسیال، نقطه قوت اصلی کتاب است. او عشق و اراده را در بستر بزرگتری از معنا و هدف زندگی بررسی میکند و نشان میدهد که هر تصمیم و انتخاب انسانی، حتی در سطح عاطفی و جنسی، بازتابی از تلاش برای یافتن معنا و تحقق خود است. از دید می، عشق و اراده به انسان امکان میدهد که نه تنها در روابط شخصی موفق باشد، بلکه زندگیای هدفمند و منسجم بسازد. او با تحلیلهای دقیق، تجربههای عاطفی روزمره را به مفاهیم فلسفی و روانشناسانه پیوند میدهد و به خواننده کمک میکند تا از هر تجربه عاشقانه و هر چالش عاطفی، درسی برای رشد فردی و شناخت بهتر خود بیاموزد.
یکی دیگر از ویژگیهای برجسته کتاب، توانایی می در ترکیب روانشناسی، فلسفه، ادبیات و هنر است. او نه تنها به تحلیل علمی و روانشناسانه عشق و اراده میپردازد، بلکه این مفاهیم را در قالب مثالهای ملموس و تحلیلهای فرهنگی و ادبی بررسی میکند. این سبک باعث میشود که خواننده نه تنها با نظریهها و مفاهیم پیچیده روانشناسی آشنا شود، بلکه بتواند آنها را در زندگی واقعی خود به کار گیرد. این ویژگی کتاب، آن را برای خوانندهای معاصر، حتی پنجاه سال پس از انتشار، همچنان جذاب و کاربردی نگه داشته است.
می در کتاب خود، عشق رمانتیک و صمیمیت را به عنوان دو جنبه مکمل تجربه انسانی معرفی میکند. او نشان میدهد که عشق بدون صمیمیت، خالی و بیمعناست، و صمیمیت بدون عشق، سرد و ناکافی. انسان معاصر، اغلب در این توازن دشوار گرفتار میشود: در جستجوی هیجان و شور لحظهای، از صمیمیت واقعی و تعهد غافل میشود. می با تحلیل دقیق روانشناسانه و فلسفی خود، به خواننده میآموزد که چگونه میتوان عشق را با اراده و آگاهی تلفیق کرد تا تجربهای عمیق و پایدار خلق شود.
کتاب همچنین به بررسی تعارض میان استقلال و وابستگی در روابط انسانی میپردازد. می نشان میدهد که اراده، ابزاری برای حفظ تعادل میان خودمختاری و تعلق است و بدون آن، روابط انسانی به سطحیترین شکل خود تقلیل مییابد. او معتقد است که عشق واقعی نه وابستگی کور، بلکه انتخاب آگاهانه است؛ انتخابی که بر پایه احترام، تعهد و مسئولیت متقابل شکل میگیرد. این بینش، کتاب را از بسیاری از آثار روانشناسانه مشابه متمایز میکند، زیرا بر اهمیت اراده و انتخاب آگاهانه در تجربه انسانی تأکید دارد، نه صرفاً بر احساسات و هیجانات گذرا.
رویکرد رولو می به مفاهیم عشق و اراده، در عین علمی و فلسفی بودن، کاملاً انسانی و ملموس است. او با استفاده از زبان روان، مثالهای روزمره و تحلیلهای فرهنگی، کتابی خلق کرده است که هم آموزنده است و هم عاطفی؛ کتابی که میتواند به خواننده کمک کند تا نه تنها عشق و روابطش را بهتر درک کند، بلکه در مسیر رشد شخصی و معنابخشی به زندگی خود نیز پیش برود. این اثر، شاهکاری است در تلفیق روانشناسی اگزیستانسیال با تحلیلهای عملی و انسانی و همچنان یکی از مراجع اصلی در زمینه عشق، اراده و معنای زندگی به شمار میرود.
در نهایت، «عشق و اراده» کتابی است که فراتر از یک اثر روانشناسانه یا فلسفی معمولی عمل میکند. این کتاب، راهنمایی جامع برای هر انسانی است که میخواهد عشق را به معنای واقعی تجربه کند، ارادهای قدرتمند برای انتخاب و تعهد در زندگی خود داشته باشد و در مسیر رشد شخصی و انسانی قدم بردارد. رولو می با این اثر، نشان میدهد که عشق و اراده نه تنها ابزارهایی برای روابط انسانی، بلکه ستونهای اصلی یک زندگی معنادار و غنی هستند؛ زندگیای که در آن انسان میتواند با آگاهی، مسئولیت و عمق، به معنای واقعی کلمه، زندگی کند.
می با ایجاد بینشی نو، عشق را تنها به معنای احساس و هیجان رمانتیک محدود نمیکند، بلکه آن را به یک فرایند فعال، آگاهانه و مسئولانه تبدیل میکند. او نشان میدهد که عشق واقعی مستلزم ارادهای هوشمندانه است؛ ارادهای که توانایی انتخاب، تعهد و مسئولیتپذیری را به همراه دارد. عشق بدون اراده، بنا بر تحلیل می، به سرعت به یک تجربه گذرا و سطحی بدل میشود، همانطور که در روابط امروزی که با سرعت و سطحینگری عجین شدهاند، بهوفور دیده میشود. او بر این نکته تأکید میکند که عشق، تجربهای عمیق و پیچیده است و درک آن نیازمند تمرکز، خودآگاهی و رشد شخصی است.
یکی از جذابترین بخشهای کتاب بررسی جنبههای حس جنسی و تمایلات انسانی است. می با شجاعت به مسائلی میپردازد که اغلب در روانشناسی و ادبیات مورد اجتناب قرار میگیرند: تنش میان میل جنسی و عشق، چالشهای صمیمیت واقعی و خطرات وابستگی عاطفی نابجا. او نشان میدهد که انسانهای معاصر، در جهانی که همه نیازهای مادی و جسمانیشان به راحتی برآورده میشود، بیش از پیش در معرض سطحینگری و فقدان معنا قرار دارند و در نتیجه تجربههای عاطفی و جنسیشان اغلب ناپایدار و ناکافی است. می بر این باور است که تنها با پذیرش مسئولیت فردی، توانایی اراده و انتخاب صحیح در عشق ممکن میشود و این امر مسیر رسیدن به یک حیات با معنی را هموار میکند.
رویکرد می به روانشناسی اگزیستانسیال، نقطه قوت اصلی کتاب است. او عشق و اراده را در بستر بزرگتری از معنا و هدف زندگی بررسی میکند و نشان میدهد که هر تصمیم و انتخاب انسانی، حتی در سطح عاطفی و جنسی، بازتابی از تلاش برای یافتن معنا و تحقق خود است. از دید می، عشق و اراده به انسان امکان میدهد که نه تنها در روابط شخصی موفق باشد، بلکه زندگیای هدفمند و منسجم بسازد. او با تحلیلهای دقیق، تجربههای عاطفی روزمره را به مفاهیم فلسفی و روانشناسانه پیوند میدهد و به خواننده کمک میکند تا از هر تجربه عاشقانه و هر چالش عاطفی، درسی برای رشد فردی و شناخت بهتر خود بیاموزد.
یکی دیگر از ویژگیهای برجسته کتاب، توانایی می در ترکیب روانشناسی، فلسفه، ادبیات و هنر است. او نه تنها به تحلیل علمی و روانشناسانه عشق و اراده میپردازد، بلکه این مفاهیم را در قالب مثالهای ملموس و تحلیلهای فرهنگی و ادبی بررسی میکند. این سبک باعث میشود که خواننده نه تنها با نظریهها و مفاهیم پیچیده روانشناسی آشنا شود، بلکه بتواند آنها را در زندگی واقعی خود به کار گیرد. این ویژگی کتاب، آن را برای خوانندهای معاصر، حتی پنجاه سال پس از انتشار، همچنان جذاب و کاربردی نگه داشته است.
می در کتاب خود، عشق رمانتیک و صمیمیت را به عنوان دو جنبه مکمل تجربه انسانی معرفی میکند. او نشان میدهد که عشق بدون صمیمیت، خالی و بیمعناست، و صمیمیت بدون عشق، سرد و ناکافی. انسان معاصر، اغلب در این توازن دشوار گرفتار میشود: در جستجوی هیجان و شور لحظهای، از صمیمیت واقعی و تعهد غافل میشود. می با تحلیل دقیق روانشناسانه و فلسفی خود، به خواننده میآموزد که چگونه میتوان عشق را با اراده و آگاهی تلفیق کرد تا تجربهای عمیق و پایدار خلق شود.
کتاب همچنین به بررسی تعارض میان استقلال و وابستگی در روابط انسانی میپردازد. می نشان میدهد که اراده، ابزاری برای حفظ تعادل میان خودمختاری و تعلق است و بدون آن، روابط انسانی به سطحیترین شکل خود تقلیل مییابد. او معتقد است که عشق واقعی نه وابستگی کور، بلکه انتخاب آگاهانه است؛ انتخابی که بر پایه احترام، تعهد و مسئولیت متقابل شکل میگیرد. این بینش، کتاب را از بسیاری از آثار روانشناسانه مشابه متمایز میکند، زیرا بر اهمیت اراده و انتخاب آگاهانه در تجربه انسانی تأکید دارد، نه صرفاً بر احساسات و هیجانات گذرا.
رویکرد رولو می به مفاهیم عشق و اراده، در عین علمی و فلسفی بودن، کاملاً انسانی و ملموس است. او با استفاده از زبان روان، مثالهای روزمره و تحلیلهای فرهنگی، کتابی خلق کرده است که هم آموزنده است و هم عاطفی؛ کتابی که میتواند به خواننده کمک کند تا نه تنها عشق و روابطش را بهتر درک کند، بلکه در مسیر رشد شخصی و معنابخشی به زندگی خود نیز پیش برود. این اثر، شاهکاری است در تلفیق روانشناسی اگزیستانسیال با تحلیلهای عملی و انسانی و همچنان یکی از مراجع اصلی در زمینه عشق، اراده و معنای زندگی به شمار میرود.
در نهایت، «عشق و اراده» کتابی است که فراتر از یک اثر روانشناسانه یا فلسفی معمولی عمل میکند. این کتاب، راهنمایی جامع برای هر انسانی است که میخواهد عشق را به معنای واقعی تجربه کند، ارادهای قدرتمند برای انتخاب و تعهد در زندگی خود داشته باشد و در مسیر رشد شخصی و انسانی قدم بردارد. رولو می با این اثر، نشان میدهد که عشق و اراده نه تنها ابزارهایی برای روابط انسانی، بلکه ستونهای اصلی یک زندگی معنادار و غنی هستند؛ زندگیای که در آن انسان میتواند با آگاهی، مسئولیت و عمق، به معنای واقعی کلمه، زندگی کند.
August 12, 2020
کتاب عشق و اراده سه بحث اصلی دارد. اول اینکه ما خودانگیختی را فراموش کردهایم. دوم اینکه این نبود خودانگیختگی عشق را از بین برده است. سوم اینکه نبود خودانگیختگی قدرت اراده و خواستن را هم از ما گرفته است
1- خودانگیختگی را فراموش کردهایم
وجه مشخصهی انسان امروز، ملال، بیاشتیاقی، بیاعتنایی و خمودگی است. و همهی این گرفتاریها به این خاطر است که ارتباطمان با نیروی خودانگیختهی درونی قطع شده است. آن آتشی که باید در درونمان شعله میکشید و ما را به شور و هیجان میآورد خاموش شده است. رفتارهایمان ماشینی شده. رباتی شدهایم و مطابق الگوریتمی که جامعه یا هر عامل خارجی دیگری تعیین کرده انجام وظیفه میکنیم. نمونهی واضحش را در محیط کار میبینیم. تمام روزِ یک کارمند صرف زنجیرهای از وظایف ملالتبار و بیروح میشود که خود هیچ رغبتی به آنها ندارد. رغبت و رضایت درونی او اساساً مطرح نیست؛ آنچه اهمیت دارد تنها «بازده» کار است
تأسفبارتر اینکه ماشینیشدن در تمامی وجوه دیگر زندگی ما هم رخنه کرده است. حتی عشق و سکس، که قرار بود خودانگیختهترین فعالیتهای ما باشند، شکلی الگوریتمی به خود گرفتهاند. عاشق خود را ملزم میبیند که مجموعهای از تکنیکهای عشق بازی را از کتابچهی راهنما بیاموزد و الگوریتمی را که در کتاب آمده، مرحله به مرحله دنبال کند. انگار عاشق و معشوق ابزارهای بیاحساسی هستند در خدمت دستورالعملی که از بیرون برایشان تعیین شده. وقتی عشق اینقدر ماشینی شده، نگفته پیداست که چه بر سر باقی روابطمان آمده
بحران هویت. بحران هویت حاصل همین فقدان خودانگیختگی است. آنقدر از خودانگیختگی درونیمان بریدهایم که وقتی به درون خودمان نگاه می کنیم، تنها خلاء میبینیم. چیزی در درونمان نمییابیم که با آن هویت خود را تعریف کنیم. و این خیلی هولناک است. انسان مدرن برای گریز از این رنج، خود را به فراموشی و انکار میزند. میکوشد تا میتواند حرف هویت را به میان و حتی به ذهن نیاورد. اگرهم به ناچار گرفتارش شد، با خود زمزمه میکند که هویت ارزشی ندارد؛ باید شاد بود
2- نبود خودانگیختگی عشق را از میان برداشته
ناتوانی از صمیمیت: گریز از هویت، گریز از خودانگیختگی درونی، هزینههای هنگفتی به دنبال دارد؛ یکی ناتوانی در صمیمیت. صمیمیت یعنی پیوند دو نفر در درونیترین شکل وجودشان. صمیمیت بدون هویت ممکن نیست. از آن بدتر، هر تلاشی برای صمیمیت یادآور درد بیهویتی و نمک بر زخم است. صمیمیت ما را با همان چیزی رودررو می کند که از آن در گریزیم
این است که انسان مدرن نه تنها قادر به صمیمیت نیست، که دیگر خواهان آن هم نمی شود. زن و مردی که مدتها دوست هم و یار بستر هم بودهاند، تا یکی طلب اندکی صمیمیت میکند دیگری، آگاهانه یا ناآگاهانه، احساس خطر می کند و— گویی رابطهشان به مسیر اشتباهی افتاده باشد—پا از این رابطه بیرون میکشد
پناه بردن به سکس: اما میدانیم که میل به ارتباط نیازی درونی است و نمیتواند برای مدتی طولانی بیپاسخ بماند. این است که انسان مدرن که قید رابطهی صمیمانه را زده، میکوشد از طریق سکس، که به تعبیری اوج ارتباط دو انسان تلقی میشود، این کمبود را جبران کند. ولی این از سکس ساخته نیست. چرا؟ چو�� سکس در پی کاهش فشار و انگیزهی درونی است. لذت سکس را میتوان به لذت فرونشاندن آتش درون تشبیه کرد. این آب بر آتش ریختن البته در لحظه لذت بخش است، اما آن نوع لذت و گرما و سرزندگی که از شعله کشیدن آتش درون حاصل میشود را به دست نمیدهد. کاملاً برعکس، سکسِ صرف نوعی بیانگیزگی، بیعلاقگی، میل به خفتن و به تعبیر فروید غریزهی مرگ را به دنبال دارد
این است که در بلند مدت، سکس که قرار بود آفرینندهی شور زندگی باشد، مایهی کرختی و دلمردگی میشود. افزایش مراجعه کنندگانی که از بیمیلی
جنسی مینالند گواه آن است
اروس: در اینجا رولو می مفهوم اروس را پیش میکشد. اروس را میتوان در شکل سادهاش شور و شوق زیستن و درآمیختن با جهان دانست. اروس، برخلاف سکس، در پی افزایش تنش است؛ در پی شعله ورتر ساختن آتش درون است. سکس اگر بخواهد سرزندگی و اشتیاق بیاورد، بایستی به ارو�� آمیخته باشد. و اروس هم که شکلی از خودانگیختیست. پس تا انسان با خودانگیختگی آشتی نکند، محکوم است به دلمردگی. نه سکس، نه هیچ نیروی دیگری قادر نیست اشتیاق به زندگی را به او بازگرداند
3- نبود خودانگیختگی اراده را کشته
رولو می، برای توضیح این مطلب، اول دو مفهوم اراده و آرزو را توضیح میدهد. و بعد ارتباطشان را با خودانگیختگی نشان میدهد
اراده: بیارادگی ما دلایل تاریخی دارد. تعریف مدرن از انسان در تقابل با تعریف عصر ویکتوریایی شکل گرفته است. در آن دوره، اراده و مسئولیت بد تعریف شده بودند. اراده توانایی مقابله با آرزوها و خواستهای درونی خوانده میشد، و مسئولیتپذیری اطاعت بی چون وچرا از خواست جامعه یا هر نیروی بیرونی دیگر. و چون انسان عصر جدید، به درستی، این مفاهیم را ناخوشایند یافت، به اشتباه، آنها را یکسره به دور انداخت
هیپی ها نمونهی بارز این طرز تفکر بودند، که چون از اراده و مسئولیت به ستوه آمده بوده اند خود را از هر قید بند بیرونی و درونی رها کردند. اشتباه
هیپیها اینجا بود که گمان کردند چون اراده و مسئولیت تحمیل شده از بیرون ناخوشایند است، پس اراده و مسئولیت پذیری درونی هم باید چیز بدی باشد. در حالی که همین ارادهی ی درونیست که به ما فردیت، هویت و معنا میبخشد. مختصر آنکه انسان مدرن بر سر لجبازی و پاسخ دادن افراط با تفریط، گوهر وجودش را به دریا انداخت
آرزو: یک دلیل گرفتاری های ما در باب اراده، نگاه اشتباهمان به آرزو است. به اشتباه گمان می کنیم که آرزو سد راه اراده است. گمان می کنیم آرزو هوسی کور و کودکانه است و ما در چنگال تسلطش منفعلانه به این سو و آن سو کشیده می شویم. اما در حقیقت، چنین نیست که آرزوها بر ما مسلط باشند، بلکه این ماییم که فعالانه آرزوهایمان را بر میگزینیم و پی میگیریم. آرزو نه تنها مانع اراده نیست که پایه و مایهی آن است. بیماری روحی زمانهی ما اسارت در چنگال آرزوها نیست، بلکه اتفاقاً بیآرزویی است. این است که روانشناسان یک وظیفهی مهم خود نسبت به بیمار را ایجاد توانایی آرزو کردن می دانند. نبود خودانگیختگی قدرت آرزو کردن را از ما گرفتهاست
آرزو و اراده: شخصیت سالم هم از قدرت آرزو و هم از قدرت اراده بهرهمند است. یکی بدون دیگری کارساز نیست. آدمی که آرزوی فراوان دارد ولی اراده ندارد رفتارش کودکانه و خام و باری به هر جهت است. آدمی که ارادهی قوی دارد ولی از آرزو تهی است خشک و عبوس و دلمرده است
آرزو پیشنیاز اراده است. آرزو ریشهی درخت است و اراده شاخ و برگش، و باغبان میداند که هرچه ریشهی درخت گستردهتر باشد، شاخ و برگش هم فراوانتر است. چتر درخت به گستردگی ریشه است. این است که اگر قرار است ارادهی درونی قوت بگیرد و ببالد نخست باید قدرت آرزو کردن یافت. و برای آرزو کردن باید خودانگیختگی را دوباره زنده کرد
1- خودانگیختگی را فراموش کردهایم
وجه مشخصهی انسان امروز، ملال، بیاشتیاقی، بیاعتنایی و خمودگی است. و همهی این گرفتاریها به این خاطر است که ارتباطمان با نیروی خودانگیختهی درونی قطع شده است. آن آتشی که باید در درونمان شعله میکشید و ما را به شور و هیجان میآورد خاموش شده است. رفتارهایمان ماشینی شده. رباتی شدهایم و مطابق الگوریتمی که جامعه یا هر عامل خارجی دیگری تعیین کرده انجام وظیفه میکنیم. نمونهی واضحش را در محیط کار میبینیم. تمام روزِ یک کارمند صرف زنجیرهای از وظایف ملالتبار و بیروح میشود که خود هیچ رغبتی به آنها ندارد. رغبت و رضایت درونی او اساساً مطرح نیست؛ آنچه اهمیت دارد تنها «بازده» کار است
تأسفبارتر اینکه ماشینیشدن در تمامی وجوه دیگر زندگی ما هم رخنه کرده است. حتی عشق و سکس، که قرار بود خودانگیختهترین فعالیتهای ما باشند، شکلی الگوریتمی به خود گرفتهاند. عاشق خود را ملزم میبیند که مجموعهای از تکنیکهای عشق بازی را از کتابچهی راهنما بیاموزد و الگوریتمی را که در کتاب آمده، مرحله به مرحله دنبال کند. انگار عاشق و معشوق ابزارهای بیاحساسی هستند در خدمت دستورالعملی که از بیرون برایشان تعیین شده. وقتی عشق اینقدر ماشینی شده، نگفته پیداست که چه بر سر باقی روابطمان آمده
بحران هویت. بحران هویت حاصل همین فقدان خودانگیختگی است. آنقدر از خودانگیختگی درونیمان بریدهایم که وقتی به درون خودمان نگاه می کنیم، تنها خلاء میبینیم. چیزی در درونمان نمییابیم که با آن هویت خود را تعریف کنیم. و این خیلی هولناک است. انسان مدرن برای گریز از این رنج، خود را به فراموشی و انکار میزند. میکوشد تا میتواند حرف هویت را به میان و حتی به ذهن نیاورد. اگرهم به ناچار گرفتارش شد، با خود زمزمه میکند که هویت ارزشی ندارد؛ باید شاد بود
2- نبود خودانگیختگی عشق را از میان برداشته
ناتوانی از صمیمیت: گریز از هویت، گریز از خودانگیختگی درونی، هزینههای هنگفتی به دنبال دارد؛ یکی ناتوانی در صمیمیت. صمیمیت یعنی پیوند دو نفر در درونیترین شکل وجودشان. صمیمیت بدون هویت ممکن نیست. از آن بدتر، هر تلاشی برای صمیمیت یادآور درد بیهویتی و نمک بر زخم است. صمیمیت ما را با همان چیزی رودررو می کند که از آن در گریزیم
این است که انسان مدرن نه تنها قادر به صمیمیت نیست، که دیگر خواهان آن هم نمی شود. زن و مردی که مدتها دوست هم و یار بستر هم بودهاند، تا یکی طلب اندکی صمیمیت میکند دیگری، آگاهانه یا ناآگاهانه، احساس خطر می کند و— گویی رابطهشان به مسیر اشتباهی افتاده باشد—پا از این رابطه بیرون میکشد
پناه بردن به سکس: اما میدانیم که میل به ارتباط نیازی درونی است و نمیتواند برای مدتی طولانی بیپاسخ بماند. این است که انسان مدرن که قید رابطهی صمیمانه را زده، میکوشد از طریق سکس، که به تعبیری اوج ارتباط دو انسان تلقی میشود، این کمبود را جبران کند. ولی این از سکس ساخته نیست. چرا؟ چو�� سکس در پی کاهش فشار و انگیزهی درونی است. لذت سکس را میتوان به لذت فرونشاندن آتش درون تشبیه کرد. این آب بر آتش ریختن البته در لحظه لذت بخش است، اما آن نوع لذت و گرما و سرزندگی که از شعله کشیدن آتش درون حاصل میشود را به دست نمیدهد. کاملاً برعکس، سکسِ صرف نوعی بیانگیزگی، بیعلاقگی، میل به خفتن و به تعبیر فروید غریزهی مرگ را به دنبال دارد
این است که در بلند مدت، سکس که قرار بود آفرینندهی شور زندگی باشد، مایهی کرختی و دلمردگی میشود. افزایش مراجعه کنندگانی که از بیمیلی
جنسی مینالند گواه آن است
اروس: در اینجا رولو می مفهوم اروس را پیش میکشد. اروس را میتوان در شکل سادهاش شور و شوق زیستن و درآمیختن با جهان دانست. اروس، برخلاف سکس، در پی افزایش تنش است؛ در پی شعله ورتر ساختن آتش درون است. سکس اگر بخواهد سرزندگی و اشتیاق بیاورد، بایستی به ارو�� آمیخته باشد. و اروس هم که شکلی از خودانگیختیست. پس تا انسان با خودانگیختگی آشتی نکند، محکوم است به دلمردگی. نه سکس، نه هیچ نیروی دیگری قادر نیست اشتیاق به زندگی را به او بازگرداند
3- نبود خودانگیختگی اراده را کشته
رولو می، برای توضیح این مطلب، اول دو مفهوم اراده و آرزو را توضیح میدهد. و بعد ارتباطشان را با خودانگیختگی نشان میدهد
اراده: بیارادگی ما دلایل تاریخی دارد. تعریف مدرن از انسان در تقابل با تعریف عصر ویکتوریایی شکل گرفته است. در آن دوره، اراده و مسئولیت بد تعریف شده بودند. اراده توانایی مقابله با آرزوها و خواستهای درونی خوانده میشد، و مسئولیتپذیری اطاعت بی چون وچرا از خواست جامعه یا هر نیروی بیرونی دیگر. و چون انسان عصر جدید، به درستی، این مفاهیم را ناخوشایند یافت، به اشتباه، آنها را یکسره به دور انداخت
هیپی ها نمونهی بارز این طرز تفکر بودند، که چون از اراده و مسئولیت به ستوه آمده بوده اند خود را از هر قید بند بیرونی و درونی رها کردند. اشتباه
هیپیها اینجا بود که گمان کردند چون اراده و مسئولیت تحمیل شده از بیرون ناخوشایند است، پس اراده و مسئولیت پذیری درونی هم باید چیز بدی باشد. در حالی که همین ارادهی ی درونیست که به ما فردیت، هویت و معنا میبخشد. مختصر آنکه انسان مدرن بر سر لجبازی و پاسخ دادن افراط با تفریط، گوهر وجودش را به دریا انداخت
آرزو: یک دلیل گرفتاری های ما در باب اراده، نگاه اشتباهمان به آرزو است. به اشتباه گمان می کنیم که آرزو سد راه اراده است. گمان می کنیم آرزو هوسی کور و کودکانه است و ما در چنگال تسلطش منفعلانه به این سو و آن سو کشیده می شویم. اما در حقیقت، چنین نیست که آرزوها بر ما مسلط باشند، بلکه این ماییم که فعالانه آرزوهایمان را بر میگزینیم و پی میگیریم. آرزو نه تنها مانع اراده نیست که پایه و مایهی آن است. بیماری روحی زمانهی ما اسارت در چنگال آرزوها نیست، بلکه اتفاقاً بیآرزویی است. این است که روانشناسان یک وظیفهی مهم خود نسبت به بیمار را ایجاد توانایی آرزو کردن می دانند. نبود خودانگیختگی قدرت آرزو کردن را از ما گرفتهاست
آرزو و اراده: شخصیت سالم هم از قدرت آرزو و هم از قدرت اراده بهرهمند است. یکی بدون دیگری کارساز نیست. آدمی که آرزوی فراوان دارد ولی اراده ندارد رفتارش کودکانه و خام و باری به هر جهت است. آدمی که ارادهی قوی دارد ولی از آرزو تهی است خشک و عبوس و دلمرده است
آرزو پیشنیاز اراده است. آرزو ریشهی درخت است و اراده شاخ و برگش، و باغبان میداند که هرچه ریشهی درخت گستردهتر باشد، شاخ و برگش هم فراوانتر است. چتر درخت به گستردگی ریشه است. این است که اگر قرار است ارادهی درونی قوت بگیرد و ببالد نخست باید قدرت آرزو کردن یافت. و برای آرزو کردن باید خودانگیختگی را دوباره زنده کرد
January 31, 2016
I read this back in 2010 and reread this month because it is easily the most seminal work on psychotherapy I have come across. I was lucky to have read it before beginning grad school, as it gave me invaluable perspective. I cant believe I haven't written a review for it. I'll try and update when I have it handy but the gist is that it's a must read: gorgeous writing, big ideas, timeless, and refreshing. It's a gorgeous read.
July 1, 2019
بی احساسی مثل ((غریزه ی مرگ)) فروید عمل میکند و فرد را به تدریج از درگیری خلاص میکند تا جایی که متوجه میشود آنچه از شرش رها شده خود زندگی بوده است.
.
وقتی احساس رو به کاهش است و بی احساسی رو به فزونی، وقتی فرد نمیتواند بر دیگری تاثیر بگذارد یا حتی تماسی اصیل داشته باشد، خشونت مانند ضرورتی دیوآسا برای ارتباط شعله ور میشود. سائقی آتشین که تماس را با سرراست ترین شیوه ی ممکن، به دیگری تحمیل میکند.
.
((روشنگری جزم اندیشانه)) ی ما خودشکن است. به نابودی همان شهوت جنسی ای منتهی میشود که قرار بوده از آن حفاظت کند. در شکوفایی عظیم تاریخ نگاری واقع گرا، بر روی صحنهو در رمان و حتی در روان درمانی، فراموش کرده ایم که تخیل خونی است که اِروس برای حیاتش به آن نیازمند است.
.
از خود بیگانگی به صورت نوعی فقدان ظرفیت برای رابطه ای صمیمانه ادراک میشود. میشنوم که این افراد فریاد میزنند ما در حسرت گفت و گوییم ولی ((صدای خشکیده و خشن مان)) مثل (( صدای پای موش روی شیشه شکسته)) ست. به بستر میرویم چون نمیتوانیم صدای همدیگر را بشنویم؛ به بستر میرویم چون شرم داریم به چشمان هم نگاه کنیم و در بستر میتوان از دیگری روی برگرداند.
.
ما احساس را در یک میدان مغناطیسی تجربه میکنیم. یک فرد حساس، اغلب بی آنکه نسبت به این نکته آگاه باشد، یاد میگیرد احساسات اطرافیانش را دریافت کند. همانگونه که سیم ویولن، طنین ارتعاش هر تار موسیقایی موجود در اتاق را تشدید میکند، گرچه در مقیاسی خرد که گوش قادر به تشخیص آن نیست.
.
ما با کارایی ظرفیتمان برای درک رخدادهای نو، پاسخ به آنها و نیز بیرون کشیدنشان از دنیای خیال و آزمودنشان در دنیای واقعی، در شکل دهی به آینده سهیم میشویم. این همان فرایند عشق ورزی فعال است.
.
آن روزها من و دوستان آزادی خواهم در آمریکا و به میزان کمتری در اروپا، چنان اعتقاد راسخی به صلح و برادری جهانی داشتیم که هیتلر یا واقعیت ویرانگر دیو آسایی را که او نماینده اش بود، اصلا نمیدیدیم. در قرن بیستم متمدن ما، انسان ها نمیتوانستند چنان بی رحم باشند پس روایت روزنامه ها حتما غلط بود. خطای ما این بود که اجازه دادیم اعتقاد راسخمان، درکمان را محدود کند..
.
آنچه سرکوب شده بود باز میگردد تا تسخیرمان کند.
.
وقتی احساس رو به کاهش است و بی احساسی رو به فزونی، وقتی فرد نمیتواند بر دیگری تاثیر بگذارد یا حتی تماسی اصیل داشته باشد، خشونت مانند ضرورتی دیوآسا برای ارتباط شعله ور میشود. سائقی آتشین که تماس را با سرراست ترین شیوه ی ممکن، به دیگری تحمیل میکند.
.
((روشنگری جزم اندیشانه)) ی ما خودشکن است. به نابودی همان شهوت جنسی ای منتهی میشود که قرار بوده از آن حفاظت کند. در شکوفایی عظیم تاریخ نگاری واقع گرا، بر روی صحنهو در رمان و حتی در روان درمانی، فراموش کرده ایم که تخیل خونی است که اِروس برای حیاتش به آن نیازمند است.
.
از خود بیگانگی به صورت نوعی فقدان ظرفیت برای رابطه ای صمیمانه ادراک میشود. میشنوم که این افراد فریاد میزنند ما در حسرت گفت و گوییم ولی ((صدای خشکیده و خشن مان)) مثل (( صدای پای موش روی شیشه شکسته)) ست. به بستر میرویم چون نمیتوانیم صدای همدیگر را بشنویم؛ به بستر میرویم چون شرم داریم به چشمان هم نگاه کنیم و در بستر میتوان از دیگری روی برگرداند.
.
ما احساس را در یک میدان مغناطیسی تجربه میکنیم. یک فرد حساس، اغلب بی آنکه نسبت به این نکته آگاه باشد، یاد میگیرد احساسات اطرافیانش را دریافت کند. همانگونه که سیم ویولن، طنین ارتعاش هر تار موسیقایی موجود در اتاق را تشدید میکند، گرچه در مقیاسی خرد که گوش قادر به تشخیص آن نیست.
.
ما با کارایی ظرفیتمان برای درک رخدادهای نو، پاسخ به آنها و نیز بیرون کشیدنشان از دنیای خیال و آزمودنشان در دنیای واقعی، در شکل دهی به آینده سهیم میشویم. این همان فرایند عشق ورزی فعال است.
.
آن روزها من و دوستان آزادی خواهم در آمریکا و به میزان کمتری در اروپا، چنان اعتقاد راسخی به صلح و برادری جهانی داشتیم که هیتلر یا واقعیت ویرانگر دیو آسایی را که او نماینده اش بود، اصلا نمیدیدیم. در قرن بیستم متمدن ما، انسان ها نمیتوانستند چنان بی رحم باشند پس روایت روزنامه ها حتما غلط بود. خطای ما این بود که اجازه دادیم اعتقاد راسخمان، درکمان را محدود کند..
.
آنچه سرکوب شده بود باز میگردد تا تسخیرمان کند.
March 18, 2012
I like Rollo May, I think. I know, damning with faint praise. Credit where credit is admirably due, however, for parsing good from bad with regard to Freud's legacy, and making an impassioned (and excellent) argument against indiscriminate use of medication ("It is the failure of therapy, rather than its success, when it drugs the daimonic, tranquilizes it, or in other ways fails to confront it head on."). But, at the end of the day, he's just not my favorite existentialist. It took me a long time to drag my way through this, despite fits and piques of interest, and in the end, two of my three favorite quotes are from people other than May:
" 'Apathy is a curious state,' remarks Harry Stack Sullivan; 'It is a way used to survive defeat without material damage, although if it endures too long one is damaged by the passage of time. Apathy seems to me to be a miracle of protection by which a personality in utter fiasco rests until it can do something else'."
"The moral problem is the relentless endeavor to find one's own convictions and at the same time to admit that there will always be in them an element of self-aggrandizement and distortion. Here is where Socrates' principle of humility is essentially, for psychotherapists and for any moral citizen."
Finally:
" 'If my devils are to leave me, I am afraid my angels will take flight as well.' --Rilke"
" 'Apathy is a curious state,' remarks Harry Stack Sullivan; 'It is a way used to survive defeat without material damage, although if it endures too long one is damaged by the passage of time. Apathy seems to me to be a miracle of protection by which a personality in utter fiasco rests until it can do something else'."
"The moral problem is the relentless endeavor to find one's own convictions and at the same time to admit that there will always be in them an element of self-aggrandizement and distortion. Here is where Socrates' principle of humility is essentially, for psychotherapists and for any moral citizen."
Finally:
" 'If my devils are to leave me, I am afraid my angels will take flight as well.' --Rilke"
September 13, 2020
هیچ انسانی قادر نیست تجربه ی کرخت کننده ی عجز و ناتوانی خود را به مدت طولانی تاب آورد.
هر چه مشغولیت ذهنیمان با سکس بیشتر می شود، تجربه ی انسانی ای که به آن اشاره داریم، مختصرتر و آب رفته تر می شود. ما به حس ناشی از سکس می گیریم تا از اشتیاق ناشی از اروس بپرهیزیم.
دوست داشتنی کششی در ما ایجاد می کند، ما به واسطه ی عشق و دوست داشتن، به سوی زندگی کشیده می شویم.
در یک جامعه سرکوب گر، هر یک از افراد نمایانگر دیوآسایی زمانه ی خویش آمد و این قساوت ها را به نیابت از کل جامعه ابراز می کنند.
انکار دیوآسایی در واقع خوداخته گری در عشق و خودابطال گری در اراده است و نتیجه ی این انکار، اشکال ناهنجار خشونت است که این روزها می بینم یعنی آنچه سرکوب شده بود، باز می گردد تا تسخیرمان کند.
او قهرمان است زیرا انسانی است که با حقیقت خویش رودررو می شود.
هر چه مشغولیت ذهنیمان با سکس بیشتر می شود، تجربه ی انسانی ای که به آن اشاره داریم، مختصرتر و آب رفته تر می شود. ما به حس ناشی از سکس می گیریم تا از اشتیاق ناشی از اروس بپرهیزیم.
دوست داشتنی کششی در ما ایجاد می کند، ما به واسطه ی عشق و دوست داشتن، به سوی زندگی کشیده می شویم.
در یک جامعه سرکوب گر، هر یک از افراد نمایانگر دیوآسایی زمانه ی خویش آمد و این قساوت ها را به نیابت از کل جامعه ابراز می کنند.
انکار دیوآسایی در واقع خوداخته گری در عشق و خودابطال گری در اراده است و نتیجه ی این انکار، اشکال ناهنجار خشونت است که این روزها می بینم یعنی آنچه سرکوب شده بود، باز می گردد تا تسخیرمان کند.
او قهرمان است زیرا انسانی است که با حقیقت خویش رودررو می شود.
November 28, 2021
از بهترین کتابهایی که تا الان خواندهام. از آنهایی که باید همیشه کنار دستم باشند تا هر از گاهی، نگاهی به آن بیندازم و بیشتر یاد بگیرم.
برای من، همیشه خواندن از اگزیستانسیالیسم و نگاه وجودی به مسائلی مثل اضطراب و اراده و قصدمندی و یا شورمندانه زیستن، آموزنده و جذاب است. در حین خواندن کتاب، مدام ردپای وجودگرایان قبل از رولو می را میتوانستم ببینم. نگاه می به مفاهیم مورد نظرش در جهانبینی فروید، از اروس گرفته تا اراده و همچنین واکاویِ ریشههای کلمات و پیوندشان با هم، خواندن کتاب را به یک تجربه دلپذیر تبدیل کرد.
برای من، همیشه خواندن از اگزیستانسیالیسم و نگاه وجودی به مسائلی مثل اضطراب و اراده و قصدمندی و یا شورمندانه زیستن، آموزنده و جذاب است. در حین خواندن کتاب، مدام ردپای وجودگرایان قبل از رولو می را میتوانستم ببینم. نگاه می به مفاهیم مورد نظرش در جهانبینی فروید، از اروس گرفته تا اراده و همچنین واکاویِ ریشههای کلمات و پیوندشان با هم، خواندن کتاب را به یک تجربه دلپذیر تبدیل کرد.
September 20, 2021
This book taught me a great deal. Inside its pages we cover the subjects of sex – how it has developed prior to the Victorian era and the liberation of the act, albeit perhaps not so freeing – the different states of love human beings experience ( Eros, Philia and Agape), the power and self-affirmation of life that can be enhanced when man accepts and cultivates the daimonic forces which we all posses and the relation of will – power, wish and intentionality – to the feeling of love.
To learn that suffering after tragedy, when linked with genuine feelings of love isn’t just destructive and painful but more often than not transcending and a vital component of human relations was wonderful to encounter. You can’t love deeply without also experiencing loss and grief, the fear and uncertainty that comes with joining yourself to another being and truly wanting everything that’s good for them. Out of these types of relationships, of long-standing commitment and cultivation, comes inevitably resentment for the other, feelings of daimonic possession which if not assimilated and expressed will serve to destabilise relationships and repress many parts of the human spirit. But after having done so new perspectives are born and the experiencing of life enhanced.
Rollo May walks you through a couple of his experiences with patients when performing psychoanalysis and trying to get to the root of their problems. He makes it clear that without finding the unconscious/intentionality behind the motivations of his patients, and subsequently making it clear to the person themselves, often no progress can be made. They must first want to discover, be ready to accept that their old ways, their old intentions (conscious decisions) have not been working out for them and then begins the search for what they truly desire, what they will for in their future. You can not will without first having a wish, as you can not perceive without first conceiving. What is most worth having as you move through life often comes from a deep connection with your feelings and how open you are to experiences of others and yourself will guide you to what you genuinely desire, in spite of all the deterministic forces which inhibit life.
To learn that suffering after tragedy, when linked with genuine feelings of love isn’t just destructive and painful but more often than not transcending and a vital component of human relations was wonderful to encounter. You can’t love deeply without also experiencing loss and grief, the fear and uncertainty that comes with joining yourself to another being and truly wanting everything that’s good for them. Out of these types of relationships, of long-standing commitment and cultivation, comes inevitably resentment for the other, feelings of daimonic possession which if not assimilated and expressed will serve to destabilise relationships and repress many parts of the human spirit. But after having done so new perspectives are born and the experiencing of life enhanced.
Rollo May walks you through a couple of his experiences with patients when performing psychoanalysis and trying to get to the root of their problems. He makes it clear that without finding the unconscious/intentionality behind the motivations of his patients, and subsequently making it clear to the person themselves, often no progress can be made. They must first want to discover, be ready to accept that their old ways, their old intentions (conscious decisions) have not been working out for them and then begins the search for what they truly desire, what they will for in their future. You can not will without first having a wish, as you can not perceive without first conceiving. What is most worth having as you move through life often comes from a deep connection with your feelings and how open you are to experiences of others and yourself will guide you to what you genuinely desire, in spite of all the deterministic forces which inhibit life.
March 25, 2025
Some books become companions over the months I read them, shaping my experiences during, and getting shaped in turn as I change. Rollo May feels a depth and care for humans that rarely comes across in books, but often with particular authors. I’m reminded of David Abram and Abraham Maslow among my recent reads.
November 5, 2025
Rollo May è stato uno degli autori più significativi della psicologia umanistico-esistenziale, il cui manifesto fu proprio il suo volume Psicologia esistenziale, del 1961. Se volessimo inserirlo in un contesto più ampio, dovremmo tracciare una linea di connessione con Camus, Unamuno, Sartre, Tillich. Scrive in un momento storico in cui la psicoanalisi classica è in crisi e la psicologia umanistica cerca di restituire dignità all'esperienza soggettiva, quindi anche alla libertà, alla scelta personale.
Ma il problema grande qui, evidente in questo saggio, è che l’individuo viene posto al centro in modo quasi assoluto, ad annegare in un mare di introspezione e crisi dell'io. La responsabilità, intesa come capacità di agire nel mondo e verso l'altro, già inizia pericolosamente a dissolversi. Il che, oggi, si è tradotto in forme d'amore e volontà ridotte a movimenti interni, più che a forze relazionali o etiche.
Qui si anticipa un tratto esistenziale dominante del nostro tempo, ovvero il narcisismo come ideologia della salvezza individuale, la ricerca dell'altro come specchio in cui confermarsi e la tendenza a trasformare ogni crisi in autoassoluzione.
Ma il problema grande qui, evidente in questo saggio, è che l’individuo viene posto al centro in modo quasi assoluto, ad annegare in un mare di introspezione e crisi dell'io. La responsabilità, intesa come capacità di agire nel mondo e verso l'altro, già inizia pericolosamente a dissolversi. Il che, oggi, si è tradotto in forme d'amore e volontà ridotte a movimenti interni, più che a forze relazionali o etiche.
Qui si anticipa un tratto esistenziale dominante del nostro tempo, ovvero il narcisismo come ideologia della salvezza individuale, la ricerca dell'altro come specchio in cui confermarsi e la tendenza a trasformare ogni crisi in autoassoluzione.
December 27, 2024
این کتاب رو به توصیه رواندرمانگرم خوندم. اگر از قبل با مفاهیم اگزیستانسیال آشنا باشید کتاب بسیار جذابتر و کمککننده تر خواهد بود. وقتی نوشتههای یالوم رو میخوندم بیشترین ارجاعاتش به کارهای رولومی بود و برای همین مشتاق بودم به خوندن از رولو می.
شالوده کتاب راجع به سطحی شدن انسان مدرن به واسطه هجوم اضطرابها و ناتوانی در تصمیمگیری و قصدمندی در زندگیه. اگر با مفاهیم پوچی، عشقورزی، از خودگریزی و حتی مرگ دست و پنجه نرم میکنید خوندن عشق و اراده خالی از لطف نیست و میتونه به شناخت بیشتر فرد از خودش کمک کنه.
شالوده کتاب راجع به سطحی شدن انسان مدرن به واسطه هجوم اضطرابها و ناتوانی در تصمیمگیری و قصدمندی در زندگیه. اگر با مفاهیم پوچی، عشقورزی، از خودگریزی و حتی مرگ دست و پنجه نرم میکنید خوندن عشق و اراده خالی از لطف نیست و میتونه به شناخت بیشتر فرد از خودش کمک کنه.
May 27, 2019
A remarkable treatise on romantic love, sex, intimacy, the demonic, intentionality... life. Existential psychology at its best, providing plenty of insight into the human condition and providing much needed answers and insights in regards to the challenges we face to lead meaningful lives immersed in a world where all our material needs are by and large met, and it is incredibly easy to stay "entertained" and lead a shallow existence. Rollo May combines psychology, philosophy, literature and art to convey deep and thought provoking ideas, as relevant today as 50 years ago when he wrote this book.
March 26, 2013
The heart of man's dilemma, according to Rollo May, is the failure to understand the real meaning of love and will, their source and interrelation. Bringing fresh insight to these concepts, May shows how we can attain a deeper consciousness.An extraordinary book on sex and civilization....An important contribution to contemporary morality. I first read it as a kid when it first came out and I find it as relevant today as it was then....probably May's masterwork....rich with meaning.
November 19, 2023
Denne boka har tatt lang tid å lese, ettersom den har en del langtekkelige poenger, blant annet ett poeng som tok nesten hundre sider å forstå. Men dæven steiki kor lesinga belønnet seg! Måtte skrive ned en del flotte sitater og poenger.
May peker på en uhorvelig mengde dyptreffende momenter iht menneskets eksistens, og spesielt hvordan vi i moderne tid har mistet en del av oss selv. Han har i tillegg flotte eksempler både fra litteraturen og mytene, og selvfølgelig fra klinikken.
Tror nok at denne boka er 150% presis i å beskrive også hvordan vi idag, 55 år senere, har samme individuelle, sosiale og kulturelle nevroser som de opplevde i 1968.
May peker på en uhorvelig mengde dyptreffende momenter iht menneskets eksistens, og spesielt hvordan vi i moderne tid har mistet en del av oss selv. Han har i tillegg flotte eksempler både fra litteraturen og mytene, og selvfølgelig fra klinikken.
Tror nok at denne boka er 150% presis i å beskrive også hvordan vi idag, 55 år senere, har samme individuelle, sosiale og kulturelle nevroser som de opplevde i 1968.
December 19, 2019
Rollo May'in bu kitabı psikoloji alanından insanlar için daha akıcı olacaktır. Bazen okurken zorlandım. Yine de çok etkileyici içgörüleri var. Bu kitap aşk, arzu, eros, irade, çatışma, kayıtsızlık, aldırış üzerine düşündürüyor. Tabii ki yazarın da dediği gibi düşünerek değil yaşantılayarak ve ilişki kurarak anlamlı hayat kurarız. Bazı içgörülerini paylaşmak isterim:
Duygu çabalayarak elde edilmez, yaşantının yan ürünüdür. İradeyi yaşamak için değil bir duyguya ulaşmak için kullanmak bozuk iradedir. Bunu yaparken eğer diğerleri üzerinde bir etkin yoksa kendini tanısan ne olur...Etkin yoksa kayıtsızlaşır ve şiddete düşersin. Kayıtsızlığın yarattığı boşluğa şiddet koşar. Kayıtsızlığın tersi aldırış'tır (sorge). Aldırış erosun kaynağıdır. Yaşam fiziksel hayatta kalıştan gelirse iyi yaşam aldırdıklarımızdan gelir. İrade ve arzu aldırışın üzerine kurulur.
Aşkın zıttı nefret değil kayıtsızlıktır. Aşk ve irade arasındaki ilişki kendini etkileme ve etkilenmeye açmak demektir, hayatı bu anlamlı yapar.
Eros yeni deneyimlere açılmak, güdü ise bir önceki stabil duruma geçmek istemek demektir. Bize anlamlı yaşamı veren ve uygarlığı kuran erostur. Eros arzudur, geçmişin itmesi değil geleceği biçimlendirme isteğidir, son değil başlangıçtır, arzu yoksa irade de yoktur.
Kendinden kaygı duymadan hiçbir bilgi ve eylem olamaz. Bilmek istemek ile birliktedir. İnsan anlamı yaratmakla meşgul değilse gerçekliği bilemez. Bu ilkel insanların sömürgeci Kaptan Cook'un gemisini görememesine benzer. Bu gemi için sözcükleri ve simgeleri yoktur. Bir şeyi tasarlayamadan anlayamayız ve göremeyiz. Bu yüzden terapistler hastanın kendi anlam matrisinde yolculuğa çıkmalarını sağlarlar, kestirmeden iç görüleri aktarmazlar.
Çatışma bilincin özüdür. İrade "hayır" ile başlar, anne ile bütünleşik hayatın başlangıcı "evet"tir. İlk hayır'ı engellenen çocuk ileride sorun yaşayacaktır. İrade yetenek değildir insanın işlevidir.
Arzular kör itişler değildir. Başkalarıyla ilişkisi olan ben'i hissetmektir. İnsan saf hazla kalamaz, onu paylaşır.
Aşk ve irade çatışmaları kucaklarken cinsel aşk dürtüden gereksinime oradan arzuya dönüşür. Gereksinim bastırılırsa dürtüye dönüşür. Bedeni dinlemek gerekir. Gereksinim bizi arkadan iter, dürtülürüz, arzu ise ileri iter, yeni olasılıklara çeker.
Duygu çabalayarak elde edilmez, yaşantının yan ürünüdür. İradeyi yaşamak için değil bir duyguya ulaşmak için kullanmak bozuk iradedir. Bunu yaparken eğer diğerleri üzerinde bir etkin yoksa kendini tanısan ne olur...Etkin yoksa kayıtsızlaşır ve şiddete düşersin. Kayıtsızlığın yarattığı boşluğa şiddet koşar. Kayıtsızlığın tersi aldırış'tır (sorge). Aldırış erosun kaynağıdır. Yaşam fiziksel hayatta kalıştan gelirse iyi yaşam aldırdıklarımızdan gelir. İrade ve arzu aldırışın üzerine kurulur.
Aşkın zıttı nefret değil kayıtsızlıktır. Aşk ve irade arasındaki ilişki kendini etkileme ve etkilenmeye açmak demektir, hayatı bu anlamlı yapar.
Eros yeni deneyimlere açılmak, güdü ise bir önceki stabil duruma geçmek istemek demektir. Bize anlamlı yaşamı veren ve uygarlığı kuran erostur. Eros arzudur, geçmişin itmesi değil geleceği biçimlendirme isteğidir, son değil başlangıçtır, arzu yoksa irade de yoktur.
Kendinden kaygı duymadan hiçbir bilgi ve eylem olamaz. Bilmek istemek ile birliktedir. İnsan anlamı yaratmakla meşgul değilse gerçekliği bilemez. Bu ilkel insanların sömürgeci Kaptan Cook'un gemisini görememesine benzer. Bu gemi için sözcükleri ve simgeleri yoktur. Bir şeyi tasarlayamadan anlayamayız ve göremeyiz. Bu yüzden terapistler hastanın kendi anlam matrisinde yolculuğa çıkmalarını sağlarlar, kestirmeden iç görüleri aktarmazlar.
Çatışma bilincin özüdür. İrade "hayır" ile başlar, anne ile bütünleşik hayatın başlangıcı "evet"tir. İlk hayır'ı engellenen çocuk ileride sorun yaşayacaktır. İrade yetenek değildir insanın işlevidir.
Arzular kör itişler değildir. Başkalarıyla ilişkisi olan ben'i hissetmektir. İnsan saf hazla kalamaz, onu paylaşır.
Aşk ve irade çatışmaları kucaklarken cinsel aşk dürtüden gereksinime oradan arzuya dönüşür. Gereksinim bastırılırsa dürtüye dönüşür. Bedeni dinlemek gerekir. Gereksinim bizi arkadan iter, dürtülürüz, arzu ise ileri iter, yeni olasılıklara çeker.
December 14, 2010
Rollo May was an existential psychologist - this book provides some great insights. Below are some of my favorites:
"The individual completes the creative work vastly relieved and more a person that before - but also maimed. It is the hurt after the struggle, the imminence of a neurotic break, though the person may simultaneously be more a person aft the wrestling. Van Gogh was maimed; Nietzsche was maimed; Kierkegaard was maimed. It is the paradox of consciousness. Assertion and dedication are necessary even to go to that frontier, and although a genuine self realization may be achieved, he is also maimed in the process."
"We now confront one of the most profound and meaningful paradoxes of love. This is the intensified openness to love which the awareness of death gives us and, simultaneously, the increased sense of death which love brings with it. To love completely carries with it the threat of annihilation."
Rollo May is deep! I've always been fascinated by the link between mysticism and existentialism. I think according to philosophers like Sartre, there is "no exit". Existentialism is where the journey ends. But I wonder if there is an exit. Perhaps existentialism is the only doorway to the mystical. Rollo admits that the "intensity of consciousness has something in common with the ecstasy of the mystic". Perhaps depth psychology (Jung) has the answer?
"The individual completes the creative work vastly relieved and more a person that before - but also maimed. It is the hurt after the struggle, the imminence of a neurotic break, though the person may simultaneously be more a person aft the wrestling. Van Gogh was maimed; Nietzsche was maimed; Kierkegaard was maimed. It is the paradox of consciousness. Assertion and dedication are necessary even to go to that frontier, and although a genuine self realization may be achieved, he is also maimed in the process."
"We now confront one of the most profound and meaningful paradoxes of love. This is the intensified openness to love which the awareness of death gives us and, simultaneously, the increased sense of death which love brings with it. To love completely carries with it the threat of annihilation."
Rollo May is deep! I've always been fascinated by the link between mysticism and existentialism. I think according to philosophers like Sartre, there is "no exit". Existentialism is where the journey ends. But I wonder if there is an exit. Perhaps existentialism is the only doorway to the mystical. Rollo admits that the "intensity of consciousness has something in common with the ecstasy of the mystic". Perhaps depth psychology (Jung) has the answer?
June 29, 2014
It is one of those rare books that enlightens your heart and mind. Rollo May exhibits the power of existential thought as he blends literature, philosophy, linguistics, mythology and history to inform psychotherapy. He provides insights into how meaning-making and myth are central to human thriving.
He elaborates on essential and fundamental concepts to the human condition: eros, daimonic forces, sex, intentionality, free will, integration, authenticity, and creativity.
This book asserts intentionality, phenomenolgy, mythology, artistry, and relationality as redemptive perspectives to the shortcomings of naturalism, determinism, fatalism, hedonism, materialism, and rationalism.
Love and Will is more for a graduate level audience than the self-help genre, but I hope many will read it. It is unfortunate that western civilization has seen a declined interest in existentialism since its heyday in the 60s and 70s.
He elaborates on essential and fundamental concepts to the human condition: eros, daimonic forces, sex, intentionality, free will, integration, authenticity, and creativity.
This book asserts intentionality, phenomenolgy, mythology, artistry, and relationality as redemptive perspectives to the shortcomings of naturalism, determinism, fatalism, hedonism, materialism, and rationalism.
Love and Will is more for a graduate level audience than the self-help genre, but I hope many will read it. It is unfortunate that western civilization has seen a declined interest in existentialism since its heyday in the 60s and 70s.
May 9, 2019
تکتک جملات این کتاب رو باید مزهمزه کرد و توی ذهن نگه داشت انقدر که خوب و کامل و تاثیرگذاره...
جزو کتابهاییه که باید در طولش کلی تفکر میکردم و برای همین تمام کردنش رو به تعویق انداختم تا هر چه بیشتر توی زندگی روزمرهم جاری باشه.
خیلی زیبا یک سری مباحث که دغدغه تقریبا تمام جوامع امروزی و کلا انسان عصر جدید هست رو مطرح میکنه و بهش میپردازه که بنظرم اگر بتونم دائم گفتههاش رو در خاطرم نگه دارم، بعد از خوندن این کتاب آدم بهتر و آگاهتری شدم و از این بابت واقعا خوشحالم :)
جزو کتابهاییه که باید در طولش کلی تفکر میکردم و برای همین تمام کردنش رو به تعویق انداختم تا هر چه بیشتر توی زندگی روزمرهم جاری باشه.
خیلی زیبا یک سری مباحث که دغدغه تقریبا تمام جوامع امروزی و کلا انسان عصر جدید هست رو مطرح میکنه و بهش میپردازه که بنظرم اگر بتونم دائم گفتههاش رو در خاطرم نگه دارم، بعد از خوندن این کتاب آدم بهتر و آگاهتری شدم و از این بابت واقعا خوشحالم :)
May 18, 2022
روانشناسی که از مطبش بیرون می آید و تبدیل به یک آدم معمولی میشود آدم شریفی نیست! فقط شغلش ایجاب میکند به دردهای مردم گوش بدهد و احتمالا نمیتواند با شنیدن آن همه درد، به تحلیلی از جامعه خودش برسد. چه بسا حالش از بیمارانش به هم بخورد
اما روانشناسی که در همه حال به فکر درمان دردهای روانی زمانه خودش است و شغلش بر هویتش منطبق است قطعا آدم شریفی است. این است موق��یت روانشناس مهم قرن بیستم: #رولو_می
این سالها البته پر مخاطب ترین روانشناس غربی در میان ما ایرانی ها #اروین_یالوم است که چون علاوه بر آثار علمی اهل ذوق و داستان نویسی هم هست اقبال فراوانی به کتابهایش وجود دارد.
اگر رواندرمانی اگزیستانسیال یالوم خوانده باشید دیده اید که یالوم تقریبا بیش از هر کس به "رولو می" ارجاع داده. این ارجاعات باعث شد من سراغ آثار رولو می هم بروم و سر نخ رواندرمانی اگزیستانسیال را آنجا جستجو کنم.
آثار رولو می هم مثل یالوم کاملا میان رشته ای است. اساسا آبشخور این مکتب چنان که از اسمش پیداست بیشتر #فلسفه است. و بعلاوه #اسطوره_شناسی و #ادبیات.
به همین خاطر این کتاب مملو از ارجاع به اساطیر و آثار ادبی است. دقیقا مثل "انسان در جستوجوی خویشتن" این شیرینی خواندنشان را مضاعف میکند.
البته مهم ترین ویژگی آثار می این است که ضمن تایید بخشهایی از میراث علمی #زیگموند_فروید نقدهایی هم به او وارد میکند. از جمله این که #جبرگرایی او در گره زدن همه مشکلات بیماران روانی به #گذشته و ناخودآگاه را رد میکند و آثار مخرب این جبرگرایی در بیماران را بازگو میکند.
در هر دو کتابش به این مسئله که فرهنگ غربی چطور خودش به یکی از عوامل بیماری زا تبدیل شده تاکید میکند و مخصوصا در #انسان_در_جستجوی_خویشتن نشان میدهد که چطور جوامع غربی امکان رسیدن به #خودآگاهی را از بین برده اند.
در #عشق_و_اراده همانطور که از نامش پیداست به ناتوانی انسان معاصر در #عشق_ورزیدن و #اراده_کردن انگشت گذاشته و باز هم انگشت اتهامش به سمت فرهنگ غربی است.
خواندن هر دو کتاب را به علاقه مندان روانشناسی و فلسفه توصیه میکنم با این توضیح که با آثاری عمیق تر از آثار یالوم روبرو هستید و بالتبع با حلاوت کمتر. مخصوصا که در قلم رولو می تحلیل بر توصیف میچربد.
در کتاب حاضر رولو می دو مفهوم اصلی را تعریف میکند که برای درک نظراتش لازم است آنها را درک کنیم:
دیوآسایی: جنبه ناشناخته عشق که خارج از اراده عقل مآل اندیش عمل میکند و بنابراین در تعارض با جهان منظم مدرن قرار میگیرد. می میگوید مدرنیته که نمیتواند دیوآسایی را در عشق بپذیرد با ابزارهایش اعم از روشهای پیشگیری از بارداری و عشق ورزی مکانیکی و ... از انسان یک ماشین عشق ورزی ساخته که طبیعتا این مانع از رضایت فرد است.
قصدمندی: بخش ظریفی از کنش ذهنی است که بین "قصد کردن" و "عمل کردن" قرار میگیرد. می توضیح میدهد که ای بسا بیماران روانی قصد انجام کاری را دارند اما اراده انجام آن را ندارند. مشکل ناتوانی در قصدمندی است که ناشی از نبود خودانگیختگی و تخیل است
October 30, 2020
#عشق_و_اراده 📖
#رولومی 📝
رولو می، تو این کتاب در مورد دلیل یخزدگی و بیشوقی و بیارادگی انسان امروزی نوشته. این که چی شد که انسان امروزی، نسبت به هر چیزی، خالی از شور انسانی شد و رفتاری ماشینوار و تکراری گرفت. چی شد که فردیت خودش رو از دست داد و تبدیل به یک قالب تکراری از مجموعه رفتارها و برخوردهای بی خطر، پذیرفته شده و تصنعی شد. چی شد که بشری که قرنها بدون نیاز به انواع کلاس های موفقیت، آموزش روابط با جنس مخالف، انواع دوره های سکسوتراپی و ... موفق، عاشق و پرشور و سازنده زندگی میکرد، در این زمانه که عصر اطلاعات و ارتباطات هست و حتی هیچ نوع حیا و مخفی کاری در خصوصیترین وجوه زندگی انسانی نیست، اینقدر بیاشتیاقه و به قول می، جمله مکرری که در روابط زناشویی شنیده می شه اینه که «رابطه داشتیم ولی چیزی حس نکردم». مسخره است، اجداد ما، قرنها بدون مشکل داشتند زندگی و ازدواج و تولید مثل و جنگ و اختراع و ... می کردند. بی هیچ مشکل و کلاس و کتاب و دوره آموزشی! اونم وقتی که صحبت کردن در مورد خیلی از مسائل در زمان قدیم تابو بوده!
چی شد که عشق برای بشر امروزی تنها جنبه جنسی گرفت و به این شکل خالی از تعهد و زیبایی و ارضاکنندگی روح شد. عشق سطحی شد و دیگر راهی برای درد ابدی تنهایی بشری نبود، دیگه نقطه ای برای یکی شدن انسانی با انسان دیگر نبود.
کتاب شاید راه حل شسته رفته و اتوکشیده ای ارائه نده (در واقع اگر چنین کنه، خودش و حرف خودش رو نقض کرده!) اما مشکل رو تشریح می کنه و راه و مسیر حرکت رو تا حدودی مشخص کرده و به نظر من، حداقل در این مشکل (بی شوقی، بی ارادگی و ...) دانستن مشکل و چرایی اش، خود به نوعی راه حلش هم هست.
کتاب در مورد آمریکای پنجاه شصت سال پیش نوشته شده ولی برای ایران امروز و فردا مفیده، چون ما ایرانی ها، عادت داریم چشم و گوش بسته، هر کاری غربی ها کردن رو کورکورانه، بدون بررسی کردن اینکه واقعا درسته یا غلط دنبال کنیم و معمولا وقتی اونها می فهمند چیزی اشتباهه ما داریم با ذوق از اشتباه سابق اونها، به عنوان زندگی مدرن و علمی و چه و چه استقبال می کنیم! در این مورد هم جامعه امروز ما، به خاطر پیروی بی مطالعه و منطق از سبک زندگی غربی، داره دچار بحرانی در عشق، اراده و شوق زیستن می شه که ۵۰ - ۶۰ سال پیش دامن آمریکا رو گرفته.
در نهایت اگر دچار بی آرزویی، بی انگیزگی و سردی و بی تفاوتی شدین، اگر توان اراده کردن دارین ولی دلیلی براش ندارین، اگر شوقی برای زیستن ندارید، این کتاب رو بخونید، در بدترین حالت، حتی اگر مشکلتون حل نشد، حداقل می فهمید چی شد که اینطوری شدید!
#رولومی 📝
رولو می، تو این کتاب در مورد دلیل یخزدگی و بیشوقی و بیارادگی انسان امروزی نوشته. این که چی شد که انسان امروزی، نسبت به هر چیزی، خالی از شور انسانی شد و رفتاری ماشینوار و تکراری گرفت. چی شد که فردیت خودش رو از دست داد و تبدیل به یک قالب تکراری از مجموعه رفتارها و برخوردهای بی خطر، پذیرفته شده و تصنعی شد. چی شد که بشری که قرنها بدون نیاز به انواع کلاس های موفقیت، آموزش روابط با جنس مخالف، انواع دوره های سکسوتراپی و ... موفق، عاشق و پرشور و سازنده زندگی میکرد، در این زمانه که عصر اطلاعات و ارتباطات هست و حتی هیچ نوع حیا و مخفی کاری در خصوصیترین وجوه زندگی انسانی نیست، اینقدر بیاشتیاقه و به قول می، جمله مکرری که در روابط زناشویی شنیده می شه اینه که «رابطه داشتیم ولی چیزی حس نکردم». مسخره است، اجداد ما، قرنها بدون مشکل داشتند زندگی و ازدواج و تولید مثل و جنگ و اختراع و ... می کردند. بی هیچ مشکل و کلاس و کتاب و دوره آموزشی! اونم وقتی که صحبت کردن در مورد خیلی از مسائل در زمان قدیم تابو بوده!
چی شد که عشق برای بشر امروزی تنها جنبه جنسی گرفت و به این شکل خالی از تعهد و زیبایی و ارضاکنندگی روح شد. عشق سطحی شد و دیگر راهی برای درد ابدی تنهایی بشری نبود، دیگه نقطه ای برای یکی شدن انسانی با انسان دیگر نبود.
کتاب شاید راه حل شسته رفته و اتوکشیده ای ارائه نده (در واقع اگر چنین کنه، خودش و حرف خودش رو نقض کرده!) اما مشکل رو تشریح می کنه و راه و مسیر حرکت رو تا حدودی مشخص کرده و به نظر من، حداقل در این مشکل (بی شوقی، بی ارادگی و ...) دانستن مشکل و چرایی اش، خود به نوعی راه حلش هم هست.
کتاب در مورد آمریکای پنجاه شصت سال پیش نوشته شده ولی برای ایران امروز و فردا مفیده، چون ما ایرانی ها، عادت داریم چشم و گوش بسته، هر کاری غربی ها کردن رو کورکورانه، بدون بررسی کردن اینکه واقعا درسته یا غلط دنبال کنیم و معمولا وقتی اونها می فهمند چیزی اشتباهه ما داریم با ذوق از اشتباه سابق اونها، به عنوان زندگی مدرن و علمی و چه و چه استقبال می کنیم! در این مورد هم جامعه امروز ما، به خاطر پیروی بی مطالعه و منطق از سبک زندگی غربی، داره دچار بحرانی در عشق، اراده و شوق زیستن می شه که ۵۰ - ۶۰ سال پیش دامن آمریکا رو گرفته.
در نهایت اگر دچار بی آرزویی، بی انگیزگی و سردی و بی تفاوتی شدین، اگر توان اراده کردن دارین ولی دلیلی براش ندارین، اگر شوقی برای زیستن ندارید، این کتاب رو بخونید، در بدترین حالت، حتی اگر مشکلتون حل نشد، حداقل می فهمید چی شد که اینطوری شدید!
June 30, 2020
Hardest book I think I ever read.
I have slogged through many boring, clinical, dry and just plain hard to read books. I have never felt more like I am collapsing at the finish line of a marathon. Now, before this is interpreted as a negative review, let me clarify that this book is the hardest that I ever remember reading because it cut to the heart of my life (or lack thereof). Rollo May has been called an existential psychologist. I’m not even sure what that means but his point of view is extremely deep. After living my life dedicated to self control and an obsession with not giving in to anger that might wound another human being I find myself confronted with the truth that every human being is a creature of passion and those of us that spend our lives trying to deny it wind up being detached and/or repressed. Sixty-two and thirty-nine years into a marriage is a bit late to just be getting a first glimpse of this truth but maybe it’s a start.
The countless references to Victorian repression, writings of Freud, Greek mythology and Biblical references kept my head spinning from beginning to end. Mostly I think it was just a case of my life’s experiences lining up with his ideas such that I was challenged instead of numbed. I am torn between burying the book indefinitely and starting over at page one immediately. Take-away: I really mean it when I give the book five stars.
I have slogged through many boring, clinical, dry and just plain hard to read books. I have never felt more like I am collapsing at the finish line of a marathon. Now, before this is interpreted as a negative review, let me clarify that this book is the hardest that I ever remember reading because it cut to the heart of my life (or lack thereof). Rollo May has been called an existential psychologist. I’m not even sure what that means but his point of view is extremely deep. After living my life dedicated to self control and an obsession with not giving in to anger that might wound another human being I find myself confronted with the truth that every human being is a creature of passion and those of us that spend our lives trying to deny it wind up being detached and/or repressed. Sixty-two and thirty-nine years into a marriage is a bit late to just be getting a first glimpse of this truth but maybe it’s a start.
The countless references to Victorian repression, writings of Freud, Greek mythology and Biblical references kept my head spinning from beginning to end. Mostly I think it was just a case of my life’s experiences lining up with his ideas such that I was challenged instead of numbed. I am torn between burying the book indefinitely and starting over at page one immediately. Take-away: I really mean it when I give the book five stars.
Read
March 28, 2016همه آنچه هست، دلانگیز است. آفتاب از فراز کوه سر بر میآورد و سبزی شگفت انگیز با پرمایگی وافرش از دره ژرف سرازیر میشود. گویی درختان در طول شب اندکی قد کشیدهاند و علفزار با میلیونها سوسن وحشی سیاهچشم از هم شکفته است.
این رفت و آمد بیپایان، بازگشت ابدی: روییدن، جفت گیری، مردن و دوباره روییدن را باز حس میکنم. و میدانم آدمیزاد هم بخشی از این رفت و بازگشت ابدی است، بخشی از اندوهش و بخشی از آهنگش.
ولی شعور انسانِ جستوجوگر فرامیخوانَدش تا از این بازگشت ابدی برگذرَد. من نیز مانند دیگرانم جز آنکه جستوجویی متفاوت را برگزیدهام. همواره بر این اعتقاد بودهام که باید در جستوجوی حقیقت درونی بود با این باور که میوهٔ ارزشهای آینده تنها زمانی قادر به رشد است که بذرش را تاریخ امروز ما افشانده باشد.
این رفت و آمد بیپایان، بازگشت ابدی: روییدن، جفت گیری، مردن و دوباره روییدن را باز حس میکنم. و میدانم آدمیزاد هم بخشی از این رفت و بازگشت ابدی است، بخشی از اندوهش و بخشی از آهنگش.
ولی شعور انسانِ جستوجوگر فرامیخوانَدش تا از این بازگشت ابدی برگذرَد. من نیز مانند دیگرانم جز آنکه جستوجویی متفاوت را برگزیدهام. همواره بر این اعتقاد بودهام که باید در جستوجوی حقیقت درونی بود با این باور که میوهٔ ارزشهای آینده تنها زمانی قادر به رشد است که بذرش را تاریخ امروز ما افشانده باشد.
September 1, 2007
My friend calls it the Existentialist Bible. I like stories and flawed characters. This is one of the only books on psychology I've read. But it got me excited about connecting with the world around my. To reach out and combat apathy. Every page opened me up to positive existentialism. There are also great insights to the psyche of artists. Good stuff.
Rollo May seems to be writing predominantly from the perspective of New Yorkers. Even though it was written in the sixties I found everything to be pretty valid, certain things needed adjusting for the passing of time, but every idea still seems to hold up.
Apathy is the opposite of love...not hate.
Rollo May seems to be writing predominantly from the perspective of New Yorkers. Even though it was written in the sixties I found everything to be pretty valid, certain things needed adjusting for the passing of time, but every idea still seems to hold up.
Apathy is the opposite of love...not hate.
April 17, 2008
If you ever wanted to read about the banalization of sex in modern society, this is the book for you! While the opening chapters are about the ubiquity of sex, the other chapters explain how this is a counter to old victorianism, and how this affects people (it gives them existential crises! GREAT). The latter chapters deal more with love and will, and they were kind of complicated, so I might have to revisit this book.
December 31, 2021
کتاب، قابل بحث و بررسیست؛ پس ارزشمند است. اما رولو می، تصویری محصور در غرور را از خود نشان میدهد. لابهلای نوشتههایش، لبخندی حاکی از برتری میان دو قشرِ «فیلسوفِ پشتِ میز نشین» و «روانشناسِ آزمایشگاهی» به چشم میخورد در حالی که بهدرستی قادر به آمیختن این دو قشر (که بهنظر خودش، هردو محاسن خود را دارند) نیست. بعضی اوقات ریزبین است و اکثر اوقات، سطحی. در کل، ارزش خواندن را دارد.
September 19, 2011
I love Rollo May. He tells it like it is, psychologically speaking. He gets to the heart of our emotions on both of these subjects and our behavior in turn. Really good stuff.
Displaying 1 - 30 of 120 reviews